ကာလ ေရာဂါ

 

အပူလိႈင္းျဖတ္တဲ့ညလယ္

ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္လို ပါးပ်ဥ္းမတ္မိ

ျဗဳန္းဆို ကိုယ့္အကြက္အစင္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ အထပ္ထပ္ စိုက္ေပါက္

ေသြးျဖာျဖာပန္းထြက္မွ ေက်နပ္ေလမယ္..။

ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႕ယက္ထားတဲ့ ၀ါးေၾကာင္လိမ္ေလွကား..

တက္ခဲ့တဲ့ အထစ္ ၅၀မွာ ေျခကုန္လက္ပမ္းက် ေမာဟိုက္ ..

ဘယ္ေလာက္ .. ထပ္ .. တက္.. ရ ဦး မွာ လဲ .. အေပၚကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့

တိမ္ညြန္႔ေတြက ျပန္ငံု႕ၾကည့္တာ အသက္ရႉက်ပ္ခ်င္စရာ.. ။

ေလွာင္ ရယ္ ၾကည့္ စမ္းပါ ..

ေလွာင္ ရယ္ လိုက္ စမ္း ပါ…

ဟားတိုက္.. ဟားတိုက္…ဟားတိုက္… ဟားတိုက္…

တခ်ိဳ႕ေတြ ဒီလိုနဲ႔ ေမွာင္မိုက္ျခင္းကိုသာ ရလိုက္ၾကသတဲ့ ။ ငါ မေမွာင္ေစရ။

ပန္းေတြေ၀တဲ့ ေနအိမ္ထဲက နံရံမွာ ျပံဳးေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြ႔တယ္..

ေက်ာက္တံုးၾကီးၾကီးတစ္တံုး.. ဒါမွမဟုတ္.. ရဲရဲေတာက္ ေလာင္ေနတဲ့ မီးတစ္စ နဲ႔ အဲဒီအျပံဳးဆီ ပစ္သြင္းလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ အရသာရွိမယ္လို႔ ေတြးၾကည့္တာကေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အရသာရွိ။

ေလွကားထစ္ ၅၀ ေရာက္ အခိုက္အတံ့ဟာ အဲလို စိတ္ေမွာက္တတ္သတဲ့လား..။

အဲဒီလမ္းမ်ိဳး ျပန္မေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး..

အဲဒီလမ္းမ်ိဳး ထပ္မေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး..

အဲဒီလမ္းမ်ိဳး ထပ္ မျဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး..

ခုေနမွာ သိပ္မုန္းသေလာက္ အာေတြ႔တဲ့ စကားလံုးက .. စိတ္က်။

ႏို၀င္ဘာ ၂၉ ၊ ၂၀၁၅။