Jun 28, 2009

ေနဘုန္းလတ္ ေမြးေန႔

၂၀၀၉/၂၉ ေထာင့္မက်ဳိးတဲ့ ကမာၻ

လက္ခုပ္သံတေၿဖာင္းေၿဖာင္းေတာ့
မပါဘူးေပါ့အစ္ကုိ...။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အစ္ကုိ႔အတြက္ ဆုေတာင္းေနတယ္...။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ႏုိင္ငံလုံးအတြက္ဆုေတာင္းေနတယ္
ၿပန္ေပးသမားလက္ကေန
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တရားဥပေဒေတြလြတ္ေၿမာက္ဖုိ႔
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ လြတ္ေၿမာက္ဖုိ႔
၂၀၀၉ မွာ အစ္ကုိ႔အသက္ ၂၉ ႏွစ္ၿပည့္ၿပီ
အစ္ကုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္မက္ခဲ့တဲ့ ကမာၻၾကီးကေတာ့
၂၀၀၉ အထိေဒါင့္မက်ိဳးေသးဘူးအစ္ကုိ
ကမာၻဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ဘယ္တုန္းကမွမၿပားေသးပါဘူး
အစ္ကုိကေတာ့ အေမွာင္တုိက္ထဲမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္
ရင့္က်က္ေနမယ္...
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ က အလင္းတစ္၀က္ အေမွာင္တစ္၀က္
ဘ၀ကုိ ၿပာယာခတ္ေနတုန္း...
တာ၀န္မေၾကတာကုိ မုန္းတယ္အစ္ကုိ
တာ၀န္မသိတာကုိ ပုိမုန္းတယ္
အဲဒီထက္အဆုိးဆုံးကေတာ့
တသုံးလုံးသမားေတြပါပဲ...
အဲဒါကုိ အစ္ကုိလည္းေရးခဲ့ဖူးတယ္
ကၽြန္ေတာ္လည္းေရးေနတုန္းပဲ
(မိုးလႈိင္ညေရ ... က်ည္ဆန္ေတြပလူပ်ံေနတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ မင္းတို႕ငါတို႕ရဲ႕ ကေလာင္သြားေတြက အသက္ခႏၶာၿမဲေနသေရြ႕ ေရးသင့္တဲ့စာသားေတြကို ေရးျခစ္ေနဦးမွာပါ ...။ ဓါးသြားထက္ ကေလာင္သြားက ပိုထက္တယ္တဲ့ ... ဒါဆို စစ္ေသနတ္ေတြထက္ေရာ ... ငါတို႕ကေလာင္သြားေတြ ပိုၿပီးထက္ျမက္ႏုိင္ဦးမလား ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမဲေရာင္ ကားခ်ပ္မွာ တစ္ခ်က္ေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အလင္းစစ္ေတြကို ငါတို႕ ဆက္လက္ေရးျခစ္ၾကမယ္ ...။)
အလင္းစစ္စစ္ေတြအတြက္လားအစ္ကုိ
အစ္ကုိအတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္၊
၀တၳဳတစ္ပုဒ္အတြက္ တန္ဖုိးၾကီးၾကီးေပးထားခဲ့ရၿပီလား...
ကမာၻမေၾကမပါဘူး ...
အနင္းခံရတဲ့ၿမက္ေတြပုိသန္သလုိ...
ေခတ္ၾကီး ခါးခ်ဳိးခ်လည္း
ကၽြန္ေတာ္တ႔ုိ ဦးေခါင္းေတြဘယ္ေတာ့မွ
ဦးညႊတ္မက်ေစရဘူးအစ္ကုိ....။

မုိးလႈိင္ည

(ဘားအံအက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ တစ္ကိုယ္ေတာ္ေမြးေန႔ပြဲက်ဥ္းပေနရတဲ့ ကုိေနဘုန္းလတ္သုိ႔)


ပံုေလးက ပန္ဒိုရာ့ဆီကပါ။

Jun 27, 2009

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၄၃)

က်မတို႔မိသားစု ဘယ္လို လြတ္ေျမာက္လာသလဲ.. လို႔ သိခ်င္သူေတြ မ်ားတာေၾကာင့္ (၄၂)ကို အတိုခ်ဳံးျပီး လိုရင္းေရးခဲ့ရတာ..။ တကယ္ေတာ့ (၄၂)ေရးရမယ့္ အပိုင္း… ဇင္းမယ္မွာ ခိုေနရတဲ့ ၃လနီးပါး (ေအာက္တိုဘာ၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာ)ဟာ တကယ့္ကို သည္းထိတ္ရင္ဖို ဆန္လွတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေသးစိတ္ေရးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကေပမဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို အက်ယ္မခ်ဲ႕ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ အဲဒီ ကိစၥဟာ ပုဂၢလိက ကိစၥသာျဖစ္တယ္လို႔ ထင္တာေလ။ က်မတို႔မိသားစု သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ပုန္းခိုေနရတယ္ဆိုတာက ေလွ်ာက္ အလည္အပတ္မပ်က္.. မုန္႔စားမပ်က္.. ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္မပ်က္..။ မျဖဴျဖဴသင္းတို႔ နီလာသိန္းတို႔ ပုန္းေနရတုန္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳး အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ယွဥ္ေတြး ၾကည့္လိုက္ရင္ အေရးအရာ လုပ္ေျပာစရာကို မဟုတ္ပါ။ တခုပါပဲ.. က်မက က်မေၾကာင့္ ဒုကၡေတြ႔ရတဲ့ သားသမီးေတြကိုပဲ သနား တာေလ။

နအဖစစ္တပ္ကေန ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသရြာျပန္ မိသားစုလို႔ပဲ သတ္မွတ္ထား ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ခင္မင္းေဇာ္ကဆိုရင္ က်မတို႔ မိသားစုေတာ့ သြားျပီ.. အင္းစိန္ေထာင္ကို တန္းကနဲပဲ… လို႔ ေတြးျပီး အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ ျဖစ္ေနတာ။ တကယ္ပါပဲ.. ဘယ္လို ေတြးၾကည့္ၾကည့္ လြတ္လာစရာအေၾကာင္းကို မရွိတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ က်မတို႔ သားရဲတြင္းထဲက လြတ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ တေလာ က်မနဲ႔ ကေလး၃ေယာက္ဟာ အဲဒီေတာထဲေရာက္သြားခဲ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုးကို ညတိုင္းလို အိပ္မက္ေတြ ျပန္ျပန္မက္ျပီး လန္႔လန္႔ႏိုးခဲ့ၾကတာ ညတိုင္းလိုလိုပါပဲ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အနာဂတ္ဆိုတာထက္ က်မကို ကူထားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို ဘယ္လိုျပန္ေပးရပါ့ဆိုတဲ့ အပူ.. ေရွ႕ေလွ်ာက္ ထိုင္းမွာ ဒီမိသားစုၾကီး ေဘးမရွိ ရန္မရွိ ေနသြားႏိုင္ပါ့မလားဆိုတဲ့အပူေတြ ဖိစီးလို႔ေပါ့..။ Detention Center မွာ US Embassy က ကိုယ္စားလွယ္ အာမခံျပီး လာေခၚတာေတာင္ မေပးတဲ့ ထိုင္းအင္မီဂေရးရွင္းက က်မတို႔ တျပံဳလံုးကို ေနာက္တၾကိမ္ အလြတ္ေပးဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

သံရံုးက ဗီဇာကို ေနာက္ထပ္ ၆လ extension ေပးထား.. ေလယာဥ္လက္မွတ္ကလည္း အကန္႔အသတ္မရွိ ရက္ေရႊ႔ေပးထား..။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး အားေပး..။ သံရံုးဘက္ ကလည္း ဘယ္လို ကူရပါ့မလဲ စဥ္းစားေနၾက..။ က်မကေတာ့ စိတ္ကို တ၀က္ေလာက္ ေလွ်ာ့ထားျပီး ထိုင္းမွာ ေရရွည္ေနေရးကို တခုခု ျပန္စီစဥ္ဖို႔ပဲ စဥ္းစားေနမိခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့… အဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မတို႔ ေနာက္တၾကိမ္ ျပန္ထြက္ဖို႔ မီးစိမ္းေလးတခ်က္က လက္ကနဲျပ..။ အဲဒီမီးစိမ္းကို ဘယ္လို အဆင့္ဆင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရလဲဆိုတာ ေျပာျပခ်င္ေပမဲ့ ေျပာျပလို႔ မရတာမို႔ အင္မတန္ကို စိုးရိမ္ပူပန္စရာ.. ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာေကာင္းလွစြာနဲ႔ ျဖတ္ခဲ့ရတယ္ လို႔သာ သိထားလိုက္ပါေတာ့။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ က်မ အေသးစိတ္ ေျပာျပ ႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။

ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတဲ့ က်မရဲ႕ ေသာကစိတ္ကို အျမဲအားေပးအားေျမွာက္ လုပ္တတ္တဲ့ သားၾကီးကေတာင္ ဒီတခါေတာ့ သိပ္အားမေပးခ်င္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း မ်က္ႏွာ အပ်က္ပ်က္..။ ဟိုတခါလို ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ေထာင္ဖမ္းတာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ရင္.. ဒီတခါေတာ့ အျပီးပဲလို႔ က်မ ေျပာေတာ့ မိသားတစုလံုး တိတ္ဆိတ္..။ က်မကိုလည္း သူတို႔ မလြန္ဆန္ႏိုင္ၾက။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အားေပးတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ဟိုတခါလို အျဖစ္မခံေတာ့ဘူးတဲ့။ ေျပာသာေျပာတာ.. ဟိုတခါလည္း အဲလို ေျပာရင္းသားကကို နအဖတပ္ထဲထိ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေရာက္သြား ခဲ့တာပဲေလ..။ ဒါေပမဲ့ က်မ ထပ္ၾကိဳးစားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

+++++

ဒီဇင္ဘာ ၂၅ရက္ေန႔က ခရစၥမတ္ေန႔မို႔ ထင္ပါရဲ႕.. ဇင္းမယ္ေလဆိပ္ရဲ႕ ည ၈နာရီက လူသူ ရွင္းလြန္းေနတယ္။ ေဆာင္းည ေအးေအးမွာ က်မကေတာ့ ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္ေနခဲ့တယ္။ က်မရဲ႕ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကလည္း ပံုမွန္မဟုတ္။ တကယ့္ကို ၀ုန္းဒိုင္း က်ဲေနခဲ့တာ။ သားၾကီးနဲ႔ ကေလးေတြအေဖခမ်ာလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ တိတ္ဆိတ္။ အငယ္ေလး ၂ေယာက္ကေတာ့ နားမလည္ေတာ့ စကားေတြ မ်ားေနၾက။ ေလေၾကာင္းလိုင္းက တာ၀န္က် ေကာင္မေလးက က်မတို႔ရဲ႕ စာရြက္စာတမ္းေတြကို အေသးစိတ္ စစ္ေနတယ္။ မိသားစု ၅ေယာက္ ဆိုေတာ့လည္း အၾကာၾကီးေပါ့..။ Check in ျပီးေတာ့ အင္မီဂေရးရွင္း..။ ဘုရားေရ.. အင္မီဂေရးရွင္းက ေကာင္ေလးက တကယ့္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ.. ေလဆိပ္အထြက္အတြက္ မွတ္တမ္းတင္ဓာတ္ပံုေတြ ထုးစံအတိုင္း ရိုက္တယ္..။ ျပီးျပီ .. သြားေတာ့တဲ့။ က်မရဲ႕ လက္ဖ၀ါးေတြ ေအးစက္..။ တကယ္ပဲလား.. အဲသေလာက္ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ က်မတို႔ မိသားစုၾကီးကို ေပးထြက္သလား။

အဲဒီအခ်ိန္ က်မရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစုက ဇင္းမယ္ရဲ႕ တေနရာမွာ ဆံုုျပီး ရွိေနၾက..။ က်မဆီက ဆက္လာမယ့္ ဖုန္းသံကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ နားစြင့္ေနၾကတယ္တဲ့။ တခုခုေဟ့ဆို သူတို႔ အျမန္ဆံုး လိုက္ၾကမွာေလ..။ ေဟာ.. ခုေတာ့ က်မတို႔ Departure Gate ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို တကယ္ ျဖတ္ခဲ့ၾကျပီ။ ေနာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ဘီးေတြၾကြမွ.. က်မရဲ႕ အားအကိုးဆံုး အကိုတေယာက္ဆီ ကမန္းကတမ္း ဖုန္းေခၚ.. “က်မတို႔ ဇင္းမယ္ကေနေတာ့ လြတ္ျပီ ဆရာေရ….” လို႔ သတင္းေပးရတယ္။ သူ႔ခမ်ာလည္း ေအးဗ်ာ… တဲ့။ စိတ္တ၀က္ ေအးသြားတဲ့ အသံနဲ႔။ အဲဒီကေန ဘန္ေကာက္.. သု၀ဏၰဘုမၼိေလဆိပ္..။ စိတ္က ဒံုးဒံုး မက်ေသး။ အဲဒီမွာလည္း ေလယာဥ္ဘီးေတြ အကုန္ၾကြမွပဲ စိတ္တ၀က္ေအးရျပန္တာပါ။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ေမာင္ေနလင္းဆီ we are leaving လို႔ Text Message ပို႔ရေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဂ်ပန္ Narita ေလဆိပ္မွာ Transit ။ လမ္းတေလွ်ာက္.. အခ်ိန္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္တာေတြ.. သားငယ္နဲ႔ သမီး ခရီးပမ္းတာေတြထဲ ပင္ပန္းေပမဲ့ က်မ စိတ္ေအးလက္ေအး ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ Dulles ေလဆိပ္။

US ကို အ၀င္မွာေတာ့ က်မ သိပ္စိတ္မပူေတာ့ပါဘူး။ က်မတို႔ စာရြက္စာတမ္းေတြက အခိုင္အမာေလ..။ တကယ္လည္း က်မ သိပ္မပူသလိုပဲ.. အေမရိကန္အ၀င္ အင္မီဂေရးရွင္း ကို အင္မတန္ ေခ်ာေမာလြယ္ကူစြာ.. ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ျပီးမွ လာၾကိဳေနမယ့္ သားေနလင္း ဆီ… ျပီးေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အႏႈတ္ကေန ျပန္စရတဲ့ ေနာက္ထပ္ဘ၀သစ္တခုဆီ.. ေရာက္လာပါ ေတာ့တယ္။ ေမာင္ေနလင္းေမာင္းလာတဲ့ ကားေပၚကေန ေဘး၀ဲယာကို ၾကည့္ရင္း လိုက္လာ ခ်ိန္မွာ က်မေတြးေနမိတာက က်မတို႔ရဲ႕ အံ့ၾသထိတ္လန္႔စရာေကာင္းလွတဲ့ အရင္းအႏွီး ၾကီးလွတဲ့ ဒီၤ ဒုတိယအၾကိမ္ စြန္႔စားခန္းကိုပါပဲ။ ေလာင္းကစားဆန္ဆန္ေျပာရရင္ က်မ တကယ့္ကို ကံကို စမ္းသပ္ဖို႔ ပံုေအာေလာင္းခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္လို႔မ်ား လြဲေခ်ာ္ သြားခဲ့ျပန္ရင္..။ တမိသားစုလံုး နအဖရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ။ သားသမီးေတြ လူညြန္႔တံုး။ က်မတို႔ေတြ ဘ၀ဆံုးၾကရမွာ။ က်မဘာလို႔ ဒီေလာက္ အရဲကိုး စြန္႔စားခဲ့ပါလိမ့္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားရမယ့္အေျဖမ်ိဳးလည္း ထြက္ႏိုင္ေျခမ်ားတဲ့ ေလာင္းကစားတခုကို က်မ လုပ္ခဲ့တာပါ..။ အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ က်မရဲ႕ တဇြတ္ထိုး... အရဲကိုးစိတ္..။ ေနာက္တခုက က်မကို အစြမ္းကုန္ကူၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ယံုတဲ့ စိတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. က်မတို႔ ဒီတၾကိမ္မွာ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ ကံေကာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။

အေမရိက က ေဆာင္းေလေအးစက္စက္ၾကီးနဲ႔ ျဖန္းကနဲ လွမ္းပက္ျပီး ၾကိဳဆိုခဲ့ေပမဲ့ က်မကေတာ့ လံုျခံဳရာ အရပ္မွာ ေအးခ်မ္းမယ့္ နိမိတ္ပဲလို႔သာ မွတ္ယူလိုက္ပါတယ္။

+++++



ဒီေျမဟာ က်မခ်စ္တဲ့ ဇာတိေျမနဲ႔.. က်မရဲ႕ အေမအိုၾကီးနဲ႔.. က်မ ခ်စ္မက္စြဲလန္းတဲ့ ျမသီလာနဲ႔ အေ၀းၾကီးပါ။ ဒီေျမမွာ က်မ မေပ်ာ္ႏိုင္တာလည္း ၾကိဳသိျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေျမမွာ က်မ ကေလးေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္း ေတြ ရွိမယ္..။


က်မအတြက္ က်မ ထပ္ဆည္းပူးခ်င္တဲ့ ပညာေတြကို ဆည္းပူးႏိုင္မယ္..။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ တခ်ိန္မွာ တခုခု ျပန္ျဖည့္ဆီး ေပးႏိုင္ဖို႔ လိုတဲ့ အရည္အေသြးေတြကို ဒီေျမမွာ ပ်ိဳးေထာင္ ယူႏိုင္မယ္..။ အနည္းဆံုး က်မ တို႔မွာ ၾကိဳးစားခြင့္ေတြ ရွိမယ္..။ အဲဒီအခါ ဒီ ျမသီလာနဲ႔ အေ၀းမွာ.. က်မ ဘယ္လို တန္ဖိုးေတြ ကို ေဆာက္တည္ႏိုင္မလဲ.. ဘယ္လို အခြင့္အေရးေတြကို ရွာေဖြမလဲ.. ဘယ္လို အခြင့္အလမ္းေတြကို အသံုးခ်မလဲ..။


က်မ ေတြးေနမိပါတယ္။ လူေတြ ကိုယ့္အမိေျမနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း.. စိတ္ေတြနီးနီး ရွိေနဖို႔က အေရးၾကီးတယ္ လို႔..။ အဲဒီအခါ ျမသီလာနဲ႔ အေ၀းမွာ က်မ ခ်စ္တဲ့ ဇာတိေျမနဲ႔ နီးေအာင္ က်မ ဘာေတြ လုပ္မလဲ.. ဘာေတြ လုပ္ႏိုင္မလဲ.. ဘာေတြကို ျဖတ္သန္းမလဲ..။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ ကိုယ့္ရဲ႕ Identity မေပ်ာက္ပ်က္ဘဲ တစံုတရာ တန္ဖိုးရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုပါတယ္။ အဲဒီအခါ ျမသီလာနဲ႔ အေ၀းၾကီးမွာ… ထပ္စရတဲ့ ဘ၀ အသစ္ရဲ႕ အေတြ႔အၾကံဳေတြ.. သင္ခန္းစာေတြကလည္း က်မအတြက္ေတာ့ စာေရးစရာ အဖိုးတန္တဲ့ ကုန္ၾကမ္း ေတြပဲေပါ့။

အေနာက္တိုင္းရဲ႕ အလိုအရ ဘ၀စတယ္ဆိုတဲ့ အသက္ ၄၀ ျပည့္တဲ့ ႏွစ္မွာ က်မ ဘ၀အသစ္ တခုထဲကို ျဗဳန္းကနဲ ခုန္ခ်ခဲ့တာ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို စြန္႔ျပီး ေျခမဲ့လက္မဲ့ ထြက္ခဲ့တာ..။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ေနာက္ဘ၀တခု အသစ္ျပန္စေတာ့ က်မ အသက္က ၄၄ႏွစ္ထဲမွာ။ ခ်န္ထားခဲ့ရတဲ့ ၄၃ႏွစ္ကာလထဲမွာတုန္းကေတာ့ တကယ့္ကို ပင္ပန္းတၾကီး။ ခု ၄၄ႏွစ္ျပည့္ရမယ့္ ၂၀၀၉ ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီမွာလည္း ေျခဗလာ.. လက္ဗလာ..။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ က်မက သားေနလင္း ကူညီ ေနရာခ်ေပးတဲ့ ေနစရာအသစ္ေလးမွာ ေနာက္ထပ္ ေနရာအသစ္.. အေတြ႕အၾကံဳသစ္ေတြကို ျပန္စ..။ အားလံုးဟာ တကယ့္အသစ္.. စိန္ေခၚမႈေတြ တသီတတန္းၾကီးနဲ႔.. ေလ့လာ သင္ယူရမႈ အားထုတ္ရမႈ အသစ္ေတြနဲ႔။ ဒါေပမဲ့ ကံဆိုးနဲ႔ ကံေကာင္းပူးတြဲျပီး အျမဲၾကံဳေနရက် က်မ.. ခု ျမသီလာရဲ႕ အေ၀းမွာလည္း က်မကို ပံုေအာကူညီတဲ့ ေမာင္ေနလင္းတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႔အတူ.. တကယ့္ကို ၀ိုင္းၾက၀န္းၾကသူေတြက က်မအနားမွာ ၀န္းရံလို႔။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပါပဲ.. ေမာင္ေနလင္းတို႔က အိမ္ငွားေပး.. သူငယ္ခ်င္းေတြက လိုတဲ့ အိမ္ပစၥည္းေတြ ၀ိုင္းျဖည့္ၾက။ (တခ်ိဳ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္းေတြဆိုရင္ သံုးေတာင္ မသံုး တတ္ေအာင္ အဆန္းတၾကယ္ေတြ :P) အိ္မ္လခ စိုက္ထားေပးတဲ့သူနဲ႔။ (အဲဒီ အ၀ိုင္းအ၀န္းေလးကို က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့… ျပီးေတာ့ ေမ့လို႔လည္း မျဖစ္)။ တကယ့္ကို က်မ သိပ္ မပူပင္လိုက္ရဘဲ စိမ္းျမျမ ေဒသေလးမွာ ဘ၀သစ္ကေလး တခုကို ဟန္က်ပန္က် စႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေအးေဆးျငိမ္သက္တဲ့ နယ္ျမိဳ႕ေလး ေတြကို ႏွစ္သက္တတ္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ Maryland ဟာ ေမျမိဳ႕နဲ႔တူတဲ့ အေငြ႕အသက္ေတြ ရွိတဲ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ျမိဳ႕ကေလးပါ..။ ျပီးေတာ့ ဗမာျပည္သားေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတဲ့ ျမိဳ႕။ ျပီးေတာ့ က်မ ခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့ မႏၱေလး ပန္တ်ာေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေဟာင္း ပန္းခ်ီဆရာ စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာ ဦး၀င္းေဖနဲ႔ ၅မိနစ္ပဲ ကားေမာင္းရတဲ့ ေနရာမွာ က်မ ေနခြင့္ရတဲ့ ျမိဳ႕..။


မုန္တိုင္းေနာက္က ေလေျပညင္း.. ဆိုေပမဲ့ ေလညင္းေလး သာယာပါတယ္ဆိုေပမဲ့ မုန္တိုင္းရဲ႕ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ ေလးေတြ.. ေျခစလက္စေလးေတြနဲ႔ မွတ္စရာ သားစရာေလးေတြေတာ့ ရွိေသးသေပါ့ေလ။ အဲဒါေတြကိုေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ အေ၀းမွာ… ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆက္ေရးသြားမယ္ စိတ္ကူးထားပါတယ္။

+++++


Jun 19, 2009

အန္တီစု.. ၆၄ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ ဆုေတာင္း

ခ်စ္ခင္ေလးစားတန္ဖိုးထားရတဲ့ အန္တီစု..
အက်ဥ္းအက်ပ္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ထဲကေန အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ျပီး အသက္ရွည္ရွည္ အနာမဲ့မဲ့ စိတ္လက္ခ်မ္းသာ ဘယာကင္းပါေစ..။ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာျပည္ကို သူခ်စ္တဲ့ ျပည္သူလူထုနဲ႔အတူ အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ ထူေထာင္ႏိုင္ပါေစ..။





Jun 12, 2009

Unplayed Piano

(ပံုထဲက အခ်ဳပ္ခန္းဟာ ဒီပဲယင္း လုပ္ၾကံမႈအျပီးမွာ အန္တီစုကို ထားခဲ့တဲ့ အင္းစိန္ေထာင္ထဲက အခ်ဳပ္တိုက္လို႔ ေျပာပါတယ္)

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA


"Unplayed Piano"
Come and see me
Sing me to sleep
Come and free me
Or hold me if i need to weep
Or maybe it's not the season
Or maybe it's not the year
Or maybe there's no good reason
Why i'm locked up inside
Just cause they wanna hide me
The moon goes bright
The darker they make my night

Unplayed pianos
Are often by a window
In a room where nobody loved goes
She sits alone with her silent song
Somebody bring her home

ေတးမသီတဲ့ စႏၵယား
ငါ့ကုိ လာေတြ႔လဲွ႔ပါ။
ငါ့ကုိ ေတးဆုိသိပ္လွဲ႔ပါ။
ငါ့ကုိ လြတ္ေျမာက္ေစလဲွ႔ပါ။
တကယ္လို႔ ငါငိုမယ္ဆိုရင္ ေထြးေပြ႔ထားေပးပါ။
ရာသီမတိုင္္ေသးလုိ႔လား။
အခ်ိန္မတန္ေသးလုိ႔လား။
အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္း မရွိေသးလုိ႔လား။
တမင္သက္သက္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခ်င္ေသးလို႔လား…
ငါ့ေငြလမင္းက ပုိေတာက္ပေလေလ.. သူတုိ႔ ငါ့ညေတြကုိ အေမွာင္ခ်ထားခ်င္ေလေလေပါ့…
ျပတင္းေပါက္ေဘးက ေတးမသီတဲ့ စႏၵယား။
အခ်စ္မဲ့ အခန္းထဲမွာ။
တေယာက္ထဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေတးသီေန။
တစ္ေယာက္ေယာက္ သူမကုိ ျပန္ေခၚလာေပးပါ။

Unplayed piano (unplayed piano)
Still holds a tune (still holds a tune)
Lock on the lid (years, years pass by)
In a stale, stale room (in the changing of the moon)
Maybe it's not that easy (too many windows)
Or maybe it's not that hard (in a stale, stale room)
Maybe they could release me (stale, stale room)
Let the people decide
I've got nothing to hide
I've done nothing wrong
So why've i been here so long?

Unplayed pianos
Are often by a window
In a room where nobody loved goes
She sits alone with her silent song
Somebody bring her home

ေတးမသီတဲ့ စႏၵယား..
ႏွစ္မ်ားစြာ ေသာ့ခတ္ပိတ္ထားေပမဲ့့ သံစဥ္ေတြ ရွင္သန္ေနဆဲ
ေငြလမင္းရဲ ႔ ေျပာင္းလဲေနမႈေအာက္ လတ္ဆတ္ျခင္းကင္းမဲ့ အခန္းထဲမွာ
ျပတင္းေပါက္ေတြ ရွိေပမဲ့ မလင္းပြင့္ႏိုင္ပါဘူး..
ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာေပမဲ့လည္း မမႈပါဘူး..
သူတုိ႔ ငါ့ကုိ လႊတ္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
လူထုကုိသာ ဆုံးျဖတ္ခြင့္ ေပးလုိက္ပါ။
ငါ့မွာ ဘာမွ ဖုံးကြယ္ထားစရာ မရွိ။
အျပစ္ေတြလည္း မရွိ။
ဘာေၾကာင့္ ငါ့ကုိ ကာလၾကာရွည္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသလဲ…

ျပတင္းေပါက္ေဘးက ေတးမသီတဲ့ စႏၵယား
အခ်စ္မဲ့ အခန္းထဲမွာ
တေယာက္တည္း တိတ္ဆိတ္စြာ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေတးသီေန
တစ္ေယာက္ေယာက္ သူမကုိ ျပန္ေခၚလာေပးပါ။
Unplayed piano (bring her home)
Still holds a tune(bring her home)
Years pass by
In the changing of the moon

ေတးမသီတဲ့ စႏၵယား
ႏွစ္လေတြ ၾကာေညာင္းခဲ့ေပမဲ့
သံစဥ္ေတြ ရွင္သန္ေနဆဲ………….


လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ အားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ စႏၵယားတီးေလ့ရွိပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဆင္းရဲေသာကကို ျပည္သူလူထုနဲ႔ထပ္တူ ခံစားေနမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ စႏၵယားတီးႏိုင္ပါဦးမလား..။ ဒါမွမဟုတ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္တိုင္ကေရာ ေတးမသီႏိုင္တဲ့ စႏၵယားျဖစ္ေနေလမလား..။ အဲဒီစႏၵယားဟာ ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးအႏွ႔ံပ်ံ႕ေအာင္ ခြန္အားရွိတဲ့ လြတ္လပ္ေရး ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေတးသီခ်င္းေတြ သီေၾကြးခဲ့တဲ့ စႏၵယားပါ။ အဲဒီ စႏၵယား ျပန္ျပီး ေတးသီႏိုင္ဖို႔ ဘယ္သူေတြမွာ တာ၀န္ရွိပါသလဲ….။ Damien Rice ကေတာ့ 'Somebody bring her home' တေယာက္ေယာက္က သူ႔ကို ျပန္ေခၚလာေပးပါ.. လို႔ တိုက္တြန္းထားပါတယ္ရွင္..။
(၁၁ဇြန္ ၾကာသပေတးမနက္က VOA ျမန္မာပိုင္းမွာ လႊင့္ခဲ့တာပါ ။ ဒီသီခ်င္းဘာသာျပန္ရာမွာ သူငယ္ခ်င္း ကိုေဇာ္ေဇာ္က ကူညီေပးျပီး ဆရာဦးေက်ာ္ဇံသာက တည္းျဖတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။)


Jun 11, 2009

ေဒါသသင့္ေနမယ့္ စာ

ဒီတေလာ စိတ္ထဲကေန စာေတြ ေရးေနတာ အမ်ားၾကီးပဲ..။ အားလံုးကေတာ့ အန္တီစုရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ခု အေျခအေနဆီ ဦးတည္တဲ့ အေတြးေတြ ခံစားခ်က္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ က်မက ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈေတြကို တစိုက္မတ္မတ္လုပ္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ေလေတာ့ က်မရဲ႕ စဥ္းစားသမွ်က တကယ့္ကို သာမန္ ျပည္သူတေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြပါပဲ။ ဆိုေတာ့.. ေဒါသေတြ… ေမာဟေတြ.. ေသာက ေတြ.. ေလာဘေတြ.. မရင့္က်က္မႈေတြ.. စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ မ်ားတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ အားလံုးက ကိုယ့္ရဲ႕ အမွန္ ေတြခ်ည္းသာ။

ဒီတပတ္ထဲမွာ က်မ အသက္ ၄၄ႏွစ္ျပည့္ပါမယ္။ အဲလိုေတြးလိုက္ေတာ့ ဒီအသက္အရြယ္ဟာ အန္တီစု ျမန္မာ့ႏို္င္ငံအေရးထဲကို ေျခစံုပစ္၀င္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ က်မအသက္ ၄၄ႏွစ္မွာ သားၾကီး ၁၈ႏွစ္.. သမီးလတ္ ၉ႏွစ္.. သားအငယ္ဆံုးက ၆ႏွစ္..။ ခင္ပြန္းက ၃၅ႏွစ္။ ျပီးေတာ့ ခုဆို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လံုလံုျခံဳျခံဳ ရွိတဲ့ေနရာမွာ။ ခုအခ်ိန္ေလးမွာ က်မ စိတ္လက္ခ်မ္းသာရွိေနတာ အမွန္ပါပဲ..။ ျပီးေတာ့ က်မ လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္လည္း လုပ္ေနရတယ္။ က်မဆက္သင္ခ်င္တဲ့ ပညာေရးလည္း ဆက္ခြင့္ရတယ္။ က်မ ကေလးေတြ ပညာေရးလည္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေအးရျပီ။ ဒါေတြက အတၱဆိုေပမဲ့ သိပ္မ်ားတဲ့ အတၱေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်မ ယံုပါတယ္။ သာမန္မိခင္တေယာက္ရဲ႕ အတၱကိုးး။ က်မခင္ပြန္းေျပာသလို ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ေအးရရင္ ေတာ္ပါျပီ။ ကိုယ္ေၾကာင့္ သူတို႔ခမ်ာ လူျဖစ္လာရတာ မဟုတ္လား..တဲ့။ ဒီကေလးေတြကို ဘယ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ မေျပာခ်င္ေသးပါဘူး။ အခ်ိန္ေစာင့္ၾကည့္ၾကရံု.. ကိုယ့္သမိုင္းကို ေရးၾကရံု..။

ေျပာခ်င္တာက အဲဒီလို ကိုယ့္ဘ၀ေလးကို စိတ္ေအးခ်မ္းသာရွိလာခ်ိန္မွာပဲ အန္တီစုကို ပိုသတိရျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာ မိတာပါ။ အန္တီစု ၄၄ႏွစ္၀န္းက်င္တုန္းကဆို ခင္ပြန္းသည္ Dr. Michael Aris က ၉လ ငယ္တာဆိုေတာ့ ၄၄ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေလာက္ေသး။ သားၾကီး Alex ကမွ ၁၆ႏွစ္သား။ သားငယ္ Kim ေလး က ၁၂ႏွစ္သား။ ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡတေယာက္ရဲ႕ ဇနီးဘ၀မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေနရရံုမက.. အန္တီစု ကိုယ္တိုင္က ပညာရွင္တေယာက္အေနနဲ႔ ရပ္တည္ေနတာ။ ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္စရာေကာင္းလဲ..။ အဲဒီ ဘ၀ကို သူ စြန္႔ခဲ့တာ.. ဘာအတြက္လဲ.. ေဖေဖ့သမီးမို႔ တာ၀န္ရွိသတဲ့။ (ခု စာေရးေနရင္းနဲ႔ကို က်မ မ်က္ရည္ လည္ေနမိပါတယ္။) အန္တီက အဲဒီလို ေျပာေပမဲ့ တကယ္က ဗမာျပည္တျပည္လံုးကို လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္တာ.. ထြန္းေပါက္ေစခ်င္တာ.. သာယာ၀ေျပာေစခ်င္တာေတြကလည္း တြန္းအားအေနနဲ႔ ပါလို႔သာ.. ခုေလာက္ထိ ဇြဲခတ္တာေပါ့။ အန္တီကသာ ေဖေဖေျပာတာလို႔ ညႊန္းေပမဲ့ အဲဒါေတြက သူ႔ႏွလံုးသားထဲက လာတာ မဟုတ္လား..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အာဇာနည္ပီပီ အလုပ္ကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္လုပ္ဖို႔ သူ႔ပုဂၢလိကဘ၀ကို စေတးႏိုင္ ခဲ့တာေပါ့။ ဘယ္သူ သူ႔လို လုပ္ႏိုင္ပါသလဲ..။

က်မဘ၀မွာ ခုလက္ရွိ အေရးပါဆံုး အထင္ၾကီးဆံုး အျမတ္ႏိုးဆံုး အေလးစားဆံုး သက္ရွိပုဂၢိဳလ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္… ပါပဲ။ အဲဒီအခါ (ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္လို႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ေျပာတဲ့ စာေရးဆရာမ) တခ်ိဳ႕က က်မကို ေျပာဖူးပါတယ္။ ေမျငိမ္းက ႏိုင္ငံေရးကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေလာက္ပဲ သိတာကိုးတဲ့။ (မယံုမရွိပါနဲ႔.. က်မစကားကို က်မ တာ၀န္ ယူပါတယ္)။ က်မက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္.. ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေလာက္ပဲ… လို႔ ေျပာတယ္ဆိုရင္ ဗမာျပည္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ထက္.. လို႔ ေျပာလို႔ရမယ့္သူ ဘသူ ရွိလဲဟင္.. ေျပာပါဦးလို႔..။ ဆိုေတာ့... သူတို႔က ဘလာဘလာဘလာေတြ ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ နာမည္ ေတြေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းလို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔က က်မထက္ ပို နီးနီးကပ္ကပ္ အန္တီစုအနား ေနဖူးသူ ေတြ… အန္တီ့အေၾကာင္း သိသူေတြဆိုပဲ..။ အဲဒါ က်မ ထြက္မလာခင္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တုန္းကပါ။ သူတို႔ အုပ္စုက က်မကို ေဒၚစု ခေရဇီ.. တဲ့။ က်မ စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ဂုဏ္ေတာင္ ယူေသး။ ထားပါေတာ့။

အဲဒီတုန္းကတည္းက က်မစဥ္းစားေနမိတယ္..။ သူ႔ကိုယ္က်ိဳး လံုးလံုးမပါဘဲ အနစ္နာခံေနတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ သတၱိခဲ အမ်ိဳးသမီးၾကီးကို ဘာလို႔မ်ား အျပစ္တင္ေနၾကသလဲေပါ့။ ၾကံဖန္ျပီး ေျပာၾကတယ္...။ စြာတယ္…၊ ေခါင္းမာတယ္…၊ မာနၾကီးတယ္…၊ အစြန္းေရာက္တယ္… တို႔။ ဟုတ္ျပီ.. ဒါဆို.. ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘယ္ႏွခါ စြာသလဲ.. ေခါင္းမာသလဲ.. မာနၾကီးသလဲ.. အစြန္းေရာက္သလဲ.. ဆိုတာ က်မတို႔ စဥ္းစားရမယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဆန္ဆန္ေတြေတာ့ လာမေျပာနဲ႔ေလ.. ေဆာရီးပဲ..။ ျပီးေတာ့ အဲလို ေ၀ဖန္ေနသူေတြကေရာ ဘာလဲ.. ဘယ္လိုလဲဆိုတာလည္း သိေနရေတာ့ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းေနတာေပါ့။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆိုတာက ဘ၀တခုလံုးကို ျပည္သူေတြအတြက္ ေပးထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္။ အန္တီ့လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ျပည္သူလူထုနဲ႔ ပတ္သက္တာကိုသာ က်မတို႔က စဥ္းစားရမွာ ျဖစ္တယ္။ က်မက အန္တီစုနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အန္တီ့ကို သာမန္လူလို႔ မသတ္မွတ္ေတာ့တာၾကာျပီ။ သူေတာ္စင္လို႔ကို သတ္မွတ္ထားတာေလ။ သာမန္လူေတြ သူ႔လို မလုပ္ႏိုင္ေလာက္ဘူး.. လို႔ က်မ ယံုတယ္။ မာသာထရီဇာလို… သူေတာ္စင္… ။

က်မထြက္လာေတာ့ အန္တီစုကို ခ်စ္သေလးဘာေလးနဲ႔ ခုေတာ့လည္း ကိုယ္လြတ္ရုန္းတယ္.. လို႔ စကားတင္း ဆိုၾကပါေသးတယ္။ က်မ ဘာမွ ျပန္ မတု႔ံျပန္ပါဘူး။ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ အသိဆံုးကိုး..။ ေျပာရရင္.. စစ္အစိုးရ ဘယ္ေလာက္ လူမဆန္သလဲ က်မ သိတယ္.. ေနာက္ က်မက ဘာမွမဟုတ္မွန္း သိတယ္.. ႏိုင္ငံေရးကို ဦးတည္ လုပ္ဖို႔ လိုတဲ့ အရည္အေသြး က်မမွာ မရွိဘူး.. က်မ သိတယ္။ ဒါျဖင့္ က်မဘာလုပ္နိုင္မလဲ.. တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ့္ပညာ ကိုယ့္ကေလာင္.. ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ ရတဲ့ ေနရာကေန ရသေလာက္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ထားတယ္။ ကုိယ့္မ်ိဳးဆက္ကို ႏိုင္ငံသစၥာေဖာက္ မျဖစ္ေအာင္.. ႏိုင္ငံအက်ိဳးျပဳႏိုင္တဲ့ သူေတြျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေမြးမယ္.. ဒါပဲ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တယ္။ ေသခ်ာတာက အန္တီစု အေပၚ.. ကိုယ့္ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚ… ဘယ္တုန္းကမွ သစၥာ မပ်က္။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ျပည္တြင္းမွာတုန္းကထက္ေတာင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ ၀န္းက်င္ေလးအတြက္ ပိုလုပ္ေပးႏိုင္ေနတယ္္.. ရျပီ။ ေက်နပ္ျပီ။ ဒီေနရာမွာ အန္တီစု ေျပာတာေလး ထပ္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။
"If you choose to do something, then you shouldn't say it's a sacrifice, because nobody forced you to do it"
Aung San Su Kyi


+++++

က်မ ျပည္တြင္းမွာ ရွိစဥ္ကတည္းက စစ္အစိုးရနဲ႔ ထပ္တူ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ Collaborator ေတြထဲမွာ အစိုးရအရာရွိေတြ အၾကီးပိုင္းေတြ ပါပါတယ္။ က်မက ပညာေရးေလာကကလာေတာ့ အဲဒီ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းသူေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းဖို႔ အေရးၾကီးလွတဲ့ အဲဒီေလာကထဲက အက်င့္ပ်က္ ျခစားတာေတြ.. ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း လုပ္တာေတြက တျခားေလာကထက္ ပိုျပီး အႏၱရာယ္ရွိတယ္လို႔ ျမင္ခဲ့တာမို႔ က်မ ဒီဘက္ ေရာက္ေတာ့ အဲဒီကိစၥေတြကို တခုခ်င္း အခ်က္အလက္ အတိအက်နဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ က်မကို ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေဟာင္းတခ်ိဳ႕က ေမျငိမ္းက အျပင္ ေရာက္မွ ေျပာရဲေနလိုက္တာ.. ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ဆရာဆရာမေတြ ကိုယ့္လူၾကီးေတြကို သစၥာေဖာက္တယ္.. လို႔ လွမ္းေျပာပါတယ္။ က်မ စဥ္းစားတယ္.. က်မေျပာတဲ့ ကိစၥေတြက လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ ျပႆနာေတြ.. အခ်င္းခ်င္းကို ေခ်ာက္ခ်တဲ့ ျပႆနာေတြ.. စာေမးပြဲေတြကို ပစၥလကၡတ္အေအာင္ေပးေနတာဟာ ပညာေရးစနစ္ကို ဖ်က္ဆီးေနတာပဲ ဆိုတာေတြကို အတိအက် ေျပာတာ..။ အမွန္ေတြခ်ည္း.. ျပီးေတာ့ တကယ္ မျဖစ္သင့္တာေတြခ်ည္း..။ ဘာလို႔ မေျပာစရာရွိလဲ..။ ျပီးေတာ့ အျပင္ေရာက္မွ စြာေနတယ္ဆိုေတာ့လည္း ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ ေကာင္က အထဲမွာ ကတည္းက အဲလိုကိစၥေတြမွာ စြာလြန္းလို႔ ခဏခဏ သတိေပးခံခဲ့ရတာ သူတို႔ အသိဆံုး။ (ဂုဏ္လုပ္စရာမဟုတ္ပါ.. အျဖစ္ကိုေျပာျပေနတာပါ)။ ျပီးေတာ့ တကယ္လို႔ အျပင္ေရာက္ေတာ့မွ စြာတာဆိုေတာ့ေရာ.. ဘာျဖစ္လဲ.. အမွန္ကို ေျပာေနတာပဲ.. မေကာင္းဘူး လား.. မေျပာသင့္ဘူးလား (မေျပာသင့္ဘူးလို႔ ထင္ရင္ေတာ့ အဲဒီ မေကာင္းမႈကို သူတို႔ အားေပးလို႔ေပါ့)။

တကယ္ေတာ့ အျပင္ေရာက္တာေတာင္ မေျပာရဲပါဘူး.. က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစုကို ဘာလုပ္မွာ စိုးလို႔.. ေရာက္တဲ့ အရပ္မွာ ဒုကၡလိုက္ေပးမွာစိုးလို႔... ဆိုတဲ့သူေတြ အပံု..။ က်မမွာလည္း ပူမယ္ဆိုပူစရာအေမအိုၾကီးနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြ တေထာၾကီးနဲ႔ပါပဲ။ (က်မေျပာေနတာ က်မလို ထြက္လာတဲ့သူေတြပါ။ အလုပ္ထြက္လုပ္သူမ်ား.. ပညာသင္မ်ား မဟုတ္)။ တခ်ိဳ႕ဆို Asylum ခံျပီးေနတာေတာင္ ဘာမွမေျပာဘဲ မွိန္းေနတာ။ တခ်ိဳ႕ဆို စစ္ဘက္က မိသားစု.. မရႉႏိုင္ မကယ္ႏိုင္ ျပႆနာတက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ၾကီးကပဲ ေထာက္ခံျပီး ကယ္လုိက္လို႔ Asylum ရသြားတာေတြ..။ ခုက်ေတာ့ မသိသလိုလိုေတြ လုပ္ေနၾက။ (အဲဒီ လူေတြကိုပဲ တမင္ ရည္ရြယ္ေရးပါတယ္.. ခက္တာက ဒင့္တို႔က စာမဖတ္ ေပမဖတ္ ကိုယ့္ေကာင္းစားေရးပဲ လုပ္ေနတဲ့ဟာေတြ.. ေရးရင္း ေဒါသထြက္လာျပီ)။ ကိုယ္က Asylum နဲ႔ ေနတာ မဟုတ္လို႔ လူပါး၀ျပီး ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္ လံုေအာင္ ေနၾကေစခ်င္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲေျပာေျပာ ဗိုလ္မႉးေအာင္လင္းထြဋ္ကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။

+++++

ဒါေတြ ေရးေနျဖစ္တာက ဒီလိုပါ။ အန္တီစုနဲ႔ ေမြးရက္နီးတဲ့ က်မက ေမြးေန႔နားနီးလာေတာ့ အေ၀းၾကီးက အေမအိုၾကီးကို သနားျပီး သတိရမိတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ ေျပာစကား နားမေထာင္တဲ့ သမီးၾကီးအတြက္ ေသာကေတြ ေရာက္ေနေလရွာမလား..။ ဘာျပႆနာေတြ ရင္ဆိုင္ေနရေသးလဲ.. ဆိုတာေတြ ေတြးေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရဒီယိုကေန ကိုယ့္အသံေလး ၾကားေနရင္ေတာ့ ေအာ္.. ငါ့သမီးၾကီး လူ႔ေလာကထဲ ရွိေနပါေသးရဲ႕ လို႔ေတာ့ အေမ ေျဖသာမွာေပါ့ေလ..။ အဲလို ေတြးမိေတာ့ အန္တီစုကို ပိုသတိရပါတယ္။ ေလးစားျမတ္ႏိုးစရာေကာင္းလွတဲ့ ခင္ပြန္း ေနမေကာင္းလို႔မွ မျပဳစုရတဲ့ ဘ၀...။ ခင္ပြန္းဆံုးေတာ့ အန္တီ စာေလးတေစာင္ေရးတာ စိတ္ထိခိုက္စရာ.. ခုၾကံဳတုန္း အမွတ္တရ ေဖာ္ျပေပးခ်င္ပါတယ္။

``On behalf of my sons, Alexander and Kim, as well as on my own behalf, I want to thank all those around the world who have supported my husband during his illness and have given me and my family love and sympathy."

``I am so fortunate to have such a wonderful husband who has always given me the understanding I needed. Nothing can take that away from me.''

Aung San Suu Kyi, March 27, 1999

သားေလးေတြခမ်ာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကတည္းက မိခင္မဲ့ ၾကီးျပင္းရတာ..။ ေနာက္ ဖခင္ပါ မဲ့ၾကရ။ ခမ်ာေလးေတြ မွာ ခု သားသမီးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ အန္တီကေရာ ေျမးေလးေတြကို မေတြ႔ခ်င္ဘဲ ရွိမလား။ ခုေတာ့ သတင္းေလးေတာင္မွ မၾကားရတဲ့ အေျခအေနမွာ တေယာက္တည္းဘ၀နဲ႔ ေမြးေန႔ရက္ေတြ အန္တီ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရတာ ၁၃ၾကိမ္ ရွိေရာ့မယ္..။

ဒီၾကားထဲ တေယာက္တည္းေသာ ေသြးသားရင္းခ်ာ အစ္ကိုျဖစ္သူေၾကာင့္လည္း အရွက္ရ။ (မွန္တာေျပာရရင္ ဦးေအာင္ဆန္းဦးအေၾကာင္းကို က်မ မေရးခ်င္ပါ.. သူ႔အေၾကာင္း ေတြးရင္ သူ႔အစား ရွက္ရွက္လာျပီး စိတ္ထဲ က်က္သေရ ယုတ္တယ္ ထင္မိေတာ့ သြားေလသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေမေမၾကီးေဒၚခင္ၾကည္ကို အားနာလို႔ပါ)။ မေရးဘူးဆိုမွ စိတ္ထဲ ကလိကလိ ျဖစ္လာေသး။ (က်မက သိပ္ရယ္ရတာ.. အဲဒီ က်မ မုန္းတဲ့သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္တာဆို နာမည္ေတာင္ စာထဲ ထည့္မေရးခ်င္ဘူး.. စိတ္ထဲ သနတယ္။ သူ႔မိန္းမၾကီးဆို ပိုဆိုးတယ္.. ရြံကို ရြံတာ… (အားေတာ့နာပါရဲ႕)။ ဒါလည္း ထားပါေတာ့ 

+++++

တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ ေမြးရက္က Che Guevara နဲ႔ တရက္တည္း။ ဟီး… လူခ်င္းကေတာ့ တျခားစီ..။ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ စိတ္ဓာတ္ခိုင္က်ည္တာခ်င္း တျခားစီ..။ အဲဒီအခါ ခု ေမြးေန႔ နီးလာခ်ိန္မွာ က်မ ေတြးေနမိတယ္.. က်မက လူေတြကို ဘာနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ပါလိမ့္လို႔။ ဒီေတာ့မွ က်မ ေသခ်ာသိလာတယ္။ က်မက အမ်ားအတြက္ တကယ္ အနစ္နာခံၾကိဳးပမ္းတဲ့.. သတၱိရွင္ေတြကို အေလးစားဆံုး..။ ေနာက္တဆင့္.. ကိုယ့္အလုပ္တာ၀န္ကို ေက်ျပြန္ ၾကိဳးစားတဲ့သူ..၊ ေနာက္တဆင့္ စိတ္ျဖဴစင္ရိုးသားျပီး သူမ်ားအေပၚ ခုတံုးမလုပ္ အသံုးမခ်တဲ့သူ..၊ ေနာက္တဆင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ေအးခ်မ္းသာယာေအာင္ ပံ့ပိုးသူေတြ..၊ ေနာက္တဆင့္.. ကိုယ့္မိသားစုအေပၚ စိတ္အားျဖင့္ျဖစ္ေစ.. ကိုယ္အားျဖင့္ျဖစ္ေစ… တာ၀န္ေက်သူ…၊ ေနာက္တဆင့္.. သူတပါး စိတ္ႏွလံုးကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္သူ.. အဲလို လူေတြကို က်မက အထင္ၾကီး ေလးစား သေဘာက် တန္ဖိုးထားတာ ဆိုတာပါပဲ။

+++++

ဆိုေတာ့….
အန္တီစုလို.. တည္ၾကည္.. ေျဖာင့္မတ္.. ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔.. အနစ္နာခံ… ပညာတတ္.. ပညာရွိ.. တရားသိ… သတၱိေကာင္း.. ေတာ္မွန္… အဂတိမရွိ… က်က္သေရရွိ(သိပ္အေရးမၾကီးေပမဲ့ အန္တီ့မွာ ရွိေနတဲ့ ဂုဏ္တရပ္မို႔ ထည့္ေျပာတာပါ).. ကမၻာအသိအမွတ္ျပဳ.. လူထုလက္ခံမႈ… တိုင္းရင္းသားအားလံုး ေထာက္ခံမႈ… တိုင္းျပည္ေပၚ ထားတဲ့ ေစတနာ.. ေမတၱာတရား..။ အဲဒီ က်မ လက္လွမ္းမီေလာက္ေလးပဲ ေျပာျပထားတဲ့ အရည္အေသြး ေလာက္ပဲ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ထဲက တစံုတေယာက္မွာ ရွိလာတယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူကို ေခါင္းေဆာင္လို႔ သတ္မွတ္ လိုက္ဖို႔ က်မကေတာ့ အဆင္သင့္ပါ..။

ကဲ… ၂၀၀၆- ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မ်ားဆီတုန္းက “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဖယ္ျပီး စဥ္းစားမွ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီ ရဖို႔ နီးစပ္မယ္”လို႔ ႏိုင္ငံတကာကို လွည့္ျပီး Lobby လုပ္ စည္းရံုးေျပာေဟာခဲ့သူ ပညာရွင္ဆိုသူမ်ားဆီမွာမ်ား အဲလို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း အရည္အခ်င္းရွိသူ အဆင္သင့္ ရွိေနပါျပီလားရွင္.. ခုလို တိုင္းျပည္အတြက္ အေရးတၾကီး လိုအပ္ေနခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုယ္စား ဒီမိုကေရစီအေရးကို ဦးေဆာင္ႏိုင္မယ့္သူ ဆိုတာၾကီး…. ထြက္လာဖို႔.. ေဖာ္ထုတ္ျပသေတာ့ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေနျပီ မဟုတ္လား ရွင္…။

၁၀ဇြန္။

(မွတ္ခ်က္.. ဒီတေလာ ဗမာျပည္က စစ္ဘီလူးေတြက အန္တီသိကၡာက်ေအာင္ ပံုေတြ ထုတ္ေန.. အကိုလုပ္သူရဲ႕ အိမ္အေမြမႈက တမ်ိဳး.. ဒီၾကားထဲ ေဒၚစုက ဟိုလိုမွမလုပ္တာကိုး .. ဟိုလိုလုပ္ပါလားလို႔ ဒီလို လုပ္ပါလား လို႔ဆိုတာေတြ တိုးတိုး တိုးတိုးၾကားရေတြ.. ေရဒီယုိေတြမွာ ၂၀၁၀ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ္ဆိုသူေတြရဲ႕ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတ ေပါခ်ာခ်ာ ေလၾကီးၾကီး ေတြကို သူတို႔အစား ရွက္ရွက္နဲ႔ နားေထာင္ေနရတာေတြ.. ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း အပုပ္လွည့္ခ်ျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ျပန္ၾကည့္ျပီး ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိသူေတြကို စိတ္တိုတိုနဲ႔ ဒီစာကို ေရးမိတာပါပဲ)။


Jun 7, 2009

ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္....

ရြာသားေလးက ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္…လို႔ Tag ေတာ့ တကယ္ၾကီး ၾကီးျပင္း လိုက္ ရမယ့္ အႏွစ္ ၂၀ကို ေတြးျပီး ရင္ထဲ ေလးေတးေတး ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္မွ ဘ၀စတတ လူေတြဆိုေတာ့ ေရးအားရွိသေပါ့..။ က်မမွာေတာ့ ေနာင္လာမယ့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဟာ တကယ့္ကို When I’m 64 ပါ..။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီဇြန္လမွာ က်မ အသက္ ၄၄ႏွစ္ျပည့္တာေလ။

မႏွစ္တုန္းကေတာ့ အန္တီစု ၆၃ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔အတြက္ ရည္စူးျပီး က်မ စာတပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ တုန္းကေတာ့ ၂၀၀၉ ဟာ အန္တီစု အသက္ ၆၄ႏွစ္ျပည့္မယ့္ႏွစ္..။ ျပီးေတာ့ တရားသျဖင့္အတိုင္းဆိုရင္ အန္တီ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘ၀ကေန လြတ္ကို လြတ္ရမယ့္ႏွစ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔…။ အန္တီစုရဲ႕ ၆၄ႏွစ္ကို ရည္စူးျပီး က်မၾကိဳက္တဲ့ Beatles ေတးဂီတအဖြဲ႔ရဲ႕ when I am 64 သီခ်င္းေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး ဒီေနရာမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ခုေတာ့ မထင္မွတ္ပါဘဲ ရြာသားေလးက Tag ေလေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ၆၄ႏွစ္ဆီကို မွန္းျပီး ေရးရ ပါေတာ့မယ္။ က်မ အသက္ ၆၄ထိ ေနခြင့္ရေနဦးမယ္ဆိုရင္ေပါ့..။ (အဲဒီသီခ်င္းေလး မၾကာခဏဆိုတဲ့ က်မအေဖ ကေတာ့ အသက္ ၅၆ႏွစ္မွာ ဆံုးႏွင့္ရရွာပါတယ္)။

+++++
၂၀၂၉………….။
သားၾကီးေတာင္ အသက္ ၄၀နားနီးေနျပီ။ သားအငယ္ဆံုးေလးေတာင္ ၂၆ႏွစ္ရွိျပီပဲ..။ အသက္ အစိတ္ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ ပုခက္ခ်ိတ္ေနေလာက္ေရာေပါ့။ အသက္ ၃၀ သမီးလတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ အားကိုးရေနေလာက္ျပီ။ ျပီးေတာ့ က်မ ေပါင္ေပၚတက္ထိုင္မယ့္ ေျမးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရေနမလဲ…။ တိုင္းတပါးမွာမို႔ ေျမး ေတြက when I am 64 ထဲက Vera, Chuck နဲ႔ Dave တို႔လို အသားေရာင္ အျဖဴေတြ အနီေတြ အ၀ါေတြ အမည္းေတြလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးမွန္သမွ်ကေတာ့ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းမွာခ်ည္းပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ေျမးေတြက အဖိုးကို ပိုခ်စ္မယ္ ထင္ပါတယ္..။ အဖိုးက သူတို႔ကို အလိုလိုက္အၾကိဳက္ေဆာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ထိန္းမယ့္သူေလ..။ ဖြားေအ က်မကေတာ့ ခပ္ေအးေအး ခပ္ဖယ္ဖယ္ ေနတတ္သူ ဆိုေတာ့..။ အားလပ္ရက္ေလးေတြမွာေတာ့ သားသမီးေတြ ေျမးေတြနဲ႔ ေနခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေရးခ်ိန္ စာဖတ္ခ်ိန္ေတြဆိုရင္ေတာ့ နားေအးပါးေအးပဲ ေနခ်င္တယ္။ အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီး ႏွစ္ေယာက္ လဘက္ရည္ေလးေသာက္…။ စာအုပ္ တေယာက္ တအုပ္စီနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္..။ က်မက စာေရးေနတုန္း သူက ပန္းပင္ေလးေတြ စိုက္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္..။

သူကေတာ့ ေနာင္ အႏွစ္ ၂၀မွာ အသက္ ၅၅ႏွစ္ဆိုေတာ့ သိသိသာသာ ဖ်တ္လတ္တုန္း ရွိဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ က်မကေတာ့ အလုပ္ခြင္ထဲမွာပဲ ေနခ်င္ပါေသးတယ္။ ခုလို အသံလႊင့္ဌာနတခုခုမွာ မဟုတ္ရင္ ေတာင္ ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာဆရာမ အျဖစ္.. ဒါမွမဟုတ္ ျပည္ပမွာ ကိုယ္ဆည္းပူးခဲ့သမွ် ပညာေတြ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံက မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြဆီ တနည္းနည္းနဲ႔ ျဖန္႔ေ၀ရတဲ့ အလုပ္တခုခု လုပ္ေနခ်င္ေသးတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာဆိုရင္လည္း ဥပေဒအရ အသက္ ၇၀ထိ အလုပ္လုပ္ ႏိုင္ေသးရင္ လုပ္ခြင့္ရေနမွာကိုး။ သားသမီးေတြ အရြယ္ေရာက္ျပီဆိုေတာ့ အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးလည္း နားမယ္ဆိုရင္ နားလို႔ ရျပီ။ ဒါေပမဲ့ အလုပ္ မလုပ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ က်မ ေနႏိုင္မယ္ မထင္..။ ျပီးေတာ့ စာအုပ္ေတြ ေရးခ်င္ေသးတယ္။ Vacation ရက္ေတြမွာ အဖိုးၾကီးနဲ႔အတူ ခရီးေတြ စံုတကာေစ့ ေလွ်ာက္ ထြက္ရင္း စာအုပ္ေတြ ေရးခ်င္တာ..။ ၀တၳဳေတြေပါ့..။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ လူမ်ိဳးစုမ်ိဳးစံု ယဥ္ေက်းမႈမ်ိဳးစံုထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြအေၾကာင္းကိုပဲ ေရးခ်င္ပါတယ္။

ေနာင္အနွစ္၂၀မွာေတာ့ က်မ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ျပန္ေနလို႔ ရေလာက္ျပီ ထင္ပါတယ္ေနာ္..။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီေခတ္ထဲ ရာသီဥတုေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္ျပီး ဆိုးလွျပီဆိုတာေတာင္ ကမၻာေပၚက တျခားေဒသေတြထက္ အမ်ားၾကီး သာေတာင့္သာယာ ေနေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ ေသခ်ာတဲ့ ျမန္မာျပည္ထဲက က်မခ်စ္တဲ့ ကရင္ ျပည္နယ္ ထဲက မြန္ရြာေလးမွာ က်မ မၾကာမၾကာ သြားေနျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဇန္န၀ါရီ… ျပာသိုလဆိုရင္ေတာ့ ပုဂံ အာနႏၵာ ဘုရားပြဲ သြားမယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာေတာ့ ကမ္းေျခတခုခုေပါ့..။ ေခ်ာင္းသာဆိုရင္ေတာ့ က်မ ဇာတိ ပုသိမ္နဲ႔ နီးမယ္။ မတ္လမွာဆိုရင္ေတာ့ ေမျမိဳ႕ဘက္ တက္မွာေပါ့။ ေက်ာက္မဲ သီေပါဘက္လည္း ေဖေဖ့ အလြမ္းေျပ သြားခ်င္ေသးတယ္။ ဧျပီဆိုရင္ေတာ့ မန္းေလးသၾကၤန္ က်ရင္ က်..။ ဒါမွမဟုတ္ မန္းေလးသၾကၤန္ကို အလြမ္းေျပ ေငးရင္း စစ္ကိုင္းမွာ တရားစခန္း ၀င္ရင္ ၀င္..။ ေမလဆိုရင္ေတာ့ မိုးတြင္း တတြင္းလံုး စားခ်င္စဖြယ္ အစားအေသာက္ေတြ ေပါလွတဲ့ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက က်မတို႔ရြာေလးဆီ အေရာက္ ျပန္မွာေပါ့။

မိုးေအးေအးမွာ သံလြင္ ျမစ္ေရေဖြးေဖြးကို ျမင္ေနရတဲ့ အိမ္ေရွ႕၀ရံတာမွာ စာေရးခံုေလးခ်ျပီး စာေတြ ေရးမွာေပါ့။ အဖိုးၾကီးးလည္း သူ႔ရြာမွာ အဲဒီေတာ့မွ အတိုးခ်ျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလိမ့္မယ္။ လယ္ထဲေတာင္ သတိတရ ျပန္ဆင္းခ်င္ဆင္းလို႔ ရေသး။ ဒီၾကားထဲ တပည့္ေဟာင္းေတြ အလြမ္းေျပ တနာရီခရီးပဲ ေ၀းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ကို သြားမယ္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ အလြမ္းေျပ က်ိဳကၡမီ စက္စဲသြားမယ္။ မုဒံု က်ိဳက္မေရာ သြားမယ္..။ အဲသလိုပဲ က်မတို႔ အတိတ္ေျခရာေတြ ထပ္ခဲ့ရာ ဘားအံဘက္ လည္ရင္း က်ဳံဒိုး ေကာ့ကရိတ္ ျမ၀တီ တက္မယ္..။ မဲေဆာက္ဘက္ အမွတ္တရ ကူးရင္း ထိုင္းစာ သြားစားမယ္..။

သီတင္းကၽြတ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရြာေလးဆီ အေရာက္ျပန္မွပါ..။ ရြာမွာ သက္ၾကီးပူေဇာ္ပြဲ ရွိတယ္ေလ..။ ေယာကၡမေတြ ရွိေနေသးရင္ အသက္ ၈၇ႏွစ္မို႔ အကန္ေတာ့ ခံရမွာ..။ တကယ္လုိ႔ က်မအေမ ရွိေနေသး ရင္လည္း ၈၇ႏွစ္ေပါ့..။ အေမ့ဆီလည္း ေျပးကန္ေတာ့ ဦးမွာ..။ အန္တီစု ရွိေနေသးရင္ေတာ့ ၈၄ႏွစ္…။ အန္တီစု ကိုလည္း သြားကန္ေတာ့ခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မတို႔ တိုင္းျပည္လည္း ေအးခ်မ္းေနေလာက္ျပီလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ပါရဲ႕။

ႏို၀င္ဘာဆိုရင္ေတာ့ ေျမးေတြကို ေတာင္ၾကီးမီးပံုပ်ံပြဲ ပို႔ခ်င္တယ္။ ျပီးေတာ့ အင္းေလး ေဖာင္ေတာ္ဦး ဖူးမယ္..။ ေအးေဆးတိတ္ဆိတ္ျပီး ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြနဲ႔ ပန္းေတြ ပန္းခ်ီကားလို လွတဲ့ ကေလာကိုေတာ့ ေျမးေတြ သိပ္ သေဘာက်မယ္ ထင္တယ္။ ဒီဇင္ဘာလ ဆိုရင္ေတာ့ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူးခ်ိန္ေပါ့..။ အဲဒီအခါက်ရင္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြ အကုန္လံုးကို ကုသိုလ္ျဖစ္ စရိတ္ခံျပီး က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရား ဖူးခ်င္ေသးတာ..။

ကဲ… ေနာင္ အႏွစ္ ၂၀အတြက္ က်မ သိပ္မ်ား ေလာဘၾကီးေနသလား..။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲသည္ ေနာင္ အႏွစ္၂၀ထိ က်မ.. ခင္ပြန္းသည္နဲ႔အတူ ရွိေနခြင့္ရေနေသးရင္… Beatles ရဲ႕ When I am 64 ကို ညည္းဆိုေလး ဆိုရင္း သူ႔ကို ျပံဳးျပံဳးေလး ၾကည့္ဖို႔ကုိေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ လုပ္ရေပလိမ့္မယ္..။
When I am 64 (The Beatles)

When I get older, losing my hair
Many years from now
Will you still be sending me
a Valentine Birthday greetings, bottle of wine
If I'd been out till quarter to three
Would you lock the door
Will you still need me
Will you still feed me
When I'm sixty four …

You'll be older too
And if you say the word
I could stay with you
I could be handy, mending a fuse
When your lights have gone
You can knit a sweater by the fireside
Sunday morning go for a ride
Doing the garden, digging the weeds
Who could ask for more
Will you still need me
Will you still feed me
When I'm sixty four …

Every summer we can rent a cottage
In the isle of Wight, if it's not too dear
We shall scrimp and save
Grandchildren on your knee
Vera Chuck and Dave

Send me a postcard drop me a line
Stating point of view
Indicate precisely what you mean to say
Yours sincerely wasting away
Give me an answer, fill in a form Mine for evermore
Will you still need me
Will you still feed me
When I'm sixty four…

(ရြာသားေလး Tag ထားတာ အၾကာၾကီးေနမွ ေရးျဖစ္တာဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထပ္ tag မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ေနာ္)။


Jun 1, 2009

၅၄၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း၊ ရန္ကုန္


၂၈ရက္ေန႔ ေမလ ၂၀၀၉ ၾကာသပေတးေန႔မနက္ပိုင္းမွာ VOA ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္က လႊင့္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ Program ပါ။ ဖုန္းဆိုးရဲ႕ ကဗ်ာကို ရြတ္ထားတာပါ..။