ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၂၉)

သူ၀တ္ထားတဲ့ အေရခြံကို
သူစြန္႔ခြာရတဲ့အခါ
ျမစ္တျမစ္ဆိုတာကေတာ့
ေျမြတေကာင္လို မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ဘူးေပါ့။

(ပိုင္စိုးေ၀)

+++++

၉၆ ရဲ႕ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းရက္ေတြက က်မကို အလြမ္းေတြ အေဆြးေတြ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ရျခင္းေတြနဲ႔ စီရင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေျခာက္ကပ္တဲ့ ၉၇ ေဆာင္းကို စိတ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ပဲ ျဖတ္ခဲ့ရ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေဆာင္းရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မရဲ႕ ညစ္ညဴးနာက်င္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေဖာက္ခ်သလိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳႏွစ္အုပ္ေတာ့ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ တအုပ္က "ေကာင္းကင္နိဒါန္း".. ၉၇ ေဖေဖာ္၀ါရီမွာ ထြက္ပါတယ္။ ေနာက္တအုပ္ကေတာ့ က်မရဲ႕ "ေျမနဲ႔အတူ"ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးပါတဲ့ "ေရာင္စဥ္မ်ားနဲ႔ ကစားျခင္း" ၀တၳဳစဥ္။ အဲဒီ၀တၳဳေလးက အဲဒီ ၁၉၉၇ မတ္လရဲ႕ စာအုပ္ေလာကမွာ ေတာ္ေတာ္ အေရာင္းသြက္သြားတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေကာင္းကင္နိဒါန္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္ပရိသတ္နည္းနည္းေလးကပဲ သိျပီး ဘာမွ ထူးထူးျခားျခားမရွိခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေပါ့။ က်မအတြက္ကေတာ့ အဲဒီ၀တၳဳေလးက ၾကိဳက္တဲ့ ၀တၳဳေလးပါပဲ။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေကာင္မေလး သတ္ေသတာ စိစစ္ေရးက လြတ္သြားလို႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ရတဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့။ ျပီးေတာ့ က်မ တခါက ေျပာျပခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိုတိုး (ဦးေအာင္ေက်ာ္တိုး-စိတ္ပညာ)ဆီက inspiration ရတဲ့ ၀တၳဳေလးေလ။

(မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီ- ေမာင္သီဟ)

၉၇ထဲမွာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေန႔သင္တန္း Day class ေတြ ပိတ္ထားေပမဲ့ အေ၀းသင္ေတြကိုေတာ့ ပံုမွန္ဖြင့္မယ္လို႔ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္ပညာေရးထဲမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းကို ခြဲျခားဆက္ဆံလိုက္တာရဲ႕ အစျဖစ္ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕ အခန္းက႑ကို နိမ့္က်ေအာင္ လုပ္တဲ့ စီမံကိန္းရဲ႕ အစလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မ ဒီလိုေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ကေန ဘြဲ႕ရ ေက်ာင္းျပီးၾကရသူေတြ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခါမ်ားစြာမွာ အမွန္တရားက ခါးသီးလွပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စစ္အစိုးရက Day ေက်ာင္းသားေတြ ခဏခဏျပႆနာရွာလို႔ ဒီေကာင္ေတြကို ဒုကၡေပးရေအာင္ ေက်ာင္းပိတ္ထားလိုက္.. အေ၀းသင္ေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်ာင္းျပီးၾကပေစလို႔ ဗိုခင္ညြန္႔က အမိန္႔ခ်တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေန႔ေက်ာင္းသားေတြကို ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ္လို႔ ေက်ာင္းပိတ္ထားျပီး အေ၀းသင္ေတြကိုပဲ ဆက္တိုက္ဖြင့္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ၉၇ရဲ႕ ဒုတိယ semester မွာေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ေတြထဲ အဆိပ္သင့္ ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေန႔ေက်ာင္းက ကေလး အေတာ္မ်ားမ်ားက အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ စနစ္ထဲ ေျပာင္း၀င္လာၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေ၀းသင္ပညာေရးထဲ ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားလာပါတယ္။

အဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲေပါ့..။ ျပည္သူလူထုမွာ စီးပြားေရးက က်ပ္သထက္ က်ပ္လာပါတယ္။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ အလုပ္တဘက္နဲ႔ ေက်ာင္းတက္တဲ့ လူငယ္ေတြ မ်ားလာပါတယ္။ အေ၀းသင္စနစ္အရ ေက်ာင္းအပ္ထားျပီး တႏွစ္လံုးဘာမွလုပ္စရာမလိုဘဲ စာေမးပြဲနီးမွ အနီးကပ္သင္တန္းလို႔ေခၚတဲ့ ၁၀ရက္ သင္တန္းကို ေက်ာင္းတက္ျပီး စာေမးပြဲေျဖၾကရံုပါ။ အဲဒီမွာ က်မအတြက္ ျပႆနာတက္လာတာပါပဲ။ ျပႆနာကေတာ့ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသား ေတြအတြက္ ႏွစ္စကတည္းက ထုတ္ေပးထားတဲ့ Text book , Guide line ေတြမွာ ပါတဲ့ ဘာသာရပ္တခုအတြက္ သတ္မွတ္အပုဒ္ေရ ၁၅ပုဒ္ေလာက္ထဲကေန ၇ပုဒ္ေလာက္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ျပီး ၈ပုဒ္ေလာက္ကို အနီးကပ္က်ကာမွ ထပ္ထည့္တာပါပဲ။ အဲဒါ ဘာသာရပ္တိုင္းမွာပါ။ အဲဒီအခါ ႏွစ္စကတည္းက စာၾကိဳဖတ္ထားတဲ့ ကေလးေတြခမ်ာ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြျဖစ္ျပီး စာေမးပြဲကလည္း နီးလာ.. စာက်က္ခ်ိန္ကလည္း မ်ားမ်ား မရ..။ ပိုဆိုးတာက အထူးျပဳေမဂ်ာဘာသာတခုအတြက္ ဘာသာရပ္ paper ေပါင္း ၆ခုေလာက္ေျဖရမွာမို႔ အသစ္စက္စက္ထဲက အပုဒ္ေရ ၅၀ေလာက္ကို ႏွစ္ပတ္နဲ႔ အရ က်က္ရမွာျဖစ္ျပီး အေဟာင္းကလည္း အပုဒ္ေရ ၅၀ေလာက္ကို ေသခ်ာ ျပန္က်က္ရဦးမွာေလ။

အေ၀းသင္ကေလးေတြခမ်ာ အဲဒီစနစ္ၾကီးထဲ အေတာ္ပင္ပန္းၾကရတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေျဖက တခုပဲရွိပါေတာ့တယ္။ က်ဴရွင္ယူ.. တစ္ၾကိဳေမးခြန္း(spot)လိုက္..။ ဒီလိုနဲ႔ အေ၀းသင္ပညာေရးထဲမွာ က်ဴရွင္စနစ္ၾကီးက အၾကီးအက်ယ္ ထြန္းကားလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ တကၠသိုလ္က ဆရာမေတြ က်ဴရွင္နဲ႔ အေ၀းသင္နဲ႔ ကားစီး တိုက္ေဆာက္ တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ၾကားဖူးလာရေတာ့တာပါ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြခမ်ာေတာ့ တႏွစ္လံုး ပိုက္ဆံ က်ဳံးရွာ.. စာေမးပြဲနီးေတာ့ အနီးကပ္သင္တန္း တက္ရင္း က်ဴရွင္ ယူၾက(တကယ္ေတာ့ က်ဴရွင္အယူျပၾကရတာပါ.. က်ဴရွင္ယူထားရင္ အဲဒီဆရာမက စာေမးပြဲေအာင္တဲ့အထိ တာ၀န္ယူတယ္လို႔ သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္.. တကယ္ကေတာ့ ျမန္မာစာလို ဘာသာရပ္ကိုေတာင္ on paper ၃၀ နဲ႔ အေအာင္ေပးေနတာမို႔ ဘယ္ ဆရာဆရာမမွ အထူးတလည္ လုပ္ေပးစရာမလိုဘဲ လူတိုင္းနီးပါး ေအာင္ေနၾကတာပါ)။ အဲဒီ ၉၇ မွာတုန္းကေတာ့ အေ၀းသင္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ က်ဴရွင္နဲ႔ သူတို႔ က်က္တဲ့စာနဲ႔ စာေမးပြဲက အဆင္ေျပေနေသးတာမို႔ ခိုးခ်တဲ့ ျပႆနာ ေတြ သိပ္ မရွိေသးပါဘူး။

၉၇ဟာ ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ေငြေနာက္ အသည္းအသန္လိုက္တတ္လာတဲ့ ႏွစ္ျဖစ္သလိုပဲ ေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ထဲမွာလည္း ပညာေရးဆိုတာက ေငြေပး၀ယ္လို႔ရတဲ့ အရာတခု ျဖစ္လာတာပါပဲ။ အဲဒီ ျဖစ္စဥ္ထဲ က်မကိုယ္တိုင္ ေမ်ာပါ.. ေရစီးအားက ေကာင္းသကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲေပါ့ ပညာေရးစနစ္အေပၚ က်မ ထဲထဲ၀င္၀င္ အယံုအၾကည္ ပ်က္လာတာ။ ကိုယ့္ ဆရာဆရာမအခ်င္းခ်င္းအေပၚလည္း အရိုအေသ တန္လာမိတာ။ က်မက ခ်မ္းသာတဲ့ကေလးေတြက ေငြနဲ႔လိုက္လို႔ အမွတ္၂၀နဲ႔ စာေမးပြဲေအာင္ရင္ ဆင္းရဲတဲ့ကေလး ပိုက္ဆံ မေပးႏိုင္လည္း အမွတ္၂၀ရရင္ အေအာင္ေပးရမယ္လို႔ complain တက္တဲ့အခါ ျပႆနာ..။ တဘာသာ ၅၀၀ (အဲဒီ ၁၉၉၇တုန္းက) ေပးႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားကို က်ဴရွင္သင္ရင္ မေပးႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားကိုလည္း အခမဲ့ေခၚသင္ေပးသင့္တယ္လို႔ က်မက သေဘာထားပါတယ္။

အဲဒီတုန္းကလည္း က်မအိမ္မွာ အေဆာင္မငွားႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသူေတြ ေပးေနထား။ အထူးသျဖင့္ ရြာဘက္ေတြက ကေလးေတြ..။ တခ်ိဳ႕က အခေၾကးေငြနဲ႔ ထားတယ္လို႔ေတာင္ ေျပာေသး။ ေနာက္ေတာ့လည္း တကယ့္အမွန္ကို သိသြားၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာက က်မ ခ်ဳိတဲ့တဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ကို အခမဲ့ စာသင္ေပးတဲ့ အေပၚမွာ က်မကို လူကိုယ္တိုင္လာျပီး ‘သူရဲေကာင္း မလုပ္နဲ႔… သူေတာ္ေကာင္းမလုပ္နဲ႔… ေစ်းမဖ်က္နဲ႔’ လို႔ ဆရာဆရာမတခ်ိဳ႕က လာေျပာတာ ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ က်မ သူတို႔အစား ေတာ္ေတာ္ ရွက္သြားမိပါတယ္။ ဆရာဆရာမ ဆိုတာ ေစ်းေရာင္းသူလား..။ အဲဒါကလည္း က်မနဲ႔ တခ်ိဳ႕ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ျပႆနာပါပဲ။ က်မကေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြကို သိပ္ဂရုမစိုက္တတ္တာမို႔ ျပႆနာရယ္လို႔ေတာ့ ေမြးမထားခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ အဲဒီ၀န္းက်င္မွာ မေပ်ာ္ပိုက္တာမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္လာပါျပီ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ သားၾကီးက ေက်ာင္းတက္တာ ပထမတန္းေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေတြဆို အေမနဲ႔ ဘားအံမွာ လိုက္ေန။ သားက မသိမသာနဲ႔ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ေတြမွာသာ ေပ်ာ္ပိုက္တဲ့ကေလး ျဖစ္လာပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနေတာ့လည္း တကၠသိုလ္ရိပ္ထဲမွာပဲ ေနရတာကိုး။ အဲဒီ ၉၇ ထဲမွာပဲ ရာေက်ာ္ကလည္း ဘားအံနဲ႔ ၁၀မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ သူ႔ရြာေလးမွာ လယ္စိုက္.. ေျမပဲစိုက္.. ဆီက်ိတ္..။ အားတဲ့အခါနဲ႔ အလုပ္ကိစၥေပၚတဲ့အခါ ဘားအံကို လာရင္း က်မဆီ ေရာက္ေအာင္ ၀င္ ၀င္လာလိုက္။ တျခားတပည့္ေတြလည္း အိမ္ကို ဥဒဟို လာေနတာျဖစ္ေပမဲ့ ရာေက်ာ္ ေရာက္ ေရာက္ လာရင္ေတာ့ ဒါက သတင္းျဖစ္တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ ရာေက်ာ္နဲ႔ က်မၾကားမွာ တံတိုင္းတခု ျခားသလိုလိုနဲ႔ အဲဒီတံတိုင္းကပဲ ေပါင္းကူးတံတားလို ျဖစ္လာခဲ့။ အတိုက္အခိုက္ေတြၾကားထဲ အသက္ ၂၄ႏွစ္အရြယ္လူငယ္ေလးတေယာက္က စိတ္လႈပ္ရွားလာသလိုပဲ အသက္ ၃၂ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းဆရာမကလည္း စိတ္ေတြ ကတိမ္းကပါး ျဖစ္တတ္လာတယ္။ လူငယ္ေလးက ေက်ာင္းေတြ ရက္ရွည္ပိတ္လို႔ စိတ္ေတြအားလပ္ေနတာလည္း ပါမွာေပါ့။ ဆရာမဆိုသူကလည္း ခံစားခ်က္ေနာက္ လိုက္တတ္သူ..။ ရမယ္ရွာ လြမ္းတတ္သူ..။ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တဲ့အခါ ေလာကထဲ ဒရြတ္ဆြဲတတ္သူ။ အဲဒီအခါ ႏွစ္ေယာက္က မသိမသာ.. ျပီးေတာ့ သိသိသာသာ.. နီးကပ္လာ ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ၉၇ဟာ ျမသီလာရဲ႕ဘ၀ထဲ ပ်င္းရိစရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါ..။ အေ၀းသင္ကာလေတြထဲ ေငြစကၠဴေတြ လြင့္ပ်ံ… က်မအပါအ၀င္ ဆရာဆရာမေတြက ေငြစကၠဴေတြေနာက္ လိုက္..။ ဘ၀ဆိုတာက ေငြစကၠဴေတြသာ အဓိကလို ျဖစ္လာ။ က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒါက အဓိပါယ္မဲ့.။ က်မစိတ္ထဲ ၁၉၉၇ရဲ႕ ျမသီလာေန႔ရက္ေတြဟာ တစ္ဘာသာသင္ရိုးအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာေလး ၆ပုဒ္ ၇ပုဒ္ေလာက္ကို တကၠသိုလ္ တစ္တန္းစာအတြက္ သင္ေပးရတာ..။ ေျဖထားသမွ် ႏႈတ္တိုက္စာေတြကို အျမန္ျပီးေအာင္ စစ္ေပး.. ေအာင္စာရင္းေတြ လြယ္လြယ္ ထုတ္ေပး..။ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း စိတ္တိုင္းက် စိတ္ရွိလက္ရွိ စာသင္ခ်င္တယ္လို႔ အားခဲခဲ့ေပမဲ့ အနီးကပ္၁၀ရက္တာက စာဖတ္ရံု ဖတ္ျပသြားရင္ေတာင္ အခ်ိန္ မလံုေလာက္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ စာအုပ္ထုတ္ ေရာင္းတဲ့သူ.. က်ဴရွင္မွာသာ ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ခြင့္ရတဲ့သူ..။ ဒါေတာင္မွပဲ စာေမးပြဲအတြက္ အေရးၾကီးတယ္လို႔ တစ္ၾကိဳခန္႔မွန္းတဲ့ ေလးငါးပုဒ္ေလာက္ကိုသာ သင္ေပးႏိုင္တဲ့သူေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔႔ဲပဲ ၉၇ကေန ၉၈ ေမလထိဟာ က်မ ႏွစ္ျခိဳက္တဲ့ တက္ၾကြတဲ့ ဆရာမဘ၀ဆိုတာကို ေမ့ထားရျပီးေတာ့ အဲဒီ ျငီးေငြ႔စရာ ေရစီးေၾကာင္းထဲ က်မ တလိမ့္လိမ့္ေမ်ာပါေနခဲ့တဲ့ ကာလသာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ဘားအံေကာလိပ္ရဲ႕ ျမသီလာဘ၀မွာ မေပ်ာ္ပိုက္ဘဲ ရွိရွိလာတဲ့အခ်ိန္.. ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ေတြ တင္ၾကဖို႔ စာထြက္လာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ က်မစိတ္ထဲ အခ်ိန္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ အဓိပါယ္မဲ့လာတယ္လို႔ ထင္တာရယ္.. ေနာက္တေၾကာင္းက ကိုရာေက်ာ္နဲ႔ နီးကပ္လာေနမႈကို ေရွာင္ဖို႔ရယ္.. ေျပာင္းေရႊ႔မိန္႔က လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ က်မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္တာေၾကာင့္ရယ္.. က်မ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ တင္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔က ၁၉၉၈ ရဲ႕ ေမလကုန္မွာ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ေၾကေၾကကြဲကြဲကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ..။ က်မေျပာင္းရမွာက ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကိုပါ..။

ခ်ဳပ္တည္းမႈမဲ့
လြင့္ေမ်ာခဲ့ေသာ အတၱမ်ား
ေမြးဖြားၾက ေသဆံုးၾက
တရားေတာ္အတိုင္း ရိုးသားၾက
တရားေတာ္အတိုင္း ေဖာက္ျပန္ၾက..

ငါကိုယ္တိုင္ေရးသားခဲ့ေသာ
ငါ့အတၳဳပၸတၱိက်မ္းမွာ
ငါ မာရ္နတ္အျဖစ္
ျငင္းဆိုခြင့္ရွိရဲ႕လား..။

(ပိုင္စိုးေ၀)

+++++


စာၾကြင္း..

တကယ္ေတာ့ က်မဒီရက္ပိုင္းေတြထဲ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို မအားလပ္တာပါ..။ ဒါေပမဲ့ (၂၉)ေမွ်ာ္သူေတြကို အားနာတာနဲ႔ အခ်ိန္ရေအာင္ လုယူျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တပတ္ကိုမွ post တပုဒ္ပဲ တင္ႏိုင္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕..။