ရန္ကုန္ဟာ က်မရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမ...။ စည္ကားတဲ့လမ္းေတြေပၚ မက္မက္ေမာေမာ ေလွ်ာက္ခဲ့တာပဲ။
ျမိဳ႕လယ္ေခါင္ကစ ဆင္ေျခဖံုးျမိဳ႕သစ္ေတြဆီအထိ... ခ်စ္ခဲ့တာပါပဲ။
ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္း၊ ဆရာမ လုပ္ခဲ့ရာ လိႈင္တကၠသိုလ္၊ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္၀င္း... အားလံုးဟာ စြဲလန္းစရာ..။
ဒီလိုပါပဲ... ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ဇာတိေျမကို ရွာၾကံစြဲလန္းၾကမွာပါပဲ..ေနာ္။
ရပ္တည္ရာ ဘ၀အခန္းက်ဥ္းေလးေတာင္ ေမွာင္လို႔..........
"ငါ့အခန္းေလးထဲမွာ အလင္းတန္းမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္...
ၾကာလာရင္ အေမွာင္နဲ႔ ေနသားက်ေတာ့မယ္...
ငါ့အခန္းထဲကေန အျပင္ကို ထြက္...
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးလည္း ငါ့အတိုင္းပဲ..."
သူတို႔က ပညာရခ်င္တာမဟုတ္ဘဲ ဘြဲ႕တခုသာ ရခ်င္ၾကတာတဲ့။
ဒါဟာ တန္ဖိုးမဟုတ္ဘူးလို႔ က်မေျပာတဲ့အခါ သူတို႔က လက္မခံခ်င္ၾက။
စာေမးပြဲအေျဖလႊာေပၚမွာ ေမးခြန္းေတြ ခ်ည္း ေရးကူးေပးလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားလည္း စာေမးပြဲေအာင္ပါတယ္။
န၀ေဒးရဲ႕ကဗ်ာေျဖခိုင္းတာကို နတ္သွ်င္ေနာင္ကဗ်ာေရးထည့္ထားလည္း စာေမးပြဲ ေအာင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ပထမစစ္အေၾကာင္းေမးတာကို ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပဲရလို႔ ေျဖခဲ့တယ္ဆိုတဲ့သူကိုလည္း အေအာင္ေပးရမယ္တဲ့။
ေနာက္ေတာ့ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခါ မေျဖႏိုင္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက ေအာင္စာရင္းေပၚက သူတို႔နာမည္ ေတြကို ေအာ္ဖတ္ျပီး ဆရာမေတြေရွ႔မွာ ေလွာင္ေတာင္ေတာင္ ရယ္ၾက။
အဲဒီအခါ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခန္းေလးက ေမွာင္အတိက်..။
ကိုယ့္ရဲ႕ဆရာမဘ၀ထဲ..ရွက္ရြံ႔ေၾကကြဲလာ..။
ဒါျဖင့္ က်မရဲ႕ နံေဘး၀န္းက်င္မွာေကာ..။
က်ဴရွင္တ၀ိုင္း တစ္သိန္း... ရံုးးေတြမွာလည္း အဆင္ေျပခ်င္ရင္ တစ္သိန္း.. ေဆးရံုမွာလည္း တစ္သိန္းေလာက္ ေတာ့ေပး..။ ဘာပဲ မဟုတ္တာလုပ္လုပ္ရတယ္.. ေပး(x)သိန္း..။ ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ထုက တျဖည္းျဖည္းသိပ္သည္း ၾကီးစိုးလာခဲ့။
ရိုးသား ၾကိဳးစားမႈက ထမင္းလာ မေကၽြးဘူးဆိုပဲ..။
အဲဒီအခါ က်မကိုယ္တိုင္ အေမွာင္နဲ႔ က်င့္သားရမွာ ေၾကာက္လာခဲ့။
+++++
"ငါ့အတၱကို အိတ္နဲ႔ ထုပ္လုိက္တယ္...
လူမျမင္ေအာင္ ယူကာ အမႈိက္ပံုးေလးထဲထည့္...
ကြဲသြားတဲ့ ငါ့ရင္ခုန္သံေတြ ျပန္႔က်ဲ...
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၾကီးးလည္း ဒီအတုိင္းပဲ..."
ေက်ာင္းသားေတြက "ေရာ့ဆရာမ..က်ဴရွင္လခ" လို႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေပးတဲ့အခါေတြမွာ
အတၱက တကယ္ပဲ အမိႈက္ပံုးထဲ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္။
ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ဘ၀လို႔ ခံစားရတဲ့အခါ အေမွာင္ထဲ တိတ္တဆိတ္ ေၾကကြဲ...။
အတၱတခုလံုး အမိႈက္ပံုးထဲ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ လူကေတာ့ စိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ ျပိဳးုျပိဳးျပက္ျပက္ လက္ပ..လို႔၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ၾကီးရဲ႕ လမ္းေတြေပၚ ပပလႊားလႊားေလွ်ာက္ခဲ့..။
ကဲ... အဲဒါကေကာ တကယ္ပဲ ေက်နပ္၀င့္ၾကြားစရာလား။
(ရင္ထဲမွာေတာ့ တိတ္တိတ္ အသည္းကြဲေနခဲ့ရတာ ကိုယ္သာ အသိဆံုးေပါ့)
"အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့တယ္...
တမင္တကာ ကာရံထား...
ဒီတံတိုင္းမ်ား ျခားရင္းနဲ႔...
ဘ၀ရဲ့ ထြက္ေပါက္အေျဖမွန္ကို ရွာဆဲပဲ...
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၾကီးလည္း နာဖ်ားဆဲ..."
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးဆီမွာ မြန္းက်ပ္လြန္းလို႔ဆိုျပီးေတာ့ ..
သူ႔ဆီကေန မၾကာခဏ ခြာျပီး ျမန္မာျပည္တနံတလ်ား.. သြားသြားလာလာ..လည္လည္ပတ္ပတ္။
အိမ္ျပင္ ခဏဘ၀ထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္ပိုက္ ေနခဲ့။
ျပီးေတာ့လည္း အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ရွိရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးဆီကို ျပန္..။ ကိုယ့္အခန္းက်ဥ္းေလးဆီကို ျပန္..။
ဘ၀က်ဥ္းေမွာင္ေမွာင္ေလးဆီ ျပန္..။
ခပ္မွိန္မွိန္အျပံဳးေတြဆီကို ျပန္...။
က်ပ္က်ပ္သိပ္သိပ္ရယ္သံေတြရွိရာ ပလက္ေဖာင္းေတြဆီကို ျပန္..။
+++++
"ငါအခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့တယ္...
အိမ္အျပင္မွာ လံုျခံံဳလည္း အိမ္ထဲက ႏွင္းက်တယ္...
ဘ၀ရဲ့ ထြက္ေပါက္ အေျဖမွန္ကို ရွာဆဲပဲ...
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးလည္း အရင္အတုိင္းပဲ.."
တကယ့္အလွဆိုတာနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေစတနာဆိုတာေတြကသာ ေလာကကို အလွဆင္နိုင္မယ္ဆိုတာကို လူငယ္မ်ိဳးဆက္ေတြနားလည္လက္ခံဖို႔ ျပင္ဆင္ျပသခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဗင္ဂိုးက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတြက္ နားရြက္ျဖတ္ခဲ့တာဟာ.. ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာစရာ မဟုတ္တဲ့့အေၾကာင္း..၊
ျမိဳ႕မျငိမ္းက လူေတြက သူ႔ဦးေႏွာက္နဲ႔ မတန္ေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရတာေၾကာင့္ပဲ ေမာင္းလာတဲ့ကားေအာက္ ေခါင္းထိုးထည့္ခဲ့ေလသလားဆိုတာေတြ ေတြးျပီး အႏုပညာရွင္ရဲ႕တန္ဖိုးကို နားလည္သင့္တဲ့အေၾကာင္း...၊
ရိုးသားလို႔ ဆင္းရဲရတာဟာ ႏွာေခါင္းရႈံ႕စရာမဟုတ္တဲ့အျပင္ ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေတာင္ လိုတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း..။
ေကာက္က်စ္ယုတ္မာမႈကို ကိုယ္တိုင္မျပဳေပမဲ့ ဒီအတိုင္းလက္ပိုက္ၾကည့္ေနတာဟာလည္း အလိုတူရာေရာက္ေၾကာင္း..၊
"ျပည္သူဟာ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့အစိုးရကိုပဲ ရတယ္"ဆိုတဲ့စကားအတြက္ 'ဒီေန႔လူငယ္ေတြမွာတာ၀န္ရွိတယ္' ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ...
အမ်ားၾကီး ေျပာျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့....
အဲဒီအခါ.. လက္ေတြ႔ဘ၀ အိမ္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ... ႏွင္းမုန္တိုင္းေတြ သည္းသည္းက်..။
+++++
"လူတုိင္းကမင္းကို ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္ၾကမယ္...
က်မကိုယ္တိုင္ေတာင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးက စိတ္ပ်က္စရာလို႔ ညည္းညဴျငိဳျငင္ဖူးခဲ့ပါတယ္။
ျပန္အဆင္ေျပမွာပါ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ကြယ္...
မင္းအျပစ္မဟုတ္ခဲ့တာ ငါတို႔ နားလည္...
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရယ္ မငိုလုိက္နဲ႔..."
ၾကည့္ပါဦးး... က်မလည္း သူ႔အေပၚမွာ ရက္စက္ေစာ္ကားခဲ့တာပဲ..။
တကယ္မွာေတာ့ သူ႔ခမ်ာက လူေတြျပဳသမွ် ႏုရသူ။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေသြးေတြ ေပက်ံခဲ့ရရွာတာလည္း သူ..။
၆၂ေသြးေတြလည္း သူ႔ဆီမွာပဲ က်ခဲ့။
၇၄..၇၆ ေသြးေတြေခၽြးေတြလည္း သူ႔ဆီမွာပဲ က်ခဲ့။
ရွစ္ေလးလံုးေသြးေတြလည္း..
ေရႊ၀ါေရာင္ေသြးေတြလည္း...
နာဂစ္ရဲ႕ေသြးေတြလည္း...
ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘ၀ထဲ ငတ္ရသမွ် မ်က္ရည္ေတြကလည္း သူ႔ဆီမွာပဲ က်ခဲ့..။
ေတာ္လွန္ေသြးေတြလည္း သူ႔အေပၚမွာပဲ က်ခဲ့။
ျမန္မာျပည္ၾကီးရဲ႕ ခ်စ္လွတဲ့ ရင္ေသြးရင္ႏွစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕သမီးေလးကိုလည္း သူ႔ဆီမွာပဲ သိမ္းထားခဲ့ရ..။
ဒီေလာက္ပုန္ကန္တဲ့ျမိဳ႕ ပ်က္သြားေအာင္ ပစ္ထားလိုက္ၾကစမ္း.. ဆိုတဲ့ အာဏာရူးေတြရဲ႕အမုန္းကလည္း သူ႔အေပၚမွာပဲ က်ေရာက္ခဲ့..။
+++++
ခုေတာ့ ...
သစ္ပင္အက်ိဳးအေၾကေတြ... ယင္တေလာင္းေလာင္းအမႈိက္ပံုုေတြ.. ။
အလုပ္လက္မဲ့ ေလလြင့္ လူငယ္ေလးေတြ.. ကေလးအလုပ္သမားေလးေတြ..။
ထမင္းငတ္ေနတဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ..။ ခိုးစား လုစားေနရတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ..။
မိဘ ဆရာ အႆျပာပူးေပါင္း ကေလးပညာေကာင္း.. ဆိုသလို
စိတ္ညစ္သမွ် ဒါခ်လိုက္ရင္ ေမ့တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ၾကြေဆးျပားေတြ...။
ပါတီမွာ ဘာေကၽြးမွာလဲ.. ထံုးစံအတိုင္း ၾကယ္သီး(မူးယစ္ေဆးျပား)ေပါ့..တဲ့။
ၾကယ္သီးညေတြထဲမွာ ဘ၀ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာ.. ေခါင္းေလးတခါခါနဲ႔ ျငိမ့္လို႔ဆိုပဲ..။
လူစုလိုက္ပါ.. ၁၀ေယာက္ျပည့္ရင္ တ၀ိုင္းစာလုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္လံုးတီး ျမန္မာမ ျပပြဲေတြ..။
'အကို က်မကိုေခၚပါ ေစ်းဦးမေပါက္ေသးလို႔ပါ.. ေလွ်ာ့ေပးပါ့မယ္'ဆိုတဲ့ ေစ်းေရာင္းပြဲေတြ..။
တိုင္းသူျပည္သား ပညာမတတ္ေလ..ဒုကၡေရာက္ေလ.. အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ လြယ္ေလဆိုတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ေတြ...။
ရိုးသားေနလို႔ မရတဲ့ေခတ္ဗ်... မရူးစမ္းပါနဲ႔ .. ဆိုတာေတြ။
ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္း.. ဆိုတာေတြ။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕..၊ သမီးေလးက လွလို႔.. က်မတို႔ အသက္ရွွဴေခ်ာင္ေနတာ.. သမီးရဲ႕ 'စပြန္စာ' က မဆိုးဘူး ဆိုတာေတြ။
အဲဒါေတြကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးက ရြက္ထားရတာ..။
သူ႔ခမ်ာလည္း နံေစာ္ေပပြလို႔..၊ ရီေ၀မူးယစ္လို႔..၊ နာက်င္ငိုေၾကြးလို႔ ရွိရွာမွာ..။
+++++
ဒါေပမဲ့
ေလာေလာဆယ္မွာ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ေတြ..။
က်မ ေမြးဖြားခဲဲ့... ၾကီးျပင္းေနထိုင္ခဲ့... စြန္႔ပစ္ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္..။
သူ႔ဘ၀ ဘာမွမေျပာင္းမလဲ..နာက်င္ေပးဆပ္ .. စြန္႔လႊတ္ေၾကကြဲေနရဆဲ..။
"လူတုိင္းကမင္းကို ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္ၾကမယ္...
++++
ျပန္အဆင္ေျပမွာပါ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ကြယ္...
မင္းအျပစ္မဟုတ္ခဲ့တာ ငါတို႔ နားလည္...
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရယ္ မငိုလုိက္နဲ႔..."
AD 3000 ဆိုတဲ့ Album ကို နားေထာင္ရာက အဲဒီ "အရင္အတိုင္းရန္ကုန္"ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးကို ေတြ႔တာပါ။
က်ားေပါက္က ဘယ္လို ခံစားခ်က္နဲ႔ဆိုတယ္မသိေပမဲ့
အဲဒီအခါ က်ားေပါက္ရဲ႕သီခ်င္းကို နားေထာင္ရင္း.. ညည္းရင္း..
(၂၀၀၈ ဇြန္ ၁၆)
21 comments:
ရန္ကုန္အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္ေတြ႕ေလးနဲ႕ ေရးျပတာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ထင္ရွားလုိက္တာ။ ဒါေလးတခုေတာ့ မွတ္သာသြာတယ္ "ျပည္သူဟာ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့အစိုးရကိုပဲ ရတယ္" ျပည္သူတေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္ေတာ့ လက္ခံႏုိင္ပ။
ဒီစကားေလးျပန္ၾကားရတာ အားျဖစ္တယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ေက်ာ္ႏုိင္
ကေလး အလုပ္သမားေတြ နဲ႕ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ရန္ကုန္
လမ္းေပၚက ေလလြင့္ ကေလးငယ္ေတြ နဲ႕ ေၾကကြဲေနတဲံ ရန္ကုန္
အရင္အတိုင္း ရန္ကုန္ ျပန္ျဖစ္ဖို႕ေတာ့ အားလုံးေမွ်ာ္လင့္ေနရတာပါ ပဲ ေလ
ဆရာမေရ... ငယ္ငယ္တုန္းက မိသားစုနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခိုလံႈခဲ႔ဘူးတဲ႔ ရန္ကုန္ကို အရမ္းလြမ္းတယ္.... ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္လိုက္ရေတာ႔ ငိုခ်င္သြားတယ္...
Hi Teacher May Nyane,
really like almost all of your writing and happen to read some, although I wanted to read all.
And will be always following your post.
Although I agreed with you for this particular post, I still don't want to agree with this
္ "ျပည္သူဟာ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့အစိုးရကိုပဲ ရတယ္"
Yes, this could be true for those in your post like
1.သူတို႔က ပညာရခ်င္တာမဟုတ္ဘဲ ဘြဲ႕တခုသာ ရခ်င္ၾကတာတဲ့။
2.စာေမးပြဲအေျဖလႊာေပၚမွာ ေမးခြန္းေတြ ခ်ည္း ေရးကူးေပးလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသား
3.ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခါ မေျဖႏိုင္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက ေအာင္စာရင္းေပၚက သူတို႔နာမည္ ေတြကို ေအာ္ဖတ္ျပီး ဆရာမေတြေရွ႔မွာ ေလွာင္ေတာင္ေတာင္ ရယ္ၾကတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ
Because they can afford to buy the Certificate, but (yes, I know)not the Education and Knowledge.
But, on the other hand,
how about those ကေလး အလုပ္သမားေတြ နဲ႕ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ရန္ကုန္
လမ္းေပၚက ေလလြင့္ ကေလးငယ္ေတြ, what's wrong with them??
I feel very sorry for them especially I cant afford to do anything for them.
What's wrong with our Burmese People??
What's wrong with our Parents??
I am not arguing with but just revealing my own opinions.
No offense and sorry for my poor English.
Lastly, one thing I can assure you is we wouldn't have this phrase
""ျပည္သူဟာ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့အစိုးရကိုပဲ ရတယ္"
if the one who said this was born in BURMA.
With respect and sincerely,
Vigor.
The problem is not the People of Burma. But...
I believe you know.
Your sincerely,
Vigor
အဲဒီ ရန္ကုန္မွာဘဲ အေမရွိေနလုိ႕
ျပန္ရဦးမယ္ေလ
ဆရာမရယ္
ၾကက္သီးထမိတယ္
၀မ္းလည္းနည္းမိတယ္
နလန္မထူႏုိင္တဲ့ ရန္ကုန္ကို သနားမိတယ္
အျပစ္ကေတာ့ အားလံုးမွာရွိေနတာပဲ ..
စိတ္ေမာရပါတယ္ ...............
အဲဒီသီခ်င္းခ်ည္းသပ္သပ္ နားေထာင္တုန္းကေတာင္ အခုေလာက္ မခံစားရဘူး။ :(
ဆရာမ၊ ဒီ post ကိုဖတ္ျပီး ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ အျဖစ္ကိုေရာ၊ နိုင္ငံသားတေယာက္ရဲ ့တာဝန္ကို ဘာတခုမွေလာက္ေလာက္လားလားမလုပ္ေဆာင္ နုိင္ေသးတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုေရာေၾကေၾကကြဲကြဲျဖစ္ မိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္မတရားတာတခုခုလုပ္ရရင္ငို ခ်င္သလိုျဖစ္ေနတတ္္တာ၊ မတရားလုပ္ခံေနရတာကို ျမင္ေနရလ်က္သားနဲ႕ကိုယ္ဝင္မကူနိုင္ရင္လည္းငို ခ်င္သလိုျဖစ္မိတတ္တာမ်ိဳးေလာက္နဲ႕ပဲ ကိုယ့္ကိုကိူယ္ လူဟုတ္ေသးပုံရတယ္လို ့ဇြတ္ယုံ ေနရတယ္။ ျမန္မာျပည္ကလူငယ္ေလးေတြ “လူ၏ပုံပန္းသဏၭန္”ကိုေမ့မသြားၾကေအာင္ ဆရာမ တို ့ဒီလို postမ်ိဳးေတြမ်ားမ်ားေရးပါဦးခင္ဗ်ား။
ဆရာမအမေမျငိမ္း
ေရးတတ္တဲ႔အမနဲ႔ခံစားတတ္တဲ႔က်မ
ျဖတ္ကနဲ အသံမျမည္ဘဲနွလံုးကြဲေၾကသြားခဲ႔တယ္။
ဂ်ဴ
အယူဆတခု လက္ခံျခင္း မခံျခင္း မိမိရဲ့ ကုိပုိင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပါ။ ဒါကုိအၾကြင္းမဲယုံၾကည္ပါတယ္။ ေျပာစရာရွိတာက “ျပည္သူဟာ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့အစိုးရကိုပဲ ရတယ္” ဆုိတဲ့စကားဟာ အင္မတန္ေတြးစရာေကာင္းတယ္။ သိၿပီသာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒီအယူအဆကုိ စေျပာတာသူက Michiavelli (အီတလီႏုိင္ငံသား , ႏုိင္ငံေရးအေတြးေခၚပညာရွင္) ပါ (အမွတ္မမွားဘူးထင္ပါတယ္) ၊ သာမန္အားျဖင့္ၾကည့္ရင္ ျပည္သူကုိေစာ္ကားသလုိမ်ဳိးထင္စရာပါ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ ျပည္သူရဲ့အားကုိ ထုတ္ေဖၚေျပာဆုိျခင္းပါ။ အစုိးရဆုိတာျပည္သူ မရွိဘဲ ရပ္တည္လုိမရႏုိင္ပါ၊ အေၾကာက္တရားနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္၊ မေၾကာက္တရားျဖစ္ျဖစ္၊ မိမိရဲ့ တစုံတရားအက်ဳိးတရားေပၚမွာ တနည္းနည္းနဲ႕ေတာ့ သေဘာတူတူ မတူတူ လက္ခံေနၾကရတယ္။ ရုိးသားစြာေျပာရရင္ မိမိကုိ မိမိ ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖုိ႕ လုိအပ္ပါတယ္။ သေဘာထားမ်ားရင္ အားျဖစ္ လာစရာအေၾကာင္ရွိတယ္။
“ကေလး အလုပ္သမားေတြ နဲ႕ မြန္းက်ပ္ေနတဲ့ရန္ကုန္
လမ္းေပၚက ေလလြင့္ ကေလးငယ္ေတြ,”
လုိရင္ေျပာရရင္ ဒီအျဖစ္ေတြက လတ္ငင္းေတာ့ေျဖရွင္း သင့္တယ္၊ လတ္တေလာ အက်ဳိးရမယ္။ အေျဖအစစ္ေတာ့ဟုတ္မယ္မထင္။ တကယ္ေတာ့ဒါဟာ အက်ိဳးတရားေတြပါ။ မူလ အေၾကာင္းတရားကုိသာရွာသင့္တယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
ေက်ာိႏုိင္
အစ္မနဲ႔ အတူတူ ခံစားသြားပါတယ္အစ္မ။
မိုးေရေတြထဲက ရပ္ထားတဲ႔ ကားျဖဴျဖဴေလး၊ ေရေတြဖုံးေနတဲ႔ လမ္းက်ဥ္းကေလး...
.... က်မ နွလုံးသားကို ေတာ္ေတာ္ေလးထိခတ္သြားတယ္....
ခင္မင္စြာျဖင္႔...
မေလး
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းလဲ လာေျပာတာပါ.. ေမ႔ေတာ႔မလို႔ ထုံးစံအတိုင္း း)
ကၽြန္မကေတာ့ ငယ္ငယ္က သိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ရလို႔ (အခုလည္း မေပ်ာ္ပါဘူး) ေမြးရပ္ေျမဆိုတာကို စဥ္းစားလိုက္ရင္ ကၽြန္မ သူငယ္တန္းကေန ၈ တန္းအထိ တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္က စာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုပဲ ပိုသတိရတယ္။ က်န္တာေတြက ငယ္ဘ၀နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လြမ္းစရာထက္ ေသာကေရာက္စရာ ပိုမ်ားခဲ့လို႔ တခါတရံ ေမြးရပ္ေျမဆိုတာကို ေမ့ထားလိုက္ခ်င္တာ အမွန္ပဲ။
ျမန္မာေတြ ဘာေၾကာင္႔ ေအာက္က်ေနရလဲ (၁)
ဆရာမေရ... ရန္ကုန္ျမိဳ႔ၾကီးအေၾကာင္းကို ခံစားသြားပါတယ္ ဒီလိုေတြ္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ပံုေတြၾကည့္ သီီခ်င္းနားေထာင္ျပီး လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ ျပန္ခ်င္တုန္း......
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေလး တခုထဲမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ... တုိင္းျပည္တခုလုံး အဲ့လုိေတြ ျဖစ္ေနတာပါ မရွိဆင္းရဲသားေတြ မ်ားလာတယ္၊ ဘ၀အတြက္အရွက္ကို လဲတတ္လာတယ္ း(
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
ရန္ကုန္မွာ ကြ်န္မကို ေမြးခဲ့တာပါ မ…
ဒီသီခ်င္းနားေထာင္ျပီး… ဒီပို ့စ္ဖတ္ျပီး…
ဟိုးငယ္ငယ္က ရန္ကုန္ကို ျပန္လြမ္းသြားတယ္… ျပန္တမ္းတမိတယ္…
စာအေ၇းအ၇မ္းေကာင္းတာဘဲဆ၇ာမစာဖတ္ျပီး၇န္ကုန္ကိုလြမ္းလို့မ်က္၇ည္ေတာင္က်တယ္
သီခ်င္း နားေထာင္မိတုန္းက အခုလို မခံစားမိဘူး...
ဆရာမ ေတြးျပ ေရးျပလိုက္ေတာ့မွပဲ ရင္ထဲမွာ အလြမ္းေတြရယ္၊ ဒါဏ္ရာေတြရယ္ အေတာ္မ်ားေနပါလားလို႕ ပီပီသသ သိသြားတယ္...
ေက်းဇူးပါ ဆရာမ..
အခုလဲ အဲဒီသီခ်င္းေလး ျပန္နားေထာင္ေနမိတယ္...
အရင္အတုိင္းးး ရန္ေတြ မကုန္ေသးတဲ့ ရန္ကုန္ပါဗ်ာ
အရင္ေလာက္မေကာင္းတဲ့ရန္ကုန္ပါေလ
Post a Comment