လြမ္းစိမ့္.....

အဲဒီေန႔က......

စဥ္႔အုတ္ကြက္ေရႊညိဳေရာင္နံရံေတြၾကားထဲ ျပန္ေရာက္သြားတာေပါ့။ ေလွကားေလးေတြကို နံရံထဲမွာ ကပ္ျမွဳပ္လို႔..။ အဲဒီအေဆာက္အဦးေတြကိုက ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတာေလ..။ အဲဒီ ေလွကားရင္းေကာ္ရစ္ဒါေတြမွာ ခ်စ္သူေက်ာင္းသူေလးေတြကို ေစာင့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ရွိတတ္တယ္..။ ေလွကားေတြေပၚကေန စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ရယ္ေမာဆင္းလာၾကတဲ့ ဆရာဆရာမေတြ ရွိမယ္....။ အဲဒီေလွကားေလးေတြ.. ေကာ္ရစ္ဒါေတြေပၚမွာပဲ ခ်စ္စကားေတြ လိုက္ေျပာခဲ့ၾက... လက္ကမ္းကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လိုက္ေရာင္းခဲ့ၾက... လက္ကမ္းလႈံ႕ေဆာ္စာေတြ ျဖန္႔ခဲ့ၾက... အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ငိုခဲ့ၾက.. ရယ္ခဲ့ၾက.. ေပ်ာ္ခဲ့ၾက...။

ျပီးေတာ့ စားေသာက္တန္းမွာဆို ခိုင္ထူးတို႔ စိုင္းထီးဆိုင္တို႔ ခင္ေမာင္တိုးတို႔ သီခ်င္းေတြနဲ႔ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ထြက္ထားတဲ့ သီခ်င္းသစ္ေလးေတြ ပ်ံ႕လြင့္ေနလိမ့္မယ္...။ စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြမွာ ရွက္စႏိုးနဲ႔ ျပံဳးေနၾက... စိတ္ေကာက္ရန္ျဖစ္ေနၾက.. ခုမွ ခ်စ္စကားေျပာေန ၾကတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ.. တရုန္းရုန္းနဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုေတြ...။ အခ်ိန္လုျပီး မုန္႔စားၾကရင္း ဟိုေငးဒီေငးလုပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ... ရွိမယ္။

အားလံုးဟာ ရသကိုးပါးကို ခံစားရသလို ခံစားလို႔ ျမိန္ခဲ့ၾက...။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ စဥ္႔အုတ္ေရႊညိဳေရာင္ေက်ာင္းကေလးေပၚမွာ စစ္၀တ္စံုေတြေတာ့ မလႊမ္းမိုးဖူးခဲ့ဘူး..။ ယံုလား..။

အဲဒါ RC 2 လို႔ေခၚတဲ့ လိႈင္နယ္ေျမေကာလိပ္ေလးေပါ့။

အဲဒီေက်ာင္းေလးကို ေက်ာင္းသူဘ၀နဲ႔ အလည္အပတ္သြားေနခဲ့တာ ထည့္မေျပာဘဲ ဆရာမေပါက္စဘ၀နဲ႔ ေနခဲ့သမွ် ၁၀ႏွစ္တာကာလမွာေတာင္ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ခဲ့.. စြဲလန္းခဲ့သလဲဆို... ခုျပန္ေတြးသတိရေတာ့ လြမ္းရတဲ့ စိတ္က တစိမ့္စိမ့္....။

+++++++++

တိုင္လံုးျဖဴျဖဴၾကီးေတြကို ျဖတ္ျပီး ေန႔တိုင္းသြားေနက်... ။ တခါမွ် ေမာ့မၾကည့္မိတဲ့ေန႔ရယ္လို႔မရွိ။ အဲဒီတိုင္ၾကီးေတြကို ၾကည့္တိုင္း စိတ္ထဲ အားရွိတာ။ တကယ္ေတာ့ ဒီ၀င္းက ကိုယ္နဲ႔ တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္တာေတာ့လည္း မဟုတ္...။ ကံေကာင္းလို႔ ခ်စ္စရာစြယ္ေတာ္ရိပ္မွာ ေနခြင့္ရခဲ့တာ။ ဒီမွာလည္း ၁၀ႏွစ္ပဲ..။ ၁၀ႏွစ္လံုးလံုးမွာ... တိုင္လံုးၾကီးေတြကို ခ်စ္ခဲ့သလို နံေဘးက စြယ္ေတာ္ပင္ပုေလးေတြကို လည္း ခ်စ္ခဲ့။ ဗိသုကာဌာနဆီဆင္းမယ့္ ေပါင္းမိုးေလွကားေလးကိုလည္းခ်စ္ခဲ့။

ဂ်ီေဟာေရွ႔က ျဖတ္ေလွ်ာက္တိုင္း စာေရးဆရာမ မစႏၵာရဲ႕ ဂ်ီေဟာသူကို သတိမရမိတဲ့ေန႔ မရွိ။ ကိုယ္တိုင္ ဂ်ီေဟာကို ၾကည့္ျပီး တူႏွစ္ကိုယ္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးတာလည္း သတိရပါ့။ ေမွာင္အံု႔အံု႔ သီေရတာေတြနား သရဲေၾကာက္လို႔ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရဲခဲ့တာလည္း ခုက်ေတာ့ လြမ္းစရာ။ ကင္တီးကိုေတာ့ သတိမရခ်င္ဆံုးပါပဲ။ အိမ္မွာ ပ်င္းတိုင္း ကင္တီးဘက္ဆီေလွ်ာက္ ေႏြးေအး.. ေမတၱာေပါင္းကူး.. ေမာ္လျမိဳင္ဆိုင္။ မိန္းကေလးနည္းနည္း ေယာက်္ားေလးမ်ားမ်ားေက်ာင္းဆိုေပမဲ့ ကင္တီးလို တကယ့္ စည္ေပ့ ဆူေပ့ဆိုတဲ့ေနရာကေန အၾကိမ္မ်ားစြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသမွ် တခါမွ ကာယိေျႏၵမဲ့ေအာင္ အစအေနာက္ခံရတာမ်ိဳး မရွိဖူးခဲ့တာမ်ိဳးက ရွားရွားပါးပါးပါ။ တခါမွ်လည္း ကင္တီး အစအဆံုး ေျဖာင့္ေအာင္ မေလွ်ာက္ခဲ့ရဖူးတာလည္း မွတ္မွတ္ရရ.. ။ တဆိုင္ဆိုင္ထဲကေန လွမ္းေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ.. အကိုလို ေမာင္လို မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ၾကံဳသလို၀င္ထိုင္ ေလပစ္ရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ခရီးဖင့္ေနက်..။ ေကြး.. ကိုလြင္.. ဇာတာၾကီး.. ေမာင္အံ့.. ခ်ိဳတူးေဇာ္.. ဗလ.. ပုတ္သင္ခ်ိဳ... …..

ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရနိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ....

+++++

ေဟာ.. ဒီေနရာေလးမွာေပါ့.. လူအံုအံု အံုအံု နဲ႔ Cartoon Box ေလး ရွိခဲ့တာ... ေဟာ.. ၾသဘာလမ္းေရာ ဘယ္နားမွာလဲ.. ေနာက္ေတာ့ Lover's Lane... ။ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ...။ ဘယ္မွာလဲ...။ ျပီးေတာ့ ၈၈ မတ္လရဲ႕ ညတုန္းက ၾကယ္တပြင့္ေၾကြခဲ့ရာ ပင္မရင္ျပင္ၾကီး...။ ဆင္းရဲသားဂိတ္နားက အထိမ္းအမွတ္ေနရာေလး..။ အဲဒါေလးေတြပဲ ျပန္ျမင္ခ်င္ပါေသးတယ္..။ အဲဒီေနရာေလးေတြကို စိတ္မွန္းနဲ႔ပဲ လြမ္း....။

တကယ္ဆို အဲဒီ ေနရာေတြမွာပဲ .. အဲဒီ အမိစက္မႈတကၠသိုလ္ရင္ခြင္မွာပဲ ၈၈ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ အသစ္တဖန္ ေျပာင္းျပန္ စခဲ့ၾကရတာ..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕ .. ခုခ်ိန္ထိ.. အဲဒီေက်ာင္းေတာ္ၾကီးခမ်ာ ေမ့ေလ်ာ့ ေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္.. ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကိဳးစားလုပ္ၾကံခံခဲ့ ရတာ...။ ခုခ်ိန္ထိ......

++++++

လြမ္းစိမ့္..တဲ့။

စက္မႈတကၠသိုလ္.. တဲ့။

RC 2 တဲ့။ ဒါရိုက္တာခ်ိဳတူးေဇာ္က ေျပာပါတယ္..။

ဟင့္အင္း..

က်မသိပါတယ္....

ဒါရိုက္တာ ေျပာလို႔သာ က်မတို႔ ၾကံဖန္ျပီး RC 2 လိုက္ရ.. RIT လိုက္ရေပမဲ့..

က်မရင္ထဲ တကယ္ေရာက္ေရာက္သြားတာက တခ်ိန္တုန္းက ပံုရိပ္ေဟာင္းေတြ.. ။

ဒါရိုက္တာ ၾကိဳးစားတုျပထားရွာတဲ့ RC2 နဲ႔ ေႏြးေအးေတြ.. ေမတၱာေပါင္းကူးေတြ..ထြန္းႏြားႏို႔ဆိုင္

ပံုရိပ္ေတြက က်မကို အလြမ္းမေျပေစခဲ့ပါ...။

ဒီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္ရင္း ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာကိုလည္း က်မ သတိရေနေသးတာပါ...။

အႏွစ္ ၂၀စာအလြမ္းေတြ....

ခုဆို ၂၃ႏွစ္စာ....

က်မတို႔အနားက ေပ်ာက္သြားတဲ့ RC 2 လို.. Main လို.. RIT လိုပါပဲ...။

က်မတို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ... ေတာေတြ ေတာင္ေတြထဲ...။ ေထာင္ေတြ တန္းေတြထဲ...။ နာနာက်င္က်င္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ .. ဘယ္သူမွ မေပ်ာ္ရႊင္ၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြထဲမွာ...။ တစစီ ျပတ္လိမ့္သြားတဲ့ ပုလဲကံုးလို...။ တန္ဖိုးၾကီးပါလ်က္နဲ႔ ျပိဳပ်က္ လြင့္ေပ်ာက္ၾကရ...။ ခုထိ.. ခုထိ.. ဘာတခုမွ အေလ်ာ္ျပန္မရေသးတဲ့ ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ကာလက..။ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား မင္းမူဆဲ...။

ဒါရိုက္တာခ်ိဳတူးေဇာ္က လြမ္းစိမ့္... တဲ့။
သူက ေျပာဖူးပါတယ္..။
ျမန္မာစကားမွာ  ေနစိမ့္ တယ္ဆိုတာ ရွိတယ္ မဟုတ္လား.....
ကၽြန္ေတာ္ဟာ . . .
ႀကီးေတာင့္ႀကီးမားနဲ႕
လြမ္းစိမ့္ သူပါဗ်ာ... တဲ့။

ျမန္မာစာအရကေတာ့...

လြမ္းစိမ့္ဆိုတာ.. လြမ္းေစအံ့.. လို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။

ဒါမွမဟုတ္... တစိမ့္စိမ့္လြမ္းရတာလား...။

က်မအတြက္ေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးထိ အဓိပၸါယ္သြားတဲ့ စကားလံုးေလးပါ....

က်မတို႔တေတြ...

တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ တသက္စာ လြမ္းေစရေအာင္....

လြမ္းစိမ့္က ျပဳစားခဲ့ပါတယ္။

ဒီဇင္ဘာ ၁၄ ။