အေမရိကားမွာ ဘာအတြက္ ပညာသင္ၾကသလဲ…. (ေနာက္ဆက္တြဲ)

မေန႔က က်မ သားသမီးေတြရဲ႕ အေျခေနနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး အေမရိကမွာ ပညာသင္တဲ့ပံုစံ တစိတ္တပိုင္းေလးကို ေရးခဲ့ပါ တယ္။ အဲဒီစာကိုဖတ္ၿပီး ပီတိျဖစ္တဲ့ ညီမတစ္ေယာက္ က က်မကို လွမ္းေျပာပါတယ္.. က်မ သားသမီးေတြအတြက္ ၀မ္းသာေၾကာင္း နဲ႔ ျမန္မာျပည္က ကံမေကာင္းရွာၾကတဲ့ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြအတြက္ ၀မ္းနည္း စိတ္ထိခို္က္လို႔ ခဏခဏ မ်က္ရည္က်ရေၾကာင္း..။ သူ နဲ႔ က်မက အေတာ္ ခံစားခ်က္တူပါတယ္..။ မတူတာက သူက ျပည္ပႏိုင္ငံၾကီး တစ္ခုမွာ ေနခြင့္ရတာေတာင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာပဲ ေနမွာလို႔ ေရြးခဲ့သူပါ..။ က်မ သူ႔ကို ေျပာဖူးပါတယ္..။ အစ္မကေတာ့ ညီမလို မလုပ္ႏိုင္ဘူးကြယ္.. ညီမေလးကို တကယ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္.. သားေလးပညာေရး အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ေနႏိုင္တာ ေကာင္းပါတယ္… လို႔။

တကယ္လည္း အေျခအေနတိုင္းမွာ အယူအဆေတြ အျမင္ေတြ ခံယူခ်က္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အျမဲတမ္း အမွန္အမွား ႏွစ္မ်ိဳးတည္း ရွိတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အယူအဆတိုင္းဟာလည္း သူ႔ရႈေထာင့္ နဲ႔ သူ မွန္ေနတတ္ ၾကပါတယ္။

က်မ က အေပါင္းအသင္း အလြန္မ်ားျပီး က်မဘ၀ ပံုစံ နဲ႔ က်မရဲ႕ ေနထိုင္မႈပံုစံကလည္း သူမ်ားနဲ႔ သိပ္မတူတာေၾကာင့္ (ေျပာရရင္ ျမန္မာအျမင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ သဟဇာတ မျဖစ္တာေၾကာင့္) က်မ သားသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်မ အေပါင္းအသင္း ေတြက ပူပန္ၾက ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မ သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရးအေၾကာင္း မၾကာခဏ ေမးေလ့ရွိ ပါတယ္။ က်မ ျပည္ပကို ထြက္လာကတည္းက သားသမီးပညာေရးအတြက္လို႔ ေျပာျပီး ထြက္လာခဲ့တာေၾကာင့္ လည္း သူတို႔က သိခ်င္ၾကတာ ပါပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မက ပညာေရးနယ္ထဲ အစဥ္တစိုက္ ေနလာျပီး ပညာေရးအေၾကာင္းေတြ ေရးေလ့ ရွိသူမို႔ အေမရီကန္ ပညာေရးအေၾကာင္း ေရးပါလို႔ တိုက္တြန္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တေန႔ေတာ့ ေရးပါဦးမယ္ လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိခ်င္တဲ့အထဲမွာ DV (Diversity Visa Lottery) အေၾကာင္းလည္း ပါပါတယ္။ ကိုရာေက်ာ္ DV ေပါက္လို႔ က်မတို႔ အေမရီက ေရာက္တာမို႔ က်မ အဲဒီ Program အေၾကာင္းလည္း ေရးပါဦးမယ္)

ေျပာရရင္ အေမရီကန္ ပညာေရးအေၾကာင္း က်မ ေတာ္ေတာ္ မသိပါဘူး..။ အေမရိကန္မွာက ျပည္နယ္အလိုက္ မူ၀ါဒေတြ ကြဲ.. သင္ရိုးေတြ.. ျပ႒ာန္းစာေတြ ကြဲတာေၾကာင့္ တခုခု ကို သတ္မွတ္ျပီး ေရးျပဖို႔ ခက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမရီကန္ ေက်ာင္းတိုင္းလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္သိတဲ့ ကိုယ့္သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရးအေၾကာင္းေျပာရင္း တစိတ္တပိုင္းေလာက္ကိုပဲ ထိ တို႔ ျပႏိုင္တာပါ။ ျပီးေတာ့ က်မ သား သမီးေတြ ေနတဲ့ ေက်ာင္းကလည္း သိပ္ အေကာင္းစား ေက်ာင္းၾကီး မဟုတ္ပါဘူး..။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ လူလတ္တန္းစား ေတြအတြက္ေတာ့ သူ႔အိုး နဲ႔ သူ႔ဆန္ တန္တဲ့ အေနအထားေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပညာေရးစနစ္ကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့လြန္းလို႔ ျပည္ပ ထြက္ လာသူမို႔ ဒီေလာက္ကေလးရတာကိုပဲ ရလွျပီလို႔ ေအာက္ေမ့ပါတယ္။

က်မ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက တကၠသိုလ္ ကထိက ဘ၀ မွာ .. အိမ္ေထာင္ဦးစီးက ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္တာေတာင္ သားသမီးေတြ နဲ႔ ေနေရး စားေရး ပညာေရး ဘယ္ေလာက္ ပူပန္ ဆင္းရဲခဲ့ရသလဲ..။ အဆင္းရဲခံျပီး ႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ဆရာမ ဘ၀ ရုန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳး အျမတ္ က ဘာလဲ…။ က်မ ခဏခဏ ေရးဖူးပါတယ္..။ ဆရာ ဆရာမေတြက အဆင္းရဲခံ ၿပီး ပညာေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္လို႔ သိပ္ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ ေမြးထုတ္ႏိုင္သလား..၊ ဒါမွမဟုတ္ အနည္းဆံုး ကိုယ့္သားသမီးေတြ ဆရာ ဆရာမ သားသမီးမို႔လို႔ မပူမပင္နဲ႔ ပညာသင္ႏိုင္သလား….။ က်မတို႔ ဘ၀ေတြ သိပ္ဆိုးခဲ့ပါတယ္..။  ပစၥပၸန္ ဆိုးတာဟာ အတိတ္ဆိုးတာ.. အနာဂတ္ဆိုးတာပဲမို႔လို႔ အဲဒီတုန္းက ပစၥပၸန္ ကို က်မ မခံစား ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

က်မ ကေလးပညာေရးအတြက္ အျပင္ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ က်မ အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ ေလးစားတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ကာတြန္းဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္..။ “က်ေနာ္ေတာ့ မထြက္ဘူး.. က်ေနာ့္ သားသမီးလည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္က တျခား ကေလးေတြ နဲ႔ တူတူ ရင္ဆိုင္ရမွာပဲ .. က်ေနာ္တို႔က ဒီတိုင္းျပည္ကကိုး.. “တဲ့။ က်မ သူ႔ေရွ႕မွာ မ်က္ရည္က်ခဲ့ ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကို ေျပာခဲ့ပါတယ္..။ က်မ ကေတာ့ မိဘေတြက ၾကိဳးစားေပးပါလ်က္နဲ႔ .. ကေလးေတြကလည္း ေတာ္ပါလ်က္ နဲ႔ ေခတ္စနစ္ေၾကာင့္.. မညီမွ်တဲ့ အခြင့္အေရးေတြေၾကာင့္ မနစ္မြန္းသင့္ဘဲ နစ္မြန္းျပီး အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရံႈးေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးထဲမွာ က်မ သားသမီးေတြကို မထားႏိုင္ေတာ့ဘူး .. က်မ မွာ အခ်ိန္ သိပ္ မရွိေတာ့ဘူး လို႔ သူ႔ကို ျပန္ေျပာ ခဲ့ပါတယ္။” က်မ တကၠသိုလ္ဆရာမ ၁၉ ႏွစ္ လုပ္ခဲ့တာမွာ လူငယ္ေတြ မညံ့တာ .. စနစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးရတာ.. စနစ္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုးတယ္ဆိုတာေတြ ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့တာေၾကာင့္လည္း က်မလို ပါခ်ီပါခ်ဲ႕ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ က ဒါကို ေျပာင္းေအာင္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာ ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ပါတယ္။ အရာရာ ပိုက္ဆံ ကသာ ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းသြားတဲ့ ေလာကမွာ က်မ ဘာမွ မေျဖရွင္းႏိုင္တာ ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။ က်မ အဓိက ေျပာခ်င္တာ အဲဒါပါပဲ။

ခု အေမရိကားမွာ က်မတို႔က အလုပ္လက္မဲ့.. လစာနည္း အေျခခံ လူတန္းစားထက္ နည္းနည္းေလးပဲ ပိုသာတဲ့ ဘ၀မွာ က်မ သားသမီးေတြဟာ ၾကိဳးစားမႈ တစ္ခုတည္းနဲ႔ အရာေရာက္ႏိုင္တယ္ .. လူ႔ဘ၀မွာ ကိုယ္လုပ္ရင္ ရတယ္.. ဆိုတဲ့ အသိ နဲ႔ ခံစားခ်က္နဲ႔ ၾကီးျပင္းရတယ္..။ ကိုယ္ ညံ့ရင္ ခံရမွာပဲ ဆိုတာကို သိခြင့္ရတယ္။ က်မ ေမွ်ာ္လင့္တာ.. က်မ တတ္ႏိုင္ တာက ဒီေလာက္ပဲ မို႔ ဒါက က်မတို႔အတြက္ လံုေလာက္ျပီ..။ အေမရိကမွာလည္း ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္ရင္ တတ္ႏိုင္ သေလာက္ ပိုေကာင္းတဲ့ ပညာေရး.. ပိုအဆင့္ျမင့္တဲ့ ပညာေရး .. ပိုေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းေတြ တက္ႏိုင္တာေပါ့..။ အဲလို ကြဲျပားမႈ ရွိတာေပါ့..။ ဒါေပမဲ့ ၾကိဳးစားသူေတြအတြက္ အခြင့္အေရးဆိုတာလည္း ရွိေနပါတယ္။ က်မ ျမန္မာျပည္မွာ ေန တုန္း က က်မက တကၠသိုလ္က ကထိက ဆရာမ ျဖစ္ေနတာေတာင္ ပိုက္ဆံ မခ်မ္းသာတာေၾကာင့္ က်မသားၾကီးဟာ TTC ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ တခ်ိဳ႕ နဲ႔ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ရဲ႕ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ စနစ္ ျပႆနာပါ…။ အေမရိကားမွာကေတာ့ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈ (Discrimination) လို႔ ေသခ်ာရင္ကို သိသိသာသာ အေရးယူ ခံရ မယ့္ စနစ္မ်ိဳး ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာ မိဘ အစည္းအေ၀းရွိရင္ေတာင္ မွန္မွန္ မတက္ႏိုင္တဲ့.. အစည္းအေ၀းမွာ ေ၀ဖန္ အၾကံေပးတာေတာင္ ေသခ်ာ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ က်မတို႔လို မိဘမ်ိဳးေတြရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ သူတို႔ ၾကိဳးစားမႈ နဲ႔ ရပ္တည္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကတာပါ..။ က်မ ကေလး ေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာက အေမရိကေရာက္ ၾကိဳးစားတဲ့ ပညာတတ္ ျမန္မာ မိသားစု ၉၀% မွာ ရွိတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈပါ။  ျမန္မာျပည္ ကေန ေစာေစာေရာက္လာၿပီး ပညာေရးကို ဆက္လုပ္လို႔ ဒီမွာ ဘြဲ႔ရျပီး အဆင့္ျမင့္ရာထူးေတြ လစာ ေကာင္းေကာင္းေတြ ရေနၾကတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြလည္း က်မ ပတ္၀န္းက်င္ မွာ အမ်ားၾကီး ရွိပါေသးတယ္..။ အဲဒီ မိသားစုေတြက ကေလးေတြဆိုရင္ အေျခခံ အထက္တန္းပညာေရး အဆင့္မွာေတာင္ ေက်ာင္း ေကာင္းေကာင္း ေနခြင့္ရျပီး အဆင့္ျမင့္ ပညာေရး ေတြ ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ၾကလို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ၾက.. ဘယ္ေလာက္ ထူးခၽြန္ၾက.. ဘယ္ေလာက္ ေအာင္ျမင္ၾကတယ္ဆိုတာ .. က်မေတာင္ ေရးမျပတတ္ပါဘူး..။ သူတို႔ရဲ႕ ပညာေရးရလဒ္ ေတြက ခက္ခဲနက္နဲျပီး က်မအတြက္ေတာ့ ရႈပ္လည္း ရႈပ္ေထြး လို႔ပါ..။ ခု ဒါေတြကို ေရးျပေနတာကလည္း ပညာေရးစနစ္က ဘယ္ေလာက္ အေရးပါတယ္ဆိုတာကို ေပၚလြင္ေစခ်င္ လို႔ ပါပဲ။

ေနာက္ အဓိက က်တာ တစ္ခုကေတာ့ သူတို႔ ပညာေတာ္တာ ဘာအတြက္လဲ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပဲ။

အေမရိကေရာက္ ျမန္မာမိသားစု အမ်ားစုဟာ အေမရိကမွာ ေနေပမဲ့ ျမန္မာျပည္အေရးကိုပဲ စိတ္ထဲ ထားၾကပါတယ္..။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ မၾကာခဏ ေျပာျဖစ္ၾကတာက အေမရိကန္အစိုးရအတြက္ ေတာ္ေတာ္ မတရားဘူးေနာ္.. လို႔ ရယ္စရာ လို ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်မတို႔က သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေနျပီး.. သူတို႔ ေပးသမွ် အခြင့္အေရးေတြကို တန္းတူ ခံစားျပီး  သားသမီး ေတြ ပညာတတ္တဲ့အခါ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က အခြင့္အေရးေပးရင္ (ကိုယ့္တိုင္းျပည္က လက္ခံ ၾကိဳဆို ရင္) ကိုယ့္ တိုင္းျပည္မွာ ျပန္အလုပ္လုပ္ရမယ္.. ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က အေမရီကေရာက္ ပညာတတ္ ျမန္မာမိဘ ၈၀% ေလာက္ မွာ ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုက တကၠသိုလ္မွာ ဘာသာရပ္ေရြးရင္ေတာင္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီဘာသာနဲ႔ ဘာလုပ္ႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို ထည့္စဥ္းစားၾကပါတယ္..။ က်မထင္ပါတယ္.. ျမန္မာျပည္တကယ္လင္းပြင့္တဲ့အခါ… ျမန္မာႏြယ္ဖြား အေမရိကန္ လူငယ္ ေတြ အမ်ားၾကီး ျမန္မာျပည္ ျပန္လည္ ထူေထာင္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ျပန္လာ အလုပ္လုပ္ၾကမွာပါ..။ ျမန္မာျပည္က တကယ္တမ္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး လက္ခံၾကိဳဆိုဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့ေလ..။

က်မ .. ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို စြန္႔ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က တဘက္ .. ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္းဆိုတဲ့ စကားပံုကို ဖ်က္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က တဘက္ နဲ႔ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ရွိပါတယ္..။ ဖတ္ဖူးၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ…

ေၾကာင္
ကိုယ့္ေခ်ာင္ေထာင့္ေကြးေလးထဲ
မီးအိမ္ေလးထြန္းေပးမလို႔..တဲ့…။
ဒါေပမဲ့ မိုးေလၾကမ္းလြန္း..
မီးဇာကုန္ ဆီခမ္းလြန္း…
တခါတခါက်ေတာ့လည္း ေလလံုျငိမ္သက္လြန္းသတဲ့..။
ဒါနဲ႔ပဲ.. ျငိမ္ျငိမ္ေလး ကုပ္ေကြးေနရ..
ဒီေခ်ာင္ကိုလည္း မခြာရက္ႏိုင္ဘူးတဲ့ေလ.. သူက။

က်မကေတာ့ အေမွာင္ေၾကာက္သူ..။
ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ထုထဲမွာပါပဲ
ေျခသံလံုေအာင္ တိုးဖြဖြလွမ္းေနရ..
လက္သည္းခၽြန္ျမေတြကိုေတာ့
မသိမသာ ကုပ္ေသြးထားမိပါတယ္..
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
မိုးေလၾကမ္းကို ခုခံရဲခဲ့…
ေမွာင္ထဲမွာ မ်က္လံုးေတြ လက္ပသူ က်မက
ေခ်ာင္ထဲက အပူကိုေတာ့ မုန္းတယ္..။

အဲဒီအခါ...
အပူေခ်ာင္ကို စြန္႔ခြာ
ေမွာင္တ၀က္အလင္းမွာ ေပ်ာ္သေယာင္။
(၀၉-၁၄-၁၀)