ေျပာင္းခင္းရဲ႕အဆံုးမွာ အခ်ဳပ္ကားရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာ သစ္လံုးစည္းရိုးကာ ၀င္းတခု။ အဲဒါ ထိုင္း လာအို ျမန္မာ နယ္စပ္တပ္..တဲ့။ အဲဒီေရွ႕မွာ အားလံုး တန္းစီထိုင္.. ဘာယူနီေဖာင္းမွ ၀တ္မထားတဲ့ စစ္သားလို႔ ယူဆရတဲ့သူေတြရဲ႕ အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးခံရမႈေတြအဆံုး.. အိတ္ထဲ ဖြက္သိမ္းထားတဲ့ ဘတ္ ၅ေထာင္လည္း အယူခံလိုက္ရျပီ။ ကဲ.. အဲဒီမွာ ေလွ်ာက္၀င္ သြားေတာ့.. ျခံစည္းရိုးေက်ာ္ရင္ ျမန္မာပိုင္နက္.. ျမန္မာတပ္ရွိတယ္… တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာအပ်က္ဆံုးက သားၾကီးပါ..။ သားမ်က္ႏွာက အနာဂတ္ေတြ အားလံုး မီးပံုရိႈ႕ခံလိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ ကေလးေတြအေဖကေတာ့ အိတ္ထဲက ေဖ်ာက္ဖ်က္သင့္ တာေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနပါ တယ္။ က်မကေတာ့ သားၾကီးကိုပဲ အေျခေန ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ သမီးနဲ႔သားငယ္ေလးက အႏၱရာယ္အတိမ္အနက္ကို သိပံု မေပၚပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မတို႔ ေလွ်ာက္လာရတဲ့ ေတာလမ္းေလးက သာယာေပမဲ့ က်မရင္ထဲမွာေတာ့ မီးလိုပူေနတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူငယ္ေလး တေယာက္က ေရွ႕တူရႉကေန က်မတို႔ဆီကို ေလွ်ာက္လာေနပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ေနာက္လိုက္ခဲ့.. က်ေနာ္က ျမန္မာစစ္တပ္က လမ္းျပပါ.. တဲ့။ ျပီးျပီ။ က်မတို႔ ဘ၀ လမ္းဆံုးျပီေပါ့..။
စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ.. ဘယ္လိုမွ လြတ္ဖို႔ မရွိေလ…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကို က်မရဲ႕ DVB ရုပ္သံက ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရး သံုးသပ္ခ်က္ေဆြးေႏြးခန္း ေန႔တိုင္း လႊင့္ေနတဲ့အခ်ိန္။ သားၾကီးဆိုလည္း DVB, TV program မွာ Blogger က႑မွာ ရိုက္ဖူး။ အငယ္ေလး ၂ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေဖကလည္း မလြတ္တမ္း ပါဖူးေလေတာ့ ဒီ ၅ေယာက္တြဲျမင္ရံုနဲ႔ လြတ္ဖို႔ မရွိဘူးလို႔ က်မ တြက္ျပီးသားပါ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အတူတူေနခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြက က်မတို႔ဆီ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြေၾကာင့္ က်မကို သိျပီးသား။ ေခၚတာေတာင္ ဆရာမ.. လို႔ပဲ ေခၚၾကတာေလ…။ ဒီေတာ့ က်မတို႔အေျခေနက ဘယ္လိုမွ မလံုျခံဳ..။
လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ တမိုင္ခရီးအတြင္းမွာ က်မဆီက ျပႆနာတက္ႏိုင္တဲ့ အစအနေတြကို ေျပာင္းခင္းေတြထဲ လႊင့္ပစ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ေရာက္ျပီ.. တဲ့။ ဘြားကနဲဆို ေျမစိုက္တဲေလး ႏွစ္လံုး ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်မစိတ္ထဲ လမ္းခြတ္လပ္ထင္တာ..။ တပ္နဲ႔မွ မတူတာကိုး။ လမ္းမွာ ျဖတ္လာတဲ့ ထိုင္းတပ္.. ၀တပ္ေတြနဲ႔ တူမွ မတူတာ..။ ဟိုတပ္ေတြက အခိုင္အမာ.. အေတာင့္အတင္း..။ ခု တဲေလးေတြကေတာ့ တကယ့္တဲအျဖစ္ထိုးထားတာ..။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကည့္တာနဲ႔ စစ္သားလို႔ သိသာတဲ့ ေယာက်္ားၾကီးေတြ ေလးငါးေယာက္ ရပ္ေနတာေတြ႔တယ္။ တေယာက္က ထိုင္း အင္မီဂေရးရွင္းက လႊဲလိုက္တဲ့ နာမည္စာရင္း ေတြကို ၾကည့္ျပီး နာမည္ေတြ ေခၚေနတယ္။ အင္းးး လမ္းဆံုးးးး။
က်မတို႔ မိသားစု သူတို႔ေရွ႕ ေရာက္ပါျပီ။ ကဲ.. ခဗ်ားတို႔ နာမည္ေတြ ေျပာတဲ့..။ တကယ္ဆို က်မတို႔ မိသားစုက သပ္သပ္စာရြက္နဲ႔။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ဒါကို သီးျခားအမႈမွန္း သိပံုမေပၚဘူး။ က်မတို႔ နာမည္ေျပာမယ္ျပင္တုန္း သူက မင္းစံက ဘသူလဲတဲ့။ မင္းစံေက်ာ္….တဲ့။ က်မသိလိုက္ျပီ.. ထိုင္းေတြ နားလည္သလို ေရးတဲ့အတိုင္း သူတို႔ဖတ္ျပီ။ က်န္တာ ဘာအေထာက္အထားမွ ရွိပံုမေပၚ။ ရာေက်ာ့္ကို က်မ တြန္းလႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေခၚေနတဲ့သူက (ေနာက္ေတာ့သိတယ္.. သူက စစ္ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္…) ခဗ်ား လား.. တဲ့။ ရာေက်ာ္က ဟုတ္ကဲ့.. တဲ့။ အဲဒီလူက နာမည္ေပးမွာ အမွတ္ကေလး ျခစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ မနန္း.. ဟုတ္လားတဲ့။ က်မ ေပါ့..။ ဟုတ္ကဲ့..ေပါ့။ (ထိုင္းေတြက နာမည္ေတြကို ေရွ႕တလံုးပဲ ေရးတာကိုး.. ျပီးေတာ့ က်မနာမည္ ျငိမ္းကို ထိုင္းေတြက အသံမွန္မထြက္တတ္ေတာ့ သူတို႔သိသလိုေရးလိုက္ပံုရတယ္..။ အဲဒါကပဲ ကံေကာင္းသလို ျဖစ္ေနတာ)။ ေမာင္ထူး..တဲ့။ သားၾကီး။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ နာမည္ေတာင္ မေခၚေတာ့။ က်မ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အေျခေန ဒီေလာက္ မဆိုးႏိုင္ေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕လို႔။ သူတို႔ေျပာဆိုေနတာကလည္း စစ္လား ေဆးလားပံုေတြ မေပါက္..။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ပစၥည္းေတြေတာ့ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ရွာတာေပါ့။ က်မရဲ႕ ကင္မရာေလးကို သိမ္းတယ္.. (ျပန္မရေတာ့)။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရင္တုန္စရာၾကံဳရျပန္တာက စာရြက္စာတမ္းေတြ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ အဓိကထားေနရတာနဲ႔ က်မက ကင္မရာထဲက Memory Stick ကို ထုတ္ မထားလိုက္မိဘူး။ ကင္မရာကို သိမ္းေတာ့ က်မ အလန္႔ဆံုးက အဲဒါ.. ကင္မရာထဲမွာကလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ ဘန္ေကာက္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ၈ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ႏွစ္၂၀ျပည့္ အခမ္းအနားမွာ ရိုက္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရပံုေတြ မထုတ္ရေသး..။
ဒါေပမဲ့ က်မ ကံေကာင္းျပန္တာက အဲဒီ ပစၥည္းေတြစစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေလးက ကင္မရာကို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ျပီး ခလုတ္ေတာင္ မဖြင့့္တတ္တာပါပဲ။ ေနာက္ ထြက္လာျပန္ပါျပီ။ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူးေတြ ေဘာပင္ေတြ နဲ႔အတူ Thumb Drive ၃ခု..။ အဲဒီအထဲမွာ က်မရဲ႕ အေရးၾကီးအခ်က္အလက္ေတြအကုန္လံုး..။ ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ အထင္ရွားဆံုးသက္ေသေတြ အဲဒီမွာ..။ က်မမွာေတာ့ ဒီတခါေတာ့ သြားပါျပီေပါ့..။ အဲဒီ Thumb Drive ေတြကိုလည္း အဲဒီ ရဲေဘာ္ေလးက လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီး က်မအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးစစ္ေဆးျပီးမွ က်မတို႔ကို ေနရာခ်ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဟိုဘက္ တဲ.. တဲ့။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနရမယ့္တဲက တပ္ၾကပ္ၾကီးရဲ႕ တဲ.. တဲ့။ အဲဒီ တပ္ၾကပ္ၾကီးကောတ့ မ်က္ႏွာတင္းတယ္။ က်န္တဲ့ တဲတလံုးက မီးဖိုအျဖစ္သံုးတာ.. အမ်ိဳးသားေတြ အိပ္တဲ့။ တကယ္ဆို အဲဒီ တပ္စခန္းေနရာေလးက ေတာင္တန္းေတြၾကားမွာ တကယ့္ကို သာေတာင့္သာယာ.. ဒါေပမဲ့ က်မမွာေတာ့.. ပူေလာင္ျပင္းပ် အတိ။ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ က လာေျပာတယ္။ ခဏၾကာရင္ ဒီကြင္းလယ္မွာ လာစု.. ခဗ်ားတို႔ကို ဗိုလ္မႉး လာၾကည့္မယ္ တဲ့..။ က်မကေတာ့ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္။ လူသိ အင္မတန္မ်ားတဲ့ က်မအတြက္ ေတာ့ အဲဒီ ဗိုလ္မႉးဆိုသူက တပည့္ေဟာင္း သိေဟာင္း ကၽြမ္းေဟာင္းမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့။
ည ၇နာရီေက်ာ္ ေမွာင္တဲ့အခ်ိန္မွပဲ ဗိုလ္မႉးဆိုသူ ေရာက္လာပါတယ္။ မသိရင္ သာမန္ လူငယ္ေလးလို ေအးေအးသက္သာပံုရွိတဲ့ ဗိုလ္မႉးဆိုသူကလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မကို တကူးတက လာစကားေျပာပါတယ္။ ဘယ္မွာ ဖမ္းမိတာလဲ… ဘာလုပ္လဲ.. ဘယ္ဇာတိ လဲေပါ့..။ ခ်င္းမိုင္ကပါေပါ့.. ထမင္းဆိုင္မွာ လုပ္ပါတယ္ေပါ့။ က်မက စားဖိုေပါ့.. ေယာက်္ားက အေထြေထြေပါ့.. သားၾကီးက စားပြဲထိုးပါေပါ့..။ ထိုင္းေရာက္တာ ၅ႏွစ္ရွိပါျပီေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္ ဇာတိပါေပါ့။ အဲဒီညမွာပဲ ဗိုလ္မႉးျပန္သြားျပီးေတာ့ က်မတို႔ အားလံုးကို တပ္ၾကပ္ဆိုတဲ့လူက ေခၚပါတယ္။ အားလံုးစံုေတာ့မွ.. “ခဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္မွာလဲ..။ ခဗ်ားတို႔မွာ ဘာအေထာက္အထားမွလည္း မရွိဘူး။ ခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မွတ္ပံုတင္မရွိရင္ တန္းဖမ္းျပီး ေထာင္၅ႏွစ္ခ်တယ္.. အဲဒါ သိလား.. ခဗ်ားတို႔ အားလံုး ျပန္ရင္ တန္းေထာင္က်မွာ..” တဲ့။
က်မက သူ ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ မသိဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "အဲဒီေတာ့ ခဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္မလဲ..။ ခဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ လမ္းျပမယ္.. ေတာလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ေပေတာ့.. ဟိုေရာက္ရင္ ေထာင္က်..။ ဒါပဲ။ အဲ.. တကယ္လို႔ ခဗ်ားတို႔ ထိုင္းပဲ ျပန္မယ္.. ခ်င္းမိုင္ျပန္မယ္.. ဘန္ေကာက္ထိ ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခဗ်ားတို႔ကို ေဘးကင္းရန္ကင္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးႏိုင္တယ္။ ခ်င္းမိုင္ အေရာက္ ဘတ္ ရွစ္ေထာင္.. ခဗ်ားတို႔ကို ေသခ်ာ ေရြးမယ့္သူ ရွိရင္ ပို႔မယ္.. ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ လုပ္.. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ထိုင္းေထာင္ထဲ တန္းေရာက္ေအာင္ ထည့္ရံုပဲ" တဲ့။
က်မတို႔ မိသားစု ၅ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘတ္ေလးေသာင္း.. ဘုရား.. ေဒၚလာ တေထာင္ေက်ာ္..။ က်မ ငိုင္ေနေတာ့ အဲဒီ တပ္ၾကပ္က အမၾကီးရဲ႕ ကေလး ၂ေယာက္က ပို တာ၀န္ၾကီးတယ္.. က်ေနာ္တို႔ လုပ္ရတာက အႏၱရာယ္မ်ားတယ္.. ဒါေပမဲ့ အမၾကီးကိုလည္း သနားတယ္.. ဒီေတာ့ ကေလး၂ေယာက္က လူၾကီးတေယာက္ခ ေတာ့ ေပးရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ တေယာက္စာ ေလွ်ာ့ေပးမယ္.. တဲ့။ သေဘာတူရင္ ခဗ်ားတို႔ကို ေရြးမယ့္သူေတြဆီ ဖုန္းေခၚေပးမယ္..တဲ့။ က်မ ေသခ်ာစဥ္းစားရပါတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ သူတို႔သိေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ေနာက္ကို နယ္စပ္ထိ လိုက္လာေပးတဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲဆီပဲ ဆက္မယ္လို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မ စဥ္းစားတာက က်မတို႔ရဲ႕ အေျခအေနက သိပ္ဆိုးေနတာမို႔ ဒါဟာ တေယာက္ေယာက္က ေသခ်ာ ဆင္ဖမ္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ခုအခ်ိန္က ပိုျပီး မလံုျခံဳတာမို႔ မိတ္ေဆြစံုတြဲသာ စိတ္မခ်ရတဲ့သူေတြဆိုရင္.. က်မတို႔ကို စစ္အစိုးရက အခ်ိန္မီ လာ ေကာက္သြားရံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မ အဲဒီ မိတ္ေဆြစံုတြဲကို ယံုတယ္..။ ဘ၀မွာ ဒါေလာက္မွ ပို ကံဆိုး ဦးမယ္ဆိုလည္း ရွိေစေတာ့လို႔ စိတ္ထားျပီး က်မ သူတို႔ဆီကိုပဲ ဖုန္းေခၚဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါတယ္။
ဖုန္းေခၚတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ရင္တုန္စရာအခ်ိန္ပါပဲ။ သူတို႔က အရင္ေခၚျပီးမွ က်မကို ဖုန္းေပးမွာပါ။ ျပီးေတာ့ speaker ဖြင့္ျပီး ေျပာရမွာပါ..။ ဒီေတာ့ ဟိုဘက္ကလူကသာ မနပ္ရင္.. က်မအေျခအေနက လက္ရွိအေနအထားထက္ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ပိုဆိုးေတာ့မွာ..။ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ က်မမိတ္ေဆြ မိန္းကေလးက ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းကိုင္ပါတယ္။ သူက က်မကို တီခ်ယ္လို႔ အျမဲေခၚတာပါ။ ခု.. က်မက ဒီဒီလား..လို႔လည္းေမးေရာ.. သူက အမယ္ေလး တီခ်ယ္.. သမီးတို႔ စိတ္ပူေနတာ ေသေတာ့မယ္..တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူက စကားေျပာျမန္ေတာ့ က်မကို တီခ်ယ္ေခၚတာကို ဒီဘက္က စစ္သားေတြ ရိပ္မိပံုမရပါဘူး။ က်မကလည္း အတင္းပဲ စကားလုေျပာရပါတယ္။ ဒီဒီ .. က်မတို႔ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ က်မတို႔ ခု ျမန္မာစစ္တပ္မွာ ေရာက္ေနတယ္.. စိတ္မပူနဲ႔.. လို႔ ေျပာတုန္းရွိေသး.. ဒီဒီက ဟင္… ဘုရား.. တဲ့။ က်မမွာ ကမန္းကတမ္း စကားလုဆက္ရပါတယ္။ အဲဒါ ဒီက ဗိုလ္ၾကီးေတြက ပိုက္ဆံ ေပးရင္ ျပန္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္… ေပါ့။ ဒီဒီကလည္း ဟန္ေတာင္ မေဆာင္ႏိုင္ဘူး..။ ေပးမယ္.. ေပးမယ္.. တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ၾကပ္ဆိုသူက က်မကို ေမးတယ္။ ခုေျပာတာ ဘသူလဲ.. တဲ့။ က်မက က်မတို႔ ဆိုင္ရွင္သူေဌးရဲ႕ မန္ေနဂ်ာလို႔ ေျပာေတာ့.. သူ ဆက္ေျပာမယ္ ဆိုျပီး က်မ လက္ထဲက ဖုန္းကို ယူလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ကို တေယာက္ ဘတ္၈ေထာင္နဲ႔ ေရြးရမွာ.. တကယ္ေရြးမွာလား.. သူေဌးကို ေသခ်ာေမး..။ ခဗ်ားေျပာလုိ႔ ျပီးးတာ မဟုတ္ဘူး.. ေမးျပီးမွ ဖုန္း ျပန္ဆက္.. တဲ့။ ဟိုဘက္က ဒီဒီကလည္း ဟုတ္ကဲ့… ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။
ဖုန္းခ်ျပီးေတာ့ က်မကို ေမးတယ္။ ခဗ်ားတို႔ သူေဌးက ေရြးမွာ ေသခ်ာလား.. ပိုက္ဆံက မ်ားတယ္ေနာ္.. တဲ့။ က်မက ေရြးမွာပါ..။ သူေဌးက က်မတို႔မိသားစုကို ခ်စ္တယ္။ က်မ ကေလးေတြေတာင္ သူတို႔ပဲ ေက်ာင္းထား ေပးထားတာ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ အဲ့ဒီမွာ ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံ စုထားတာလည္း နည္းနည္း ရွိပါတယ္.. လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ၁၀မိနစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့ ဒီဒီက ဖုန္းျပန္ဆက္ပါတယ္။ သူေဌးက ေပးမယ္တဲ့။ သူတို႔ မိသားစုကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ေအာင္သာ ပို႔ေပးပါ.. တဲ့။ အဲဒီတပ္ၾကပ္က ျပန္ေျဖပါတယ္..။ “စိတ္ခ်.. ေသခ်ာေပါက္ ေကာင္းေကာင္းေရာက္မယ္.. ခဗ်ားတို႔သာ ပိုက္ဆံ ေသခ်ာ အဆင္သင့္လုပ္ထား.. ပို႔မယ့္ေန႔က် ဖုန္းဆက္မယ္.. ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ရင္ေတာ့ ထိုင္းေထာင္ၾကီးကို တန္းပို႔မွာ..” တဲ့။ က်မကေတာ့ စိတ္ထဲ ျပံဳးေထ့ေထ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မတို႔ကလည္း ေသခ်ာ ျပန္မေရာက္ မွာကိုပဲ စိုးတာပါ..ေပါ့၊ စိတ္ထဲမွာ..။
အဲဒီည… စက္တင္ဘာ ၂၉ရဲ႕ ည…။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြနားက ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ေလးက ေအးေအး စက္စက္..။ တဲေလးက ေသးလို႔မို႔ က်မ အိပ္စရာေနရာမရွိ။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ကို သိပ္ျပီး က်မက ေဘးက ငုတ္တုပ္ထိုင္ငိုက္ရပါတယ္။ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဟိုေတြး ဒီေတြးေပါ့။ ဒီအတိုင္းဆို ျပန္ေတာ့ ပို႔မွာပါ.. လို႔ေတြး။ ဘယ္ေတာ့မ်ားျဖစ္မွာပါလိမ့္လို႔ ပူပန္ရျပန္..။ သားၾကီးနဲ႔ အေဖကေတာ့ ဘာေတြ ေတြးေနမယ္မသိ..။ က်မကေတာ့ တကယ္တမ္းသာ က်မတို႔ကို တမင္ ျမန္မာစစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ တေယာက္ေယာက္က လုပ္ၾကံတာဆိုရင္ နက္ျဖန္ခါမွာ… က်မတို႔ အေျခအေနတမ်ိဳး ေျပာင္းႏိုင္တယ္..။ ဒါမွမဟုတ္.. ခုက်ကာမွ က်မတို႔ သတင္းကို အတြင္းဘက္က ရသြားျပီး အခ်ိန္မီ လာဖမ္းေခၚတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္.. ဆိုတာေတြ ေတြးေနမိပါတယ္။ အဲဒီ ညတာကလည္း ရွည္လွပါတယ္..။
+++++
အရုဏ္ပ်ိဳ႕ျပီ။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြၾကားက မနက္ခင္းကေတာ့ အလွမပ်က္ပါဘူး။ ျမဴခိုးေတြ ေ၀လို႔။ က်မအေစာၾကီးပဲ အျပင္ဘက္ ထြက္ေငးေနမိပါတယ္။ က်မစိတ္ေတြက ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာက္မဲမွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရက္ေတြဆီ ေရာက္သြားတယ္..။ ေနာက္.. နမ့္ဟူးေတာင္း.. ေနာက္ သီေပါ.. လားရိႈး… ေတာင္ၾကီး…. ပင္းဒယ.. ဒီလို မနက္ခင္းေတြ.. က်မ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္တာ..။ ေဖေဖနဲ႔ သြားေနက် ခရီးေတြ..။ က်မအနားမွာရပ္ေနတဲ့ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီး (အခ်ဳပ္ထဲမွာ အတူတူေနခဲ့တဲ့) အမၾကီးကို ခုျမင္ေနရတာ ဘာေတာင္လဲဟင္အမ.. ဆိုေတာ့ လြယ္ခမ္းေတာင္.. လို႔ သူက ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့လည္း လြယ္ဆမ္ဆစ္ကို သတိရမိျပန္ေရာ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တပ္ၾကပ္ၾကီး ဆိုသူက တဲေရွ႕မွာ လာေအာ္ပါတယ္။ အိပ္ယာထျပီး ဟင္းထမင္း ျမန္ျမန္ခ်က္..။ ခုပဲ သတင္းပို႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔တပ္ကို လူၾကီး အေရးေပၚလာစစ္မယ္.. ခမ်ားတို႔ ျမန္ျမန္ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး စားစရာရွိတာ စား။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရမယ့္သူေတြက လုပ္.. ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ေနာ္.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို လွည့္ေျပာတယ္။ အဘေလးလာမွာကြ.. အေရးေပၚတဲ့..။ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။ ေသခ်ာလုပ္ထားၾက ေဟ့ေကာင္ေတြ.. တဲ့။
က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီစကားသံက ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတလံုးလိုပဲ..။ ဘုရားေရ.. ငါတို႔ သတင္းမ်ား ေနာက္တန္းတပ္က ရသြားလို႔ ဒီအထိ လိုက္လာေလသလားေပါ့..။ အဘေလးဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးရာထူးရွိတဲ့သူမွန္းေတာ့ က်မသိပါတယ္။ ကိုယ္က ဘာၾကီးမွ မဟုတ္ေပမဲ့ လူေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဒုကၡေပးေနတဲ့ သူေတြမို႔ က်မ စိတ္ပူမိတာပါ။ ကေလးေတြကို ေသခ်ာ မ်က္ႏွာသစ္ေပး.. ပါလာတဲ့ မုန္႔ေလးေတြ ေကၽြးျပီး က်မ တုန္လႈပ္ေနရျပန္ပါျပီ။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဗိုလ္မႉးေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ သူက ဟိုဟိုဒီဒီႏႈတ္ဆက္ျပီး က်မဆီေရာက္လာပါတယ္။ အမၾကီး ေနေကာင္းရဲ႕လားတဲ့။ က်မကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း ေစ့ေစ့ မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ဟုတ္ကဲ့.. သိပ္ေတာ့ ေနမေကာင္းဘူး.. လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ သူက က်မ ကေလးေတြအတြက္ ႏို႔ဗူးေတြနဲ႔ ဘီစကစ္ေတြ လာေပးတာပါ..။ ကေလးေတြကို သနားလို႔တဲ့။ အမၾကီးရယ္.. ေနာက္ဆို ေနလို႔ရတဲ့ လက္မွတ္ေတြဘာေတြ ေသခ်ာ လုပ္ပါဦး..လို႔ေတာင္ ေျပာပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ.. ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ဆီကို လူၾကီးေတြ ေရွာင္တခင္ လာစစ္မယ္တဲ့။ အဲဒါ အမၾကီးတို႔က ကေလးေတြပါ ပါေတာ့ လူၾကီးျမင္ရင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ အမၾကီးတို႔အားလံုး တေနရာမွာ သြားပုန္းေနရမယ္.. ညေန လူၾကီးေတြ ျပန္မွ စခန္းျပန္လာေပါ့.. တဲ့။ ဘုရားမ ျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ကံကိုက…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ စိတ္ထဲ ေအးကနဲျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ေနာက္ေတာ့ မနက္ ၈နာရီေလာက္မွာပဲ က်မတို႔အားလံုး တပ္ရဲ႕ ညာဘက္က ေျပာင္းခင္းေတြဘက္ကို ထြက္လာ ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ေျပာင္းခင္းေတြထဲမွာပဲ က်မတို႔ လူ ၃၅ေယာက္လံုး အသံမထြက္ရဘူးဆိုျပီး ေနရာယူရပါတယ္။ က်မသမီးနဲ႔ သားငယ္ေလး ကေတာ့ ဖ်ာေလးခင္းေပးထားတဲ့ အေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ပန္းခ်ီေတြ ေတာင္ ဆြဲေနလိုက္ေသး။ က်မလည္း အဲဒီေတာ့မွ တေရးအိပ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္..။ ငါတို႔ကိုမွ ေရြးျပီး လာေခၚတာမ်ိဳးမ်ား ရွိေလမလားေပါ့..။ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားမွာ ဖ်ာေပၚ ပက္လက္လဲွရင္း ၾကည္စင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ရတာေတာ့ အရသာရွိသားပါ..။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္.. က်မ ဗင္ဂိုးကို သတိရေနမိတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား က်မတို႔ကို တကယ္ပဲ စစ္အစိုးရကသာ ဖမ္းဆီးျပီး ေခၚသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ သူတို႔လက္ထဲ ေရာက္မယ့္အစား တမိသားစုလံုး ေသပစ္ လိုက္တာေကာင္းဦးမယ္.. လို႔ ေတြးမိတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ေျပာသာေျပာတာပါ.. သတ္ေသရတဲ့ ကိစၥ ဆိုတာကလည္း ခက္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း..။
ဒီလိုနဲ႔ ေနပူေတာက္ေတာက္အခ်ိန္ကို ေရာက္လာ.. အရိပ္ကို ရွာျပီး ခိုၾက..။ စကားစျမည္ တိုးတိုးေျပာၾက။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔နဲ႔အတူ အခ်ဳပ္ထဲကပါလာတဲ့ သူေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ နားလည္မႈေလးတခုကို ေျပာျပရ ပါမယ္။ သူတို႔ေတြက အခ်ဳပ္ထဲမွာ က်မကို ဆရာမလို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေခၚလာၾကတာ..။ ခု စစ္တပ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ.. သူတို႔ အသိစိတ္နဲ႔ သူတို႔ေျပာင္းေခၚၾကတာ.. အမ.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ တစံုတရာ ရိပ္မိေစမယ့္ အေျပာ မ်ိဳးလည္း မေျပာၾကတာ..။ သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္ပါပဲ။ ဒါ့ထက္ပို ေက်းဇူးတင္စရာ ေတြလည္း ေျပာျပပါဦးမယ္..။ က်မတသက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိူင္ေတာ့မယ့္ သူေတြပါ..။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို နာမည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ရ။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၄နာရီထိုးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ စခန္းက လူက လိုက္လာျပီး ေခၚပါတယ္။ လူၾကီးေတြ ျပန္ျပီတဲ့။ ဒီေတာ့မွ က်မ စိတ္ထဲ လံုးလံုး ေအးသြားပါတယ္။ စခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ေပါ့ပါးေနတာမို႔ တဲအျပင္မွာေတာင္ ထြက္ထိုင္ေနလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ မွာပဲ က်မတို႔ကို ဒီည ျပန္ပို႔မယ္.. ဆိုတဲ့ သတင္းကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္က ေျပာပါတယ္။
+++++
အကုန္ အသင့္ျပင္ထား ည ၈နာရီ စထြက္မယ္.. တဲ့။
မိုးက ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ရြာေနတယ္။ လမ္းျပ ၈ေယာက္လိုက္ပို႔မယ္။ ျပန္္မယ့္သူ အားလံုး ၂၄ေယာက္။ ၃၅ေယာက္မွာ ၁၁ေယာက္က ပိုက္ဆံ မရွိ .. ေရြးမယ့္သူ မရွိလို႔ ေနက်န္ခဲ့ရမွာ.. သူတို႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ရမလဲ.. မသိဘူးတဲ့။ ေတာ္ေသးတာက က်န္ခဲ့တာ ေယာက်္ား ေတြခ်ည္း..။ က်မက စဥ္းစားထားတယ္.. တကယ္လို႔ မိန္းကေလးထဲက ျပန္ခ်င္တယ္ .. ေရြးမယ့္သူ မရွိဘူးဆိုရင္ က်မ ေရြးေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ..။ မိန္းကေလး ၁၂ေယာက္ အားလံုး ျပန္နိုင္ၾကပါတယ္။ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္က က်မတို႔ကို သြားမယ့္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြ ေျပာတယ္..။ လမ္းမွာ ထိုင္းတပ္ကို ျဖတ္သြားရမယ္။ ထိုင္းတပ္က ေခြးေတြနဲ႔ ကင္းလွည့္ေနတယ္.. မိရင္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မွာ။ ဒါကို ေရွာင္သြားရမွာ.. ဆိုေတာ့ အသံလံုး၀ မထြက္ရဘူး။ ေခ်ာ္လဲရင္ေတာင္ အသံမထြက္ရဘူး။ အထူးသျဖင့္ အမတို႔ ကေလး၂ေယာက္ကို ေသခ်ာ တာ၀န္ယူပါ.. ကေလးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ခရီးအဖင့္ မခံႏိုင္ဘူး။ တခုခုျဖစ္ရင္ ထားခဲ့ရမွာပဲ.. တဲ့။ လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ေနာက္ကေန ထပ္ခ်ပ္ လိုက္ရမယ္။ လမ္းေခ်ာ္ရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ခ်က္ခ်င္းရပ္ေနလိုက္ပါ။ လမ္းျပေတြက ျပန္လွည့္ေခၚမယ္။ လမ္းမွားျပီး ဆက္သြားေနရင္ ေျမျမွဳပ္မိုင္းထိႏိုင္တယ္.. ဒါေၾကာင့္ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္.. တဲ့။
က်မက ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြနဲ႔မို႔ ဘယ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ..ဆိုေတာ့ ၄မိုင္ေလာက္တဲ့။ ေတာလမ္းဆိုေတာ့ ၂နာရီေလာက္ၾကာမယ္တဲ့။ က်မ စိတ္ပူရျပန္ပါျပီ။ က်မက သားငယ္ကို ခ်ီမယ္။ သူ႔အေဖက သမီးကို ခ်ီရမယ္။ သားၾကီးက အထုပ္ထမ္း။ ဘုရားေရ.. က်မ ျဖစ္ပါ့မလား။ သားၾကီးက ညီေလးကို ကူခ်ီပါ့မယ္.. တဲ့။ လမ္းျပေလး ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ ကူပါ့မယ္ အန္တီ.. တဲ့။
တကယ္တမ္း စထြက္ေတာ့ ည ၉နာရီေက်ာ္ျပီ။ အဲဒီည.. လမိုက္ညျဖစ္တဲ့အျပင္ စထြက္ကတည္းက မိုးကေတာ္ေတာ္ ရြာေနျပီ။ လမ္းျပေတြကေျပာတယ္.. မိုးရြာရင္ ပိုစိတ္ခ်ရတယ္တဲ့။ ထိုင္းစစ္သားေတြ ႏွပ္ေန မွာ.. တဲ့။ စထြက္တာနဲ႔ ျဗဳန္းဆို ေတာၾကီးထဲ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ေမွာင္တာမွ တကယ့္အေမွာင္ ကိုယ္ခ်ီထားတဲ့ သားေလးကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္မျမင္ရ..။ ေရွ႔ေနာက္ တန္းစီျပီး တေယာက္ ပုခံုး တေယာက္ ကိုင္တာ မျပတ္ဘဲ သြားရမယ္လုိ႔ မွာထားတာမို႔ ကိုင္ထားရေပမဲ့ ကိုယ္ကိုင္ထားတဲ့သူကိုေတာင္ ကိုယ္မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေမွာင္တာပါ။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ေတာလမ္း သစ္ပင္ေတြၾကားထဲက ခပ္ျမန္ျမန္သြားရျပီး လမ္းေတြက ရႊ႔ံေစး ေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတာ။ စထြက္ျပီး နာရီ၀က္ေတာင္ မေလွ်ာက္ရေသးခင္မွာပဲ က်မ ဗိုင္းကနဲ လဲပါေတာ့တယ္..။ သားေလးနဲ႔မို႔ ေတာ္ေတာ္ကို နာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္.. က်မနဲ႔ ပခံုးကိုင္ဆက္လာတဲ့ သားၾကီးပါ ဗိုင္းကနဲလဲ.. သူ႔ေနာက္က လူလည္း လဲ..။ ေနာက္ေတာ့ က်မဆီက သားေလးကို တေယာက္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ က်မကို ဆြဲထူၾက..။ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆက္ေလွ်ာက္… ။ ထပ္ လဲ..။ ေရအိုင္ေတြထဲ ထိုးက်..။ သူ႔အေဖလို ရႊ႔ံေျမေပၚ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေလွ်ာက္တတ္တဲ့သူေတာင္ လဲတာ။ မၾကာခဏ လဲက်ၾကေပမဲ့ အသံမထြက္ရဲၾကပါဘူး။ တဗိုင္းဗိုင္းလဲေနၾကသူေတြထဲ အလဲဆံုးကေတာ့ က်မနဲ႔ သားၾကီးပါ။ ပိုဆိုးတာက ဘယ္တုန္းကမွ အလုပ္ ၾကမ္းၾကမ္း မလုပ္ဖူးတာမို႔ အပင္ပန္းမခံႏိုင္ေလေတာ့ အဲလို ခဏခဏ အလဲမွာ က်မတို႔ ေဟာဟဲ ဆိုက္ေနပါျပီ။
ပိုဆိုးတာက က်မက ေဒါက္ျမင့္ဘိနပ္မို႔ စီးမရတာေၾကာင့္ ေျခဗလာနဲ့ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ သားၾကီး ဘိနပ္ကလည္း အခ်ဳပ္မွာတုန္းက အခိုးခံရတာမို႔ သားၾကီးလည္း ေျခဗလာနဲ႔ပါ။ ဒီေတာ့ ေျမၾကီးေပၚက သစ္ငုတ္ ေတြ ဆူးေတြက က်မတို႔ ေျခဖ၀ါးထဲ စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း မိုးရြာထဲမွာ ျမန္ျမန္ကလည္း ေလွ်ာက္ရ.. ေဘး၀န္းက်င္လည္း ေၾကာက္ရ.. မိုးေတြကလည္း စိုရႊဲေနေလေတာ့ က်မတို႔ အသားေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနပါတယ္။ ေနာက္ အေတြ႔အၾကံဳတခုက ေတာထဲက ညအေမွာင္မွာ ကိုယ္က ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရေတာ့ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ လူရိပ္ေတြျဖတ္ေနသလို မၾကာခဏျဖစ္တယ္။ ေယာင္ျပီး လိုက္လိုက္ သြားမိေတာ့မလို႔။ တေခါက္ဆို လိုက္သြားမိေသးတာ။ ေနာက္လူက ဆြဲထားလို႔။ (ေနာက္ပိုင္း ျပန္ေျပာ ျဖစ္ၾကေတာ့ သားၾကီးလည္း အဲလိုပဲ ျမင္တာတဲ့.. မ်က္ေစ့ ေတြပဲ ျပာလာလို႔ ထင္ပါရဲ႕)။ ျပီးေတာ့ တခါတေလ.. ေရွ႕ကလူက အဆင္းတဲ့.. လို႔ သတိေပးျပီး ရုတ္တရက္ က်မ ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔ပုခံုးက လြတ္သြား..။ က်မ သတိထားျပီး ဆက္ေလွ်ာက္တုန္း ေလွ်ာကနဲဆို တရြတ္တိုက္ျပဳတ္က်သြားတာ တင္ပါးနဲ႔ ေျမၾကီး အုံးကနဲ ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ အဆင္း ဆိုတာက တကယ္မွ အဆင္းၾကီးေလ။ အတက္ဆိုေတာ့လည္း ရႊ႔ံေတြေခ်ာေနတဲ့ ကုန္းအျမင့္ ကို တကယ္ ဖက္တက္ရတာ..။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔ရဲ႕ ခရီးသြားေဖာ္ေတြဟာ သိပ္ကို ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းတာပါ။ က်မကို တြဲ..။ ကေလးေတြကို ကူခ်ီ..။ ေနာက္ဆံုး သားၾကီး တဗိုင္းဗိုင္းလဲတာ သနားလို႔ဆိုျပီး အထုပ္ပါ ကူသယ္ေပးၾက တာပါ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔က သက္လံုေကာင္းၾကတာမို႔ သိပ္လည္း ခရီးတြင္ပါတယ္။ သူတို႔ကူလို႔သာ က်မတို႔ ျဖတ္သန္း္ႏိုင္ခဲ့တာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းကင္အလင္းေအာက္မွာ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားကေန ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ေခြးေဟာင္သံ သဲ့သဲ့ၾကားပါတယ္။ လမ္းျပေတြက အဆင့္ဆင့္ေျပာလို႔ က်မတို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးအလင္းတန္းေတြ ေတြ႔ပါတယ္။ က်မတို႔အားလံုး ျငိမ္ေနရတဲ့အခ်ိန္.. သမီးကို အေဖက ဖက္ျပီး မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာေနပါတယ္။ က်မလည္း သားငယ္ေလးကို ေခၚဖက္ထားလိုက္ျပီး သားေလး .. မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္.. ေမေမတို႔ ခ်င္းမိုင္ျပန္ေနတာ..။ ေတာ္ၾကာဆို ေရာက္ေတာ့မယ္..ေနာ္လို႔ စိတ္ကူးေပါက္သလို အားေပးေနရပါတယ္။ စိတ္ထိခိုက္စရာ ေကာင္းတာက သားငယ္ေလးက ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တင္းတင္းကိုက္ထားျပီး သူ႔ကိုယ္လံုးက တကယ့္ကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာပါပဲ။ သားၾကီးကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်လို႔။ ေခြးေဟာင္သံေ၀းသြားေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္..။ ၄မိုင္တဲ့..။ ခရီးက ေပါက္ပဲ မေပါက္ႏိုင္ေတာ့ အဆိုးဆံုးက လယ္ကန္သင္းရိုးေတြလို အေပၚ ကေန ဘိနပ္မပါဘဲ ျမန္ျမန္ သြားရတာမို႔ ေျခေခ်ာင္းေတြကို ကုပ္ေလွ်ာက္ေနရတာပါ။ ဒီၾကားထဲကပဲ ေခ်ာ္လဲ ေတာ့ လမ္းေဘးက အပင္ေတြထဲ ထိုးက်သြားလိုက္.. ေရအိုင္ထဲ ပစ္က်သြားလိုက္..။ က်မတကိုယ္လံုး ထူပူ ေနတာပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မကို ကူတြဲတဲ့သူေတြေနာက္ ဒရြတ္တိုက္လိုက္ရင္း က်မက အလယ္မွာ သားၾကီးက ဟိုးေနာက္မွာ..သူ႔အေဖက ေရွ႕ဖ်ားမွာ..။ ေရနည္းနည္း ေသာက္လိုက္။ ေလွ်ာက္လိုက္.. လဲလုိက္..။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ခဏနားမယ္..တဲ့။ အဲဒီေနရာက စိုက္ခင္းထဲက လယ္တဲတတဲ။ လက္ကနာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၂နာရီ..။ အိုး က်မတို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၅နာရီခရီးေတာင္ ရွိျပီ။
“က်မတို႔ေလွ်ာက္ရမွာ ၄မိုင္ဆို..။ ခု မကေတာ့ဘူးထင္တယ္”လို႔ က်မ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္ကို ေျပာေတာ့ သူက ဟုတ္တယ္.. တဲ့။ ဒီည ထိုင္းစစ္တပ္က ကင္းခ်တာ က်ပ္လို႔ က်မတို႔ကို လာၾကိဳမယ့္ကားက ခ်ိန္းတဲ့ ေနရာထိ ေရာက္ေအာင္ လာလို႔ မရတာ.. တဲ့။ အင္းေလ.. ျဖစ္ရမွာေပါ့.. က်မပဲေလ.. လို႔ ေတြးလိုက္မိေသး။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ေလွ်ာက္ရဦးမလား ေမးေတာ့.. မေျပာႏိုင္ေသးဘူး အမေရ.. တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ကားလမ္းမကို ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ေျပးရတယ္။ ခါတိုင္းဆို ဒီေနရာမွာ ကားက လာေစာင့္တာတဲ့။ ဒီေန႔ လာမရလို႔တဲ့။ (ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ သူတို႔မွ သိမွာပဲ)။ အဲဒီေနရာမွာေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ထိုင္းလိုေရးတာ ေတြ႔ျပီ။ ထိုင္းနယ္ထဲ ၀င္ေနျပီထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ ဆက္လဲ.. လူေတြက ပိုျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ကားက တ၀က္သာ လာမၾကိဳႏိုင္ဘူးဆိုရင္ မိုးမလင္းခင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကို ေရာက္မွတဲ့။ မေရာက္ရင္ ျပႆနာတက္မွာတဲ့။ ပို ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ အေဖာ္ေတြခမ်ာေတာ့ က်မ ကေလး ေတြကို ကူခ်ီရ.. က်မကိုကူတြဲရေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မနားေတြ အူလာပါတယ္။ လူက မူးလာျပီ။ ရုတ္တရက္ ဘယ္ဘက္ရင္ပတ္ထဲက ေအာင့္လာျပီး က်မ ပစ္လဲသြားပါေတာ့တယ္။ နားထဲမွာ အသံေတြ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ၾကားေနရတယ္..။ အမ.. အမ.. သတိထားေနာ္.. အသက္ ၀၀ ရႉ.. အေမၾကီး သတိထားပါကြာ.. အားတင္းပါ.. ကေလးေတြ သနားပါတယ္ေနာ္.. တဲ့။ ရာေက်ာ့္အသံ..။ ေမေမ.. ေမေမ.. သတိထားပါ ေမေမရာ.. တဲ့ .. ငိုသံၾကီးနဲ႔ သားၾကီးအသံ..။ က်မ အသက္ရႉက်ပ္လာတယ္။ ငါ ေသလို႔ မရဘူး။ အကုန္ ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာ…။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးေနတဲ့ ၾကားကပဲ က်မ မိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ... အိပ္ေပ်ာ္သြားသလို အနားရ သြားသလို..။ က်မ ဘာမွ မသိေတာ့ပါ။
+++++
စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ.. ဘယ္လိုမွ လြတ္ဖို႔ မရွိေလ…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကို က်မရဲ႕ DVB ရုပ္သံက ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရး သံုးသပ္ခ်က္ေဆြးေႏြးခန္း ေန႔တိုင္း လႊင့္ေနတဲ့အခ်ိန္။ သားၾကီးဆိုလည္း DVB, TV program မွာ Blogger က႑မွာ ရိုက္ဖူး။ အငယ္ေလး ၂ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေဖကလည္း မလြတ္တမ္း ပါဖူးေလေတာ့ ဒီ ၅ေယာက္တြဲျမင္ရံုနဲ႔ လြတ္ဖို႔ မရွိဘူးလို႔ က်မ တြက္ျပီးသားပါ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အတူတူေနခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြက က်မတို႔ဆီ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြေၾကာင့္ က်မကို သိျပီးသား။ ေခၚတာေတာင္ ဆရာမ.. လို႔ပဲ ေခၚၾကတာေလ…။ ဒီေတာ့ က်မတို႔အေျခေနက ဘယ္လိုမွ မလံုျခံဳ..။
လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ တမိုင္ခရီးအတြင္းမွာ က်မဆီက ျပႆနာတက္ႏိုင္တဲ့ အစအနေတြကို ေျပာင္းခင္းေတြထဲ လႊင့္ပစ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ေရာက္ျပီ.. တဲ့။ ဘြားကနဲဆို ေျမစိုက္တဲေလး ႏွစ္လံုး ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်မစိတ္ထဲ လမ္းခြတ္လပ္ထင္တာ..။ တပ္နဲ႔မွ မတူတာကိုး။ လမ္းမွာ ျဖတ္လာတဲ့ ထိုင္းတပ္.. ၀တပ္ေတြနဲ႔ တူမွ မတူတာ..။ ဟိုတပ္ေတြက အခိုင္အမာ.. အေတာင့္အတင္း..။ ခု တဲေလးေတြကေတာ့ တကယ့္တဲအျဖစ္ထိုးထားတာ..။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကည့္တာနဲ႔ စစ္သားလို႔ သိသာတဲ့ ေယာက်္ားၾကီးေတြ ေလးငါးေယာက္ ရပ္ေနတာေတြ႔တယ္။ တေယာက္က ထိုင္း အင္မီဂေရးရွင္းက လႊဲလိုက္တဲ့ နာမည္စာရင္း ေတြကို ၾကည့္ျပီး နာမည္ေတြ ေခၚေနတယ္။ အင္းးး လမ္းဆံုးးးး။
က်မတို႔ မိသားစု သူတို႔ေရွ႕ ေရာက္ပါျပီ။ ကဲ.. ခဗ်ားတို႔ နာမည္ေတြ ေျပာတဲ့..။ တကယ္ဆို က်မတို႔ မိသားစုက သပ္သပ္စာရြက္နဲ႔။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ဒါကို သီးျခားအမႈမွန္း သိပံုမေပၚဘူး။ က်မတို႔ နာမည္ေျပာမယ္ျပင္တုန္း သူက မင္းစံက ဘသူလဲတဲ့။ မင္းစံေက်ာ္….တဲ့။ က်မသိလိုက္ျပီ.. ထိုင္းေတြ နားလည္သလို ေရးတဲ့အတိုင္း သူတို႔ဖတ္ျပီ။ က်န္တာ ဘာအေထာက္အထားမွ ရွိပံုမေပၚ။ ရာေက်ာ့္ကို က်မ တြန္းလႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေခၚေနတဲ့သူက (ေနာက္ေတာ့သိတယ္.. သူက စစ္ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္…) ခဗ်ား လား.. တဲ့။ ရာေက်ာ္က ဟုတ္ကဲ့.. တဲ့။ အဲဒီလူက နာမည္ေပးမွာ အမွတ္ကေလး ျခစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ မနန္း.. ဟုတ္လားတဲ့။ က်မ ေပါ့..။ ဟုတ္ကဲ့..ေပါ့။ (ထိုင္းေတြက နာမည္ေတြကို ေရွ႕တလံုးပဲ ေရးတာကိုး.. ျပီးေတာ့ က်မနာမည္ ျငိမ္းကို ထိုင္းေတြက အသံမွန္မထြက္တတ္ေတာ့ သူတို႔သိသလိုေရးလိုက္ပံုရတယ္..။ အဲဒါကပဲ ကံေကာင္းသလို ျဖစ္ေနတာ)။ ေမာင္ထူး..တဲ့။ သားၾကီး။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ နာမည္ေတာင္ မေခၚေတာ့။ က်မ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အေျခေန ဒီေလာက္ မဆိုးႏိုင္ေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕လို႔။ သူတို႔ေျပာဆိုေနတာကလည္း စစ္လား ေဆးလားပံုေတြ မေပါက္..။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ပစၥည္းေတြေတာ့ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ရွာတာေပါ့။ က်မရဲ႕ ကင္မရာေလးကို သိမ္းတယ္.. (ျပန္မရေတာ့)။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရင္တုန္စရာၾကံဳရျပန္တာက စာရြက္စာတမ္းေတြ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ အဓိကထားေနရတာနဲ႔ က်မက ကင္မရာထဲက Memory Stick ကို ထုတ္ မထားလိုက္မိဘူး။ ကင္မရာကို သိမ္းေတာ့ က်မ အလန္႔ဆံုးက အဲဒါ.. ကင္မရာထဲမွာကလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ ဘန္ေကာက္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ၈ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ႏွစ္၂၀ျပည့္ အခမ္းအနားမွာ ရိုက္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရပံုေတြ မထုတ္ရေသး..။
ဒါေပမဲ့ က်မ ကံေကာင္းျပန္တာက အဲဒီ ပစၥည္းေတြစစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေလးက ကင္မရာကို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ျပီး ခလုတ္ေတာင္ မဖြင့့္တတ္တာပါပဲ။ ေနာက္ ထြက္လာျပန္ပါျပီ။ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူးေတြ ေဘာပင္ေတြ နဲ႔အတူ Thumb Drive ၃ခု..။ အဲဒီအထဲမွာ က်မရဲ႕ အေရးၾကီးအခ်က္အလက္ေတြအကုန္လံုး..။ ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ အထင္ရွားဆံုးသက္ေသေတြ အဲဒီမွာ..။ က်မမွာေတာ့ ဒီတခါေတာ့ သြားပါျပီေပါ့..။ အဲဒီ Thumb Drive ေတြကိုလည္း အဲဒီ ရဲေဘာ္ေလးက လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီး က်မအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးစစ္ေဆးျပီးမွ က်မတို႔ကို ေနရာခ်ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဟိုဘက္ တဲ.. တဲ့။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနရမယ့္တဲက တပ္ၾကပ္ၾကီးရဲ႕ တဲ.. တဲ့။ အဲဒီ တပ္ၾကပ္ၾကီးကောတ့ မ်က္ႏွာတင္းတယ္။ က်န္တဲ့ တဲတလံုးက မီးဖိုအျဖစ္သံုးတာ.. အမ်ိဳးသားေတြ အိပ္တဲ့။ တကယ္ဆို အဲဒီ တပ္စခန္းေနရာေလးက ေတာင္တန္းေတြၾကားမွာ တကယ့္ကို သာေတာင့္သာယာ.. ဒါေပမဲ့ က်မမွာေတာ့.. ပူေလာင္ျပင္းပ် အတိ။ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ က လာေျပာတယ္။ ခဏၾကာရင္ ဒီကြင္းလယ္မွာ လာစု.. ခဗ်ားတို႔ကို ဗိုလ္မႉး လာၾကည့္မယ္ တဲ့..။ က်မကေတာ့ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္။ လူသိ အင္မတန္မ်ားတဲ့ က်မအတြက္ ေတာ့ အဲဒီ ဗိုလ္မႉးဆိုသူက တပည့္ေဟာင္း သိေဟာင္း ကၽြမ္းေဟာင္းမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့။
ည ၇နာရီေက်ာ္ ေမွာင္တဲ့အခ်ိန္မွပဲ ဗိုလ္မႉးဆိုသူ ေရာက္လာပါတယ္။ မသိရင္ သာမန္ လူငယ္ေလးလို ေအးေအးသက္သာပံုရွိတဲ့ ဗိုလ္မႉးဆိုသူကလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မကို တကူးတက လာစကားေျပာပါတယ္။ ဘယ္မွာ ဖမ္းမိတာလဲ… ဘာလုပ္လဲ.. ဘယ္ဇာတိ လဲေပါ့..။ ခ်င္းမိုင္ကပါေပါ့.. ထမင္းဆိုင္မွာ လုပ္ပါတယ္ေပါ့။ က်မက စားဖိုေပါ့.. ေယာက်္ားက အေထြေထြေပါ့.. သားၾကီးက စားပြဲထိုးပါေပါ့..။ ထိုင္းေရာက္တာ ၅ႏွစ္ရွိပါျပီေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္ ဇာတိပါေပါ့။ အဲဒီညမွာပဲ ဗိုလ္မႉးျပန္သြားျပီးေတာ့ က်မတို႔ အားလံုးကို တပ္ၾကပ္ဆိုတဲ့လူက ေခၚပါတယ္။ အားလံုးစံုေတာ့မွ.. “ခဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္မွာလဲ..။ ခဗ်ားတို႔မွာ ဘာအေထာက္အထားမွလည္း မရွိဘူး။ ခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မွတ္ပံုတင္မရွိရင္ တန္းဖမ္းျပီး ေထာင္၅ႏွစ္ခ်တယ္.. အဲဒါ သိလား.. ခဗ်ားတို႔ အားလံုး ျပန္ရင္ တန္းေထာင္က်မွာ..” တဲ့။
က်မက သူ ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ မသိဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "အဲဒီေတာ့ ခဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္မလဲ..။ ခဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ လမ္းျပမယ္.. ေတာလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ေပေတာ့.. ဟိုေရာက္ရင္ ေထာင္က်..။ ဒါပဲ။ အဲ.. တကယ္လို႔ ခဗ်ားတို႔ ထိုင္းပဲ ျပန္မယ္.. ခ်င္းမိုင္ျပန္မယ္.. ဘန္ေကာက္ထိ ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခဗ်ားတို႔ကို ေဘးကင္းရန္ကင္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးႏိုင္တယ္။ ခ်င္းမိုင္ အေရာက္ ဘတ္ ရွစ္ေထာင္.. ခဗ်ားတို႔ကို ေသခ်ာ ေရြးမယ့္သူ ရွိရင္ ပို႔မယ္.. ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ လုပ္.. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ထိုင္းေထာင္ထဲ တန္းေရာက္ေအာင္ ထည့္ရံုပဲ" တဲ့။
က်မတို႔ မိသားစု ၅ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘတ္ေလးေသာင္း.. ဘုရား.. ေဒၚလာ တေထာင္ေက်ာ္..။ က်မ ငိုင္ေနေတာ့ အဲဒီ တပ္ၾကပ္က အမၾကီးရဲ႕ ကေလး ၂ေယာက္က ပို တာ၀န္ၾကီးတယ္.. က်ေနာ္တို႔ လုပ္ရတာက အႏၱရာယ္မ်ားတယ္.. ဒါေပမဲ့ အမၾကီးကိုလည္း သနားတယ္.. ဒီေတာ့ ကေလး၂ေယာက္က လူၾကီးတေယာက္ခ ေတာ့ ေပးရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ တေယာက္စာ ေလွ်ာ့ေပးမယ္.. တဲ့။ သေဘာတူရင္ ခဗ်ားတို႔ကို ေရြးမယ့္သူေတြဆီ ဖုန္းေခၚေပးမယ္..တဲ့။ က်မ ေသခ်ာစဥ္းစားရပါတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ သူတို႔သိေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ေနာက္ကို နယ္စပ္ထိ လိုက္လာေပးတဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲဆီပဲ ဆက္မယ္လို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မ စဥ္းစားတာက က်မတို႔ရဲ႕ အေျခအေနက သိပ္ဆိုးေနတာမို႔ ဒါဟာ တေယာက္ေယာက္က ေသခ်ာ ဆင္ဖမ္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ခုအခ်ိန္က ပိုျပီး မလံုျခံဳတာမို႔ မိတ္ေဆြစံုတြဲသာ စိတ္မခ်ရတဲ့သူေတြဆိုရင္.. က်မတို႔ကို စစ္အစိုးရက အခ်ိန္မီ လာ ေကာက္သြားရံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မ အဲဒီ မိတ္ေဆြစံုတြဲကို ယံုတယ္..။ ဘ၀မွာ ဒါေလာက္မွ ပို ကံဆိုး ဦးမယ္ဆိုလည္း ရွိေစေတာ့လို႔ စိတ္ထားျပီး က်မ သူတို႔ဆီကိုပဲ ဖုန္းေခၚဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါတယ္။
ဖုန္းေခၚတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ရင္တုန္စရာအခ်ိန္ပါပဲ။ သူတို႔က အရင္ေခၚျပီးမွ က်မကို ဖုန္းေပးမွာပါ။ ျပီးေတာ့ speaker ဖြင့္ျပီး ေျပာရမွာပါ..။ ဒီေတာ့ ဟိုဘက္ကလူကသာ မနပ္ရင္.. က်မအေျခအေနက လက္ရွိအေနအထားထက္ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ပိုဆိုးေတာ့မွာ..။ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ က်မမိတ္ေဆြ မိန္းကေလးက ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းကိုင္ပါတယ္။ သူက က်မကို တီခ်ယ္လို႔ အျမဲေခၚတာပါ။ ခု.. က်မက ဒီဒီလား..လို႔လည္းေမးေရာ.. သူက အမယ္ေလး တီခ်ယ္.. သမီးတို႔ စိတ္ပူေနတာ ေသေတာ့မယ္..တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူက စကားေျပာျမန္ေတာ့ က်မကို တီခ်ယ္ေခၚတာကို ဒီဘက္က စစ္သားေတြ ရိပ္မိပံုမရပါဘူး။ က်မကလည္း အတင္းပဲ စကားလုေျပာရပါတယ္။ ဒီဒီ .. က်မတို႔ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ က်မတို႔ ခု ျမန္မာစစ္တပ္မွာ ေရာက္ေနတယ္.. စိတ္မပူနဲ႔.. လို႔ ေျပာတုန္းရွိေသး.. ဒီဒီက ဟင္… ဘုရား.. တဲ့။ က်မမွာ ကမန္းကတမ္း စကားလုဆက္ရပါတယ္။ အဲဒါ ဒီက ဗိုလ္ၾကီးေတြက ပိုက္ဆံ ေပးရင္ ျပန္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္… ေပါ့။ ဒီဒီကလည္း ဟန္ေတာင္ မေဆာင္ႏိုင္ဘူး..။ ေပးမယ္.. ေပးမယ္.. တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ၾကပ္ဆိုသူက က်မကို ေမးတယ္။ ခုေျပာတာ ဘသူလဲ.. တဲ့။ က်မက က်မတို႔ ဆိုင္ရွင္သူေဌးရဲ႕ မန္ေနဂ်ာလို႔ ေျပာေတာ့.. သူ ဆက္ေျပာမယ္ ဆိုျပီး က်မ လက္ထဲက ဖုန္းကို ယူလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ကို တေယာက္ ဘတ္၈ေထာင္နဲ႔ ေရြးရမွာ.. တကယ္ေရြးမွာလား.. သူေဌးကို ေသခ်ာေမး..။ ခဗ်ားေျပာလုိ႔ ျပီးးတာ မဟုတ္ဘူး.. ေမးျပီးမွ ဖုန္း ျပန္ဆက္.. တဲ့။ ဟိုဘက္က ဒီဒီကလည္း ဟုတ္ကဲ့… ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။
ဖုန္းခ်ျပီးေတာ့ က်မကို ေမးတယ္။ ခဗ်ားတို႔ သူေဌးက ေရြးမွာ ေသခ်ာလား.. ပိုက္ဆံက မ်ားတယ္ေနာ္.. တဲ့။ က်မက ေရြးမွာပါ..။ သူေဌးက က်မတို႔မိသားစုကို ခ်စ္တယ္။ က်မ ကေလးေတြေတာင္ သူတို႔ပဲ ေက်ာင္းထား ေပးထားတာ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ အဲ့ဒီမွာ ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံ စုထားတာလည္း နည္းနည္း ရွိပါတယ္.. လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ၁၀မိနစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့ ဒီဒီက ဖုန္းျပန္ဆက္ပါတယ္။ သူေဌးက ေပးမယ္တဲ့။ သူတို႔ မိသားစုကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ေအာင္သာ ပို႔ေပးပါ.. တဲ့။ အဲဒီတပ္ၾကပ္က ျပန္ေျဖပါတယ္..။ “စိတ္ခ်.. ေသခ်ာေပါက္ ေကာင္းေကာင္းေရာက္မယ္.. ခဗ်ားတို႔သာ ပိုက္ဆံ ေသခ်ာ အဆင္သင့္လုပ္ထား.. ပို႔မယ့္ေန႔က် ဖုန္းဆက္မယ္.. ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ရင္ေတာ့ ထိုင္းေထာင္ၾကီးကို တန္းပို႔မွာ..” တဲ့။ က်မကေတာ့ စိတ္ထဲ ျပံဳးေထ့ေထ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မတို႔ကလည္း ေသခ်ာ ျပန္မေရာက္ မွာကိုပဲ စိုးတာပါ..ေပါ့၊ စိတ္ထဲမွာ..။
အဲဒီည… စက္တင္ဘာ ၂၉ရဲ႕ ည…။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြနားက ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ေလးက ေအးေအး စက္စက္..။ တဲေလးက ေသးလို႔မို႔ က်မ အိပ္စရာေနရာမရွိ။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ကို သိပ္ျပီး က်မက ေဘးက ငုတ္တုပ္ထိုင္ငိုက္ရပါတယ္။ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဟိုေတြး ဒီေတြးေပါ့။ ဒီအတိုင္းဆို ျပန္ေတာ့ ပို႔မွာပါ.. လို႔ေတြး။ ဘယ္ေတာ့မ်ားျဖစ္မွာပါလိမ့္လို႔ ပူပန္ရျပန္..။ သားၾကီးနဲ႔ အေဖကေတာ့ ဘာေတြ ေတြးေနမယ္မသိ..။ က်မကေတာ့ တကယ္တမ္းသာ က်မတို႔ကို တမင္ ျမန္မာစစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ တေယာက္ေယာက္က လုပ္ၾကံတာဆိုရင္ နက္ျဖန္ခါမွာ… က်မတို႔ အေျခအေနတမ်ိဳး ေျပာင္းႏိုင္တယ္..။ ဒါမွမဟုတ္.. ခုက်ကာမွ က်မတို႔ သတင္းကို အတြင္းဘက္က ရသြားျပီး အခ်ိန္မီ လာဖမ္းေခၚတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္.. ဆိုတာေတြ ေတြးေနမိပါတယ္။ အဲဒီ ညတာကလည္း ရွည္လွပါတယ္..။
+++++
အရုဏ္ပ်ိဳ႕ျပီ။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြၾကားက မနက္ခင္းကေတာ့ အလွမပ်က္ပါဘူး။ ျမဴခိုးေတြ ေ၀လို႔။ က်မအေစာၾကီးပဲ အျပင္ဘက္ ထြက္ေငးေနမိပါတယ္။ က်မစိတ္ေတြက ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာက္မဲမွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရက္ေတြဆီ ေရာက္သြားတယ္..။ ေနာက္.. နမ့္ဟူးေတာင္း.. ေနာက္ သီေပါ.. လားရိႈး… ေတာင္ၾကီး…. ပင္းဒယ.. ဒီလို မနက္ခင္းေတြ.. က်မ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္တာ..။ ေဖေဖနဲ႔ သြားေနက် ခရီးေတြ..။ က်မအနားမွာရပ္ေနတဲ့ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီး (အခ်ဳပ္ထဲမွာ အတူတူေနခဲ့တဲ့) အမၾကီးကို ခုျမင္ေနရတာ ဘာေတာင္လဲဟင္အမ.. ဆိုေတာ့ လြယ္ခမ္းေတာင္.. လို႔ သူက ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့လည္း လြယ္ဆမ္ဆစ္ကို သတိရမိျပန္ေရာ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တပ္ၾကပ္ၾကီး ဆိုသူက တဲေရွ႕မွာ လာေအာ္ပါတယ္။ အိပ္ယာထျပီး ဟင္းထမင္း ျမန္ျမန္ခ်က္..။ ခုပဲ သတင္းပို႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔တပ္ကို လူၾကီး အေရးေပၚလာစစ္မယ္.. ခမ်ားတို႔ ျမန္ျမန္ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး စားစရာရွိတာ စား။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရမယ့္သူေတြက လုပ္.. ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ေနာ္.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို လွည့္ေျပာတယ္။ အဘေလးလာမွာကြ.. အေရးေပၚတဲ့..။ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။ ေသခ်ာလုပ္ထားၾက ေဟ့ေကာင္ေတြ.. တဲ့။
က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီစကားသံက ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတလံုးလိုပဲ..။ ဘုရားေရ.. ငါတို႔ သတင္းမ်ား ေနာက္တန္းတပ္က ရသြားလို႔ ဒီအထိ လိုက္လာေလသလားေပါ့..။ အဘေလးဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးရာထူးရွိတဲ့သူမွန္းေတာ့ က်မသိပါတယ္။ ကိုယ္က ဘာၾကီးမွ မဟုတ္ေပမဲ့ လူေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဒုကၡေပးေနတဲ့ သူေတြမို႔ က်မ စိတ္ပူမိတာပါ။ ကေလးေတြကို ေသခ်ာ မ်က္ႏွာသစ္ေပး.. ပါလာတဲ့ မုန္႔ေလးေတြ ေကၽြးျပီး က်မ တုန္လႈပ္ေနရျပန္ပါျပီ။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဗိုလ္မႉးေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ သူက ဟိုဟိုဒီဒီႏႈတ္ဆက္ျပီး က်မဆီေရာက္လာပါတယ္။ အမၾကီး ေနေကာင္းရဲ႕လားတဲ့။ က်မကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း ေစ့ေစ့ မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ဟုတ္ကဲ့.. သိပ္ေတာ့ ေနမေကာင္းဘူး.. လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ သူက က်မ ကေလးေတြအတြက္ ႏို႔ဗူးေတြနဲ႔ ဘီစကစ္ေတြ လာေပးတာပါ..။ ကေလးေတြကို သနားလို႔တဲ့။ အမၾကီးရယ္.. ေနာက္ဆို ေနလို႔ရတဲ့ လက္မွတ္ေတြဘာေတြ ေသခ်ာ လုပ္ပါဦး..လို႔ေတာင္ ေျပာပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ.. ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ဆီကို လူၾကီးေတြ ေရွာင္တခင္ လာစစ္မယ္တဲ့။ အဲဒါ အမၾကီးတို႔က ကေလးေတြပါ ပါေတာ့ လူၾကီးျမင္ရင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ အမၾကီးတို႔အားလံုး တေနရာမွာ သြားပုန္းေနရမယ္.. ညေန လူၾကီးေတြ ျပန္မွ စခန္းျပန္လာေပါ့.. တဲ့။ ဘုရားမ ျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ကံကိုက…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ စိတ္ထဲ ေအးကနဲျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ေနာက္ေတာ့ မနက္ ၈နာရီေလာက္မွာပဲ က်မတို႔အားလံုး တပ္ရဲ႕ ညာဘက္က ေျပာင္းခင္းေတြဘက္ကို ထြက္လာ ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ေျပာင္းခင္းေတြထဲမွာပဲ က်မတို႔ လူ ၃၅ေယာက္လံုး အသံမထြက္ရဘူးဆိုျပီး ေနရာယူရပါတယ္။ က်မသမီးနဲ႔ သားငယ္ေလး ကေတာ့ ဖ်ာေလးခင္းေပးထားတဲ့ အေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ပန္းခ်ီေတြ ေတာင္ ဆြဲေနလိုက္ေသး။ က်မလည္း အဲဒီေတာ့မွ တေရးအိပ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္..။ ငါတို႔ကိုမွ ေရြးျပီး လာေခၚတာမ်ိဳးမ်ား ရွိေလမလားေပါ့..။ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားမွာ ဖ်ာေပၚ ပက္လက္လဲွရင္း ၾကည္စင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ရတာေတာ့ အရသာရွိသားပါ..။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္.. က်မ ဗင္ဂိုးကို သတိရေနမိတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား က်မတို႔ကို တကယ္ပဲ စစ္အစိုးရကသာ ဖမ္းဆီးျပီး ေခၚသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ သူတို႔လက္ထဲ ေရာက္မယ့္အစား တမိသားစုလံုး ေသပစ္ လိုက္တာေကာင္းဦးမယ္.. လို႔ ေတြးမိတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ေျပာသာေျပာတာပါ.. သတ္ေသရတဲ့ ကိစၥ ဆိုတာကလည္း ခက္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း..။
ဒီလိုနဲ႔ ေနပူေတာက္ေတာက္အခ်ိန္ကို ေရာက္လာ.. အရိပ္ကို ရွာျပီး ခိုၾက..။ စကားစျမည္ တိုးတိုးေျပာၾက။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔နဲ႔အတူ အခ်ဳပ္ထဲကပါလာတဲ့ သူေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ နားလည္မႈေလးတခုကို ေျပာျပရ ပါမယ္။ သူတို႔ေတြက အခ်ဳပ္ထဲမွာ က်မကို ဆရာမလို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေခၚလာၾကတာ..။ ခု စစ္တပ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ.. သူတို႔ အသိစိတ္နဲ႔ သူတို႔ေျပာင္းေခၚၾကတာ.. အမ.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ တစံုတရာ ရိပ္မိေစမယ့္ အေျပာ မ်ိဳးလည္း မေျပာၾကတာ..။ သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္ပါပဲ။ ဒါ့ထက္ပို ေက်းဇူးတင္စရာ ေတြလည္း ေျပာျပပါဦးမယ္..။ က်မတသက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိူင္ေတာ့မယ့္ သူေတြပါ..။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို နာမည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ရ။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၄နာရီထိုးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ စခန္းက လူက လိုက္လာျပီး ေခၚပါတယ္။ လူၾကီးေတြ ျပန္ျပီတဲ့။ ဒီေတာ့မွ က်မ စိတ္ထဲ လံုးလံုး ေအးသြားပါတယ္။ စခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ေပါ့ပါးေနတာမို႔ တဲအျပင္မွာေတာင္ ထြက္ထိုင္ေနလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ မွာပဲ က်မတို႔ကို ဒီည ျပန္ပို႔မယ္.. ဆိုတဲ့ သတင္းကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္က ေျပာပါတယ္။
+++++
အကုန္ အသင့္ျပင္ထား ည ၈နာရီ စထြက္မယ္.. တဲ့။
မိုးက ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ရြာေနတယ္။ လမ္းျပ ၈ေယာက္လိုက္ပို႔မယ္။ ျပန္္မယ့္သူ အားလံုး ၂၄ေယာက္။ ၃၅ေယာက္မွာ ၁၁ေယာက္က ပိုက္ဆံ မရွိ .. ေရြးမယ့္သူ မရွိလို႔ ေနက်န္ခဲ့ရမွာ.. သူတို႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ရမလဲ.. မသိဘူးတဲ့။ ေတာ္ေသးတာက က်န္ခဲ့တာ ေယာက်္ား ေတြခ်ည္း..။ က်မက စဥ္းစားထားတယ္.. တကယ္လို႔ မိန္းကေလးထဲက ျပန္ခ်င္တယ္ .. ေရြးမယ့္သူ မရွိဘူးဆိုရင္ က်မ ေရြးေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ..။ မိန္းကေလး ၁၂ေယာက္ အားလံုး ျပန္နိုင္ၾကပါတယ္။ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္က က်မတို႔ကို သြားမယ့္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြ ေျပာတယ္..။ လမ္းမွာ ထိုင္းတပ္ကို ျဖတ္သြားရမယ္။ ထိုင္းတပ္က ေခြးေတြနဲ႔ ကင္းလွည့္ေနတယ္.. မိရင္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မွာ။ ဒါကို ေရွာင္သြားရမွာ.. ဆိုေတာ့ အသံလံုး၀ မထြက္ရဘူး။ ေခ်ာ္လဲရင္ေတာင္ အသံမထြက္ရဘူး။ အထူးသျဖင့္ အမတို႔ ကေလး၂ေယာက္ကို ေသခ်ာ တာ၀န္ယူပါ.. ကေလးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ခရီးအဖင့္ မခံႏိုင္ဘူး။ တခုခုျဖစ္ရင္ ထားခဲ့ရမွာပဲ.. တဲ့။ လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ေနာက္ကေန ထပ္ခ်ပ္ လိုက္ရမယ္။ လမ္းေခ်ာ္ရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ခ်က္ခ်င္းရပ္ေနလိုက္ပါ။ လမ္းျပေတြက ျပန္လွည့္ေခၚမယ္။ လမ္းမွားျပီး ဆက္သြားေနရင္ ေျမျမွဳပ္မိုင္းထိႏိုင္တယ္.. ဒါေၾကာင့္ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္.. တဲ့။
က်မက ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြနဲ႔မို႔ ဘယ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ..ဆိုေတာ့ ၄မိုင္ေလာက္တဲ့။ ေတာလမ္းဆိုေတာ့ ၂နာရီေလာက္ၾကာမယ္တဲ့။ က်မ စိတ္ပူရျပန္ပါျပီ။ က်မက သားငယ္ကို ခ်ီမယ္။ သူ႔အေဖက သမီးကို ခ်ီရမယ္။ သားၾကီးက အထုပ္ထမ္း။ ဘုရားေရ.. က်မ ျဖစ္ပါ့မလား။ သားၾကီးက ညီေလးကို ကူခ်ီပါ့မယ္.. တဲ့။ လမ္းျပေလး ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ ကူပါ့မယ္ အန္တီ.. တဲ့။
တကယ္တမ္း စထြက္ေတာ့ ည ၉နာရီေက်ာ္ျပီ။ အဲဒီည.. လမိုက္ညျဖစ္တဲ့အျပင္ စထြက္ကတည္းက မိုးကေတာ္ေတာ္ ရြာေနျပီ။ လမ္းျပေတြကေျပာတယ္.. မိုးရြာရင္ ပိုစိတ္ခ်ရတယ္တဲ့။ ထိုင္းစစ္သားေတြ ႏွပ္ေန မွာ.. တဲ့။ စထြက္တာနဲ႔ ျဗဳန္းဆို ေတာၾကီးထဲ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ေမွာင္တာမွ တကယ့္အေမွာင္ ကိုယ္ခ်ီထားတဲ့ သားေလးကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္မျမင္ရ..။ ေရွ႔ေနာက္ တန္းစီျပီး တေယာက္ ပုခံုး တေယာက္ ကိုင္တာ မျပတ္ဘဲ သြားရမယ္လုိ႔ မွာထားတာမို႔ ကိုင္ထားရေပမဲ့ ကိုယ္ကိုင္ထားတဲ့သူကိုေတာင္ ကိုယ္မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေမွာင္တာပါ။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ေတာလမ္း သစ္ပင္ေတြၾကားထဲက ခပ္ျမန္ျမန္သြားရျပီး လမ္းေတြက ရႊ႔ံေစး ေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတာ။ စထြက္ျပီး နာရီ၀က္ေတာင္ မေလွ်ာက္ရေသးခင္မွာပဲ က်မ ဗိုင္းကနဲ လဲပါေတာ့တယ္..။ သားေလးနဲ႔မို႔ ေတာ္ေတာ္ကို နာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္.. က်မနဲ႔ ပခံုးကိုင္ဆက္လာတဲ့ သားၾကီးပါ ဗိုင္းကနဲလဲ.. သူ႔ေနာက္က လူလည္း လဲ..။ ေနာက္ေတာ့ က်မဆီက သားေလးကို တေယာက္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ က်မကို ဆြဲထူၾက..။ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆက္ေလွ်ာက္… ။ ထပ္ လဲ..။ ေရအိုင္ေတြထဲ ထိုးက်..။ သူ႔အေဖလို ရႊ႔ံေျမေပၚ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေလွ်ာက္တတ္တဲ့သူေတာင္ လဲတာ။ မၾကာခဏ လဲက်ၾကေပမဲ့ အသံမထြက္ရဲၾကပါဘူး။ တဗိုင္းဗိုင္းလဲေနၾကသူေတြထဲ အလဲဆံုးကေတာ့ က်မနဲ႔ သားၾကီးပါ။ ပိုဆိုးတာက ဘယ္တုန္းကမွ အလုပ္ ၾကမ္းၾကမ္း မလုပ္ဖူးတာမို႔ အပင္ပန္းမခံႏိုင္ေလေတာ့ အဲလို ခဏခဏ အလဲမွာ က်မတို႔ ေဟာဟဲ ဆိုက္ေနပါျပီ။
ပိုဆိုးတာက က်မက ေဒါက္ျမင့္ဘိနပ္မို႔ စီးမရတာေၾကာင့္ ေျခဗလာနဲ့ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ သားၾကီး ဘိနပ္ကလည္း အခ်ဳပ္မွာတုန္းက အခိုးခံရတာမို႔ သားၾကီးလည္း ေျခဗလာနဲ႔ပါ။ ဒီေတာ့ ေျမၾကီးေပၚက သစ္ငုတ္ ေတြ ဆူးေတြက က်မတို႔ ေျခဖ၀ါးထဲ စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း မိုးရြာထဲမွာ ျမန္ျမန္ကလည္း ေလွ်ာက္ရ.. ေဘး၀န္းက်င္လည္း ေၾကာက္ရ.. မိုးေတြကလည္း စိုရႊဲေနေလေတာ့ က်မတို႔ အသားေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနပါတယ္။ ေနာက္ အေတြ႔အၾကံဳတခုက ေတာထဲက ညအေမွာင္မွာ ကိုယ္က ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရေတာ့ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ လူရိပ္ေတြျဖတ္ေနသလို မၾကာခဏျဖစ္တယ္။ ေယာင္ျပီး လိုက္လိုက္ သြားမိေတာ့မလို႔။ တေခါက္ဆို လိုက္သြားမိေသးတာ။ ေနာက္လူက ဆြဲထားလို႔။ (ေနာက္ပိုင္း ျပန္ေျပာ ျဖစ္ၾကေတာ့ သားၾကီးလည္း အဲလိုပဲ ျမင္တာတဲ့.. မ်က္ေစ့ ေတြပဲ ျပာလာလို႔ ထင္ပါရဲ႕)။ ျပီးေတာ့ တခါတေလ.. ေရွ႕ကလူက အဆင္းတဲ့.. လို႔ သတိေပးျပီး ရုတ္တရက္ က်မ ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔ပုခံုးက လြတ္သြား..။ က်မ သတိထားျပီး ဆက္ေလွ်ာက္တုန္း ေလွ်ာကနဲဆို တရြတ္တိုက္ျပဳတ္က်သြားတာ တင္ပါးနဲ႔ ေျမၾကီး အုံးကနဲ ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ အဆင္း ဆိုတာက တကယ္မွ အဆင္းၾကီးေလ။ အတက္ဆိုေတာ့လည္း ရႊ႔ံေတြေခ်ာေနတဲ့ ကုန္းအျမင့္ ကို တကယ္ ဖက္တက္ရတာ..။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔ရဲ႕ ခရီးသြားေဖာ္ေတြဟာ သိပ္ကို ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းတာပါ။ က်မကို တြဲ..။ ကေလးေတြကို ကူခ်ီ..။ ေနာက္ဆံုး သားၾကီး တဗိုင္းဗိုင္းလဲတာ သနားလို႔ဆိုျပီး အထုပ္ပါ ကူသယ္ေပးၾက တာပါ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔က သက္လံုေကာင္းၾကတာမို႔ သိပ္လည္း ခရီးတြင္ပါတယ္။ သူတို႔ကူလို႔သာ က်မတို႔ ျဖတ္သန္း္ႏိုင္ခဲ့တာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းကင္အလင္းေအာက္မွာ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားကေန ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ေခြးေဟာင္သံ သဲ့သဲ့ၾကားပါတယ္။ လမ္းျပေတြက အဆင့္ဆင့္ေျပာလို႔ က်မတို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးအလင္းတန္းေတြ ေတြ႔ပါတယ္။ က်မတို႔အားလံုး ျငိမ္ေနရတဲ့အခ်ိန္.. သမီးကို အေဖက ဖက္ျပီး မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာေနပါတယ္။ က်မလည္း သားငယ္ေလးကို ေခၚဖက္ထားလိုက္ျပီး သားေလး .. မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္.. ေမေမတို႔ ခ်င္းမိုင္ျပန္ေနတာ..။ ေတာ္ၾကာဆို ေရာက္ေတာ့မယ္..ေနာ္လို႔ စိတ္ကူးေပါက္သလို အားေပးေနရပါတယ္။ စိတ္ထိခိုက္စရာ ေကာင္းတာက သားငယ္ေလးက ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တင္းတင္းကိုက္ထားျပီး သူ႔ကိုယ္လံုးက တကယ့္ကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာပါပဲ။ သားၾကီးကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်လို႔။ ေခြးေဟာင္သံေ၀းသြားေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္..။ ၄မိုင္တဲ့..။ ခရီးက ေပါက္ပဲ မေပါက္ႏိုင္ေတာ့ အဆိုးဆံုးက လယ္ကန္သင္းရိုးေတြလို အေပၚ ကေန ဘိနပ္မပါဘဲ ျမန္ျမန္ သြားရတာမို႔ ေျခေခ်ာင္းေတြကို ကုပ္ေလွ်ာက္ေနရတာပါ။ ဒီၾကားထဲကပဲ ေခ်ာ္လဲ ေတာ့ လမ္းေဘးက အပင္ေတြထဲ ထိုးက်သြားလိုက္.. ေရအိုင္ထဲ ပစ္က်သြားလိုက္..။ က်မတကိုယ္လံုး ထူပူ ေနတာပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မကို ကူတြဲတဲ့သူေတြေနာက္ ဒရြတ္တိုက္လိုက္ရင္း က်မက အလယ္မွာ သားၾကီးက ဟိုးေနာက္မွာ..သူ႔အေဖက ေရွ႕ဖ်ားမွာ..။ ေရနည္းနည္း ေသာက္လိုက္။ ေလွ်ာက္လိုက္.. လဲလုိက္..။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ခဏနားမယ္..တဲ့။ အဲဒီေနရာက စိုက္ခင္းထဲက လယ္တဲတတဲ။ လက္ကနာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၂နာရီ..။ အိုး က်မတို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၅နာရီခရီးေတာင္ ရွိျပီ။
“က်မတို႔ေလွ်ာက္ရမွာ ၄မိုင္ဆို..။ ခု မကေတာ့ဘူးထင္တယ္”လို႔ က်မ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္ကို ေျပာေတာ့ သူက ဟုတ္တယ္.. တဲ့။ ဒီည ထိုင္းစစ္တပ္က ကင္းခ်တာ က်ပ္လို႔ က်မတို႔ကို လာၾကိဳမယ့္ကားက ခ်ိန္းတဲ့ ေနရာထိ ေရာက္ေအာင္ လာလို႔ မရတာ.. တဲ့။ အင္းေလ.. ျဖစ္ရမွာေပါ့.. က်မပဲေလ.. လို႔ ေတြးလိုက္မိေသး။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ေလွ်ာက္ရဦးမလား ေမးေတာ့.. မေျပာႏိုင္ေသးဘူး အမေရ.. တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ကားလမ္းမကို ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ေျပးရတယ္။ ခါတိုင္းဆို ဒီေနရာမွာ ကားက လာေစာင့္တာတဲ့။ ဒီေန႔ လာမရလို႔တဲ့။ (ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ သူတို႔မွ သိမွာပဲ)။ အဲဒီေနရာမွာေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ထိုင္းလိုေရးတာ ေတြ႔ျပီ။ ထိုင္းနယ္ထဲ ၀င္ေနျပီထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ ဆက္လဲ.. လူေတြက ပိုျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ကားက တ၀က္သာ လာမၾကိဳႏိုင္ဘူးဆိုရင္ မိုးမလင္းခင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကို ေရာက္မွတဲ့။ မေရာက္ရင္ ျပႆနာတက္မွာတဲ့။ ပို ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ အေဖာ္ေတြခမ်ာေတာ့ က်မ ကေလး ေတြကို ကူခ်ီရ.. က်မကိုကူတြဲရေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မနားေတြ အူလာပါတယ္။ လူက မူးလာျပီ။ ရုတ္တရက္ ဘယ္ဘက္ရင္ပတ္ထဲက ေအာင့္လာျပီး က်မ ပစ္လဲသြားပါေတာ့တယ္။ နားထဲမွာ အသံေတြ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ၾကားေနရတယ္..။ အမ.. အမ.. သတိထားေနာ္.. အသက္ ၀၀ ရႉ.. အေမၾကီး သတိထားပါကြာ.. အားတင္းပါ.. ကေလးေတြ သနားပါတယ္ေနာ္.. တဲ့။ ရာေက်ာ့္အသံ..။ ေမေမ.. ေမေမ.. သတိထားပါ ေမေမရာ.. တဲ့ .. ငိုသံၾကီးနဲ႔ သားၾကီးအသံ..။ က်မ အသက္ရႉက်ပ္လာတယ္။ ငါ ေသလို႔ မရဘူး။ အကုန္ ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာ…။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးေနတဲ့ ၾကားကပဲ က်မ မိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ... အိပ္ေပ်ာ္သြားသလို အနားရ သြားသလို..။ က်မ ဘာမွ မသိေတာ့ပါ။
+++++
19 comments:
ဖတ္ရင္းနဲ႕ ကေလးေတြကို သနားလြန္းလို႕ မ်က္ရည္က်မိတယ္ ။ အရြယ္နဲ႕ မမွ် ။ မိဘျဖစ္တဲ့ဆရာမတို႕ရဲ႕အပူကို စဥ္းစားမၾကည့္ရဲေအာင္ပါဘဲ ။
ခါးသီးတဲ့ ျဖတ္သန္းမူ႔ေတြကိုဖတ္ရလို႔ မ်က္ရည္က်မိတယ္....ဆရာမတို႔ဟိုကိုေရာက္ျပီဆိုတာ အရင္ပိုစ့္ေတြတုန္းကဖတ္ထားရလို႔သာ ဆက္ဖတ္ႏိုင္တာ။ ႏို႔မို႔ဆို ဆက္မဖတ္ရဲေတာ့ဘူး။ မိသားစုအားလံုးေပ်ာ္ရြင္ပါေစ..............
အခ်စ္၀တၳဳေရးတဲ့သူကို စြန္႔စားခန္းေရးဖို႔ ကံၾကမၼာက ျပက္ရယ္ျပဳလိုက္ေလသလား...?
သနားလိုက္တာ ဆရာမရယ္....
This is real life. More unbelieveable than story. I think your experiences in Part (40) is so terrible, but, oh my god, this post is the worst. Sayama yay, I am very very sad to read. My body is shaken and I can see you and your family in my eyes.
Sayarma yay, Being having good friends is one bless in our lives naw.
All the best wishes.
ဘုရား ဘုရား...။ ကေလးေတြ တကယ္သနားစရာပဲ။ ကံတခ်က္ေခ်ာ္တာနဲ႔ ဘာမွလုပ္မရ ကိုင္မရေအာင္ၿဖစ္ေတာ႔တာပဲ။ စာရြက္စာတမ္းအေထာက္အထားအၿပည္႔အစံုနဲ႔ ဥပေဒေဘာင္၀င္ေအာင္ လုပ္ေပမယ္႔လဲ အခန္႔မသင္႔ေတာ႔ အဲလိုၿဖစ္ကုန္တာပဲ။ ကံအေကာင္းဆံုးကေတာ႔ ထိုင္းအခ်ဳပ္က လူေတြ ၿပီး စလြယ္ နာမည္ေလးေတြ ေရးေပးလိုက္လို႔သာေပပဲ။ မဟုတ္ရင္ ဗမာဖက္ၿခမ္းမွာ ဘယ္လိုမွရွင္းရမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ဆရာမေရ ဒီစြန္႔စားခန္းက အေတာ္နဲ႔ၿပိးအံုးမယ္႔ပံုမေပၚဘူး။ ေရးမယ္႔ေရး ၿပည္႔ၿပည္႔စံုစံုသာ အကုန္ေရးပါေတာ႔။ မအားလပ္တဲ႔ႀကားက နွလံုးသားနဲ႔ရင္းၿပီးေရးရတဲ႔ ခံစားခ်က္ကိုနားလည္ေပမယ္႔ . ဒါေတြဟာ လူအမ်ားသိသင္႔သိထိုက္တဲ႔ တန္ဖိုးရိွတဲ႔ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြမို႔လို႔ပါ။
အမေရ ကံဆိုးလိုက္၊ ေကာင္းလိုက္နဲ႕ေနာ္။ တရားရစရာေကာင္းလိုက္တာ။ ဒီအေျခအေနကိုေက်ာ္လႊားနုိင္လာတာပဲ ေတာ္လွၿပီ။
ဆရာမရယ္ တကယ္ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
မ်က္ရည္ေတြနဲ ့ဖတ္ခဲ့ရတယ္။
က်မ Documentary ႀကည့္ဖူးတယ္။
အဲဒိေကာင္မေလးက
တရုတ္ျပည္က သူ ့မွာလည္းသားေလး ၂
ေယာက္ရွိတယ္။ျမန္မာ လားအို ထိုင္း နယ္စပ္မွာ
ရုိက္ထားတာ ေမွာင္မဲေနတာဘဲ။
ဆက္ေရးပါအုန္းဆရာမရယ္။
ဗမာျပည္ရဲ ့သာမန္ျပည္သူေတြသာမဟုတ္
ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းကသူေတြေတာင္
ဘ၀ေတြကို ဘယ္လိုခက္ခဲ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ
ျဖတ္သန္းေနရတာေတြကို
ဗမာျပည္သူေတြသာမက ကမၻာျပည္သူေတြပါသိေအာင္
တခုခုလုပ္ပါလို ့တိုက္တြန္းပါရေစ။
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ...ဆရာမရယ္၊ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ ေကာင္း။ ဇတ္သိမ္းပုိင္း သိေနလုိ႔သာ၊ တခုခု ခၽြတ္ေခ်ာ္
သြားလုိ႔ကေတာ႔ မေတြးဝံ႔စရာပါလား ဆရာမရယ္။ ဆရာမ
ဇတ္လမ္း ဖတ္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျပည္သူေတြရဲ႔ လူမ်ဳိးဘာ
သာမခြဲျခားဒုကၡျဖစ္လာရင္ကူညီယုိင္းပင္းတတ္တဲ႔ ခ်စ္စရာ
ဓေလ႔ ေလးကုိ သတိထားမိပါတယ္။ ဗုိလ္မႉး ေလးရဲ႔ ၾကင္နာ
တတ္ေသာႏွလုံးသားကုိ လဲဂ႐ုျပဳမိပါတယ္။ ထိပ္ပုိင္းက လက္တဆုပ္စာ အတၱေဘာ ႀကီးေတြကုိပဲ အျမန္႐ွင္း
ပစ္ရမွာပါ။ ဒင္းတုိ႔ေၾကာင္႔ ျပည္သူေတြ အားလုံး အတိဒုကၡ
ေရာက္ေနၾကရတာ။
What a real adventure!I feel sorry for your family. Thanks God, now all of you are safe and fine!
ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားရပါတယ္ ဆရာမေရ...
မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္ေပးၿပီး ေရးေပးတာကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
(၄၂)ကို ေမွ်ာ္ေနပါမယ္..
ဒီၿမသီလာအလြမ္းေၿပကိုအၿမဲေစာင့္ဖတ္တယ္..
ဒီေနာက္ပိုင္းpost ေလးေတြကစိတ္မေကာင္းစရာေကာင္း
ေပမဲ့မိသားတစ္စုလံုးရဲ႕ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့
စိတ္ဓါတ္ႀကံႀကံခံနိုင္မွဴ အားလံုးဟာအရမ္းအထင္ႀကီး
ေလးစားဖို႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္..အထူးသၿဖင့္ ဆရာမ
ေဒၚေမၿငိမ္းရဲ႕ ရဲရင့္မွန္ကန္ ရိုသားေၿဖာင့္မွန္တဲ့စိတ္ထားေတြကို
ဒီၿမသီလာ မွာေတြ႔ရတယ္.. ၿမန္မာနိုင္ငံမွာ မွန္တစ္ခ်ပ္ အလား စာေရးဆရာေကာင္းေတြရွိေနေသးဆိုတာ ဒီစာေတြကေၿပာၿပေနတယ္ ... ဆရာမကို အရမ္းအထင္ႀကီးေလးစားမိပါတယ္...
အမ ...
သိေနခဲ့ၿပီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေပမဲ့ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ရင္ထဲ နင့္ေနေအာင္ ခံစားမိၿပီး မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။
ခါးသီးၾကမ္းတမ္းမႈေတြကို အန္တု ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးေနာက္မွာ သာယာမႈေတြနဲ႔သာ ၾကံဳေတြ႔ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
တခါက ...
(အမမုန္းခဲ့ေသာ)
.....
အားလံုးပဲ ေမတၱာထားျပီး အားေပးၾကတာ ေက်းဇူးတင္ ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ အဲဒီ ပီတိေၾကာင့္ပဲ မအားတဲ့ၾကား စိတ္ထိခိုက္တဲ့ ၾကားက ဆက္ေရးျဖစ္ေနတာပါ..။ ၄၂ကိုလည္း ျမန္ျမန္တင္ျဖစ္မွာပါ..။
တခုပဲ က်မက ေျပာခဲ့သလို လူထုနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေဖာက္ျပန္တာ မဟုတ္ရင္ မုန္းေလ့မရွိတာမို႔ တခါက အမမုန္းခဲ့ေသာ Achit ဆိုသူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စိတ္မေကာင္းပါ..။
ဆရာမေရ
မ်က္ရည္ေတြ ႏွလုံးေသြးေတြနဲ႔ ေရးတဲ႔စာပါပဲ။ ဒီစာဖတ္ေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ အေမွာင္ထဲမွာ ေတာလမ္းက သြားေနရသလို ကူကယ္ရာမဲ႔ မိုးထဲေလထဲ..။
ဒီစနစ္ဆိုးႀကီးကို ခါးခါးသီးသီး မုန္းလိုက္တာ...
ဆရာမ ဖတ္ၿပီးသြားတာ တင္တဲ့ေန႔ကတည္းကပါ။ မွတ္ခ်က္ကို မေရးမိပဲ ေတြေ၀ၿပီး ပိတ္လိုက္မိတယ္...
အခက္အခဲေတြကို ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ခိုင္နဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ အားက်မိပါတယ္။
အဲလုိပဲ မတရားခံေနရတဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီးပဲေပါ့ေနာ္...
ဆက္ေရးပါဦး...
အန္တီေရ... ဖတ္ရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္က်ရတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏက ခု ဖတ္မွ သိရတာကိုး... သမီးေျပာခဲ႔သလိုပဲ... စာတစ္ပုဒ္ရတာေပါ႔ အန္တီရယ္။
မ ရယ္… တကယ္ရင္ဆိုင္ရခဲ့တဲ့သူေတြေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္မသိဘူး… မ ေရးထားတာ ဖတ္ရတာနဲ ့တင္ လူလဲမြန္းၾကပ္ျပီး ရင္ထဲဆို ့နင့္နင့္ၾကီး… ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး မ ရယ္… အဲဒီလို ေန ့ရက္ေတြ ျမသီလာထဲမွာ ပါေနလိမ့္မယ္လို ့ ေမ်ွာ္လင့္မထားေတာ့ အေတာ္ထိခိုက္ေၾကကြဲရပါတယ္… ထိုင္းကို ျပန္လို ့ရတယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ့လို ့ ဟင္း ခ်နိုင္ေပမယ့္ မ မူးလဲသြားေတာ့ ဒီေကာ္မန္ ့ျမန္ျမန္ေလးေရး ေနာက္တပိုင္းကို အေျပးဖတ္ဖို ့ျပင္မိတယ္…
ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပီဆိုတာ သိျပီးျဖစ္ေပမယ့္ ဖတ္ရတာ ရင္တထိတ္ထိတ္ပဲ။
Post a Comment