Muang Police Station... က်မတို႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ မၾကာခဏျဖတ္စီးသြားေနက် က်ံဳးထဲက ရဲစခန္းေပါ့။ အခ်ဳပ္ကား ရပ္လို႔ ဆင္းၾကရေတာ့ က်မတို႔ လူအုပ္ ၁၅ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္.. က်မတို႔ မိသားစုကပဲ ၅ေယာက္..။ အဲဒီအခ်ိန္ သမီးနဲ႔ သားငယ္ေလးက ျငိမ္လို႔။ သမီးက ၉ႏွစ္ျပည့္ကာနီးဆိုေတာ့ နားလည္တတ္ေနျပီမို႔ မ်က္ရည္ ၀ဲေနျပီ။ သားငယ္ေလးကေတာ့ ေၾကာက္ေနတယ္ထင္တယ္။ က်မအတြက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရးၾကီးဆံုးက သားသမီး ၃ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ပါပဲ..။ က်န္တာ ဘာမွအေရးမၾကီးဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ထဲမွာ သူတို႔ သိပ္ မေျခာက္ခ်ားေအာင္.. ျပီးေတာ့ ဒဏ္ရာအနာတရမက်န္ခဲ့ေအာင္ က်မ ၾကိဳးစားရမယ္။ သားၾကီး စိတ္ဓာတ္ မက်ဖို႔လည္း လိုတယ္။ ရဲေတြ ေခၚသြားတဲ့ ေနာက္ကလိုက္ေနရင္း သားၾကီးကို က်မေျပာလိုက္တယ္..။ သား.. ေမေမတို႔ ေကာင္းမယ္ထင္တာ လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ခုလို ၾကံဳရတယ္.. ဒါကို သား စိတ္မညစ္နဲ႔.. အေမတို႔ ၾကိဳးစားျပီး ေျဖရွင္းရမွာပဲ.. တခုပဲ.. သား အဆိုးဆံုးျဖစ္လာႏိုင္တာေတြသာ စဥ္းစားျပီး ရင္ဆိုင္ဖို႔ အားေမြးထားေတာ့..။ သားၾကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ မ်က္ရည္ လည္ေနတယ္။ ကေလးေတြအေဖကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ေနပါတယ္။ သမီးေလးကို ဖက္ထားတယ္။
ရဲစခန္းထဲမွာ က်မတို႔ကို ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းျပီး တယ္လီဖုံးေတြ သိမ္းတယ္..။ ျပီးျပီ.. က်မရဲ႕ အဆက္အသြယ္ မွန္သမွ်.. ျပတ္ျပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မ စိတ္ခ်တယ္..။ က်မတို႔ ဘယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို သူတို႔ စံုစမ္းနိုင္မွာပဲ…။ ဂ်ိမ္းကနဲဆို တံခါးတေပါက္ ပြင့္သြားျပီး က်မတို႔အားလံုး ၀င္လုိက္ရတယ္။ ဘုရား… ေဘးဘယ္ညာမွာ သံတိုင္တပ္ အခ်ဳပ္ခန္းကေလးေတြ ရွိေနတဲ့ ေလွာင္အိုက္အိုက္ အခန္းရွည္ၾကီး.. အခ်ဳပ္ေပမဲ့ အျပင္ကို မျမင္ရေအာင္ တံခါးေတြ ၃ထပ္ထားတာမို႔ ေထာင္နဲ႔ တူေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ က်မ စိတ္ထဲ ပိတ္ရိုက္ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ..။ ေမွာင္အိုက္ေနတဲ့ ပိတ္ေလွာင္မႈ..။ ခပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔.. ျပီးေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးးး.. ေယာက်္ားေတြေရာ မိန္းမေတြေရာ.. ကေလးေတြေရာ..။ သမီးက က်မလက္ကို တင္းကနဲဆုပ္တယ္။ သားငယ္ေလးက ေပါင္ကို လွမ္းဖက္တယ္..။ ရဲက ေျပာတယ္.. ေယာက်္ား မိန္းမ ခြဲေနပါ..တဲ့။ ရာေက်ာ္က သားငယ္ ေလးကို ေခၚသြားမယ္တဲ့။ သမီးနဲ႔ က်မ ေန... တဲ့။ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္… သားက အေမမရွိရင္ ပို ၀မ္းနည္းမယ္.. ဆိုေတာ့ ရာေက်ာ္က အေမ ပင္ပန္းမယ္တဲ့…။ သားၾကီးကလည္း ညီေလးကို သားတို႔ ေခၚ သြားမယ္တဲ့။ ရဲကလည္း ေမာင္းသြင္းေနျပီ။
က်မ သားငယ္ေလးကို သားက ေဖေဖတို႔ ကိုၾကီးတို႔နဲ႔ လိုက္သြားေနာ္.. ေမေမက မမၾကီးနဲ႔ သြားရမယ္လို႔ ငံု႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သားက ငိုမ့ဲမဲ့ေလးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။ သားအဖ ၃ေယာက္က ေယာက်္ားခန္းထဲ ၀င္သြား တယ္။ က်မနဲ႔ သမီးက မိန္းမခန္း..။ ေတာ္ေသးတာက အခန္း၂ခန္းက ခလယ္စၾကံၤလမ္းျခားထားတဲ့ မ်က္ႏွားခ်င္ ဆိုင္ ဓားလြယ္ခုတ္မွာ ရွိေနတာပါ။ မိန္းမေဆာင္တဲ့..။ ေပ၂၀ ပတ္လည္ အခန္းက်ယ္..။ သစ္သားၾကမ္းခင္းနဲ႔..။ အဲဒီထဲမွာ မိန္းမေတြအျပည့္.. ျပီးေတာ့ ကေလး ငယ္ေလး ၃ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။ ညအိပ္ေတာ့မွ ေရၾကည့္ေတာ့ ၃၃ေယာက္။ အကုန္ ျမန္မာႏို္င္ငံကခ်ည္းေပါ့..။ က်မတို႔သားအမိ ၀င္သြားေတာ့ နံရံနားက မိန္းကေလး တစုက လွမ္းေခၚတယ္…။ အန္တီ ဒီကိုလာတဲ့..။ ကေလးမေလးေတြက ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ ေလးေတြ..။ က်မတို႔ သားအမိကို ေနရာေလး လုပ္ေပးတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ အိပ္ၾကရမွာတဲ့..။
အဲဒီ ေနရာေလးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မွ သမီးေလးက က်မေပါင္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ျပီး ငိုပါေတာ့တယ္။ သမီးငိုမွပဲ က်မလည္း မ်က္ရည္က်တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်မတို႔ကို ေနရာေခၚေပးတဲ့ ကေလးေတြလည္း ငိုၾကပါတယ္။ သမီးေလးကေတာ့ တကယ့္ကို ၀မ္းပမ္းတနည္း ရႈိက္ရႈိက္ျပီးငိုပါတယ္။ သမီးတို႔ ဘာအျပစ္ရွိလို႔ ဖမ္းတာလဲ..တဲ့။ ေမေမတို႔ကို စစ္ေဆးစရာရွိလို႔ ခဏေခၚတာပါ သမီးရယ္လို႔ ေျဖေတာ့.. ေမေမရယ္.. သူတို႔ ေပးမလႊတ္ လည္း အေမရိကား မသြားပါနဲ႔ေတာ့.. သမီး ထိုင္းမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္.. မသြားလည္း ရတယ္ ေလ.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ေအးပါ သမီးရယ္.. ေမေမ သူတို႔နဲ႔ ေသခ်ာေျပာပါဦးမယ္လို႔ ေျပာရတာေပါ့…။ အဲဒီညက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်မရဲ႕ ပခံုးသိုင္းအိတ္ကို ေခါင္းအံုးလုပ္ျပီး သမီးကို သိပ္ ရပါတယ္။ ေနာက္မွ က်မတို႔ကို ေနရာေပးတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာမွ.. သူတို႔ေလးေတြက ဘြဲ႔ရျပီးသားေလးေတြ.. တခ်ိဳ႕ အေ၀းသင္ တက္ေနတုန္း.. အခ်ိန္ရတဲ့ အခိုက္မွာ ထိုင္းမွာ အလုပ္လာလုပ္တာလို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္ ဘာသာစကား သင္တန္းတခု လာတက္ၾကတာ..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အားလံုးက ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ေလးေတြ..။ သူတို႔အနားမွာ လည္း အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြနဲ႔။ မြန္ျပည္နယ္က.. ထား၀ယ္က.. ဘားအံက.. မုဒံုက.. လိြဳင္ေကာ္က… ပဲခူးက.. ေတာင္ၾကီးက.. က်ိဳင္းတံု တာခ်ီလိတ္က… အိုးး အစံုပါပဲ..။ က်မေမးကာမွ ကေလးေတြခမ်ာ ၀မ္းနည္းျပီး ငိုၾကပါတယ္။ သူတို႔လည္း လက္မွတ္မရွိလို႔ အဖမ္းခံရတာပဲေပါ့။ သူတို႔ ေရာက္ေနတာ ၁ပတ္ရွိျပီတဲ့။ ဘယ္ေတာ့ ထြက္ရမွာလဲဆိုေတာ့.. မသိဘူးတဲ့..။ သူတို႔ကို မဲေဆာက္မွာ သြားသြန္မွာတဲ့။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထိုင္းမွာ နယ္ေျမအလိုက္ ေနခြင့္ရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚသား အေထာက္အထား လက္မွတ္ရွိလ်က္နဲ႔ သြားခြင့္ရွိတဲ့ ဧရိယာေက်ာ္လို႔ အဖမ္းခံရတာပါ။ က်မေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီအခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ျပန္လြတ္ဖို႔ မရွိေတာ့ဘူး..တဲ့။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္ တခုခုမွာ သြားပစ္မွာ..တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘလိုမွမေနပါဘူး။ အမရယ္.. သူတို႔ သြားပစ္လည္း က်မတို႔ ျပန္လာတာပဲ..ဒါနဲ႔ပဲ ေနလာတာ ႏွစ္ ၂၀ရွိျပီ.. ၁၀ႏွစ္ရွိျပီ.. တဲ့။ ကေလးေတြကေတာ့ ေဆာ့လို႔..။ သူတို႔ေရာက္ေနတာ ၂ပတ္ေက်ာ္ျပီတဲ့။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ သူတို႔ကို သြားပစ္မယ့္ ေနရာက ေ၀းလို႔ ကားမွာ လူမျပည့္လို႔ ေစာင့္ေနရတာ.. တလေက်ာ္ျပီတဲ့..။ က်မတို႔ကို ဘယ္မွာ ပစ္မွာလဲ..တဲ့။ က်မ မသိပါ..။ သူတို႔က ေျပာမွ ဒီကေန ပို္က္ဆံေပးျပီး ဖုန္း ေခၚလို႔ရတယ္လို႔ သိရေတာ့ စိတ္နည္းနည္း ေအးသြားပါတယ္။ အခ်ဳပ္က လူမ်ားေပမဲ့ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းကေတာ့ သန္႔ပါတယ္။ ေသာက္ေရကိုေတာ့ ၀ယ္ေသာက္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စခန္းမႉးမိန္းမက အခ်ဳပ္ထဲမွာ စားစရာ လာေရာင္းတယ္တဲ့။ အခ်ဳပ္က ထမင္း ဟင္း ေပးတယ္တဲ့။ အဲဒီညက ရာသီဥတုက ပူေတာ့ သစ္သားခင္းမွာ အိပ္ရတာေတာင္ ေက်ာေနရာက ပူေနပါတယ္။ တညလံုး မီးထိန္ေနတဲ့ ေအာက္.. လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ဒလိန္းထိုးအိပ္ဖူးတာ ပထမဆံုးပါပဲ..။ က်မ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ…။
+++++
မနက္၈နာရီ အခ်ဳပ္ခန္းရဲ႕ အလယ္တံခါး ဖြင့္မွ သားေလးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သားေလးက က်မကို ေျပးဖက္ျပီး ေမေမနဲ႔ပဲ ေနမယ္တဲ့..။ အဲဒီအခ်ိန္က မနက္စာ ေ၀ခ်ိန္ျဖစ္ျပီး စခန္းမႉး မိန္းမ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ေကာက္ညင္းေပါင္း ၾကက္ေၾကာ္.. ငါးေၾကာ္.. ၾကက္ဥျပဳတ္.. မုန္႔ေတြနဲ႔ အေအးေတြ..ႏို႔ဗူးေတြ ၀ယ္လို႔ ရတာမို႔ က်မ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ က်မရဲ႕ အရင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ဆီ ဖုန္းေခၚဖို႔ ၾကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အားလံုးကို ေခၚလို႔ရတာမို႔ က်မတို႔ ဘယ္မွာ ရွိေနတယ္.. ဘယ္လို လာေတြ႔လို႔ရတယ္ဆိုတာေတြ.. အကုန္ ေျပာလို႔ ရသြားပါတယ္။ မနက္ ၈နာရီခြဲမွာ ဧည့္သည္ေတြ႔ခ်ိန္ တခ်ိန္ရွိပါတယ္။ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီက ထမင္း ပို႔ခ်ိန္…။ မိဆူးပြင့္တို႔ လာမယ္တဲ့..။ ညေန ၄နာရီမွာလည္း ဧည့္ေတြ႔ခ်ိန္ တခ်ိန္…။
ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ထမင္းပို႔ခ်ိန္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာပါျပီ။ အ၀တ္အစားပိုေတြ.. မုန္႔ေတြ.. အေအးေတြ.. ႏြားႏို႔ေတြ.. ေဆးတခ်ိုဳ႕.. ျပီးေတာ့ ဖ်ာ.. ေစာင္ပါးေလးေတြ..။ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ…။ ေနာက္.. က်မတို႔ ကိစၥ သူတို႔ ညွိေနၾကပါတယ္.. ရမွာပါ..တဲ့။ ခုေတာ့ စေနတနဂၤေႏြပိတ္ရက္ ခံသြားလို႔ ေနလိုက္ပါဦး.. တနလၤာေန႔ေတာ့ ထြက္ရမွာ.. တဲ့။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ရက္ေရႊ႕တာေတြ ဘာေတြ သူတို႔ လုပ္ျပီးျပီတဲ့။ က်မတို႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေပးရပါတယ္။ ေနာက္ က်မတို႔မိသားစုနဲ႔ ခင္တဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ စံုတြဲက ပံုမွန္ ထမင္းပို႔မွာ..တဲ့။ အဲဒီစံုတြဲကဆိုရင္ ကေလးေတြ ပန္းခ်ီေရးဖို႔ ပစၥည္းပစၥယေတြေရာ.. ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြေရာ.. လာေပးတာပါ..။ က်မကေတာ့ စိတ္ညစ္တဲ့ၾကားကပဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကလူေတြ တိုင္းတပါးက အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ တပံုတပင္ ေတြ႔ရတာကို စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ျပီး သူတို႔ေတြနဲ႔ စကားလိုက္ေျပာေနမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္း မတတ္။ တခ်ိဳ႕ ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာစကား လံုးလံုး မတတ္.. နားလည္း မလည္။
ကရင္မေလးတေယာက္က ေန႔ေစ့လေစ့ ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႔..။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ ေအာက္စိုက္ေနျပီ။ ဒုတိယ ကိုယ္၀န္..တဲ့။ ရဲေတြကို ျပန္ပါရေစေျပာတာလည္း မရဘူးတဲ့။ သူကလည္း ျမန္မာစကားမတတ္..။ က်မမွာ သူေမြးသြားမွာ စိုးလို႔ တထိတ္ထိတ္..။ ေနာက္ ကေလး ႏွစ္ႏွစ္သား သံုးႏွစ္သားေလးေတြနဲ႔ မိသားတစု။ ေရြးဖို႔ ပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူးတဲ့.. ပို႔ခ်င္တဲ့ ေနရာသာ ပို႔ပါေစေတာ့.. ေတာလမ္းကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္၀င္လာမွာတဲ့။ နယ္စပ္နားက ေတာင္ယာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ..တဲ့။ ခ်င္းမိုင္ခဏ တက္လာတုန္း အဖမ္းခံရတာတဲ့။ သူတို႔ကို က်မက သနားေနမိတဲ့အခ်ိန္.. သူတို႔က က်မတို႔ကို ျပန္သနားေနတာ..။ တေယာက္က ေျပာတယ္.. “က်မတို႔က တသက္လံုး ဒီလို ေနစားလာတာ.. ခု အခ်ဳပ္ထဲ နားရတယ္ေတာင္ မွတ္ေသး.. အမတို႔ပဲ သနားတာ.. ၾကည့္ရတာ ႏုႏုနယ္နယ္.. အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ဖူးမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး..ဒုကၡ”.. တဲ့ေလ။ က်မမွာ သူေျပာကာမွ ပို၀မ္းနည္းသြားျပီး မ်က္ရည္ခိုးက်မိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေသာၾကာ စေန တနဂၤေႏြ ကုန္သြား…။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဧည့္ခ်ိန္ေတြမွာ တလွည့္စီလာေတြ႔..။ တနလၤာေန႔ေတာ့ ပို္က္ဆံေပးျပီး ထုတ္မွာတဲ့..။ အဆင္သင့္သာျပင္ထား.. တဲ့။
တနလၤာေန႔က စက္တင္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔ပါ။ အဲဒီေန႔မွာ က်မ တိတ္တိတ္ေလး စိတ္ လႈပ္ရွားေနမိပါတယ္။ ဘယ္သူကိုမွ ထုတ္မေျပာဘဲနဲ႔ေပါ့..။ ဘာလို႔ဆို အဲဒီေန႔က သမီးေလးအသက္ ၉ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ေလ…။ က်မက သားသမီးေတြကို ေမြးကတည္းက ေမြးေန႔ေတြမွာ တခုခု လုပ္ေပးေနက်မို႔ အဲဒီ သမီးေလးေမြးေန႔မွာ အျပင္ထြက္ရရင္ ညေနတခုခု လုပ္ေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေပါက္မသိတာမို႔ ၾကိဳ မေျပာရဲဘူးေလ..။ ဒီေတာ့ သမီး မသိေအာင္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အခ်ိန္နာရီေတြ ရက္ေတြ ေမ့ေနတာမို႔ သမီးလည္း ေမ့ေနမွာလို႔ ထားလိုက္ရတယ္။ ၂၂ရက္ေန႔… ေန႔လယ္ ၁၁နာရီ။ မဲေဆာက္ဘက္ျပန္မယ့္ တအုပ္စုကို ျပန္ပို႔မယ့္ကား ေရာက္လာပါျပီ။ တေယာက္စီ.. ေခၚထုတ္.. လူကုန္.. တံခါးေတြ ျပန္ပိတ္.. ေသာ့ခ်ိတ္.. က်မတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားျပီျဖစ္တဲ့ ပညာတတ္ကေလးေတြအဖြဲ႔ ပါသြားျပီ။ က်မတို႔ မပါေသးပါဘူး။ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ… ထမင္းပို႔ခ်ိန္..။ သားၾကီးမ်က္ႏွာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာကို ေတြ႔တယ္။ က်မ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ႔ကတည္းက က်မ သိလိုက္ျပီ..။ အေျခအေနမဟန္…။ ဘယ္လိုမွ လိုက္မရပါ……… တဲ့။
၂၂ရက္ည..။ မိန္းမေဆာင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး လူရွင္းသြားတယ္။ နည္းနည္းေတာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသလိုပဲ။ ဟိုကေလးေတြ ရွိတုန္းက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ေတြပီပီ စကားေျပာသံေတြ.. သီခ်င္းညည္းသံေတြ.. တိတ္တိတ္က်ိတ္ငိုသံေတြ ၾကားရေသးတယ္။ သမီးေလးက သိသိသာသာ ျငိမ္ေနတယ္။ သမီးက အဲဒီ မမေတြနဲ႔ အဖြဲ႔က်သြားတာဆိုေတာ့.. ခု မမေတြ မရွိတာ သိသာေနမွာေပါ့။ ညက်ေတာ့ သားနဲ႔ သမီးကို အိပ္ခိုင္းျပီး ပံုေျပာျပဖို႔ က်မဟန္ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ သမီးက အိကနဲ ရိႈက္ငိုလိုက္တယ္။ က်မက သမီး မငိုရဘူးေလ.. ေမေမပံုေျပာျပမယ္ဆိုေတာ့မွ.. ဒီေန႔ သမီးေမြးေန႔.. သမီးက ေထာင္ထဲမွာ.. သမီး သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ သမီး အေမရိကားေရာက္သြားျပီလို႔ ထင္ေနမွာ.. သမီးကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ.. ထိုင္းေတြက ဘာလို႔ ဗမာေတြကို ဖမ္းခ်င္တာလဲ ေမေမရယ္.. တဲ့။ က်မေတာက္ေလွ်ာက္ ဟန္လုပ္မာန္တင္းျပီးေနခဲ့သမွ် အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။ က်မလည္း ငိုမိပါတယ္။ သမီးရယ္.. အျပင္ေရာက္ရင္ ေမေမ သမီးေမြးေန႔ လုပ္ေပးပါ့မယ္..ဆိုေတာ့ သမီးက ဘယ္ေတာ့လဲ.. ေမေမ ေသခ်ာသိလား..တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ သားေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ကို နားမလည္တတ္ေသးဘူးလို႔ က်မထင္ထားတဲ့ သားကေလး ၅ႏွစ္သား ကလည္း ငိုလို႔။ အဲဒီညမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္.. က်မ မွားသြားျပီလားလို႔ ေတြးမိခဲ့တာပါပဲ…။
+++++
တကယ္ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ က်မတို႔လို.. ျပီးေတာ့ က်မတို႔ထက္ ကံဆိုးၾကရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ တပံုတပင္ပါ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ၂၀၀၈ရဲ႕ ေမလ၂ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သလို နာဂစ္မုန္တိုင္း၀င္ခဲ့တယ္။ ခုထိ တႏွစ္ျပည့္ပီ.. ေဘးသင့္ခဲ့ၾကရသူ ေတြခမ်ာ… ေနစရာ စားစရာ အိပ္စရာ စိတ္ ေျပေပ်ာက္စရာ ဘာတခုမွ လံုး၀ လံုး၀ မရၾက ေသး..။ လူျဖစ္ရံု မည္ကာမတၱ..။ ေနာက္ ခု က်မနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အတူတူ ရွိေနတဲ့ သူေတြေရာ..။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေခၽြးေပါက္ေပါက္က်ေအာင္လည္း လုပ္ရေသး.. ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္လည္း ေနရေသး.. အဖမ္းလည္း ခံရေသး..။ ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားလို႔ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနမရတဲ့ ဘ၀ေတြ။ ဒီလိုပဲ အခ်ဳပ္ထဲ မေရာက္ေပမဲ့ ထိုင္းမွာ ေနခြင့္ရဖို႔နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အေရး အျမဲ ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ…။ သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ သူ႔အေနအထားနဲ႔သူ.. ကံဆိုး ေနၾကရတာ..။ တကယ္ ေတြးၾကည့္ရင္ က်မ ဘ၀တေလွ်ာက္ ၾကံဳခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ ဒုကၡေတြက သူတို႔နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ပမႊား။ သူတို႔ခမ်ာကေတာ့ ဘ၀ဆိုတာကိုက ရုန္းကန္ပင္ပန္းဖို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေမြးလာ ရတာတဲ့ ေလ..။
+++++
အဲလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္တပတ္ကိုလည္း က်မတို႔ မိသားစု တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ေျခာက္ေျခာက္ ျခားျခားနဲ႔ ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရတာက မသက္သာလို႔ပါ..။ ေရွ႔ကထြက္သြားတဲ့ အုပ္စုေတြကို ျမန္မာျပည္ထဲက စစ္တပ္ထိ ေရာက္ေအာင္ ပို႔တယ္ဆိုတာေတြ.. ၾကားေနရတာေလ…။ သားၾကီးနဲ႔ သူ႔အေဖကို က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကိုသာ ေတြးထားၾကေတာ့..။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. လို႔။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိေနတဲ့ ရင္ဘတ္ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေအာင့္တဲ့ ေ၀ဒနာ ျပန္ေပၚ လာပါတယ္။ က်မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေနေကာင္းေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားေနရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တနလၤာတေန႔ ေရာက္လာျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ရဲ႕ ၁၁ရက္ေျမာက္ေန႔ေပါ့။ စက္တင္ဘာ ၂၉ရက္ေန႔။
+++++
အခ်ဳပ္ထဲမွာ တနလၤာေန႔ဆို ေန႔လယ္ ၁၁နာရီကို အားလံုးေမွ်ာ္ၾကတယ္.. တဲ့။ မနက္ကတည္းက အားလံုးလိုလို လည္ေတြ တဆန္႔ဆန္႔..။ ဒါေပမဲ့ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ဧည့္ခ်ိန္သာ ေရာက္ေရာ..ဘာကားမွ မလာေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ ဒီတပတ္ ျပန္မပို႔ျပန္ဘူး ထင္တယ္တဲ့..။ က်မကို ထမင္းလာပို႔တဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲကေတာ့ ဒီေန႔ ပို႔မယ္ေျပာတယ္တဲ့။ က်မကေတာ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ပဲ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီခြဲမွာေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးမၾကီးဖြင့္သံ.. ထိုင္းသံ ဆူညံညံေတြ…။ က်မတို႔ အခန္းတံခါးေတြကိုလည္း လာဖြင့္ပါျပီ။ က်မ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမိပါတယ္။ က်မ ထပ္မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. ပါကာမွပါေရာ..။ သမီးကေတာ့ ထိုင္းလို နားလည္တာမို႔ အေပါက္၀ေလးေျပးသြားျပီး နားေထာင္ရွာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ေျပးလာျပီး ေမေမ.. သမီးတို႔ ပါျပီထင္တယ္.. မယ္ဆိုင္အုပ္စု..လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ က်မက သမီးကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပံုလုပ္ျပီး ပါရင္ေခၚမွာေပါ့ သမီးရယ္.. လို႔ ေျပာရပါတယ္။
တကယ္ပဲ ခဏၾကာေတာ့ ထိုင္းသံ မပီကလာနဲ႔ က်မတို႔ကို ေခၚပါတယ္။ ေခၚပံုက ၾကည့္ဦး.. အေမရိကန္ ဟခြန္း .. အေမရိကန္ဟခြန္း.. တဲ့ေလ။ အေမရိကန္၅ေယာက္ေပါ့..။ က်မမွာ မရယ္ႏိုင္ပါဘူး.. ကမန္းကတမ္းထ.. ထြက္ရပါတယ္။ လူစစ္.. လက္မွတ္ထိုး..။ အားလံုး ၃၅ေယာက္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ပဲ ဖမ္းလာျပီး ျပန္ပို႔ခဆိုျပီး တေယာက္ ဘတ္၁၀၀လည္း ေကာက္ေသး။ က်မတို႔ မိသားစုက အထူးအမႈတြဲ.. Special Case..။ သးတယ္။ အားလံုးျပီးေတာ့ ေန႔လယ္ ၁နာရီခြဲလုလု..။ ဂ်ိဳင္းကနဲ အခ်ဳပ္တံခါးမၾကီး ဖြင့္။ ေနေရာင္က စူးလိုက္တာ…။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအလင္းကို ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ က်မတို႔ ဖုန္းေတြ ျပန္ေပးတယ္..။ အ၀င္ထြက္ေပါက္မွာ က်မတို႔ကို ေစာင့္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြ စံုတြဲ..။ အမ စိတ္မပူနဲ႔ .. က်မတို႔ ကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္။ အမတို႔ကို ပို႔တဲ့အခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရြးဖို႔ စီစဥ္္ျပီးျပီတဲ့..။
အခ်ဳပ္ကားက တအိအိ ထြက္ျပီ။ က်မ ဖုန္းေတြ ေခၚ..။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တကယ္တာ၀န္ရွိတဲ့ တေယာက္ (အစစ သူ အာမခံျပီး လုပ္ရာကေန.. က်မတို႔ ဒီအေျခအေနထိ ျဖစ္သြားရတာ)က အစစစီစဥ္ျပီးျပီ.. တဲ့။ က်မတို႔ကို ေျမာက္ပိုင္း နယ္စပ္မွာ သြန္မွာ..တဲ့။ အဲဒီမွာ သူေစာင့္ေနမွာ.. တဲ့။ အင္းးးး က်မ ယံုပါတယ္။ က်မခ်စ္တဲ့ ဇင္းမယ္ကေတာင္ က်မကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနသလိုပါပဲ..။ ဇင္းမယ္ျမိဳ႔ျပင္က က်မေငးေန ခ်စ္ေနက် ေတာအုပ္ဆန္ဆန္ ျမင္ကြင္းေအးေအးေတြကိုေတာ့ တ၀ၾကည့္ေနမိတာပါပဲ..။ ဇင္းမယ္က ထြက္လာတာ ၅နာရီစာ ခရီးရွိျပီ။ ညေန ၆နာရီထိုးလု..။ ေနာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲရဲ႕ ဆလြန္းကားေလးက မ်က္ျခည္မျပတ္..။ က်မစိတ္ထဲ အားရွိလိုက္တာ…။ ေဟာ.. ေရာက္ျပီတဲ့..။ ထိုင္းနယ္ျခားတပ္…။ ဆင္းဆင္း.. အားလံုးငုတ္တုတ္ထိုင္…။ ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္..။ တရားခံေတြေပါ့..။ ေနာက္တခါ ျပန္၀င္လာလို႔ မိရင္ ျပစ္မႈၾကီးမွာတဲ့။ အင္းးး က်မကေတာ့ ဟို အာမခံထားတဲ့လူကို ရွာေနမိတုန္း..။ ဖုန္းလည္း ေခၚမရ..။ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲကလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီ။ ဘုမသိဘမသိ သူတို႔ ၀င္ေျပာရင္ အမ်ိဳးသားက ျပင္သစ္လူမ်ိုးမို႔ သူတို႔မွာ လုကုန္ကူးမႈနဲ႔ ျငိဦးမယ္။
ကဲကဲ.. ကားေပၚျပန္တက္..။ က်မတို႔ မိသားစုေတြ မ်က္ႏွာ ဆီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့..။ ဒီတခါေတာ့ ကေလးေတြ အေဖပါ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီ။ ဟုတ္တယ္ေလ.. တကယ္ဆို က်မတို႔ သိထားတာက နယ္ျခားမ်ဥ္းမွာ က်မတို႔ကို ထားခဲ့ရေတာ့မွာ…။ က်မတို႔ ကားေပၚျပန္ေရာက္.. ကားက တကယ့္ေတာစစ္စစ္လမ္းထဲ တိုး၀င္.. သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲလည္း က်န္ခဲ့ျပီ..။ လူတရပ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေဘးဘယ္ညာ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားက လမ္းထဲ အခ်ဳပ္ကားက ဒယိမ္းဒယိုင္။ တကယ္ေတာ့ က်မလည္း တကယ့္ကို ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ သူေတြက ေျပာတယ္.. ဒီေျပာင္းခင္းက နယ္စပ္မ်ဥ္းပဲ..တဲ့။ ဟိုးဘက္မွာ.. ျမန္မာစစ္တပ္ရွိတယ္တဲ့။ ကားရပ္လို႔ ကားေပၚက အဆင္းမွာေတာ့ က်မတို႔မိသားစု.. သားရဲတြင္းဆီ လာေနရျပီလို႔ က်မ သိေနခဲ့ ပါျပီ။
+++++
**က်မစိတ္ထဲ အပိုင္း (၄၀)မွာေတာ့ ျပီးေလာက္ျပီထင္တာ.. တကယ္လည္းေရးေရာ.. မျပီးႏိုင္ျပန္..။ ျပီးျပီးေရာလည္း မေရးခ်င္... တကယ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလးပဲ လိုေတာ့တာပါ.. :)
ရဲစခန္းထဲမွာ က်မတို႔ကို ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းျပီး တယ္လီဖုံးေတြ သိမ္းတယ္..။ ျပီးျပီ.. က်မရဲ႕ အဆက္အသြယ္ မွန္သမွ်.. ျပတ္ျပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မ စိတ္ခ်တယ္..။ က်မတို႔ ဘယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို သူတို႔ စံုစမ္းနိုင္မွာပဲ…။ ဂ်ိမ္းကနဲဆို တံခါးတေပါက္ ပြင့္သြားျပီး က်မတို႔အားလံုး ၀င္လုိက္ရတယ္။ ဘုရား… ေဘးဘယ္ညာမွာ သံတိုင္တပ္ အခ်ဳပ္ခန္းကေလးေတြ ရွိေနတဲ့ ေလွာင္အိုက္အိုက္ အခန္းရွည္ၾကီး.. အခ်ဳပ္ေပမဲ့ အျပင္ကို မျမင္ရေအာင္ တံခါးေတြ ၃ထပ္ထားတာမို႔ ေထာင္နဲ႔ တူေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ က်မ စိတ္ထဲ ပိတ္ရိုက္ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ..။ ေမွာင္အိုက္ေနတဲ့ ပိတ္ေလွာင္မႈ..။ ခပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔.. ျပီးေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးးး.. ေယာက်္ားေတြေရာ မိန္းမေတြေရာ.. ကေလးေတြေရာ..။ သမီးက က်မလက္ကို တင္းကနဲဆုပ္တယ္။ သားငယ္ေလးက ေပါင္ကို လွမ္းဖက္တယ္..။ ရဲက ေျပာတယ္.. ေယာက်္ား မိန္းမ ခြဲေနပါ..တဲ့။ ရာေက်ာ္က သားငယ္ ေလးကို ေခၚသြားမယ္တဲ့။ သမီးနဲ႔ က်မ ေန... တဲ့။ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္… သားက အေမမရွိရင္ ပို ၀မ္းနည္းမယ္.. ဆိုေတာ့ ရာေက်ာ္က အေမ ပင္ပန္းမယ္တဲ့…။ သားၾကီးကလည္း ညီေလးကို သားတို႔ ေခၚ သြားမယ္တဲ့။ ရဲကလည္း ေမာင္းသြင္းေနျပီ။
က်မ သားငယ္ေလးကို သားက ေဖေဖတို႔ ကိုၾကီးတို႔နဲ႔ လိုက္သြားေနာ္.. ေမေမက မမၾကီးနဲ႔ သြားရမယ္လို႔ ငံု႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သားက ငိုမ့ဲမဲ့ေလးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။ သားအဖ ၃ေယာက္က ေယာက်္ားခန္းထဲ ၀င္သြား တယ္။ က်မနဲ႔ သမီးက မိန္းမခန္း..။ ေတာ္ေသးတာက အခန္း၂ခန္းက ခလယ္စၾကံၤလမ္းျခားထားတဲ့ မ်က္ႏွားခ်င္ ဆိုင္ ဓားလြယ္ခုတ္မွာ ရွိေနတာပါ။ မိန္းမေဆာင္တဲ့..။ ေပ၂၀ ပတ္လည္ အခန္းက်ယ္..။ သစ္သားၾကမ္းခင္းနဲ႔..။ အဲဒီထဲမွာ မိန္းမေတြအျပည့္.. ျပီးေတာ့ ကေလး ငယ္ေလး ၃ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။ ညအိပ္ေတာ့မွ ေရၾကည့္ေတာ့ ၃၃ေယာက္။ အကုန္ ျမန္မာႏို္င္ငံကခ်ည္းေပါ့..။ က်မတို႔သားအမိ ၀င္သြားေတာ့ နံရံနားက မိန္းကေလး တစုက လွမ္းေခၚတယ္…။ အန္တီ ဒီကိုလာတဲ့..။ ကေလးမေလးေတြက ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ ေလးေတြ..။ က်မတို႔ သားအမိကို ေနရာေလး လုပ္ေပးတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ အိပ္ၾကရမွာတဲ့..။
အဲဒီ ေနရာေလးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မွ သမီးေလးက က်မေပါင္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ျပီး ငိုပါေတာ့တယ္။ သမီးငိုမွပဲ က်မလည္း မ်က္ရည္က်တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်မတို႔ကို ေနရာေခၚေပးတဲ့ ကေလးေတြလည္း ငိုၾကပါတယ္။ သမီးေလးကေတာ့ တကယ့္ကို ၀မ္းပမ္းတနည္း ရႈိက္ရႈိက္ျပီးငိုပါတယ္။ သမီးတို႔ ဘာအျပစ္ရွိလို႔ ဖမ္းတာလဲ..တဲ့။ ေမေမတို႔ကို စစ္ေဆးစရာရွိလို႔ ခဏေခၚတာပါ သမီးရယ္လို႔ ေျဖေတာ့.. ေမေမရယ္.. သူတို႔ ေပးမလႊတ္ လည္း အေမရိကား မသြားပါနဲ႔ေတာ့.. သမီး ထိုင္းမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္.. မသြားလည္း ရတယ္ ေလ.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ေအးပါ သမီးရယ္.. ေမေမ သူတို႔နဲ႔ ေသခ်ာေျပာပါဦးမယ္လို႔ ေျပာရတာေပါ့…။ အဲဒီညက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်မရဲ႕ ပခံုးသိုင္းအိတ္ကို ေခါင္းအံုးလုပ္ျပီး သမီးကို သိပ္ ရပါတယ္။ ေနာက္မွ က်မတို႔ကို ေနရာေပးတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာမွ.. သူတို႔ေလးေတြက ဘြဲ႔ရျပီးသားေလးေတြ.. တခ်ိဳ႕ အေ၀းသင္ တက္ေနတုန္း.. အခ်ိန္ရတဲ့ အခိုက္မွာ ထိုင္းမွာ အလုပ္လာလုပ္တာလို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္ ဘာသာစကား သင္တန္းတခု လာတက္ၾကတာ..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အားလံုးက ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ေလးေတြ..။ သူတို႔အနားမွာ လည္း အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြနဲ႔။ မြန္ျပည္နယ္က.. ထား၀ယ္က.. ဘားအံက.. မုဒံုက.. လိြဳင္ေကာ္က… ပဲခူးက.. ေတာင္ၾကီးက.. က်ိဳင္းတံု တာခ်ီလိတ္က… အိုးး အစံုပါပဲ..။ က်မေမးကာမွ ကေလးေတြခမ်ာ ၀မ္းနည္းျပီး ငိုၾကပါတယ္။ သူတို႔လည္း လက္မွတ္မရွိလို႔ အဖမ္းခံရတာပဲေပါ့။ သူတို႔ ေရာက္ေနတာ ၁ပတ္ရွိျပီတဲ့။ ဘယ္ေတာ့ ထြက္ရမွာလဲဆိုေတာ့.. မသိဘူးတဲ့..။ သူတို႔ကို မဲေဆာက္မွာ သြားသြန္မွာတဲ့။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထိုင္းမွာ နယ္ေျမအလိုက္ ေနခြင့္ရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚသား အေထာက္အထား လက္မွတ္ရွိလ်က္နဲ႔ သြားခြင့္ရွိတဲ့ ဧရိယာေက်ာ္လို႔ အဖမ္းခံရတာပါ။ က်မေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီအခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ျပန္လြတ္ဖို႔ မရွိေတာ့ဘူး..တဲ့။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္ တခုခုမွာ သြားပစ္မွာ..တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘလိုမွမေနပါဘူး။ အမရယ္.. သူတို႔ သြားပစ္လည္း က်မတို႔ ျပန္လာတာပဲ..ဒါနဲ႔ပဲ ေနလာတာ ႏွစ္ ၂၀ရွိျပီ.. ၁၀ႏွစ္ရွိျပီ.. တဲ့။ ကေလးေတြကေတာ့ ေဆာ့လို႔..။ သူတို႔ေရာက္ေနတာ ၂ပတ္ေက်ာ္ျပီတဲ့။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ သူတို႔ကို သြားပစ္မယ့္ ေနရာက ေ၀းလို႔ ကားမွာ လူမျပည့္လို႔ ေစာင့္ေနရတာ.. တလေက်ာ္ျပီတဲ့..။ က်မတို႔ကို ဘယ္မွာ ပစ္မွာလဲ..တဲ့။ က်မ မသိပါ..။ သူတို႔က ေျပာမွ ဒီကေန ပို္က္ဆံေပးျပီး ဖုန္း ေခၚလို႔ရတယ္လို႔ သိရေတာ့ စိတ္နည္းနည္း ေအးသြားပါတယ္။ အခ်ဳပ္က လူမ်ားေပမဲ့ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းကေတာ့ သန္႔ပါတယ္။ ေသာက္ေရကိုေတာ့ ၀ယ္ေသာက္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စခန္းမႉးမိန္းမက အခ်ဳပ္ထဲမွာ စားစရာ လာေရာင္းတယ္တဲ့။ အခ်ဳပ္က ထမင္း ဟင္း ေပးတယ္တဲ့။ အဲဒီညက ရာသီဥတုက ပူေတာ့ သစ္သားခင္းမွာ အိပ္ရတာေတာင္ ေက်ာေနရာက ပူေနပါတယ္။ တညလံုး မီးထိန္ေနတဲ့ ေအာက္.. လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ဒလိန္းထိုးအိပ္ဖူးတာ ပထမဆံုးပါပဲ..။ က်မ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ…။
+++++
မနက္၈နာရီ အခ်ဳပ္ခန္းရဲ႕ အလယ္တံခါး ဖြင့္မွ သားေလးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သားေလးက က်မကို ေျပးဖက္ျပီး ေမေမနဲ႔ပဲ ေနမယ္တဲ့..။ အဲဒီအခ်ိန္က မနက္စာ ေ၀ခ်ိန္ျဖစ္ျပီး စခန္းမႉး မိန္းမ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ေကာက္ညင္းေပါင္း ၾကက္ေၾကာ္.. ငါးေၾကာ္.. ၾကက္ဥျပဳတ္.. မုန္႔ေတြနဲ႔ အေအးေတြ..ႏို႔ဗူးေတြ ၀ယ္လို႔ ရတာမို႔ က်မ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ က်မရဲ႕ အရင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ဆီ ဖုန္းေခၚဖို႔ ၾကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အားလံုးကို ေခၚလို႔ရတာမို႔ က်မတို႔ ဘယ္မွာ ရွိေနတယ္.. ဘယ္လို လာေတြ႔လို႔ရတယ္ဆိုတာေတြ.. အကုန္ ေျပာလို႔ ရသြားပါတယ္။ မနက္ ၈နာရီခြဲမွာ ဧည့္သည္ေတြ႔ခ်ိန္ တခ်ိန္ရွိပါတယ္။ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီက ထမင္း ပို႔ခ်ိန္…။ မိဆူးပြင့္တို႔ လာမယ္တဲ့..။ ညေန ၄နာရီမွာလည္း ဧည့္ေတြ႔ခ်ိန္ တခ်ိန္…။
ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ထမင္းပို႔ခ်ိန္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာပါျပီ။ အ၀တ္အစားပိုေတြ.. မုန္႔ေတြ.. အေအးေတြ.. ႏြားႏို႔ေတြ.. ေဆးတခ်ိုဳ႕.. ျပီးေတာ့ ဖ်ာ.. ေစာင္ပါးေလးေတြ..။ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ…။ ေနာက္.. က်မတို႔ ကိစၥ သူတို႔ ညွိေနၾကပါတယ္.. ရမွာပါ..တဲ့။ ခုေတာ့ စေနတနဂၤေႏြပိတ္ရက္ ခံသြားလို႔ ေနလိုက္ပါဦး.. တနလၤာေန႔ေတာ့ ထြက္ရမွာ.. တဲ့။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ရက္ေရႊ႕တာေတြ ဘာေတြ သူတို႔ လုပ္ျပီးျပီတဲ့။ က်မတို႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေပးရပါတယ္။ ေနာက္ က်မတို႔မိသားစုနဲ႔ ခင္တဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ စံုတြဲက ပံုမွန္ ထမင္းပို႔မွာ..တဲ့။ အဲဒီစံုတြဲကဆိုရင္ ကေလးေတြ ပန္းခ်ီေရးဖို႔ ပစၥည္းပစၥယေတြေရာ.. ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြေရာ.. လာေပးတာပါ..။ က်မကေတာ့ စိတ္ညစ္တဲ့ၾကားကပဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကလူေတြ တိုင္းတပါးက အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ တပံုတပင္ ေတြ႔ရတာကို စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ျပီး သူတို႔ေတြနဲ႔ စကားလိုက္ေျပာေနမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္း မတတ္။ တခ်ိဳ႕ ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာစကား လံုးလံုး မတတ္.. နားလည္း မလည္။
ကရင္မေလးတေယာက္က ေန႔ေစ့လေစ့ ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႔..။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ ေအာက္စိုက္ေနျပီ။ ဒုတိယ ကိုယ္၀န္..တဲ့။ ရဲေတြကို ျပန္ပါရေစေျပာတာလည္း မရဘူးတဲ့။ သူကလည္း ျမန္မာစကားမတတ္..။ က်မမွာ သူေမြးသြားမွာ စိုးလို႔ တထိတ္ထိတ္..။ ေနာက္ ကေလး ႏွစ္ႏွစ္သား သံုးႏွစ္သားေလးေတြနဲ႔ မိသားတစု။ ေရြးဖို႔ ပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူးတဲ့.. ပို႔ခ်င္တဲ့ ေနရာသာ ပို႔ပါေစေတာ့.. ေတာလမ္းကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္၀င္လာမွာတဲ့။ နယ္စပ္နားက ေတာင္ယာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ..တဲ့။ ခ်င္းမိုင္ခဏ တက္လာတုန္း အဖမ္းခံရတာတဲ့။ သူတို႔ကို က်မက သနားေနမိတဲ့အခ်ိန္.. သူတို႔က က်မတို႔ကို ျပန္သနားေနတာ..။ တေယာက္က ေျပာတယ္.. “က်မတို႔က တသက္လံုး ဒီလို ေနစားလာတာ.. ခု အခ်ဳပ္ထဲ နားရတယ္ေတာင္ မွတ္ေသး.. အမတို႔ပဲ သနားတာ.. ၾကည့္ရတာ ႏုႏုနယ္နယ္.. အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ဖူးမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး..ဒုကၡ”.. တဲ့ေလ။ က်မမွာ သူေျပာကာမွ ပို၀မ္းနည္းသြားျပီး မ်က္ရည္ခိုးက်မိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေသာၾကာ စေန တနဂၤေႏြ ကုန္သြား…။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဧည့္ခ်ိန္ေတြမွာ တလွည့္စီလာေတြ႔..။ တနလၤာေန႔ေတာ့ ပို္က္ဆံေပးျပီး ထုတ္မွာတဲ့..။ အဆင္သင့္သာျပင္ထား.. တဲ့။
တနလၤာေန႔က စက္တင္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔ပါ။ အဲဒီေန႔မွာ က်မ တိတ္တိတ္ေလး စိတ္ လႈပ္ရွားေနမိပါတယ္။ ဘယ္သူကိုမွ ထုတ္မေျပာဘဲနဲ႔ေပါ့..။ ဘာလို႔ဆို အဲဒီေန႔က သမီးေလးအသက္ ၉ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ေလ…။ က်မက သားသမီးေတြကို ေမြးကတည္းက ေမြးေန႔ေတြမွာ တခုခု လုပ္ေပးေနက်မို႔ အဲဒီ သမီးေလးေမြးေန႔မွာ အျပင္ထြက္ရရင္ ညေနတခုခု လုပ္ေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေပါက္မသိတာမို႔ ၾကိဳ မေျပာရဲဘူးေလ..။ ဒီေတာ့ သမီး မသိေအာင္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အခ်ိန္နာရီေတြ ရက္ေတြ ေမ့ေနတာမို႔ သမီးလည္း ေမ့ေနမွာလို႔ ထားလိုက္ရတယ္။ ၂၂ရက္ေန႔… ေန႔လယ္ ၁၁နာရီ။ မဲေဆာက္ဘက္ျပန္မယ့္ တအုပ္စုကို ျပန္ပို႔မယ့္ကား ေရာက္လာပါျပီ။ တေယာက္စီ.. ေခၚထုတ္.. လူကုန္.. တံခါးေတြ ျပန္ပိတ္.. ေသာ့ခ်ိတ္.. က်မတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားျပီျဖစ္တဲ့ ပညာတတ္ကေလးေတြအဖြဲ႔ ပါသြားျပီ။ က်မတို႔ မပါေသးပါဘူး။ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ… ထမင္းပို႔ခ်ိန္..။ သားၾကီးမ်က္ႏွာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာကို ေတြ႔တယ္။ က်မ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ႔ကတည္းက က်မ သိလိုက္ျပီ..။ အေျခအေနမဟန္…။ ဘယ္လိုမွ လိုက္မရပါ……… တဲ့။
၂၂ရက္ည..။ မိန္းမေဆာင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး လူရွင္းသြားတယ္။ နည္းနည္းေတာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသလိုပဲ။ ဟိုကေလးေတြ ရွိတုန္းက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ေတြပီပီ စကားေျပာသံေတြ.. သီခ်င္းညည္းသံေတြ.. တိတ္တိတ္က်ိတ္ငိုသံေတြ ၾကားရေသးတယ္။ သမီးေလးက သိသိသာသာ ျငိမ္ေနတယ္။ သမီးက အဲဒီ မမေတြနဲ႔ အဖြဲ႔က်သြားတာဆိုေတာ့.. ခု မမေတြ မရွိတာ သိသာေနမွာေပါ့။ ညက်ေတာ့ သားနဲ႔ သမီးကို အိပ္ခိုင္းျပီး ပံုေျပာျပဖို႔ က်မဟန္ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ သမီးက အိကနဲ ရိႈက္ငိုလိုက္တယ္။ က်မက သမီး မငိုရဘူးေလ.. ေမေမပံုေျပာျပမယ္ဆိုေတာ့မွ.. ဒီေန႔ သမီးေမြးေန႔.. သမီးက ေထာင္ထဲမွာ.. သမီး သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ သမီး အေမရိကားေရာက္သြားျပီလို႔ ထင္ေနမွာ.. သမီးကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ.. ထိုင္းေတြက ဘာလို႔ ဗမာေတြကို ဖမ္းခ်င္တာလဲ ေမေမရယ္.. တဲ့။ က်မေတာက္ေလွ်ာက္ ဟန္လုပ္မာန္တင္းျပီးေနခဲ့သမွ် အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။ က်မလည္း ငိုမိပါတယ္။ သမီးရယ္.. အျပင္ေရာက္ရင္ ေမေမ သမီးေမြးေန႔ လုပ္ေပးပါ့မယ္..ဆိုေတာ့ သမီးက ဘယ္ေတာ့လဲ.. ေမေမ ေသခ်ာသိလား..တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ သားေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ကို နားမလည္တတ္ေသးဘူးလို႔ က်မထင္ထားတဲ့ သားကေလး ၅ႏွစ္သား ကလည္း ငိုလို႔။ အဲဒီညမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္.. က်မ မွားသြားျပီလားလို႔ ေတြးမိခဲ့တာပါပဲ…။
+++++
တကယ္ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ က်မတို႔လို.. ျပီးေတာ့ က်မတို႔ထက္ ကံဆိုးၾကရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ တပံုတပင္ပါ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ၂၀၀၈ရဲ႕ ေမလ၂ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သလို နာဂစ္မုန္တိုင္း၀င္ခဲ့တယ္။ ခုထိ တႏွစ္ျပည့္ပီ.. ေဘးသင့္ခဲ့ၾကရသူ ေတြခမ်ာ… ေနစရာ စားစရာ အိပ္စရာ စိတ္ ေျပေပ်ာက္စရာ ဘာတခုမွ လံုး၀ လံုး၀ မရၾက ေသး..။ လူျဖစ္ရံု မည္ကာမတၱ..။ ေနာက္ ခု က်မနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အတူတူ ရွိေနတဲ့ သူေတြေရာ..။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေခၽြးေပါက္ေပါက္က်ေအာင္လည္း လုပ္ရေသး.. ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္လည္း ေနရေသး.. အဖမ္းလည္း ခံရေသး..။ ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားလို႔ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနမရတဲ့ ဘ၀ေတြ။ ဒီလိုပဲ အခ်ဳပ္ထဲ မေရာက္ေပမဲ့ ထိုင္းမွာ ေနခြင့္ရဖို႔နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အေရး အျမဲ ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ…။ သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ သူ႔အေနအထားနဲ႔သူ.. ကံဆိုး ေနၾကရတာ..။ တကယ္ ေတြးၾကည့္ရင္ က်မ ဘ၀တေလွ်ာက္ ၾကံဳခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ ဒုကၡေတြက သူတို႔နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ပမႊား။ သူတို႔ခမ်ာကေတာ့ ဘ၀ဆိုတာကိုက ရုန္းကန္ပင္ပန္းဖို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေမြးလာ ရတာတဲ့ ေလ..။
+++++
အဲလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္တပတ္ကိုလည္း က်မတို႔ မိသားစု တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ေျခာက္ေျခာက္ ျခားျခားနဲ႔ ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရတာက မသက္သာလို႔ပါ..။ ေရွ႔ကထြက္သြားတဲ့ အုပ္စုေတြကို ျမန္မာျပည္ထဲက စစ္တပ္ထိ ေရာက္ေအာင္ ပို႔တယ္ဆိုတာေတြ.. ၾကားေနရတာေလ…။ သားၾကီးနဲ႔ သူ႔အေဖကို က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကိုသာ ေတြးထားၾကေတာ့..။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. လို႔။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိေနတဲ့ ရင္ဘတ္ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေအာင့္တဲ့ ေ၀ဒနာ ျပန္ေပၚ လာပါတယ္။ က်မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေနေကာင္းေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားေနရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တနလၤာတေန႔ ေရာက္လာျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ရဲ႕ ၁၁ရက္ေျမာက္ေန႔ေပါ့။ စက္တင္ဘာ ၂၉ရက္ေန႔။
+++++
အခ်ဳပ္ထဲမွာ တနလၤာေန႔ဆို ေန႔လယ္ ၁၁နာရီကို အားလံုးေမွ်ာ္ၾကတယ္.. တဲ့။ မနက္ကတည္းက အားလံုးလိုလို လည္ေတြ တဆန္႔ဆန္႔..။ ဒါေပမဲ့ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ဧည့္ခ်ိန္သာ ေရာက္ေရာ..ဘာကားမွ မလာေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ ဒီတပတ္ ျပန္မပို႔ျပန္ဘူး ထင္တယ္တဲ့..။ က်မကို ထမင္းလာပို႔တဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲကေတာ့ ဒီေန႔ ပို႔မယ္ေျပာတယ္တဲ့။ က်မကေတာ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ပဲ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီခြဲမွာေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးမၾကီးဖြင့္သံ.. ထိုင္းသံ ဆူညံညံေတြ…။ က်မတို႔ အခန္းတံခါးေတြကိုလည္း လာဖြင့္ပါျပီ။ က်မ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမိပါတယ္။ က်မ ထပ္မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. ပါကာမွပါေရာ..။ သမီးကေတာ့ ထိုင္းလို နားလည္တာမို႔ အေပါက္၀ေလးေျပးသြားျပီး နားေထာင္ရွာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ေျပးလာျပီး ေမေမ.. သမီးတို႔ ပါျပီထင္တယ္.. မယ္ဆိုင္အုပ္စု..လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ က်မက သမီးကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပံုလုပ္ျပီး ပါရင္ေခၚမွာေပါ့ သမီးရယ္.. လို႔ ေျပာရပါတယ္။
တကယ္ပဲ ခဏၾကာေတာ့ ထိုင္းသံ မပီကလာနဲ႔ က်မတို႔ကို ေခၚပါတယ္။ ေခၚပံုက ၾကည့္ဦး.. အေမရိကန္ ဟခြန္း .. အေမရိကန္ဟခြန္း.. တဲ့ေလ။ အေမရိကန္၅ေယာက္ေပါ့..။ က်မမွာ မရယ္ႏိုင္ပါဘူး.. ကမန္းကတမ္းထ.. ထြက္ရပါတယ္။ လူစစ္.. လက္မွတ္ထိုး..။ အားလံုး ၃၅ေယာက္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ပဲ ဖမ္းလာျပီး ျပန္ပို႔ခဆိုျပီး တေယာက္ ဘတ္၁၀၀လည္း ေကာက္ေသး။ က်မတို႔ မိသားစုက အထူးအမႈတြဲ.. Special Case..။ သးတယ္။ အားလံုးျပီးေတာ့ ေန႔လယ္ ၁နာရီခြဲလုလု..။ ဂ်ိဳင္းကနဲ အခ်ဳပ္တံခါးမၾကီး ဖြင့္။ ေနေရာင္က စူးလိုက္တာ…။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအလင္းကို ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ က်မတို႔ ဖုန္းေတြ ျပန္ေပးတယ္..။ အ၀င္ထြက္ေပါက္မွာ က်မတို႔ကို ေစာင့္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြ စံုတြဲ..။ အမ စိတ္မပူနဲ႔ .. က်မတို႔ ကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္။ အမတို႔ကို ပို႔တဲ့အခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရြးဖို႔ စီစဥ္္ျပီးျပီတဲ့..။
အခ်ဳပ္ကားက တအိအိ ထြက္ျပီ။ က်မ ဖုန္းေတြ ေခၚ..။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တကယ္တာ၀န္ရွိတဲ့ တေယာက္ (အစစ သူ အာမခံျပီး လုပ္ရာကေန.. က်မတို႔ ဒီအေျခအေနထိ ျဖစ္သြားရတာ)က အစစစီစဥ္ျပီးျပီ.. တဲ့။ က်မတို႔ကို ေျမာက္ပိုင္း နယ္စပ္မွာ သြန္မွာ..တဲ့။ အဲဒီမွာ သူေစာင့္ေနမွာ.. တဲ့။ အင္းးးး က်မ ယံုပါတယ္။ က်မခ်စ္တဲ့ ဇင္းမယ္ကေတာင္ က်မကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနသလိုပါပဲ..။ ဇင္းမယ္ျမိဳ႔ျပင္က က်မေငးေန ခ်စ္ေနက် ေတာအုပ္ဆန္ဆန္ ျမင္ကြင္းေအးေအးေတြကိုေတာ့ တ၀ၾကည့္ေနမိတာပါပဲ..။ ဇင္းမယ္က ထြက္လာတာ ၅နာရီစာ ခရီးရွိျပီ။ ညေန ၆နာရီထိုးလု..။ ေနာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲရဲ႕ ဆလြန္းကားေလးက မ်က္ျခည္မျပတ္..။ က်မစိတ္ထဲ အားရွိလိုက္တာ…။ ေဟာ.. ေရာက္ျပီတဲ့..။ ထိုင္းနယ္ျခားတပ္…။ ဆင္းဆင္း.. အားလံုးငုတ္တုတ္ထိုင္…။ ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္..။ တရားခံေတြေပါ့..။ ေနာက္တခါ ျပန္၀င္လာလို႔ မိရင္ ျပစ္မႈၾကီးမွာတဲ့။ အင္းးး က်မကေတာ့ ဟို အာမခံထားတဲ့လူကို ရွာေနမိတုန္း..။ ဖုန္းလည္း ေခၚမရ..။ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲကလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီ။ ဘုမသိဘမသိ သူတို႔ ၀င္ေျပာရင္ အမ်ိဳးသားက ျပင္သစ္လူမ်ိုးမို႔ သူတို႔မွာ လုကုန္ကူးမႈနဲ႔ ျငိဦးမယ္။
ကဲကဲ.. ကားေပၚျပန္တက္..။ က်မတို႔ မိသားစုေတြ မ်က္ႏွာ ဆီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့..။ ဒီတခါေတာ့ ကေလးေတြ အေဖပါ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီ။ ဟုတ္တယ္ေလ.. တကယ္ဆို က်မတို႔ သိထားတာက နယ္ျခားမ်ဥ္းမွာ က်မတို႔ကို ထားခဲ့ရေတာ့မွာ…။ က်မတို႔ ကားေပၚျပန္ေရာက္.. ကားက တကယ့္ေတာစစ္စစ္လမ္းထဲ တိုး၀င္.. သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲလည္း က်န္ခဲ့ျပီ..။ လူတရပ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေဘးဘယ္ညာ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားက လမ္းထဲ အခ်ဳပ္ကားက ဒယိမ္းဒယိုင္။ တကယ္ေတာ့ က်မလည္း တကယ့္ကို ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ သူေတြက ေျပာတယ္.. ဒီေျပာင္းခင္းက နယ္စပ္မ်ဥ္းပဲ..တဲ့။ ဟိုးဘက္မွာ.. ျမန္မာစစ္တပ္ရွိတယ္တဲ့။ ကားရပ္လို႔ ကားေပၚက အဆင္းမွာေတာ့ က်မတို႔မိသားစု.. သားရဲတြင္းဆီ လာေနရျပီလို႔ က်မ သိေနခဲ့ ပါျပီ။
+++++
**က်မစိတ္ထဲ အပိုင္း (၄၀)မွာေတာ့ ျပီးေလာက္ျပီထင္တာ.. တကယ္လည္းေရးေရာ.. မျပီးႏိုင္ျပန္..။ ျပီးျပီးေရာလည္း မေရးခ်င္... တကယ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလးပဲ လိုေတာ့တာပါ.. :)
20 comments:
ဖတ္ရတာ.. စိတ္ဆင္းရဲလုိက္တာအစ္မရယ္။
ဆရာမ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဓာတ္မက်တာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ စိတ္က်လ်င္ လူပါ က်တက္သည္။
စိတ္ေမာလိုက္တာ ဆရာမ ရယ္..။။
I can read this post until it finishes because I've already known you are now in US. If not, I can't read it. Very terrible experience in life! I am so sad for you and your family.
Sayar Ma, it shall pass too.
phewwww....
ေစာင္႔ဖတ္ရတာ တကယ္စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အမွန္ေၿပာရရင္ ဆရာမေရးတဲ႔ Fiction ေတြကို သိပ္မဖတ္ခဲ႔ဘူးပါ။ မဂၢဇင္း၀တၳဳတိုအနည္းငယ္ကလြဲရင္ေပါ႔။ အဲဒီစိတ္ကူးယဥ္ fiction ေတြထက္ အခုေရးေနတဲ႔ အၿဖစ္မွန္မွန္ဘ၀ၿဖတ္သန္းမႈ စာစုမ်ိဳးကို ပိုဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ အခုလိုပဲ ကိုယ္႔ဘ၀ၿဖတ္သန္းမႈအေႀကာင္း ကိုယ္႔ဖာသာပဲပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းေရးခ်လိုက္ေတာ႔ မေကာင္းေၿပာခ်င္သူ၊ တလြဲေရးခ်င္သူေတြလဲ ေရးစရာမရိွၿဖစ္သြားမွာေပါ႔။ အရမ္းကိုေကာင္းပါတယ္။ ၿမန္ၿမန္ဆက္ေရးၿဖစ္ေအာင္ ေရးပါ ဆရာမ။
ထိုထိုေသာ အခက္အခဲေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့တာ အတြက္ ေလးစားမိပါတယ္။ ဆက္လက္၍ အစစ အဆင္ေျပ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ားသာ ႀကံဳေတြ႕ပါေစ။
ႀကဳံရဆုံရ ဘုံဘဝ ေပါ႔ ဆရာမရယ္၊ ပီးသြားပီလုိ႔ပဲ မွတ္လုိက္ပါ၊ ဒီထက္ေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မဆုိးေတာ႔ပါဘူး၊
ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဆရာမႀကဳံေတြ႔လုိက္ရတဲ႔ အမ်ဳိးေကာင္းသမီး ေလးေတြ အုပ္စုအေၾကာင္းေတြးေနမိတယ္၊ ဆရာမ ဘဝ
ကေတာ႔ဒီအေျခအေနမ်ဳိး ထပ္မႀကဳံရႏုိင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔ေနာ္။
ဟုိခေလးမေတြဘဝကေတာ႔ ထပ္ပီး႐ုန္းကန္ေနရအုံးေတာ႔
မွာ။ ဆရာမတုိ႔လုိ စာေရးတတ္တဲ႔လူေတြက ေရးျပေတာ႔မွ
သာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ဖတ္ရပီးေတာ႔ ဪ...ဒုိ႔ႏုိင္ငံသား
ေတြဘဝက ကၽြန္သာသာပဲ ႐ွိေတာ႔ပါလားလုိ႔....
ဆရာမေရ ဖတ္ၿပီး စိတ္ေမာရတယ္။ ကေလးေတြ ကုိ သနားလုိက္တာ။ အဲ့ဒီလုိ ဒုကၡေတြ မ်ားခဲ့လုိ႔ ေတာ္ရုံဆုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိသြားမွာပါ။ ဘ၀ဆုိတာ ၾုကမ္းတမ္းတယ္ လုိ႔ေတာင္ ေျပာရင္ ရမယ္ေနာ္။ ၄၁ ကုိေမွ်ာ္ေနပါတယ္။
အမေရ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ရုပ္ရွင္ထက္ေတာင္ ဇာတ္နာေသးတယ္။ ကေလးေတြေတာ့ဒီအျဖစ္ကို ေမ့လို႕ရမယ္မထင္ဘူးေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခက္အခဲေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္လာႏိုင္တာပဲ ေတာ္လွၿပီ။
I proud about Myanmar families.
Bino
ဆရာမ.....သမီးသာဆိုရင္ ဆရာမလုိ ခံႏိုင္ရည္ရွိမယ္မထင္ဘူး.....ေလးစားပါတယ္.......
ဆရာမေရ... ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ ။
အပိုင္း ၄၀ မွာ တိုက္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ဒီအခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လြားႏိုင္တဲ့ ဆရာမတို႔ မိသားစုအားလံုးကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။
အစ္မေရ..စိတ္မေကာင္းလုိက္တာ..ကေလးေတြအတြက္ေရာေပါ႔..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိသားစုေလး အတူတကြရွိေနနုိင္တာကိုပဲ...။
ရင္ေမိာလိုက္တာ
မ်က္ရည္ေတြေတြက်ၿပီး ဖတ္ေနရတာပါ ဆရာမရယ္။
မ ေရ… ဒီအပိုင္းဖတ္ရင္း ကြ်န္မရဲ့ ဘယ္ဘက္ရင္ေတြလဲ ေအာင့္လာတယ္…
ျပီးေတာ့ငိုမိတယ္ မ ရယ္… မ ရဲ့ မြန္းၾကပ္မွ ု၊ မိခင္တေယာက္ရဲ့ ယူက်ံဳးမရျဖစ္မွ ုေတြက ကြ်န္မနွလံုးသားဆီပါ ကူးစက္ခံစားရတယ္… ရင္ထဲမွာ နာက်င္လုိက္တာ…
Post a Comment