အိမ်ဆီသွားတဲ့ လမ်း…

 

အဲဒီနေ့က ကျမ မော်လမြိုင်-သံဖြူဇရပ်လမ်းပေါ် ခဏ ပြန်ရောက်သွားတယ်။
ပြီး ခဏကြာတော့ ပင်းဒယ-တောင်ကြီးကားလမ်းပေါ် ရောက်သွားပြန်ရော…။
ဟော ဟိုးမှာ တောင်တန်းအလွှာတွေလား..၊ သစ်ပင်တောအုပ်အဆင့်ဆင့်တွေလား။
အစိမ်းရင့်.. အစိမ်းနု၊ အညိုရင့်.. အညိုနု၊ မီးခိုးရင့်- မီးခိုးနု။ တချို့နေရာတွေမှာ လိမ်မော်တွေ အနီတွေ ကျန်နေသေးတယ်။ Fall တုန်းက လက်ကျန်တွေလား… ဒါမှမဟုတ်.. သူ့ရဲ့ ရွက်သစ်လဲတဲ့ ရာသီကိုက Spring လား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်.. သဘာဝက ဖန်ဆင်းတဲ့ ရှုခင်းပန်းချီထဲ အရောင်စုံအောင် ထည့်ပေးထားသလို..။

      ဒီနေ့ကျကာမှ နည်းနည်း အအေးပိုပေမဲ့ ကောင်းကင်ကတော့ ကြည်စင်လို့။ တိမ်တွေ ကလည်း အရုပ်တွေ ထင်လောက်အောင် အထူသားနဲ့။ ငယ်ငယ်က ရှမ်းပြည်မြောက်ပိုင်း ကျောက်မဲမြို့နားက နမ့်ဟူးတောင်းမှာ မော့ကြည့်ခဲ့ရတဲ့ တိမ်တွေလိုပါပဲ။ ဟော.. ကျမ နမ့်ဟူးတောင်းလည်း ရောက်သွားပြန်ပြီ။ တချက်တချက်မှာ ကားက တောင်မြင့်မြင့်တွေပေါ် တက်ရင် ဘေးမှာ ချောက်တွေ နဲ့ ချောက်တွေအောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ချောင်းတွေ မြစ်တွေ ပတ်စီးနေတာကို လှမ်းတွေ့ ပါတယ်။ ဟော.. အဲဒါ လားရှိုးသွားရင် ဖြတ်ရတဲ့ ဂုတ်တွင်း ပေါ့..။ ဂုပ်ထိပ်တံတားကို တွေ့ချင်ရင်တော့ Shenandoah River ဘက်သွားရင် West Virginia ရဲ့ ပြည်နယ်သင်္ကေတ တံတားကြီးကို တွေ့မှာ။ ဂုတ်ထိပ်တံတားနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ပေါ့။  

ဟုတ်တာပေါ့.. တကယ်တော့ ကျမ သွားနေတာ West Virginia ကိုပါ။ ကျမနေတဲ့ Maryland ကနေ ၂နာရီကျော်လောက် ကားမောင်းသွားရင် ရောက်နိုင်တဲ့ အဲဒီ ဒေသ လေးက ကျမကို ချင်းတောင်တန်း တွေ.. ရှမ်းတောင်တန်းတွေနဲ့ မွန်ပြည်နယ် က သစ်ပင်အုပ်တွေကြား ဖြတ်သွားရတဲ့ အဝေးပြေးလမ်း တွေဆီကို ရောက်သွားစေတာပါ။ အဝေးကြီးက တောင်တန်းတွေကလည်း ဘယ်သူတွေ ဘာပဲ ပြောပြော ကျမ ခံစားရ တာကတော့ ရှမ်းတောင်တန်းတွေ.. ဒါမှမဟုတ်လည်း ချင်းတောင်တန်းတွေ ပါပဲ။ အလွှာလိုက် အထပ်လိုက်..၊ တချို့နေရာတွေမှာ လှေကားထစ်တွေလို ထစ်ပြီး စိုက်ဖို့ ပျိုးဖို့ မြေတွေ ပြင်ထားတာလည်း တွေ့တယ်။ စိုက်ရာသီကို စောင့်နေကြတာလေ..။

မြေကွင်းပြင် ကျယ်တွေ ဖြတ်ရင်တော့ နွားတွေ သိုးတွေ အုပ်လိုက်..၊ သန်မာ တောင့်တင်းတဲ့ ရွှေညိုရောင် မြင်းတွေနဲ့ သပ်ရပ် ကြီးမား ခိုင်ခံ့တဲ့ အိမ်ကြီးတွေ..။

စိုက်ခင်းတွေ.. ပျိုးခင်းတွေ.. ပန်းခင်း တချို့..။ စိတ်ထဲ မချင့်မရဲနဲ့ ကားတံခါး ဖွင့်လိုက်တော့ လေရဲ့ ရနံ့က မွှေးလိုက်တာ။ တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းလှတဲ့ ဝန်းကျင်။ သာယာလှပတဲ့ သဘာဝ။ လမ်းတလျှောက် အကောက်အကွေ့တွေ ဂုံးတက် ဂုံးဆင်းတွေ.. သစ်ပင် တောအုပ်တွေက ကိုယ့်နံဘေးမှာ…။ နေခြည်တွေက သစ်ပင်တွေကြားထဲ ထိုးစိုက်ကျ..။ တိုက်ခတ်တဲ့ လေက အေးမြ..မွှေးမြ..။

အင်း ဒါကြောင့်လည်း John Denver က

♩ ♪ ♫ ♬    
Almost heaven,
West Virginia Blue ridge mountains,
Shenandoah river
Life is old there, older than the trees
Younger than the mountains,
growing like a breeze ♩ ♪ ♫ ♬

လို့ ဆိုပေတာပဲ…။

+++++

          လမ်းတလျှောက်မှာ တွေ့ခဲ့ရသမျှနဲ့ ပြောရင်တော့ ကျမတို့ ဖြတ်ခဲ့တာက ကျေးလက် ဒေသ ပါ။ အဲဒီမှာ နေသူတွေက စိုက်ပျိုးရေး မွေးမြူရေးတွေ လုပ်ကြမယ်။ ဒါမှမဟုတ်.. ပိုင်ရှင်တွေက မြို့ပြမှာ နေပြီး အပန်းဖြေဖို့ ဒါမှမဟုတ် ရင်းနှီးမြှုပ်နှံတဲ့အနေနဲ့ ဒီ မြေတွေ အိမ်ကြီးတွေကို ဝယ်ထားကြပြီး အိမ်စောင့်တွေက စိုက်ပျိုးမွေးမြူတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါ တယ်။ တချို့အိမ်တွေက သူတို့ မြေတွေ ကျယ်လွန်းတော့ အိမ်ရှေ့မှာ ကန်ကြီးတွေ တူးထားတယ်။ ကန်ထဲမှာ ဝမ်းဘဲတွေ.. ငန်းတွေက ရေကူးလို့။ တချို့နေရာတွေမှာ တော့ သိုးအုပ်တွေ နဲ့ သိုးထိန်းခွေးတွေ ပြေးလွှား။ တကယ့် ကျေးလက်။ တကယ်တမ်းကျတော့ အဲဒီနေရာက မြို့တော် ၀ါရှင်တန်ဒီစီနဲ့ ဆိုရင် အလွန်ဆုံး ၂နာရီကျော် ၃ နာရီ လောက်ပဲ ကားမောင်းရင် ရောက်တဲ့ နေရာ။ ပြီးတော့ စျေးချိုချိုနဲ့လည်း မြေကျယ်ကျယ် အိမ်ကြီးကြီး တွေ ရနိုင်တဲ့ နေရာ။

 ညဆို အဲဒီ အိမ်ကြီးတွေထဲ အေးအေးဆေးဆေး နွေးနွေးထွေးထွေး နေနိုင်ပါသေး။

သားသမီးတွေ မရှိတော့တဲ့ ပင်စင်စားအဖိုးကြီး အဖွားကြီး နှစ်ယောက်တည်းဆိုလည်း တူတူ ရုပ်မြင်သံကြားကြည့်ရင်း ၀ိုင်တခွက် စီ သောက်၊ ဒါမှမဟုတ် ခြံထွက် နွားနို့လေး သောက်၊ လျှပ်စစ်မီး အမြဲရတဲ့နိုင်ငံမို့ နွားနို့ ပူပူလေးကို မပင်မပန်းသောက်နိုင်လိမ့်မယ်။ သားသမီးတွေ ကိုယ့်ဆီ လာမနေ လည်း မပူတော့ပါဘူး လေ.. အရွယ်ရောက် သားသမီးတွေက သူတို့ဘဝ သူတို့ ထိန်းကျောင်းနိုင်မယ့် နိုင်ငံမှာ ရှိနေတာမို့ မိဘတွေမှာ ပူဖို့ တာဝန်မရှိ။ မိဘ မို့ သူတို့လေးတွေကို လွမ်းတာ တော့ ရှိမှာပေါ့။

                                   

ဒါပေမဲ့ ဒါကလည်း ဓမ္မတာမို့ အဆန်းတကြယ် ခံစားရမယ့်ကိစ္စမဟုတ်။ သားသမီးတွေ လက်လွတ် သွားတဲ့ အချိန်မျိုးကျရင်နေဖို့ တကယ်ရွေးသင့်တဲ့ နေရာလို့ ကျမ ခံစားနေမိတယ်။ ဘယ်လောက် စိတ်အေးချမ်းမြေ့ ရှိလိုက်မလဲ..။

 +++++

ဆက်ပြောရင် ကျမ ဘယ်လောက် တကိုယ်ကောင်းဆန်တယ်ဆိုတာ ပေါ်လာတော့မယ်။ ကျမက ကိုယ့်ဇာတိမြေရဲ့ အဝေးကြီး တိုင်းတပါးနိုင်ငံမှာ ပျော်နေနိုင်.. စိတ်အေးချမ်း နိုင်တဲ့ တကိုယ်ကောင်း ဆန်သူပေါ့..။ ဟုတ်တယ်မို့လား။ ဒါပေမဲ့ မတတ်နိုင်ပါဘူး။ ဟုတ်ပါတယ်.. ကျမ တကယ်ပဲ ခု ကျမ နေရတဲ့ဘဝမှာ ပျော်ပါတယ်။ စိတ်ချမ်းသာပါတယ်။ တချိန်မှာတော့ အဲလို စိုက်ခင်းမြေ အကျယ်ကြီး ပါတဲ့ နေရာဒေသ မျိုးလေးမှာ ကျမ ခင်ပွန်း အင်မတန်ဝါသနာပါတဲ့ စိုက်ပျိုး မွေးမြူရေး အလုပ်ကို လုပ်ရင်း .. ကျမက စာတွေရေး စာတွေဖတ်နဲ့ ဘဝမှာ ဇောက်ချ နေသွားနိုင်ချင်တယ်လို့လည်း စိတ်ကူးနေသေးတာပါ။

 John Denver ကတော့ ဆိုတယ်..

♩ ♪ ♫ ♬

Country roads, take me home

To the place I belong West Virginia,

Mountain momma

Take me home, country roads…  ♩ ♪ ♫ ♬

 

        ကျမအတွက်လည်း လောလောဆယ်မှာတော့ ခဏလေးသွားခဲ့ရတဲ့ West Virginia ခရီးတိုလေးက အိမ်ဆီရောက်အောင် ပြန်ခေါ်သွားသလိုပါပဲ။

ဟုတ်ပါတယ်.. အဲဒီလမ်းတွေက ကျမကို အိမ်ဆီ ရောက်အောင် ခေါ်သွားခဲ့ကြတယ်..။

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျမအတွက်

အိမ်ဆိုတာက..

ရောင့်ရဲ တင်းတိမ်မှုတွေနဲ့

စိတ်ချမ်းသာ ကိုယ်ကျန်းမာ..

လွတ်လပ်ပေါ့ပါး…

နေခွင့်ရတဲ့ နေရာတခုသာ ဖြစ်လို့ပါပဲ။

♩ ♪ ♫ ♬ 
I hear her voice in the mornin' hour she calls me
The radio reminds me of my home far away
And drivin' down the road
I get a feelin' That I should have been home yesterday, yesterday
Country roads,
take me home To the place
I belong West Virginia,
mountain momma Take me home,
country roads ♩ ♪ ♫ ♬

 ++++++

မေလ ၁ ရက်၊ ၂၀၁၂။