+++++++
ဒါျဖင့္ က်မက gtalk မွာ invisible လုပ္ေနရေလာက္ေအာင္ ဘယ္လို မအားတာပါလဲ…။ က်မေနတဲ့ Maryland က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ အေရွ႔ဘက္ျခမ္းဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္နဲ႔ဆိုရင္ အခ်ိန္က ေန႔နဲ႔ည လံုးလံုးကြာပါတယ္။ ခုလိုေႏြရာသီဆိုရင္ က်မတို႔ဆီ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီဆိုရင္.. ျမန္မာျပည္မွာ ည.. ၁၀နာရီခြဲပါ။ ထိုင္းမွာ ည ၁၁နာရီ။ စကၤာပူမွာ ည ၁၂နာရီပါ။ ေဆာင္းရာသီဆိုရင္ေတာ့ နာရီက တနာရီ ေနာက္ဆုတ္လို႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေန႔ည အခ်ိန္ နာရီ၀က္ပဲ ကြြာပါ ေတာ့တယ္။ က်မဆီက ည ၁၁နာရီက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေန႔လယ္ ၁၀နာရီခြဲေပါ့….။ အဲလို ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတဲ့အခါ အဲဒီက လူေတြကို အဆင္ေျပေျပ chat လုပ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္က က်မရဲ႕ မနက္ခင္း ၈နာရီေလာက္ကေန ေန႔လယ္ ၁၁နာရီေလာက္ထိရယ္… က်မရဲ႕ ညပိုင္း အေစာဆံုး ၉နာရီကေန ေနာက္ပိုင္းေလာက္ရယ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေလးေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မရဲ႕ အလုပ္သဘာ၀ ကလည္း အခ်ိန္က ပံုမွန္မဟုတ္တာပါပါတယ္။ လူေတာင္ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့မွာ စိုးရေသး..။ ဒါျဖင့္ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြ ၀န္းက်င္ေတြမွာ က်မ ဘာေတြ လုပ္ေနရပါသလဲ…။
++++++
က်မရဲ႕အလုပ္က ထံုးစံအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ တပတ္ ၅ရက္ပါပဲ။ အလုပ္က အသံလႊင့္လုပ္ငန္းဆိုေတာ့ ဂ်ဴတီေတြက မနက္ပိုင္း ညပိုင္းခြဲထားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မက အမ်ားအားျဖင့္ မနက္ပိုင္းဂ်ဴတီ၃ရက္ နဲ႔ ညပိုင္းဂ်ဴတီ ၂ရက္က်ပါတယ္။ မနက္ပိုင္းသမားေတြရဲ႕အလုပ္ခ်ိန္က မနက္ ၄နာရီမွာ ရံုးအေရာက္ ၀င္ရျပီး ေန႔လယ္ ၁၂နာရီခြဲမွာ ဂ်ဳတီခ်ိန္ ကုန္ပါတယ္။ ညေနခင္းသမားေတြက ေန႔လယ္ ၁၂နာရီခြဲ ရံုး၀င္ရျပီး ညဘက္ Air Show ျပီးခ်ိန္ ကိုယ့္အလုပ္ေတြအားလံုးသိမ္းတဲ့အခ်ိန္ ျပန္ရပါတယ္။ အေစာဆံုး ည ၉နာရီခြဲေပါ့။ ျပီးေတာ့ နားရက္ တပတ္ ၂ရက္ကို အဆင္ေျပသလို အလွည့္က် နားၾကရေတာ့ နားရက္က ပံုမွန္မဟုတ္တဲ့အျပင္ ၂ရက္ဆက္တိုက္လည္း နားရခဲလွပါတယ္။
က်မတို႔ မနက္ပိုင္းဂ်ဴတီေန႔ဆိုရင္ မနက္ ၃နာရီ အိပ္ယာထျပီး အိမ္ကေန ၃နာရီခြဲ ေနာက္အက်ဆံုး ထားျပီး အိမ္ကထြက္မွ ၀ါရွင္တန္ဒီစီထဲက ရံုးကို အနည္းဆံုး နာရီ၀က္ေလာက္ ကားေမာင္းျပီး ေရာက္ပါတယ္။ ရံုးကို ၄နာရီေလာက္ေရာက္ျပီဆို ဒီေန႔ ဘာေတြထူးသလဲနဲ႔ စျပီး ေန႔လယ္ ၂နာရီခြဲသာ ရွိေသးတဲ့ ျမန္မာျပည္ထဲက သတင္းေတြကို လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ထဲ ဖုန္းေခၚရတဲ့ ဒုကၡကိုလည္း စာဖြဲ႔ မျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ သတင္းလိုက္ရတာနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေတြ တက္လာတဲ့အခါ ဘာသာျပန္ရတာနဲ႔ကိုပဲ အခ်ိန္ အေတာ္ လုလုပ္ရပါတယ္။ မနက္ပိုင္းတာ၀ န္က် ၇ေယာက္ ၈ေယာက္က ပ်ားပန္းခတ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကရတာပါ။ တခါတေလမ်ား ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရလိုက္လို႔ အသံလႊင့္ခ်ိန္ က်မတို႔ရဲ႕ မနက္ ၇နာရီခြဲ (ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ညေန ၆နာရီ)မွာေတာ့ အသံလႊင့္ခန္းထဲထိုင္ေနတဲ့ လူ၄ေယာက္စလံုး ဗိုက္ထဲက ဂြီဆိုတဲ့ အသံေတြေတာင္ျမည္လို႔ ရယ္ၾကရပါတယ္။ တကယ္ပါ.. တကယ့္ကို အက်ယ္ၾကီးျမည္တာ။ တခါတေလမ်ား အသံလႊင့္တဲ့အထဲ အဲဒီအသံ ပါသြားမလား လို႔ေတာင္ ထင္မိပါေသးတယ္။
အသံလႊင့္ခ်ိန္ ၁နာရီစာအတြက္ ၃နာရီၾကိဳလုပ္တာေတာင္ အလ်င္မီေအာင္ မနည္း လုပ္ၾကရတာပါ။ အဓိကကေတာ့ Breaking News ေတြနဲ႔ သတင္းတက္တာေတြ ေနာက္က်ရင္ ပ်ာၾကရတာပါ။ သတင္းဆိုတာကလည္း က်မတို႔ အသံလႊင့္ခ်ိန္မီေအာင္ ျဖစ္ေပးေနတာမွ မဟုတ္ေတာ့ သတင္းတက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ား ေနာက္က်ရင္ ရံုးခန္းထိုင္က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြက ေနာက္က လိုက္လုပ္ျပီး အသံလႊင့္ခန္းထဲ လိုက္ေပးေပေရာ့ပဲ။ သတင္းကလည္း တခါတေလ တက္တာ တင္းၾကမ္း။ ဥပမာ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ သတင္း မ်ားဆိုရင္ တရုတ္ျပည္ေရၾကီးတဲ့သတင္းမွာ ေသႏႈန္းက ကိုယ္ သတင္း မေၾကညာခင္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ လူ ၂၀ ေသဆံုး ကေန အသံလႊင့္ခ်ိန္ တနာရီအတြင္းမွာကိုပဲ လူ ေထာင္ေက်ာ္ ျဖစ္သြားတာမ်ိဳး.. ၀န္ၾကီး၀မ္က်ားေဘာင္ သြားေနျပီ ဆိုတာမ်ိဳး ေတြေပါ့။ အဲလို update ေတြက မွားလို႔ မရပါဘူး။
ဒီေတာ့ အဲဒီ အလုပ္ခ်ိန္ အေတာအတြင္းဟာ တကယ့္ကို ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့အခ်ိန္ပါ။ ဒီက မနက္ ၇နာရီခြဲကေန ၈နာရီခြဲ တခ်ိန္ အသံလႊင့္ျပီးေတာ့ ေနာက္တခ်ိန္က မနက္ ၁၀နာရီခြဲကေန ၁၁နာရီခြဲတခ်ိန္ ထပ္လႊင့္ရပါေသး တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အတြက္လည္း တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ သတင္းအသစ္ေတြပဲ သံုးဖို႔ ၾကိဳးစားရပါတယ္။ သတင္းအသစ္ မတက္လြန္း ကာမွပဲ ပထမတၾကိမ္သံုးျပီးသား သတင္းတခ်ို႕.. ေနာက္ ႏွစ္ခါျပန္လႊင့္ဖို႔လိုတဲ့ အေရးၾကီးသတင္းေတြကို လႊင့္ပါတယ္။ အဲဒီ ေရဒီယိုခ်ိန္ ၂ခ်ိန္ၾကား ၂နာရီရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ မနက္စာကို အလုပ္တဘက္နဲ႔ပဲ အလုအယက္ စားၾကရျပီး ေနာက္တခ်ိန္ တနာရီစာ လႊင့္ဖို႔ စီစဥ္ျပင္ဆင္ရျပန္ပါတယ္။ အလုပ္အားလံုး ျပီးျပီ ေအးျပီရယ္လို႔ နာရီၾကည့္ေတာ့ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီထိုးပါျပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ ည ၁၀နာရီခြဲ.. ထိုင္းမွာ ည ၁၁နာရီ.. စကၤာပူမွာ ည ၁၂နာရီ……။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔မွာလည္း Parking ေနရာခက္ခဲလွတဲ့ Washington DC ထဲ... ေန႔လယ္ပိုင္းသမားေတြ ကားရပ္စရာ အဆင္ေျပဖို႔အတြက္ ကိုယ္ရထားတဲ့ Parking ေနရာေလးေတြမွာ သူတို႔ ရပ္ႏိုင္ဖို႔ မနက္ပိုင္းသမားေတြက အခ်ိန္ကိုက္ ျပန္ရပါမယ္။ သိပ္ပင္ပန္းထားျပီမို႔ ျပန္လည္း ျပန္ခ်င္ေနၾကပါျပီ။ က်မဆိုရင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူမ်ားကားနဲ႔ လိုက္ျပန္ရတာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လိုက္မယ့္သူျပန္ခ်ိန္ အမီ လိုက္ျပန္ရတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သိမ္းဆည္း ျပင္ဆင္တာနဲ႔ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီခြဲ ရံုးျပန္ခ်ိန္မွာေတာ့ အေရွ႔ဘက္ျခမ္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အိပ္ေမာက်ခ်ိန္ ေရာက္ျပီေပါ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ကလည္း အနည္းဆံုးနာရီ၀က္ေလာက္ ေမာင္းၾကရဦးမွာေလ..။ ဒါေတာင္ Traffic မမိပါမွ။ Traffic မိလိုက္လို႔ကေတာ့ လမ္းမွာတင္ တနာရီေက်ာ္ၾကာတတ္တာပါ။
+++++
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့.. ခုေတာ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ က်မရဲ႕ ဆည္းလည္းၾကီးေတြ အိမ္မွာ ရွိေနတာေပါ့။ အရြယ္ေတြၾကီးလာ အသံေတြကလည္း ပိုညံလာေတာ့ ဆည္းလည္းေလးေတြ ဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကေလးေတြႏႈတ္ဆက္ျပီး ေမေမ ခဏ နားမယ္ေဟ့လို႔ အသံေပး.. ေျခလက္ေဆးျပီး တေရး၀င္အိပ္ရပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေခါင္းေတြအံုျပီး လူက စိတ္မၾကည္ ခ်င္ဘူး။ ေန႔လယ္ ၁နာရီခြဲေလာက္ကေန ေန႔လယ္ ၂နာရီခြဲေလာက္ထိက က်မရဲ႕ တခ်က္အိပ္ခ်ိန္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွာေတာ့ မနက္ ၅နာရီအလုပ္၀င္ရျပီး ေန႔လယ္ ၂နာရီမွာ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ ကေလးတို႔အေဖလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္လာပါျပီ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အိပ္ယာထ.. ကေလးေတြနဲ႔ ဘာ ညာ ဘာညာေလးေတြ ေျပာစရာရွိတာ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္။ TV ခဏၾကည့္ရင္းနားၾက။ ျပီး ေစ်း၀ယ္ဖို႔ လိုရင္ တခ်က္ေျပး၀ယ္ၾက။ ညေန ၄နာရီ၀န္းက်င္ဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ အေဖနဲ႔အေမ ႏွစ္ေယာက္သား မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ စပါျပီ။ ညေနစာဟင္းခ်က္။ မနက္ဖန္ေန႔လယ္စာအတြက္ ခ်က္။ ကေလးေတြ မနက္စာစားဖို႔ အသင့္ျပင္ခဲ့။ အခ်ိန္ေတြက ကုန္လြယ္ လိုက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ တဘက္က သားနဲ႔ သမီးကို ျမန္မာစာသင္ရပါတယ္။ သူတို႔ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ သူတို႔ အိမ္စာေတြ ကူလုပ္ေပါ့။ ညေနစာထမင္းစားတဲ့ ည ၇နာရီေလာက္ထိက အလုပ္မျပတ္တတ္ ေသးပါဘူး။ ည ၈နာရီမွာ လာတတ္တဲ့ က်မၾကိဳက္တဲ့ Lifetime Movie ေတြ တနာရီစာ ထိုင္ၾကည့္ဖို႔ ကိုေတာင္ အေတာ္ အခ်ိန္လုပ္ယူရတာပါ။
ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာကလည္း က်မအတြက္က အနားယူတာတမ်ိဳးျဖစ္သလို အဂၤလိပ္စကားေျပာအတြက္လည္း ပါပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေၾကာ္ျငာေတြ လာခ်ိန္မွာ မီးဖိုထဲ အလုပ္၀င္လုပ္ရေသးတာပါ။ ည ၁၀နာရီေလာက္မွာေတာ့ ပတ္စာခြာ ဖ်ာသိမ္းပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တေန႔မနက္ ၃နာရီျပန္ထရမွာမို႔ အိပ္လည္း အိပ္သင့္ပါျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွပဲ ကေလးေတြကိုလည္း သူတို႔အခန္းထဲ ေမာင္းသြင္း..။ က်မကေတာ့ အင္တာနက္တခ်က္ထိုင္.. email စစ္… ရံုးအလုပ္ထဲက က်န္ေသးတဲ့ Web စစ္တဲ့အလုပ္ လုပ္။ ည ၁၁နာရီထိုးေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ အိပ္လို႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တပတ္တၾကိမ္အသံလႊင့္ေနရတဲ့ ရသစာအုပ္စင္ က႑အတြက္ စာဖတ္ရပါဦးမယ္။ အနည္းဆံုး တညကို ၀တၳဳတို ၃ပုဒ္ေလာက္အနည္းဆံုး ဖတ္ႏိုင္ပါမွ တပတ္ တပတ္ ေရြးဖို႔ ေရးဖို႔ အခ်ိန္မီပါတယ္။ က်မ တကယ္အိပ္မယ္လို႔ စာၾကည့္မီးကို ပိိတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ အေစာဆံုး ည ၁၁နာရီခြဲပါ။ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ေတာ့ ကံ အင္မတန္ ေကာင္းတာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ေနာက္ ၃နာရီအၾကာ မနက္ ၃နာရီမွာ ထရမွာမို႔….. အိပ္ခ်ိန္ ၃နာရီပဲ ရတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
+++++
ဒါျဖင့္ ညေနပိုင္းဂ်ဴတီဆိုေတာ့ေရာ..။ အင္း အိပ္ခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ပိုရတယ္ေပါ့။ က်န္တာကေတာ့ အခ်ိန္ေျပာင္းသြားတာ တခုပါပဲ။ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတာေတြက မေျပာင္းပါဘူး။
မနက္ ၈နာရီေလာက္ထ… မနက္စာ စားဖို႔လုပ္ေပး။ ကိုယ္ရွိေနရင္ေတာ့လည္း ထမင္းေၾကာ္ရင္ ေၾကာ္.. ဆီထမင္းထိုးရင္ထိုး။ မုန္႔ဟင္းခါးေလးခ်က္ရင္ ခ်က္။ (က်မ ရံုးသြားရတဲ့ေန႔ဆိုရင္ေတာ့ ညပိုင္းကတည္းက က်မ စီစဥ္ထုတ္ေပးထားခဲ့တဲ့ ပီဇာျဖစ္ျဖစ္.. ဆင္းဒ၀စ္ျဖစ္ျဖစ္.. ဘာဂါျဖစ္ျဖစ္.. Dumpling ျဖစ္ျဖစ္ကို သားၾကီးက ျပန္ေႏႊးျပီး ေမာင္ႏွမေတြ အဆင္ေျပေအာင္ စားၾကရတာေပါ့။) ေနာက္ သားသမီးေတြ ႏိုးလာေတာ့ မနက္စာ စားၾက။ က်မက ညေနစာအတြက္ ဟင္းခ်က္။ ဟင္းခ်က္ေနရင္းသားကပဲ သူတို႔ကို ျမန္မာစာသင္။ (သူတို႔ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ မနက္၈နာရီခြဲ သူတို႔ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ အေရွ႔ဘက္ျခမ္းသား ေဘာ္ေဘာ္ေတြဆီမွာကလည္း ညအေစာပိုင္းေလး ဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ Chat ရင္း အလုပ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေသးတာေပါ့) ခုေတာ့ ကေလးေတြ စာလုပ္ေနတုန္း က်မအတြက္ ထမင္းဗူးျပင္။ ေန႔လယ္ ၁၁နာရီမွာ ေရခ်ိဳးျပင္ဆင္မွ အိမ္ကေန ၁၁ခြဲထြက္။ ဒါမွ ရံုးကို ၁၂နာရီခြဲအေရာက္ေလာက္ ၀င္ႏိုင္။ ဟူးးးးးးးးးးးးးး
ရံုးေရာက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရႈပ္သလဲလဲ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူးေနာ္..။ ဆိုေတာ့…………………
(ဒီၾကားထဲ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္မမွန္လို႔… ပင္ပန္းတာအေၾကာင္းျပျပီး မတရားစားလို႔… အစားေအသာက္ မဆင္ျခင္လို႔… ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမလုပ္လို႔… ကိုယ္အေလးခ်ိန္တက္.. Cholesterol ေတြတက္တဲ့ ဆိုးက်ိဳးဆက္ေတြ မေျပာေသး… :P)
+++++
ဒါျဖင့္ နားရက္ကေလးေတြမွာ ဘာလုပ္သလဲတဲ့။ သံုးေလးနာရီေလာက္ေတာ့ တကယ္ပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ နားပါတယ္။ အိပ္ယာထဲ လွဲရင္းျဖစ္ျဖစ္.. စာဖတ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ တကားေလာက္ ၾကည့္ပါတယ္။ ခုလို စာေလးေပေလး နည္းနည္း ေရးဖို႔ ၾကိဳးစား ပါတယ္။ ျပီးရင္ အိမ္ရွင္းတဲ့အလုပ္ေတြဘာေတြ လုပ္ပါတယ္။ ကေလးေတြအေဖအလုပ္ကျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေစ်း၀ယ္ထြက္တာတို႔ ကေလးေတြကို တေနရာရာ ထြက္ပို႔တာတို႔ လုပ္ပါတယ္။ စေနည ... ေသာၾကာညေတြမွာ ရွိတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ ပါတီေတြ သြားပါတယ္။ အဲဒါေတြကလည္း မလုပ္မျဖစ္တဲ့ ကိစၥေတြပါပဲ။ ဗမာမိသားစုေတြ ဗမာကေလးေတြ ဆံုၾကတာေလ။
++++
ေျပာရရင္.. Blog ကို မလွည့္ႏိုင္ေတာ့့တာ ဒါေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ Comment Box ကို ျဖဳတ္လိုက္တာလည္း ဒါေၾကာင့္ပါ။ က်မက အခ်ိန္မွန္၀င္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတာေတြကို အခ်ိန္မီမဖ်က္ႏိုင္ေတာ့ အေတာ္အရုပ္ဆိုးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တဘက္ကလည္း ဘေလာ့မွာမွ ဆက္သြယ္ၾကရတဲ့ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမေတြကို လြမ္းလြမ္းေနတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ Moderate ေတာ့လည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး။ (ခုေတာ့လည္း လြမ္းလာတာနဲ႔ Comment ျပန္ဖြင့္ထားလိုက္ျပန္ပါျပီ.. ကိုေပါကေတာ့ ဘာေျပာဦးမယ္ မသိ :P)
ေနာက္ပိုင္း ပိုဆိုးမွာက ကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္မယ့္ လာမယ့္ Fall term မွာ က်မ ေက်ာင္းတက္ေတာ့မွာ။ အခ်ိန္ထပ္ေပးရမယ့္အျပင္ ေက်ာင္းစာေတြပါ ပိေတာ့မွာ။ Blog ဘယ္လိုျပန္ေရးမလဲတဲ့..။ စဥ္းစားတိုင္း က်မ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ အခ်ိန္မရွိပါဘူးဆိုကာမွ ေရးခ်င္တာေတြ ေရးစရာေတြကလည္း ေပၚလာလိုက္တာ အစီအရီေပါ့။
ဒီေန႔ဆိုရင္ ကိုငွက္ဆံုးတာ ၆ႏွစ္ျပည့္ျပီ။ ဒီတေလာ သြယ္သြယ္နဲ႔ မိေထာေလးကို သတိရရေနတာ။ သမီးေတာင္ ၁၅ႏွစ္သမီး ေလာက္ ရွိျပီထင္ပါရဲ႕ဆိုျပီး သတိရေနတာ။ ဒါေပမဲ့ က်မ စာမေရးႏိုင္။ ဒီတခါေတာ့ စကားလံုးတလံုးမွ ထြက္က် မလာ။ မနက္ဖန္ ၾသဂုတ္ ၁၅ရက္က်ေတာ့ ဆရာၾကီး မင္းသု၀ဏ္ ၆ႏွစ္ျပည့္။ အဲဒီအထိမ္းအမွတ္အတြက္ေတာ့ ဆဲဗင္းအလဲဗင္း ေရြးေကာက္ပြဲ ဆိုတာၾကီးနဲ႔လည္း အံကိုက္ေအာင္ … ဘၾကီးေအာင္ ညာတယ္..၀တၳဳတိုေလးကို ရသစာအုပ္စင္တင္ဖို႔ လုပ္ေနပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘေလာ့ေလး အသက္မေသရေလေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး စာ နည္းနည္းစီ ျပန္တင္ဖို႔ တကယ္ပဲ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ တဘက္ကလည္း ရသစာအုပ္စင္ ဘေလာ့ေလးမွာ အပတ္စဥ္အသံလႊင့္ခဲ့တဲ့ အသံဖိုင္ေတြကို အခ်ိန္ရတိုင္း ျပန္တင္ေနပါတယ္။
ခုေတာ့ က်မခမ်ာ… အဆိုေတာ္ေဇာ္၀င္းရွိန္ရဲ႕ တကယ္ဆို အခ်စ္ပဲလိုတယ္ ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို အခ်စ္ေနရာမွာ အခ်ိန္ကိုပဲ အစားထိုးျပီး သတိရေနရပါေတာ့တယ္။
++++++
