ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ...
ပိေတာက္ပန္းေတြက အစ.. လြမ္းေနတာပါ..
နက္ဖန္ေတာ့ ပိေတာက္ရယ္.. သၾကၤန္ရယ္.. ဗမာျပည္ရယ္.. ေမာ္လျမိဳင္ရယ္.. ဇင္းမယ္ရယ္ကို လြမ္းတဲ့ အလြမ္းေလး တင္ဦးမွပါ...
ခုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္လြမ္းတဲ့ တခါက လြမ္းစရာေကာင္းခဲ့တဲ့ သၾကၤန္တခုအေၾကာင္းေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလး ျပန္တင္ေပးခ်င္လို႔ပါ...
က်မအတြက္ေတာ့ ၂၀၀၄-ခုႏွစ္မွာ သႀကၤန္ မက်ပါ။
ပိေတာက္ပန္းေတြလည္း မပြင့္။ ခ်စ္ေသာ ပင္လယ္ ကမ္းေျခမ်ားကလည္း ဟိုးေ၀းေ၀း နယ္နိမိတ္စြန္းေတြဆီ ေရာက္ေနၾကလိမ့္မည္။ ခုခ်ိန္မွာ…“ပိေတာက္ေတြ ေရႊရည္လူးခဲ့ေပါ႔ေလ.. ပုလဲငုံ စပယ္ျဖဴ ဖူးခိုက္ ေ၀ေ၀ ပန္းမ်ဳိးစုံ ရာသီကုန္ ကူးခဲ့ေပါ့ေလ.. ခ်စ္သူကို ရည္စူး ခူးတဲ့လို႔ ေခၽြ… ကုိယ္တိုင္ လွရာရာ ေရြးလို႔ ဆင္မေပးရ ဆံျမ ၫွာေက”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတစ္စကိုလည္း ေမ့ထားရမည္။ ၿပီးလွ်င္ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ့ “ပင္လယ္ထဲက ညသည္ ပိေတာက္ပန္း ျဖစ္၏”ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုရယ္၊ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေရးခဲ့လ်က္နဲ႔ “အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္” လုံးခ်င္း ၀တၳဳရယ္ကုိလည္း စာအုပ္စင္ရဲ့ ဟုိး ေနာက္ဘက္ဆုံးဆီ ထိုးထည့္ သိမ္းထားလိုက္ရမည္။
ခုအခါမွာ… အခ်ိန္ရာသီမွန္္မွန္္ ဆိုက္ကပ္ေနက် ရထားတြဲဟာ သူဆိုက္ကပ္ေနက် ပိေတာက္ေတြ ေ၀ေနတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ဘူတာ တခုခုဆီကို ေရာက္မလာႏိုင္ေသးတာ ေသခ်ာေနမွေတာ့ေလကြယ္။ ဒါျဖင့္.. လႈိင္းေခါင္းျဖဴေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ အဲသည္ ဘူတာေလးေတြကေရာ.. သူတို႔ဆီ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္သံေတြ ေ၀ေ၀ စည္စည္နဲ႔ ေရာက္ ေရာက္ လာေနက် ရထားတြဲေလးကို ေမွ်ာ္ေနမွာလား… သတိရေနမလား ဟင္… ဘယ္ေလာက္ လြမ္းစရာေကာင္းလုိက္သလဲ ေမာင္ေရ…
ပိေတာက္ပန္းတုိ႔ တည့္တည့္ ပြင့္ေသာ ေႏြလယ္ရဲ့ သႀကၤန္တတြင္းမွာပဲ ရထားတြဲေလး တစ္တြဲရဲ့ သမိုင္း စ ခဲ့တာ ပါ။ အဲဒီ့ သမိုင္းထဲမွာ ပင္လယ္ကမ္းေျခဟာလည္း အေရးပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္ခဲ့ရဲ့။ အဲဒီ သမိုင္းဟာ သန္မာတဲ့ လက္ဖ၀ါးတစ္ခု။ တြဲအိမ္ငါးခုပါတဲ့ ရထားတြဲႏွင့္လည္း တူပါေသးသည္။ ေမာင္က မိသားစုကို လက္ငါးေခ်ာင္း ျပည့္ေစခ်င္တာတဲ့။ သားႀကီးရယ္၊ သမီးေလးရယ္၊ ခုေတာ့ သားငယ္ ေထြးေလးရယ္.. အေဖနဲ႔အေမရယ္ ေပါင္း ေတာ့ ငါးေခ်ာင္းျပည့္ၿပီေပါ့တဲ့။ လက္ငါးေခ်ာင္းလည္းစုံေရာ.. အဲဒီလက္ဖ၀ါးရဲ့ ခြန္အားအတြက္တဲ့။ ရထား ေခါင္းတြဲႀကီးခမ်ာ.. တျပည္တရြာ ဟိုးအေ၀းႀကီးကို ထီးတည္း ခုတ္ေမာင္းသြားရရွာရဲ့။ အနာဂတ္အတြက္ တဲ့ ေလ..။ ဘယ္ေလာက္ နာက်င္စရာေကာင္းလုိက္တဲ့ ဘ၀လဲ။ ခြန္အားေတြ.. ေလာင္စာေတြအျပည့္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့မွာ တဲ့။ ၿပီးရင္.. ေနေရာင္ျခည္ေတြ လင္းသစ္ရာဆီ တြဲအိမ္ငါးလုံး အတူ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ခုတ္ေမာင္းၾကမယ္ တဲ့။
အင္မတန္ခ်ဳိၿမိန္တဲ႔ ေမာင့္ရဲ့အိပ္မက္ထဲမွာ ေရာင့္ရဲျခင္းနဲ႔ ျပည့္စုံေပ်ာ္ရႊင္ရေသာ မိသားစုဘ၀ေလးက သိပ္ကို လင္းျပက္ ေတာက္ပတယ္။ ဒါန႔ဲပဲ ခု ခဏ ခြဲရတာ…။ သုံးႏွစ္ဆိုတာ သိပ္ကို ခ်စ္ခင္ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစု အတြက္ေတာ့ သိပ္ေဆြးေျမ႕စရာေကာင္းတဲ့ သုံးကမၻာစာ လုိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္.. က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူ ပ်ဳိးခဲ့တဲ့ ပန္းပင္ကေလးသုံးပင္ တက္ညီလက္ညီ သန္စြမ္း ပြင့္ေ၀လာဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ေတာ့.. အဲသည္ သုံးကမၻာစာကို က်မတို႔ အားခဲ ျဖတ္ေက်ာ္ရမွာေပါ့ေနာ္။
ဒီေႏြမွာ က်မနဲ႔ ေမာင္တို႔ အတူ လက္တြဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာ ရွစ္ေႏြ တိုင္ခဲ့ၿပီ။ အဲသည့္ ရွစ္ေႏြကို က်မ တစ္ခါမွ အလြမ္းႏွင့္ ေသာကႏွင့္ မျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးပါ။ ေမာင္က က်မ ေသာက ခံစားရမွာကို အလြန္ ပူပန္သူ။ စိတ္ကူး အင္မတန္ ယဥ္တတ္ေသာ က်မရဲ့.. သႀကၤန္ေႏြကို ပင္လယ္ကမ္းေျခေတြမွာသာ ကုန္လြန္ေစလိုေသာ ဆႏၵကို သူ အၿမဲ ျဖည့္ဆည္းေပးေနက်…။
ထိုအခါ…က်မက ၂၀၀၄-ခုႏွစ္မွာ ေႏြလယ္တန္ခူးရဲ့ ပြဲေတာ္ဆိုတာကို မသိခ်င္ေတာ့ပါ။ အင္မတန္ပူေသာ တန္ခူးေႏြကို သည္တစ္ႀကိမ္မွာ က်မ ဘယ္လို စိတ္ေအးခ်မ္းျခင္းမ်ဳိးႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ရမွာလဲ…။ လြန္ခဲ့ေသာ ေႏြ က ျဖင့္ က်မကို စိတ္ေအးခ်မ္းျခင္းႏွင့္သာ ၿပီးျပည့္စုံေစခဲ့ပါသည္။
+++++
အထူးသျဖင့္ ေႏြပူပူေတြရဲ့ အားလပ္ရက္ေတြမွာ အဲသည္ ရထားတစ္တြဲက သူတို႔ အိမ္ခန္္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ လုံးေထြး ေပ်ာ္ျမဴးလို႔သာ ေနေနၾကတာ။ ရယ္သံေတြ… စိတ္ေကာက္ငိုသံေတြ… စည္ေ၀လို႔..။ သားရယ္၊ သမီးရယ္၊ အေဖရယ္၊ အေမရယ္ဆိုတဲ့ အသိဟာ သိပ္ကုိ ခ်ဳိၿမိန္လွပါသည္။ လူ႔ဘ၀ရဲ့ ျပည့္စုံတဲ့ အေပ်ာ္ဆုိတာ သာယာတဲ့ မိသားစုဘ၀ထဲမွာပဲ ရွိတယ္လုိ႔ ေမာင္က ယုံသည္။ ဒါကို က်မလည္း ယုံသည္။ သားသမီးေတြလည္း ယုံေစရမည္။ ထိုယုံၾကည္ရျခင္းက ရင္ထဲမွာ ေအးျမလွသည္။ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မွ အခက္အခဲ မၾကံဳရလွ်င္ ေတာ့ မိသားစု နည္းနည္းေလးမွ အေ၀းမခံဘဲ ေနသြားခ်င္ခဲ့တာပါ။
အဲသည္တုန္းကေတာ့ ၀န္းက်င္ထဲက ေႏြအပူေအာက္မွာ က်မတို႔ရဲ့ အိမ္ခန္းကေလးကျဖင့္ ျပတင္းေပါက္မွာ ႏြယ္က်ေနေသာ ဆင္ဂမုန္းအစိမ္းက အစ ေအးရိပ္ဆင္သည္။ အဲသည္မွာ… အိမ္အ၀င္၀က ခန္းဆီး အေပ်ာ့ ေလး ေလအတုိက္မွာ လြင့္သည္ကပင္ ေအးလို႔…။ သားအဖတေတြ ပူးေပါင္းၿပီး က်မ စိတ္တိုေအာင္ စၾကသည္ ကပင္ အဲသည္ ေအးရိပ္ေတြနဲ႔ ဟာမိုနီျဖစ္လွ၏။
ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ… က်မတို႔အတြက္ေတာ့ အဲသည္ သစ္ပင္အုပ္ေတြၾကားက ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေသာ ေပ၂၀ ပတ္လည္ အိမ္ခန္းကေလးမွာ သိပ္ကို ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားခဲ့ပါသည္။
+++++
ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ခုလို က်မ လြမ္းေနခ်ိန္မွာ ေမာင္လည္း က်မလို လြမ္းေနခ်ိန္မွာ ေမာင္လည္း က်မလို လြမ္းေနလိမ့္မည္ ဆိုတာပါပဲ။ က်မ ယုံၾကည္သည္၊ ခုထိ… ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုနီးပါး ခရီးမွာ က်မႏွင့္ ေမာင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ အႀကီးအက်ယ္ သေဘာကြဲလြဲျခင္းမ်ဳိး မရွိဖူးခဲ့။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရွိေသာႀကိဳးက အျပန္အလွန္္ ငဲ့ၫွာမႈပဲျဖစ္သည္။ အဲသည္ႀကိဳးက အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တင္းမာသည္။ ခိုင္ခံ့ဖို႔ကိုေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ႀကိဳးစား ထိ္န္းသိမ္းၾကရမွာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခု ေမာင္ႏွင့္ က်မ၏ တူညီတာတစ္ခုက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုံဆည္းရျခင္းအတြက္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးတင္ေနမိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ လင္ေယာက္်ား အေပၚ စြာေလာင္ေလာင္ တုံ႔ျပန္တတ္ေသာ ၊ ပြစိပြစိလုပ္တတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္သည့္အတြက္ ေမာင္က က်မကို ေက်းဇူးတင္သလို.. ဇနီးမယားကို ဆဲေရး တိုင္းထြာ မလုပ္တတ္ေသာ၊ အၾကမ္းမဖက္တတ္ေသာ.. စိတ္ရွည္ေသာ ေမာင့္ကိုလည္း က်မက အၿမဲ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။(အဲသည္လို မိသားစုမ်ိဳးက်ကာမွ ခြဲရေလတယ္)။ ၀မ္းေရးအတြက္.. တဲ့။ လြမ္းေရးထက္ ၀မ္းေရးခက္ခဲ့ျပီ။
က်မက မၾကာခဏဆိုသလို “ခုေန ေမာင္ ကိုယ့္ကို ထားသြားရင္ေတာင္ ရၿပီ။ ေမာင့္ေက်းဇူးေတြ ကိုယ့္ အေပၚမွာ ခုဆို သိပ္မ်ားေနၿပီ” လို႔ ေျပာမိတတ္သည္။ အဲသည္အခါဆုိ… ေမာင္က ခပ္တည္တည္ျဖင့္ က်မကို စိုက္ၾကည့္တတ္သည္။ ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အဲသလို ဘယ္ေတာ့မွ တစုံတရာ ျပန္ မေျဖရွင္းသည့္ ခင္ပြန္းကို.. သူ႔မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ ေနေနရရံုသက္သက္ျဖင့္ က်မက အရာရာကို ယုံၾကည္ျခင္းပင္။ အဲသည္ ယုံၾကည္ရျခင္းေလးက ၾကာရွည္မခံဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္မွပဲ က်မ ေက်နပ္ႏိုင္ပါသည္။
ေမာင္ႏွင့္ဘ၀မွာ ခုေလာက္ဆယ္ႏွစ္တာ ျပည့္စုံေသာ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းရခဲ့ဖူးျခင္းက က်မအတြက္ေတာ့ တစ္ဘ၀စာ တန္ပါၿပီ။ အဲသည္အသိႏွင့္ပင္… က်မဘ၀မွာ လုံၿခံဳၿပီ… စိတ္မွာ အင္အားေတြရွိၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္… ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကေတာ့ျဖင့္ သီးျခားစီသာ ျဖစ္သည္။ မတတ္သာလြန္းလို႔ ခြဲေနၾက ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ က်မ ေမာင့္ကို မေပ်ာ္တတ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ လြမ္းဆြတ္ပါသည္။
+++++
တကယ္ေတာ့ လြမ္းတယ္ဆုိေသာ စကားကိုပင္ ေပါ့တန္လွသည္ဟု ထင္သည္။ “သူမ်ားေပ်ာ္လို႔ မေပ်ာ္ႏိုင္၊ ရည္းစားေပ်ာက္လို႔ မႈိင္”ဆိုေသာ သႀကၤန္သံခ်ပ္ကေလးက ခုေႏြမွာေတာ့ က်မကို ျမားတစ္စင္းလို အေသအခ်ာ ထိမွန္လိမ့္မည္။ အဲသည္အခါ အရင္ကလို ၿပဳံးႏိုင္ပါ့မလား။ အနားမွာ ေမာင္အတူမရွိတဲ့ သႀကၤန္မွာ က်မ ၿပဳံံးရယ္ ႏုိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါ။ မိသားစုနဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ (အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္) ေမာင္တစ္ေယာက္ တည္း ရွိေနခိုက္ မိသားစုၾကီးရဲ႕ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ တျပည္ျခားမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေနေနရခိုက္မွာ က်မ မေပ်ာ္ရက္ပါ ။ က်မအတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာ င့ဲၫွာမႈတစ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္သည္။
+++++
သႀကၤန္အႀကိဳဆိုရင္… က်မတို႔ ေနခဲ့ေသာ ၿမိဳ႔ကေလးမွာ အၿမဲလို… ပိေတာက္ေတြ အခ်ိန္္ကိုက္ ဖူးတတ္သည္။ က်မတို႔ေနေသာ ပန္းစုံေတာအုပ္ကေလးမွာလည္း သႀကၤန္ပန္းရနံ႔ေတြ သင္းပ်ံ႕လာၿမဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို က်မတို႔ ရထားတြဲေလးဟာ လႈပ္ႏႈိးခံလိုက္ရသလို ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ အနီးဆုံး ပင္လယ္ဆီ ဦးတည္ ခုတ္ေမာင္းေတာ့သည္။ သားၾကီး နဲ႔ သမီးက စင္ေရာ္ေလးေတြလို ပင္လယ္လႈိင္းေတြဆီမွာ ေပ်ာ္သည္။ ပင္လယ္ေရဟာ ပက္လုိ႔မကုန္တဲ့ သႀကၤန္ေရပဲ..။
(ဒီက ပန္းခ်ီ)
ပင္လယ္ရဲ့ မနက္ခင္းမွာဆို ပိေတာက္ေႂကြေတြကလည္း လႈိင္းေတြစီးလို႔၊ ေနေရာင္ျခည္က ပိေတာက္ပြင့္ေတြကို ေရႊေရာင္ ပိုရင့္ေစၿပီး လႈိင္းေတြကိုက်ေတာ့ သက္တံ႔ေရာင္ ဆိုးသည္။ အဲသည္ ျမင္ကြင္းေတြဟာ က်မတို႔အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငီးေငြ႔စရာ မေကာင္း။ ပိေတာက္ေတြကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ အပင္ေပၚ တက္ခူးၿပီး အခန္းေလးထဲ ေ၀ေနေအာင္ ထားေပးလွ်င္ အဲသည္ ပိေတာက္ေတြကမွ အေမႊးဆုံး ျဖစ္သည္။ ရင္ထဲထိ ေအးေစတဲ့ ေမႊးရနံ႔ဟာ သိပ္လည္း လတ္ဆတ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါဟာ ႏွစ္စဥ္ ေမာင္ ေပးေနက် ေမတၱာေတြပဲ မဟုတ္လားကြယ္။ ထိုအခါ တစ္ႏွစ္မွ မပ်က္ကြက္ဖူးေသာ ပိေတာက္ဦးေတြကပင္လွ်င္ ေမာင့္ကို လြမ္းခ်င္ လြမ္းေနႏိုင္ပါ ေသးသည္။
+++++
လူေတြက ေပ်ာ္လို႔။ ညံလို႔၊ သြက္လို႔၊ သႀကၤန္ က်ၿပီတဲ့။ သားႀကီးက “ေရပက္မ႑ပ္ သြားမယ္ေနာ္ေမေမ” တဲ့ ။ သမီးကေတာ့ “အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ေရစည္ခ်ေပး” တဲ့။ သားငယ္ေထြးေလးကေတာ့ လက္တြန္းလွည္းေလးထဲမွာပဲ တခစ္ခစ္ရယ္ေနမွာေပါ့။ ေမေမကေတာ့ သည္အတိုင္းပဲ ကေလးေတြကို ထိုင္ေစာင့္မွာေပါ့ကြယ္။ သားႀကီးက ေနာက္တတ္ၿပီ။ ‘ေမေမကို ဒီႏွစ္ေတာ့ သားပဲ ေရေလာင္းမယ္’ လို႔ ၿပံဳးစစနဲ႔ ေျပာတတ္ၿပီ။ သမီးကေတာ့ ‘ေဖေဖရွိရင္ သမီးကို ေရပိုက္ဆင္ေပးမွာ’ လို႔ သတိရရွာတယ္။ ပိေတာက္ပန္းေတြ ေတြ႔ေတာ့ လိုခ်င္လိုက္တာ တဲ့။ ေမေမကေတာ့ မလိုခ်င္ပါဘူးကြယ္။ သမီး၀ယ္လိုက္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြက အ၀ါေဖ်ာ့လိုက္တာ။ ရနံ႔က လည္း ေလ်ာ့ေသး။ ဟိုး ႏွစ္ေတြတုန္းက ပိေတာက္ေတြကျဖင့္ သႀကၤန္ရက္ ကုန္တာေတာင္ သူ႔ရနံ႔က ေ၀့၀ဲ လြင္ပ်ံ႕ က်န္ေနေသးသလို။ ခူးေပးတဲ့သူေၾကာင့္ ပိုေမႊးတာ ျဖစ္မွာေနာ္။
လတ္ဆတ္တဲ့ရနံ႔က ေလေျပႏွင့္အတူ ေမ်ာလြင့္လာသည္။ သမီးက ပိေတာက္ေတြ ေခၽြကစား။ ေရစည္ထဲမွာ ပိေတာက္ပြင့္ေႂကြေတြ... ေရေဘာင္ဘင္ထဲမွာ ေ၀လို႔။ လႈိင္းေခါင္းျဖဴသံ တ၀ုန္း၀ုန္းကို ၾကားသည္။ ပိေတာက္ ပြင့္ေႂကြေတြက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလိမ့္လိမ့္။ ကိုယ့္ဆံပင္ပြပြမွာ ပိေတာက္ခက္ေတြ ထိုးစိုက္ေပးတတ္တဲ့ လက္အစံု ကို သတိရတယ္။ ေဟာ သမီးေလးရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံ။ ေမာင့္ခမ်ာလည္း လြမ္းရွာမွာပဲ။ ေဟာ… သားႀကီးက ေဖေဖေရ ေသာင္ျပင္မွာ ေဘာလံုးလုေအာင္… တဲ့။ သားငယ္ေလးကေတာ့ အေဖ့လက္ကို အားကိုးတႀကီး ဖမ္းဆုပ္ရင္း လိႈင္းၾကားမွာ ရာဘာေလွကေလး စီးလိမ့္မည္။ သံုးႏွစ္အတြင္း သားသမီးေတြ အေဖကို စိမ္းသြား မွာလည္း စိုးတယ္တဲ့။ ‘အားတင္းထားေနာ္… ေမာင္ရယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ က်န္ေတာ့တာပါ’ က်မ ဘယ္သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္ ေနတာလဲ။ ေမာင့္ကိုလား။ သားသမီးေတြကိုလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကိုယ္လား။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ေတာ့ အားငယ္စြာ ငိုေႂကြးပစ္လိုက္ခ်င္တာပါ။
ေဟာ… ပိေတာက္ေတြ လတ္ဆတ္ေသာေမႊးရနံနဲ႔၊ မိုးစက္ေတြ စိုစြတ္ေနသလို လန္းလို႔။ အရြက္စိမ္းေတြက ဖားဖား ေ၀ေ၀ ၀န္းရံလို႔။ ေမာင္က ပိေတာက္ဆို အရြက္စိမ္းေတြ တြဲေနမွ လွသတဲ့။ ေခါင္းတြဲ ရွိမေနေသးတဲ့ ရထားတြဲေလးကေရာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု လွပါ့မလား ……
အို… က်မ ရင္ထဲကို ပိေတာက္စိမ္းစိမ္းေတြ အဆုပ္လိုက္ အခဲလိုက္ ဘယ္သူ ပစ္ထည့္လိုက္တာလဲ…ဟင္။ အဲသည့္ အခ်ိန္ေလးမွာ ေခါင္းတြဲလာ မခ်ိတ္ေသးတဲ့ ရထားအိမ္ကေလး ေလးတြဲကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း တင္းက်ပ္ သိပ္သည္းေအာင္ ခ်ိတ္လို႔ ပကတိ ျငိမ္သက္စြာ…။
+++++
အေသခ်ာဆံုးကေတာ့ က်မအတြက္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ သႀကၤန္ မက်ပါ။
ေမၿငိမ္း
Empress မဂၢဇင္း။
၂၀၀၄-ဧျပီလ ။
နက္ဖန္ေတာ့ ပိေတာက္ရယ္.. သၾကၤန္ရယ္.. ဗမာျပည္ရယ္.. ေမာ္လျမိဳင္ရယ္.. ဇင္းမယ္ရယ္ကို လြမ္းတဲ့ အလြမ္းေလး တင္ဦးမွပါ...
ခုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္လြမ္းတဲ့ တခါက လြမ္းစရာေကာင္းခဲ့တဲ့ သၾကၤန္တခုအေၾကာင္းေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလး ျပန္တင္ေပးခ်င္လို႔ပါ...
ပိေတာက္ေတြ ေမ်ာေနတဲ့အလြမ္း
က်မအတြက္ေတာ့ ၂၀၀၄-ခုႏွစ္မွာ သႀကၤန္ မက်ပါ။
ပိေတာက္ပန္းေတြလည္း မပြင့္။ ခ်စ္ေသာ ပင္လယ္ ကမ္းေျခမ်ားကလည္း ဟိုးေ၀းေ၀း နယ္နိမိတ္စြန္းေတြဆီ ေရာက္ေနၾကလိမ့္မည္။ ခုခ်ိန္မွာ…“ပိေတာက္ေတြ ေရႊရည္လူးခဲ့ေပါ႔ေလ.. ပုလဲငုံ စပယ္ျဖဴ ဖူးခိုက္ ေ၀ေ၀ ပန္းမ်ဳိးစုံ ရာသီကုန္ ကူးခဲ့ေပါ့ေလ.. ခ်စ္သူကို ရည္စူး ခူးတဲ့လို႔ ေခၽြ… ကုိယ္တိုင္ လွရာရာ ေရြးလို႔ ဆင္မေပးရ ဆံျမ ၫွာေက”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတစ္စကိုလည္း ေမ့ထားရမည္။ ၿပီးလွ်င္ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ့ “ပင္လယ္ထဲက ညသည္ ပိေတာက္ပန္း ျဖစ္၏”ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုရယ္၊ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေရးခဲ့လ်က္နဲ႔ “အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္” လုံးခ်င္း ၀တၳဳရယ္ကုိလည္း စာအုပ္စင္ရဲ့ ဟုိး ေနာက္ဘက္ဆုံးဆီ ထိုးထည့္ သိမ္းထားလိုက္ရမည္။
ခုအခါမွာ… အခ်ိန္ရာသီမွန္္မွန္္ ဆိုက္ကပ္ေနက် ရထားတြဲဟာ သူဆိုက္ကပ္ေနက် ပိေတာက္ေတြ ေ၀ေနတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ဘူတာ တခုခုဆီကို ေရာက္မလာႏိုင္ေသးတာ ေသခ်ာေနမွေတာ့ေလကြယ္။ ဒါျဖင့္.. လႈိင္းေခါင္းျဖဴေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ အဲသည္ ဘူတာေလးေတြကေရာ.. သူတို႔ဆီ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္သံေတြ ေ၀ေ၀ စည္စည္နဲ႔ ေရာက္ ေရာက္ လာေနက် ရထားတြဲေလးကို ေမွ်ာ္ေနမွာလား… သတိရေနမလား ဟင္… ဘယ္ေလာက္ လြမ္းစရာေကာင္းလုိက္သလဲ ေမာင္ေရ…
ပိေတာက္ပန္းတုိ႔ တည့္တည့္ ပြင့္ေသာ ေႏြလယ္ရဲ့ သႀကၤန္တတြင္းမွာပဲ ရထားတြဲေလး တစ္တြဲရဲ့ သမိုင္း စ ခဲ့တာ ပါ။ အဲဒီ့ သမိုင္းထဲမွာ ပင္လယ္ကမ္းေျခဟာလည္း အေရးပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္ခဲ့ရဲ့။ အဲဒီ သမိုင္းဟာ သန္မာတဲ့ လက္ဖ၀ါးတစ္ခု။ တြဲအိမ္ငါးခုပါတဲ့ ရထားတြဲႏွင့္လည္း တူပါေသးသည္။ ေမာင္က မိသားစုကို လက္ငါးေခ်ာင္း ျပည့္ေစခ်င္တာတဲ့။ သားႀကီးရယ္၊ သမီးေလးရယ္၊ ခုေတာ့ သားငယ္ ေထြးေလးရယ္.. အေဖနဲ႔အေမရယ္ ေပါင္း ေတာ့ ငါးေခ်ာင္းျပည့္ၿပီေပါ့တဲ့။ လက္ငါးေခ်ာင္းလည္းစုံေရာ.. အဲဒီလက္ဖ၀ါးရဲ့ ခြန္အားအတြက္တဲ့။ ရထား ေခါင္းတြဲႀကီးခမ်ာ.. တျပည္တရြာ ဟိုးအေ၀းႀကီးကို ထီးတည္း ခုတ္ေမာင္းသြားရရွာရဲ့။ အနာဂတ္အတြက္ တဲ့ ေလ..။ ဘယ္ေလာက္ နာက်င္စရာေကာင္းလုိက္တဲ့ ဘ၀လဲ။ ခြန္အားေတြ.. ေလာင္စာေတြအျပည့္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့မွာ တဲ့။ ၿပီးရင္.. ေနေရာင္ျခည္ေတြ လင္းသစ္ရာဆီ တြဲအိမ္ငါးလုံး အတူ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ခုတ္ေမာင္းၾကမယ္ တဲ့။
အင္မတန္ခ်ဳိၿမိန္တဲ႔ ေမာင့္ရဲ့အိပ္မက္ထဲမွာ ေရာင့္ရဲျခင္းနဲ႔ ျပည့္စုံေပ်ာ္ရႊင္ရေသာ မိသားစုဘ၀ေလးက သိပ္ကို လင္းျပက္ ေတာက္ပတယ္။ ဒါန႔ဲပဲ ခု ခဏ ခြဲရတာ…။ သုံးႏွစ္ဆိုတာ သိပ္ကို ခ်စ္ခင္ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစု အတြက္ေတာ့ သိပ္ေဆြးေျမ႕စရာေကာင္းတဲ့ သုံးကမၻာစာ လုိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္.. က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူ ပ်ဳိးခဲ့တဲ့ ပန္းပင္ကေလးသုံးပင္ တက္ညီလက္ညီ သန္စြမ္း ပြင့္ေ၀လာဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ေတာ့.. အဲသည္ သုံးကမၻာစာကို က်မတို႔ အားခဲ ျဖတ္ေက်ာ္ရမွာေပါ့ေနာ္။
ဒီေႏြမွာ က်မနဲ႔ ေမာင္တို႔ အတူ လက္တြဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာ ရွစ္ေႏြ တိုင္ခဲ့ၿပီ။ အဲသည့္ ရွစ္ေႏြကို က်မ တစ္ခါမွ အလြမ္းႏွင့္ ေသာကႏွင့္ မျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးပါ။ ေမာင္က က်မ ေသာက ခံစားရမွာကို အလြန္ ပူပန္သူ။ စိတ္ကူး အင္မတန္ ယဥ္တတ္ေသာ က်မရဲ့.. သႀကၤန္ေႏြကို ပင္လယ္ကမ္းေျခေတြမွာသာ ကုန္လြန္ေစလိုေသာ ဆႏၵကို သူ အၿမဲ ျဖည့္ဆည္းေပးေနက်…။
ထိုအခါ…က်မက ၂၀၀၄-ခုႏွစ္မွာ ေႏြလယ္တန္ခူးရဲ့ ပြဲေတာ္ဆိုတာကို မသိခ်င္ေတာ့ပါ။ အင္မတန္ပူေသာ တန္ခူးေႏြကို သည္တစ္ႀကိမ္မွာ က်မ ဘယ္လို စိတ္ေအးခ်မ္းျခင္းမ်ဳိးႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ရမွာလဲ…။ လြန္ခဲ့ေသာ ေႏြ က ျဖင့္ က်မကို စိတ္ေအးခ်မ္းျခင္းႏွင့္သာ ၿပီးျပည့္စုံေစခဲ့ပါသည္။
+++++
အထူးသျဖင့္ ေႏြပူပူေတြရဲ့ အားလပ္ရက္ေတြမွာ အဲသည္ ရထားတစ္တြဲက သူတို႔ အိမ္ခန္္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ လုံးေထြး ေပ်ာ္ျမဴးလို႔သာ ေနေနၾကတာ။ ရယ္သံေတြ… စိတ္ေကာက္ငိုသံေတြ… စည္ေ၀လို႔..။ သားရယ္၊ သမီးရယ္၊ အေဖရယ္၊ အေမရယ္ဆိုတဲ့ အသိဟာ သိပ္ကုိ ခ်ဳိၿမိန္လွပါသည္။ လူ႔ဘ၀ရဲ့ ျပည့္စုံတဲ့ အေပ်ာ္ဆုိတာ သာယာတဲ့ မိသားစုဘ၀ထဲမွာပဲ ရွိတယ္လုိ႔ ေမာင္က ယုံသည္။ ဒါကို က်မလည္း ယုံသည္။ သားသမီးေတြလည္း ယုံေစရမည္။ ထိုယုံၾကည္ရျခင္းက ရင္ထဲမွာ ေအးျမလွသည္။ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မွ အခက္အခဲ မၾကံဳရလွ်င္ ေတာ့ မိသားစု နည္းနည္းေလးမွ အေ၀းမခံဘဲ ေနသြားခ်င္ခဲ့တာပါ။
အဲသည္တုန္းကေတာ့ ၀န္းက်င္ထဲက ေႏြအပူေအာက္မွာ က်မတို႔ရဲ့ အိမ္ခန္းကေလးကျဖင့္ ျပတင္းေပါက္မွာ ႏြယ္က်ေနေသာ ဆင္ဂမုန္းအစိမ္းက အစ ေအးရိပ္ဆင္သည္။ အဲသည္မွာ… အိမ္အ၀င္၀က ခန္းဆီး အေပ်ာ့ ေလး ေလအတုိက္မွာ လြင့္သည္ကပင္ ေအးလို႔…။ သားအဖတေတြ ပူးေပါင္းၿပီး က်မ စိတ္တိုေအာင္ စၾကသည္ ကပင္ အဲသည္ ေအးရိပ္ေတြနဲ႔ ဟာမိုနီျဖစ္လွ၏။
ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ… က်မတို႔အတြက္ေတာ့ အဲသည္ သစ္ပင္အုပ္ေတြၾကားက ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေသာ ေပ၂၀ ပတ္လည္ အိမ္ခန္းကေလးမွာ သိပ္ကို ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားခဲ့ပါသည္။
+++++
ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ခုလို က်မ လြမ္းေနခ်ိန္မွာ ေမာင္လည္း က်မလို လြမ္းေနခ်ိန္မွာ ေမာင္လည္း က်မလို လြမ္းေနလိမ့္မည္ ဆိုတာပါပဲ။ က်မ ယုံၾကည္သည္၊ ခုထိ… ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုနီးပါး ခရီးမွာ က်မႏွင့္ ေမာင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ အႀကီးအက်ယ္ သေဘာကြဲလြဲျခင္းမ်ဳိး မရွိဖူးခဲ့။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရွိေသာႀကိဳးက အျပန္အလွန္္ ငဲ့ၫွာမႈပဲျဖစ္သည္။ အဲသည္ႀကိဳးက အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တင္းမာသည္။ ခိုင္ခံ့ဖို႔ကိုေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ႀကိဳးစား ထိ္န္းသိမ္းၾကရမွာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခု ေမာင္ႏွင့္ က်မ၏ တူညီတာတစ္ခုက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုံဆည္းရျခင္းအတြက္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးတင္ေနမိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ လင္ေယာက္်ား အေပၚ စြာေလာင္ေလာင္ တုံ႔ျပန္တတ္ေသာ ၊ ပြစိပြစိလုပ္တတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္သည့္အတြက္ ေမာင္က က်မကို ေက်းဇူးတင္သလို.. ဇနီးမယားကို ဆဲေရး တိုင္းထြာ မလုပ္တတ္ေသာ၊ အၾကမ္းမဖက္တတ္ေသာ.. စိတ္ရွည္ေသာ ေမာင့္ကိုလည္း က်မက အၿမဲ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။(အဲသည္လို မိသားစုမ်ိဳးက်ကာမွ ခြဲရေလတယ္)။ ၀မ္းေရးအတြက္.. တဲ့။ လြမ္းေရးထက္ ၀မ္းေရးခက္ခဲ့ျပီ။
က်မက မၾကာခဏဆိုသလို “ခုေန ေမာင္ ကိုယ့္ကို ထားသြားရင္ေတာင္ ရၿပီ။ ေမာင့္ေက်းဇူးေတြ ကိုယ့္ အေပၚမွာ ခုဆို သိပ္မ်ားေနၿပီ” လို႔ ေျပာမိတတ္သည္။ အဲသည္အခါဆုိ… ေမာင္က ခပ္တည္တည္ျဖင့္ က်မကို စိုက္ၾကည့္တတ္သည္။ ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အဲသလို ဘယ္ေတာ့မွ တစုံတရာ ျပန္ မေျဖရွင္းသည့္ ခင္ပြန္းကို.. သူ႔မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ ေနေနရရံုသက္သက္ျဖင့္ က်မက အရာရာကို ယုံၾကည္ျခင္းပင္။ အဲသည္ ယုံၾကည္ရျခင္းေလးက ၾကာရွည္မခံဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္မွပဲ က်မ ေက်နပ္ႏိုင္ပါသည္။
ေမာင္ႏွင့္ဘ၀မွာ ခုေလာက္ဆယ္ႏွစ္တာ ျပည့္စုံေသာ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းရခဲ့ဖူးျခင္းက က်မအတြက္ေတာ့ တစ္ဘ၀စာ တန္ပါၿပီ။ အဲသည္အသိႏွင့္ပင္… က်မဘ၀မွာ လုံၿခံဳၿပီ… စိတ္မွာ အင္အားေတြရွိၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္… ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကေတာ့ျဖင့္ သီးျခားစီသာ ျဖစ္သည္။ မတတ္သာလြန္းလို႔ ခြဲေနၾက ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ က်မ ေမာင့္ကို မေပ်ာ္တတ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ လြမ္းဆြတ္ပါသည္။
+++++
တကယ္ေတာ့ လြမ္းတယ္ဆုိေသာ စကားကိုပင္ ေပါ့တန္လွသည္ဟု ထင္သည္။ “သူမ်ားေပ်ာ္လို႔ မေပ်ာ္ႏိုင္၊ ရည္းစားေပ်ာက္လို႔ မႈိင္”ဆိုေသာ သႀကၤန္သံခ်ပ္ကေလးက ခုေႏြမွာေတာ့ က်မကို ျမားတစ္စင္းလို အေသအခ်ာ ထိမွန္လိမ့္မည္။ အဲသည္အခါ အရင္ကလို ၿပဳံးႏိုင္ပါ့မလား။ အနားမွာ ေမာင္အတူမရွိတဲ့ သႀကၤန္မွာ က်မ ၿပဳံံးရယ္ ႏုိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါ။ မိသားစုနဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ (အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္) ေမာင္တစ္ေယာက္ တည္း ရွိေနခိုက္ မိသားစုၾကီးရဲ႕ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ တျပည္ျခားမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေနေနရခိုက္မွာ က်မ မေပ်ာ္ရက္ပါ ။ က်မအတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာ င့ဲၫွာမႈတစ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္သည္။
+++++
သႀကၤန္အႀကိဳဆိုရင္… က်မတို႔ ေနခဲ့ေသာ ၿမိဳ႔ကေလးမွာ အၿမဲလို… ပိေတာက္ေတြ အခ်ိန္္ကိုက္ ဖူးတတ္သည္။ က်မတို႔ေနေသာ ပန္းစုံေတာအုပ္ကေလးမွာလည္း သႀကၤန္ပန္းရနံ႔ေတြ သင္းပ်ံ႕လာၿမဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို က်မတို႔ ရထားတြဲေလးဟာ လႈပ္ႏႈိးခံလိုက္ရသလို ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ အနီးဆုံး ပင္လယ္ဆီ ဦးတည္ ခုတ္ေမာင္းေတာ့သည္။ သားၾကီး နဲ႔ သမီးက စင္ေရာ္ေလးေတြလို ပင္လယ္လႈိင္းေတြဆီမွာ ေပ်ာ္သည္။ ပင္လယ္ေရဟာ ပက္လုိ႔မကုန္တဲ့ သႀကၤန္ေရပဲ..။
(ဒီက ပန္းခ်ီ)ပင္လယ္ရဲ့ မနက္ခင္းမွာဆို ပိေတာက္ေႂကြေတြကလည္း လႈိင္းေတြစီးလို႔၊ ေနေရာင္ျခည္က ပိေတာက္ပြင့္ေတြကို ေရႊေရာင္ ပိုရင့္ေစၿပီး လႈိင္းေတြကိုက်ေတာ့ သက္တံ႔ေရာင္ ဆိုးသည္။ အဲသည္ ျမင္ကြင္းေတြဟာ က်မတို႔အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငီးေငြ႔စရာ မေကာင္း။ ပိေတာက္ေတြကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ အပင္ေပၚ တက္ခူးၿပီး အခန္းေလးထဲ ေ၀ေနေအာင္ ထားေပးလွ်င္ အဲသည္ ပိေတာက္ေတြကမွ အေမႊးဆုံး ျဖစ္သည္။ ရင္ထဲထိ ေအးေစတဲ့ ေမႊးရနံ႔ဟာ သိပ္လည္း လတ္ဆတ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါဟာ ႏွစ္စဥ္ ေမာင္ ေပးေနက် ေမတၱာေတြပဲ မဟုတ္လားကြယ္။ ထိုအခါ တစ္ႏွစ္မွ မပ်က္ကြက္ဖူးေသာ ပိေတာက္ဦးေတြကပင္လွ်င္ ေမာင့္ကို လြမ္းခ်င္ လြမ္းေနႏိုင္ပါ ေသးသည္။
+++++
လူေတြက ေပ်ာ္လို႔။ ညံလို႔၊ သြက္လို႔၊ သႀကၤန္ က်ၿပီတဲ့။ သားႀကီးက “ေရပက္မ႑ပ္ သြားမယ္ေနာ္ေမေမ” တဲ့ ။ သမီးကေတာ့ “အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ေရစည္ခ်ေပး” တဲ့။ သားငယ္ေထြးေလးကေတာ့ လက္တြန္းလွည္းေလးထဲမွာပဲ တခစ္ခစ္ရယ္ေနမွာေပါ့။ ေမေမကေတာ့ သည္အတိုင္းပဲ ကေလးေတြကို ထိုင္ေစာင့္မွာေပါ့ကြယ္။ သားႀကီးက ေနာက္တတ္ၿပီ။ ‘ေမေမကို ဒီႏွစ္ေတာ့ သားပဲ ေရေလာင္းမယ္’ လို႔ ၿပံဳးစစနဲ႔ ေျပာတတ္ၿပီ။ သမီးကေတာ့ ‘ေဖေဖရွိရင္ သမီးကို ေရပိုက္ဆင္ေပးမွာ’ လို႔ သတိရရွာတယ္။ ပိေတာက္ပန္းေတြ ေတြ႔ေတာ့ လိုခ်င္လိုက္တာ တဲ့။ ေမေမကေတာ့ မလိုခ်င္ပါဘူးကြယ္။ သမီး၀ယ္လိုက္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြက အ၀ါေဖ်ာ့လိုက္တာ။ ရနံ႔က လည္း ေလ်ာ့ေသး။ ဟိုး ႏွစ္ေတြတုန္းက ပိေတာက္ေတြကျဖင့္ သႀကၤန္ရက္ ကုန္တာေတာင္ သူ႔ရနံ႔က ေ၀့၀ဲ လြင္ပ်ံ႕ က်န္ေနေသးသလို။ ခူးေပးတဲ့သူေၾကာင့္ ပိုေမႊးတာ ျဖစ္မွာေနာ္။
လတ္ဆတ္တဲ့ရနံ႔က ေလေျပႏွင့္အတူ ေမ်ာလြင့္လာသည္။ သမီးက ပိေတာက္ေတြ ေခၽြကစား။ ေရစည္ထဲမွာ ပိေတာက္ပြင့္ေႂကြေတြ... ေရေဘာင္ဘင္ထဲမွာ ေ၀လို႔။ လႈိင္းေခါင္းျဖဴသံ တ၀ုန္း၀ုန္းကို ၾကားသည္။ ပိေတာက္ ပြင့္ေႂကြေတြက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလိမ့္လိမ့္။ ကိုယ့္ဆံပင္ပြပြမွာ ပိေတာက္ခက္ေတြ ထိုးစိုက္ေပးတတ္တဲ့ လက္အစံု ကို သတိရတယ္။ ေဟာ သမီးေလးရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံ။ ေမာင့္ခမ်ာလည္း လြမ္းရွာမွာပဲ။ ေဟာ… သားႀကီးက ေဖေဖေရ ေသာင္ျပင္မွာ ေဘာလံုးလုေအာင္… တဲ့။ သားငယ္ေလးကေတာ့ အေဖ့လက္ကို အားကိုးတႀကီး ဖမ္းဆုပ္ရင္း လိႈင္းၾကားမွာ ရာဘာေလွကေလး စီးလိမ့္မည္။ သံုးႏွစ္အတြင္း သားသမီးေတြ အေဖကို စိမ္းသြား မွာလည္း စိုးတယ္တဲ့။ ‘အားတင္းထားေနာ္… ေမာင္ရယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ က်န္ေတာ့တာပါ’ က်မ ဘယ္သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္ ေနတာလဲ။ ေမာင့္ကိုလား။ သားသမီးေတြကိုလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကိုယ္လား။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ေတာ့ အားငယ္စြာ ငိုေႂကြးပစ္လိုက္ခ်င္တာပါ။
ေဟာ… ပိေတာက္ေတြ လတ္ဆတ္ေသာေမႊးရနံနဲ႔၊ မိုးစက္ေတြ စိုစြတ္ေနသလို လန္းလို႔။ အရြက္စိမ္းေတြက ဖားဖား ေ၀ေ၀ ၀န္းရံလို႔။ ေမာင္က ပိေတာက္ဆို အရြက္စိမ္းေတြ တြဲေနမွ လွသတဲ့။ ေခါင္းတြဲ ရွိမေနေသးတဲ့ ရထားတြဲေလးကေရာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု လွပါ့မလား ……
အို… က်မ ရင္ထဲကို ပိေတာက္စိမ္းစိမ္းေတြ အဆုပ္လိုက္ အခဲလိုက္ ဘယ္သူ ပစ္ထည့္လိုက္တာလဲ…ဟင္။ အဲသည့္ အခ်ိန္ေလးမွာ ေခါင္းတြဲလာ မခ်ိတ္ေသးတဲ့ ရထားအိမ္ကေလး ေလးတြဲကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း တင္းက်ပ္ သိပ္သည္းေအာင္ ခ်ိတ္လို႔ ပကတိ ျငိမ္သက္စြာ…။
+++++
အေသခ်ာဆံုးကေတာ့ က်မအတြက္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ သႀကၤန္ မက်ပါ။
ေမၿငိမ္း
Empress မဂၢဇင္း။
၂၀၀၄-ဧျပီလ ။
7 comments:
ပိေတာက္ေတြေမ်ာေနတဲ့အလြမ္းကိုေသခ်ာၿမင္လိုက္
ရပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေရာသၾကၤန္က်လားဟင္...
ဆရာမေရ ၂၀၀၄ သၾကၤန္က တကယ့္ကိုလြမ္းစရာေကာင္းခဲ့တယ္လားဗ်ာ။ အဲသည့္ အခ်ိန္ေလးမွာ ေခါင္းတြဲလာ မခ်ိတ္ေသးတဲ့ ရထားအိမ္ကေလး ေလးတြဲကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း တင္းက်ပ္ သိပ္သည္းေအာင္ ခ်ိတ္လို႔ ပကတိ ျငိမ္သက္စြာ…။
ပိေတာက္ေတြ အဲဒီရထားတြဲေတြမွာ လာပြင့္ရင္ေကာင္းမယ္ စိတ္ကူးေနမိတယ္
ဆရာမစာေလးေတြကို နည္းနည္းစီ လာဖတ္ေနသူပါ။
ဆရာ ဟိန္းလတ္နဲ ့အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုမွာ ေျပာခဲ့တာေလး သတိရေနဆဲပါ။ ဆရာမ ၾကည္ေအး၊ဂ်ဴးတို ့နဲ ့ဆက္ႏြယ္ကာ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေလး။
“အႀကံတူ ေနာက္လူသာရမယ္” ဆိုတာေလ။ အဲဒီလို ဆိုရဲခဲ့တာေလး သိပ္ႀကိဳက္တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ စာတို။စာရွည္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးဆက္ေရးပါဦးေနာ္။
အမေရ အလြမ္းေတြကို အေသအခ်ာျမင္သြား၊ ခံစားသြားရပါတယ္။
ဒီႏွစ္ေတာ့ .. ပိေတာက္ မေ၀ေပမယ့္
သႀကၤန္က် ေနတယ္ မဟုတ္လား :P
ငထက္
အမေမၿငိမ္းေရ... ပိေတာက္ပင္လယ္က အလြမ္းပင္လယ္ၾကီးကို ျဖစ္ေရာ....
း)
အန္တီေရ... ဖတ္ၿပီးသားလို႔ ထင္တယ္။ အန္တီ႔ဘေလာ႔ဂ္မွာပဲ တင္ေပးဖူးတာလား သိဘူး။
Post a Comment