ေခ်ာၾကီးေရ.. မိုးမိုးေရ…

လူမႈဘ၀မွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ရိုးသားမႈဂုဏ္ရည္သာ အဓိကလို႔ သတ္မွတ္တဲ့အခါ..
က်မအတြက္ သမီးေခ်ာ က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တခုျဖစ္ျပီး သားမိုးၾကီးက ရိုးသားမႈတမ်ိဳးျဖစ္ေလရဲ႕။
ေမာလိုက္တာ သမီးရယ္လို႔ ညည္းရင္း တေရး ၀င္ ၀င္ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ တေယာက္အိပ္ေခါက္ကုတင္ေလးကို ခုထိ လြမ္းတုန္း ေခ်ာၾကီးေရ..။ တေယာက္အိပ္ကုတင္ေလးေပၚ ႏွစ္ေယာက္လွဲရင္း တကယ့္သားအမိေတြလို တေယာက္ဘ၀ တေယာက္ ရင္ဖြင့္.. တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အားေပးၾက.. တခါတေလ ဖက္ငိုၾက..။ သမီးဟာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ျဖစ္ခဲ့။ သမီးေၾကာင့္ပဲ စိတ္နာစရာေလာကၾကီးကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဟားတိုက္တတ္ခဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဒဏ္ရာေတြထဲကေန ရုန္းထႏိုင္ခဲ့ဖူး။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ခုလို ေလာကကို နည္းနည္းေအာ့ခ်ိန္မွာေတာ့ သမီးေခ်ာကို လြမ္းရေတာ့တာ..။

++++++

အသက္အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္.. ဘ၀ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ရင္ဆိုင္ရသူ ရင္ဆိုင္ရဲသူ သမီးေခ်ာက ႏွင္းဆီနီနီရဲရဲလိုပဲ.. အရိုးမာမာ.. ဆူးမာမာေတြနဲ႔ စိုရဲေတာက္ေျပာင္တယ္။ မိုးၾကီးကေတာ့ အရြက္စိမ္းစိမ္းေတြလို သူ႔အစြမ္းနဲ႔ သူ ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ ရိုးဂုဏ္ရွိေပမဲ့ ႏွင္းဆီနီနီနဲ႔တြဲမွ ရုပ္လံုးၾကြ.. ျပီးေတာ့ ေပ်ာ့ေျပာင္း ေၾကြလြယ္.. ျပီးေတာ့ တခါတရံ ပုန္းကြယ္တတ္။ ဒါေပမဲ့ မာနရဲ႕ ရွတမႈကိုေတာ့ အဲဒီအရြက္စိမ္းေတြရဲ႕ အနားသတ္မွာ ေတြ႔ႏို္င္တယ္။ အရြက္တို႔ရဲ႕ ရွင္ဓာတ္နဲ႔ ပန္းပြင့္က လန္းဆန္းရသလို.. ပန္းပြင့္ရဲ႕အလွေၾကာင့္ပဲ အရြက္တို႔ရဲ႕ ဟာမိုနီျဖစ္မႈက ေပၚလြင္..။ အဲဒီ အရြက္စိမ္းျခံရံတဲ့ ဆူးရွိ ႏွင္းဆီနီတစ္ပြင့္ဟာ ေခ်ာၾကီးနဲ႔ မိုးမိုးေပါ့။

က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို သိသားနဲ႔ တကယ့္အခ်ိန္မွာ ဆရာမ က်ေနာ့ဘက္က မရပ္တည္ခဲ့ဘူးလို႔ သားေျပာေပမဲ့ သားရဲ႕ေမတၱာတရားကေတာ့ ဆရာမဆီကေန ေလ်ာ့ပါးမသြားခဲ့ဘူး မဟုတ္လား မိုးၾကီးရယ္..။ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္လိုခ်င္တာခ်ည္းပဲေတာ့ မရႏိုင္ဘူးေလ သားရယ္လို႔ ဆိုေတာ့လည္း သားက မေခ်ပ ႏိုင္ျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သားမိုးၾကီးကို နာက်င္ေစတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြထဲမွာ ဆရာမက ဓားဒဏ္ရာတခ်က္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ေလသလား..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဓားကို သားက ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ဆြဲႏႈတ္မပစ္ခဲ့ရွာဘူး။ တကယ္ေတာ့ သားဟာ အျပစ္ကင္းတဲ့.. ျပီးေတာ့ လူ႔ေလာကရဲ႕ အညစ္အေၾကးေတြနဲ႔ မလိုက္ဖက္တဲ့ ကေလးတေယာက္ ပါပဲေလ..။

ဘ၀ထဲ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားတဲ့အခါ.. ရတနာ မလို.. အၾကင္နာသာ လိုတယ္ဆိုတာက ကဗ်ာထဲမွာေတာ့ ဖတ္လို႔ေကာင္းသားပါ..။ တကယ္လို႔မ်ား... အၾကင္နာေရာ.. ရတနာ ပါ ပူးတြဲရႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေကာ ပိုမေကာင္းေပဘူးလား…။ မ်က္ရည္နည္းနည္းေတာ့ ရင္းရတတ္ပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ကဗ်ာမဟုတ္တဲ့ လက္ေတြ႔ဘ၀က နည္းနည္းေတာ့ ခါးတာေပါ့ သားေရ..။

ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာမွ မျဖစ္ရတဲ့အဆံုးေတာ့ ျဖစ္သင့္တာကို သမီး ေရြးရေတာ့မယ္.. ဆိုတုန္းက သမီး ေရြးတဲ့လမ္းကို မဟန္႔တားခဲ့မိတဲ့အတြက္ ခုထိ စိတ္ခ်မ္းေျမ့တုန္းပါ။ တဘက္က သားမိုးဆိုတဲ့ ႏွလံုးသားတဘက္ကို ခ်နင္းခဲ့ရတဲ့ အနာကိုေတာ့ ခပ္ေမ့ေမ့ထားရသေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပါပဲ ၾကယ္ေလးတပြင့္က အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ေၾကြလြင့္သြားခဲ့ပါတယ္..။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီၾကယ္တပြင့္ေၾကြလြင့္ခဲ့တာဟာ ခ်စ္သူကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့ ဒဏ္ရာ တခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမယ္..။ ေအာင္ျမင္မႈကို တမ္းမက္ရင္း လမ္းလြဲခဲ့တာတခုတည္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ စိတ္ေျဖမယ္..။ ျပီးေတာ့ ေခတ္အနာရဲ႕ တိုက္စားမႈနဲ႔ စံလြဲတဲ့ေ၀ဒနာေတြကလည္း ၾကယ္ကေလးကို ေၾကြေစခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြထဲမွာ ပါခဲ့တယ္လို႔ ယံုတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာက္ရိုင္းတုံးေလးသားမိုးက ဆရာမအတြက္ေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားမယ့္ ၾကယ္ေလးတပြင့္ပါ..။ သားဟာ ေၾကြေနတဲ့ၾကယ္..။

အနားမွာ မရိုးသားလွတဲ့ ကစားကြက္ေတြကို ေတြ႔ရင္ သားမိုးၾကီးကို လြမ္းရတယ္။
ေလာကကို သိပ္မယံုတတ္တဲ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္ စူပုပ္ပုပ္ လူငယ္ေလးဟာ..
လိုဘၾကီးျပီး လူလည္က်တတ္တဲ့ အျပံဳးတုေတြနဲ႔ ယွဥ္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့
ေတာက္ပတဲ့ တန္ဖိုးျမင့္ ေက်ာက္ရိုင္းတတံုး..။
သားေရ.. ခုေန သားကို လြမ္းေနတယ္လို႔ ေျပာရင္ေရာ ယံုပါ့မလား..။
အဲဒီအခါ..

++++++

ငါ.. ထြက္ေျပးခဲ့တယ္
သူမ အသည္းႏွလံုးရဲ႕
မ်က္ႏွာမူရာ ေနာက္ေက်ာဘက္တည့္တည့္
(ေနာက္)
စိတ္လက္ျငိမ္းျငိမ္း အိပ္ခဲ့တယ္ထင္ပါ့။
ရင္ခုန္စရာအိပ္မက္ေတြ
ရင္ထဲ ကခုန္ရင္း ႏိုးထခဲ့ေတာ့
(ၾကည့္စမ္းပါဦး)
သူမရင္ခြင္ထဲမွာ
ငါ… ကေလးတေယာက္လို အိပ္ေနပံုကို..။

ခုေတာ့ သားမိုးရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ အဲဒီကဗ်ာကိုေတာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနရပါတယ္ သားေရ.. ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့တဲ့ သားမိုးကို လြမ္းလို႔ေလ…။

၂၆၊၁၀၊၁၀။

(ဒီေနရာက ယူတဲ့ ပံုပါ)