ေၾကကြဲခ်ိန္

ပန္းေတြေၾကြ

ေလေျပမတိုက္

ေမွာင္မိုက္ညမ်ားနဲ႔

လွံသြားလိုရွတဲ့ေန႔ေတြ

လြင့္ေန….

အဲဒီမွာေလ..

ေျခာက္ေသြ႔ျမက္ခင္း

ပူျပင္းတလင္းျပင္

ေတးသီျခင္းလဲ ကင္းလို႔

ျပာလဲ့တဲ့ေကာင္းကင္

ရင္ခြင္ေပၚပိသလို

ပီဘိအက်ည္းတန္။

ပီသခဲ့အိပ္မက္ေတြပ်က္

ေၾကြလက္စမ်က္ရည္စက္နဲ႔

နာက်င္ရက္စက္ေတးသီစဥ္

မွ်ေ၀ခံစားေဖၚမင္း…ရင္ထဲမွာသာ

လြမ္းဆြတ္ျခင္း…တမ္းတျခင္းမ်ားစြာ

လိမ္းက်ံကာေလ…..။

ေမျငိမ္း

(လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္၂၀က ေရးခဲ့တာပါပဲ)

ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအျပီး ႏွစ္ရွည္ေက်ာင္းပိတ္ရက္္ေတြရဲ႕ေနာက္ပိုင္းကာလ ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာ ေက်ာင္းထဲသြားတိုင္း…

(အထူးသျဖင့္)အင္းလ်ားကန္ေပါင္ (တံတားနီ)ေပၚေရာက္တိုင္း…

အေရးေတာ္ပံုကာလထဲမွာ ခ်စ္သူေပ်ာက္သြားခဲ့ရတဲ့

ခ်စ္သူကို ဆံုးရႈံးသြားခဲ့ရတဲ့..

လြမ္းဆြတ္က်န္ေနရသူေတြကိုေတြ႕တိုင္း

အဲဒီကဗ်ာေလးကို သတိရခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေနာက္.. က်မ ကန္ေပါင္ေပၚေရာက္တိုင္း ရြတ္မိတဲ့ကဗ်ာ..

(ဆရာ)ေအာင္ျပည့္ေရးတာ ..

ျမကၽြန္း

ထားပါေတာ့ေလ..

ျမကၽြန္း..သာေနပါ၏

စိုေနတဲ့ေခါင္းအံုးေလးနဲ႔

ရႈိက္သံေတြ

ဘယ္မွာဖြက္ထားခဲ့သလဲ… ေျပာ။

ေအာင္ျပည့္

အဲဒီတုန္းက ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ဂ်ပ္စင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ ဟာလဲ

ေက်ာင္းထဲ… ၈၈မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ အေတာ္လြင့္ပ်ံ႕ခဲ့တာပါ။

ေန၀င္ျပီဆိုရင္ ကိုယ္ေလ ငိုခ်င္တယ္ ..ရင္မွာ နာက်င္စြာရယ္ ေဆြးတယ္..

အေဆာင္မွာ ေမွာင္ရီႏို္းတ၀က္နဲ႔ ၾကင္နာသူရယ္ အိပ္မက္ေပးတယ္..

မီးမထြန္းတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လိပ္ျပာငယ္ေလး..၀ဲ…လြမ္းမိတယ္္

သူဘယ္ေရာက္ေနလဲ မသိေတာ့ျပီပဲ…လြမ္းမိတယ္..

ဂ်ပ္စင္ထိပ္က လရိပ္ျပာရယ္..လြမ္းမိတယ္..

ခုဆိုရင္ပဲ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နားနီးလာျပီ။