တိမ္ေတြဟာ...
ေလလြင့္ရာေျပးလို႔
အေ၀းဆံုးအထိသြားႏိုင္တယ္။
တိမ္ေတြဟာ...
မာယာနဲ႔
မ်က္ႏွာမ်ားစြာေျပာင္းႏို္င္တယ္။
တိမ္ေတြဟာ..
ပန္းခ်ီဆရာ မႏိုင္တဲ့
အေရာင္သစ္မ်ားစြာလည္း
ဖန္ဆင္းႏို္င္တယ္။
တိမ္ေတြဟာ...
အနာဂတ္မဲ့၊အတိတ္မဲ့
အခ်စ္မဲ့၊အနာမဲ့စြာ
က်ရာအရုပ္မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္တယ္။
တိမ္ေတြဟာ
ထည္၀ါခမ္းနား
ဆန္းျပားျမင့္မားရဲ႕
ဒါေပမဲ့
ဆုပ္ကိုင္ထားမရ
ခ်ဳပ္ေႏွာင္တားမရ...။
ဒါနဲ႔ပဲ...
စိတ္က်ဘ၀ထဲ
အခါခါလဲေသရသမွ်
အိပ္မက္ဘ၀မွာေတာ့
ငါဟာ...
တိမ္တစ္စ သာျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီကဗ်ာကို က်မေရးခဲ့တာ ၁၉၉၃ထဲမွာပါ..။
အဲဒီကာလမွာတုန္းက တကၠသိုလ္ထဲမွာအစစ ပ်က္စီးလာေနျပီလို႔ ခံစားလာရတယ္။
လူထုရဲ႕ ဘ၀ေတြလဲ ပိုမြန္းက်ပ္လာတဲ့အခ်ိန္...
က်မကိုယ္တိုင္ ဘ၀ထဲ အသက္ရွဴက်ပ္လာတဲ့အခ်ိန္...
က်မက စိတ္ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့...သတၱိကလဲ နည္း...
ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီကဗ်ာကို ေရးျဖစ္တာပါပဲ။
ျပီးေတာ့...
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ကဗ်ာသမားေတြနဲ႔ စက္မႈတကၠသိုလ္က ကဗ်ာသမားေတြစုျပီးထုတ္တဲ့
တမိုးထဲေအာက္မွာ ကဗ်ာစာအုပ္မွာ ထည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
-
ကိုယ့္အလုပ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ရႈပ္… ျပီးေတာ့ ေတာ္ရံုဆို ၀င္မေျပာခ်င္.. လို႔ ထားထားလိုက္တာ။ ခုေတာ့ နည္းနည္းလည္း အားျပီ။ ျပီးေတာ့ ေျပာခ်င္ စိတ္ လည္... -
ဘယ္သူဟာ ေသျခင္းအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္လဲ စဥ္းစားရင္ ပထမဆံုး သတိရတာ.. ခင္ဗ်ားပါပဲ ဂၽြန္.. Elvis လို ေသျခင္းကို ကုိယ့္ဘာသာ မေရြးခ်ယ္ခဲ့ေပ... -
ေဆာင္းတြင္းကို ျဖတ္သန္းခ်ိန္မွာ ရာသီဥတုက ခ်မ္း .. ေလေတြမ်ား တိုက္လိုက္လို႔ တုန္ခိုက္ သြားၿပီဆိုရင္ အျမဲတမ္း ပထမဆံုး သတိရတာက...
No comments:
Post a Comment