ေမြးေန႔လက္ေဆာင္

ျမန္မာျပည္ထဲမွာ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းမႈေတြေၾကာင့္ မိသားစုဘ၀ေတြ အကြဲကြဲ အကြာကြာ.. အဆင္မေျပမႈ ေတြ မ်ားစြာ ျဖစ္ေနၾကရတာဟာ.. တကယ့္ကို အမ်ားစုၾကီးပါ..။ ပိုဆိုးတာက အကြဲကြာခံရတာေတာင္မွပဲ အဆင္မေျပႏို္င္ၾကတာ ...။ အဲဒီမွာ ေပးဆပ္ လိုက္ရတာေတြက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ.. ေႏြးေထြးမႈေတြ.. စည္းလံုးညီညြတ္မႈေတြ.... ေနာက္ျပီးမျမင္ႏိုင္တဲ့ ဆံုးရႈံးမႈေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ..။ အဲဒါကို က်မကိုယ္တိုင္ ခံစားရတဲ့အခါ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ ၀တၳဳေလးတပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေမြးေန႔လက္ေဆာင္

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆို္င္ သူ႔ေမြးေန႔မနက္ခင္းမွာ ေဆာင္းက ႏွင္းမိုးပါးပါး ရြာခ်ခဲ့သည္။ ေနျခည္တန္းရဲ့ ေအာက္မွာ ႏွင္းမိုးမႈန္ေတြက သက္တံေရာင္ တခ်က္တခ်က္ လက္လို႔။ သားငယ္ေလးကုိ ဦးထုပ္ေပ်ာ့ေလးေဆာင္းေပးၿပီး အျပင္ထြက္ေတာ့ သက္တံံပါးပါး ေအာက္မွာ သားကေလးက လန္းဆန္းလို႔။ ၿပဳံးရယ္လို႔။ သားကေလးလည္း ဒီမနက္ခင္းမွာ က်န္းမာ၊ ေနေကာင္းေနတယ္။ လက္တြန္းလွည္းေလးထဲကေန ပတ္္္၀န္းက်င္ကိုေငးၿပီး ၿငိမ္လိုက္လာတဲ့ သားကေလးက ဘာေတြေတြးေနမလဲ..။ ဆယ္လအရြယ္ ကေလးငယ္ေလးရဲ့ ဦးေႏွာက္ထဲ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ႏွလုံးထဲမွာ ဘာေတြရွိမလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေဖေဖ့ကို ေသခ်ာ မရင္းႏွီးလိုက္ရတာမို႔ သားက သူ႔အေဖကို ေတြးေနမွာ မဟုတ္တာပဲ။ တကယ္တမ္း သူ႔အေဖကို သတိရေနတာက သူ႔လွည္းကေလး ကို တြန္းေပးေနတဲ့ သူ႔အေမပါ။

အထူးသျဖင့္ သည္ေန႔ဟာ သူ႔အေဖရဲ့ ေမြးေန႔ေလ..။ သူ႔အေဖခမ်ာ သည္ေန႔မွ အသက္ (၃၀) ျပည့္ရွာတာ။ ကာယကံရွင္ကေတာ့ သူ႔ဘ၀ကို ေက်နပ္တယ္တဲ့။ ခ်စ္စြာေသာ ဇနီးသည္နဲ႔၊ သားသမီးသုံးေယာက္နဲ႔ ပင္ပန္းေပမယ့္ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာသတဲ့ေလ။ သူဇနီး က်မမွာေတာ့ သူ႔ေမြးေန႔မွာ ဘာေမြးေန႔ လက္ေဆာင္မွ ေပးခြင့္မရဘဲ၊ ၿပီးေတာ့… သူ႔ခမ်ာ သူခ်စ္တဲ့မိသားစုနဲ႔ အတူတူကေလးမွ ရွိခြင့္မရရွာတာဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ တိတ္တိတ္ေၾကကြဲလို႔...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမြးေန႔မွာ ေမာင္ ေဘးကင္းေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႔ေတာ့ က်မ ဆုေတာင္းေပးႏို္င္သားပင္။ ေနာက္ေတာ့ မိသားစုနဲ႔ အေ၀းမွာ အလုပ္လုပ္ေနရရွာတဲ့ ခင္ပြန္းသည္ အတြက္ သစၥာႀကီးစြာနဲ႔ သူ႔ကိုယ္စား သားသမီးေတြကို တာ၀န္ေက်ေပးတာ ကပဲ သူ႔အတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ဆိုပါေတာ့ေနာ္။

+++++

တကယ္တမ္း ကိုယ္ကသာ တမ္းတမ္းတတ ေျပာေနေပမဲ့ သူကေတာ့ျဖင့္ သည္ေန႔ဟာ သူ႔ေမြးေန႔လို႔ေတာင္ သတိရခ်င္မွ ရပါလိမ့္မည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မထံ သတိတရ ဖုန္းဆက္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မရႏို္င္ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူက “ဘာအေရးႀကီးလို႔လဲကြာ ညည္းတို႔ၿမိဳ႕ကလူေတြပဲ အလုပ္ရႈပ္္တာ”လို႔လည္း ခြက်က် ေျပာတတ္ေသးတာ။ တခါတေလ သူ က်မကို ခ်စ္တယ္လို႔ယုံၾကည္ေနမိတာကိုပင္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္မိေသး၏။ သူက က်မေမြးေန႔ကို ေသခ်ာမသိ။ သူ႔အေဖနဲ႔အေမရဲ့ ေမြးေန႔၊ ေမြးရက္ေတြကိုလည္းမသိ။ သားသမီးေတြရဲ့ ေမြးေန႔၊ ေမြးရက္ ေတြကိုလည္း မသိ။ က်မတို႔ရဲ့လက္ထပ္ရက္ကိုလည္း မမွတ္မိ။ သူက သူ႔ရဲ့ ႏုိင္ငံသားမွတ္ပုံတင္ နံပါတ္ ကိုေတာင္ အႏုိင္ႏိုင္မွတ္ရတာ။ သို႔ေပမဲ့ သူက ကိန္းဂဏန္း နံပါတ္ေတြကုိ ေမ့ေလ်ာ့တတ္ေသာ္လည္း အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုေတာ့ က်မထက္ပို၍ အေသးစိတ္မွတ္မိတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ မိသားစုအေပၚ စိတ္ရွည္ အႏြံတာခံၿပီး တာ၀န္ေက်ႏိုင္ျခင္းမွာလည္း က်မထက္ ပိုသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ က်မမွာ သူေျပာသလို သိပ္အေရးမပါလွေသာ ကိန္းဂဏန္းရက္စြဲ မမွတ္မိျခင္းေတြအတြက္ အျပစ္မယူရက္ေတာ့ပါ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ အတြက္ လင္ေယာက္်ားသည္ မိသားစုအေပၚ ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကင္နာရုံႏွင့္ပင္ တန္ဖိုးရွိလွၿပီဟု က်မ ထင္သည္။

ထိုအခါ သူ႔ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဘုရားမွာဆြမ္းကပ္၊ ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီးကပ္ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔ရုံျဖင့္သာ စိတ္ေက်နပ္လိုက္ရပါသည္။ ေနာက္ထပ္ သူ႔ကိုယ္စား ေကာင္းမႈကုသိုလ္ တစ္ခုခု လုပ္ဖို႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ အိမ္ၿခံ၀က ကုန္ခါနီး ငွက္စာစပါးတြဲကို အသစ္ လဲေပးႏို္င္မည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ငွက္အိမ္ေလးပါ လုပ္ေပးခ်င္ပါသည္။ သို႔ေပမဲ့ အလွဴမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မပါေစခ်င္။ ေမာင္ႏွင့္ က်မတို႔ မိသားစုမွာ ကိုယ္ပို္င္ အခန္းတစ္ခန္းမွ်ပင္ မရွိိေသးေတာ့ သတၱ၀ါေတြအတြက္ အိမ္လွဴေပးရတယ္ ဆိုလား။ ခုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးပင္ မရွိေသးတာမို႔ အင္မတန္္ခ်စ္ေသာ က်မတို႔ မိသားစုႀကီး ေ၀းကြာေနရၾကရတာ။ ေမာင္က “တိုု႔မိသားစု မပူမပင္ေနရဖို႔ အိမ္ကေလး တစ္လုံးရရင္ ေတာ္ပါၿပီ”တဲ့။

ဒါနဲ႔ပင္ မိသားစုနဲ႔ အေ၀းမွာ ပင္ပန္းေခၽြးတို႔နဲ႔ ရႊဲနစ္လို႔ သူ႔ခမ်ာ ေငြရွာရတာ။ က်မမွာေတာ့ ၾကက္သားအုပ္မ ႀကီးလို ကေလးသုံးေယာက္အေပၚ ၀ပ္ရင္း ေမာင့္ရဲ့ အစစအရာရာအတြက္ တိတ္တိတ္ ဆုေတာင္းေပးရုံသာ တတ္ႏို္င္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင့္ကုိ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္လွပါသည္။ ဒါဆုိ ဒီေန႔အလွဴမွာ ငွက္အိမ္ေလး တစ္လုံးေလာက္ေတာ့ ထည့္ေပးရပါလိမ့္မည္။

+++++

က်မ အသက္သုံးဆယ္မွာတုန္းက ဘ၀ဆိုတာထဲမွာ ေအာင္ျမင္မႈေရာ က်ဆုံးမႈပါ အထိုက္အေလ်ာက္ ခံစား ခဲ့ဖူးၿပီးျဖစ္ေနတာ သတိရသည္။ ေအာင္ျမင္မႈကို ခံစားရစဥ္ကလည္း ၿမိ္န္ယွက္ခဲ့ရဖူးသည္။ က်ဆုံးခဲ့ရ တုန္းက ပူေလာင္ျပင္းပ်စြာ လူးလိမ့္ခံစားခဲ့ရတာ။ ၿပီးေတာ့ အသက္သုံးဆယ္ထိ ဘ၀က အၿမဲ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္။ သို္႔ေပမဲ့ ကိုယ့္ဆႏၵေလး တခ်ဳိ႕ေတာ့ ျပည့္ခဲ့ဖူးသည္။

ဒါျဖင့္ ခု အသက္သုံးဆယ္ျပည့္သည့္ ေမာင္ကေရာ။ သူ႔ဘ၀မွာ ထင္ရွားတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ မရွိဖူး..။ အဲသလိုပင္ ထင္ရွားေသာ ဆုံးရႈံးျခင္းမ်ဳိးလည္း မရွိခဲ့ဖူး။ နည္းနည္းပါးပါး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားဆိုလို႔ သူ႔မိဘ သေဘာမတူေသာ က်မကို စြန္႔စားယူခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ကေလးသာ ရွိပါလိမ့္မည္။ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ သူ႔ဘ၀သည္ အလြန္ရိုးစင္းေသာ ဘ၀သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ရိုးရိုးပဲ ေက်ာင္းပညာကို ဘြဲ႔ရေအာင္သင္၊ လယ္လုပ္၊ ဆီႀကိတ္၊ ရြာက ခ်စ္သူေကာင္မေလးႏွင့္ လက္ထပ္၊ သားသမီးေတြ ပြားစီးၿပီး၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ရြာတို႔ရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း သိပ္မဆန္းျပားေသာ ေရာဂါႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ လူႀကီးေရာဂါႏွင့္ျဖစ္ေစ ေသဆုံးမည္။ ပုံမွန္ပဲ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ၿပီးဆုံးသြားပါလိမ့္မည္။ ဘယ္ေလာက္ ရိုးစင္းလိုက္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေအးခ်မ္း လိုက္မလဲ။ ခုေတာ့ သူ႔ခမ်ာ က်မႏွင့္ ပတ္သက္ရသည့္အတြက္ ေငြေတြ အမ်ားႀကီးရွာရသည္။ စာေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ရသည္။ အလြမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ခံစားရသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာ အျမင့္ႀကီး ထားရသည္။ လုိအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖည့္ရသည္။ က်မကေတာ့ ေမာင္ ခဏခဏ ေျပာသလုိ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ၿငိမ္းဖို႔ခက္ခဲေသာ ဘ၀ထဲမွာ အၿမဲ ပင္ပန္းခက္ခဲေနရသူ။ ထိုအခါ က်မႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ရေသာသူပါ က်မေၾကာင့္ ပင္ပန္း ခက္ခဲရေတာ့တာ။

ခုထိ က်မ ျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးသမွ် ေမြးေန႔သုံးဆယ့္ရွစ္ႀကိမ္မွာ တစ္ခါမွ ေပ်ာ္စရာေမြးေန႔ မဟုတ္ခဲ့ဖူးခဲ့။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဆယ့္ငါးႀကိမ္ေျမာက္ ေနာက္ပိုင္း ေမြးေန႔မ်ားကိုဆိုလ်င္ ေမ့ပင္ ေမ့ထားခ်င္လွပါသည္။ ၀န္ခံရလွ်င္ေတာ့ က်မက ေမြးေန႔မ်ားကို မုန္းသူ။ အထူးသျဖင့္ အၿမဲလို တစ္ခုခု ခ်ဳိ႕တဲ့ေနရၿမဲ က်မ၏ ေမြးေန႔ မ်ားကို မုန္းတာ။

စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္ခုကေတာ့ က်မဆီမွာရွိခဲ့ေသာ ျပန္ေတြးမိရုံျဖင့္ ေခါင္းခါပစ္ခ်င္စရာ၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ဖုံးကြယ္ပစ္ခ်င္စရာ အတိတ္ဆိုးမ်ိဳးေတြ ေမာင့္ဆီမွာ ရွိမေနတာကိုေတာ့ က်မ ေမာင့္အေပၚ အားနာနာႏွင့္ ေက်နပ္မိပါသည္။ ထိုအခါ ေမာင့္ရဲ့ ေနာင္ ျဖတ္သန္းမယ့္ ေမြးေန႔မ်ားကိုလည္း ခုလုိ အၿမဲ သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ေနေအာင္ က်မ ကူ ပံ့ပိုးေပးခ်င္ပါသည္။ ဟုိး အရင္က က်မ မၾကာခဏ ေမွ်ာ္လင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ လူ႔ဘ၀ကို ဘာတစ္ခုမွ မထင္ရွားခဲ့ဘဲ၊ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘဲ ကုန္ဆုံးပစ္ရမွာ စိတ္ပ်က္စရာဟု ထင္ခဲ့ဖူးသည္။ တစုံတရာျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈ ရခ်င္ခဲ့ဖူူးသည္။ အဲဒီ ေအာင္ျမင္မႈကိုလည္း သန္႔ရွင္း စင္ၾကယ္ေသာ ၀ိဥာဥ္ႏွင့္ ယွဥ္တြဲျဖစ္တည္ခြင့္ ရခ်င္ခဲ့ဖူးသည္။ အဲသလို ေမွ်ာ္လင့္ တတ္သူမို႔ပင္ ဆုံးရႈံးရသည္ ထင္၏။ က်မ ဒရြတ္တိုက္ ေမ်ာလြင့္ခဲ့ရေသာ ရက္ေတြထဲမွာ ေမြးေန႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ က်င္းပခဲ့ရတာ ဆယ္ႀကိမ္ပင္မက ရွိခဲ့ဖူး၏။ သိပ္ နာက်င္စရာ ေကာင္းသည္။ အခါမ်ားစြာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ဆဲေရး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆဲေရး၊ ကိုယ္တိုင္ အျပစ္ႀကီးခဲ့သူ။ ဘယ္သူ႔ကို ေတာင္းပန္ရမလဲ။ ဘယ္သူက ခြင့္လႊတ္မွာလဲ။

ခုမွ လူမႈေရးတာ၀န္ေတြေက်၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ႀကိဳးစားလုပ္လို႔။ အတိတ္က အျပစ္ေတြ ေက်မလား။ အျပစ္ေတြ မလုပ္ေတာ့တာေတာင္ ကံၾကမၼာကျဖင့္ က်မကို အျပစ္ေပးဆဲ။ မေန႔တစ္ေန႔က ေနာက္ဆုံး ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၃၈-ႀကိမ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ထိတိုင္ က်မက မိသားစုအႀကီးႀကီးထဲမွာ အေဖၚမဲ့ သိမ္ငယ္ ၫႈိးငယ္ရင္း တိတ္တဆိတ္ ေၾကမြေနရဆဲ။ ထိုစဥ္မွာ ၀ိဥာာဥ္္တို႔ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဘ၀ကေတာ့ျဖင့္ မေတာက္ပႏိုင္ဘဲ ရွိဆဲ။

က်မ၏ အတိတ္္္၀ဋ္ေႂကြးတို႔က အေတာ္အျငိဳးႀကီးၾကသည္ ထင္၏။ ခုထိ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ေျပးမလြတ္ႏို္င္ေသး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲသည္ ေမြးေန႔မွာလည္း ‘Happy Birthday’ ဟု ဆုေတာင္းမည့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိခဲ့ျပန္ပါ။ သို႔ေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကမွ အေရးမႀကီးေတာ့့ၿပီ။ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာရာရဖို႔ကိုပဲ ေတာင့္တ တတ္ ေတာ့သည္။

+++++

သည္ ဇန္န၀ါရီလ ထဲမွာေတာ့ က်မအတြက္ အမွတ္တရ ေမြးေန႔သုံးခုရွိသည္။ တစ္ခုက တူမလို ခ်စ္ရေသာ ခ်န္ခ်န္ေလးရဲ့ ေမြးေန႔၊ သည္တစ္ႏွစ္မွာ အဲသည္ သမီးေလးရဲ႕ ၁၆-ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ က်င္းပ၏။ အလြန္ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေန႔ကေလးတေန႔ပါပဲ။ သမီးေလး ၿပဳံးရယ္ရႊင္ပ်ေနတာ ၾကည့္ၿပီး က်မ ေက်နပ္ရင္းႏွင့္ပင္ ကိုယ့္ငယ္ဘ၀ကို ျပန္သတိရၿပီး နည္းနည္း ေၾကမြမိတာ ၀န္ခံပါသည္။ ေနာက္ေတာ့ က်မ၏အစ္ကိုလို ရင္ႏွီးသူ အဆိုေတာ္တေယာက္ရဲ့ အသက္ေလးဆယ္ျပည့္ေမြးေန႔၊ အလြန္တက္ႂကြဖြယ္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ…။ ေနရာတစ္ေနရာမွာ ေအာင္ျမင္မႈရထားသူတစ္ေယာက္ရဲ့ အသက္၄၀-ျပည့္ဟာ တကယ့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဘ၀အစ၊ ပီသခဲ့၏။ ဘယ္ေလာက္ အားက်စရာ ေကာင္းသလဲ။ ဒါေပမဲ့ နိမ့္ပါးသူတုိ႔အတြက္က်ေတာ့ စိတ္ဓါတ္္္က်စရာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ က်မခင္ပြန္း၊ သူ႔ရဲ့ေမြးေန႔ေပါ့။ အဲဒီ ေမြးေန႔ကေတာ့ အလြန္ ေျခာက္ေသြ႔ ေအးစက္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။

ထိုအခါ အဲဒီေမြးေန႔သုံးခုစလုံးကို က်မ ထိေတြ႔မရခဲ့ပါ။ က်မက သီးျခားကမၻာထဲ ေရာက္ေနခဲ့တာ။ အဲဒီမွာ … ရန႔ံမဲ့၊ အေရာင္မဲ့၊ အရသာမဲ့။ ေပ်ာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ား မရွိ။ အၿမဲတမ္း ေျခာက္ေသြ႔ၾကမ္းတမ္းမႈသာ ႀကီးစိုးသည့္ အက္ေၾကာင္းမ်ားစြာႏွင့္ ကမၻာ တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။ က်မ တစ္္္ခုခုကို မုန္းသည္။ ကားစင္တင္ဖို႔ လုိက္ရွာေတာ့ ကံၾကမၼာကုိသာ ျမင္သည္။ သူ႔ေၾကာင့္ပဲ က်မခ်စ္ေသာ သူတို႔ရဲ့ ေမြးေန႔မ်ားကို အတူ ဆင္ႏႊဲခြင့္မရခဲ့တာ။ က်မ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲပါလ်က္ႏွင့္ ထိေတြ႔ခြင့္မရွိေသာ ေမြးေန႔ပြဲေတြမွာေတာ့ ကမၻာၿဂိဳလ္သား ေတြက သီခ်င္း လိုက္ဆိုၾက၊ ကၾက၊ ပန္းစည္းေတြ ေ၀ခြင့္ရၾက။ က်မက သူတို႔ဘာသာစကားကို နားလည္ ေသာ္လည္း အလွမ္းေ၀းကြာ….။ သူတုိ႔ကေရာ က်မရဲ့ ဘာသာစကားကို နားလည္ပါ့မလား။

အဲသည္ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ ေမြးေန႔ခင္းေတြထဲက မီးေရာင္စုံေတြေအာက္မွာ ၿငိမ္ေကြးလို႔ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ ေထာင့္ခ်ဳိး ေလးဟာ… က်မ ပါပဲ။ က်မ ဘာေၾကာင့္ အဲသည္ ေပ်ာ္စရာ ေရစီးေခ်ာင္းထဲ ေမ်ာပါ မသြားရတာပါလိမ့္။ က်မရဲ့ခႏၶာကုိယ္ထဲက ဖိစီးေလးလံမႈ ေတြေၾကာင့္ နစ္၀င္ ၿငိတြယ္ က်န္ရစ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

+++++

“ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစကြယ္” လို႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းခ်င္ေသာ္လည္း ေမာင္က ဖုန္းမဆက္ပါ။ ဘယ္ေလာက္ လြမ္းဆြတ္စရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ေမာင္က အလုပ္ခြင္ထဲမွာ က်မကိုလြမ္းရင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ သားသမီးေတြကုိလြမ္းရင္း…၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ရင္း…၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္အခ်ဥ္ ေပါက္္္ေပါက္နဲ႔ (ပိုက္ဆံေပးခ်င္ ေပးရႏိုင္ သလုိ၊ ပိုက္ဆံမေပးဘဲနဲ႔ ရႏုိင္တတ္တဲ့) မိန္းမတေယာက္ရဲ့ ရင္ခြင္မွာ အိပ္ေမာက်ေနရင္း…၊ ဒါမွမဟုတ္ က်မႏွင့္ထပ္တူ စိတ္က်ေတြထဲ လက္ပစ္ကူးရင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ရွိေနပါလိ္္မ့္မည္။

ဘယ္မွာပဲရွိရွိ၊ က်မရဲ့ လြမ္းဆြတ္တမ္းတျခင္းမ်ား ေမာင့္ထံ ပ်ံသန္းလာေနၾကတာကိုေတာ့ ေမာင္သိမွာ ေသခ်ာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေနာက္ေက်ာမွာ သူ ဘာပဲလုပ္လုပ္ နားလည္ ခြင့္လႊတ္ၿပီးသားျဖစ္ေသာ ဇနီးသည္က်မ အခိုင္အမာရွိေနတာကလည္း ေမာင့္အတြက္ အလြန္ေသခ်ာေသာ ယုံၾကည္ရမႈတစ္ခု ျဖစ္ျပန္ပါသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပည့္စုံလိုက္ေတာ့ ေမာင္ေရ…။

ဘ၀မွာ မက္ေမာစရာ ရုပ္၀တၳဳရယ္လို႔ ဘာမွ မပိုင္ဆိုင္ရေသးေပမဲ့ တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ တေယာက္ကို တေယာက္ ပိုင္ဆိုင္တယ္။ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆို္င္တယ္။ သူတို႔ရဲ့ ခ်စ္ခင္ ယုံၾကည္မႈကို ပိုင္ဆိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေရးအႀကီးဆုံး ျဖစ္တဲ့ လုံၿခဳံေႏြးေထြးၿပီး ခ်စ္ခင္စည္းလုံးတဲ့ “မိသားစု” ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို ပိုင္ဆိုင္တယ္။ အဲဒါကို ေက်နပ္ႏိုင္ရင္ျဖင့္ တို႔ဘ၀ဟာ ျပည့္စုံၿပီ။

++++

ဇန္န၀ါရီလ ၂၆-ရက္ ညေန ၃-နာရီ ၄၅-မိနစ္မွာ ေမာင့္ကိုေမြးခဲ့သည္။ ခုခ်ိန္ဟာ ဇန္န၀ါရီလ ၂၆-ရက္ေန႔ရဲ့ ညေန ၃-နာရီ ၄၅-မိနစ္ပါ။ ေမာင္ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္းႏိုင္ငံေလးမွာေတာ့ ညေန ၅-နာရီခြဲေလာက္ ရွိေရာေပါ့။ ေမာင္.. အလုပ္က ဆင္းၿပီလား။ ေနရတဲ့အခန္းကို ျပန္ေရာက္ၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကာဖီဆိုင္တဆိုင္ဆိုင္ မွာလားဟင္…။ က်မကေတာ့ အလုပ္ခြင္ကအျပန္ ဖယ္ရီကားေပၚမွာ ေငးငိုင္ရင္း တိတ္တဆိတ္နဲ႔ပဲ ေမာင့္အတြက္ ဆုေတာင္း၊ ေမတၱာပို႔ေနပါတယ္။ ပင္ပန္းေခၽြးနံ႔ေတြ၊ ဘ၀ အေမာသံေတြၾကားမွာမို႔ မခမ္းနားေပမယ့္ သိပ္ကုိ လႈိက္လွဲတဲ့ ဆုေတာင္းပါကြယ္။

‘ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ မိသားစုနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာေမြးေန႔မ်ားကို ျဖတ္သန္းခြင့္ ရပါေစ’…. လို႔ေပါ့။

ေမျငိမ္း
ရုပ္ရွင္အျမဳေတသုတရသစုံမဂၢဇင္း၊ ၂၀၀၄ ၊