ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ၅လျပည့္

အာဇာနည္ေတြ ေနတဲ့ တိုင္းျပည္

(၁)

လမ္းေတြေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အသံေတြက ပြက္ေလာရိုက္လို႔။ ျဖတ္ေက်ာ္ နင္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ နီညိဳေရာင္ရင့္ရင့္ အစြန္းအကြက္ေတြ။ ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလမွာ ညွီစို႔စို႔ခ်ဥ္ရွရွ အနံံ႔ေတြနဲ႔။ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ ေက်ာင္းတံတိုင္းေတြေပၚမွာ ပန္းေၾကြပြင့္ေတြ တဖြဲဖြဲ...၊။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကီးနဲ႔ ေၾကြသြားရတဲ့ ပန္းေလးေတြ။ အဲဒီ နိမိတ္ပံုေတြက ၈၈ ေနာက္ပိုင္းတေလွ်ာက္လံုး က်မကို ဖိစီးေနတတ္တဲ့ ပံုရိပ္ေတြပါပဲ။


က်မစိတ္ထဲမွာေတာ့ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးဟာ တိတ္ဆိတ္ေနတာပါပဲ။ ပန္းျခံေတြထဲ... ရုပ္ရွင္ရံုထဲ... စတိတ္ရႈိုးပြဲထဲ... ေစ်းတန္းေတြထဲ... ကုန္တိုက္ေတြထဲ... စာသင္ေက်ာင္းေတြထဲæအားလံုးဟာ အသက္မဲ့ တိတ္ဆိတ္လို႔။ ဘယ္လို အသံမ်ိဳးမွ မထြက္ႏို္င္တဲ့ ျငိမ္၀ပ္တိတ္ဆိတ္ေနမႈမ်ိဳးထဲ၊ ဘယ္လို စိုေျပမႈမ်ိဳးမွ ေရာက္မလာႏိုင္တဲ့ ေျခာက္ေသြ႔မႈ မ်ိဳးထဲ၊ ဘယ္လိုေအးရိပ္မ်ိဳးမွ ရမလာႏိုင္တဲ့ ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္မႈထဲမွာ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သူ ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနၾကဦးမလဲ...။

(၂)
ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉ႏွစ္မွာတုန္းက မေတြ႔ခ်င္ဘဲ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြ...၊ မမက္ခ်င္ဘဲ မက္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြ...၊ ေတြ႔ခ်င္လ်က္နဲ႔ မေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အလြမ္းေတြ..၊ ခ်စ္သူေပ်ာက္ေတြ၊ သားေပ်ာက္မိခင္ေတြ၊ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ၁၉၈၈ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ နံရံေလးဘက္ ၾကားထဲမွာ တခ်ိဳ႕၊ ေတာေတာင္လွ်ဳိေျမာင္ စိမ့္စမ္းေတြၾကားထဲမွာက တ၀က္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေသျခင္းတရားနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စစ္ထိုးရင္း ပ်ိဳရြယ္ႏုျမစ္ခ်ိန္ေတြကို ေပးဆပ္လိုက္ၾကရသူေတြ။

မ်ားသာအားျဖင့္ က်မတို႔ သာမန္ျပည္သူေတြက ေန႔စြဲေတြကို ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္ေက်ာ္မိ ေနခ်ိန္ေတြမွာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စား ရင္ဆိုင္ေနသူေတြမွာေတာ့ ရင္းႏွီး ေပးဆပ္ ေနရတာေတြက တနင့္တပိုး။ ဒီလိုနဲ႔ က်မဆီမွာ တာ၀န္ ေၾကြးေတြ တင္ေနခဲ့တာ တနင့္တပိုး။ က်မတို႔ကိုယ္စား တာ၀န္ေက်ေနသူေတြအတြက္ က်မ ဘယ္ေလာက္ တုံ႔ျပန္ ေပးဆပ္ျပီးျပီလဲ။ ျပီးေတာ့ ဆက္လက္ တာ၀န္ေက်ေနဆဲသူေတြအတြက္ေရာ.... က်မတို႔ ဘာမ်ား ပံ့ပိုး အားျဖည့္ေပးျပီးျပီလဲ။

(၃)
လမ္းေတြေပၚမွာ မိုးေရထဲ၊ မိုးေလထဲ၊ ဖိနပ္မပါ ထီးမပါ... သံဃာေတာ္ေတြ ေမတၱာပို႔သတဲ့။ ျမိဳ႔အႏွံ႔ မိုင္နဲ႔ခ်ီလို႔။ ေမတၱာဇြဲနဲ႔ ေလ်ာက္လွမ္းၾကတာ၊။ တိုင္းျပည္ျငိမ္းခ်မ္းဖို႔တဲ့...။ ကိုယ္က်ိဳးဆႏၵ အာသီသ လံုး၀ မပါတဲ့ ေမတၱာပို႔ပြဲ။ အဲဒီ ၁၈ရက္ စက္တင္ဘာကစလို႔၊ က်မမွာ အေ၀းကေန ၾကက္သီးေတြ ဖ်န္းဖ်န္းထ။ စိတ္ထိခိုက္ရတာနဲ႔ အားတက္ရတာနဲ႔ ေပါင္းျပီး မ်က္ရည္ ေတြေတြက်...။ ကဲ... က်မတို႔ရဲ႕ မတရားအစိုးရမင္းမ်ား... ဘာမ်ား တတ္ႏို္င္ေသးလဲေပါ့...။ ဘုရားသားေတာ္တို႔ရဲ႕ ေမတၱာကို သင္းတို႔ ဘယ္လို အံတုမလဲေပါ့။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္၊ စစ္အစိုးရ ဘယ္ေလာက္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္ဆိုေပမဲ့ ဘုရားသားေတာ္မ်ားကို ေသြးေျမက် ေအာင္ ေစာ္ေစာ္ကားကား လုပ္လိမ့္မယ္.. လုပ္ရဲလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားမိခဲ့တာ အမွန္ပါ၊


၂၀၀၇ ၊ စက္တင္ဘာလ ၂၆ရက္ (ေတာ္သလင္းလျပည့္ေန႔) တနလၤာေန႔။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ အေလးအျမတ္ထားရတဲ့ ဥပုသ္ေန႔လည္းျဖစ္ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ ေရႊတိဂံုဘုရားမွာ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းျပီး ဆြမ္းခံၾကြမယ္ေပါ့။ အႏုပညာရွင္ ဇာဂနာ၊ ရုပ္ရွင္မင္းသားေက်ာ္သူနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးဦး၀င္းႏို္င္တို႔ဦးေဆာင္တဲ့ အလႉရွင္ေတြကလည္း ဆြမ္းေလာင္းၾကမယ္ေပါ့။ အဲဒီ အခါသမယမွာပဲ ၀တ္ျပဳေနတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ႏွိမ့္ခ်ဦးေခါင္းေတြကို အၾကမ္းဖက္ မိစၧာဒိ႒ိအစိုးရရဲ႕ လက္ပါးေစေတြက ရိုက္ခြဲခဲ့ၾကျပီ။ ‘ဘုန္းဘုန္းေတြကို ရိုက္ကုန္ျပီ’ ဆိုတဲ့ လူထုရဲ႕ ေအာ္ငိုသံက ကမၻာကုန္ လႊမ္းသြားခဲ့တယ္။ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးက မိုးေျမသိမ့္သိမ့္ တုန္ေစခဲ့တယ္။ ကမၻာ ေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းဘယ္မေက်။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ၈၈တုန္းကလိုပဲ ေသြးထပ္စြန္းတဲ့ေျမျဖစ္ခဲ့။ ေနာက္ေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲ လူေဟာင္းေတြ ျပန္၀င္ရ။ လူသစ္ေတြ ထပ္၀င္ရ။ ဘ၀ေတြ အရြယ္ေတြကို ရင္းၾကရျပန္တဲ့သူေတြ။ သူတို႔ခမ်ာ ဘာရပိုင္ခြင့္အတြက္မွ မဟုတ္။ ဘာရာထူးအာဏာအတြက္မွ မဟုတ္။ ျပည္သူလူထုကို လြတ္လပ္ေစခ်င္လြန္း လို႔တဲ့။ ထမင္း၀၀ စားေစခ်င္လြန္းလို႔တဲ့။ လူတန္းေစ့ဘ၀ေလး ရေစခ်င္လြန္းလို႔တဲ့။ ဒါေလး အတြက္ပဲ အခ်ိန္ေတြ၊ အရြယ္ေတြ၊ ဘ၀ေတြကို ေပးဆပ္ၾကရျပန္ဦးမလား။

(၄)
က်မမွာ ေမာင္အရင္းလို ျဖစ္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ ရွိပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးကာလမွာတုန္းက ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္က ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားေလးပါ။ အေရးအခင္းကာလထဲ တက္တက္ၾကြၾကြပါခဲ့တာ။ အဲသည္တုန္းက ႏိုင္ငံ့အေရး လႈပ္ရွားတက္ၾကြသူေတြ စုေ၀းရာ အန္တီစုရဲ႕ျခံ၀င္းထဲက လူငယ္ေတြထဲ သူလည္း တေယာက္အပါအ၀င္။ တကယ့္ကို ဘာကိုမွ မေၾကာက္မလန္႔။ အဲလိုနဲ႔ ၁၉၉၀မွာေတာ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္ရ ပါေတာ့တယ္။

စစ္ေၾကာေရးမွာ..၊ အက်ဥ္းေထာင္ငရဲခန္းထဲမွာ..၊ အညွင္းပန္း အႏွိပ္စက္ခံရတာေတြကိုေတာ့ သူက စာမဖြဲ႔ခ်င္ေတာ့။ ေထာင္ထဲမွာ သူ႔လုပ္ရပ္ကို မွားတယ္လို႔ ၀န္ခံလက္မွတ္ထိုးရင္ လႊတ္ေပးမယ္လို႔ အေျပာခံရတာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ သူကေတာ့ သူ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ အမွန္တရားကို မွားတယ္လို႔ မေျပာႏို္င္ပါ။ ေသရင္လည္း ေသပါေစေတာ့။ လူတိုင္း ေသရတာပဲ။ ေသတာ ဘာဆန္းလဲ။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ေသရတာမ်ိဳး မဟုတ္။ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ေသရတာ ျမတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အျပင္မွာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ တိုက္ခဲ့တဲ့သူက အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာလည္း အက်ဥ္းသမား အခြင့္အေရးအတြက္ ဆက္တိုက္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲ။ ဒီတခါေတာ့ ေသျပီလို႔ ထင္ခဲ့တာ အၾကိမ္ၾကိမ္။ အဲလိုနဲ႔ ၁၅ႏွစ္တာကို ျဖတ္ခဲ့။ ဘယ္သူကမွ တခုတ္တရ မခ်ီးက်ဴးေပမဲ့ ဘ၀ကို ေပးဆပ္ခဲ့သူ။ အဲလို လူေတြ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ အမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။

ခုေတာ့ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကေနမ်ား ပိုလုပ္ႏိုင္ေလမလားလို႔တဲ့။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ ဆိုတာမွာကလည္း ပုန္းေရွာင္ေျပးလႊားေနရ။ သူနဲ႔ လက္တြဲလုပ္ခဲ့တဲ့ မင္းကိုႏို္င္၊ ကိုကိုၾကီးစတဲ့ ၈၈မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေတြမွာလည္း ဘ၀သက္တမ္းတ၀က္က အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ေပးဆပ္ေနၾကရတာ...၊ သူတို႔ သူတို႔တေတြ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ဆိုတာ... တႏိုင္ငံလံုး လြတ္လပ္မွပဲျဖစ္မွာ။ တႏိုင္ငံလံုးလြတ္လပ္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း ...။

(၅)

ကိုသူရ(ဇာဂနာ)ရဲ႕ ဘေလာ့ ထဲမွာေရးထားတဲ့

"ေလာကမွာ ေကာင္းတာေတြဟာ ေၾကာက္တတ္တဲ့သူေတြက လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး၊ သတၱိရွိတဲ့သူေတြက လုပ္ခဲ့တာ..."

ဆိုတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီး တပါးရဲ႕ အဆိုအမိန္႔လိုပါပဲ။

ခုေတာ့ နီလာသိန္းခမ်ာ လသား သမီးေလးနဲ႔ ခြဲရ(ေက်ာင္းမွာ သင္ရဖူးတဲ့ မဒၵီေဒ၀ီရဲ႔ မိခင္ေသာကကို အမွတ္ရစရာ)။ စုစုေႏြးခမ်ာ ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက ေနာက္မဆုတ္၊ ေရွ႕ကို ရဲရဲတိုးမပ်က္။ ျဖဴျဖဴသင္းခမ်ာ အေဖ့ရုပ္အေလာင္း ေျမက်တာမွ ၾကည့္ခြင့္မရ။ မီးမီးမွာလည္း သားသမီးေလးေတြက အရြယ္ေရာက္ျပီ။ သူတို႔တေတြက အန္တီစုလိုပဲ မိသားစုအေရးကို ေက်ာခိုင္းျပီး တိုင္းျပည္အေရးကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ရတဲ့ အာဂအမ်ိဳးသမီးေတြပါ။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ မျပီးမခ်င္း သူတို႔ ဆက္တိုက္ေနရဦးမွာ၊ သူတို႔ဘ၀ေတြ ေပးဆပ္ေနရမွာ၊ သူတို႔ အနာဂတ္ေတြ မွိန္ေဖ်ာ့ေနရဦးမွာ။ နီလာသိန္းေျပာသလိုပဲ... သူ႔သမီးေလးလို မိဘနဲ႔ ေ၀းေနရတဲ့၊ ေမတၱာငတ္ေနရတဲ့ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြအမ်ားၾကီး ရွိေနရဦးမွာ။ ဒီတၾကိမ္ တိုက္ပြဲသာ မျပတ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ အဲလို အျဖစ္ေတြ၊ ဘ၀ေတြကို ေနာက္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကံဳေနၾကရ ဦးမွာပါ။

(၆)
ခုေတာင္ ဘယ္ေလာက္ဆိုးလာေနျပီလဲ...။
ဗုဒၶဘာသာအစိုးရလို႔ အမည္ခံထားပါလ်က္နဲ႔ ရိုးရိုးကေလး ေမတၱာပို႔၊ ဘုရားရွိခိုး ဆုေတာင္းသူေတြကိုေတာင္ မိစၧာဒိ႒ိဆန္ဆန္နဲ႔ဖမ္းလားဆီးလား လုပ္လာျပီ။ သားကို မမိရင္ အေမကိုဖမ္း၊ အေဖကို မမိရင္ သားကိုဖမ္းတဲ့ ျပန္ေပးဂိုဏ္းဆန္ဆန္အလုပ္ေတြကို လုပ္လာျပီ။ မင္းမဲ့ တရားဥပေဒကင္းမဲ့ေနတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္လိုေနလို႔မွ မလံုျခံဳႏို္င္ေတာ့၊ မေအးခ်မ္းႏို္င္ေတာ့။

ႏို္င္ငံအေရးထဲ ၀င္လုပ္မွ ဖမ္းတာဆီးတာ ေႏွာက္ယွက္တာ မဟုတ္၊ သီခ်င္းဆိုဖို႔ေလာက္သာ စဥ္းစားတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ေတြရဲ႕ သီခ်င္းဆိုပြဲကိုေတာင္ ရန္ရွာလာျပီ။ ဂီတအစည္းအရံုးက ရာထူးယူထားျပီး အစိုးရကို အလိုက္သင့္ေပါင္းခ်င္တဲ့သူေတြကိုယ္တိုင္ေတာင္ အေစာ္ကားခံရတဲ့ အေျခအေနေရာက္လာျပီ။ ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့ေနသူေတြရဲ႕ ရန္သတၱရုျပဳေနမႈကို ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ဆက္ခံႏို္င္ၾကမလဲ။

သူယုတ္မာေတြ ၾကီးစိုးတဲ့အတြက္ သူေတာ္ေကာင္းေတြ ျပဳန္းတီးကုန္ရတာကို ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနႏို္င္ၾကမလဲ။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံဟာ လူစိတ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့ စစ္ဘီလူးေတြ အုပ္ခ်ဳပ္တာကို ခံေနရတာပါ။ ေတာ္ေတာ္ကို သတၱိေကာင္းကာမွ၊ မေၾကာက္တတ္ကာမွ၊ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ျပင္းပ်လြန္းကာမွပဲ ရင္ဆိုင္ အံတုႏို္င္တာပါ။ တိုင္းျပည္လူဦးေရနဲ႔ ယွဉ္ၾကည့္ရင္ လက္တဆုပ္စာသာ ရွိတဲ့ လူရမ္းကား ေတြကို သန္း၅၀ေသာျပည္သူေတြက ဘာေၾကာင့္ မႏို္င္ရသလဲ။ ဒါဟာ က်မတို႔ ျပည္သူေတြ အားလံုး စဉ္းစား အေျဖရွာရမယ့္ ျပႆနာပါပဲ။

(၇)
တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံက ကူကယ္ရာမဲ့ မဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာ က်မတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ျပီး ၀ိုင္းကူေျပာဆိုေပးမယ့္ အင္အားေတြ ရွိပါတယ္။ တတ္ႏို္င္တဲ့ အင္အားနဲ႔ ကူလို႔ရတာကို ကူေပးမယ့္သူေတြ ရွိပါတယ္။ က်မတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အရာရာကို ေပးဆပ္ဖို႔အသင့္ရွိေနတဲ့၊ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္နဲ႔အတူ ေခါင္းေဆာင္ႏို္င္သူေတြ ရွိေနၾကပါတယ္။ ဒုကၡတြင္းၾကီးထဲကေန တကယ္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ လူထုၾကီး ရွိေနပါတယ္။ တခုပဲ လိုတယ္လို႔ က်မထင္ပါတယ္။ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ပုဂၢလိက ဘ၀ေတြကို ေဘးဖယ္ျပီး လူထုေရွ႕က မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းက သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို အစြမ္းကုန္၊ မမွိတ္မသုန္၊ တညီတညြတ္တည္း၊ ျခြင္းခ်က္မရွိ၊ ၀ိုင္း၀န္း ပံ့ပိုး၊ ေထာက္ခံ အားေပး ကူညီေနၾကဖို႔ တခုတည္းပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီတစ္ပြဲမွာ လူထုအားနဲ႔ ျပတ္ေအာင္ ျဖတ္မွကို ျဖစ္ပါမယ္။

(၈)
ေတာင္အာဖရိက ျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆုရွင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး Desmond Tu Tu ကေတာ့ "ျပည္သူလူထု အားလံုးကသာ တခဲနက္ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ မရဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူး.." တဲ့။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ဟာ အာဇာနည္ ေတြ ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ ပါ။

ေမျငိမ္း
၂၀၀၇၊ ႏို၀င္ဘာ။
(ခ်ိဳးလင္းျပာ မဂၢဇင္း)