မိသားစုအေျပာင္းအေရႊ႔ကာလမွာ အင္တာနက္သံုးဖို႔ အဆင္မေျပတဲ့အခိုက္အတန္႔… post အတင္က်ဲတာ စိတ္ထဲမေကာင္း။ အင္တာနက္ေလွ်ာက္ထားတာ ရေတာ့မွာပါတဲ့…။ ဒီၾကားထဲ ၾကံဳရာ ကြန္ပ်ဴတာမွာ ကိုယ့္ ဘေလာ့ေလး ၀င္၀င္စစ္..။ က်မရဲ႕ အရင္းအခ်ာတခ်ိဳ႕ကေတာင္ ဒီ post ေတြကို ဖတ္မွ က်မရဲ႕ ေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားခဲ့တဲ့ တခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိၾကတယ္ဆိုတာ comment ေတြထဲ ဖတ္ရပါတယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕.. မ်ားေသာအားျဖင့္ က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အဲလိုပါပဲ..။ က်မက လူေတြကို သိပ္အျပစ္မတင္ခ်င္တတ္ သလို ကိုယ့္အနာကိုလည္း မလိုဘဲ ထုတ္ ထုတ္ မျပခ်င္တတ္ဘူးေလ..။ အဲဒီအခါ ကိုေခ်ာရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ ထဲကလိုပါပဲ….
နာက်င္တဲ့အခါ မေအာ္ဘဲ
ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အခါ ရယ္ေမာဖို႔ ေနာက္မက်ဘူး။
သူ႔အတိဒုကၡကို တဘက္လူက
သိရွိလက္ခံေပမဲ့
သူက သူ႔ဒုကၡအေပၚ ကိုယ္ေဖာ့ေနတတ္လြန္းလို႔
တ၀က္ကူညီစာနာမႈသာ ရခဲ့သူေပါ့။
……………………………………………. ဆိုသလို။
+++++
တကယ္ေတာ့ ၉၇-၉၈ကို ေရးဖို႔က ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ယူရမွာပါ။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ထားခ်ိန္မို႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြပဲ ေရးရမလိုလည္း ျဖစ္ေနတာမို႔ သိပ္လည္း မေရးခ်င္သလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ၉၇-၉၈ထဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေရးေနရင္းနဲ႔ တခါတေလမွာ က်မရဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ထဲ အခ်က္အလက္ေတြ အခ်ိန္ကာလေတြ ေရာေထြးကုန္တယ္။ အနားမွာ ရွိတဲ့ ကိုရာေက်ာ္က ကူစဥ္းစားေပးေပမဲ့ အပိုင္း၂၉ နဲ႔ ၃၀ကို ေရးခ်ိန္မွာ က်မတို႔ မိသားစု အေျပာင္းအေရႊ႕ကိစၥနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတာမို႔ သူလည္း ကူစဥ္းစားေပးဖို႔ အခ်ိန္မရ..။ က်မမွာလည္း အခ်ိန္လုျပီး post တင္ရတာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ အခ်ိန္ကာလေတြ မွားကုန္ပါတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ မမွားပါဘူး။ ဥပမာ ကိုရာေက်ာ္က ေျပာတယ္.. ‘ပဲခူးတိုင္း ေရၾကီးတာ ၁၉၉၈ ေမလ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ၁၉၉၇ ၀ါေခါင္တဲ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္က ၾကာဦးမယ္.. ျပီးေတာ့ Transfer order ေတြလည္း ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုလို႔ ဆရာဆရာမေတြက ဘားအံက ကိုယ့္ပစၥည္းေတြ ရန္ကုန္ကို ျပန္သယ္ၾကတဲ့အခ်ိန္’ တဲ့။ အဲဒါ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မ ဟိုကေလးမေလးေတြနဲ႔ ေနဖို႔ ျဖစ္လာတာ။ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ လြဲေနတာ။ တကယ္က အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ၁၉၉၇ရဲ႕ စက္တင္ဘာေနာက္ပိုင္းမွွာ ဆက္တိုက္ျဖစ္ခဲ့တာ။ က်မ သတိလစ္ျပီး သွ်င္ပါဂူ ေဆးရံုေရာက္သြားတာကေတာင္ ၁၉၉၈ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီလ ေလာက္မွာ…တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေတြလြဲျပီလို႔ ေသခ်ာသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မက အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး post ေတြ ၂ခုေတာင္ တင္ျပီးသြားျပီ။
ဒီေနရာမွာ စကားမစပ္ဆိုေပမဲ့ စကားစပ္ျပီးေျပာရရင္.. က်မရဲ႕သား ေမာင္ေနလင္းက ပါရဦးေတာ့မယ္။ က်မနဲ႔ ေမာင္ေနလင္းက ျမန္မာေတြရဲ႕ အစဥ္အလာ အယူအဆနဲ႔ ေျပာရရင္ ပ႒ာန္းဆက္ပါတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔အေၾကာင္းက က်မရဲ႕ အဲဒီ အခ်ိန္ကာလေလးကိုေျပာရင္ ခ်န္ခဲ့လို႔ မရပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မေနမေကာင္းတဲ့ သတင္းနဲ႔ က်မရဲ႕ ေနမေကာင္းတဲ့အေပၚ ခံစားရတာကို ေရးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳေလးတပုဒ္က အဲဒီ ၁၉၉၈ရဲ႕ ေဖေဖာ္၀ါရီလေလာက္မွာ မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ ပါသြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မက မိဘအိမ္မွာ အနားယူေနရတဲ့အခ်ိန္… သားေနလင္းက စကၤာပူမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္…။ က်မတို႔ခ်င္းက အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနၾကတာ ၾကာျပီ။ အဲဒီတုန္း ေမာင္ေနလင္းက က်မ သတင္းကို မေဟသီမွာ ေတြ႔ျပီး မေဟသီတိုက္က အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ (ဆံုးရွာျပီ)ကို က်မနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ ဖုန္းနံပါတ္လွမ္းေမးျပီး အေမ့အိမ္ကို ဖုန္း လွမ္းဆက္ ပါတယ္။ က်မမွာ အားရွိလိုက္တာ။ သားက ဖုန္းထဲကေန အားေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္လိပ္စာ ေတာင္းျပီး နက္ဖန္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ လာလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ေမာင္ေနလင္းရဲ႕ စကၤာပူကေန ျမန္မာျပည္ကို ခဏ ျပန္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ က်မကို သတင္းေမးရင္း ေမာင္ေနလင္းက ေပးခိုင္းလို႔ဆိုျပီး ပိုက္ဆံ ၃ေသာင္း ေပးပါတယ္။ အင္မတန္ မာနၾကီးခ်င္တဲ့ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွ ေတာ္ရံုနဲ႔ မလိုခ်င္တတ္တဲ့ က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျငင္းႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်မမွာ ပိုက္ဆံ တကယ္ကို လိုေနတဲ့ အခ်ိန္မို႔လို႔ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေရႊေစ်းက ၁ေသာင္း၂ေထာင္မို႔ ေမာင္ေနလင္းေပးတဲ့ ၃ေသာင္းဟာ က်မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ခုမိခံမိေစတဲ့ ေဆးဖိုးပါပဲ..။ အဲဒီေနာက္မွာပဲ က်မ electric shock ေပးတဲ့ ကုထံုးနဲ႔ ကုျဖစ္တာပါ။ (ခု က်မရဲ႕ post ထဲမွာ လြဲေနတဲ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ကို အဲဒီတုန္းက ပိုက္ဆံလာပို႔တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က အတည္ျပဳေပးပါတယ္။ သူကေလးက ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမာင္ေနလင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ျပီး က်မနဲ႔ သားေနလင္းရဲ႕ ပ႒ာန္းဆက္ထဲ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ ပါေနခဲ့တာ… ခု လတ္တေလာ အေျပာင္းအေရႊ႕ကိစၥေတြအထိပါပဲ.. )
ဒါေတြကို က်မေျပာျပေနတာက ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ အျမင့္ဆံုးပညာေရးဌာနျဖစ္တဲ့ တကၠသိုလ္မွာ လက္ေထာက္ကထိကဆိုတဲ့ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိျဖစ္ေနတာေတာင္မွ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ဆိုရင္ ေဆးမကုႏိုင္လို႔ ေသရမယ့္ ၀န္ထမ္းဘ၀ကို ေျပာျပခ်င္တာပါ။ က်မတို႔ရတဲ့ လစာ ၁၇၀၀ ဟာ အိမ္ငွားခလည္းမရ… စားဖို႔လည္း ၀မ္းမ၀… ဒီလိုနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြဟာ တရားမ၀င္ က်ဴရွင္ျပျပီး စားၾကရတာပါ။ ဒါျဖင့္ ဆရာဆရာမ မဟုတ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကေရာ.. ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ.. ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခိုးၾက လိမ္ၾက.. လာဘ္စားၾက.. အခ်င္းခ်င္းေတြ ျဖတ္ခုတ္ၾက ရ… အဂတိလိုက္စားၾကရနဲ႔ တကယ္ေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြကို သူခိုးဇာတ္ သြင္းပစ္တာပါပဲ။
+++++
ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရံုေပၚမွာ တစ္လေက်ာ္ ေနရျပီးေနာက္ မတ္လထဲမွာမွ က်မ လိႈင္ဆရာမ်ား အိမ္ရာကို ေျပာင္းေနပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ Transfer orderကလည္း တကယ္ ထြက္လာပါ ေတာ့တယ္။ သားခမ်ာေတာ့ က်မနဲ႔ ပုဂံျခံ၀င္းက အဖိုးအဖြားေတြဆီ တလွည့္စီ ေနေန ရတာေပါ့။ အဲဒီ ၉၈ရဲ႕ ဇြန္လထဲမွာပဲ သားအေဖျဖစ္သူ သူ႔မိဘေတြဆီကို ျပန္ေရာက္လာ ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေကာင္းကြက္တခုက က်မကို ဘယ္လို အေႏွာက္အယွက္မ်ိဳးမွ မေပးတာပါပဲ။ အဲဒီအခါ သူကလည္း သူ႔မိဘေတြအိမ္မွာ ေန… က်မကလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ရုန္းကန္ ရပ္တည္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က မိန္းထဲက နဂိုဌာနေနရာမွာပဲ ရွိေနေသးတာမို႔ က်မအတြက္ ေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ အနာေတြ အေမာေတြ ေျဖသိမ့္စရာတမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေနေသးတာေပါ့ေလ..။ ေနတဲ့အိမ္၀င္းေလးကေန အင္းစိန္လမ္း ေပၚက ဘုရားလမ္းမွတ္တိုင္ထိ လမ္းေလွ်ာက္… အဲဒီကေန လွည္းတန္းကို ကားစီး။ ရာမည ၀င္ေပါက္ကေန ေက်ာင္းထဲ၀င္… ဒဂံုေဆာင္ေရွ႕ကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ရတဲ့ လမ္းကေလး အတိုင္း ေရႊဘိုေဆာင္ကိုျဖတ္.. ဂ်ပ္စင္ကို ျဖတ္.. ၀ိဇာခန္းမကို ျဖတ္.. အီကိုကင္တင္းကို ျဖတ္ျပီး ဌာနအေရာက္သြားရတဲ့ ေန႔တိုင္းခရီးကို က်မ ေမာရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ က်မရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဌာနက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ကလည္း ညီအမေတြလိုပဲ သိပ္ခ်စ္ၾကတာ။ ပိုျပီး ေက်နပ္စရာေကာင္းတာက ဌာနမွဴးကလည္း သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပါပဲ။
အီကိုမွာ ေပ်ာ္ေပမဲ့ ျပႆနာက က်မရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ခက္ခဲ က်ပ္တည္းတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။ အဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ ေမာင္ေနလင္းက ဗမာျပည္ျပန္ေရာက္လာလို႔ဆိုျပီး က်မဆီ ဆက္သြယ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ကို လာေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သားေနလင္းက က်မကို စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးကိစၥေတြ က်န္းမာေရးအေျခအေနေတြ အေသးစိတ္ေမးေနပါတယ္။ သူမ်က္ႏွာ သိပ္ မေကာင္းလွပါဘူး။ ဧည့္ခန္းထဲ ဘုရားစင္ေလး တခုပဲ ရွိျပီး သံမံတလင္းမွာ ယိုးဒယားဖ်ာေလး ခင္းျပီး ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခံရတဲ့ အေျခအေန။ ေနာက္ မီးဖိုထဲမွာလည္း ဟာလာဟင္းလင္း…။ ေရွ႔ပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့သလို အိပ္ယာ၂ခု ေသတၱာ၂လံုး အေနအထားကို သူေတြ႔ျပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနပံုပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်မလက္ရွိ ရပ္တည္ေနရတဲ့ အေနအထား.. ၀င္ေငြေတြကို ေမးျပီး စာအုပ္လုပ္ငန္းေလး ျပန္လုပ္ပါလား..လို႔ တိုက္တြန္း ပါတယ္။ က်မကေတာ့ မခ်ိျပံဳးပဲ ျပံဳးေနႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ ေမာင္ေနလင္းက လူၾကံဳနဲ႔ က်မဆီကို ေငြတစ္သိန္း ပို႔လိုက္ပါတယ္။ က်မ စာအုပ္လုပ္ငန္းျပန္လုပ္ဖို႔တဲ့။ အဲဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ က်မ မ်က္ရည္က် မိပါတယ္။ က်မ ဒီကေလးအေပၚ ေက်းဇူးေၾကြးေတြ တင္လွျပီ။ ေလာေလာဆယ္ က်မ မျငင္းႏိုင္ မတတ္ႏိုင္။ သူ႔အေပၚ ကို္ယ့္ေက်းဇူး လံုးလံုးမရွိပါဘဲ ကိုယ့္ကို သက္သက္ကူညီတဲ့ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ ေခၽြးႏွဲစာကို က်မ အလဟႆ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အလုပ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားလုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ က်မ လုပ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေလးက “၉၈အခ်စ္ကဗ်ာ အခ်စ္ကဗ်ာ၉၈” ပါ။ ကဗ်ာဆရာ ၉၈ေယာက္ေရးတဲ့.. ကဗ်ာ ၉၈ပုဒ္ပါတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ စာအုပ္လုပ္ေနရင္း စရိတ္ေတြ ေထာင္းတာေရာ စားတဲ့အထဲပါတာေရာနဲ႔ ေငြထပ္လိုလာျပီး စာအုပ္ျဖစ္ဖို႔အေရး ေႏွာင့္ေႏွးေနျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေဇာခိုင္က တစ္သိန္း ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာအုပ္ကေလး လွလွပပျဖစ္လာပါတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးကိုေတာ့ ဒ႑ာရီ (သုခမိန္လိႈင္သမီး)ေလးရဲ႕ ပန္းခ်ီကားကို ဒီဇိုင္း လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးက အျမတ္အစြန္းသိပ္မရွိေပမဲ့ ေခတ္ျပိဳင္မွတ္တိုင္ေလးတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကပဲ အျမတ္ဆိုပါေတာ့။
၉၈ရဲ႕ ဇူလိုင္လထဲမွာပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတာကိုေတာ့ ျပန္မဖြင့္ဘဲ ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ အနီးဆံုးမွာရွိတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြဲေျဖရမယ္လို႔ ျဗဳန္းစားၾကီး ေၾကျငာပါတယ္။ တကယ္တမ္း ပညာလိုလား စာၾကိဳစားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြခမ်ာ မ်က္ႏွာ အပ်က္ပ်က္နဲ႔ေပါ့။ သင္ရိုးေတြက တကယ္လည္း မကုန္ေသးဘဲ ရွိတာေလးကို ေမးခြန္းထုတ္.. ကေလးေတြလည္း ရွိတာကိုသာ ေျဖဖို႔။ တခ်ိဳ႕ ေနရာေတြမွာဆို စာေမးပြဲ လာေျဖရင္ကို ေအာင္ျပီလို႔ေတာင္ ၾကိဳေျပာထားတာတဲ့။ တကယ္ပဲ အဲဒီစာေမးပြဲမွာ အကုန္ေအာင္.. တခ်ိဳ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြက ဆရာဆရာမေတြကို လာဘ္ထိုးျပီး ကူးခ်ေျဖတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ထူးေတြထြက္. ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ေတြ ရၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က စျပီး ခိုးခ်တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ တကၠသိုလ္ပညာေရးထဲမွာ စလာတာပါပဲ။ ကံမေကာင္း တာက အဲဒီအခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းက စျပီးေတာ့ပဲ ပညာေရးေလာကထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ဆင္းရဲေလေတာ့ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူေတြ သိပ္ ထြန္းကားလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္.. ဆရာဆရာမျဖစ္.. ပါရဂူဘြဲ႔ရေတြအထိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အစဥ္အလာ တခု တကၠသိုလ္ေလာကမွာ သေႏၶတည္လာတာပါ။
အဲဒီေနာက္ မၾကာမတင္မွာပဲ စက္မႈတကၠသိုလ္လို သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္ၾကီးမွာ ၆ႏွစ္တာ သင္ယူရတဲ့ နည္းပညာေတြကို ညေနပိုင္းသင္တန္းေတြ ဖြင့္ျပီး ဒီပလိုမာေတြ ေပးပစ္တာမ်ိဳးေတြ စလုပ္လာတာပါပဲ။ ဘာသာရပ္ေတြကို အဆင့္အတန္း နိမ့္က်သြားေအာင္ လုပ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေပါ့။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆိုတာက အာဏာရွင္စစ္အစိုးရရဲ႕ မ်က္ေစ့ထဲက စပါးေမႊးေလ..။ ၁၉၉၈ ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ညမွာေတာ့ ကမာရြတ္လွည္းတန္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းမေပၚ စီတန္းထိုင္ျပီး ဆႏၵျပတယ္လို႔ ၾကားပါတယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ အဲဒီညက အျဖစ္အပ်က္ကို က်မ ေသခ်ာ မသိလိုက္ပါဘူး။ က်မတို႔ အိမ္၀င္းနဲ႔ နီးတဲ့ ခေပါင္းေဆာင္တို႔ အင္းေလးေဆာင္တိ္ု႔ဘက္ျခမ္းကို ရဲေတြ လံုထိန္းေတြ ေရာက္လာျပီး လမ္းေတြ ပိတ္လိုက္တာပဲ သိလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဆႏၵျပတဲ့ကေလးေတြကို လံုထိန္းကားေတြနဲ႔ ၀ိုင္းထားျပီးေတာ့ မီးသတ္ကားေတြက ေရေတြနဲ႔ ၀ိုင္းထိုးပက္တယ္ျပီး ဖမ္းေခၚသြားတယ္လို႔ ၾကားရပါတယ္။ က်မအပါအ၀င္ လူထုကေတာ့ သတင္းအၾကားမွာ စုတ္တသပ္သပ္…။ ျပီးေတာ့လည္း အဲဒီသတင္းေလးက ေပ်ာက္သြားရ ျပန္တာပါပဲ။ က်မတို႔ ကိုယ္စီေတြမွာ ဖိစီးေနတဲ့ အပူမီးကလည္း ၾကီးလြန္းေနၾကတာေလ။
+++++
ဖတ္ေနတဲ့သူေတြ ေမာကာမွ ေမာေရာ.. ၾသဂုတ္လကုန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ မျပီးစီးႏိုင္ေသာ ျပႆနာတခုက ျပန္ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အိမ္ခန္းေလး ငွားထားတာ ၆လျပည့္လို႔မို႔ ေနာက္ထပ္ ၆လစာ ၁ေသာင္း၈ေထာင္ ထပ္ေပးရမွာေလ။ ေသခ်ာတာက က်မလက္ထဲ အဲေလာက္ပိုက္ဆံ ဘယ္လိုမွ မရွိေတာ့။ ရွာလည္း မရွာႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာင္းက ဆရာတေယာက္က လွည္းတန္းေစ်းနားမွာ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ ဖြင့္ထားတယ္တဲ့။ အဲဒီေအာက္ထပ္မွာ သားအမိငွားေနရင္ အေဆာင္သူေတြလိုပဲ တေယာက္ တေထာင္.. သားအမိႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေထာင္တဲ့။ လခ်င္းေပးသြားျပီး ေနလို႔ ရမယ္တဲ့။ ရာေက်ာ္ေရာက္ေနတုန္း အဲဒီ အေဆာင္ေလးကို သြားၾကည့္ေတာ့ ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းေလးရဲ႕ အတြင္းဘက္မွာ က်မတို႔ ေနရမယ့္ အခန္းတဲ့။ အခန္းေလးက ၁၂ေပပတ္လည္ အခန္းေလး။ အခန္းမွာ တံခါးမပါ။ တံခါးမရွိ ဓားမရွိ ဆိုပါေတာ့။ ခန္းစီးေလးတစ္ခုက အကာေပါ့။ ေသတၱာေတြေတာ့ ေသာ့ေသခ်ာခပ္ပါတဲ့။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ အေတာ္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီ။ ဒီလိုေနရာမွာ က်မ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနမလဲ..။ သားေက်ာင္းကားခက ၁၀၀၀ တဲ့။ အိမ္လခနဲ႔ ေပါင္းရင္ ၃၀၀၀..။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စားစရိတ္မပါေသး။ က်မလစာက ၁၇၀၀…။ က်မ ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ…။ တခုခု ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့မယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္တဲ့အျပင္ ရာေက်ာ္လည္း ေနာက္ဆံုးႏွစ္တက္ရမယ့္ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကိုပဲ ေျပာင္းဖို႔ ေရြးျဖစ္ပါတယ္။ က်မ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္တာက တႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးေလေတာ့ နယ္ျပန္ထြက္ဖို႔ လြယ္ပါ့မလားတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္ တင္ပါတယ္။ နယ္တခုခုကို ေတာင္းေျပာင္းရင္ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုေပးရမယ္ဆိုေတာ့ က်မက မိသားစုကိစၥလို႔ ျဖည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္ အဆင့္ျမင့္ပညာဦးစီးဌာနကို ေရာက္သြားေတာ့ က်မကို လွမ္းေမးပါတယ္။ မိသားစုကိစၥဆိုတာ ဘာလဲတဲ့။ က်မလည္း အက်ပ္ရိုက္သြားျပီး ခင္ပြန္းရွိတဲ့အတြက္ ေျပာင္းခ်င္ပါတယ္လို႔ တင္လိုက္ပါတယ္။ ေအးျပီလို႔ ထင္တာ မေအးပါဘူး။ ေနာက္ရက္မွာ “အဆည”က က်မကို ေခၚေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ က်မရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ျဖည့္ရာမွာ ခင္ပြန္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကြာရွင္းလို႔ ျဖည့္ခဲ့တာက ၃ႏွစ္ေတာင္ရွိျပီဆိုေတာ့ ခု ခင္ပြန္းက ဘာလဲ.. ျပန္ေပါင္းတာလားေပါ့။ က်မမွာ ဒုကၡ။ ဘာလုပ္ရပါ့ေပါ့။
ျပႆနာကေတာ့ ေျပာရရင္ သိပ္မ်ားတယ္ေတာင္ ထင္ၾကမယ္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာ တကၠသိုလ္က လက္ေထာက္ကထိကဆရာမတေယာက္ ေနစရာမရွိ.. စားစရာမရွိ္တာကို ေျဖရွင္းလို႔ကို မရေတာ့တာ။ နယ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ေနစရာေလးရမယ္.. အစားအေသာက္ ကလည္း ေပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ နည္းတယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ နယ္ေကာလိပ္ ေလးေတြကို က်မ ခ်စ္တယ္ေလ..။ ကဲ.. ဘာလုပ္မလဲ.. ဆံုးျဖတ္ေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္္ ေျပာင္းဖို႔ အေရးကေတာ့ ခင္ပြန္းေယာက်္ားရွိမွ ရေတာ့မွာ.. အေသအခ်ာပဲ..။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာတယ္..။ လက္ထပ္ၾကရေအာင္… တဲ့။
က်မနဲ႔ သားအေပၚ အင္မတန္ စိတ္ရွည္ အႏြံအတာခံ..။ လူေျပာသူေျပာခံျပီး အနားမွာ ေနေပးေနတဲ့ လူငယ္ေလးကို က်မ အသံုးခ်သလိုေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ေနာက္.. က်မရဲ႕ အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာရေအာင္ ၀တၳဳထဲကလိုပါပဲ..။ က်မ သူ႔ကို အားနာလွပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ မိဘေတြရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သားကေလး.. သူ႔ခမ်ာ အဲဒီတုန္းကဆို အသက္ကလည္း ၂၄ပဲ ရွိေသး…။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ မိတာက က်မကိုယ္တိုင္ သားတေယာက္အေမ။ အေမတေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ရင္းရမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု.. အဲသလိုပဲ ဆရာမတေယာက္ရဲ႕ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ရင္းရမယ့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခု.. ခက္ခဲ ပင္ပန္းလိုက္တာ…။ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ.. ကိုယ့္ဘ၀ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ကိုယ္သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့သူကို အသံုးခ်တာမ်ိဳးျဖစ္မွာလည္း စိုးလွပါတယ္။ ဒါျဖင့္ က်မနဲ႔သူ႔အၾကား ဘာမွ မရွိဘူးတဲ့လား.. ။ မဟုတ္္ဘူးေလ… သူနဲ႔ က်မၾကားမွာ ခိုင္က်ည္ေနတဲ့ ၾကိဳးမွ်င္ေတြက မနည္းမေနာ..။
ကိုပိုင္စိုးေ၀စကား ငွားေျပာရရင္ေတာ့
ေရက်ခ်ိန္တြင္ရက္စက္လွတဲ့ ထိုးဇာတ္လိုပါပဲ။ က်မ လိုအပ္ခ်က္အတြက္ သူ႔ကို လက္ထပ္လိုက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့ရတာ..။ သူကေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ ေပ်ာ္လို႔ပါပဲ..။
ေမ်ာပါသြားသည့္ အမိႈက္တစ္စပမာ
နာက်င္စြာ
ေပ်ာ္ရႊင္နာက်င္စြာ
ရာဇ၀င္ကားခ်ပ္ေပၚမွာ မဆုတ္မနစ္
ေသြးသစ္မ်ားျဖင့္ လန္းဆန္း လတ္ဆတ္
အဆက္မျပတ္ အခ်စ္စိတ္ယိုစီးမႈမ်ားနဲ႔
ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ငါပါ။
ပန္းရိုင္းေတြက ေျမၾကီးေပၚမွာ ဖူးပြင့္လို႔
ငွက္ကေလးေတြ ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းလို႔
အေ၀းၾကီး
ဟိုး………… အေ၀းၾကီးက ရယ္ေမာသံေတြ
ငါ့ရင္ထဲမွာ ေဆြးျမည့္ေသဆံုးေနၾက
ဘ၀တစ္ခုလံုးနဲ႔ေတာ့ မလဲႏိုင္ခဲ့ဖူးကြယ္။
+++++
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၁၉၉၈ ရဲ႕ ေဆာင္းရက္တရက္မွာပဲ ႏွစ္ဘက္မိဘ မပါဘဲ ရံုးတက္ လက္မွတ္ထိုး… မိတ္ရင္း သူငယ္ခ်င္းအနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ လွည္းတန္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေလး တေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းေကၽြး…။ (ႏွစ္ဘက္မိဘေတြက ခြင့္မျပဳခဲ့ၾကပါဘူး)။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ ဆင္းရဲေပမဲ့ ပင္ပန္းေပမဲ့ စိတ္လက္ခ်မ္းသာ ရွိေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အားလံုး တစ္ကျပန္စရတဲ့ ဘ၀တစ္ခုေပါ့။ က်မ တကယ္လိုလားတဲ့ မိသားစု ဘ၀ေလးပါ။ က်မဘမွာ အဆံုးအရႈံးေတြ အလဲအျပိဳေတြမ်ားခဲ့ေပမဲ့… ဘ၀တခုလံုးနဲ႔ လဲပစ္လိုက္တဲ့အထိ က်မ မရႈံုးနိမ့္ခဲ့တာကိုပဲ ခုခ်ိန္မွာ ေတြးမိတိုင္း စိတ္ခ်မ္းသာေနမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ခုအိမ္ေထာင္သက္ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္တဲ့ အထိလည္း က်မကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ တခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့အျပင္ မိသားစုအေပၚ မေျပာင္းမလဲ ဂရုစိုက္တဲ့ .. က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အစစအရာရာ ပံ့ပိုးကူညီတဲ့ ရာေက်ာ့္ကို ခုထိလည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိတုန္းပါ..။ သူ႔ ေမတၱာတရားက က်မရဲ႕ အနာေတြအေမာေတြကို အမ်ားၾကီး ကုစားေပးႏိုင္ခဲ့တာေလ..။
ေန႔မရွိ ညမရွိ
အေၾကကြဲဆံုးကာလမွာမွ သေႏၶတည္ခဲ့တဲ့
ရင္ထဲက အစိုင္အခဲ
ခြဲထုတ္ပစ္လို႔ မရဘူးေလ။
(ပိုင္စိုးေ၀)
++++++++++++++++++++++++++++++
12 comments:
အမေရ- ေပ်ာ္စရာ မပါ လို႕တဲ့လား။
ဘ၀ ဆိုတာ ထိုးဇတ္ တပုဒ္မွ မဟုတ္တာ။
ေမွ်ာ္လိုက္ရတဲ႔ ျမသီလာ..။
ဟုိတေန႔ကေတာင္ ကိုေနလင္းဆီ စာေရးၿပီး ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ဆရာမတို႔ကို ျမန္ျမန္ အင္တာနက္ ဆင္ေပးလိုက္ေတာ႔ဟာ လို႔။ စာေတြ ဖတ္ခ်င္လွၿပီလို႔။
မြန္းၾကပ္သြားၿပီ ဆရာမေရ။ ေရႊျမိဳင္မွာပဲ ေနေတာ႔မယ္ သီခ်င္းဆိုလိုက္ေတာ႔မယ္။ :)
ဘဝဆုိတာ အင္းေပါ့ေလ ဘဝဆုိတာေပါ့ေလ
အမရာ ဒီလုိပါပဲေနာ့
အင္း အမလဲ အ႐ြယ္နဲ႔ေသာက မမွ်ခဲ့ပါလားေနာ္
တူတူပဲ တူတူပဲ
ဆရာမ.. ေမွ်ာ္ေနတာ ၾကာလွပါၿပီ။ အလုပ္ရႈပ္ေနလား ေနမေကာင္းလုိ႔လား လုိ႔။ ျမသီလာေစာင့္ဖတ္ရင္း...
ဆရာမ ဘ၀ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြကို စိတ္၀င္စားစြာ
ဖတ္ရူသြားပါတယ္။ အပုိင္း(၃၂) ကို ေမွ်ာ္လင့္
လ်က္ပါ ဆရာမ။
ပ႒ာန္းဆက္ပါမပါေတာ႕မသိပါဘူး..ကိုရာေက်ာ္ေၿပာတာေလးၿပန္ေဖာက္သယ္ခ်ပါရေစ..
ဟိုးတေန႕က
၃နာရီေလာက္ကားေမာင္းသြားရတဲ႕ခရီးမွာ
စကားမစပ္ေတြးမိတာေလးဆရာမကိုေၿပာၿဖစ္ပါတယ္..
အားလံုးကထင္မွာပဲ..ဆရာမအဆင္ေၿပေနရင္ကၽြန္ေတာ္
မရွိပဲ..အခက္အခဲရွိရင္ေရာက္လာေရာလို႕ဆိုေတာ႕..
ကိုရာေက်ာ္က..အရင္ဘဝကဆရာမရဲ႕အရက္ဆိုင္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြအေႀကြးေသာက္ခဲ႕ပံုရတယ္တဲဲ႕..:)
သူကေတာ႕ေန႕တုိင္းေသာက္ခဲ႕လို႕တဲ႕..
ကၽြန္ေတာ္ကအေႀကြးဆိုၿပီးတစ္ခြက္တစ္ဖလား
ဝင္ေမာ႕ခဲ႕ပံုံုရပါတယ္..္ကၽြန္ေတာ္႕မိန္းမကေတာ႕အားေပးသူေပါ႕..
ဒါဆို..ခ်ဳိသင္းေရ
ညည္းကေတာ႕ငါ႕အၿမည္းထဲကငါးရွဥ္႕ေၿခာက္စပ္
္ဝင္ၿမည္းခဲ႕ပံုေပၚတယ္..:)
ငထက္တို႕.စိုးစိုး..ညီဆင္းသစ္တို႕ကေတာ႕
ဆိုင္ေရွ႕ၿဖတ္ေလ်ွာက္္သြားတုန္းသြားရည္က်ခဲ႕ပံုရတယ္.
က်န္တဲ႕မိတ္ေဆြေတြကေရာ....?:)
ေနလင္း
ခ်ိဳသင္းေတာ့ မျမည္းခိုင္းနဲ႔ ဆရာ ..
တစ္ပန္းကန္လုံး ကုန္ေအာင္
ျမည္းသြားမယ့္ ပုံေပါက္တယ္
.. .. .. .. ..
မနက္က တီခ်ယ္ႀကီး ဘေလာ့ဂ္ကို ၀င္ၾကည့္တာ
ေနရာေရြ႕သြားၿပီခ်ည္း ျပေနတာ။
ဘာမ်ားျဖစ္သလဲလို႔။
ခုမွ စိတ္ေအးေတာ့တယ္။
တခုခု ျဖစ္ရင္ ႏွေျမာစရာ၊
ဘက္ကပ္လုပ္ထားဦးေနာ္။
ငထက္
SayarMa Yay,
It is happy ending!
Wishing you and ko yar kyaw be fine in new place.
လာၾကည့္ျပီးဖတ္မရလို ့ မခင္မင္းေဇာ္ဆီမွာေတာင္ ေအာ္ခဲ့ေသးတယ္ဆရာမေရ ။ ေမွ်ာ္ေနတာ ၾကာပါျပီ
အစ္မေရ..
ဒီမ်က္ရည္က ထြက္ရျပန္ပါျပီ..
ေမာခဲ့လိုက္ရတာေနာ္...
အိျႏၵာ
အမယ္..ခုမွ ဖတ္မိတယ္။ ငထက္က ငါ႔ရဲ႔ အစားအေသာက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ အားနည္းခ်က္ကို ႏွိမ္တယ္ေပါ႔ေလ..ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ႔ ၊ နင္႔ဆီလာလည္မွ အ၀ စားပစ္မယ္ :D
လာေရာက္ဖတ္ပါတယ္ဆရာမ...ေရွ႕ဆက္ေမွ်ာ္လွ်က္..
Post a Comment