ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၂)

၁၉၉၈ ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာလလယ္ေလာက္မွာပဲ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္အမိန္႔စာ ထြက္လာပါတယ္။ က်မခမ်ာ အီကိုမွာေပ်ာ္တဲ့ၾကားက ေနာက္တေနရာကို ေျပာင္းရဦးေတာ့ မွာေလ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာလည္း က်မ ခ်စ္တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုပဲမို႔ စိတ္ထဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ…။ ေသခ်ာတာက ရန္ကုန္မွာလိုေတာ့ က်မ စိတ္ညစ္ပင္ပန္းရမွာ မဟုတ္တာပါပဲ..။ နယ္တကၠသိုလ္ေလးမွာ ေနစရာ အိမ္ခန္းကေလး ရျပီဆိုရင္ က်န္တာကို မပူေတာ့။ က်မ ရာေက်ာ့္ကို ယံုတယ္..။ သူ က်မကို ေသခ်ာေပါက္ လုပ္ကိုင္ေကၽြးႏိုင္မွာေလ။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘ၀အစမွာ ေျခဖ၀ါး လက္ဖ၀ါးခ်ည္းပဲ… ဆိုသလို၊ ဒါ့အျပင္ အပိုပိုင္ဆိုင္မႈဆိုလို႔ သားတေယာက္သာ ရွိရံုနဲ႔ ျပည့္စံုေနခဲ့ၾကတာ…။

ဇန္န၀ါရီလဆိုေတာ့ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား သားက စာေမးပြဲနီးေနျပီမို႔ ပုဂံျခံ၀င္းထဲက အဖြားအိမ္မွာ သူ႔အေဖနဲ႔ တူတူ တလွည့္ခဏေနခဲ့ဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ သားစာေမးပြဲျပီးရင္ ေမေမလာေခၚမယ္ေပါ့..။ သားက အေမစီစဥ္တာ ကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနဲ႔ လက္ခံရွာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာက TTC မွာပဲ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ရွာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေမနဲ႔သား တူတူေနရဖို႔။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ ထဲမွာက တခါတေလေတာ့ နယ္ကေက်ာင္းေတြကေတာင္ ကေလးေတြအတြက္ ပိုေကာင္းေနတတ္တာပါ..။ က်မတို႔လို ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕ သားကေလးအဖို႔ေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ေက်ာင္းေတြကေတာင္ ကေလးကို ပိုစိတ္ဆင္းရဲေစႏိုင္မယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၉ ဇန္န၀ါရီလမွာေတာ့ က်မတို႔ ေမာ္လျမိဳင္ဆီကို ထြက္္ခဲ့ၾကရျပန္ပါျပီ္။ ဒီတၾကိမ္မွာလည္း စိတ္ထဲ တက္ၾကြဖ်တ္လတ္ေနတဲ့ အားသစ္ အင္သစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္ေတြနဲ႔ေပါ့…။

အဆံုးအထိ သူတို႔ရဲရင့္ၾက
အဆံုးအထိ သူတို႔ယံုၾကည္စိတ္ျပင္းပ်ၾက
အဆံုးအထိ သူတို႔ထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ၾက
မ်က္ႏွာရဲ႕ အစြန္းတေနရာမွာ တြယ္ကပ္သြားၾကတဲ့
မ်က္ရည္ႏွစ္စက္လိုပဲ။
Zbigniew Herbert (ေမာင္သစ္မင္း ဘာသာျပန္)

+++++

က်မက ျမိဳ႕ကေလးေတြကို ခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ ေလ ေျမ ရနံ႔ေတြကအစ ခ်စ္တာပါ..။ မုတၱမဘက္ကမ္းကေန ေမာ္လျမိဳင္ဘက္ကမ္းဆီကူးဖို႔ သေဘၤာစီးကတည္းက စျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့တာ…။ အဲဒီ ညွီအဲ့အဲ့ ျမစ္ေရနံ႔ရယ္… ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလေႏြးေႏြးရယ္… သေဘၤာေနာက္ကို လိုက္လာတတ္တဲ့ စင္ေရာ္ေတြရယ္.. ၾကည္ႏူးစရာ ေခါင္းေဆးကၽြန္းရယ္…

(ဒီေနရာက ပံုပါ)

ေနာက္ေတာ့ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ က်ိဳက္သလႅာန္ဘုရားရယ္….. ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရမယ့္ ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ က်မခ်စ္လက္စရွိတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ.. က်မ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ေနျဖစ္ဦးမလဲ..။ တသက္လံုးဆိုလည္း ေနႏိုင္မယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။

တကယ္တမ္းေမာ္လျမိဳင္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းပစၥယေတြကို အိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဆရာတေယာက္အိမ္မွာ ခဏထားျပီး က်မက ဌာနဘက္ သတင္းပို႔ဖို႔ သြားရပါတယ္။ က်မ သိထားသေလာက္က အိမ္ခန္းေနရာ တန္းေပးမွာေလ။ အိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲ အိမ္ခန္းလြတ္ေတြ ရွိေနတာလည္း ေတြ႔ထားေတာ့ က်မမွာ စိတ္ေတြခ်မ္းသာလို႔ေပါ့။ ဌာနေရာက္ေတာ့ သတင္းပို႔ျပီး ရံုးကိစၥေတြ လုပ္။ အိမ္ေလွ်ာက္တဲ့ ကိစၥေတြလုပ္ျပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ကို ၀င္ေတြ႔ရပါတယ္။ အိမ္ခန္းကိစၥ တပါတည္းေမးေတာ့ ရမွာပါ.. ေစာင့္ေတာ့ ေစာင့္ရမယ္တဲ့။ က်မက ဒါဆို က်မ ခု ဘယ္လိုေနရမလဲဆိုေတာ့ တေယာက္ေယာက္ အိမ္မွာတည္းေပါ့လို႔ ခပ္ေအးေအး ျပန္ေျပာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ခန္းဆိုတာေတြက ေပ၂၀ပတ္လည္ စာသင္ခန္းေတြကို အိမ္ခန္းလုပ္ျပီး ေနၾကရတာမို႔ တည္းဖို႔ အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ျပီး တပတ္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့ေလလို႔ ေတြးျပီး ပါခ်ဳပ္ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ရမလဲ ဆိုတာေတာင္ မေမးမိေတာ့ပါဘူး...။

ေနာက္ေတာ့ ဘားအံမွာတုန္းက အတူလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းကလည္း ေမာ္လျမိဳင္ကို ေရာက္ေနျပီး အိမ္ေထာင္သည္၀င္းထဲမွာပဲ ေနေနတယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကို သြားေတြ႔ျပီး အကူအညီ ေတာင္းရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာက က်မကို သူ႔အိမ္မွာ တည္းပါ.. တဲ့။ အခန္းပိုတခု ရွိပါတယ္တဲ့။ သြားၾကည့္ေတာ့ အခန္းပိုဆိုတာက ၁၀ေပပတ္လည္ စတိုခန္းကေလးပါ။ သံမံတလင္း အခင္းမွာ ဘာမွမရွိ။ စားပြဲတလံုး ကုလားထိုင္တလံုးေတာ့ ရမယ္တဲ့။ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္ အခန္းသန္႔ရွင္းေရး လုပ္… ဟိုအခန္းကေပး ဒီအခန္းကေပးနဲ႔ ဖ်ာေတြခင္း.. ပါလာတဲ့ ကိုယ့္အိပ္ယာေတြ အထုပ္ေတြခ်တဲ့ျပီး ဘာလုပ္ၾကမလဲ စဥ္းစားေနၾကတုန္း ျမန္မာစာဌာနက သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေတြ တျပံဳၾကီး ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြဟာ က်မ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ရွိစဥ္တေလွ်ာက္လံုး ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ သိပ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္သူေတြေပါ့။

သူတိို႔ဟာ က်မရဲ႕ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မွာ အင္မတန္ကို အေရးပါခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ ညီအမေတြလို သိပ္ခ်စ္ရျပီး ခုခ်ိန္ထိ သူတို႔အေၾကာင္း စဥ္္းစားမိရင္ တသသနဲ႔ မ်က္ရည္လည္လာရတဲ့အထိ လြမ္းဆြတ္လာရတဲ့ သူေတြေပါ့။ သူတို႔ေၾကာင့္ အားေတြရွိခဲ့တာ… ဘယ္ေတာ့မွမေမ့။ လူ႔ဘ၀မွာ အဲလို ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိရတာ ဘယ္ေလာက္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ..။ သူတို႔သာ မရွိခဲ့ရင္ က်မရဲ႕ ေမာ္လျမိဳင္ကဘ၀ဟာ ဒီေလာက္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းခဲ့မယ္ မဟုတ္ပါ..။ က်မတို႔ရဲ႕ ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲ အိမ္ေထာင္ဘ၀ဦးကေလးက သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြေၾကာင့္လည္း သာေတာင့္သာယာ ရွိခဲ့တာပါ…။

အဲဒီ ၁၀ေပပတ္လည္အခန္းေလးမွာ ယာယီေနရာခ်ျပီး ေရာက္ေလရာမွာ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနတတ္တဲ့ က်မကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ပါပဲ..။ က်မကို စာေရးဆရာမမို႔ဆိုျပီး (ဘာအဓိပၸါယ္နဲ႔မွန္း မသိ..) ပါ/ခ်ဳပ္က ၾကည့္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတြ…၊ က်မက ဆင္းတိဆင္းရဲပံုစံမို႔ တံစိုးလက္ေဆာင္ ေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္လို႔ နယ္ေျမဌာနအၾကီးအကဲက အိမ္ခန္းေပးရမယ့္ ကိစၥမွာ ညစ္ခ်င္တာေတြ…၊ က်မက ခပ္စြာစြာလို႔ သတင္းေမႊးတာမို႔ ဌာနမွဴးပါေမာကၡက က်မ ေရာက္လာတာကို စိတ္ညစ္ေနတာေတြ.. က်မ မသိပါဘူး။ တေန႔ျပီး တေန႔သာကုန္ေရာ အိမ္ခန္းက မရေသးပါဘူး။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ ရာေက်ာ္က အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ ရြာကို ျပန္ဆင္းရမွာ..။ ရာေက်ာ့္ခမ်ာ က်မကို တေယာက္တည္းထားခဲ့ရမွာကို ေနာက္ဆံတငင္ငင္..။ ေနာက္ဆံုး ရန္ကုန္ကေန ေမာ္လျမိဳင္ကို က်မထက္အရင္ Transfer က်ျပီး ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာမက သူတို႔ ဆရာမမ်ားအေဆာင္မွာ လိုက္ေနဆိုတာနဲ႔.. ရာေက်ာ္ရြာျပန္တဲ့ အခိုက္ စတိုခန္းေလးကို ပိတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သူတို႔အပ်ိဳေဆာင္မွာ လိုက္ေန..။ အဲဒီေတာ့လည္း က်မက သူငယ္ခ်င္းေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ေပ်ာ္တာပါပဲ။

ဒီၾကားထဲ ေနာက္ထပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာတခုက ၉၆အျပီးမွာကတည္းက ပိတ္ထားလိုက္တဲ့ မဟာတန္းေတြနဲ႔ အေ၀းသင္တန္းေတြကို ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာ ျပန္ဖြင့္လိုက္တာပါပဲ..။ ဒီလိုနဲ႔ စာျပန္သင္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲ က်မဘ၀ေလး ေနသားတက်…။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြဦးမွာေတာ့ က်မရဲ႕ စတိုခန္းေလးက ေလေလးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ေအးလို႔ပါပဲ။ ေက်ာင္းထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်မကို အခန္းမေပးဘဲ တမင္ထားတာ သိကုန္တဲ့အျပင္ အမ်ားစုက က်မတို႔ကိုလည္း ခ်စ္ၾကခင္ၾကေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေနရတာ ပိုေကာင္းလာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘားအံ ေကာ့ကရိတ္တေက်ာက တပည့္ေတြကလည္း က်မဆီ ခဏခဏ လာၾကပါတယ္…။ ရာေက်ာ္ကလည္း လူခ်စ္လူခင္ ေပါတဲ့သူဆိုေတာ့ က်မရဲ႕ စတိုခန္းေလးမွာ ဧည့္သည္မျပတ္..။ က်မျဖင့္ ေပ်ာ္ေနေရာ..။

ဒီလိုနဲ႔ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ကိုေရာက္လာတာမို႔ သားကို ရန္ကုန္မွာ ျပန္သြားေခၚပါတယ္။ သားေရာက္လာ ရင္ေတာ့ သူတို႔ အိမ္ခန္းက မေပးမျဖစ္ ေပးရေတာ့မွာ..။ က်မလည္း ထပ္သြားေတာင္းဖို႔ ပိုအားေကာင္း လာျပီေပါ့.. အဲလိုေတြးထားတာ။ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန ျပန္ေရာက္ျပီး ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ ပါ/ခ်ဳပ္ကို ၀င္ေတြ႔ျပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အိမ္ခန္းေပးတဲ့ရာသီ မဟုတ္ဘူးတဲ့..။ က်မက ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းလြတ္ေတြ ဘာလုပ္ဖို႔ထားတာလဲ ဆိုေတာ့လည္း ဒါ မူပဲ.. တဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသျဖစ္သြားပါတယ္..။ ပါ/ခ်ဳပ္ကို စက္ဆုပ္သြားမိပါတယ္။ ေနာက္မွျပန္သိတာက မူအရဆိုရင္ ေမာ္လျမိဳင္နယ္ခံ ဆရာဆရာမ ဆိုရင္ေတာင္ အိမ္ခန္းမေပးဘူးဆိုျပီး တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တံစိုးလက္ေဆာင္ ယူျပီး ေပးထားတာပါပဲ.. တဲ့။ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကိုေတာ့ အဲလို ပညာျပေနက်… တဲ့။ အဲဒါမ်ိဳးကို စိတ္ဆိုးလြန္းလို႔ အလုပ္ထြက္သြားတဲ့ ဆရာမေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္တဲ့။ က်မကိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ.. က်မ ပါ/ခ်ဳပ္ကို ေနာက္ထပ္တခါ ထပ္၀င္ေတြ႔ျပီး ေျပာရျပန္တာေပါ့။

အဲဒီ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ က်မကို ေနရာေပးထားတဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းကို အေဆာင္ ေျပာင္းေနခိုင္းျပီး က်မေနေနတဲ့ စတိုခန္းကို ပိတ္ေတာ့မယ္လို႔ လာေျပာတာပါပဲ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက မရေတာ့ဘူး..။ က်မအဆိပ္က ထိပ္တက္ေနျပီ။ က်မ နယ္ေျမဌာနရံုးခန္းမွာ သြား ေသာင္းက်န္းပစ္လိုက္တာ…။ အဆင့္ျမင့္ပညာ ဦးစီးဌာနကို တိုင္မယ္.. မူနဲ႔မညီဘဲ အိမ္ခန္းခ်ေပးထားတာေတြ တိုင္မယ္.. က်မေနေနတဲ့ စတိုခန္းေလးကို လာပိတ္လိုက္ရင္ အဓိပတိလမ္းမေပၚမွာ အထုပ္ေတြခ်ျပီး ေနမယ္.. သတၱိရွိရင္လာလုပ္..လို႔ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒါ ေမလ..။ က်မကိုယ္၀န္၅လကေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပၚေနျပီ။ ေမာ္လျမိဳင္ေရာက္တာပဲ ၆လရွိျပီေလ။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြက က်မဘက္က အခိုင္အမာ..။ ေက်ာင္းထဲမွာ ရွိသမွ် အလုပ္သမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကလည္း က်မဘက္ကေန တီးတိုး တီးတိုးေပါ့။

ဒီေတာ့မွပဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူၾကီးမင္းေတြ ျငိမ္သြားတယ္။ အိမ္ခန္းမေပးေသးေပမဲ့ စတိုခန္းကို လာမပိတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီရက္ေတြမွာ ရာေက်ာ္က မရွိ.. ရြာမွာသြားျပီး အလုပ္ျပန္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္..။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ အရိုးထိေပါက္တဲ့ မိုးေအးေအးထဲမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ သံမံတလင္းေပၚ ဂြမ္းကပ္ကေလးခင္းျပီး ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ အိပ္ခဲ့ရတာ မိုးတြင္္း တတြင္းလံုးလိုလိုပါပဲ။ သားက ကိုယ္ခံအားေကာင္းျပီး က်မကလည္း ကံေကာင္း ေထာက္မ စြာ က်န္းမာေရးေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနလို႔သာ ဖ်ားတာနာတာ ကိုက္တာခဲတာေတြ ျပန္မျဖစ္ တာပါ။ မိုးရက္ေတြထဲ ရာေက်ာ္ေရာက္လာရင္ေတာ့ သားက အေဖနဲ႔အေမၾကားမွာဆို နည္းနည္း ပိုေႏြးတယ္တဲ့။ (သားခမ်ာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေမနဲ႔ တန္းတူ အဲသလို ဘ၀ဒဏ္ကို ခံခဲ့ရတာပါ.. အဲဒီတုန္းက တခါတေလ.. က်မက ဘ၀အေမာေတြထဲ စိတ္တိုေနတုန္း ကေလးပီပီ သူဆိုးရင္ အဲဒီ ၃တန္းအရြယ္ ကေလးေလးကို တအားဆူျပီး ႏွင္ခ်တာတို႔ ရိုက္တာတို႔ လုပ္မိေသးတာ.. ခုထိ ျပန္စဥ္းစားမိရင္ သနားတုန္း)။

ဒါေပမဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာက အိမ္ခန္းမရေသးတာကလြဲရင္ စားေရးေသာက္ေရး ေငြေရးေၾကးေရးအတြက္ သိပ္မပူရပါဘူး..။ မ်ားမ်ားမျမင္ရေတာ့ မ်ားမ်ားမငတ္ရတဲ့ သေဘာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ရာေက်ာ္ကလည္း ရြာကေန တေခါက္ျပန္လာရင္ ဆန္ေတြ ဆီေတြ အသီးအႏွံအေျခာက္အျခမ္းေတြ သယ္ သယ္ လာတာဆိုေတာ့… အဆင္ကို ေျပလို႔။ က်မကေတာ့ စတိုခန္းေလးထဲ အသားက်ျပီး အခန္းကိစၥေတာင္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ခ်င္ေနျပီ။ က်မရဲ႕ ကိုယ္၀န္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၾကီးၾကီးလာျပီ။ ေက်ာင္း၀င္းပတ္၀န္းက်င္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ကိုယ္၀န္ၾကီးတကားကားနဲ႔ မိုးရြာထဲ.. သားၾကီးကို ေက်ာင္းၾကိဳ လိုက္.. ျမန္မာစာဌာနရွိတဲ့ အေပၚဆံုးထပ္ၾကီးကို ဆင္းလိုက္ တက္လိုက္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္၀င္းရဲ႕ အေရွ႔ဘက္ဆံုးမွာ ရွိတဲ့ စတိုခန္းေလးထဲ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့က်မက ေတာ္ေတာ္ပဲ အျမင္မေတာ္ေလ သလား.. ဒါမွမဟုတ္ သနားသြားသလား. ဒါမွမဟုတ္..သူတို႔ အိမ္ခန္းေပးခ်င္တဲ့သူ ေပၚလာလို႔ပဲလား မသိ..။ ၾသဂုတ္လထဲမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၀န္ထမ္းေတြကို အိမ္ခန္းေတြ ခ်ေပးရင္းကေန က်မအတြက္ အိမ္ခန္းတခန္း ရလာပါတယ္။ သူတို႔ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္ထားရတာမဟုတ္တဲ့ ေပ ၂၀ပတ္လည္အခန္းေလးကို သက္ဆိုင္ရာ လူၾကီးမင္းမ်ားက က်မကို တကယ္ေပးရမယ့္ အခ်ိန္ထက္ ၈လေနာက္က်ျပီးမွ ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

(ဒီေနရာမွာ က်မေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ အာဏာရျပီဆိုတာနဲ႔ အာဏာျပခ်င္တဲ့လူတန္းစားဟာ ပညာတတ္ေလာကမွာပါ ရွိေနတာကို ေထာက္ျပခ်င္တာပါ.. ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီမိုးဒီေရဒီလူေတြနဲ႔ ျမဲျမံ ၾကန္႔ၾကာေနတာလည္း တေၾကာင္းေပါ့..။ ခု ပညာေရး၀န္ၾကီးေဒါက္တာခ်မ္းျငိမ္းကိုပဲ ၾကည့္ေလ... ၈၈တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာရပ္တည္ခဲ့..။ ပညာရွင္ပီပီသသ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိခဲ့...။ ခုေတာ့.... အာဏာရွင္ေတြအလိုက် အသံုးေတာ္ခံေနရတဲ့ စက္ရုပ္တရုပ္လို။ စက္ရုပ္ေတာင္မွပဲ အာဏာရွင္စက္ရုပ္ ျဖစ္ေနတာက.. စိတ္ထိခိုက္စရာပါပဲ)။

ဒီလိုနဲ႔ ရာေက်ာ္ရြာကေန စေနတနဂၤေႏြ ျပန္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မတို႔မိသားစု သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူေနခြင့္ရတဲ့ အခန္းေလးတခန္းဆီ ေျပာင္းရပါေတာ့တယ္။ အခန္းေလးကို ေသခ်ာ ေနရာခ်ျပီးး မြမ္းမံလိုက္ေတာ့လည္း ေနခ်င္စဖြယ္ေလးပါ။ အိမ္ေရွ႔က ေျမကြက္လပ္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားၾကီး ကိုရာေက်ာ္ရဲ႕ ပဲေတာင့္ရွည္.. ရံုးပတီ.. ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းနဲ႔ ငရုတ္စိမ္းေတြက စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ေအာင္ တကယ္ပဲ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္…။ ေနာက္ေတာ့ ေျမကြက္ေလးရဲ႕ အနားသတ္မွာ နာမည္မသိေပမဲ့ က်မၾကိဳက္တဲ့ ေျမေလွ်ာက္ပန္း၀ါ၀ါေလးေတြ..။ ေနာက္.. ေက်ာက္ႏွင္းဆီခင္း.. သူ႔အကန္႔နဲ႔သူ…။ အခန္းေလးကို လာလည္တဲ့ သူတိုင္းက ေပ်ာ္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘာတခုမွ မပိုင္ဆိုင္ေပမဲ့ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ေနရတဲ့ မိသားစုဘ၀ထဲမွာ က်မ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ…။

+++++

ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဟာ.. တကယ့္ကို ေတာအုပ္ၾကီးတခုလို.. စိမ့္စမ္းေတြ လွ်ိဳေပါက္ေတြနဲ႔။ ေနာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔..။ ၁၉၉၉မွာ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ကို ထိေတြ႔ခံစားရေသးတဲ့ ေနရာ.. ဆရာဆရာမဆိုတာရဲ႕ တန္ဖိုးကို ခံစားျမင္သိေနရေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလ တခုဟာ.. အဲဒီအရပ္မွာ ရွိေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ရတာလည္း သိပ္ကို ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ အဲဒီ၀န္းက်င္ေလးဟာ တကယ့္ အျဖဴထည္၀န္းက်င္.. ေကာက္က်စ္ရင္လည္း သိသိသာသာ.. ရိုးသားရင္လည္း သိသိသာသာ..။ ပရိယာယ္နည္းပါးလွတဲ့ ရပ္၀န္းေလး။ အနားက ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းက ပတ္လည္၀ိုင္းထားတဲ့ ေတာင္၀ိုင္းအရပ္…။ အဲဒီ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းတဲ့ အရပ္ထဲ ေပ်ာ္၀င္ရင္းနဲ႔ပဲ က်မ ‘ေတာသူ’ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာ…။ ေရႊအျမဳေတကို ေပးၾကည့္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ စိစစ္ေရးက pass လုပ္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့အခါ ရုပ္၀တၳဳ ဆင္းရဲတာကိုေတာင္ ေမ့ေပ်ာက္ ေနနိုင္တယ္လို႔ အျမဲယံုတဲ့အတိုင္း အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ေသာကဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ ရာေက်ာ္နဲ႔က်မ ပိုက္ဆံ နည္းနည္း အဆင္ေျပလာလို႔ လယ္ေတာင္ ကိုယ္ပိုင္ လုပ္လိုက္ၾကေသးတာ..။ စိတ္ခ်မ္းသာေနခ်ိန္… ကံကလည္း လွည့္ေျပာင္းေလသလား မသိ… လယ္လုပ္တာ အျမတ္အစြန္းေလးေတာင္ ရျပီး ဟန္ေတြ ဘာေတြ က်လို႔ေပါ့..။

Due date က စက္တင္ဘာလဆန္းတဲ့..။ Ultra sound ရိုက္ေတာ့ ေယာက်္ားေလးတဲ့..။ သားၾကီးက သေဘာေတြက်လို႔.. ညီေလးဆိုေတာ့ ကစားေဖာ္ရျပီ…. တဲ့။ ရာေက်ာ္လည္း တျပံဳးျပံဳးေပါ့.. သူက တဦးတည္းသားမို႔ သိပ္အေဖာ္မင္တာေလ… ဒါေၾကာင့္ သားၾကီး အေဖာ္ရမွာကို ေတြးျပီး သေဘာက်ေနတာတဲ့။ က်မကေတာ့ ဘ၀မွာ ေသာကကုန္ျပီလို႔ တကယ္ယံုခဲ့ျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ စက္တင္ဘာလက ဆန္း… Due date ေရာက္… ျပီးေတာ့ လယ္… Due date ေက်ာ္စျပဳျပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုယ္၀န္က အျပင္ထြက္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ နည္းနည္းမွ မျပေသး.. အထဲမွာ သေကာင့္သားေလးက ေဆာ့ေကာင္းတုန္း..။ ဒီလိုနဲ႔ လကုန္ကာနီး ေနာက္ဆံုးပတ္၀င္ျပီ။ OG က ရက္ေက်ာ္တာကို မၾကိဳက္ခ်င္..။ က်မကေတာ့ သားၾကီးတုန္းကလည္း ၁၀လ တင္းတင္းျပည့္မွ ေမြးရေလေတာ့ သိပ္မပူမိ..။ ဒါေပမဲ့ OG မမက ေဆးရံုတက္ေတာ့တဲ့..။

အဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ေလးမွာေတာ့ တကၠသိုလ္က ဆရာမကို ဆရာ၀န္မၾကီးကလည္း ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ‘ေတာ္သလင္း ေန ပုစြန္ေသ’ ဆိုတဲ့ စက္တင္ဘာလရဲ႕ ၂၂ရက္ေန႔.. ေန႔လယ္.. ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့အခိုက္… မိုးေတြ တျဗဳန္းျဗဳန္းရြာက်လာတုန္းအခ်ိန္ေလးမွာ အလြန္ကိုမွ လြယ္ကူစြာ သမီးေလးကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ Ultra Sound ရိုက္တုန္းက ေယာက်္ားေလးလို႔ ျပျပီး ေမြးလာေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ေနတာအတြက္ က်မက ဘယ္လိုမွ မခံစားေပမဲ့ ရာေက်ာ္နဲ႔ သားၾကီးကေတာ့ နည္းနည္းအီလည္လည္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ အဲဒီအခ်ိ္န္မွာ က်မတေယာက္တည္း ေမြးလူနာရွိတာမို႔ မွားစရာအေၾကာင္းကလည္း မရွိ..။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ မိသားစု ၃ေယာက္ ဘ၀ထဲ သမီးကေလးတေယာက္ ထပ္တိုးလာခဲ့တာပါပဲ။

(လင္းျမအိမ္(၃)လသမီး)

အဲဒီေမာ္လျမိဳင္ေဆးရံုၾကီးရဲ႕ သားဖြားေဆာင္ေလးမွာ ျမန္မာျပည္က ေဆးရံုတရံုအေနနဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း မျပည့္မစံု ဆင္းရဲေပမဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ သူနာျပဳေတြရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈကို အျပည့္အ၀ ရခဲ့တာက ေက်နပ္စရာပါပဲ။ ေဆးရံုကဆင္းလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးေမြးခအျဖစ္ အလွဴသာ ထည့္ခဲ့ပါတဲ့။ မွတ္မွတ္ရရ… သမီးကို ေမြးတာ ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀ပဲ အလွဴထည့္လို႔ ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ သမီးကိုေမြးစဥ္ ေဆးရံုေပၚက ၃ရက္တာမွာလည္း က်မ တခါက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ေဒၚပုထမင္းဆိုင္က အမလို ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာမ မိသားစုက ေတာက္ေလွ်ာက္ ထမင္းပို႔ေပးတဲ့အတြက္ အင္မတန္ သက္ေသာင့္သက္သာ ႏိုင္စြာပဲ သမီးေလးရဲ႕ ဘ၀ဦးကို စႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ က်မရဲ႕နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ‘ျငိမ္းခက္ခက္’ဆိုလို႔မ်ား ဘ၀မွာ ျငိမ္းဖို႔ခက္ေနတာလားလို႔ ေျပာတတ္ၾကတာေၾကာင့္ သမီးေလးကိုေတာ့ “လင္းျမအိမ္”လို႔ နာမည္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ အလင္းေရာင္နဲ႔ ေအးျမျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ဘ၀အိမ္ကေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရပါေစရယ္လို႔ေပါ့…။

(အခု... လင္းျမအိမ္)

+++++