ေတာသူ

အခုအခ်ိန္မွာ... က်မတို႔ ႏိုင္ငံထဲမွာ စား၀တ္ေနေရးက အစ အသိပညာ ဗဟုသုတ အဆံုး ငတ္မြတ္ ေနရတာ ေတြ ပို ပို ၾကားလာ ရေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္ ငတ္မြတ္ခဲ့ဖူးတုန္းက ခံစားရဖူးတဲ့ စိတ္က်အနာကို ျပန္ ျပန္ သတိရပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက ၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတာ ျပန္အဖြင့္.. ၁၉၉၉ မွာ လြဲမွား တင္းက်ပ္တဲ့ ေက်ာင္းစည္းကမ္းေတြ၊ စာေမးပြဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ခိုးခ်ေျဖတာကို အေရးမယူရဘူး လို႔ ဆရာေတြကို အမိန္႔ေပးတာေတြ၊ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးကို အက်ယ္မသင္ရ.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း မေျပာရ.. ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးအေၾကာင္း မခ်ီးမြမ္းရ.. ေက်ာင္းစာက လြဲလို႔ အျပင္ဗဟုသုတ မေျပာရ.. ဆိုတာေတြထဲမွာ က်မ အသက္ရွဴ က်ပ္ က်ပ္လာတာ။ လြတ္လပ္မႈကို ငတ္ ငတ္ လာတာ...။

ကိုယ္က စာေတြဖတ္ေတာ့ ကိုယ့္ႏို္င္ငံျပင္ပက လူငယ္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ.. လင္းပြင့္ခြင့္ရမႈေတြကို ၾကည့္ျပီး ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္။ ကိုယ့္ဆီက ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာမွာေတာ့ အဘက္ဘက္က ပိတ္ဆို႔။ အခြင့္အလမ္း ဆိုတာ စာထဲမွာသာ ေတြ႔ရတဲ့ စကားလံုးမွ်သာ။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္မွာ။ လူငယ္ေတြခမ်ာ လူတန္းစား ကြာဟမႈကို ေတာ္ေတာ္ ျမင္သာထင္သာ ခံစားရရွာတာ။ ဒါေတြကို က်မ မၾကည့္ရက္ႏိုင္ေတာ့။ နိမ့္ပါးရွာတဲ့ လူငယ္ေတြကိုယ္စား မခံစားႏိုင္ေတာ့။

အဲဒီမွာ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ လူတန္းစား ကြာျခားမႈ ဘယ္ေလာက္မွ မရွိႏို္င္တဲ့.. ငတ္ျခင္းကိုေတာင္မွ ေကာင္းေကာင္း မခံစားတတ္တဲ့ နယ္ျမိဳ႕ေလးေတြဆီမွာဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနႏိုင္မယ္လို႔ က်မ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ .. က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္တဲ့၊ ေတာင္ေတြ ေတာေတြ လွ်ဳိေတြ စိမ့္စမ္းေတြြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့၊ က်မခ်စ္တဲ့ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဆီကို ထြက္ေျပးခဲ့ျပီး..... ခု ဒီ ၀တၳဳေလးကို ၂၀၀၀ႏွစ္ဦးမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စိစစ္ေရးက အတန္တန္ စိစစ္၊ ျဖတ္ေတာက္၊ ျပင္ဆင္ခိုင္းတာေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရျပီး ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာ က်ကာမွပဲ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၁ မွာ ဥတၱရလမင္း စာအုပ္တိုက္က ထုတ္တဲ့ ခံစားသူအၾကိဳက္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာပါ ေဖာ္ျပခံရပါတယ္။ အခု အဲဒီ ၀တၳဳေလး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။



ေတာသူ

ခုတေလာ ၾကည့္မွန္မွာ အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာၿပဲၿပဲႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ၾကည့္ကာ “ေတာသူ” ဟု အံႀကိတ္ၿပီး ခဏခဏ ေျပာမိေလသည္။ ၾကည့္ေလ... လတ္္္ဆတ္ေသာ ေလကိုရွဴ၊ လတ္္္ဆတ္ေသာ အသီးအရြက္တို႔ကုိ စား၊ လတ္ဆတ္ေသာ ျမင္ကြင္းတို႔ကို ၾကည့္၊ ေနေရာင္ႏွင့္ မိုးစက္တို႔သည္ပင္ က်မထံပါးမွာ ထူးထူးကဲကဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခံစားရေလေတာ့ ထိုလတ္ဆတ္မႈမ်ားကို စားသုံးခြင့္ရေသာ က်မက အသားေတြက ၫိဳ၊ ခႏၶာကိုယ္ကပင္ ၀ၿဖိဳး တုတ္ခိုင္လွ်က္၊ တကယ့္ကို ကိုယ့္ကုိုယ္ကို “ကင္ပြန္းတပ္” ထားသလို၊ က်မက ေတာသူမႀကီးလို လန္းဆန္း စိုုုုေျပေနသည္ဟုပင္ ထင္၏။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ႏွလုံးတို႔မွာလည္း လန္္္းဆန္း ၾကည္လင္လွ်က္၊ ဘယ္လို ေလာဘမွလည္း ရွိမေနေတာ့ၿပီဟု ယုံခ်င္သည္။

အဲဒါဟာ အမွန္ပဲလား…။ ၿပီးေတာ့… အဲဒါဟာ အဆိုးလား၊ အေကာင္းလား။ ကိုယ္တုိင္လည္း ေ၀ခြဲမရပါ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီလို “ေတာသူ” ဘ၀မွာ က်မ ဘာကိုမဆို ေမ့ခ်င္ဟန္ ေဆာင္ေနလို႔ ရတာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

က်မရဲ့ ေရွ႕မွာ ပင္ကူအိမ္ေတြ ဖုံးလႊမ္းေနေသာ ျမင္ကြင္းတို႔ ရွိသည္။ ထိုအခါ ေရွ႕၀န္းက်င္ကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ ဟိုဘက္ဆီကလည္း က်မကို ျမင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဟု ထင္ခ်င္သည္။ ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့လည္း ၀ိုးတ၀ါး သာ။ တကယ္ဆို တုိုးထြက္ ေဖါက္၀င္သြားဖို႔လည္း အလြယ္ကေလးပဲ။ သို႔ေပမဲ့ ခုအတိုင္းပဲ ေနခ်င္သည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ မပတ္သက္သလို ဟန္ေဆာင္ ေက်ာခိုင္းထား၍ ရသည္။ ၿပီးေတာ့ တိတ္တဆိတ္ ႀကိတ္ ငို ႏိုင္သည္။ ဟိုတဘက္က ျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္ရရက္ႏွင့္ တိတ္တခိုး ပုန္းခိုရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာလည္း ေကာင္း သည္။ တခါတခါ က်မ ခင္ပြန္းက က်မကို ေတာခိုေနတာဟုပင္ စြပ္စြဲ တတ္ေသးသည္။


က်မရဲ့ အိမ္ခန္းကေလးေရွ႕မွာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ စိုက္ပ်ဳိးထားသည့္ အပင္က်ဳိးက်ဲေလးေတြ ျပည့္ေနသည့္ ေျမကြက္လပ္ေလး ရွိသည္။ ဒန္႔သလြန္ပင္ပ်ဳိေလးေတြက အရြက္ဖားဖား ေ၀မယ္မွ မႀကံခင္ အပြင့္ေတြ ေ၀၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အလိုလို ေပၚလာေသာ ေလးကၽြန္းၾကာခိုင္ ႏွင့္ ႏွင္းပန္းရုံေတြ၊ ေတာႏွင္းဆီ၊ ေတာစံပယ္ေတြ။ အရင္ အဆက္ဆက္လူေတြ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ေသာ မ်ဳိးေစ့ အႂကြင္းအက်န္မ်ား ျဖစ္လိမ့္မည္။ အေဟာင္း..အႂကြင္းအက်န္ေပမဲ့ ေပါင္းသင္ ေရေလာင္း မြမ္းမံလိုက္ေတာ့လည္း အသစ္ေတြ လန္းပြင့္ လာတာပဲ။ အိမ္အတက္အဆင္း ေလွခါးနံေဘးမွာေတာ့ Morning Glory ပန္းေတြက ေဖြးလႈပ္လို႔။ က်မစိတ္ထဲ ပန္းေတြကို ၾကည့္ရတာ အသက္ရွဴ ၀ သည္။ ရင္ေအးသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမာင္က က်မကို အိမ္ေရွ႔မွာ ပန္းေတာအုပ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္ကို ဖန္တီးေပးဦးမွာ တဲ့။ ဒါဆို က်မ ေပ်ာ္ရၿပီလား။

က်မကေတာ့ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြရဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ဘာကိုမွ မျမင္ရေအာင္ ပုန္းခိုလို႔ ရရင္ ေတာ္ၿပီ။ အနည္းဆုံးကေတာ့ စိတ္ထဲ ေအးျမ လုံၿခဳံ၏။ တခါတခါ ေမာင့္ပန္းေတာအုပ္ကေလးႏွင့္ပင္ မလုံေလာက္ ေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရလွ်င္ေတာ့ အိမ္၀င္းႏွင့္ မေ၀းလွေသာ ေနရာမွာ ကိုယ့္ကို အုပ္မိုး ငုံ႕ၾကည့္ေနသလို ရွိေသာ ေတာင္၀ိုင္းဆီက ေတာအုပ္ပ်ပ်ေတြဆီကိုပဲ အားကိုးတႀကီး ၾကည့္ရျပန္သည္။


တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ခဏခဏပင္ က်မက အဲဒီ ေတာင္ၫိိိဳ ေတာင္၀ိုင္းဆီ လွမ္းေမွ်ာ္ရင္း “မုန္းတယ္” ဆိုတာကို တီးတုိး တုိင္တည္ ရင္ဖြင့္ရတာပါပဲ။
မုန္းတယ္။
အခ်စ္၀တၳဳေတြကို မုန္းတယ္။
အၿပဳံးေတြကို မုန္းတယ္။
ကေဖးဆိုင္ ယဥ္ေက်းမႈကို မုန္းတယ္။
ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကို မုန္းတယ္။
အမ်ဳိးအမည္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အႏုပညာ ဆိုတာေတြကို မုန္းတယ္။
မ်က္လုံးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မုန္းတယ္။
ဘ၀ ဆိုတာႀကီးကိုလဲ မုန္းတယ္။
(ဒါျဖင့္ က်မက စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေနတာ မဟုတ္ဘူူူးတဲ့လား) တကယ္က ကိုယ္တိုင္လည္း ေဒါသသင့္ေနသူ။ ေပါက္ကြဲ ေဒါသေရာ၊ ၿမိဳသိ္ပ္ ဆုတ္နစ္ ေဒါသေရာ။ ကိုယ္ထဲမွာ ပီတိဆိုတာပင္ ရွိတတ္ေသးရဲ့လား မသိ။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ပင္ ႏွလုံးတို႔ က်ဳံ႕၀င္ကာ …..
ကာလတစ္ခုမွာေတာ့ က်မက အိမ္ေရွ႔ဆီက ခေရပင္ေလးရဲ့ အေခါင္းေပါက္ ေသးေသးေလးထဲမွာ ခဲရာခဲဆစ္ ပုန္းခိုတြယ္ကပ္ ေနေသာ မႈိပြင့္ကေလး ျဖစ္သြားတတ္ျပန္သည္။

မႈိပြင့္ကေလးဆိုေတာ့လည္း ထိလြယ္ ရွလြယ္ ေၾကမြလြယ္ျပန္သည္။ အကာအကြယ္ယူဖို႔ အားေမြးေတာ့ ၀န္းက်င္ မွာ ကေလးေတြကိုပဲ အားကိုးတႀကီး ရွာေတြ႔သည္။ သူတို႔ကို သင္ၾကားေပးဖို႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ဆိုတာ က်မ အတြက္ေတာ့ စိတ္သက္သာရာ ရစရာ သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းလည္း ျဖစ္သည္ေလ။

ကေလးေတြကိုသင္ဖို႔ ၀တၳဳရွည္သင္ရိုးအတြက္္္ စာအုပ္ေတြရွာ၊ နာနာဖတ္။ “ဂႏၱ၀င္စာေပစာတမ္းမ်ား၊ အတၳဳပတၱိစာေပစာတမ္း၊ ရသစာေပအဖြင့္ ႏွင့္ နိဒါန္း၊ ဓါး သံလ်က္ ႏွင့္ ပန္းပြင့္၊ ၾကာပန္းေရစင္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၳဳမ်ား၊ Modern Literary Theory မ်ား၊ စာေပေရးရာ ေဆာင္းပါးမ်ား” ဒါပဲလား။ ဒါနဲ႔ပဲ လုံေလာက္ၿပီလား။ က်မ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ထိတိုင္ စာဖတ္ခဲ့သမွ်ေသာ အေတြ႔အႀကဳံမ်ား။ အမ်ားၾကီးျဖန္႔ေ၀ႏိုင္မည္..။ေသခ်ာတာကေတာ့ ကေလးမ်ားအတြက္ အဆိ္ပ္ေတာ့ မသင့္ေစရပါ။

သူတို႔တေတြကို အမ်ားႀကီး ေပးခ်င္သည္။ ယူၾကမွာလား။ တံခါးတို႔ကေတာ့ ပိတ္ထားၾက၏။ “တကယ္ေတာ့ ၀တၳဳဆိုတာ ဖန္တီးသူရဲ့ အသည္းႏွလုံးကို ဦးေႏွာက္နဲ႔ စီျခယ္ မြမ္းမံ ျပထားတာပါ”။ “ဆရာမတို႔က သူတို႔ အသည္း ႏွလုံးရဲ့ အေရာင္၊ အနံ႔၊ အရသာကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၾကမွာ၊ ၿပီးမွ ကိုယ္သိဖူးတဲ့ ကိုယ္ ေလ့လာထားတဲ့ ေပတံေတြနဲ႔ သူ႔ဆီက နည္းပညာ ဆိုတာကို ရွာရမွာ။ ဆရာမကေတာ့ သူ႔ႏွလုံးသားကို ရွာဖို႔ပဲ ပို စိတ္၀င္စားတယ္။ နည္းပညာကိုေတာ့ သိပ္စိတ္မပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း သီအိုရီအရ....” ။ က်မရဲ့ Lecture ေတြက အဲဒီ နည္းပညာပိုင္းေရာက္လွ်င္ နည္းနည္းေတာ့ ပ်င္းစရာ ေကာင္းသြားတတ္သည္ဟု ထင္သည္။

ပိတ္ထားေသာ တံခါးရြက္တို႔က ဖြင့္ရခက္၏။
က်မ သိသမွ် ခ်ျပသမွ်ထဲက ကေလးေတြက လိုသလုိ ေကာက္ယူတတ္လွ်င္ ေကာင္းမည္။ တခါတေလေတာ့ ပုံေသကားခ် နည္းစနစ္ေတြကို မသိခ်င္ဟန္ ေဆာင္ခ်င္သည္။ အသက္ရွဴ မ၀ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ထိုအခါ က်မက ေတာအုပ္ကေလးေတြဆီ ျပန္ေျပးရ၏။ ၿပီးမွ ခပ္တိုးတိုး ရင္ဖြင့္ရသည္။ မုန္းလိုက္တာ………။

ပင့္ကူမွ်င္ အထပ္ထပ္ေတြရဲ့ တဘက္မွာ တံခါးရြက္တို႔ အလုံးစုံပြင့္ေနေသာ ကမၻာတျခမ္းကို လွမ္းေတြ႔ရ သည္။ အဲဒီမွာ ေနေရာင္ေတြ လင္းပြင့္ ၿပိဳးျပက္ ၊ ပန္းေတြ စုံညီပြင့္၊ ၿပဳံးရယ္ရႊင္ပ် လြတ္လပ္ခိုင္မာ မ်က္ႏွာေတြႏွင့္ ။


တန္ဖိုးမရွိေသာ ျငင္းခုန္သံမ်ားလည္း မရွိ။ စာမ်က္ႏွာ ျဖဳန္းတီးမႈေတြ မရွိ။ တီထြင္ႀကံဆခြင့္မ်ားသာ ရွိေလသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ က်မရဲ့ ၾကိတ္မွိတ္ တို႔သုတ္ရေသာ မ်က္ရည္မ်ားတို႔ကျဖင့္ ပူေလာင္ၾကေလသည္။
က်မ ဘာကို လိုခ်င္ေနတာလဲဟင္….။

လိုခ်င္တာေတြကေတာ့ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ လြတ္လပ္ေသာ ၿမိိဳ႔ျပတစ္ခု၊ ၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္း ဆိတ္ၿငိမ္ ရဦးမည္။ မနာလို ၀န္တိုျခင္းေတြလည္း မရွိရ။ ေလွခါးထစ္ေတြကိုေတာ့ လိုခ်င္သည္။ ဟိုး…. မိုးအျမင့္ထိ ျမင့္ပေစ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့.... က်မရဲ့ ခ်ဳိင့္၀ွမ္းထဲမွာ ေတာအုပ္တို႔သာ အထပ္ထပ္ ရွိေလသည္။


------

တကယ္က်ေတာ့ျဖင့္ ေမာင့္ရဲ့ ေက်းလက္ေတာအုပ္ကေလးထဲမွာလည္း က်မ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါ။ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုလည္း ေတာသူလို႔ ညာယူလို႔ မရ။ က်မ မ်က္လုံးမ်ားကို ဖုံးကြယ္ထားလုိ႔မွ မရဘဲ။ က်မက လတ္ဆတ္ေသာ ေလကို၊ တသြင္သြင္ စီးေသာ ေခ်ာင္းေရကို၊ ေ၀ဆာေသာ ပန္းေတြကို၊ သာယာစြာေသာ ေက်းငွက္သံတို႔ကိုသာ ခ်စ္ခဲ့ တာပါပဲ။ ရိုးအ ေသာ္လည္း မရိုးသားၾကေသာ၊ ေလာဘနည္းၿပီး ပ်င္းရိေသာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထက္ သူတစ္ပါးကိစၥကို ပိုစိတ္၀င္စားကာ အဆိုးျမင္ လြယ္ေသာ၊ ရ႔ႊံႏြံရနံ႔ ထူေျပာလ်က္မွ ဟန္မ်ားလွေသာ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးကို တကယ္မွာေတာ့ က်မ မခ်စ္ႏို္င္ခဲ့ပါ။ ဒါျဖင့္ ေအးခ်မ္း ရိုးသားျခင္းႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္ျခင္းကို က်မ အတူတြဲ မရႏိုင္ေတာ့ၿပီ ထင္သည္။

ထိုအခါ… ကြန္ပ်ဴတာရဲ့ ႂကြက္ကေလးကို ကိုင္ရင္း ေဖ်ာက္ခ်င္ရာရာ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ခဏခဏ Auto- hide လုပ္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကုိလည္း အဲလို ခဏခဏ ပုန္းပစ္လို႔ ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟု စိတ္ေျဖျဖစ္ျပန္ သည္္။

ကဲ… က်မ ကိုယ္တိုင္ကေရာ မညံ့ပါလား…။ ရင္ဆိုင္ျခင္းထက္ ေရွာင္ေျပး ပုန္းခုိျခင္းကိုပဲ ေရြး ေရြး ေနရတာ။ ၿပီးေတာ့ တေလာကလုံးက ကိုယ့္ကို နားလည္ လက္ခံ ေစခ်င္ၾကတာတဲ့။ ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ နားမလည္သူ။


-------

တခါက က်မ ျမတ္ႏိုးသည့္ အႏုပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္က အသုဘပြဲတစ္ခုကုိ ခ်ည္ေစာင္ၾကားႀကီး တစ္ထည္ ၿခဳံကာ တက္ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ သူက စြယ္စုံရ အႏုပညာရွင္။ ေနပူပူ၊ လူထူထူထဲ သူ႔ကို ၾကည့္ ကာ လူတခ်ဳိ႕က တီးတိုး ဆို၏။ ႀကိတ္ ရယ္ၾက၏။ ႏွာေခါင္း ရႈံ႕၏။ က်မကေတာ့ မရယ္မိ။ ဒါ သူ႔ လြတ္လပ္ခြင့္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွလည္း မထိခိုက္ေစပါ။ သူ႔ရဲ့လြတ္လပ္ေသာ ဖန္တီးမႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ဖန္တီးခြင့္။

တခ်ိန္ထဲမွာ က်မ ေတြးေနသည္။ တကယ္လိုုုု႔မ်ား သူသာ အေနာက္တိုင္း တေနရာဆီက ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ အခု ရယ္ၾက၊ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကသူေတြကပဲ ‘ဒါဟာ.. ပါေဖါမင့္ အႏုပညာ (Performance Art) ’ ဟု အမည္တပ္ ၾကဦးမည္ ထင္သည္။ ခု…. ကိုယ့္ အခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ က်ိတ္ရယ္ၾကေလသည္။ မုန္းလိုက္တာ………။

ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မက မ်က္လုံးေတြကို မုန္းေတာ့တာ။ အႏုပညာဖန္တီးသူအတြက္ အမည္ ပညတ္ သတ္မွတ္ခ်က္ မလို။ ဆိုင္းဘုတ္ မလို ဟု က်မ ယုံသည္။ လြတ္လပ္စြာ ယုံၾကည္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသည္ ဟုလည္း ယုံသည္။

ထိုအခါ က်မ၏ အသည္းႏွလုံးဆီမွာ ဂႏၳ၀င္(Classics) မရွိ၊ ေမာ္ဒန္ အႏုပညာ(Modern Art) မရွိ။ ဘာ သတ္မွတ္ခ်က္၊ ဘာ ပုံစံ၊ ဘာ Ism မွ မရွိ။ မလိုအပ္။ တစ္ခုပဲ လိုသည္။ ရင္ထဲ၊ ဦးေႏွာက္ထဲဆီက တားမႏိုင္ ဆီးမရ၊ ပြင့္ထြက္လာေသာ ဖန္တီးလိုမႈ စစ္စစ္သာ လိုသည္ဟု က်မ ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါသည္။


-----------

ထိုေန႔ ေန႔လယ္ခင္းမွာ ပန္းေတြ ပြင့္လွ၏။ ေလ ၿငိမ္ၿပီး ေနက လင္းလြန္းသည္။ က်မရဲ့ အိမ္္္ခန္းက်ဥ္းထဲမွာေတာ့ ေအးျမသား။ သမီးေလးက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ က်မကေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ နားေထာင္ ေနသည္။ အသည္္္းကြဲေတးတစ္ပုဒ္ေပမဲ့ စကားလုံးတို႔က ဆန္းသစ္ ေလးနက္၏။ အဆိုေတာ္ လူငယ္ေလး၏ ခံစားမႈအားကိုလည္း သီခ်င္းအသံထဲမွာ ၾကားရသည္။ ညည္းတြားလိုက္၊ ေၾကကြဲလိုက္၊ နာနာ က်ည္းက်ည္း ေအာ္ဟစ္လိုုုုုက္။ သံစဥ္ေတြက မညီညာ။ အတက္အက် ျပင္းျပင္း၊ ေဘ့စ္သံ ရိုက္ခ်က္ ကလည္း ျပင္းျပင္း။ က်မ ႏွလုံးတို႔ပင္ အညီအၫြတ္ လိုက္ခုန္သည္ ထင္၏။ ခုန္ေပါက္ စီးဆင္းေသာ ေတးသြားထဲမွာ သီဆိုသူ ရဲ့ ရင္ခုန္သံ ကိုပါ ၾကားရသည္။ သမီးေလးက မႏိုး။ ၾကားေနက် ၿငိမ့္ေညာင္းသံစဥ္ မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ သမီးက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ အိပ္၏။ သမီးေလးကေရာ အဲဒါကို ဂီတလို႕ လက္ခံတယ္လား ဟင္။
ခင္ပြန္းက က်မကို ေျပာသည္။
“မင္း ဒီသီခ်င္းကို နားေထာင္လို႔ ရေသးတယ္။ ေတာသူ မျဖစ္ေသးဘူး” တဲ့။
က်မ လက္ခံ ၿပဳံးလိုက္ပါသည္။
“ဟုတ္တယ္။ ဒီ သီခ်င္းမ်ိဳးကို ႀကိဳက္တယ္” ။
သူက ေခါင္းၫိတ္ျပၿပီး
“အဲဒါကို Alternative လို႔ ေျပာၾကတာပဲ”တဲ့။
(သြားၿပီ။ စိတ္ပ်က္လိုက္တာ ကြယ္။ က်မ ခံစားေနတာ ရင္ခုန္သံ တစ္ခုကိုပါ။ ပစၥည္းတစ္ခုကုိ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ဳိးအမည္ တစ္ခုခုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။) က်မ Stop ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္မိေတာ့သည္။ ခင္ပြန္းက နားမလည္ ႏုိင္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္၏။ က်မ သက္ျပင္းသာ ရႈိက္လိုက္သည္။ သူ႔ကိုလည္း မေဆြးေႏြးခ်င္ေတာ့ပါ။ က်မ ႏွင့္ အတူရွိေနသူကို က်မႏွင့္ တသားတည္းက်ေသာ ႏွလုံးသား ရွိရမည္ဟု သတ္မွတ္ရန္္ မလြယ္ပါ။ ဒါကိုေတာ့ က်မ နားလည္ လက္ခံ ရပါလိမ့္မည္။

က်မက ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးေသာ အႏုပညာကို ကိုယ့္ဘာသာ နာမည္တပ္ျခင္းမ်ဳိး။ ဒါမွမဟုတ္ နာမည္တပ္ ၿပီး သား အႏုပညာ ပံုစံတစ္ရပ္၏ ေနာက္က လိုက္ျခင္းမ်ဳိးကုိ မႀကိဳက္။ သည္ေတာ့ က်မ တတ္ႏိုင္သမွ်ကို ေက်ာခိုင္း။ အဲဒီ ေန႔လယ္ပူပူမွာ ပန္းပင္ေတြကုိပဲ ေပါင္းသင္ ေျမဆြ ရေတာ့သည္။ ပန္းပင္ေတြ ျမင့္မားကာ က်မ ျမင္ကြင္းေတြကို ပိန္းပိတ္ ကာကြယ္ သြားမည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလုိက္မလဲ။ ပန္းပင္ေတြ ပြင့္ေ၀ႏိုင္ဖို႔ေလာက္ေတာ့ျဖင့္ က်မ ဖန္တီးႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။


-----------

မေန႔တေန႔ပင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေရးေသာ စာထဲက “ႏုိင္ခ်င္လို႔ အရႈံးခံတယ္” ဆိုတာေလးကို ဖတ္ၿပီး အရႈံးခံ ခဲ့တာ မ်ားၿပီး အႏိုင္မရႏုိင္လြန္းတဲ့ ဘ၀ကို ေၾကကြဲမိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ တိတ္တိတ္ေလး ရွက္ေနမိျပန္္္၏။ ခုထိ လြမ္းစရာမရွိဘဲ နာစရာမ်ားေသာ ကိုယ့္သမိုင္းကို Auto-hide လုပ္ခ်င္သည္။ (အရႈံးေပးလြန္းရာ က်မွာကို လည္း စိုးေသး၏)။ ထိုအခါ…. ပိတ္ထားသည့္ တံခါးရြက္ေတြကို နာတတ္ေသာ အနာက ထပ္နာ ျပန္သည္။

မဂ်ဴး ရဲ့ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မရဲ့ ညေတြ” ကိုလည္း ဖတ္မိျပန္သည္။ သည္ေတာ့လည္း ႏွလုံးတို႔ ဆတ္ဆတ္ တုန္ခါကာ ပင့္ကူမွ်င္ေတြကို ေယာင္ယမ္း ဆြဲဖယ္မိေတာ့မလို ျဖစ္မိေသး၏။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ က်မ၏ လက္တုိ႔က ေတာအုပ္ထဲ၌ ေနသားက်ကာ ေရၫွိအထပ္ထပ္ျဖင့္ ေလးလံ စြဲၿမဲေနခဲ့ၿပီ။ မဂ်ဴးေျပာတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ ျမင္ေယာင္ေတာ့ မ်က္ရည္ပင္ လည္ခ်င္သည္။ သို႔ေပမဲ့ အမည္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ နည္းပညာ ရွင္းလင္းခ်က္ ေတြကိုေတာ့ ေက်ာ္လႊား သြားမိသည္။ ႏွလုံးသားေတြကိုပဲ ေတြးေယာင္ကာ လြမ္းေနရတာ ေက်နပ္လွသည္။

ထိုအခါက်မွပဲ အိပ္မက္မွ လန္႔ႏုိးသူလို ေယာင္ယမ္း ထၾကည့္မိေတာ့ ပင့္ကူမွ်င္ အထပ္ထပ္ေတြရဲ့ ေနာက္မွာ ရိႏြမ္းေနသည့္ မႈိပြင့္ငယ္ငယ္ေလးကို သနားစဖြယ္ ေတြ႔ရေလသည္။

ေတာအုပ္ေတြ ေနာက္ကြယ္က စပါးပင္ေတြအၾကားမွာ က်မက သမီးေလးႏွင့္အတူ စိတ္ႏွစ္ၿပဳံးရယ္ေတာ့ ေမာင္က ၾကည္ႏူးစြာ ၿပဳံးရင္း မ်က္ရည္လည္သည္။ သူကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာရွာသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်မ မ်က္ရည္က်ေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက စပါးပင္ေတြၾကားထဲမွာသာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ သူက က်မ မ်က္ရည္ မ်ားကို နားမလည္ရွာ။ (က်မကပဲ လူေတာ္ကို မလိုခ်င္ဘဲ၊ လူေကာင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာေလ။ ဒါကို က်မ ေက်နပ္ ႏို္င္ရမည္။)

ထိုအခါ သမီးေလးကို ခပ္တင္းတင္း ေပြ႔ဖက္ရင္း အံခဲကာ ဟိုးအေ၀းႀကီးက မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ ေတာ့ မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္ ေ၀၀ါးကာ လက္လွမ္း မမီႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေ၀းလံလွသည္ကို ျမင္ရေလသည္။

က်မ ေက်ာခိုင္းထားတဲ့ ေနာက္ဘက္ဆီမွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပင္ စိုက္ပ်ဳိးယူခဲ့ေသာ ေတာအုပ္တို႔က ေရၫွိပင္ ေတြ၊ ပင့္ကူအိမ္ေတြ၊ အထပ္ထပ္ႏွင့္ က်မကို ဖုံးကြယ္ထားသလို နီးနီးကပ္ကပ္ ရွိေနၾကသည္။ ထို ေတာအုပ္ မ်ားကက်ေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွာပင္ ထင္ရွား ျပတ္သားလို႔။ ၿပီးေတာ့ က်မ ႏွင့္ သူတို႔ အၾကားမွာ ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ မလြယ္ေသာ အျမစ္တို႔က ေတာထ လို႔…….။



၂၀၀၀ ၊ ေမလ ၂၂
(ေရႊအျမဳေတ၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၀)