ပိုးထိုးသစ္သီး

စာမေရးခ်င္ (၀တၳဳ ကဗ်ာကို ဆိုလိုတာပါ) ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာပါျပီ။ ျပီးေတာ့ ဒီတေလာမွာ ကိုယ့္၀တၳဳ အေဟာင္းေလးေတြ ထုတ္ထုတ္ဖတ္ေနမိတယ္။ ဖတ္မိျပီးေတာ့လည္း ငါ ဒီတုန္းက ဒီလို ေရးခဲ့ပါလားလို႔ ျပံဳးမိရ.. မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕မိရ..။ ဘာလို႔ ေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာေလးေတြ ဆက္စပ္ေတြးမိရေပါ့။ က်မ စာေတာ္ေတာ္ေရးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာေအာင္သင္းက လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြ ထဲကေန သူ႔အၾကိဳက္ ေရြးတဲ့ ၀တၳဳေတြကို သံုးသပ္ျပီး"ေအာင္သင္းအၾကိဳက္ဆံုး၀တၳဳတိုမ်ား"ဆိုတဲ့ က႑ သဘင္မဂၢဇင္းမွာ လစဥ္ ေရးေနတဲ့အခ်ိန္။ က်မက ဆရာ ေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပေရးရာေဆာင္းပါးမ်ား စာအုပ္ကို ၾကိဳက္လြန္းလို႔ ေခါင္းအံုးအိပ္တဲ့သူဆိုေတာ့ တလတလ ဆရာ ဘယ္၀တၳဳ ညႊန္းပါလိမ့္လို႔ ေစာင့္ဖတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာက က်မ ၀တၳဳတိုေလးေတြကို ေလး ငါးၾကိမ္ အၾကိဳက္ဆံုးအျဖစ္ ေရြးဖူးပါတယ္။ အဲဒီလ ေတြဆို က်မမွာ ေပ်ာ္လို႔။ တခ်ိဳ႕၀တၳဳေတြဆို ကိုယ္ေတာင္ ေရြးမယ္လို႔ ထင္မထားတာေလ။ ဆရာက ဘာလို႔ ေရြးရတယ္ ဆိုတာကိုပါ ေသခ်ာ ရွင္းျပတာဆိုေတာ့ က်မျဖင့္ သေဘာေတြက်လို႔ေပါ့။

ခုတင္ေပးထားတဲ ့၀တၳဳေလးကိုလည္း ဆရာက ေရြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳေလးက ၁၉၉၀ ဇြန္လထုတ္ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း ထဲမွာ ပါခဲ့တာပါ။ ဒီ၀တၳဳေလး ေရးမိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရရင္ က်မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္တအုပ္ရွိပါတယ္။ စာေရးဆရာ နႏၵေရးတဲ့ "မ်ိဳသိပ္စိတ္"ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။ စိတ္ေရာဂါရွိတဲ့ ေမခင္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္အေၾကာင္းကို အေျခခံျပီး ေရးထားတာပါ။ အဲဒီ ၁၉၉၀ တေလာမွာ မ်ိဳသိပ္စိတ္ထဲက ေမခင္ကို သြာသြားျပီး သတိရေစတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေတြ႔ပါတယ္။ (တကယ္တမ္းၾကီး တူလွတာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ) ေျပာရရင္ သူ႔ဆီကေန ရတဲ့ Inspiration နဲ႔ က်မ ဒီ၀တၳဳကို ေရးျဖစ္တာပါ။ ဆရာေအာင္သင္းက ဇူလိုင္လထုတ္ သဘင္မဂၢဇင္းရဲ႕ အၾကိဳက္ဆံုး၀တၳဳတိုက႑မွာ ေရြးခဲ့ပါတယ္။

ခုျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ က်မဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို သနားျပီး အားနာေနမိသလိုလို.........။