Nov 8, 2009

ပိုးထိုးသစ္သီး

စာမေရးခ်င္ (၀တၳဳ ကဗ်ာကို ဆိုလိုတာပါ) ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာပါျပီ။ ျပီးေတာ့ ဒီတေလာမွာ ကိုယ့္၀တၳဳ အေဟာင္းေလးေတြ ထုတ္ထုတ္ဖတ္ေနမိတယ္။ ဖတ္မိျပီးေတာ့လည္း ငါ ဒီတုန္းက ဒီလို ေရးခဲ့ပါလားလို႔ ျပံဳးမိရ.. မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕မိရ..။ ဘာလို႔ ေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာေလးေတြ ဆက္စပ္ေတြးမိရေပါ့။ က်မ စာေတာ္ေတာ္ေရးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာေအာင္သင္းက လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြ ထဲကေန သူ႔အၾကိဳက္ ေရြးတဲ့ ၀တၳဳေတြကို သံုးသပ္ျပီး"ေအာင္သင္းအၾကိဳက္ဆံုး၀တၳဳတိုမ်ား"ဆိုတဲ့ က႑ သဘင္မဂၢဇင္းမွာ လစဥ္ ေရးေနတဲ့အခ်ိန္။ က်မက ဆရာ ေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပေရးရာေဆာင္းပါးမ်ား စာအုပ္ကို ၾကိဳက္လြန္းလို႔ ေခါင္းအံုးအိပ္တဲ့သူဆိုေတာ့ တလတလ ဆရာ ဘယ္၀တၳဳ ညႊန္းပါလိမ့္လို႔ ေစာင့္ဖတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာက က်မ ၀တၳဳတိုေလးေတြကို ေလး ငါးၾကိမ္ အၾကိဳက္ဆံုးအျဖစ္ ေရြးဖူးပါတယ္။ အဲဒီလ ေတြဆို က်မမွာ ေပ်ာ္လို႔။ တခ်ိဳ႕၀တၳဳေတြဆို ကိုယ္ေတာင္ ေရြးမယ္လို႔ ထင္မထားတာေလ။ ဆရာက ဘာလို႔ ေရြးရတယ္ ဆိုတာကိုပါ ေသခ်ာ ရွင္းျပတာဆိုေတာ့ က်မျဖင့္ သေဘာေတြက်လို႔ေပါ့။

ခုတင္ေပးထားတဲ ့၀တၳဳေလးကိုလည္း ဆရာက ေရြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳေလးက ၁၉၉၀ ဇြန္လထုတ္ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း ထဲမွာ ပါခဲ့တာပါ။ ဒီ၀တၳဳေလး ေရးမိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရရင္ က်မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္တအုပ္ရွိပါတယ္။ စာေရးဆရာ နႏၵေရးတဲ့ "မ်ိဳသိပ္စိတ္"ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။ စိတ္ေရာဂါရွိတဲ့ ေမခင္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္အေၾကာင္းကို အေျခခံျပီး ေရးထားတာပါ။ အဲဒီ ၁၉၉၀ တေလာမွာ မ်ိဳသိပ္စိတ္ထဲက ေမခင္ကို သြာသြားျပီး သတိရေစတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေတြ႔ပါတယ္။ (တကယ္တမ္းၾကီး တူလွတာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ) ေျပာရရင္ သူ႔ဆီကေန ရတဲ့ Inspiration နဲ႔ က်မ ဒီ၀တၳဳကို ေရးျဖစ္တာပါ။ ဆရာေအာင္သင္းက ဇူလိုင္လထုတ္ သဘင္မဂၢဇင္းရဲ႕ အၾကိဳက္ဆံုး၀တၳဳတိုက႑မွာ ေရြးခဲ့ပါတယ္။
ခုျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ က်မဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို သနားျပီး အားနာေနမိသလိုလို.........။





14 comments:

pandora said...

အဲဒီလိုေရးပံုမ်ိဳးကို ဖတ္ရတာ ႀကိဳက္တယ္။
အဲလို စိတ္အေျခအေန ရွိေနတဲ့ အျဖစ္ေတြကို စိတ္၀င္စားတယ္။
ပိုးထိုးေနတဲ့ သစ္သီးတလံုးဟာ ႏွေျမာစရာ..။

Anonymous said...

အမ၊
သိပ္ႏွစ္သက္မိတယ္။
မၿပီးေသးေစခ်င္ေလာက္ေအာင္ပဲ ဆက္ဖတ္ခ်င္မိတယ္။

(၀တၳဳဆိုတာဒီလိုပါလားလို႕အၿမဲလည္းေလ့လာပါတယ္)။

ခ်စ္ၾကည္ေအး said...

မမ ေမၿငိမ္း စာေတြလာဖတ္ၿပီး လင့္ခ္လည္းယူသြားတယ္၊ ဘေလာဂ့္ စေရးတာ ၃ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔ ပါ၊ ခ်စ္ၾကည္ရဲ႕ စာေတြ အားတဲ့အခါ လာဖတ္ၾကည့္ေပးပါအံုး, ေဝဖန္ အၾကံေပးပါ အံုးေနာ္္...။

MANORHARY said...

တစ္ခ်ိန္က နာမည္ၾကီးခဲ့တဲ့ ပိုးထိုးသစ္သီး
ခုၿပန္ဖတ္ေတာ့လည္း .. သစ္ေနတုန္းပဲ
အဲလိုလူတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ၿဖတ္သန္းရင္းေတြ႕ခဲ့ဖူးသလို..

ကိုခ်စ္ေဖ said...

က်ေနာ္လည္း အဲ့လိုအျမင္မ်ိဴးနဲ႔ ၀ထၳဳေလးဖတ္ရတာ သေဘာက်တယ္ ပိုးထိုးသစ္သီးတလံုးကို နားလည္သြားပါတယ္ တကယ္က မေမျငိမ္းကဗ်ာအေဟာင္းေလးေတြလည္း ဖတ္ခ်င္ေနတာ.

Moe Cho Thinn said...

စိတ္ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ဖြဲ႔သြားတာမ်ား ပီျပင္လိုက္တာ..။

kay said...

အီး..ခုမွ ေအးေဆး လာဖတ္တာ.. ေျပာခ်င္တာေတြ..အေပၚက..အကုန္ေျပာျပီးကုန္ၾကျပီ။
စကားမစပ္..အမ စာေတြ..ဘေလာ့မွာ အဲလို မူရင္းေလး အတိုင္းျပန္ဖတ္ ရတာ..ပိုအရသာ ရွိတယ္။ အဲေလာက္..စာအုပ္ေတြ..အပိုင္းအစ ေတြ..အမ်ားၾကီး သယ္လာနိုင္တာ.. ေကာင္းလိုက္တာ။

တခ်ိဳ႕ စာေတြမွာ..စာေရးသူ ရဲ႕ အရိပ္ ထင္ဟပ္ေနတာ မ်ားတယ္။ ခု..ဒီစာေလးက..တကယ့္ကို..အဲဒီ အမ်ိဳးသမီး ဆီမွာပဲ ရွိေနတယ္။

Rita said...

ဒီတစ္ပုဒ္ကို မဖတ္ဖူးေသးဘူး အစ္မ။
တကယ္ကိုပဲ ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါတယ္။

ဝတၳဳတို ေသေသသပ္သပ္ ေရးႏိုင္တဲ့ လက္ေတြကို တကယ္ပဲ ေလးစားမိတယ္။

မမိုး said...

ႊႊဟိုတုန္းကဖတ္ခဲ့တာလဲ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ခဲ့တယ္။ အခုျပန္ဖတ္ေတာ့လဲ ၾကိဳက္ေနဆဲပါပဲ..
အသစ္ေတြ ျပန္ေရးမဲ့ေန႕ကို
စိတ္၀င္စားစြာေစာင့္ေနမိပါရဲ႕..

SHWE ZIN U said...

ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒက္စမြန္တူးတူး ရဲ႕ စာသားေလးေတြကို ဘေလာ႔ မွာ ထည္႔ခ်င္လို႕ ေကာ္ပီကူးယူသြားပါတယ္ ဆရာမ၊ က်ေနာ္႔ ရဲ႕ ဘေလာ႔ ေလးကိုလည္း ဆရာမ အားရင္ လာလည္ၿပီး ေ၀ဖန္ အႀကံေပး ပါအုန္းဗ်ာ.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

http://shwezinu.blogspot.com

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

အဲသလုိ ေရးတတ္ခ်င္တယ္။ စိတ္ကုိ ပုံရိပ္ေတြနဲ႔ ပုံေဖာ္သြားတာ ပီျပင္လုိက္တာ။

Vista said...

ေကာင္းလိုက္တာ...

သက္ေဝ said...

သိတ္ေကာင္းတာပဲ...
စိတ္ကို ပံုေဖၚသြားတာ... လွလိုက္တာ..။

ကိုေနာ said...

ကၽြန္ေတာ္ ပါရဂူလက္သစ္ ကိုေနာ လာလည္ပါတယ္၊
ေရးအားေကာင္းသူေတြကို အထင္ၾကီးေလးစား အားကိုးပါတယ္။