လြမ္းတတ္သူ

ဒီတေလာ ဘာစာမွကို မေရးခ်င္ဘဲ မေရးႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေတြးေန မိတာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီး ေပါ့။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ က်မနဲ႔ အဆက္စပ္ဆံုး ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းေလာကကို သတိရစရာေတြေပါ့။ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမအျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းခဲ့ဖူး တဲ့ အႏွစ္၂၀နီးပါးမွာ က်မဟာ ကိုယ့္ ဘ၀ ကိုယ့္အလုပ္အတြက္ အျမဲ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္ ဂုဏ္ယူခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဆရာမ ျဖစ္ရတာ မို႔ပါ။ ဘာလို႔ဆို က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဆိုတာက ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ အျမဲတမ္း လူထု ေရွ႕က အေသခံ.. အနစ္နာခံ.. ရဲရင့္ တက္ၾကြြၾကသူေတြ။ သိပ္ တိုးတက္ခ်င္တဲ့ သူေတြ။ ဒါကိုပဲ က်မက ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူ ေက်နပ္ ေနတာ။

ခုေတာ့ျဖင့္ က်မ ဂုဏ္ယူခဲ့ ဂုဏ္လုပ္ခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းသားထုေတြ။ သူတို႔ အဖိႏွိပ္ခံ.. အပိတ္ဆို႔ ခံ.. အခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံ.. သင္းခြဲခံ။ ဒါေတြ သူတို႔ သိၾကရဲ႕လား..။ ခု ေလာင္စာဆီေစ်းေတြ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္သြားတဲ့ ျပႆနာ အတြက္ အထိခိုက္ အခံစားရဆံုးက သူတို႔သာ ျဖစ္လာမွာ ဆိုတာကိုေကာ မသိၾကေသးဘူးလား။ လူငယ္ေလး ေတြ ပညာတတ္မွာ စိုးရိမ္တဲ့ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ဟာ အေရးအခင္းျဖစ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ျပႆနာမွန္သမွ်ကို စာေမးပြဲနီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာခ်ည္း လုပ္ခဲ့တာပါ၊ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ Seven July ကစလို႔ ခုခ်ိန္ထိ။ က်မ စဥ္းစားေနတာ.. ပညာျမင့္မွ ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္၊ တိုင္းျပည္ ျမင့္၊လူမ်ိဳးျမင့္မယ့္ အေနအထားေတြမွာ.. က်မတို႔ ပညာျမင့္ေအာင္ ဘာ လုပ္ၾကမလဲ။ ပညာမရွိၾကလို႔ ယဥ္ေက်းမႈပါ မရွိၾကတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြ လက္ေအာက္ မွာ ကေတာ့ လမ္းဘယ္မျမင္..။ အင္းးး… ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေတာင္းယူ တိုက္ယူမွ ရေတာ့မွာ... ဆိုတာပါပဲ။ ဆိုေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကေရာ သူတို႔ ရရမယ့္ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးေတြကိုေရာ သိမွ သိၾကရဲ႕လားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီအခါ.. က်မ ဇင္းမယ္ကို ေရာက္ကာစက တကၠသိုလ္ထဲ ေရာက္တိုင္း က်မရဲ႕တကၠသိုလ္မ်ားကို သတိတရနဲ႔ ေရးမိတဲ့ ၀တၳဳေလးတပုဒ္ကို တင္ေပး ခ်င္လာပါတယ္။

လြမ္းတတ္သူ


ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာ

ေတာင္တန္းစိမ္းစိမ္းေတြ ေနာက္ခံႏွင့္ ေတာအုပ္စိမ္းစိမ္း…၊ အဲ့ဒီ ေတာအုပ္ထဲ မွာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ အေဆာက္အဦးေတြက စနစ္တက်၊ ပုံစံတက်။ ေတာအုပ္ထဲမွာ ေသသပ္ ညီညာေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြ ေတာင္ပူစာေလးေတြလည္း ရွိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခတ္မီ ျပန္႔ျပဴးတဲ့ ကတၱရာလမ္းမက အနားသတ္ တိတိပပနဲ႔ ေတာအုပ္ရဲ့ ရင္ခြင္ထဲ လဲေလ်ာင္းလုိ႔။ တကယ့္ကို အေရာင္စုံတဲ့ ပန္းအမ်ဳးိစုံကလည္း စနစ္တက် ပါ၀င္ ခင္းက်င္း ေနေသးသည္။ ပုံျပင္ထဲက ဥယ်ာဥ္ေလးလို…။ ဒီ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာေတာ့ လိပ္ျပာေလးေတြက တူညီ၀တ္စုံ အကၤ် ီအျဖဴ၊ စကတ္ ေဘာင္းဘီအနက္ေတြႏွင့္ သစ္လြင္လုိ႔.. ျမဴးတူး ေပ်ာ္ရႊင္လုိ႔။ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ တဲ့… တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ တဲ့…။ အဲဒီ ျမင္ကြင္းေတြက က်မရဲ့ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားတဲ့ အလြမ္းမ်ား ကို လႈပ္ႏႈိးလုိက္ေလသည္။

ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ အ၀င္၀

က်မမွာလည္း ေတာအုပ္၊ ဥယ်ာဥ္ေလးေတြ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ခုလုိ စနစ္တက် မဟုတ္ေသာ္လည္း သဘာ၀ ဆန္ေသာ စိမ္းစိုမႈေတြ.. ေနေရာင္ လင္းျပက္မႈေတြ… ေရာင္စုံ လိပ္ျပာေတြႏွင့္ ခ်စ္မက္ဖြယ္ေကာင္းလွေသာ ထုိေတာအုပ္မ်ိဳးက ဘယ္ေနရာ ေျပာင္းေျပာင္း ဘယ္လုိ ပုံသ႑န္ ေျပာင္းေျပာင္း ခ်စ္စရာေကာင္းပုံကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲပါ။ က်မကိုကပဲ ခ်စ္လြယ္သူ ျဖစ္ေနသည္ ထင္၏။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ လႈိင္တကၠသိုလ္၊ ဘားအံေကာလိပ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္တကၠသိုလ္… အားလုံး ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ခ်ည္းပင္။ က်မ စိတ္ထဲမွာ ကေတာ့ က်မကို ခ်စ္ေသာ က်မက ခ်စ္ေသာ တပည့္ လူငယ္ေလး ေတြ ရွိသည့္ ေနရာသည္ ဘယ္လုိ အလွအပ ျပဳျပင္မႈမွ မရွိလည္း သာယာလွပေသာ ေျမသာ ျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီ ေျမေတြခမ်ာ… ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္း မခံရ… မြမ္းမံ မခံရ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္မ်ားက မ်က္ေစ့ ပသာဒျဖစ္ဖြယ္ေသာ ျပင္ဆင္ျခင္း အႏုပညာကုိ အာရုံမရ။ စိတ္လက္ ခ်မ္းသာဖြယ္ ျမင္ကြင္းက စာသင္သား မ်ားႏွင့္ ပို႔ခ်သူ ပညာရွင္ေတြအတြက္ ဥာဏ္ရည္ ၾကည္လင္ တိုးပြားေစသည္ကို မျမင္တတ္၊ က်မ တပည့္ေလး ေတြ… (ဒါ့ထက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေျပာရရင္) အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေတြ …ခမ်ာ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးစြာ ပညာသင္ခြင့္ေလးမွပင္ မရၾကတာကိုလည္း ခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက အလြမ္းျဖင့္ ႏွစ္ဆ တိုးကာ ပုိ ခံစားရၿပီ။ အနည္းဆုံးေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ အလြန္အေရးပါေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြေမြးဖြားရာ တကၠသိုလ္ ေျမသည္ လုံၿခဳံ ေအးခ်မ္းမႈ… တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္ မႈ၊ သာယာ စုိေျပမႈေလာက္ေတာ့ ရွိသင့္သည္ မဟုတ္လား။

ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ အဓိပတိလမ္း

အလြမ္းထဲမွာ… ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္လိုပဲ ေတာင္တန္းေတြ ေနာက္ခံထားသည့္ (က်မ ငါးႏွစ္တာ ေနခဲ့ရေသာ) ဘားအံတကၠသိုလ္ ေရာက္လာသည္။ ယခင္က သခၤ်ဳိင္း ေဟာင္္္း ႏွင့္ စိုက္ေျမေဟာင္းေတြ ေနရာမွာ ခုေတာ့ ထည္၀ါေသာ ဘားအံတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းအေဆာက္အအုံသစ္ႀကီးက ေနရာယူထားၿပီ။ ခု ေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္အသစ္ေတြက အားလုံး ပုံစံတူ။ အဲဒီ အေဆာင္ႀကီးေရာက္ဖို႔ ဂိတ္၀ကေန မီတာ ၂၀၀-ေလာက္ ေ၀းမည္ ထင္သည္။ တကၠသိုလ္ ဆုိတာကေတာ့ အဲေလာက္ က်ယ္ေသာ ၀င္းႀကီးထဲ ရွိရမည္ေပါ့။

သို႔ေပမဲ့ အဲဒီ အ၀င္လမ္း တေလွ်ာက္ကေန အေဆာက္အဦးႀကီးဆီ ေရာက္သည္ အထိ ဘာ သစ္ရိပ္ ၀ါးရိပ္မွ ရွိမေနတာေတာ့ ဆုိးလွသည္။ ပန္းခင္း ျမက္ခင္းလည္း မရွိ။ ၿပီးေတာ့ စာသင္ခန္းေတြမွာ ပန္ကာ မရွိ။ ပန္ကာရွိလည္း မီးက မလာ။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာ ေနပူႀကီးထဲ ျဖတ္လာ.. ပူပူ ေလွာင္ေလွာင္ထဲ စာသင္..။ ဒီၾကားထဲ.. သင္ရုိးေတြက သင္ၾကားခ်ိန္နဲ႔ မလုံေလာက္လို႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ သင္ၾကားတဲ့ ေနာက္လည္း အေမာတေကာ ေျပးလုိက္ရေသးတာ။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ ေမာပန္း ပူအုိက္လို႔မွ ေသာက္စရာ ေရ ေတာင္ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရွိတာပါပဲ။

တကၠသုိလ္ဆုိရင္ ခန္႔ညား ထည္၀ါတဲ့ ျမင့္မားတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြရွိရင္ ျပီးျပီ.. ဆိုတာေလာက္သာ ခံယူတဲ့ အစိုးရကေတာ့ ဂုဏ္ယူလို႔။ စာသင္သားေတြခမ်ာေတာ့ ရာသီဥတုရဲ့ အပူ၊ ေနရာေဒသရဲ့ အပူ၊ ေက်ာင္းစာ ဖိစီးမႈ အပူ၊ ကုန္က်စရိတ္ အပူ၊ လူတန္းစား မညီမွ်မႈ အပူ၊ ပညာတကယ္မတတ္တဲ့ အပူ၊ အနာဂတ္ မေရရာမႈ အပူေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရက ဂုဏ္ယူေနသမွ်… က်မတို႔ ကေလးေတြ ခမ်ာ ကေတာ့ အကုန္ပူေနရတဲ့ ဘ၀ပါပဲ။

သူတို႔ဆီမွာေတာ့ ဘတ္စ္ကားက စီးမယ့္သူေတာင္မရွိ။


ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္ထဲက ကုန္းေျမစိမ္းစိ္မ္းေတြနဲ႔ ဓမၼာရုံဆန္ဆန္ အေဆာက္အဦး ေတြ ျမင္ရင္ေတာ့ ကၽြန္မက ေတာင္ညိဳ ေတာင္တန္းေတြ ၀ိုင္းေနတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္ ေတာင္၀ိုင္းရပ္က ကၽြန္မခ်စ္တဲ့့ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္ႀကီး ကို လြမ္းရျပန္သည္။ ျမက္ရုိင္းတုိ႔ သန္စြမ္းေသာ ေတာတကၠသိုလ္ႀကီးက စိုက္ပ်ဳိးမြမ္းမံေသာ ပန္းအလွတို႔ မရွိ ေသာ္လည္း သဘာ၀ ျမက္ပန္း၀ါ၀ါေတြ… ၀ါးရုံပင္အုပ္အုပ္ေတြ… ေက်ာင္း၀င္းရဲ႕ ခါးလယ္မွာ ျဖတ္စီးေနတဲ့ လွ်ိဳေပါက္ဆီက ေရတံခြန္ကေလးႏွင့္ ပိေတာက္၊ စိန္ပန္း၊ ခေရပင္ျမင့္ႀကီးေတြ အုံ႔ဆုိင္းေနတာကေတာ့ တကယ့္ ေအးရိပ္ေတြပါပဲ။ ေက်ာင္း၀င္းထဲ ဘယ္ေလာက္ ေ၀းေ၀း.. ေတာလမ္း ခရီးသြားရသလုိ စိတ္ေအး လက္ေအး ရွိတာကေလး က ေက်နပ္စရာပါ။ စုတ္ခ်ာလွတဲ့ စာသင္ခန္းေတြက တကၠသိုလ္ႏွင့္ မတူလွသလုိ ရိုးသားေသာ တုိင္းရင္းသား ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကလည္း ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ မရွိလွေလေတာ့ တကၠသိုလ္ႀကီးက သိပ္ေတာ့ မထည္၀ါ။


သို႔ေပမဲ့ ရိုးသားျခင္းသည္ အႀကီးက်ယ္ဆုံးေသာ အလွလို႔ သတ္မွတ္ေသာ က်မအတြက္ေတာ့ က်မ စာသင္ေပး သမွ် စိတ္ပါလက္ပါ လက္ခံယူသည့္ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစု တပည့္ေလးေတြရွိရာ ထို ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္က ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားေလသည္။ ကၽြန္မ၏ တပည့္အမ်ားစုသည့္ ရုိးသား ပြင့္လင္းၿပီး အလြန္ သီးခံႏုိင္ၾက သူေတြ ျဖစ္သည္။ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀မွာ ရုိက်ဳးိစြာ ေနသားက်ေနသူေတြ ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဒါသလည္း နည္းပါးၾကေလသည္။ သူတုိ႔၏ မ်က္ႏွာရိပ္မ်ားသည္ အလြန္ နားလည္ရလြယ္ေသာ စာမ်က္ႏွာ မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။


+++++


ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ့ ပင္မ အေဆာက္အဦးရွိ ရုံးခန္းတစ္ခန္းတြင္ က်မ၏ အလုပ္ တာ၀န္တစ္ခု ရွိေနပါ သည္။ တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ အဲဒီရုံးခန္းမွာ က်မ တစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္ရ၏။ ထိုအခါ တစ္ပတ္ မွာ ထုိႏွစ္ရက္သည္ ကၽြန္မ၏ ေတာအုပ္ ကေလးေတြကို လြမ္းေသာအလြမ္းကုိ ျပင္းျပင္းျပျပ ခံစားရေသာ အခ်ိန္မ်ား ျဖစ္လာ ေတာ့သည္။ က်မရဲ့ ၀န္ထမ္း ဘ၀ ေနာက္ဆုံး ႏွစ္ႏွစ္ကုိ ဒဂုံတကၠသိုလ္ ေတာအုပ္ကေလး ထဲမွာ က်င္လည္ ခဲ့ရသည္။


ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ ဆူးေလ၀န္းက်င္ကေန ရန္ကုန္ၿမဳိ႕၏ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ ဗဟန္း၊ ဂြတၱလစ္၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ တာေမြ၊ ရန္ကင္း၊ ေတာင္ဥကၠလာတို႔ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ေျမာက္ဒဂုံ နယ္နိမိတ္ကို အစအဆုံး ျဖတ္သန္းၿပီးလွ်င္ေတာ့ ဒဂုံတကၠသိုလ္ကို ေရာက္ပါၿပီ။ လမ္းခရီးမွာ အနည္းဆုံး ၂-နာရီ ၾကာပါသည္။ ကံမေကာင္းလို႔ ထုိင္ခုံမရ လွ်င္ေတာ့ ဂိတ္စ ဂိတ္ဆုံးကို က်ပ္က်ပ္ ညပ္ညပ္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး သြားရပါမည္။ ေက်ာင္းနား နီးလာရင္ေတာ့ လယ္ကြင္းေတြ ရိုးျပတ္ေတြ က်ယ္ျပန္႔ေသာ မိုးေကာင္းကင္္္ေတြက ပူျပင္း စူးရွ ေသာ ေလႏွင့္အတူ ေက်ာင္းလာသူေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္လိမ့္မည္။ ဒဂုံတကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ၀င္းၾကီးကို ေတြ႕လွ်င္ေတာ့ စိမ္းစိုမႈကို စၿပီး အနည္းငယ္ ခံစားႏုိင္ၿပီ။ ျမင့္မားေသာ သစ္ရိပ္ေတြ ရွိေပမဲ့ က်ဲပါးေသာ အေရအတြက္က လုံေလာက္ေသာ ေအးၿငိမ္းမႈကိုေတာ့ မပံံ့ပိုးေပးႏုိင္ပါ။


ဇင္းမယ္မွာေတာ့ ေက်ာင္းေရွ႕က ဘတ္စ္ကားဂိတ္မွာလည္း လူမရွိ။


ေနာက္ေတာ့ ပုံစံတူ အေဆာက္အဦးေတြ… ပ်ားပန္းခတ္ေနေသာ လူငယ္ေတြ… လူႀကီးေတြေပါ့။ ေက်ာင္း၀င္း ထဲမွာေပမဲ့ တခ်ဳိ႕က အလြန္အမင္း ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္၊ တခ်ဳိ႕က သစ္လြင္ ေတာက္ပ၊ တခ်ဳိ႕က မူးယစ္ ရီေ၀၊ တခ်ိဳ႕က ေလလြင့္ စိတ္က်၊ ေနရာတကာမွာ ေအးရိပ္အတုက လႊမ္းေန၏။ မခန္႔ေလးစား ရယ္သံေတြ၊ ေလာင္းကစား၀ိုင္းက အံႀကိတ္သံ ေတြ၊ ေကာ္ရစ္ဒါ ေထာင့္ခ်ဳိးက ပူးကပ္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြ၊ ဆရာ ဆရာမ ေတြရဲ့ ရွက္ေဒါသ မ်က္ရည္ေတြ၊ က်မ ကိုုယ္တုိင္ အဲဒီ ေတာအုပ္ေလးရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈထဲ ေသြးလန္႔ ခဲ့ဖူး သည္။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ အျပစ္ရွိတဲ့ တရားခံက ဘယ္သူလဲ။


ဆရာ ဆရာမ၏ တန္ဖိုးကို နားမလည္ေသာ တပည့္မ်ား၊ လူငယ္မ်ား၏ စိတ္ အဆာ ကို နားမလည္ေသာ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ လက္ေအာက္ငယ္သားအေပၚ မစာနာတတ္ေသာ အထက္လူႀကီးမ်ားသည္ ထိုေတာအုပ္၏ အလွအပမ်ားကို စနစ္တက် ဖ်က္ဆီး ေနၾကသည္။ အဲဒီ အသိက တစ တစ ႏွင့္ မွန္ကန္လာခ်ိန္မွာပဲ… က်မ ေသြးပ်က္၊ ထြက္ေျပးခဲ့တာ။ (တကယ္က ကၽြန္မလည္း သတၱိနည္းစြာ တကိုယ္ေကာင္း ဆန္သူပါ)။ ထိုအခါ ဒဂုံ တကၠသိုလ္ ေတာအုပ္ေလးကို လြမ္းေသာ အလြမ္းကျဖင့္ နာက်င္ေၾကကြဲစရာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ရ ေတာ့သည္။


ထိုအခါ....ကၽြန္မရဲ့ အလြမ္းထဲမွာ… ဟိုးျပည္တြင္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ့ခ်စ္ေသာ ကေလးမ်ားအားလုံးကို သူတို႔ႏွင့္ သိပ္ အလွမ္းမေ၀းပါဘဲႏွင့္ အလွမ္းေ၀းေနရေသာ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ထဲ ေရႊ႕လာမည္။ ၿပီးရင္ ေလေအးေပးစက္တပ္ စာသင္ခန္းေတြထဲ ေသခ်ာ ေနရာခ်ေပးမည္။ သူတို႔အားလုံး အင္တာနက္ကမၻာထဲမွာ ၀င္ဆန္႔ ရေစမည္။ က်မ စာသင္လွ်င္ စူးစမ္းေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး တုံံ႔ျပန္ေစရမည္။ ဆိုင္ကယ္ေတြ ဖယ္ရီ ေတြကို သူတို႔ မပင္မပန္း ေဖာေဖာသီသီ စီးႏုိင္ေစရမည္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးဆုိတာ.. လြတ္လပ္ေသာ ပညာေရးဆုိတာ… သူတို႔ေရွ႕ကို ေရာက္လာရမည္။ ထိုအခါ... သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္း စိတ္ႏွင့္ အျပဳသေဘာ ၀ါဒီ စိတ္လည္း သူတို႔မွာ ရွိလာၾကလိမ့္မည္။


ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေျပးေပးတဲ့ ကားကေလး
အမ်ားစုက အဲလို ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔

ျပီးေတာ့ သူတို႔ကို ေျပာျပခ်င္သည္။ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ထဲမွာ ပင္ကပ္ သစ္ခြေတြ အဖ်က္ဆီးမခံရဘဲ လႈိင္လႈိင္ ပြင့္ႏိုင္တာ… ေက်ာင္းနံရံမွာ ပ်ားအုံႀကီးႀကီးေတာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိေနႏိုင္တာ… ကြမ္းတံေတြး မေထြးရ ဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ မရွိတာ။ ျမက္ခင္းေပၚ မနင္းရဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္လည္း မလိုအပ္တာ။ ရွစ္ထပ္ အေဆာက္အဦး ထဲက စာသင္ခန္း ဆီ ဓါတ္ေလွကားေလးနဲ႔ သက္ေသာင့္သက္သာ သြားရျခင္းေၾကာင့္ ခြန္အား အလဟႆ မေလ်ာ့ပါးဘူး ဆိုတာ။ ဆရာ တပည့္ အပူအပင္ ကင္းစြာ စာသင္ႏုိ္င္ခြင့္လည္း ရေစခ်င္တာ။ လိင္ကိစၥ ဟာ ေက်ာင္း၀င္းနဲ႔ ဘယ္လုိမွ မလုိက္ဖက္၊ မအပ္စပ္ဘူးဆိုတာကိုလည္း ေခၚျပခ်င္တာပါ။


က်မပဲ ေလာဘေတြ သိပ္ႀကီးေနၿပီလား၊ တကယ္က… ဒါဟာ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အိပ္မက္ေတြပဲ… စိတ္ကူးယဥ္ေတြပဲလို႔ ကိုယ့္ဘာသာလည္း သိသိပင္။


xxx


အလြမ္းဆုိတာ…. ကုိယ့္အနားမွာ ရွိမေနတဲ့၊ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကိုယ့္အနားမွာ ရွိေနေစခ်င္တဲ့ တစုံတရာကုိ တမ္းမက္ျခင္းလို႔ က်မ ထင္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ က်မရဲ့ တပည့္ ကေလးမ်ားကို… က်မရဲ႕ တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ေတာအုပ္မ်ားကို.. လြမ္းေသာ အလြမ္းမ်ားက ေတာ့ “လို၍ မရေသာဆင္းရဲျခင္း”တို႔ျဖင့္ ပူေလာင္စြာ…။ ထိုအခါ... က်မအတြက္ ေတာ့…. အလြမ္းဆုိတာက “အစားထိုးမရတဲ့ ဆုံးရႈံးမႈ” လို႔လည္း အဓိပၸာယ္ ရေလသည္။


ေမျငိမ္း
၂၀၀၅-ဇြန္။
သစၥာ ေတာ္လွန္ေရးမဂၢဇင္း အမွတ္(၆)