ေမာင္ထူးျမတ္ဖတ္ဖို႔

ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္ေတြထဲမွာ က်မစိတ္ထဲ ျပႆနာေတြခ်ည္း ခံစား ေနရ ပါတယ္။ က်မတို႔ ႏို္င္ငံမွာ ေလာင္စာဆီေစ်း ႏွစ္ဆ တက္သြားခဲ့တဲ့ ရက္ ကတည္းကစျပီး ၈၈မ်ိဳးဆက္ေတြ အဖမ္းခံရ တာေတြ.. လမ္းေလွ်ာက္သူေတြကို ယုတ္ယုတ္မာမာ ၾကံစည္ ရက္စက္တာေတြ.. သံဃာေတာ္ေတြကို ဆဲဆိုရိုက္ႏွက္တာေတြ.. ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလး တအံု ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသား၃၀၀ေက်ာ္ကို ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ ၇၅ရာခိုင္ႏႈန္း မျပည့္လို႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ စာေမးပြဲ ေျဖခြင့္ မေပးတာ။ ေက်ာင္းသားေတြက အသနားခံေပမဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ ဦးသန္းႏုိင္စိုးက လက္မခံခဲ့တာ။ အဲဒီျပႆနာေတြက က်မ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ကို မေၾကမလည္ ခံစားရတာပါ။

ေက်ာင္းသား၃၀၀ေက်ာ္ဟာ တႏွစ္စာ ေက်ာင္းတက္ထားသမွ် သဲထဲေရသြန္ အျဖစ္ခံျပီး စာေမးပြဲေျဖခြင့္ မရတာကို လက္ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရဲ႕ ေမတၱာတရား ကင္းမဲ့မႈ။ ဆရာေကာင္း မပီသမႈကို လက္သင့္ခံ ေခါင္းငံု႔ခံ လိုက္တာပါပဲ။ မတရားမႈကို နာခံလိုက္ တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ခုအခ်ိန္မွာ သူတို႔ရဲ႕ ေနာင္ေတာ္ အမေတာ္ ၈၈မ်ိဳးဆက္ေတြက အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ မတရားမႈကို သူတို႔ ဘ၀ေတြ ရင္းျပီး အနစ္နာခံျပီး အစြမ္းကုန္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ဒီေရ ျမင့္တက္ေနခ်ိန္ပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ခုအခ်ိန္ဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မိဘျပည္သူေတြ အားလံုးအေနနဲ႔ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အၾကီးမားဆံုး ဒုကၡ အက်ပ္ အတည္းကို အျမင့္ဆံုး ရင္ဆိုင္ေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒီတၾကိမ္ဟာ ဘက္ေပါင္းစံုက မတရားမႈေတြကို ျငိမ္ခံ လိုက္ရင္ တဘ၀စာလံုး ေသေၾက ပ်က္စီးၾကရေတာ့မယ့္ အေနအထားပါ။ ခုေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းသား မ်ိဳးဆက္ေတြက ကိုယ့္အျပစ္ေၾကာင့္ခ်ည္း ျဖစ္ရတာမဟုတ္တဲ့ လူ၃၀၀ေက်ာ္ၾကီး စာေမးပြဲေျဖခြင့္မရတဲ့ မတရားမႈၾကီးကို လက္သင့္ခံ လိုက္ၾကပါတယ္။

၁၉၉၅ တုန္းက မတရားမႈေတြကို လက္သင့္ခံတဲ့ ျပႆနာေတြနဲ႔ က်မ ရင္ဆိုင္တိုးခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ က်မ ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ စစ္အစိုးရဘက္က အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖ်က္ဆီးလာတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ပညာေရးအာဏာပိုင္ ဆရာဆရာမေတြ ေက်ာင္းသားေတြဘက္က ဒီမတရားမႈေတြကို လက္သင့္မခံရဘူးလို႔ က်မတေယာက္တည္း ျပႆနာေတြနဲ႔ ပူေလာင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းဖို႔ က်မတေယာက္တည္း စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ အေမာတေကာ တိုက္ယူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မသာ လက္ပမ္းက်..။

အဲဒီအေၾကာင္း စိစစ္ေရး လြတ္ေအာင္ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳေလး ခု သတိရလို႔ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စိစစ္ေရး လြတ္ေအာင္ ေရးထားေတာ့ ေပ်ာ့ကြက္ ဟာကြက္ေတြနဲ႔။ (ဒီၾကားထဲ အျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ႏွစ္ပိုဒ္ ရွိတာ မမွတ္မိေတာ့ပါ..)။(အဲဒီအခ်ိန္မွာတုန္းက က်မေတြးေနမိတာ ေရာင့္ရဲေအးခ်မ္းႏိုင္တာ နဲ႔ ရုန္းကန္ တိုးတက္ ခ်င္ တာ ဘယ္ဟာက ပိုေကာင္း လဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း.. ပါ။ )

ေမာင္ထူူးျမတ္္္ ဖတ္ဖို႔ ေရးတဲ့စာ

(၁)
သားကေလး ရွိမေနတဲ့ ေမေမ့အိမ္္္ကေလးရဲ့ေရွ႕က ျမက္ခင္းျပင္ကေလးမွာ ေမေမ ေပါင္းသင္း မြမ္္းမံ ေနရတဲ့ ပ်ဳိးပင္ေလးေတြကေတာ့ ပန္းေတြပြင့္ေနၿပီေကာ… သားေရ။

xxx

သစၥာပန္းေရာင္စုံေတြဟာ ေတာၿမဳိ႕ကေလးရဲ့ ရာသီဥတုထဲမွာ ခပ္ရိုင္းရိုင္းပဲ ပြင့္ေနၾကတယ္။ လြတ္လည္း လြတ္လပ္ ၾကတယ္။ ဓါတ္ေျမၾသဇာေတြ၊ ပိုးသတ္ေဆးေတြနဲ႔ ဂရုတစုိက္ မစိုက္ပ်ဳိးႏုိင္ပါဘဲနဲ႔ေတာင္ သူတို႔ဟာ ရေအာင္ ပြင့္ၾကရွာတယ္။ အေမက ေရာင္စုံပ်ဳိးေတာ့ သူတို႔ကလည္း ေရာင္စံု ပြင့္ၾကတယ္။

အနီရယ္၊ အ၀ါရယ္၊ အျဖဴရယ္၊ ပန္းေရာင္ရယ္ သူတို႔ရဲ့ အရြက္ရွည္ရွည္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ ရိုးတံ ရွည္ရွည္၊ အပြင့္ ရွည္သြယ္သြယ္ေတြဟာ သိပ္လုိက္ဖက္ညီတဲ့ Harmony ပဲ။ ဟာမိုနီျဖစ္တယ္လုိ႔ေျပာရင္ ပုိလွမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ဳိ႕က အဖူး၊ တခ်ိဳ႕က အပြင့္၊ တခ်ဳိ႕က အငုံရယ္။ အဲလိုမတူတာကိုက ညီၫြတ္ လွပတယ္ ထင္ပါရဲ့ကြယ္။ ဒါေပမဲ့ သားေရ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက သူတို႔ေတြကို အရြယ္ေတာ္ ကုိက္ျဖတ္ၿပီး လွပ ညီၫြတ္ ေအာင္ အေမက ျပင္ဆင္ၿပီး ပန္းအိုးမွာ စုိက္လုိက္ေတာ့ ပန္းေတြ ေ၀ဆာသြားတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ လွလုိက္၊ သာယာလိုက္တာ သားရယ္။ ပြင့္တခ်ဳိ႕၊ ငုံတခ်ိဳ႕၊ ဖူးတခ်ိဳ႕နဲ႔ပဲ ေျပျပစ္လို႔ သူတို႔ရဲ့ ပင္ကုိအလွရယ္၊ ပန္းစုိက္အုိးရဲ့ အရွိန္အ၀ါရယ္နဲ႔ အေမ့ရဲ့ ျပင္ဆင္ေပးမႈကလည္း သူတုိ႔ကို ျပည့္စုံတဲ့အလွ ျဖစ္ေစတာေပါ့ေနာ္ သား။ ဒါနဲ႔ပဲ အေမ့မွာ ပီတိျဖစ္ရျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမကိုယ္တုိင္ တပင္တပန္း ပ်ဳိးခဲ့ရ တဲ့ ပန္းငုံကေလး သားကက်ေတာ့ျဖင့္ အေ၀းမွာ။

အဲသည္ ပ်ိဳးပင္္္ေပါက္ကေလး ပန္းငုံကေလးကို ဘယ္သူ ေပါင္းသင္ေနလဲ၊ ဘယ္သူေတြက ေျမဆြေပး ေနရသလဲ၊ ဘယ္သူ ေရေလာင္းေနသလဲကြယ္...။ အဖုိးရယ္၊ အဖြားရယ္၊ အေဒၚရယ္၊ ဦးေလးရယ္ေပါ့… ဟုတ္လား...။ ဒါျဖင့္ အဲသည္ပ်ိ္ဳးပင္ေလးအတြက္ တကယ့္ တကယ္ တာ၀န္ရွိေနသူေတြက ဘယ္သူေတြလဲ ကြယ္…။ ကိုယ္တိုင္စုိက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့သူေတြဟာ ကိုယ့္ပ်ိဳးပင္ကေလးကို အစြမ္းကုန္ ရွင္သန္ပြင့္လန္းဖို႔ တာ၀န္ အရွိဆုံးေပါ့ကြယ္္္။ ဒါေပမဲ့ အေမက အေ၀းမွာ...။

ခုခ်ိန္မွာ အေမစဥ္းစားေနတာက အေမ့ပ်ဳိးပင္ကေလးကို အေမရွိတဲ့ ေျမမွာ ေျပာင္းၿပီး စိုက္ဖို႔ေပါ့ သားရဲ့။
ေက်ာင္းဆရာမဆုိတဲ့ တာ၀န္နဲ႔ ေစတနာေၾကာင့္ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကို အေမ ေရာက္လာရေတာ့ သားကို ရန္ကုန္မွာထားခ့ဲရတာ အေမ ဘယ္ေလာက္ေၾကကြဲမယ္ ထင္သလဲကြယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သားနဲ႔အေမ အတူမေနရတဲ့ အေမ့ဘ၀ဟာ တကယ့္ကုိ အဓိပၸါယ္ မဲ့တာပါကလား။ “အေမ”ဆုိတဲ့ ေ၀ါဟာရ ကေတာင္ အေမ့ ရင္ကို ျပင္းျပင္း ရိုက္ႏွက္ႏိုင္တဲ့ လက္နက္တစ္ခု ျဖစ္လုိ႔။

အေမ့တပည့္ေတြကို “ေမာင့္ကိုလြမ္းေတာ့”ဆိုတဲ့ အုိင္ခ်င္းကေလး သင္ေတာ့ေတာင္ အေမက ေျပာမိေသး။

“မိကိုလြမ္းလည္း.. ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း စားေတာ္ကြမ္းနဲ႔
သြန္းတဲ့ေညာင္ေရ ပန္းသေျပႏွင့္ ေျပဖူးငဲ့ရွင္..
ဖကိုလြမ္းလည္း... ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း စားေတာ္ကြမ္းနဲ႔
သြန္းတဲ့ေညာင္ေရ ပန္းသေျပႏွင့္ ေျပဖူးငဲ့ရွင့္...
ေမာင္ကေလး… ေမာင့္ကုိ လြမ္းေတာ့
ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္း စားေတာ္ကြမ္းနဲ႔
သြန္းတဲ့ေညာင္ေရ ပန္းသေျပႏွင့္ မေျပပါလို ...
“ေသာက္ေတာ္ေရအိုး ကၽြမ္းထိုးေကာင္ႏွယ္”

ဆိုတဲ့အထဲမွာ ဆရာမ သာဆုိရင္ေတာ့ “သားကေလးကုိ လြမ္းရတာပဲ အဆိုးဆုံးလို႔ ေျပာခ်င္တာပဲ”လို႔ေျပာရင္း မ်က္ရည္က်ခ်င္ လာခဲ့ေသးတာ။

ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ပထမငါးႏွစ္တာဟာ မိဘနဲ႔အတူ ႀကီးျပင္းသင့္သတဲ့။ ခုေတာ့သားေလးခမ်ာ အေဖက လည္း အေ၀းမွာ၊ အေမကလည္း အေ၀းမွာ။ ဒါ... ျဖစ္သင့္ သလားဟင္။ အေမက ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ။ ဘာေတြကို ေရြးခ်ယ္ေနတာတဲ့လဲ။

သူတပါးေတြစိုက္ခဲ့တဲ့ ပ်ိဳးပင္ေတြအမ်ားႀကီးကို မြမ္းမံေပးဖို႔အတြက္ ကိုယ္တုိင္စုိက္ပ်ဳိးခဲ့တဲ့ ပ်ဳိးပင္ေပါက္ကေလး ကုိ ထားခဲ့တာ အေမ တရားရဲ့လား။ ဒါမွ မဟုတ္... ကုိယ့္ရဲ့ ေသြး၊ သားကေလးကုိေတာင္ စြန္႔ၿပီး ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းဖို႔ သူရဲေကာင္းဆန္ရမွာလား...။ ႏွစ္ခုစလုံး မွန္လို႔ေတာ့လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး သားေရ...။ ဒါနဲ႔ပဲ အေမရွိတဲ့ေနရာကို သားကေလး ေရာက္ဖို႔ပဲ စဥ္းစား ျပင္ဆင္ရေတာ့တယ္္္။

(၂)

သားကေလးေရာက္လာတဲ့အခါ...
အေမ ေနခြင့္ရ ထားတဲ့ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ၀န္ထမ္းအိမ္ကေလးမွာ သားရဲ႕ အသံေတြ ေ၀လြင္ ဆူညံ ေနေတာ့ မယ္၊ အိမ္ကေလး သိမ့္သိမ့္ခါေအာင္ သားကေလး ခုန္ေပါက္ေတာ့မယ္။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ အေမ့အိမ္မွာ သားအဖြားေတြရဲ့ အိမ္ေတြလို တီဗြီေတြ၊ ဗီဒီယိုေတြ၊ တီဗြီဂိမ္း ေတြ၊ ေရခဲေသတၱာေတြ မရွိေပမဲ့ သားအတြက္ လိုအပ္မယ္လုိ႔ အေမယုံၾကည္တဲ့ အေဖ တစ္ေယာက္ ရဲ့ လုံၿခဳံမႈမ်ဳိးနဲ႔ အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ ေႏြးေထြးမႈမ်ဳိးေပးမယ့္ အေမရွိတယ္။ လတ္ဆတ္တဲ့ သစ္သီး၀လံ၊ သားငါး၊ ဟင္းရြက္ေတြရွိတယ္။ လတ္ဆတ္ သန္႔ရွင္းတဲ့ ေလညွင္း ရနံ႔ေတြ ရွိတယ္။ ေသြးသားကို စိုေျပ လန္းဆန္းေစမယ့္ သစ္ပင္စိမ္းေတြ ရွိတယ္။ သားရဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ေတာက္ပ ၾကည္လင္ေစမယ့္ ေတာေတာင္ရႈခင္းေတြ ရွိမယ္၊ သားမၾကားဖူးခဲ့တဲ့ သြပ္မိုးေပၚက်တဲ့ မိုးသံ ၀ုန္းဒိုင္း ေတြ ေအာက္မွာ အေမနဲ႔အတူ အိပ္ရတဲ့အခါ သားေပ်ာ္မွာလို႔ အေမယုံတယ္။

ေတြးရင္းနဲ႔ေတာင္ အေမ့မွာ ေပ်ာ္ရတယ္၊ ၿမိဳ႕ျပမဟုတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အနည္းဆုံးေတာ့ သားအတြက္ ခြန္အားေတြ ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္မႈေတြ အေမ ေပးႏုိင္မွာေပါ့။ ေရွ႕ႏွစ္ဆို သားေလး ေက်ာင္းေနရေတာ့မွာ၊ အေမ့အိမ္နားမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေလး ရွိတယ္ သားရဲ့.... အဆင္ေျပလုိက္တာေနာ္... လုိ႔လည္း ၀မ္းသာလုိ႔။
အေတြးနဲ႔တင္ အေမ့ဘ၀မွာ ျပည့္စုံသြားလိုက္တာ...။

xxx

တကယ္လည္း သားကေလးက အေမ့ရဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ အေမ့မွာလည္း ခုမွပဲ အသက္၀၀ ရႉရဲေတာ့တာ။ ၿမဳိ႕ႀကီးမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ အထူးသျဖင့္ ျပည့္စုံေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့ သားဟာ အေမ့ရဲ့ ေတာၿမိဳ႕ကေလးမွာ မေပ်ာ္ရင္ျဖင့္ဆိုတဲ့ အေတြးက လည္း အေမ့ရင္ကို ဖိစီးခဲ့ဖူးေသးတာကုိး။

ခုေတာ့ သားေလးက ေတာအုပ္ေတြမွာ အ့ံဩေပ်ာ္ရႊင္၊ ေတာင္ကုန္းေတြဆီမွာ အ့ံဩေပ်ာ္ရႊင္၊ စမ္းေခ်ာင္း ကေလး ေတြမွာ အ့ံဩေပ်ာ္ရႊင္၊ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းေတြမွာ အံ့ဩ ေပ်ာ္ရႊင္၊ ၾကာကန္ထဲက ၾကာျဖဴ ၾကာနီေတြမွာ အ့ံဩေပ်ာ္ရႊင္၊ ေတာင္ေပၚကေန ေအာက္ဘက္ ေ၀းေ၀းက လယ္ကြင္းေတြ၊ လမ္းေကြ႕ေကြ႕ေတြ၊ သစ္ပင္ အုပ္အုပ္ေတြကို ငုံ႔ၾကည့္ရတဲ့ အရသာထဲမွာ အံ့ဩ ေပ်ာ္ရႊင္၊ အုပ္ဖြဲ႕ၿပီး အေရာင္ေတာက္ေတာက္ပပ ေတြနဲ႔ အလွၿပိဳင္ေန ၾကတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အံ့ဩေပ်ာ္ရႊင္။ သားဟာ အ့့ံဩေပ်ာ္ရႊင္လုိ႔ခ်ည္းသာ ေနေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ အေမ အလွ်ံပယ္ေကၽြးတဲ့ ပုဇြန္ဆီျပန္ဟင္းေတြ၊ ၾကက္သားေၾကာ္ေတြကို လည္း သားက အ့ံဩတာပဲ။
အစားအစာေတြကို သားက ပလုပ္ပေလာင္း စားလို႔၊ အေမကေတာ့ ၿမဳိ႕ျပမွာတုန္းကလို သားကို ပုုဇြန္သား ေကၽြးၿပီး အေမကေတာ့ ပုဇြန္ဆို ေခါင္းမွႀကိဳက္တာလို႔ ဆုိရတဲ့ အေျခအေန မဟုတ္ေတာ့တာကိုဘဲ ပီတိ ျဖစ္ေန မိတယ္။ ကုိယ့္သားကို စားခ်င္သေလာက္ စားစမ္းလို႔လည္း ေကၽြးႏုိ္င္ၿပီကိုး။ အဟာရ ျပည့္၀တဲ့၊ အစား၀လင္တဲ့ ကေလးဟာ ဦးေႏွာက္ ဥာဏ္ရည္ ျမင့္တယ္၊ က်န္းမာသန္စြမ္း တယ္၊ ေတာင့္တင္း ႀကံံ့ခုိင္ၾကတယ္ မဟုတ္လား ကြယ္။ ဒါျဖင့္ အေမ့ သား ကေလးက က်န္းမာသန္စြမ္း ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးအျဖစ္ ႀကီးျပင္းရမွာေပါ့ ဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္ သားကေလးလိုပဲ စားေသာက္ ေနထိုင္ခြင့္ ရမယ့္ အေမ့ရဲ့ ပ်ိဳးပင္ကေလး ေတြကေကာ....။

xxx

လူ႔ဘ၀ဆိုတာ အေကာင္းေတြခ်ည္းပဲေတာ့ ၿပိဳင္တူ မရႏုိင္ဘူးေပါ့။ အေမ့ပ်ဳိးပင္ေလးေတြဟာ ေက်းလက္ ဆန္ဆန္ ရွင္သန္ႀကီးျပင္းခဲ့သူေတြမို႔ သူတို႔ရဲ့အလွ သူတို႔ရဲ့ဘ၀ဟာ အရုိ္င္းေတာ့ ဆန္တယ္ သားရယ္။ သူတို႔မွာ ေတာက္ပတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေသြးေရာင္အျပည့္ လႊမ္းတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ သန္စြမ္းႀကံ့ခုိင္တဲ့ ႂကြက္သား အစိုင္အခဲေတြနဲ႔။ သူတို႔ဟာ အင္မတန္ အားက် မက္ေမာစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္လည္း တင့္တယ္ ၾကတယ္။ အဟာရျပည့္တဲ့ အမူအရာေတြကလည္း ဖ်တ္လတ္လို႔။ အေမကေတာ့ သူတုိ႔ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး သားအေပၚ အားထားသလိုပဲ အားထား အားကိုးလို႔ ယုံၾကည္လုိ႔...။

သည္ပ်ိဳးပင္ေတြဆီက ပြင့္လာမယ့္ ပန္းေတြနဲ႔ ကမၻာကို အလွဆင္မယ္ေပါ့။ ရနံ႔ သင္းထုံ ႀကိဳင္ေလွာက္ ေစမယ္ ေပါ့။ သူတုိ႔ မ်က္လုံးေတြရဲ့ အားမာန္၊ လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ့ အားမာန္၊ က်စ္လ်စ္ ဖြံ႕ထြားတဲ့ ကိုယ္ကာယရဲ့ အားမာန္၊ လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ စိတ္ႏွလုံးတို႔ရဲ့ အားမာန္ေတြကို အေမ ယုံၾကည္ အားထား ခဲ့တယ္။ သူတို႔ ရဲ့ စိတ္ႏွလုံးကို နည္းနည္းေလး ပဲ့ကို္င္ေပးလုိက္တာနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ ဦးေႏွာက္ ေတြက လန္းစြင့္ၿပီး အေမလိုခ်င္တဲ့ ပန္းပြင့္ေတြ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္မွာပဲလုိ႔ အေမ ေသခ်ာ ေနခဲ့တယ္။
သူတို႔ရဲ့ အရိုင္းဆန္မႈကိုလည္း အေမက အားထားတာပဲ။ အဲသည္ အရုိင္းဆန္မႈ ေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ သဘာ၀ကို ရဲရဲ ရင္ဆုိ္င္တတ္မယ္။ (သဘာ၀နဲ႔ ပိုနီးစပ္တဲ့အတြက္) သဘာ၀ နဲ႔ တေသြးတသားတည္းက်တဲ့ သူေတြမို႔ သဘာ၀နဲ႔ ပို ရင္းႏွီး လြတ္လပ္စြာ သဘာ၀ကို ကိုယ္လိုသလုိ ဖန္တီး ျပဳျပင္္ ႏုိင္စြမ္းလည္း ရွိၾကမယ္ေပါ့။

“သားတို႔သမီးတို႔ဟာ မ်က္ေမႊးတဆုံးေလာက္ အျမင္နဲ႔ မတင္းတိမ္ သင့္ၾကေတာ့ဘူး။ ႏုိင္ငံတကာ ထိေအာင္ ၾကည့္ရမယ္၊ ကမၻာကိုျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရမယ္၊ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိး တိုးတက္ဖို႔ ကိုယ္တုိင္က တိုးတက္စြာ ျမင္တတ္ ၾကားတတ္ သိတတ္မွ ရမယ္၊ မင္းတို႔ဟာ ၿမိိဳ႕ျပက ကေလးေတြထက္ ပိုလို႔ က်န္းမာ သန္စြမ္းခြင့္ ရၾကတယ္။ အဟာရျပည့္ခြင့္ ရၾကတယ္၊ ေခတ္မီမယ္ဆိုရင္လည္း ေခတ္ကိုလိုက္မီႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ရွိၾကတယ္...။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာ ႏုိင္ငံတကာေလယာဥ္ကြင္း ရွိမွ၊ ဖက္စပ္ကုမၸဏီေတြ ရွိမွ၊ အဲလုိမွ မဟုတ္ဘဲ သတင္းစာေတြ ရွိတယ္၊ ဗီဒီယိုေတြ ရွိတယ္၊ ၿဂိဳလ္တုစေလာင္းေတြလည္း ရွိတယ္၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ရွိတယ္၊ လူတစ္ေယာက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အရာေတြ အားလုံး ရွိၿပီပဲ။ ေလ့လာၾကပါ၊ စူးစမ္းၾကပါ၊ ဆင္ျခင္ၾကပါ၊ ႀကံစည္ၾကပါ၊ ႀကိဳးစားၾကပါ၊ ကိုယ့္မိသားစု ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားသလုိ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ျပည္နယ္ ကိုယ့္တုိင္းျပည္အတြက္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ စိတ္ရွိမွ ဆရာမတို႔ဟာ တိုးတက္တဲ့ လူမ်ဳးိ္ျဖစ္မယ္...။ သူမ်ားႏိုင္ငံ တိုးတက္တာကို အားက်ရုံသာမကဘဲ အတုယူ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ပါ ေမြးၾကပါ။ အနာဂတ္ အတြက္ မင္းတို႔ကို ဆရာမတို႔ေတြက သိ္ပ္ကို အားကိုးပါတယ္”

ျမန္မာစာသင္ရတဲ့ အေမ့ရဲ့ သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ ႀကဳံႀကိဳက္တဲ့အခါမ်ားစြာမွာေတာ့ အေမက သူတုိ႔ကို အဲလို စကားမ်ဳးိေတြ မၾကာခဏ ေျပာျပျဖစ္တယ္။ သူတို႔ရဲ့ လန္းဆန္းတဲ့ မ်က္လုံးေတြ၊ အေမအားကိုးတဲ့ မ်က္လုံးေတြ ထဲကိုလည္း စူးစုိက္ၾကည့္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သားရယ္... သူတုိ႔မ်က္လုံးေတြဟာ အေမေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ထူးထူး ျခားျခား ေတာက္ပ လာၾကတာမ်ဳိးမေတြ႕ရဘူး။ ဒါထက္ပိုလို႔ သူတုိ႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြဟာ ေလးလံ ထိုင္းမႈိင္းသြား တာ၊ နားလည္ရခက္ခဲသလို ညစ္ၫူးသြားတာေတြသာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲသည္ထဲကပဲ အေမကေတာ့ အနည္းဆုံး တစုံတေယာက္ကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး သားရယ္။ သည္ေတာ့မွပဲ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲမွားေနၿပီလို႔ အေမ ေတြးေနမိတယ္။

(၃)

အဲသည္ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ေတာင္ေတြက ေပြ႕ပိုက္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ့ လက္ဖ၀ါးေတြေပၚ ျဖန္႔တင္ျပထား သလို အခင္းအက်င္းေလးနဲ႔ ရွိေနတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ အင္မတန္ ေရစီးသန္တဲ့ ျမစ္တစ္စင္းကလည္း သူ႔ကို အႏၱရာယ္ ေတြ အလြယ္တကူ မက်ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ တားဆီး ေပးထားသလုိ ရွိေနတယ္။ အဲသည္ၿမိဳ႕ေလးဟာ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း လမ္းေတြနဲ႔ ထန္းပင္အုပ္အုပ္ေတြနဲ႔၊ ေရတံခြန္နဲ႔၊ စမ္းေခ်ာင္းနဲ႔ အင္မတန္ သာယာ ေအးခ်မ္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ အဲသည္ေျမေလးဟာ သာသနာအေရာင္ ထြန္းလင္း ၀င္းပ တဲ့ ေျမ ျဖစ္္ေနတာပါပဲ။

ၿမိဳ႕ကေလးကို ၀ိုင္းအုံ ေထြးဖက္ထားၾကတဲ့ ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ေတာမွီ ရဟန္းေတြနဲ႔ ဘာသာတရား ကိုင္းရႈိင္းသူေတြနဲ႔ စိုျပည္ ေနေလ့ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ တစ္ၿမိဳ႕ လုံးလုိလို စီးပြားေရးအလုပ္ေတြ နားလိုက္ၾကၿပီး လူႀကီးသူမ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္မႈေတြကို သယ္ပုိးၿပီး ေတာင္ေတြေပၚ အသီးသီး တက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြရဲ့ တရားေပးမႈေအာက္မွာ ဗုဒၶရဲ့ အဆုံးအမကို ခံယူၿပီး သီလဘာ၀နာ ပြားၾကတယ္။ အဲသည္ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ကို လုိလုိလားလား ခံယူထားတဲ့ ၿမဳိ႕ ကေလးျဖစ္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ့... သူတို႔ေတြဟာ တစ္ေန႔လုပ္အားခေတြကို အကုန္ သုံးပစ္ၾက တယ္။ စည္းစိမ္ ခ်မ္းသာကို ကုိယ့္နည္း ကိုယ့္ဟန္နဲ႔ အျပည့္အ၀ ခံစားၾကတယ္။ ေလာေလာဆယ္ အလုပ္လုပ္ၾကမယ္။ အသက္ နည္းနည္း ရလာရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိန္ နည္းနည္း ပိုလာရင္ ဥပုသ္သီတင္း ေစာင့္မယ္၊ တရားဘ၀နာ ပြားမ်ားမယ္။ အဲဒါဟာ အဲသည္ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ပစၥဳပၸန္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ အတိတ္လည္း ျဖစ္တယ္္။ အဲဒါပဲ အနာဂတ္လည္း ျဖစ္တယ္။ ဒါေတြကို အေမ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သိလာတယ္။ အဲသည္ ပစၥပၸန္ထဲ (အတိတ္ထဲ အနာဂတ္ထဲ)မွာ အေမ့ ပ်ဳိးပင္ေလးေတြက အပ်ဳိးခံခဲ့ရတာ၊ ရွင္သန္္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာ။

နယ္ျခား ၿမိဳ႕ကေလးလို ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ အဲသည္ ၿမိဳ႕ကေလးက ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ ပိုက္ဆံ သိပ္ရွိတဲ့အခါ ေရႊေတြ လက္၀တ္ရတနာေတြ အမ်ားႀကီး ၀ယ္တယ္။ ပါတိတ္၀တ္စံု အေကာင္းစားေတြ ၀ယ္တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြ စက္ဘီး ေကာင္းေကာင္းေတြ ၀ယ္စီးတယ္။ ဟင္း ေကာင္းေကာင္းေတြ စားတယ္။ ည ရွစ္နာရီ ဆိုရင္ေတာ့ တီဗြီ ပိတ္၊ မီးမွွိတ္ အိပ္ၾကရုံပဲ။ လူငယ္ အမ်ားစုကေတာ့ ထန္းရည္မူးၿပီး ေမွာင္ကုပ္ကုပ္ လမ္း ေတြ ေပၚမွာ သီခ်င္း တညည္းညည္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္။

အဲသည္ ၀န္းက်င္ဓေလ့မွာ အသားတက် နားလည္ေအာင္ အေမ အေတာ္ အခ်ိန္ယူခဲ့ ရတယ္ ဆုိတာကိုေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္။ ေရာက္စကေတာ့ အေမ့စိတ္ထဲမွာ အဲသည္ လူေတြ ဟာ တိုးတက္ခ်င္စိတ္ မရွိလိုက္တာ၊ ညံ့လုိက္တာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခုလုိ..... ဆုိတဲ့ ဂရုဏာ ေဒါသေတြနဲ႔ ေမာခဲ့ရတာေပါ့။ ခုက်ေတာ့ျဖင့္ အ့ံဩတာ။ သူတုိ႔ဟာ အဲသည္ေလာက္ သက္ေသာင့္သက္သာႏုိင္စြာ ႀကီးျပင္းဖုိ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား က်င့္သားရခဲ့သလဲေပါ့။ သူတို႔ရဲ့ မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ ဘယ္ႏွစ္ဆက္ ကတည္းကမ်ား ခုလုိ ေနက်င့္ ခဲ့ရသလဲေပါ့။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ဟာ မနာလုိခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အပူအပင္ကင္းေနတာပါပဲ။ အဲဒီ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြက မလန္း တတ္ဘူး လား..။ တကယ္ဆို..
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လည္း...
သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း လည္း...
ေဇာ္ဂ်ီ မင္းသု၀ဏ္ လည္း..
ခင္ႏွင္းယု လည္း…
ဂ်ဴး လည္း…
နယ္ျမိဳ႔ေလးေတြဆီကေန ပြင့္လာခဲ့တဲ့ ပန္းေတြပဲ..။
အဲဒီအခါ အေမကေတာ့ အေမ့ရဲ့ ပ်ဳိးပင္ကေလးေတြထဲမွာေကာ အဲသည္လို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အငယ္စား ေလးေတြ၊ တဂိုး အငယ္စားေလးေတြ၊ ဂႏၶီ အငယ္စားေလးေတြ မပါႏုိင္ဘူးလားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ဆဲပါပဲ။

(၄)

အေမေနရတဲ့ လမ္းသြယ္ေလးရဲ့ ထိပ္မွာ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလး တစ္ဆုိင္ ရွိတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးမွာ စာအုပ္ အငွားဆုိင္ သုံးဆုိင္ပဲ ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးမွာေတာ့ အေမနဲ႔နီးတဲ့ အဲသည့္ ဆုိင္ကေလးက အေသးဆုံး ဆုိင္ကေလး ေပါ့။ စာအုပ္ အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ အေမ့အတြက္ အဲသည္ စာအုပ္ဆုိင္ေလးမွာ တစ္လ တစ္လ ဖတ္စရာ မဂၢဇင္း ငါးမ်ဳိးေလာက္ပဲ ရွိၿပီး ၀တၳဳက်ေတာ့ တစ္အုပ္မွ မရႏုိင္ဘူးကြယ္။ အေမမသိတဲ့၊ ဆံုးတဲ့အထိလည္း မဖတ္ႏိုင္တဲ့ နာမည္ေလးငါးလုံးနဲ႔ စာေရးဆရာမေတြ ေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြ ကေတာ့ အဲသည္ စာအုပ္ဆုိင္ရဲ့ စင္ကေလးအေပၚမွာ အျပည့္ပါပဲ။ စာအုပ္ဆုိင္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထုိးက ဗီဒီယိုရုံမွာေတာ့ ကေလးလူႀကီး အေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိရဲ့။ ဒါဟာ အဲသည္ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေပါ့။ သူတို႔ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘယ္လိုအရာေတြကို ရယူေနၾကရသလဲဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္း သိလာရတဲ့ အေမကေတာ့ သူတုိ႔ကို တစတစ ဂရုဏာသက္လာမိေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ဒါေတြကို လက္ခံယူေနတဲ့ သူတို႔ကုိပဲ အျပစ္တင္ရမလား၊ ေပးေနၾကတဲ့ သူေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား မသိဘဲ အေမ တေန႔ တေန႔ စိတ္ေမာလာတယ္။ မင္းတို႔ သည္လုိ စာေတြ ဖတ္ရတယ္၊ သည္လို ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ရတယ္လို႔ ေျပာလည္း အဲသည္ အမ်ားစုထဲမွာ အေမတစ္ေယာက္တည္း... မခ်ိလိုက္တာ သားရယ္။ အေမ့ ပ်ိဳးပင္ေလးေတြကေတာ့ ခပ္ရုိင္းရိုင္း သန္စြမ္းဆဲ။ အေမ့ရဲ့ လက္ေတြ ကေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ လာကပ္ညိတဲ့ ေပါင္းျမက္ေတြနဲ႔စာရင္ တျဖည္းျဖည္းပိုမို ခ်ည့္နဲ႔ လုိက္လာသလားပဲ။

xxx

အာဟာရ ႂကြယ္၀ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလကိုရွဴ၊ လြတ္လပ္ က်ယ္ေျပာတဲ့ ၀န္းက်င္ ထဲမွာ ႀကီးျပင္းရတဲ့ သူတို႔ေလး ေတြဟာ ဥာဏ္ရည္ ျမင့္မားၾကမွာပဲ။ အဲသည္ ဥာဏ္ရည္ ေတြကို သူတို႔ ဘယ္မွာ အသုံးခ်ၾကပါလိမ့္။ အေမ့ရဲ့ ပ်ဳးိပင္ကေလးေတြထဲက တစ္ပင္ ကေတာ့ ေျပာတယ္။

“ဘယ္ေနရာမွာ အသုံးခ်ရမွာလဲ ဆရာမ၊ ၿပီးေတာ့ ဘာအတြက္ အသုံးခ်ရမွာလဲ၊ ၿပီးေတာ့ အသုံးခ်ခြင့္...”

သူ႔ရဲ့ မဆုံးတဲ့ စကားမွာ အေမေတာ့ အမ်ားႀကီး သိလိုက္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ညေန ေျခာက္နာရီေက်ာ္ ေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္ လမ္းေမွာင္ကုပ္ကုပ္ေတြေပၚမွာ သီခ်င္း တပိုင္းတစကုိ ထန္းရည္နံ႔သံပါပါနဲ႔ ဆုိညည္းရင္း အိမ္ျပန္မယ့္ လူေတြထဲမွာ ေနာင္တခ်ိန္ဆို အေမ့ရဲ့ အဲသည္ ပ်ဳးိပင္ကေလးလည္း ပါလာဦးမွာေပါ့။

“ေတာ္ပါၿပီ ဆရာမရယ္၊ အခ်ိ္န္တန္ ေက်ာင္းၿပီး အလုပ္ ဆက္လုပ္၊ မိန္းမယူ၊ ကေလး ေမြးၾက၊ ဘ၀မွာ ဒါ့ထက္ ပိုရစရာမွ မရွိေတာ့တာ”

အေမကေတာ့...

“မဟုတ္ေသးဘူး၊ လူ႔ဘ၀ဆုိတာမွာ….လို႔ အစခ်ီၿပီးေတာ့ ေခတ္ကို ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္ရမွာ၊ စနစ္ကို ဘယ္လုိ ပ်ဳိးယူရမွာ”

ဆုိတဲ့ စကားေတြကိုပဲ အတင္း မ်ဳိ မ်ဳိ ခ်ေနရတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူတို႔ကေလးေတြရဲ့ ခြန္အားကိုလည္း ႏွေျမာေနမိတယ္ သားရယ္။ တကယ္ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္စရာ ေကာင္းတာပါပဲ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပန္းစိုက္အိုးေတြမွာ ပန္းအလွထိုးေနတဲ့ အေမ့လက္ေတြဟာ ေႏွးေကြး ေလးလံလာတယ္။ သည္ပန္းအိုးကေလးေတြကို ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္ဖို႔ သပ္ရပ္ လွပတဲ့ ေနရာ။ ၿပီးေတာ့ သည္ပန္းအိုးထဲက ပန္းကေလးေတြ အၾကာႀကီး လန္းဆန္းဖို႔ လိုအပ္တဲ့ လြတ္လပ္ က်ယ္ေျပာတဲ့ လဟာျပင္။ ပန္းေလးေတြ လန္းစြင့္ဖို႔ လုိအပ္တဲ့ လြတ္လပ္ သန္႔ရွင္းတဲ့ ေလ။ ဒါေတြေကာ အေမ့ဆီမွာ ရွိေသးရဲ့လားလို႔ ခုေတာ့ အေမ ေတြးေနရၿပီ။ မရွိရင္ေတာ့ အေမက ဖန္တီး ေပးႏုိင္မွာတဲ့လား...။ ပန္းကေလးေတြကေတာ့ ပြင့္ဆဲ။ ေျမေပၚမွာ သဘာ၀ ေနေရာင္ကို ခိုလႈံလို႔၊ လြတ္လပ္တဲ့ ေလကို ရႈလို႔၊ မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့္ေမွ်ာ္လို႔။

အေမကေတာ့...သူတို႔ေတြကို ခ်ဳိးယူလို႔ အမိုးအကာရဲ့ေအာက္မွာ ပန္းစိုက္အိုးနဲ႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္လုိ႔ တင့္တယ္ေစမတဲ့၊ တန္ဖိုး ပိုလို႔ ျမင့္ရမတဲ့၊ ခမ္းနား ထည္၀ါ သြားေစမတဲ့။ ပ်ဳိးပင္ ကေလး ေတြက အေမ့ဆီမွာ ေပ်ာ္မွာလားလို႔.. ခုေတာ့ အေမ ေတြးေနမိတယ္ သားေရ။ ခမ္းနားျခင္း၊ တန္ဖိုးျမင့္ျခင္း၊ တင့္တယ္ျခင္း တို႔ကုိ လြတ္လပ္ျခင္း၊ လတ္ဆတ္ျခင္း၊ ေႏြးေထြးျခင္း တို႔နဲ႔ သူတို႔ေလးေတြက လဲလွယ္ပါ့မလား။ ဒါေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ေပပဲ။

အေမကေတာ့ လူပီသဖို႔ လူ႔ေဘာင္ဘ၀အတြက္ လွပေစဖို႔လို႔ ရည္စူးတဲ့ တန္ဖိုးကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ သင့္တယ္လို႔ ယုံၾကည္တယ္ သားေရ။ ေျမေပၚမွာပြင့္ရင္း အလဟႆ ၫႈိးႏြမ္း ေသပ်က္မယ့္အစားေတာ့ ပန္းစိုက္အိုးထဲမွာ အခ်ဳပ္ အေႏွာင္ခံရင္း ေလာကကို အလွဆင္ေတာ့မယ္။ ဒါကို အေမ့ရဲ့ ပ်ဳိးပင္ကေလးေတြ နားလည္ေအာင္ အေမ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲ။ သူတို႔ဟာ အေမ့လက္ထဲ မေရာက္ခင္ ဟိုး ကာလ ကာလေတြကတည္းက စနစ္တက် ကြပ္ၫွပ္ ပုံသြင္း ခံခဲ့ရၿပီးၿပီ ထင္ပါရဲ့။ ဒါမွမဟုတ္လည္း စနစ္တက် စြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရၿပီးၿပီ ထင္ပါရဲ့။

ကဲ.... ခပ္ရိုင္းရိုင္း အပြင့္ေတြနဲ႔ပဲ မထင္မရွား အသိအမွတ္ျပဳမခံရဘဲ ၫႈိးေရာ္ ေသေက် သြားၾကမွာလား...။ လွပျမင့္ျမတ္တဲ့၊ ခမ္းနားထည္၀ါတဲ့ ခင္းက်င္း ျပင္ဆင္ ေပးထားမႈထဲမွာပဲ (ၾကည့္သူခံစားသူေတြအတြက္) အေႏွာင္အတည္း ခံရင္း ၫႈိးေရာ္ၾကမလား...။ သူတို႔ေလးေတြ ကေတာ့ ပုံေသ ရွင္သန္မႈထဲမွာ ၿငိမ္သက္ၿမဲ။ အေမ့မွာသာ ကရုဏာေဒါေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ .. ႏြမ္းယဲ့။

xxx

သားကေလးေရ...
သားေပ်ာ္တဲ့ သည္နယ္ေျမေလးဟာ တကယ္ေတာ့ ပန္းရိုင္းေတြသာ ပြင့္တယ္။ ေတာေျမမွာ ေလကို လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ရွဴဖို႔ ေနေရာင္ကို ၀၀လင္လင္ စားသုံးဖို႔ ေကာင္းကင္ကို အျမင္ရွင္းရွင္း ရႈၾကည့္ဖု႔ိ တစ္ခုတည္း အတြက္ နဲ႔ ေတာ့ အသံုးခ်တန္ဖိုး နဲ႔ ျပ႒ာန္းခ်က္တစံုတရာ မရွိဘဲ ပြင့္ရတဲ့ ပန္းကေလးဘ၀ကို သားကေလး အားမက်ဘူး မဟုတ္လား ဟင္။

ပန္းစိုက္အုိးထဲမွာ တယုတယ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္အေနနဲ႔ ျမင္ရတဲ့သူေတြ စိတ္ႏွလုံးကို သာယာ ၾကည္ႏူးေအာင္၊ စိတ္ခြန္အားေတြရွိေအာင္၊ ပတ္၀န္းက်င္ကေလး လွပသိမ္ေမြ႕သြားေအာင္၊ အခ်ိန္ ကာလ ကေလး ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္း သြားေအာင္ေတာ့ ေဆာင္က်ဥ္းေပး ႏုိင္သင့္တယ္ မဟုတ္လားကြယ္။

ဒါဆို...အေမ့ရဲ့ သားကေလးကေတာ့ ပန္းစိုက္အုိးထဲက ပန္းကေလးပဲ ျဖစ္ရမယ္ေနာ္။ အေမက စနစ္တက် ျပင္ဆင္ေပးတဲ့အခါ သားက ရွိသမွ်၊ ရသမွ် ခြန္အားေတြနဲ႔ လန္းစြင့္ ေမႊးျမ ရမယ္။ အတားအဆီး အကာ အကြယ္ ေတြကို ခုခံ တြန္းလွန္ရင္း ရႏုိင္သေလာက္ အာဟာရ ကို စားသုံးတတ္ရမယ္။

ေျမမွာတုန္းက မတ္မတ္ရပ္ႏုိင္ခဲ့သလို ပန္းစိုက္အိုးရဲ့ အကာအကြယ္ကိုလည္း ယုံၾကည္ အားကုိး တတ္ရမယ္။ သည္အတြက္ေတာ့ အေမ့ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ ပန္းကေလးအတြက္ အေမ စနစ္တက် ျပင္ဆင္ရေပဦးေတာ့မွာ ေပါ့ကြယ္...။

xxx

အဲသည္ ပန္းရိုင္းေတြကိုေတာ့ ထားရစ္ခဲ့ရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့ကြယ္။ သူတို႔ဟာ အၿမဲ ခုလိုပဲ သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ တဲ့ ေလ၊ ခုိင္မာေျပျပစ္တဲ့ ေျမနဲ႔ တိမ္ကင္းစင္တဲ့ ေကာင္းကင္ယံကိုသာ ေတြ႕ေနရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ ပန္းရိုင္းေလးေတြပဲ။

တကယ္က်ေတာ့ ေလာကဆိုတာထဲမွာ ၾကမ္းတမ္း ခက္ထန္တဲ့ ေလရိုင္းေတြ၊ အင္အားႀကီးတဲ့ မိုးေရစက္ေတြ၊ တိုက္စားခံရတတ္တဲ့ ေျမေတြရွိေနတာ သူတို႔က မယုံၾကည္ တတ္ၾကဘူး။ တကယ္လို႔ ႀကဳံလာရရင္လည္း ေခါင္းငုံ႔ခံေနမယ့္ အဲသည္ ပန္းရိုင္းေတြရဲ့ သန္စြမ္းမႈကို ႏွေျမာတသမိစြာနဲ႔ပဲ အေမကေတာ့ သူတို႔ကို ခ်န္ထား ခဲ့ရေတာ့မယ္။

ဘ၀ဆုိတာ တခါတရံမွာ အခ်စ္ေတြ၊ အေပ်ာ္ေတြ၊ ရရွိျခင္းေတြကို လိုခ်င္လ်က္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတတ္ပါတယ္။ သားေလးေရ.. အဲသည္ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေတာင္တန္းေတြ၊ ေတာအုပ္ေတြ၊ တိမ္တိုက္ေတြ၊ ဟင္းလင္းျပင္ေတြ၊ ျမစ္ေရစီးသံေတြကို အေမတို႔ ထားခဲ့ၾကစို႔ရဲ့။ ဟိုး ေရွ႕မွာ အသက္ရႈ က်ပ္တဲ့၊ ေခါင္းပါးမႈေတြ မ်ားတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ တိုးတက္ျခင္း ေတြ ရွိတဲ့၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းေတြ ရွိတဲ့၊ အႏုိင္အရႈံးေတြ ပီျပင္တဲ့ ၿမိဳ႕ျပက တို႔ကိုေစာင့္ေနတယ္။

ၿပီးေတာ့ တုိက္ခိုက္ ရွင္းလင္းရင္းနဲ႔ သားတက္ရမယ့္ အနာဂတ္စင္ျမင့္ကလည္း အဲသည္မွာပဲ သားကို ေစာင့္ေန တာေလ။ တက္ရမယ့္ ေလွကားထစ္ေတြကေတာ့ အမ်ားသားေပါ့ ကေလးရယ္။ ဒါမွလည္း အျမင့္ကို ေရာက္တဲ့ အခါ တန္ဖိုး ပိုျမင့္လာမွာေပါ့။ အေမကေတာ့ အေမ့ရဲ့ ပြင့္လာမယ့္ ပန္းကေလးအတြက္ ေရႊစင္နဲ႔အတိၿပီးတဲ့ ပန္းအိုးကေလးကို ျပင္ရင္း ေစာင့္ေနေတာ့မယ္။

အဲဒီအတြက္ ေၾကကြဲလက္စနဲ႔ပဲ...
ပန္းရိုင္းေတြထဲက ခဏ ထြက္ေျပးၾကစို႔ရဲ့ သားေရ... ...။ ။

ေမၿငိမ္း
၉၅ ၊ စက္တင္ဘာ။
အ၀ါေရာင္ မႏၱေလး-၂ ၀တၳဳတိုစု