တူႏွစ္ကိုယ္

ဒီတေလာ.. က်မရဲ႕ စာသင္ခန္းေတြ စကား၀ိုင္းေတြမွာ ၀တၳဳေရးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေတြ႔လာရပါတယ္။ သိပ္၀မ္းသာစရာေကာင္းတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၀တၳဳဘယ္လိုေရးရမလဲ…၊ ၀တၳဳေရးရင္ သူတို႔ၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ ဟန္နဲ႔ တူတူေနလို႔ ခိုးခ်သလို ျဖစ္ေနမွာစိုးတယ္.. လို႔ ေျပာၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်မက စု-တု-ျပဳကိစၥကို ေျပာျပပါတယ္။ က်မစိတ္ထင္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စု-တု-ျပဳ အဆင့္ကို ျဖတ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ရွာေဖြစုေဆာင္းတဲ့အဆင့္ နဲ႔ တုပဖန္တီးတဲ့အဆင့္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးမွပဲ ကိုယ္တိုင္ ျပဳစု ထုတ္လုပ္တဲ့ အဆင့္ကို ေသခ်ာေရာက္တယ္ထင္ပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ စာေရးသက္ေတာ္ေတာ္ရတဲ့အထိ၊ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ဟန္ လႊမ္းမိုးတာကို ခံေနရေသးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါ တယ္။ က်မက စာေရးဆရာထဲမွာ (ေဒၚ)‘ၾကည္ေအး’ကို စြဲစြဲလန္းလန္း အၾကိဳက္ဆံုးပါ။ ဒါေၾကာင့္သူ႔ဟန္နဲ႔ သူ႔ေတြးပံုက က်မအေပၚ အမ်ားၾကီးလႊမ္းမိုးပါတယ္။ က်မေရးခဲ့တဲ့ အထဲမွာ (ေဒၚ)ၾကည္ေအးရဲ႕ေတြးပံုမ်ိဳး လႊမ္းမိုးတယ္လို႔ ကိုယ္တိုင္ခံစားရတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ကို သတိရလာလို႔ ျပန္တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။

(စက္တင္ဘာအေရးအခင္းကာလေနာက္ပိုင္း စာေရးခ်င္တာေတြ ေပၚလာေပမဲ့ မေရးႏိုင္ေသးသမွ်၊ ခုလို စာေဟာင္းေလးေတြနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေပးၾကပါဦးေနာ္။)

တူႏွစ္ကိုယ္

(ဒီေနရာကပါ)

ညေနေလးနာရီ ထိုးလုၿပီဆုိလွ်င္ အေဆာင္ရိွ မိန္းကေလးတိုင္းလိုလို ရုံးစုရုံးစုျဖင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာရ စၿမဲပင္။ တခ်ဳိ႕က ခ်စ္သူ လာေတြ႔မွာမို႔… တခ်ဳိ႕က ညေနခင္းမွာ ခ်စ္သူႏွင့္ ၾကည္ႏူးသာယာဖို႔… တခ်ဳိ႕က ေျခခင္းလက္ခင္းသာခ်ိန္မွာ သက္သက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔… တခ်ဳိ႕က မုန္႔စား၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ထြက္ဖို႔… အားလုံးမွာက အေၾကာင္းျပခ်က္ ကိုယ္စီႏွင့္ပင္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိပ္ခန္းတြင္းေအာင္းၿပီး ေနခ်င္တဲ့သူ ဆိုတာကေတာ့ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မသစၥၥာက တမ်ဳိးထူးဆန္းေသာ ရွားပါး မိန္းကေလး ျဖစ္လာရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

+++++

မသစၥာတို႔ အေဆာင္၏ ညေနေလးနာရီသည္ သိပ္ေအးခ်မ္းေသာ ၾကည္ႏူး သာယာဖြယ္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အေဆာင္ေရွ႕ရွိ အေတာ္က်ယ္ေျပာေသာ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးကသာ စိမ္းစုိေန၍ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လက္လက္ ေျပးကာ ေအးဟန္ ေအးရိပ္ရွိၿပီး ေကာင္းကင္မွာမူ ေနက ၫိႈးရိပ္ပင္ မသမ္းေသးဘဲ ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ အေဆာင္ၿခံ၀င္း ဥယ်ာဥ္အတြင္းမွာမူ သရက္ပြင့္တို႔ ထုံေ၀သည့္ သရက္ပင္အုပ္အုပ္ႀကီး၏ အရိပ္တို႔ျဖင့္ ေအးရိပ္ရွိၿပီး အေဆာင္ေရွ႔လမ္းမႀကီးေပၚတြင္လည္း ပိေတာက္ပင္တန္းေၾကာင့္ ေအးျမပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပူေလာင္ရိပ္ မကုန္ႏိုင္ေသးသည့္ ထို ေလးနာရီ ၀န္းက်င္သည္ ၿမိဳ႔ျပထက္မွာထက္စာလွ်င္ေတာ့ မသစၥာတုိ႔ အေဆာင္ရွိရာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္း ေနရာေလးမွာေတာ့ ေအးျမၿငိမ္သက္သည္။ သာယာသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအခ်ိန္္သည္ မသစၥာတို႔ အေဆာင္သူအားလုံး ညေနခင္း ေရခ်ဳိးၿပီးစ… ေမႊးပ်ံ႕ လွပ သန္႔ရွင္း ၾကည္စင္ေနတတ္ရာ ထိုညေနခင္းက စိတ္ ၾကည္လင္ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ေလသည္။

+++++

ညေန ေလးနာထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အလိုတြင္ မသစၥာ၏ အခန္းေဖၚ ေမစီ၏ “ႏွစ္ကုိယ္ၾကင္တဲ့… အကိုလင္ရဲ့.. ပ်ိဳခင္ႏဲ႔ြ... ေမွ်ာ္တဲ့... ေလးနာရီ” ဟူေသာ သီခ်င္းညည္းသံကုိ ၾကားရၿမဲပင္၊ မသစၥာက “ေမစီကလည္းကြယ္ လင္မွမဟုတ္ဘဲနဲ႔ မဆိုပါနဲ႔” ဟု တားလွ်င္ ေမစီက ၿပဳံံံးစစျဖင့္ “အိုး… တစ္ေန႔က် ျဖစ္လာမွာပဲဟာ” ဟု ျပန္ေျပာတတ္၏။ ေမစီက မ်က္ႏွာတျပည့္စာ ၾကည့္မွန္ကေလးကို ၾကည့္လို႔ပဲ မ၀ႏိုင္။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေမစီက သူ႔ရဲ့ ဒိုရူး(Dohru) မိတ္ကပ္ကို အသုံးမခ်ဘဲ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးတုံးကိုသာ နာနာေသြးကာ ေျခလက္ပါမက်န္ ဖုန္ေနေအာင္ လူးတတ္၏။ ၿပီးေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလိုပင္ ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ “ကိုေမာင္က ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးနံ႔ရရင္ အေမာေျပတယ္တဲ့”ဟု ခပ္တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ဟန္ျဖင့္ ေျပာတတ္ေသး၏။ ေမစီ အဲလိုေျပာသည့္အခါတိုင္း မသစၥာကေတာ့ မၿငီးေငြ႔ဘဲ ေမစီ့မ်က္ႏွာေလးကို အၿမဲ ေငးမိရတတ္သည္။ အဲသည္ အခ်ိန္ေလးမွာ ေမစီ့ အၿပဳံးဟာ ေတြ႔ဖူးသမွ်မွာေတာ့ အလွဆုံးနဲ႔ အရွင္သန္ဆုံးပဲ ဟုလည္း အၿမဲ ေတြးမိရသည္။ ထိုအခါ… ေမစီ၏ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ဟု သူမ အၿမဲ ယူဆမိရသည့္ ခ်စ္သူေယာက္်ားေလးအေပၚ မ်က္ႏွာသာေပးမႈကုိ မသစၥာက အျပစ္ဟု မျမင္မိဘဲ ခြင့္လႊတ္ လိုက္မိရတတ္သည္။

တကယ္ေတာ့ မသစၥာက ခ်စ္သူရည္းစားမထားဖူးေသာ္လည္း အခ်စ္ကို နားလည္ ခံစားႏိုင္သူ၊ အခ်စ္မ်ား အေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာ နာတတ္သူပါ…။ ဒါကို ဘယ္သူသိမလဲ။ သို႔ေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မသစၥာက အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္ႏိုင္သူမ်ား (သို႔မဟုတ္) ခ်စ္ခြင့္ရၾက သူမ်ားအေပၚ မနာလို မုန္းထား ရွိေနသည္ကိုေရာ ဘယ္သူ သိႏုိင္မလဲ။

ခက္သည္က မသစၥာက ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သိျမင္ေသာမိန္းမ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။

+++++

မသစၥာ မွတ္ထားသေလာက္ေတာ့ အေဆာင္၏ ဧည့္ခ်ိန္ေတြမွာ၊ အေဆာင္ေရွ႕ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ထိုင္စကားေျပာ ၾကေသာ စုံတြဲက ခုနစ္တြဲရွိၿပီး၊ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိေသာ စုံတြဲက ေျခာက္တြဲ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမတို႔ အေဆာင္မွ လွမ္းျမင္ရသည့္ စားေသာက္တန္း (Canteen) မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားေျပာေသာ စုံတြဲက သုံးတြဲရွိသည္။ အားလံုးေပါင္း အေဆာင္မွာ ရည္းစားကုိ ညေနတုိင္း ေမွ်ာ္ေစာင့္ေသာ ေက်ာင္းသူ မ်ားက ၁၆ေယာက္ရွိသည္။ ရည္းစားမရွိေသးေသာ ေက်ာင္းသူမ်ားကေတာ့ ညေနခင္း လမ္းေလွ်ာက္ေပါ့။ ကင္တင္းထိုင္ေပါ့။ အေဆာင္မွာေနက်န္သူဟူ၍ စာဂ်ပိုးရွစ္ေယာက္ ႏွင့္ မသစၥာသာ ရိွၿမဲ ျဖစ္သည္။

မသစၥာကေတာ့ ညေနခင္း ေလးနာရီမွ စ၍ ေရခ်ဳိးေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အဲသည္အခ်ိန္ မွာဆိုလ်င္ စာဂ်ပိုးရွစ္ေယာက္မွ လြဲ၍ အျခားေသာ ေရခ်ိဳးသူ၊ ထမင္းစားသူ မရွိတတ္ေပ။ မသစၥာကသာ စာဂ်ပိုးလည္း မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ အဲသည္အခ်ိန္မွာမွ ေရခ်ိဳးတာ။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ရည္းစားႏွင့္ သြားေတြ႔မည့္ ေမစီထက္ နည္းနည္းမွ မေလ်ာ့ေသာ အတိုင္းအတာေလာက္ ေမႊးပ်ံ႕ဖုံးလႊမ္းသည့္ သနပ္ခါးတို႔ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျခယ္သ၏။ ၾကည့္မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္လုံးေတြကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္စိုက္ၾကည့္မိလွ်င္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုသန္႕စင္ကို သတိရ လာၿမဲ ျဖစ္သည္။

သူက မသစၥာရဲ့ မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ ခ်မ္းေျမ့သတဲ့။ မသစၥာလည္း ခ်မ္းေျမ့ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခ်မ္းေျမ့ခဲ့တာ တစ္ခုထဲနဲ႔ေတာ့ ဘ၀မွာ (အထူးသျဖင့္ ခ်စ္သူစုံတြဲဘ၀မွာ) မျပည့္စုံႏုိင္ဘူး ထင္သည္။ (ဒါနဲ႔ပဲ… ကိုသန္္႔စင္ကို သူမ ျငင္းခဲ့ရတာ)။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႔ ညေနေတြမွာ… အေဆာင္ကုိ သူလာလုိ႔ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စကားထိုင္ ေျပာရသည္ကိုေတာ့ မသစၥာက စိတ္ခ်မ္းသာရပါသည္။ ဘ၀ထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္ က်ဥ္းက်ပ္ေနရသမွ်အတြက္ အေမာေျပစရာ ေလေျပေလၫွင္းကေလးကုိ တစ္ခ်က္ ရွဴရႈိက္လိုက္ရသလိုေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္ တန္ဖိုးထားပါသည္ဆုိေသာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေရွ႕မွာေနရတာ အားတမ်ဳိးရွိတာေတာ့ အမွန္ပဲ ျဖစ္သည္။ အနည္းဆုံးကေတာ့ ကိုယ့္ဘက္မွ ရပ္တည္ေပးမည့္ လူတစ္ေယာက္ ရွိလာတာပဲ မဟုတ္လား။

အဲသည္ ကုိသန္႔စင္ေၾကာင့္ပဲ မသစၥာက ညေနခင္းေတြမွာ သနပ္ခါး ေမႊးႀကိဳင္ျခယ္သလုိ႔ အဆင္သင့္ ရွိခဲ့တာ။ ကိုသန္႔စင္က ညေန ငါးနာရီေလာက္မွ လာတတ္ၿပီး ေျခာက္နာရီထိုးတိတိေလာက္မွာ ထျပန္တတ္သူမို႔ မသစၥာက ခပ္ေအးေအးပဲ ေလးနာရီထိုးကာမွ ေရခ်ဳိးေတာ့တာ… အလွျပင္ေတာ့တာ။ တကယ္လို႔ ကုိသန္႔စင္ ေရာက္မလာေတာ့ေကာ…တဲ့။

+++++

ညေနေလးနာရီခြဲဆို အေဆာင္ရဲ့ မ်က္ႏွာစာ ဘယ္ဘက္ေထာင့္စြန္းမွာရွိတဲ့ သူမ၏ အခန္းေရွ႕ စႀကႍမွာ သူမကိုယ္တိုင္ ခ်ထားသည့္ ထန္းပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ထိုင္ေနၿပီ။ သူတို႔အေဆာင္က လူသြားလမ္းႏွင့္ နီးၿပီး အေဆာင္၏ မ်က္ႏွာစာက အုတ္၀ရံတာ မဟုတ္ဘဲ သံဇကာကြက္ျဖင့္သာ အျပည့္ ကာရံထားသည္မုိ႔ အေဆာင္စႀကႍမွာရွိေသာ လူတုိင္းကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရႏိုင္သည္။ အေဆာင္ေပၚရွိ လူကလည္း ပတ္၀န္းက်င္ ျမင္ကြင္းကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရသည္။

ညေနေတြမွာ အေဆာင္ရဲ့ ဒုတိယထပ္ မ်က္ႏွာစာ စႀကႍေပၚမွာ.. ထန္းပက္လက္ ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ မသစၥာကို ၾကည့္ရသည္မွာ အိပ္မက္ဆန္လွသည္ဟု ကုိသန္္႔စင္က ေျပာဖူးသည္။ မသစၥာကေတာ့ သိပ္ကို သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိတာပါပဲ။ ထန္းပက္လက္ ကုလားထိုင္ရဲ့ ေခါင္းမွီတန္းေပၚ ေခါင္းကို ခပ္ေမာ့ေမာ့မွီလ်က္ ၾကည့္လွ်င္ျဖင့္ အေဆာင္၏ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိသည့္ စားေသာက္တန္းမွ လူေတြ၊ သူေတြကိုပင္ ျမင္ရေသးသည္။

မသစၥာေတာ့ ဥယ်ာဥ္ထဲ ဆင္းရတာထက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာထက္၊ ကင္တင္း သြားထိုင္ရတာထက္ ခုလို ထိုင္ၾကည့္ေနရတာကိုပဲ ဘယ္လုိ မက္ေမာမွန္း မသိေပ။ ကိုသန္႔စင္ ေရာက္လာျခင္း၊ မလာျခင္းကလည္း အေရးမႀကီးေတာ့…။

ကိုသန္႔စင္ ေရာက္မလာေသာ ညေနေတြမွာေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာ ႏုိင္လွစြာေသာ အမူအရာျဖင့္ ထန္းပက္လက္ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရင္း ေငးသီေနေသာမ်က္လုံးမ်ားႏွင့္၊ တခါတရံ ခ်ဳိၿမိန္စြာ ၿပဳံးတတ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္၊ တခါတရံ ေၾကမြေသာ မ်က္လုံးမ်ား ျဖင့္ အနီး၀န္းက်င္ရွိ စုံတြဲတို႔ကို ေငးေနသည့္ မသစၥာကို တကယ့္ကို အိပ္မက္ဆန္စြာ ေတြ႔ၾကရၿမဲျဖစ္သည္။

+++++

ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး၊ သနပ္ခါး ေမႊးထုံ လိမ္းၿပီး Essence ဆပ္ျပာရည္နံ႔ ေမႊးထုံသည့္ အ၀တ္လတ္လတ္တုိ႔ႏွင့္ လဲလွယ္အၿပီးမွာေတာ့ မသစၥာက For men ဟု ေသခ်ာ ၫႊန္းဆိုထားသည့္ Eternity ေရေမႊး ကို သူ၏ လည္တိုင္မွာ ႏွစ္ေနရာေလာက္ ဆြတ္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲသည္ Eternity က ကိုသန္႔စင္၏ ကုိယ္ပြားဟုပင္ ထင္သည္။ ကိုသန္႔စင္က အဲသည္ေရေမႊးကို အၿမဲသုံးသူ မဟုတ္လား။ ၿပီးမွ… သရက္ပြင့္နံ႔တို႔ သိသိသာသာ ေ၀့၀ဲပ်ံ႕လြင့္သည့္ အဲသည္ နံရံကပ္ ကုလားထိုင္ရွိရာမွာ လာထိုင္သည္။ ညေန ငါးနာရီ မတိုင္မီ အထိေတာ့ မသစၥာက သူ႔ကို ေမွ်ာ္မိသည္။ တမင္ မေမွ်ာ္လုိေသာ္လည္း အလိုလိုပင္ ေမွ်ာ္မိလ်က္သား ျဖစ္ေအာင္ ေမွ်ာ္က်င့္ ရေနခဲ့ၿပီ။

သူ ေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ အေဆာင္ေရွ႕ လမ္းသြယ္ေလးရဲ့ ထိပ္ဆီ သူ ေရာက္လာသည္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ ကတည္းကပင္ မသစၥာက အိပ္ခန္းထဲ ျပန္၀င္၊ မွန္ေရွ႕မွာ ဆံပင္ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ သပ္ၿပီး ေအာက္ထပ္မွ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕လွမ္းမေအာ္ခင္ သူ႔ကုိ ဆီးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အေဆာင္၀င္း၀ကုိ ေရာက္ႏွင့္ေအာင္ သြားၿမဲ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေဆာင္ရဲ့ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ဥယ်ာဥ္ထဲမွာရွိေသာ ပုဏၰရိပ္စည္းရိုးႏွင့္ ကပ္လ်က္ ခုံတန္းမွာ ထိုင္လုိ႔။ ကိုသန္႔စင္ေျပာေလ့ရွိေသာ စာေပေရးရာေတြ.. ဘ၀ကို တစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္ရတာ ထက္ ႏွစ္ေယာက္ရင္ဆိုင္ရတာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ အေထာက္အထား ခိိုင္ခိုင္လုံလုံနဲ႔ ေျပာျပတာေတြကို နားေထာင္မည္။ တခါတခါေတာ့လည္း သူေျပာတာေတြကို မၾကားဘဲ၊ သူမေတြးခ်င္ရာေတြ အၾကာႀကီး ေတြးေနမိတာေတြလည္း ရွိတတ္သည္။

တခါတခါက်ေတာ့ ကိုသန္႔စင္က ေခါင္းကို ညင္ညင္သာသာ ခါယမ္းကာ “က်ေနာ္သိတယ္.. မသစၥာ က်ေနာ့္ကို မခ်စ္ဘူးဆိုတာ။ က်ေနာ္က တကယ္ေတာ့ ရူးေနတာပဲ…၊ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္အနာဂတ္ကိုလည္း မသိတဲ့ ေကာင္ပါ” ဟု ေျပာျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း “တေန႔ေန႔ကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္ေနပါရေစေနာ္ မသစၥာ” လို႔လည္း မၿပီးဆုံးႏိုင္ေသာ ဇာတ္ကို ဆက္ခ်င္ျပန္္သည္။ သည္ေနရာမွာ အတၱႀကီးေသာ မသစၥာကေတာ့ ဇာတ္ေမ်ာထဲမွာ အသာစီးေနရာမွ ေနေနရျခင္းအတြက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္ ဟု ခံစားရသည္။

ကိုသန္႔စင္ မလာေသာေန႔ေတြမွာေတာ့ မသစၥာက ကိုယ့္စိတ္ကို ပုံသြင္းထိန္းခ်ဳပ္မႈ မလုပ္ေတာ့ဘဲ လြင့္ခ်င္ သေလာက္ လြင့္ဖို႔သာ လႊတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ အဲသည္ အခါမွာေတာ့ မသစၥာ၏ ဟန္ေဆာင္ ဖုံးထားေသာ ပင္ကိုစိတ္တို႔က တကယ္ပဲ ရြက္လႊင့္ေတာ့သည္။ ရြက္လႊင့္ေသာ စိတ္တို႔၏ ဦးတည္ရာကား ခ်စ္သူစုံတြဲ မ်ားသာျဖစ္သည္။

+++++

အေဆာင္ေပၚမွစီးၾကည့္လွ်င္ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္တေျပာႀကီး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီျမက္ခင္းရဲ့ အစပ္ အနားသတ္မွာ ေတာ့ စာသင္ေဆာင္တခ်ဳိ႕။ စာသင္ေဆာင္ေတြရဲ့ေဘး လမ္းသြယ္က ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ထဲကို ဖဲ့၀င္ကာ သူမတုိ႔ အေဆာင္ထံ ေရာက္လာသည္ကို ျမင္ႏိုင္သည္။ သည္ေတာ့ အေဆာင္ေပၚမွ ၾကည့္ရင္းျဖင့္ အေဆာင္ ညေနခင္း ဧည့္ခ်ိန္ေတြမွာ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ထြက္သြားၾကသည့္ ခ်စ္သူစုံတြဲ အားလုံးလိုလိုကို ျမင္ႏိုင္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္လည္း ထုိစုံတြဲတို႔က ထိိုမွ်ေသာ နယ္နိမိတ္၊ ဧရိယာကုိ ေက်ာ္မသြားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။

မသစၥာ၏ စိတ္တို႔က ျမင္ကြင္းတေလွ်ာက္ လိုက္ပါသည့္အခါ… မၾကာခဏ စိတ္ေကာက္ေနေလ့ရွိတတ္ေသာ နီေထြးႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္တိုု႔ စုံတြဲ၊ အၿမဲခ်စ္ခင္ယုယစြာ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာကို တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ သုံးပစ္ေလ့ရွိေသာ ထားထား ႏွင့္ ေနလင္းတို႔ စုံတြဲ၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြလို နင္၊ ငါ ရိုက္ကာေျပာေသာ္လည္း တခါမွ ရန္ျဖစ္ စိတ္ေကာက္တာ မေတြ႔ဖူးသည့္ ေခ်ာ ႏွင့္ သီဟတုိ႔ စုံတြဲ၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးကာ အခုလို ရည္းစားဘ၀ကတည္း က ဘ၀ကို ရင္ဆုိင္ရုန္းကန္ေနၾကရေသာ မာလာ ႏွင့္ ေဖလတ္တို႔ စုံတြဲ၊ အေနာက္တုိင္းဆန္ကာ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ သေလာက္ ရည္းစားလည္းမ်ားသည့္ ေမစီက သူႏွင့္က်မွ အခ်စ္စစ္ကုိ ေတြ႔ပါသည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ရပါသည့္ ဉာဏ္ဦး ႏွင့္ ေမစီတို႔စုံတြဲ တို႔ကို အထူးသျဖင့္ ျမင္ႏိုင္သည္။ ထိုစုံတြဲတို႔က အလြန္ဆုံး ေက်ာင္း စာသင္ေဆာင္ ေလွခါးထစ္ေတြမွာ ထိုင္ရုံထက္ပို၍ ေ၀းေ၀း သြားေလ့မရွိရာ… မသစၥာ၏ မ်က္လုံးေရွ႕သို႔ အလုိအေလ်ာက္ ေရာက္လာေတာ့သည္။

အဲသည္ စုံတြဲတို႔ကို ေမွ်ာ္ေငးရင္း မသစၥာက နီေထြး စိတ္ေကာက္သည္ကို မ်က္ရည္တလည္လည္ျဖင့္ ေခ်ာ့ရင္း ေျပလည္သြားေတာ့ ေပ်ာ္မဆုံးဟန္ မခြဲႏိုင္မခြာဟန္ အျပည့္ ရွိသည့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ကိုၾကည့္ကာ ရင္ခုန္သည္။ ထားထား ႏွင့္ ေနလင္းတို႔၏ သာယာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ အခ်စ္၌ ေမြ႔ေလ်ာ္သည္။ ေခ်ာ ႏွင့္ သီဟ လို အရာရာတိုင္ပင္လုိ႔ရေသာ သူငယ္ခ်င္းဆန္သည့္ အခ်စ္ကို သေဘာက်သည္။ မာလာႏွင့္ ေဖလတ္္လိုလည္း ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရဲခ်င္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမစီ ႏွင့္ ဉာဏ္ဦး လို အရာရာကို ၿပီးေျမာက္ ေက်ာ္ျဖတ္ ပစ္လုိက္ ႏိုင္သည့္ အရူးအမူး အခ်စ္မ်ဳိးကုိလည္း ႀကဳံေတြ႔ဖူးလိုသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုစုံတြဲတို႔က မသစၥာ၏ အိပ္မက္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႔မွာလည္း မသစၥာက အိပ္ရာမွ ႏိုးထသည့္အခါ အိပ္မက္တို႔ကို ၿပီးဆုံး ေျဖေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ရသူပဲ မဟုတ္လားေလ…..။

+++++

မသစၥာက ဘ၀ကို ေၾကာက္ရြံ႔သူျဖစ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ ယင္းကို ကိုသန္႔စင္ကေတာ့ မသိေပ။ ကိုသန္႔စင္သည္ သူ႔ကို မသစၥာ ဘာေၾကာင့္ ျငင္းဆန္ေနသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ေခါင္းမၫွိတ္သလဲ ဆိုတာကို အေျဖရွာမရေပ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကိုသန္႔စင္ ႏွင့္ မသစၥာက မတူမတန္စရာæ မလိုက္ဖက္စရာလည္း မရွိျပန္။ ကိုသန္႔စင္ႏွင့္ မသစၥာက လိုက္ဖက္၍ပင္ ေနေပေသးသည္။ ကိုသန္႔စင္သည္လည္း မသစၥာလိုပင္ နယ္ေက်ာင္းသား။ လူလတ္ တန္းစား၊ ၀န္ထမ္းသားသမီး။ ကို္ယ့္အား ကုိယ္ကိုး ေနရသူမ်ား။ တနည္းအားျဖင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် လက္တြဲ ႏိုင္သည့္ အရည္အေသြးလည္း ျပည့္သူခ်င္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ မသစၥာ ေတြးသလုိ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုသန္႔စင္က မသစၥာကို နားမလည္ႏိုင္ေသးသူ။ အကဲမခတ္တတ္ေသးသူ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကိုသန္႔စင္က ေလာကထဲမွာ ရိုးလြန္္းသူ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ မသစၥာအျမင္အရေတာ့ ဒီေလာကႀကီးက ရိုးသားေနဖို႔ မေကာင္းေသာေၾကာင့္ ရိုးသားေနလို႔ မျဖစ္။ ထိုအခါ ဒီေလာကထဲ တသက္လုံး ေနထိုင္သြားဖို႔ရာမွာ သူမကို ဦးေဆာင္ႏိုင္သည့္ ထက္ျမက္ပါးနပ္ ေသာ ေယာက္်ားသာ လုိအပ္သည္ဟု ယူဆေလသည္။

ၿပီးေတာ့ မသစၥာက ဘ၀ထဲမွာ တစ္သက္လုံး ရုန္းကန္ပင္ပန္းခဲ့ရျခင္းတို႔ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ လုံးလုံး ေနခဲ့ရသူမုိ႔ ကိုယ့္ကံၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးရမည့္ ေနာက္ပိုင္း သက္တမ္းမ်ားကိုေတာ့ ေအးေအးသက္သာျဖင့္သာ ျဖတ္သန္း လိုေတာ့သည္။ ထိုအခါ မသစၥာက ဘ၀ထဲမွ ထြက္မသြားႏိုင္ေသးခင္ အခ်ိန္ကေလးအတြင္းမွာေတာ့ ဒုကၡကို ေၾကာက္သူသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

အခန္းေဖၚေမစီကေတာ့ မသစၥာဟာ ခုေလာက္ ေခါင္းေအးေအး အျမင္ရွင္းရွင္း ထားတတ္သူျဖစ္လ်က္… အသည္းႏွလုံးထက္ ဦးေႏွာက္ကို ဦးစားေပးႏိုင္သူလည္း ျဖစ္လ်က္… ဘ၀ကို ေလာကဓံဆိုတာကို ထိုမွ် ေၾကာက္ရႊံ႔ေနျခင္းမွာ အျပစ္ဟု ဆိုသည္။ မသစၥာကေတာ့ ေမစီ့ကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးျဖင့္ပင္… “အင္းေပါ့ေလ… ေမစီက ေတာ့ ေျပာမွာေပါ့ တခါမွ မဆင္းရဲဖူးခဲ့ပဲကိုး” ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သလို ေျပာတတ္သည္။ “အဲလို ဦးေႏွာက္ကို ဦးစားေပးလုိ႔လည္း က်ိန္းေသ ဆင္းရဲဒုကၡႀကံဳရမယ္လို႔ သိတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြကို ေရွာင္ႏိုင္တာေပါ့” ဟု ဆက္ေျပာ ျပန္လွ်င္လည္း ေမစီက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္္ျဖင့္ ေထာက္ခံရျပန္သည္။

တကယ္လည္း မသစၥာက ခုထိတိုင္ အသည္းႏွလုံးကို ဖုံးကြယ္ လိမ္ညာထားႏိုင္ဆဲ။ လိုသလို အသုံးခ်၍ ရေနဆဲပဲ ျဖစ္သည္။ မသစၥာက ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ားကို ၿပဳံးေယာင္ၿပဳံးတုံ႔ ေငးေနဆဲမွာပင္ အကြာအေ၀းေပါင္း မ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အမ်ားႀကီး ေတြးျမင္ ပစ္လိုက္သူေပပဲ။ ၾကည္ႏူးရႊင္ျပေနေသာ ခ်စ္သူတစ္စုံကို ၾကည့္ရင္းမွပင္ အဲဒီ စုံတြဲေနရာမွာ သူမႏွင့္အတူ ကုိသန္႔စင္ကိုပါ အစားထိုး ၾကည့္တာ။ အဲဒီအခါ… အိမ္ေထာင္ေရး နယ္ပယ္တြင္းရွိ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ အခက္အခဲေတြကို ျမင္ေတာ့တာ။

အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာ သူမ ႏွင့္ ကိုသန္႔စင္က ဘြဲ႔ရပညာတတ္ဆိုေတာ့လည္း ပညာတတ္မာန္က ႀကီးမည္။ သူမ်ားကို ေအာက္က် မခံ။ သူမ်ား ေအာက္က်ိဳ႕ရမည့္ အလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ႏိုင္။ ကိုသန္႔စင္က ပိုဆိုးလိမ့္မည္။ သူက သူ႔ပညာမွာ ေတာ္သည့္လူ ျဖစ္သည္႔အျပင္၊ မာနကလည္း ႀကီးေပ့ ဆိုသည့္ အစားထဲက။ “ကိုယ့္ပညာကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေစာ္ကားလို႔ကေတာ့ ငုံ႔ခံေနစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး”ဟူေသာ စကားမ်ိဳးကုိ သူ႔ထံမွ မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ သည္ေတာ့ ကိုသန္႔စင္ ႏွင့္ သူမတို႔သည္ သူမတို႔၏ မိဘမ်ားလုိပဲ ရိုးကုပ္စြာ ဆင္းရဲေသာ ၀န္ထမ္း မိသားစုမ်ိဳးသာ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုသန္႔စင္က ေမာင္ႏွမငါးေယာက္ထဲမွာ သားအႀကီးဆုံး လည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ ခက္သည္က မသစၥာကုိယ္တိုင္ ေမာင္ႏွမငါးေယာက္ထဲမွာ သမီးဦး ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ သားဦး သမီးဦးတို႔၏ ငဲ့ၫွာရမႈ၊ ေထာက္ပံ့ရမႈတို႔ကို သေဘာေပါက္သည္။

ထိုအေတြးတို႔ကုိ ေတြးမိတိုင္းပင္ မသစၥာက သက္ျပင္းမႈတ္ကာ မ်က္ေစ့စုံမွိတ္လ်က္ ေခါင္းခါ ပစ္လိုက္ရၿမဲ ျဖစ္သည္။ အေတြး၌ပင္ ထိုဘ၀ကို ထိတ္လန္႔၏။ ကိုသန္႔စင္တို႔ ေယာက္်ားေတြကေတာ့ မိန္းမေတြ ဂုဏ္မက္သည္ဟုသာ စြပ္စြဲမွာေပါ့။ သို႔ေပမဲ့ ေအာင္ျမင္ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုအတြက္ ေငြေၾကးဆိုတာ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ပဲ မဟုတ္လား။ ခ်စ္သူေတြ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြ ျဖစ္ၾကၿပီးမွေတာ့ ေငြေၾကးအတြက္ ရန္ျဖစ္ၾကရတာ ရွက္စရာေကာင္းသည္မို႔ ဒါကုိ မသစၥာက ေရွာင္ရွားလိုသည္။ ဒါေပမဲ့ ေရွာင္ရွားဖို႔လည္း ခက္မွာ ေသခ်ာသည္။ ထိုအခါ… မသစၥာက ထိုသို႔ ျပႆနာရွိႏိုင္သည့္သူကို ခ်စ္သူအျဖစ္ပင္ မပတ္သက္ လိုေတာ့ေပ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ဳိးရွိေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟုလည္း ထင္သည္။ မလိုအပ္ပါဘဲ ရန္သူလည္း မျဖစ္လုိေတာ့ေပ။ ကိုသန္႔စင္ကို ျငင္းျဖစ္သည့္ အဓိကအေၾကာင္းက ဒါပဲျဖစ္သည္ကို မသစၥာကေတာ့ ၀န္ခံရဲပါသည္။

ေမစီတို႔ကေတာ့ “မသစၥာက အခ်စ္ကို တန္ဖိုးမထားဘူး”ဟု ဆိုသည္။ စင္စစ္ေတာ့ မသစၥာကမွ အခ်စ္ကို တကယ္ တန္ဖိုးထားသည္ဟု ကုိယ့္ဘာသာ ယုံၾကည္သည္။ ၾကည့္ေလ… အခ်စ္ကို တန္္ဖိုးထားလို႔ပဲ၊ အခ်စ္ရဲ့ ပုံသ႑န္ေလး ေပ်ာက္ပ်က္ မသြားေအာင္လို႔ပဲ အဲဒီ အခ်စ္ ဆိုတာကို အင္မတန္ လွည့္ဖ်ားတတ္ေသာ၊ ပူူေလာင္ျပင္းျပျခင္းတို႔ မ်ားျပားေသာ အိမ္ေထာင္ဘ၀ဆိုတဲ့ ႏြံထဲ ဆြဲေခၚ မထည့္လိုတာေပါ့။

အခ်စ္… ဆိုတာကို သီးသီးသန္႔သန္႔ေလး… ၿပီးေတာ့၊ ဟိုး ခပ္ျမင္ျမင့္မွာသာ ကိုးကုိး ကြယ္ကြယ္ ထားခ်င္သည္။
အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ဆိုတာထဲမွာေတာ့ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ျခင္းေတြ၊ တန္ဖိုးျဖတ္ႏိုင္မႈေတြႏွင့္သာ တည္ေဆာက္လုိ သည္။

မသစၥာကေတာ့ ရင့္မာသည္ဟုပင္ ဆိုဆို…။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဘ၀မွာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ ယူလိုက္ရတာဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကို အကုန္ ေပးလုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္မို႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ပိုင္ကၽြန္ပဲ ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အဲသေလာက္ ေပးဆပ္ႏိုင္ဖုိ႔ တန္ရာတန္ဖိုးေတာ့ လိုခ်င္သည္။ ထိုေနရာမွာ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ပုံျခင္းကေတာ့ မိ္န္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ကြဲျပားႏိုင္သည္ေပါ့။ မသစၥာအတြက္ကေတာ့ အဲဒီ ခင္ပြန္းေလာင္း၏ ကိုယ့္အေပၚ အခ်စ္သစၥာရွိမႈႏွင့္ ေငြေၾကးက တန္းတူက်စြာ တန္ရာတန္ဖိုး ျဖစ္ေနသည္။ ယင္းအတြက္ “ကိုယ့္ကုိယ္ကို ေငြေၾကးႏွင့္ လဲလွယ္သူ” သို႔မဟုတ္ အရိုင္းဆုံး… ေၾကးစားႏွင့္ပင္ ႏႈိင္းႏႈိင္း၊ မသစၥာက သူမ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မွန္သည္ဟုသာ ယုံၾကည္သည္။

ကိုယ့္ရဲ့ဘ၀ ရုန္းကန္ ပင္ပန္းခဲ့ရသမွ် ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုေတာ့ ျပည့္စုံေစခ်င္သည္။ တူႏွစ္ကိုယ္… တဲအိုပ်က္မွာ ေနရေနရ အေရးမႀကီးေသာ္လည္း တူႏွစ္ကိုယ္မက၊ သားသမီးေတြ ရွိလာလွ်င္ေတာ့ ထိုသားသမီးတို႔အတြက္… ဆိုတာကို ငဲ့သင့္ၿပီ မဟုတ္လား။ မသစၥာက အဲသည္အထိ ေတြးသည္။ ဘာလို႔ဆို ကိုယ္တိုင္ မျပည့္မစုံျဖင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ျခင္း ဒဏ္ရာ ရထားသူ မဟုတ္လား။

သည္ေတာ့ ေမစီက ေျပာသည္။ “အဲလိုေတြးတာ မင္း ကိုသန္႔စင္ကို တကယ္ မခ်စ္ေသးလုိ႔ပါ။ တကယ္ ခ်စ္ရင္ေတာ့ အဲဒီ အယူအဆအားလုံးဟာ ေျပာင္းျပန္ေတြ ျဖစ္သြားမွာပဲ” တဲ့။ မသစၥာကေတာ့ ျငင္းလည္း မျငင္း၊ ၀န္လည္း မခံျဖစ္ပါ။ ဒါဟာ သိပ္ အေရးပါတဲ့ ကိစၥလည္း မဟုတ္ဘဲ။

တခါကေတာ့ ကိုသန္႔စင္ေရွ႕မွာ

“အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ရဲ့ အဓိကရန္သူဟာ ေဖါက္ျပန္မႈပဲလို႔ က်မထင္တယ္…။ ၿပီးေတာ့ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာလြန္းတာရယ္.. ေငြေၾကး ခ်ဳိ႕တဲ့လြန္းတာရယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးေဖါက္ျပန္မႈဆိုတာမွာ ေငြေၾကးခ်မ္းသာမွ-မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ အေျခအေနတိုင္းမွာ လင္သားရဲ့ ေဖါက္ျပန္ျခင္းကို ခံရႏိုင္တဲ့ မိန္းမဘ၀မွာ ေငြေၾကးျပည့္စုံေနတာကမွ ခံသာဦးမယ္ ထင္တာပဲ။ အနည္းဆုံးေတာ့.. ဖဲေလး ရုိက္လိုက္၊ ဗြီဒီယိုၾကည့္လိုက္၊ တီဗြီဂိမ္းေဆာ့လိုက္၊ ပစ္ကနစ္(Picnic) ထြက္လိုက္နဲ႔ ေနႏိုင္ တာေပါ့။ ဆင္းမ်ား ဆင္းရဲရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရတာမ်ဳိး ျဖစ္မွာ။ ထမင္းငတ္တာ ပူရ… လင္ေဖါက္ျပန္တာအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရ… သားသမီးေတြ မျပည့္မစုံေနရလို႔ စိတ္ပူေလာင္ရ နဲ႔ ေလ… ”

ဟုေျပာေတာ့ ကိုသန္႔စင္က သူမ ေက်နပ္လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာ ႏွစ္သိမ့္စကားမ်ဳိး ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့။ ခပ္ငူငူငိုင္ငိုင္ပဲ ေနေနခဲ့သည္။ ေနာက္ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ေလသံ တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ျဖင့္ “မေဖါက္ျပန္တဲ့ ေယာက္်ားလည္း ရွိပါတယ္”ဟု ဆို၏။ “က်မက အဆိုးဆုံးကို ေတြးထားရတာေပါ့” ဟု သူမက ျပန္ေျဖေတာ့ လည္း“ဆင္းရဲတာကို ခ်စ္သူနဲ႔ လက္တြဲရင္ဆိုင္ရင္ေကာ” ဟု ေမးေျပာ ေျပာသည္။ “ဘ၀ကို က်မ ကံမစမ္းရဲ ေတာ့ဘူး ကိုသန္႔စင္”ဟု ေျပာလွ်င္လည္း သူက မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္ကာ သူမကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ဘဲႏွင့္ “တကယ္ေတာ့ မသစၥာကို က်ေနာ္က တျခားသာမန္ မိန္းမ ေတြလို ထင္မထားခဲ့ဘူး” ဟု ခပ္မာမာ ေလသံ တမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေလသည္။

“က်မကို ေငြမက္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္လား ကိုသန္႔စင္။ ဟုတ္ပါတယ္…က်မ ေငြမက္တာ ပါပဲ။ ဘာလို႔ဆို က်မတုိ႔ မိန္းမေတြအတြက္က ဘ၀မွာ အဆင္မေျပစရာျဖစ္လာရင္… ရွင္တို႔လို အရက္ေသာက္.. ေဘာလုံးပြဲသြား.. ေၾကးစားမိန္းမဆီသြား.. အဲလိုထြက္ေပါက္မ်ိဳးေတြ ဘာ တစ္ခု မွ မရွိဘူးေလ။ က်မ ေျပာခဲ့ၿပီးပါပေကာ”

သည္အခါမွာေတာ့ သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ရႈိက္ကာ ေခါင္းကို ေလးေလး ခါယမ္း၏။ မသစၥာကေတာ့ ထူးၿပီး မခံစားခ်င္ေတာ့ပါ။ ခံစားခဲ့ရတာ မ်ားၿပီ မဟုတ္လား။

+++++

တကယ္ဆိုေတာ့ မသစၥာတုိ႔ဘ၀က လင္သားတစ္ဦး မျဖစ္မေန လိုအပ္သည့္ဘ၀ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ တစ္ခု ေတာ့ ရွိမည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳမွ ကိုယ့္အေျခအေန တိုးတက္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ လင္သားတစ္ဦး လိုအပ္ သည္ေပါ့။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီးမွ ဆုတ္ယုတ္ေနဆဲဆုိလွ်င္ေတာ့ မသစၥာက မိသားစုထဲမွာပဲ တစ္ေယာက္တည္း ေနသြားတာ ေကာင္းသည္ဟု ေရြးခ်ယ္လိုပါသည္။

စင္စစ္ေတာ့ မသစၥာက ကိုယ့္အေပၚ စြဲလန္းခ်စ္မက္သည့္၊ ပစၥည္းဥစၥာလည္း ျပည့္စုံသည့္ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းက နည္းနည္းေတာ့ စိတ္္ကူးယဥ္ ဆန္ပါသည္။ မသစၥာက မိန္းမလွမွ မဟုတ္ ဘဲ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ လွရင္လွ၊ မလွရင္ေတာ္မွဆိုလွ်င္ေတာ့ မသစၥာက အနည္းငယ္ ထူးခၽြန္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မွ်ႏွင့္သာ ျပည့္စုံပါလိမ့္မည္။

ဒါေတြကို မသစၥာက အတြင္းက်က် နားလည္ထားပါ၏။ ထိုအခါ… မသစၥာက အခ်စ္ဆိုတာကို အိပ္မက္လိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ မက္ကာ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို ေမ႔လ်က္… ေန႔ရက္ေတြမွာ ေနေပ်ာ္ရေတာ့သည္။ ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ားစြာ ကို အားက်၊ မနာလို၊ ႏွစ္လို၊ ၀န္တိုျခင္းမ်ားစြာတုိ႔ လြန္ဆြဲေသာ္လည္း၊ အတက္အက်တို႔ျဖင့္ အသက္၀င္ေသာ ထိုရက္မ်ားထဲမွာ မသစၥာ ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

+++++

သို႔ႏွင့္ပင္… ေန႔စဥ္ ညေနေတြမွာ မက္ေနက် အိပ္မက္ကို မက္ယူဖို႔ ကိုသန္႔စင္ကို ေမွ်ာ္ေစာင့္၊ ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ား ကို ၾကည့္ေငး၊ အေတြးမ်ားႏွင့္ အနာဂတ္ခရီးကို ဆီးႀကဳိသြား၊ ၿပီးေတာ့၊ ေပ်ာ္လိုက္.. ငိုလိုက္… နာက်င္လိုက္… ေၾကကြဲလိုက္… ရန္ေစာင္လိုက္… မာန္တက္လို္က္ျဖင့္ မသစၥာကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ေတြကို ပ်ဳိးၿမဲ ပ်ဳိးေန မိေတာ့သည္။

ေမျငိမ္း
၉၄၊ မတ္လ၊
(ေရွ႕ေျပးမဂၢဇင္း၊ ၉၄၊ေအာက္တုိဘာလ၊ တြဲ ၃-အမွတ္၁)