အခ်စ္ဆိုတဲ့ ၀တၳဳ

ဒီကေန႔ ‘Valentines Day’….
တကမၻာလံုးမွာ အမွတ္တရ ေပ်ာ္ၾကမွာတဲ့။
ဗမာျပည္မွာေတာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔သာ မသိၾကတယ္.. ‘Valentines Day’ ေတာ့ သိၾကတယ္..။
ခ်စ္သူေတြအခ်င္းခ်င္း အထိမ္းအမွတ္လက္ေဆာင္ေတြ အျပန္အလွန္ေပးၾက..။
အမွတ္တရ ခ်ိန္းဆို ေတြ႔ၾကသတဲ့။
ေကာင္းပါတယ္..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ‘အခ်စ္’ဟာ ‘အမုန္း’ထက္ေတာ့ ေကာင္းတာအမွန္ပါပဲ။

အေရးၾကီးတာက ‘အခ်စ္’ဟာ တရားနည္းလမ္းက်.. အစြန္းမေရာက္ဘဲ ဘ၀အတြက္ ေမာင္းႏွင္အားအျဖစ္ အသံုး၀င္ဖို႔ပါပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမတဲ့ အခ်စ္.. ကိုယ္ခ်င္းစာ ညွာတာနားလည္တဲ့အခ်စ္ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။

ဒီကေန႔မွာ က်မစဥ္းစားေနမိတယ္..။
က်မတို႔ ဗမာျပည္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကိုယ္တိုင္ကကို ေမတၱာတရားကင္းေနတဲ့ အခ်ိန္..။ ျပီးေတာ့ လူငယ္ေတြကို ေမတၱာတရားဆိုတာကို နားမလည္ေတာ့ေအာင္ အဘက္ဘက္က စနစ္တက် ပံုသြင္း ဖ်က္ဆီးခံထားရတဲ့ အခ်ိန္ကာလမ်ိဳးမွာ .. က်မတို႔ ဗမာျပည္က အခ်စ္ဆိုတာေတြကေရာ.. စစ္ေရာ စစ္မွန္ေသး ရဲ႕လား..။ တကမၻာလံုးက လူငယ္ေတြ ဆင္ႏႊဲၾကမယ့္ ‘Valentines Day’ ကို ဗမာျပည္က လူငယ္ေတြကေရာ တကယ့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတြက္ ဆင္ႏႊဲတာလား…။ ဒါမွမဟုတ္.. ဖက္ရွင္အေနနဲ႔လား..။

၂၀၀၃ ခုႏွစ္တုန္းက က်မ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ ရွိစဥ္.. ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ လူငယ္ေတြထဲက အခ်စ္ဆိုတာအေပၚ ခံစားရလို႔ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳတိုေလးကို ‘Valentines Day’ အမွတ္တရအေနနဲ႔ တင္ေပးလိုက္ ပါတယ္။ (မအားတဲ့ ၾကားက ၀တၳဳကို စာကူရိုက္ေပးတဲ့ ကိုေအာင္ျဖိဳးေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါ၏)

အခ်စ္ဆိုတဲ့၀တၱဳ

‘စိန္႔ ၾသစတင္း’ ဆိုတဲ့ပုဂြိဳလ္က… ‘အခ်စ္ဆိုတာ စိတ္၀ိညာဥ္ရဲ့ အလွတစ္ပါးပါပဲ’ ဟု ဆိုခဲ့သည္တဲ့။ ဒါေပမဲ့… ခုလို အခ်ိန္ကာလမ်ိဳးမွာေတာ့ျဖင့္… ‘အခ်စ္' ဆိုတာကို ယံုၾကည္ဖို႔ အတြက္ ခိုင္လံုတဲ့ အခ်စ္၀တၱဳတစ္ပုဒ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေသခ်ာတဲ့ အခ်စ္ဖြဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ယံုေလာက္စရာ အခ်စ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္၊ ဒါမွမဟုတ္ စစ္မွန္တဲ့ မ်က္ျမင္သက္ေသတခ်ိဳ႕ေတာ့ လိုပါသည္။

ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ကၽြန္မက အခ်စ္ဆိုတာကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ လြမ္းဆြတ္ေနရပါသည္။

‘အခ်စ္ဆိုတာ… ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားနဲ႕အတူတူ ပူေဆြးမႈမ်ားလည္း သူေခၚခဲ့တယ္’

ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး ေက်းဇူးျပဳျပီး ကိုခိုင္ထူး ျပန္ဆိုေပးပါ။ ဒါမွမဟုတ္…

‘ဘာေတြကို ဆုေတာင္းရဦးမွာလဲ ၊ ဘာေတြကို မေက်နပ္ဘူး ေျပာရမွာလဲ ၊ ဒီကမၻာရဲ့ အခ်ိဳဆံုး ၀တ္ရည္ကို အတူတူ ေသာက္ခြင့္ရေနမွ’

ဆိုတာေလး အစ္မ အယ္လ္ခြန္းရီ ျပန္ဆိုေပးေစခ်င္ပါတယ္ ။

ဒါမွမဟုတ္…..

‘တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာေနရ … ေရႊဘံုေပၚမွာစံရ... ခ်စ္တာခ်စ္တာ ပဓာနလို႔ ဆိုခ်င္တယ္ ေမာင္ရယ္’

ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး ‘ေဟမာ’ ဆိုမလား။ က်မကေတာ့ ….

‘ခ်စ္သူ႕ရင္ခြင္သည္သာ… ျငိမ္းခ်မ္းနယ္ေျမ…. သစၥၥာတရားထြန္းကားရာ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာေသာ နယ္ေျမ…’လို႔ ဆိုမယ္။ သီခ်င္းေတြအားလံုး ဆံုးသြားရင္ေတာ့ ပထမဆံုး ‘သိန္းသန္းထြန္း’ ရဲ့ ‘မပန္ပါနဲ႔ ေၾကြခ်င္တယ္' ကို ဖတ္မယ္။ ျပီးရင္ ‘ၾကည္ေအး’ ရဲ့ ‘တမ္းတတတ္သည္’ နဲ႔ ‘ေမာင္ ကိုကို နဲ႔ ျမနႏၵာ’ ကို ဖတ္မယ္ ။ ‘ခင္ေဆြဦး’ ရဲ့ ‘ေအာင္ရဲ့ေအာင္’ ကို ဖတ္မယ္။ ‘ေမာင္၀ဏၰ’ ရဲ့ ‘ပန္းေတြနဲ႔ေ၀’ ကို ဖတ္မယ္ ။ ‘မိုးမိုး (အင္းလ်ား)’ ရဲ့ ‘ညီမေလးက အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္သတဲ့လား’ ဖတ္မယ္။ ျပီးရင္ ‘မျမင့္ခိုင္’ ရဲ့ ‘ေမာင့္ကိုစိမ္းကား မယ္ႏွမက ဆိုသလား’ ဖတ္မယ္။ ခ်စ္ျခင္းေတြ ျပန္လည္သက္၀င္လို႔ ရင္ေတြ သိပ္ခုန္လာရင္ေတာ့ ‘ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)’ ရဲ့ အခ်စ္ဖြဲ႔ ကဗ်ာေတြ ဆက္ဖတ္ဦးမွာ…။

‘ခ်စ္သူ႔ေဆာင္ နံ႔သာေတာကိုလ ေမွ်ာ္ေမာကာ ေရႊရင္ထိတ္ပါလို႔ တိတ္တိတ္ေလးလာ…’ ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ ေလးကို ဖတ္ရရင္ အေဆာင္၀င္းအျပင္ကို ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေငးတတ္တဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုကို ခ်က္ခ်င္း ျမင္ေယာင္ရင္း ရင္ထဲက ေသြးေတြေတာင္ ပူေႏြးလာေသးတာ ။ 'ေမာင္သိန္းေဇာ္' ကေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ …..

’ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္၏ ႏွလံုးသားရွိရာ အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူကာ အသက္ရႈ၏’ တဲ့။

အနည္းဆံုးေတာ့ ‘အခ်စ္’ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရက ခ်ိဳျမိန္ယစ္မူးဖြယ္ေကာင္းတာပါပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ‘ျငိမ္းေက်ာ္' ရဲ့ အခ်စ္၀တၱဳထဲက ခ်စ္သူမိန္းကေလးအေပၚ မထိရက္ မတို႔ရက္ တန္ဖိုးထားတဲ့ ေယာက်္ားေလးရဲ့ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔တဲ့ ခ်စ္ျခင္းကို သိပ္လြမ္းသည္။ ကိုယ္တိုင္ ဘတ္စ္ကားက်ပ္က်ပ္ထဲ ခ်စ္သူ႔လက္ေမာင္းကို ဟန္ျပဳ ထိန္းရတဲ့အခါ ပတ္၀န္းက်င္ကို ရွက္မိတဲ့ခံစားခ်က္က ခုထိ ရွက္လို႔ေကာင္းတုန္း ….. ။

အဲဒါကိုသိရင္ ဒဂံုတကၱသိုလ္ေက်ာင္းကို သြားတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြေပၚက ပြန္းတီးလွတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက ကၽြန္မကို ဟားၾကမယ္ထင္သည္။ ဒါေပမဲ့ ‘အခ်စ္ဆိုတာ လူထူထူၾကားထဲ ဖက္တြယ္ မွီႏြဲ႕လို႕ ပြတ္သပ္က်ီဆယ္တာမ်ိဳးမဟုတ္တာ’ ေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနျပီထင္၏ ။

++++++++++

သို႔ေပမဲ့ က်မခ်စ္ေသာ ၀န္းက်င္မွာ ေလျပည္ေလညင္းတို႔ကေတာ့ ခုထိ လတ္ဆတ္ခ်ိဳျမိန္ဆဲပါ။ ခုထိ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြ၊ စပါးပင္စိမ္းစိမ္းေတြ၊ ပ်ံလႊားငွက္ေတြ၊ ဗ်ိဳင္းျဖဴျဖဴအုပ္စုေတြ၊ ေရအိုင္က်ယ္ႏွင့္ ၾကာျဖဴ ၾကာနီေတြကလည္း သာယာေပ်ာ္ေမြ႔ဖြယ္ ေကာင္းဆဲ…။ အဲဒီ ျမင္ကြင္းက်ယ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးလွ်င္ေတာ့ စိမ္းစို လန္းဆန္းေသာ ေတာအုပ္ရွိရာဆီ ေရာက္မည္။ ‘တဂိုး’ ရဲ့ ‘သွ်န္တိနိေကတန္’ကို ျမင္ေယာင္ ခ်စ္တတ္ေသာ က်မအတြက္ေတာ့ ထိုတကၱသိုလ္ေတာအုပ္ကေလးကလည္း ခ်စ္မက္ဖြယ္။ ေမာင္သိန္းေဇာ္ရဲ့ ‘လတ္ဆတ္ လမ္းသြယ္စိမ္း’ကိုရြတ္ရင္း ထိုေတာအုပ္ထဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္လွ်င္ေတာ့ ပ်ိဳျမစ္ႏူးညံ့ျခင္းကိုပါ ပိုင္ဆိုင္ရေလသည္။

'လတ္ဆတ္လမ္းသြယ္စိမ္း
အနံ႕ေဟာင္းမရွိတဲ့
ကြင္းျပင္ေတြ
ျမင္ျမင္ခ်င္း
ခ်စ္လိုက္တာ
ျမင္ျမင္သမွ် အစိမ္း
မျမင္ရတဲ့ ေလညင္းေတာင္
အစိမ္းေရာင္ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္
ငါထင္မိ
မင့္ဆီမွာ……ေတာင္လည္းညိဳ
မင့္ဆီမွာ……မိုးလည္းေစြ
မင့္ဆီမွာ……ပန္းလည္းတင္
မိုးေငြ႔ဆြတ္ပ်ံ႕ ညေနတစ္ခြင္လံုး စိမ္းလို႔ … ‘

အဲဒီအခါ သစ္ပုတ္ပင္ႏွင့္ ဂ်ပ္စင္တို႔ မရွိလည္း တကၱသိုလ္ေျမဆိုတာဟာ တိမ္းမူးစရာ ေကာင္းတာပါပဲ။

‘ေန၀င္ျပီဆိုရင္ ကိုယ္ေလ ငိုခ်င္တယ္၊ ရင္မွာ နာက်င္စြာရယ္ ေဆြးတယ္’ ဆိုတဲ့ ‘ဂ်ပ္စင္ထိပ္က လရိပ္ ျပာ’ ကိုဆိုလည္း အရသာရွိတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ အဲသည္လို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မွ ႏုနယ္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းမွပဲ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈလို႔ ထင္ေတာ့တာ…. ။

++++++++++

အဲသည္တုန္းကဆိုရင္ ……

လက္ေတြ႔ခန္းထဲမွာ ထြက္သာတဲ့ လတစ္စင္းဟာ ခ်စ္သူပါပဲ။ ေက်ာင္းအျပန္ ဘတ္စ္ကားက်ပ္က်ပ္ထဲ သူ႕ပခံုးစြန္းကရတဲ့ ကိုယ္ရနံ႔ဟာလည္း အခ်စ္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ အိမ္အေရာက္ ျပန္ရတာ ဟာလည္း ခ်စ္ျခင္းရဲ့ သာယာမႈပါပဲ။ အဲဒီ ႏူးညံ့တဲ့ ဆက္သြယ္မႈေတြထဲမွာဆို အိပ္မက္ေတြကေတာင္ ခ်ိဳျမိန္သည္။ သူ႕လက္ဖ၀ါးေတြကို အားျပဳဆုပ္ကိုင္ရံုနဲ႔ ခြန္အားကို ခံစားရ၏။ အထိမ္းအမွတ္ေန႔စြဲ တစ္ခုခု ဆိုရင္ေတာ့ ေမာင့္ကို နဖူးေလး ေပးနမ္းမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ လက္ဖမိုးေလးေပါ့ေနာ္။ နမ္းျပီးတဲ့အခါေတာ့ မသိဟန္ေဆာင္ေနရမယ္ ေမာင္။ ရွက္တယ္ ။

‘ထူးအိမ္သင္’ က …

‘ရင္ခုန္ရင္ …. အခ်စ္ပဲကြယ္ … ရိုးရိုးသားသားခ်စ္တယ္ …. ႏွလံုးသားခ်င္းလည္းနားလည္ … အၾကင္နာဆံုးေလးရယ္ ….. ေ၀းသြားလည္းပဲ ခ်စ္ရဦးမယ္ … ေ၀းသြားလည္းပဲ သတိရလို႔ေနမယ္…. ’ တဲ့ ။

ကဲ …. အဲဒါပဲ … အခ်စ္ရဲ့ အႏွစ္သာရ မဟုတ္လားကြယ္။

++++++++++

သူ႕ရဲ့မ်က္လံုးအိမ္ထဲ စူးနစ္စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္… ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေတြ႕တာပါပဲ ။ အဲဒီမွာ သစၥၥာတရား ေတြ... ယံုၾကည္ျခင္းေတြ... ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားမႈေတြရယ္… အားလံုးကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ အခ်စ္ ဆိုတာရဲ႕ အတြင္းထဲမွာ …..။

‘ေကခိုင္ခ်စ္ရင္ စာက်က္မယ္’ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး …

‘မီ႔ကိုခ်စ္ရင္ ေဆးလိပ္ျဖတ္’ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး …

‘စာေမးပြဲေအာင္ရင္ အေျဖေပးမယ္’ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး …

‘မေနႏိုင္လို႔ပါ အခ်စ္ရဲ႕ …. မင္းအနား ေရာက္ေရာက္လာတာ’ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး ….

‘မင္းေပါ့… ပံုမွန္အသက္ရႈေနတဲ့ ေသသူတစ္ေယာက္ကို ျပန္လည္လူလားေျမာက္ေစခဲ့တာ’ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး…

‘စံပယ္ပြင့္ေတြေရ … အခ်စ္ေတြနဲ႔ ဖ်ားနာသြားတဲ့ အထိ ငါ့အေပၚရြာခ်လိုက္ပါကြယ္’ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး…

‘ျမတ္ႏိုးမႈ တခုတည္းနဲ႔သာ ႏြယ္ၾကိဳးကို ခိုင္ေအာင္ခ်ည္ခဲ့တယ္’ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး …

‘မသံုးရေသးတဲ့ ေန႔စြဲတစ္ခုမွာ.. အခ်စ္ … မင္းနဲ႔ငါ ဥယ်ာဥ္အသစ္ ထူေထာင္မယ္’ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး ….

ၾကည့္ပါဦး… အခ်စ္ေတြ… အခ်စ္ေတြ… ေတြ႕မည္ ။ ဘယ္ေလာက္ ေမႊးပ်ံ႕လိုက္ပါသလဲ။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ လြမ္းဆြတ္ တသစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ အဲဒီမွာေလ… အခ်စ္ဆိုတာ… ဘယ္ေလာက္ သန္႕ရွင္း ျဖဴစင္လိုက္ပါသလဲ။

++++++++++

ခ်စ္သူကို လြမ္းတဲ့အခါ အားကိုးတိုင္တည္စရာ လက္ဖ၀ါးေတြကို သတိရသည္။ ၀မ္းနည္းအားငယ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ႏွစ္သိမ့္တဲ့ မ်က္လံုးေတြကို တမ္းတသည္။ ကၽြန္မဘ၀မွာ သူမရွိလို႔ မျဖစ္ဖူးလို႔ ခံစားရသည္။ အဲဒီအခါ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရိုးစင္းေပမဲ့… ‘မင္းမရွိရင္... အသက္မရွင္ခ်င္ဘူး အခ်စ္ရယ္ …. မေန႕က ငါေသဆံုးသြားခဲ့’ ဆိုတာေလးက ေတာ္ေတာ္ခံစားရပါသည္။ အဲဒီအခါ ‘အခ်စ္’ဆိုတာ အင္မတန္ စင္ၾကယ္သန္႕ရွင္းတဲ့ ၀ိညာဥ္လည္းျဖစ္၏ ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ အလြမ္းထဲမွာ ပူေလာင္ျပင္းျပတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္း မပါၾကေပ။

ခ်စ္သူေတြသည္ တေယာက္ကိုတေယာက္ လိုအပ္ၾကဖို႔ပဲ အေရးၾကီးပါသည္။ ‘Alexander Smith’ ေျပာသလိုဆို …

‘အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူမ်ားဆီမွာ ရွာေဖြေတြ႔ရွိတာပါပဲ … ’

မိမိကိုယ္မိမိ ေတြ႕ရွိရတဲ့အခါမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္တဲ့ ။ အဲဒီအခါ … ေမာင္ဟာ က်မရဲ့ တစ္ျခမ္းျဖစ္သလို ေမာင့္ရဲ့ တစ္ျခမ္းဟာလည္း က်မပါပဲ။ အဲဒီ ယံုၾကည္စိတ္နဲ႔ပဲ ခ်စ္သူေတြက .. ကမၻာေျမၾကီးကို ဖန္တီးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လားေနာ္ ။

++++++++++

‘အေမွာင္ေခတ္ထဲက ရသမွ်အလင္းေရာင္ … အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္အျဖစ္ သူ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ သူ႕ကိုရတယ္' (တင္မင္းထက္)

ကဲ…. အဲဒါေတြဟာ… အခ်စ္ဆိုတာပါပဲလို႔ ယံုၾကည္ရပါမည္။ ခုထိ .. ရွိခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြကေတာ့ အေကာင္းဆံုး မ်က္ျမင္သက္ေသေတြေပါ့…။ ဒါ့ထက္ခိုင္လံုဖို႔ လိုအပ္ရင္ေတာ့ … သီခ်င္းခ်ိဳခ်ိဳေတြ နားေထာင္ပါ။ ၀တၱဳခ်ိဳခ်ိဳေတြ ဖတ္ပါ။ ကဗ်ာခ်ိဳခ်ိဳေတြ ရြတ္ပါ ။ ေလာကကို ႏွလံုးသားခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕ ခံစားပါ။ အဲဒီအခါ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာကို ေပြ႕ဖက္ ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ ရလာပါလိမ့္မည္ …. ။ အဲဒီအခါက်ရင္ ျမိဳ႕မျငိမ္းရဲ့ …

‘အျမဲတသ.. စြဲလမ္းခဲ့တဲ့… တပြင့္တည္းေသာ ပန္းသစၥၥာ… ျမတ္ႏိုးထိုးစိုက္ ေမာင့္အသည္း ၌ ဆင္ျမန္းဖို႔ ရြယ္လာ… ’

ဆိုတဲ့ ‘သစၥၥာ’ သီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုပစ္လိုက္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မည္ ။ ။

ေမျငိမ္း( ၉.၉.၀၄ )
ေရႊအျမဳေတ မဂြဇင္း၊ ၁၅- ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ
အမွတ္(၁၈၀) ၊ ႏို၀င္ဘာလ ၊ ၂၀၀၄။