၀န္းက်င္အသစ္မွာ စိတ္လက္ခ်မ္းသာတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ မနက္ႏိုးလာရင္.. တို႔မိသားစု တရား၀င္ ေနလို႔ရတဲ့ ေနရာမွာ ေရာက္ေနျပီ..ဆိုတဲ့ အသိက စိတ္လံုျခံံဳတာအမွန္ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ ခုလို အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ၀ိုင္းျပီးပံ့ပိုးေပးခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း အျမဲပဲ ေမတၱာပို႔.. ေက်းဇူးတင္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါ မလံုျခံဳတဲ့ ဘ၀ေတြအေၾကာင္း ေတြးမိျပီးေတာ့လည္း ပို ပို ကိုယ္ခ်င္းစာမိလာပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲ ဘယ္ေတာ့ ဘယ္လိုအမႈဆင္ျပီး အဖမ္းခံရမလဲ.. ဒါမွမဟုတ္.. ကိုယ္ မလိုလားတဲ့သူေတြ ေရွ႔မွာ အေၾကာင္းအေၾကာင္း ဆိုတာေတြေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဒူးေထာက္ အညံ့ခံ လိုက္ရမလဲ.. ဆိုတာေတြနဲ႔ ေနထိုင္ခဲ့ရ။ တခါ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ တရားမ၀င္ ဘ၀.. အခ်ိန္မေရြး လက္စတံုး လုပ္ပစ္ခံလိုက္ရႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ေနခဲ့ရ။ ခုမွပဲ စိတ္ခ် လက္ခ်ဆိုတာ… တကယ္ပါပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ တရား၀င္ ေသလို႔ရျပီ။ တကယ္ေတာ့ သူရဲေကာင္းေတြေျပာၾကသလို ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳး မလြတ္ေျမာက္သေရြ႕ ကိုယ္လည္း မလြတ္ေျမာက္ခ်င္ပါ.. ဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အတၱၾကီးၾကီးနဲ႔ သူတပါးကို ခ်နင္းျပီး လူလုပ္ေနတာထက္ စာရင္ေတာ့… ကိုယ့္ေၾကာင့္ လူျဖစ္လာရတဲ့ ရင္ေသြးေတြ လြတ္ေျမာက္ဖို႔နဲ႔ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ အမ်ားအက်ိဳး တခုခု လုပ္ေနရတာက ေတာ္ေသးတယ္လို႔ က်မက ယူဆတာကိုး။
ေနာက္ထပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ က်မ ေရာက္လာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိုင္းတပါးေရာက္ေနပါလားလို႔ေတာင္ ေမ့ေမ့သြားေစတဲ့ အေနအထားမို႔လို႔ပါ။ က်မတို႔ ေနတဲ့ ၀င္းထဲမွာ ဗမာ ျပည္သားေတြ ၅အိမ္ရွိပါတယ္။ ေနာက္ ကပ္လ်က္၀င္းမွာက ၆အိမ္ရွိပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာကေတာ့ အိမ္ေထာင္စု ၂၀ေက်ာ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ေအးေဆးတဲ့ အေမရိကန္ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ သိပ္ ေဟာ့ေဟာ့ ရမ္းရမ္း မရွိတဲ့ စပိန္လူမ်ိဳးတခ်ိဳ႕.. မကၠဆီကန္တခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္။ Asia Mart ကလည္း နီးနီးေလးမွာ ရွိတယ္။ က်မစိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ျပည့္စံုျပီလို႔ကို ထင္တာပါ။ က်မရဲ႕ သဘာ၀ကိုက အဲေလာက္ ေအးခ်မ္းသာယာ ရွိရင္ကို ရျပီ။ ဒါေပမဲ့…. ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ…။ ေလာကၾကီးက ထင္သေလာက္ေတာ့ မလြယ္ကူခဲ့ပါ။
++++++
က်မမွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ၾကီး တခုရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒါက လူတိုင္းကို ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏိႈင္းတတ္တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ နာက်င္ရ.. ခံစားထိခိုက္ရတာေတြ.. ေအာ့ႏွလံုးနာတာေတြကို ရင္ဆိုင္ရ ေတာ့တာေပါ့။ ဟိုးအရင္ကဆိုရင္ က်မ ထိလြယ္ရွလြယ္ခံစားလြယ္လြန္းလို႔ “ ငါသည္ နာက်င္ေသာ ကိုယ္ ရွိသူျဖစ္လ်က္.. နာက်င္ေသာစိတ္ ကင္းသူ ျဖစ္လတၱံ႔…..” ဆိုတာကို အျမဲ စီးျဖန္းခဲ့ရတာ..။ ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္မလုပ္ဘဲနဲ႔ အျပစ္လို႔ ယိုးစြပ္ခံရတတ္တာပဲ ဆိုတာမ်ိဳး ကိုလည္း အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္လံုးလံုး ေလ့က်င့္သင္ယူခဲ့ပါလ်က္နဲ႔လည္း က်မက အမွတ္တမဲ့ဆို ခံစားေနရစျမဲ.. မ်က္ရည္က်.. နာက်င္ေၾကကြဲ. တိတ္တဆိတ္ ထိခိုက္ခံစားေပါ့။ ဒီဘက္ေရာက္မွ ခဏခဏ သတိရျဖစ္တာေလးတခု ရွိေသးတယ္။ ၾကံဳၾကိဳက္ ရတိုင္း မၾကာခဏ သတိရခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာေအာင္ျပည့္ရဲ႕ “ျပံဳးသူတိုင္းက ရယ္ျပတယ္ ထင္သလား” ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေပါ့။ က်မအတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ထိေရာက္ တဲ့ သတိေပး စကားပါ။ က်မက ခု လူ႔သက္တမ္း တ၀က္က်ိဳးတဲ့ အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ.. ျပံဳးျပသမွ်ကို ရယ္ျပတယ္ ထင္ေနတဲ့သူေလ..။ :D
က်မကို ရင္းႏွီးသူေတြဆို ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။ က်မက မျပံဳးတတ္ဘူး။ ဓာတ္ပံု ရိုက္လို႔ေတာင္ ျပံဳးခိုင္းရင္ စိတ္ထဲ ေထာင့္ေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္ျပီ။ က်မမွာ မဲ့တာနဲ႔ ရယ္တာ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ခဲ့ဖူး ေသး။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုယ္တိုင္ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ျပံဳးျပတတ္လာမွပဲ ျပံဳးသူတိုင္းက ရင္ထဲကပါတဲ့ လိႈက္လွဲမႈနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္လိုလို ရယ္ျပတာ မဟုတ္ပါလားလို႔ နားလည္ခဲ့တာပါ။ (ဒါေတာင္မွပဲ ရယ္ျပတယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ထဲက ပါတယ္လို႔ ထင္ေနတတ္ဆဲပါ)။ ဥပမာဆိုပါေတာ့.. “ေဒၚေမျငိမ္း အဲဒီနားမသြားနဲ႔ေနာ္.. ျပႆနာ..”လို႔ တားရင္ က်မက ငါ အဲဒီနားသြားရင္ အႏၱရာယ္ၾကံဳမွာစိုးလို႔ ျဖစ္မွာလို႔ ယံုကို ယံုတာပါ။ အဲဒီနားသြားရင္ က်မအတြက္ ေကာင္းတာ တခုခု (သူတို႔အက်ိဳးစီးပြားထဲက ဖဲ့ေပးရတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္) ရွိေနတာကို က်မ ရသြားမွာစိုးလို႔ တားတယ္လို႔ လံုးလံုးကို မထင္တတ္ခဲ့။ (ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရိပ္မိလာပါျပီ)။ အဲဒီအခါ ခုခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ “ကိုယ့္အိတ္ထဲက စိုက္မေပးရတဲ့.. ကိုယ့္ကိုလည္း ဘာမွထိခိုက္သြားမွာ မဟုတ္တဲ့ သူတပါးရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြား ရရာရေၾကာင္းကို ပ်က္စီးေစလိုတဲ့စိတ္… မနာလိုတဲ့ စိတ္.. ဘာလို႔ က်မတို႔ လူမ်ိဳးမွာမွ မ်ားရသလဲ ဆိုတာကိုေတြးျပီး နားမလည္ျဖစ္ေနတုန္းပါ။ (မဆီမဆိုင္ေျပာရရင္.. ခုခ်ိန္ထိ တျခားလူမ်ိဳးမွာ က်မ မေတြ႔ဖူး သေလာက္ ျဖစ္ျပီး က်မတို႔ ဗမာျပည္က အက်င့္တခုကို သတိရမိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကေလးေတြကို ငိုေအာင္ စတဲ့ အက်င့္။ ကေလးငိုမွ ေပ်ာ္တဲ့ အက်င့္.. အဲဒါကလည္း မေကာင္းစိတ္လို႔ က်မထင္တယ္။ ခုန အက်ိဳး ပ်က္စီးေစလိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သိပ္မကြာဘူးထင္မိပါတယ္။ ဒါမဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အန္တီစုလည္း ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္.. ကေလးေတြ ငိုမွ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ လူၾကီးေတြဟာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာ …။ အဲဒီအက်င့္မ်ိဳးလည္း က်မတို႔ တိုင္းျပည္ မွာပဲ ေတြ႔ရတယ္ ထင္တာပဲ)။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လူမႈေရး.. ပညာေရး.. ဘာသာေရးေတြ အထိ ပါလာႏိုင္တာမို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ (က်မအက်င့္ကလည္း ဓားခုတ္ရာ လက္၀င္လွ်ိဳတတ္တယ္ ထင္ပါ့ .. တခါကလည္း အျမင္ မေတာ္လို႔ ကိုယ္က်င့္တရားအေၾကာင္း ဘေလာ့ေပၚမွာ ေျပာမိေရးမိတာ ဘေလာ့ရြာထဲမွာပဲ အေစာ္ကား ခံရပါေလေရာ..။ က်မကေတာ့ ကုိယ္က်င့္ၾကံႏိုင္တာကိုပဲ ေရးတာမ်ိဳးမို႔ ကိုယ္မက်င့္ႏိုင္ဘဲ ေရးတဲ့အျပင္ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲလို႔ အသားလြတ္ၾကီး ေငါ့တာမ်ိဳးကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္တာ အမွန္ပါ.. စိတ္ပ်က္မိတာကို အျပစ္တင္ ရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ....) ။
+++++++
ျမသီလာရဲ႕အေ၀းမွာ ျမသီလာကို တမ္းတရတာ ပိုမ်ားလာတယ္လို႔ ေျပာရင္.. ေရႊထီးေဆာင္း ခဲ့စဥ္ကာလကို တတမ္းတတ ေျပာရာက်မွာလည္း စိုးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ တမ္းတ မိခဲ့တာ အခါခါပါ…။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ မွာတုန္းက တကၠသိုလ္က ကထိက ဆရာမဘ၀မွာ လစာ တပဲေျခာက္ျပားနဲ႔ေပမဲ့..။ မိဘအရိပ္ထဲ ေနရတာမို႔ အပူအပင္ မၾကီးခဲ့ရဘူးေလ။ မနက္လင္းရင္ အေမေက်ာင္းဆရာမေဟာင္းက သမီးေက်ာင္းဆရာမ ေက်ာင္းသြားဖို႔ မနက္စာ အဆင္သင့္.. ။ က်မေက်ာင္းသြားဖို႔ ဆံထံုးထံုးျပီးတယ္ဆိုရင္ ပန္ဖို႔ ပန္းက အဆင္သင့္.. အနည္းဆံုးေတာ့ အေမ့ျခံ၀င္းထဲက ႏွင္းဆီ.. ပင့္ကူသစ္ခြနဲ႔ စံပယ္အိုးပုပ္ ခက္ေလး ေတာ့ ရေသးတာ။ က်မကေတာ့ တခါတေလ ဘာမွမရွိရင္ေတာင္ Kiss me quick နဲ႔ ပိန္းပန္းခ်ိဳး ပန္သြားတာပဲ။ ဘယ္လို ကားက်ပ္က်ပ္နဲ႔ပဲ သြားရသြားရ.. ေက်ာင္းေရာက္လို႔ Lecture ၀င္ရေတာ့မယ္ဆို ပု၀ါ ပုခံုးေပၚျခံဳလိုက္တာနဲ႔ ရွိသမွ် အေမာအကုန္ေျပ။ စာသင္ ေနရရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ မေမာ။ စိန္ေခၚမႈေတြကို ၾကိဳက္တတ္သူမို႔ က်မရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ ေတြဟာ အျမဲ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပါ။ စာသင္ခန္းထဲမွာ အေမးအျမန္းထူတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို အျမဲ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ သူတို႔ ေမးခြန္းေတြ ေျဖဖို႔ .. ကိုယ့္ေမးခြန္းေတြကို သူတို႔ ေျဖႏိုင္ေအာင္ ေဆြးေႏြးဖို႔။ ခု က်မဘေလာ့ကို ဖတ္ေနတဲ့ သူေတြထဲမွာ တပည့္ေဟာင္း ေတြ.. လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ပါမွာပါ။ သူတို႔ သိၾကပါတယ္..။ က်မဟာ ကိုယ့္ရဲ႕သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အျမဲေက်နပ္ခဲ့တဲ့ ဆရာမတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ျမသီလာထဲက ဘ၀ကို ေတြးေတြးျပီး သတိရေနတာဟာ ေရႊထီးေဆာင္းစဥ္ ကာလကို တမ္းတတာလို႔ စြပ္စြဲလည္း ခံရေတာ့မွာပါေလ..။ တကယ္ေတာ့ က်မက ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနခဲ့ရ.. ကိုယ့္တန္ဖိုး ကိုယ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ကို လြမ္းတာပါ။
ျမသီလာ၀န္းက်င္မွာေတာ့ ေမျငိမ္းဟာ… ေမျငိမ္းျဖစ္ခဲ့..။ ေဒၚျငိမ္းခက္ခက္ဟာ ေဒၚျငိမ္းခက္ခက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ က်မ ရဲရဲ ယံုပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္… က်မရဲ႕ တန္ဖိုးစံႏႈန္းကေတာ့ ေငြေၾကးမဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။
+++++
ျမသီလာနဲ႔ အေ၀းမွာေတာ့…။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ စနစ္အတိုင္း စာရြက္စာတမ္းေတြ စံုလင္ေအာင္ ေစာင့္ေနရတာမို႔ က်မတို႔ တရား၀င္အလုပ္လုပ္လို႔ မရေသးဘဲ ႏွစ္လေလာက္ ထိုင္ေစာင့္ လိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္က ၀င္ေငြတျပားမွ မရွိေသး..။ ထိုင္းမွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ျပႆနာေတြေၾကာင့္ ေငြေၾကး အပူေတြက တန္းလန္း..။ တစိမ္းေဆာင္းရဲ႕ အေအး မွာ တကယ္ပင္ပန္းသူကေတာ့ တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ေနလင္းတင္မက သူ႔တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုးနဲ႔ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြမ်ားေပါ့..။ က်မတို႔ မိသားစု ၅ေယာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ အတူသြားဖို႔ဆိုတာ အနည္းဆံုး ကား၂စီး သံုးရတာ ေလ..။ က်မခမ်ာ အားေတြနာတဲ့ၾကားကပဲ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားျပီး အကူအညီေတြ ယူေနခဲ့ရတာ.. ခုထိ တိုင္ေအာင္ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ ေရာက္တာ တလမျပည့္ခင္မွာပဲ ဒီမွာ သမၼတသစ္ အိုဘားမား က်မ္းက်ိန္ပြဲနဲ႔ ၾကံဳရပါတယ္။ အဲဒီက်မ္းက်ိန္ပြဲက ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာ လုပ္မွာဆိုေတာ့ က်မတို႔အနားမို႔ စိတ္၀င္စားမိပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီပြဲမ်ိဳးဟာ အေမရိကမွာ စီးပြားေရးသမားေတြအတြက္ လုပ္ကြက္တကြက္ ျဖစ္ေနတာပါ။ အဲဒါကေတာ့ အိုဘားမားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ Gift ေတြ ေရာင္းတာေပါ့။ အိုဘားမားနဲ႔ ဒုသမၼတ Joe Biden ပံုေတြပါတဲ့ ရင္ထိုးတံဆိပ္.. စာအုပ္ေဘာပင္.. တီရွပ္.. ဦးထုပ္.. ပိုက္ဆံအိတ္.. ပု၀ါ.. လက္ကိုင္ပု၀ါ… ေဆးလိပ္ခြက္ .. ေကာ္ဖီခြက္.. ပန္းအိုး.. Papers weigh… Book marker အဲလိုေလးေတြ အစံုေပါ့..။ အဲဒီလို အေရာင္းဆိုင္ေတြ အလုအယက္ဖြင့္ၾကမွာမို႔ ေစ်းေရာင္းဖို႔ လူေတြလိုသတဲ့…။ တနာရီ ၈ေဒၚလာတဲ့…။ ဗမာအသိုင္းအ၀ိုင္းက အမ်ားၾကီး သြားလုပ္ၾကမွာ..တဲ့။ လုပ္မလား..တဲ့။ ကိုရာေက်ာ္ကေတာ့ လုပ္မယ္ေပါ့။ သူက ထိုင္ေနရလို႔ စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္ကိုး။ အဲဒီမွာ မိတ္ေဆြေတြ စပ္ဟပ္ေပးလို႔ လူလိုေနတယ္ဆိုတဲ့ Gift Shop ဆိုင္တဆိုင္ကို က်မတို႔ သြားေတြ႔ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုရာေက်ာ့္ကို အေဖာ္လိုက္ေပးတာပါ။ ဟိုေရာက္ကာမွ သူတို႔က ၂ေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္တာတဲ့..။ ဒါနဲ႔ က်မလုပ္မယ္ေပါ့။ ကိုရာေက်ာ္က မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ပါ့မလား..တဲ့။ အိုးး ၃ရက္တည္း လုပ္ရတာ.. ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း ရတာေပါ့.. ေနာက္ျပီး အေမရိက ေရာက္ ဗမာေတြ အဲလိုလုပ္ရတယ္ဆိုတာကို အေတြ႔အၾကံဳအေနနဲ႔ သိခ်င္တယ္.. လို႔ ေျပာျပီး က်မပါ လုပ္မယ္လိုု႔ ေျပာခဲ့ပါေရာ..။ Gift Shop မန္ေနဂ်ာ ဗမာမေလးက အသက္ ၃၀ေတာင္ ျပည့္ပံု မရေသးပါဘူး။ ဗမာျပည္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ က်မ တပည့္ အရြယ္ေပါ့ေလ…။ (ဆရာမ ဥာဥ္ကလည္း မေသး.. တခုခုဆို တပည့္အရြယ္လို႔ မွန္းၾကည့္လိုက္တာ.. အဲဒါကိုပဲ သူမ်ား အျမင္ကပ္တာလား မသိ.. :P )
အဲဒီရက္ေတြက ဇန္န၀ါရီ ၁၉ .. ၂၀.. ၂၁ ။ အင္မတန္ကို ေအးလို႔ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္…။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မနက္ ၄နာရီထျပီး အိမ္က ထြက္ၾကရပါတယ္။ အငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းမသြားၾကရေသးလို႔ သားၾကီးတာ၀န္ေပါ့။ ညကတည္းက သူတို႔ စားဖို႔ စီစဥ္ေပးထားရပါတယ္။ မနက္ ၄နာရီ အေမရိကရဲ႕ ေရခဲလု အေအးထဲမွာ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အက်ၤီ ၅ထပ္ေလာက္၀တ္ရပါတယ္။ ထိုင္းက လာတာမို႔ အေမရိကေဆာင္းနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အေႏြးထည္ မရွိေသးတာမို႔ ေဆာင္းအေအးကို ရက္ရက္စက္စက္ ခံၾကရပါ တယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ႏွစ္ေယာက္သားခမ်ာ ဟိုတုန္းကလို ပုခံုးေလးဖက္.. လက္ကေလး ဆုပ္ေပါ့.. ဟဲဟဲ.. (ခ်မ္းတာပဲ ပံုခ်ရမွာ: P) ။ ဒီလိုနဲ႔ Gift Shop မွာ ေစ်းေရာင္းေရာ ဆိုပါေတာ့။ က်မရဲ႕ ပထမေန႔..။ ကေလးမေလးက က်မကို အမလို႔ေတာ့ ေခၚသားပါ.. (တကယ္ေတာ့ အန္တီေခၚလည္း ရေနပါျပီ)။ ဒီေနရာမွာ စကားမစပ္ေျပာရရင္.. က်မက ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေမာင္ႏွမေတြထဲမွာလည္း အၾကီးဆံုးမို႔ မၾကီးလို႔ အေခၚခံရ.. အရိုေသ ခံရသူျဖစ္တဲ့အျပင္ က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း ေမာင္ေတြ ညီမေတြကို သမီး.. သားလို႔ ေခၚေနက်ပါ။ ၂ႏွစ္ပဲ ကြာတဲ့ ညီမကိုေတာင္ ညီမေလး ေခၚတာ။ တပည့္ေတြဆိုရင္ေတာ့ နာမည္ အကုန္မမွတ္မိႏိုင္တာမို႔ သား သမီး ေခၚတာ ႏႈတ္က်င့္ကို ျဖစ္ေနပါျပီ။ (ဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ မိုးခ်ိဳသင္းတို႔ ေမာင္ေနလင္းတို႔ကို သား .. သမီး လို႔ပဲ ေခၚေနဆဲပါ)။ ထားပါေတာ့ ေျပာခ်င္တာက က်မက အဲလို ၾကီးသူကို ရိုေသ.. ရြယ္တူကိုေလးစား.. ငယ္သူကို သနား ဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ လိုက္နာသူျဖစ္ေလေတာ့ လူတိုင္းကိုလည္း အဲလိုေမွ်ာ္လင့္ထားတာက ျပႆနာ စတာပါပဲ။
မန္ေနဂ်ာကေလးမေလးက မ်က္ႏွာေလး တင္းပါတယ္။ က်မကေတာ့ သူ႔သဘာ၀ပဲလို႔ ထင္လိုက္ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူကိုး... ေပါ့ေနာ္..။ ေနာက္ေတာ့ သူက က်မကို ခိုင္းေတာ့ က်မစိတ္ထဲ သူ ရႈိးတိုးရွန္႔တန္႔ ျဖစ္ေနမွာေတာင္ အားနာေနခဲ့ပါတယ္(အဲဒါက က်မရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ ဥာဥ္တခုပါ.. က်မက ကိုယ့္ရဲ႕ ဆရာမ ေဒၚျငိမ္းခက္ခက္ဆိုတဲ့ အေရခြံကို.. ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ အေရခြံကို ျခံဳေနမိတာပါ)။ ေနာက္ေတာ့ ကေလးမေလးက “ အမ.. ဒါေတြ ဒီလိုထပ္..။ ဟိုဟာေတြ ဒီလိုလုပ္…။ ဒီလိုေလ.. အမရဲ႕ ဒါေလးေတာင္ မလုပ္တတ္ဘူးလား.. မွတ္ထားေလ..။ ဟိုမွာ ဘယ္လိုလုပ္ထားလဲ ၾကည့္ေလ..” သူေျပာေနတာက အလုပ္ဆန္ တာထက္ နည္းနည္းေတာ့ ပိုပိုသာသာေလး မာေက်ာေနတာ အမွန္ပါ။ ျပီးေတာ့ က်မ ေျပာထားျပီးသား တခါမွ မလုပ္ဖူးေသး..။ အေမရိကေရာက္တာ ၃ပတ္ပဲ ရွိေသး.. စသျဖင့္..။ ဒါေပမဲ့ က်မ နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေအာ္ .. ကေလးေတြ ဒီဘက္ေရာက္တာ ၾကာေနလို႔ အေမရိကန္ဆန္ကုန္တယ္ ထင္ပါရဲ႕ေပါ့။ (တကယ္တမ္း က်ေတာ့ အေမရိကန္ေတြကလည္း အဲလိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္)။ ဒါေပမဲ့ က်မက ဘာေတြးသလဲ ဆိုေတာ့ က်မသည္.. ဘာၾကီးပဲ ျဖစ္ေနေန.. က်မဘယ္သူလဲလို႔ သူသိစရာမလိုဦးေတာ့.. ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းလည္းျဖစ္ .. အမအၾကီးဆံုး အရြယ္လည္း ျဖစ္တဲ့သူတေယာက္ကို ခုလိုေတာ့ မေျပာသင့္ဘူး.. ဆိုတာကိုပဲ။ တၾကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႔ က်မ ေဘးခ်င္းကပ္ မတ္တပ္ရပ္ေနတုန္း သူလက္သုပ္ထားတဲ့ တစ္ရွဴးေလး သူ႔လက္ထဲကေန ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ၀ယ္သူလည္း က် မေန ပါဘူး။ သူက က်မကို .. အမ ေကာက္လိုက္ေလ..တဲ့။ က်မ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ .. ဒါေလာက္ေတာင္ အလိုက္မသိရန္ေကာဆိုတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ က်မကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ က်မ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ရည္ လည္တက္လာပါတယ္.။
(ဒီေနရာမွာ စကားခ်ပ္ေျပာရရင္.. က်မက က်မအိမ္က အလုပ္သမားေလးေတြကိုေတာင္ မလိုအပ္ဘဲ မခိုင္း သူပါ..။ တပည့္ေတြဆို ေ၀းပါေရာ့..။ အဲလိုလုပ္ခိုင္းတာမ်ိဳးက ႏိုင့္ထက္ စီးနင္း လုပ္တယ္ လို႔ ျမင္လို႔ပါ)။
သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ‘အမ တလက္စတည္း အဲဒီအမိႈက္ေလးေတြပါ ေကာက္လိုက္…’ တဲ့..။ အမိႈက္ ဆိုတာ ကလည္း အဲလို စကၠဴစုတ္ေလး တစႏွစ္စ က်ေနတာပါ။ (တကယ္ေတာ့ အမိႈက္ေကာက္ရတာကို က်မ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါဘူး။ က်မက တကၠသိုလ္က ဆရာ အိမ္ေထာင္သည္တန္းလ်ားမွာ ကိုယ္က အၾကီးဆံုး တာ၀န္ခံ လုပ္ေနတုန္းကေတာင္.. ဘံုအိမ္သာေတြ ကိုယ့္ဘာသာ ေဆးေၾကာ တံမ်က္လွည္း လုပ္လာတာပါ..။ ခုဟာက သူ႔လက္ထဲက ျပဳတ္က်တာျဖစ္ျပီး သူငံု႔ေကာက္လိုက္ရင္လည္း ျပီးတဲ့ ကိစၥကို က်မကို တကူးတက ေကာက္ခိုင္း တာကို စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားတာပါ.. ဒါေတာင္ က်မက အေပ်ာ္သေဘာ ၀င္လုပ္တာေနာ္.. သူ႔ရဲ႕ အျမဲတမ္း ၀န္ထမ္းမဟုတ္ေသး)။ က်မ အမိႈက္ ငံု႔ ေကာက္ လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလြန္ကို မရင့္မာ ေသးပါလား.. လိုပါေသးလား… လို႔ က်မ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို က်မ မ်က္ရည္က်လာလို႔ပါ။ က်မ အမိႈက္ ပံုးဆီ သြားရင္း အိမ္သာထဲ၀င္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း က်မရဲ႕ စိတ္ႏုမႈပါပဲ…။ ဒါေတြကို က်မ ေမွ်ာ္လင့္ထားျပီးသား ျဖစ္ေနရမွာကို ျပင္ဆင္မထားမိတဲ့ အျပစ္ပါ…။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီသင္ခန္းစာ အမွတ္တစ္က က်မအတြက္ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ က်မ နည္းနည္း သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ (ေနာက္ေတာ့လည္း အဲလို ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းက တမင္ ပညာျပတာမ်ိဳးေတြကို အေက်ာ္ေဒးယ် ဆိုသူေတြေတာင္ ခံရပါေၾကာင္း သိလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္သြားပါတယ္.. ျပီးေတာ့ အဲလို လုပ္တတ္သူေတြ ကိုယ္စားလည္း ရွက္ေနမိပါတယ္.. ငါ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားကို အဲလို မလုပ္ဘူးလို႔လည္း ပိုျပီး ခိုင္မာမိပါတယ္)။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ေငြေၾကးမရေပမဲ့ ေပ်ာ္ေမြ႔ေက်နပ္ခဲ့ရတဲ့ ျမသီလာက ဘ၀ကို ပိုတမ္းတရေတာ့တာ ပါပဲ…။
++++++
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. အဲဒီ သင္ခန္းစာ ‘တစ္’က အက်ိဳးေတာ့ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ၾကံဳဖူးလိုက္တဲ့ ေနာက္မွာ က်မက ေနာက္ပိုင္းၾကံဳရတဲ့ ခါးသီးမႈေတြကို ေတာ္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သြားပါတယ္။ ဥပမာ.. က်မ ထိုင္းမွာ ရွိေနတုန္းက ဟိုကေန လွမ္းလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္လက္စရွိခဲ့တဲ့ အလုပ္ေနရာတခုက က်မကိုယ္တိုင္ ဒီကိုလည္း ေရာက္လာေရာ Vacancy မရွိဘူးလို႔ က်မကို ျငင္းျပီး တပတ္အၾကာမွာ တျခား တေယာက္ကိုက်ေတာ့ ခန္႔လိုက္တာမ်ိဳးကို တအံ့တၾသမရွိေတာ့ဘဲ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သြားတာမ်ိဳး..။ “အံံ့ေရာဟယ္.. သူက တပည့္ကို ယူထားတာတဲ့..” လို႔ ေျပာတာေတြကို ၾကားရေတာ့လည္း ျပံဳးေနႏိုင္သြားတာမ်ိဳး..။ (အဲဒီအျပံဳးကေတာ့ မဲ့ျပံဳး.. ျပီးေတာ့.. သနားတယ္.. ဆိုတဲ့ ရြဲ႕ျပံဳးဆိုတာ.. ၀န္ခံပါတယ္။) တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ စိတ္ရင္းက အဲလို တံု႔ျပန္ရတာမ်ိဳးကို မၾကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုယ္တုိင္ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ခ်င္လာခဲ့ျပီ။ ခုေလာက္ အသက္ၾကီး ရွိလာျပီး တျပည္တရြာေရာက္ကာမွပဲ က်မက လူမႈဆက္ဆံေရးအရာမွာ သင္ခန္းစာ အမွတ္စဥ္ေတြ တိုးတိုးလာတာ.. ေကာင္းသလား ဆိုးသလားေတာင္ မသိေတာ့ပါ..။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းကြက္တခုက က်မ ခံနိုင္ရည္ တက္လာတာပါပဲ။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ဘ၀က ေနေပ်ာ္လာသားပါ…။
++++++
တကယ္ပဲ ျမသီလာရဲ႕ အေ၀းမွာ သင္ခန္းစာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါ..။ ေစ်းကြက္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထုတ္ေရာင္းေနၾကတာေတြ…။ ကုိယ္လြတ္ဖို႔ သူမ်ားကို ထိုးခ်တာေတြ..။ သူမ်ားကို နင္းျပီး ေျပးလႊားတက္သြားသူေတြ..။ သူမ်ားအဆင္ေျပတာကို မရႈစိမ့္မႈေတြ…။ အဲလိုေတြ မ်ားမ်ားေတြ႔လာရတဲ့ ခုအခါမွာေတာ့ က်မက ျမသီလာကို လြမ္းတာက တပိုင္း.. လက္ရွိဘ၀ေလးထဲ ေနလို႔ ထိုင္လို႔ ေကာင္းလာတာက တပိုင္း ရွိလာပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို က်မ ရဲရဲ လိပ္ျပာသန္႔၀ံ့တာက က်မမွာ အဲလို အမူအက်င့္ေတြ လံုး၀(လံုး၀) မရွိေသးတာကိုပါပဲ။ အဲဒီအခါမွပဲ ဘ၀က ေနလို႔ ေကာင္းပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မရဲ႕ မေကာင္းတာ တခု ကေတာ့ အဲလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေမ့မသြားဘဲ လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာျပခ်င္တဲ့ ဥာဥ္ရွိေနတာပါပဲ။ အန္တီ မာမာေအး စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေျပာျပစရာေတြလည္း တပံုၾကီး ရွိေသးတယ္ေပါ့..။
++++++
ေနာက္ထပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ က်မ ေရာက္လာတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေလးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိုင္းတပါးေရာက္ေနပါလားလို႔ေတာင္ ေမ့ေမ့သြားေစတဲ့ အေနအထားမို႔လို႔ပါ။ က်မတို႔ ေနတဲ့ ၀င္းထဲမွာ ဗမာ ျပည္သားေတြ ၅အိမ္ရွိပါတယ္။ ေနာက္ ကပ္လ်က္၀င္းမွာက ၆အိမ္ရွိပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာကေတာ့ အိမ္ေထာင္စု ၂၀ေက်ာ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ေအးေဆးတဲ့ အေမရိကန္ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ သိပ္ ေဟာ့ေဟာ့ ရမ္းရမ္း မရွိတဲ့ စပိန္လူမ်ိဳးတခ်ိဳ႕.. မကၠဆီကန္တခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္။ Asia Mart ကလည္း နီးနီးေလးမွာ ရွိတယ္။ က်မစိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ျပည့္စံုျပီလို႔ကို ထင္တာပါ။ က်မရဲ႕ သဘာ၀ကိုက အဲေလာက္ ေအးခ်မ္းသာယာ ရွိရင္ကို ရျပီ။ ဒါေပမဲ့…. ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ…။ ေလာကၾကီးက ထင္သေလာက္ေတာ့ မလြယ္ကူခဲ့ပါ။
++++++
က်မမွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ၾကီး တခုရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒါက လူတိုင္းကို ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏိႈင္းတတ္တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ နာက်င္ရ.. ခံစားထိခိုက္ရတာေတြ.. ေအာ့ႏွလံုးနာတာေတြကို ရင္ဆိုင္ရ ေတာ့တာေပါ့။ ဟိုးအရင္ကဆိုရင္ က်မ ထိလြယ္ရွလြယ္ခံစားလြယ္လြန္းလို႔ “ ငါသည္ နာက်င္ေသာ ကိုယ္ ရွိသူျဖစ္လ်က္.. နာက်င္ေသာစိတ္ ကင္းသူ ျဖစ္လတၱံ႔…..” ဆိုတာကို အျမဲ စီးျဖန္းခဲ့ရတာ..။ ေလာကၾကီးမွာ ကိုယ္မလုပ္ဘဲနဲ႔ အျပစ္လို႔ ယိုးစြပ္ခံရတတ္တာပဲ ဆိုတာမ်ိဳး ကိုလည္း အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္လံုးလံုး ေလ့က်င့္သင္ယူခဲ့ပါလ်က္နဲ႔လည္း က်မက အမွတ္တမဲ့ဆို ခံစားေနရစျမဲ.. မ်က္ရည္က်.. နာက်င္ေၾကကြဲ. တိတ္တဆိတ္ ထိခိုက္ခံစားေပါ့။ ဒီဘက္ေရာက္မွ ခဏခဏ သတိရျဖစ္တာေလးတခု ရွိေသးတယ္။ ၾကံဳၾကိဳက္ ရတိုင္း မၾကာခဏ သတိရခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာေအာင္ျပည့္ရဲ႕ “ျပံဳးသူတိုင္းက ရယ္ျပတယ္ ထင္သလား” ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေပါ့။ က်မအတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ထိေရာက္ တဲ့ သတိေပး စကားပါ။ က်မက ခု လူ႔သက္တမ္း တ၀က္က်ိဳးတဲ့ အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ.. ျပံဳးျပသမွ်ကို ရယ္ျပတယ္ ထင္ေနတဲ့သူေလ..။ :D
က်မကို ရင္းႏွီးသူေတြဆို ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။ က်မက မျပံဳးတတ္ဘူး။ ဓာတ္ပံု ရိုက္လို႔ေတာင္ ျပံဳးခိုင္းရင္ စိတ္ထဲ ေထာင့္ေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္ျပီ။ က်မမွာ မဲ့တာနဲ႔ ရယ္တာ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ခဲ့ဖူး ေသး။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုယ္တိုင္ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ျပံဳးျပတတ္လာမွပဲ ျပံဳးသူတိုင္းက ရင္ထဲကပါတဲ့ လိႈက္လွဲမႈနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္လိုလို ရယ္ျပတာ မဟုတ္ပါလားလို႔ နားလည္ခဲ့တာပါ။ (ဒါေတာင္မွပဲ ရယ္ျပတယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ထဲက ပါတယ္လို႔ ထင္ေနတတ္ဆဲပါ)။ ဥပမာဆိုပါေတာ့.. “ေဒၚေမျငိမ္း အဲဒီနားမသြားနဲ႔ေနာ္.. ျပႆနာ..”လို႔ တားရင္ က်မက ငါ အဲဒီနားသြားရင္ အႏၱရာယ္ၾကံဳမွာစိုးလို႔ ျဖစ္မွာလို႔ ယံုကို ယံုတာပါ။ အဲဒီနားသြားရင္ က်မအတြက္ ေကာင္းတာ တခုခု (သူတို႔အက်ိဳးစီးပြားထဲက ဖဲ့ေပးရတာမ်ိဳးလည္းမဟုတ္) ရွိေနတာကို က်မ ရသြားမွာစိုးလို႔ တားတယ္လို႔ လံုးလံုးကို မထင္တတ္ခဲ့။ (ခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရိပ္မိလာပါျပီ)။ အဲဒီအခါ ခုခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ “ကိုယ့္အိတ္ထဲက စိုက္မေပးရတဲ့.. ကိုယ့္ကိုလည္း ဘာမွထိခိုက္သြားမွာ မဟုတ္တဲ့ သူတပါးရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြား ရရာရေၾကာင္းကို ပ်က္စီးေစလိုတဲ့စိတ္… မနာလိုတဲ့ စိတ္.. ဘာလို႔ က်မတို႔ လူမ်ိဳးမွာမွ မ်ားရသလဲ ဆိုတာကိုေတြးျပီး နားမလည္ျဖစ္ေနတုန္းပါ။ (မဆီမဆိုင္ေျပာရရင္.. ခုခ်ိန္ထိ တျခားလူမ်ိဳးမွာ က်မ မေတြ႔ဖူး သေလာက္ ျဖစ္ျပီး က်မတို႔ ဗမာျပည္က အက်င့္တခုကို သတိရမိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကေလးေတြကို ငိုေအာင္ စတဲ့ အက်င့္။ ကေလးငိုမွ ေပ်ာ္တဲ့ အက်င့္.. အဲဒါကလည္း မေကာင္းစိတ္လို႔ က်မထင္တယ္။ ခုန အက်ိဳး ပ်က္စီးေစလိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သိပ္မကြာဘူးထင္မိပါတယ္။ ဒါမဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အန္တီစုလည္း ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္.. ကေလးေတြ ငိုမွ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ လူၾကီးေတြဟာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာ …။ အဲဒီအက်င့္မ်ိဳးလည္း က်မတို႔ တိုင္းျပည္ မွာပဲ ေတြ႔ရတယ္ ထင္တာပဲ)။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လူမႈေရး.. ပညာေရး.. ဘာသာေရးေတြ အထိ ပါလာႏိုင္တာမို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ (က်မအက်င့္ကလည္း ဓားခုတ္ရာ လက္၀င္လွ်ိဳတတ္တယ္ ထင္ပါ့ .. တခါကလည္း အျမင္ မေတာ္လို႔ ကိုယ္က်င့္တရားအေၾကာင္း ဘေလာ့ေပၚမွာ ေျပာမိေရးမိတာ ဘေလာ့ရြာထဲမွာပဲ အေစာ္ကား ခံရပါေလေရာ..။ က်မကေတာ့ ကုိယ္က်င့္ၾကံႏိုင္တာကိုပဲ ေရးတာမ်ိဳးမို႔ ကိုယ္မက်င့္ႏိုင္ဘဲ ေရးတဲ့အျပင္ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲလို႔ အသားလြတ္ၾကီး ေငါ့တာမ်ိဳးကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္တာ အမွန္ပါ.. စိတ္ပ်က္မိတာကို အျပစ္တင္ ရင္လည္း ခံရမွာပါပဲ....) ။
+++++++
ျမသီလာရဲ႕အေ၀းမွာ ျမသီလာကို တမ္းတရတာ ပိုမ်ားလာတယ္လို႔ ေျပာရင္.. ေရႊထီးေဆာင္း ခဲ့စဥ္ကာလကို တတမ္းတတ ေျပာရာက်မွာလည္း စိုးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ တမ္းတ မိခဲ့တာ အခါခါပါ…။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ မွာတုန္းက တကၠသိုလ္က ကထိက ဆရာမဘ၀မွာ လစာ တပဲေျခာက္ျပားနဲ႔ေပမဲ့..။ မိဘအရိပ္ထဲ ေနရတာမို႔ အပူအပင္ မၾကီးခဲ့ရဘူးေလ။ မနက္လင္းရင္ အေမေက်ာင္းဆရာမေဟာင္းက သမီးေက်ာင္းဆရာမ ေက်ာင္းသြားဖို႔ မနက္စာ အဆင္သင့္.. ။ က်မေက်ာင္းသြားဖို႔ ဆံထံုးထံုးျပီးတယ္ဆိုရင္ ပန္ဖို႔ ပန္းက အဆင္သင့္.. အနည္းဆံုးေတာ့ အေမ့ျခံ၀င္းထဲက ႏွင္းဆီ.. ပင့္ကူသစ္ခြနဲ႔ စံပယ္အိုးပုပ္ ခက္ေလး ေတာ့ ရေသးတာ။ က်မကေတာ့ တခါတေလ ဘာမွမရွိရင္ေတာင္ Kiss me quick နဲ႔ ပိန္းပန္းခ်ိဳး ပန္သြားတာပဲ။ ဘယ္လို ကားက်ပ္က်ပ္နဲ႔ပဲ သြားရသြားရ.. ေက်ာင္းေရာက္လို႔ Lecture ၀င္ရေတာ့မယ္ဆို ပု၀ါ ပုခံုးေပၚျခံဳလိုက္တာနဲ႔ ရွိသမွ် အေမာအကုန္ေျပ။ စာသင္ ေနရရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ မေမာ။ စိန္ေခၚမႈေတြကို ၾကိဳက္တတ္သူမို႔ က်မရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ ေတြဟာ အျမဲ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပါ။ စာသင္ခန္းထဲမွာ အေမးအျမန္းထူတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို အျမဲ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ သူတို႔ ေမးခြန္းေတြ ေျဖဖို႔ .. ကိုယ့္ေမးခြန္းေတြကို သူတို႔ ေျဖႏိုင္ေအာင္ ေဆြးေႏြးဖို႔။ ခု က်မဘေလာ့ကို ဖတ္ေနတဲ့ သူေတြထဲမွာ တပည့္ေဟာင္း ေတြ.. လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ပါမွာပါ။ သူတို႔ သိၾကပါတယ္..။ က်မဟာ ကိုယ့္ရဲ႕သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အျမဲေက်နပ္ခဲ့တဲ့ ဆရာမတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ျမသီလာထဲက ဘ၀ကို ေတြးေတြးျပီး သတိရေနတာဟာ ေရႊထီးေဆာင္းစဥ္ ကာလကို တမ္းတတာလို႔ စြပ္စြဲလည္း ခံရေတာ့မွာပါေလ..။ တကယ္ေတာ့ က်မက ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနခဲ့ရ.. ကိုယ့္တန္ဖိုး ကိုယ္ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ကို လြမ္းတာပါ။
ျမသီလာ၀န္းက်င္မွာေတာ့ ေမျငိမ္းဟာ… ေမျငိမ္းျဖစ္ခဲ့..။ ေဒၚျငိမ္းခက္ခက္ဟာ ေဒၚျငိမ္းခက္ခက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ က်မ ရဲရဲ ယံုပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္… က်မရဲ႕ တန္ဖိုးစံႏႈန္းကေတာ့ ေငြေၾကးမဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ။
+++++
ျမသီလာနဲ႔ အေ၀းမွာေတာ့…။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ စနစ္အတိုင္း စာရြက္စာတမ္းေတြ စံုလင္ေအာင္ ေစာင့္ေနရတာမို႔ က်မတို႔ တရား၀င္အလုပ္လုပ္လို႔ မရေသးဘဲ ႏွစ္လေလာက္ ထိုင္ေစာင့္ လိုက္ရပါတယ္။ ကိုယ္က ၀င္ေငြတျပားမွ မရွိေသး..။ ထိုင္းမွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ျပႆနာေတြေၾကာင့္ ေငြေၾကး အပူေတြက တန္းလန္း..။ တစိမ္းေဆာင္းရဲ႕ အေအး မွာ တကယ္ပင္ပန္းသူကေတာ့ တပည့္ေက်ာ္ေမာင္ေနလင္းတင္မက သူ႔တေဆြလံုး တမ်ိဳးလံုးနဲ႔ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြမ်ားေပါ့..။ က်မတို႔ မိသားစု ၅ေယာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ အတူသြားဖို႔ဆိုတာ အနည္းဆံုး ကား၂စီး သံုးရတာ ေလ..။ က်မခမ်ာ အားေတြနာတဲ့ၾကားကပဲ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားျပီး အကူအညီေတြ ယူေနခဲ့ရတာ.. ခုထိ တိုင္ေအာင္ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ ေရာက္တာ တလမျပည့္ခင္မွာပဲ ဒီမွာ သမၼတသစ္ အိုဘားမား က်မ္းက်ိန္ပြဲနဲ႔ ၾကံဳရပါတယ္။ အဲဒီက်မ္းက်ိန္ပြဲက ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာ လုပ္မွာဆိုေတာ့ က်မတို႔အနားမို႔ စိတ္၀င္စားမိပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီပြဲမ်ိဳးဟာ အေမရိကမွာ စီးပြားေရးသမားေတြအတြက္ လုပ္ကြက္တကြက္ ျဖစ္ေနတာပါ။ အဲဒါကေတာ့ အိုဘားမားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ Gift ေတြ ေရာင္းတာေပါ့။ အိုဘားမားနဲ႔ ဒုသမၼတ Joe Biden ပံုေတြပါတဲ့ ရင္ထိုးတံဆိပ္.. စာအုပ္ေဘာပင္.. တီရွပ္.. ဦးထုပ္.. ပိုက္ဆံအိတ္.. ပု၀ါ.. လက္ကိုင္ပု၀ါ… ေဆးလိပ္ခြက္ .. ေကာ္ဖီခြက္.. ပန္းအိုး.. Papers weigh… Book marker အဲလိုေလးေတြ အစံုေပါ့..။ အဲဒီလို အေရာင္းဆိုင္ေတြ အလုအယက္ဖြင့္ၾကမွာမို႔ ေစ်းေရာင္းဖို႔ လူေတြလိုသတဲ့…။ တနာရီ ၈ေဒၚလာတဲ့…။ ဗမာအသိုင္းအ၀ိုင္းက အမ်ားၾကီး သြားလုပ္ၾကမွာ..တဲ့။ လုပ္မလား..တဲ့။ ကိုရာေက်ာ္ကေတာ့ လုပ္မယ္ေပါ့။ သူက ထိုင္ေနရလို႔ စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္ကိုး။ အဲဒီမွာ မိတ္ေဆြေတြ စပ္ဟပ္ေပးလို႔ လူလိုေနတယ္ဆိုတဲ့ Gift Shop ဆိုင္တဆိုင္ကို က်မတို႔ သြားေတြ႔ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုရာေက်ာ့္ကို အေဖာ္လိုက္ေပးတာပါ။ ဟိုေရာက္ကာမွ သူတို႔က ၂ေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္တာတဲ့..။ ဒါနဲ႔ က်မလုပ္မယ္ေပါ့။ ကိုရာေက်ာ္က မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ပါ့မလား..တဲ့။ အိုးး ၃ရက္တည္း လုပ္ရတာ.. ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံလည္း ရတာေပါ့.. ေနာက္ျပီး အေမရိက ေရာက္ ဗမာေတြ အဲလိုလုပ္ရတယ္ဆိုတာကို အေတြ႔အၾကံဳအေနနဲ႔ သိခ်င္တယ္.. လို႔ ေျပာျပီး က်မပါ လုပ္မယ္လိုု႔ ေျပာခဲ့ပါေရာ..။ Gift Shop မန္ေနဂ်ာ ဗမာမေလးက အသက္ ၃၀ေတာင္ ျပည့္ပံု မရေသးပါဘူး။ ဗမာျပည္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ က်မ တပည့္ အရြယ္ေပါ့ေလ…။ (ဆရာမ ဥာဥ္ကလည္း မေသး.. တခုခုဆို တပည့္အရြယ္လို႔ မွန္းၾကည့္လိုက္တာ.. အဲဒါကိုပဲ သူမ်ား အျမင္ကပ္တာလား မသိ.. :P )
အဲဒီရက္ေတြက ဇန္န၀ါရီ ၁၉ .. ၂၀.. ၂၁ ။ အင္မတန္ကို ေအးလို႔ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္…။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မနက္ ၄နာရီထျပီး အိမ္က ထြက္ၾကရပါတယ္။ အငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းမသြားၾကရေသးလို႔ သားၾကီးတာ၀န္ေပါ့။ ညကတည္းက သူတို႔ စားဖို႔ စီစဥ္ေပးထားရပါတယ္။ မနက္ ၄နာရီ အေမရိကရဲ႕ ေရခဲလု အေအးထဲမွာ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အက်ၤီ ၅ထပ္ေလာက္၀တ္ရပါတယ္။ ထိုင္းက လာတာမို႔ အေမရိကေဆာင္းနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အေႏြးထည္ မရွိေသးတာမို႔ ေဆာင္းအေအးကို ရက္ရက္စက္စက္ ခံၾကရပါ တယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ႏွစ္ေယာက္သားခမ်ာ ဟိုတုန္းကလို ပုခံုးေလးဖက္.. လက္ကေလး ဆုပ္ေပါ့.. ဟဲဟဲ.. (ခ်မ္းတာပဲ ပံုခ်ရမွာ: P) ။ ဒီလိုနဲ႔ Gift Shop မွာ ေစ်းေရာင္းေရာ ဆိုပါေတာ့။ က်မရဲ႕ ပထမေန႔..။ ကေလးမေလးက က်မကို အမလို႔ေတာ့ ေခၚသားပါ.. (တကယ္ေတာ့ အန္တီေခၚလည္း ရေနပါျပီ)။ ဒီေနရာမွာ စကားမစပ္ေျပာရရင္.. က်မက ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေမာင္ႏွမေတြထဲမွာလည္း အၾကီးဆံုးမို႔ မၾကီးလို႔ အေခၚခံရ.. အရိုေသ ခံရသူျဖစ္တဲ့အျပင္ က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း ေမာင္ေတြ ညီမေတြကို သမီး.. သားလို႔ ေခၚေနက်ပါ။ ၂ႏွစ္ပဲ ကြာတဲ့ ညီမကိုေတာင္ ညီမေလး ေခၚတာ။ တပည့္ေတြဆိုရင္ေတာ့ နာမည္ အကုန္မမွတ္မိႏိုင္တာမို႔ သား သမီး ေခၚတာ ႏႈတ္က်င့္ကို ျဖစ္ေနပါျပီ။ (ဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ မိုးခ်ိဳသင္းတို႔ ေမာင္ေနလင္းတို႔ကို သား .. သမီး လို႔ပဲ ေခၚေနဆဲပါ)။ ထားပါေတာ့ ေျပာခ်င္တာက က်မက အဲလို ၾကီးသူကို ရိုေသ.. ရြယ္တူကိုေလးစား.. ငယ္သူကို သနား ဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ လိုက္နာသူျဖစ္ေလေတာ့ လူတိုင္းကိုလည္း အဲလိုေမွ်ာ္လင့္ထားတာက ျပႆနာ စတာပါပဲ။
မန္ေနဂ်ာကေလးမေလးက မ်က္ႏွာေလး တင္းပါတယ္။ က်မကေတာ့ သူ႔သဘာ၀ပဲလို႔ ထင္လိုက္ပါတယ္။ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူကိုး... ေပါ့ေနာ္..။ ေနာက္ေတာ့ သူက က်မကို ခိုင္းေတာ့ က်မစိတ္ထဲ သူ ရႈိးတိုးရွန္႔တန္႔ ျဖစ္ေနမွာေတာင္ အားနာေနခဲ့ပါတယ္(အဲဒါက က်မရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ ဥာဥ္တခုပါ.. က်မက ကိုယ့္ရဲ႕ ဆရာမ ေဒၚျငိမ္းခက္ခက္ဆိုတဲ့ အေရခြံကို.. ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ အေရခြံကို ျခံဳေနမိတာပါ)။ ေနာက္ေတာ့ ကေလးမေလးက “ အမ.. ဒါေတြ ဒီလိုထပ္..။ ဟိုဟာေတြ ဒီလိုလုပ္…။ ဒီလိုေလ.. အမရဲ႕ ဒါေလးေတာင္ မလုပ္တတ္ဘူးလား.. မွတ္ထားေလ..။ ဟိုမွာ ဘယ္လိုလုပ္ထားလဲ ၾကည့္ေလ..” သူေျပာေနတာက အလုပ္ဆန္ တာထက္ နည္းနည္းေတာ့ ပိုပိုသာသာေလး မာေက်ာေနတာ အမွန္ပါ။ ျပီးေတာ့ က်မ ေျပာထားျပီးသား တခါမွ မလုပ္ဖူးေသး..။ အေမရိကေရာက္တာ ၃ပတ္ပဲ ရွိေသး.. စသျဖင့္..။ ဒါေပမဲ့ က်မ နားလည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေအာ္ .. ကေလးေတြ ဒီဘက္ေရာက္တာ ၾကာေနလို႔ အေမရိကန္ဆန္ကုန္တယ္ ထင္ပါရဲ႕ေပါ့။ (တကယ္တမ္း က်ေတာ့ အေမရိကန္ေတြကလည္း အဲလိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္)။ ဒါေပမဲ့ က်မက ဘာေတြးသလဲ ဆိုေတာ့ က်မသည္.. ဘာၾကီးပဲ ျဖစ္ေနေန.. က်မဘယ္သူလဲလို႔ သူသိစရာမလိုဦးေတာ့.. ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းလည္းျဖစ္ .. အမအၾကီးဆံုး အရြယ္လည္း ျဖစ္တဲ့သူတေယာက္ကို ခုလိုေတာ့ မေျပာသင့္ဘူး.. ဆိုတာကိုပဲ။ တၾကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႔ က်မ ေဘးခ်င္းကပ္ မတ္တပ္ရပ္ေနတုန္း သူလက္သုပ္ထားတဲ့ တစ္ရွဴးေလး သူ႔လက္ထဲကေန ၾကမ္းျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ၀ယ္သူလည္း က် မေန ပါဘူး။ သူက က်မကို .. အမ ေကာက္လိုက္ေလ..တဲ့။ က်မ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ .. ဒါေလာက္ေတာင္ အလိုက္မသိရန္ေကာဆိုတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ က်မကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ က်မ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ရည္ လည္တက္လာပါတယ္.။
(ဒီေနရာမွာ စကားခ်ပ္ေျပာရရင္.. က်မက က်မအိမ္က အလုပ္သမားေလးေတြကိုေတာင္ မလိုအပ္ဘဲ မခိုင္း သူပါ..။ တပည့္ေတြဆို ေ၀းပါေရာ့..။ အဲလိုလုပ္ခိုင္းတာမ်ိဳးက ႏိုင့္ထက္ စီးနင္း လုပ္တယ္ လို႔ ျမင္လို႔ပါ)။
သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ‘အမ တလက္စတည္း အဲဒီအမိႈက္ေလးေတြပါ ေကာက္လိုက္…’ တဲ့..။ အမိႈက္ ဆိုတာ ကလည္း အဲလို စကၠဴစုတ္ေလး တစႏွစ္စ က်ေနတာပါ။ (တကယ္ေတာ့ အမိႈက္ေကာက္ရတာကို က်မ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားပါဘူး။ က်မက တကၠသိုလ္က ဆရာ အိမ္ေထာင္သည္တန္းလ်ားမွာ ကိုယ္က အၾကီးဆံုး တာ၀န္ခံ လုပ္ေနတုန္းကေတာင္.. ဘံုအိမ္သာေတြ ကိုယ့္ဘာသာ ေဆးေၾကာ တံမ်က္လွည္း လုပ္လာတာပါ..။ ခုဟာက သူ႔လက္ထဲက ျပဳတ္က်တာျဖစ္ျပီး သူငံု႔ေကာက္လိုက္ရင္လည္း ျပီးတဲ့ ကိစၥကို က်မကို တကူးတက ေကာက္ခိုင္း တာကို စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားတာပါ.. ဒါေတာင္ က်မက အေပ်ာ္သေဘာ ၀င္လုပ္တာေနာ္.. သူ႔ရဲ႕ အျမဲတမ္း ၀န္ထမ္းမဟုတ္ေသး)။ က်မ အမိႈက္ ငံု႔ ေကာက္ လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အလြန္ကို မရင့္မာ ေသးပါလား.. လိုပါေသးလား… လို႔ က်မ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို က်မ မ်က္ရည္က်လာလို႔ပါ။ က်မ အမိႈက္ ပံုးဆီ သြားရင္း အိမ္သာထဲ၀င္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း က်မရဲ႕ စိတ္ႏုမႈပါပဲ…။ ဒါေတြကို က်မ ေမွ်ာ္လင့္ထားျပီးသား ျဖစ္ေနရမွာကို ျပင္ဆင္မထားမိတဲ့ အျပစ္ပါ…။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီသင္ခန္းစာ အမွတ္တစ္က က်မအတြက္ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ က်မ နည္းနည္း သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ (ေနာက္ေတာ့လည္း အဲလို ကိုယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းက တမင္ ပညာျပတာမ်ိဳးေတြကို အေက်ာ္ေဒးယ် ဆိုသူေတြေတာင္ ခံရပါေၾကာင္း သိလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္သြားပါတယ္.. ျပီးေတာ့ အဲလို လုပ္တတ္သူေတြ ကိုယ္စားလည္း ရွက္ေနမိပါတယ္.. ငါ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားကို အဲလို မလုပ္ဘူးလို႔လည္း ပိုျပီး ခိုင္မာမိပါတယ္)။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ေငြေၾကးမရေပမဲ့ ေပ်ာ္ေမြ႔ေက်နပ္ခဲ့ရတဲ့ ျမသီလာက ဘ၀ကို ပိုတမ္းတရေတာ့တာ ပါပဲ…။
++++++
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. အဲဒီ သင္ခန္းစာ ‘တစ္’က အက်ိဳးေတာ့ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ၾကံဳဖူးလိုက္တဲ့ ေနာက္မွာ က်မက ေနာက္ပိုင္းၾကံဳရတဲ့ ခါးသီးမႈေတြကို ေတာ္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သြားပါတယ္။ ဥပမာ.. က်မ ထိုင္းမွာ ရွိေနတုန္းက ဟိုကေန လွမ္းလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္လက္စရွိခဲ့တဲ့ အလုပ္ေနရာတခုက က်မကိုယ္တိုင္ ဒီကိုလည္း ေရာက္လာေရာ Vacancy မရွိဘူးလို႔ က်မကို ျငင္းျပီး တပတ္အၾကာမွာ တျခား တေယာက္ကိုက်ေတာ့ ခန္႔လိုက္တာမ်ိဳးကို တအံ့တၾသမရွိေတာ့ဘဲ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သြားတာမ်ိဳး..။ “အံံ့ေရာဟယ္.. သူက တပည့္ကို ယူထားတာတဲ့..” လို႔ ေျပာတာေတြကို ၾကားရေတာ့လည္း ျပံဳးေနႏိုင္သြားတာမ်ိဳး..။ (အဲဒီအျပံဳးကေတာ့ မဲ့ျပံဳး.. ျပီးေတာ့.. သနားတယ္.. ဆိုတဲ့ ရြဲ႕ျပံဳးဆိုတာ.. ၀န္ခံပါတယ္။) တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ စိတ္ရင္းက အဲလို တံု႔ျပန္ရတာမ်ိဳးကို မၾကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုယ္တုိင္ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ခ်င္လာခဲ့ျပီ။ ခုေလာက္ အသက္ၾကီး ရွိလာျပီး တျပည္တရြာေရာက္ကာမွပဲ က်မက လူမႈဆက္ဆံေရးအရာမွာ သင္ခန္းစာ အမွတ္စဥ္ေတြ တိုးတိုးလာတာ.. ေကာင္းသလား ဆိုးသလားေတာင္ မသိေတာ့ပါ..။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းကြက္တခုက က်မ ခံနိုင္ရည္ တက္လာတာပါပဲ။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ဘ၀က ေနေပ်ာ္လာသားပါ…။
++++++
တကယ္ပဲ ျမသီလာရဲ႕ အေ၀းမွာ သင္ခန္းစာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါ..။ ေစ်းကြက္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ထုတ္ေရာင္းေနၾကတာေတြ…။ ကုိယ္လြတ္ဖို႔ သူမ်ားကို ထိုးခ်တာေတြ..။ သူမ်ားကို နင္းျပီး ေျပးလႊားတက္သြားသူေတြ..။ သူမ်ားအဆင္ေျပတာကို မရႈစိမ့္မႈေတြ…။ အဲလိုေတြ မ်ားမ်ားေတြ႔လာရတဲ့ ခုအခါမွာေတာ့ က်မက ျမသီလာကို လြမ္းတာက တပိုင္း.. လက္ရွိဘ၀ေလးထဲ ေနလို႔ ထိုင္လို႔ ေကာင္းလာတာက တပိုင္း ရွိလာပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို က်မ ရဲရဲ လိပ္ျပာသန္႔၀ံ့တာက က်မမွာ အဲလို အမူအက်င့္ေတြ လံုး၀(လံုး၀) မရွိေသးတာကိုပါပဲ။ အဲဒီအခါမွပဲ ဘ၀က ေနလို႔ ေကာင္းပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မရဲ႕ မေကာင္းတာ တခု ကေတာ့ အဲလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေမ့မသြားဘဲ လက္ဆင့္ကမ္း ေျပာျပခ်င္တဲ့ ဥာဥ္ရွိေနတာပါပဲ။ အန္တီ မာမာေအး စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေျပာျပစရာေတြလည္း တပံုၾကီး ရွိေသးတယ္ေပါ့..။
++++++
26 comments:
ဒါနဲ ့ ပတ္သက္ျပီး အန္တီစုလည္း ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္.. ကေလးေတြ ငိုမွ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ လူၾကီးေတြဟာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာ …။ အဲဒီအက်င့္မ်ိဳးလည္း က်မတို႔
တိုင္းျပည္ မွာပဲ ေတြ႔ရတယ္ ထင္တာပဲ)။
မွန္ပါသည္။
က်မ ကေလး အေမ လက္ေတြ ့ေတြရွိေနရပါသည္။
ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ ဆရာမရယ္ ။ တကယ္ဝမ္းနည္းမိပါတယ္။
ဆရာမေမၿငိမ္းကို အၿမဲတန္ဖိုးထားေလးစားတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းေလးထဲ အခုေတာ့ ေနရာမွန္ေရာက္သြားၿပီ ထင္ပါတယ္။
အမေရ...
ဒီမွာေနတာၾကာလာေလ...သင္ခန္းစာေတြကေတာ႔
တိုးလာေလဘဲ ၿဖစ္မွာပါ...က်မကေတာ႔
ဘယ္တိုင္းၿပည္ ဘယ္လူမ်ိဳးဆီကေနဘဲၿဖစ္ၿဖစ္
မေကာင္းတဲ႔အက်င္႔ေတြကို ပယ္ၿပီး ေကာင္းတဲ႔အက်င္႔
စရိုက္ေတြကိုဘဲ ေလ႔က်င္႔သင္ယူသြားမယ္လို႔ ခံယူထားပါတယ္...
ဗမာေတြကဟုတ္တယ္အမရယ္...သူတို႔က ကိုယ္႔ဗမာယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔ မ ကိုက္ညီတ႔ဲ အေမရိကန္ဆန္တာကိုေတာ႔ လက္ခံက်င္႔သံုးတတ္ၾကၿပီး
ေကာင္းတဲ႔အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမွဳ နဲ႔ ထံုးတမ္စဥ္လာနဲ႔ အေမရိကန္ဆန္မွဳကိုေတာ႔ အတုမခိုးတတ္ၾကဘူး...
ေနာက္ၿပီး တခ်ိဳ ႔ ဗမာေတြေၿပာတာရွိေသးတယ္...
အဲဒါက က်ြန္ေတာ္တို႔ က်ြန္မတို႔ကေတာ႔ ဗမာဆိုရင္
ေ၀းေ၀းေရွာင္တယ္ဆိုတာေပါ႔္...
ေ၀းေ၀းေရွာင္တယ္ဆိုတဲ႔သူေတြၾကည္႔လိုက္ရင္
သူတို႔ ဗမာအစာအေသာက္မစားဘဲေနႏိုင္တာရယ္
ဗမာေတြလုပ္တဲ႔ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြဆိုရင္ေတာ႔
ဗမာဇာတိၿပၿပီး ေတြ႔ရေတာ႔တာဘဲ...အဲလိုေၿပာတဲ႔သူေတြကိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ရီခ်င္တယ္...
က်မလည္းလူသားတေယာက္ဆိုေတာ႔ က်မမွာလည္း
ေကာင္းတာရွိသလို မေကာင္းတာေတြလည္းရွိေနဦးမွာပါ
ေလ႔က်င္႔သင္ယူေနဆဲပါ...အမေမၿငိမ္းတေယာက္
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေၿမ႔ပါေစ...
mie nge
ဆရာမေရ.
ဖတ္ရင္းနဲ႔ ဝမ္းနည္းလို္က္တာ..
ျမန္မာေတြမွာ ေတာ္တဲ႔ဥာဏ္ရွိေပမဲ႔. စဥ္းစားတတ္တဲ႔ဥာဏ္ အင္မတန္နည္းပါတယ္.. မနာလိုတဲ႔စိတ္ သူမ်ားကို ေက်ာတတ္တဲ႔ စိတ္ ပိုမ်ားတယ္.. အေမရိကန္လူမ်ိဳးေတြေတာင္ အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး မရွိၾကပါဘူး. ေကာင္းတဲ႔ အျပဳအမူကို အတုမခိုးပဲ မေကာင္းတဲ႔ ယဥ္ေက်းမွဳကို အတုခိုးတဲ႔ ျမန္မာေတြကိုပဲ စိတ္ပ်က္မိတယ္.. အဲဒီမန္ေနဂ်ာမေလးက သူ႔ကို ဖားတာ လိုခ်င္လုိ႔ေနမယ္.. နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ေနျပီး ဖားတာခံခ်င္ေနရင္ေတာ႔.. နအဖလက္ေအာက္ ျပန္သြားေနဖို႔ေကာင္းတယ္.. စိတ္မထားတတ္လို႔ပါ.. တူေသာအက်ိဳးျပန္ေပးပါလိမ္႔မယ္.
တီခ်ယ္ကလဲ နင့္မွာ လက္မပါဘူးလား လို႕ ေျပာလိုက္ပါလား ၾကားရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္တယ္
သမီးစိတ္နဲ႕ဆိုရင္ အမိူက္နဲ႕မ်က္နွာနဲ႕ ေကာက္ေပါက္ျပီးသားပဲ
ကန္ေတာ့ တီခ်ယ္ေရ စာဖတ္ျပီးတာနဲ႕ ေဒါသထြက္လာတယ္ တကယ္..
ဆရာမေရ ဒီလို တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေက်ာတတ္တာ ကၽြန္မတို႔ ျမန္္မာလူမ်ိဳးေတြမွာပဲ ရွိတဲ့ မေကာင္းတဲ့စိတ္ဓါတ္ပဲလို႔ ကၽြန္္မထင္တယ္။ ဒီမွာလည္း ဗမာ ႏွစ္ေယာက္ ရွိတဲ့ ့အလုပ္ခြင္ဆို အဲဒီႏွစ္ေယာက္ တခါမွ မတည့္ၾကဘူး။ သံုးေယာက္ရွိရင္လည္း ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မတည့္တာ အျမဲၾကားရတယ္။ ဗမာရွိတဲ့ေနရာမွာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ ဗမာေတြၾကားမွာပဲ အျမဲၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ဗမာဆိုလို႔ Staff ထဲမွာ မေျပာနဲ႔ လူနာထဲမွာေတာင္ ၄-၅ ႏွစ္ၾကာမွ တေယာက္ေလာက္ပဲ ေတြ႔ဖူးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ ဒီျပႆနာ မၾကံဳဖူးဘူး။ ေရာက္ခါစကဆိုရင္ ေယာက်္ားက အခုဆရာမေျပာသလိုပဲ အျမဲၾကံဳရတယ္။ ကၽြန္မေယာက္်ားလည္း ျမန္မာပဲဆိုေတာ့ ဒီလိုစိတ္ဓါတ္ ရွိရင္ရွိမွာပဲ။ ကၽြန္မကလည္း ေက်ာင္းတက္ပါလို႔ ေျပာတာ ေက်ာင္းမတက္ပဲ အဲဒီလိုလူေတြနဲ႔အတူ အလုပ္သြားလုပ္ေတာ့ တန္ရာပတ္၀န္းက်င္မွာ တန္ရာမိတ္ေဆြနဲ႔ ဒီလို တန္ရာ အေတြ႔အၾကံဳေတြပဲ ရမွာေပါ့လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ ကၽြန္မက ဘာပဲေျပာေျပာ လုပ္ပဲလုပ္လုပ္ အျမဲတမ္း ကိုယ္ေျပတာ လုပ္တာကို ေျပာၿပီးလုပ္ၿပီးရင္ ျပန္သံုးသပ္တတ္ေတာ့ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားထဲမွာကိုက အဲဒီလို မေကာင္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္က ပါေနတယ္ဆိုတာ သတိထားမိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္ကိုပါ ကိုယ္ျပန္ျပင္ရတယ္။ အဲဒီလို ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး အဆင့္အတန္း ခြဲျခားတတ္တာဟာ ကၽြန္္မတို႔ အာရွသားေတြနဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာပဲ ကၽြန္မေတြ႔ရတယ္။ အာရွမွာေတာင္မွ ျမန္္မာေတြက အဆိုးဆံုးပဲ။ အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြမွာ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားတာ အဲဒီေလာက္ မေတြ႔ရတာ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္မ ႏုိင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေရာက္မွ ေကာင္းတာကို တုခိုးၿပီး ကိုယ့္မွာ မသိမသာ ရွိေနတဲ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြ ဥပမာ ကိုယ့္ကို တေယာက္ေယာက္က ဆန္႔က်င္ၿပီး ေျပာတာကို စိတ္တိုတတ္တာမ်ိဳးလို မေကာင္းတဲ့ စိတ္ကို ျပန္ရွာၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ျပန္ျပင္ရတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ။
ဆရာမရယ္.. ဖတ္ရတာရင္ေမာသြားတယ္... စိတ္မေကာင္းရင္းနဲ႔ဘဲ ဆက္ရန္ကို စိတ္ဝင္စားေနတယ္
ဆိုးလိုက္တာ...
ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းဘူး...
အဲဒီ ဗမာမေလးက ဘယ္လိုအသိုင္းအဝိုင္းမွာ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္မ်ိဳးနဲ႕ ၾကီးျပင္းလာခဲ့တာလဲလို႕ ေတြးေနမိပါတယ္...။
သိပ္အံ့ၾသစရာေကာင္းတာပဲ... ၿပီးေတာ့
သူတို႕ ဘာကို ေၾကာက္ရမယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူးေနာ္...
So sorry to heard, but most of them are like that, anyway waiting some more post about "Far aWay from Mya ThiLar"
ဖတ္ေနရင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္..ဆရာမရယ္။
ေဒါသပါျဖစ္တယ္။ လူမ်ိဳးစရိုက္လိုပါျဖစ္ေနတယ္လို ့
သတ္မွတ္ခံရေတာ့ ပိုစိတ္မေကာင္းဘူး..။ ဆရာမစာ
ေရးတာလည္းေကာင္းလိုက္တာ..လူကိုတထိုင္တည္း
ေဝဒနာစံု၊ရသစံု ေပးလိုက္တာ..လူကိုမအီမလည္ႀကီး
ျဖစ္က်န္ရစ္ေတာ့တာပဲ....။ဒါမွတကယ္စာေရးဆရာ။
အမေရ အရမ္းကိုကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ညီမအလုပ္ထဲ မွာတုန္းကလည္း အဲလိုလူႀကီးေတြနဲ႕ႀကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုႏိုင္ထက္စီးနင္းခုိင္းၿပီဆို လံုး၀ႏိုင္ငံျခားသားျဖစ္ မေနဘဲ ဗမာလူႀကီးေတြကပဲ ဘာလို႕ျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုတာမ်ိဳးေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီမကေတာ့ အငယ္ဆိုေတာ့ခံသာပါတယ္။ ဒါေတာင္ လူကြယ္ရင္ မ်က္ရည္က်ခဲ့ပါေသးတယ္။ အမက်ေတာ့ ပိုခံစားရမွာ။ လူေတြကဘာေၾကာင့္ ကိုယ္သာဆိုရင္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးေတြးမေပးၾကတာလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႕မရဘူး။
ႏုိင္ငံျခားသားက ရင့္တာခံရရင္ သူတုိ႔တုိင္းျပည္မွာမုိ႔လုိ႔ ေျဖေတြးလုိ႔ရေသးတယ္။ အခုေတာ့ ....
မနာလုိတတ္တဲ့စိတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးတာ သတိထားမိတယ္။ စိတ္ပ်က္မိတယ္ ဆရာမရယ္။
သည္ေရာက္လာေတာ့ ပိုက္ဆံကိုပဲ ဂရုစိုက္ၾကတာကိုးေလဗ်ာ...
လူကို စိတ္ထဲထားၾကတာမွ မဟုတ္တာ...
သည္လိုလူမ်ိဳးေတြကို
ၾကာၾကာေနေလ မ်ားမ်ားေတြ႕ေလျဖစ္မွာပါ...
သည္ေရာက္လာေတာ့ ပိုက္ဆံကိုပဲ ဂရုစိုက္ၾကတာကိုးေလဗ်ာ...
လူကို စိတ္ထဲထားၾကတာမွ မဟုတ္တာ...
သည္လိုလူမ်ိဳးေတြကို
ၾကာၾကာေနေလ မ်ားမ်ားေတြ႕ေလျဖစ္မွာပါ...
KOM:အၿပစ္ကငး္တဲ႕ ခ်စ္ၿခင္းၿဖစ္ပါေစ။
အဲဒီလို ျမန္မာ၊ ျမန္မာခ်င္း အႏိုင္ယူ၊ ပညာျပတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို ၾကားရေတြ႔ရတာ အံ့ၾသစရာပဲ အမေရ...။
ကိုယ့္လိုပဲ လာေနၾကတဲ့ တျခားလူမ်ိဳးေတြကို ၾကည့္ရင္ အဲဒါမ်ိဳး မေတြ႔ရဘူး၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ေျပေျပ လည္လည္ပဲ၊
စိတ္သေဘာေကာင္း၊ ေဖာ္ေ႐ြယဥ္ေက်းပါတယ္လို႔ ေျပာ တတ္ၾကတဲ့ ျမန္မာေတြမွာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ဒီလိုစိတ္ေတြ ႐ွိေနၾကသလဲဆိုတာ မေတြးတတ္ဘူး။ Cause ကတစ္ခုမက ႐ွိႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕...။
လဲက်တိုင္းမွာ အမ ျပန္ထ,ႏိုင္ပါေစ....။
ၿမသီလာရဲ႕အေဝးမွာ...
...............................
..............နာက်င္ၿခင္းအေတြးေတြနဲ႔......
..............................
ဆ၇ာမ,
ေနာက္ဆို ဒီလိုေခါင္းစဥ္ မတပ္ပါနဲ ့
ဘာၿပုလိုလည္း ဆိုေတာ့...
.
ေခါင္းစဥ္ကို ဖတ္ၿပီးတာနဲ ၇င္ထဲေၿမ ့သြားလို ့ပါ
...
university ကို ၆လ ဘဲ တက္ဘူးပါတယ္
ဒါေပမယ့္
အိမ္နဲ ့ေ၀းတာ ၁၅ နွစ္ရွိၿပီ..
မိေ၀း ဘေ၀းမွာ ေနလို ့၀ၿပီ ဆ၇ာမရယ္
ၿမရည္ေသြး
sa yar ma,
I feel so sad. Most of burmese are like that. I also don't understand why. Now I can handle that it is life.
ဆရာမ ကိုယ့္တန္ဖိုးကိုယ္ျပန္ျမင္ေနရတဲ ့ဘဝ ဆိုတဲ ့စာသားေလးကို အရမ္းသေဘာက်တာပဲ။
ဆရာ မpost ကုိဖတ္ျပီး ဆရာမနည္းတူလိုက္ခံစားလိုက္ရတယ္။ စိတ္မေကာင္းဘူး။
ဆရာမရယ္
ဖတ္ရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ၿမန္မာေတြ ဘာလို႔မ်ား အခ်င္းခ်င္း အဲဒီလုိစိတ္မ်ိဳးထားပါလိမ္႔လို႔ အၿမဲေတြးမိပါတယ္။
ေမေလးကိုယ္တိုင္လဲ ၿမန္မာအခ်င္းခ်င္းဘဝပ်က္ေလာက္ေအာင္ ယုတ္မာၾကတဲ႔ သူေတြ ၾကံဳဖူးပါတယ္။
တေန႔ကဘဲတေယာက္နဲ႔ ဂ်ီေတာ႔မွာ ေၿပာရင္း မစုမြန္နဲ႔ဗ်ဴးထားတာ ေၿပာတာပါ။
အဲဒီ အစ္မကဘာေၿပာလဲဆိုေတာ႔ ညည္းကၿမန္မာအစစ္မွာမဟုတ္ဘဲ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ ဘာေတြ လာေၿပာမေနပါနဲ႔။ လူေတြကို အပိုေတြ ေရးၿပမေနနဲ႔တဲ႔။
ၿမန္မာေတြ စိတ္ဓါတ္မရင္႔က်က္ၾကဘူး ေၿပာရင္လဲ ၾကိဳက္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး ဆရာမ။
ခက္ပါေသးတယ္။
ဆရာမေရ
ဆက္ရန္ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္
အစ္မေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေရာ မငယ္ႏိုင္ ေရးထားတဲ့ comment ေရာ စိတ္၀င္စား၀ရာ ေတြးစရာေကာင္းပါတယ္။
(ဥပမာ ကိုယ့္ကို တေယာက္ေယာက္က ဆန္႔က်င္ၿပီး ေျပာတာကို စိတ္တိုတတ္တာမ်ိဳးလို မေကာင္းတဲ့ စိတ္ကို ျပန္ရွာၿပီး)
ဆိုတာကို ဖတ္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးမိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ လို႔ ေအာ္ေအာ္ေနတတ္တဲ့ လူေတြထဲ ဒါမ်ိဳး ေတြ႕ဖူးလို႔ပါ။ ထားပါေလ။
ဒီ post ကို တင္တဲ့ေန႔တည္းက ဖတ္ၿပီးသားကို ခုမွ comment လာတင္ရတယ္။
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္ေတြ ႀကံဳရတာ ဖတ္မိတိုင္းမွာ အစ္မေတာ့ အေႂကြးေပးစရာ ႐ွိတာေတြ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားၿပီလို႔ပဲ စိတ္ထဲမွတ္ၿပီး ဖတ္မိပါတယ္။
မ ေရ… ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ျပီး ရင္ထဲနင့္ေနေအာင္ ခံစားသြားမိပါတယ္… တဆက္ထဲ နိုင္ငံျခားမွာ ၾကီးရတဲ့ ကိုယ့္သားေလးကို ၾကီးသူကိုရိုေသ၊ ငယ္သူကိုသနား၊ ရြယ္တူကိုေလးစားတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးအရိုးစဲြေအာင္ အထပ္ထပ္ ဆံုးမမွလို ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးမိတယ္… မ ေရ… ဒါမ်ိဳးဆန္ဆန္အျဖစ္ေလးကို ကြ်န္မ အာအိုင္တီေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္အမ… ကြ်န္မတို ့နွစ္က ပို္္က္ဆံအရမ္းရွိတဲ့ ေမာက္ေမာက္မာမာ ေက်ာင္းသူတေယာက္က ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းဆီက လက္ကိုင္ပု၀ါကို ငွားျပီး နွပ္ညွစ္ျပီး ျပန္ေပးတာ မ်က္စိေရွ ့တင္ေတြ ့ခဲ့ဖူးတယ္… ဘာသေဘာနဲ ့လုပ္သလဲေတာ့မသိဘူး… ကာယကံရွင္မေျပာနဲ ့ ကြ်န္မေတာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္တယ္ မ ရယ္… ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းက ပထမေတာ့ ျငိမ္ခံေနေပမယ့္ ေနာက္မွ သတိရျပီး လက္ကိုင္ပု၀ါကို လြွင့္ပစ္ခဲ့တယ္… မ ေရ… အဲဒီေမာက္မာတဲ့ေက်ာင္းသူကို ယေန ့ထက္ထိ ဘယ္လုိမွ အထင္ၾကီးလို ့မရေတာ့ဘူးေလ… မ ေရ… လူမွ ုဆက္ဆံေရး၀မ္းစာေတြေပါ့ေနာ္... စကားမစပ္ ပန္းပန္တတ္တဲ့ မ ပိန္းပန္းေလးပန္တယ္ဆိုတာ ဖတ္ရေတာ့ ျပံဳးမိတယ္… ကြ်န္မ မဂၤလာဆြမ္းေကြ်းတဲ့ေန ့က ပန္းမ၀ယ္ထားမိ၊ ပန္းပန္တာလဲ ၀ါသနာပါသူမို ့ အေမ့ျခံထဲက ပိိန္းပန္းေလးပန္ခဲ့တာ သတိရမိတယ္…
အဲဒီအခါ ခုခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ “ကိုယ့္အိတ္ထဲက စိုက္မေပးရတဲ့.. ကိုယ့္ကိုလည္း ဘာမွထိခိုက္သြားမွာ မဟုတ္တဲ့ သူတပါးရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြား ရရာရေၾကာင္းကို ပ်က္စီးေစလိုတဲ့စိတ္… မနာလိုတဲ့ စိတ္.. ဘာလို႔ က်မတို႔ လူမ်ိဳးမွာမွ မ်ားရသလဲ ဆိုတာကိုေတြးျပီး နားမလည္ျဖစ္ေနတုန္းပါ။............. that's so true Sayama... i also face that kind of things... when i read your i got a lot of good things :) thank you
နုိင္ငံၿခားေရာက္။ေၿမာက္။ေရြွေမ်ာက္ေခၚပါတယ္
Post a Comment