ကားစင္

ခုတေလာ..
ဘ၀ထဲ အလိုမက်ႏို္င္တာေတြ..
ေနာင္တ ေတြ..
ယူက်ံဳးမရတာေတြ…
မိဘကို သတိရတာေတြ..
အသက္ရွဴ မ၀တာေတြ..
ထြက္ေျပး၀ါဒေတြ..
စိတ္ထဲကို လုလုျပီး ၀င္လာေနတယ္။

အဲဒီအခါ
မၾကာခဏ သတိရေနက် ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
ျပန္ထုတ္ရြတ္မိတယ္..။

ခြန္အားမေပးႏို္င္ေပမဲ့
ဘ၀ကို သံေ၀ဂ ရေစတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ..။

ကားစင္

မနက္ျဖန္ဆိုတာ
ထိုးေထာင္ထြက္လာမယ့္
ဆံပင္ျဖဴတစ္ေခ်ာင္းသာ။

အိပ္ကပ္ထဲလက္မႏႈိက္ရဘဲ
ေတာင္းဆိုျခင္းလဲ ကင္းမဲ့စြာ
ေလာကမွာ
ငါအလကားရခဲ့တာဆိုလို႔
ႏွစ္ခုတည္းရွိရဲ႕..
အဲ့ဒါက
ဘ၀နဲ႕ ဒုကၡေလ…။

စစ္သည္တစ္ေယာက္ရဲ႕
တိုက္ပြဲျပီးကာစ
စစ္တလင္းလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳး
တကယ္တမ္း
ဘုရားသခင္နဲ႔ ခ်စ္သူရွိမေနတဲ့
အခန္းက်ဥ္းငယ္ထဲမွာ
ျငီးေငြ႔ျခင္းနဲ႔ ငါ
လက္မထပ္ဘဲ အတူေနခဲ့တာၾကာေပါ့။

ျဖစ္တည္မႈ
ေဟာ့ဒီေခြးေျခပုေပၚက
ေျခေခ်ာ္က်မယ့္ေန႔တစ္ေန႔ကိို
ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့ရ ။

ေမြးဖြားျခင္းတဲ့…
ငါ့လည္ပင္းမွာ
စြပ္ျပီးသားၾကိဳးကြင္းတစ္ကြင္းရွိတယ္။

(သစ္ေကာင္းအိမ္)

အဲဒီကဗ်ာေလးက ၁၉၉၅တုန္းကတည္းက မဂၢဇင္းမွာပါခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။
ဟန္သစ္မဂၢဇင္းထဲမွာ ထင္တာပဲ..။
အဲဒီတုန္းကတည္းက ျမန္မာျပည္မွာ
လူူငယ္ေတြ လူလတ္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲက ဖိစီးမႈေတြကို
အဲဒီကဗ်ာက ျပေနတယ္လို႔ က်မ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီ နယုန္လျပည့္ေန႔မွာ..
က်မလည္ပင္းမွာ ၾကိဳးကြင္းအစြပ္ခံခဲ့ရတာ ၄၂ႏွစ္ ျပည့္ပါတယ္။
(အေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ အဲလိုျဖစ္ေစေတာ့လို႔ ေမြးခဲ့တာမဟုတ္တာလဲ ေသခ်ာပါတယ္..)

ေမျငိမ္း(၃၁ေမ၂၀၀၇)