ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ဘယ္ေလာက္မွ ခြဲျခားဆက္ဆံတာ မရွိဘူးလို႔ အမ်ိဳးသားတခ်ိဳ႕က ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ အမ်ိဳးသားေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သတိမထားမိတာပါ။ ျပီးေတာ့ အမ်ားစုေသာ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုယ္တိုင္က လက္သင့္ခံေနမိတာေၾကာင့္လည္း သတိမထားမိၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ရိုးရာ ဓေလ့ ထံုးတမ္းအစဥ္အလာေတြကကို အမ်ိဳးသမီးေတြကို ခြဲျခား ဆက္ဆံတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသမီးေတြမွာ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုး ထိခိုက္ရတာေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရးဆံုးရႈံးေနရတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါတယ္။
ဥပမာေပးစရာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါ။ အဲဒီထဲက တခုေျပာရရင္ အိမ္ေထာင္ပ်က္ၾကရတဲ့ ဘ၀ခ်င္းအတူတူ အမ်ိဳးသားေတြကိုဆိုရင္ အထူးအေထြ မသတ္မွတ္ဘဲ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ဆိုရင္ေတာ့ အျပစ္တင္ျပီး ပတ္၀န္းက်င္က ရႈတ္ခ်တာေတြ၊ အထင္ေသးတာေတြ၊ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ကိုပဲ စာရိတၱမေကာင္းသလို သံုးသပ္ၾကတာမ်ိဳးေတြ၊ ေနာက္ဆံုး မိဘ ေမာင္ႏွမေတြကေတာင္ ပစ္ပယ္ လ်စ္လ်ဴရႈ လိုက္ၾကတာမ်ိဳးေတြဟာ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္တခု ပ်က္စီးရတာကို ဘယ္သူမွ အလြယ္တကူ လက္မခံခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ လက္ခံ လိုက္ ၾကရတာပါ။ အဲလို အေျခေနမ်ိဳးမွာ ခြဲျခား ဆက္ဆံခံရတဲ့အခါ စိတ္အင္အား မေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုရင္ အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္ တခါတေလမွာ ဘ၀ပ်က္တဲ့အထိ ထိခိုက္ ခံစားၾကရပါတယ္။ အဲလို ခြဲျခားဆက္ဆံတာကလည္း အမ်ိဳးသမီးအခ်င္းခ်င္းကပါ ဆက္ဆံၾကတာပါ။ ဒါဟာ အစဥ္အလာကကို ျဖစ္ေနတဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတာင္မွပဲ ခင္ပြန္းသည္ ေဒါက္တာမိုက္ကယ္အဲရစ္ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္မွာ တခိ်ဳ႕က ထိထိပါးပါး ေျပာတာ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ လုပ္လာေသး တာပါ။ အဲလို အစဥ္အလာၾကီးလို ျဖစ္ေနတာေတြကိုေတာ့ က်မတို႔က ေသခ်ာ စဥ္းစားျပီး ျပဳျပင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခု တည္ေဆာက္ေရးမွာ အေရးၾကီးလွပါတယ္။ ဒါေတြကို ေသခ်ာ အသိပညာေပးၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီတေလာမွာ အဲဒါမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တခုခုေရးပါလို႔ က်မကို ေတာင္းဆိုတဲ့သူေတြ ရွိလာတဲ့အတြက္ ကိုယ္တိုင္ အိမ္ေထာင္က်ိဳးဘ၀တခုကို ျဖတ္သန္းေနခဲ့ခ်ိန္တုန္းက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳေလး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ထြက္ေျပးတဲ့အခါ
(
ဒီေနရာက ပံု)
ထြက္ေျပးတဲ့အခါ....
ပိတ္ဆို႔လမ္းေတြ က်ယ္ေျပာ
သဲဆူးေတာေတြ ျဖတ္္္နင္းရင္း
ဟင္းလင္းပြင့္ရင္ကေတာင္
ေလးလံရဲ့။ အိပ္မရတဲ့မ်က္လုံးေတြကို ဘယ္သူစီးမိုးထားတာလဲ။ မ်က္ခြံကုိပင္ မပိတ္ရဲေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ခ်ား လာသည္။ “ကိုယ့္မွာ အိပ္ခ်ိန္ေလးတစ္ခ်ိန္ပဲ မင္းဆီက လြတ္လပ္ခြင့္ရတာပါ အခ်စ္ရယ္” ဟု သူ႔ကို ရည္ရြယ္တုိင္တည္မိတာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ..။ ဒါေတာင္မရ၊ အိပ္ေပ်ာ္ခိုက္ေလးမွာေတာင္ သူက အိပ္မက္မွတဆင့္ က်မထံ လာခဲ့သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာလည္း သူပဲ အႏုိင္ရသည္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ က်မ ေၾကကြဲ နာက်င္စြာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေၾကကြဲရသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရႈံးနိမ့္လုိက္ပါသလဲ။ တကယ့္တကယ္ ျပင္ပမွာေတာ့ က်မက သူ႔ကြယ္ရာမွာသာ တိတ္တိတ္ ငိုေႂကြးရသူ။ သူ႔ထံမွအခ်စ္ကို မ်က္ရည္ႏွင့္ ေသြးေဆာင္ယူရာက်မွွာ က်မ ေၾကာက္သည္။ က်မေၾကာင့္ေတာ့ျဖင့္ သူ မပူေလာင္ေစရ။
ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ႀကီးႀကီး တစ္ခုမကရွိေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ က်မသည္ အခ်စ္အတြက္ ငိုေႂကြး ခြင့္မရွိ။ ပိုင္ဆုိင္လိုစိတ္ ျဖစ္ေပၚခြင့္ မရွိ။ သူႏွင့္အတူ ခ်စ္ခြင့္ မရွိ။ က်မမွာ ဒဏ္ရာေတြကိုသာ သယ္ပိုးရမည္။ ၿပီးေတာ့… သူ႔ကို စြန္႔လႊတ္ရမည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား အရက္စက္ခံရသလဲကြယ္။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္ခြင့္မရွိတဲ့ ဘ၀။ သူ႔အခ်စ္ကုိလည္း ျပန္လည္ခံစားခြင့္မရွိတဲ့ ဘ၀။ အဲဒီဘ၀ကို ထားခဲ့ၿပီး ထြက္ေျပးလို႔ရမလားဟင္….။ ဒါမွမဟုတ္၊ သူ႔ဆီက… ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ေတြဆီက.. ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္ေတြဆီက.. .ၿပီးေတာ့ အအိပ္ေတြဆီ ကေန… ဟိုးအေ၀းဆုံး အေ၀းႀကီးကို ေရာက္ ေအာင္ ေျပးပါရေစ။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ေျပးႏုိင္မလဲဟင္…။ ေျပးမယ္လို႔ဟန္ျပင္ကာမွ အာရုံထဲမွာ သူ႔မ်က္လုံးေတြက က်မကို ဖမ္းခ်ဳပ္၏။ အဲသည္ မ်က္လုံးေတြေပါ့..၊ က်မကို အႀကိမ္ႀကိမ္ လဲက် ေသဆုံးေစခဲ့တာ။ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ မ်က္လုံးေတြက မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ႏွလုံးကုိ ေၾကမြေအာင္ ေခ်မႊႏိုင္တာ ေသခ်ာခဲ့ၿပီ။ ရင္မွာ နာက်င္ေမာပန္း။ ေမ့ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာကိုက ေမ့မရတာ ။ ထြက္ေျပးသူူအတြက္ ေရွ႕မွာ….
‘ပိတ္ဆို႔လမ္းေတြ က်ယ္ေျပာ
သဲဆူးေတာေတြ ျဖတ္နင္းရင္း
ဟင္းလင္းပြင့္ရင္ေတာင္
ေလးလံ..’။
•••
‘ထြက္ေျပးတဲ့အခါ
မ်က္လုံးမ်ားစြာၾကား
ျပားျပား၀ပ္ အက်ဥ္းက်
ပါးစပ္ေပါက္ေတြက
ကာဆီးေတာင္တန္း
က်ရတဲ့မ်က္ရည္ေတြက
ပင္လယ္…’
အင္မတန္ ကံဆိုးတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ေသာကမီးအတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ ေလာင္စာသာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာကို ကားစင္တင္ၿပီး မီးရႈိ႕သတ္ရရင္ သိပ္အရသာရွိမွာပဲ။ အဲဒီ တခုလပ္မိန္းမက ကိုယ္ဟာ အားအင္ခ်ိနဲ႔သူပါလို႔ တိုးလွ်ိဳးရင္ အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္က အဲဒီေတာင္းပန္စကားကုိ အာသာျပင္းျပင္းနဲ႔ ျမည္းၾက မယ္… ဘယ္ေလာက္ဆိုးရြားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္လဲ… ေတြ႔လား။ အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ က်မ ရွိတယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ‘ျပစ္ဒဏ္ခံရေသာ သတၱ၀ါ ျဖစ္ေစ’လို႔ ဘယ္အစဥ္အလာ ယဥ္ေက်းမႈက ဖန္ဆင္းခဲ့ သလဲ။ က်မ ဆဲေရးစမ္းပါရေစ။ အိမ္ေထာင္ကြဲမိန္းမဟာ ကံအဆိုးဆုံးသတၱ၀ါေပပဲ။ ဘယ္မိန္းမမွ မလိုခ်င္တဲ့ အဲဒီ ကံဆိုးမႈကုိ ခံယူရၿပီး ေယာက္်ားမေကာင္းလို႔ ဒီလိုျဖစ္ရလည္း ‘ဒီမိန္းမကိုက ည့ံတာကိုး’ လို႔ ျပစ္ဒဏ္ခံရတဲ့ သတၱ၀ါေလ။ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ မ်က္လုံးေတြထဲမွာ အဲဒီတခုလပ္မိန္းမ-ဟာ သိပ္ထင္ရွားေနလိမ့္မယ္၊ ကဲ့ရဲ့စရာျဖစ္ေနလိမ့္မယ္..။ ရယ္ရင္လည္း ဟဟမရယ္ရဘူးဆိုပဲ။ ဘယ္သူခ်မွတ္တဲ့ ေဘာင္ေတြလဲကြယ္။ ရင္ထဲမွာ ငိုရလြန္းတဲ့အခါ ျပင္ပမွာ ရယ္ေမာရင္း ေျဖေဖ်ာက္ခ်င္တဲ့ မိန္းမအတြက္ေတာ့ အဲဒီေဘာင္ေတြဟာ ကာဆီးထားတဲ့ ေတာင္တန္းေတြပဲ။ ထြက္ေျပး မရ။ အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာပဲ သူေရာက္လာတယ္။
ေၾကကြဲစရာေကာင္းလိုက္ပုံမ်ား….. သူဟာ ခ်စ္ျခင္းေတြကို ေပြ႔ပိုက္လို႔ က်မဆီ ေရာက္လာတယ္။ ကံဆိုးလိုက္ ပုံမ်ား… က်မခမ်ာ သူ႔ေျခသံကိုေတာင္ ႀကိဳမၾကားခဲ့ရလို႔မို႔ ေရွာင္ရွားခ်ိ္န္မရ။ အခ်စ္မွာ မ်က္ရည္ပါတယ္။ ေသာက ပါတယ္။ ဒါကို က်မ သိတယ္၊ ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာက က်မ ေတြ႔ ရတဲ့ဒီအခ်စ္မွာ ‘အရႈံး’ဆိုတဲ့ အေျဖက ပါၿပီး ျဖစ္ေနတာပဲ။
တန္ဖိုးဆိုတာကို တခါတရံမွာ မရယူလုိက္ျခင္းနဲ႔ ေပးေခ်ရတယ္။ အဲဒါဟာ အဲဒီတန္ဖိုးရဲ့ ျမင့္ျမတ္ႀကီးက်ယ္မႈကို သတ္မွတ္ေပးျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ သူဟာ… အခုမွ ဘ၀ ဆိုတာ အေပၚ လွမ္းတက္ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနတဲ့သူ..။ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားတက္ႂကြျခင္းေတြနဲ႔ ဘ၀ခရီးကို ျဖတ္မယ့္သူ။ က်မအျမင္မွာေတာ့ သူက မင္းသားေလးတပါးလို ခမ္းနားျပည့္စုံသူလည္း ျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ့တန္ဖိုးအတြက္ ေပးေခ်စရာ ဆတူတန္ဖိုး က်မမွာ ရွိမေနတဲ့အခါ၊ သူ႔ကုိ ရယူဖို႔ မႀကိဳးစားျခင္းသာ ထိုက္တန္ေသာေပးေခ်မႈ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ က်မရလိုက္တဲ့ အရႈံးဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ လွပတဲ့ အနာဂတ္ ျဖစ္မယ္။ အဲဒီအခါ သူနဲ႔ က်မရဲ့ အၾကားမွာ မ်က္ရည္ပင္လယ္ ျခားေတာ့တယ္။ ဒီမိန္းမဟာ အစဥ္အလာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ တသက္စာ အက်ဥ္းက်ခံရသူ။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ တခုလပ္ဆိုတ့ဲ ့ေ၀ါဟာရဟာ ႀကိဳးမိန္႔တစ္မ်ဳိးပါပဲ။
•••
‘ထြက္ေျပးတဲ့အခါ
နာက်င္ျခင္း ေႁမြေတြက
ခႏၶာကို လိမ္ပတ္
ၫွစ္သတ္ေတာ့
ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့အသက္က
မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔
ရုန္းထ
သူ႔ဘ၀ကို
ပုိရုပ္ႂကြလာေစျပန္တယ္’။
ဘယ္ကိုေျပးရမွာလဲ… ေနာက္မွာ အရိပ္လို ထပ္ခ်ပ္မကြာ လုိ္က္လာတာ ကိုယ့္ရဲ့ အတိတ္ပဲ။ အတိတ္ဆုိတာ ခြာခ်ထားခဲ့လို႔ မရတဲ့အရိပ္။ က်မက အတိတ္နဲ႔၊ ပစၥဳပၸန္နဲ႔၊ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အနာဂတ္နဲ႔ပါ ေ၀းေအာင္ ထြက္ေျပးခ်င္လုိက္တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အေျခအေနဆိုက က်မကို တသက္လုံး ေၾကမြေအာင္ ၫွစ္သတ္မယ့္ ေႁမြဆိုးေတြပဲ။ မုန္းတယ္… ဘ၀ဆိုတာကို မုန္းတယ္။ ဟိုးမွာ လိမ့္လာတဲ့ လႈိင္းလုံးေတြသာ ကမ္းကုိ ျပန္မကပ္ဘူးဆိုရင္ အဲဒီလႈိင္းလုံးေတြနဲ႔ က်မ လုိက္ပါရေစ။ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလုိက္ပုံမ်ား၊ က်မကို တားဆီးေခၚမယ့္သူမရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ခြဲထြက္ရမယ့္ဘ၀ေလ…၊ ဒီေတာ့လည္း သည္းသည္းမည္းမည္း ဟားတုိ္က္ရယ္လုိ႔ ကံၾကမၼာ ဆိုတာကိုလည္း နာခဲ့ၿပီ။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီအတိတ္ကိုလည္း ကိုယ္တုိင္ပဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခိဳက္ ဖန္တီးခဲ့တာပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ.. အားမာန္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔.. ခ်စ္ခဲ့တဲ့သူနဲ႔အတူ အိမ္ကေလးတစ္လုံး ေဆာက္ၾကမယ္ေပါ့။ ဘယ္သူက လုိခ်င္မွာလဲကြယ္… ကိုယ္တပင္ပန္း ေဆာက္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္ကေလး ၿပိဳကြဲေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာကို။ ဘယ္ေလာက္ ျပဳျပင္ ဖန္တီးခဲ့သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ က်ားကန္ခဲ့သလဲ။ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘ၀ပ်က္တာကို ဘယ္သူက လက္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိမွ က်ားကန္မရ။ မြမ္းမံ မရ။ ဒါနဲ႔ပဲ အားလုံးကို လက္ေလွ်ာ့။ ေျခကုန္လက္ပန္းက်။ အဲဒါ တခုလပ္မတဲ့။ “သူ႔ႏွယ္… ေယာက္်ားကုိ ႏိုင္ေအာင္မွ မထိန္းဘဲ။ တေန႔တေန႔ ကေလးကိုပဲ အလုပ္တခုလုပ္ေနတာ.. ေငြေနာက္ပဲ လိုက္ေနတာ… အလုပ္ေနာက္ပဲ လိုက္ေနတာ… ျဖစ္တာေတာင္နည္းေသး” သတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ ပ်ဳိ႕အန္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ စကားသံေတြလဲ…၊ က်မရဲ့ေခၽြးစက္ေတြ… ဂုဏ္သိကၡာေတြ၊ မိခင္ေမတၱာေတြ… လုပ္အားေတြ… ေစတနာေတြ အားလုံးကို တခုလပ္ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ လဲပစ္လိုက္ရတာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္လဲ…၊ မုန္းတယ္.. အတိတ္ကို မုန္းတယ္။ မီးရႈိ႕ပစ္လိုက္လို႔ ျပာျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီ အတိတ္ျပာေတြကုိ ေရမွာေမ်ာၿပီး အစ ေဖ်ာက္ပစ္ခ်င္တာ၊ အဲလုိ ေတြးကာမွ အတိတ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြက ရုပ္လုံး ႂကြႂကြလာၿပီး က်မကို ေျခာက္လွန္႔လာျပန္တယ္။ ဟင့္အင္း… က်မအတြက္ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ ကာလ ေတြကို ေမ့ပါရေစ။
•••
'ထြက္ေျပးတဲ့အခါ
အရိပ္ေတြဟာ
နဂိုထက္ ျမန္ျမန္ပိုလိုက္
ဒါနဲ႔ပဲ
မိုက္မဲတဲ့ အသည္းက
ေမ့ထားသမွ်ကို ပိုပိုသတိရ
အဲဒီအခါ
‘နင္ဟာ အနာတရနဲ႔သာ
ထိုက္တန္တဲ့ေကာင္’ လို႔
ကိုယ့္ကုိယ္ကို ဆဲေရးရ….'
တခါတုန္းက ေတာင့္တခဲ့ဖူးသမွ် လတ္ဆတ္သစ္လြင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြ…။ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းနဲ႔ အတိတ္တစ္ခုကို ျဖတ္ခဲ့ဖူး။ ဒါေပမဲ့ အေပးသာရွိၿပီး အယူမရွိခဲ့ရတဲ့ဘ၀ဟာ က်မရဲ့ အားေလ်ာ့စရာေကာင္းတဲ့ အတိတ္ေပါ့။ ခုက်ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ အသစ္ျဖစ္ေပၚတယ္ ဆိုတဲ့ ခပ္ညံ့ည့ံဆင္ေျခတစ္ခုကို ကိုးကားလို႔ ရူးသြပ္ရေတာ့မယ္။ ဘယ္ေလာက္ မုိက္မဲ လိုက္တဲ့ မိန္းမ..ပါလိမ့္ကြယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ပဲ ၿပိဳလဲခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ အခ်စ္ေၾကာင့္ပဲ.. ရွင္သန္ထေျမာက္လို႔။ အခ်စ္ထဲမွာ နစ္ျမဳတ္ ပင္ပန္းဖူးၿပီ။ ခုလည္း ေမ့ထားကာမွ အခ်စ္ဆိုတာကို ျပန္ျပန္သတိရ ရ။ မလာခဲ့ပါနဲ႔ေတာ့လို႔ တားျမစ္လည္း ခ်ည့္နဲ႔ေနတဲ့ အသည္းက ရႏုိင္သမွ်ကို ေတာင့္တ တတ္ေနခဲ့ၿပီ။ ပစၥဳပၸန္ထဲမွာ သူ႔မ်က္လုံးေတြပဲ က်မ သိေတာ့သည္။
“ငါဟာ
ငါေပ်ာက္ဆုံးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ
မာရ္နတ္ ခိုးယူသြားခဲ့
‘အရြယ္’နဲ႔အတူ။
ဘုရားသခင္ သိမ္းယူသြားခဲ့
‘နာက်ည္းမႈ’နဲ႔အတူ။
ငလ်င္တို႔ ထူေျပာတဲ့
ဘ၀ထဲ
ခဏေလးပဲ အၿငိမ္..”
ဘ၀ထဲမွာ.. ႏွလုံးထဲမွာ... ဘာမွမရွိေတာ့၊
ဘာကိုမွ မလိုေတာ့၊ ဘာကိုမွ ခံစားမရေတာ့ဘူး... လို႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့ ကာလမွာပဲ သူက က်မဆီ တိုး၀င္လာတာ။ ဘယ္သူ ရက္စက္တာလဲကြယ္။ ‘ကိုယ့္ဆီမွာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး အခ်စ္ကေလးရဲ့’ လို႔ ျမည္တမ္းညည္းၫူရင္းပဲ၊ သူကေလးရဲ့ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့အၿပဳံးမွာ က်မရဲ့ ကုန္ခန္းသြားၿပီလို႔ ယူဆထားခဲ့တဲ့ အားအင္ေတြ ျပန္ သစ္လာတယ္။ မ်က္လုံးေတြ ျပန္လည္ ေတာက္ပ။ ႏႈတ္ခမ္းေျခာက္ေသြ႔ေတြ ျပန္လည္ စိုစြတ္။ ႏွလုံးေသြးတို႔ ပူေႏြး…“ေဟာဒီမွာ မင္းႏႈတ္ခမ္းက
မ်ဳိးယူပ်ဳိး၊ လႉတဲ့ပန္း…
သစၥာေတြ
ငါျမတ္ႏိုးတဲ့ အၾကည့္တစ္စုံ
မဆုံခ်င္လိုက္နဲ႔ ကေလးေရ…”
ဒါဟာ ရက္စက္တဲ့ စီရင္ခ်က္တစ္ခုပဲ။ ကိုယ္မွာ မင္းနဲ႔ ဆုံဆည္းခြင့္မရွိ။ ခ်စ္ခြင့္မရွိ။ တခုလပ္မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ ဘ၀ရဲ့အရသာေတြကုိ တေပ်ာ္တပါး ဆက္လက္ စားသုံးခြင့္ မရွိ။ “အားလုံးျပန္ယူသြားပါ… ေဟး… ၾကင္နာသူေလးေရ… အေ၀းဆုံး ကမၻာ့အျပင္ဘက္ ကိုယ့္ရဲ့ဘ၀…” အဲလုိ သီခ်င္းေအာ္ဆိုၿပီး ေပါ့ပါး လုိက္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလိုက္မလဲေနာ္။ မင္းလုိသမွ် အင္အား.. အခ်စ္.. သာယာမႈ.. ၾကင္နာျခင္း ေတြ ကိုယ္ အျပည့္အ၀ ေပးႏုိ္င္ပါရဲ့ကြယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပးခြင့္မရွိ။
မင္းဖို႔အိမ္ကေလးေဆာက္ခဲ့
ၿပိဳခဲ့ရွာ
စိမ္းသစ္စြာေသာ ေခါင္မိုးမ်ား
နံရံမ်ား ၾကမ္းခင္းမ်ား
အေရာင္မဲ့သစ္ပင္တို႔ ၾကားမွာ။
•••
တကယ္တမ္းက်
‘ထြက္ေျပး’ရတာကုိက
“ထြက္ေျပးမရ”တာ…။
ေသမိန္႔က်ၿပီးသား လူတစ္ေယာက္ဟာ… သူ႔ရဲ့ေနာက္ဆုံးခ်ိ္န္ေတြကုိ ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္မလဲ။ ေသေန႔ကုိ ေစာင့္ရင္း ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေၾကကြဲေနမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေန႔ရက္ေတြကို တေပ်ာ္တပါး စားသုံးမလား။ က်မကေတာ့ ကိုယ္ရႏိုင္သေရြ႔ကို အဲဒီ ဘ၀ထဲကေန ယူယူၿပီး ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြကို အားပါးတရ စားသုံးခ်င္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်မ စြမ္းႏုိင္သေလာက္ ဘ၀ကို အႏိုင္နဲ႔ပုိင္းခြင့္ မဟုတ္လား..ဟင္။ ဒါျဖင့္ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ။ သူ႔ကို အိပ္မက္… စိတ္ကူးယဥ္.. ၾကည္ႏူးသာယာ..။ ေန႔ေတြဟာ အေငြ႔ေတြႏွင့္ပင္ ခ်ဳိၿမိန္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ရင္ကြဲခံဖို႔ရက္ေတြ၊ မေသမခ်င္း လြမ္းဆြတ္ျခင္းမ်ား နဲ႔ ဖိသတ္ခံရမတဲ့။ ျပစ္ဒဏ္က မႀကီးလြန္းဘူးလားကြယ္။ ေၾကာက္ရျပန္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ…
ေဟာ… ဟိုမွာ။ မ်က္ခုံးထူထူေအာက္က ေတာက္ပတဲ့ မ်က္လုံးေတြ.. ေျပးလာေနၾကၿပီ။ က်မ ရင္ဆုိင္ ႀကိဳဆိုရမလား.. ထြက္ေျပးရမလား… ဟင္၊ ေက်ာခိုင္းလွည့္ေျပး။ ဘုရားေရ... ဟိုးေရွ႕မွာ ျမားတစ္စင္း အရိွန္ဟုန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ၀င္လာ။ ရင္ထဲကို စူးစူးရဲရဲ ထိုးေဖာက္ သြားခဲ့ၿပီ။ အခိုင္အမာ။ အေသခံ ႏႈတ္မွ ရေတာ့မလုိ စြဲၿမဲလို႔။ နာက်င္ျပင္းျပတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ ငုံၾကည့္လုိက္ေတာ့… ျမားတံရဲ့အဆုံးမွာ ၿပဳံးေနတဲ့ မ်က္လုံးတစ္စုံက က်မကို ေလွာင္ေျပာင္လုိ႔။
"တကယ္တမ္းက်
‘ထြက္ေျပး’ရတာကိုက
‘ထြက္ေျပးမရ’တာ…"
++++++++
ေမျငိမ္း
ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း။
ေဖေဖၚ၀ါရီ၊ ၁၉၉၆။
(ဒီေနရာက ပံု)
13 comments:
ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္မက္ေပါင္းေၿမာက္ၿမားစြာကို လွပစြာဖန္ဆင္းခဲ႕ဘူးတာေပါ႕။ ဘိုၿဖဴသီခ်င္းထဲကလို ေလကခ်ဳသြားလိုက္၊ စမ္းေရက ေကာင္းသြားလိုက္နဲ႕ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို လူစြမ္းေကာင္းၾကီး လုပ္ၿပီး သူကေလးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပန္းပန္သူသာ ၿဖစ္ပါရေစဆိုၿပီး ...... ။ဒါေပမယ္႕လည္းေလ...အတၱဆိုတဲ႕အရာနဲ႕ မနာလို၀န္တိုၿခင္းဆိုတဲ႕ ဖုံးအုပ္မႈေတြေအာက္မွာ အသည္းႏွလံုးဟာ ဆူးေပါင္း ေၿမာက္ၿမားစြာ ထိုးစိုက္ ခံထား ရသလို ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ပဲ က်န္ခဲ႕ေတာ႕တယ္။ ပိန္းပိတ္ မြန္းက်ပ္လြန္းလွလြန္းတဲ႕ စိတ္အာရုံကေန ထြက္ေပါက္မဲ႕ေနလို႕ ၊ ေနာက္ ဒီမွာ လာလည္ရင္း ေရးထားတာ ေတြ႕လို႕၊ ေနာက္ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း ေၿပာစရာ မရွိလို႕ ေရးခဲ႕လိုက္ေတာ႕မယ္။
ba kaung ေရ..
ေရးခဲ့ပါ.. တခါတေလေတာ့လည္း အဲလို ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္ေတြလည္း ဖြင့္အံဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွပဲ ဘ၀ထဲ အားအင္ရွိရွိ ခရီးဆက္ႏို္ငမွာေပါ့..။ တကယ္လို႔ ေရးခ်င္တာေတြ သိပ္မ်ားေနရင္ေတာ့ ဘေလာ့ေလးတခု ဖန္တီးလိုက္ပါလား.. က်မတို႔ လာလည္မွာေပါ့...
ဆရာမေရ.. အရမ္းေကာင္းပါတယ္ ဖတ္ျပီးတိုင္းေက်နပ္ရတယ္ ခုမွပဲေရးျဖစ္ေတာ့တယ္..အမ်ားၾကီးေရးေပးပါဆရာမ
ေလးစားလ်က္
ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာကို ကားစင္တင္ၿပီး မီးရႈိ႕သတ္ရရင္ သိပ္အရသာရွိမွာပဲ။
မေသမခ်င္း လြမ္းဆြတ္ျခင္းမ်ား နဲ႔ ဖိသတ္ခံရမတဲ့။
အမေရ..ေကာင္းလိုက္တဲ့စကားလံုးေတြ၊ က်ေနာ္ျဖင့္ သေဘာက်လိုက္တာဗ်ာ...။ က်ေနာ္ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ပတ္ဝန္း က်င္ဆိုးေတြ ကားစင္ကအက်၊ မီးေတာက္ေတြၾကားမွာ လြန္႔လူးေနတာကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေတာ့ နားထဲမွာ တဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္သံေတြၾကားလာၿပီး ႏွာေခါင္းထဲမွာ မီး ကြ်မ္းတဲ့ေညႇာ္နံ႔ေတြေတာင္ ရလာပါေရာ၊ အရသာ႐ွိ လိုက္တာ...၊
ေသဒဏ္ေပါင္းစံုထဲမွာ လြမ္းဆြတ္ျခင္းနဲ႔ဖိသတ္ခံရတာ ေတာ့ နာက်င္မွန္းမသိေအာင္ကုိနာက်င္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕ အမေရ....။
ဆရာမေရ..အခ်ိန္ရလင္ က်ေနာ့္ဆီမွာ လာဖတ္ျပီးေ၀ဖန္ေပးပါေနာ္
က်ေနာ္ဆရာမဆီက ရတဲ့အေတြးနဲ့ ေဆာင္းပါးေလးတပုဒ္ေရးထားလို့ပါ
ေလးစားလ်က္
လာလည္မယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ေလာကမွာ ကိုယ္ထိေတြ႕လိုက္တဲ႕ အရာေတြဟာ အဆိပ္ေတြ ၿဖစ္သြားတတ္လို႕ ပန္းပ်ိဳးတဲ႕ လက္တစ္စံုပိုင္ရွင္ ၿဖစ္ပါရေစလို႕ပဲ ဆုေတာင္းၿခင္းကို မယံုၾကည္ေပမယ္႕ တမ္းတမိပါတယ္။ ဘေလာ႕ေတြမွေရးၾကမယ္ ဆိုၿပန္ေတာ ေထြးအန္လို႕ မရပဲ မ်ိဳထားရတာမ်ိဳးလဲ ရွိတာေပါ႕။ ေပါက္ဖြားခါစ အေမွာင္ေတြ ဖံုးလြမ္းေနတဲ႕ အေရးအသားမ်ား ရွိတဲ႕ ကြ်န္ေတာ္႕ ဘေလာ႕က http://bakaung.blogspot.com/ ပါ။
ေမတၱာမ်ားၿဖင္႕
ဘေကာင္း
အမေရ .. ဒီ၀တၳဳထဲမွာ ေမ်ာပါ ခံစားသြားပါတယ္ ။
ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာကို ကားစင္တင္ျပီး မီးရွိဳ ့သတ္ဖို့ မိန္းမသားေတြ ရင္ထဲမွာ ကိုယ့္သစၥာကိုယ္ ယံုၾကည္ျပီး သတၱိရွိထားၾကရေတာ့မယ္ ။
စာရြက္တစ္ရြက္အတြက္ ၊ နာမည္တစ္လံုးအတြက္ .. ဒါေတြ ထိန္းသိမ္းဖို့တြက္နဲ့ပဲ .. မိန္းမေတြဟာ ဘ၀တခုလံုးကို ေမ်ာပစ္ရေတာ့မယ္တဲ့လား ။ ဒါဟာ ေလာကရဲ့ သိပ္မတရားတဲ့ ေဘာင္တခုလို့ ညီမကေတာ့ မေက်မနပ္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ။
း)
ဆရာမ လာေရာက္ေ၀ဖန္ေပးတဲ့ အတြက္ အမ်ားၾကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ
ဆရာမေရ။ ကိုယ္တိုင္လဲ တခုလတ္တေယာက္မို႔ ဒီစာေလးကို မ်က္စိနဲ႔မဖတ္ပဲ ႏွလံုးသားနဲ႔ဖတ္သြားပါတယ္။ ဒီဓေလ့ထံုးစံေတြကိုေတာ့ က်ြန္မအလြန္ စိတ္ပ်က္စိတ္ကုန္ေနလွပါျပီ။ တကယ္ဆိုရင္ (၅)လသေႏၶသားကို ၀မ္းမွာလြယ္ထားရတဲ့ မိန္းမတေယာက္ဟာ သူ႔လင္သားကို လူသိရွင္ၾကားေၾကျငာျပီး ကြဲပစ္လိုက္တယ္ဆိုကတည္းက ဘယ္လိုမွ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳး ရွိေနလို႔သာပါ။ လူ႕ေလာကထဲကို ေရာက္ေတာင္မလာေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေလးကို ဖခင္မဲ့ဘ၀ ဘယ္ေရာက္ေစခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြမွာ (အထူးသျဖင့္ ျမန္မာေတြမွာ) ဒီလိုနားလည္ေပးမွဳမ်ိဳး မရွိၾကဘူး ဆရာမရယ္။ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးေစာ္ကားခ်င္ၾကတယ္။ မလိုတမာ၊ မဟုတ္တန္းတရားေတြ ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအစည္းအေ၀းေတြ သြားျပန္ေတာ့လဲ သြားျပန္ျပီ။ ဒီလိုေယာက်္ားေတြနဲ႕ ေရာေရာေနခ်င္လို႔ တခုလတ္ျဖစ္တာလို႔ ေျပာၾကျပန္ေရာ။ ကေလးေမြးျပီး မၾကာခင္ အလုပ္ဆင္းျပန္ေတာ့လဲ ကေလးငယ္ေလးကို ကိုယ္တိုင္မၾကည့္ဘူးလားတဲ့။ မိန္းမမပီသလိုက္တာတဲ့။ က်ြန္မမွ မရွာရင္ ကေလးရဲ့ စရိတ္၊ အိမ္စရိတ္က ဘယ္ကမွ ေျခေထာက္ေပါက္ မ၀င္လာႏိုင္တာကို နားမလည္ေပးၾကျပန္ဘူး။ ဆႏၵျပပြဲေတြသြားျပန္ေတာ့လဲ ကေလးေလးပိုက္ျပီး အသစ္လာရွာတာလားတဲ့။ အသက္ငယ္ေသးတာပဲ။ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳပါလားတဲ့။ ဘာေတြမွန္းလဲမသိလို႔ ျမန္မာအသိုင္းအ၀ိုင္းဆိုရင္ မျဖစ္မေနကိစၥကလြဲလို႔ ေရွာင္မိေနတာ အေတာ္ၾကာျပီ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြမွာေတာ့ ဒီလိုမရွိၾကဘူး။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရတာ သိပ္စိတ္ေအးခ်မ္းတာပဲ။ တခုလပ္ေတြ၊ မုဆိုးမေတြအတြက္ မိတ္ဆံုပြဲေလးေတြ တလတခါလုပ္ျပီး ကေလးငယ္ေလးေတြကို community center ကကူထိန္းေပးထားတယ္။ ဘ၀တူမိခင္ေတြ တခါတေလ စိတ္ေျပလည္ေပ်ာက္ ကေလးမပါပဲ အျပင္ထြက္အလည္အပတ္သြားရေအာင္ပါ။ သူတို႔နဲ႔ေနရင္း တခါတေလ ျမန္မာေတြ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာရတယ္။ လဲေနသူကို ထူမေပးရမယ့္အစား အသက္ထြက္၊ ဘ၀ပ်က္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနၾကတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ရြံ႕မုန္းလာမိတာ အမွန္ပဲ။ အမ်ိဳးသမီးအေရးေတြအေၾကာင္း မ်ားမ်ားေရးေပးပါဆရာမရယ္။ က်ြန္မလဲ လူ႔အခြင့္အေရးေတြအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ရင္း တပါတည္း အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးတိုက္ပြဲပါ ႏႊဲရေတာ့မလိုျဖစ္ေနျပီ။ Cultural Revolution က Political Revolution ထက္ ပိုခက္လာမလားပဲ။
ခင္မမမ်ိဳး
ေမၿငိမ္း
ကၽြန္ေတာ့္အျမင္အရေတာ့ ဒါဟာအိမ္ေထာင္ကြဲ၊ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳစနစ္ေတြမွာ က်င့္သားမရေသးတဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ ဓေလ့ေၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အားနည္းခ်က္တစ္ခုလုိ႔ပဲ ထင္ပါတယ္.. ျမန္မာ့အသုိင္း၀ုိင္းမွာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ သိကၡာကုိ ဘယ္ေလာက္ထိတန္ဖိုးထားတယ္ဆုိတာ အိမ္ေထာင္တစ္ခု ပ်က္စီးၿပီဆုိရင္ ၾကားတဲ့လူရဲ႕ ၈၀%ေလာက္ဟာ အေၾကာင္းမသိပဲနဲ႔ကုိ အမ်ဳိးသားေတြေၾကာင့္သာလုိ႔ သာသာထုိးထုိး ယူဆၾကတာမ်ားပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ မိန္းခေလးေၾကာင့္သာလုိ႔ သိခဲ့ရင္လည္း ပုိၿပီးရႈတ္ခ်ပစ္ပယ္ဖို႔ ၀န္မေလးၾကပါဘူး.. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေနအထုိင္ကုိ ပတ္၀န္းက်င္ကသိပ္ဂရုစုိက္ေလ့ရွိတဲ့ လူ႔အသုိင္း၀ုိင္းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနေတာ့ တစ္ခုလပ္တစ္ေယာက္ကုိ ဘယ္လုိလဲလုိ႔ ပုိစိတ္၀င္စားၾကတာလည္း အမွန္ပါပဲ..
ဒါေပမဲ့ဒါဟာ အမ်ဳိးသားေတြမွာလည္း ၾကံဳရတဲ့အျဖစ္ပါ.. တစ္ခုလပ္အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လုိမွ သာမန္လူပ်ဳိ.. ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေထာင္သည္နဲ႔ မတူေတာ့ပဲ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ သူ႔အေနထုိင္ေပၚ ေ၀ဖန္ျခင္းကုိ ပုိခံရေလ့ရွိပါတယ္..
အျခားအမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ ထိကပါးေျပာခံရမႈေတြကေတာ့ အမ်ဳိးသားေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေတြၾကားမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုျဖစ္ၿပီး တစ္ခုလပ္အမ်ဳိးသမီးေတြအေနနဲ႔ ပုိမုိေသြးတုိးစမ္းခံရျခင္းေလာက္သာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္..
တကယ္လုိ႔မ်ား အဲဒီတစ္ခုလပ္အမ်ဳိးသမီးဟာ တည္ၿငိမ္စြာရင္ဆုိင္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ (အမ်ားစုသည္ မိဘအသုိင္း၀ုိင္း၏ေစာင့္ေရွာက္မႈျဖင့္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ၾကပါ၏) ပတ္၀န္းက်င္ ေဆြမ်ဳိးတုိ႔ရဲ႕ ေလးစားမႈကုိ အမ်ဳိးသားေတြထက္ပင္ ပုိမုိရရွိေလ့ ရွိပါတယ္ဗ်ာ။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဒီကိစၥဟာ တလင္တမယားစနစ္ကုိ အေလးေပးစိတ္လြန္ကဲေသာ၊ အိမ္ေထာင္ကြဲ၊ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းမ်ားကုိ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာျပဳလုပ္ၾကေသာ အေလ့ကုိ အသားမက်တဲ့ ျမန္မာ့အသိုင္း၀ုိင္းရဲ႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခုေလာက္သာျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးအခြင့္ေရးဆံုးရႈံးမႈတစ္ခုျဖစ္ေလာက္သည့္ အေနထားတစ္ခုဟု ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္မူ မသတ္မွတ္မိပါေခ်.. အျခားတစ္ဖက္မွ ေတြးၾကည့္လွ်င္လည္း ဒီလုိ အသုိင္း၀ုိင္းမ်ဳိး ရွိေနလုိ႔သာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျမန္မာမိန္းခေလးအမ်ားစုဟာ ကမၻာေပၚမွာ သိကၡာတရား၊ ကုိယ္က်င့္တရား အျပည့္စံုဆံုး မိန္းခေလးမ်ားအျဖစ္ ျမတ္ႏုိးတန္ဖိုးထားဖြယ္ ရပ္တည္ေနႏုိင္ျခင္း မဟုတ္ပါလား.. ေမၿငိမ္း..
မ်ဳိးျမန္မာ
ကိုမ်ိဳးျမန္မာ
က်မကိုယ္တိုင္ တခုလပ္ဘ၀ကို ၇ႏွစ္ျဖတ္ခဲ့တာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ငါတို႔မ်ိဳးရိုးမွာ တခုလပ္မရွိဘူးဆိုတဲ့စကားနဲ႔ မိဘေမာင္ႏွမက ၀ိုင္းႏွိမ္ထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးဟာ ေစာင့္ေရွာက္ခံရတဲ့ ဦးေရထက္ အနည္းဆံုး ၂ဆရွိပါတယ္။ က်မေလ့လာျပီးမွ ေရးတာပါ။ အမ်ိဳးသားတခုလပ္ျပႆနာကေတာ့ ခု ခဗ်ားေျပာတာပဲ ၾကားဖူးတယ္။အမ်ိဳးသားေတြအဖို႔ လူပ်ိဳျဖစ္ျဖင္း မျဖစ္ျခင္း၊ တခုလပ္ျဖစ္ျခင္းမျဖစ္ျခင္းက ျမန္မာ့အစဥ္အလာအရကို အေရးမၾကီးလွတာပါ။ ဘာတဲ့ ေယာက်္ားေကာင္းေမာင္းမတေထာင္ဆိုတာ.. အမ်ိဳးသားအခြင့္အေရးလိုျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးတခုလပ္ျပႆနာဟာ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရးထိ သြားပါတယ္။
ခ်စ္ေသာဆရာမေရ ဒီဇတ္လမ္းကို တအားခံစားရတယ္။ စကားလံုးေတြက သိပ္ေျပာင္ေျမာင္တယ္။ ဆရာမရဲ႕ သတၱိကို သမီးက အျမဲေလးစားေနလ်က္ပါ .. ။ တခါတေလ ဖြင့္ေျပာမရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ အတိတ္အားလံုးကို မီးရိႈ႔႕ပစ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္ ။ ဟန္ေဆာင္တာေတြ မုန္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က ပတ္၀န္းက်င္ဒဏ္ကို အံမတုႏိုင္ေသးလို႕ ၊ အထူးသျဖင့္ ပတ္သတ္ခဲ့တဲ့ အရိပ္ေတြေအာက္က မထြက္ေျပးႏိုင္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာမေျပာသလိုပဲ ကားစင္တင္ျပီး မီးသာရိႈ႕လိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္ :)
ေမၿငိမ္း
ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ နည္းနည္းအက်ယ္ေဆြးေႏြးခြင့္ျပဳပါ။ မွန္ပါတယ္.. ခုေမၿငိမ္းရဲ႕ေရးသားခ်က္ဟာ ကုိယ္တုိင္ဘ၀နဲ႔ယွဥ္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳအျပင္ ေလ့လာမႈေတြျပဳလုပ္ၿပီးမွ ေရးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ေဆာင္းပါးတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ တျခားတစ္ဖက္မွာ ေထာက္ျပခ်င္တာက ကုိယ္တုိင္အေတြ႔အၾကံဳကပဲ ကုိယ့္ေဆာင္းပါကုိ အေရာင္ဆုိးသလုိ ျဖစ္ေစသြားမွာကုိ သတိျပဳဖုိ႔ပါပဲ.. အပ်က္သေဘာနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုကုိ ေရးသားတဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္မွာ အဲဒီခါးသီးမႈရဲ႕အရိပ္ကလြတ္ေအာင္ ဘယ္လုိမွ စိတ္ကုိရွင္းေအာင္ထားၿပီး ေရးလုိ႔ရမွာမဟုတ္ပါဘူး..
ကဲကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ တစ္ခုလပ္ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ.. တစ္ခုလပ္ျဖစ္ၿပီဆုိတည္းက အနဲအမ်ားေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က သတိျပဳၾကၿပီ.. ကုိယ့္သမီးပ်ဳိေလေတြနဲ႔ စကားေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာင္ မိဘေတြက မႀကိဳက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး.. ပံုမွန္အိမ္ေထာင္ေရးၿပိဳကြဲမႈတုိင္းမွာ ေယာက္်ားေလးေတြေၾကာင့္လုိ႔ အမ်ားအားျဖင့္ ယူဆၾကတာေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ၿပိဳကြဲျခင္းဟာ တနည္းအားျဖင့္ စာရိတၱမေကာင္းလုိ႔ပဲလုိ႔ သြယ္၀ုိက္ၿပီးေတာ့ကုိ ျမင္လာၾကပါတယ္.. စကားပံုေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲဆုိခဲ့ဆုိခဲ့ တစ္ေယာက္ကေနႏွစ္ေယာက္ေျပာင္းခ့ဲၿပီဆုိရင္ေတာင္ ပတ္၀န္းက်င္က ႏွာေခါင္းရႈံ႕ခ်င္လာၾကတာ ထံုးစံပါပဲ.. ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးစံမွာ ေယာက်္ားေတြမိန္းမမ်ားမ်ားယူတာကုိ ခြင့္ျပဳထားေပမဲ့ ျမန္မာ့အသုိင္း၀ုိင္းကေတာ့ လက္မခံတာ အတြင္းက်က်ေလ့လာၾကည့္ရင္ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္..
ၿပီးေတာ့ ေမျငိမ္းဟာေလ့လာမႈျပဳရာမွာ ေငြေၾကးရဲ႕အရွိန္၀ါကုိ လစ္လ်ဴမရႈသင့္ပါဘူး.. ပံုမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာ့မိသားစုမွာ အမ်ဳိးသားေတြဟာ ၀င္ေငြရွာၾကၿပီး အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ လင္သားေပၚမွီခုိၾကတာမ်ားပါတယ္.. ဒီေတာ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကြဲၿပီး အိမ္ျပန္ၾကၿပီဆုိရင္ေတာင္ ေယာက္်ားေတြဟာ ဟန္မပ်က္ပံုမွန္၀င္ေငြရွိၾကၿပီး.. အမ်ဳိးသမီးေတြကေတာ့ မိဘဆီျပန္ၾကရတာမ်ားပါတယ္.. ဒီေတာ့ ကုိယ္ပုိင္၀င္ေငြမရွိသူမ်ားဟာ မိသားစုမွာ အနည္းအမ်ားေတာ့ ေအာက္က်ဳိ႔ၾကရတာပါပဲ..ဒါေတာင္ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ မိဘအရိပ္ခုိမႈကုိ ျမန္မာအသုိင္း၀ုိင္းက လက္ခံၾကပါေသးတယ္.. ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ၿပိဳကြဲၿပီး မိဘလုပ္စာျပန္စားေနၿပီဆုိရင္မ်ားေတာ့ ေမၿငိမ္းေရ အဲဒီလူ ဂၽြမ္းျပန္ၿပီသာမွတ္ေပေတာ့ဗ်ာ..
အမ်ဳးိသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သိကၡာကုိကုိယ္က်င့္တရားအျပင္ အေနထုိင္နဲ႔ပါဆံုးျဖတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း မိဘအသုိင္း၀ုိင္းဟာ တစ္ခုလပ္သမီးကုိ မ်ားစြာၾကပ္မတ္ထိန္းသိမ္းမႈေတြ ျပဳလုပ္ၾကတာလည္းျဖစ္ပါတယ္..
တစ္ခုလပ္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပညာေရး၊ စီးပြားေရးဘယ္ေနရာမွာ ကန္႔သတ္ခံရၿပီး လုပ္ခြင့္မရတာရွိပါသလဲ.. လူမႈေရးနစ္နာမႈေတြကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေရာ အမ်ဳိးသားမွာပါ ထိခုိက္ၾကရတာပါပဲ..
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲနဲ ရႈတ္ေနတာရွိပါတယ္.. ေမၿငိမ္းေဆာင္းပါးဟာ ႏွစ္ခုကြဲေနသလုိပဲ.. တစ္ခုလပ္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္မွာ ရင္ဆုိင္ရပါတယ္ဆုိတဲ့ လူမႈေရးနစ္နာမႈေတြဟာ ပံုမွန္ အိမ္ေထာင္သည္နဲ႔ အပ်ဳိေတြမွာ မရွိၾကပါဘူး.. ဒီေတာ့ အခြင့္အေရးဆုိတာက ဒီတခုလပ္အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ အျခားအမ်ဳိးသမီးေတြ ကြာျခားခ်က္ကုိ ဆိုခ်င္တာလား.. ဒါေပမဲ့ ဒီလုိယူဆမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ (ေမၿငိမ္းေရးခဲ့တဲ့ဒီေဆာင္းပါးဟာ) အမ်ဳိးသမီးထုရဲ႕အခြင့္အေရးထိ မသြားပါဘူး..
ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ကေန အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရးထိ မသြားသြားေအာင္ ဆြဲၾကည့္ရေအာင္.. အမ်ဳိးသမီးထုတစ္ရပ္လံုးဟာ အမ်ဳိးသားေတြထက္ အေနအထုိင္ပုိဆင္ျခင္ရတယ္.. တစ္ခုလပ္အမ်ဳိးသမီးဟာ တစ္ခုလပ္အမ်ဳိးသားထက္..အိမ္ေထာင္သည္အမ်ဳိးသမီးဟာ အိမ္ေထာင္သည္အမ်ဳိးသားထက္.. အပ်ဳိဟာ လူပ်ဳိထက္ ပုိၿပီးအေနထုိင္ ဂရုစိုက္ရတယ္.. ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ဂရုစုိက္ေ၀ဖန္မႈကုိ ပုိခံရတယ္.. ေဖာက္ျပန္ခဲ့ရင္ အေနမတတ္ခဲ့ရင္ အမ်ဳိးသားမ်ားထက္ ပုိရႈတ္ခ်ခံရတယ္ဆုိတာေတြ ရွိေနတယ္ဗ်ာ..
ဒါေပမဲ့ ဒါကုိ အမ်ဳိးသမီးအခြင့္အေရး တန္းတူရမႈမရွိပါဘူးဆုိရင္ေတာ့ ေယာက္်ားေတြနဲ႔အျပဳိင္ ေယာက္်ားယူခြင့္ ရည္းစားထားခြင့္ေတြအတြက္ တုိက္ပြဲ၀င္ရသလုိျဖစ္ေနမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀လက္မခံခ်င္ပါဘူးဗ်ာ.. ခုေမၿငိမ္းေဆာင္းပါးကုိ တလြဲအသံုးခ်ၿပီး လမ္းလြဲလုိက္ၾကမဲ့ မိန္းကေလးေတြမ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေမၿငိမ္းဘယ္လုိေနမလဲ..
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီျပသနာကုိ အမ်ဳိးသမီးထုရဲ႕ အခြင့္အေရးအျဖစ္မျမင္ပဲ ႏွစ္ဖက္လံုးရဲ႕ အခြင့္ေရးဆံုးရႈံးမႈလုိ႔ပဲ ျမင္တယ္ဗ်ာ.. တခုလပ္ျဖစ္ရျခင္းဟာ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္တဲ့ ျပစ္မႈမ်ဳိးမဟုတ္၊ ႏွိမ္စရာမလုိ၊ ပစ္ပယ္စရာမလုိပဲ ပံုမွန္ဆက္ဆံမႈေတြ နဲ႔သာလည္ပတ္ႏုိင္ေအာင္ ျမန္မာ့အသုိင္း၀ုိင္းဟာ အျမင္ရွိလာေအာင္ ျပဳျပင္ဖုိ႔သာ တုိက္တြန္းမယ္ဗ်ာ..
အမ်ဳိးသားေတြထက္ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ ေနထုိင္မႈကုိ ပုိဂရုစုိက္တာကုိေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈအျဖစ္ေတာင္ လက္ဆင့္ကမ္းထိန္းသိမ္းခ်င္ပါတယ္.. ဒါမွလည္း ဆုိခဲ့ဘူးသလုိ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ကမၻာမွာ ကုိယ္က်င့္တရားအေကာင္းဆံုး ျမတ္ႏုိးတန္ဖိုးထားဖြယ္ မိန္းကေလးေတြအျဖစ္ ဆက္ၿပီးရပ္တည္ႏုိင္မွာေပ့ါဗ်ာ..
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြမွာ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ရွိေသးတယ္.. ခုခ်ိန္ထိႏုိင္ငံေရးမွာဆုိရင္လည္း ၀န္ႀကီးအဆင့္မွာေတာင္ အမ်ဳိးသမီးေတြမရွိၾကေသးဘူး.. အမ်ဳိးသားေတြဟာ ဒီေနရာေတြကုိ လက္လႊဲေပးဘုိ႔စိတ္ကူးမရွိၾကေသးတာမွန္သလုိ အမ်ဳိးသမီးေတြကုိယ္တုိင္ကလည္း ငါတုိ႔ဟာ ဘာမဆုိျဖစ္ႏုိင္ပါလားဆုိုတဲ့ အျမင္ေတြရွိလာဘုိ႔ လုိပါတယ္..
ဒီေတာ့ ေမၿငိမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ငါတုိ႔ဟာ အမ်ဳိးသားေတြထက္ ႏွိမ္ခံေနရပါလားဆုိတဲ့စိတ္ထက္ ငါတုိ႔ဟာ ဘာမွမနိမ့္က် မေနာက္က်ေနဘူးဆုိတဲ့စိတ္.. တန္းတူပဲဆုိတဲ့စိတ္ေတြ၀င္လာၿပီး ႀကိဳးစားလုိတဲ့စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္ေစမဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ဳိးေလးေတြကုိ ေလ့လာၿပီးေရးပါဦး..
တကယ္လို႔ အျမင္မတူတာေလးေတြ ရွိခဲ့မယ္ဆုိရင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိေ၀ဖန္ခြင့္ ျပဳပါဦးဗ်ာ..
ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
မ်ဳိးျမန္မာ
Post a Comment