က်မဘ၀မွာ လူမႈေလာကနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ရတဲ့ ျပႆနာေတြ မၾကာခဏ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ၁၉၈၈မွာ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ေနတဲ့ က်မက ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီးျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းရက္ရွည္ေတြ ပိတ္ေတာ့ စိတ္က် ေလလြင့္ခံစားရတာကို အံတုရင္း စာေရးဆရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၀က်ေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္ ၃ႏွစ္ ေက်ာ္ျပီမို႔.. ေက်ာင္းေတြကလည္း ျပန္မဖြင့္ေသးခ်ိန္..။ အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ ရန္ကုန္မွာ ေခတ္ကို မေက်နပ္မႈ ေၾကာင့္ေရာ.. တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေထြေထြ အက်ပ္အတည္း ေတြေၾကာင့္ေရာ.. လူငယ္ေတြထဲမွာ စိတ္ေလတာ၊ စိတ္က်တာေတြကို သိသိသာသာ ခံစားလာေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေျခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ က်မတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာလည္း ကေလးယူဖို႔ စဥ္းစား လာၾကရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက က်မနဲ႔ အိမ္ေထာင္ဘက္နဲ႔က ကေလးမယူခ်င္ပါဘူး။ သူက အစြန္းေရာက္ အႏုပညာသမား၊ က်မကလည္း စိတ္ခံစားမႈေနာက္လိုက္သူ။ ဆိုေတာ့.. က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက လြတ္လပ္ခ်င္တာ။ က်မတို႔က ဆာ့တ္(Jean-Paul Sartre) နဲ႔ ဒီဗူးဗြား(Simone de Beauvoir) ကို အားက်ခဲ့တာ … :D။ 'ဘယ္လို အေႏွာင္အဖြဲ႔မွ မရွိေသာ.. လြတ္လပ္ေသာ... စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာျဖင့္ အတူေနထိုင္ျခင္း' ဆိုပါေတာ့။
ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ့္လူ႔ေဘာင္ရဲ႕ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ကန္႔သတ္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ မလြယ္ခဲ့ပါဘူး။ က်မကိုယ္တိုင္ အိမ္ေထာင္တခုတည္ျမဲေရးအတြက္ သားသမီး ယူသင့္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကို လက္ခံခဲ့မိရာက ကေလးယူခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီရက္ေတြမွာ က်မ စိတ္ထဲ လြတ္လပ္လိုစိတ္နဲ႔ မိခင္ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ လြန္ဆြဲျပီး စာေတြေတာ္ေတာ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ (အဲဒီထဲမွာ ‘အေမတေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာ’ ဆိုရင္ မိခင္ေမတၱာမရွိတဲ့ ဇာတ္လမ္းဆိုျပီး ေတာ္ေတာ္ ေ၀ဖန္ခံခဲ့ရတာပါ)။
က်မကေတာ့ ကေလးကို အိမ္ေထာင္တည္ျမဲေရးအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ယူတာမ်ိဳးဟာ မွားတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ကေလးဘက္က ၾကည့္ရင္ အသံုးခ်ခံရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ မတရားပါဘူး။ (တကယ့္ကို ကေလးဆိုတာကို ခ်စ္လို႔၊ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ကေလးထားခ်င္လို႔ ေမြးတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္)။ တကယ္ေတာ့ ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက သနားစရာသိပ္ေကာင္းတာပါ။ သူတို႔ခမ်ာ မိဘဆိုတာကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိ။ ပံုသြင္းခြင့္မရွိ။ မိဘေတြကသာ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ကေလးကို ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္း အျဖစ္ သတ္မွတ္ျပီး လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံ သြင္းယူတာတို႔၊ အမိန္႔ေပးတာတို႔၊ ႏွိပ္စက္တာတို႔ လုပ္ခြင့္ရ ေနၾကတာပါ။ (က်မကိုယ္တိုင္ ေမြးထားတဲ့ ကေလးကို အိမ္ေထာင္က်ိဳးဒဏ္ေၾကာင့္ အႏိုင္က်င့္သလို အမ်ားၾကီး လုပ္ခဲ့ဖူးေသးတာပါ)။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ 'မိဘ'ဆိုတဲ့ အတၱေၾကာင့္ပါပဲ။ က်မကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ သားသမီးအေပၚထားတဲ့ မိဘေမတၱာ ဆိုတာထဲမွာ အတၱက ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပါေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါကိုေျပာခ်င္လို႔ သားဦး ကိုယ္၀န္ ေဆာင္ကာလမွာပဲ က်မ ၀တၳဳတပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳေလး ခု တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ ကိုယ့္ေၾကာင့္ လူျဖစ္လာရတဲ့ကေလးကို အေမဆိုတဲ့ အတၱကို သံုးျပီး ဘယ္ေလာက္ ဗိုလ္က်မိတတ္ၾကသလဲဆိုတာကို ေျပာျပခ်င္တာပါပဲ။
(ဒီတေလာ အီေမလ္ကေန အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာေတြအေၾကာင္းေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာလာတဲ့သူေတြအတြက္လည္း ရည္ရြယ္ပါတယ္)
ခင္နန္းငယ္၏ ေမေမ
(ဒီေနရာက ပံု)
(၁)
ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္က သမင္ပ်ဳိမတစ္ေကာင္လို ရွက္ရြံ႕ပ်ိဳမ်စ္ဟန္ အျပည့္ရွိခဲ့သည့္ သမီးကေလးက ခုေတာ့ ၿမိဳင့္ေရွ႕မွာ ျခေသၤ့ပ်ဳိ တစ္ေကာင္လို မာန္ထည္ ၀င့္ႂကြားေနသည္။ သမီးမ်က္လုံးေတြက စူးရဲစြာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္လက္လို႔။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းေနေအာင္ေစ့ပိတ္ ထားရင္း ၿမိဳင့္စကားေတြ နားေထာင္ေနေသာ သမီးက တိုက္ပြဲ၀င္သူရဲေကာင္း၏ ဟန္ပန္မ်ဳိးႏွင့္လည္း ရဲပ ေနျပန္သည္။
“ေမေမေျပာတာသမီး လက္ခံတယ္မဟုတ္လား”
သမီးက တခ်က္ေတာ့ ေငးသြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ
“ရပါတယ္ေမေမ၊ သမီးက ေမေမမ်ား အတူေနဖို႔ ေခၚထားခ်င္မလားလိို႔ပါ။ တကယ္လည္း ေမေမေျပာသလိုပဲ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာ အေျခအေနေပးရင္ ႏွစ္ေယာက္သီးသန္႔ေနတာကိုပဲ သေဘာက်တာပါ။ ခုလည္း သူက သမီးကို ေခၚသြားခ်င္တာပဲ မဟုတ္လား”
သမီးက ေလသံေအးႏွင္ ့ေျပာသည္။ ခဏၾကာမွ
“သမီးက ေမေမခြဲႏိုင္လိိိမ့္မယ္မထင္ခဲ့ဘူး။”
ဟု တိုးည့ံည့ံ ေရရြတ္သည္။ ထိုစကားသံတြင္ ေၾကကြဲရိပ္တခ်ဳိ႕ပါမည္လားဟု ၿမိဳင္ ေတြးမၾကည့္ ခ်င္ေတာ့ပါ။
သမီးမ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြက စိုလက္ေနၾကသည္။ သမီးက စိတ္မ်ား ထိခိုက္ ေနတာလား။ ၿမိဳင္သည္ သမီးအတြက္ေတာ့ သမီး မၾကာခဏ ဖြင့္ေျပာဖူးသလို အစားထိုး မရႏိုင္သည့္အေမ ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ခုလည္း မိခင္ကို ခ်စ္သည့္သမီး ပီသစြာ သမီးကေတာ့ ‘ေမေမ့ခမ်ာ ငါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွာစိုးလို႔သာ အလြယ္တကူလိုက္ေလ်ာရတာပဲ’ ဟု ေတြးကာ ၀မ္းနည္းေနျခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္သည္။
သုိ႔ဆိုလွ်င္ေတာ၊့ ၿမိဳင္ကပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာ သမီးကို အားနာရပါမည္။ တကယ္ေတာ့၊ ၿမိဳင္သည္ သမီး၏ ဘ၀ကို မပိုင္ေတာ့ေသာ ဆိုင္ရုံမွ်သာဆိုင္ေသာ မိန္းမတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆုံးျဖတ္ခဲ့ျခင္းကသာ သမီးကုိ ခြဲထြက္ခြင့္ျပဳလြယ္သည့္ ေမေမ ျဖစ္ခဲ့ရျခင္းသာပင္။
ေက်ာခိုင္းထြက္သြားေသာ သမီး၏ ညာဘက္ေဘးမွာ ၿမိဳင္အလြန္သေဘာတူသည့္ သမီး၏ ခ်စ္သူ ခင္ပြန္းေလာင္း “ခိုင္သန္႔”၏အရိပ္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ သမီးက သိပ္ေတာ္တာပဲ။ အင္မတန္ ႏွစ္လိုဖြယ္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ (ရည္မြန္ေအးခ်မ္းၿပီး အလုပ္ႀကိဳးစားကာ သမီးကို သိပ္ခ်စ္မွန္းသိသာသည့္ မ်က္၀န္းမ်ားရွိေသာ) ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့တာ မဟုတ္လား။
ဒီေနရာမွာ သမီးက ၿမိဳင့္ထက္ ကံေကာင္းခဲ့သည္မို႔ပင္ ၿမိဳင္ဆက္ေနမည့္ တဘ၀စာလုံးမွာ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ရွိႏိုင္မွာ မဟုတ္လား။ ထိုသို႔ေသာ ခ်စ္ရသူတစ္ေယာက္ကို တခါက ၿမိဳင္ လိုခ်င္ခဲ့ဖူးသည္ေလ။ ေက်နပ္ သာယာစြာ မ်က္လႊာကိုဖိပိတ္စဥ္မွာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔မွ ၿပဳံးေနလ်က္ႏွင့္ မ်က္ရည္ေႏြးေတြက စီးက် လာသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္က အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္ ၿမိဳင္ႏွင့္ ခုၿမိဳင့္ရဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္သမီး ခင္နန္းငယ္တို႔ကေတာ့ အေျခအေနခ်င္း သိပ္ ကြာျခားသည္ပဲေနာ္။
(၂)
ထိုစဥ္က ခင္နန္းၿမိဳင္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔တေန႔မွာ၊ ေဖေဖႏွင့္ေမေမေရွ႔၌ ၿမိဳင္က အလြန္ ရွက္ရြံ႔တုန္လႈပ္ေနသည္။ ထိုေန႔ကေတာ့၊ ၿမိဳင္၏ခင္ပြန္းျဖစ္လာမည့္ သမီးေဖေဖ ကိုေဇာ္က ၿမိဳင့္ကို လူႀကီးစုံရာႏွင့္ လာေရာက္ေတာင္းရမး္ေသာေန႔ပဲ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ျဖင့္ ခင္နန္းၿမိဳင္ ကေလးက အပ်ံသင္စငွက္ကေလးလို ေပ်ာ္လို႔။ ဒါေပမယ့္၊ ရွက္စႏိုးျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထို ရွက္ရြံသိမ္ေမြ႔တတ္မႈတို႔ကို ရဲ၀ံံ့ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေသာ အစြမ္းသတၱိအျဖစ္ ေျပာင္းပစ္လိုက္သည္ကေတာ့ သမီးျဖစ္လာမည့္သေႏၶပဲ ျဖစ္သည္။
+++++
ကိုေဇာ့္ကို ေတြ႔ဖူးရစဥ္တုန္းက ၿမိဳင့္အသက္က ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္၊ တကၠသိုလ္မွာ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။ အရာရွိ ေဖေဖႏွင့္ သူေဌးမ်ိဳး ေမေမတို႔၏ သားသမီးငါးေယာက္အနက္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးဘ၀မွာ ၿမိဳင္က စာေရးကဗ်ာေရး၊ ပန္းခ်ီေတြေရးျဖင့္ ထက္ျမက္ခ်င္လွသူျဖစ္သည္၊။ ေမေမက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ကာ ရွက္ရြံ႔အားငယ္မွ မိ္္္္န္းမပီသသည္ဟု ယူဆစဥ္မွာ ၿမိဳင္ကေတာ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ဘ၀အတြင္းရွိ က်ားသစ္မကေလးလို တစုံတရာကုိ ရင္ဆိုင္ဖို႔ အၿမဲ ျပင္ဆင္ေနတတ္သည္။ ထို႔ေႀကာင့္ပဲ၊ ကိုေဇာ့္ကို ေမ်ာ္လင့္ျဖစ္ခဲ့သည္ ထင္၏။ ၿပီးေတာ့၊ အစ္ကိုေတြက ၿမိဳင့္ကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လွသည္။ ေနာက္ဆုံး၊ ကိုေဇာ္ႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ရခဲ့သည္ကပင္လ်င္ ေဖေဖ၏ေခတ္မီေသာ အျမင္ရွိျခင္းေၾကာင့္သာ။ ကိုေဇာ့္ေနာက္ကို လိုက္ရေသာေန႔က ၿမိဳင္က သိသိသာသာပဲ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ေလွာင္အိမ္္္ထဲက က်ားသစ္ပ်ိဳမေလး လြတ္လာၿပီ။ ကိုေဇာ့္ကိုလည္း သိပ္ခ်စ္ခင္ေနခဲ့သည္။ ကိုေဇာ္က ၿမိဳင့္ထက္ အသက္သုံးႏွစ္သာ ႀကီးေသာ္လည္း အမ်ားၾကီး လူႀကီးဆန္သည္။ စီပြားရွာရျခင္းကုိ သိပ္စုံမက္သည္။ ၿပီးေတာ့၊ အေရးၾကီးဆံုး အရည္အခ်င္းက ၿမိဳင့္ကို အလိုလိုက္သည္။
မွတ္မိေသးသည္။ ကိုေဇာ္ႏွင့္ယူၿပီးခါစမွာ ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္ေနေသာ ၿမိဳင္က တသက္လံုးက လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ သြားခ်င္ေနခဲ့သည့္ ခရီးေတြကို ကားတစ္စီးႏွင့္ ေလ်ာက္သြားေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့၊ သိပ္ေက်နပ္စရာေကာင္းစြာ တကၠသိုလ္မွာ နည္းျပဆရာမ အလုပ္ရေတာ့ ၿမိဳင္သည္ ေလာကတြင္ ကံအေကာင္းဆုံး၊ စိတ္ေက်နပ္မႈကို အပိုင္ႏိုင္ရဆုံးမိန္းမအျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ဂုဏ္ယူေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က၊ ကိုေဇာ့္ကို ေခါင္းၫွိတ္ျဖစ္ခဲ့သည္ကပင္ အခ်စ္စစ္ရဲ့လားဟု တခါတခါ ေတြးမိဖူးသည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို၊ ၿမိဳင္က ကိုေဇာ့္အတြက္ အိမ္ရွင္မ-ေကာင္း မျဖစ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ပါပဲ။
ေၾကာ့ရွင္းလွပသည့္ဆရာမဟူသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ကုိ ဖက္တြယ္ကာ စာသင္ရျခင္း၌သာ စိတ္၀င္စားခဲ့သည္။ ကိုေဇာ္ကလည္း ထိုစဥ္က ေတာ့ ေက်နပ္လို႔။ ေနာက္မွ၊ အိမ္ေထာင္သက္ သုံးႏွစ္အၾကာမွာ ကေလးယူၾကစို႔ ဟု ကိုေဇာ္က ေျပာလာေတာ့တာ။ ၿမိဳင္က အလြန္အမင္း တုန္လႈပ္သြားရေတာ့သည္။ သားသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ၿမိဳင္ဆက္ဆံဖို႔ မတတ္ႏိုင္ေသး။ ၿပီးေတာ့၊ ေမ့ေမ့လို သိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာအေမမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္သလုိ၊ အလိုလိုက္မိ၍ သားသမီးဆိုးမွာကုိလည္း စိုးရိ္မ္လွသည္။ အို.. ၿမိဳင္ လြတ္လပ္၍လည္း မ၀ေသးဘဲေနာ္။ ခုမွ လြတ္လပ္ဖူးခါစ ရွိေသးတာ။ ဒါေပမဲ့၊ သည္တၾကိမ္မွာေတာ့ျဖင့္ ‘ၿမိဳင္ ကေလး မေမြးခ်င္ေသးပါဘူး ကုိေဇာ္ရယ္’ ဟု ႏြဲ႔ေပမယ့္လည္း ကိုေဇာ္က မသာယာေတာ့ျပန္။
ၿပီးေတာ့၊ ၿမိဳင္ျမင္ခဲ့ရဖူးေသာ ဗိုက္ေက်ာျပတ္ဒဏ္ရာေတြ၊ ပြေယာင္းေယာင္း ဒါမွမဟုတ္ ျပားပိန္္္ပိန္ ခႏၶာကိုယ္ေတြ၊ ျပင္းထန္ေသာ နာက်င္ကိုက္ခဲရမႈေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ထိန္းသိမ္း ပ်ိဳးေထာင္ရေသာ ဒုကၡတုိ႔ကို အေတြး၌ပင္ ေဇာေခၽြးျပန္ကာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲ ေနခဲ့ရသည္။ ကေလးမယူ၍ ကိုေဇာ္စိတ္ၿငိဳျငင္မွာကုိေတာ့လည္း ေၾကာက္ေသးသည္။ ၿမိဳင္က တစ္ေယာက္တည္းဘ၀ မွာေတာ့လည္း ေနတတ္မည္မထင္။ ၿပီးေတာ့၊ ေမေမတို႔ႏွင့္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့။ ကိုေဇာ့္အရိပ္ေအာက္မွ လြတ္လပ္ေနရေသာၿမိဳင္ ဘ၀ကိုပဲ ၿမိဳင္တပ္မက္လွသည္။
သို႔ႏွင့္ပင္၊ “ၿမိဳင္မလွေတာ့ရင္လည္း ခ်စ္ရမွာေနာ္” ဟု ကုိေဇာ့္ကို ခၽြဲႏြဲ႔သလိုလိုႏွင့္ အတည္ေျပာၿပီး သားသမီးယူဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ခဲ့ၾကသည္။ သေႏၶအျဖစ္ သမီး စတင္ ခိုတြယ္လာစဥ္မွာ ကိုေဇာ့္ကုိ အသိေပးေသာ ၿမိဳင့္အသံကပင္ ေအးေအးသက္သာ ႏိုင္လြန္းေနခဲ့ျပီ။ ၿမိဳင့္ငယ္ဘ၀မွာ အျပည့္အ၀ မခံစားခဲ့ရေသာ လြတ္လပ္မႈအရသာကို ၿမိဳင့္ကုိယ္ပြားရင္ေသြးကုိ ေပးအပ္ႏိုင္မည္ ဟူေသာ အေတြးကပဲ ၿမိဳင့္ကို တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးေစခဲ့သည္ ထင္၏။
သမီးကို ေမြးဖြားခ်ိန္မွာေတာ့ ၿမိဳင္အလုပ္က ထြက္ခဲ့သည္။ သမီးေဖေဖကပင္ အံံ့ၾသ တုန္လႈပ္ခဲ့ေသး၏။ သူကေတာ့ အဲသေလာက္ထိ မလိုအပ္လွဟု ထင္လိမ့္မည္။ ဒါေပမဲ့၊ ၿမ္ိဳင့္အတြက္ ကေတာ့ သမီးကို အခ်ိန္ျပည့္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္ေရးက ဘ၀၏ အေရးပါဆုံးတာ၀န္သာ ျဖစ္လာျပီ။ သမီးေဖေဖကေတာ့ ၿမိဳင္က သမီးကို ပုံသြင္းေနတာတဲ့။
သမီးကို ေမြးခဲ့ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ မဖြဲ႔ျဖစ္။ ၀ါသနာပါရာ ပန္းခ်ီတစ္ေၾကာင္းမွ မျခစ္ျဖစ္သည္ကို ပထမေတာ့ ၿမိဳင္ သိပ္စိတ္ထိခိုက္ရသည္။ သမီးက ၿမိဳင့္ကုိ တူလွသည္။ ေျခဆံလက္ဆံ ရွည္ရွည္၊ အသားညိဳလဲ့လဲ့၊ ဆံပင္ထူထူနက္နက္ေတြႏွင့္။ ေနာက္ေတာ၊့ ၿမဳိင္သည္္ သမီးထံမွာ ကဗ်ာမ်ားစြာ ပန္းခ်ီမ်ားစြာ ဆက္တိုက္ဖန္တီးေတာ့သည္။
သမီး၏မ်က္ခုံးေတြကို ကြမ္းရုိုးေတြႏွင့္ ရိပ္ရိပ္ ပုံေဖၚ၊ ႏွာတံဖြဖြ ဆြဲထင္ေစ၊ ေျခဆံလက္ဆံေတြကို ျပဳျပင္ ေျဖာင့္စင္းေပးႏွင့္ သမီးပန္းခ်ီေတြ။ သမီးကုိ စကားသင္၊ အကသင္ႏွင့္ သမီးကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့သည္မဟုတ္လား။ သမီးက ၿမိဳင္ရဲ့ ဖန္တီးမႈတခု။
ၿမိဳင္မရခဲ့ေသာ ေတာင့္တခဲ့ဖူးသမွ်ကို သမီး ရရမည္။ သမီးက လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ၊ ရွင္သန္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ၿမိဳင္ကေတာ့ တစတစႏွင့္ ရုပ္လုံးေပၚလာေသာ ၿမိဳင့္လက္ရာ ပန္ခ်ီးကားတခ်ပ္ကို အားရေက်နပ္စြာ တမက္တေမာ ဖက္တြယ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
ၿမိဳင္အတြက္ ၿမိဳင္သည္လည္းေကာင္း၊ သမီးေဖေဖသည္လည္းေကာင္း သမီးေဖေဖအလိုရွိေသာ ေနာက္ထပ္ ပြားစီးမည့္ ရင္ေသြးမ်ားသည္လည္းေကာင္း သိျမင္ေနစရာ မလိုေတာ့။ တကယ္ေတာ့ “ခင္နန္းငယ္”ဟာ “ခင္နန္းၿမိဳင္”အသစ္ကေလးသာ ျဖစ္ရမည္။
(၃)
ခင္နန္းငယ္ကုိ ေမြးဖြားသည့္ ျပာသိုလဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ခင္နန္းၿမိဳင္ရဲ့ဘ၀တစ္ခု လုံးလုံး လ်ားလ်ား ေသဆုံးသြားခဲ့သည္ပဲ။ ဒါ ေသခ်ာသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုေသဆုံးျခင္းက တခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ ရွင္သန္ႏိုင္ေသာ ေသဆုံးျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ေသဆုံးသူကိုယ္တိုင္က ႏွစ္ျခိဳက္စြာ ဖန္တီး လိုက္ေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ၊ သမီးကို “ခင္နန္းၿမိဳင္”ဟုပင္ အမည္ေပးခ်င္တာ ျဖစ္သည္။
အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာမွ သြက္လက္ရွင္သန္ရေသာ ခင္နန္းၿမိဳင္က သမီးတစ္ေယာက္ရဲ့ အေမဘ၀မွာ ေသဆုံးပစ္လိုက္ရတာ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ၿမိဳင့္အတြက္ေတာ့ ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွ သည္။ ဒါေပမယ့္၊ သမီး၏ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈက ၿမိဳင့္ကို ဖမ္းစားခဲ့သည္။ သမီးဟာ ခင္နန္းျမိဳင္ပါပဲဟု တခါတရံ တီးတိုးေရရြတ္မိေတာ့ တခါမွာ သမီးေဖေဖၾကားသြားၿပီး စိတ္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္း ေနခဲ့ဖူးသည္။
သမီးကုိ ေမြးအၿပီးမွာ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္သာရွိေသးေသာ ၿမိဳင္က အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္လို အိုစာသြား ကာ တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေရာက္လာသည့္ သမီးကေတာ့ အသက္ငါးႏွစ္ အရြယ္မွစ၍ပင္ ၿမိဳင့္အတြက္ သိပ္ျပည့္စုံေသာ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ အားရ ေက်နပ္စရာေကာင္းသလဲ…။
အသက္ေလးႏွစ္မျပည့္တျပည့္မွာ သမီးကို မူႀကိဳေက်ာင္း စထားေတာ့ ထိုအရြယ္မွာတုန္းက ေၾကာက္ရြံ႕ ေနတတ္ေသာ ပါးကြက္က်ားကေလးႏွင့္ ခင္နန္းၿမိဳင္၏ ငယ္ဘ၀ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ၊ ဂါ၀န္ ျဖဴလြလြ ဖါးဖါးႏွင့္ ဆံပင္ႏွစ္ဖက္ခြဲစည္း လုံးလုံးကေလးႏွင့္ ႏႈတ္္ခမ္းနီပါးနီ ေဆးျခယ္ေသာ ေကာ္ပတ္ရုပ္ကေလးလို သမီး ခင္နန္းငယ္ကို လွပ ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရေစခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့၊ ႏွစ္စဥ္ ေက်ာင္းကပြဲေတြမွာ သမီးက သူမ၏စိတ္ကို ေနရာေတာ္ခင္းအက၊ ဆီမီးခြက္အက၊ ကဗ်ာလြတ္အက၊ ယိုးဒယားကန္ေတာ့ခန္းအကမ်ားျဖင့္ ေက်နပ္ေစခဲ့သည္။ ၿမိဳင္ငယ္ငယ္က အဲလို သိပ္ က ခ်င္ေနခဲ့သူမဟုတ္လား။ (ျမိဳင့္ေမေမက မၾကိဳက္လို႔ ကခြင့္မရဖူးခဲ့တာ)။ ထိုအခါ၊ သမီး၏အားကုိးခ်စ္ခင္ျခင္းကို အျပည့္အ၀ ပိုင္ဆိုင္ရျခင္း၌လည္း ၿမိဳင္က စုံမက္သာယာခဲ့သည္။
ဒါေပမဲ့၊ ၿမိဳင္ျဖစ္ေစခ်င္သလို သမီးက ပန္းခ်ီႏွင့္ကဗ်ာကုိ စိတ္မ၀င္စားစဥ္ကေတာ့ ၿမိဳင္သည္ ရက္အေတာ္ၾကာ ေအာင္ စိတ္ေျခာက္ခ်ားေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေတာ့၊ သမီးက ေစာင္းတီးၿပီး သီခ်င္းဆိုရာ၌ ကၽြမ္းက်င္သူ ျဖစ္လာမွပင္ ၿမိဳင့္ရဲ႕ ေျခာက္ခ်ားအိပ္မက္ညတို႔ ကုန္ဆုံးခဲ့ရသည္ ကိုေတာ့ ၿမိဳင္ ခုထိ သတိတရ ရွိဆဲပင္ျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာ္ၾကားေသာသမီးသည္ ၿမိဳင္အလိုခ်င္ဆုံး ဆႏၵတစ္ခုကိုုပါ သယ္ေဆာင္ လာခဲ့သည္။ ခိုင္သန္႔ကို သမီးေခၚလာေသာ ေန႔မွာပင္ သမီးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ၿမိဳင့္ အလုိဆႏၵတို႔က နိဂုံးခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့တာ ျဖစ္၏။ ၿမိဳင္ငယ္စဥ္က စိတ္ကူူးယဥ္ခဲ့ဖူးေသာ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ၫိုေမွာင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ေယာက္်ားပ်ိဳတစ္ေယာက္ကို သမီးက ခ်စ္ခြင့္ရသတဲ့။ ထိုေကာင္ေလးကလည္း သမီးကို ခ်စ္ခင္ စုံမက္စြာ ေပါင္းသင္းလိုသတ့ဲ။
ထိုညက ၿမိဳင္ငိုသည္။ ၿပီးေတာ့၊ အားရပါးရ ရယ္သည္။‘သမီးခင္နန္းငယ္ကို ေတြ႔ရင္ ဒါ… ၿမိဳင္ပါပဲလို႔ပဲ ထင္မိတယ္။ ၿမိဳင္ရယ္... သမီးကေတာ့ တကယ့္ကို မင္းပါပဲ။ သမီးတစ္ေယာက္ဟာ အေမတစ္ေယာက္နဲ႔ ခုေလာက္တူႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ္တို႔ မထင္ခဲ့ဖူးဘူး‘ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္တူ စကားမ်ားစြာ ၾကားခဲ့ဖူးတာ သတိရသည္။ ထိုအခါ…
ဟင့္အင္း..မတူပါဘူး။ ခင္နန္းငယ္ဟာ ၿမိဳင့္ထက္ ျပည့္စုံရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခင္နန္းၿမိဳင္ရဲ့ ဘ၀အသစ္ ျဖစ္တယ္…
ဟု ၿမိဳင္ အၿမဲ ျငင္းဆန္ျဖစ္ရသည္။ ခုေရာ.. တကယ့္ကို ေက်နပ္အားရဖြယ္ (ျမိဳင္ကိုယ္တိုင္လိုခ်င္ခဲ့ဖူးေသာ) ဘ၀ကုိ သမီးက အရယူႏိုင္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ၿမိဳင္တုန္းက စိတ္ကူးယဥ္ရရုံထက္ ပိုသာခြင့္မရခဲ့ေသာ အေျခအေနတစ္ရပ္ကုိ ၿမိဳင္အသက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ ကိုယ္ပြားရုပ္ကေလးက ပိုင္သြားရတာ။ လိုဘျပည့္စြာ ၿမိဳင္ ရယ္ေမာမိေတာ့သည္။
(၄)
ခုိင္သန္႔ႏွင့္ ယွဥ္တြဲထိုင္ကာ ကန္ေတာ့ေနေသာ သမီးက မ်က္လုံးအိမ္မွာ မ်က္ရည္တို႔ ၀ိုင္းေနသည္။ ၿမိဳင္ကေတာ့ “ေမေမ သမီးကုိ ခြဲႏိုင္တာ သမီးသိပ္၀မ္းနည္းတာပဲ” ဟု အနားလာကာ ေျပာသြားေသာ မၾကာေသးခင္က သမီးစကားကုိ ျပန္သတိရကာ စိတ္မေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ေနမိသည္။ သမီးေဖေဖကေတာ့ သိသိသာသာပင္ မ်က္ႏွာပ်က္လို႔။ မ်က္ႏွာပ်က္စရာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ကြယ္။ သမီးဟာ အေကာင္းဆုံးလမ္းကို ေလ်ာက္ႏိုင္ခဲ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့၊ ကိုေဇာ္ကလည္း အေဖတစ္ေယာက္ရဲ့တာ၀န္ကို ေက်ႏိုင္ခဲ့တာပဲမဟုတ္လား။ သမီးကို တိုက္ခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ ကားတစ္စီးလက္ဖြဲ႔ႏိုင္တာ ခုေခတ္ရဲ့ မိဘေတြအတြက္ေတာ့ သိပ္ေက်နပ္ စရာေကာင္းတာပါ.. လို႔ ကိုေဇာ့္ကို ႏွစ္သိမ့္ရဦးမည္။
သမီးကုိ ကားတံခါး၀ထိလိုက္ပို႔ေတာ့ လက္ဖ၀ါးေတြကိုဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သမီးလက္ဖ်ားေတြက ေအးစက္ေနသည္။ “သမီး အားငယ္လိုက္တာ ေမေမ”တဲ့။ ၿမိဳင့္ရင္ေတြ ဆူပြက္လာသည္။ မဟုတ္ဘူး... သမီးေပ်ာ္ရမွာ ။ ၿမိဳင့္သမီးဟာ ရဲရင့္ရမယ္။ “သမီး.. ေပ်ာ္ရမွာေလ” ဟု ၿမိဳင္တင္တင္းမာမာပဲ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ သမီးက တစုံတရာကုိ အားတင္းသလို ျမိဳင့္လက္ကို တခ်က္ တင္းတင္း ၫွစ္လာသည္။ ကားစက္ႏႈိးသံအဆူမွာ “သမီး ေမ့ေမ့ကို လြမ္းေနေနာ္” ဟူေသာ ၿမိဳင္အသံက လြင္ေနျပန္၏။ သည္ေတာ့၊ သမီးက ယဲ့ယဲ့ ၿပဳံးျပသည္။ ၿမိဳင့္တုန္းက ေမ့ေမ့ကိုလြမ္းသည္ထက္ ဘ၀သစ္၌ ေပ်ာ္ခ်င္သည္က မ်ားေနခဲ့သည္ကို သတိရသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ၊ သမီးကိုက်ေတာ့ ၿမိဳင့္ကို လြမ္းေနေစခ်င္ျပန္၏။ သမီး၏ တြယ္တာမႈကို ပိုင္ရေသာ အေမဘ၀ကိုေတာ့ ၿမိဳင္က ရလိုေသးသည္ေလ။
+++++
သမီးတို႔ကားေလးေပ်ာက္အသြားမွာ ရုတ္တရက္ သမီး၏ေမေမ ခင္နန္းၿမိဳင္ဆိုေသာ နာမ္တရားက ဗုန္းကနဲ လဲက်သြားသည္ ထင္၏။ မိုက္ကနဲ တစ္ခ်က္မူးေ၀သြားၿပီး ခဏခ်င္းမွာပင္ ဖ်တ္ကနဲ ထင္လင္းလာေသာ လွ်ပ္ေရာင္ကို ျမင္ရ၏။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာ ေသဆုံးေနေသာ ခင္နန္းၿမိဳင္၏ဘ၀ ျပန္လည္ ရွင္သန္လာခဲ့ၿပီ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ၊ ၿမိဳင့္ကိုယ္လက္တို႔ ေပါ့ပါးလာသည္။ ၾကည့္မွန္ထဲတြင္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ရိပ္တို႔ျဖင့္ ေဒၚခင္နန္းၿမိဳင္ကို ေတြ႔ရသည္။ တကယ္ေတာ့၊ အဲဒီ ေဒၚခင္နန္းၿမိဳင္က တစုံတေယာက္အတြက္သာ အၿမဲ အသက္ရွင္ခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ ပထမဆုံး.. ေဖေဖနဲ႔ေမေမအတြက္၊ ေနာက္ေတာ့ သမီးေဖေဖအတြက္.. ၿပီးေတာ့… သမီးအတြက္။ ခုေတာ့၊ ခင္နန္းၿမိဳင္ထင္သလို ဆက္ဆံ၍ ရေသာ သမီးေဖေဖ၏အရိပ္ေအာက္မွာ ခင္နန္းၿမိဳင္က ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္သူဘ၀ ရျပန္ၿပီ။ သမီးအတြက္ ခင္နန္းၿမိဳင္မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့၊ ခင္နန္းၿမိဳင္လိုခ်င္သမွ်ကုိ သမီးက စားသုံးခြင့္ ရသြားခဲ့ၿပီေလ။
+++++
ထုံးဖြဲ႔ထားေသာဆံပင္တုိ႔ကိုေျဖခ်လိုက္ေတာ့ ခင္နန္းၿမိဳင္က လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ကလိုပဲ ႏုပ်ဳိသြားျပန္သည္ ထင္၏။ ‘ၿမိဳင္ကသိပ္အတၱႀကီးတယ္’ဟု သမီးေဖေဖေျပာတာ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ ခုေတာ့ျဖင့္၊ ၿမိဳင္မ်က္လုံးေတြက တဖိတ္ဖိတ္လက္လုိ႔။ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲက အ၀တ္အစား သုံးစုံခန္႔ႏွင့္ ကင္မရာတစ္လုံး၊ ေဆး၀ါးပစၥည္းအျပည့္အစုံတို႔ကို ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴးပဲ ထပ္မံ စစ္ေဆးျဖစ္သည္။ ၿမိဳင္တစ္ဦးတည္း ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားမည္။ သမီးေဖေဖကို ကန္ေတာ့ေတာ့၊ သမီးေဖေဖက စိတ္မသက္သာဟန္ျဖင့္ၾကည့္ကာ ၿမိဳင္ သိပ္ၾကာၾကာ မေနနဲ႔ေနာ္… တဲ့။
ၿမိဳင္က တကယ့္သေျပခက္အရြယ္ကေလးလို ခစ္ခစ္ပါေအာင္ရယ္ကာ “ခင္နန္းၿမိဳင္က သူ႔ရဲ့ ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ ခ်ည္တိုင္ကိုေတာ့ ျပန္လာမွာပါ ကိုေဇာ္ရယ္။ ခုခရီးကလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ က်င္းပတဲ့ ျပန္လည္ ရွင္သန္ျခင္း အထိမ္းအမွတ္ သက္သက္ပါ” ဟုျပန္ေျဖမိသည္။ တကယ္လညး္ ရင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္လွသည္။ သည္ေန႔ သည္ရက္ သည္အခ်ိန္ကို ေရာက္ရဖို႔အတြက္ ၿမိဳင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လုံးလုံး ေစာင့္ဆုိုင္းခဲ့ရသည္ ကိုေတာ့ ၿမိဳင္ကပဲ အသိဆုံးျဖစ္သည္မဟုတ္လား။
ၿပီးေတာ့၊ သမီးေဖေဖမရွိသည့္ အကာကြယ္မဲ့ဘ၀မွာ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္ေပ်ာ္ရႊင္ႏို္င္ခြင့္ မရႏိုင္သည္ ကိုလည္း သမီးေဖေဖအေျပာအရ အတၱႀကီးလွသည္ဆိုေသာ ၿမိဳင္က သိပ္နားလည္သည္ပဲေလ။
+++++
ေမျငိမ္း
ရင္ခုန္ပြင့္မဂၢဇင္း၊ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၉၀။
7 comments:
ခံစားလိုက္ရပါတယ္.. ဆရာမ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္းမိဘ (အေဖ) ႏွင့္ျပႆနာေတြရွိတယ္ ။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ပညာေရးေပါ့ ။ ကၽြန္ေတာ္ Singapore ကိုမလာခ်င္ဘူး အေဖအတင္းအႏိုင္က်င့္ ပို႔လို႕ေရာက္ခဲ့ရတာ။ သူ႕ဘက္ကလည္းသူ႕အေတြးနဲ႕သူမွန္မယ္ ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘက္ကလည္ း ေပးဆပ္ (ဆံုးရႈံး) ရတာ မနည္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ရည္မွန္းခ်က္ ၊ ေနာက္ ခ်စ္ရတဲ့သူ (:D) ျပီးေတာ့ကို္ယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မႈ ၊ ေနာက္ေတာ့ လည္းအေဖ့ရဲ့ေကာင္းေစခ်င္စိတ္ ၊ မိဘေမတၱာ (အတၱ) ကိုလည္း နားလည္ခြင့္လႊတ္ႏိုင္သြားပါျပ ီ။
ကိုေအာင္ျဖိဳးေရ.. ဒီေနရာမွာတခုရွိတာက မိဘေတြက သားသမီးအေပၚ အႏိုင္က်င့္သလိုျဖစ္တာေတာ့ မွန္တယ္.. ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာက အဲဒီအႏိုင္က်င့္မႈက မွန္ကန္တဲ့ေစတနာပါ မပါဆိုတာကိုေတာ့ သားသမီးက နားလည္ဖို႔လိုတယ္ေနာ္။ ခု ကိုေအာင္ျဖိဳး မိဘကို နားလည္သလိုေပါ့။ မိဘစကားနားေထာင္ရင္ေကာင္းတယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမ တပည့္ေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးဖူးတယ္။ အဲဒီမွာ တေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ မိဘစကားနားေထာင္ သိဒၶတၳေတာင္ ဘုရားျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အမက ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘုရားဆိုတာ ေတာ္ရ့ုလူမျဖစ္တဲ့အရာ..ေတာ္ရုံလူနားမလည္ႏို္င္တဲ့အရာ။ ဒါေၾကာင့္ သုေဒၶါဒနမင္းၾကီးတို႔က နားမလည္ႏိုင္တာ။ဒါေပမဲ့ သိဒၶတၳက မိဘစကားနားေထာင္ရင္ ဘုရားမျဖစ္ေတာင္မွ ဘုရင္ေတာ့ ျဖစ္တယ္လို႔။ ခု ကိုေအာင္ျဖိဳးမိဘေတြကေတာ့ မမွားဘူးထင္တယ္ေနာ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စကၤာပူဟာ ဘ၀အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ေနရာ။ကိုယ့္တိုင္းျပည္က သင္စရာပညာေတာင္မရွိတဲ့အရပ္။ ျပီးေတာ့ တိုင္းတပါးမွာ တေယာက္တည္း ရပ္တည္ရတာကလည္း confidence ရေစတာပဲ။ ခ်စ္ရတဲ့သူကိုလည္း ခဏပဲ ခြဲခဲ့ရတာပါ.. ေနာင္တခ်ိန္ ေအာင္ျမင္တဲ့ အနာဂတ္မွာ အတူ ေပ်ာ္ခြင့္ရဖို႔ဆိုပါေတာ့။ အမေတာင္ အနာဂတ္အတြက္ ခဏခြဲရတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း လံုးခ်င္းတအုပ္ေရးဖူးေသးတယ္။'ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕ မနက္ျဖန္'တဲ့။ အဲလိုသာေတြးထားပါေနာ္..။
ဆရာမ အရမ္းေကာင္းတာပဲ..ဒါေပမဲ့ ဆရာမ ကိုေဇာ္ဖက္က veiw မပါဘူးေနာ္..မိန္းမတေယာက္ကအတၱဆန္စြာ သာသမီးအေပၚပဲ ဂရုစိုက္ေနရင္ ခင္ပြန္းေတြက သိပ္မၾကိဳက္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကိုဖတ္ဘူးထားေတာ့ေလ..
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီထဲက ခင္နန္းျမိဳင္ ကံေကာင္းပါတယ္..က်ေနာ္လဲ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့မိဘေတြၾကားမွာၾကီးပ်င္းခဲ့ဘူးေတာ့အဲလိုမ်ိဳးဖန္တီးခ်င္ခဲ့တာ..ဆရာမ ဟဲဟဲ..
လုပါပါဦးဆရာမ.. ခ်စ္သူတို့ရဲ့ မနက္ျဖန္ေလး..
ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္ဆရာမေရ.. စာအုပ္ေကာင္းေတြငတ္ေနသူက်ေနာ့္အတြက္ေတာ့..ဆရာမရဲ့စာေတြဖတ္ေနရတာနဲ့တင္
ျပည့္စံုေနသလိုခံစားရပါတယ္.
ေလးစားလ်က္..
ေက်းွဇူးပါပဲ ။ ဆရာမရဲ့ Comments ေတြ အတြက္ေရာ ၊ ခုတေလာမျပတ္တင္ေပးေနတဲ့ ၀တၱဳတိုေတြအတြက္ေရာေပါ့ ။ တတ္ႏိုင္ရင္ေလ ဆရာမရဲ့ စာစုစာရင္းေလးလုပ္ျပီးတင္ထားေပးပါ့ လား။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့မွတ္တိုင္တစ္ခု အေနနဲ႕ အေရးပါတယ္လို႕ထင္မိလို႕ပါ။
သည္ေန႔စာၾကမ္းပိုး အမတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႔လို (သူကဆရာမ တပည့္ပါ) တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမ Popular ျဖစ္ေၾကာင္းၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ ဆရာမကအေတာ္ငယ္ေသးတယ္ဆိုတာေရာ ၊ အက်ီလက္ရွည္အျမဲ၀တ္ျပီး စာသင္ရင္ဆံပင္ကိုအျမဲစည္းထား တတ္တယ္ဆိုတာကိုေရာ၊ ေနာက္နားခ်ိန္ေရာက္ရင္ဆံပင္ကို ျဖန္႕ခ်ထားတတ္ျပီး အဲဒီက်ရင္ေက်ာင္းသားေတြကေခ်ာင္းေတာင္ ၾကည့္ၾကရတယ္ဆိုတာကိုေရာပဲ ။ (ကၽြန္ေတာ္ကို စပ္စုတယ္ထင္လားမသိ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ၊ေလးစားရတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့ Personality ကိုလည္းစိတ္၀င္စားလို႔ပါ။ )
သမုဒယႏြယ္.. ၀တၳဳအရေတာ့ ကိုေဇာ္က ခပ္ေအးေအးသမားပါပဲ၊ ျပီးေတာ့ ခင္နန္းျမိဳင္လုပ္ေနတာေတြက လင္သားဘက္က ကန္႔ကြက္ေလာက္စရာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ..ေနာ္၊ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြေတာ့ တင္ေပးႏို္ငမွာမဟုတ္၊ ၀တၳဳတိုေတြေတာင္ ျပန္မရိုက္ႏို္ငလို႔ အကုန္တင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အားေပးတဲ့အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးပါေနာ္၊
ကိုေအာင္ျဖိဳးေရ.. ကိုယ့္အေၾကာင္းေျပာတာဆိုေတာ့ ျပန္ေျပာစရာစကားမရွိ၊ အမထင္တာေတာ့ အမတပည့္ေဟာင္းဆိုရင္.. အမကို ေဟာ့ေရွာ့လို႔ေျပာမွာပဲ..ဟုတ္တယ္မို႔လား..ဟဲဟဲ.. ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာဆရာမနဲ႔လည္း မတူဘူးလို႔ေကာ မေျပာဘူးလားဟင္..:D
Aunty !
Thanks for the post. Its exactly how i feeling about my daughter..
:P I want her to be a good dancer, i want her to be a national swimmer,i want her to be a good writer. I want her to be a hot , sexi and beautiful girl. I m trying my best to get my doll ( the perfect doll )of my own. It is true that i m not fair, but i am living in this crazy world only for her.
Post a Comment