ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၄)

(ေနရာသစ္တခုမွာ ဘ၀ကို တစ္ကေန ျပန္ျပန္စခဲ့ဖူးတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေတာ့။ ခုလည္း အသစ္ကေန ျပန္စေနရတာေလ။ ပင္ပန္းလိုက္တာ..။ ေရသစ္ေျမသစ္ ၀န္းက်င္သစ္ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြထဲမွာ တကယ္ပဲ စိတ္ေမာလူေမာ..။ အခ်ိန္ဆင္းရဲတယ္ဆိုတဲ့စကားက အပိုတင္စားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ ရထားစီးေနခ်ိန္ပါမခ်န္ စာဖတ္တဲ့ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။ ဒါမွပဲ တပတ္တရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးျပီး Blog မွန္မွန္ ေရးႏိုင္ေအာင္။ ေစာင့္ဖတ္သူေတြကို အားနာတာေရာ.. ကိုယ့္ရဲ႕ေရးခ်င္စိတ္က ခၽြန္းအုပ္မရတာေၾကာင့္ေရာ.. တပတ္တပုဒ္ပံုမွန္တင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ..။ အဲဒီၾကားထဲက ခုလို ေနာက္က် က် သြားရတာေတြ အတြက္ေတာ့)။

+++++

၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္မွာ စျပီးအကာင္အထည္ေဖာ္မယ္ဆိုတဲ့ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းရဲ႕ အဓိက ဦးတည္ခ်က္က ပညာေရးစနစ္ဟာ Information Technology ကို အေျခခံျပီး ေက်ာင္းသားေတြ ပညာရည္ျမင့္မားဖို႔ပါတဲ့။ အဲဒီအတြက္ ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာ အေဟာင္းေတြေရာက္လာပါတယ္။ Model နိမ့္တာကို မေျပာေတာ့ပါဘူး.. အျမင္ကိုက ေတာ္ေတာ္ မလွေတာ့တဲ့ မီးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္ ကြန္ပ်ဴတာေတြအတြက္ ေက်ာင္းေတြမွာ အခန္းေကာင္းေကာင္းတခု အဆင္သင့္ ျပင္ထားရပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအတြက္ လိုအပ္ခ်က္အျဖစ္ ေလေအးေပးစက္ေတြ တပ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခန္းေတြကို Multimedia Classroom လို႔ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ရပါတယ္။ ျပီးရင္ ပညာေရးေကာင္စီ ဥကၠ႒အပါအ၀င္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ဥကၠ႒ျဖစ္ထေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ညြန္႔ကို ရက္ခ်ိန္းေတာင္းျပီး ဖြင့္ပြဲ ဖိတ္ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဗိုခင္ညြန္႔ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့နဲ႔ လာဖြင့္မယ့္ေန႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေစာင့္ၾကိဳျပီးသကာလ ဖြင့္ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အဆင့္က အဲဒီသတင္း ဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ… သတင္းစာထဲမွာ ျပစရာပါသြားဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီ အဲဒီရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ Multimedia Classroom ဆိုတာဟာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တံခါးပိတ္ေသာ့ခတ္ထားတဲ့၊ အခြင့္ထူးခံ ဆရာမတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕သာ ၀င္ေရာက္ကိုင္တြယ္ သံုးစြဲခြင့္ရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာခန္းေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္မ်ားတာကေတာ့ မီးမွန္မွန္ မလာတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့ေလ။

(အဲဒီစီမံကိန္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာအေရာင္းဆိုင္ေတြ၊ ေလေအးေပးစက္ဆိုင္ေတြ၊ UPS ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို ျမန္မာျပည္ထဲ အေရာက္သြင္းခြင့္ရတဲ့ ရဲႏိုင္၀င္း(ဗိုခင္ညြန္႔သား) ေက်းဇူးေပါ့ေလ… တခါတေလေတာ့ ဒါကပဲ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းထဲက Hidden Agenda တခုလားလို႔ က်မ ေတြးမိတတ္ပါတယ္)

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ Time-table ထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာခ်ိန္လို႔ တပတ္တခ်ိန္ပါေပမဲ့ တလမွ တၾကိမ္ေတာင္ မ၀င္ရတတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေက်ာင္းက Multimedia Class ကေန ကြန္ပ်ဴတာ သံုးတတ္သြားတဲ့သူ တေယာက္မွ(တေယာက္မွ) မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ ရွိတယ္လို႔ ထုတ္ျပရင္လည္း အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ အခြင့္ထူးခံတေယာက္သာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာပဲ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္လည္း စေန တနဂၤေႏြေတြမွာ နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းေတြ ျမိဳ႕နယ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးရံုးေတြမွာ ျမန္မာ့ရုပ္သံကေန ဘာသာရပ္အလိုက္ သင္ၾကားခ်က္ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြ လႊင့္ေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပမဲ့ အင္မတန္ပ်င္းစရာေကာင္းလွျပီး ဘယ္လို အာမခံခ်က္မ်ိဳးမွ မရွိတဲ့ အဲဒီအစီအစဥ္ကို ၂ပတ္ထက္ပိုျပီး ဘယ္သူမွမလာၾကပါဘူး။ က်မအပါအ၀င္ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာမွာေတာ့ ျမိဳ႔နယ္ေတြထိ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ကိုယ္စရိတ္ကိုယ္ခံျပီး သြားၾကရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စရိတ္ျပန္ေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ေပမဲ့လည္း ေပၚမလာပါပဲ။ က်မဆို ကေလးငယ္ငယ္ေလးကို ထားခဲ့ျပီး ေမာ္လျမိဳင္ကေန သံျဖဴဇရပ္ထိ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာက ၄ပတ္လည္းေျမာက္ေရာ ေက်ာင္းသားတေယာက္မွ မလာလုိ႔ဆိ္ုျပီး အစီအစဥ္ရပ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက ေျပာတာေတာ့ အဲဒီ ရုပ္သံနဲ႔ ပို႔ခ်တဲ့အစီအစဥ္က ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုပဲ.. :D မြန္ျပည္နယ္မပါဘူးျဖစ္မယ္။

အဲဒီတုန္းက သူတို႔ေအာင္ျမင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ပင္ပန္းၾကရသလို ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာလည္း နစ္မြန္းၾကရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီတုန္းက အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ သင္ရိုးက မ်ားေတာ့ ရုပ္သံက လႊင့္တဲ့ အပုဒ္ေတြကမ်ား အေရးၾကီးသလားလို႔ ထင္ၾကျပီး အဲဒီအပုဒ္ေတြ ဖိက်က္ၾက..။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအပုဒ္ေတြက အနီးကပ္သင္တန္းခ်ိန္က်ကာမွ ျဖဳတ္တဲ့အထဲ ပါေနတာမ်ိဳး.. (ဆန္းတယ္ေနာ္.. က်မတို႔ ႏိုင္ငံေလာက္ ပညာေရးကို လုပ္ခ်င္သလို ပစၥလကၡတ္လုပ္တာမ်ိဳး၊ ကလိမ္ကညစ္လုပ္တာမ်ိဳး ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရွိဘူးထင္ပါတယ္.. က်မ ေလ့လာရသေလာက္ေတာ့ မေတြ႔ဖူး ေသးပါဘူး)။

ျပီးေတာ့ တႏွစ္လံုးကို သင္ရိုးအျဖစ္ အပုဒ္ ၂၀ေလာက္ ထည့္ထားျပီး စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ၂ပတ္သာလိုေတာ့တဲ့ အနီးကပ္သင္တန္းခ်ိန္က်မွ ၁၀ပုဒ္ေလာက္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ အမ်ားစုက က်က္ထားတဲ့ စာေတြ ျပဳတ္တဲ့အထဲ ပါသြားတာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းလဲ..။ ဒီေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္ပတ္အလို က်မွ တဘာသာကို အနည္းဆံုး အသစ္ ၅ပုဒ္ ထပ္က်က္ၾကရပါတယ္။ ဆိုေတာ့ Major တခုမွာ အနည္းဆံုး ၅ဘာသာရွိတာမို႔ ၂ပတ္မွာ ၂၅ ပုဒ္ ထပ္က်က္ရပါမယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာေမဂ်ာက လြဲရင္ က်န္တဲ့ ဘာသာေတြက အဂၤလိပ္လို က်က္ရတာ။ ျမန္မာစာဆိုရင္လည္း ေက်ာက္စာေတြ.. ကဗ်ာစာသား.. စကားေျပစာသား Quotation ေတြ က်က္ရတာ။ ဘယ္လိုမွ မက်က္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြ အင္မတန္ပင္ပန္းၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔လည္း တႏွစ္လံုး အလုပ္လုပ္ျပီး ဒီအနီးကပ္ကာလမွပဲ အလုပ္ေတြကေန ခြင့္ေတြယူျပီး က်ဴရွင္ေတြယူရ.. စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို နယ္ေဒသေတြကေန တကၠသိုလ္ရွိရာျမိဳ႕ကို လာေနၾကရတာမို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားၾကတာေၾကာင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ကလည္း အေရးၾကီး ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေတာ္ရံု အပင္ပန္းလည္း မခံႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခိုးခ်ရတဲ့ လမ္းကိုပဲ ေရြးပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာကေတာ့ တျခား အာရံုမ်ားစရာ ပတ္၀န္းက်င္နည္းပါးတာေၾကာင့္ေရာ.. ဆရာ ဆရာမေတြက အနီးကပ္သင္တန္းေတြမွာ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြကို က်က္မွတ္ရလြယ္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္ၾကတာ ေၾကာင့္ေရာ.. က်ဴရွင္ေတြက ပိုက္ဆံယူသင္တယ္ဆိုေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ေအာင္ တကယ္ သင္ေပးတာေၾကာင့္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းစာအတြက္ သိပ္အခက္အခဲ မၾကံဳၾကရပါဘူး။ ေအာင္မွတ္ဖိုးေလာက္ကိုေတာ့ ျပင္ဆင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ခိုးခ်တဲ့ ဓေလ့ မထြန္းကားခဲ့တာပါ။

အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ အနီးကပ္က်မွ သင္ရိုးေတြကို ျဖဳတ္ခ်ပစ္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေ၀းသင္ဌာနက ဆရာဆရာမၾကီးေတြကို က်မတို႔ ႏွစ္တိုင္း စိတ္ခုၾက.. စိတ္ဆိုးၾကရပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိလည္း သူတို႔ ဘာလို႔ အဲလို လုပ္တာလဲဆိုတာကို နားမလည္ပါဘူး။ က်မကေတာ့ ႏွစ္စကတည္းက ၁၅ပုဒ္ျပ႒ာန္းရင္လည္း ၁၅ပုဒ္ေပါ့။ စာေမးပြဲမွာလည္း အဲဒီ ၁၅ပုဒ္ထဲကပဲ ေမးေပါ့။ အဲဒါကို မေျဖႏိုင္ရင္ ေက်ာင္းသားအျပစ္ေပါ့။ ခုေတာ့ သူတို႔ လုပ္ပံုကိုက ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ တမင္ညစ္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ခိုးခ်ေအာင္ တြန္းပို႔ေန သလိုပဲလို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေ၀းသင္ဌာနက ဆရာမၾကီးတေယာက္ကို ေမးမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲလို အနီးကပ္က်မွ ပုဒ္ေရေတြျဖဳတ္ပစ္တာမ်ိဳး အသစ္တိုး တာမ်ိဳး လုပ္တာလဲ.. လို႔။ အဲဒီ ဆရာမၾကီးက ေျပာပါတယ္။ ျဖဳတ္ပစ္လည္း အကုန္က်က္ထားျပီးသားဆိုရင္ ေျဖႏိုင္ရမွာ ေပါ့.. တဲ့။ သူေျပာတာ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြအေနနဲ႔ ထည့္တြက္ေပးရမွာက ေက်ာင္းသားေတြ ဆီမွာ ရွိေနႏိုင္တဲ့ Exam Fright ကိုပါ။ ဒီေတာ့ စာေမးပြဲ သိပ္နီးလာခ်ိန္က်မွ ဘာသာတိုင္းမွာ ကိုယ္က်က္ထားတဲ့စာ ျပဳတ္သြားျပီး ကိုယ္မသိတဲ့.. ကိုယ္က်က္မထားတဲ့ စာေတြ ထပ္တိုးလာတာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္ေလာက္တုန္လႈပ္ေစမလဲ..။ ဒါဟာ ဆရာဆရာမေတြမွာ အလိုလို ရွိေနသင့္တဲ့ Hidden ethic ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးဆက္ရေစတဲ့ မူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ျပႆနာက ေမာ္လျမိဳင္မွာ ရွိေနတုန္းမွာေတာ့ က်မအတြက္ သိပ္ သိသိသာသာၾကီး မထိခိုက္ေစခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက အတန္အသင့္ စာလိုက္ႏိုင္တာ ေၾကာင့္ပါပဲ။

+++++

၂၀၀၀ရဲ႕ ေဆာင္းဦး ႏို၀င္ဘာ..။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ျမသီလာမွာ စာသင္ခ်ိန္ေတြနဲ႔.. ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ က်မ နပမ္းလံုး ေနရတုန္းမွာပဲ.. အေမ့ဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ အေဖေနမေကာင္းဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ အသက္ ၅၆ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ အေဖက လူငယ္ေလးလို သြက္လက္ေနတတ္တာ။ က်မနဲ႔ အေဖ့ကို ေမာင္ႏွမ က်ေနတာပဲလို႔ လူတိုင္းက ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္။ ျပီးေတာ့ အရက္မေသာက္ ဘီယာမေသာက္.. ေဆးလိပ္ မေသာက္.. ၀ိုင္နီကိုေတာင္ ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္သာ ေသာက္တတ္တဲ့ အေဖက အသည္းကင္ဆာ.. ျဖစ္ရသတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္က ၀မ္းကိုက္ပိုး အသည္းကို ေရာက္တယ္ဆိုလား.. ျဖစ္ဖူးရာကေန.. ။ ေနာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္က်ေတာ့ အသည္းေရာင္ အသား၀ါနဲ႔ ေဆးရံုတက္ရရာက အေဖ အသည္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆးေတြ အမ်ားၾကီးေသာက္ခဲ့ရဖူးတာ မွတ္မိတယ္။

ညီမအလတ္က ေျပာတယ္.. အေဖအေျခအေန သိပ္မေကာင္းဘူးတဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ေက်ာင္းက ခြင့္ယူျပီး မိသားတစုလံုး ရန္ကုန္ဆင္းရပါတယ္။ အေဖ့ကို အဲလို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ တခါမွ မေတြ႔ဖူးတာမို႔ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေဖက သတၱိေတာ့ တကယ္ ေကာင္းတာ.. ကင္ဆာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး သူ႔ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာဦးမ်ိဳးသြယ္နဲ႔ ညွိပါတယ္။ ဓာတ္မကင္ဘူး.. အနာအက်င္ အကိုက္အခဲေ၀ဒနာ သက္သာေစမယ့္ ေဆးပဲ ေပးပါ.. တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေျခအေနသိေနတဲ့ အေဖကေရာ က်ိတ္ျပီး ခံစားမေနဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာမလဲ..။ က်မရင္ထဲမွာ မခ်ိဘူး။ အေမ့စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ က်မက အေဖ့သမီးေလ..။ အေဖကို အထင္ၾကီး.. အခ်စ္ၾကီး.. ျပီးေတာ့ အေဖကို ကိုးကြယ္သူ..။ အေဖ့ကို က်မ တခါမွ ေက်းဇူးမဆပ္ဖူးေသးပါဘူး။ က်မ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္တက္ေနတုန္း အေဖ တေခါက္ အသည္းအသန္ ျဖစ္တုန္းကလည္း က်မက ေက်ာင္းစာတဘက္နဲ႔ ေနသာသလို ေနခဲ့တာ။ အေဖ့ကိုေရာ အေမ့ကိုပါ ခုခ်ိန္ထိ က်မ ျပဳျပဳစုစု တခါမွ မရွိဖူးေသး။ ျပဳစုဖို႔လည္း မၾကံဳၾကိဳက္တတ္။ အေဖနဲ႔ အေမကသာ က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဒုကၡခံခဲ့ရရွာတယ္။ အဲလိုနဲ႔ပဲ က်မဘ၀မွာ ေက်းဇူးအေၾကြးေတြ မ်ားလွခ်ည့္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မဘ၀ထဲ အျမဲ မေအးမခ်မ္း မတည္မျငိမ္ ရွိေနရတာမ်ားလားလို႔လည္း မၾကာခဏ ေတြးမိတတ္ပါတယ္။ ခုထိ က်မမွာ ရွိတဲ့ ေသရာပါမယ့္ ဒဏ္ရာက အဲဒါပါ..။

ဒီတေခါက္မွာလည္း အေဖ့နား ၁၀ရက္ေလာက္ေနျပီး က်မ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္ရျပန္ပါတယ္။ အေဖ့ဆီ ခဏ ခဏ ဆင္းလာမယ္လို႔ က်မေျပာခဲ့ေသးတာ။ အေဖကေတာင္ ‘အမေလး ပင္ပန္းတယ္.. မလာနဲ႔.. ေႏြက်မွလာ.. ငါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး’လို႔ ခပ္မာမာျပန္ေျပာခဲ့ေသးတာ…။ က်မစိတ္ထဲ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀.. အေဖ အသည္းအသန္ျဖစ္စဥ္က ဆရာ၀န္က 5 years survival လို႔ ေျပာခဲ့ျပီး အေဖက ခုခ်ိန္ထိ ေနေနရေသးတာပဲလို႔ ေတြးေနပါတယ္။ က်မ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္ေရာက္ျပီး တပတ္တခါ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္.. ၾကားေနရတဲ့ အေဖ့ အသံက မာတုန္း..။ အစားအေသာက္လည္း မပ်က္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ေရာက္လာပါတယ္။ အေမက ဒီလကို စိတ္ပူရွာပါတယ္။ အေဖ့ေမြးေန႔က ေဖေဖာ္၀ါရီ ၉ရက္ေလ..။ အေမကေျပာတယ္.. သမီးေရ.. သက္တမ္းေစ့ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေမြးေန႔ေလး ဂရုစိုက္ရမယ္တဲ့..။ က်မမွာ ရင္ကို ေမာေနတာပါပဲ..။ အဲဒီတုန္းကဆို က်မအသက္ ၃၆ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အေဖလည္း ၅၆ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မိစံုဖစံု ေနလို႔ ရေသးတဲ့ အရြယ္ေတြပါ..လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

(အေမ.. အေဖနဲ႔ က်မ ၁၉၉၅ တုန္းက)

အေဖ့ေမြးေန႔ ေက်ာ္သြားေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္.. စိတ္ထဲ အေဖေတာ့ ဒီေတာင္ေက်ာ္ျပီလို႔ ယံုေတာ့တာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ခါတိုင္းဖုန္းဆက္ေနက်.. တနဂၤေႏြမွာ က်မ အိမ္ကို ဖုန္းမေခၚျဖစ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၉ရက္မနက္.. (က်မတို႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနတာတခုက အဲဒီေန႔က အေဖ့ ဗမာလိုေမြးေန႔ပါ)။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတုန္း ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးတို႔ ဘားအံနားမွာ ဟယ္လီေကာ္ပတာ ပ်က္က်လို႔.. ဆိုတဲ့ သတင္း ၀င္လာပါတယ္။ မနက္ ၉နာရီေလာက္တဲ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မ စိတ္၀င္စားရံူပါပဲ.. သိပ္စိတ္မေကာင္း မျဖစ္မိလိုက္ပါဘူး။ ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးက က်မသိသေလာက္ တပ္ထဲမွာ Hard liner ေလ။ ျပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ တင္းမာျပီး ရိုင္းရိုင္းပ်ပ် ေျပာတတ္သူ။ ဒီေတာ့ သူ႔သတင္းအၾကားမွာ က်မက ေျပာလိုက္ေသး.. အဲဒါ ဘုရားရိုက္တာ.. လို႔။ အဲဒီည ၈နာရီ… က်မအိမ္ခန္းေလးထဲမွာ အေဆာင္ေန သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေတြ ၆ေယာက္ေလာက္က ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးတို႔ သတင္းကို နားေထာင္ဖို႔ ေရာက္ေနၾကတာ…။ က်မသမီးငယ္ေလးက ေပါင္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ သားၾကီးက သူ႔ကုတင္ေပၚ စာဖတ္ေန တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္………..

ညၾကီးမင္းၾကီးကို လိပ္ျပာအနက္ေလးတေကာင္ က်မတို႔ အိမ္ခန္းေလးထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူအုပ္စုထဲ ၀င္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါက လိပ္ျပာရဲ႕ သဘာ၀မဟုတ္ဘူးမို႔လား။ လိပ္ျပာဆိုတာ လူေၾကာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့.. အဲဒီလိပ္ျပာေလးက က်မပခံုးမွာ နား… ျပီးေတာ့ ေရွ႕နားေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ရာေက်ာ့္ပခံုးမွာ နား..။ ျပီးေတာ့ က်မေပါင္ေပၚအိပ္ေနတဲ့ သမီးေလးဆီ ပ်ံလာျပီး သမီးေလးပါးမွာ ေတာင္ပံေလး တျငိမ့္ျငိမ့္နဲ႔ နားပါတယ္..။ မထူးဆန္းဘူးလား။ တျခားဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ မသြားပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သားၾကီး ကုတင္ေဘးက နံရံမွာ သြားနားေနလိုက္တာ.. အဲဒီည ၁၁နာရီေလာက္မွ က်မတို႔ အိပ္ယာ၀င္တဲ့အထိ နားေနဆဲ..။ ျငိမ္လို႔။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ လိပ္ျပာေလး မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္(ရွိရင္ က်မတို႔ သတိထားမိ မွာေလ..)။ ေနာက္ထပ္ တခါမွလည္း အဲလို အိမ္ထဲ ၀င္မလာေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါတခုကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္…

ဒီလိုနဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀ရက္ေန႔မနက္ က်မေက်ာင္းကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖ ၁၉ရက္ေန႔ည ၉နာရီမတ္တင္းမွာ ဆံုးတယ္ဆိုတဲ့ ဖံုးသတင္းက ဌာနကို ေရာက္ေနပါျပီ။ မေန႔က ည ၉နာရီမတ္တင္းတဲ့။ လိပ္ျပာေလး က်မတို႔ဆီေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္နားပဲေပါ့။ လိပ္ျပာကို ၀ိဥာဥ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္လို႔လည္း အယူအဆရွိတာမို႔.. အေဖ က်မတို႔ဆီ လာခဲ့ေလသလား။ အေဖ့အနီးအနားမွာ ရွိမေနတာကလည္း က်မတို႔ မိသားစုပဲေလ။ အေဖ က်မတို႔ကို လာႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာလား……..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ေသခ်ာတာကေတာ့ အေဖ မရွိေတာ့တာဟာ က်မအတြက္ကေတာ့ ရပ္တည္ရာေျမၾကီး ကြဲအက္သြားတာပါ..။ ျပီးေတာ့ က်မဘ၀ရဲ႕ တ၀က္တိတိၾကီး အဓိပၸါယ္မဲ့သြားတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ကံဆိုးတာတခုကေတာ့ အေဖဆံုးခ်ိန္မွာ ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးတို႔ ကိစၥက ျဖစ္ျပီး ေကာဠာဟဠေတြ ပ်ံ႕ေနတာမို႔ အေအးတိုက္ေတြအကုန္ ပိတ္ထားပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အေဖ့ကို ေဆးရံုၾကီးအေအးတိုက္မွာပဲ ထားရမယ္တဲ့။ ေဆးရံုၾကီးအေအးတို္က္က အေအးမလံုေလာက္တာေၾကာင့္ေရာ.. အေဖ့ရဲ႕ ဆႏၵအရပါ အေမက အေဖ့ကို ေန႔ခ်င္းေျမခ်ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္တဲ့။ (အေဖတို႔ မာလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ သူ႔နာေရးသတင္းကို သူကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့တာပါ။ သူဆံုးေတာ့ အေမက အဲဒီစာရြက္ေလးကိုင္ျပီး ငိုရွာပါတယ္။ ျပီး အေဖေရးခဲ့တဲ့အတိုင္းေလးပဲ သတင္းစာထဲ ထည့္ခဲ့တာပါ.. အေဖက ပကာသနဆန္တာကို လံုးလံုး မၾကိဳက္ေလေတာ့ သူ႔နာေရးမွာေတာင္ ဦးသိန္းေရႊ(ပုသိမ္)တဲ့.. ဒါပဲ။ သူ႔ေနာက္ဆက္တြဲ ပညာ ရာထူးေတြ ဘာမွမထည့္၊ သားသမီးေတြဆိုလည္း နာမည္ေတြပဲ ပါတာ။ မိတ္ေဆြေတြက က်မတို႔ နာမည္ေတြနဲ႔ တြဲၾကည့္မွ အေဖပဲဆိုတာ ေသခ်ာတယ္လို႔ သိၾကရတာေလ.. ေတာ္ေသးတာက အေဖ့သားသမီး က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကလည္း က်မနာမည္ လိုပဲ တူတဲ့နာမည္ရွိဖို႔ ခဲယဥ္းလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တာေပါ့)။ ခုဆို ၈ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါျပီ။

က်မတို႔မိသားစု ေမာ္လျမိဳင္ကထြက္တဲ့ ညေနမွာပဲ အေဖက ရန္ကုန္မွာ ေျမက်ခဲ့ျပီေလ။ ဆိုေတာ့ က်မကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ .. အေဖလို႔ သတိရလိုက္ရင္.. ႏို၀င္ဘာလ က်မတို႔ မိသားစုသြားတုန္းက အျပန္မွာ ထိုင္ကန္ေတာ့ေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ရင္းက်န္ခဲ့တဲ့ မာမာခ်ာခ်ာပံုရိပ္နဲ႔ အေဖ့ကိုပဲ ျမင္ေယာင္တာပါ။ အဲဒီအခါ က်မစိတ္ထဲမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့ အေဖမရွိ။ အေအးတိုက္ထဲက ဆြဲထုုတ္လာတဲ့ အေဖနဲ႔တူတဲ့ ရုပ္အေလာင္းတခုမရွိ။ က်မအေဖဟာ က်မအေတြးထဲမွာေတာ့ အျမဲတမ္း သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ေနတဲ့.. အေဖ.. ပါပဲ။ ဒီေန႔ထက္ထိ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ရႈပ္.. တခုခုနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ျပီး အေဖ့ကို သတိမရလိုက္တဲ့ ေန႔ဆိုတာ က်မမွာ တေန႔မွ မရွိေသးပါ။

တကယ္ေတာ့ အဲလို အေဖမရွိေတာ့ကလည္း က်မဘ၀ရဲ႕ ေအးရိပ္တခုျဖစ္ေနတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ ၀န္းက်င္ကေန ခြာလာရတဲ့အေၾကာင္းတေၾကာင္း ျဖစ္လာတာပါ။ က်မကိုက ေအးျငိမ္းျခင္းကို ၾကာၾကာ မခံစားရဖို႔ ျပ႒ာန္း ခံထားရသူ ထင္ပါရဲ႕။

+++++

၂၀၀၁ နဲ႔ ၂၀၀၂ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအရကေတာ့ န၀တက အဲဒီကာလေတြထဲမွာ အန္တီစုကို ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန ျပန္လႊတ္ေပးတာေတြ…၊ အန္တီစု မႏၱေလးဘက္အသြားမွာ ရထားစီးေတာ့ အန္တီ့ မွတ္ပံုတင္နဲ႔ လက္မွတ္ေပၚက နာမည္မတူလို႔ အန္တီကို ရထားေပၚက ဆြဲခ်တယ္ဆိုတာေတြ.. အန္တီ့ စကားေျပာပြဲေတြ.. ခရီးသြားတာေတြကို ပိတ္တာ တားတာေတြ လုပ္လာတယ္ဆိုတာေတြလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တခါ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ.. အန္တီစုကို စစ္အစိုးရက သူတို႔ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္စီမံကိန္းေတြ ျပမယ္ဆိုျပီး အန္တီစု ေမာ္လျမိဳင္ အတၱရံတံတားကိုေတာင္ လာၾကည့္ပါေသးတယ္။ ဒီတပြဲမွာေတာ့ က်မ ေသခ်ာ မသိလိုက္ရပါဘူး။ သတင္းပဲ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ က်မတို႔ တကၠသိုလ္ရွိတဲ့ ေတာင္၀ိုင္းနဲ႔ တံတားက ေတာင္ဖ်ားနဲ႔ ေျမာက္ဖ်ားကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ က်မက ေမာ္လျမိဳင္မွာ တကယ့္ေတာသူမၾကီးလို ဘာမွ သိပ္မသိ..။ သတင္းေတြဆိုလည္း သဲ့သဲ့ ၾကားရံုသာ။ ဘယ္ေလာက္ ညံ့ေနလိုက္သလဲဆို ဘ၀မွာ စာသင္ဖို႔ရယ္.. မိသားစုကို ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ရယ္.. စိတ္ပါရင္ ပါသလို ၀တၳဳတိုေလးဘာေလး ေရးဖို႔ရယ္ပဲ သိေတာ့တာ။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း အဲလို အပူအပင္ ကင္းကင္း ေနရတာက အရသာရွိပါတယ္။

က်မ စဥ္းစားမိတယ္..။ မတရားသျဖင့္ႏိုင္လွတဲ့ ဒီစစ္အစိုးရသာ မရွိရင္ က်မတို႔အားလံုး ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေရာင့္ရဲျပီး ေနေနၾကမွာဆိုတာကို။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး။ က်မကေတာ့ အဲလို စာေလးသင္.. ၀တၳဳေလးေရး။ ရာေက်ာ္က လယ္လုပ္ ဆီၾကိတ္..။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ရက္ေတြဆို ရြာမွာ သြားေန… ဘယ္ေလာက္ ေအးခ်မ္းလိုက္မလဲ။က်မက ရာေက်ာ့္ကို ေျပာထားတာ က်မ ပင္စင္ယူျပီးရင္ ရြာမွာပဲ ေနျပီး စာေရးမယ္.. စာဖတ္မယ္လို႔။ တကယ္ေတာ့ ရြာက သူ႔ရြာေပမဲ့ က်မက အဲဒီရြာကို သိပ္ခ်စ္တာ။ သူ႔ကို အျမဲ စတယ္.. ငါက ရြာမွာ ေနခ်င္လို႔ .. အဲဒီလယ္ေတြနဲ႔ ေနခ်င္လို႔ မင္းကို ယူတာလို႔။ က်မေျပာဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ္…။ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက က်မတို႔ ရြာေလးအေၾကာင္းကို..။ ခုထိ က်မလြမ္းျပီဆို က်မဇာတိရန္ကုန္ကို မလြမ္းျဖစ္ဘဲ အဲဒီ ထံုးအိုင္ရြာေလးကိုပဲ လြမ္းတာ..။ အဲဒီရြာေလးအေၾကာင္း သိခ်င္သပ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကို သာ သြားဖတ္ပါေတာ့။

++++++

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၂ ထဲမွာေတာ့ ရာေက်ာ့္အတြက္ ရြာမွာ ဘယ္လိုမွ လယ္အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ အရင္းအႏွီးမ်ားလာတာကို မခံႏိုင္တာပါ။ စိုက္စရိတ္.. အလုပ္သမားစရိတ္.. ေနာက္ဆက္တြဲ စက္ဆီစရိတ္…။ ခက္တာက အေဖမရွိေတာ့ကတည္းက အေမကလည္း Tour Company ေတြကိုပဲ ကားေတြအပ္ျပီး ငွားစားတာမ်ိဳးပဲ လုပ္ေတာ့တာမို႔ ကိုယ္ လိုက္ေမာင္းစရာ.. လိုက္ၾကည့္စရာမလိုေတာ့။ ဒီေတာ့ ရာေက်ာ္လည္း အရင္လို အလုပ္လိုက္လုပ္စရာ မရွိေတာ့။ က်မကေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေပ်ာ္ေနျပီ..။ ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ေတာ့။ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ တခုေကာင္းတာက စစ္တပ္ရဲ႕ အေငြ႔အသက္နဲ႔ လံုးလံုး မပတ္သက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ စိတ္ထဲ အကုသိုလ္နည္းနည္းနဲ႔ သိပ္ေအးခ်မ္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရာေက်ာ္ကေတာ့ တခုခု ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ခ်င္ျပီတဲ့။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လြန္ဆြဲေနတုန္းမွာပဲ က်မကိုယ္တိုင္ ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းက ေပၚလာပါတယ္။ နဂိုတည္းက သားသမီး ၃ေယာက္ယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ က်မတို႔ဆီကို သားအငယ္ဆံုးေလးက စာရင္း လာတို႔လိုက္တာပါပဲ။

ရာေက်ာ္က ကေလးေတြေရွ႕ေရးကို စဥ္းစားပါတယ္။ သူ႔အလုပ္အကိုင္ကိုလည္း စဥ္းစားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ မြန္ျပည္နယ္နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္က လူငယ္ေတြ.. ျပီးေတာ့ သူ႔ညီအကို ေတြလိုပဲ ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္.. ထြက္တာေတာင္မွ မေလးရွားကိုပဲတဲ့။ သူ႔ညီအကိုေတြ ရွိလို႔မို႔။ က်မလည္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေမေမ့အနားေနရမယ္။ ျပီးေတာ့ အတန္း ၾကီးလာျပီျဖစ္တဲ့ သားၾကီးပညာေရးကို ၀ိုင္းၾကည့္မယ့္သူ မ်ားမယ္…။ ျပီးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္က က်မဇာတိေလ။ သူ႔ဇာတိမွာ ေနမရရင္ က်မဇာတိမွာ ေနရေပမေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဧည့္သည္ပဲေလ။ က်မတို႔ ရန္ကုန္ ျပန္လာမယ္လို႔ ေသခ်ာျပီဆိုေတာ့ အေမက ေပ်ာ္ရွာပါတယ္။ အေမက ရာေက်ာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာေလ။ က်မက ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္တင္တာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္..။ ရာေက်ာ္က passport ေလွ်ာက္တဲ့ ကိစၥေတြ လိုက္ လုပ္။ ေနာက္ ရြာက လယ္တခ်ိဳ႕ ေရာင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မေလးရွား သြားအလုပ္လုပ္ဖို႔ ေပါက္ေစ်းက ၆သိန္း။ စကၤာပူက ၁၀သိန္း..။ ဂ်ပန္ ၂၅သိန္း…။

ဒီလိုနဲ႔ က်မသားအငယ္ဆံုးေလးကို မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔မွာ ေမြးပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ ေခတ္အေျခအေနကို မွတ္တမ္းတင္ ရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ခြဲ… သမီးကို ေမြးတုန္းက ပိုက္ဆံ ၇၀၀၀ပဲ ကုန္ခဲ့တဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ သားငယ္ေလးေမြးေတာ့ အဲဒီ ဆရာ၀န္ၾကီးနဲ႔ပဲ.. ေဆးရံုကေတာ့ ရတနာမြန္ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းမွာ.. ဗိုက္ခြဲေမြးရတာ… ပိုက္ဆံက တသိန္းခြဲကုန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာပဲ က်မသူငယ္ခ်င္းက ရန္ကုန္ ေရႊဂံုတိုင္က SSC မွာ သားဦးေလးကို ခြဲေမြးတာ ၁၂သိန္းကုန္ပါသတဲ့.. အဲဒီအခ်ိန္ ေရႊေစ်းကမွ ၅ေသာင္းခြဲေလာက္ပဲ ရွိတာပါ)။

ထံုးစံအတိုင္းဆိုရင္ ေတာ့ Transfer Order ေတြက ေမလမွာ ထြက္တတ္ပါတယ္။ က်မက ႏွစ္ျပည့္ျပီးသားမို႔ ေျပာင္းရမွာ ေသခ်ာေပါက္ေလ။ သားကေလး ေမြးျပီး သၾကၤန္အေက်ာ္ ဧျပီလေနာက္ဆံုးပတ္ စေနေန႔မွာေတာ့ အေမက ရန္ကုန္ကေန က်မညီမအငယ္ဆံုးေလးနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသားကို အိမ္ကကားနဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္ကို ေန႔ခ်င္း အေရာက္ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တလွည့္စီေမာင္းလာၾကတာ.. ေမာ္လျမိဳင္ကို စေနေန႔ ေန႔လယ္ၾကီး ေရာက္လာပါေရာ..။ မေလးကုမၸဏီတခုက ရာေက်ာ့္ကို လွမ္းဆက္သြယ္လို႔တဲ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ထြက္ရေတာ့မလို…။ တကယ့္ကို ျဗဳန္းစားၾကီး…။

ပထမေတာ့ က်မတို႔ မလိုက္ေသးဘူးလို႔ပဲ.. ဒါေပမဲ့ ရာေက်ာ္က passport in hand ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမ်ား ထြက္ရမလား မသိဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔။ သူကလည္း မထားခဲ့ခ်င္.. က်မကလည္း မေနခဲ့ခ်င္..။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ အိမ္ပစၥည္းေတြ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုးသိမ္း.. ရာေက်ာ္က တခ်ိဳ႕ကို ႏိုင္သေလာက္ယူျပီး ရန္ကုန္ကို ဆင္းဖို႔ ျပင္ရပါတယ္။ ေနာက္ တကယ္ေျပာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သိပ္မသယ္ရေတာ့ဘူးေပါ့..။ ကံေကာင္းတာက သားၾကီး ကို ေႏြေက်ာင္းပိတ္မို႔ သူ႔အေဖ ဘက္က အဖိုးအဖြားဆီ ပို႔ေပးထားတာေၾကာင့္ သားၾကီးက ရန္ကုန္ေရာက္ႏွင့္ ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ေျမကို က်မ ျပန္နင္းရျပန္ေပါ့..။ ရန္ကုန္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ က်မနဲ႔ အင္မတန္ စိမ္းတဲ့ ေမြးရပ္ေျမပါပဲ..။

ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္ကေတာ့ သူ႕ေျမကို နင္းျပီေဟ့ဆိုကတည္းက ပူပင္ေသာကနဲ႔ က်မကို ၾကိဳတယ္..။ ဘယ္မွာ ေနမလဲ… ဆိုတာက စလို႔… ရာေက်ာ္မရွိဘဲ အဆင္ေျပေျပ ဘယ္လို ရပ္တည္မလဲ… ဆိုတာအဆံုး။ အားလံုးဟာ ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္မႈေတြနဲ႔သာ မြမ္းမံတာ ပါပဲ။ က်မဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ျငိမ္းရာကို အလြယ္တကူမရ..။ ခက္ခဲမႈနဲ႔ ရင္းမွပဲ နည္းနည္းေလာက္ ရႏိုင္ေလရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ရင္ခြင္ထဲ ေနမေပ်ာ္ျမဲ က်မက ဒီ ျမိဳ႕သူ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးက်ေတာ့လည္း စာေပစိစစ္ေရးက လြတ္လာသား။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ရန္ကုန္က ငယ္ေပါင္းေပမဲ့ က်မ သူ႔ကို စြဲစြဲလန္းလန္း မခ်စ္ခင္ခဲ့ပါ…။ အဲလို မခ်စ္တဲ့ ရန္ကုန္ကို ရာေက်ာ္မပါဘဲ ရင္ဆိုင္ရလို႔မ်ား ပိုခါးသက္ခဲ့သလားမသိ။ က်မရဲ႕ အမိေျမက လက္ေတြ႔ဘ၀ၾကီးကို လံုးလံုးေက်ာခိုင္းပစ္ဖို႔ထိေတာင္ စိတ္ကူးေပါက္ခဲ့တာ…။ အဲဒီေလာက္ထိ ျဖစ္သြားရေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကို ဆက္ေရးသြားမွာပါ။ (အင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ ျမသီလာအလြမ္းေျပက ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူ ျဖစ္ေနျပီလားမသိ)

+++++