၁၉၉၉ ကတည္းက ျမိဳ႕ျပကေန ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္နဲ႔ တတိယျမိဳ႕ေတာ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရေပမဲ့ ေမွးမိွန္ ေမွာင္မိုက္ ေနရရွာတဲ့ ေတာျမိဳ႕ကေလးမွာ ခိုေအာင္းေနခဲ့တာ… ၅ႏွစ္ ၾကာလာေတာ့ ၾကီးေကာင္၀င္လာတဲ့ သားၾကီးက နည္းပညာေတြ ငတ္တယ္ တဲ့။ သူ႔ခမ်ာ တိုးတက္ခ်င္လို႔မွ တိုးတက္ခြင့္ မရွိ။ က်မကေတာ့ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ မြန္းက်ပ္မႈမ်ိဳး ကို မၾကိဳက္တဲ့ အျပင္ နယ္ျမိဳ႕က ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ျဖဴစင္မႈကို ပိုခ်စ္တာမို႔ု႔ အဲဒီ ေတာျမိဳ႕ တကၠသိုလ္ေလးမွာပဲ ဆက္ေနခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ … ေတာျမိဳ႕ေလးထဲ မ်က္ေစ့ေတြ နားေတြ ပိတ္ေနရတာ သိပ္ဆိုး လာေတာ့..။ က်မ စဥ္းစားလာရျပီ။ မ်က္ေစ့ပိတ္ နားပိတ္ ၾကီးျပင္းရမယ့္ မ်ိဳးဆက္အသစ္က ဘယ္လို ေခတ္မ်ိဳး.. ဘယ္လို တိုင္းျပည္မ်ိဳးကို ထူေထာင္ႏိုင္မွာလဲ…။
ဒီလိုနဲ႔ က်မရဲ႕ ဇာတိ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ျမိဳ႔ျပရဲ႕ အႏွစ္မဲ့မႈ၊ အခ်စ္မဲ့မႈေတြေအာက္မွာ.. အဲဒီ ျမိဳ႕သူဘ၀ကလည္း ခါးသည္းလွတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘ၀ထဲ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္ႏိုင္မႈေတြနဲ႔ က်မ ၀တၳဳတပုဒ္ ေရး ျဖစ္ ခဲ့တာပါပဲ။
စမ္းေရစီးသံကို နားေထာင္မွ …
ပန္းရနံ႔ေတြကို ရွဴရႈိက္မွ…
ငွက္ကေလးေတြ ျမဴးတူးေနတာကို ေတြ႔ရမွ…
တိတ္တဆိတ္္ ေတြးေနရမွ…
က်န္းမာေရးေကာင္းတတ္တဲ့ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ..
ၿမိဳ႕ႀကီး ကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မလဲ။
တကယ္ဆို အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွုာပဲ.. သူ႔အေဖကို ျပာခ်ခဲ့တာ..
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သူ႔ကို ေမြးခဲ့တာ….
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သ႔ူဘ၀ ျဖစ္ခ့ဲ… ပ်က္ခဲ့ဖူးတာ…
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သူ႔ကို အင္မတန္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အေမ ရွိေနတာ…
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သူ႔ရဲ့ ေသြးသားေတာ္စပ္တဲ့ သူစိမ္းေတြလည္း ရွိေနၾကတာ…။
ဒါျဖင့္.. ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီ မိန္းမက ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ စိမ္းသက္ေနရတာလဲ။
ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီ မိန္းမက သူ႔ရဲ႕ အေ၀းေရာက္ ခ်စ္သူဆီ စာေရးတဲ့အခါ…
ၿမိဳ႔ႀကီး နဲ႔ သူ႔ရဲ့ ပတ္သက္မႈ အမ်ားႀကီးကို ေရးျပရင္ စာတစ္ေၾကာင္းပဲ ရေလတယ္။
“မေပ်ာ္ဘူး” တဲ့ ေလ။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ ထိေတြ႕ခဲ့တဲ့ လူသံဆူညံ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ တိုးေ၀ွ႔ တြန္းတိုက္ ေလွ်ာက္ေနသည့္ၾကားမွပင္ အဲဒီ လူေရစီးထဲမွာ သူ အလိုက္သင့္ ေပ်ာ္၀င္ ေမ်ာပါ မသြားႏိုင္ခဲ့။ ၿပဳံးေနတဲ့သူေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို သူ ရဲရဲ မၾကည့္၀့ံ။ မ်က္လုံးထဲမွာ အက္ေၾကာင္းေတြကိုပဲ ျမင္ ျမင္ ေနသည္။ နာက်င္မႈမ်ားႏွင့္ တဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္ေနေသာ အက္ေၾကာင္းမ်ား၊ သူ႔လိုပဲ ခ်စ္သူ ႏွင့္ ခြဲရေသာ အလြမ္းေၾကာင့္ ထင္သည့္ အက္ေၾကာင္း ေတြလား…။ ဒါမွမဟုတ္ ပင္ပန္း ေခၽြးစီးေၾကာင္းေတြ တိုက္စားခံရေသာ အက္ေၾကာင္းေတြလား။ ထို မိန္းမကေတာ့ အဲဒီ လူေတြရဲ့ ႏွလုံးခုန္သံေတြကို အၾကားမွာ အာဖရိက ေတာတြင္းက အရိုင္း ဗုံသံေတြလား ဟု ထင္မွတ္ မွားမိ ခဲ့ ေသးသည္။ ထို ဗုံသံမွာ စည္းခ်က္ အလိုက္ က ႏိုင္ၿပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ၿမိဳ႕သူ ဘ၀ မွာ သူ ေအာင္ျမင္ေတာ့မည္ ထင္သည္။
မိဘ ဆိုတဲ့ အမည္နာမအေပၚ တာ၀န္ေက်ဖို႔အတြက္ သူတို႔မိသားစုက စိမ္းစို လန္းဆန္းေသာ ေတာင္ကုန္း လြင္ျပင္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ ၾကရသည္။ သူ အမုန္းဆုံး.. အာတီဖစ္ရွယ္ေတြကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔။ တကယ္ဆို သူက ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ေတြ အေပၚမွာ ေအာ္ဂလီဆန္ တတ္သူ။ သို႔ေပမဲ့ ခုေတာ့လည္း ဟုတ္လို႔.. ၿပဳံးလို႔။ အၿပဳံးရာ အက္ ေၾကာင္းေတြ ၾကားမွာေတာ့ ထားခဲ့ရေသာ လြင္ျပင္ေတာင္ကုန္း ေဒသဆီကို လြမ္းေသာ မ်က္ရည္တို႔က စီးလို႔။
အဲဒီတုန္းက… လြင္ျပင္မွာ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ လန္းဆန္း ခဲ့ၾကတာ။ တပ္ၿငိစရာ မ်ားမ်ား ရွိ မေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ က ရိုးစင္း ရွင္းလင္း လြန္းလွသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ျခိဳက္ ေပ်ာ္၀င္လ်က္ တကယ့္ အခ်စ္ ဆိုတာကုို သူတို႔ မိသားစု ယုံၾကည္ ခံစားခြင့္ ရခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုအခါ… သား ႏွင့္ သမီး ထံမွာ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြႏွင့္၊ ေရာင့္ရဲ ႏွစ္သိမ့္ျခင္းေတြႏွင့္၊ လုံေလာက္ေသာ စိတ္ သက္သာရာရမႈေတြ ႏွင့္၊ လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ႏွင့္။ သားသမီးက အဆင့္တစ္ ျဖစ္ ရန္ မလို။ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိဖို႔သာ လိုအပ္သည္ဟု သူ ေတြးဆဲ… အရြယ္ေရာက္လာသည့္ သားက၊ ေခတ္မီ တိုးတက္ ဖို႔… တဲ့။ အျမင္က်ယ္ ဖို႔… တဲ့။ နည္းပညာသစ္ေတြ အတြက္… တဲ့။ လူငယ္တို႔ရဲ့ ေနရာ… တဲ့။
သို႔ႏွင့္ပင္ ေသြးသား မေတာ္စပ္ခဲ့၊ ခ်က္ မျမွွဳပ္ခဲ့ရပါဘဲႏွင့္ ခ်စ္မက္ရပါေသာ ေတာၿမိဳ႕ေလးကို ေက်ာခိုင္းရခ်ိန္ ေရာက္လာသည္။ သူ လြမ္းဆြတ္ ေၾကကြဲစြာ မ်က္ရည္က်လွ်က္… သူတို႔၏ ၿမိဳ႕ေလးကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရပါသည္။ သား ႏွင့္ သမီး တို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔။ ခုမွ ကိုယ့္ေျမကို ျပန္ နင္းရသတဲ့ ေလ။ သူကေတာ့ စိမ္းသက္ေသာ ရနံ႔ ကိုသာ ရႉရႈိက္ ရေလသည္။
စိမ္းသက္ေသာရနံ႔က ေတာရိုင္းလည္း ဆန္သည္ ထင္၏။ သူ႔ အျမင္ထဲမွာ ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊား ျမဴးတူးသည့္ သမင္ပ်ဳိမ အရိုင္းေတြ၊ မာန္ဖီေနေသာ က်ားသစ္ေပါက္ေတြ၊ ဟန္ထည္သေလာက္ ရက္စက္မည့္ ျခေသၤ့ေတြ၊ ႏွိမ့္ခ် ေၾကာက္ရြံ႔ေသာ ယုန္ကေလးေတြ၊ အလစ္ တြယ္တတ္ေသာ ေခြးအ ေတြ၊ အေပၚစီး မွ ေျခကုပ္ယူမည့္ သိမ္းစြန္ရဲေတြ….။ အဲလို ေတာတြင္းဆန္သည့္ အေငြ႔ အသက္၊ အေရာင္၊ အနံ႔ေတြ…. သူ ၫွီလာသည္။ ေတာင္ကုန္း လြင္ျပင္ဆီမွ ရိုးသား ႀကိဳးစားေသာ ႏြားေလး ေတြ၊ ေလဟုန္စီးေသာ ပ်ံလႊား ေတြ၊ လူးလာခပ္ေသာ လိပ္ျပာေတြ ႏွင့္ ပန္းစုံေတာကို ျပန္ လြမ္းမိသည့္အခါမွာေတာ့ “ၾကည္ေအး” ရဲ့ “ေနာင္တ ေနာက္က် ရျပန္သည္” ဆိုတာေလးက ရင္ထဲ ေရာက္လာသည္။ “ေနာင္တ”ဟာ အရႈံး ဆိုပဲ။ ဒါျဖင့္… ထပ္မရႈံးခ်င္သူ အတြက္ေတာ့ ေနာင္တ ကို ေမ့ပစ္လိုိက္ရလိမ့္မည္။ အဲဒီ ေနာင္တကို ျမွဳပ္ပစ္ဖို႔ တြင္းနက္နက္ တူးစရာ ေျမကြက္လပ္ကေရာ သူ႔ရဲ့ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ ရွိေနပါ့မလား…. ။ သူမသိပါ… ။
သား ႏွင့္ သမီး၏ အၿပဳံးေတြကေတာ့ လတ္ဆတ္ ေတာက္ပ လာၾကေလသည္။ အဲဒီအတြက္ မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ ႏြမ္းရိ…။ သားသမီးေတြကို ရင္အုပ္မကြာ ထားရမွာလား။ လိုအပ္လွေသာ ေငြေၾကးကုိပဲ အခ်ိန္ေပး ရွာေဖြ ေပးရမလား…။ အေျဖပင္ မသဲကြဲခင္ ဦးစီး နတ္ႀကီးခမ်ာ မိုင္မ်ားစြာ ေ၀းကြာေသာ ေနရာကုိ သြားခဲ့ရၿပီ။ သား နဲ႔ သမီး အတြက္… တဲ့။ အဲဒီ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က မွန္သလား… မွားသလား… သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေ၀ခြဲခြင့္ မရခဲ့ပါ။ သား ဆိုတာ… အေဖကို စံျပ ထားတာတဲ့။ ဒါျဖင့္… စံျပျဖစ္တဲ့ အေဖက အေ၀းမွာ ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…။ သား လူပ်ိဳေပါက္ကုိ အေဖ နဲ႔ အေမက ရင္ၾကားေစ့ ထိန္းသင့္သတဲ့။ ဒါျဖင့္… သားအတြက္ ရုပ္၀တၳဳ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ဘာနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းမွာလဲ။ သူကေတာ့ ကံကိုသာ အျပစ္တင္တတ္ေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္… သား ႏွင့္ သမီးတို႔ အၿပဳံးေတြ ေတာက္ပေလေလ… အေဖ ႏွင့္ အေမ ခမ်ာ ႏြမ္းရိေလေလ…။ အဲဒီၾကားမွာပင္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အားေပးလုိ႔ ခိုင္မာေစရတာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘ၀အတြက္ တရားခံ ရွာမရပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… သားသမီးအတြက္ေတာ့ အေဖ ႏွင့္ အေမဟာ ေလွခါးထစ္ေတြပါပဲ။ ဟိုး အေပၚအထိ ပင့္တင္ ေပး ရမွာေလ…။ အဲဒီအတြက္ အနင္းခံရျခင္း၌ တရားခံ မရွိပါ။ ေစတနာသာ ရွိပါသည္။
ၿမိဳ႔ႀကီးဆီမွာေတာ့ တိုက္တာ အေဆာက္အဦးေတြက အစ အျမင့္ႏုိင္ဆုံး ျမင့္ၾကတာ။ အျမင့္ဆုံး အထိ တက္ႏိုင္ မွပဲ အေပၚစီးကေန ၾကည့္ခြင့္ရၾကမွာ… လြတ္လပ္တဲ့ ေလကို ရႉခြင့္ ရမွာ… ကံေကာင္းလွ်င္ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း ဆီ ထိ ေလွ်ာက္သြားႏိုင္မယ့္ သက္တံ တံတား ႏွင့္ပင္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ႏိုင္ဦးမွာ…။ ၿပီးေတာ့ အရာရာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ ကုိယ့္ထက္ အနိမ့္မွာ ထားခဲ့ရမွာ။ အဓိက ကေတာ့ သား ႏွင့္ သမီးကို လြတ္လပ္ ေမ်ာလြင့္ ခြင့္ ရေစ ခ်င္တာပါ။
ေတာၿမိဳ႕ေလးဆီမွာတုန္းကေတာ့… ကိုယ္က ေတာင္ကမူသာသာေလာက္ အျမင့္မွာရွိလွ်င္ပင္ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္္ၿပီ။ ကိုယ့္ထက္ ျမင့္စရာ သစ္ပင္ တခ်ိဳ႕သာ ရွိ၏။ ကမူကေလးေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ အုပ္မိုးေနေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ လုံၿခဳံ လွသည္။ ဗ်ဳိင္းျဖဴအုပ္ေတြကေတာင္ သူ႔ ပိုင္နက္ ကုိ စြန္႔ခြာ ျပန္ေျပး သြားၾကရတာ။ ေဟာဒီ ေလာကမွာ သူရယ္.. သူ႔မိသားစုရယ္.. သူတို႔ဘ၀ရယ္.. သူတို႔ အျဖစ္ အပ်က္ေတြရယ္.. သူတုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရယ္… အဲဒါေတြက လြဲလုိ႔… ဘာမွမရွိ၊ ဘာကမွ အေရးမႀကီး။
ဒါေပမယ့္ သားတို႔အေဖက ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းက ျမင့္မားလွတဲ့ တိုက္ႀကီးေတြဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ေလသည္။ ဘ၀ထဲမွာ မိုးေကာင္းကင္ရယ္၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြရယ္၊ လိပ္ျပာေတြ ဗ်ဳိင္းျဖဴေတြရယ္ ထက္မကေသာ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ႀကီးေတြ ရွိေသးေၾကာင္း သားသမီးေတြကို ျပရမတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါကမွ သူတို႔ ဇာတိတဲ့ ေလ။ သို႔ႏွင့္ပင္ ေလွခါးထစ္ေတြ အနာခံၿပီးဆင့္။ ျမင့္သထက္ ျမင့္ဖို႔ တဲ့။ ၿမိဳ႔ႀကီးက လွေတာ့ လွပါေပသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခုမွေတာ့ အသက္၀၀ ရႉၿပီး အျမင့္ဆီ ဆက္တက္ရေတာ့မည္။ ေျခသလုံး ႂကြက္သားေတြကေတာ့ ခိုင္မာ ေတာင့္တင္းရဲ့လား။ သူ တြဲေခၚတက္ရမည့္ လက္ေတြက သုံးစုံ။ အဲဒီ သုံးစုံလုံး ကုိယ္နဲ႔မကြာပါလာဖို႔ရာ သူ႔ လက္ေတြက အားျပည့္မွ ျဖစ္ဦးမွာ။ ေရွ႔ဆုံးမွ လက္ဖ၀ါးႀကီးမွာေတာ့ ပင္ပန္းေခၽြးတို႔ ရႊဲနစ္ ေစးထန္း။ ဒါေပမယ့္ ဟန္လုပ္ ၿပဳံးတတ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ သားသမီးတို႔ ေရွ႕မွာဆို မေမာဟန္လည္း ေဆာင္ တတ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါ့ထက္ ပုိေကာင္းေသာ ရလဒ္ကေတာ့ အရာရာကို သည္းခံႏိုင္စြမ္းေတြ ပုိ ျမင့္လာျခင္း ပါပဲ။
ခုေတာ့.. ၿမိဳ႔သူဘ၀မွာ အေတာ္ ေနသားက်ၿပီ။ အသက္ႀကီးႀကီး၊ ရာထူးႀကီးႀကီး ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ကိုယ့္ကို သားသမီးအရြယ္ တပည့္ကေလးက ပခုံးခ်င္းတိုက္ၿပီး ရင္ေကာ့သြားတဲ့အေပၚမွာလည္း ၿပဳံးႏိုင္ၿပီ။ လိုင္းကားေပၚက ယာဥ္ေမာင္းရဲ့ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲေရးသံၾကားမွာလည္း ေမတၱာသုတ္ အရြတ္မပ်က္ ေနတတ္ၿပီ။ စပယ္ယာက “တုန္ခ်ည့္ တုန္ခ်ည့္ လုပ္မေနနဲ႔” လို႔ ေငါက္တာကုိလည္း နာခံတတ္ၿပီ။ ညေနတိုင္း ဥပုသ္ေစာင့္ ရင္း ကုသိုလ္လည္း ရ သားသမီး၀မ္းလည္း ၀ ဆုိတဲ့ ဆိုရိုးေတာင္ ထြင္တတ္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆုံး အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေတြကိုေတာင္ ဘီရိုထဲ ေသာ့ခတ္သိမ္းပစ္ဖို႔ ၀န္မေလးေတာ့ၿပီ ထင္၏။
သား လူပ်ိဳေပါက္ကေတာ့ သံစဥ္မ်ားႏွင့္အတူ ေပါက္ေပါက္ကြဲကြဲ ရင္ဖြင့္ခြင့္ ရေလသည္။ ဟစ္ေဟာ့ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ရက္ပ္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ေအာလ္တာေနးတစ္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ေသခ်ာတာကေတာ့ ရင္ထဲ ေပါ့သြားေစတာ အမွန္ပဲ… တဲ့.. သားက။ ငါးႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလးကလည္း ကက္ေ၀ါ့(Catwalk) ေလွ်ာက္တယ္တဲ့... သူ႔မ်က္ႏွာေလး ၿပဳံးၿပဳံး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔… ဟုတ္လို႔။ သူ႔ အေဖကေတာ့ သမီးကေလးရဲ့ အမူအယာမွာ စိတ္ပူခ်င္သတဲ့။ ေတာ္ၿပီ… သူ႔အေဖကို ေခတ္ထဲ သိပ္မေခၚဘဲ ခ်န္ထားမွ ျဖစ္မည္။ ေနေပ့ေစ.. သူ႔အလုပ္ေတြႏွင့္ သူ ဖိစီး ေနပါေစ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖ ကို အစစ ျပည့္စုံေသာဘ၀လည္း မရေစခ်င္ေသးဘူးေလ။
အစစျပည့္စုံတဲ့အခါ လူ႔စိတ္ေတြ ေဖါက္ျပန္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ယုံသည္။ ေဒၚၾကည္ေအး ေျပာသလို အလႊာ ကြာသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ “အရင္ကလို”ဆိုတဲ့ စကား မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆိုလား…။ အဲဒီ စကား ကိုလည္း ယုံသည္။ လူေတြက ပိုက္ဆံကုိ ၀တ္ၿပီး ပိုက္ဆံကုိ စားကာ ပိုက္ဆံကိုပဲ ေပါင္းသင္းေနၾကတာကိုလည္း ယုံသည္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြက ေစ်းႏႈန္း ႏွင့္ တန္ဖိုးကိုပင္ ခြဲျခား မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ည့ံ ည့ံ လာတာကို လည္း ယုံသည္။ “အၿပဳံး”ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရကပင္ တြန္႔လိမ္လာတယ္ ဟု ယံုသည္။
အဲဒီ ကာလမွာပဲ … ကဗ်ာဆရာ သစ္ေကာင္းအိမ္ က ေရးတယ္။
ကမ္းေျခတိုင္းဟာ အပန္းေျဖစခန္း ျဖစ္လာ …
ဘစ္ကားေပၚက ထိုင္ခုံ တစ္ေနရာ ဇိမ္ခံပစၥည္း ျဖစ္လာ…
နည္းပညာက အိပ္ယာထဲထိ ေရာက္လာတယ္…
တတိယလိႈင္းဟာ တတိယကမၻာကို ေရာက္လာတယ္…
လိင္စိတ္ဟာ ဆန္းလာတယ္…
စစ္ပြဲဟာ ဆန္းလာတယ္…
ေသျခင္းတရားေတြကလည္း အဆန္းတၾကယ္…
သမိုင္းဟာ နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီ။
လူေတြကေရာ နိဂုံးခ်ဳပ္ဖို႔လား…
ေၾသာ္…
လေပၚ လုတက္ရာက ေမတၱာေတာ္နဲ႔ ေ၀းခဲ့ၾက၊
ကမၻာႀကီးက ရြာျဖစ္ခဲ့ၿပီ…. ။
“ေၾကာင္စုန္း” ဆိုတဲ့ အဲဒီ ကဗ်ာကို ဖတ္ၿပီး ၿမိဳ႕သူ ဟာ အားရပါးရ ၿပဳံးတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ မ်က္ရည္က်တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေရးလက္စ စာမူကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီး ေအာက္ေျခမွာ ၿပီးၿပီလို႔ ေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးတယ္။ သူ႕မွာ ဆက္ေရးစရာ မရွိေတာ့ဘူး။
ေမာင္ ျပန္လာရင္ေတာ့ အရြယ္ေရာက္လာမယ့္ သမီး ကုိ ေတာင္ပံေတြ ေအာက္မွာ လုံလုံ သိမ္း၀ွက္ႏိုင္မယ့္ ေတာင္ကုန္းလြင္ျပင္ဆီ ပ်ံေျပးၾကဖို႔ စိတ္ကူးမိသည္။ ေမာင္က သေဘာတူမွာလား…။ အရင္ကလုိပဲေလ… ေတာအုပ္ နဲ႔ မနီး မေ၀း၊ ပင္လယ္ နဲ႔ မလွမ္း မကမ္း၊ ေရခ်ိဳျမစ္ နဲ႔ အနီး အပါး၊ ပန္းခင္းေတြလည္း သန္စြမ္းရာ….။ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာကိုေလ…
ၿမိဳ႕လူ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခပ္ဖြဖြ ဟားလိမ့္မည္ ထင္သည္။ သူ႔ကို ဘယ္လုိ “ခေရစီ” လို႔ နာမည္တပ္ၾကဦးမလဲ မသိ။ သူကေတာ့ ခပ္ဖြဖြ ၿပဳံံးပါမည္။ ကိစၥ မရွိပါ…။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ဘ၀မွာ အေရးႀကီးဆုံးက သူတို႔ရဲ့ ကမၻာကေလး ေပ်ာ္ရႊင္ သာယာေရးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္း ေရာင့္ရဲစြာ သဘာ၀၀န္းက်င္ထဲ တိုး၀င္ ခိုလႈံဖို႔၊ လတ္ဆတ္ သန္႔ရွင္္းတဲ့ ေလေျပကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရႉရႈိက္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ စိမ္းစိမ္း စိုစိုေတြ ၀၀ စားသုံးဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ပြင့္လင္း ရိုးသားစြာ စြဲလန္း ခ်စ္ခင္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာေတြကေတာ့ ပူးတြဲ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္မည္။
သူ ေလာဘမ်ားႀကီးမိ ေလသလား၊ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ ေနခဲ့ဖူးရာ ေတာေျမ လြင္ျပင္ ဆီမွာေတာ့ ထိုအရာတို႔ကို လြယ္လင့္တကူ ရႏိုင္သည္…။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ထို ေတာေျမ အရပ္ကေလးက “ၿမိဳ႔” ျဖစ္မသြားေသးဘူး… ဆိုရင္ေပါ့ေလ။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဒီ ၿမိဳ႕သူမ က မ်က္ႏွာမွာ အေကာင္းစား ကရင္မ္ေတြ လိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီ အထပ္ထပ္ ဆိုး..။ ေရေမႊး အဖိုးတန္ေတြ နာနာဆြတ္လို႔ ။ အလွဆုံး ၿပဳံးရင္း ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ေၾကာင္စုန္းေတြနဲ႔ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ ခ်စ္သူ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနေလသည္။
ေမျငိမ္း
၂၀၀၄ ၊ ေမလ
မေဟသီမဂၢဇင္း။
ဒီလိုနဲ႔ က်မရဲ႕ ဇာတိ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ျမိဳ႔ျပရဲ႕ အႏွစ္မဲ့မႈ၊ အခ်စ္မဲ့မႈေတြေအာက္မွာ.. အဲဒီ ျမိဳ႕သူဘ၀ကလည္း ခါးသည္းလွတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘ၀ထဲ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္ႏိုင္မႈေတြနဲ႔ က်မ ၀တၳဳတပုဒ္ ေရး ျဖစ္ ခဲ့တာပါပဲ။
ၿမိဳ႕သူ
စမ္းေရစီးသံကို နားေထာင္မွ …ပန္းရနံ႔ေတြကို ရွဴရႈိက္မွ…
ငွက္ကေလးေတြ ျမဴးတူးေနတာကို ေတြ႔ရမွ…
တိတ္တဆိတ္္ ေတြးေနရမွ…
က်န္းမာေရးေကာင္းတတ္တဲ့ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ..
ၿမိဳ႕ႀကီး ကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မလဲ။
တကယ္ဆို အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွုာပဲ.. သူ႔အေဖကို ျပာခ်ခဲ့တာ..
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သူ႔ကို ေမြးခဲ့တာ….
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သ႔ူဘ၀ ျဖစ္ခ့ဲ… ပ်က္ခဲ့ဖူးတာ…
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သူ႔ကို အင္မတန္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အေမ ရွိေနတာ…
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သူ႔ရဲ့ ေသြးသားေတာ္စပ္တဲ့ သူစိမ္းေတြလည္း ရွိေနၾကတာ…။
ဒါျဖင့္.. ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီ မိန္းမက ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ စိမ္းသက္ေနရတာလဲ။
ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီ မိန္းမက သူ႔ရဲ႕ အေ၀းေရာက္ ခ်စ္သူဆီ စာေရးတဲ့အခါ…
ၿမိဳ႔ႀကီး နဲ႔ သူ႔ရဲ့ ပတ္သက္မႈ အမ်ားႀကီးကို ေရးျပရင္ စာတစ္ေၾကာင္းပဲ ရေလတယ္။
“မေပ်ာ္ဘူး” တဲ့ ေလ။
+++++
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ ထိေတြ႕ခဲ့တဲ့ လူသံဆူညံ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ တိုးေ၀ွ႔ တြန္းတိုက္ ေလွ်ာက္ေနသည့္ၾကားမွပင္ အဲဒီ လူေရစီးထဲမွာ သူ အလိုက္သင့္ ေပ်ာ္၀င္ ေမ်ာပါ မသြားႏိုင္ခဲ့။ ၿပဳံးေနတဲ့သူေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို သူ ရဲရဲ မၾကည့္၀့ံ။ မ်က္လုံးထဲမွာ အက္ေၾကာင္းေတြကိုပဲ ျမင္ ျမင္ ေနသည္။ နာက်င္မႈမ်ားႏွင့္ တဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္ေနေသာ အက္ေၾကာင္းမ်ား၊ သူ႔လိုပဲ ခ်စ္သူ ႏွင့္ ခြဲရေသာ အလြမ္းေၾကာင့္ ထင္သည့္ အက္ေၾကာင္း ေတြလား…။ ဒါမွမဟုတ္ ပင္ပန္း ေခၽြးစီးေၾကာင္းေတြ တိုက္စားခံရေသာ အက္ေၾကာင္းေတြလား။ ထို မိန္းမကေတာ့ အဲဒီ လူေတြရဲ့ ႏွလုံးခုန္သံေတြကို အၾကားမွာ အာဖရိက ေတာတြင္းက အရိုင္း ဗုံသံေတြလား ဟု ထင္မွတ္ မွားမိ ခဲ့ ေသးသည္။ ထို ဗုံသံမွာ စည္းခ်က္ အလိုက္ က ႏိုင္ၿပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ၿမိဳ႕သူ ဘ၀ မွာ သူ ေအာင္ျမင္ေတာ့မည္ ထင္သည္။
မိဘ ဆိုတဲ့ အမည္နာမအေပၚ တာ၀န္ေက်ဖို႔အတြက္ သူတို႔မိသားစုက စိမ္းစို လန္းဆန္းေသာ ေတာင္ကုန္း လြင္ျပင္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ ၾကရသည္။ သူ အမုန္းဆုံး.. အာတီဖစ္ရွယ္ေတြကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔။ တကယ္ဆို သူက ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ေတြ အေပၚမွာ ေအာ္ဂလီဆန္ တတ္သူ။ သို႔ေပမဲ့ ခုေတာ့လည္း ဟုတ္လို႔.. ၿပဳံးလို႔။ အၿပဳံးရာ အက္ ေၾကာင္းေတြ ၾကားမွာေတာ့ ထားခဲ့ရေသာ လြင္ျပင္ေတာင္ကုန္း ေဒသဆီကို လြမ္းေသာ မ်က္ရည္တို႔က စီးလို႔။
အဲဒီတုန္းက… လြင္ျပင္မွာ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ လန္းဆန္း ခဲ့ၾကတာ။ တပ္ၿငိစရာ မ်ားမ်ား ရွိ မေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ က ရိုးစင္း ရွင္းလင္း လြန္းလွသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ျခိဳက္ ေပ်ာ္၀င္လ်က္ တကယ့္ အခ်စ္ ဆိုတာကုို သူတို႔ မိသားစု ယုံၾကည္ ခံစားခြင့္ ရခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုအခါ… သား ႏွင့္ သမီး ထံမွာ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြႏွင့္၊ ေရာင့္ရဲ ႏွစ္သိမ့္ျခင္းေတြႏွင့္၊ လုံေလာက္ေသာ စိတ္ သက္သာရာရမႈေတြ ႏွင့္၊ လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ႏွင့္။ သားသမီးက အဆင့္တစ္ ျဖစ္ ရန္ မလို။ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိဖို႔သာ လိုအပ္သည္ဟု သူ ေတြးဆဲ… အရြယ္ေရာက္လာသည့္ သားက၊ ေခတ္မီ တိုးတက္ ဖို႔… တဲ့။ အျမင္က်ယ္ ဖို႔… တဲ့။ နည္းပညာသစ္ေတြ အတြက္… တဲ့။ လူငယ္တို႔ရဲ့ ေနရာ… တဲ့။
သို႔ႏွင့္ပင္ ေသြးသား မေတာ္စပ္ခဲ့၊ ခ်က္ မျမွွဳပ္ခဲ့ရပါဘဲႏွင့္ ခ်စ္မက္ရပါေသာ ေတာၿမိဳ႕ေလးကို ေက်ာခိုင္းရခ်ိန္ ေရာက္လာသည္။ သူ လြမ္းဆြတ္ ေၾကကြဲစြာ မ်က္ရည္က်လွ်က္… သူတို႔၏ ၿမိဳ႕ေလးကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရပါသည္။ သား ႏွင့္ သမီး တို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔။ ခုမွ ကိုယ့္ေျမကို ျပန္ နင္းရသတဲ့ ေလ။ သူကေတာ့ စိမ္းသက္ေသာ ရနံ႔ ကိုသာ ရႉရႈိက္ ရေလသည္။
+++++
စိမ္းသက္ေသာရနံ႔က ေတာရိုင္းလည္း ဆန္သည္ ထင္၏။ သူ႔ အျမင္ထဲမွာ ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊား ျမဴးတူးသည့္ သမင္ပ်ဳိမ အရိုင္းေတြ၊ မာန္ဖီေနေသာ က်ားသစ္ေပါက္ေတြ၊ ဟန္ထည္သေလာက္ ရက္စက္မည့္ ျခေသၤ့ေတြ၊ ႏွိမ့္ခ် ေၾကာက္ရြံ႔ေသာ ယုန္ကေလးေတြ၊ အလစ္ တြယ္တတ္ေသာ ေခြးအ ေတြ၊ အေပၚစီး မွ ေျခကုပ္ယူမည့္ သိမ္းစြန္ရဲေတြ….။ အဲလို ေတာတြင္းဆန္သည့္ အေငြ႔ အသက္၊ အေရာင္၊ အနံ႔ေတြ…. သူ ၫွီလာသည္။ ေတာင္ကုန္း လြင္ျပင္ဆီမွ ရိုးသား ႀကိဳးစားေသာ ႏြားေလး ေတြ၊ ေလဟုန္စီးေသာ ပ်ံလႊား ေတြ၊ လူးလာခပ္ေသာ လိပ္ျပာေတြ ႏွင့္ ပန္းစုံေတာကို ျပန္ လြမ္းမိသည့္အခါမွာေတာ့ “ၾကည္ေအး” ရဲ့ “ေနာင္တ ေနာက္က် ရျပန္သည္” ဆိုတာေလးက ရင္ထဲ ေရာက္လာသည္။ “ေနာင္တ”ဟာ အရႈံး ဆိုပဲ။ ဒါျဖင့္… ထပ္မရႈံးခ်င္သူ အတြက္ေတာ့ ေနာင္တ ကို ေမ့ပစ္လိုိက္ရလိမ့္မည္။ အဲဒီ ေနာင္တကို ျမွဳပ္ပစ္ဖို႔ တြင္းနက္နက္ တူးစရာ ေျမကြက္လပ္ကေရာ သူ႔ရဲ့ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ ရွိေနပါ့မလား…. ။ သူမသိပါ… ။
+++++
သား ႏွင့္ သမီး၏ အၿပဳံးေတြကေတာ့ လတ္ဆတ္ ေတာက္ပ လာၾကေလသည္။ အဲဒီအတြက္ မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ ႏြမ္းရိ…။ သားသမီးေတြကို ရင္အုပ္မကြာ ထားရမွာလား။ လိုအပ္လွေသာ ေငြေၾကးကုိပဲ အခ်ိန္ေပး ရွာေဖြ ေပးရမလား…။ အေျဖပင္ မသဲကြဲခင္ ဦးစီး နတ္ႀကီးခမ်ာ မိုင္မ်ားစြာ ေ၀းကြာေသာ ေနရာကုိ သြားခဲ့ရၿပီ။ သား နဲ႔ သမီး အတြက္… တဲ့။ အဲဒီ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က မွန္သလား… မွားသလား… သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေ၀ခြဲခြင့္ မရခဲ့ပါ။ သား ဆိုတာ… အေဖကို စံျပ ထားတာတဲ့။ ဒါျဖင့္… စံျပျဖစ္တဲ့ အေဖက အေ၀းမွာ ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…။ သား လူပ်ိဳေပါက္ကုိ အေဖ နဲ႔ အေမက ရင္ၾကားေစ့ ထိန္းသင့္သတဲ့။ ဒါျဖင့္… သားအတြက္ ရုပ္၀တၳဳ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ဘာနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းမွာလဲ။ သူကေတာ့ ကံကိုသာ အျပစ္တင္တတ္ေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္… သား ႏွင့္ သမီးတို႔ အၿပဳံးေတြ ေတာက္ပေလေလ… အေဖ ႏွင့္ အေမ ခမ်ာ ႏြမ္းရိေလေလ…။ အဲဒီၾကားမွာပင္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အားေပးလုိ႔ ခိုင္မာေစရတာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘ၀အတြက္ တရားခံ ရွာမရပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… သားသမီးအတြက္ေတာ့ အေဖ ႏွင့္ အေမဟာ ေလွခါးထစ္ေတြပါပဲ။ ဟိုး အေပၚအထိ ပင့္တင္ ေပး ရမွာေလ…။ အဲဒီအတြက္ အနင္းခံရျခင္း၌ တရားခံ မရွိပါ။ ေစတနာသာ ရွိပါသည္။
+++++
ၿမိဳ႔ႀကီးဆီမွာေတာ့ တိုက္တာ အေဆာက္အဦးေတြက အစ အျမင့္ႏုိင္ဆုံး ျမင့္ၾကတာ။ အျမင့္ဆုံး အထိ တက္ႏိုင္ မွပဲ အေပၚစီးကေန ၾကည့္ခြင့္ရၾကမွာ… လြတ္လပ္တဲ့ ေလကို ရႉခြင့္ ရမွာ… ကံေကာင္းလွ်င္ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း ဆီ ထိ ေလွ်ာက္သြားႏိုင္မယ့္ သက္တံ တံတား ႏွင့္ပင္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ႏိုင္ဦးမွာ…။ ၿပီးေတာ့ အရာရာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ ကုိယ့္ထက္ အနိမ့္မွာ ထားခဲ့ရမွာ။ အဓိက ကေတာ့ သား ႏွင့္ သမီးကို လြတ္လပ္ ေမ်ာလြင့္ ခြင့္ ရေစ ခ်င္တာပါ။
ေတာၿမိဳ႕ေလးဆီမွာတုန္းကေတာ့… ကိုယ္က ေတာင္ကမူသာသာေလာက္ အျမင့္မွာရွိလွ်င္ပင္ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္္ၿပီ။ ကိုယ့္ထက္ ျမင့္စရာ သစ္ပင္ တခ်ိဳ႕သာ ရွိ၏။ ကမူကေလးေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ အုပ္မိုးေနေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ လုံၿခဳံ လွသည္။ ဗ်ဳိင္းျဖဴအုပ္ေတြကေတာင္ သူ႔ ပိုင္နက္ ကုိ စြန္႔ခြာ ျပန္ေျပး သြားၾကရတာ။ ေဟာဒီ ေလာကမွာ သူရယ္.. သူ႔မိသားစုရယ္.. သူတို႔ဘ၀ရယ္.. သူတို႔ အျဖစ္ အပ်က္ေတြရယ္.. သူတုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရယ္… အဲဒါေတြက လြဲလုိ႔… ဘာမွမရွိ၊ ဘာကမွ အေရးမႀကီး။
ဒါေပမယ့္ သားတို႔အေဖက ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းက ျမင့္မားလွတဲ့ တိုက္ႀကီးေတြဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ေလသည္။ ဘ၀ထဲမွာ မိုးေကာင္းကင္ရယ္၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြရယ္၊ လိပ္ျပာေတြ ဗ်ဳိင္းျဖဴေတြရယ္ ထက္မကေသာ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ႀကီးေတြ ရွိေသးေၾကာင္း သားသမီးေတြကို ျပရမတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါကမွ သူတို႔ ဇာတိတဲ့ ေလ။ သို႔ႏွင့္ပင္ ေလွခါးထစ္ေတြ အနာခံၿပီးဆင့္။ ျမင့္သထက္ ျမင့္ဖို႔ တဲ့။ ၿမိဳ႔ႀကီးက လွေတာ့ လွပါေပသည္။
+++++
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခုမွေတာ့ အသက္၀၀ ရႉၿပီး အျမင့္ဆီ ဆက္တက္ရေတာ့မည္။ ေျခသလုံး ႂကြက္သားေတြကေတာ့ ခိုင္မာ ေတာင့္တင္းရဲ့လား။ သူ တြဲေခၚတက္ရမည့္ လက္ေတြက သုံးစုံ။ အဲဒီ သုံးစုံလုံး ကုိယ္နဲ႔မကြာပါလာဖို႔ရာ သူ႔ လက္ေတြက အားျပည့္မွ ျဖစ္ဦးမွာ။ ေရွ႔ဆုံးမွ လက္ဖ၀ါးႀကီးမွာေတာ့ ပင္ပန္းေခၽြးတို႔ ရႊဲနစ္ ေစးထန္း။ ဒါေပမယ့္ ဟန္လုပ္ ၿပဳံးတတ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ သားသမီးတို႔ ေရွ႕မွာဆို မေမာဟန္လည္း ေဆာင္ တတ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါ့ထက္ ပုိေကာင္းေသာ ရလဒ္ကေတာ့ အရာရာကို သည္းခံႏိုင္စြမ္းေတြ ပုိ ျမင့္လာျခင္း ပါပဲ။
ခုေတာ့.. ၿမိဳ႔သူဘ၀မွာ အေတာ္ ေနသားက်ၿပီ။ အသက္ႀကီးႀကီး၊ ရာထူးႀကီးႀကီး ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ကိုယ့္ကို သားသမီးအရြယ္ တပည့္ကေလးက ပခုံးခ်င္းတိုက္ၿပီး ရင္ေကာ့သြားတဲ့အေပၚမွာလည္း ၿပဳံးႏိုင္ၿပီ။ လိုင္းကားေပၚက ယာဥ္ေမာင္းရဲ့ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲေရးသံၾကားမွာလည္း ေမတၱာသုတ္ အရြတ္မပ်က္ ေနတတ္ၿပီ။ စပယ္ယာက “တုန္ခ်ည့္ တုန္ခ်ည့္ လုပ္မေနနဲ႔” လို႔ ေငါက္တာကုိလည္း နာခံတတ္ၿပီ။ ညေနတိုင္း ဥပုသ္ေစာင့္ ရင္း ကုသိုလ္လည္း ရ သားသမီး၀မ္းလည္း ၀ ဆုိတဲ့ ဆိုရိုးေတာင္ ထြင္တတ္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆုံး အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေတြကိုေတာင္ ဘီရိုထဲ ေသာ့ခတ္သိမ္းပစ္ဖို႔ ၀န္မေလးေတာ့ၿပီ ထင္၏။
သား လူပ်ိဳေပါက္ကေတာ့ သံစဥ္မ်ားႏွင့္အတူ ေပါက္ေပါက္ကြဲကြဲ ရင္ဖြင့္ခြင့္ ရေလသည္။ ဟစ္ေဟာ့ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ရက္ပ္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ေအာလ္တာေနးတစ္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ေသခ်ာတာကေတာ့ ရင္ထဲ ေပါ့သြားေစတာ အမွန္ပဲ… တဲ့.. သားက။ ငါးႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလးကလည္း ကက္ေ၀ါ့(Catwalk) ေလွ်ာက္တယ္တဲ့... သူ႔မ်က္ႏွာေလး ၿပဳံးၿပဳံး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔… ဟုတ္လို႔။ သူ႔ အေဖကေတာ့ သမီးကေလးရဲ့ အမူအယာမွာ စိတ္ပူခ်င္သတဲ့။ ေတာ္ၿပီ… သူ႔အေဖကို ေခတ္ထဲ သိပ္မေခၚဘဲ ခ်န္ထားမွ ျဖစ္မည္။ ေနေပ့ေစ.. သူ႔အလုပ္ေတြႏွင့္ သူ ဖိစီး ေနပါေစ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖ ကို အစစ ျပည့္စုံေသာဘ၀လည္း မရေစခ်င္ေသးဘူးေလ။
အစစျပည့္စုံတဲ့အခါ လူ႔စိတ္ေတြ ေဖါက္ျပန္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ယုံသည္။ ေဒၚၾကည္ေအး ေျပာသလို အလႊာ ကြာသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ “အရင္ကလို”ဆိုတဲ့ စကား မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆိုလား…။ အဲဒီ စကား ကိုလည္း ယုံသည္။ လူေတြက ပိုက္ဆံကုိ ၀တ္ၿပီး ပိုက္ဆံကုိ စားကာ ပိုက္ဆံကိုပဲ ေပါင္းသင္းေနၾကတာကိုလည္း ယုံသည္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြက ေစ်းႏႈန္း ႏွင့္ တန္ဖိုးကိုပင္ ခြဲျခား မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ည့ံ ည့ံ လာတာကို လည္း ယုံသည္။ “အၿပဳံး”ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရကပင္ တြန္႔လိမ္လာတယ္ ဟု ယံုသည္။
အဲဒီ ကာလမွာပဲ … ကဗ်ာဆရာ သစ္ေကာင္းအိမ္ က ေရးတယ္။
ကမ္းေျခတိုင္းဟာ အပန္းေျဖစခန္း ျဖစ္လာ …
ဘစ္ကားေပၚက ထိုင္ခုံ တစ္ေနရာ ဇိမ္ခံပစၥည္း ျဖစ္လာ…
နည္းပညာက အိပ္ယာထဲထိ ေရာက္လာတယ္…
တတိယလိႈင္းဟာ တတိယကမၻာကို ေရာက္လာတယ္…
လိင္စိတ္ဟာ ဆန္းလာတယ္…
စစ္ပြဲဟာ ဆန္းလာတယ္…
ေသျခင္းတရားေတြကလည္း အဆန္းတၾကယ္…
သမိုင္းဟာ နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီ။
လူေတြကေရာ နိဂုံးခ်ဳပ္ဖို႔လား…
ေၾသာ္…
လေပၚ လုတက္ရာက ေမတၱာေတာ္နဲ႔ ေ၀းခဲ့ၾက၊
ကမၻာႀကီးက ရြာျဖစ္ခဲ့ၿပီ…. ။
“ေၾကာင္စုန္း” ဆိုတဲ့ အဲဒီ ကဗ်ာကို ဖတ္ၿပီး ၿမိဳ႕သူ ဟာ အားရပါးရ ၿပဳံးတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ မ်က္ရည္က်တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေရးလက္စ စာမူကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီး ေအာက္ေျခမွာ ၿပီးၿပီလို႔ ေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးတယ္။ သူ႕မွာ ဆက္ေရးစရာ မရွိေတာ့ဘူး။
+++++
ေမာင္ ျပန္လာရင္ေတာ့ အရြယ္ေရာက္လာမယ့္ သမီး ကုိ ေတာင္ပံေတြ ေအာက္မွာ လုံလုံ သိမ္း၀ွက္ႏိုင္မယ့္ ေတာင္ကုန္းလြင္ျပင္ဆီ ပ်ံေျပးၾကဖို႔ စိတ္ကူးမိသည္။ ေမာင္က သေဘာတူမွာလား…။ အရင္ကလုိပဲေလ… ေတာအုပ္ နဲ႔ မနီး မေ၀း၊ ပင္လယ္ နဲ႔ မလွမ္း မကမ္း၊ ေရခ်ိဳျမစ္ နဲ႔ အနီး အပါး၊ ပန္းခင္းေတြလည္း သန္စြမ္းရာ….။ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာကိုေလ…
ၿမိဳ႕လူ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခပ္ဖြဖြ ဟားလိမ့္မည္ ထင္သည္။ သူ႔ကို ဘယ္လုိ “ခေရစီ” လို႔ နာမည္တပ္ၾကဦးမလဲ မသိ။ သူကေတာ့ ခပ္ဖြဖြ ၿပဳံံးပါမည္။ ကိစၥ မရွိပါ…။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ဘ၀မွာ အေရးႀကီးဆုံးက သူတို႔ရဲ့ ကမၻာကေလး ေပ်ာ္ရႊင္ သာယာေရးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္း ေရာင့္ရဲစြာ သဘာ၀၀န္းက်င္ထဲ တိုး၀င္ ခိုလႈံဖို႔၊ လတ္ဆတ္ သန္႔ရွင္္းတဲ့ ေလေျပကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရႉရႈိက္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ စိမ္းစိမ္း စိုစိုေတြ ၀၀ စားသုံးဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ပြင့္လင္း ရိုးသားစြာ စြဲလန္း ခ်စ္ခင္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာေတြကေတာ့ ပူးတြဲ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္မည္။
သူ ေလာဘမ်ားႀကီးမိ ေလသလား၊ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ ေနခဲ့ဖူးရာ ေတာေျမ လြင္ျပင္ ဆီမွာေတာ့ ထိုအရာတို႔ကို လြယ္လင့္တကူ ရႏိုင္သည္…။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ထို ေတာေျမ အရပ္ကေလးက “ၿမိဳ႔” ျဖစ္မသြားေသးဘူး… ဆိုရင္ေပါ့ေလ။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဒီ ၿမိဳ႕သူမ က မ်က္ႏွာမွာ အေကာင္းစား ကရင္မ္ေတြ လိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီ အထပ္ထပ္ ဆိုး..။ ေရေမႊး အဖိုးတန္ေတြ နာနာဆြတ္လို႔ ။ အလွဆုံး ၿပဳံးရင္း ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ေၾကာင္စုန္းေတြနဲ႔ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ ခ်စ္သူ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနေလသည္။
ေမျငိမ္း
၂၀၀၄ ၊ ေမလ
မေဟသီမဂၢဇင္း။
5 comments:
ဘ၀ေတြက က်ပ္လာတာကိုး
ျမိဳ႔ျပရဲ႔နည္းပညာမ်ား ေတာအားေပးေလာ႔
တခါတေလ.. အင္တာနတ္သံုးျပီး စမ္းေခ်ာင္းထဲ ေရစိမ္ခ်င္ေသာ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ စိတ္မခ်ရဲ
i always want to live in a rural town and also wish to have cheap high speed internet access :)
တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ဖူးသည္။ တေမွ်ာ္တေခၚ က်ယ္၀န္းေသာ လယ္ကြင္းမွာ လယ္ထြန္စက္ႀကီးေမာင္းလို႕၊ အိမ္ျပန္လာေတာ့ အိမ္ေလးက ခ်စ္စရာ သစ္လံုးအိမ္ေလး။ အနီးအနားက စမ္းေခ်ာင္းေလးကေရကို သဘာ၀အတိုင္း အိမ္အထိေရာင္ေအာင္ စီးဆင္းထားေစသည္။ ညဘက္မွာ အိမ္ကေလးက ေနေရာင္ခ်ည္စြမ္းအင္သံုး လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြနဲ႕ အေတာ္အသင့္လင္းလို႕။ ကမၻာႀကီးနဲ႕ အဆက္မျပတ္ေအာင္ IPStar Broadband ေလးႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးကလဲ ရွိရဦးမည္။ ၿမိဳ႕ျပနည္းပညာမ်ား ေက်းလက္ကို ေရာက္ရွိႏိုင္ပါေစ အစ္မေရ။
I really love this story. I am totally same with ur Idea. I hate big city lifestyle and man-made smile , even I have to make.
Post a Comment