ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္း...

၂၀၀၉နဲ႔အတူ ဒုကၡအားလံုး ကုန္ဆံုးက်န္ရစ္ခဲ့ျပီး
ႏွစ္သစ္၂၀၁၀ မွာ.. ျငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ...။

စာေပပြဲ

ခ်စ္ျခင္းအခ်ည္...

"ေႏွာင္ၾကိဳးအျဖည္"လို ၀တၳဳမ်ိဳးေရးခဲ့သလို ခု "ခ်စ္ျခင္းအခ်ည္" လို ၀တၳဳမ်ိဳးလည္း ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရတခုက ၁၉၈၉ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာ ဒီ၀တၳဳ ပါခဲ့ျပီး ေနာက္ သံုးေလးလေလာက္ၾကာေတာ့ ဒီ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္နာမည္ပဲ ေျပာင္းျပီး ကူးခ်ထားတဲ့ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ တျခားမဂၢဇင္းၾကီးတေစာင္မွာ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမ နာမည္နဲ႔ပဲ ပါခဲ့လို႔ က်မ အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ေျဖရွင္းခဲ့ရဖူးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ေမျငိမ္းဆိုတာလည္း ကေလာင္ေပါက္စေလးပါ..။

ခ်စ္စ...

အဲဒီတုန္းက ၁၉၉၂..
သားၾကီး တႏွစ္သားေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္..။ ဘ၀မွာ အခ်စ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ၀မ္းပမ္းတနည္းေတြ ခံစားရတဲ့အခ်ိန္တခ်ိန္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ထားပါေတာ့ေလ.. ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ..။ ေျပာျပခ်င္တာက.. စာေရးဆရာဆိုေတာ့လည္း စိတ္ထိခို္က္စရာ အခ်စ္ဘ၀ကို ၾကံဳရခ်ိန္မွာေတာင္မွပဲ "တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လူေတြဟာ ခ်စ္စ ခင္စမွာသာ ခံစားလို႔ အခ်ိဳျမိန္ဆံုးအခ်ိန္ကို ရတာပါလား" လို႔ ေတြးမိျပီး... လူတိုင္း ဒီလို ရွိမွာပဲဆိုျပီး ေတြးမိတဲ့ အေတြးေလးကို ၀တၳဳေလးလို ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ တာပါပဲ..။ ေျပာရရင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာ ဘ၀တခုကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေရးျဖစ္တဲ့ စာရိုးရိုးေလးပါပဲ..။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့တာပါ..။ ႏုစဥ္ဘ၀က လက္ရာေလးေပါ့..။

ေႏွာင္ၾကိဳးအျဖည္...

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလထုတ္ ရင္ခုန္ပြင့္ မဂၢဇင္းထဲက ၀တၳဳရွည္ စ-ဆံုး ပါ။

ေနာင္တေမွ်ာ္လင့္

၁၉၉၀ႏွစ္ထဲ... အိမ္ေထာင္သက္ ၃ႏွစ္ၾကာခဲ့ေပမဲ့ ရင္ေသြးယူဖို႔ စိတ္မကူးရဲေသးဘဲ ရွိေနခဲ့တာ..။ ဒီလိုနဲ႔ တခ်ိန္မ်ား ရင္ေသြးယူမယ္လို႔ စဥ္းစားခ်ိန္က်... ရမွ ရပါ့မလားလို႔ ေတြးမိတုန္း ေရးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳပါ။ ကလ်ာမဂၢဇင္းကို ေပးေတာ့ မမ၀င္း(ကလ်ာ- ၀ိဇၹာ သိပၸံ)က သေဘာက်လို႔ဆိုျပီး ပန္းခ်ီ စံတိုးကို Illustration အပ္ေပးတာ။ သရုပ္ေဖာ္ပံုက ၀တၳဳထက္ပိုေကာင္းတယ္ ထင္တာပဲ..။ အဲဒီပံုေလး ၾကိဳက္လြန္းလို႔ ေသခ်ာသိမ္းထားတဲ့ ၾကားကပဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ၀တၳဳေလး ပါခဲ့တာက ၁၉၉၀ ဇြန္လထုတ္ ကလ်ာ မဂၢဇင္းမွာပါ..။

ၾကားၾကားသမွ်...

ႏို၀င္ဘာ ၂၀ရက္ေန႔ Los Angeles ကို ေရာက္ပါမယ္..။ မိုးခ်ိဳသင္းတို႔ အိမ္မွာ ေနထိုင္ျပီးသကာလ ၅ရက္ေလာက္ မနားတမ္း အာလူးဖုတ္ပါမယ္..။ ဘေလာ့ဂါ မ်ားလည္း ဆံုၾကပါဦးမယ္..။ အရွင္သခင္ ဘေလာ့ဂါ ကိုဇာနည္ ကလည္း အေျပးလာေရာက္ျပီး ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲမွာပါတဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အဲဒီ၀န္းက်င္ ရွိရွိသမွ် သဟာယမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္.. Hollywood က စယ္လီဘရစ္တီၤမ်ားရဲ႔ appointment ေတြကိုေတာင္ လက္ခံမထားပါ :P ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြကို ဦးစားေပးပါမယ္..။ မိုးခ်ိဳသင္းဆီမွာ Book လုပ္ႏိုင္ပါတယ္.. (ခ်ိဳသင္းေတာ့ မ်က္ခမ္းလႈပ္ေနေလာက္ျပီ :D) ... ။ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ ေနာ ... :)

သမုဒယသီခ်င္း

ဒီ၀တၳဳေလးက ၁၉၈၉ ၾသဂုတ္လ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့တာပါ။ က်မေရးဖို႔ စိတ္ကူးေလ့မရွိတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးပါ။ ဗမာရုပ္ရွင္ ၀တၳဳေတြထဲ အိမ္အကူအလုပ္သမားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ခြဲျခားမႈတခုခုနဲ႔ ေဖာ္ျပေလ့ရွိတာ..။ အဲလိုပဲ အိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္လည္း အဆိုးျမင္ မ်ားတာေတြ ေတြ႔ရတာကို က်မ သေဘာမက်ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမတၱာတရားဆိုတဲ့ ကိစၥကို ေတြးမိျပီး ဒီ၀တၳဳေလးကို ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးကိုလည္း ဆရာေအာင္သင္းက အၾကိဳက္ဆံုး၀တၳဳအျဖစ္ ေရြးခဲ့ပါတယ္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မစိတ္ထဲ ကိုယ့္ဘာသာ ေရးျပီး သေဘာတက်က် ျဖစ္ေနရတဲ့ ၀တၳဳထဲမွာ ဒီ၀တၳဳ မပါပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေအာင္သင္းေရြးေတာ့ က်ိတ္ျပီး ၾကည္ႏူးေနရတာေပါ့။ (တခါတေလေတာ့လည္း ကုိယ့္ဘာသာေရးျပီး ကိုယ့္ဘာသာ ၾကိဳက္လွခ်ည့္ျဖစ္ေနေပမဲ့ စာဖတ္သူေတြဘက္က ထူးထူးျခားျခားမျဖစ္တဲ့ အပုဒ္ေတြလည္း ရွိပါေသး။)

ပိုးထိုးသစ္သီး

စာမေရးခ်င္ (၀တၳဳ ကဗ်ာကို ဆိုလိုတာပါ) ျဖစ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာပါျပီ။ ျပီးေတာ့ ဒီတေလာမွာ ကိုယ့္၀တၳဳ အေဟာင္းေလးေတြ ထုတ္ထုတ္ဖတ္ေနမိတယ္။ ဖတ္မိျပီးေတာ့လည္း ငါ ဒီတုန္းက ဒီလို ေရးခဲ့ပါလားလို႔ ျပံဳးမိရ.. မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕မိရ..။ ဘာလို႔ ေရးျဖစ္တယ္ဆိုတာေလးေတြ ဆက္စပ္ေတြးမိရေပါ့။ က်မ စာေတာ္ေတာ္ေရးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြတုန္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာေအာင္သင္းက လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြ ထဲကေန သူ႔အၾကိဳက္ ေရြးတဲ့ ၀တၳဳေတြကို သံုးသပ္ျပီး"ေအာင္သင္းအၾကိဳက္ဆံုး၀တၳဳတိုမ်ား"ဆိုတဲ့ က႑ သဘင္မဂၢဇင္းမွာ လစဥ္ ေရးေနတဲ့အခ်ိန္။ က်မက ဆရာ ေအာင္သင္းရဲ႕ စာေပေရးရာေဆာင္းပါးမ်ား စာအုပ္ကို ၾကိဳက္လြန္းလို႔ ေခါင္းအံုးအိပ္တဲ့သူဆိုေတာ့ တလတလ ဆရာ ဘယ္၀တၳဳ ညႊန္းပါလိမ့္လို႔ ေစာင့္ဖတ္ေနရတဲ့အခ်ိန္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာက က်မ ၀တၳဳတိုေလးေတြကို ေလး ငါးၾကိမ္ အၾကိဳက္ဆံုးအျဖစ္ ေရြးဖူးပါတယ္။ အဲဒီလ ေတြဆို က်မမွာ ေပ်ာ္လို႔။ တခ်ိဳ႕၀တၳဳေတြဆို ကိုယ္ေတာင္ ေရြးမယ္လို႔ ထင္မထားတာေလ။ ဆရာက ဘာလို႔ ေရြးရတယ္ ဆိုတာကိုပါ ေသခ်ာ ရွင္းျပတာဆိုေတာ့ က်မျဖင့္ သေဘာေတြက်လို႔ေပါ့။

ခုတင္ေပးထားတဲ ့၀တၳဳေလးကိုလည္း ဆရာက ေရြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳေလးက ၁၉၉၀ ဇြန္လထုတ္ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း ထဲမွာ ပါခဲ့တာပါ။ ဒီ၀တၳဳေလး ေရးမိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာရရင္ က်မ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္တအုပ္ရွိပါတယ္။ စာေရးဆရာ နႏၵေရးတဲ့ "မ်ိဳသိပ္စိတ္"ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။ စိတ္ေရာဂါရွိတဲ့ ေမခင္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္အေၾကာင္းကို အေျခခံျပီး ေရးထားတာပါ။ အဲဒီ ၁၉၉၀ တေလာမွာ မ်ိဳသိပ္စိတ္ထဲက ေမခင္ကို သြာသြားျပီး သတိရေစတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ေတြ႔ပါတယ္။ (တကယ္တမ္းၾကီး တူလွတာေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ) ေျပာရရင္ သူ႔ဆီကေန ရတဲ့ Inspiration နဲ႔ က်မ ဒီ၀တၳဳကို ေရးျဖစ္တာပါ။ ဆရာေအာင္သင္းက ဇူလိုင္လထုတ္ သဘင္မဂၢဇင္းရဲ႕ အၾကိဳက္ဆံုး၀တၳဳတိုက႑မွာ ေရြးခဲ့ပါတယ္။

ခုျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ က်မဇာတ္ေကာင္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို သနားျပီး အားနာေနမိသလိုလို.........။

ရသျမစ္ဖ်ား

အဲဒီ ၁၉၉၅တုန္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အင္တာဗ်ဴးေတြအမ်ားၾကီး လုပ္ျဖစ္တာ.. ခု ျပန္ၾကည့္မွပဲ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ျပန္သတိထားမိတယ္။ အဲဒီတ၀ိုက္ စာလည္း အမ်ားၾကီး ေရးျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ခုတင္ေပးထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးက ၁၉၉၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ မေဟသီမဂၢဇင္းမွာ စာေရးဆရာမ ခက္မာ က 'နဒီ'ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ အင္တာဗ်ဴးပါ။ အဲဒီထဲမွာ 'အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ အေနနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္အလုပ္ကို အရည္အခ်င္းတခုလို႔ ျမင္လား'ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ က်မရဲ႕ အေျဖက္ို Feminist တခ်ိဳ႕က မေက်မလည္ ျဖစ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက က်မရဲ႕ တကယ့္ လက္ခံမႈပါ..။ အမွတ္တရေပါ့..။ (ေျပာရရင္.. စာရြက္ေလးေတြ သိမ္းထားတာ ၾကာေတာ့ ႏြမ္းျပီး ပ်က္စီးခ်င္ေနျပီမို႔ record လုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ scan လုပ္ရင္းသားကေန တင္ေပးလိုက္တာပါ)။

ကမၻာပ်က္မယ္လား.. (ဖြဟဲ့.. လြဲေစ.. ဖယ္ေစ..)

ညီမေလး အိျႏၵာက ေျပာတယ္..။ တကယ္လို႔ကမၻာပ်က္မယ္ဆိုရင္ေပါ့...ဆိုပါစို႔…တဲ့။

တကယ္ေတာ့ ကမၻာပ်က္တယ္လို႔ ထင္ရေလာက္တဲ့ ခံစားမႈေတြ ဘ၀မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခံစားခဲ့ရဖူးေပမဲ့..။ တကယ့္ ရုပ္ေလာကၾကီးပ်က္တာကို ၾကံဳရရင္.. လို႔ ေတြးလိုက္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲ ထိထိခိုက္ခိုက္ ျဖစ္လာရျပန္တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ က်မဘ၀ထဲက ထူးျခားတာေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္တာေတြကို ျပန္ေျပာျပခ်င္လာပါတယ္။ (အိျႏၵာ့ post လိုပဲ အပိုင္းတစ္-ႏွစ္ ခြဲဖတ္ၾကပါကုန္…)

က်မမွာ ထူးျခားတာ တခုရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မၾကာခဏ(အၾကိမ္ၾကိမ္) မက္တတ္တဲ့ အိပ္မက္ ၃ခုရွိပါတယ္။ ပထမဆံုးတခုက.. အိပ္မက္ထဲမွာ ေနေရာင္ထိန္လင္းေနတဲ့ ရြာလို ေနရာေလးမွာ အိမ္ေရွ႕ ကြက္လပ္ေလးတခု။ အဲဒီေနာက္က အိမ္ေလးက ေျခတံရွည္။ ေလွကားရင္းမွာ ကေလးစီး မိန္းမစီး ဖိနပ္ပါး အ၀ါေလးတရံနဲ႔ ပန္းေရာင္ေလးတရံ ယွဥ္လ်က္ေလး ရွိေနတယ္။ အိမ္၀င္းေထာင့္က ေျမျပန္႔ုျပန္႔မွာေတာ့ အဖြားအိုတေယာက္က စေကာနဲ႔ ဆန္ပ်ာေနတယ္။ ဒါပဲ..။ အဲဒီျမင္ကြင္းေလးကို ကေလးဘ၀ သိတတ္စကတည္းက က်မ မၾကာခဏ မက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်မ အသက္ အစိတ္ေက်ာ္မွာ ၀တၳဳေရးဖို႔အတြက္လိုလို႔ သြားၾကည့္ဖိ္ု႔ သန္လ်င္ဘက္ကို အစ္မတေယာက္ လိုက္ပို႔လို႔ ေရာက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သီတာသေဘာၤၾကီးနဲ႔..။ သန္လ်င္ဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ ေမြ႔ႏြန္းကုန္းကို ေရာက္ပါေရာ။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းစတာပါပဲ။ အဲဒီေနရာေတြကို က်မ သိေနတာပါ။ (က်မ ၾကီးမွ သန္လ်င္ကို တခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မအေဖနဲ႔ အေမ အိမ္ေထာင္ဦး .. က်မကို ကိုယ္၀န္ရွိစဥ္ကေတာ့ သန္လ်င္မွာ ေနခဲ့တာပါ)။ အစ္မရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေနာက္ လိုက္လာတဲ့ က်မက အဲဒီေနရာေတြမွာေတာ့ က်မက ေရွ႔က သြားေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်မ စိတ္ထဲ သိပ္သြားခ်င္ေနတဲ့ ေနရာေတြကို ေျခဦးတည့္ရာေနာက္ ေလွ်ာက္လိုက္သလို သြားေနမိပါတယ္။ က်မ လမ္းတလမ္းထဲ ခ်ိဳး၀င္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ လမ္းနာမည္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမိဳ႕ေဟာင္း ၁ လမ္းတဲ့။
အဲဒီလမ္းထဲက ေနာက္ထပ္လမ္းသြယ္တခုထဲ က်မ အလိုလို ခ်ိဳး၀င္မိျပန္ပါတယ္။ ျမရာပင္ ၁ လမ္းတဲ့။ အဲဒီလမ္းထဲ အိမ္စုတ္ကေလးေတြ အစီအရီ..။ လမ္းအဆံုးထိ က်မေလွ်ာက္၀င္သြားမိပါတယ္။ လမ္းအဆံုးမွာေတာ့ တကယ္ပဲ ျမရာေတာကေလးလိုျဖစ္ေနတဲ့ သစ္ပင္စုစုေလးေတြက ပိတ္သြားပါတယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးအဆံုး ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ယိုင္နဲ႔နဲ႔ အိ္မ္ကေလးတလံုးကို က်မ ရပ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဖတ္လာတဲ့သူေတြ ရိပ္မိမွာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒါ က်မ အိပ္မက္ထဲက အိမ္ေလးပါပဲ။ ဘိနပ္ေလး ႏွစ္ရံနဲ႔ အဖြားၾကီးေတာ့ ရွိမေနပါဘူး။
အဲဒါကို ေနာက္မွ အေမ့ကို ေျပာျပေတာ့ အေမက သိပ္ကို အံ့ၾသေနပါတယ္။ အေမတို႔ အိမ္ေထာင္ဦးတုန္းက အဲဒီအိမ္ေလးမွာ ငွားေနခဲ့ၾကတာဆိုတာကို က်မကို အေမတို႔ တခါမွေျပာမျပခဲ့ဖူးပါဘူး..။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘာလို႔မွန္းမသိပါဘူး.. က်မ အဲဒီအိပ္မက္ ထပ္မမက္ေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ထပ္ အဲလိုပဲ မၾကာခဏ မက္တတ္တဲ့ အိပ္မက္တခုကေတာ့ က်မက ၀ါးရံုပင္ေတြ ေဘးဘယ္ညာမွာ ကိုင္းက်ျပီး အုပ္မိုးထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းမို႔ေလးေတြၾကားက ေတာလမ္းေလးတခုထဲမွာ ေအးေအးလူလူ ေလွ်ာက္ေနတာ။ က်မကိုယ္မွာ ေခၽြးေလးေတြနဲ႔ ေအးလို႔..။ ဒါပဲ အိပ္မက္က..။ က်မ ၁၀တန္းႏွစ္မွာ ပထမဆံုး က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူး သြားရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေတာလမ္းကေန တက္ရတာမို႔ သိပ္ေပ်ာ္တာပါပဲ..။ ဒီလိုနဲ႔ ေရႊရင္ဆို႔အေက်ာ္ တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ က်မအိပ္မက္ထဲက ျမင္ကြင္းနဲ႔ တန္းကနဲ တိုးပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနရာေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာလည္း တကယ္ပဲ က်မကိုယ္မွာ ေခၽြးေတြေအးလို႔။ အဲဒီလမ္းကေလး ေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာလည္း အိပ္မက္ကို တခ်ိန္လံုး သတိရေနခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီည ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ က်မ အျပင္းဖ်ားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာလည္း အဲဒီအိပ္မက္ တခါမွ ထပ္မမက္ေတာ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အဲဒီေနာက္ ႏွစ္တုိင္းနီးပါး က်မ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူး ႏွစ္စဥ္ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး အိပ္မက္ကေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက မက္တာေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမက္ခဲ့တာ ၂ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါျပီ။ ခုခ်ိန္ထိဆိုရင္ ေလးငါးခါေတာ့ မက္ျပီးသားပါ။ အဲဒီအိပ္မက္ စမက္စဥ္ကအတိုင္းေျပာျပရရင္ အိပ္မက္ထဲမွာ ညဘက္ၾကီး။ က်မက ေရထဲမွာ ေမွာက္ခုန္ၾကီး ေမ်ာေနတာ..။ အဲဒီငယ္ငယ္ေလးမွာ မက္ကတည္းက အိပ္မက္ထဲမွာ က်မက အသက္ၾကီးေနျပီ္။ က်မ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေတာ့ က်မနားမွာ ရုပ္တုေတြ.. အေဆာက္ဦးေတြက ေရနစ္လက္စ တပိုင္းတစေပၚလို႔။ ဒါပါပဲ အိပ္မက္က..။ (အျပင္မွာဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္.. က်မက ေရမကူးတတ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ပလံုဆို သြားမွာ..) ေနာက္ နည္းနည္းၾကီးလာမွ အဲဒီရုပ္တုေတြထဲမွာ တခုက New York က Liberty ရုပ္ၾကီးလို႔ သိလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဆာက္အဦးကလည္း ၀ါရွင္တန္က ပါလီမန္အေဆာက္အဦးရဲ႕ ေခါင္မိုးလံုးလံုးၾကီးမွန္း သိလာတယ္။ (ကဲ.. ဇာတ္လမ္းကေတာ့ စလာပါျပီ..။ ခု က်မေနတာ ၀ါရွင္တန္ နား..။ က်မရံုးကလည္း လႊတ္ေတာ္ေရွ႕မွာ..။ လစ္ဘာတီရုပ္ၾကီးနဲ႔ေတာ့ ေ၀းပါတယ္။ :P) ကဲ.. ကမၻာၾကီးကေတာ့ ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာ ၂၁မွာ ပ်က္မွာတဲ့။
က်မမွာလည္း ၾကံဳၾကိဳက္စရာ အိပ္မက္ထဲက ျမင္ကြင္း ဒါပဲ က်န္ေတာ့တာ။
ဆိုေတာ့ ေျပာရရင္ က်မစိတ္ထဲ… ယံုသလိုလို..။(ေက်ာခ်မ္းစရာ မေကာင္းလား.. :D)
++++++

အင္း…. "ကမၻာပ်က္ခါနီး တစ္လေလာက္အလို" တဲ့။

(၁) ဘယ္သူေတြနဲ႔ရွိေနခ်င္လဲ..
တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးမၾကီးေတာ့ပါဘူး။ တကယ္သာဆို အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ဘာကိုမွ ေတြးထား ျပင္ထားလို႔မွ မရတာပဲ..။
ဒါေပမဲ့ အိျႏၵာနဲ႔တူတာက…
အျဖစ္ခ်င္ဆံုးက ဘယ္သူေတြ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ ကိုယ္အရင္ဆံုးေသသြားတာမ်ိဳးေပါ့။
ဟုတ္တယ္..တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ.. ကိုယ္ပဲ အရင္ ေသခ်င္တယ္။

(၂) ဘာေတြခံစားေနရမလဲ..

က်မတို႔ မိဘေတြပဲ ေသကုန္ျပီး ကေလးေတြခ်ည္း က်န္ေနခဲ့မွာကို ပူတယ္။ မေသရခင္စပ္ၾကား အပူအေလာင္ေတြ အနာတရေတြ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေတြ ေတြ႔ရမွာကို ေတြးေၾကာက္ေနမိမယ္..။ ေသခ်ာတာေတာ့ ဘုရားစာေတြ ပိုရြတ္ေနျဖစ္မယ္။

(၃) ဘာေတြျပင္ဆင္ထားမလဲ

သားသမီးေတြကို တခုခုျဖစ္ရင္ အတူတူေျပးမယ္.. ေမေမတေယာက္ ေဖေဖတေယာက္ ကပ္ထား။ သားၾကီးက ဗလၾကီးေတာ့ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ရမွာပဲဆိုတာေတြ ေျပာထားမွာေပါ့။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ မခြဲမခြာ ရင္ဆိုင္ၾကဖို႔…။

(၄) ၀မ္းနည္းမိမွာက

ဘ၀ထဲ ၾကာၾကာမေနလိုက္ရမွာကိုေပါ့။ က်မ စာေတြ ေရးခ်င္ေသးတယ္..။ ပန္းခ်ီလည္း ျပန္ဆြဲခ်င္ေသးတာ..။ ျပီးေတာ့ အေမ့ကို ေျပးေတြ႔လိုက္ခ်င္ေသးတာ။

(၅) ေၾကာက္လန္႔မိတာက..

မေသခင္ ခံစားရမယ့္ ေ၀ဒနာနဲ႔ ေသကြဲ ရွင္ကြဲေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံဳဦးမွာကိုေပါ့။

(၆) ေဆာင္ထားခ်င္တာ..

ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုေလးကိုပဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္တြယ္ေဆာင္ထားခ်င္ပါတယ္။

(၇) ဘာေတြေရးမိမလဲ..

အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ေရးႏိုင္ရင္ေတာင္ ေက်ာက္ခ်ပ္လို.. သတၱဳျပားလို.. ေပၚမွာပဲ ထြင္းေရးဖို႔ ၾကိဳးစားမယ္..။

(ဂ) ေတြးမိေတြးရာ အေတြး

တကယ္လုိ႔မ်ား ကမၻာေပၚမွာ ငါတေယာက္တည္း အသက္ရွင္ က်န္ေနခဲ့ရင္.. ဘယ္လို လုပ္ရပါ့..။

(၉) ဂုဏ္ယူခ်င္တာက

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ ဂုဏ္မယူခ်င္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ စိတ္ေသာကပဲ ဖိစီးေနေတာ့မွာေလ..။ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူရရင္ေတာ့ ခဏပဲ ရတဲ့ လူ႔ဘ၀ထဲ တန္ေအာင္ ေနခဲ့ရတာ ဂုဏ္ယူပါတယ္။

(၁၀) ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာက

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. အနားမွာ အားရွိေဖာ္ မိသားစု ၅ေယာက္ေတာင္ အတူရွိေနတာ..။


(၁၁) က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ ဥဒါန္း

အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္..ဘာ က်ဴးရင့္ရမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး။
ငါလာတယ္…
ငါျမင္တယ္..
ငါေအာင္ပြဲခံတယ္..
(ဟင္… ဟုတ္ေသးပါဘူး.. ဒါလည္း )
ဒါမွမဟုတ္လည္း.. ေဟးးးး ငါ့အိပ္မက္ မွန္တယ္…. လို႔မ်ားလား…။ 

နီကိုရဲ...

သူက က်မကို မာမီလို႔ ေခၚတယ္..။ သူ႕ကို ေတြ႔ရင္ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ဆံုးမ တတ္လို႔တဲ့..။ က်မကေတာ့ သူ႔ကို ကိုရဲလို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ က်မတို႔ခ်င္းက ေ၀း.. ေ၀း... ေနတတ္ေတာ့ ေတြ႔ရျပီလားေဟ့ဆိုရင္ စကားေျပာလို႔ ေကာင္းမယ့္ တေနရာရာကို သြားျဖစ္ေအာင္ သြားထိုင္ျပီး တြတ္ထိုးေတာ့တာ..။ အမ်ားအားျဖင့္ ေျပာျဖစ္တာက ဘ၀အေမာေတြ..။ က်မတို႔ ေတြ႔ရင္ မေမ့မေလ်ာ့ လုပ္ျဖစ္တာက ကိုရဲကို က်မက ေဗဒင္တြက္ခိုင္းဖို႔နဲ႔ ကိုရဲကလည္း မေမ့မေလ်ာ့ က်မ လကၡဏာကို ေတာင္းေတာင္းၾကည့္တတ္ တာ..။ (နီကိုရဲက ေဗဒင္ေဟာရင္ သိပ္မွန္တာ)။ အဲဒီအခါက်ရင္ ၾကားထဲ ရႈပ္တုပ္ရႈပ္တုပ္ လုပ္တတ္ၾကတာက မင္းခိုက္စိုးစန္..။ ဒါမွမဟုတ္.. ခက္မာ။ ဒါမွမဟုတ္ ေ၀မွဴးသြင္။ က်မတို႔တေတြ တကယ့္ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာေတြလို. တိုင္ပင္ၾက.. ရင္ဖြင့္ၾက..။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေနေန ျပန္ေတြ႔ရင္ ေႏြးေထြးျမဲ..။

(ေမျငိမ္း၊ နီကိုရဲ၊ ခက္မာ)

(တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္.. ျပီးခဲ့တဲ့ က်မတင္ထားတဲ့ ကိုေအာင္ေ၀းလုပ္တဲ့ အင္တာဗ်ဴး.. မေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာကို က်မတို႔ ၃ေယာက္ လဆက္ ေျဖခဲ့ၾကတာ.. ခုေတာ့ တကယ္ပဲ စိုတဲ့လက္မွ မေျခာက္ခင္...)

ကုိရဲ ၀တၳဳေတြ ေအာင္ျမင္ခ်ိန္ ေက်ာင္းထဲ ရုပ္ရွင္လာရိုက္တဲ့အခါ က်မကို ဌာနမွာ သူ လာရွာေခၚသြားျပီး သူ႔ရိုက္ကြင္းအနားမွာ ေလပြားခဲ့ၾကတာ..။ တကယ္က သူနဲ႔ က်မက အသက္ ၁ႏွစ္ခြဲပဲ ကြာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူက က်မကို အစ္မၾကီးလို.. က်မက သူ႔ကို ေမာင္ငယ္လို ဆက္ဆံေတာ့ က်မတို႔က တကယ့္ ေမာင္ႏွမေတြလို..။

သူနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ၾကတာ ၂၀၀၄ ႏို၀င္ဘာလထဲ.. ကိုငွက္(ထူးအိမ္သင္)ဆံုးတာ ရက္၁၀၀ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ကို ေနမ်ိဳးေဆးက Mr.Guitar မွာ ကိုငွက္မိသားစုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ အမွတ္တရဆိုျပီး လုပ္ေပးတဲ့ပြဲေလးမွာ ကိုငွက္ ခ်စ္တဲ့ ကိုရဲနဲ႔ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြ ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကတာ..။ ေနာက္ မင္းခိုက္စိုးစန္ ေရာေပါ့...။

(နီကုိရဲ၊ ခက္မာ၊ ေမျငိမ္း၊ မင္းခိုက္စိုးစန္)
(ကိုရဲအိမ္မွာ.. ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္ႏွမတေတြ.. တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ခဲ့ၾကရတာ.. အဲဒါ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ရတာေပါ့)

ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္ႏွမေတြ အလုပ္ကိုယ္စီရႈပ္ျပီး မေတြ႔တာၾကာလို႔မို႔... စကားေတြ ေဖာင္ေလာင္တိုက္ ေျပာၾကတာ..။ သူက ေျပာလိုက္ေသးတယ္.. ကိုငွက္သာ ၾကည့္ေနရင္ က်ေနာ္တို႔ကို ၾကည့္ျပီး သူ႔ေတာ့ မလြမ္းၾကဘဲ ေလကန္ေနၾကတယ္လို႔ ဆဲေနမွာတဲ့..။ (အဲဒီတုန္းကလည္း ကိုရဲက သူနဲ႔ ကိုငွက္ ဂ်စ္က်ၾကပံုေတြ ေျပာျပတာမို႔ က်မတို႔မွာ ငိုခ်င္တဲ့ ၾကားကပဲ ရယ္ေနခဲ့ၾကရတာပါ။ (ကိုရဲက ရယ္စရာ ျဖစ္ေအာင္ကို ေျပာတတ္တာပါ။ အဲလိုရယ္စရာေတြသာေျပာေနတာ သူ႔ရုပ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ ထားတာမို႔ က်မတို႔မွာ ပိုရယ္ေနရတာပါ)။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔အားလံုးဟာ ကိုငွက္ ဆံုးတုန္းက အသည္းေတြ ကြဲခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ..။ ခုေတာ့ျဖင့္... ကိုငွက္ေနာက္ကေန.. တန္းစီသြားၾကသူေတြထဲ သူလည္း နံပါတ္စဥ္ တခု ခ်ိတ္ခဲ့ျပီ။

ကိုရဲေရ...
ခုလည္း ငါကေတာ့ ဆူခ်င္တာပါပဲ...။ ေမြးရာပါႏွလံုးေရာဂါဟာ အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္ရင္ ေသဖို႔ သိပ္ျမန္တယ္ဆိုတာ.. နင္အသိဆံုးေလ.. ကုိရဲ..။
ငါ ပို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက ဒီကေန႔ နင့္နာေရးသတင္းကို ငါနဲ႔ စိုးေလး ေျပာလိုက္ၾကရတာပဲ..။ (စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေကာင္းလိုက္တာ)
ကုိရဲေရ.. ခက္မာလည္း ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူးသိလား...။
တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို အျမဲတမ္းေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ နင့္မွာ နာက်င္စရာေတြ ရွိသမွ်.. ငါတို႔ကက်ေတာ့ နင့္ကို ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါလားေနာ္...။
ခ်စ္တဲ့
မာမီ
ေအာက္တိုဘာ ၂၄၊ ၂၀၀၉

ကိုေအာင္ေ၀း လုပ္ခဲ့တဲ့ အင္တာဗ်ဴး ( ၁၉၉၅... )

အဲဒီတုန္းကလည္း ၁၉၉၅ပဲ .. (လ မမွတ္မိေတာ့) ေနာက္ပိုင္း က်တယ္ထင္တယ္..။ ဖားအံကေန ခဏ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္။ သမၼတဟိုတယ္မွာ လုပ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ကန္ေတာ့ပြဲတခုမွာ ကိုေအာင္ေ၀းနဲ႔ ေတြ႔တုန္း ျမင္ကြင္းစံုဆိုတဲ့ မဂၢဇင္းအတြက္.. အင္တာဗ်ဴး လုပ္ျဖစ္တာ မွတ္မိတယ္။

ခုမွ ကို္ယ့္အင္တာဗ်ဴးေတြ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္ သေဘာထား ခံယူခ်က္ ယံုၾကည္မႈေတြက ခုခ်ိန္ထိ မေျပာင္းလဲပါလားလို႔ သတိထားမိတယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ အျမဲတမ္း အရိုးသားဆံုး (ၾကိဳးစား) ျဖတ္သန္းခဲ့တာေတြအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိပ္ျပာသန္႔ ေက်နပ္မိပါတယ္..။