Nov 30, 2008

Ten things I hate about my self

တခါ ၂ပတ္ေလာက္ၾကာတဲ့ ခရီးၾကမ္းရွည္ရွည္ၾကီး ထြက္ျပီးျပန္အလာ မတန္ခူးက ပထမမ်ား.. ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႔ Tag ထားတာေတြ႔ရတယ္။ သူမ်ားေတြ ေရးထားတာေတြ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ေရးရတာ ေပ်ာ္စရာပဲ။ ခုလည္း ၁ပတ္စာ ခရီးေလးကအျပန္ ညီမကေလး တူးတူးသာ က Tag ျပန္ျပီ။ ဒါေလးကေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ့္ ေခါင္းစဥ္မဟုတ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မုန္းမိတဲ့ ၁၀ခ်က္တဲ့။ ၾကည့္ပါဦး ကိုယ့္ငယ္က်ိဳးငယ္နာ ေဖာ္ရမွာမ်ိဳး....။ ဒါေပမဲ့ Tag ေဟ့ဆို ေရးခ်င္တာမို႔ ျမသီလာ.. ၾကားကပဲ ေဖာက္ျပီး ေရးလိုက္ပါဦးမယ္။

ဒီေနရာမွာ စကားစပ္ျပီး ေျပာခ်င္တာေလး ေျပာဦးမွပါ..။ က်မ ဘေလာ့စေရးကတည္းက Tag game ေလးအေၾကာင္း စၾကားဖူးတာ။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဘယ္သူဘယ္၀ါလဲ မသိၾကရတဲ့ online community မွာ Tag game ဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့အထတခုပဲလို႔ ထင္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ေစ.. အက်ိဳး မယုတ္ေစ။ ျပီးေတာ့ တေယာက္က Tag တာကို မေရးခ်င္လည္း မေရးခ်င္ေၾကာင္း ျပံဳးျပံဳးေလး အသိေပးရံု။ Tag ခံရလို႔ ေရးခ်င္ရင္ ေရးမယ္။ Tag မခံရလည္း မေရးရံုေပါ့။ သိပ္ၾကီးက်ယ္တဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္။ ဘေလာ့ဂါတေယာက္ (က်မမမွတ္မိ)ဆိုရင္ ေခါင္းစဥ္တခု Tag မခံရေပမဲ့ ေရးခ်င္လို႔ဆိုျပီး ေရးတယ္။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ရိုးသားမႈပဲ။ အဓိကကေတာ့ စိတ္ရွင္းရင္ ျပီးတာပါပဲ။ က်မကေတာ့ တသက္လံုး Team work လုပ္လာရလို႔လားမသိဘူး။ ကိုယ့္ ၀န္းက်င္မွာ အဲလို တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဆက္စပ္ႏွီးႏြယ္ေစတဲ့ ခ်စ္စရာ ယဥ္ေက်းမႈေလး ရွိေနတာ သေဘာက်တယ္။

ဘာလို႔ဆို က်မ အခါမ်ားစြာျဖစ္ဖူးတယ္။ တေယာက္ေယာက္က စိတ္ကူးရတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလး... Theme ေလးကို ငါလည္း ဒါမ်ိဳးေလး ေရးခ်င္လိုက္တာ.. ငါေရးရင္ ဒီလိုေလးေရးမယ္လို႔။ သူ႔အတိုင္း လိုက္ေရးရင္ေတာ့ သူ႔မူပိုင္ အားထုတ္ဖန္တီးထားမႈကို အားနာစရာမို႔ ျငိမ္ေနလိုက္ရတာ။ ခု Tag က အဲလိုအားနာစရာမလိုပဲ Idea တခုကို တူတူ ေရးခြင့္ရတာ။ ဒါဟာ ျဖန္႔ထြက္အေတြး(Literal Thinking)ေတြ.. ေ၀ဖန္အေတြး(Critical thinking)ေတြ ကို စုေဆာင္းရာ.. ေလ့က်င့္ရာလည္း ေရာက္ေသး။ စာစီစာကံုးေခါင္းစဥ္ တခုကို ၀ိုင္းေရးၾကသလို။

တခ်ိဳ႕ Tag ေခါင္းစဥ္ေလးေတြဆို ကေလးကလားဆိုျပီး က်မကို လာေျပာၾကတယ္။ ဥပမာ... ကိုယ့္အၾကိဳက္ဆံုး... ဆိုတဲ့ Tag။ က်မကေတာ့ အင္မတန္ ရိုးသားျပီး သူတပါးကို ထိခိုက္ေစတဲ့ ဘလို ညစ္ပတ္တဲ့ အေတြးမ်ိဳးမွ မပါတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလး။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း Tag ၾကတာမို႔ သူ႔ဆီက ကိုယ္ တကယ္ သိခ်င္တာေလးေတြ သိခြင့္ရတယ္။ ဘာျဖစ္လဲ.. ကေလးကလား ဆိုေတာ့ေရာ..။ ကေလးဆိုတာကိုက အင္မတန္ သန္႔စင္တာ ပဲေလ။ ခုလည္း အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိုယ့္ဆီမွာ မုန္းစရာအခ်က္ ၁၀ခ်က္ျပည့္ ေအာင္ ရွာရမတဲ့။ ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းသား.. ဒါ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ေ၀ဖန္ရတဲ့ ဆန္းစစ္ရတဲ့ ကိစၥပဲ။ ေရးရေသးတာပ..။

+++++

(၁) စြာတာ...။
မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္လာျပီဆိုရင္ နည္းနည္းေလးမွ ျငိမ္မေနႏိုင္ဘဲ ပက္ကနဲ ျပန္ေျပာတတ္တာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ့္ကိုသိပ္မၾကိဳက္။ ဒါေပမဲ့ လုပ္သင့္တယ္လို႔လည္း လက္ခံတဲ့အတြက္ ျပင္ဖို႔ မၾကိဳးစားမိေသး။

(၂) ရိုင္းတာ...။
သိပ္မုန္းလာရင္ က်မက ရိုင္းတယ္။ လူၾကားထဲမွာ ကိုယ္မုန္းေနတဲ့သူကို တနည္းနည္းနဲ႔ နစ္နာသြားေအာင္ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္တတ္တယ္။ ထိထိခိုက္ခိုက္ ျဖစ္သြားေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မမုန္းတဲ့လူစားမ်ိဳးက သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ရွိပါတယ္။ အမ်ားျပည္သူကို ႏွိပ္စက္တဲ့သူ၊ ျပည္သူ႕ပိုက္ဆံကို အလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့သူ၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ မရွိတဲ့သူ၊ ေျပာင္လိမ္ေျပာင္စား လုပ္တတ္တဲ့သူ၊ တဘက္သားကို အသားလြတ္ႏိွမ္ျပီး ေစာ္ကားတဲ့သူ၊ တပါးသူအေပၚ မနာလိုအားၾကီးတဲ့သူ..။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ရိုင္းတာကိုေတာ့ ျပင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။

(၃) မ်က္ရည္လြယ္တာ..။
ခုထိ ၀တၳဳဖတ္ျပီး.. ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျပီး.. ၀မ္းနည္းစရာေတြ ၾကည့္ျပီး ငိုတုန္း။ ေနာက္ စိတ္လႈပ္ရွားရင္.. ေဒါသျဖစ္ရင္လည္း ခ်က္ခ်င္း မ်က္ရည္က ထြက္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ အခမ္းအနားေတြမွာ လူေရွ႕စကားေျပာရရင္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ အဲေလာက္ မ်က္ရည္ လြယ္တာကို မၾကိဳက္ဘူး။ အဲဒါကိုေတာ့ ထိန္းဖို႔ ၾကိဳးစားပါတယ္။

(၄) အယံုလြယ္တာ..။
သူမ်ားေျပာရင္ ယံုတာပဲ။ သူေျပာတာ ဟုတ္လို႔ ေျပာတာပဲ ျဖစ္မွာလို႔ ေသခ်ာေပါက္ ေတြးပစ္လိုက္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀မွာ ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ၃ခါ ဆက္တိုက္ အလိမ္ခံခဲ့ရဖူးတယ္။ ဘ၀အပ်က္ကို ခံလိုက္ရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီလိမ္တဲ့သူေတြကို မ်က္ႏွာပူလို႔ ခုထိ ျပံဳးျပေနဆဲပါ..။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားေတြကိုေတာ့ ဒီလူေတြ လိမ္ေၾကာင္း ေျပာျပ သတိေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအယံုလြယ္တာ မၾကိဳက္ေပမဲ့ ဘယ္လို ျပင္ရမယ္ေတာ့ မသိေသးပါဘူး။

(၅) အစြန္းေရာက္တာ..။
ခ်စ္ရင္ အရမ္းကာေရာ ခ်စ္ျပီး အဲဒီလူကို အထင္ေသးစရာတခုခု ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ စိတ္ကုန္ စိတ္ပ်က္သြားမိလိုက္ရင္ တခါတည္း ျပတ္ျပတ္သားသား မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဗမာစကားထဲက ခ်စ္လံုးလံုး မုန္းလ်ားလ်ား ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီအက်င့္ကေတာ့ မေကာင္းလွမွန္း သိေပမဲ့ ျပင္လို႔လည္း မရႏိုင္ဘူး ထင္တာပဲ။

(၆) အရြဲ႕တိုက္တတ္တာ...။
ဘ၀မွာ အဲလို အရြဲ႕တိုက္မႈေၾကာင့္ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ျပႆနာေတြ စိတ္ေသာကေတြလည္း မနည္းပါ။ ဒါေပမဲ့ အရြဲ႔တိုက္ရတာကိုေတာ့ အရသာကို ရွိတာ။ အဲဒီအခ်က္ မုန္းစရာေကာင္းမွန္းသိေပမဲ့ ခုထိေတာ့ မျပင္ျဖစ္ေသးပါ။

(၇)အလုပ္ကို deadline နဲ႔ ကပ္ျပီးလုပ္တတ္တာ။
အခ်က္အလက္ေတြ ျပင္ျပီးသား..။ ဘာလုပ္မယ္ စဥ္းစားျပီးသား..။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ျဖစ္ေသးဘဲ ဟိုလွည့္ဒီလွည့္..။ အဲ due date တို႔ deadline တို႔ နီွးလာျပီဆိုမွပဲ ၀ုန္း၀ုန္း၀ုန္း၀ုန္း ထလုပ္တတ္တာ။ (ဟီးး ဒါေပမဲ့လည္း Good job ျဖစ္ေနတာပါပဲ.. ဟီဟိ)။

(၈)သူမ်ားအရႈပ္ထဲ ၀င္ ၀င္ ပါတတ္တာ။
အဲဒါကေတာ့ ၀ါသနာကိုပါတာ။ အထူးသျဖင့္ အခ်စ္ေရး အိမ္ေထာင္ေရးေတြ.. ၀င္၀င္ ခံစား..။ ၀င္ ၀င္ ရွင္းေပး။ ျပီးေတာ့ အဲဒီႏွစ္ေယာက္က ေျပလည္သြားျပီး ကို္ယ့္မွာသာ စိတ္ေတြတို က်န္ခဲ့ရတာမ်ိဳး။ ဥပမာ.. သူငယ္ခ်င္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္.. ေယာက်္ားက မိန္းမကို ရန္ျဖစ္ေတာ့ ရို္က္တာ။ ကိုယ္က စိတ္တိုပီး အဲဒီေယာက်္ားကို ၀င္ျပီး ရန္ျဖစ္။ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ သူတို႔ လင္မယားက ျပန္တည့္သြားျပီ။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီေယာက်္ား (သူငယ္ခ်င္း)ကို ခုထိ စကားမေျပာေတာ့။ ရည္းစားေတြ ေဖာက္ျပန္တာကို ၀င္ေျပာတာတို႔.. အဲလို ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ဘဲ ၀င္ပါမိျပီး မိတ္ပ်က္ကုန္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္။ အဲဒါလည္း မုန္းစရာေကာင္းတဲ့အက်င့္ေပမဲ့ ခုထိေတာ့ ျပင္ဖို႔ မစဥ္းစားေသးျပန္ဘူး။

(၉) စိတ္ျမန္လြန္းတာ..။
ခုဆို ခုမွ ... ဆိုတာ က်မလက္သံုးစကားေပါ့။ က်မေဘးက သူေတြက အဲဒီဒဏ္ အင္မတန္ခံရတာ။ စိတ္ထဲခံစားခ်က္က ျဖစ္လာရင္ ခုလုပ္ဆို လုပ္ရမွ.. မလုပ္ရရင္ ေနလို႔ကို မရ။ အလုပ္ကိုသာ ေန႔ည ေရႊ႕တာ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ျဖစ္လာတာမ်ိဳးကိုေတာ့ စကၠန္႔ေတာင္ မဆိုင္းတတ္။ အဲဒီစိတ္က ကိုယ့္၀န္းက်င္ကို အဆင္မေျပျဖစ္ေစတာမို႔ ၾကိဳးစားျပဳျပင္ ေနပါတယ္။

(၁၀)မာန္မာနၾကီးတာ..။
ငါ မွန္တာလုပ္တယ္။ ဟုတ္တာေျပာတယ္။ သူမ်ားကို အက်ိဳးယုတ္ပ်က္စီးေအာင္ မလုပ္ဘူး.. ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မာန္တက္လြန္းတယ္။အဲဒီအခါ မဟုတ္မမွန္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြကိုဆို ခြင့္မလႊတ္နိုင္ေလာက္ ေအာင္ မုန္းျပီး သူတို႔ေရွ႕ဆို က်မမ်က္ႏွာက တင္းေနေလာက္ေအာင္ (အျမင္ကပ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္) ကို မာန္နဲ႔ ေနတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္မွန္တာလုပ္တာ ကိုယ့္ကိစၥပါပဲ.. သူမ်ား မလုပ္ရေကာင္းလားလို႔ ငါကေတာ့လုပ္တယ္လို႔ မာန္တက္တာကိုက လြဲတာပါ။ အဲဒီမုန္းစရာအခ်က္ကိုေတာ့ အမုန္းဆံုးမို႔ ရေအာင္ ျပင္ေနပါတယ္။ (ခုေတာ့ အဲလို လူေတြေရွ႔မွာ ျပံဳးျပီးေနႏိုင္ျပီ ျဖစ္ေပမဲ့ စိတ္ထဲကက်ေတာ့ ေအာ္ သနားစရာေကာင္းလိုက္တဲ့ ဂုဏ္သိကၡာဆင္းရဲရွာတဲ့ လူေတြလို႔ သေရာ္ေနတတ္ေသးတာ)။ ဘယ္ေလာက္ မုန္းစရာေကာင္းတဲ့အက်င့္လဲေနာ္..။ အဲဒီအက်င့္ေလးသာ ေဖ်ာက္ေနရင္ေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းသြားမွာ..။

ကဲ.. ျပီးျပီ။(တကယ္ေတာ့ တျခားအခ်က္ေတြ က်န္ဦးမွာပါ.. ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေျပာထားတာ ၁၀ခ်က္ပဲဆိုေတာ့ ရျပီ)။ ခုေတာ့.. ေဒၚေမျငိမ္း သေဘာေကာင္းတယ္ထင္သူမ်ား.. ခုေတာ့ ေဒၚေမျငိမ္းလည္း စိတ္ပုပ္တာပဲလို႔ သိကုန္ျပီ။ ဒါေပမဲ့ မတတ္ႏိုင္။ အမွန္အတိုင္းပဲ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ တကယ္ေတြကို အခန္႔ ေရးတာပါ.. တူညားေတြလို အတည္ကို ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ ေရးတာမဟုတ္..။ ခိခိ... ။

Nov 29, 2008

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၂၀)

ျမသီလာကို စေရးဖို႔ ဘယ္လိုစိတ္ကူးမိတာလဲလို႔ တပည့္ေဟာင္းတေယာက္က ေမးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂လေလာက္တုုန္းက က်မမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေသာကတခု အင္မတန္ ဖိစီးေနတဲ့အခ်ိန္..။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲမွာတုန္းကလိုပဲ အခ်စ္၀တၳဳေလးေတြ ေရးခ်င္ေနမိခဲ့တယ္။ (က်မက စိတ္က်ရင္ အဲလိုပဲ)။ တကယ့္ေတာ့ ျမသီလာကို အခ်စ္ဇာတ္လမ္းဆန္ဆန္ အလြမ္းေနာက္ခံ Auto-Biography ဆန္ဆန္ ၀တၳဳလို ေရးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ေခတ္က ပါလာေတာ့ ေရွာင္မရျပီ။ က်မ ေသခ်ာေရးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးမိလာရာကေန.. က်မလိုပဲ ႏိုင္ငံအျပင္ေရာက္ေနၾကတဲ့ တပည့္ေဟာင္း မိတ္ေဟာင္းေတြ ကို လွမ္းလွမ္းေမးျပီး သမိုင္း၀င္ အခ်က္အလက္ေတြကို တိတိက်က်ေလး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ခံစားခ်က္ေတြ ေလ်ာ့ရေတာ့တာေပါ့။

+++++

၉၂.. ၉၃.. ၉၄.. ၉၅ ႏွစ္မ်ားက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမမွာ ေရႊေရာင္လႊမ္းသေယာင္ရက္မ်ားလို႔ ေျပာႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းကေတာ့ ေရႊရည္စိမ္ရက္ေတြပါဲ။ ေက်ာင္းထဲမွာ အားကစားပြဲေတြ.. ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲေတြ.. အာစရိယပူေဇာ္ပြဲေတြ.. ႏႈတ္ဆက္မိတ္ဆံုစားပြဲေတြ.. မိတ္ဆံုေပ်ာ္ပြဲစားခရီးေတြနဲ႔ ျပန္ျပီး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ရွိလာပါတယ္။ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ကို မိတ္ကပ္လိမ္းေတာ့လည္း ၾကည့္ေပ်ာ္ရွိေပ်ာ္ေတာ့ အရွိသား ဆိုသေလာက္ေပါ့။ ဒါကလည္း အဲဒီတုန္းက ပညာေရးေကာင္စီရဲ႕ ဥကၠ႒ရာထူး ယူထားတဲ့ ဗိုခင္ညြန္႔ရဲ႕ မ်က္လွည့္ျပကြက္ ေတြေပါ့။ သၾကၤန္ေတြမွာ "အဆင့္ျမင့္ပညာ၀န္ၾကီးဌာန တကၠသိုလ္မ်ားမ႑ပ္"ဆိုျပီး ေဆာက္ခိုင္း.. ဆရာမေတြက န၀တအာဏာပိုင္ေတြကို ပန္းကံုးေတြ စြပ္ရ။ တႏွစ္ဆို က်မေတာင္ ပါသြားရေသး။ ဗိုခင္ညြန္႔က ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရင္ တခ်ိဳ႕ ဆရာမေတြမ်ား ပီတိေတြျဖစ္လို႔။ သူ နာမ္ႏိွမ္ႏွ္ိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းကာလကို ေမ့ကုန္ၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။

အဲသလိုပဲ တခ်ိဳ႕ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြကလည္း ဒီလိုေတာ့လည္း အတြင္းေရးမွဴး-၁ က မဆိုးပါဘူးလို႔ သိသိသာသာ အသံထြက္ေနခဲ့ျပီ။ အဲလိုေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာၾကီးဆရာမၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်မ မေမ့ပါ။ နာမည္နဲ႔တကြ.. မွတ္ထားတယ္။ ခုထိ သူတို႔ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနဆဲ..။ ပင္စင္ေတြေတာ့ သြားၾကရွာပါျပီ။ အဲဒီဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြက ခင္ညြန္႔ရဲ႕ စစ္ေၾကာေရးစခန္းေတြထဲမွာ ေသရာပါဒဏ္ရာအနာတရေတြ ရသြားၾကတဲ့.. အသက္ေပးသြားရတဲ့... ေက်ာင္းသားေတြ။ ဗိုခင္ညြန္႔စနက္နဲ႔ ေထာင္ႏွစ္ရွည္ က်ခံေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကို ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနၾကပံုပဲ။ အဲဒီ ဗိုခင္ညြန္႔က လာမယ့္ ၁၉၉၅မွာ က်ေရာက္မယ့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၇၅ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ စိန္ရတုသဘင္ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကိုလည္း ၾကီးက်ယ္ခမ္းနား သိုက္ျမိဳက္စြာ ၀ွဲျခီးက်င္းပေပးဦးမွာဆိုပဲ..။

အဲဒီ ေရႊရည္စိမ္ခန္းစီးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ျမသီလာရင္ခြင္ထဲမွာေတာ့ စိတ္ၾကြေဆး၊ စိတ္ျငိမ္ေဆး၊ မူးယစ္ေဆး ဆိုတာေတြက မလိုခ်င့္အဆံုး လြယ္လြယ္ေလး ၀ယ္လို႔ရလာတာေတြ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဗဟိုစာၾကည့္တိုက္ ေရွ႕က ကံ့ေကာ္ပင္အုပ္ေတြ ေအာက္မွာ ေဆးေရာင္းသူ ေဆး၀ယ္သူေတြ..။ ေနာက္ေတာ့ အင္မတန္ လွပပ်ိဳမ်စ္ ခ်စ္ခ်င့္စဖြယ္ ေက်ာင္းသူေလးေတြက အခေၾကးေငြေပးျပီး ေခၚလို႔ရသတဲ့။ က်မၾကည့္သမွ်ေတာ့ တကယ့္ျပစ္မ်ိဳးမွည့္မထင္ေလးေတြ..။ ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ ယူနီေဖာင္းမ၀တ္ေသာ (စစ္ေထာက္လွမ္းေရး) စစ္ဗိုဆိုသူေတြက ျမသီလာထဲကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ၀င္လာျပီး ျမသီလာရဲ႕ သမီးပ်ိဳေတြကို ေခၚ ေခၚ သြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားလာရတာပါပဲ။ ျမသီလာဟာ ဗိုခင္ညြန္႔ရဲ႕ ျပကြက္ ကစားကြက္ေအာက္မွာ တကယ္ပဲ ေမ်ာပါေနခဲ့သလိုလို..။ က်မကေတာ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုသူေတြကို ဘယ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မယံု။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ အခြင့္အေရးတခုရဖို႔အတြက္ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို ဟန္လုပ္ေသာအတတ္မွာ တဘက္ကမ္းခတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထား သူေတြ။

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ၉၂ေနာက္ပိုင္း ျမသီလာဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ႏွစ္၀င္ ေပ်ာ္ေမာစရာ ၀န္းက်င္ တခု မဟုတ္ေတာ့သလိုပါပဲ။ က်မရဲ႕ ပံုမွန္ျဖစ္တဲ့ တပည့္ေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြသာ ရွိမေနခဲ့ရင္... ျမသီလာဆိုတာ ဘာမွအဓိပၸါယ္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီ ကာလေတြထဲမွာပဲေပါ့ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းအတြက္ ေက်ာ္သီဟ(ဟသၤာတ)က က်မကို ၀န္ထမ္းစာေရးဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ အဲဒီမွာ က်မ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ။ က်မကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက လိုအပ္ေနေသးသေရြ႕ေတာ့ က်မ ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္သြားျဖစ္မွာပါ... လို႔။ အဲဒီကာလေတြထဲမွာ က်မက ကိုယ့္ရဲ႕ ဆရာမအလုပ္အေပၚ ေတာ္ေတာ္ သံသယျဖစ္လာတာေလ။ ၆လတတန္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ ပညာေရးတစ္ႏွစ္ကို အျပီးလို႔ ဆံုးျဖတ္ရတာေတြ..။ သင္ရိုးကုန္ သင္ဖို႔ထက္ စာေမးပြဲမွာ ေမးမယ့္ အပုဒ္ေရေလာက္ မွန္းျပီးသင္ရတာေတြ.. က်ဴရွင္.. က်ဴရွင္.. က်ဴရွင္.. ေတြ။ တရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္း။ အဖိစီး လြန္ေနတဲ့ မဆီမဆိုင္ အလုပ္တာ၀န္ေတြ..။

အဲဒီတေလာေလးမွာပဲ ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ့ ကေလးေတြက အလုပ္မရၾကတဲ့ ျပႆနာေတြ အမ်ားၾကီး ၾကားလာရတယ္။ လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ စျပီး မွိန္ေဖ်ာ့လာတဲ့ အခ်ိန္ကာလေပါ့။ အလုပ္လုပ္ဖို႔အေရး ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔သာ စဥ္းစားၾကရေတာ့တဲ့အေျခေနက အဲဒီကာလမွာပဲ သိသိသာသာ စလာတာ။ အဲဒီတုန္းက အမ်ားစု သြားဖို႔ ရည္မွန္းၾကတာ ဂ်ပန္ နဲ႔ စကၤာပူ။ ခ်စ္သူခ်င္းေတြ ခြဲၾကရ.. မိဘနဲ႔ သားသမီးေတြ ခြဲၾကရ။ ဘ၀ေတြက တကယ့္ကို ရုန္းေလ နစ္ေလဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာတယ္။ လူငယ္ေလးေတြၾကားထဲ စိတ္က်.. ဆိုတဲ့ စကားလံုးတလံုး ျဗဳန္းဆို တြင္က်ယ္လာတာလည္း အဲဒီ ၉၃.. ၉၄.. ကာလေတြထဲမွာပါပဲ။ ပညာေရးကို ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ အထင္မၾကီးေတာ့တာေတြ စလာတဲ့ ကာလဦးေပါ့။

+++++

၉၃ထဲက တရက္မွာေတာ့ က်မ သားလို ခ်စ္ရတဲ့ တပည့္ေလးတေယာက္ စကၤာပူသြားျပီး အလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္လို႔ က်မကို လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ က်မသမီးေလးလို ခ်စ္ရတဲ့ သူ႕ရည္းစားေလးကလည္း တရႈံ႕ရႈံ႕ ငိုလို႔။ က်မစိတ္ထဲ ထိခိုက္ေနမိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္ခ်စ္ၾကတာ။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ဘက္မိဘသေဘာတူခြင့္ျပဳျပီးသား စံုတြဲေလး။ သူတို႔ေလးေတြဟာ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ၾကီးထဲက မဟုတ္ေပမဲ့ အနာဂတ္အတြက္ ခိုင္မာတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳး လုပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ေတာ့လည္း မရွိျပန္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အနာဂတ္အတြက္ ပိုက္ဆံစုႏိုင္ဖို႔အေရး.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ မိဘေတြကို ကူႏိုင္ဖို႔အေရး.. တဲ့။ က်မတပည့္ေလးခမ်ာ မသြားခ်င္ရွာဘူး...။ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကၽြန္လုပ္ရမွာ ဆရာမရယ္..တဲ့။ က်မမွာ အားေပးရတာေတာင္ အဆြံ႔ဆြ႔ံပါ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကို ခံစားျပီး ၉၃ ထဲမွာ "ခ်စ္သူတို႔ရဲ႕ မနက္ျဖန္" ကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

(အဖံုးဒီဇိုင္း ေမာင္သီဟ.. ပါ)

+++++

ျမသီလာရဲ႕ ၉၃၊ ၉၄ ေရႊရည္စိမ္ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ က်မကေတာ့ ဆရာမဘ၀တေလွ်ာက္လံုး က်မရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာရာျဖစ္တဲ့ ၀ါသနာတူ အိပ္မက္တူ ဘာသာစကားတူ တပည့္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေနရတာေတြကိုသာ သတိတရ ရွိရတာပါပဲ။ အဲဒီ ကာလ ၉၄ထဲမွာ "အိပ္မက္တခုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္"ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္းတအုပ္ကို ထပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေလးက RIT ေက်ာင္းေနာက္ခံ။ Civil က ေက်ာင္းသား နဲ႔ Architecture က ေက်ာင္းသူရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ တခ်ိဳ႕ အခ်က္ေတြက ဗိသုကာဘက္ကေန ဘက္လိုက္မႈပါသြားလို႔ နည္းနည္း ပိုပိုသာသာ ျဖစ္သြားတာေတြလည္း ပါတဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့။ (ဘာလို႔ဆို အဲဒီတုန္းက ဗိသုကာေက်ာင္းသား ခ်ိဳတူးေဇာ္.. ဗလ နဲ႔ လင္းသန္႔ (သူလည္း စာေရးပါေသးတယ္၊ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ရဲ႕သားပါ)တို႔ေတြက ေမာင္ေလးေတြလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳ ဆိုတဲ့ ဗိသုကာဆရာမေလးနဲ႔ ကလည္း ခင္္ၾကေတာ့ ဗိသုကာဘက္ကေန လိုက္မိသြားတာ :D)။ ျပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက Popular Guy လို႔ စာတန္းကပ္ထားတတ္တဲ့ ပစ္ကပ္ကား ေလးနဲ႔ေက်ာင္းတက္တဲ့ "ဥာဏ္သာ"ကို စခ်င္တာနဲ႔ က်မဇာတ္လိုက္ကို Popular Guy စာတန္းကပ္တဲ့ကားေတြ ေပးစီးလိုက္တာ။ ေနာက္ပိုင္း "ဥာဏ္သာ" လိႈိင္ကိုလာလည္ရင္ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြက စတယ္ဆိုပဲ။

အဲဒီတုန္းက စေနပိတ္ရက္ဆိုရင္ ဗိသုကာဌာနမွာ စာအုပ္ေတြလာဖတ္ ပံုေတြလာဆြဲ လုပ္တဲ့ ခ်ိဳတူးေဇာ္တို႔ေတြနဲ႔ ေႏြးေအးမွာ ထိုင္ျပီး တညေနခင္းလံုး စကားေျပာၾက။ ကင္တီးမွာ ထိုင္ရင္းသားကေန ဆင္ဆာက မလြတ္ႏိုင္မယ့္ ဇာတ္ေတြ.. ခဲရာခဲဆစ္ရိုက္ရမယ့္ ဇာတ္ေတြ ရွာၾက။ စိတ္ကူးနဲ႔ ဇာတ္ညႊန္းခြဲၾက။ သရုပ္ေဆာင္ေတြ ေရြးၾက..။ ခ်ိဳတူးေဇာ္က ပါးစပ္နဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတြ ရိုက္..။ ဥပမာ စာေရးဆရာၾကီး လင္းယုန္သစ္လြင္ရဲ႕ "ဓမၼ၀ိလာသ" ကိုေပါ့..။ ပုလဲ ေနရာမွာ ဘယ္သူ႔ကို ထည့္မယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ဘယ္သူေပါ့။ ေညာင္တုန္းကမ္းပါးေတြ ျပိဳတာနဲ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီး ျဖစ္ေနတာကို ဘယ္လိုနိမိတ္ပံုေတြနဲ႔ ရိုက္မယ္..။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ပုလဲ မုဒိမ္းက်င့္ခံရတာကိုေရာ ဘယ္လိုျပမယ္ေပါ့..။ ျပီးေတာ့လည္း The little Buddha နဲ႔ Mahatma Gandhi ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကည့္ျပီး ၾကိဳက္ေနၾကတဲ့သူေတြမို႔ ဗုဒၶကို ျမန္မာမႈျပဳျပီး ရိုက္ရင္ ဘာေတြ ထပ္ထည့္မယ္.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတၳဳပၸတၱိကို မဟတၱမဂႏၶီလိုမ်ိဳး ရိုက္ခ်င္တာလည္း ပါတယ္။ အိုး.. က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစု အဲလို ရိုက္ခဲ့ၾကတာ သံုးေလးကားေလာက္ ျပီးတယ္။ ေဇာ္ၾကီးေရာ.. က်မေရာ ၾကိဳက္တဲ့ "The thing called LOVE" ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ေလးလို သိမ္ေမြ႔တဲ့ အခ်စ္ကားေလးကေန... လကာၤဒီပခ်စ္သူ... ႏွင္းေကသရာခ်စ္တဲ့ သူရဲေကာင္း..။ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္ နဲ႔ ၈ေလးလံုးေနာက္ခံ တကၠသိုလ္ ဇာတ္လမ္းေတြထိ .. စံုေရာ။ အဲဒါဟာ လက္ရွိေခတ္အေပၚ မေက်နပ္ႏိုင္သမွ်ေတြ အတြက္ ထြက္ေပါက္ေပးတာလည္းျဖစ္တယ္ေလ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ၂ႏွစ္ေက်ာ္၃ႏွစ္နီးပါး ရွိေနျပီျဖစ္တဲ့ သားက က်မကို ေကာင္းေကာင္း အေဖာ္လုပ္ေနျပီ။


က်မ သြားေလရာ သူပါျပီ။ က်မတို႔ စကား၀ိုင္းေတြ ေကာင္းေနခ်ိန္ ေမာင္ထူးျမတ္က လူရွင္းေနတဲ့ ကင္တီးထဲ ေျပးလႊားေဆာ့ေပါ့။ တခါတေလ ေရာင္စံုခဲတံေတြ ပံုဆြဲစကၠဴေတြနဲ႔ သားက သူ႔ဘာသာ သူ အလုပ္ေတြမ်ား..။ က်မတို႔က စကားေတြမ်ား..။ ဟန္ကို က်လို႔။ ညေနေစာင္းဆို ေက်ာင္းေရွ႕ လမ္းေလွ်ာက္..။ ဘ၀ဆိုတာထဲ ဥစၥာပစၥည္း ဘယ္ေလာက္ငတ္ငတ္.. ထမင္း၀ျပီး စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရရင္ ေတာ္ျပီလို႔ပဲ ေအာက္ေမ့ခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါ။ အဲဒီကာလေတြမွာပဲေပါ့.. တခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ကိုငွက္က စိတ္ရႈပ္လို႔ဆိုျပီး ေျပရာေျပေၾကာင္းရယ္လို႔ ညေမွာင္ေမွာင္ ဂ်ီေဟာေရွ႕ ေဘာလံုးကြင္းစပ္မွာ သီခ်င္းလာ ဆိုတာ။ ျပီးရင္ အင္းလ်ားေဆာင္ဘက္ သြားဦးမွာလို႔ ခ်င္ျခင္းေတြနဲ႔ ဆိုခဲ့တဲ့ ညေတြ။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ီေဟာအေဆာင္ေပၚက ဂ်င္းသုပ္၊ လက္ဘက္သုပ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္သုပ္ နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဓါတ္ဗူး အစိမ္းကြက္ေလး ခ်ခ်ေပးတာ ခု ဘေလာ့ဖတ္ေနတဲ့သူေတြထဲက ဘယ္သူေတြပါလဲ သိခ်င္ပါဘိ။

အဲဒီကာလေတြထဲမွာပဲ RITထဲက ကဗ်ာေရးတဲ့ ေက်ာ္ေဇာခိုင္.. ညလယ္မိုး.. လူေသြး.. ေက်ာ္မိုးထက္တို႔နဲ႔ တိုင္ပင္ေဖာ္တိုင္ပင္ဖက္ ေမာင္ႏွမေတြလို ခင္သြားခဲ့တာပါ..။ သူတို႔နဲ႔ဆိုလည္း ကဗ်ာကိစၥ စာကိစၥေတြေရာ.. ဘ၀အေမာေတြပါမက်န္ တိုင္ပင္ၾက.. အၾကံေပးၾက အားေပးၾက။ (ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၈ထဲမွာ အရံႈးခံရဖို႔မ်ားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ (၉၈အခ်စ္ကဗ်ာ.. အခ်စ္ကဗ်ာ၉၈) ထုတ္ျပန္ေတာ့လည္း က်မကို ပိုက္ဆံေခ်းၾကရတဲ့ အထိေပါ့.. ဟဲဟဲ)။ ဒီေတာ့လည္း က်မမွာက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထြက္ ေက်ာင္းသူေဟာင္း.. လိႈင္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ဆရာမ.. စက္မႈတကၠသိုလ္ ရဲ႕ အိမ္သားတေယာက္အျဖစ္.. ျမသီလာႏြံထဲပဲ တ၀ဲလည္လည္..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခါခါ လဲက်ခဲ့ေပမဲ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ထႏိုင္တဲ့အားေတြ ရွိခဲ့တာလို႔ ထင္ပါတယ္။

က်မအတြက္ ေနာက္ထြက္ေပါက္တခုကေတာ့ အခ်စ္၀တၳဳခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြေရးေနရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္၀တၳဳ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာျဖစ္ရျခင္းအေပၚမွာလည္း က်မ အျမဲပဲ ေက်နပ္ခဲ့ ပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့ က်မရဲ႕ ေရးေဖာ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ေရး စာေရးဆရာမ တေယာက္က "မေမျငိမ္းက တေယာက္တည္း အေပၚ ခ်စ္တာကို အားသန္တယ္.. ကိုယ္ကေတာ့ လူသားသန္းေပါင္း ၅၀ကို ခ်စ္တဲ့အခ်စ္ပဲ ေရးတတ္တယ္.." လို႔ က်မကို ေျပာတုန္းကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့မိဖူးပါတယ္)။ တကယ္ေတာ့လည္း က်မက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔သာ တကယ္က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကရင္ ကမၻာၾကီးက တကယ္ေအးခ်မ္းမွာလို႔ ယံုတာပါ။

+++++

ဒီေတာ့ ၉၃ ၉၄ ကာလရဲ႕ ျမသီလာမွာ ေျပာစမွတ္ျဖစ္စရာဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ၉၃-၉၄ ကေန ၉၅ထိ ပညာသင္ႏွစ္ ၃ႏွစ္ဆက္တိုက္လည္း ဘူမိေဗဒတန္းေတြကိုပဲ သင္ရတာ။ အဲဒီထဲက တပည့္ေက်ာ္ေတြထဲမွာလည္း သူတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မွတ္မွတ္သားသားျဖစ္စရာေလး ေတြပါေပမဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေလးေတြ ႏြယ္ျပီးပါလာေတာ့ သိပ္ေရးလို႔ မရတာေတြ ရွိလာ။ က်မက ဆရာမဆိုေပမဲ့ စာေရးဆရာမို႔လို႔လားမသိ နည္းနည္းေတာ့ ဘက္လိုက္တယ္ေလ.. ဥပမာ.. ခိုင္သင္းၾကည္ရဲ႕ ခင္ပြန္း ခန္႔ႏိုင္က Geology က တပည့္ေပါ့.. လို႔ ေျပာခ်င္ေပမဲ့ ေမာင္၀ိတ္ကလည္း တပည့္ပဲေလလို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္တာမ်ိဳး :P ။ ဒါေပမဲ့ က်မနဲ႔ တခါ ႏွစ္ခါလားပဲ ကင္တီးထိုင္ဖူးတဲ့ Geologyက တပည့္ေလးတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္းကေန သီခ်င္းေတြၾကိဳက္တတ္ျပီး အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္ေပမဲ့ အလွမ္းေ၀းရရွာတဲ့ နယ္ျမိဳ႔က ရြက္ပုန္းသီး အဆိုေကာင္းလူငယ္ေလးတေယာက္အေၾကာင္း ၀တၳဳတိုေလးေရးျဖစ္သြားတာ..၊ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို သုခမိန္လိႈင္ ေရးျပီး ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုခဲ့တဲ့ အိမ္.. သီခ်င္းေလးနဲ႔ စပ္ေရးထားလို႔ ၀တၳဳနာမည္ကိုလည္း "အိမ္" လို႔ပဲ နာမည္ေပးျပီး ျမန္မာ့ဓနမဂၢဇင္းကို ေပးခဲ့ဖူးတာ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို ဆရာေအာင္သင္းက အၾကိဳက္ဆံုး ၀တၳဳတိုအျဖစ္ ေရြးခဲ့ဖူးတာေလးေတြ က်ေတာ့ ေျပာျပခ်င္ျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ခု က်မ ျပည္ပေရာက္မွ အဲဒီတပည့္ေလး စကၤာပူမွာရွိေနလို႔ အဆက္အသြယ္ျပန္ရေတာ့ က်မမွာ အံ့ၾသ၀မ္းသာရ တာေလးက်ေတာ့ လည္း ေျပာျပခ်င္ျပန္ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီသားကိုပဲ ခုထိ က်မနဲ႔ အလွမ္းေ၀းလွတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ လွမ္းလွမ္းေမးရ.. သီခ်င္းေတြ ရွာရွာခိုင္းရ လုပ္ေနရတာ။

အဲလိုပဲ အဲဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ "ရာစုသစ္ျမစ္က်ဥ္း"ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာ...၊ ၁၉၉၄မွာေတာ့ အမွတ္ရစရာ "တမိုးတည္းေအာက္မွာ" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတအုပ္ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ YIT, MASU, နဲ႔ လိႈင္တကၠသိုလ္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြ ပါတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေေပါ့။ အဲဒီ စာအုပ္ကေလးကို Geology က ေနလင္းေက်ာ္သီဟ နဲ႔ ေနဆူးသစ္.. ျပီးေတာ့ RITက ဒတၳ နဲ႔ တင္မင္းထက္တို႔ ေလာေဆာ္ျပီး အားလံုး ၀ိုင္းစီစဥ္ၾကတာ (က်မကလြဲရင္ေပါ့ :) )။ ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္ခ်ိန္ က ေက်ာင္းထဲမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တာေတြကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ စာအုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကည့္... တကၠသိုလ္ေပါင္းစံုမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြကေတာ့ ထြက္ေနတာပါပဲ။ က်မေတာင္ ၉၄တႏွစ္တည္းမွာတင္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ကဗ်ာစာအုပ္ ၄အုပ္ေလာက္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီတုန္းက မ်ိဳးမ်ိဳး (အဆိုေတာ္၊ ႏြဲ႔ယဥ္၀င္းသား)လည္း ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ေသးတယ္။ သူ႔ကဗ်ာေလးေတြက လြတ္လပ္တယ္။ ေရာ့ခ္သီခ်င္းဆန္ဆန္ ခုန္ေပါက္တယ္။

ေနာက္ထပ္ ၉၂၊ ၉၃၊ ၉၄ မွာ ျမသီလာရင္ခြင္ထဲ ထူးျခားခ်က္က Celebrity ေတြျဖစ္လာမယ့္ အေလာင္းအလ်ာလူငယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးကို အဲဒီ ႏွစ္ေတြထဲမွာ ေမြးထုတ္ခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ မူးယစ္ေဆးရဲ႕သားေကာင္ေတြကိုလည္း ၉၃၊ ၉၄ ျမသီလာ၀န္းက်င္ထဲမွာ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ က်မကေတာ့ မူးယစ္ေဆးရဲ႕ သားေကာင္ဆိုတာဟာ သံုးစြဲတဲ့သူေတြသာ မကဘဲ သုံးစြဲသူေတြရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြပါ ဒုကၡဆင္းရဲေရာက္ၾကရတာမို႔ သူတို႔ကိုလည္း သားေကာင္လို႔သာ သတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ သားေကာင္ေတြထဲ က်မတေယာက္လည္း အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုရမွာေပါ့။

+++++

တကယ္ေတာ့ မဆလ လက္ထက္ကတည္းကပဲ လူငယ္ေတြနဲ႔ မူးယစ္ေဆးက နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဆက္စပ္ခဲ့ၾကတာပါ၊ အထူးသျဖင့္ ဘိန္းျဖဴေပါ့။ အင္မတန္ေငြရလြယ္သေလာက္ လူမ်ိဴးတမ်ိဳး လံုး ေပ်ာက္သုဥ္းသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အစြမ္းထက္တဲ့ ဘိန္းလုပ္ငန္းကို အစိုးရကိုယ္တိုင္က အလိုတူအလိုပါ လုပ္ေနမွေတာ့ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ လူငယ္အမ်ားစု ဘိန္းစြဲ ေဆးစြဲနဲ႔ မိသားစုလိုက္ ဘ၀ေတြ ပ်က္ကုန္ၾကရတာ အဆန္းတၾကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္မိသားစု၀င္တေယာက္ ေဆးနဲ႔ေသ.. ဘိန္းနဲ႔ေသ လို႔မွ ထုတ္မေျပာရဲၾက.. ထုတ္ မေျပာႏိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္အတြင္းမွာ အဲလို ေသသြားရတဲ့ လူငယ္ေတြ.. နာလန္မထူႏိုင္ ေအာင္ ဘ၀ပ်က္သြားရတဲ့ လူေတာ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ က်မတို႔ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ..။

အဲဒီ မူးယစ္ေဆးဂယက္ ဘိန္းျဖဴဂယက္က ၉၁ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာ မသိမသာ ေခါင္းေထာင္လာခဲ့တာ..။ ၁၉၉၂ ေနာက္ပိုင္း တခ်ီ ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ထဲမွာ တကယ္ကိုပဲ သိသိသာသာ ျပန္႔ႏွံ႔သြားခဲ့တာ။ တကၠသိုလ္ေတြဟာ မူးယစ္ေဆး၀ါး၀ယ္ဖို႔ အလြယ္ဆံုးေနရာ... ျဖန္႔ဖို႔အလြယ္ဆံုးေနရာ ျဖစ္ခဲ့တာ။ ေက်ာင္းလံုျခံဳေရး ဆိုသူေတြအထဲက မ်က္ႏွာစိမ္းေတြဆီမွာ ေဆး၀ယ္ရတာ အလြန္လြယ္ သတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းေတြထဲမွာလည္း မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ အမ်ားၾကီး.. ၾကားရသေလာက္ေတာ့ informer ေတြ.. အရပ္၀တ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆိုပဲ..။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီ ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုတဲ့ သတၱ၀ါေတြက ဒီေလာက္ ေပၚေပၚထင္ထင္ လုပ္ေနတဲ့ ဘိန္းအေရာင္းအ၀ယ္ကိုေတာ့ မဖမ္းႏိုင္ဘဲ တကၠသိုလ္သဘာ၀အေလ်ာက္ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြေရးထုတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကိုေတာ့ ေခၚေမးရ တာနဲ႔ သတိေပးရတာနဲ႔။ ျမသီလာ၀န္းက်င္ဟာ ပိုပိုျပီး ညစ္ႏြမ္းလာခဲ့ရျပီ။

+++++

အနာဂတ္မွာ ဘာမွလုပ္မရႏိုင္ေတာ့... ဘ၀ၾကီးက အဓိပၸါယ္မရွိဘူး..။ ကိုယ္လုပ္လည္း ျဖစ္မလာဘူး..။ ျဖစ္ခ်င္ရာေတြျဖစ္လာတာပဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ သိပ္ဖိစီးတဲ့အခါ ထြက္ေပါက္မွားေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေလးေတြမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ရုန္းထြက္ၾကမလဲဆိုတာကေတာ့ တဦးခ်င္းရဲ႕ အယူအဆနဲ႔ ခံစားပံုေပၚ မူတည္မွာပါ။ က်မတို႔ မမီလိုက္တဲ့ Virginia Woolf, Vincent Vangogh, Marilyn Monroe , Elvis Presley, ဟဲမင္းေ၀း.. ျမိဳ႔မျငိမ္း...။ တကယ္တမ္း သူတို႔ ေရြးတဲ့လမ္းကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေရြး လိုက္ရသလဲ.. သူတို႔ပဲ သိေပလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ အဲဒီ ထြက္ေပါက္မွားသူတို႔ရဲ႕ ဒဏ္ကို ခံၾကရတဲ့ နံေဘးက သူေတြကေတာ့ ဓားစာခံေပါ့ေလ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဓားစာခံျဖစ္ရတာက ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ့ ပင္ပန္းဆင္းရဲတဲ့ ကိစၥေပပဲ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ဂယက္ကလည္း ၉၁ ေက်ာင္းေတြျပန္အဖြင့္မွာကတည္းက ျမသီလာ၀န္းက်င္ကေန အစပ်ိဳးခဲ့တာပါပဲ။ ျမသီလာ၀န္းက်င္မွာ မူးယစ္စရာေတြ အလြယ္တကူ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္...။ က်မက ေက်ာင္းတာ၀န္ေတြတဘက္.. သားတဘက္.. Thesis တဘက္.. စာေရးတဲ့အလုပ္တဘက္ ရွိေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ...။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၉၄ကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေပါက္ကြဲခ်င္ေနတဲ့ မီးေတာင္ေလးက အရွိန္ရ ေနခဲ့ျပီ။ ၁၉၉၄မွာ က်မ က်မ္းျပဳအျပီး မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႕ရခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈတခုနဲ႔အတူ ျပင္းထန္တဲ့ ဆံုးရံႈးမႈတခုကို က်မ လက္ခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။

"ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ ဘ၀ထဲမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ျပီး ေသသြားရတာသာ အျမတ္ပဲ... မင္းလည္း မင္းယံုၾကည္ရာကို လုပ္လို႔ရျပီပဲ...။ ေက်းဇူးျပဳျပီး... ငါ တေယာက္တည္းပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနပါရေစေတာ့" လို႔ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ တသက္တာ လက္တြဲေဖာ္ ဆိုသူက ကိုယ့္ကို ေျပာလာခဲ့ရင္ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ၾကမလဲ...။ ဒါဟာ... က်မအတြက္ေတာ့ သိပ္ကို ပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္စရာ... ရွက္ရြံ႕ေၾကကြဲစရာပါပဲ။

+++++

Nov 22, 2008

ျမသီလာ(၁၉)

၉၁ ရဲ႕ ေဆာင္းေႏွာင္းမွာလည္း ျမသီလာက တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ အာဏာပိုင္ စစ္အစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြကိုသာမက အုပ္ခ်ဳပ္သူလို႔ သူတို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ားအေပၚကိုပါ မ်က္မာန္ေတာ္ ရွပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လို႔မ်ားေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေနဖို႔ မစဥ္းစားေလနဲ႔ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ၉၂ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီလမွာပဲ အသံၾကားလာရပါတယ္။ ဆရာဆရာမေတြကို အထူးပံုသြင္းဖို႔ လိုတယ္.. ေဖာင္ၾကီးမွာ အထူးမြမ္းမံသင္တန္း တစ္လ တက္ရမယ္တဲ့။ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း အတိအက် ပါပဲ.. ဆရာ ဆရာမေတြ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ တေယာက္မွ မတက္လိုက္ရဆိုတာ မရွိေစရဘူးတဲ့။ အသုတ္လိုက္ ခြဲတက္ႏိုင္တယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ က်မက ကေလးေတာင္ ႏို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မျဖတ္ရေသး။ သားၾကီး ၁၀လသား မျပည့္တျပည့္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၁၉၉၂ ဇန္န၀ါရီလ ၂၁ရက္ေန႔စျပီး ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁ရက္ေန႔မွာ ျပီးမယ့္ ပထမအသုတ္ကို က်မတက္ဖို႔ စာရင္းေပး လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီအသုတ္မွာက က်မသူငယ္ခ်င္းအားလံုး အတူတူ တက္မွာျဖစ္တဲ့အျပင္ ေနာက္ပိုင္းဆို Thesis တဘက္နဲ႔ အဆင္ေျပဖိ္ု႔ မေသခ်ာလို႔ပါပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ စိတ္ပင္ပန္း ကိုယ္ပင္ပန္းၾကားကပဲ ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းကို ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးက တကၠသိုလ္ အစံုက ဆရာဆရာမေတြ လာၾကရတာပါ။ က်မကေတာ့ ႏို႔ျဖတ္ျပီးထားခဲ့ရတဲ့ သားဆီတလြမ္းလြမ္းနဲ႔ ငိုရတာ တရႊဲရႊဲေပါ့။ ညေနဆို သားက အေမကို အိမ္ေပါက္၀ေလးမွာ ထိုင္ျပီးေမွ်ာ္တတ္ျပီလို႔ ေတြးေတြးျပီး ငို..။

သူတို႔ေတြ ဘာေတြ သင္တယ္လဲ မသိ။ စာေမးပြဲျပန္စစ္မွာဆိုလား..။ စစ္လည္း စစ္.. တတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့..။ ေနာက္ေတာ့မွ ေဘးဘီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္လိုပဲ အားလံုးက အဲဒီသင္တန္း ဂရုကို မစိုက္ၾကတာ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာတခုကေတာ့ စည္းကမ္းက်န တိက်ေသ၀ပ္တဲ့ေနရာမွာ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ေဖာင္ၾကီးက အဲဒီကာလမွာ သြက္သြက္ခါေအာင္ ပ်က္သြားခဲ့တာပါပဲ။ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းကဆရာေတြ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ၾကရ တဲ့ သင္တန္းေပါ့။ ဆရာဆရာမေတြ တမင္တကာ ညစ္ျပီး စည္းပ်က္ကမ္းပ်က္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ကာလ..။ ေတြးၾကည့္ရင္ အားရစရာ။ နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ဆရာဆရာမမ်ား အထူးမြမ္းမံသင္တန္း အမွတ္စဥ္ (၁) ေပါ့။ ေရွ႕မွာ စစ္တပ္နဲ႔ ဗဟိုႏိုင္ငံေရးတကၠသိုလ္က အၾကီးအကဲမ်ားက ေဟာေျပာ..။ ဆရာမေတြက ခံုေတြေပၚ အိပ္ေပ်ာ္။ က်မတို႔ဆို ေရွ႕နားထိုင္ရတာေတာင္ အိပ္ပစ္လိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္။ မအိပ္လည္း စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနလိုက္တာပဲ။

အဲဒီသင္တန္းမွာေပါ့.. က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့သြားမွာ မဟုတ္တဲ့ ေမ့စရာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥတခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တရက္သားမွာ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္မွာ ညႊန္ၾကားေရးမွဴး လုပ္ေနတဲ့ ဗိုလ္မွဴးၾကီးရဲထြဋ္ဆိုသူက လာစကားေျပာပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ပို႔ခ်တယ္လို႔ သံုးတယ္။ အဲဒီမွာ သူက အာဇာနည္ေန႔ဆိုတာ မဆလက ျမန္မာ့သမိုင္းအတြက္ မေကာင္းတတ္လို႔ သတ္မွတ္ေပးထားရတာ ျဖစ္တယ္..။ တကယ္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေသတဲ့ကိစၥက ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ အသက္စြန္႔သြားရတာ ဆိုတာထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ သူ႔မယားညီအကို သခင္သန္းထြန္းတို႔ အာဏာကုလားထိုင္လုရာကေန ျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိစၥ သက္သက္သာ ျဖစ္တယ္... ဒါေၾကာင့္ သမိုင္းအမွန္ကို မွတ္တမ္းတင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ သမိုင္းေကာ္မရွင္က ၾကိဳးစားျပဳစုေနပါတယ္... လို႔ တရား၀င္ ေျပာသြားတာပါ။ (က်မ ျပန္ေရးျပတာေတြက သူ႔အသံုးအႏႈန္း အတိုင္းပါ..။ က်မတို႔ ျပည္သူလူထုေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသတယ္လို႔ သံုးႏႈန္းေလ့ မရွိပါဘူး။ က်ဆံုး တယ္... ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ၾကံခံရတယ္ဆိုတာပဲ သံုးၾကတာေလ။ အဲဒီတုန္းက ေျပာေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေပးကို က်မျဖင့္ ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနပါေသးတယ္။ ရုပ္က ရိသဲ့သဲ့နဲ႔.. သူ႔ကိုယ္သူပဲ ျမန္မာ့သမိုင္းျပဳစုေရးအတြက္ တာ၀န္ရွိေနသူလိုလို။ ေအာက္မွာ နားေထာင္ေနရတဲ့ ဆရာဆရာမ အမ်ားစုကေတာ့ လူပါး၀လို႔... ဆိုျပီး က်ိတ္ဆဲၾကတာေပါ့)။ အဲလို မဟုတ္မဟတ္ အၾကံအစည္ေတြေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ ခုထိ အဲဒီစာအုပ္ ထြက္မလာ ႏိုင္တာ။

ေနာက္ျပီး သူကပဲ ထပ္ေျပာတာ... ေဒါက္တာ(ပါရဂူ)ဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားကို အလည္အပတ္ သြားသလို သြား.. ပိုက္ဆံစု.. စာေတြ ကူးခ် က်မ္းေရးျပီး ျပန္လာရံုပဲ.. တကယ္ေမးေတာ့ ဘာမွလည္း သိၾကတာမဟုတ္ဘူးလို႔ စင္ေပၚကေန ေစာ္ေစာ္ကားကား မခန္႔ေလးစား အမူအယာနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူေျပာအျပီး ျပန္လွန္ ေဆြးေႏြးမယ့္ သူေတြကိုလည္း ဖိတ္ေခၚေရာ ပါရဂူဘြဲ႕ရ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြ စင္ေပၚကို တန္းစီတက္သြားျပီး ေဒါက္တာျဖစ္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ရတာ... ပညာေတာ္သင္ရတဲ့ ေငြကို ေလာက္ေအာင္ ဘယ္လိုသံုးရတာ... ျပန္လာတဲ့အခါမွာလည္း ဘယ္လိုအနစ္နာခံျပီး လုပ္ရတယ္ဆိုတာေတြကို ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ တန္းစီျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ တက္ေျပာၾကတာ.. ေအာက္ကေန ဆရာဆရာမေတြက လက္ခုပ္ေတြ တီးၾကေပါ့။

ေနာက္ဆံုး သဘာပတိက မ်က္ႏွာအပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေတာင္းပန္ယူရေရာ။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီထဲမွာ ေရွ႕ဆံုးကတက္သြားတာက သခ်ၤာဌာနက ဆရာၾကီးေဒါက္တာခင္ေမာင္၀င္းပါ။ (အဂၤလိပ္စာ ဆရာၾကီး ဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔ စာေရးဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္တို႔ရဲ႕ သား။ မိုးမခ (ကို)ေမာင္ရစ္ရဲ႕ အေဖေပါ့)။ မွတ္မွတ္ရရ.. အဲဒီေနာက္တေန႔ ဆက္ေျပာရမယ့္ တခ်ိန္က်န္တာမွာ ဗိုလ္မွဴးၾကီးရဲထြဋ္ ေရာက္မလာေတာ့ ပါဘူး။ ေနမေကာင္းလို႔ပါတဲ့..။ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြ ဆိုတာ သေဘာက်လြန္းလို႔ ေမတၱာေတြ ပို႔လိုက္ၾကတာ..။ တခါတည္းေသမွာ.. ဘာ.. ညာ.. ေပါ့.. ။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က ေဖာင္ၾကီးသမိုင္းမွာ နာမည္ကို ၾကီးက်န္ခဲ့ေရာ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေဖာင္ၾကီးသင္တန္းဟာ တကၠသိုလ္က ဆရာဆရာမေတြကို အမိန္႔နာခံေအာင္ ရည္ရြယ္ျပီး လုပ္တာပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ဦးခ်ိဳးတာေပါ့။ ေက်ာင္းသားေတြ မေျပာနဲ႔ မင္းတို႔ဆရာဆရာမေတြေတာင္ ငါတို႔ခိုင္းရင္ လုပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ အေပါက္မ်ိဳး ခ်ိဳးတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက န၀တ (ဗိုခင္ညြန္႔)က အေပ်ာ့ဆြဲေလ။ ေစတနာေတြ ပရပြနဲ႔ပဲ လုပ္ေပးသေယာင္ေယာင္... ။ ျပီးေတာ့ တစ္လဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း မသိမသာ ကုန္သြားတာမ်ိဳးျဖစ္ျပီး ၀န္ထမ္းနဲ႔ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းဆိုတာကလည္း သူစိမ္းေတြ မဟုတ္ၾကေလေတာ့ ဆရာဆရာမေတြလည္း ဘယ္သူကမွ ကန္႔ကြက္တာေတြ ဘာေတြ မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ (ဆရာ ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသားေတြေလာက္ သတၱိမရွိတာ... အမွန္တရားမ်က္ႏွာကို မၾကည့္တာ... ကိုယ္က်ိဳး မစြန္႔ႏိုင္တာလည္း အမွန္ပါပဲ... ဒါေၾကာင့္လည္း က်မတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးၾကီးဆံုး လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ၾကီးကို က်မတို႔ ဆံုးရႈံးေနရတာ... ဘယ္ေလာက္ အတိုင္းအတာထိ ဆံုးရႈံးခဲ့ျပီလဲဆိုတာကို ၂၀၀၀ ေနာက္ပိုင္းကာလ ျမသီလာအေၾကာင္းေတြ မွာ ထည့္ေျပာမွာပါ )။

ဒါေပမဲ့ ဆရာဆရာမေတြအမ်ားစုကေတာ့ အမိန္႔အာဏာေတြကို လက္မခံခ်င္ဘူးဆိုတာ အဲဒီ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းက သက္ေသပါပဲ။ ညေနဆို အားကစားခ်ိန္လို႔ စည္းကမ္းလုပ္ထားလည္း မသြားၾကဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး မတူတဲ့ တပ္ခြဲေတြမွာ ရွိေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေလွ်ာက္လည္ၾကတာပဲ။ ဆရာေတြဆိုလည္း ေဖာင္ၾကီးနားက ရြာရိုးကိုးေပါက္ကို ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတာပဲ။ အဲဒီမွာမွ ဆရာ ဆရာမ အပ်ိဳၾကီး လူပ်ိဳၾကီးေတြ စြံသြားတာလည္း ရွိေသး။ ညဘက္ Night Study လို႔ေျပာလည္း ဂစ္တာတီးၾက သီခ်င္းဆိုၾက လုပ္ေနတာပဲ။ ဆရာဆရာမအမ်ားစုက အသက္၃၀ေတာင္ မျပည့္ၾကေသးတာမို႔ လူငယ္ေတြလိုပဲ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အာခံၾကတာေလ။ ရသေလာက္ ဆန္႔က်င္ၾကတာ။ စစ္ေရးျပမွာ ဘယ္လွည့္ဆိုရင္လည္း ညာေတြ လွည့္ၾက။ ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ ရိုက္ခိုင္းေတာ့လည္း... "ပဲ-ညား... ပဲ- ညား" လို႔ တမင္ေအာ္ၾကတာ။ ဟုတ္တယ္ေလ.. ေန႔တိုင္း ပဲဟင္းနဲ႔ ညားရတာကိုး။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ စစ္သင္တန္းလည္း ျဖဳတ္လိုက္ရတာပဲ။ ေနမေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေဆးနား.. ခြင့္ေတြ ယူၾက။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာေမးပြဲျပန္ စစ္မယ္ဆိုတာေတာင္ တက္တဲ့သူေတြ ေထာင္ေက်ာ္မွာ သြားေျဖတဲ့သူ ရာဂဏန္းေတာင္ မရွိတဲ့အထိ ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ သင္တန္းဆင္းပြဲမွာ လည္း ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေပါ့။ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔က ရယ္စရာလုပ္ေျပာရင္ ၀ါးကနဲရယ္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရပ္ .. အၾကာၾကီး တမင္ လုပ္ ရယ္ၾကတာ။ ဗိုခင္ညြန္႔မွာ စကားဆက္ေျပာဖို႔အေရး ရယ္သံေတြျငိမ္ေအာင္ အၾကာၾကီး ေစာင့္ေနရတာေပါ့။ အဲလို သူတို႔ကို မခန္႔ေလးစား လုပ္ရတာမ်ား ေပ်ာ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ လုပ္တာက ထိေရာက္သားပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေနာက္အသုတ္ေတြလည္း က်ေရာ စည္းကမ္းေတြ မတရားက်ပ္ျပီး အမိန္႔ေတြလည္း အလြန္ေပးေတာ့တာ.. ေလ။ က်မကေတာ့ ေျပာမိေသးတယ္။ ခံႏိုင္တဲ့သူေတြ ခံၾကေပါ့လို႔။

+++++

ေဖာင္ၾကီးက ျပန္လာအျပီးမွာ သိသာတာတခုကေတာ့ သားနဲ႔ ခြဲက်င့္ ရွိသြားတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ မတ္လတစ္လေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမွ မနားရခင္ က်မတို႔ တကၠသိုလ္က ဆရာမေတြမွာ ျပီးခဲ့တဲ့ ၁၀တန္း စာေမးပြဲရဲ႕ အေျဖလႊာေတြကို အမွတ္ျခစ္ရျပန္ပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ပဲ ဧျပီ တစ္လက လြယ္လြယ္ေလး ကုန္သြား။ ဒီလိုနဲ႔ ၉၂ ရဲ႕ ေမလ က စလို႔ က်မက Thesis အတြက္ ျပင္ဆင္ရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ၾကီး ထဲနဲ႔ ေတာင္ငူေဆာင္စားေသာက္တန္းဆီ ျပန္ျပီး တ၀ဲလည္လည္ ေျခဦးလွည့္ရတဲ့ ရက္ေတြေပါ့။ ေန႔တိုင္း ရံုးခ်ိန္လိုပဲ လာရတာကေတာ့ ဗိုလ္တိုး(ဆရာဦးေအာင္ေက်ာ္တိုး-စိတ္ပညာ)နဲ႔ အရွည္ၾကီးဆိုင္မွာ ဆံုဖို႔ိုေပါ့။ ျမိဳ႕မျငိမ္းအေၾကာင္းနဲ႔ ျမိဳ႕မျငိမ္းသီခ်င္းေတြကို အမ်ားၾကီး သိထားတဲ့ ဗိုလ္တိုးနဲ႔ စကားေျပာရင္ က်မ အခ်က္အလက္ေတြ အမ်ားၾကီးရတယ္။ တခ်ိဳ႕တိမ္ျမဳပ္္ေနတဲ့ သီခ်င္းေတြဆိုရင္ ဗိုလ္တိုးက ပါးစပ္ဆိုင္းတီးျပီးဆိုျပတာ.. ေနာက္ပိုင္း က်မ သီခ်င္းရလို႔ နားေထာင္ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေတာကအစ ကြက္တိ။ ဗိုလ္တိုးက အဲလို ပါရမီပါတာပါ။

က်မကို Thesis နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကူတဲ့ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္း (ဆရာၾကီး ေရႊျပည္ဦးဘတင္ရဲ႕ ေျမးၾကီး၊ စာေရးဆရာ ပန္းခ်ီဆရာ ဒါရိုက္တာ ဦး၀င္းေဖရဲ႕ သားၾကီး၊ အဆိုေတာ္ မီမီ၀င္းေဖရဲ႕ အကိုၾကီး၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အႏုပညာသမားျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ညႊန္းေရးဆရာ ေအာင္ေက်ာ္ဆန္း-မႏၱေလး)ေပါ့။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္းနဲ႔ က်မ ဘားလမ္း မူစလင္ေဆးရံုေဘးက လမ္းေဘး အုတ္ခံုေလးမွာ ဖြင့္တဲ့ ကိုထြန္းရီ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ညေနညေန ထိုင္ျပီဆိုရင္ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္း ေျပာျပတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက က်မအတြက္ ျမိဳ႕မျငိမ္းေလ့လာခ်က္ေရးဖို႔ Reference ေတြ အမ်ားၾကီး ရေစပါတယ္။ ျမိဳ႕မျငိမ္းသီခ်င္းေတြထဲမွာပါတဲ့ စာကိုးေတြကို ဘယ္စာအုပ္က ယူရမယ္ဆိုတာကအစ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္းက ေျပာျပတာ။ သူက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္းသားကေန ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေျပာသြားတာ။ "တနာရီထဲ ခ်စ္" သီခ်င္းထဲက စာသားေတြကိုေရးဖို႔ ျမိဳ႕မျငိမ္းက အာဒိကပၸက်မ္းထဲက ယူတာဆိုျပီး အဲဒီစာသားေတြကို ဒီတိုင္းအလြတ္ တထိုင္းတည္း ရြတ္ျပေသးတာ။ "မဟာဂီတထဲကေလ.. ေမျငိမ္းရယ္.. ေဟာဒီအပိုဒ္" ဆိုျပီး မဟာဂီတထဲက မူရင္းသီခ်င္းကို ဆိုျပလိုက္ ျမိဳ႕မျငိမ္း ယူစပ္ထားတဲ့ အပိုဒ္ကို ဆိုျပလိုက္ေပါ့။ ဥပမာ ျမင္းခင္းေတာ္သီခ်င္းေပါ့။ က်မမွာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႔ ေငးလိုက္.. မွတ္စုထဲမွာ ခ်မွတ္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနရတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္ဆန္းက အဲလို ေတာ္တာ။ သူ အဲလို ေျပာျပေနတာေတြကို စိတ္ပါ၀င္စားျပီး က်မနဲ႔ အတူတူ တကူးတက ၀ိုင္းနားေထာင္ၾကတာက စာေရးဆရာမ မိုခ်ာ့ရယ္.. ဒါရိုက္တာ ဒီဇိုင္းဆရာ မ်ိဳးေဆြသန္း(ဆရာေက်ာင္း)ရယ္.. ကိုအရိုင္းရယ္.. တခါတေလ ခ်ိဳတူးေဇာ္လည္း ပါတာေပါ့။

အဲဒီ ညေန ညေနေတြမွာ ကိုထြန္းရီဆိုင္မေရာက္ခင္ ၃၃လမ္းထဲက ေလထန္ကုန္းမွာ ထိုင္ေနတုန္း ေရာက္ ေရာက္လာတတ္တာက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ေပါ့။ သူက စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရး တခု လုပ္ေနခ်ိန္ပါ။ က်မတို႔အတူထိုင္တတ္တဲ့ တ၀ိုင္းလံုးကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲေလ။ မင္းထက္ေမာင္ကအစ ၾကြက္နီ(သိမ္းတင္သား)အဆံုး.. ပုသိမ္သားေတြ ခပ္မ်ားမ်ားေပါ့။ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္က က်မတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲေလးဆီ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ၀င္လာတတ္တယ္... ျပီးေတာ့ စကားေတြ အလုအယက္ ေျပာၾကရ...။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ဘ၀အေမာထဲက ခဏထြက္ရာ အႏွစ္သာရလည္းရွိတဲ့ ကာလေလးပါပဲ။

အဲဒီၾကားကာလထဲမွာပဲ ေနာက္လံုးခ်င္းတအုပ္ ေရးပါတယ္။ "ခ်စ္သူ႕မ်က္ႏွာစာ"... ပါ။

(ပန္းခ်ီ ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္..ပါ)

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက တာ၀န္ေက်ေက်နဲ႔ ဆင္းရဲဒုကၡခံ အႏွိပ္စက္ အညွင္းပမ္းခံျပီး တရားမွ်တေရးကို လုပ္ခဲ့ၾက.. ေထာင္က် တန္းက်... ခံၾကရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ကေတာ့ ဆင္းရဲပင္ပန္းေပမဲ့ ကိုယ့္ အသိုက္အ၀ိုင္းေလးထဲမွာ ေတာ္သလို ေနလို႔ ရေနခဲ့ေသးတာပါ။ က်မဆို အဲဒီဘ၀ေလာက္ကိုေတာင္ ဆင္းရဲပင္ပန္းလွခ်ည့္လို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဇြန္လမွာေတာ့ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ။ 10 D သမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္လႊတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခံ၀န္ခ်က္ေတြနဲ႔ပါ။ အျပီးလႊတ္တာမဟုတ္ပါ.. တဲ့။ အေၾကြးက်န္ ပါတယ္.. တဲ့။ ေနာက္တခါ ထပ္ျဖစ္ရင္ ပို ၾကီးေလးတဲ့အျပစ္ကို ခံရမယ္ဆိုလား။ အဲဒီမွာ က်မသူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာမ ခက္မာနဲ႔ ေမာင္ေနလင္းတို႔လည္း ျပန္လြတ္လာၾကပါတယ္။

အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ က်မက Thesis အတြက္ မႏၱေလး တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္။ Thesis က်ံဳးေရးလိုက္။ အခ်ိန္ရတုန္းေလးမွာ Thesis ကို အၾကမ္းျပီးေအာင္ တြန္းေရးရ ပါတယ္။ က်မ Thesis ေလး ရုပ္လံုး မေပၚ့တေပၚမွာပဲ စစ္အစိုးရက ေၾကျငာပါတယ္။ ၁၉၉၂ ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ေန႔မွာ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္မယ္.. တဲ့။ ဆရာ ဆရာမေတြကေတာ့ သက္ျပင္းသာ ခ်ရတာပါပဲ။ တကယ့္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို တကယ့္ေတာင္းဆိုမႈေတြကို ျဖည့္မေပးဘဲနဲ႔ မိပ္ကပ္လိမ္းျပီးဖြင့္တဲ့ ေက်ာင္းက ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံမွာလဲဆိုတာပဲ ေျပာျဖစ္ေနၾက ပါတယ္။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ မေယာင္ရာဆီလူး ကိစၥေတြနဲ႔ ဆရာဆရာမေတြ ပို ပိုျပီး စိတ္ညစ္ၾကရမယ္.. ပင္ပန္းၾကဦးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂၄ရက္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

+++++

Nov 20, 2008

ကဖိုးေဇ...

ဂုရု..
၀မ္းနည္းမွတ္တမ္းေတြ... မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး။
က်မ ဒီဘက္ကို စေရာက္တဲ့ည... သူ ေရာက္လာျပီး ခင္မင္းေဇာ္ကို လာေတြ႔ၾကတာ။ က်မ ေလးစားတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္ေတြကို အျပင္မွာ ဦးဆံုးျမင္ဖူးတာေပါ့။ က်မက ခင္မင္းေဇာ္ကိုေျပာတယ္..။ ဟယ္.. ငယ္ငယ္ေလးေတြ ေနာ္ လို႔။

ခင္မင္းေဇာ္က ေျပာတယ္။ ငယ္ေပမဲ့ သိပ္ေတာ္ၾကတာ။ သိပ္လည္း မာၾကတာတဲ့။ အဲဒီကတည္းက မိတ္ဆက္ေပးတာ... ဒါ ဂုရု... တဲ့။ ကဗ်ာေရးတဲ့.. စာေတြ သိပ္ဖတ္တဲ့.. အဂၤလိပ္စာ ေကာင္းတဲ့ လူငယ္ေလး။ ေတာခိုလာတုန္းကမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္..။ လူငယ္သေလာက္ စိတ္က ခိုင္မာလိုက္တာ..။ သူ႕အသက္ေသြးဟာ ေတာ္လွန္ေရးပဲ။ မ်က္ႏွာေလး မႈန္ကုပ္ကုပ္ ထားတတ္ေပမဲ့ စိတ္က အင္မတန္ၾကည္တဲ့ လူငယ္ေလး။ က်မေမာင္ေလး အငယ္ဆံုးနဲ႔မွ သူက ရြယ္တူ။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ သူနဲ႔ ရင္းႏွီးေတာ့မွ က်မတို႔ ဘာသာစကား တူတာ..။ စိတ္ထားေကာင္းတာေတြကိုပါ သိေတာ့တာ။ တေလာတုန္းကေတာ့ သူက "အမရယ္.. ခုလိုေတာ့လည္း ဘ၀ဆိုတာက သာယာသား" တဲ့..။ က်မ စိတ္ခ်မ္းသာရေသး။

ခုေတာ့ ရိုးသားမႈသာ ခ်မ္းသာတဲ့... ေမတၱာတရားသာ ခ်မ္းသာတဲ့... ကဗ်ာေတြသာ ခ်မ္းသာတဲ့... အမွန္တရားခ်စ္စိတ္သာ ခ်မ္းသာတဲ့... ကိုယ့္ေျမကို ခ်စ္တဲ့.. အတၱကို စြန္႔ရဲတဲ့... အဲဒီ ရဲေဘာ္... လမ္းခုလတ္မွာ.. ခြဲသြားခဲ့ရျပီ။

သူခြဲထြက္သြားပံုက သူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ထဲကလို

စီးေမ်ာသြားပုံက
ေကာင္းကင္တခုလုံး
ခ်က္ခ်င္းပ်က္သြားသလုိ
ရုန္းရင္းဆန္ခတ္။

သူနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဒီဘေလာ့ေလးတခု က်န္ရစ္ခဲ့တာကိုေတာ့ က်မ တကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ က်မ ေတြးေနမိပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူသာ သူ႔ေနာက္ဆံုးခ်ိန္မွန္း သိခဲ့ရင္...

ခရီးမတ္တပ္ လမ္းခုလပ္မွာ
ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ခြာ ခဲြရပါ၍
အားနာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါေလ ....
လို႔ မွာခဲ့မွာ အေသအခ်ာပဲ ဆိုတာ။
ဂုရုေရ... အမတို႔မွာ ဆံုးရႈံးရတာေတြ သိပ္ မ်ားေနျပီ။

ဂုရု(ဖိုးေဇ) ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ..။

Nov 19, 2008

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၁၈)

ျမသီလာအေၾကာင္း ေတြးသမွ် ေရးရသမွ် လြမ္းစရာ တမ္းတစရာေတြဆိုေပမဲ့ ရင္နာရတာေတြလည္း အမ်ားသားမို႔ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ခဏခဏပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်မ ဘ၀ရဲ႕အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ိဳးေတြက ျမသီလာနဲ႔ ခြဲမရ..။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတိုင္းရဲ႕ ဘ၀ေတြကိုက ျမသီလာရဲ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔ တထပ္တည္း က်ေနရတာပါ။ ျမသီလာ သာမွ... ျမသီလာ လွမွ... ျမသီလာ ေကာင္းမွ... ျမသီလာ ျငိမ္းခ်မ္းမွ .. ေက်ာင္းသားလူငယ္အရြယ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ ဘ၀ေတြကလည္း သာမွာ.. လွမွာ.. ေကာင္းမွာ.. ျငိမ္းခ်မ္းမွာ မဟုတ္လား...။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာေအာင္ျပည့္ရဲ႕

ျမကၽြန္း...
သာေနပါ၏။
စိုေနတဲ့ ေခါင္းအံုးေလးနဲ႕
ရႈိက္သံေတြ
ဘယ္မွာ ဖြက္ထားခဲ့သလဲ.. ေျပာ။

ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကို က်မ ျငိခဲ့တာ။

+++++

တခါတေလ.. က်မက အတိတ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အတိတ္ေမ့ေရာဂါ (Amnesia) ျဖစ္ခ်င္မိတယ္။ ဥပမာ.. ၁၉၉၁ ထဲမွာဆိုရင္ ဘ၀အေမာထဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း လက္ပစ္ကူးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို အတိတ္ေမ့ခ်င္တယ္..။ ေက်ာင္းကင္တီးထဲ ေက်ာက္ေခတ္ဆိုတဲ့ အေအးဆိုင္ေလး ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ေမ့ခ်င္တယ္..။ ကိုယ့္လခက သားေလးရဲ႕ တလစာ ႏို႔မႈန္႔ဗူးဖိုးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရွိခဲ့တာကို ေမ့ခ်င္တယ္...။ က်ဴရွင္သင္ရတာကို ကေလးေတြရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြအတြက္ အားနာျပီး မသင္ခဲ့တဲ့အတြက္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အျမဲ ပူပန္ေနခဲ့ရဖူးတာကို ေမ့ခ်င္တယ္..။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ဆရာမမို႔ တခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြက မခန္႔ေလးစား လုပ္တာမ်ိဳး ရွားရွားပါးပါး ၾကံဳရဖူးတာေတြကို ေမ့ခ်င္တယ္။ သားကေလး တဘက္.. အလုပ္တာ၀န္ေတြ တဘက္ၾကားက စိတ္လည္း ခ်မ္းသာ ၀င္ေငြလည္းရတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေရးတဲ့ အလုပ္ကို အခ်ိန္ယူျပီး ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ခဲ့ရလို႔ အိပ္ယာထဲ တလေလာက္ ပစ္လဲသြားခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ေမ့ထားခ်င္ တာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ျမသီလာနဲ႔ပဲ ဆက္ႏြယ္ေနခဲ့တဲ့ အနာတရတခ်ိဳ႕ကလည္း ေမ့ထား ခ်န္ထား ခဲ့ခ်င္တဲ့အထဲ ပါခဲ့တာေပါ့ေလ။

ဒီေတာ့ ျမသီလာရဲ႕ အခ်ိန္ကာလေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေရွ႕မွာေျပာခဲ့သလို ကိုယ့္အေပၚ ေမတၱာထားတာ သက္သက္နဲ႔ အနားမွာ ရွိခဲ့ၾကတဲ့ တပည့္ေလးေတြအေၾကာင္းပဲ သတိရခ်င္ တယ္။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲေတြ ခမ္းနားေအာင္ အျပိဳင္အဆိုင္လုပ္ၾကျပီး တကယ့္ကို ရိုရိုေသေသ ထိုင္ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အဲဒီတုန္းက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလး ေတြကိုပဲ သတိရခ်င္တယ္။ (၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို ဆရာဆရာမေတြက အစဥ္အလာ မပ်က္ေစခ်င္လို႔ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းနဲ႔ စီစဥ္ၾကရတာ တဲ့..။ ကန္ေတာ့ပြဲ လုပ္ဖို႔ အလွဴေငြကို ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ဆီက ၾကိဳးစားပမ္းစား ေကာက္ရတယ္ တဲ့.. က်မ ရွက္ေနခဲ့မိဖူးပါတယ္)။ ျပီးေတာ့ တပည့္ေတြနဲ႔ အတူတူ မရွိအတူရွိအတူ မုန္႔ဆိုင္ထိုင္ၾကတာေတြ.. စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကတာေတြ.. ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ၾကတာေတြ... အဲဒါေတြကိုပဲ ျပန္သတိရခ်င္ပါတယ္။

+++++

၉၁ ရဲ႕ ဇူလိုင္မွာပဲ စာေမးပြဲေတြ စစ္.. ဆက္တိုက္ပဲ အမွတ္ေတြ ျခစ္ၾကရ .. ။ စက္ရုပ္ေတြလိုပဲ..။ ၾသဂုတ္မွာ ေအာင္စာရင္းအထြက္... တဲ့..။ စက္တင္ဘာမွာ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္မွာ.. တဲ့။ အဲဒီ ၾကားပိတ္ရက္ေလးမွာပဲ ၃ႏွစ္တာရက္ရွည္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ထဲမွာ စုပံုသြားတဲ့ ၁၀တန္းေအာင္ ေတြကို ၆လ တသုတ္ႏႈန္းနဲ႔ ေက်ာင္းဖြင့္သြားမွာတဲ့။ Academic Year ကို ၆လစီ သတ္မွတ္မတဲ့..။ အဲဒီတုန္းကလည္း က်မ ဘုရားတမိပါတယ္။ တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕ တႏွစ္စာ သင္ရိုးကို ဘယ္လိုမ်ား ၆လနဲ႔ တတ္ေအာင္ သင္မလဲေပါ့..။ အဲဒီကတည္းက တကၠသိုလ္ပညာေရးရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို က်မတို႔တိုင္းျပည္မွာ လက္လြတ္ဆံုးရႈံးရေတာ့မယ္ လို႔ က်မအပါအ၀င္ ဆရာအမ်ားစုၾကီးက ထင္ခဲ့ၾကပါတယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ ၉၁-၉၂ မွာပဲ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ပညာေရးစနစ္ စခဲ့တယ္ ဆိုရမွာပါပဲ..။

က်မကေတာ့ ၾသဂုတ္လ ခဏ တျဖဳတ္ေလး အနားရခိုက္မွာ လံုးခ်င္း၀တၳဳတအုပ္ ျပီးေအာင္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ "အဆိပ္ျဖင့္... ျမက္ခင္းမ်ားဆီ" ဆိုတဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၀တၳဳေလးပါ..။ ၈ေလးလံုးအျပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ကာလထဲမွာတုန္းက.. အေဖ့ရဲ႕ Free Bird Tour Company နဲ႔ ခရီးေတြ လိုက္ထြက္ရင္းက ရလာဖူးတဲ့ inspiration ကို ေက်ာင္း၀န္းက်င္နဲ႔ ယွက္ႏြယ္ျပီး ျပန္ေရးျဖစ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ (စာအုပ္လက္ခံမရွိလို႔ မ်က္ႏွာဖုံုးပုံေလး တင္မေပးႏိုင္ပါ)။

အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပါပဲ... က်မတို႔ မဟာ၀ိဇၨာ ဘြဲ႕အတြက္ က်မ္းျပဳဖို႔ က်မ္းေခါင္းစဥ္ေတြ တင္ရမယ္.. တဲ့။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ေရႊေစ်း တက်ပ္သား ၁ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိခ်ိန္မွာ Thesis ေရးဖို႔အတြက္က စရိ္တ္စက ဘာဘာ ညာညာက အနည္းဆံုး ၅ေသာင္းေလာက္ ကုန္မွာ..။ က်မ ရတဲ့ လံုးခ်င္း တအုပ္ စာမူခက ၃ေသာင္း..။ အင္မတန္ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းျပီး က်မကို သမီးရင္းလို သေဘာထားတဲ့ ေယာကၡမေတြကေတာ့ အားေပးတယ္.. "သမီး စိတ္မပူနဲ႔ .. ပညာေရးအတြက္ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္သာ လုပ္.. မာမာတို႔ ရွိတယ္.." တဲ့။ က်မအနားက က်မလို ဘိုင္က်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕လည္း က်မလိုပဲ စိတ္ညစ္ၾကတာပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ၾကိဳသိထားျပီးသား ကိစၥမို႔ ျပင္ဆင္ ရင္ဆိုင္ၾကရတာပါပဲ..။ (အဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာေပါ့.. "ရင္ကြဲနာ" ကို ေရးျဖစ္တာ)။

အဲလိုနဲ႔ပဲ ၁၉၉၁ ရဲ႕ စက္တင္ဘာမွာ ၁၉၉၁-၉၂ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ အတန္းသစ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာေတာ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြကို တာ၀န္ပိုင္း ႏွစ္ခ်ိန္ ခြဲလိုက္ပါတယ္။ က်မက မနက္ပိုင္းဆို သားေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ခ်င္တာမို႔ ေန႔လယ္ပိုင္း ၁၁နာရီကေန ၄ နာရီကို ယူလိုက္ပါတယ္။ မနက္ပိုင္းသမားေတြက မနက္၇နာရီကေန ေန႔လယ္ ၁နာရီအထိပါ။ အဲဒီအခါ ၉၁-၉၂ ဘူမိတန္းေတြနဲ႔ လြဲသြားရျပီး (ဘေလာ့ဂါ ေကသြယ္တို႔... ခု Myanmar geology Friend Website လုပ္ေနတဲ့ (ကဗ်ာေရးတဲ့)ေနဆူးသစ္တို႔ ႏွစ္ေပါ့..။ သူတို႔ကေတာ့ အဲလို က်မနဲ႔ လြဲသြားတာ ကံေကာင္းလို႔လို႔ ေျပာတာပဲ) :) :( ။ ပထမႏွစ္ ဓာတုေဗဒတန္းခြဲ(၁)ရယ္... ဒုတိယႏွစ္ ဒႆနိကအတန္းရယ္ကို အတန္းပိုင္ ယူရပါတယ္။ အဲဒီ ဒုတိယႏွစ္ ဒႆနိက အတန္းမွာေတာ့ စာေရးစာဖတ္ ၀ါသနာပါျပီး က်မနဲ႔အတူ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမာင္လြမ္းေ၀(ခု ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္၊ ရတီမဂၢဇင္း)က ေက်ာင္းသား ေပါ့။ ခုေတာ့ သူလည္း ဆရာျပန္ျဖစ္ေနတာမို႔ ခုေလာက္ရွိ လက္ေထာက္ကထိက ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနပလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

ျပီးေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းလံုျခံဳေရး ဂ်ဴတီေတြကလည္း ယူရမပ်က္ပါပဲ..။ ဂ်ဴတီေစာင့္တဲ့ ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ က်မ အိပ္ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ေနတာကို အေဖာ္ဆရာမေတြက ေစာင့္ ေစာင့္ေပး ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ သားက ၇လသား။ လူေကာင္အၾကီးၾကီးက အေမႏို႔ေရာ ႏို႔မႈန္႔ေရာ တြယ္တဲ့ အရြယ္။

က်မ ခမ်ာ ပိန္ေညွာင္ေညွာင္နဲ႔ တကယ့္ကို ပူပံုပန္း ျဖစ္ေနရတဲ့အခ်ိန္...။ ပံုထဲမွာသာ ၾကည့္ပါေတာ့။ တပည့္မေလးေတြတခ်ိဳ႕နဲ႔ မိန္းထဲမွာ ေတြ႔တုန္း ရိုက္ထားတဲ့ပံု။ အဲဒီေန႔က က်မ ေက်ာင္းက ခြင့္ယူျပီး မိန္းထဲက စာၾကည့္တိုက္ကို Thesis ကိစၥသြားရင္း ရိုက္ထားတဲ့ပံုမို႔ ဆရာမလို ၀တ္မထားတာပါ..။ :P

အဲဒီတုန္းကဆို အလုပ္ေတြက ပိ..။ က်မ္းျပဳဖို႔က တဘက္..။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာ က်မ ေမ့ထားလိုက္ခ်င္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး အက္ေၾကာင္းကလည္း ေပၚလာ... ။ အိုး ရူးမသြားတာေတာင္ ကံေကာင္း..။

+++++

အဲဒီ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္ေတြကေတာ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္ အေျပးအလႊား ႏိုင္ၾကရပါတယ္။ စာသင္ႏွစ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ျပီး သင္ရိုးကိုေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူးတဲ့။ ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုသင္ၾကမလဲဆိုေတာ့ ဌာန အလိုက္ Notes ရိုက္ေရာင္းမယ္.. တဲ့။ အဲဒါကို ကိုင္ျပီးသင္ တခ်ိန္ တပုဒ္ႏႈန္းတဲ့။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက က်မနဲ႔ ေတြ႔ၾကေတာ့တာပဲ..။ က်မက စာတပုဒ္ကို ၂ခ်ိန္ေလာက္ ယူသင္တာ။ အမတ္ၾကီး သိဃၤသူရ္ ေက်ာက္စာအေၾကာင္း သင္ရင္.. သိဃၤသူ႔သမီးေက်ာက္စာ နဲ႔ ဖြားေစာေက်ာက္စာေလးေတာ့ ထည့္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ပုဂံေခတ္သူ ေခတ္သားေတြရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ ပုဂံျမိဳ႕ အခင္းအက်င္း ေလးေတာ့ ထည့္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတာ။ ပုဂံေနာက္ခံ ဗမာဆိုတဲ့ စရိုက္လကၡဏာေလးေတြကို တပည့္ေတြနဲ႔ အတူ စိတ္ကူးျပီး မွန္းၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပီ။ စာတေၾကာင္းစီ ဖတ္ျပ ရွင္းျပရံုနဲ႔ေတာင္ အခ်ိန္က ေလာက္ဖို႔ မလြယ္..။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ သိသိသာသာ စာမလိုက္ႏိုင္ ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ အဲဒီ အက်ိဳးဆက္ ကေတာ့ က်ဴရွင္ေတြ ေခတ္စားလာတာပါ..။ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာလည္း စား၀တ္ေနေရးဒုကၡက ၾကီးလာၾက..။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မအေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွ လက္မခံခ်င္တဲ့ အဲဒီအလုပ္ကိုပဲ လက္ခံလိုက္ရ။ ေက်ာင္းသားဘက္ကလည္း ေတာင့္ေတာင့္တတ.. ဆရာဆရာမေတြဘက္ ကလည္း ေၾကာင့္ေၾကာင့္က်က်နဲ႔ပဲ က်ဴရွင္ေရစီးေၾကာင္းၾကီး တြင္က်ယ္လာလိုက္တာ..။ က်မခမ်ာလည္း ေတာင့္မထားႏိုင္ရွာေတာ့ဘဲ ေမ်ာပါသြား ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေက်ာင္းရက္ တခ်ိဳ႕ ညေနပိုင္းေတြမွာ က်ဴရွင္လိုက္သင္တာမ်ိဳး လုပ္လာရပါတယ္။ က်ဴရွင္ယူတာကေတာ့ က်မအတန္းက ကေလးေတြမဟုတ္ပါဘူး။

စေန တနဂၤေႏြေတြမွာေတာ့ သားအတြက္ အခ်ိန္ေပးရတာရယ္... ျမိဳ႕ထဲက မိဘအိမ္ သြားရတာရယ္.. စာေရးဆရာဘ၀အတြက္ မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ ေလွ်ာက္.. လက္ဘက္ရည္ဆိုင္္ ထိုင္တာေတြရယ္ကို ေ၀ပံုက် လုပ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားေ၀ယ်ာ၀စၥ.. (ကေလးကိစၥကို ေယာကၡမေတြနဲ႔ ေယာက္မေလးက အခ်ိန္ျပည့္ ကူေပးေနၾကလို႔သာ ေတာ္ေသးတာပါ)။ သားက အေမကို ေမွ်ာ္တတ္တဲ့ အရြယ္လည္း ေရာက္လာ ျပီေလ။ အဲဒီတုန္းက ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္း ပင္ပန္း က်မက ၀တၳဳတိုေလးေတြေတာ့လည္း ေရးျဖစ္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္ေတြထဲမွာပဲ က်မ Thesis ေခါင္းစဥ္တင္လိုက္ရပါတယ္။ ကံၾကမၼာက က်မကို ဒီတခ်ီေတာ့ အလွည့္ ေပးသားပါ..။ က်မ တင္တဲ့ "အလကၤာေက်ာ္စြာ ဂီတစာဆို ျမိဳ႕မျငိမ္း၏ သီခ်င္းမ်ားကို ရသစာေပရႈေထာင့္မွ ေလ့လာျခင္း.." ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္အတိုင္း အတိအက် မရေပမဲ့ "အလကၤာေက်ာ္စြာ ဂီတစာဆို ျမိဳ႕မျငိမ္း၏ ဘ၀ႏွင့္ ဂီတစာေပ" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတာ့ က်လာပါတယ္။ (ျမန္မာစာမွာက Thesis ေခါင္းစဥ္တင္ရင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ေခါင္းစဥ္က်ဖို႔ မေသခ်ာတတ္လို႔ပါ.. ဘယ္လိုထံုးစံလဲေတာ့ မသိ)။ က်မက ကံေကာင္းခ်င္ ေတာ့ ဆရာေအး (ေမာင္ခင္မင္-ဓႏုျဖဴ)က အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးလိုက္လို႔ပါပဲ။ ပိုျပီး ကံေကာင္းတာက ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ရွိတဲ့အျပင္ တပည့္အေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာ သက္ညွာ တတ္တဲ့ ဆရာ ဦးညြန္႔ေသာင္းက Supervisor ျဖစ္လာလို႔ပါပဲ..။ အဲဒီအခါ Thesis ေရးခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု ၾကံဳရတတ္တဲ့ စိတ္ရႈပ္ေထြးပူပန္ရမႈေတြ အခက္အခဲေတြကို က်မ သိပ္မၾကံဳရေတာ့ ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ ၁၉၉၂ ကေန ၁၉၉၄ အထိ ၂ႏွစ္အတြင္း Thesis အျပီး ေရးရန္... ေပါ့။

+++++

လိႈင္ျမသီလာရဲ႕ ၁၉၉၁-၉၂ ပညာသင္ႏွစ္အစ ၉၁ေႏွာင္းပိုင္းရက္ေတြကေတာ့ က်မအတြက္ ပင္ပန္းေပမဲ့ ကိုယ့္ဘာသာေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေနရတဲ့ ရက္ေတြပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္မွာ က်မရဲ႕ ဘူမိက ေမ်ာက္ကေလး ေတြကလည္း ဒုတိယႏွစ္ကို ညေနပိုင္းတက္ရတာမို႔ က်မ ေကာ္ရစ္ဒါ ဂ်ဴတီ က်ျပီဆို သူတို႔လည္း အတန္းအားတာနဲ႔ ၾကံဳျပီဆိုရင္ ကင္တီးသြားဖို႔ လာေခၚေတာ့တာပဲ။ က်မကေတာ့ ဂ်ဴတီေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္မေနဘူးဆိုရင္ က်မ တာ၀န္က်တဲ့ ခံုတန္းမွာ ဧည့္သည္ေတြမျပတ္ေပါ့။

အဲဒီတုန္းက လိႈင္မွာ က်မနဲ႔ ကင္တီး လာ လာ ထိုင္တတ္တဲ့သူေတြက RIT ကေန လာၾကတဲ့... ငထက္ (ကဗ်ာေရးတဲ့ တင္မင္းထက္)... သူရ(ကဗ်ာေရးတဲ့ သားမႊန္း) နဲ႔ ေဇာ္ၾကီး(ခ်ိဳတူးေဇာ္-စတုတၳႏွစ္ျမိဳ႕ျပ ေက်ာင္းသူရိုက္တဲ့ ဒါရိုက္တာ)ရယ္... ဗလ(ဗိသုကာ) ရယ္... တခါတေလ ေမာင္အံ့ (ကဗ်ာေရးတဲ့ ေမာင္နႏၵ) ပါပါလာတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ကေန လာ လာ လည္တတ္တာက မင္းခိုက္စိုးစန္၊ လိႈင္မွာ ေက်ာင္းတက္ ေနၾကတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ဧထက္.. ရွင္ေဒ၀ီနဲ႔ ရာစုသစ္ျမစ္က်ဥ္း ကဗ်ာအုပ္စုေတြ..၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ စာေတြ စေရးေနျပီျဖစ္တဲ့ လူပန္႔ငယ္...။ သူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြကေတာင္ ေျပာယူရတယ္။ ငါတို႔ကိုလည္း အခ်ိန္ေပးပါဦးတဲ့။

ေက်ာင္းမွာလည္း အားကစားပြဲေတြနဲ႔...။ က်မ မိန္းဘက္ေတာင္ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ အဲဒီ ၁၉၉၁ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ရက္ေန႔မွာေတာ့ အန္တီစုအတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဗယ္ဆုကို သားႏွစ္ေယာက္က ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ခံ အေမရဲ႕ ကိုယ္စားအျဖစ္ ေနာ္ေ၀ႏိုင္ငံ ေအာ္စလိုျမိဳ႔မွာ လက္ခံယူေနတဲ့အခ်ိန္..။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပင္မထဲမွာေတာ့ အာဏာရွင္ေတြကို အျမဲ ျခိမ္းေျခာက္ႏိုင္တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြက ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္ကို လႊတ္ေပးဖို႔ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ထင္သလို ေက်ာင္းသား ေတြက တရားမွ်တမႈနဲ႔ လြတ္လပ္မႈေတြအတြက္ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနတတ္ၾကသူေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပလိုက္တာပါပဲ။ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ရက္ေန႔ကစတဲ့ ဆႏၵျပမႈက ဒီဇင္ဘာ၁၁ရက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ၀င္ဖမ္းမွပဲ ရပ္သြားခဲ့တာပါ။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီ ဒီဇင္ဘာမွာပဲ အန္တီစုေရးတဲ့ Freedom from Fear စာအုပ္ကို Penguin စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိခဲ့ပါတယ္)။

ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဆႏၵျပပြဲမွာ ပါခဲ့တဲ့ အမႈနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို အေဆာင္ေတြမွာ ၀င္ဖမ္းတာ အေယာက္ ၂၅၀ေက်ာ္ပါသြားျပီး ဒဂံုေဆာင္မွာ ေနတဲ့ Geology က ေက်ာင္းသားေတြကို ၀င္အဖမ္းမွာေတာ့ အေယာက္ ၅၀ေက်ာ္အဖမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ က်မသား ေနလင္းအပါအ၀င္ Geology က ေက်ာင္းသား ၁၀ေယာက္ေလာက္ဟာလည္း ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ အမိန္႔ခ် ခံခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပဲ စာေရးဆရာမ ခက္မာလည္း အဖမ္းခံရ.. ေထာင္ဒဏ္ အႏွစ္၂၀ဆိုျပီး အမိန္႔ခ်ခံခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီလႈပ္ရွားမႈကို ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းက 10D လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မျပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြေပါ့ ........................ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ပိတ္သြားရျပန္ပါေတာ့တယ္။

+++++

Nov 17, 2008

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၁၇)

၁၉၉၁ ေမက ျပန္စတဲ့ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာတုန္းကေတာ့ စစ္အစိုးရက ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာ နဂိုပံုမွန္အတိုင္း ျပန္လည္ ေပ်ာ္ရႊင္လည္ပတ္ေနသေယာင္ေယာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့သားပါ။ ဒါေပမဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါေတြမွာ ေက်ာင္း၀င္း လံုျခံဳေရးဂ်ဴတီ ထိုင္ေနရတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ အင္အား တိုးျမွင့္ထားတဲ့ လံုျခံဳေရး၀န္ထမ္း ဆိုသူမ်ားရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈေတြေအာက္မွာ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းဟာ မလံုျခံဳေတာ့တာကို ေတြ႔ေနရပါ တယ္။ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ ကေတာ့ အပင္ပန္းဆံုးကာလေတြပါပဲ..။ ေက်ာင္း၀င္းလံုျခံဳေရး ဂ်ဴတီဆိုတာလည္း ရွိရဲ႕။ ဆရာမတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသားအေယာက္၂၀စီကို ဘာမွ ဆူဆူပူပူ မရွိေအာင္ တာ၀န္ယူ အာမခံ ထိန္းရမယ္ဆိုတဲ့ guardianship ဆိုတာလည္း လုပ္ရရဲ႕။ အတန္းေတြ အေျပးအလႊား၀င္.. က်ဴတိုရီယယ္ေတြ အေျပးအလႊားစစ္.. အမွတ္ေတြလည္း အေျပးအလႊား ထည့္ရေသး။ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။

(မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မတို႔ က်ဴတာေတြရဲ႕ လစာက ၁၂၀၀..။ သားအတြက္ ႏို႔မႈန္႔က တဗူး ၃၅၀...။ ေမာင္ထူးျမတ္က တစ္လကို အနည္းဆံုး ၄ဗူးေလာက္ ပံုမွန္ ေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန္)။ က်မရဲ႕ အလုပ္တာ၀န္ခ်ိန္ စုစုေပါင္းက မနက္ ၈နာရီကေန စလိုက္တာ ညေန ၅နာရီအထိ.. ေက်ာင္းမွာ တေနကုန္ ေတာက္ေလွ်ာက္..။ အဲဒီ လစာေလးနဲ႔ က်မတို႔ အဆင္းရဲခံျပီး လုပ္ခဲ့ၾကရတာ.. မတန္တဆ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ က်မက သားကေလး ေတာင္ ၂လသားမရွိခင္ အဲလို လုပ္ရတာမို႔ ပင္ပန္းၾကီးလွတာပါပဲ။ အဲဒီ ခံစားခ်က္ေလးကို ၀တၳဳ ေတာင္ ေရးဖူးပါေသးတယ္။

အဲဒီလို ကာလမွာပဲ ဘူမိေဗဒတန္းကို က်မ တာ၀န္ယူရတာပါ။ အဲဒီတုန္းက ဘူမိေဗဒတန္း ဆိုတာက ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္မွာေတာ့ ေတာ္တဲ့ကေလးေတြ ရွိတတ္တဲ့ ေမဂ်ာတခုထဲမွာ ပါတာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေျပာခဲ့သလိုပဲ မိန္းကေလးကို ေယာက်္ားေလးအေရအတြက္ရဲ႕ ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ေခၚတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ မာေက်ာတဲ့ မိန္းကေလးေတြသာ ဘူမိကို ေရာက္တယ္ေပါ့။ က်မက အဲလို ေတာ္တဲ့ အတန္းကို စာသင္ရတာမ်ိဳး ၾကိဳက္ပါတယ္။ တခုပဲ စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာက ဌာနက စီနီယာမ်ားက ဘူမိတန္းက ကေလးေတြေၾကာင့္ ဆရာမတခ်ိဳ႕ ငိုရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာၾကတာပါပဲ။ က်မကေတာ့ အဲလို စိန္ေခၚခ်က္ ရွိတာမ်ိဳးကို စိတ္၀င္စားတတ္ပါတယ္။

(တကယ္ေတာ့ နည္းနည္း ပိုပိုသာသာေျပာတာလည္း ပါတာပါ.. ဌာနမွာဆို စီနီယာတခ်ိဳ႕က က်မကို ၾကည့္မရဘူး။ က်မက စြာတယ္ေပါ့.. ဒီေတာ့့ က်မယူရမယ့္အတန္းကို ဆိုးတယ္လို႔ က်မစိတ္ညစ္သြားေအာင္ သာသာထိုးထိုးေျပာတာမ်ိဳး :P ။ နည္းနည္းပိုဆိုးတာက က်မကို ျမန္မာစာဆရာမနဲ႔ မတူဘူးလို႔ သူတို႔က အျမဲ အျပစ္တင္တယ္။ အဓိ္ကျပႆနာက က်မက ဆရာမအလုပ္၀င္ကာစတုန္းက ဆရာမအက်ႌေပၚမွာ ကုတ္အက်ႌ ေလးတထည္ ထပ္ ထပ္ ၀တ္တတ္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခါးတို ဗမာအက်ႌ၀တ္ရတာ စိတ္ထဲ မလံုျခံဳလို႔။ ခါးသားၾကီးေပၚေပၚေနတာ က်မ မၾကိဳက္ဘူး။ ေနာက္တခုက က်မက ထမီတိုတို ၀တ္လို႔။ အဲဒါလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ က်မလမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္ နည္းနည္း ကားျပီး ျမန္ျမန္လည္း ေလွ်ာက္တတ္ေတာ့ ထမီရွည္ရင္ ထမီစတရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔မို႔ ခပ္တိုတို၀တ္တာ။ အဲဒါလည္း လူၾကီးေတြက သိပ္သေဘာမက်ဘူး။ ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာက က်မက သိပ္ကန္႔လန္႔တိုက္တယ္လို႔ သူတို႔က ထင္ၾကတယ္။ ဥပမာ ေက်ာင္းသားေတြကို Roll sheet ယူရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးကို က်မက မလိုဘူးလို႔ ထင္တယ္။ တကၠသိုလ္ဆိုတာ အဲလို လုပ္စရာမလိုဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔အတန္းက တက္မွျဖစ္မယ့္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အတန္းလို႔ ထင္ရင္ တက္မွာပဲလို႔ က်မက ျငင္းတတ္တယ္.. အဲဒါမ်ိဳးေတြေပါ့)။

ဒီလိုနဲ႔ အတန္းယူရမယ့္ မနက္မွာ က်မယူရမယ့္ ပထမႏွစ္တန္းခြဲကို အသြားမွာ အတန္းနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ ရွိေနတဲ့ ဌာနကို အရင္၀င္သြားပါတယ္။ ဌာနကို အသြား က်မ၀င္ရမယ့္အတန္းဘက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တခန္းလံုး ေက်ာင္းသားေတြ အျပည့္ရွိေနတာ ေတြ႔ပါတယ္။ ဆူဆူညံညံေတာ့ မရွိပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဘူမိေဗဒရဲ႕ ဌာနမွဴးက က်မတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို႔ေခၚတဲ့ ဆရာဦးေက်ာ္ထင္(စာေရးဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕သား)... ပါ။ ဆရာက ပိန္ပိန္ေသးေသးညွက္ညွက္ေလး။ (ခုေတာ့ ဆံုးရွာျပီ)။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ဴဒိုခါးပတ္နက္ ရထားတာတဲ့ဗ်.. (တကယ္ပဲလား.. ေနာက္တာလားေတာ့ မေသခ်ာ... ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဆရာက တကၠသိုလ္မ်ား ဂ်ဴဒိုအသင္းရဲ႕ ဥကၠဌ)။ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို ခ်စ္လည္းခ်စ္ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ၾကတယ္။

က်မ ဘူမိေဗဒဌာနထဲ၀င္သြားေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က "ေဒၚျငိမ္း ေက်ာင္းသားစာရင္း လာယူတာလား" တဲ့..။ "ဟုတ္တယ္ဆရာ" ဆိုေတာ့... "ျပီးရင္ က်ေနာ္ ဌာနမွာ လာေပးမယ္..." တဲ့။ "ဆရာကလည္း က်မ ကူးသြားပါ့မယ္.." ဆိုေတာ့ "ေနပါေစ.. က်ေနာ္ တေယာက္ကူးခိုင္းထားျပီ.. လူဆိုးစာရင္းေရာပါတယ္.. ဟဲဟဲ.." တဲ့။ က်မက "ဒါဆိုလည္း လူဆိုးထိန္းလုပ္ရတာေပါ့ ဆရာရယ္"လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ဆရာက "က်ေနာ့ ေမ်ာက္ေတြက အဲလိုဆိုးတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. ေယာက်္ားေလးမ်ားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေသာင္းက်န္းတာေပါ့.." တဲ့။ ဆရာ့ေလသံက ကိုယ့္သားသမီးဘက္က ေရွ႕ေနလိုက္တတ္တဲ့ မိဘရဲ႕ အသံမ်ိဳး။ က်မျပန္ေျပာလိုက္တယ္.. "ဆရာရယ္.. က်မ အဆင္ေျပမွာပါ.." လို႔။ ဆရာက "အမေလး... ယံုပါတယ္ ေဒၚျငိမ္းရယ္.." တဲ့။ တကယ္ပဲ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ဆရာက ဘူမိေဗဒေဘာလီေဘာပြဲေတြ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းပြဲေတြ ရွိျပီဆိုရင္ "ေဒၚျငိမ္း.. ခဗ်ားေမ်ာက္ေတြကို လာကူထိန္းေပးဗ်ာ .." လို႔ ဌာနမွာ လာ လာ ေခၚတာ။ ကေလးေတြ တျခားေမဂ်ာက ကေလးေတြနဲ႔ ျပႆနာေပၚလို႔ ရံုးခန္းေရာက္လည္း က်မက ကန္႔လန္႔ ကန္႔လန္႔ ပါေသးတာေလ...။ အဲလိုနဲ႔ ဆရာ မကြယ္လြန္ခင္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းအထိ ဆရာက က်မနဲ႔ ေတြ႔ရင္ က်မကို ဘူမိေဗဒမိသားစု၀င္တေယာက္လိုပဲ သူ႔တပည့္ေဟာင္းေတြ အေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ ေတြ႔ေသးလား.. ဘယ္သူ႔သတင္းၾကားေသးလား..နဲ႔။ က်မနဲ႔ ေျပာမကုန္.. ေမးမကုန္ ရွိေတာ့တာ။

တကယ္တမ္း ဘူမိေဗဒတန္း၀င္ျပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ က်မ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ဆူဆူညံညံ အသံေတြမၾကားရဘဲ ျငိမ္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႔လို႔ေတာင္ အံ့ၾသသြားရပါေသးတယ္။ ကေလးေတြဆိုလို႔ ေျပာရရင္ အရပ္ရွည္ရွည္ အေကာင္ၾကီးၾကီးေတြေတာင္ မ်ားေသးတာ။ သူတို႔ မ်က္လံုးေတြကလည္း က်မကို အကဲခတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ။ တခန္းလံုးျပည့္က ေယာက်္ားေလးေတြ။ မိန္းကေလးေတြက အေယာက္ ၂၀တည္း ရွိတာမို႔ ေရွ႕ဆံုးက ၂တန္းမွာ ထိုင္လိုက္ရင္ ကုန္ျပီ။ အလယ္တန္းနားက ေနရာလြတ္မွာ ၀င္၀င္ထိုင္တတ္တဲ့ မိန္းကေလး ၄ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒီ ၄ေယာက္လံုးက သိသိသာသာ ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ...။ သူတို႔ေလးေတြကေတာ့ မိုးခ်ိဳသင္းေလး နဲ႔ အေပါင္းအပါတစုေပါ့.. :) ။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ပဲ အဲဒီ က်မနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ပထမေန႔မွာကတည္းက သူတို႔ေလးေတြက က်မစာသင္တဲ့အေပၚ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ စိတ္၀င္တစား တုံ႔ျပန္ခဲ့တာပါ။

ေနာက္ေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဌာနကိုလာေတာ့ ေက်ာင္းသားစာရင္း လူဆိုးစာရင္း.. က်မကို ျပတယ္။ က်မက "သူတို႔က ဘယ္လိုဆိုးသလဲဆရာ" လို႔ ေမးေတာ့ ဆရာက ရယ္ျပီး "အေမးအျမန္း ထူတာ အတြန္႔တက္တာပါ..." တဲ့။ "အမေလး... ဒီေလာက္မ်ားေတာ့" လို႔ က်မ ျပန္ေျပာျဖစ္ ခဲ့ေသး။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ဆရာ ဆရာေတြကေတာ့ အဲလို ေက်ာင္းသားမိ်ဳးေတြကို မၾကိဳက္တာ က်မလည္း ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ဘူမိက ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်မ တခါ ပတ္ခ်ာရိုက္ဖူးတာ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ျမန္မာစာအဖြဲ႕က အကၡရာစဥ္စံနစ္တခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ ဗ်ည္းတြဲ တူေတြ စဥ္ရာကေန ဗ်ည္းအုပ္စုတူ စဥ္တဲ့ စနစ္ေျပာင္းလိုက္တာပါ။ က်မတို႔ ဆရာအငယ္ေတြ ပတ္ခ်ာရိုက္ကုန္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာ ေလ့က်င့္ခ်ိန္လည္း မရွိ။ သိပ္လည္း နားမလည္ေသး။ အဲလိုနဲ႔ ဘူမိတန္းက အေမးအျမန္းထူတဲ့ ကေလးေတြၾကားထဲ က်မ တခါတေလမွာ ပတ္ခ်ာလည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက အေျဖရတာ က်မထက္ေတာင္ ျမန္ေသး။ ေနာက္ဆံုး ကေလးေတြက ရျပီ ဆရာမ.. ေနာက္မွ ဆက္လုပ္ေတာ့မယ္ ေနာ္... စိတ္မပူနဲ႔... လို႔ ျပန္ေလွ်ာ့ေပးခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။

သူတို႔ဆီက အတန္းအျပီးမွာ ေနာက္အတန္းဆက္တိုက္ မရွိတာမို႔ သူတို႔ စာသင္ခ်ိန္ျပီးျပီဆိုရင္ အတန္းထဲကေန တအုပ္ၾကီး က်မနဲ႔အတူ လိုက္ထြက္လာျပီး ကင္တီးထိုင္ၾကတာပါပဲ။ တခါတေလ... သင္ခန္းစာထဲက ေဆြးေႏြးစရာေတြ ကင္တီးမွာ ဆက္ေျပာၾက..။ ဥပမာ... သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိမ္စကားေျပ သင္ျပီး ထြက္လာတဲ့ေန႔ဆို မြန္ျမန္မာစစ္ပြဲ ကိစၥ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကတာမ်ိဳး..။ တခါတေလေတာ့ ကဗ်ာအေၾကာင္း စာအေၾကာင္း။ တခါတေလ သူတို႔ ႏွလံုးသားေရးရာေတြအေၾကာင္း။ သူတို႔က ေမာင္ထူးျမတ္အေဖနဲ႔ကလည္း ခင္ၾကေတာ့ တခါတေလ အိမ္ထိ လိုက္လည္ၾကေပါ့။ က်မနဲ႔ ကင္တီးအတူထိုင္ေနက် ပံုမွန္တအုပ္စု ရွိေနတဲ့အထိေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ နယ္ကေန ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ကေလးေတြက မိဘနဲ႔ ေ၀းေနတာမို႔ က်မနဲ႔ ပို နီးနီးေနတယ္ထင္ပါတယ္။

အဲဒီထဲမွာ ထြန္းထြန္းျမင့္(လပြတၱာကပါ.. ခုေတာ့ ဆံုးသြားရွာျပီလို႔ ၾကားတာပဲ)က စိတ္အေပ်ာ့ဆံုး။ က်မကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ အားကိုးတယ္။ သူက စေခၚတာ က်မကို အေမ...လို႔။ (အဲလိုနဲ႔ ေနာက္ႏွစ္ ဘူမိေတြထိ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက က်မကို အေမ... လို႔ လိုက္ေခၚၾကေတာ့တာ့)။ အဲဒီ က်မနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွ အသက္သိပ္မကြာပါဘူးဆိုတဲ့.. အင္မတန္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ့.. က်မနဲ႔ ကင္တီးအတူထိုင္ဖက္ ေယာက်္ားေလး ေတြကပဲ စာေမးပြဲအျပီး ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ေတာ့ ျမန္မာစာဌာန က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္ျပီး က်မကို ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကတာ။ က်မ ခု ျပန္ေတြးရင္ မ်က္ရည္လည္မိတုန္းပါ။ အဲဒီတုန္းကလည္း ကေလးေတြ ကန္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆုေပးရင္း ငိုခဲ့ရတာပဲ။ (အဲဒီလိုကေလးမ်ိဳးေတြကို အမ်ားၾကီး ၾကံဳခဲ့ရဖူးလို႔လည္း ၂၀၀၃မွာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို ၾကည့္ျပီး က်မ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့ေလ)။

လိႈင္မွာ တခိ်ဳ႕ဆရာမေတြကဆိုရင္ က်မကို ဘူမိေဗဒဌာနကလို႔ ထင္တာေတာင္ ရွိေသးတာ။ က်မက ဘူမိေဗဒက ေဘာလီေဘာပြဲေတြ.. ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းပြဲေတြမွာ အျမဲ အသည္းအသန္ ေအာ္ဟစ္ အားေပး ေနတတ္လို႔ေလ။ (စိတ္ထိခိုက္စရာေကာင္းတာက က်မသင္ခဲ့ရတဲ့ ၄ႏွစ္ဆက္တိုက္ ဘူမိေဗဒတန္းေတြထဲက ကေလးေတြခ်ည္းပဲ ၃ေယာက္က လူ႕ေလာကမွာ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ အဲဒီထဲမွာ ကဗ်ာဆရာဦးတင္မိုးရဲ႕ တဦးတည္းေသာအငယ္ဆံုးသား၊ ခ်ိဳသင္းရဲ႕ ေမာင္ေလး ဥာဏ္မိုးေလးလည္း ပါတာေပါ့။ ဥာဏ္မိုးက က်မရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ သင္ရတဲ့ ဘူမိတန္းက တပည့္ေပါ့.. က်မ အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ကေလးလည္း ျဖစ္ပါတယ္..)။

မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ အဲဒီ ၉၁ဘူမိတန္းထဲမွာ မိုးသြင္သြင္ကလည္း က်မနဲ႔ အနီးဆံုးကေလးတေယာက္ေပါ့။ (သူလည္း ဆံုးရွာျပီ)။ သူ႔ကို က်မက မိုးမိုးလို႔ ေခၚတယ္။ မိုးမိုးက စာေရး သိပ္ေကာင္းတယ္။ ကဗ်ာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ မိုးမိုးက ေခၚလာျပီးေတြ႔ေပးလို႔ "သုမွဴးျငိမ္း" ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေရးေနတဲ့ သမီးေလးတေယာက္လည္း က်မ ေကာက္ရဖူးတယ္..။ က်မရဲ႕ တကယ့္ သမီးနဲ႔ အေမလို သူနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာ၊ က်မ ဒီဘက္ကို ထြက္မလာခင္ထိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ.. တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္။

အဲလိုမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းျပင္ပေလာကကေန က်မဆီ လာ လာ လည္တဲ့ က်မမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ပါ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ ခင္သြားၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိသလိုပဲ တျခားေက်ာင္းကေန လာလာလည္တဲ့ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း က်မနဲ႔ တသားတည္း ခင္သြားရတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ျပႆနာက သူတို႔ရဲ႕ RIT က သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း က်မအတန္းထဲ ၀င္ထိုင္.. လက္ဘက္ရည္ဆိုင္အတူထိုင္.. ကဗ်ာစာအုပ္ တူတူ ထုတ္ၾက... သူတို႔က တီခ်ယ္ၾကီးလို႔ က်မကို ေခၚ။ ဆိုေတာ့ အဲဒီကေလးေတြကို သူမ်ားနဲ႔ က်မ ျပန္မိတ္ဆက္ေပးရရင္ ခြက်ေရာ.. တပည့္လို႔လည္းေျပာမရ.. သူငယ္ခ်င္းလည္း မဟုတ္။ ဟဲဟဲ.. အဲဒီေတာ့ က်မက အႏိုင္နဲ႔ ပိုင္းျပီး က်မရဲ႕ ကေလးေတြလို႔ မိတ္ဆက္ေပးရေတာ့တာပဲ.. (ဟုတ္တယ္မို႔လား.. ငထက္ေရ..)။

အဲဒီႏွစ္က ဘူမိေဗဒ ကေလးေတြမွာ ထူးျခားတာက စည္းစည္းလံုးလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိတာ။ ေနာက္ က်မလုပ္သက္တေလွ်ာက္ မွတ္မွတ္သားသားရွိရတဲ့ တပည့္ကေလးေတြကို အဲဒီႏွစ္ ဘူမိတန္းကေန စဆံုရတာ။ ေနလင္း.. တြတ္ပီ.. မိုးဇက္.. ေဇာ္မိုးျမင့္.. မိုးသြင္သြင္.. ထြန္းထြန္းျမင့္.. ထူးျမတ္.. ေဇာ္မင္းေအး... သီဟေဇာ္... ခ်ိဳသင္း.. ႏိုင္ႏိုင္... မိေခ်ာ... ထားထား... ေအမီ... သႏၱာ...။ တခ်ိဳ႕လည္း ေက်ာင္းမွာပဲ ဆရာ ဆရာမေတြ ျပန္ျဖစ္ေနျပီ။ တခ်ိဳ႕ ခုခ်ိန္ထိ အဆက္အသြယ္မျပတ္ေသး။ က်မ ဒီဘက္ကို ထြက္မလာခင္ ဆရာဆရာမျပန္ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းထဲမွာေတြ႔ၾကရင္ သူတို႔က က်မကို ခုထိ ရိုရိုေသေသရွိတုန္း.. သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြပါ။ (အဲဒီႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာ ေက်ာင္း ဆက္မတက္ေတာ့လို႔ တပည့္မျဖစ္လိုက္ရတဲ့ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသားက မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္ ေပါ့ .. ေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔ က်မ ေတြ႔ျပီး ခင္သြားေတာ့ေတာင္ သူက က်မကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဆရာမ.. ဂ်ီေအာ္ေလာ္ဂ်ီရဲ႕ ဆရာမအေနနဲ႔ ဆက္ဆံတာ)။ အဲဒီ ၉၁ကေန ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ ဘူမိတန္းေတြကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ၀င္သင္ရတာ စလိုက္တာ ၉၅ ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ..။ အဲဒီႏွစ္ေတြမွာလည္း ဘူမိနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွတ္ရစရာေတြ ၾကံဳခဲ့ရတာ အပံုေပါ့။

တခု စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတာက အဲဒီတုန္းက က်မက အသက္ ၂၆.. သူတို႔ေလးေတြက ၁၉.. ၂၀..။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေလးေတြနဲ႔ က်မက အသက္ ၆ႏွစ္ေက်ာ္ ၇ႏွစ္ေလာက္ပဲ ကြာတာမို႔ တခ်ိဳ႕က က်မနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြၾကားက သံေယာဇဥ္ကို နားမလည္တာပါပဲ။ ဒါကို က်မက ဂရုမစိုက္တတ္ေပမဲ့ ဆရာနဲ႔ တပည့္ၾကားက မိသားစုဆန္တဲ့ ေမတၱာတရားဆိုတာကိုေတာ့ နားလည္တတ္ၾကေစခ်င္တာပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ေလးေတြအေၾကာင္း ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ ေရးဖူးပါေသးတယ္။ (က်မဆိုးတာတခုကေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြကို မေျပာဘဲ သူတို႔နာမည္ရင္းေတြနဲ႔ ေရးခဲ့တာ.. သူတို႔ခမ်ာ ဘာမွမေျပာရွာပါဘူး)။ ၀မ္းသာစရာေကာင္းတာကေတာ့ အဲဒီ ၀တၳဳေလး ဖတ္ျပီးေတာ့ က်မအနားက ဆရာဆရာမေတြက က်မ ရည္ရြြယ္တာကို နားလည္ျပီး က်မရဲ႕ ေမ်ာက္ကေလးေတြကို သေဘာေပါက္ သြားပါတယ္။ အခု အဲဒီ၀တၳဳေလး တင္ေပးလိုက္္ပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲဒီ ၁၉၉၁ ေမမွာ ျပန္ဖြင့္တဲ့ အတန္းက စာသင္ခ်ိန္ ၂လတည္းရျပီး ဇူလိုင္လမွာ စာေမးပြဲ စစ္လိုက္တာပါ။ အဲဒီ ႏွစ္လတာကေလးသာ စာသင္လိုက္ရေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိ တသက္လံုး အဲဒီ ကေလးေတြနဲ႔ က်မ ဆက္စပ္ေနခဲ့ၾကတာ ၁၇ႏွစ္ရွိျပီ။ ခုေနာက္ပိုင္းေခတ္ ဆရာတပည့္ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာေတာ့ ရွားရွားပါးပါး တန္ဖိုးရွိမႈတခုလို႔ က်မကေတာ့ ခံစားရပါတယ္။

၁၉၉၁ ေမမွာ ျပန္ဖြင့္တဲ့ တကၠသိုလ္ေတြက ဒီဇင္ဘာလထိသာ ခံလိုက္ျပီး ထပ္ျဖစ္လာတဲ့ အန္တီစု ႏိုဗယ္ဆုရတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ျပန္ပိတ္လိုက္ရျပန္ေပမဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ ေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ရတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။

+++++

အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ


အေမ
က်ြန္ေတာ္ ကႏၱာရ မုိးေရတစ္စက္ ေသာက္မိခဲ့ျပီ။

သား - ေနလင္း


ထုိစာကို သားေနလင္း၏လက္ေရးျဖင့္ ဖတ္လုိက္ရေသာအခါမွာ မ်က္ရည္တုိ႔ပင္ လည္လာခဲ့ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... သားေနလင္း၏ အသိအမွတ္ျပဳမႈကို ခံစားရတာကုိပဲ က်မက ေက်နပ္သြားခဲ့ျပီ။ ေတြ႔ရင္ ဆူပစ္လုိက္ဖုိ႔ေတြးထားသမွ်တုိ႔ ေပ်ာက္ကာ “ဒါမ်ဳိးေတာ့ အေတာ္ တတ္တဲ႔ ေကာင္ေလး” ဟု ေရရြတ္ကာ သားအေပၚ ခြင့္လႊတ္ ျဖစ္ခဲ့ျပီ။

ၾကည္႔စမ္း... ဒါဟာ အေမပဲမဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္... အဲဒီသားရဲ႕ အေမအရင္းကေရာ ဘယ္လုိ ခံစားေနမလဲ...။ အဲသလုိပဲ... က်မေမြးထားရတဲ့ သားအရင္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေကာ က်မ ဘယ္လုိ ခံစားလိမ္႔မလဲ...။ ဒါေပမဲ့... ေသခ်ာတာကေတာ႔ က်မက ခြင္႔လႊတ္အားၾကီးတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ျခင္းပင္။

+++++

က်မသည္ လူၾကီးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ခြတ္မလႊတ္ႏိုင္ျခင္း မ်ားျပားသေလာက္... လူငယ္မ်ား ကေလးမ်ားႏွင္႔ ပတ္သတ္လွ်င္မူ ခြင္႔လႊတ္လြယ္လြန္းသူ ခြင္႔လြတ္ႏိုင္လြန္းသူသာ ျဖစ္ပါသည္။

က်မ၏ေမာင္ႏွမအပါအဝင္ က်မ၏ရင္ေသြး သားကေလးႏွင့္တကြ က်မ၏တပည္႔မ်ားအားလုံးကုိ က်မ အျမဲတမ္း ခြင္႔လႊတ္လြယ္ခဲ့သည္။ က်မ၏ လက္ေအာက္ငယ္သားေလးမ်ား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မည္ကုိ က်မ မၾကည့္ႏိုင္ပါ။ ခင္ပြန္းသည္ကေတာ႔ “ဒါဟာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းရဲ႕ လကၡဏာ မဟုတ္ဘူး... ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ အေကာင္းကုိ ညႊန္ျပရသလုိပဲ စည္းကမ္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္လည္း တင္းက်ပ္ တိက်ရတယ္”ဟု ေျပာဖူးသည္။

က်မကေတာ့ ကေလးေတြကို ေခ်ာ႔ေျပာရတာပဲ သေဘာက်သည္။ ဒါေၾကာင္႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ က်မကုိ က်မ၏ေမာင္ငယ္ ညီမငယ္မ်ားႏွင့္ တပည္႔မ်ားက ခ်စ္ခင္ၾက၏။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔အခ်စ္ခံရဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ က်မကုိယ္တုိင္ကုိက ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေဖးေဖးမမ အေျပာခံရတာကို သေဘာ က်ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ႔ က်မ၏ဝမ္းႏွင့္လြယ္ေမြးရသည္႔ သားကုိ ခ်စ္ခဲ့ရျပီး ေနာက္ပုိင္း မွာေတာ့ က်မ က်မ၏တပည္႔မ်ားကုိ က်မ၏ဝမ္းႏွင့္ လြယ္ေမြးရေသာ သားသမီးမ်ားလုိ သေဘာထားကာ ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းကလည္း က်မ၏ခြင့္လြတ္ႏိုင္စြမ္းအားကုိ ပုိမ်ားေစခဲ့တာျဖစ္သည္ဟု က်မက ယူဆသည္။

သားကေလးႏွစ္လသားမွာ တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ က်မ ယူရသည့္ အတန္းက ဘူမိေဗဒ ပထမႏွစ္ ျဖစ္သည္။ ေယာက်ာ္းေလး ဦးေရ၂ဝဝ၊ မိန္းကေလးဦးေရ ၂၅ ေယာက္။ ေယာက်္ားေလးမ်ားေသာ ေမဂ်ာမုိ႔ ခပ္ဆုိးဆုိးကိုင္တြယ္ရမည္ဟု အားလုံးက မွတ္ခ်က္ခ်ေသာ အတန္း လည္း ျဖစ္သည္။ က်မကေတာ့ က်မေရွ႕မွာထုိင္ေနၾကေသာ အရပ္ရွည္ရွည္ထြားထြားၾကီးမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွာက်ေတာ႔ ႏုႏုကေလးသာရွိၾကေသာ တပည္႔မ်ားကို ၾကည္႔ကာ... က်မ၏ သုံးလသား သားကေလးႏွင့္ ထပ္တူပင္ ျမင္ေနမိသည္။ တကယ္လည္း ကေလးေတြလုိ ေပ်ာ္ရႊင္လြယ္ကာ... တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၾကေသာ အျပစ္ကင္းသည္႔ လူငယ္ေလးေတြပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူတုိ႔ႏွင့္ က်မက အဆင္ေျပလြယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတုိ႔ကို က်မက သားသမီးလုိ သေဘာထား၏။ သူတုိ႔ကလည္း က်မကို အေမလုိ သေဘာထား၏ ။

အဲသည္႔စာသင္ႏွစ္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွစြာပင္ က်မႏွင္႔ ထုိဘူမိေဗဒ ကေလးမ်ားႏွင့္ တသားတည္းက်ကာ ထုိစဥ္က က်မ၏ လုပ္သက္ ခုနစ္ႏွစ္အတြင္း အဆင္ေျပဆုံး... ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆုံး စာသင္ႏွစ္ ျဖစ္ခဲ့သည္ ။

+++++

က်မ၏ဆရာမ ဘဝတသက္တာ အမွတ္တရ တပည္႔သားသမီးမ်ားစြာရွိသည္႔အထဲမွာေတာ႔ သားေနလင္းက အထင္ရွားဆုံး စာရင္းထဲမွာ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ က်မကုိက လိမ္မာေသာ ကေလးထက္ ဆုိးသည္ဆုိေသာကေလးေတြကို အမွတ္တရရွိမိတာလည္း ပါပါလိမ္႔မည္။ သားေနလင္းကုိ ဆုိး သည္ဟုေျပာၾကေတာ႔ က်မမွာ သူ႔ကို ဆက္ဆံဖုိ႔ အေတာ္အားတင္းခဲ့ရတာ မွတ္မိေသးသည္ ။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မရဲ့သားေနလင္းက လူငယ္ပီပီ မဟုတ္မခံ၊ မွန္တာေျပာ၊ လြတ္လပ္ ေပါ႔ပါး၊ ထက္ျမက္ တက္ၾကြ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနတတ္ျပီး တဘက္မွာေတာ့ လူၾကီးသူမကုိ ရုိေသရ ေကာင္းမွန္း သိေသာ၊ နာခံတတ္ေသာ၊ သူ႔အမွားကုိ သူတာဝန္ယူ တတ္ေသာ အရည္အခ်င္းရိွသည္႔ ကေလးသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သိုေပမဲ့ အမွန္တရားကုိက ခါးသက္သည္မုိ႔ သားေနလင္းကုိ ဆုိးသည္ဟု အလြယ္တကူ အမည္တပ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။

က်မကေတာ႔ ေမတၱာေပးျခင္းျဖင္႔ ေမတၱာသာျပန္ရႏိုင္သည္ကုိ ယုံၾကည္လွသူသာ ျဖစ္ပါသည္ ။

+++++

အဲသည္႔ႏွစ္မွာေတာ့ျဖင့္ က်မက သားဆုိးေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့သည္ဟုပင္ ဆုိရပါမည္။ တကယ္စစ္စစ္မွာေတာ႔ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ထက္ျမက္သည္႔ ကေလးေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။ အဲသည္႔ထဲမွာမွ က်မအေပၚခ်စ္ခင္ေလးစားေသာ၊ က်မဆုံးမသမွ်ကို ခြန္းတုံ႔မျပန္ နာခံတက္ေသာ က်မဆဲဆုိသမွ် မနာဘဲ ရယ္ေနတတ္ေသာ၊ တခါတရံ က်မ မဆုံးျဖတ္ႏိုင္သည္႔ အေရးအရာျပႆနာ တုိ႔ကိုပင္ ကူညီစဥ္းစားေပးတတ္ေသာ၊ က်မသေဘာက် စာဖတ္နာေသာ သားေနလင္းကုိေတာ႔ က်မကုိယ္တုိင္က ေမြးထုတ္ထားရေသာ သားလုိပဲ ျမင္ခဲ့သည္ ။

က်မ ကေလးေတြ မူးလုိ႔... ဖဲရႈံးလုိ႔... အသည္းကြဲလုိ႔... ဘာျဖစ္လုိ႔ ညာျဖစ္လုိ႔ေတြအေပၚ က်မပူပန္လုိ႔ ။ ကုိယ္တုိင္မျမင္ဖူးေသာ သူ႔အေမႏွင့္ထပ္တူ ကုိယ္ခ်င္းစာ ခံစားခဲ့၏ ။

အဲသည္႔ႏွစ္မွာပဲ... ေက်ာ္သီဟ၊ ေဇာ္မုိးျမင္႔၊ မုိးဇက္၊ ထြန္းထြန္းျမင္႔၊ မုိးသြင္သြင္ တုိ႔လုိ တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ထူးျခားသည္႔ ကေလးေတြကုိလည္း က်မက က်မသားႏွင့္ထပ္တူ ျမင္ခဲ့တာပါပဲ ။

ေက်ာ္သီဟက်ေတာ႔ လူၾကီးေလးလုိ စကားေျပာတတ္လုိ႔

ေဇာ္မုိးျမင္႔က်ေတာ႔ ရုိးရွင္းလုိ႔

မုိးဇက္က်ေတာ႔ က်မကုိ အျမဲတခုတ္တရ ႏႈတ္ဆက္တတ္လုိ႔

ထြန္းထြန္းျမင္႔က်ေတာ့ ခြၽဲတတ္လုိ႔

မုိးသြင္သြင္က်ေတာ႔ အေနရွင္းသေလာက္... က်မကိုေတာ႔ အထူးခ်စ္ခင္ေလးစားကာ ရုိေသလုိ႔... အမ်ားၾကီးပါပဲ... ခ်စ္စရာကေလးေတြ။ အေနေအးျပီး က်မနဲ႔ေဝးေသာ္လည္း က်မအေပၚ ဂါရဝရွိေသာ ကေလးေတြကိုလည္း က်မ အျမဲ အမွတ္ရပါသည္။

အဲသည္ကေလးေတြ ပထမႏွစ္ေအာင္ျပီး... ဒုတိယႏွစ္... တတိယႏွစ္... ေနာက္ဆုံးႏွစ္...။

က်မဘဝတေလွ်ာက္မွာေတာ႔ ပထမႏွစ္ျပီးသြားလွ်င္ ထုိပထမႏွစ္တုန္းကဆရာမကုိ ေမ႔ပစ္လုိက္ တတ္ေသာ တပည္႔မ်ား၊ ေမ႔မသြားလွ်င္ေသာ္မွ အလွမ္း ေဝးသြားေသာ တပည္႔မ်ားသာ ေတြ႔ခဲ့၏ ။

ခု ဘူမိေဗဒ(၁၉၈၈-၉၃) ကေလးမ်ားကေတာ႔ သူတုိ႔ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ေရာက္... က်မထံ အလည္လာမပ်က္။ မုန္႔အတူစားဖုိ႔ မေမ႔မေလ်ာ႔ ေခၚမပ်က္။ ျပီးေတာ့ က်မခ်စ္ေသာသားမ်ားက က်မကို အေမတဲ့ ။

အသက္သုံးဆယ္ပင္မျပည္႔ခ်င္ေသးေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနျဖင္႔ ကုိယ့္ထက္ ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ထက္ ပို မငယ္ေသာလူငယ္မ်ား၏ အေမတစ္ေယာက္အေနျဖင္႔ ကုိယ္႔ထက္ ဘယ္ေလာက္မွ မငယ္လွေသာ လူငယ္မ်ား၏အေမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင္႔ရျခင္းအေပၚ ဘယ္လုိ သေဘာထားမလဲ... က်မ မေတြးတတ္ပါ ။

က်မကေတာ့ အဲဒီလို အေမျဖစ္ခြင္႔ရျခင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူေက်နပ္စြာ မ်က္လုံးမ်ားစြာကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္ ။

+++++

သူတုိ႔ကေလးေတြက က်ီးကန္းေတြလုိပဲ ညီညြတ္ၾက၏။ တစ္ေယာက္ထိလုိ႔ကေတာ႔ ဝုိင္း ‘အာ ’လုိ႔ မဆုံးၾကေတာ့။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ျဖင္႔ ရက္စက္ရုိင္းစုိင္းလြယ္ၾကသူေတြလည္း မဟုတ္ၾကျပန္။ ျပီးေတာ႔ လုိအပ္လွ်င္ ေျဖရွင္းရဲေသာ သတၱိေတာ႔လည္း ရွိၾက၏။ သူတုိ႔က ‘က်ေနာ္တုိ႔က ဆုိးတာပါ အေမရ... မုိက္ရုိင္းတာမဟုတ္ဘူး’ ဟုလည္း ေျပာတတ္၏ ။ က်မကေတာ႔

သားေယာက်္ားေလးဆုိတာ ထက္ျမက္ရမယ္.. ရဲရင္႔ရမယ္.. အမွန္တရားကုိပဲ ေရြးရမယ္.. လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးရမယ္.. ေလာကမွာ အားလုံးကုိ သိထား ၾကဳံထားဖူးရမယ္ဟု ခံယူထားသူမုိ႔ သားေတြကို ေထာက္ခံတာပါပဲ။ က်မကေတာ႔ က်မသားကုိပင္... သိပ္ မခ်ဳပ္ခ်ယ္(မထိန္းခ်ဳပ္)ဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကီးျပင္းေစသူ ျဖစ္ပါသည္။ ျပီးေတာ႔ “ဆုိိးတဲ့ကေလးဟာ တခ်ိန္မွာ လိမ္မာဖုိ႔ပဲရွိေတာ႔တယ္” တေလွ်ာက္လုံး လိမ္မာတဲ့ ကေလးသာ ဘယ္အခ်ိန္ဆုိးမလဲ ပူရျပီးေတာ့ မေတြ႔ဘူး မႈးျမစ္ထင္မွာစုိးရတယ္" ဟု က်မက ယုံၾကည္ျပန္ရာ က်မ၏အျမင္မွာေတာ႔ သားမ်ားက ဘယ္လုိမွ လူဆုိးမျဖစ္ေတာ႔ေပ။ က်မက သိပ္စိတ္တုုိလာရင္ေတာ့ သူတုိ႔ကို "ေမ်ာက္ေတြ" ဟုသာ ဆဲေရးျဖစ္သည္။ တကယ္ပဲ ေမ်ာက္ကေလး ေတြလုိ စပ္စပ္စုစု စူးစမ္းျပီး အျငိမ္မေနႏိုင္ၾကသည္႔သတၱဝါကေလးေတြပဲ မဟုတ္လား ။

က်မကေတာ့ အဲသည္႔ ေမ်ာက္ကေလးေတြႏွင္႔ပတ္သက္လွ်င္ ဘိနပ္ေပ်ာက္တာအစ ရည္းစားကြဲတာအထိ သိရေနက်မုိ႔ သူတုိ႔ကလည္း က်မကုိ အျမဲအတုိင္အေတာလုပ္တတ္ၾကသည္ ။

ဆရာမ... ဘယ္သူေတာ႔ဘာျဖစ္ျပန္ျပီ... ဟူေသာ အတုိင္စကားလုံးေတြကို အျမဲၾကားေနရက်။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကီးမားေသာ အျပစ္မ်ားေတာ႔မဟုတ္။ က်မကလည္း အျမဲပဲ ကူေျဖရွင္းေပးေနက်။ သူတုိ႔မ်ား ေအာင္စာရင္းထြက္လွ်င္ က်မမွာ ေျပးၾကည္႔ရတာအေမာ...။ သူတုိ႔ ဂုဏ္ထူးထြက္လွ်င္ က်မ ေစြ႔ေစြ႔ ခုန္ေပ်ာ္ရသလုိ သူတုိ႔နာမည္မပါေတာ႔လည္း ေၾကြးက်န္သလား... က်သလား ပူရတာ... ။

ဒါေတြ သူတုိ႔ကေတာ႔ အလုံးစုံ သိမည္မထင္။ သိဖုိ႔လည္း မလုိလွပါ။ လုိအပ္သည္က က်မ၏ ႏိုင္စြမ္းသေလာက္ေသာ ေမတၱာတရားျဖင္႔ သူတုိ႔ကေလးေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔... ဘဝမွာေနေပ်ာ္ဖုိ႔... အရာရာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား ။

က်မကုိ အေမလုိ... မိတ္ေဆြလုိ... ညီအစ္ကုိလုိ... တုိင္ပင္ရင္ဖြင့္တတ္ေသာ သူတုိ႔ေလးေတြ... ပင္မတကၠသုိလ္ထဲ ေရာက္သြား...။

“အေမေရ... ဘယ္သူေတာ့ စြံသြားျပီ”

“ဘယ္သူေတာ႔ ဘယ္ေလာက္ကဲေနတယ္”

“ဘယ္သူ အတန္းမတက္ဘူး”

“ဘယ္သူရယ္... ဖဲေတြခ်ည္း ရုိက္ေနလုိ႔”

“ဘယ္သူ အရက္ အရမ္းေသာက္ေနလုိ႔”

“ဘယ္သူ အသည္းကြဲလုိ႔” ဆုိေသာစကားမ်ားကေတာ့ ၾကားေနရဆဲ။ က်မကလည္း အဲလုိအသံေတြ ၾကားေနရျခင္းမွာပဲ သာယာ နာေပ်ာ္သူ ။ ငါ႔သားသမီးေတြ ငါ႔ကုိမေမ႔ၾကေသးဘူးေပါ႔ ။

ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကေတာ႔ သားေနလင္းက

“အေမ... က်ေနာ္တုိ႔လည္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ျပီ... အခ်ိန္ယူစဥ္စားခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြ လုပ္မွထင္တယ္”ဟု ေျပာခဲ့သည္။သူ႔ မ်က္ႏွာကုိၾကည့္ေတာ့ ရွက္စနုိးရိပ္ျဖင္႔ ရယ္ဟဟ။ “အမယ္.. ဘာေတြတုံးဟဲ့... ” ဟု က်မကေျပာမွ “ရည္းစားထားေတာ႔မလုိ႔... အေမေရ႕”ဟု ေျပာသည္။

“ အမယ္.... ” ဟုေရရြတ္ျပီး က်မက တဟားဟား ရယ္ေတာ႔ သားက မ်က္ႏွာေတြ နီလုိ႔ ။ အတူပါလာေသာ သား ေက်ာ္သီဟက “တကယ္... အေမရဲ႕” ဟု ထပ္ေျပာမွ က်မက အရယ္ရပ္ကာ “ေအးပါ... ဟုတ္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ နင္တုိ႔ၾကည္႔ရတာ ရညး္စားထားမယ့္သူနဲ႔မတူဘဲ စာေမးပြဲေျဖမယ့္ သူေတြနဲ႔ တူေနလုိ႔” ဟု ရယ္သြမ္းေသြးမိသည္ ။

“အေမမသိလုိ႔... အေမ့သားေနလင္း... ေကာင္မေလးအေဆာင္ေရွ႕ သြားသြားေၾကြေနတာ... ကံေကာင္းလုိ႔ နမုိးနီးယား မျဖစ္တာ” ဟုလည္း သား ထြန္းထြန္းျမင့္က ထပ္ခၽြန္သည္ ။

က်မကေတာ႔ ရင္ထဲမွာ... “အမယ္ ငါ႔သားက ခ်စ္တတ္ေနျပီပဲ”ဟု ေရရြတ္မိေသးသည္။ ကိုယ္႔တုန္းကဆုိ ခု သူတုိ႔အသက္မွာ အိမ္ေထာင္သည္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ျပီ မဟုတ္လား ။

သားေတြကေတာ့ ေပ်ာ္လုိ႔... ၾကည္ႏူးလုိ႔၊ က်မကေတာ႔ သားေတြ ငါ႔ကုိေမ႔ေရာေပါ႔၊ ဒါျဖင္႔... သူတုိ႔ရဲ႕ ေမြးအေမေတြကုိေရာ...။ က်မရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္သြားေသး၏။ တကယ္ေတာ႔ သားသမီး ဆုိတာဟာ မိဘရင္ကုိ စုံကန္ထြက္သြားၾကမယ္႔သူေတြပဲဟု ေျဖေတြးမိေသး၏။ သို႔ေပမဲ့ ေပ်ာ္ေနမည္႔ သားတုိ႔မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္ေတာ႔လည္း ေက်နပ္သားပင္ ။

သားက သူ႔မိန္းကေလးဘယ္သူဆိုတာကုိ ေျပာျပေတာ႔ က်မမွာ ပုိလုိ႔ပင္ စိတ္ၾကည္ႏႈးရေသး၏။ အင္မတန္ ေအးခ်မ္းလိမ္မာျခင္းျဖင့္ ျပီးျပည္႔စုံေသာ ျပီးေတာ႔ သူစိမ္းထဲကမဟုတ္ဘဲ သားရဲ႕အတန္းေဖာ္၊ က်မ၏ သမီးတစ္ေယာက္လည္းပဲ ျဖစ္ျပန္သည္။

“ေကာင္းတယ္... ဒါမွ မင္း လိမ္မာမွာ”

က်မ၏ေကာက္ခ်က္ကုိ သားက သေဘာတက် ျပံဳး၏။ ျပီးေတာ႔“ မေသခ်ာေသးပါဘူး အေမရ...” ဟု မပြင္႔တပြင္႔ ေျပာ၏။ ေဟာ... က်မက စိတ္ပူသြားရျပန္သည္။ ဟုတ္ပ... ေတာ္ၾကာျငင္းလုိ္က္မွ ငါ႕သားအသည္းကြဲရဦးမွာ... ဒုကၡ... ဟု ေတြးျပီး စုိးရိမ္ေနမိျပန္သည္ ။

ေနာက္ေတာ႔သားေတြေပ်ာက္ေနၾကသည္။ က်မမွာကလည္း ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥေတြ အလုပ္ေတြမ်ားလုိ႔... သားေတြႏွင့္ အဆက္ျပတ္လုိ႔ ။

ေနာက္ေတာ႔... သားေနလင္းက ေကာင္မေလးကိုု ပရုိပုိ႔စ္လုပ္တာ... ေနာက္... မထင္မွတ္ပဲ... လက္ခံအေျဖကို ျပန္ရတာ...။ သားက သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆုိပဲ...။ သူ႔မွာရည္းစားကေလးကုိ ဘယ္လုိထားရမွန္းေတာင္ မသိေလာက္ေအာင္ တန္ဖုိးထား မက္ေမာလုိ႔ ... အရူးအမူးေပ်ာ္လုိ႔... တဲ့ ။

“အေမ႔သားေနလင္းေတာ႔ ေပ်ာ္လုိ႔ဆုိျပီး ညလုံးေပါက္ ေကာင္မေလးအေဆာင္ေရွ႔ ဂစ္တာတီး... မအိပ္မစားနဲ႔အေမ... စာလဲမဖတ္ဘူး” တုိင္ေတာသံေတြ ထူလာျပန္သည္။

“ဒီေကာင္ေလးဟာ... ဒါ... အဲေလာက္ ျဖစ္စရာလား” ဟု က်မ မာန္လုိက္သည္ ။ က်မက သားေတြကို Mature ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ တကယ္ေတာ႔က်မ မတရားတာ... အတိတ္ကုိ ေမ႔သြားတာပါ ။

ေနာက္ေတာ႔... က်မဆီ အၾကာၾကီး မလာဘဲ သားက ေပ်ာက္ေနျပီး အေပ်ာ္ေတြ လြန္ကဲေနသည္ဆိုေသာ သတင္းေတြ ၾကားလာသည္။ အားလုံးေပါင္း ဆယ္ရက္ေလာက္ ထင္ပါရဲ႕... သားေနလင္းႏွင့္ က်မ အဆက္ျပတ္ သြားတာ ။

တရက္ေတာ႔... သားဆုိးပုံက သူ႔ေကာင္မေလး၏စိတ္ကုိ ထိခုိက္စရာျဖစ္သြားသည္ဟူေသာ သတင္း က်မဆီ ေရာက္လာသည္။ အဲဒီသတင္းမွာ က်မကုိယ္တုိင္လည္း စိတ္ဆုိးသြားရသည္။ သည္ေတာ႔ လူၾကဳံမ်ားစြာႏွင္႔ အဲသည့္ေန႔မွာ “ေနလင္းကုိ ေျပာလုိက္စမ္း... ဆရာမက သိပ္ ဆူခ်င္ေနတယ္လုိ႔” ဟု မွာမိေတာ႔သည္။ အဲသည္ေန႔ရဲ႕ ညမွာပဲ ျဖစ္သည္ ။ သားေနလင္းရဲ႔ “အေမ... က်ေနာ္ ကႏၱာရမုိးေရ တစ္စက္ ေသာက္မိခဲ့ျပီ” ဟူေသာ စာကေလးကုိ ဖတ္ခဲ့ရတာ။ က်မသားရဲ႕ က်မအေပၚ မေမ႔မေလွ်ာ႔မႈအတြက္ ေက်နပ္ပီတိ ရွိသြားရတာ...။ သားရဲ႕ အေမရင္းကုိ သား ေမ႔မေနမွာကုိလည္း သေဘာေပါက္ ေက်နပ္သြားရတာ...။ ျပီးေတာ႔ က်မသား တကယ္႔အခ်စ္ကုိ ေတြ႔ခဲ႔ျပီ။ ထုိအခါမွာေတာ႔ သားေနလင္းအတြက္ ေက်နပ္စြာ... က်မ စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖစ္သလုိ ေပါ႔ပါးသြားရသည္။ ျပီးေတာ႔.. က်မ ဝမ္းႏွင့္ လြယ္ကာ ေမြးထုတ္ခဲ့ရေသာ သားႏွင့္က်ရင္လည္း က်မ ခုလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာ ပီတိျဖစ္တတ္လွ်င္ ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိေသးသည္။ သည္႔အတြက္ေတာ့ျဖင့္ သိပ္ စိတ္ပူစရာလုိမည္မထင္။ က်မက ခြင္႔လႊတ္လြယ္ေသာ အေမပဲ မဟုတ္လား ။


+++++

က်မ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ က်မ၏သားသမီးမ်ားအားလုံး ဘဝမွာ အခ်စ္ေရးမွအစ... အစစ အရာရာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားတြင္... ကႏၱာရမုိးေရစက္မ်ားစြာ ေသာက္သုံးၾကရပါေစ... လုိ႔ေပါ႔ ။


“ခ်စ္ေသာ သားမ်ားႏွင့္ သမီးမ်ားသုုိ႔ အမွတ္တရ”
(၁၉၉၄-၉၅ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း)