Mar 31, 2008

အိပ္မက္ခ်ည္တိုင္

ဆိုး၀ွက္ကေလး Tag တဲ့ "ဇာတိေျမ"ပို႔စ္ကို ေရးခ်ိန္မွာ က်မငယ္ငယ္က ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာက္မဲျမိဳ႕မွာ ေနဖူးတာ ထည့္ေရးျပီးသားပါ..။ အဲဒီေက်ာက္မဲျမိဳ႕အနားက က်မ ခ်စ္တဲ့ နမ့္ဟူးေတာင္းရြာကေလးအေၾကာင္း ၀တၳဳတိုတပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးတာလည္း ေၾကာ္ျငာ၀င္ထားခဲ့ပါတယ္။ ခုေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီတေလာ က်မ စိတ္ဖိစီးမႈေတြနဲ႔ ေလးလံေနတာမို႔ စာလည္း အသစ္မေရးႏိုင္တာနဲ႔အတူတူ.... အဲဒီ၀တၳဳေလးပဲ တင္ေပး လိုက္ပါတယ္။
အိပ္မက္ခ်ည္တိုင္


ခုတေလာမွာေတာ့ သူက သူငယ္ငယ္ကေနခဲ့ဖူးသည့္ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းေက်ာက္မဲၿမိဳ႕အနီးရွိ နမ့္ဟူးေတာင္း ရြာကေလးကိုပဲ ေျပးသြားလိုက္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ မၾကာခဏ လြမ္းဆြတ္သတိရေနေတာ့သည္။ ခုဆို အဲဒီရြာကေလးနဲ႔ ခြဲခဲ့ရတာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ရွိၿပီပဲ။

အဲဒီတုန္းက၊ တကယ္တမ္း သူေနခဲ့ရတာက ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕ေပၚမွာျဖစ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ သူကေတာ့ သူေပ်ာ္သည့္ နမ့္ဟူးေတာင္းမွာပဲ မၾကာခဏ သြားေနခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့၊ သူ႔ဘ၀၌ ရွမ္းျပည္မွာ ေနခဲ့ဖူးေသာ ကာလကို ျပန္ေတြးမိလွ်င္လည္း သူက နမ့္ဟူးေတာင္းကိုပဲ စြဲျမင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။

စင္စစ္... နမ့္ဟူးေတာင္းကုိသာ သူသတိရသည္ဟုဆိုေသာ္လည္း သူ႔ရင္ထဲမွာ တကယ္စြဲေနတာ က နမ့္ဟူးေတာင္းရြာထဲရွိ သူေနခဲ့ဖူးေသာအိမ္ကေလးရွိရာ ၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္ကိုသာျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့၊ ခုခ်ိန္ထိ သူေရးဆြဲခဲ့ဖူးသမ် ပန္းခ်ီကားေတြထဲမွာလည္း အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္ျမင္ကြင္းကေလးကို ေရးဆြဲထားသည့္ ပန္းခ်ီကားမ်ား အေရအတြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနခဲ့သည္။ သည္ေနရာမွာ၊ သူေျပာခ်င္တာက အဲဒီ နမ့္ဟူးေတာင္းကို သူ ဘယ္ေလာက္ စြဲလန္းခဲ့သလဲ ဆိုတာ...။ ၿပီးေတာ့... အဲဒီလို ဘာေၾကာင့္ စြဲလန္းခဲ့သလဲ ဆိုတာကိုပဲ ျဖစ္သည္။

+++++

နမ့္ဟူးေတာင္းကိုေရာက္ခဲ့စဥ္က သူ အသက္ကိုးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ ပင္ သူသည္ ထိုိအရြယ္ကေလးမွာပင္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အလြန္ ခံစားတတ္ခဲ့သည္။ အဲဒီ နမ့္ဟူးေတာင္းကုိ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း သူ အျပည့္အ၀ ခံစားလိုက္ရသည္က ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္ သြားရျခင္းျဖစ္သည္ကို သူ ခုထိတိုင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခံစားေနရဆဲျဖစ္သည္။

အဲဒီတုန္းက “ဒါ...နမ့္ဟူးေတာင္းပဲ”ဟု သူ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သူကေတာ့ အေဖပဲျဖစ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက သူ၏လႈိက္လွဲသာယာသြားမႈကို အေဖပင္ သိခ်င္မွ သိေပလိမ့္မည္။ သူကေတာ့ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းကုို သိပ္ခ်စ္မက္သြားကာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စို႔လာခဲ့သည္။ သူခံစားလိုက္ရသည္က... စိန္ျခယ္ပန္းေတြ ေရႊဒဂၤါးပန္းေတြ.. သရက္ထည္ပန္းေတြ.. ႏွင္းဆီပန္းေတြ.. ၀ုိင္းရံျပန္႔က်ဲေနသည့္ ဥယ်ာဥ္ျခံအလယ္မွာ ရွိေနေသာ ေျမစိုက္အိမ္ကေလးႏွင့္ အဲဒီအိမ္ကေလး၏ ေနာက္ခံေတာင္တန္းျပာေတြက သက္၀င္ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လို သူ႔ကို ဆီးႀကိဳေပြ႔ပိုက္လိုက္ျခင္းကိုပဲ ျဖစ္သည္။


သူသည္ ရုတ္တရက္ ၀မ္းသာားအားရႏုိင္လွစြာ ကားေပၚမွ ခုန္ဆင္းၿပီး ေရွ႕တူရွဴဆီ ခ်က္ခ်င္း ေျပးမိေတာ့သည္။ ၾကည့္ပါဦး....ပန္းခင္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့...ပန္းခင္းေပၚက လိပ္ျပာေတြ ပုစဥ္းေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းမႈန္ေတြ၊ ဘယ္ေလာက္ေအးခ်မ္းလိုက္သလဲ.. သာယာလိုက္သလဲ.. ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္သလဲ...။ သူသည္ အသက္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ပင္ ထို၀န္းက်င္ထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္သြားခဲ့တာကိုလည္း ခုထိ ျပန္ခံစားလို႔ရဆဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူသည္ သူခ်စ္သည့္ ပန္းေတြထဲမွာ ေလွ်ာက္ေျပးေနေတာ့သည္။ သရက္ထည္ ေရာင္စုံေတြ... အာဖရိကန္ေဒစီေတြ... အေမရိကန္ႏွင္းဆီေတြ...၊ သစၥာပန္းေတြဆီမွာ သူ႔ဘ၀ကို ႏွစ္ပစ္လိုက္ ေတာ့သည္။ သူ႔ဘ၀မွာ စိတ္အခ်မ္းေျမ့ဆုံး... အေပ်ာ္ဆုံးအခ်ိန္ပဲ။

ေနာက္ေတာ့၊ ပန္းခင္းေတြရဲ့အဆုံးမွုာ ေတာင္ကုန္းေျပေျပေလး ေတြ႔သည္။ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ေလွခါးထစ္ပုံစံ စိုက္ခင္းေတြ၊ အဲဒီမွာ ပန္းေဂၚဖီပြင့္ေတြ၊ ဆလတ္ေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္ေတြ၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ၊ ငရုတ္ပင္ေတြ... စိမ္းစိုလို႔။ တဘက္က ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာေတာ့ စိန္ပန္းျပာပင္ပုပုေတြက ခရမ္းျပာပြင့္ေတြ ေ၀လို႔။ အပင္ရဲ့ ေအာက္ေျခက ျမက္ပြင့္၀ါ၀ါေတြကေတာင္ လွလို႔။ ပန္းေတြကို ေတြ႔လွ်င္ သူကေတာ့ အရူူးအမူး။ ေတာင္ကုန္းမို႔မို႔ ေပၚကုိ သူေျပးတက္္မိသြားျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့၊ “ေပ်ာ္လိုက္တာ”ဟု ေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္မိေတာ့ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွစြာပင္ သူ႔အသံက ပဲ့တင္ရိုက္ကာ သူ႔ဆီ ျပန္ေျပးလာ၏။ အဲဒီမွုာ သူပိုေပ်ာ္ကာ ပို၍ပင္ “ေပ်ာ္တယ္”ဟု က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ေတာ့၏။ အခါေပါင္းမ်ားစြာ...။

ၿပီးေတာ့၊ ျမက္ခင္းေပၚလွဲအိပ္ကာ မိုးေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ႏွင္းမႈန္တို႔ပိတ္ေသာ ေကာင္းကင္၏ အလင္းက သူ႔ကို မ်က္စိမက်ိန္းေစခဲ့။ သင့္တင့္ေသာအလင္းမွာ ႏွင္းမႈန္ေတြ ထုထည္လိုက္ ေရြ႔လ်ား သြားတာကိုပင္ သူျမင္ေနရ၏။ ၿပီးေတာ့ မ်က္စိေအးစရာ... ၾကည့္စမ္းပါဦး... သူျမင္ခဲ့ရသည့္ ေကာင္းကင္ အျပာႏွင့္ စိန္ပန္းျပာ၊ ၿပီးေတာ့ ေတာင္တန္းရဲ့အျပာ... အျပာေတြ၊ ၿပီးေတာ့၊ သူ ကုိယ္တိုင္ ခံစားခဲ့ရသည့္ ေအးခ်မ္းျခင္းအျပာ၊ ျမက္ခင္းတုိ႔သည္ပင္ အစိမ္းထက္ ေအးခ်မ္းေသာ အျပာႏွင့္ေရာသည့္ စိမ္းျပာ၊ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ပန္းခင္းတို႔သည္လည္း အေရာင္အားလုံး ေရာေထြးျခင္းျဖင့္ ျပာမႈိင္းေနမည္။

ေနာက္ေတာ့၊ ငွက္ေတြကလည္း အျပာသန္းေန၏။ အားလုံးဟာ ေအးခ်မ္းလုိ႔၊ ျငိမ္သက္လို႔။ ဒါေတြကို ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ခုပင္ ပန္းခ်ီေရးခ်င္လာသည္။ ဘယ္ေလာက္ ေရးရ ေရးရ မရိုးႏိုင္ေသာ ပန္းခ်ီကားေပါ့။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ “အျပာသက္ၿငိမ္”လို႔အမည္ေပးခ်င္သည္။

အဲဒီလို လွဲအိပ္ေနဆဲပင္ ပတ္၀န္းက်င္က ၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္မိမွ အဲဒီ ၿငိမ္သက္သြားမႈက ပတ္၀န္းက်င္ရဲ့ ၿငိမ္သက္မႈထက္ သူ႔စိတ္ႏွလုံးအထဲမွ ၿငိမ္သက္ ေအးစိမ့္သြားျခင္းပဲျဖစ္မည္ဟု ထင္လာေသး သည္။ အဲဒီလို ၿငိမ္သက္ေနဆဲ၌ပင္ သူ႔အာရုံမွာ ေရစီးသံသဲ့သဲ့ ၾကားလာသည္ ထင္၏။

အို... သူ႔အာရုံေၾကာေတြ ရွိန္းျမလာၿပီ။ သူ အာရုံစိုက္သထက္စိုက္လိုက္ေတာ့ ေရပလုံစီသံေတြပင္ ၾကားလာ ျပန္၏။ သူသည္ လွဲေနရာမွ အသာထလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့၊ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ ေလမွာလြင့္ေသာ ေပါ့ပါးမႈမ်ဳိးျဖင့္ အဲဒီ ေရသံရွိရာ သူေရြ႕လာခဲ့သည္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး... အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ၊ သူ႔အာရုံေတြဟာ အဲဒီေလာက္ ပါးနပ္လိမ့္မည္ဟု သူဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ့ဖူးေခ်။ သူႏွင့္ေျခလွမ္း အလွမ္းႏွစ္ဆယ္စာေလာက္ရွိ ေတာင္ကုန္း၏ ေအာက္ေျခမွာ ေတြ႔လိုက္ရေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးက သူ႔အာရုံေတြ၏ ပါးနပ္ျခင္းကို အတည္ျပဳေပးလို္က္၏။


သူသည္ အၫိႈ႔ခံေနရသူလုိ စမ္းေခ်ာင္းကေလးဆီ ေရာက္သြား၏။ ေတာင္ကုန္းကေလးကို ရစ္ေခြၿပီး စီးေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းကေလး...၊ အဲဒီစမ္းကေလးကို ေမွ်ာ္္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းကေတာင္ေတြၾကားမွာ ေကြ႔၀ိုက္ရင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ၾကည္လင္စြာျဖင့္ ညင္ညင္သာသာ စီးဆင္းေနေသာ စမ္းကေလး။ စမ္းကေလးေဘးမွာထိုင္ၿပီး စမ္းေရထဲ ငံု႔ံၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာက္စရစ္ေရာင္စုံတုိ႔ႏွင့္ ေပ်ာ္ျမဴးေနေသာ ေရႊငါးေတြ...၊ ပန္းေရာင္စုံ တို႔ကဲ့သို႔ ႏုႏြဲ႔ေသာ၊ လန္းဆန္းေသာ၊ အေရာင္တို႔ဆန္းျပားေသားငါးကေလးေတြ...၊ စမ္းေခ်ာင္း ကေလးထဲ ဆင္းၾကည့္ေတာ့ ရာသီဥတုႏွင့္ ေရေျမ၏ သဘာ၀အေအးထဲမွာ ဆန္းျပားလွစြာ စမ္းေရကေတာ့ ေႏြးေနခဲ့၏။ သူ႔ေျခဖ၀ါးကို ငါးကေလးေတြ တိုးလို႔...၊ သူ႔လက္ႏွင့္အုပ္ဖမ္းေတာ့ ငါးကေလးေတြ၏ စိုေႏြးေႏြးကိုယ္လုံးကေလးေတြက ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးဖြယ္..။

တကယ္ေတာ့၊ အဲဒီ ျမင္ကြင္းအားလုံးကုိ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လုံးလုံး သူပန္းခ်ီကားမ်ားစြာ ဖန္တီးခ့ဲၿပီျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက အေပ်ာ္သည္ ခုထိတုိင္ ေနာက္ထပ္တခါမွ မရဖူးေတာ့ေသာ အေပ်ာ္လည္းျဖစ္ၿပီး သူ႔အတြက္ အိပ္မက္လဲဆန္လွသည္။ တကယ္ေတာ့၊ နမ့္ဟူူးေတာင္းက သူ႔အတြက္ ေကာင္းကင္ဘုံကေလး တစ္ခုလိုပဲျဖစ္သည္။ အဲဒီ ေကာင္းကင္ဘုံထဲမွာ ဘယ္လုိေ၀ဒနာမ်ဳိးမွ ရွိမေနခဲ့ေပ။ ၿပီးေတာ့ ခုထိတိုင္ တန္ဖိုးရွိဆဲ...။ အဲဒီပန္းခင္းေတြထဲက ေျမစိုက္အိမ္ကေလးထဲမွာေတာ့ အေဖ့မိတ္ေဆြ သိပ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည့္ ရွမ္းမိသားစုရွိ၏။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကိုဆြဲေဆာင္လွသည့္ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ ရွမ္းထမင္းႏွင့္ အိမ္ျဖစ္ တို႔ဟူးေၾကာ္ေတြ၊ ေဂၚဖီပန္းပြင့္၊ ဆလတ္ႏွင့္ခရမ္းခ်ဥ္တုိ႔ကုိ ငရုတ္စိမ္းႏုိင္ႏိုင္ျဖင့္ အစိမ္းသုတ္ ထားေသာ ဟင္းရံေတြ၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲႏွင့္ တို႔ဟူးေႏြးေတြ၊ လတ္ဆတ္ေသာ ဂ်ဴးျမစ္ခ်ဳိခ်ဳိေတြ စားရတာလည္း သူသတိရသည္။ အဲဒီထမင္း၀ိုင္းမွာ ရိုးသားလွေသာ ရွမ္းမိသားစုႏွင့္အတူ ထမင္း ၿမိန္ၿမိန္စားရသည္ကုိလည္း သူပန္းခ်ီေရးဖူးေသး၏။ ၿပီးေတာ့ “သုခဘုံမွ နံနက္စာ”ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္။

ျပန္ေတြးလွ်င္ေတာ့ သူက အဲဒီနမ့္ဟူးေတာင္းက ေလေျပ၏ရနံ႔ကိုပင္ ခ်က္ခ်င္း ခံစားလာရေသး၏။ ထင္းရူးနံ႔ မ်ားေသာ္လည္း စိမ္းစိုသည့္ရနံ႔တမ်ဳိး ပိုကဲေသာေလေျပ၊ ခုထိတိုင္ ျပန္ရွာမေတြ႔ႏုိင္ေသာ ရနံ႔၊ ဘ၀မွာ မၾကာခဏ တမ္းမက္ရေသာ ရနံ႔လည္း ျဖစ္သည္။

+++++

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့... အလြန္ခံစားလြယ္သေလာက္ ခံစားတတ္လြန္းစြာေသာ သူသည္ ၿမိဳ႕ျပ၏ ဖိစီးမႈထဲမွာ တကယ့္ေ၀ဒနာသည္ျဖစ္ လာေတာ့သည္။ အႏုပညာသည္ဆိုတာ ခံစားလြယ္ရတယ္... ခံစားမႈအား ေကာင္းရ တယ္ဟု ယုံၾကည္ေသာအခါ သူသည္ ေရာင့္ရဲႏိုင္မႈဆုိတာႏွင့္ပင္ ေ၀းလာခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့၊ သူက အႏုပညာသမားစစ္စစ္ဆိုတာ ေရာင့္ရဲပီတိျဖင့္ ေလာကကို အခ်စ္ႏွင့္သာ ျမင္တတ္သည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို ေတာ့ ေမ့ထားတတ္သူသာ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ... သူ႔ဘ၀မွာ စိုင္းခမ္းလိတ္၏ “ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာနိဗၺာန္ဘံု”ကို မၾကာခဏ ေအာ္ ေအာ္ဆိုရေသာ ရက္ေတြ မ်ားလာေတာ့သည္။

+++++

ၿမိဳ႕ျပရဲ့ရက္ေတြထဲမွာ သူသိသည္က ျခိဳးၿခံရျခင္းေတြ၊ သည္းခံရျခင္းေတြ၊ မ်ဳိသိပ္ရျခင္းေတြသာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဘစ္ကားက်ပ္သည္ကုိပင္ ငိုခ်င္တတ္သူျဖစ္ရာ အရသာငတ္္သည့္ အခါ မွာကား ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡဘုံပဲဟုသာ ညည္းတြားမိေတာ့သည္။ သူက အရသာမက္သူေပကိုး။ သူက အစားအေသာက္ မက္၊ အႏုပညာ၌ စြဲမက္သူပီပီ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာကိုလည္း မက္၏။ တကယ္ေတာ့ သူက အတၱႀကီးသူသာ ျဖစ္သည္။ ထိုအခါမွာေတာ့ သူက အႏုပညာသမားဆိုတာ အတၱႀကီးတယ္ ဟုပင္ သူ႔ဘာသာ ေၾကြးေၾကာ္မိေသး၏။

သူ႔မွာ လိုခ်င္ျခင္းေတြလည္း မ်ားလွစြာသည္။ လူပီသစြာပင္ အေရာင္အေသြးစုံအ၀တ္အထည္ အလွအပေတြ လိုခ်င္...၊ ေက်ာက္မ်က္ စိန္ေရႊေတြ လိုခ်င္...၊ ေနာက္ဆုံးေပၚကား စီးခ်င္...၊ အစားေကာင္းေတြ စားခ်င္...၊ သို႔ေပမဲ့ ထိုအရာေတြ သူႏွင့္အလွမ္းေ၀းလွသည္ကို သူသိသည္။ သူသည္ အိပ္မက္ေတြထဲမွာပင္ ထြက္-ထြက္ေျပးခ်င္လာ၏။ အဲဒီတေလာမွာေတာ့ သူမက္ေသာ အိပ္မက္ေတြက တပုံစံတည္းျဖစ္သည္။ သူက အိပ္မက္ေတြထဲမွာ အေမာတေကာေျပးကာ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚ တက္ေနသတဲ့။ တက္လို႔ပဲမဆုံးေတာ့။ သူ ေမာသထက္ေမာကာ.. လန္႔ႏိုးေတာ့၊ ဘ၀၏ လိုခ်င္ျခင္းအေမာထဲမွာ သူက လက္ပန္းက်ေနခဲ့ၿပီ။

ေနာက္ေတာ့ ဘ၀ထဲမွာ မွန္းသမွ် မရႏိုင္ေတာ့တာကို သူ သိသထက္ သိလာေသာအခါမွာေတာ့ သူက သူဘ၀အတြက္ လုံေလာက္သမွ် အတုိင္းအတာကေလးကိုသာ ေတာင့္တေတာ့သည္။ သူက ေရာင့္ရဲစြာ အရာရာၿခိဳးၿခံေနႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ေတာ့၏။ အဲဒီအခါမွာ သူမက္ေသာ အိပ္မက္တို႔က အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းမွာပင္ သူ႔အေပၚ ကမၻာႀကီးၿပိဳက်လာၿပီး သူအသက္ရႉက်ပ္ကာ လန္႔ႏိုးရေသာ အိပ္မက္တို႔သာျဖစ္ၿပီး၊ လန္႔အႏိုးမွာေတာ့ သူတကယ္ပဲ အသက္ရႉ က်ပ္လာ ေတာ့သည္။

အဲဒီရက္ေတြမွုာေတာ့ နမ့္ဟူးေတာင္းက လူေတြရဲ့မ်က္ႏွာေတြကို သူ ျပန္သတိရလာသည္။ အင္မတန္ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းေသာ မ်က္ႏွာမ်ား၊ သူတို႔ေတြသည္ တီဗြီမမက္၊ ေမာ္ေတာ္ကား မမက္၊ ၿဂိဳလ္တု အသံဖမ္းစက္ မမက္၊ ေၾကးအိုး မမက္၊ ဒန္ေပါက္ မမက္၊ ၾကက္သား ၃၂၀-ေစ်း မမက္၊ ၀က္သား၂၈၀-ေစ်း မမက္၊ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ေငြစကၠဴတို႔၏တန္ဖိုးကုိုပင္ မမက္။ အဲဒီေနရာမွာ ဘာကိုမက္ရမွန္းမသိစြာ၊ သူတုိ႔တေတြက ခင္မင္လုိ႔ေရာက္လာသူတို႔ကို လႈိက္လွဲ ေႏြးေထြး ႀကိဳလို႔၊ ဧည့္၀တ္ ေက်ႁပြန္ဖို႔ကိုသာ မက္ေသာေနရာ...၊ ထိုပတ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ လူသား၏ ပကတိတန္ဖိုးကိုပင္ သူ ေတြ႔ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္လာသည္။

သူရပ္တည္ေနရေသာ ျမိဳ႕ျပပတ္၀န္းက်င္ကေလးထဲမွာေတာ့ သူ႔အတြက္ လူတစ္ေယာက္၏အခန္း က႑ႏွင့္ ဘ၀၏တန္ဖိုးဆိုတာက က်ဆင္းလာသည္ဟု ထင္လာခဲ့ၿပီ။ စားစရိတ္္၊ ေနစရိတ္၊ မိသားစုစရိတ္ေတြက သူ႔ကို ဖိစီးသထက္ ဖိစီးလာၿပီ။ သူ ပန္းခ်ီေတြပင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေရးႏိုင္ ေတာ့။ ဘ၀ရဲ့ရွင္သန္ျခင္းအတြက္ အဓိကလိုအပ္ခ်က္ဟာဘာလဲ ဟု သူ မၾကာခဏ ေတြးတတ္ လာခဲ့ၿပီ။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ အေရာင္ေတြ မ်ားလာသည္ ထင္၏။ လူေတြရဲ့ မ်က္လုံးေတြ၊ အသားအေရေတြ၊ ပါးစပ္ေတြ၊ လက္ေခ်ာင္းေတြ၊ ေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲ...။ သစ္ပင္ပန္းမာလ္ေတြ ေျခာက္ေသြ႔အက္ကြဲ၊ သူကိုယ္တိုင္ အလဲအကြဲ။

ထိုတေလာမွာေတာ့ သူမက္ေသာအိပ္မက္တို႔က စာေမးပြဲေျဖကာနီးမွ ကားမမီလိုက္တာတို႔... နာရီမွားေနတာ တို႔... လမ္းမွား သြားတာတို႔...အခန္းေပ်ာက္ေနတာတို႔ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

+++++


ခုခ်ိန္မွာ စိမ္းစိုေအးခ်မ္းကာ ၿငိမ္သက္ၾကည္လင္ေသာ ပကတိျပည့္စုံသည့္ ပန္းခင္းျပင္က်ယ္ထဲမွာ ေလွ်ာက္ေျပးလိုက္ရရင္ေတာ့ျဖင့္ သိပ္ကို ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္သြားရလိမ့္မည္ဟု သူယုံၾကည္သည္။ ၿပီးေတာ့၊ စမ္းေရစီးသံကို နားေထာင္ရင္း သာယာျခင္းထဲမွာ သူ႔ကိုယ္သူ ႏွစ္စိမ္မည္။ ျမက္ခင္းေပၚ လွဲအိပ္ရင္း ေကာင္းကင္ေပၚေမာ့ၾကည့္ကာ စိတ္ေအးေစမည့္အျပာ၏ ေအးျမျခင္းထဲမွာ သူ႔ရဲ့ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ ေကာင္းကင္ဘုံကို ျမင္ေယာင္ခံစားမည္။ အဲဒီအရာအားလုံးႏွင့္ ျပည့္စုံလွ်င္ေတာ့ သူက ေလ၌လြင့္ေျမာသူလုိ ကိုယ့္စိတ္ကိုေဖာ့ထားၿပီး ေတာင္တန္းေတြႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကာ အားရပါးရဟစ္ေအာ္ရယ္ရင္း “ေပ်ာ္တယ္”ဟု အသံကုန္ဟစ္ေၾကြးမည္။ အဲဒီအခါမွာ ေတာင္တန္းေတြဆီက ျပန္လာမည့္ ပဲ့တင္သံထဲမွာ ယုံစားကာ တေလာကလုံး အေပ်ာ္ႏွင့္သာ လႊမ္းေတာ့သည္ဟု သူယုံလိုက္ႏိုိိင္ေတာ့မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ထုိအခါ... တခါတရံမွာေတာ့ လွည့္ဖ်ားခံရျခင္းက ဘ၀ကို သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္ဟုပင္ သူက ယူဆမိ ေတာ့သည္။

+++++

သို႔ေပမဲ့၊ အဲဒီ လိုအပ္ျခင္းဆိုတာေတြႏွင့္ကင္းေသာ...၊ လိုခ်င္စရာ ပကာသနတို႔မရွိေသာ...၊ အတုအေယာင္ တို႔ႏွင့္ ေ၀းေသာ...၊ ရွားပါးျခင္းဆိုတာကို မၾကားရေသာ...၊ ေရာင့္ရဲၿပီးသားပီတိႏွင့္ အလိုျပည့္ေသာ...၊ အဲဒီ ရြာကေလးကို တကယ္ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႔ဆိုတာမွာေတာ့ သူက သူကိုယ္တိုင္ အသားတက် ဖက္တြယ္ ထားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေနေသာ ၿမိဳ႕ျပ၀တ္ရုံမ်ားကို ခြာခ်ပစ္လိုက္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အေတာ္ႀကိဳးစား ရဦးမွာျဖစ္သည္။

လူဆိုတာမ်ိဳးက ရႏိုင္ခဲေလ တပ္မက္ေလ...တဲ့။ ထိုအခါ... တကယ္တမ္း စြန္႔ခြာရခက္ေသာ ၿမိဳ႕ျပ၀တ္ရုံမ်ား ေၾကာင့္ပင္ ရရန္ခက္ေနသည့္ “နမ့္ဟူးေတာင္းရြာကေလးဆီသြားႏိုင္ခြင့္”ကို သူပို၍ တပ္မက္ စြဲလန္းေတာ့ သည္။

သို႔ႏွင့္ပင္..... ခုတေလာမွာေတာ့ သူက နမ့္ဟူးေတာင္းရြာကေလးဆီသို႔ သတိရ လြမ္းဆြတ္ျခင္းမ်ားႏွင့္အတူ အေတြးေတြထဲမွာ ေျပးေျပးသြားျခင္းျဖင့္သာ သူ႔ကိုယ္သူ လွည့္ဖ်ားေနရေတာ့သည္။

ေမျငိမ္း
ဂ်ီအီးစီမဂၢဇင္း၊
၁၉၉၄-ဇန္န၀ါရီလ

Mar 25, 2008

ခ်စ္သူဖြဲ႔


(၁)
ေသြးမရွိသည့္ႏွယ္ ျဖဴေသာအသားအရည္၊ မနိမ့္မျမင့္အရပ္ႏွင့္ နီေထြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါး တို႔သည္ ခ်စ္သူ၏ အသြင္အျပင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္အေနႏွင့္ဆိုလွ်င္မူ ခ်စ္သူ၏ စူးရွသည္ႏွင့္အမွ် သိမ္ေမြ႔တည္ၿငိမ္ေသာ ထိုမ်က္လုံးအစုံတုိ႔ကုိ ပိုမိုထည္၀ါေစေသာ မ်က္မွန္တစ္လက္ႏွင့္ ပိန္လ်သည္ႏွင့္အမွ် ခ်ည့္နဲ႔ဟန္အျပည့္ရွိေသာ လက္အစုံတို႔ကိုသာ ပိုမိုစြဲမက္သည္ဟု ဆုိခ်င္ပါသည္။

တည္ၿငိမ္ထည္၀ါသည့္မ်က္၀န္းအစုံက ကိုယ့္အေပၚတြယ္တာမႈကိုျပၿပီး ခ်ည့္နဲ႔ဟန္အျပည့္ရွိေသာ လက္အစုံက ကုိယ့္လက္ဖ၀ါးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ အားအင္အျပည့္ ရရွိေစေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူတြင္ မိန္းမလွေလးမ်ားမက္ေမာေလ့ရွိသည့္ အရွိန္အ၀ါမ်ား မရွိလွပါ။ သို႔ေသာ္ မိန္းမေကာင္းမ်ား မက္ေမာတတ္ သည့္ အရည္အေသြး မ်ားကိုမူ ခ်စ္သူ ပုိင္ဆိုင္ထားပါသည္။ စိတ္ျဖဴေသာခ်စ္သူသည္ ရုိးသားသည္ႏွင့္အမွ် ပတ္၀န္းက်င္၏ လွည့္စားမႈကုိ နားမလည္တတ္သူ၊ မခံယူႏိုင္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။

(၂)

ခ်စ္သူသည္ ဦးေႏွာက္ေကာင္းေကာင္းတစ္စုံကုိ ပိုင္ဆုိင္သည္။ ရိုးသားေသာ မ်က္လုံး အစုံက ပတ္၀န္းက်င္၏ ရုပ္ျဒပ္အလွကို ၾကည့္ျမင္ႏုိင္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးက အမွန္တရားကုိသာ ေျပာတတ္သည္။ (ထို႔ေၾကာင့္ ေလာကႏွင့္ အဆင္မေျပ)။ ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔လက္တစုံက အႏုပညာမ်ားစြာကုိ ဖန္တီးသည္။ (သီခ်င္းေရး၊ ကဗ်ာေရး၊ ပန္းခ်ီဆြဲသည္)။ သန္မာေသာ ေျခအစုံက ဦးတည္ရာကိုတည့္မတ္စြာ လွမ္းကာ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ခိုင္မာေအာင္ ပ့ံပိုးသည္။

စိတ္ဓါတ္မာေက်ာသည္ႏွင့္အမွ် စိတ္ထားသိမ္ေမြ႔သည့္ ခ်စ္သူသည္ ေလာက၀န္းက်င္အတြင္းတြင္ ၀င့္ၾကြား ေလာက္ဖြယ္ဟူ၍ မိန္းမပ်ဳိ္တို႔ရင္ခုန္ႏိုင္ဖြယ္ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္ႏွင့္ ဆံႏြယ္ေခြေလးမ်ား ရွိသည္။ ထို႔အျပင္ သ၀န္တုိတတ္ေသာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လည္း ရွိသည္။ ထိုခ်စ္သူကေတာ့ ကိုယ္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။

(၃)

အႏုပညာအလွအပမ်ားစြာ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းသည့္ ခ်စ္သူတြင္ မလွမပေသာ ခ်စ္သူမ်ားစြာရွိေနသည္မွာ ထူးဆန္း သေယာင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကုိယ္သည္ ခ်စ္သူကို အလြန္တရာ ခ်စ္ေၾကာင္း သိႏိုင္လွ်င္မူ ကုိယ္ႏွင့္ခ်စ္သူ တို႔၏ ႏွစ္ေယာက္တြဲဘ၀က ထူးဆန္းေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။

ကုိုုယ္ ခ်စ္သူကုိ သိပ္ခ်စ္ပါသည္။ ျဖဴစင္ေသာခ်စ္သူကို ကေလးငယ္သဖြယ္လည္း သံေယာဇဥ္ ႀကီးရပါသည္။ အင္အားမွ်ေ၀ေပးသူျဖစ္၍လည္း အားကိုးတြယ္တာရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ခ်စ္သူႏွင့္ကိုယ္သည္ အဆင္မေျပ လွသည့္ၾကားမွပင္ တည္ၿမဲေနၾက ရပါသည္။

(၄)

ခ်စ္သူသည္ မျပည့္မစုံသူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္အင္အားခ်ဳိ႕တဲ့ကာ ဘ၀ကို တေစာင္းတုိက္ ျဖတ္ေနရသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္သူ၏ဘ၀သည္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူ၏ဘ၀ေလးထဲတြင္ သားသမီးကုိ စည္းစနစ္ႀကီးလြန္းစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ (ခ်ဳပ္ခ်ယ္လွစြာေသာ) အေဖႏွင့္ သားကုိ အလြန္ခ်စ္သည္ႏွင့္အမွ် လင္ေယာက္်ားကို အလြန္ရိုးက်ဳိးေသာ အေမတို႔ ရွိေနပါသည္။ (ခ်စ္သူဘ၀တြင္ ညီႏွင့္ ညီမေလးက အေရးမပါလွပါ)။

ဖခင္ထံမွ နည္းစံနစ္မမွန္ေသာ မိဘေမတၱာေပးအပ္မႈႏွင့္ လင္ေယာက္်ားႏွင့္ သားအၾကား ဗ်ာမ်ားရတတ္သည့္ မိခင္ေမတၱာ အၾကားတြင္ ခ်စ္သူလူလားေျမာက္ခဲ့ရပါသည္။ ခ်စ္သူ၏ ငယ္ဘ၀သည္ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့မႈ၊ အျပင္းအထန္ စာႀကိဳးစားရကာ အိမ္တြင္းေအာင္း ေနရမႈႏွင့္ လူငယ္ဘ၀ ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္ျခင္းဟူသည္ကို မသိရမႈတို႔ႏွင့္အတူ စိတ္ပ်က္ ျငီးေငြ႔ဖြယ္ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ရပါသည္။

ပညာသင္အဆင့္ အတန္အသင့္ ျမင့္လာကာ အတန္လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ရေသာ တကၠသိုလ္ ပညာသင္ႏွစ္ မ်ားသို႔ ေရာက္လာေသာအခါတြင္ကား ခ်စ္သူသည္ မည္သည့္ လူငယ္မ်ားႏွင့္မွ မတူလွစြာ အလြန္ ေပ်ာ္ပါးခဲ့သည္။ ေလွာင္အိမ္အတြင္းမွလြတ္လာေသာ ငွက္သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ခ်စ္သူ၏ရင္တြင္း၌မူကား ငယ္စဥ္ဘ၀ဒဏ္ရာမ်ားစြာက ေနရာယူခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ က ကစားရမည့္ အရြယ္တြင္ စာအုပ္မ်ားနွင့္ က်င္လည္ခဲ့ရေသာ ခ်စ္သူသည္ ပတ္၀န္းက်င္သေဘာကို နားမလည္ႏိုင္သည့္ စိတ္သေဘာႏွင့္ အရာရာကို သိႏုိင္စြမ္းေသာ ဆင္ျခင္ဥာဏ္တို႔ကုိ ပိုင္ဆိုင္ကာ အဆင္မေျပဖြယ္ ဘ၀အတြင္း၌ ဘာသာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနရရွာပါသည္။ ခ်စ္သူသည္ လြတ္ေျမာက္ျခင္းႏွင့္ လြတ္လပ္ျခင္းတို႔ကို ခြဲျခား မသိစြာ ေပ်ာ္ေနရွာသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။


(၅)

တဘက္စြန္းေရာက္ေသာ မိဘေမတၱာ၏ ခ်စ္ျခင္းသည္ သားသမီး၏စိတ္အင္အားဖြံ႔ျဖိဳးမႈႏွင့္ စိတ္ဓါတ္လုံျခဳံမႈကို ထိပါးေစႏိုင္ေၾကာင္း ခ်စ္သူ၏ ပညာတတ္မိဘမ်ားက မသိၾကပါ။ သားျဖစ္သူကို စည္းေဘာင္မ်ားစြာအတြင္း တင္းက်ပ္စြာ ထိန္းသိမ္းပ်ဳိးေထာင္ျခင္းေၾကာင့္ ရင္ေသြးတြင္ စိတ္အင္အားခ်ဳိ႕တဲ့မႈ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယုံၾကည္မႈ ႏွင့္ အေတြးအေခၚ မညီမ်မႈမ်ားျဖစ္တတ္ပါသည္။ ဒါကိုလည္း ဒက္ဒီႏွင့္ မာမီ (ခ်စ္သူက အဲသည္လို ေခၚပါ သည္) မသိၾကပါ။

စာအဖတ္မ်ားမႈေၾကာင့္ ဆင္ျခင္နားလည္ႏိုင္စြမ္း ထက္ျမက္လွေသာ ခ်စ္သူသည္၊ တခ်ိန္တည္းတြင္ပင္ မသိစိတ္၏ သိမ္ငယ္မႈ၊ စိတ္ဓါတ္နိမ့္က်မႈတို႔ကုိ အားျဖည့္ မြမ္းမံေပးဖို႔ရာ ကိုယ္သည္ ခ်စ္သူ၏နံေဘးတြင္ အေဖာ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။

ခ်စ္သူက ကိုယ့္ကုိ အလြန္ တြယ္တာပါသည္။ ခ်စ္သူ၏ လိုအပ္သေရြ႕ေသာ လပ္ဟာမႈမ်ားစြာကို ကုိယ္ကသာ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သည္ဟု ကုိယ္ႏွင့္အတူ ခ်စ္သူကလည္း ယုံၾကည္စြာ လက္ခံထားပါသည္။ ကိုယ္သည္လည္း တဘက္စြန္းေရာက္တတ္ေသာ ခ်စ္သူ၏ ခ်စ္ျခင္း၊ မခ်စ္ျခင္းမ်ားၾကားတြင္ စိတ္ညစ္တခါ၊ ၀မ္းသာၾကည္ႏူး တလွည့္ျဖင့္ ေက်နပ္စြာ ရွိေနခဲ့ပါသည္။

(၆)

တခါတခါ ခ်စ္သူသည္ အေတြးလြဲကာ အသည္းေၾကာင္တတ္ျပန္ပါသည္။ ၀န္းက်င္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြမႈမရွိ၍ စိတ္အခန္႔မသင့္ရသည့္အခါ ခ်စ္သူသည္ အတိုက္အခိုက္မ်ားအတြင္းတြင္ တုန္လႈပ္တတ္ ျပန္သည္။ ထိုအခါ ကိုယ္၏ မလွမပျခင္းႏွင့္ ခ်စ္သူ၏မျပည့္စုံမႈ၊ ကိုယ္၏ျပည့္စုံမႈႏွင့္ ခ်စ္သူ၏ အလိုမက်မႈတို႔က အစဥ္အၿမဲ ပဋိပကၡအျဖစ္ ႀကဳံၾကရပါသည္။ ထိုအခါ... “ေမာင္ရယ္ စိတ္ကိုေဖာ့ထားပါ... လူေျပာမသန္.. လူသန္မေျပာ.. ဆိုတဲ့ အတိုင္းပဲ သေဘာထားလုိက္ပါေနာ္ဟု ခ်စ္သူ႔စိတ္ကို ေျပေလ်ာ့ေစရပါသည္။ ထို႔အျပင္... “ေမာင့္ကုိ ကုိယ္သိပ္ခ်စ္တယ္ဟူေသာ စကားကုိ ဂါထာရြတ္သကဲ့သို႔ ကိုယ္ရြတ္သည့္ အခါတြင္လည္း ေမာင္က စိတ္တုန္လႈပ္မႈတုိ႔ လြင့္ပါးကာ ၾကည္လင္လာျပန္ပါသည္။ ခ်စ္သူ၏ ငယ္ဘ၀ အငုံ႔စိတ္မ်ား ရိုက္ခတ္လာသည့္အခါတြင္လည္း ခ်စ္သူသည္ ကိုယ့္အား သူစိမ္းသဖြယ္ၾကည့္ကာ က်ေနာ္္ ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္သူမေတာ္ ခ်င္ေတာ့ဘူး... တေယာက္တည္းပဲ ေအးေအးေနခ်င္တယ္ဟု ဆိုတတ္ ပါေသးသည္။ ထိုစကားသည္ ပင္ကုိယ္စိတ္ ခက္ထန္မာေၾကာေသာ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ျဖစ္ေသာ္ လည္း ခ်စ္သူကိုသိေသာ ကုိယ္သည္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပဳံးကာ ေမာင္မခ်စ္လည္း ကုိယ္ကေတာ့ ခ်စ္မွာပဲဟု ေမာင့္လည္ကို ခိုဖက္ကာ ေမာင့္ရင္တြင္းသို႔ တိုး၀င္မွီခိုကာ ျပန္ေျပာျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ေမာင္သည္ အျပစ္ကင္းစင္စြာၿပဳံးကာ ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးကို ဆုပ္ဖ်စ္တတ္္ပါသည္။

သို႔ႏွင့့္ပင္ ခ်စ္သူႏွင့္ကုိယ္သည္ ခဏခဏ ႏႈတ္ဆက္လ်က္က တစ္လက္မမွ်ပင္ အေ၀း မခံႏိုင္္ၾကေသာ ခ်စ္သူစစ္မ်ားအျဖစ္ ပို၍ ပီျပင္လာခဲ့ပါသည္။

(၇)

ခ်စ္သူ၏ ဦးေႏွာက္တြင္ တဘက္စြန္းေရာက္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ားစြာ ဖြဲ႔စည္း ပါ၀င္ေနသည္။ ခ်စ္သူသည္ မိဘ၏အရွိန္အ၀ါ တင့္တယ္မႈျဖင့္ လုံၿခဳံေနရသည္ႏွင့္အတူ တခ်ိန္တည္းတြင္ပင္ ပ်က္စီးမည့္အရာမ်ားပဲဟု ေတြးကာ စိတ္ေသာက ေရာက္ေနတတ္ေသာ တဘက္စြန္းေရာက္သူျဖစ္ပါသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ အေတြးအေခၚ မွားယြင္းမႈမ်ား ခ်စ္သူထံတြင္ ရွိေနပါသည္။ မိခင္ျဖစ္သူက ခ်စ္သူ၏က်န္းမာေရးကို အလြန္ ဂရုစိုက္ပါသည္။ ခ်စ္သူတြင္ သုံးႏွစ္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ အစာအိမ္နာေရာဂါ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ ထိုေရာဂါကုိ ခ်စ္သူူက အလြန္ မုန္းတီးပါသည္။

သို႔ေသာ္ မိခင္ျဖစ္သူက ထိုေရာဂါကို ဂရုတစိုက္ျဖင့္ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ခိုင္းတတ္ရာ ခ်စ္သူသည္ မိခင္၏ ဂရုစိုက္မႈကို လိုလားစြာ အစာအိမ္နာေရာဂါကုိ ေမြးျမဴထားျပန္သည္။ ခ်စ္သူသည္ သနားစဖြယ္ အစြဲအလန္း ႀကီးသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုစိတ္အေျခအေနေၾကာင့္ပင္ သူ၏ စိတ္ခႏၶာကုိ လုံၿခဳံမႈ ေပးထားႏုိင္သည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ထက္ အသက္အတန္းငယ္ႀကီးမႈ၊ ပညာအနည္းငယ္ျမင့္မားမႈတို႔ကို အေၾကာင္းျပဳကာ ကုိယ့္ကို ခ်စ္သူမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ မာနကို ေမြးျမဴသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုမာနတို႔ ႀကီးမားလာသည့္ အခါ-ေမာင္က မိဖုရားတစ္ပါးပဲလုိခ်င္တာ... ဘုရင္မကိုေတာ့ မလိုခ်င္ဘူး...” ဟု ကိုယ့္ႏွလုံးကုိ မငဲ့ၫွာစြာ ေျပာတတ္ပါေသးသည္။ ထိုေၾကာင့္ ခ်စ္သူသည္ အလြန္ စိတ္ပ်က္အားမရဖြယ္ေကာင္းသူလည္း ျဖစ္ျပန္ ပါသည္။

(၈)

ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔ႏြံအတြင္းမွ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္သူပဲ ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္နိမ့္က်မႈႏွင့္ စိတ္ေရာဂါ ရိုက္ခတ္မႈတို႔ ရွိေနေသာ ခ်စ္သူကို ၾကင္နာစြာ မစြန္႔ပစ္ႏုိင္ေသာ သံေယာဇဥ္တို႔ျဖင့္ ခ်စ္သူ႔ႏြြံအတြင္း နစ္ေနသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ခ်စ္သူတြင္ လိုအပ္ေနေသာ ေႏြးေထြးသည့္ မိဘအခ်စ္ႏွင့္ သိပ္သည္းေသာ ခ်စ္သူတို႔ကို ကိုယ္ကသာ နားလည္စြာ ေပးအပ္ႏိုင္သည္ဟူေသာ သူရဲေကာင္းစိတ္ (ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီးစိတ္)တုိ႔ျဖင့္ ေမာင့္နံေဘး တြင္ ရပ္တည္ေနမိသည္။

၀န္းက်င္တခုတြင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လူသိမ်ားေသာ၊ ၀န္းက်င္က သေဘာက်ေသာ ခ်စ္သူစုံတြဲဘ၀ကို တပ္မက္လွစြာ နားလည္ႏိုင္သူတို႔သာ တန္ဖိုးထားေသာ ေမာင့္အႏုပညာေအာင္ျမင္မႈကို ျမတ္ႏုိးစြာ ေမာင့္ခ်စ္သူဘ၀ကို ခုံမင္စြာ ကိုယ္သည္ ဘ၀တြင္ ေက်နပ္စြာေနထိုင္ေနခဲ့ပါသည္။

ကိုယ္အတြက္မူ အခ်စ္ဆုိသည္မွာ ေမာင္ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္သူျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ကုိယ္၏ ယိုင္လိုက္ တည့္မတ္လိုက္ရွိေနေသာ ဘ၀ေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္သူ၏စိတ္ကို ထိန္းမတ္ေပးရေသာ ၀တၱရားေလးလည္း ျဖစ္ပါသည္။

(၉)

ပန္းခ်ီသမားပီသလွစြာေသာ ခ်စ္သူသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကုိယ့္ကုိ အလုိမက် ျဖစ္ေနတတ္သည္။ လွပေသာ မိန္းမပ်ဳိေလးမ်ားကုိ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားကဲ့သို႔ ေငးေမာ ၾကည့္လိုေသာ ခ်စ္သူႏွင့္ အလြန္ သ၀န္တိုတတ္ေသာ ကိုယ္သည္ မၾကာခဏ ပဋိပကၡျဖစ္တတ္ပါသည္။ ထိုအခါမ်ားတြင္ ကုိယ္သည္ ခ်စ္သူကို ေဖါက္ျပန္လိုသူဟု ရင္တြင္းမွ အႀကိမ္ႀကိမ္ စြပ္စြဲကာ အလြန္ ေသာကမ်ားရပါသည္။

ႏႈတ္မွ ဖြင့္ေျပာလွ်င္ ေအးေဆးေသာ ခ်စ္သူ စိတ္ညစ္မည္ကို စိုးမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္သူ၏ပြင့္လင္းရိုးစင္းမႈကို သိေသာ ကိုယ္ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း အဆုံးတြင္ ခ်စ္သူႏွင့္အတူ အလွအပတို႔ကို လိုက္ပါ ခံစား ရစၿမဲပင္ ျဖစ္သည္။

(၁၀)

ခ်စ္သူသည္ ေမာင္ အခ်စ္ကို သိပ္တြယ္တာတာပဲ၊ သိပ္အားကိုးတာပဲ၊ အခ်စ္ရွိေနရင္ သိပ္လုံၿခဳံတာပဲဟု တဖြဖြေျပာျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္ရင္ကို ခ်ည္ေႏွာင္ႏုိင္ပါသည္။ ကိုယ္ကလည္း ခ်စ္သူ႔အေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာ သူ၏ဆိုးမ်ဳိးကုိ သည္းးခံႏိုင္ျခင္းျဖင့္ ခ်စ္သူကို ခ်ည္ေႏွာင္ထားပါသည္။ ထိုခ်ည္တြယ္မႈသည္ပင္ အခ်စ္ ျဖစ္သည္ကို အလြန္ ရိုးစင္းေသာေမာင္က နားမလည္တတ္ေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကုိယ့္ကိုခ်စ္သည္ ဟူေသာ အသုံးအႏႈံးမ်ဳိးမသုံးျခင္းျဖစ္မည္ဟု ကိုယ္က ယူဆပါသည္။

ခ်စ္သူသည္ မည္သို႔မွ် အစားထိုးမရႏုိင္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္သည္။ ခ်စ္သူပီသေသာ အျပဳအမူ အေနအထိုင္ႏွင့္တကြ စကားခ်ဳိတို႔ကို မေဖၚျပတတ္ေသာ ေမာင္သည္ ဘ၀ဖြဲ႔ အခ်စ္ဖြဲ႔ကဗ်ာမ်ားစြာကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္စြာ သီကုံးႏုိင္သည္။

ဖန္တီးရခက္ခဲဟန္ရွိေသာ ပန္းခ်ီအလွမ်ားစြာကိုလည္း ဖန္ဆင္းႏိုင္သည္။ နက္နဲသိမ္ေမြ႔ေသာ အသိတရား မ်ားစြာကိုလည္း ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းသည္။ အထူးသျဖင့္ အၾကည့္တစ္ခ်က္ အၿပဳံးတစ္ခ်က္မွ်ႏွင့္ပင္ သူ၏ခ်စ္သူ (ကိုယ့္)ကို စည္းရုံးႏိုင္စြမ္းသူ ျဖစ္ပါသည္။

(၁၁)

ခ်စ္သူသည္ ဆန္႔က်င္ျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ ဒြန္တြဲျဖစ္တည္ေနသူျဖစ္သည္ႏွင့္အတူ ေၾကာက္ရြံ႕ နာက်င္ေနျခင္း၊ မိမိပိုင္အရည္အခ်င္းကုိ ယုံၾကည္စြာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေနေပ်ာ္သည္ႏွင့္အတူ ၀န္းက်င္၏ပုပ္အဲ့မႈကို ရြံမုန္းစြာ စိတ္ပ်က္ေနတတ္ျခင္း၊ ခ်စ္သူ(ကိုယ့္)ကို ခ်စ္ခင္ တြယ္တာမႈႏွင့္အတူ အပူအပင္ကင္းစြာ အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းစြာ ေနလိုျခင္းတို႔ႏွင့္ ေမာင္သည္ ပူေလာင္ျခင္းတလွည့္ ၿငိမ္းေအးျခင္းတလွည့္ႏွင့္ ေနရသူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္သူသည္ အလိုေလာဘႀကီးစြာျဖင့္ ပူေလာင္တတ္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ခ်စ္သူကို မာမီႏွင့္ဒက္ဒီ နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ညီႏွင့္ညီမကလည္း နားမလည္ႏုိင္ပါ။ ခ်စ္သူ၏ ရည္းစားဦးကလည္း နားမလည္ႏုိင္ပါ။ ထို႔အျပင္ ကိုယ္ကလည္း နားမလည္ ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အဆုံးတြင္ ခ်စ္သူသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိပင္ နားမလည္ပါ။ ထိုအခါ သူ၏ အလိုမျပည့္ေသာ ဘ၀ကို တပ္မက္ဖက္တြယ္ကာ မသိျခင္းမ်ားအၾကားတြင္ ခ်စ္သူ သည္ ယဥ္ပါး ေနခဲ့ပါသည္။


(၁၂)

ခ်စ္သူနံေဘးတြင္ ကိုယ္ အၿမဲရွိေနပါသည္။ ခ်စ္သူ၏စိတ္အာရုံႏွင့္ ႏွလုံးသည္းပြတ္တြင္ ကုိယ္ အၿမဲ ရွိေနပါသည္။ ခ်စ္သူ၏ ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ မည္သူ႔ကိုမွ် မခ်စ္ေၾကာင္းမ်ား ရွိေနပါမည္။ (ခ်စ္သူက မည္သူ႔ကိုွမွ် မယုံပါ။) ခ်စ္သူ၏ ရင္တြင္းတြင္ ေလာကအတြင္း အေနရခက္မႈဟူေသာ ေ၀ဒနာမ်ား ရွိေနပါမည္။ ခ်စ္သူ၏ နက္ရႈိင္းလွေသာ ရင္တြင္း တေနရာတြင္ သိမ္ေမြ႔သို၀ွက္လွေသာ အခ်စ္တရား ရွိေနပါမည္။ ထိုအခ်စ္သည္ ကိုယ္ မဟုတ္ပါ။ ဒက္ဒီ မဟုတ္ပါ။ မာမီ မဟုတ္ပါ။ ညီႏွင့္ညီမလည္း မဟုတ္ပါ။ ရည္းစားဦးလည္း မဟုတ္ပါ။ ခ်စ္သူကိုယ္တုိင္ လည္း မဟုတ္ပါ။ ေသခ်ာသည္မွာ ခ်စ္သူကိုယ္တုိင္ပင္ မသိေသာ လုိအင္ဆႏၵတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။

(၁၃)

ေသခ်ာသည္မွာ ခ်စ္သူ၏ရင္တြင္း၌ ပုပ္သုိးေသာ စိတ္ထားမရွိပါ။ ေကာက္က်စ္ေသာ စိတ္ထား အႀကံအစည္ မရွိပါ။ ညစ္ညမ္းေသာ စကားလုံးမ်ားလည္း မရွိပါ။ ထုိအခါ... ကိုယ္သည္ ခ်စ္သူကို တန္ဖိုးထားစြာ ျမတ္ႏုိးလွ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်စ္သူ၏လုိအင္ဆႏၵ ကုိ ကိုယ္ ျဖည့္ဆည္းရပါသည္။

ခ်စ္သူအတြက္ စာႀကိဳးစားရပါသည္။ အလွျပင္ရပါသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္ရပါသည္။ စိတ္ေကာက္တတ္သည့္အက်င့္ကုိ ေဖ်ာက္ရပါသည္။ ကဗ်ာေရး စာေရးျခင္းကုိ ခ်စ္သူေလာက္ မခ်စ္ဘဲ ေနရပါသည္။ မိန္းမပီသစြာ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ရပါသည္။ ထို႔အျပင္ ခ်စ္သူအလိုမက်၍ ျဖဳတ္ေသာလက္တြဲကုိ ဘာသာ လိုက္လံဖမ္းယူ ဆုပ္တြဲရပါသည္။ ခ်စ္သူ၏လက္ဖ၀ါးကို ကိုင္ဆုပ္ကာ လမ္္းေလွ်ာက္ရပါသည္။ ၀မ္းနည္းေသာ္လည္း မငိုသည့္ စိတ္ခိုင္မာမႈကို ေမြးယူရပါသည္။ တနည္းတဖုံျဖင့္မူ ခ်စ္သူသည္ ကုိယ့္ကို လက္နက္ေကာင္းမ်ားစြာ တပ္ဆင္ေပးသည္ဟုပင္ ဆုိရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

(၁၄)

ကုိယ့္အျမင္ျဖင့္မူ ခ်စ္သူသည္ အရာရာကို ဖန္တီးႏုိင္စြမ္္းေသာ ဖန္ဆင္းရွင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကကုိ အႏုပညာျဖင့္ အႏိုင္ရေနေသာ သူရဲေကာင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္သူမိန္းကေလးတစ္ဦးကို လိုရာပုံ သြင္းႏိုင္ေသာ ပန္းပုဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္သူသည္ ကိုယ့္ဘ၀တြင္ ပန္းမ်ားကို ပြင့္ေစသူ၊ ေနျခည္သာကုိ ထြန္းေတာက္ေစသူ၊ စမ္းေရသံသာကုိ စီးဆင္းေစသူဟု ကုိယ္က ယူဆပါသည္။ ထိုအခါ... ခ်စ္သူသည္ ကိုယ့္လူမႈေလာကအတြင္းတြင္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္စြာ ခုိင္မာစြာ စြဲၿမဲေနပါ ေတာ့သည္။

ခ်စ္သူဟူသည္ ခ်စ္ရေသာသူတဦးျဖစ္ရန္သာ လိုအပ္သည္ဟုလည္း ကုိယ္က ယူဆသည္ေလ။

ေမၿငိမ္း
စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း

စက္တင္ဘာလ၊ ၁၉၈၇။

(ကိုခင္၀မ္းရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေတြ ယူသံုးထားတာပါ..။ မူရင္း၀တၳဳတိုမွာတုန္းကလည္း ကိုခင္၀မ္းရဲ႕ Illustration နဲ႔ပါပဲ)

ဘ၀လက္တြဲေဖာ္

ဘ၀လက္တြဲေဖာ္...တဲ့။ စိုး၀ွက္ကေလးက Tag ေတာ့ တကယ္ပဲ ခ်က္ခ်င္းေရးခ်င္သြားတာ။

ဒါေပမဲ့ စိုး၀ွက္က ဇာတိေျမကို အရင္ Tag တာမို႔ ဇာတိေျမကို အရင္ေရးရ။ က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးက တကယ္ပဲ ေရးခ်င္စရာေလးပါ..။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခု အသက္၄၀ေက်ာ္လာတဲ့အရြယ္မွာ ဘ၀မွာ လက္တြဲေဖာ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ အေရးၾကီးပါလားလို႔ သိလာတဲ့အခါ ကိုယ္ေရးတဲ့စာေတြကို ဖတ္ေနတဲ့သူေတြအထဲက ဘ၀လက္တြဲေဖာ္အေၾကာင္း စဥ္းစားေနရျပီ ျဖစ္တဲ့သူေတြ အတြက္ ထည့္စဥ္းစားစရာ ရေကာင္းရဲ႕ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေရးခ်င္လာတာပါပဲ။ (အဲဒီၾကားထဲ ထံုးစံအတိုင္း စီေဘာက ္မွာ မၾကား၀ံ့မနာသာေတြ အေရးခံရေသး)

ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ ဗမာျပည္မွာက အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ရည္ရြယ္ ေျပာတာပါပဲ။ တဘ၀လံုးကို အတူျဖတ္သန္းဖို႔ အေဖာ္ေပါ့။ အေနာက္တိုင္းမွာကေတာ့ အိမ္ေထာင္ဖက္မဟုတ္ဘဲလည္း ဆာ့တ္ နဲ႔ ဒီဗူးဗြား လို တသက္လံုးအတူေနသြားတဲ့ ခ်စ္သူေတြ..၊ 'ဗင္ဂိုး' နဲ႔ 'သီအို' တို႔လို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ သံေယာဇဥ္ၾကီးၾကီးနဲ႔ အတူေနသြားတဲ့ ညီအကိုေတြ.. ရွိႏိုင္ပါတယ္။ က်မ မွတ္မိသေလာက္ က်မငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘ၀ေဖာ္ကို ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလိုခ်င္လဲလို႔ေတာ့ မစဥ္းစားမိခဲ့ဖူးဘူး ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ေယာက်္ားေလးမ်ိဳးကို သေဘာက်လဲဆိုတာေတာ့ ရွိတာေပါ့ေနာ္..။ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ မိန္းကေလးအမ်ားစုလိုပဲ က်မက ရုပ္ေခ်ာတဲ့ ေယာက်ာ္းကိုပဲ လက္ထပ္ခ်င္တာေတာ့ ရွိပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာ ရွိတာက ကိုယ့္ဘ၀မွာ အၾကာၾကီး အတူေနသြားရမယ့္သူ.. ကိုယ့္အေနနဲ႔ ညွိညွိႏိႈင္းႏိႈင္း ဆက္ဆံ ေနထိုင္သြားရမယ့္သူက ရုပ္ေခ်ာေခ်ာေလးဆိုရင္ေတာ့ စိတ္နည္းနည္း ရွည္ရွည္ထားႏိုင္မွာပဲလို႔ ထင္တာေလ။ ျပီးေတာ့ က်မက ကိုယ္တိုင္ကသာ မလွတာ အလွအပက်ေတာ့ အင္မတန္ ၾကိဳက္တယ္။ အိမ္ခန္းကို လွလွေလးျပင္တာကအစ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို အလွျပင္တာအဆံုးေပါ့.. :P

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အလွအပဆိုတာ တကယ္လည္း လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို သာယာၾကည္ႏူးေစတာပဲ မဟုတ္လား..။ က်မက အခ်စ္၀တၳဳေတြ ေရးတဲ့ေနရာမွာ အားသန္တဲ့သူ ပီပီ၊ အင္မတန္မွကို အခ်စ္မွာ ခံစားတတ္ပါတယ္။ က်မက အသက္၂၀ အရြယ္မွာ ရည္းစားႏွစ္ေယာက္ ထားဖူးျပီးျပီ။ အဲဒီေနာက္မွာ လက္တြဲေဖာ္လို႔ ခံစားရတဲ့ သူနဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ သူနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္တာ ၃ႏွစ္မျပည့္တျပည့္မွာ လက္ထပ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ရဲ႕ ဥာဏ္ေကာင္းမႈ၊ ထူးျခားမႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ အႏုပညာကို အင္မတန္ၾကိဳက္မိ..။ သူက က်မအၾကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာဆရာလည္း ျဖစ္ေသး။ ျပီးေတာ့ သူကလည္း ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလး (သူ႔ကို ၾကိဳက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကဆို ကိုယ္နဲ႔ မတန္ဘူးလို႔ေတာင္ေျပာတာ :D)။ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္လို႔လည္း ထင္ပါ တယ္။ ၁၉၈၅ ကေန ၁၉၈၈ထိ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ လူသိတဲ့ စံုတြဲတတြဲေပါ့.. :P

ေနာက္ေတာ့ က်မက အသက္ ၂၁ႏွစ္နဲ႔ ဆရာမျဖစ္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေပ်ာ္တဲ့ သူက စာေတာ္လ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းမျပီးေသး..။ ဒီလိုနဲ႔ အျပန္အလွန္ စိတ္မခ်မႈေတြနဲ႔ လက္ထပ္ ျဖစ္ၾကေရာ..။ (တကယ္ေတာ့ က်မနဲ႔သူက 'ဆာ့တ္' နဲ႔ 'ဒီဗူးဗြား' လိုပဲ ေနခ်င္တာ.. ဒါမဲ့ ဗမာျပည္မွာက ဘယ္ရပါ့မလဲေနာ္..။ တကယ္လို႔ အဲလိုသာ ေနျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ကြဲခ်င္မွ ကြဲမွာလို႔ ထင္မိဖူးပါေသးတယ္)။ ေနာက္ေတာ့ ... စိတ္သေဘာ မတိုက္ဆိုင္မႈေတြ၊ မာနေတြ၊ မတူညီတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြထဲ.. မတူညီတဲ့ တန္ဖိုးထားမႈေတြထဲ.. မတူညီတဲ့ စြဲလန္းမႈေတြထဲ.. သားကေလးတေယာက္သာ ဓားစာခံအျဖစ္ က်န္ရစ္၊ တေယာက္တလမ္းစီ ေလွ်ာက္ခဲ့ ၾကတာ.. လူ႔ေလာကထဲက သူထြက္ခြာသြားတာေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ေတာ့။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ.. လူ႔ေလာကထဲ သူရွိေနေသး မယ္ ဆိုရင္ ဒီေန႔ဟာ အသက္၄၂ႏွစ္ ျပည့္ ေမြးေန႔ပါ)

အဲလိုနဲ႔ ပထမလက္တြဲေဖာ္နဲ႔ လမ္းခြဲၾကစဥ္တုန္းက အသက္ ၂၈ႏွစ္အရြယ္..။ ဘ၀ဆိုတာ ဒါပဲ ထင္ပါရဲ႕ေပါ့..။ အခ်စ္ဆိုတာထဲမွာ ခြင့္လႊတ္မႈ မပါတာလား..။ အေလွ်ာ့ေပးမႈေတြပဲ လိုေနတာလားေပါ့..။ ကိုယ္တိုင္ စြဲလန္းခဲ့တာေတြကိုေတာင္ စိမ္းသက္ လာတဲ့အခါ မျဖစ္သင့္တဲ့ အိမ္ေထာင္က်ိဳးဖို႔ကိုေတာင္ မေၾကာက္တတ္ ေတာ့တာ။ ခက္တာက ေနာင္တ မရခဲ့တာ။ ကိုယ္က အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့လ်က္နဲ႔ဆိုတဲ့ မာနေတြနဲ႔..။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ ပင္လယ္ထဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရႈံးနိမ့္ခဲ့တာပါ။

အသက္၃၀မွာက်ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ရင္ခုန္စရာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္တတ္ခဲ့ျပီ။ အနားမွာ ငဲ့ၾကည့္စရာ သားကေလးေတာင္ ၄ႏွစ္သားရွိေနျပီ။ 'ဘ၀ဆိုတာ သားကေလးပဲ'..တဲ့။ အဲဒီဘ၀ထဲ အလဲလဲအျပိဳျပိဳ အယိုင္ယိုင္အနဲ႔နဲ႔.။ ဘ၀ပင္လယ္ထဲ ႏိုင္ငံေရးလိႈင္းတံပိုးေတြပါ ရိုက္ခတ္။ တေယာက္တည္းလို႔ ခံစားရတာေတြ မ်ားလာတယ္။ ဒီလို မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း အခ်စ္ဆိုတာ ၀င္တတ္တာပါလားလို႔ သိခ်ိန္မွာ နေဘးကို လူငယ္ေလး တေယာက္ ေရာက္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..၊ မျဖစ္သင့္ဘူး..၊ အဲလို စိတ္တိုက္ပြဲေတြထဲ အထပ္ထပ္အခါခါ တိုက္ျပီးမွ ..

(လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္တုန္းက)

အသက္၃၀ေက်ာ္ကာမွ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာ... စိတ္ထားေကာင္းရွိဖို႔က အဓိက..၊ ျပီးေတာ့ ကိုယ္က ခ်စ္ဖို႔၊ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ဖို႔၊ အျပန္အလွန္ အနစ္နာခံႏိုင္ဖို႔၊ အျပန္အလွန္ တန္ဖိုးထား နားလည္ႏိုင္ဖို႔... အေရးၾကီးဆံုးက ခြင့္လႊတ္လြယ္ဖို႔.. လို႔ သတ္မွတ္မိသြားတာ။ အိုးးး အံ့ၾသစရာပဲ.. အဲဒီ ကိုယ့္ထက္ အသက္အမ်ားၾကီးငယ္တဲ့ လူငယ္ေလးက အဲဒီအခ်က္ အားလံုးနဲ႔ ျပည့္စံုေနေတာ့..။ ဒီလိုနဲ႔ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေတာ့။ ခုဆို ၁၀ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ခုထိေတာ့ သူက က်မအတြက္ ကံေကာင္းျခင္းေတြပဲ သယ္ေဆာင္လာေပးေနဆဲပါ။ အင္းးး ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္ ဆိုပါေတာ့။

ခု အသက္၄၂ႏွစ္မွာက်ေတာ့ က်မေတြးေနမိတယ္..။ တကယ္ေတာ့ "ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာ ကံတရားက ေပးတဲ့လက္ေဆာင္" သာျဖစ္တယ္... ဆိုတာကိုေပါ့။ အဲဒီလက္ေဆာင္ေလးက ကိုယ့္အတြက္ ဘယ္လိုခံစားမႈကို သယ္ေဆာင္လာေပးမလဲ.. က်မတို႔ ၾကိဳမသိႏိုင္။ တရုတ္စာေရးဆရာၾကီး 'လူရႊန္႔'ကေတာ့ "မယားေကာင္းရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္.. မယားဆိုးရရင္ ပညာရွိျဖစ္မယ္"တဲ့..။ အယူအဆကေတာ့ အတူတူပါပဲ.. က်မတို႔ မိန္းမေတြအတြက္ကေတာ့ နည္းနည္း ပိုဆိုးမယ္ထင္တယ္။ လင္ေကာင္းရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္.. လင္ဆိုး ရရင္ေတာ့ ပညာရွိျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားယူႏိုင္မွပဲ ေတာ္ကာက်မယ္။ အဲဒါဆိုလည္း တမ်ိဳးေကာင္းမွာပါပဲ..။ အေရးၾကီးတာက ရင္ဆိုင္ ျဖတ္ေက်ာ္ လိုက္ႏိုင္ဖို႔သာ..။

ေမျငိမ္း(၂၅၊၀၃၊၀၈)

Mar 21, 2008

အိမ္

ဇာတိေျမ (သို႔မဟုတ္) အိမ္ အေၾကာင္း..တဲ့ ။ ဂ်ီးေဒၚစိုး၀ွက္က Tag လုပ္ေတာ့ ေရးဖို႔ စဥ္းစားရေတာ့တာေပါ့။

တကယ္ကေတာ့ လင္းလက္ၾကယ္စင္ေလးေျပာသလိုပဲ 'ဘ၀လက္တြဲေဖာ္' ဆိုတာေလး အရင္ေရးခ်င္တာ..:D ။ ဂ်ီးေဒၚက ေလာဘတၾကီးနဲ႔ ႏွစ္ပုဒ္ဆက္တိုက္ Tag ေတာ့လည္း တတ္ႏို္င္ဘူးေလဆိုျပီး စာရင္းရွင္းရ ေတာ့တာေပါ့။ ဒါမဲ့ ျပႆနာက က်မရဲ႕ တကယ့္ ဇာတိေျမအစစ္ မဟာရန္ကုန္ၾကီးကို က်မက မစြဲလန္းတာပါပဲ။ ဒါျဖင့္ က်မက ဘယ္ကိုစြဲလန္းလဲ ဆိုေတာ့.....။

အေဖနဲ႔အေမက ပုသိမ္ဇာတိျဖစ္ေပမဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးမွာေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕နဲ႔ လႈိင္ျမစ္(ရန္ကုန္ျမစ္)ၾကီးျခားေနတဲ့ သန္လ်င္(တညင္)မွာ အိမ္ငွားေနရပါတယ္တဲ့။ အေမက က်မကို သန္လ်င္(တညင္)က ျမိဳ႕ေဟာင္းလမ္းမွာ ေနတုန္း ကိုယ္၀န္ရတယ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက အေဖ နဲ႔ အေမ ငွားေနတဲ့ အိမ္ကေလးေဘးမွာ ျမရာပင္ေတြ ၀ိုင္း လို႔တဲ့..။ အေဖက သိပ္သေဘာက်တာတဲ့။ လမ္းထိပ္နား ထြက္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ေမြ႔ႏြန္းကုန္းတဲ့။ ဒ႑ာရီထဲမွာ ရွင္ေမြ႔ႏြန္းက မင္းနႏၵာရွိတဲ့ ဒဂုန္ျမိဳ႕ၾကီးဘက္ ထြက္ ထြက္ ေမွ်ာ္တဲ့ ကုန္းဆိုပဲ။ သန္လ်င္ကို အေဖက တဖြဖြ ေျပာ လြန္းလို႔ က်မ လူၾကီးျဖစ္မွ အဲဒီ အေဖနဲ႔အေမ အိမ္ေထာင္ဦးတုန္းကေနခဲ့တဲ့ က်မကို ဇာတိတည္ေစခဲ့ တဲ့ အိမ္ေနရာေလးနဲ႔ ေမြ႔ႏြန္းကုန္းကို သြားၾကည့္ျဖစ္ ေအာင္ ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေဟာင္းေလးက ယိုင္ေတာင္ ေနျပီ။ တကယ္ပဲ ျမရာပင္ေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းလို႔။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက ဘ၀ထဲ စိတ္အက်ဥ္းအက်ပ္ က် လြန္းျပီး တေနရာမွာ ပုန္းေနလိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္တဲ့ အခါေတြဆို.. ဘာလို႔မွန္းမသိ.. အဲဒီ အိမ္ေလးကို အျမဲ သတိရတတ္တယ္.. လြမ္းေနမိတတ္တယ္။

ေနာက္ေတာ့ က်မအသက္ ၉ႏွစ္သမီးမွာ အေဖ့အလုပ္ တာ၀န္နဲ႔ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းက ေက်ာက္မဲျမိဳ႕ကေလး ကို ေျပာင္းရတယ္။ စေနတနဂၤေႏြနဲ႔ ရံုးပိတ္ရက္ ဆက္တာ ၾကံဳျပီဆို အေဖက သီေပါတို႔ လားရႈိးတို႔ ေနာင္ခ်ိဳတို႔ တေနရာစီ လိုက္ပို႔တတ္တယ္။ အဲဒီ ျမိဳ႕ေလးမွာ ေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ က်မ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ အေဖငွားေနတဲ့ အိမ္မွာ က်မတို႔က 'ၾကီးအိမ္'လို႔ ေခၚတဲ့ ရွမ္းလူမ်ိဳး အဖြားတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ မိုးလင္း တာနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ သနပ္ခါးေတြေဖြး ေမႊးေန ျပီး ျပံဳးေနတတ္တဲ့ ၾကီးအိမ္ကို က်မ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာ။ မနက္လင္းျပီဆို.. ေခါပုတ္ေၾကာ္.. ေရေႏြးၾကမ္း.. တို႔ဟူး ေၾကာ္..။ တခါတေလ.. တို႔ဟူးေႏြး.. ဆန္ေခါက္ဆြဲ...။ က်မအၾကိဳက္ခ်ည္းပဲေပါ့..။

အဲဒီ ေက်ာက္မဲနားမွာပဲ က်မ အင္မတန္သေဘာက်တဲ့ နမ့္ဟူးေတာင္းဆိုတဲ့ရြာေလးလည္း ရွိေသးတာ..။ အဲဒီရြာကေလးမွာ က်မခ်စ္တဲ့ ျမိဳ႕မျငိမ္းက စစ္ေရွာင္ရင္း လာေနခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ သိရေတာ့ ပိုေၾကြသြားရေသးတယ္။ (အဲဒီ ရြာကေလးအေၾကာင္းေရးတဲ့ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ တင္ေပးဖို႔ရွိလို႔ အက်ယ္ မေရးေတာ့ ဘူးေနာ္)။ ခုထိ မနက္မိုးလင္း အိပ္ယာအႏိုးမွာ ေနေရာင္လင္းလင္းေအာက္မွာပဲ ရာသီဥတုေလးက ေအးစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေနရင္.. ေက်ာက္မဲ မနက္ခင္းေတြ နမ့္ဟူးေတာင္ရြာကေလးရဲ႕ မနက္ခင္းေတြကို သတိရတုန္း။ ေက်ာက္မဲအိမ္ကေလးက ေကာက္ညွင္းလဘက္ေျခာက္ ခပ္ထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူနဲ႔ ေခါပုတ္ေၾကာ္ကို သတိရတုန္း..။ လြမ္းတုန္းပါ..။

ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမျဖစ္ျပီးေတာ့ ရာထူးတိုးခ်ိန္ နယ္ေျပာင္းရမယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ ေျပာင္းခ်င္တဲ့ေနရာေတာင္းေလွ်ာက္ရမယ္တဲ့..။ အဲဒီမွာ အင္မတန္ စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ က်မက ဘယ္ေျပာင္း ရမလဲ ေရြးမရျဖစ္ေနခဲ့တာ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ကိုညီထြဋ္(ေဇာ္၀င္းထြဋ္)က ဘားအံ မွာ Stage Show ဆိုျပီးျပန္လာခါစ။ က်မကို 'ဘားအံကို ေလွ်ာက္ပါလား..'လို႔ အၾကံေပးပါတယ္။ "ဘားအံက ရန္ကုန္နဲ႔လည္း နီးတယ္.. ကရင္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ မ်က္လံုး ေတြကလည္း တကယ့္အျဖဴထည္.. ရိုးသားတာ သစၥာ ရွိတာကို ေဖာက္ျမင္ေနရတယ္.. မိုက္တယ္.. အဲဒီကို သြားပါလား.. " တဲ့။

က်မကလည္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးေပမဲ့ ရန္ကုန္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွ မေ၀းတဲ့ ကရင္ျပည္ကိုက်ေတာ့ မေရာက္ဖူးေသး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘားအံေကာလိပ္ကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့တာ။ (အဲဒီမွာ ကေလးတို႔အေဖနဲ႔ ေတြ႔ျပီး ဖူးစာဆံုေတာ့ေတာင္ ကိုညီထြဋ္ေၾကာင့္ေပါ့လို႔ လႊဲခ်လိုက္ေသးတယ္.. :P)။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ တကယ္ပဲ စြဲလန္းသြားရတဲ့.. ဘားအံ ေကာလိပ္ ေက်ာင္း၀င္းေလးရယ္.. က်မ ေနရတဲ့ အိမ္၀င္းေလးရယ္.. တကယ္ပဲ ျဖဴစင္ျပီး ခ်စ္စရာေကာင္း လွတဲ့ တပည့္ေလးေတြရယ္.. ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေတြနဲ႔ လွပသာယာတဲ့ ဘားအံျမိဳ႕ေလးရယ္.. ေမွာ္ဆန္တဲ့ ပံုသ႑န္ရွိတဲ့ ဇြဲကပင္ေတာင္ၾကီးရယ္.. စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္တဲ့ သံလြင္ျမစ္ၾကီးရယ္.. ျပီးေတာ့ ဆရာခမ္းလိတ္နဲ႔ ဘိုထီးတို႔ရဲ႕ "သံလြင္ေခ်ာင္းျခား အမွာစကား" သီခ်င္း တစ္စ..ရယ္။ ။

ဘာပဲေျပာေျပာ.. အဲဒီမွာ က်မ တသက္စာ ေမ့မရႏိုင္ေစမယ့္ ဘ၀အိမ္ေလးတခု ရွိခဲ့ဖူးတာ။ ခုထိ ျပန္ေတြးတိုင္း လြမ္းျပီး မ်က္ရည္လည္ရတုန္း..။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးဆီ ျပန္သြားခ်င္တုန္း...။

ေနာက္ေတာ့ သံလြင္ျမစ္ၾကီးကိုပဲ ျဖတ္ျပီးသြားရျပန္တဲ့ဲ့ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းေတြရဲ႕ နေဘး၊ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ ေတာအုပ္ၾကီးထဲက အိမ္ခန္းကေလး..။ တကၠသိုလ္ဆိုတာကို တကယ္ ဘုရားစူးက်ိန္ေျပာျပရမယ့္ ေနရာေလး။ သစ္ပင္အုပ္ေတြနဲ႔ လွ်ိဳေျမာင္ စမ္းေခ်ာင္းနဲ႔၊ အိမ္ေရွ႕မွာ စိုက္ခင္းပိစိကေလးနဲ႔။ မိသားတစု လံုးေထြး ပူးကပ္ျပီး အေနဆင္းဆင္းရဲရဲထဲ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ အဲဒါ လည္း ဇာတိေျမမဟုတ္ဘဲ လြမ္းရတဲ့အိမ္..။

ခုေတာ့ျဖင့္.. တကယ့္ဇာတိႏိုင္ငံနဲ႔ တကယ္ ေ၀းရျပီ ဆိုေတာ့.. က်မဘယ္တုန္းကမွ လြမ္းစရာလို႔ မထင္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ျပကိုလည္း လြမ္းရပါျပီ။ အဲဒီအခါ အိမ္အလြမ္းထဲမွာ ပုဂံ သဗၺညဳေစတီေပၚက ၾကည့္ရတဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္လည္း ပါတယ္။ ေတာင္ခၽြန္းေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ကို ဆီးၾကည့္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းလည္း ပါ တယ္၊ မန္းေလး စိန္ပန္းရပ္ထဲက ျမီးရွည္ဆိုင္လည္း ပါတယ္။ ေမျမိဳ႕က စေထာ္ဘယ္ရီေဖ်ာ္ရည္လည္း ပါတယ္။ မိထၳီလာက ႏို႔ခဲေၾကာ္လည္း ပါတယ္။ ပ်ဥ္းမနားက ခရမ္း ခ်ဥ္သီးယိုလည္း ပါတယ္။ ပဲခူးက မနီငါးဖယ္ခ်ဥ္လည္း ပါတာပဲ။ ျပည္က ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲလည္း ပါေသး။ ႏွစ္တိုင္းနီးပါး က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္ဆီကို လူသြားလမ္း ကေန ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ ေမာလည္းေမာနဲ႔ တက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း အျမဲတမ္းအတြက္ အမွတ္တရအလြမ္းေတြပဲေပါ့။

ကဲ... သမီး စိုး၀ွက္ေရ.. တကယ္ေတာ့ ဇာတိေျမကို လြမ္းေဟ့ဆို ... တကယ့္ကို လြမ္းေလာက္တဲ့ တႏိုင္ငံလံုး ဘယ္လိုကုန္ေအာင္ေရးရပါ့..။ ခုထိကို လြမ္းေနရတာေတြ မကုန္ႏိုင္ေသး..။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေျမကပဲ က်မတို႔ရဲ႕ လြမ္းစရာအိမ္ပဲ မဟုတ္လားေလ..။

ေမျငိမ္း
၂၁မတ္လ၀၈။

(ေမာ္လျမိဳင္ကမ္းနားပံုေလးက ငစေန႔လက္ရာပါ)

Mar 20, 2008

ပိုးဟပ္(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

(Edvard Munch ရဲ႕ The kiss)

ထိုညကို သူမဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္သြားႏိုင္မည္မထင္ ။
ထိုည မတိုင္ခင္က သူမစိတ္အထင္ျဖင့္ ညမ်ားစြာ…။
စင္စစ္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ည ၾကာေအာင္ ကိုကိုေက်ာ္၏ျပတင္းတံခါးတို႔ ပိတ္ေနခဲ့၏ ။

တံခါးရြက္တို႔ ပိတ္ေစ့ေနၾကေသာရက္မ်ားကို ျပကၡဒိန္မွာ သူမ မွတ္သားထားရာ မွတ္မွတ္ရရ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ရက္ ေျမာက္ ည မွာေတာ့ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနသည့္ တံခါးရြက္တို႔ ပြင့္လာခဲ့ၾကသည္။ အေမွာင္ထဲမွာ သူမအျပံဳးတို႔ ေတာက္ပေနလိမ့္မည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို တံခါးရြက္တို႔ကို ဖြင့္သူက ကိုကိုေက်ာ္ပဲ ျဖစ္ခဲ့၏။ သိပ္ေမွ်ာ္လင့္ရက်ိဳးနပ္တာပဲကြယ္ ဟု သူမႏႈတ္မွပင္ ထုတ္ေဖာ္ေရရြတ္မိေတာ့သည္။

ကိုကိုေက်ာ္က သူမ တခါမွမျမင္ဖူးေသာ သ႑န္ျဖင့္ ရွိေနသည္။ ရင္ဘတ္တြင္ စာတန္းမ်ားပါေသာ တီရွပ္ အနက္ေရာင္ လက္ျပတ္ႏွင့္ ခါတိုင္းလိုလည္း ဆံပင္ေတြ ဖရိုဖရဲ ရွိမေန။ ျပီးေတာ့ ျပတင္းအျပင္ကိုေငးေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကလည္း အေရာင္ေတြ ထြက္ေနသလိုပါပဲ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကေရာ ျပံဳးေတာ့မလိုပဲ။ ကိုကိုေက်ာ္ ေပ်ာ္ေနတာလားဟင္။

ေလအလြင့္မွာ ခန္းဆီးစလြင့္ေတာ့ ကိုကိုေက်ာ္က ခန္းဆီးစကို ေထာင့္တစ္ဖက္မွာ စုျပီး စည္းေႏွာင္၏။ ခန္းဆီးစက အသစ္ပဲ။ သည္ေတာ့မွ သူမျမင္ေနက် ျမင္ကြင္း၏ထူးျခားမႈကို သတိျပဳမိေတာ့သည္။

သူမ ျမင္ႏိုင္သမွ် အတိုင္းအတာအတြင္းရွိ ကိုကိုေက်ာ့္အခန္းက အျပင္အဆင္ႏွင့္အတူ အေရာင္ပါ ေျပာင္းလဲ ေနသည္ပဲ။ အခါတိုင္း စိမ္းျပာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နံရံက ခုေတာ့ ျပာလြင္လို႔။ ေနာက္ျပီး အခန္းေျခရင္းမွာ ဗီရိုၾကီး တစ္လံုးကို တစ္စြန္းတစ္စ ျမင္ေနရျပန္သည္။

ကိုကိုေက်ာ္ စာမဖတ္ေတာ့ဘူးလား…ဟင္။ ဒါမွမဟုတ္ ဂစ္တာမတီးေတာ့ဘူးလား။ တီရွပ္ အနက္ေရာင္ ေၾကာင့္ပဲလား၊ ညမီးေရာင္ေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မသိ။ ၀င္း၀ါေသာ ကိုကိုေက်ာ့္ လက္ေမာင္းသားေတြက စိုလက္ေနၾက၏။ ထိုလက္ေမာင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားခ်င္လွသည္။

ေဖေဖ့ကို မွီတြယ္အားကိုးသလို အားရွိမွာပဲ ထင္သည္။ ကိုကိုေက်ာ္က သူမရွိရာ ျပတင္းကို တခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ လိုက္သည္။ အို …. သူမမ်က္လံုးေတြမ်ား သိပ္ေတာက္ပေနရင္ သူ ျမင္သြားေတာ့မည္။ မ်က္လႊာကို ပိတ္ခ်ဖို႔ သူမစဥ္းစားမိသည္။

အို ….. မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကိုကိုေက်ာ့္အနားမွာ စကားေတြေျပာလို႔၊ သီခ်င္း နားေထာင္လို႔၊ ေမေမႏွင့္ အစ္ကိုေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေတြကို တိုင္ေျပာဖို႔၊ ေဖေဖ့ကို လြမ္းေၾကာင္းေတြေျပာဖို႔၊ ေနခ်င္တယ္မဟုတ္လား။

ခင္ေထာင္ထဲမွ လွမ္းဆြဲလိုက္လွ်င္ ၾကိဳးခလုတ္ကေလးျဖင့္ အခန္းမီးကို ဖြင့္ႏိုင္သည္ပဲ။ အဲသည့္အခါ မီးျပတိုက္က မီးေလး လင္းလာသလို သူမကို ကိုကိုေက်ာ္ျမင္မွာ မုခ်ပဲ။ အေထြးေလးက သတၱိရွိေနျပီလား။ သူမကိုယ္ သူမ ျပန္ေမးေနမိသည္။ အေမႏွင့္ အစ္ကိုေတြ သိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ သူမကို “နင္က အားကိုးရွိလို႕ စြာတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား” ဟု အေဖကြယ္ရာတြင္ မာန္မဲသလို ၀ိုင္းေအာ္ၾကဦးမွာပဲ ထင္သည္။

ဟင္ … အဲသည္လိုဆို ကိုကိုေက်ာ့္ကို ဖက္တြယ္ထားလိုက္မွာေပါ့ေနာ္။ ေဖေဖသိရင္ေရာ ေဖေဖ့အျပင္ ေနာက္ တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရွာမလား။ ေဖေဖ့ကို ပိုခ်စ္တာပါလို႔ ေခ်ာ့ရမွာေပါ့ေနာ္။

ကိုကိုေက်ာ္ကေကာ…။ အေထြးေလးကို ခ်စ္မွာပါပဲ ။ အေထြးေလးက လိမၼာတာပဲ ။ ဒီမွာေနဆို ေနတာပဲ ။ ဒီလိုလုပ္ဆို လုပ္တာပဲ ။ မယံုရင္ ေမေမတို႔ကို ေမးၾကည့္ပါလား ။

ျပီးေတာ့ ကိုကိုေက်ာ္က သိပ္ၾကင္နာတတ္ပံုရတာပဲ။ ျခင္ကိုက္တာကိုေတာင္ မရိုက္ဘဲ လက္နဲ႔ယက္ျပီး ေမာင္းထုတ္တာ အေထြးေလးျမင္ဖူးတာပဲေနာ္။

ႏိုင္လြန္ဇာျခင္ေထာင္၏ ေထာင့္ဘက္အျပင္မွာ ျခင္ေထာင္သားနဲ႔ ကပ္ျပီး ၾကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္း ရွိေနသည္။ ထိုၾကိဳးေလးကိုဆြဲလိုက္လွ်င္ ကလစ္ခနဲ အသံျမည္ျပီး မီး၀ါကေလး ပြင့္သြားမည္။

ထိုအခါ သူမကို ကိုကိုေက်ာ္ ျမင္ေတာ့မည္။ သူမက ျပံဳးျပျပီး “ကိုကိုေက်ာ္ကို အေထြးေလးခ်စ္လို႔”ဟု ေအာ္ေျပာခ်င္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ “အေထြးေလးက ကိုကိုေက်ာ္နဲ႔ ေနခ်င္လို႔ ” ဟု ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ။ ကိုကိုေက်ာ္က ႏူးႏူးညံ့ညံ႔ ျပံဳးျပလိမ့္မည္ ထင္သည္။

ခ်က္ခ်င္းပဲ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္လာသည္။ သည္ေတာ့ အသံထြက္ေအာင္ပင္ ရယ္ေမာ ေပ်ာ္ရႊင္မိေတာ့သည္။ ကိုကိုေက်ာ္.. ကိုကိုေက်ာ္… ဟုလည္း စမ္းေခၚၾကည့္ေနမိေသးသည္။

သို႕ေပမဲ့ “ကိုကိုေက်ာ္၊ ကိုကိုေက်ာ္” ဟူေသာ သူမ၏ ခပ္ဖြဖြေရရြတ္သံက တျဖည္းျဖည္း တုန္လႈပ္ တိုးတိတ္ သြားရသည္။ သူမ၏ တြယ္တာေရရြတ္မႈကို သိပ္လွသည့္ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္က ေခ်မႈန္း ဖ်က္ဆီး ခဲ့သည္။

သူမ၏ ၾကည္ႏူးသာယာဖြယ္ ျမင္ကြင္းေအာက္ကို ထိုမိန္းမက တေရြ႕ေရြ႕၀င္လာသည္။ ေပ်ာ့ႏြဲ႕ေသာ အကၤ်ီရွည္ဖားလ်ားႏွင့္ ဆံပင္တို႔ဖြာက်ဲေနေသာ္လည္း ထိုမိန္းမက လွပလြန္းေနသည္။ ျပီးေတာ့ ညံ့ညံ့ သက္သက္္ ျပံဳးလို႔ ။

ကိုကိုေက်ာ့္ အနားကို ညင္ညင္သာသာ ေလွ်ာက္လာေနတာ။ ၾကည့္စမ္း... ထိုမိန္းမ လာေနသည္ကို လွည့္မၾကည့္ပါဘဲ ကိုကိုေက်ာ္က သိသေယာင္ ျပံဳးေနျပန္၏။ ကိုကိုေက်ာ္က သေဘာက်တယ္လား ။ ဟုတ္လား.. ။ သူမ လက္သီးက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္မိသည္။

အို … မဟုတ္ေသးပါဘူး ၊ ကိုကိုေက်ာ္႕ႏွမေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ အို.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုကိုေက်ာ့္ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေစခ်င္ဘူးေနာ္ ။ ထိုမိန္းမက ကိုကိုေက်ာ့္ ေနာက္ပါးမွ နီးကပ္စြာ ရပ္လိုက္သည္။ ေဟာ … ကိုကိုေက်ာ္က ငဲ့ၾကည့္လိုက္၏။ ၾကည့္စမ္း၊ ႏွစ္ေယာက္သား ျပံဳးလို႔။ မိန္းမငယ္၏ အျပံဳးကေတာ့ မပြင့္တပြင့္ပဲ။

ထိုမိန္းမက ေခါင္းကို ငံု႕ခ်လိုက္ကာ ကိုကိုေက်ာ္ ပခံုးလက္ျပင္မွာ ပါးအပ္လိုက္ျပန္ သည္။ ကိုကိုေက်ာ္က ကိုယ္ကို လွည့္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွ အပူလံုးတစ္ခု လည္မ်ိဳဆီ ေဆာင့္တက္ လာသည္။ သူမၾကည့္ဖူးေသာ ရုပ္ရွင္ကားေတြထဲမွ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးေတြကို သတိရမိသည္။

ကိုကိုေက်ာ္က ေခါင္းငံု႕ထားေသာ ထိုမိန္းမ၏ မ်က္ႏွာကို ေမးဖ်ားမွပင့္ကာ ေမာ့ေစသည္။ ၾကည့္စမ္း ၊ လွလိုက္တဲ့ မိန္းမ။ ပိန္ခ်ိဳင့္ေနေသာ အေထြးေလး မ်က္ႏွာႏွင့္ေတာ့ ကြာလွေပါ့ ။

တစ္ခုခုကို ၾကိဳသိေနသလို သူမ တုန္လႈပ္လာသည္။ သူမ ကိုကိုေက်ာ့္ကို အျပီးတိုင္ ဆံုးရႈံးေတာ့မည္။ ဒါ … ေသခ်ာသည္ ။ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ ဆို႔နင့္လာသည့္ တံေတြးတို႔ကို ခက္ခက္ခဲခဲ မ်ိဳလိုက္ရသည္။

ထိုမိန္းမက မ်က္လႊာကို ဖိပိတ္လိုက္သည္။ ကိုကိုေက်ာ္ မ်က္ႏွာက ထိုမ်က္လႊာေတြထံ ကပ္သြားေနသည္။

သူမလည္ပင္းမွာ ယားယံလာသည္။ ရုတ္တရက္ လည္ပင္းကို အလန္႔တၾကား စမ္းမိေတာ့ အခြံမာေအးေျခာက္ေျခာက္တစ္ခုကို ထိမိသည္။ သူမ ဘယ္တုန္းက ျခင္ေထာင္အျပင္ကုိ ေရာက္ေနလဲ။ သူမလည္ပင္းဆီ ေရာက္ေအာင္ ထိုပိုးဟပ္ ဘယ္တုန္းက တက္လာေနသလဲ။

သူမ ဖယ္ပစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားစဥ္မွာပင္ ကိုကိုေက်ာ့္ထံမွ မ်က္လံုးခြာမရ။ ကိုကိုေက်ာ္က ထိုမိန္းမပါးကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းလိုက္သည္။ သူမ၏ပါးျပင္သို႔တိုင္ စူးယားေသာ အေတြ႔က တြားတက္လာသည္။

အမယ္ေလး …. ‘ပိုးဟပ္’ ၊ သူမ ခုမွ သတိ၀င္လာသူလို ေၾကာက္လန္႔ရေတာ့သည္။ သူမ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ လိုက္မိစဥ္မွာေတာ့ “မိအေထြးေလး ဘာျဖစ္ျပန္လဲ”ဟူေသာ ေမေမ့အသံႏွင့္အတူ သူမ၏ အိပ္ခန္းတံခါး ေသာ့ဖြင့္သံကို ၾကားရျပီး သူမအရာရာကို ေခတၱ ေမ့ေပ်ာက္သြားရေတာ့သည္။

+++++


ထိုညက သူမသတိျပန္ရခ်ိန္မွ စကာ ယေန႔ထက္တိုင္ သူမ၏ျပတင္းတို႔ကို သူမ မလွစ္ရဲေတာ့။ ထိုစဥ္မွစ၍ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ တြားတက္ကာ သူမ၏ပါးကို ကုတ္ျခစ္ေသာ အိပ္မက္ကို မက္ေလ့ရွိလာခဲ့သည္။ အိပ္မက္ဆံုး ခါနီးလွ်င္ေတာ့ ထိုပိုးဟပ္က ကိုကိုေက်ာ္ျဖစ္သြားရာ ထိုအိပ္မက္ကို သူမ မေၾကာက္ခဲ့ေခ် ။ သို႔ေပမဲ့ လက္ေတြ႕ ဘ၀ကိုေတာ့ ပို၍ နာက်ည္းတတ္လာခဲ့သည္။

တကယ္ဆိုလွ်င္ အျမဲလို ေဖေဖ့ကို တမ္းတေနရေသာ သူမအတြက္ေတာ့ အလြမ္းဆိုတာက မစိမ္းခဲ့ပါ။ သို႔ေပမဲ့ ကိုကိုေက်ာ့္ကို လြမ္းရျခင္းကေတာ့ျဖင့္ ႏွေမ်ာတသျဖစ္ရျခင္းေတြ၊ ျပန္လည္ ရယူလိုစိတ္ေတြ၊ တစ္စံုတစ္ရာကို ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ျခင္းေတြျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ကာ ခံစားရတာ ခက္ခဲပင္ပန္းလွသည္။

ျပီးေတာ့ ေရငတ္ျခင္းေတြ၊ ေခၽြးေစးထြက္ျခင္းေတြ ျပန္လည္ၾကီးစိုးလာကာ သူမ၏ညတို႔က သူမကို ျပန္လည္ ေျခာက္လွန္႔လာၾကျပန္၏။ သူမသာ တျခား မိန္းမငယ္မ်ားလိုပင္ က်န္းမာ သန္စြမ္းေသာ၊ မူမွန္စိတ္မ်ိဳးရွိသည္ဟု သတ္မွတ္ခံရေသာ၊ ျပင္ပကို သြားလာခြင့္ရေသာ အေျခအေနကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရလွ်င္ အင္မတန္ က်ဥ္းေျမာင္း ေသာ သူမ၏လက္ရွိပတ္၀န္းက်င္၌ သူမ ယခုေလာက္ စိတ္အက်ဥ္းက်လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု မၾကာခဏ ေတြးမိ တတ္သည္။

ခုေတာ့ ထိုဘ၀ထဲက ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ေတာ့ျဖင့္ သူမ ဘယ္ေသာအခါမွ တတ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ သူမက အင္အားခ်ည့္နဲ႔လွသူ မဟုတ္လား။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေမာင္ေမာင္ဦးကို ရွံဳးနိမ့္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္မည္။ ျပီးေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဦးသည္ သူမအတြက္ေတာ့ ပထမဆံုး ပိုးဟတ္လူသားလည္း ျဖစ္သည္။

+++++

ေမာင္ေမာင္ဦးက ေမေမ၏ ကစားေဖာ္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူမထက္ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္သာ အသက္ပို ၾကီးႏိုင္ ေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္ေနေသာ စီးပြားေရးသမားတစ္ဦး ျဖစ္၏။ သူသည္ မ်က္လံုး ေတာက္ေတာက္ရွိျပီး အသားေရာင္က ထာ၀စဥ္ နီစပ္စပ္ရွိေနတတ္၏။

သူ၏မ်က္လံုးကို ပင့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အၾကည့္ခံရသူအေနျဖင့္ တုန္လႈပ္သြားႏိုင္၏။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ဗီဒီယို ၾကည့္ဖို႔ အခန္းျပင္ထြက္ကာ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းသို႔ဆင္းတိုင္း သူမကေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဦး၏ မ်က္လံုး ေအာက္၌ တုန္လႈပ္ရတတ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဦးထံ၌ သူမ သာယာေက်နပ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္။ ကိုကိုေက်ာ့္အေပၚ ခံစားရသလို ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးရျခင္းလည္းမရွိ။

သို႔ေပမဲ့ ထိုေမာင္ေမာင္ဦးက သူမကို သေဘာက်သည္တဲ့။ ေမေမကပင္ သူမ၏က်န္းမာေရး ခ်ဴခ်ာခ်ိဳ႕တဲ့၍ ေက်ာင္းပညာပင္ ဆက္မသင္ႏိုင္သည့္ သမီးအေထြးေလးကို ထိုေမာင္ေမာင္ဦးက သေဘာက်သည္၌ ပီတိ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

သို႕ေပမဲ့ ေမာင္ေမာင္ဦးကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရျခင္းကေတာ့ သူမ အျပစ္သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထိုေန႔က ေမေမတို႔၏ ကစား၀ိုင္းစခ်ိန္ ေနာက္က်ခဲ့၏။ ေမေမကလည္း အျပင္ထြက္သြားရာမွ ျပန္မေရာက္ေသး။ ျပီးေတာ့ တိုက္ဆိုင္လွစြာ ေမာင္ေမာင္ဦးက အေစာဆံုးေရာက္လာခဲ့သည္။ ကစားပြဲလုပ္ေနက် ထမင္းစားခန္း၌
ေမာင္ေမာင္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ရွိေနသည္မွန္းသိလ်က္ႏွင့္ အေရာက္ သြားခဲ့သည့္ သူမ အျပစ္ပဲေပါ့ ။

သိပ္မလိုအပ္လွပါဘဲႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ဦးေက်ာေပးထိုင္ေနေသာ ေရခဲေသတၱာရွိရာ သူမ လွမ္းသြားမိစဥ္ ေမာင္ေမာင္ဦးက ထံုးစံအတိုင္း မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္၏။ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းတို႔က ခပ္နီနီရွိသည္။ ကိုကိုေက်ာ္ႏွင့္ တူသည္ထင္၏။ သူမ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္လာသည္။

ဘြားေလးကေျပာဖူးသည္။ ေမာင္ေမာင္ဦးက စာရိတၱမေကာင္းဘူးတဲ့၊ ေပြတယ္တဲ့။ သူက ခပ္ယဲ့ယဲ့ ျပံဳးျပလာ သည္။ ကိုကိုေက်ာ္ကေတာ့ ျပံဳးမျပဖူးဘူးေနာ္။

ခုအခ်ိန္မွာ သူမအနည္းငယ္ဖ်ားေနသည္။ ျပီးေတာ့ ကိုကိုေက်ာ့္ကို သတိရလြန္းေနသည္။ ေဖေဖ့ကိုလည္း တမ္းတသည္။ စကားေတြေျပာဖို႔ေပါ့ ။ တကယ့္ကို သူမ ရင္ထဲ သိမ္းထားသမွ် စကားေျပာဖို႔၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဘြားေလး ရွိမေနတာဘဲ။ ေမာင္ေမာင္ဦးကို စကားေတြ ေျပာခ်င္လာသည္။ ထို ဆႏၵႏွင့္ပင္ သူမ ျပန္ျပံဳးျပ လိုက္သည္။ သူက မ်က္လံုးေတြကို ေမွးစင္းလို႔ ၾကည့္လာ၏။ သူမရင္၌ တဆတ္ဆတ္ ခုန္လာသည္။

“အေထြးေလးကို ပိုးဟပ္ေတြက ႏွိပ္စက္လာျပန္ျပီ”။
သူမအသံက ဗလံုးဗေထြး ထြက္သြားသည္။
“အိပ္မက္ေတြလည္း သိပ္မက္တယ္”။
တကယ္ပဲ အသံက ရယ္ခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ သံစဥ္မညီမညာ ျဖစ္ေနသည္ ထင္၏။ ပံုမွန္ျဖစ္ ေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္။
“ကိုကိုေက်ာ္လည္း အျမဲပါတယ္ သိလား”။
သူမစကားက အဆက္အစပ္ကြာသြား၍လား မသိ၊ ေမာင္ေမာင္ဦးက ျပံဳးလိုက္သည္။

မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေမာင္ေမာင္ဦးက ကိုကိုေက်ာ့္ကို သိပါ့မလား။ သူမ ေခါင္းမူးလာသည္။ ညက သူမ အိပ္ပ်က္ ခဲ့သည္ပဲ။ အိပ္မက္မက္အျပီး ျပန္အိပ္မရျဖစ္ေနခဲ့တာ သံုးနာရီနီးပါး ၾကာခဲ့၏။ ေမာင္ေမာင္ဦးနံေဘးက ကုလားထိုင္မွာ သူမ ၀င္ထိုင္လိုက္မိသည္။ သူက ခပ္ေငးေငး စိုက္ၾကည့္ကာ သူမဆံပင္ေတြကို ခပ္ဖြဖြ တို႔ထိ လာသည္။ ေဖေဖ့လိုပဲ သူက ၾကင္နာတတ္တယ္လား။

“အေထြးေလးက အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ အစ္ကိုေလးကို သိပ္မုန္းတာ၊ ေမေမ့ကိုလည္း မခ်စ္ဘူး”

စကားေျပာေနရတာ ရင္ေပါ့သည္။ သူက သူမ၏ လက္ဖမိုးကို ပြတ္သတ္ေန၏။

ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး ေမာင္ေမာင္ဦးက သူမ၏အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္လာသည္ မသိ။ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး စူးစူးႏွင့္ ဆံပင္ၾကမ္းၾကမ္းတို႔ သူမပါးျပင္ႏွင့္ လည္ပင္းကိုလာ ပြတ္သတ္မိေတာ့မွ သူမ သတိရကာ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ဟစ္မိေတာ့သည္။

သူမ၏ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ပါးစပ္ကို ေမာင္ေမာင္ဦးက သူ၏လက္ၾကမ္းၾကီးမ်ားႏွင့္ ဆို႔ပိတ္ထားစဥ္ သူ၏ မ်က္လံုးတို႔က ခ်င္းခ်င္းနီေနၾက၏ ။

သူမ ရြံရွာ စက္ဆုပ္စြာ ဆက္ျပီး ေအာ္ဟစ္ရုန္းကန္မိျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူမ၏ ပါးျပင္ႏွင့္ ေမးရိုးတို႕ ျပင္းထန္စြာ နာက်င္ျပီး မ်က္လံုးထဲ၌ မီးေတာက္တစ္ခု ထေတာက္ေအာင္ သူက ရိုက္ႏွက္ျပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေနမိေပမဲ့ သူမအသံတို႕ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုညက အဖ်ားၾကီးျပီး ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ဟစ္ေတာ့ ပိုးဟတ္ၾကီးဟုသာ စူးစူး၀ါး၀ါး ေရရြတ္ခဲ့သည္ဟု သူမကို တာ၀န္ယူျပဳစုရသူ ေဆးေဖာက ျပန္ေျပာျပ၏။

ထို အျဖစ္အပ်က္ကို ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾက။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း သူမ မတိုင္တန္းရဲခဲ့။ သူက သတ္ပစ္မယ္ဟု ေျပာသြားသည္ ထင္၏။ အဲဒီေန႔၏ ေနာက္တစ္ညမွစကာ သူမ၏ အိပ္မက္ထဲမွာ ဧရာမပိုးဟပ္ၾကီးတစ္ေကာင္ ပါလာေတာ့တာျဖစ္သည္။ ထို ပိုးဟပ္ၾကီးက ဒရက္ကူလာလို ေသြးစုပ္တတ္၏။ ေမာင္ေမာင္ဦးလို ႏႈတ္ခမ္းေမြး စူးစူးမ်ားလည္းရွိ၏။

ျပီးေတာ့ အိပ္မက္၏အဆံုးထိတိုင္ မမက္ရဲဘဲ ပါးျပင္ေပၚ ထိ္ုပိုးဟတ္ၾကီး ေရာက္လာသည့္အခိုက္မွာပဲ အိပ္မက္က ရပ္တန္႔သြားေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္မွာေတာ့ ေရငတ္ေမာပန္းျပီး ဆီးသြားခ်င္ျဖစ္လာမည္။ ျပင္ပက တကယ့္ ပိုးဟပ္တို႔ေၾကာင့္ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္း ထမည္။ တခါတရံ ေၾကာက္လြန္းမက ေၾကာက္လာေတာ့ ေဖေဖ့ကို တမ္းတကာ ငိုမိမည္။ ေမေမ့အေျပာအရ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ ျပန္လာမည့္ အေဖကို ေစာင့္ခ်င္စိတ္ ေတြေၾကာင့္ လက္ရွိဘ၀ ထဲမွ လည္း သူမ ထြက္မသြားရဲပါ ။ သူမ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေတာ့ျပီလား။

+++++++

ေရငတ္လာျပန္ျပီ။ ေခၽြးတို႕စို႕လာစဥ္ ဆီးသြားခ်င္လာျပန္၏။ သူမ ေသာက္ရေသာ ေဆးတစ္မ်ိဳးက ဆီးသြားေစသည္တဲ့။ ေလးလံေနေသာ မ်က္ခြံတို႔ကို အားတင္းဖြင့္ေတာ့ မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးတို႔ က်ိန္းစပ္၏။ ခုန အိပ္မက္မွာေတာ့ ပိုးဟပ္က သူမ ေျခဖမိုးေပၚကိုသာ ေျပးလႊားတက္လာတာ။ မ်က္ႏွာသို႕တိုင္ မေရာက္လိုက္။ သူမက လန္႕ဖ်ပ္ ခါထုတ္ရင္း အမွတ္တမဲ့ ခုန္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကို နင္းမိသြား၏။

ဗ်စ္ကနဲ အသံျမည္ကာ ထိုပိုးဟပ္ၾကီး၏ ခႏၶာကိုယ္ ပိျပားသြားျပီး လူေတြလိုပဲ ေသြးေတြ၊ အူအေခြေတြ ထြက္လာသတဲ့။သူမက သေဘာက်ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္မိစဥ္ အိပ္မက္မွ ႏိုးလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ခုပင္ စိတ္ထဲ၌ ေပ်ာ္ေနေသးေတာ့။ သို႔ေပမဲ့ အငံု႕လန္႕စိတ္ကေတာ့ မကုန္ခ်င္။ ေဘးနံရံေတြမွာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ ထူးဆန္းလွစြာပင္ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္မွ ရွိမေန။ ၾကမ္းျပင္မွာေတာ့ ေဆးေဖာ လုပ္ေပးထားသည့္ ပိုးဟပ္ တားေဆးျဖဴျဖဴေတြ ေဖြးေန၏။ အေတာ္ၾကာၾကာ ေစာင့္ၾကည့္သည့္တိုင္ တစ္ေကာင္တစ္ေလမွ ထြက္မလာၾက။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေရာ…။ အသက္ကိုပင္ ဖြဖြရွဴကာ နားစြင့္ေပမဲ့ ထိုအေကာင္တို႕၏ ေျခသံ၊ ေတာင္ပံသံ လံုး၀ မၾကားရ ။ သူမထံ၌ စြန္႕စားလိုစိတ္ေတြ ရွိေနပါလား။

အိပ္မက္မွာ ပိုးဟပ္ၾကီးကို ႏို္င္ခဲ့တာပဲေလ။ ကိုယ္တိုင္ပင္ သတိမမူမိစြာ သူမေျခလွမ္း တို႔က ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ ဦးတည္ေနသည္။ တံခါးတြန္းဖြင့္ စဥ္မွာေတာ့ လန္႔ေနေသး၏။ သူမ၏ ဖိနပ္သံကလြဲ၍ ဘာသံမွရွိမေန။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျခလွမ္းသံုးလွမ္း အ၀င္မွာပဲ ရုတ္တရက္ သူမေအာက္ကို ပိုးဟပ္ တစ္ေကာင္ ေျပး၀င္လာသည္။ ေရွာင္ေပမဲ့ မမီေတာ့။ ဗ်ိကနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ျဖဴပ်စ္ပ်စ္ အရည္ေတြ ထြက္ကာ တစ္ေကာင္ မရႈမလွ ေသသြားသည္။


ၾကည့္ေနရင္းပင္ ထိုျဖဴပ်စ္ပ်စ္အရည္ေတြက နီေစြးေသာေသြးေတြြ ျဖစ္သြားျပန္၏။ သူမ ေက်ေက်နပ္နပ္ျပံဳးကာ ေျခဆက္လွမ္း၏။ ရုတ္တရက္ ေနာက္တစ္ေကာင္ အိမ္သာေၾကြခြက္မွ ေျပးဆင္းကာ သူမေျခလွမ္းေအာက္ကို ၀င္လာျပန္၏။ ေနာက္တစ္ေကာင္ ေသြးခ်င္းခ်င္း နီျပန္ျပီ။ တျဖည္းျဖည္း သူမ ေပ်ာ္လာ၏။ ဒီည ဘာျဖစ္ေနသလဲ၊ ပိုးဟပ္ေတြက သူမကို အရႈံးေပးကာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အနင္းသတ္ ခံေနၾကတာပဲ။ ျပီးေတာ့ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းလွသည္။

ေမေမ ဆူဦးမလား။ အစ္ကိုေတြက ပိုဆိုးတာေနာ္။ ဒုကၡပဲ…။ ေသသြားခဲ့ေသာ ပိုးဟပ္ႏွစ္ေကာင္ကို လွည့္ၾကည့္ မိ၏။

ျမတ္စြာဘုရား… ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္က အစ္ကိုၾကီးလို မ်က္လံုးျပဴးႏွင့္၊ ေနာက္ထပ္ တစ္ေကာင္က အစ္ကိုေလး လို ေျခတံလက္တံရွည္ရွည္။ ဒါ ….. အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ အစ္ကိုေလးပဲ။ သူမ သေဘာက်သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ ပိုးဟပ္ေတြ ၀င္ေျပးလာၾကျပန္သည္။ သူမ မေရွာင္ေတာ့။ သူမ၏ မ်က္လံုးထဲမွာ ပိုးဟပ္ေတြ အတံုးအရံုး။ ေမာင္ေမာင္ဦး ၊ ကိုကိုေက်ာ္ႏွင့္ သူ၏ မိန္းမငယ္တို႔ အတံုးအရံုး။

သူမႏိုင္ျပီ ။ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္မိေတာ့သည္။
ၾကည့္စမ္း...၊ ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုး သူမမုန္းသူတို႕၏ ရုပ္အေလာင္မ်ားေဖြးလို႔၊ ၀မ္းေျမာက္ ေက်နပ္စြာ သူမ အသံကုန္ျခစ္ ဟစ္ေအာ္မိေတာ့သည္။

+++++++

သူမ၏ ေအာ္ဟစ္သံအဆံုးမွာ တံခါးဖြင့္သံေတြ ဆက္တိုက္ၾကားလိုက္ရသည္။ ေမေမ … အစ္ကိုၾကီး၊ အစ္ကိုေလး၊ ေဆးေဖာ နဲ႔ မာလီၾကီး။ လူေတြ အမ်ားၾကီးပါလား။ လူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ပိုးဟပ္ေတြပါ။ ၾကည့္ပါလား…. ညည္းတြားသံေတြေပးလို႔ ေျပး၀င္လာၾကတာ ။ သူမ ၾကိဳးစားပမ္းစား နင္းသတ္ေနမိျပန္သည္။

အေထြးေလး သိပ္အေျခအေနဆိုးေနျပီတဲ့…။ သူမပါးစပ္ကို အစ္ကိုၾကီးက အတင္းလာပိတ္သည္။ အိုး…. ၾကမ္းတမ္းလိုက္တဲ့ အေတြ႕။ ပိုးဟပ္အစစ္ပဲ။ မေကာင္းဆိုး၀ါးနံ႔ကလည္း ရေသးရဲ့…။ အစ္ကိုေလးက အတင္း ဖမ္းခ်ဳပ္ျပန္၏။ ေဆးရံုပို႔မယ္တဲ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေခါင္းထဲမွာ မူးေ၀လာသည္။

+++++++

သူမ ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရသည္က သူမကိုယ္တိုင္ ဖိနင္းသတ္ခဲ့ေသာ အေလာင္းေကာင္မ်ားမွ အသက္ျပန္ ၀င္ကာ ထိုပိုးဟပ္မ်ားက သူမကို တေရြ႕ေရြ႕ ဆြဲေခၚသယ္ေဆာင္ သြားေနတာပဲျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ အေၾကာက္ၾကီး ေၾကာက္ကာ သူမ အရာရာကို ေမ့သြားေတာ့သည္။

(ဒီက ပံုပါ)

ေမျငိမ္း
၁၉၉၀၊ ဇန္န၀ါရီ၊ မေဟသီမဂၢဇင္း။

Mar 19, 2008

ပိုးဟပ္(အပိုင္း-၂)


တကယ္ေတာ့ ကိုကိုေက်ာ္ကို စေတြ႔ရသည္ကပင္ ပုိးဟပ္မ်ားႏွင့္ ယွဥ္တြဲကာ ေနခဲ့၏။
ထိုေန႔က သူမ၏ အိပ္ခန္းမွာ ပိုးဟပ္ပ်ံ တစ္ေကာင္ ရွိေနခဲ့၏။ ထို ပိုးဟပ္ပ်ံက တ၀ွီး၀ွီးႏွင့္ ဟိုမွသည္ ေျပးလုိက္၊ နားလုိက္၊ အိပ္ခန္းတံခါးကလည္း ပိတ္ထားသည္မို႔ ထိုသတၱ၀ါ အတြက္ ထြက္ေပါက္ ပိတ္ေနျပန္သည္။
သူမက စာၾကည့္စားပြဲမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနစဥ္ျဖစ္ရာ ရုတ္တရက္ ဘယ္ကထြက္လာမွန္းမသိသည့္ ထိုအေကာင္ကို ကာကြယ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မမီျဖစ္သြား၏။ ရုတ္တရက္ သူမ ပခံုးစြန္ဖ်ားမွာ သူလာကပ္ေတာ့မွ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထေျပးမိသည္။
ေျပးေတာ့လည္း သူမ အိပ္ယာနဲ႔ ကပ္ေနေသာ ေခါင္းရင္းက ျပတင္းေပါက္ေဘးကို ကပ္မိသည္။ ဟုတ္သားေပါ့။ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လုိက္ႏုိင္လွ်င္ ထိုအေကာင္ အလြယ္တကူ ထြက္သြားႏုိင္ဦးမည္။ ျပတင္းကို ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းဖြင့္ကာ လက္တစ္ကမ္းစာသာ ေ၀းေသာ ျခင္ေထာင္ကို မ တင္ကာ သူမ အိပ္ယာထဲ အျမန္ဆံုး ၀င္ႏုိင္ဖို႔ သာ ႀကိဳးစားရမည္။ ၀ွီးခနဲအသံႏွင့္အတူ ပိုးဟပ္က သူမ ဖြင့္လိုက္ေသာ ျပတင္းေပါက္တံခါးရြက္မွာ သြားကပ္ သည္။
တခ်ိန္တည္းလိုပဲ သူမ အိပ္ယာထဲ အေရာက္ ၀င္လိုက္ႏိုင္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ ဓေလ့အတိုင္း ျခင္ေထာင္ ေၾကာင့္ လံုျခံဳသြားမႈကို အားကိုးကာ သူမ ရြံ႕မုန္းလွေသာ ထို အေကာင္ကို လုိက္ၾကည့္မိသည္။
ၾကည့္ပါလား...၊ ႏွာေမာင္းတံ တစ္စံုက လႈပ္ၿငိမ့္ လႈပ္ၿငိမ့္ႏွင့္ ေျခေခ်ာင္းေတြကလည္း အၿငိမ္မေန၊ တရြရြႏွင့္။ အဲဒီ သူ႔ခႏၶာကုိယ္က အခြံမာ ေတာင္ပံကေရာ ဘယ္ေလာက္ ေျခာက္သေယာင္းေယာင္း ႏုိင္သလဲ။
အသည္းယားစရာ။ အျပင္ေလထုထဲကို ပ်ံပါေတာ့လား။ နင့္အတြက္ ပိုေတာင္ လြပ္လပ္ဦးမွာ။ သစ္ရြက္ေတြ၊ ညပိုးဖလံေတြ ကိုေတာင္ စားရဦးမွာ။ ငါ့အခန္းထဲမွာဆို ေတာ္ၾကာေနရင္ ဘြားေလးက Shell-tox ေတြ၊ ေလးညွင္းပြင့္ေတြ ၾကဲပက္ပစ္လုိက္မွာ။ နင့္ကို အႏၲရာယ္ေတာင္ ေပးႏုိင္ေသး။ ပိုးဟပ္ကေတာ့ ၿငိမ္ေနဆဲပင္။
သူမ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ အဲသည္ အခ်ိန္မွာပဲေပါ့။ ကိုကိုေက်ာ္က ပိုးဟပ္ပ်ံ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္သြားသလဲ ဆိုတာကို သူမ ေမ့သြားေအာင္ တတ္ႏုိင္ခဲ့တာ။
+++++
ျခင္ေထာင္ထဲမွတဆင့္ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ျမင္ႏုိင္ေသာ တဘက္ျခံကို သူမ ေငးေနမိဆဲ။ သူမ၏ မ်က္လံုးေတြကို ေအာက္ကို ကိုကိုေက်ာ္ ၀င္လာ ခဲ့တာေပါ့။
တဘက္ျခံမွ ႏွစ္ထပ္တုိက္၏ သူမ အိပ္ခန္း ျပတင္းထက္ အနည္းငယ္ နိမ့္ေသာ ျပတင္းေပါက္ တစ္ဖက္မွာ သူမကို လႊမ္းမိုးႏုိင္သည့္ လူငယ္တစ္ဦး ရွိေနသည္ဟု သူမ တခါမွ မသိဖူးခဲ့။ (ထိုလူငယ္ကို တစ္ေယာက္က လွမ္းေခၚသည္ကို သူမ ၾကားရ၍ သူ႔ အမည္ ကိုကိုေက်ာ္ဟု သိခဲ့ရသည္။)
ထိုစဥ္က ေႏြအပူေၾကာင့္ပဲလား မသိ။ ကိုကိုေက်ာ္က အခန္းျပတင္း၏ ဇာခန္းဆီးကို ေထာင့္ဘက္ကပ္ကာ စည္းေႏွာင္ထားခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူသည္ စာၾကည့္ စားပြဲ၌ ထိုင္ေနပံု ရသည္။ မီးေရာင္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထားရသည္မို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို ထင္ထင္ရွားရွား လင္းလင္းပပ ျမင္ေနရသည္။ တၿခံႏွင့္တၿခံ မေဝးလွသည္မို႔ မ်က္ႏွာရိပ္ကိုပင္ ျမင္သာ၏။ သူက စိတ္ပါဝင္စားစြာ စာဖတ္ေနတာျဖစ္သည္။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းမွာ စြပ္က်ယ္ကေလးမွ်ပင္ ဝတ္မထားခဲ့။ က်စ္လ်စ္သန္မာေသာ ရင္အုပ္ႏွင့္ ပခုံးသား၊ လက္ေမာင္းႂကြက္သားတို႔မွာ မီးေရာင္တြင္ စုိလက္ေနၾက၏။ စာဖတ္ရင္း တခ်က္တခ်က္ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ကာ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ရင္း ၿငိမ္သြားတတ္ေသးသည္။
ထိုအခါတြင္ သူမ အသက္႐ႉပင္ မွားမိသည္။ ေစ့ယွက္ေနၾကေသာ မ်က္ေတာင္ထူထူမ်ား၏ ေအာက္က ျမင္လႊာအာ႐ုံဆီမွာ မိန္းမေခ်ာကေလး တေယာက္ေယာက္မ်ား ရွိေနမွာလားဟင္။ သူမ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္လာမိ ေသးသည္။
သူမသည္ အကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အေမတို႔၏ တင္းက်ပ္ေသာအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္၌ ေနရသူပီပီ၊ အလိုလိုက္ေသာ ဖခင္ႏွင့္ ခြဲခြာေနရသူပီပီ၊ ၿပီးေတာ့ မိန္းမငယ္ကေလးပီပီ၊ စိတ္ငယ္လြန္းလွသူျဖစ္၏။ မယွဥ္ၿပိဳင္မီကပင္ ဆုံး႐ႈံးမည္ဟု ထင္တတ္သူလည္းျဖစ္၏။
ၿပီးေတာ့ လူငယ္တေယာက္ကုိ ခုလုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကည့္ခြင့္မရဖူးခဲ့သူ၊ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ထိုလူငယ္ ကလည္း စြဲမက္ဖြယ္ေခ်ာေမာသူ ျဖစ္ေန၏။ ထိုညမွစကာ... ညေပါင္းမ်ား စာဖတ္ေနေသာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ ေနေသာ၊ ေတြေငးေနေသာ ႏြားႏို႔(ျဖစ္ဟန္တူေသာ) ေသာက္ေနေသာ၊ ကံသိပ္ေကာင္းလွ်င္ သူမ ႏွစ္္္သက္ လွသည့္သီခ်င္းတို႔ကို အဆိုမပါပဲ ဂစ္တာျဖင့္ တီးရင္း ေလခၽြန္ေနတတ္ေသာ ကိုကိုေက်ာ္ကို ညစဥ္ ခိုးေစာင့္ ၾကည့္ျခင္းက သူမ၏အႏွစ္သက္ဆုံး တာ၀န္တခုျဖစ္လာခဲ့သည္။
ညခုနစ္နာရီတြင္ ကိုကိုေက်ာ္ စာၾကည့္စားပြဲထုိင္ကာ ညဆယ္နာရီတြင္ ျပတင္းေပါက္ကို ပိတ္၏။
ညတုိင္း ျခင္ေထာင္အတြင္း အိပ္ရာေခါင္းရင္းဘက္မွာ ထုိင္ကာ၊ ေခါင္းအုံးေပၚ စာအုပ္တအုပ္တင္ၿပီး ဖတ္ေန ဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ေနတတ္ေသာ အခါတိုင္းလုိ ပိုးဟပ္ေၾကာင့္ ေျပးလႊားေနသံ၊ ေအာ္ေငါက္ေနသံ၊ ညည္းညဴသံေတြ မေပးေတာ့ေသာ၊ သူမကို အေမတို႔ကလည္း စိတ္ခ်လက္ခ် လႊတ္ထားခဲ့ရာ သူမသည္ ကုိကိုေက်ာ့္ထံ လြတ္လပ္လြင့္ေမ်ာေတာ့သည္။
ကိုကိုေက်ာ့္ကို မ်က္လုံးမလႊဲတမ္းၾကည့္ကာ အေတြးမွတဆင့္ ကိုကိုေက်ာ့္နံေဘးထိတိုင္ သြားထုိင္ႏိုင္၏။ အမယ္...... သူ၏ ဖိပိတ္ထားေသာ မ်က္လႊာေအာက္ကိုပင္ ဝင္ေရာက္ ႏိုင္ေသး၏။ ထိုအခါမ်ဳိး၌ ကိုကိုေက်ာ့္ မ်က္လုံးအိမ္ထဲမွာ ဘယ္လုိိိိေကာင္မေလးမွ ရွိမေန။ သူမတဦးတည္းသာ ဗိုလ္။ အကိုေတြႏွင့္ အေမက လွ်ပ္တျပက္ ဝင္လာစစ္ေဆးရင္လည္း စာငုံ႔ဖတ္ေန႐ုံပဲ။ သို႔ေပမဲ့ သူတို႔က မရိပ္မိပါ။ သူမကို သတၱိေကာင္း လာၿပီ ဟုပင္ ခ်ီးက်ဴး ၾကေသး။
အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး ကိုကိုေက်ာ့္ထံပါး သူမစိတ္တို႔ ယဥ္ပါးလြင့္ေမ်ာခဲ့ပါလ်က္ႏွင့္ ကိုကိုေက်ာ္က သူမကို နည္းနည္းမွ် ငဲ့မၾကည့္ခဲ့။
ဒါနဲ႔ စိတ္ပညာရွင္တခ်ဳိ႕ကေျပာေတာ့ စိတ္၏အားစိုက္မႈျဖင့္ လူတဦးနဲ႔ တဦး ဆက္သြယ္ႏိုင္သည္ ဆို။ သို႔ေပမဲ့ ေနာက္္္္ဆုံးအခ်ိန္ထိ ကိုကိုေက်ာ္က သူမကို တခ်က္ကေလးမွ်ပင္ သတိ မျပဳခဲ့။
သူမကေတာ့ အကိုေတြေျပာသလို ခပ္ေပါက္ေပါက္ေကာင္မေလးမို႔ ထင္ပါရဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ ေမေမ တခါက သူမ ကြယ္ရာမွာေျပာသလို စိတ္သိပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ ထင္၏။
သူမ၏စိတ္စြမ္းအင္က ည့ံဖ်င္းေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုကိုေက်ာ္က သူမ၏စိတ္ဆက္သြယ္မႈကို မသိႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ရမည္။ ကိုကိုေက်ာ့္ကို စ ေတြ႔စက နံနက္ခင္းေတြမွာလည္း ကိုကိုေက်ာ္ကို ရွာမိသည္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုကိုေက်ာ္ တို႔ ၿခံထဲမွ ပိတ္ထားေသာတံခါးရြက္မ်ားႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ သစ္ပင္ ပန္းပင္မ်ားကသာ သူမကို ခပ္ငူငူ ၾကည့္ေနၾကသည္ခ်ည္းသာ။
သူမ အိပ္ရာထ ေနာက္က်လို႔လားဟု ေတြးၿပီး ေစာေစာထေပမဲ့လည္း ကိုကိုေက်ာ္၏ အရိပ္မွ်ကိုပင္ မျမင္ရ။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ သူမ ယခင္အခ်ိန္မ်ားစြာမွာ ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ဖူးေသာ ညမ်ားကိုသာ တမက္တေမာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ တတ္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
ထိုညမ်ားမွာေတာ့ သူမ၏ စိတ္အာ႐ုံအလုံးစုံက ကိုကိုေက်ာ့္ထံမွာသာ တည္ေနေတာ့၏။ ဒါနဲ႔ေတာင္ ကိုကိုေက်ာ္က သူမကို ရွာမေတြ႔ခဲ့။ တခါတခါမ်ား စိတ္တြင္းမွ ‘ကိုကိုေက်ာ္ေရ.....’ ဟု အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ ေခၚမိေသးတာ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ။
တကယ္ဆို… တယ္လီပသီဆုိ ရွိတယ္ဆို။
ကိုကိုေက်ာ္ သိသင့္ပါသည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့.....။
သူ႔ထုံးစံအတုိင္း တႀကိမ္မွာ ကိုကိုေက်ာ္က မ်က္ႏွာကိုေမာ့ကာ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ ၿငိိိိမ္သက္ ေနခုိက္ သူမကလည္း ေငးေမာစူးစိုက္ၿငိမ္သက္ေနခုိက္ ႐ုတ္တရက္ ကိုကိုေက်ာ့္မ်က္လံုးေတြ ပြင့္လာ၏။ အိုးး.. ရင္ေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ကာ သူမ ေသြးရူးေသြးတန္းႏိုင္စြာ ကုတင္ေပၚ ရုတ္တရက္ ေမွာက္ခ် ပုန္းကြယ္ လိုက္မိသည္။
သူျမင္သြားေလသလား။
သူမ အသက္႐ႉႏႈန္းေတြ တအားျမန္လာၿပီး ေခါင္းပင္မူးလာသည္။ နားထဲမွာလည္း တဝီဝီႏွင့္ ပိုးဟပ္တေကာင္ ပ်ံသန္းေလသလား။
ခဏၾကာေတာ့ သူမကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိရကာ စိတ္တိုေတာ့သည္။ ၾကည့္စမ္း သူရဲေဘာေၾကာင္လိုက္တဲ့ မိန္းမ။ ဒါနဲ႔မ်ား ကိုကိုေက်ာ္က အသိအမွတ္ျပဳတာခံခ်င္ေသး။ ညတုိင္း မီးဝါဝါေတြ လင္းလာခ်ိန္မွ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ျပတင္းေပါက္ေတြက တဆင့္ တေယာက္မ်က္ႏွာကိုတေယာက္ ေငးေမာစိတ္ဝင္စားေနခ်င္သတဲ့။ ‘ကိုကိုေက်ာ့္အနားမွာ အေထြးေလး သိပ္ေနခ်င္တာပဲ’ လို႔လည္း ေျပာမတဲ့။ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာေတြေလ။
တကယ့္လက္ေတြ႕က်ေတာ့ ကိုကိုေက်ာ္ ျမင္မွာကိုေတာင္ ေၾကာက္လန္႔ပုန္းေရွာင္တဲ့ မိန္းကေလးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲေနာ္။ ကိုကိုေက်ာ္ မ်က္လုံးေတြက ပြင့္လာခ်ိန္ တကယ္ပဲ သူမ တုန္လႈပ္ရတာပဲ။ ဘယ္လို ျပင္ဆင္ထားလို႔မွ မရတာပဲ။
ၿပီးေတာ့ ေခါင္းအုံးတြင္မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနခ်ိန္မွာ သူမခႏၶာကိုယ္တခုလုံး သြက္သြက္ခါေအာင္ တုန္ယင္ေနေတာ့သည္။
+++++
အဲသည္ညရဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူမကိုယ္တုိင္ေၾကာက္လန္႔ခဲ့ေသာ အေမွာင္ကို ကိုယ္တုိင္ပဲ ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုတတ္ခဲ့သည္။
ကိုကိုေက်ာ္ သူမကို မျမင္ဖို႔၊ အေမႏွင့္ အကိုေတြရန္ကိုလည္း ကာကြယ္ႏိုင္စြာ ေစာေစာအိပ္သည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး သူမ၏ ညဦးပုိင္းမ်ားကို မီးေမွာင္ခ်ထားျဖစ္ခဲ့၏။ အေမွာင္ထဲမွ ေန၍ အလင္းဝါေအာက္မွ ကိုကိုေက်ာ့္ကို ၾကည့္ေနရသည္က ပို၍ပင္ ဆြတ္ပ်ံ႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏စိတ္ကို ၿပီးျပည့္စုံေသာ လုံၿခံဳမႈလည္း ရေစ၏။ အေမွာင္ထဲ၌ ရဲဝ့ံေနေသာ သူမသည္ တခါတရံ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လုိက္၊ တခါတရံ ၿပဳံးလုိက္ လုပ္ေနတတ္ေသာ ကိုကိုေက်ာ္ႏွင့္ စကားေတြလည္း ဆိုႏိုင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ အမွာင္ကိုပင္ သူမ တြယ္တာလွသည္။
+++++
သုံးႏွစ္သမီးမွ်သာ အရြယ္ကတည္းက အိပ္ခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ တေယာက္တည္း ခြဲအိပ္ခဲ့ရေသာ သူမက အိပ္ရာခြဲအိပ္စ ရက္မွာသိပ္ေၾကာက္္္လန္႔ေနခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တုန္းကလည္း ေဖေဖက နယ္မွာအလုပ္လုပ္ေနတာပဲျဖစ္သည္။ သူမငိုေနသည့္ ၾကားမွာ အကိုေတြက အခန္းတံခါးပိတ္ေသာ့ခ်ကာ မီးေမွာင္ထဲမွာ သူမကိုပစ္ထားခဲ့သည္။
သူမကေတာ့ အိပ္ခန္းႏွင့္ကပ္လ်က္ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ေမေမတို႔၏ဖဲဝိုင္းသံၾကားေနရသည့္အထဲမွပင္ အေမွာင္ထဲမွာ ေခၽြးဒီးဒီးက် ေၾကာက္လန္႔ေနခဲ့သည္။ ေၾကာက္လန္႔လြန္းလာေတာ့ အိပ္ရာမွအသာထကာ အိပ္ခန္းဝင္ေပါက္ တံခါးနား ကပ္သြား မိသည္။
ေဆာင္းတြင္းေအးေအးေၾကာင့္ သူမ အဝတ္ဖိနပ္ကေလး စီးထားခဲ့၏။ တံခါးရြက္ေတြကို မွီရင္း သူမ အၾကာႀကီးပဲ ငိုေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္မွ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ကာ အိပ္ခ်င္လာ၍ အိပ္ရာထဲ ျပန္ဝင္ရ၏။ ၿပီးေတာ့ လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရေတာ့တာပဲ။
သို႔ေပမဲ့ နံနက္အိပ္ခန္းတံခါးဖြင့္ေတာ့ ေမေမ့ဆူပူသံကို ရင္ဆိုင္ခံရသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပိုးဟပ္သုံးေကာင္ ပိျပားေသေနၾကသည္တဲ့။ ၾကမ္းခင္းညစ္ပတ္သတဲ့။ ကေလးျဖစ္ၿပီး ရက္စက္သတဲ့။ ဖေအ၏သမီးတဲ့။ ေမေမ့မ်က္ႏွာက မလိုအပ္ဘဲ တင္းမာလြန္းေနခဲ့၏။ ေနာက္တခါ ပိုးဟပ္သတ္ရင္ နင့္ကို ႐ိုက္မယ္တဲ့၊ ေမေမက နာနာက်ည္းက်ည္းဟန္ျဖင့္ ေျပာျပန္သည္။
ဘြားေလးက ေမေမ့ကို ရင္ဆိုင္ကာ… ‘ေနပါေစ မီမီ၊ ကေလးက ေၾကာက္လုိ႔ သတ္မိတာျဖစ္မွာေပါ့။ ငါ အေထြးေလးနဲ႔ တူတူအိပ္မယ္’ ဟု ၀င္ေျပာေတာ့မွ သူမလည္း ဝမ္းသာသြား၍ မဆုံးခင္ ေမေမက ဘြားေလး၏အဆိုကို ကန္႔ကြက္ခဲ့၏။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ထိုအခ်ိန္မွာတုန္းက သူမ ပိုးဟပ္ကို မေၾကာက္တတ္ေသးတာပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာင္မွ တေယာက္တည္း ညေတြမွာ ထုိအေကာင္ေတြကို မနင္းမိဖို႔ ေရွာင္ရင္းပဲ တျဖည္းျဖည္း မ်ားျပားလာေသာ ထုိအေကာင္ေတြကို ရြံမုန္းလာတာျဖစ္သည္။
တကယ္လည္း ညေမွာင္ေမွာင္ အိပ္ခန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္း စိတ္ေအးခ်မ္းလြတ္ၿငိမ္းရာရွာရင္း လမ္းေလွ်ာက္ သည့္အခါ… ျပတင္းေပါက္၌ ေငးေမာေနသည့္အခါ… ေမေမတို႔ဖဲဝိုင္းမွ စကားသံတုိ႔ကို သြားကပ္ျပီး နားေထာင္ သည့္အခါေတြမွာ ေရွာင္မရႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ပိုးဟပ္ေတြကို နင္းမိၿမဲ ျဖစ္၏။
ေမေမက ပိုးဟပ္ေသေတြကို ေတြ႔တုိင္း ဆံပင္ဆြဲ၊ နားရြက္လိမ္။ အကိုေတြက ေရခ်ဳိ္းခန္းမွာ မီးေမွာင္ခ် ေသာ့ပိတ္ ဒဏ္ေပး။ သူမဘဝကို မိသားစုႏွင့္အတူ ညအေမွာင္ႏွင့္ ပိုးဟပ္ကလည္း ဒုကၡေပး၏။ ဒါကို နားလည္တတ္လာေသာ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ ပိုးဟပ္ေတြကို သိပ္ေၾကာက္ေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
ေဖေဖက သူမကို သိပ္ခ်စ္၏။ သူမသည္ ေမြးကတည္းကပင္ အေနေအးသူျဖစ္သည္တဲ့။ အိပ္ရာက ႏိုး၍မွ မငိုတတ္။ ေသးစို၍လည္း မငိုတတ္၊ ႏို႔ဆာ၍လည္း မငိုတတ္ဘူးတဲ့။
အကိုႏွစ္ေယာက္ႏွုင့္ ရွစ္ႏွစ္ခန္႔ကြာၿပီးမွ သူမကို ေမြးသည့္အျပင္ အကိုေတြက ေမ့ေမ့ အလုိလိုက္မႈေၾကာင့္ ဆိုးသြမ္းေလရာ၊ ေဖေဖက သူမကို သိပ္ခ်စ္သည္တဲ့။ ဘြားေလးက ေျပာျပ တတ္သည္။
အေထြးေလး ေဖေဖက သားဦးကိုေတာင္ မိန္းကေလးလုိခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ သမီးကို တအားခ်စ္တာေပါ့။ နာမည္ေတာင္ ‘အေထြးေလး’လို႔ေပးတာ ၾကည့္ပါလားတဲ့။
မိသားစုႏွင့္အေဝးမွာ သားႏွစ္ေယာက္က လိမၼာေအးခ်မ္းမႈမရွိေသာအခါ ေဖေဖက ေခတၱ ခဏ အိမ္ျပန္ေရာက္ ရသည့္တိုင္ အစဥ္အၿမဲ ဆူပူဆုံးမေနရေတာ့သည္။ ဆိုးသြမ္းလြန္းေသာ အကိုႏွစ္ေယာက္ကလည္း ႐ုိက္မွ ရေတာ့သည္တဲ့။ ထိုအခါ ဝင္တားတတ္ေသာ ေမေမႏွင့္ ရန္ျဖစ္ၿပီး လူေျဖာင့္စိတ္တိုေဖေဖက ေမေမ့ကိုပါ ႐ိုက္မိေတာ့တာတဲ့။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ေဖေဖ့ေစတနာကို နားမလည္ေသာ ေမေမႏွင့္အကိုႏွစ္ေယာက္က ေဖေဖ့ကို ရြံ႕ေၾကာက္ၾကကာ ေဖေဖခ်စ္တဲ့ အေထြးေလးကိုသာမဲၿပီး အႏိုင္က်င့္ၾကေတာ့တာ ျဖစ္သည္။
ဒါကိုပင္ သူတို႔က ေက်နပ္ႏွစ္သက္ ၿမိန္ယွက္ေနၾကတာတဲ့။ ေမေမ့အေမျဖစ္ေသာ္လည္း အမွန္ကို ျမင္တတ္ ေသာ ဘြားေလးက ျပန္ေျပာျပ၍သာ ထိုအေၾကာင္းအရာေတြကို သူမ သိခြင့္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
+++++
ေမေမ့အျပစ္ရွာမႈမ်ားသည္ ဘာမွမဟုတ္ေသာ အေသးအဖြဲကေလးမ်ားသာျဖစ္သည့္ သူမ ထမင္းစားစဥ္ ထမင္းလုံးဖိတ္မိျခင္း၊ ျခင္ေထာင္ထဲျခင္ဝင္ေနျခင္း၊ မွတ္ဉာဏ္ခ်ဳိ႕တဲ့ေၾကာင္း ဆရာဝန္မွတ္ခ်က္ရွိလ်က္ႏွင့္ သူမအမွတ္နည္းရျခင္းတို႔က အစ ပါတတ္၏။
အကိုေတြက်ေတာ့ ပိုးဟပ္၊ အိမ္ေျမႇာင္၊ ႂကြက္၊ ဖားပ်ံ၊ စသည္တို႔ကို သူမအလစ္မွာ ျခင္ေထာင္ထဲ ထည့္ထားၿပီး သူမလန္႔လွ်င္ေတာ့ အျပစ္လုပ္ကာ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ဆုံးမ၏။ သူမကေတာ့ အေဖႏွင့္ အစ္ကိုေတြကို တုံ႔ျပန္မရတိုင္း ထိုသို႔အတူ မတုံံ႔ျပန္ရဲသည့္၊ သူမ အမုန္းတီးဆုံးျဖစ္ေသာ ပိုးဟပ္ကိုသာ ေၾကာက္သထက္ ေၾကာက္ၿပီး မုန္းသထက္ မုန္းလာေတာ့သည္။
သို႔ေပမဲ့ ထိုစဥ္က အမုန္းကေတာ့ အိပ္မက္ထဲထိ မက်ဴးေက်ာ္ႏိုင္ခဲ့။ မေျခာက္လွန္႔ႏိုင္ခဲ့။ ေမာင္ေမာင္ဦးႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ရၿပီးမွ ပိုးဟပ္ကိုေၾကာက္ေသာ အေၾကာက္တရားမ်ဳိးက အိပ္မက္ထဲထိတိုင္ စြဲထင္ေျခာက္လွန္႔ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
++++++
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ သူမ၏အေၾကာက္တရားမ်ားအား ေမ့ေနႏိုင္ခဲ့ေသာ သူမကို လႈပ္ႏိႈး သတိေပးခဲ့သည္ ကေတာ့ ကိုကိုေက်ာ္ပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အတိအက်ေျပာရလွ်င္ေတာ့ သူမထက္ အဆမ်ားစြာလွပေသာ အမ်ိဳးသမီး ငယ္တစ္ဦးလည္း ပါ၀င္ရလိမ့္မည္။
(Edvard Munch ရဲ႕ The Kiss)

(ဇာတ္သိမ္းပိုင္းရွိေသးသည္ :P )