Sep 19, 2010

ပြင့္တူရြက္တူ

ဒီရာသီ Fall မွာက ညေနခင္းေတြက ေရႊေရာင္ ေအးျမျမ..။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ေမျမိဳ႕ရဲ႕ ညေနခင္းေတြကို သတိရစရာ။ ပန္းေရာင္စံုေတြ ေ၀တဲ့ ရာသီ။ အဲဒီလိုကာလမွာမွ က်မတက္ရတဲ့ ေကာလိပ္ေလးက က်မကို လြမ္းေအာင္ပဲ ဖန္ေလသလား.. အလြမ္းေျပလို႔ပဲ ေျပာရမလား မသိ..။ ေက်ာင္းေလးက က်မဘ၀ထဲက အေရးပါလွတဲ့ လိႈင္ေကာလိပ္ေလးနဲ႔ တူလြန္းတာပါပဲ။ ေရႊအိုေရာင္ အုတ္ကြက္ေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ..။ ျပီးေတာ့ ခပ္နိမ့္နိမ့္ ခပ္ျပားျပား အထပ္အေဆာက္အဦးေတြ…။ နိမ့္ေလွ်ာ ကုန္းျမင့္ လမ္းေတြ ရွိတာ..။ ျပီးေတာ့ အတြင္းထဲမွာ မ်က္စိလည္စရာ ေလွကားေလးေတြနဲ႔ အေပၚထပ္ေတြကို တက္ရတာ..။


ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၃၀တုန္းက ေက်ာင္းသူလိုျဖတ္သန္းခဲ့.. ျပီးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္မွာက်ေတာ့ ဆရာမလို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့… က်မ အသည္းႏွလံုးထဲ အေတာ္စြဲျမဲေနရာယူခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းဟာ ခု က်မအနား ျပန္ေရာက္လာသလို..။

ေက်ာင္း၀င္းထဲ.. ဆူဆူညံညံစားေသာက္တန္းေလးေတြ မရွိတာ..။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ ဗမာသီခ်င္းသံ လြင့္လြင့္ပ်ံ႔ပ်ံ႔ မရွိတာေတြေတာ့ ကြာသေပါ့ေလ..။ ဒီမွာေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ႏိုင္လွတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာသံေတြကို တခါတေလမွသာ ၾကားရတယ္။ က်မက တပတ္ ၂ရက္ .. တရက္ ၂နာရီခြဲသာ တက္ရတာမို႔ေရာ.. က်မရဲ႕ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြက ညေနေစာင္းေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ေရာ ထင္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္က ျငိမ္ဆိမ္ေနေလ့ရွိတာ..။


ျပီးေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ စာသင္ခန္းကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးရယ္..။ အတန္းထဲ လူ ၂၀သာ လက္ခံတာမို႔ က်မစိတ္ထဲေတာ့ ပ်င္းစရာ..။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း စာသင္ရျပီဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ သိပ္သင္ခ်င္ေနတဲ့အျပင္ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ၾကားရ သိရလို႔ ထင္ပါရဲ႕... စာသင္ခ်ိန္ ၂နာရီခြဲဆိုတဲ့ စိတ္ေညာင္းစရာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာက က်မအတြက္ေတာ့ ဘယ္လို ကုန္သြားမွန္းမသိ..။ ဆရာမ စာသင္ေနခ်ိန္တေလွ်ာက္ က်မဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကို ေမ့ေနတယ္..။ ကိုယ့္မိသားစုကိစၥေတြကို ေမ့ေနတယ္..။ ကိုယ့္အလုပ္ခြင္ကို ေမ့ေနတယ္..။ ဆရာမနဲ႔အတူ စာေတြေဆြးေႏြးရင္း ဖတ္စရာေတြ ေလာဘတၾကီး ဖတ္ရင္း.. နားေထာင္စရာေတြ ေလာဘတၾကီး နားေထာင္ရင္း.. က်မက ဟိုး ႏွစ္ ၃၀တုန္းက ေက်ာင္းသူ ျငိမ္းခက္ခက္ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ကိုယ့္အသက္အရြယ္ကိုလည္း ေမ့သြားတယ္။ က်မစိတ္ထဲ ေက်ာင္းစာလုပ္ေနရတယ္လို႔ မထင္ဘဲ က်မသိခ်င္တာေတြကို ဆရာမက ေျပာျပေနတယ္လို႔ပဲ ခံစားရတယ္။ က်မဟာ သိလိုစိတ္ေတြမ်ားတဲ့ ေက်ာင္းသူေလး ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ေရွ႔တပတ္က်ရင္ စာေမးပြဲတဲ့….။ က်မ စိတ္လႈပ္တရွားပဲ ျပင္ဆင္ေနမိတယ္။ က်မမွာ ဟိုတုန္းကလို စြမ္းရည္ေတြ.. အင္အားေတြ က်န္ေနေသးသလားဆိုတာ သိခ်င္ေနမိတာ ထင္ပါရဲ႕။

+++++

အတန္းက ၅နာရီမွာ စ..။ ညေန ၇နာရီခြဲမွာ ျပီးတာမို႔ က်မအတန္းျပီးခ်ိန္ဆို ေမွာင္စပ်ိဳးျပီ။

(အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေမွာင္ရီပ်ိဳး)

အတန္းအျပင္ကို ထြက္လိုက္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္း၀င္းရဲ႕ ေနညိဳခ်ိန္ေအာက္မွာ က်မက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ မနက္အေစာၾကီးတုန္းက ရံုးအလုပ္ေတြနဲ႔ ပင္ပန္းထား.. ေန႔လယ္ခင္း တခ်က္နားျပီး အတန္းတက္ဖို႔အေရး သင္ခန္းစာ ၾကိဳဖတ္ျပီး ေက်ာင္းလာတက္။ ဆိုေတာ့ အတန္းျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က တကယ္ပင္ပန္းေနျပီ..။ ဒီေတာ့မွ အတန္း ၅ခ်ိန္ေလာက္ စာေအာ္ဟစ္သင္ခဲ့ရလို႔ ပင္ပန္းျပီး အိမ္ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ ဆရာမဘ၀ရဲ႕ ညေနခ်ိန္ေတြထဲ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ေဟာ.. အိမ္မွာ မိသားစုက က်မကို ထမင္းစားဖို႔ ေစာင့္ေနေလာက္ျပီ။သားနဲ႔ သမီးကို အိမ္စာ ကူလုပ္ရဦးမွာ ထင္ပါရဲ႕။ ကေလးေတြအေဖလည္း ဒီေန႔ က်မ မအားတာမို႔ ဟင္းခ်က္ ဂ်ဴတီ၀င္ရျပီ။ မနက္လည္း အေစာၾကီးထျပီး အလုပ္ခြင္၀င္ရဦးမွာ..။ အင္း ဘာသတင္းေတြမ်ား ထူးမွာပါလိမ့္။ ခုခ်ိန္ဆို ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ အိပ္ယာက ထၾကျပီေလ။

+++++

တကယ္ေတာ့ ဟိုးတခ်ိန္တုန္းကလည္း အဲဒီလို ဘ၀အေမာေတြ ေတြးရင္းနဲ႔ အိမ္ျပန္ရတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ တေယာက္ရဲ႕ ပင္ပန္းမႈမ်ိဳးထဲ ႏြမ္းနယ္ခဲ့ရဖူးတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ခုထက္ပိုျပီး အသက္ရႉရ က်ပ္ခဲ့တယ္ .. စိတ္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ၈၈ ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းကိုးးး…။

+++++

ဘာလိုလိုနဲ႔ ဒီေန႔ဆိုရင္ပဲ ၂၂ႏွစ္တိုင္ခဲ့ျပီ။ (၁၈၊၀၉၊၂၀၁၀)

+++++++

Sep 15, 2010

ေၾကာင္



ေၾကာင္

ကိုယ့္ေခ်ာင္ေထာင့္ေကြးေလးထဲ
မီးအိမ္ေလးထြန္းေပးမလို႔..တဲ့…။
ဒါေပမဲ့ မိုးေလၾကမ္းလြန္း..
မီးဇာကုန္ ဆီခမ္းလြန္း…
တခါတခါက်ေတာ့လည္း ေလလံုျငိမ္သက္လြန္းသတဲ့..။
ဒါနဲ႔ပဲ.. ျငိမ္ျငိမ္ေလး ကုပ္ေကြးေနရ..
ဒီေခ်ာင္ကိုလည္း မခြာရက္ႏိုင္ဘူးတဲ့ေလ.. သူက။

က်မကေတာ့ အေမွာင္ေၾကာက္သူ..။
ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ထုထဲမွာပါပဲ
ေျခသံလံုေအာင္ တိုးဖြဖြလွမ္းေနရ..
လက္သည္းခၽြန္ျမေတြကိုေတာ့
မသိမသာ ကုပ္ေသြးထားမိပါတယ္..
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
မိုးေလၾကမ္းကို ခုခံရဲခဲ့…
ေမွာင္ထဲမွာ မ်က္လံုးေတြ လက္ပသူ က်မက
ေခ်ာင္ထဲက အပူကိုေတာ့ မုန္းတယ္..။

အဲဒီအခါ...
အပူေခ်ာင္ကို စြန္႔ခြာ
ေမွာင္တ၀က္အလင္းမွာ ေပ်ာ္သေယာင္။
(၀၉-၁၄-၁၀)