ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၇)

၂၀၀၅ ရဲ႕ ဇန္န၀ါရီ…။

ကိုယ္ ပတ္သက္ေနရတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ အက်င့္ပ်က္ ျခစားတာေတြ… ဆင္းရဲ ငတ္မြတ္တာေတြ… ပညာေရးစနစ္ ပ်က္စီး ယိုယြင္းေနတာ.. ဒါ့ထက္ပိုဆိုးတာက စစ္အစိုးရက ၀န္ထမ္းေလာက အပါအ၀င္ အႏုပညာေလာက စာေပေလာကေတြထဲကို ေဖာက္၀င္ျပီး သပ္လွ်ိဳ ေသြးခြဲေနတာေတြအေပၚ က်မ တစစ ေသြးပ်က္လာရတာ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုးခါးေရ ေသာက္ႏိုင္မလား… ဆိုတာက က်မအတြက္ သိပ္ၾကီးတဲ့ စိန္ေခၚခ်က္ျဖစ္လာပါျပီ။

ဒီလိုနဲ႔ အလုပ္ထြက္စာတင္ဖို႔ဘက္ကို အားသာသာလာတယ္။ အဓိကကေတာ့ က်မရဲ႕ အေမရိကန္က မိတ္ေဆြ ေျပာတာကို စိတ္က ေရာက္ေနတာပါ။ ဘန္ေကာက္သာ ေရာက္ေအာင္ လာလိုက္ ခဗ်ားဆိုရင္ ဗီဇာ လြယ္လြယ္ေလးတဲ့။ (ဟဲဟဲ.. ကိုယ္ကလည္း ယံုတာ.. ကို္ယ့္ကိုယ္ကို ဟုတ္လွျပီထင္ေသး.. တကၠသိုလ္က မေတာက္တေခါက္ ကထိက.. မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာေရးဆရာမ မ်ား.. ေတာ္ေတာ္ ၾကီးက်ယ္တယ္ ထင္တာ။ ျပီးေတာ့ ခုေလာက္ ျမသီလာကို ဖတ္လာမွေတာ့.. က်မ ညံ့ခ်က္ေတြ သိေလာက္ေရာေပါ့..။ က်မကို ကိုယ့္ကို ေျပာရင္ တကယ္အမွန္ပဲ ထင္တာ.. ယံုတယ္။ ညီမေလးတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္.. အမက မထင္ရဘူး..တဲ့။ ၾကည့္ေတာ့ လည္မလိုလိုနဲ႔ .. ဘသူေျပာေျပာ ယံုေနတာပဲ.. တဲ့။ အဲဒါ အမွန္ပဲ။ ဘယ္သူေျပာေျပာ သိပ္မယံုနဲ႔လို႔ ေတြးထားလည္း ကိုယ့္ေရွ႕ မ်က္ႏွာေသနဲ႔ လာေျပာ.. ယံုတာပဲ။ အထူးသျဖင့္ "ေမျငိမ္းကို ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတာ.." ဆိုတာေလးသာ သူ႔စကားမွာ ပါလိုက္ ယံုျပီးသား… ခုထိ။

တကယ္ေတာ့ က်မက သူမ်ားကို (ဘယ္ေတာ့) ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ညာ။ အထူးသျဖင့္ လူတဘက္သား ဘ၀နဲ႔ ခ်ီတဲ့ အေရးၾကီးတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ မညာေသး...။ ဆိုေတာ့ လူတိုင္းကို ကိုယ့္လိုပဲ မွတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ က်မ ခပ္ေရးေရး သိပါျပီ။ ေလာကၾကီးက က်မ ထင္သေလာက္ မရိုးစင္း..။ အဲသလိုပဲ လူေတြကလည္း က်မလိုခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္။ တခ်ို႕ဆို အလကားေနရင္းကို လိမ္ေျပာ ညာေျပာ လိုက္ရမွ ေနသာ ထိုင္သာ ရွိတာမ်ိဳးေလ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လိမ္တာဟာ အျပစ္လို႔ေတာင္ မသိေတာ့။ လူတဘက္သား အတြက္ ဒုကၡဆိုတာလည္း မေတြးၾကေတာ့။ က်မတို႔ရဲ႕ အာဏာပိုင္မင္းမ်ားနဲ႔ သိပ္မကြာ..။

ဒီလိုနဲ႔ က်မ အလုပ္ထြက္ခ်င္ေၾကာင္း ရာေက်ာ့္ကို လွမ္းေျပာေတာ့ သူ႔ခမ်ာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရွာပါတယ္။ သူက က်မ ဆရာမ လုပ္တာကို သေဘာက်တာဆိုေတာ့ သူက ေျပာတယ္။ ကေလးေတြကို ဆရာမ သားသမီး ျဖစ္ေစခ်င္တာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း ဆရာ ဆရာမ သားသမီးေတြ။ ျပီးေတာ့ ဒီဘ၀ကိုပဲ ႏွစ္ျခိဳက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သူေတြ..။ ဒါေပမဲ့ က်မ မေပ်ာ္ေတာ့တာကိုပဲ တြင္တြင္ ေျပာေနမိတယ္။ ေသခ်ာတာက က်မ ပိုက္ဆံ ေပါေနတာမွာေတာင္ မေပ်ာ္ပိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရာေက်ာ့္ကို အလုပ္ထြက္ဖို႔ ေသခ်ာျပီလို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့လည္း သူ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ပူၾကတယ္.. ဘာလုပ္မလဲတဲ့..။ က်မက ပုသိမ္မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းမွာေပါ့.. လို႔ ေျဖတာပဲ..။ က်မ ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္တာ ဒါပဲ ရွိတာကိုး (ၾကံဳၾကြား:P)။ မိတ္ေဆြကာတြန္းဆရာ ေဆြမင္း(ဓႏုျဖဴ) ကေတာင္ သူ႔ တြတ္ပီကာတြန္းတအုပ္ထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ဇာတ္ကြက္ တကြက္ ပါတာကို ေမျငိမ္း ပုသိမ္ မုန္႔ဟင္းခါးလို႔ ေရးျပီး ေနာက္ခဲ့ေသးတာ။ တကယ္ပါ. က်မေလ.. ေမျငိမ္း (မဟာ၀ိဇၨာ) အျငိမ္းစားကထိက.. ပုသိမ္မုန္႔ဟင္းခါး လို႔ကို ဆိုင္းဘုတ္တပ္ျပီး လမ္းဆံုေလးခြမွာ ေရာင္းပစ္လိုက္ခ်င္တာ .. ရြတ္ရြတ္နဲ႔ေပါ့။ အဲဒီတေလာ စိတ္ကလည္း အခ်ဥ္ေပါက္လိုက္သမွ..။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မေလးရွားကေန ရာေက်ာ္က ဓာတ္ပံုေတြ ပို႔တဲ့အခါ အျမင့္တက္ေနတာေတြ ေတြ႔ရေတာ့ ႏွလံုးက ေအာင့္ ေအာင့္ခ်င္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကေတာ့ Agent က ရာေက်ာ္က အဂၤလိပ္လိုေျပာႏိုင္ျပီး ဘြဲ႔ရလည္း ျဖစ္လို႔ Supervisor ခဏနဲ႔ ျဖစ္မွာတဲ့။ တကယ္ ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း supervisor လို႔ေတာ့ ေျပာပါရဲ႕။ လုပ္ရတာေတြက တယ္ မေခ်ာင္ဘူး။ ရေတာ့လည္း ဘယ္ေလာက္မွမဟုတ္.. အိမ္ကို တလ ၂သိန္းမွ အႏိုင္ႏိုင္…။ ဒါနဲ႔ပဲ ရာေက်ာ့္ကို ျပန္ခဲ့ေတာ့…။ အိမ္မွာပဲ အေမ့ကားတစီးကို ယူေမာင္းတာေတာင္ အဲေလာက္ပဲ ရျပီး မိသားစုနဲ႔ လည္း ရက္ရွည္လမ်ား ခြဲေနစရာမလိုဘူးေပါ့။ ျပီးေတာ့ သားၾကီးက ၁၃ႏွစ္ေပမဲ့ ထြားေတာ့ လူပ်ိဳေပါက္ၾကီး ျဖစ္လာျပီ။ အရပ္ကပဲ ၅ေပ ၈လက္မ ရွိပီ။ သားေယာက်္ားေလးက အေဖရွိမွ ထင္တယ္ေပါ့..။ ဆိုေတာ့ သြားတာမွ ၂ႏွစ္မျပည့္.. ကိုရာေက်ာ္တေယာက္ ျပန္ခ်လာရ ပါေလေရာ..။ သူျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မ အလုပ္ ထြက္စာတင္တဲ့ ကိစၥက တန္းလန္း..။ က်မကို ရစ္ေနတာေလ.. အမ်ိဳးမ်ိဳး။ ဟိုဟာေတာင္း ဒီဟာေတာင္း.. ေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ စိတ္ရႈပ္လာတာနဲ႔ က်မတို႔ မိသားစုနဲ႔.. အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း မိသားစု အုပ္စုၾကီးေတြနဲ႔… ပုသိမ္ဘက္ သြား ေခ်ာင္းသာ သြား.. သြားပစ္လိုက္တာ..။ အဲဒီမွာ ပုသိမ္ေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးေတြ ရွိတဲ့ဘက္ေတြ ေျခဦးမွ မလွည့္ျဖစ္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းမၾကီး ေဒၚခင္မင္းေဇာ္အိမ္မွာ တည္း..။ ေလွ်ာက္လည္ေပါ့။ တေပ်ာ္ၾကီး ေနတာ..။ စိတ္ခ်မ္းသာ လိုက္တာ..။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္…။ သားၾကီးက ၈တန္းစာေမးပြဲ တန္းလန္း..။ က်မရဲ႕ အလုပ္ထြက္စာ အထက္က လက္မခံ..။ ဘာလုပ္မလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဖိသိပ္ေနတဲ့ ေအာက္မွာ…။

တေန႔ေတာ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္က ခြဲေနရတာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ သူ႔ေမာင္ေတာ္ ေနာက္လိုက္ခ်င္တယ္တဲ့..။ ျမ၀တီလမ္းအတိုင္း သူ႔ေမာင္ေတာ္ဆီအေရာက္ ဘယ္လိုသြားရမလဲလို႔ ဘားအံသား ရာေက်ာ့္ကို တိုင္ပင္တာ…။ က်မစိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ မသိ..။ ငါတို႔လည္း လိုက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္မိေရာ..။ သူက ဟဲ့ တကယ္လား.. ငါ့ကို လိုက္ပို႔မယ္ေပါ့.. ဟုတ္လား..တဲ့။ က်မက စိတ္ထဲ တကယ့္ကိုပဲ ရုတ္တရက္.. လိုက္မယ္ဟာ.. ငါတို႔ပါ.. အဲဒီထိ လိုက္မယ္။ ခုတိုင္းဆို ငါ့ အလုပ္ထြက္စာကိစၥေရာ.. Passport ကိစၥေရာ.. လြယ္မွာ မဟုတ္ဘူး..။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ညစ္သြားပံုရပါတယ္။ မ်က္ႏွာ မေကာင္း ဘူး။ ခင္မင္းေဇာ္ကေတာ့ ေသခ်ာ စဥ္းစားပါဦးဟာ .. တဲ့။

+++++

အဲဒီရက္ေတြထဲ.. က်မျမင္ေယာင္ေနတာ က်မ ၀န္းက်င္က သနားစရာ မ်က္ႏွာပိန္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေတြ…။ မုန္းစရာ ရက္စက္မ်က္ႏွာေတြ..။ ရြံစရာ ပေရာ္ပရီမ်က္ႏွာေတြ…။ မေထမဲ့ျမင္ ရယ္သံ ေတြ..။ ႏွလံုးေအာ့စရာ ေဖာ္လံဖားေတြ..။ သာေတာင့္သာယာရွိစရာ… ဘာမွ မေတြ႔မိ..။ က်မ စိတ္ထဲ.. အေ၀းၾကီးကို ထြက္ေျပး သြားခ်င္တာပဲ သိတယ္။ ခင္မင္းေဇာ္ကေတာ့ ယံုတယ္.. က်မတို႔ သူရွိေနသေရြ႕ ဒုကၡမေရာက္ရဘူးတဲ့..။ ၾကည့္ပါဦး.. မိသားစု ၅ေယာက္.. သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို တရားမ၀င္ သြားမယ္လို႔ စဥ္းစားတာ.. ေၾကာက္စရာ တကယ္ ေကာင္းတာပါ။ ျပီးေတာ့ က်မက တသက္လံုး ေက်ာင္းဆရာမ စာေရးဆရာမ.. ဆရာခ်ည္း လုပ္လာ တာ..။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ဘာလုပ္မွာလဲ..။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ အင္မတန္ ခ်စ္မက္ စြဲလန္း ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေျမမွာ က်မ တရံတဆစ္မွ်ပင္ မေနခ်င္ေတာ့ျပီ။ က်မ တကိုယ္ေကာင္းဆန္သလားဆိုတာလည္း မစဥ္းစားမိပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ တခုပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္..။ သူမ်ားေျမမွာ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ေရာက္ ခံေတာ့မယ္.. ဒီေလာက ၀န္းက်င္မွာေတာ့ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး.. ဆိုတာ။ (တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပမႊားလို႔ မထင္တဲ့ က်မက အျပင္မွာေတာ့ ငါလိုေကာင္ ဒုကၡေရာက္စရာလား..လို႔လည္း ထင္တလံုးနဲ႔ ရွိေနခဲ့တာလည္း ပါပါတယ္.. ေနာက္တခုက သတင္းအခ်က္လက္မွား ေတြေပါ့။)။

+++++

တကယ္ေတာ့ က်မ စဥ္းစားခဲ့တာေပါ့… အမ်ားၾကီးမွ တကယ့္ အမ်ားၾကီး..။

က်မ သားၾကီးကို ေငြတမ်က္ႏွာတည္း ၾကည့္ျပီး လူ႔တန္ဖိုးကို ေငြနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့ ၀န္းက်င္မွာ မက်င္လည္ ေစခ်င္ဘူး။ အဲလို ၀န္းက်င္ထဲ မလုိအပ္ဘဲ သား စိတ္က်ခံစားရတာမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ (ေသခ်ာတာက က်မသားျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေခတ္ထဲမွာ ေငြဆင္းရဲမယ္.. ဂုဏ္သိကၡာ ခ်မ္းသာေပမဲ့ တန္ဖိုး မရွိ.. အဲဒီအခါ သား စိတ္ထိခိုက္မယ္.. သားလိုအပ္မယ့္ ရဳပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြ က်မ ျဖည့္မေပးႏိုင္တဲ့အခါ ၀န္းက်င္အလယ္မွာ သား သိမ္ငယ္မယ္ .. ျဖည့္ေပးႏိုင္ေအာင္ က်မ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္.. ဂုဏ္သိကၡာ ဆင္းရဲမယ္.. ျပီးေတာ့ က်မ မလုပ္မိဖို႔ ၾကိဳးစားရင္ အဲဒီ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ထဲမွာ အစစအရာရာ ဆင္းရဲေတာ့မယ္)

အဲသလိုပဲ သမီးေလး ၾကီးလာတဲ့အခါ ပညာတတ္ေပမဲ့ ဆင္းရဲတဲ့ မိဘက ေမြးတာမို႔ က်မငယ္ငယ္ကလို စိတ္မထားႏိုင္ရင္ သမီးမိန္းကေလးမို႔ ပ်က္စီးလြယ္ေလမလား..။ က်မစိတ္ထဲမွာ ေရွ႔ ေလွ်ာက္ လူငယ္ေတြ ပို ပို ပ်က္စီးမွာလို႔ ျမင္ေနတာေလ..။ အဲဒီအခ်ိန္ေပါ့.. Nude Show က်ိတ္၀ိုင္းေတြ ရွိေနျပီလို႔ က်မ သိေနရတာ..။ က်မေရွ႕မွာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ လူငယ္ေလးေတြ..။ ကိုယ္က စီးပြားက်ံဳး ရွာေနရတာနဲ႔.. သူတို႔ကို မၾကည့္ႏိုင္တာနဲ႔.. ကိုယ့္ကေလးေတြမွ ကိုယ္မထိန္းႏိုင္ရင္.. အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္ ေရစီးေၾကာင္း ထဲမွာ…………………. က်မ ေၾကာက္တယ္…။ တကယ္ေတာ့ က်မ တကယ္ ေၾကာက္ခဲ့တာက အဲဒီ ၀န္းက်င္ၾကီး တခုလံုးကိုပါ..။ ဖ်က္ဆီးသူေတြနဲ႔ .. အဖ်က္ဆီး ခံရသူေတြနဲ႔.. ပ်က္စီးေနသူေတြနဲ႔.. ခုခံေနရသူ ေတြနဲ႔.. ၾကိဳးစားျပီး မတ္မတ္ ရပ္ေနရသူေတြ နဲ႔…. ဒါပဲ ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္.. ေမာလိုက္တာ..။ အဲဒီ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ကို က်မ ေၾကာက္တယ္..။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ က်မ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ပဲေလ..။ က်မရဲ႕ ခ်ိနဲ႔တဲ့ အားအင္ေလးနဲ႔ ကေလးေတြအမ်ားၾကီး မကယ္တင္ႏိုင္ေတာ့တာ ေသခ်ာျပီ။ ဒါဆိုရင္ က်မ ေမြးထားလို႔ လူျဖစ္လာရတဲ့ ကေလးေတြကိုေတာ့ က်မ ကယ္တင္ရေတာ့မွာပါပဲ..။

ေနာက္တခု ေတြးစရာက အေမ…
က်မဘ၀မွာ အေမတေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တာ..။ အေမက သားသမီးေတြရဲ႕အပူအားလံုးကို ေခါင္းေပၚရြက္ထားတဲ့ အေမၾကီး..။ အေဖက အေမကို ေသသည္အထိ မပူမပင္ ေနရေလာက္တဲ့ အေနအထားနဲ႔ ထားသြားတာမို႔ ေတာ္ရံုနဲ႔ေတာ့ အေမက မယိုင္နဲ႔ႏိုင္။ ျပီးေတာ့ အေမက တရားစခန္း အလီလီ၀င္ေနတာမို႔.. စိတ္ေျပရာ ရွာေတြ႔မယ့္သူ..။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ နက္ျဖန္ မတ္လ ၂၈ဆို အေမ အသက္ ၆၉ႏွစ္ တင္းတင္း ျပည့္ျပီ။ က်မ မရွိရင္ အေမ့နားမွာ သမီး ၃ေယာက္ က်န္ဦးမွာပါ။ (တကယ္ေတာ့ က်မက အေဖနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ေနတတ္ျပီး အေမနဲ႔ဆို စကား ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မေျပာတတ္တာမို႔ အေမနဲ႔ က်မက သမီးဦးနဲ႔ အေမနဲ႔ ဆိုေပမဲ့ က်န္တဲ့ သမီးအငယ္ေတြေလာက္ မနီးကပ္သလို ရွိေနခဲ့တာပါ.. အငယ္ေတြကေတာ့ အေမနဲ႔ ဘာသာစကားတူ.. လံုးေထြး။ ဒါေပမဲ့ အေမက က်မနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဒုကၡ အခံရဆံုး ထင္ပါရဲ႕)

(အေမ... ဘာလိုလိုနဲ႔ အသက္ ၇၀ထဲ ၀င္ျပီ.. အေ၀းဆံုးမွာ ရွိေနတဲ့ သမီးၾကီးနဲ႔ မိသားစုကို ဘုရားစင္ေရွ႔မွာထိုင္ျပီး ေန႔တိုင္းေမတၱာပို႔ေနမွာ အေသအခ်ာေပါ့)

ေနာက္တခု ေတြးစရာက ရာေက်ာ္…
သူ႔ကိုေတာ့ က်မ မပူမိ။ သူက က်မနဲ႔ ထပ္တူ လိုက္ေလ်ာႏိုင္တဲ့သူ.. ျပီးေတာ့ ဘာကိုမဆို ရင္ဆိုင္ျပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစား လုပ္မယ့္သူ.. သူ႔ရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာမႈတို႔ အလိုေလာဘ တို႔ ဆိုတာကေတာင္ က်မနဲ႔ မိသားစုအေပၚပဲ မူတည္တဲ့သူ…။ ျပီးေတာ့ က်မက သူ႔ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားဖို႔ နည္းနည္းမွ မစဥ္းစားသူမို႔.. သူ စိတ္ညစ္ညဴးစရာ အက်ဥ္းက်စရာ မရွိ (က်မထင္တာေပါ့ေလ.. တကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ သူပဲ သိမွာပဲ :P )

(အဲဒါ ထိုင္းကို ေရာက္စက ရာေက်ာ္ ေပါ့.. သနားစရာေလးေနာ္.. :P)

ေနာက္တခု ေတြးစရာက က်မအတြက္..
တကယ္လို႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသာ မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ထိုင္းမွာ က်မ ေနရေတာ့မယ္။ အဲဒီ ထိုင္းမွာ က်မ ဘာ လုပ္ႏိုင္မလဲ..။ က်မ သိသေလာက္.. က်မလုပ္ႏိုင္တာ.. လိႈ္င္းတို ေရဒီယိုေတြ ရွိမယ္။ အြန္လိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြ ရွိမယ္.. ေသခ်ာတာက စာသင္ေက်ာင္း ေတြ ရွိမယ္..။ က်မက ျမန္မာစာဆရာမမို႔ ျပည္ပက တျခား တိုင္းရင္းသားေတြကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ျမန္မာစာ သင္ႏိုင္မယ္ေပါ့.. (တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မက အဂၤလိပ္စာ ညံ့သူ)။ က်မ စဥ္းစားခဲ့တဲ့အထဲမွာ ႏိုင္ငံေရး က႑ မပါခဲ့ပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မသိခဲ့တာက ထိုင္းမွာ ဗမာေတြ ေနရတာ သိပ္လြယ္တယ္… ဘယ္ႏိုင္ငံသြားသြား သိပ္လြယ္တယ္… ေအးေဆးပဲ.. ေမျငိမ္းဆို ဆရာမ လည္း ျဖစ္.. စာေရးဆရာလည္း ျဖစ္.. ဆိုေတာ့.. လြယ္လြယ္ေလး.. ဆိုပဲ။ အဲလို Information ေတြ message ေတြနဲ႔.. ။ ထံုးစံအတိုင္း ေမျငိမ္းက ယံုပါေပ့။

ျမသီလာကို တကယ္ စြန္႔ႏိုင္ျပီလား.. ခြဲခြာႏိုင္ျပီလား… စဥ္းစားေတာ့လည္း လြမ္းဆြတ္ တမ္းတစရာဆိုလို႔ လူမဟုတ္တဲ့ သက္ရွိေတြ.. သက္မဲ့ေတြ.. ဥပမာ .. ဂ်ပ္စင္.. သစ္ပုပ္ပင္.. ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္.. ေတာင္ငူေဆာင္.. RC.. စာၾကည့္တိုက္.. အင္းလ်ားေတြေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တာ။ အရင္ကလို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ မလြမ္းေတာ့.. ဆရာဆရာမ ေတြကိုလည္း မလြမ္းခ်င္ေတာ့..။

အေမ့ကိုေရာ……………….. အဲဒီအတြက္ပဲ က်မစိတ္ထဲ ဆို႔နစ္ ေၾကကြဲစရာ ရွိတာပါ…။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာေပါ့.. ဆရာၾကီး ဒဂုန္တာရာရဲ႕ "တဟီတီသြားရေအာင္"ကို ခဏ ခဏ ရြတ္ေနမိတာ..။

ဒီလိုနဲ႔ သားၾကီး ရွစ္တန္းစာေမးပြဲေျဖအျပီး အေဖ့ရြာကို သြားလည္မယ္ဆိုတဲ့ ခရီးက… ျမ၀တီထိ.. မဲေဆာက္ထိ… ဇင္းမယ္ဆို.. ညိဳတဲ့ျမိဳ႕ေလးဆီအထိ… ေပါက္ခဲ့တာ..။ အဲဒီတေလွ်ာက္မွာလည္း ဆရာေမာင္သာရရဲ႕ ၀တၳဳ ေခါင္းစဥ္တခုကို ယူေျပာရရင္.. “သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔” ေပါ့…။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္အရာမဆို ေ၀းသြားမွ.. ေ၀းေနမွ ပိုလြမ္းရတယ္ ပိုတမ္းတရတယ္ဆိုတာကို က်မ ပို ပို သိလာရတဲ့ ကာလေတြဆီ.. ထြက္ေျပးလာခဲ့တဲ့ ခရီးအစေပါ့..။ ျပန္ရႏိုင္ဖို႔ ခက္ခဲမွန္း သိေလ… ပို လြမ္းဆြတ္ ေၾကကြဲရေလ…။ တခါတခါက်ေတာ့ ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္ရတာေတြပါ ပါလာရပါေသးတယ္။

+++++

(တကယ္ေတာ့ (၃၈)ဆိုရင္ ျမသီလာၾကီးက က်န္ခဲ့ပါျပီ။ ထိုင္းေရာက္ကာမွ ျမသီလာကို ဘာလို႔ ပိုလြမ္းရလဲ.. ဘယ္လို လြမ္းရလဲဆိုတာေတြကို ဆက္ဖတ္ခ်င္ၾကရင္ေတာ့ ဆက္ေရးမွာပါ...။ ေရးရရင္ေကာင္းမလားဟင္ :) )

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၅) ေနာက္ဆက္တြဲ

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ…
တသက္လံုး စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ ကိုယ့္ေမဂ်ာကို ခ်စ္တယ္.. စီနီယာေတြက ဂ်ဴနီယာေတြကို အဆင့္ဆင့္ ထိန္းၾက ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္.. သူတို႔ ဆရာဆရာမေတြကို ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ နာမည္တလံုးနဲ႔ ေနလာၾကတဲ့ ဘူမိေဗဒေမဂ်ာက ေက်ာင္းသား၃ေယာက္က သူတို႔ေမဂ်ာက ဆရာမကို Rape လုပ္တာ.. ျပီးေတာ့ အဲဒီ Rape case က လက္သိပ္ထိုး ေဖ်ာက္ဖ်က္ခံလိုက္ရတာ…။

ျမသီလာ(၃၅)ထဲက က်မရဲ႕ အဲဒီ စာပိုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ Geology က ဆရာေဟာင္းတခ်ိဳ႕ ေရးပို႔လာတဲ့ email ေတြထဲက အခ်က္အလက္တခ်ိဳ႕ကို တင္ေပးသင့္တယ္ ထင္လို႔ တင္ ေပးလိုက္ပါတယ္။

ပူးတြဲပါစာေတြအရ ပညာရပ္မိသားစုအတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥမို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရးျခင္း ျဖစ္္ပါတယ္။
- ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတာ့ တရားခံကို ဒီေန႔အထိ မိခဲ့ပံု မရဘူးလို႕ပဲ ထင္ပါတယ္။ ဆရာမ ေျပာတဲ့ ေျပာင္းခံရတဲ့ေက်ာင္းသားဆိုတာ ခုနက ပါခ်ဳပ္ကို သြားအေရးဆိုလို႕ ေျပာင္းခံရတာ ျဖစ္ဖို႕ ပိုမ်ားပါတယ္။
- အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူဘက္က ၾကည့္ရင္ အင္မတန္ လြယ္တဲ့အကြက္ကို ေရႊ႕လိုက္တာပါပဲ။ သူတို႔ တာ၀န္ကို မင္းတို႕ထဲကျဖစ္တာပဲ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႕ လက္ညွဳိးထိုး ခ်လိုက္တာပဲလို႕ ထင္ပါ တယ္။ (တျခားေက်ာင္းသားလို႕ ထိုးျပန္ရင္ ဒီထက္ႀကီးတဲ့ျပႆနာ ျဖစ္မွာကိုး)
နိဂံုးေျပာရရင္ ဒီကိစၥကို ဆရာမ က တျခားအမွန္ေတြနဲ႔ ေရာေရးလိုက္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘူမိေဗဒ ေလာကအတြက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ထိခိုက္သြားပါတယ္။ ဆရာမဘက္က အေထာက္အထား ပိုခိုင္လံုတာ ရွိရင္ (ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပတဲ့ ျဖစ္စဥ္ထဲမွာေတာ့ လိုတာေတြ/ မွားတာေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆြဲထားတဲ့ အေျဖ မွားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေထာက္အထား ရွိရင္) တိုက္ရိုက္ ျပန္ ရွင္းျပေစလိုပါတယ္။

ေနာက္ စာတေစာင္ကေတာ့

ဒဂံုတကၠသိုလ္က rape case ကို အဲဒါ geology ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲကြ။
သာမန္ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီ case ျဖစ္တံုးက ၀န္ထမ္းအႀကီးအကဲေတြက သူတို႔ လက္ညွဳိးထိုးလြတ္ေအာင္ ေက်ာင္းသားကို ပံုခ်ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပံုလို႔ မရဘူး။ ခုအခ်ိန္မွာ ဒီလိုမ်ဳိး ျပန္ ေျပာလာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ခုျဖစ္ႏိုင္တာက တစ္ေန႔က ဟိုေကာင္ေတြ အရက္ ေသာက္ ရန္ျဖစ္တဲ့ case ကို ေသးသိမ္ေအာင္ အာရံုလႊဲတာလို႔ ငါေတာ့ ခ်က္ျခင္း ထင္ခ်င္တယ္။ ရန္ ျဖစ္တတ္တဲ့ geology ေတြဟာ အဲလိုေကာင္ေတြပါလို႔ ေျပာပစ္လိုက္တဲ့ သေဘာပဲ။

က်မဘက္က ခိုင္လံုတဲ့ အေထာက္အထားေတြကို ခုပို႔လာတဲ့ အီေမလ္ရွင္ေတြကို personal email ပို႔ျပီး ျပန္ရွင္းျပလိုက္ပါျပီ။ Blog မွာေတာ့ မတင္ေတာ့ပါ။ က်မအေနနဲ႔ Self censorship အရ ကာယကံရွင္ မိန္းကေလးကို ငဲ့ညွာရမွာမို႔လို႔ပါ။ ေက်းဇူးပါ..။

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၆)

ျမသီလာ (၃၅)နဲ႔ ၂၀၀၄ခုႏွစ္အပိုင္းအျခားကို ေရးဖို႔ က်မ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ေလွ်ာ့ခဲ့ရပါတယ္။ က်မ မေရးရက္ လို႔ မေရးထြက္လို႔ ခ်န္ထားခဲ့တာေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ..။ က်မေရးခဲ့တာေတြက အားလံုး ကိုယ္တိုင္ သက္ေသ ခံႏိုင္တဲ့ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ကိစၥေတြ ခ်ည္းပါ..။ မေသခ်ာဘူးထင္တာကို က်မ မေရးခဲ့ပါဘူး။ ဥပမာ ဆရာမေလး ကို Rape လုပ္တဲ့ ေက်ာင္းသား၃ေယာက္ ေမဂ်ာေျပာင္းျပီး တာ၀တကၠသိုလ္မွာ အခန္႔သား ေက်ာင္းတက္ေနၾက တယ္ဆိုတာ… က်မကိုယ္တိုင္ မျမင္ရလို႔ ထည့္မေရးေတာ့တာပါ။ (ဆရာမေလးကေတာ့ စိတ္ပံုမွန္ မဟုတ္ေတာ့ တာကို က်မကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ေနရတာပါ။ အဲဒါက်ေတာ့ မေရးရက္လို႔ မေရးေတာ့တာပါ)။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ဌာနက ဘယ္ပါေမာကၡက လာဘ္ယူျပီး ဘယ္သူေတြကို အေအာင္ေပးတာ.. ဘယ္သူေတြကို ဂုဏ္ထူးတန္း ေပးတက္ လိုက္တာေတြ… က်မ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္.. အဲဒီလူေတြက တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လာတာမ်ိဳးရွိရင္ေတာ့ က်မက ခုႏွစ္နဲ႔ နာမည္နဲ႔ကို ဖြင့္ခ်မွာလို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးသားပါ။

အဲလို မတရားမႈေတြ ရွိသလိုပဲ ထမင္း၀၀စားရဖို႔ထက္ သိကၡာကို ဖက္တြယ္ရင္း ဒုကၡေရာက္ေန ၾကရတဲ့ သူေတြ အေၾကာင္းလည္း က်မ ခ်န္ခဲ့တာေတြရွိပါတယ္။ ကာယကံရွင္ေတြက ထုတ္ မေျပာခ်င္တာမ်ိဳး ျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ။ ျမသီလာတေလွ်ာက္ ဆရာမအေနနဲ႔ က်မ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡဆိုတာေတြက တကယ္ေတာ့ က်မလို ဆရာ ဆရာမမ်ိဳး ေတြကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ဒုကၡပါပဲ။ က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာမတေယာက္ဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ျပည့္ တာ၀န္ယူရ တာ တဘက္.. အပို၀င္ေငြရဖို႔အေရး က်ဴရွင္ေျပးျပရတာက တဘက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အိမ္ေထာင္ဖက္က နားမလည္ ႏိုင္ဘဲ ေဖာက္ျပန္သြားတဲ့အတြက္ ကြဲၾကကြာၾက ျဖစ္ရတဲ့ အထိပါ။ (က်မေတာင္ အိမ္မွာ အေမက ဒိုင္ခံ ပံ့ပိုးေပး ေနလို႔ ကိုယ့္အလုပ္ကို ေနာက္ဆံ မတင္းဘဲ လုပ္ႏိုင္ေန တာေလ)။ က်မ သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ကေလးေတြ တို႔လို႔ တန္းလန္းနဲ႔.. ေက်ာင္းတာ၀န္ ေတြ တဘက္…. ပိုလို႔သာ ပင္ပန္း ဆင္းရဲျပီး ေနာက္ဆံုး ၁၇ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ သားက မိန္းမ ခိုးေျပးသြားတဲ့အထိ..။ ဘ၀ေတြကို ေပးထားရတာ..။ အိမ္ငွားခ ေပးဖို႔ေလာက္ပဲ ရတဲ့ လစာအတြက္ တေန႔တေန႔ ေက်ာင္းမွာ ေပးရတဲ့အခ်ိန္ေတြ…။ အဲဒီလို အခ်ိန္ေပးျပီး ပညာတတ္ေတြ ေမြးထုတ္ရတာ ဆိုရင္လည္း က်မတို႔ ဆရာမေတြ ဘ၀အနာခံ.. အခ်ိန္ေတြ အနာခံရက်ိဳး နပ္ဦးမွာပါ။ ခုေတာ့…။

ဆရာဆရာမေတြခမ်ာ.. စာေမးပြဲေတြ အခ်ိန္ေပး ခြန္အားေပးျပီး ေစာင့္ရ.. အမွတ္ေတြ စစ္ရ..။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ (၃၅)မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ေက်ာင္းသားေတြ အေျဖစာအုပ္မွာ ခံုနံပါတ္ တပ္ရံုနဲ႔ကို အေအာင္ ေပးေနတာ ပါ။ က်မတို႔မွာသာ ခြန္အားေတြ ျပဳန္းတီး။ (က်မ တပည့္တေယာက္ဆို ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ေနတာ ကေန.. က်ဴတာစာေမးပြဲ ေျဖရမယ္ဆိုလို႔ က်ဴတာျပန္မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုျပီး အဲဒီ က်ဴတာစာေမးပြဲကို သြားမေျဖဘဲေနတာ..။ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ သူ႔ နာမည္ပါလာလို႔.. ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ က်မကို လာတိုင္ပင္ဖူးပါတယ္။ အဲဒါလည္း ၂၀၀၄ မွာပဲ။ အဲဒီကာလေလာက္မွာပဲ ဘယ္သူစလိုက္မွန္းမသိတဲ့ စာခ်ိဳးတခု တကၠသိုလ္ေလာကမွာ ေပၚလာတာ.. “လမ္းအထိုထို တကၠသိုလ္.. ေတြ႔သမွ်လူ ပါရဂူ.. ျမင္ျမင္သမွ် ပါေမာကၡ…” တဲ့။ က်မကေတာ့ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲမွာ တကယ္ပဲ ေသြးပ်က္လာပါတယ္။

ဆရာေတြက က်မကို ေတြ႔တိုင္း ဘယ္ေတာ့ ပါရဂူတန္းတက္မွာလဲဆိုတာ ေမးၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ တြင္တြင္ ေျဖပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအတြက္ အေျဖကလည္း ဆရာေတြဆီမွာ မရွိပါဘူး။ တခ်ိဳ႕(က်မရဲ႕ တပည့္မေတာ္ဖူးတဲ့) ဂ်ဴနီယာ ဆရာမေလးတခ်ိဳ႕က က်မကို မ်က္ခံုး ပင့္ ပင့္ျပီး ၾကည့္စ ျပဳလာပါျပီ။ အဲဒီ ၂၀၀၄ထဲမွာပဲ က်မ ကထိကလုပ္သက္ ၅ႏွစ္ျပည့္လို႔မို႔ ၂၀၀၅ဆိုရင္ တြဲဖက္ ပါေမာကၡ တင္ရ ေတာ့မယ္တဲ့။ ပါရဂူေျဖဖို႔ လုပ္မွာလားဆံုးျဖတ္ေတာ့... ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံေတြ ျမည္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္.. စာသင္ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း.. အခ်ိန္တန္ရင္ ကထိကေတြ ပါေမာကၡ ေတြ အလိုလို ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ ဒီစံနစ္ကိုလည္း က်မ ဘ၀င္မက်ေတာ့ပါ။ က်မစိတ္ထဲ ျမသီလာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ခ်စ္စိတ္ေလ်ာ့လာတာလည္း အမွန္ပါပဲ။

+++++

ဒဂံုတကၠသိုလ္ထဲ ေမာေမာနဲ႔ အခ်ိန္ရသေလာက္လုျပီး က်မရဲ႕ ခ်စ္ေသာ ျမသီလာၾကီးရွိရာဆီ က်မ ေျပးေျပး သြားျပီး အေမာေျဖတဲ့အခါမွာေရာ…။ ျမသီလာကေတာင္မွ က်မကို စိမ္းစိမ္းၾကီး ၾကိဳပါျပီ။ စာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ငွားဖို႔ သြားေတာ့ ပါရဂူတန္း တက္ေနသူေတြကိုသာ ငွားပါသတဲ့။ ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က မဟုတ္ရင္ စာၾကည့္တိုက္မွာပဲ အျပီးထိုင္ဖတ္ပါ.. အိမ္ကို မငွားပါ..တဲ့။ ျပီးေတာ့ ဆံထံုးနဲ႔ ျခင္းေတာင္းနဲ႔ ဆရာမရယ္လို႔ ေသခ်ာတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔ အသက္ ၄၀၀န္းက်င္ေတြကိုေတာင္မွ ျမသီလာ အေစာင့္ေတြက ကဒ္ျပားေတြ စစ္ပါတယ္.. ဘယ္သြားမွာလဲ ေမးပါတယ္။ ျမသီလာဟာ တံခါးနဲ႔ ဓားနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ေတာင္ငူကင္တီးမွာ ဟိုးတုန္းကလို သြားထိုင္ျပန္ ေတာ့လည္း တခ်ိဳ႕(က်မရဲ႕ တပည့္မေတာ္ဖူးတဲ့) ပါရဂူသင္တန္းသူ ဂ်ဴနီယာ ဆရာမေလး တခ်ိဳ႕က က်မကို မ်က္ခံုး ပင့္ ပင့္ျပီး ၾကည့္စ ျပဳလာပါျပီ။

မိန္းထဲေရာက္လို႔ အဲဒီပညာေရးေလာကထဲက စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြကို ေျပာတဲ့အခါ က်မရဲ႕ ဆရာရင္း တခ်ိဳ႕ ကေတာင္ က်မကို တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြမွာ သိပ္မခံစားဘဲ အလိုက္သင့္ေနပါတဲ့။ ‘ေယာနိေသာ မနသီကာရ’ ကို ႏွလံုးသြင္းပါလို႔ က်မကို ဆံုးမ လာျပီ။ က်မကေတာ့ ဒီကိစၥေတြဟာ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းရမယ့္ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႔သာ ခံစားေနရတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြထဲမွာပါပဲ….

က်မဘ၀မွာ သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စံထားေလာက္ေအာင္ ေတာ္တဲ့ ဆရာ ၂ေယာက္.. အလုပ္ကေန ထြက္.. စိတ္က်ျပီး အရက္ေတြ နင္းေသာက္ေနတာ.. ေတြ႔ခဲ့တာ..။ (ခုေတာ့ အဲဒီဆရာလည္း ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ သတင္းၾကားရပါတယ္)။ အဲသလိုပဲ ေတာ္တဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္လည္း အလုပ္ထြက္ျပီး အျပင္မွာ ၁၀တန္း က်ဴရွင္ပဲ ျပေနေတာ့တာ..။

ေနာက္ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာဘူး.. အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္ထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်မရဲ႕ တကယ့္ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာ လို႔ ေျပာရမယ့္ အကိုတေယာက္ကေတာ့ ဆံုးပါးသြားခဲ့တာ… လူေတြက အရက္ေသာက္လို႔လို႔ အျပစ္တင္ၾက ပါတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီ အကိုဟာ ဆရာထက္တပည့္ လက္ေစာင္းထက္လို႔ စာေမးပြဲ အခ်ခံရရာက စိတ္က်ျပီး ဆံုးပါးရတာလို႔ သိေနပါတယ္။ သူဟာ သိပ္ကို ေတာ္တဲ့ ဆရာ.. ဒါေပမဲ့ ဆရာျဖစ္ခြင့္ မရခဲ့သူ..။

ေနာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တပည့္ေတြအေပၚ ေစတနာထားတဲ့ မွန္မွန္ပဲ စကားေျပာျပီး စကား ျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက ေစာင္းေျမာင္း ေစာ္ကားတာ..။ တပည့္ေတြကို မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ဆက္ဆံျပီး ေအာင္စာရင္း အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္းသား ေတြက လံုးေထြး.. ေစာ္ေစာ္ကားကား ေနာက္ေျပာင္တာလည္း ရွိ။ အသက္ခပ္ၾကီးၾကီး ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြ ခမ်ာေတာ့ လူၾကိဳက္နည္း ကုန္ပစၥည္းမ်ားလို.. ေက်ာင္းအလုပ္ေတြ ဖိလုပ္ျပီး ရတဲ့ လစာနဲ႔ ေလာက္ေအာင္ သံုးရတာမို႔ ညိႈးညိႈးငယ္ငယ္ မွိန္မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။

က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သားၾကီးက ၈တန္းေက်ာင္းသား…။ သမီးေလးက Private Preschool တခုမွာ တက္ေန.. သားငယ္ေလးက ၁နွစ္သား။ သားၾကီး ဖယ္ရီခက တလ ၅ေထာင္၊ က်ဴရွင္ခက ၂ေသာင္း၊ သမီး ဖယ္ရီနဲ႔ ေက်ာင္းလခက ၃ေသာင္း၊ မုန္႔ဖိုးေတြ မပါေသး။ သားငယ္ေလး ႏို႔မႈန္႔ Dumax ဖိုးက တလ ၂ေသာင္းေလာက္ ရွိတယ္။ အိမ္အေဖာ္ ကေလးမေလး က ၁ေသာင္း…။ က်မလစာက ၁ေသာင္းခြဲ.. ေယာက်္ားက မေလးရွားကေန ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ရတာေတာင္မွ တလ ၂သိန္းေလာက္ အႏိုင္ႏိုင္ ပို႔ရတာ…။ ဒါေပမဲ့ က်မနဲ႔မွ စာသင္ခ်င္ပါတယ္လုိ႔ လိုက္လာတဲ့ အေ၀းသင္ကေလးေတြကို အိမ္မွာ ေနရင္းကေန.က်ဴရွင္သင္တာက တလကို တသိန္းေတာ့ အသာေလးရတာပဲ..။ ဒါေတာင္ က်မမွာ သားၾကီးကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တန္းတူေအာင္ ကြန္ပ်ဴတာ ၀ယ္မေပးႏိုင္..။ သားၾကီးက TTC မွာ တက္တာမို႔ ပတ္၀န္းက်င္က ပိုၾကီးေလေတာ့ အမီလိုက္ဖို႔က ေတာ္ေတာ္ လက္ပမ္းက်တာပါ။ ေႏြရာသီမွာ သားကို အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းပို႔ဖို႔…။ ေနာက္ ၉တန္းအတက္မွာ က်ဴရွင္ေတြ ၾကိဳထားဖို႔က တလ၃ေသာင္းတဲ့။ အံမယ္မင္းး။

ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မသာ ေသေသခ်ာခ်ာ က်ဴရွင္ျပမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်မကေလးေတြကို လူတန္းေစ့ ထားႏိုင္မွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံလိုခ်င္ေဇာနဲ႔ က်ဴရွင္ျပရတာမ်ိဳး က်မ မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္ရင္လည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးေဟ့ဆိုရင္.. က်မ ဘာလုပ္မလဲ…။

+++++

အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ ထြက္ေပါက္ကေလး ေနာက္တခုက စေနညေနေတြမွာ ျမိဳ႔ထဲထြက္ျပီး မဂၢဇင္းတိုက္ေတြ သြားတာ.. သူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာေတြနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၂၀၀၄ ရက္ေတြထဲ က်မရဲ႕ အဲဒီ ေလထန္ကုန္း၀န္းက်င္ေလးမွာလည္း အသက္ရွဴ က်ပ္စရာေတြ… ေမာစရာေတြခ်ည္း ျမင္ရ.. ၾကားရ.. ခံစားရ။ မွတ္မွတ္ရရ… အဲဒီ ၂၀၀၄ ထဲမွာပဲ အယ္လ္ျဖဴ ဆံုးပါတယ္..။ ေနာက္ တစ္လမွာ သားၾကီးအေဖ ဆံုးပါတယ္… ေနာက္တစ္လ ကိုငွက္ ဆံုးပါတယ္။ ကိုငွက္ဆံုးျပီး ေနာက္တရက္မွာပဲ ဆရာၾကီးမင္းသု၀ဏ္ ဆံုးပါတယ္..။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ.. မရွိေတာ့.. ေဒၚခင္ႏွင္းယု မရွိေတာ့… ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ မရွိေတာ့… ကိုေခ်ာႏြယ္ မရွိေတာ့.. မင္းမင္းလတ္ မရွိေတာ့…။ ကိုခင္၀မ္း မရွိေတာ့.. ဒိုးလံုး မရွိေတာ့… ဗဒင္ မရွိေတာ့.. ေစာဘြဲ႔မွဴး မရွိေတာ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ ကုန္ျပီဆိုပါေတာ့… ေနာက္ေတာ့ က်မ ခ်စ္တဲ့ တန္ဖိုးထား တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀န္းက်င္ (Celebrities ဆိုသူမ်ား) ထဲမွာ က်မခ်စ္ခဲ့တဲ့ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းမႈေတြ မိွန္ေဖ်ာ့ခဲ့ျပီ။ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ေတြ.. ႏွလံုးသားေတြ.. ယံုၾကည္မႈေတြ.. ခံစားခ်က္ေတြထဲမွာ ပိုက္ဆံကသာ လႊမ္းမိုးေနခဲ့ျပီ။ ေခတ္ကိုကလည္း အဲလိုျဖစ္ခဲ့ျပီ။ အဲလို စီးေၾကာင္းထဲ မပါတဲ့ ကိုငွက္ က်ျပန္ေတာ့လည္း ေလာကထဲက အလ်င္စလို ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပီ။ အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ “အရင္ကလို..” ဆိုတဲ့ စကားစုေလးကိုေတာင္မွ က်မ လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့တာ မွတ္မိပါတယ္။

+++++

တကယ္ေတာ့ အနားမွာ တိုင္ပင္ရင္ဖြင့္စရာ ရာေက်ာ္လည္း မရွိတဲ့အခိုက္.. ၀န္းက်င္က ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေတြကလည္း ကိုယ့္ကို ရိုက္ခတ္လာတဲ့ အခ်ိန္… သားၾကီးရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ သူ႔ဘ၀အေပၚ မေက်နပ္တာေတြ ရွိလာတာေတြကို က်မ ျမင္လာရ…။ က်မ၀န္းက်င္မွာ အလိုေလာဘေတြက ျမင့္ျမင့္တက္လာ…။ ျမင္ကြင္းေတြ ထဲမွာ ေဒါသနဲ႔ ေမာဟေတြက သိသိသာသာ တိုးထြက္လာၾက..။

တေန႔ က်မ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲသြားတဲ့အခိုက္ က်မ ေလးစားရတဲ့ ပါေမာကၡဆရာၾကီး တေယာက္ကို စပယ္ယာက ေအာ္ေငါက္ျပီးေတာ့ ‘ဟိုမ်က္မွန္နဲ႔ဘၾကီး.. အထဲတိုးပါဆိုတာ မတိုးဘူးလား’လို႔ ေျပာတာကို က်မ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဆရာၾကီးက “ငါ့ကို မင္းပဲ ေနာက္ကေန တိုးသြားဆိုလို႔ တိုးလာလို႔ ဒီနား ေရာက္လာတာ ေလကြာ..” လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ စပယ္ယာက ‘ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနနဲ႔ တိုးႏိုင္ရင္တိုး မတိုးႏိုင္ရင္ ဆင္း.. Taxi စီး’လို႔ ေျပာတာ.. က်မတို႔ တည့္တည့္ေတာင္ မၾကည့္ရဲတဲ့ ေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဆရာၾကီးကိုပါ။ က်မ တိတ္တိတ္ မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ.. ဆရာၾကီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမွာ စိုးတဲ့အတြက္သာ က်မကို မျမင္ေအာင္ ေခါင္းကို တဘက္ လွည့္ထားရပါတယ္။ က်မတို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ လူ႕တန္ဖိုး.. လူၾကီးတေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးနဲ႔ ဂါရ၀ဆိုတာေတြကိုေတာင္ အသိအမွတ္ မျပဳ ေတာ့တဲ့ ၀န္းက်င္ျဖစ္ေနပါျပီ။

အဲဒီအေၾကာင္းေျပာရရင္.. ဒီစပယ္ယာက ဆရာၾကီးကို ဆရာမွန္းမသိလို႔ ေျပာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ က်မ ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ ဆရာမအ၀တ္အစားနဲ႔ ဒဂံုတကၠသိုလ္အသြား ေက်ာင္းထဲ ဌာနေရွ႔မွတ္တိုင္မွာ က်မ ဆင္းရမွာကို ကားရပ္မေပးလို႔ “ဒီမွာ ဆင္းမွာေဟ့..” လို႔ ေအာ္ေျပာတာကို စပယ္ယာက ဒရိုင္ဘာကို “ရပ္ေပး ဆရာေရ႕.. ဒီမွာ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ ဆင္းမယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္း ကားေပၚပါလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ၀ိုင္းရယ္ ပါတယ္။ က်မက.. ဆင္းရင္းနဲ႔ “ဟဲ့ ငါ ဒီေက်ာင္းက ဆရာမ.. နင့္အေမေလာက္ ရွိတယ္.. ေနာက္စရာလား..” လို႔ က်မ ေျပာမိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စပယ္ယာက ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ အသံ တမင္ လုပ္ျပီး ျပန္ေျပာတယ္… ေၾကာက္ပါတယ္ ဆရာမ.. တဲ့။ အဲဒါကိုလည္း ကားေပၚက ေက်ာင္းသား ေတြက ရယ္ျပန္ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ေဒါသေတြျဖစ္ျပီး ေခါင္းေတြေတာင္ မူးလာတဲ့အထိပါပဲ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်မက ေမာ္လျမိဳင္က ေျပာင္းလာကာစဆိုေတာ့ နယ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေတြရဲ႕ လိမၼာမႈမ်ိဳးနဲ႔သာ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ဆရာမ ျဖစ္ေန ခဲ့တာမို႔လည္း ပို ခံစားလိုက္ရတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ျပီးေတာ့ က်မ ဆရာမေပါက္စဘ၀ လိႈင္မွာတုန္းကေတာ့ ခုလို ေစာ္ကားေမာ္ကားအဆက္ဆံမ်ိဳး မၾကံဳဖူးေလေတာ့ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ေတာ္ေတာ္ကို ခါးသီးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲလိုေတြ ၾကံဳရဆံုရတာ မ်ားလာတဲ့အခါမွာေတာ့ က်မ စိတ္ထဲ ျမသီလာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ကို ဗလာဆန္ လာခဲ့တာပါ။

အဲဒီ တေလာေတြမွာ က်မ ခံစားရတာအားလံုးဟာ တကယ့္ အနိ႒ာရံုေတြခ်ည္းပါ…။ က်မစိတ္ထဲ က်မအနား ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြဟာ တေန႔ထက္တေန႔ ဗင္ဂိုးရဲ႕ အာလူးစားသူမ်ား ပန္းခ်ီကားထဲက မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ တူတူလာတယ္….။ ပိုဆိုးတာက က်မအနားက က်မသူငယ္ခ်င္းဆရာမေတြ ေဖာင္စီးရင္း ေရငတ္ဆိုတာလို ကိုယ္က တကၠသိုလ္က ဆရာမျဖစ္လ်က္နဲ႔ ကိုယ့္သားသမီးကို က်ဴရွင္ေကာင္းေကာင္းမွ မထားႏိုင္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲေနရတာေတြ…၊ တေန႔တေန႔ ကားတိုးစီးျပီးေတာ့ ေ၀းေ၀းလံလံေက်ာင္းလာၾကရ.. ပင္ပင္ပန္းပန္း စာသင္ၾကရျပီး ရတဲ့ လခက လာခပဲ ရွိတာေတြ…။ အဲဒီကာလမွာပဲ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၄ေႏွာင္းပိုင္း ႏို၀င္ဘာလ ေလာက္မွာ ဆရာဆရာမေတြ က်ဴရွင္မျပရ.. က်ဴရွင္ျပရင္ အလုပ္ထုတ္ခံရတဲ့အထိ အေရးယူမယ္ဆိုတာကို သိရွိေၾကာင္း.. လိုက္နာပါမယ့္ အေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးရမယ္တဲ့။ က်မေလ စိတ္တိုလိုက္တာ.. အသားေတြ ဆတ္ဆတ္ တုန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြ က်ဴရွင္ျပတယ္ဆိုတာ ဆရာ၀န္ေတြ ဂ်ီပီ ထိုင္တာနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဆရာ၀န္ေတြ ေဆးရံုမွာ အလုပ္ျပီးရင္ အျပင္ေဆးခန္း ထိုင္တဲ့ သေဘာပဲ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ က်ဴရွင္ျပရတယ္ဆိုတာကလည္း တကယ့္ကို ပင္ပင္ပန္းပန္း အားစိုက္ခြန္စိုက္ လုပ္ၾကရ တာ။ ကိုယ့္ပညာနဲ႔ လုပ္စားရတဲ့ အလုပ္ကိုေတာင္ ခိုးလုပ္ရမယ့္အေပါက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာေလ..။ ဆရာ ဆရာမေတြက စာျပတဲ့အလုပ္ မလုပ္ရဘူးဆိုေတာ့့ သူတို႔ေပးတဲ့ လစာက ေလာက္လို႔လား..။ ဒါဟာ တမင္တကာကို ဆရာေတြရဲ႕တန္းကို ခ်ပစ္လိုက္တာလို႔ က်မကေတာ့ ခံစားရပါတယ္။ က်ဴရွင္ျပရင္ ခိုးျပရမယ္.. မျပရင္ ငတ္မယ္.. ခိုးျပလို႔ မိရင္ အလုပ္ျပဳတ္မယ္.. ကဲ.. ဘာလုပ္မလဲ..။

+++++

အင္မတန္ကို စိတ္ဆိုးေနတဲ့ က်မ.. ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ရဲ႕ ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ အဲဒီေန႔ ေန႔ခင္းမွာပဲ မိန္းထဲသြားျပီး ကင္တီး ထိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာေတြ.. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔.. ထံုးစံအတိုင္း ေပါက္ကြဲ.. ထံုးစံအတိုင္း အေျဖမရ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းမွာပဲ သမိုင္းဌာနက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ သူတို႔ ပါရဂူတန္းေတြရဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲပါတဲ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္… သမိုင္းဌာနက သူငယ္ခ်င္း ဆရာ တေယာက္က အဲဒီပြဲမွာ အကန္ေတာ့ခံ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေျပာတဲ့စကားကို က်မကို ျပန္ေျပာျပ ပါတယ္။ ကန္ေတာ့ျပီး ဆုေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာက ေျပာပါတယ္တဲ့။

ဆရာေျပာတဲ့ အဓိပၸါယ္ကေတာ့… “မင္းတို႔ကလည္း အျပစ္ရွိခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ေျပာသလို.. အဲလိုပဲ ငါက လည္း မင္းတို႔ကို ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ျပန္ေျပာရဦးမယ္.. ပါရဂူေခၚေလာက္ေအာင္ မထိုက္တန္တဲ့သူေတြကို အေအာင္ေပးေနတဲ့အထဲ ငါလည္းပါေနေတာ့ မလုပ္သင့္တာ လုပ္မိသလိုျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ငါ့ကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ၾကပါ…” ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ (က်မ စကားလံုး အတိအက် မမွတ္မိေပမဲ့ သေဘာအဓိပၸါယ္က အဲလို အတိအက်ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ အဲဒီ စကားပါတဲ့ ၾသ၀ါဒေဆာင္းပါးကို ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္) က်မ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာပဲ ေျပာတာပါ။ ။ က်မရဲ႕ စိတ္ထဲကိုေတာ့ တစံုတရာက ထုတ္ခ်င္းေဖာက္ ၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္လည္း အဆိပ္ပင္ေတြ ေပါင္းသင္ ေရေလာင္း ပိ်ဳးေထာင္ေနသူေတြထဲ တေယာက္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ေနျပီ။ အဲဒီအခါ က်မေတြးမိခံစားမိလာတာက က်မကိုယ္တိုင္ သမိုင္းတရားခံျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနျပီဆိုတာပါပဲ။

၂၀၀၄ခုႏွစ္ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာမွာေတာ့ က်မ တခ်ိန္လံုး ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနမိတာက ဒီ ေက်ာင္းဆရာမဘ၀ လမ္းေၾကာင္းကို က်မ ဆက္ေလွ်ာက္မလား…။ ဒါမွမဟုတ္.. အလုပ္ ထြက္ရင္ က်မ ဘာလုပ္မလဲ..။ က်မခမ်ာက စာေရးေတာ့လည္း ေရးခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ေရးခ်င္တာကို ေရးခ်င္သလို ေရးတာမို႔ ေစ်းကြက္၀င္ေအာင္လည္း မလုပ္တတ္။ ပိုဆိုးတာက ေစ်းကြက္၀င္ေအာင္ ေရးဆိုရင္လည္း အဲလို လုပ္မစားခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ စိတ္က ရွိျပန္။ တကယ္လို႔ ဒီေက်ာင္းဆရာမ လမ္းေၾကာင္းပဲ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့လည္း ေနာက္ ၆လ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနရင္ က်မက တြဲဖက္ပါေမာကၡျဖစ္ျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေလွ်ာ့ျပီး ပါရဂူဘြဲ႔ယူမယ္ဆိုရင္ ခဏေလးနဲ႔ ပါေမာကၡ ျဖစ္မွာပဲ။

ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေနတာတခုကေတာ့ က်မက ေက်ာင္းသားေတြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ အမ်ားစုက မၾကိဳက္တဲ့ ပါေမာကၡမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မွာေလ..။ သင္ၾကားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စည္းကမ္းၾကီး.. လာဘ္လာဘမယူ.. ဆင္းရဲ.. အဲလို ပါေမာကၡက လူၾကိဳက္နည္းမွာ အမွန္။ အဲလိုမွမဟုတ္ဘဲ က်မရဲ႕ မိသားစုလိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ အမ်ားလို မိုးခါးေရ ေသာက္စို႔ ဆိုရင္ေရာ..။ ကန္ေတာ့ခံျပီး စား.. တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္.. ဘာမွမတတ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ စီးလားနင္းလားဆက္ဆံမယ့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြကို ေခါင္းငံု႔ အရိုအေသေလး ေပး။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ မခက္ခဲ မပင္ပန္း…။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူ႔ေအာက္က်ိဳ႕လို႔ လူပိမေသဘူးတဲ့။ အမေလးးး က်မကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္ဖို႔ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔ေတာင္ မ်က္ႏွာေတြ ျဖန္းကနဲ ပူလာတာ..။ ျပီးေတာ့ မဟုတ္မမွန္ လုပ္တဲ့သူတိုင္းကို ခပ္တင္းတင္းၾကည့္ျပီး “ဒီမွာ ျငိမ္းခက္ခက္ရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ လိုက္ၾကည့္လိုက္ဦး.. မိဘက အစ.. ဘယ္လိုဆိုတာ”လို႔ ခပ္မာမာ ေျပာခဲ့သမွ်အတြက္ က်မကိုယ္တိုင္က ေျပာင္းလဲျပီး မဟုတ္မမွန္ေတြ လုပ္ခဲ့ျပီဆိုရင္…။ ဘုရား.. ဘုရား.. လဲေသပစ္လိုက္တာမွ ေကာင္းပါဦးမယ္..။ အဲလို အေတြးေတြနဲ႔ ဗေလာင္ဆူေနခဲ့တာ ၂၀၀၄ ရဲ႕ ဒီဇင္ဘာမွာေပါ့။

+++++

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သားၾကီးရဲ႕ TTC မွာလည္း ဆရာဆရာမတခ်ိဳ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာလိုက္မႈေတြကို သားၾကီးဆီကတဆင့္ ရိပ္မိလာရတာက တေမွာင့္ ျဖစ္လာပါေသးတယ္။ သားၾကီးက သိပ္ တိုင္တိုင္ေတာေတာ မလုပ္တတ္ေလေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ျပီး ေမးျမန္း ၾကည့္ရတာပါပဲ။ တၾကိမ္မွာေတာ့ သားရဲ႕ ျမန္မာစာဆရာမနဲ႔ က်မ ထိပ္တိုက္ ေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ လစဥ္စာေမးပြဲတခုမွာ ကဗ်ာစကားေျပျပန္တဲ့ ေမးခြန္းတခုကို သားေျဖထားတာ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ ဗလာစာရြက္နဲ႔ ၂မ်က္ႏွာ ရွိျပီး ေျဖထားတာလည္း အခ်က္အလက္က ကြက္တိပါပဲ။ ဒါကို ၁၂မွတ္ေပးတဲ့ အဲဒီအပုဒ္ကို ျမန္မာစာဆရာမက ၂မွတ္ပဲ ေပးလို႔ သားက ေတာ္ေတာ္ မေက်မနပ္နဲ႔ က်မကို လာျပတာပါ။ က်မလည္း ဖတ္ၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ေတာ္ရံုနဲ႔ က်မက ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြ လိုက္သြားတတ္တဲ့ အေမမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခုကိစၥကေတာ့ လိုက္မွပဲ ရမွာ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္မွာ က်မ သားေက်ာင္းကို လိုက္သြားပါတယ္။ သားအတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔ ေတြ႔ျပီး အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္း ကိစၥကို ဆယ္တန္းအမွတ္ေပးပံုနဲ႔ ယွဥ္ျပီး က်မေျပာျပပါတယ္။ ျမန္မာစာဆရာမက သူ ေပးထားတဲ့ မွတ္စုအတိုင္းမေျဖလို႔ အမွတ္မေပးတာပါ..တဲ့။ က်မေျပာျပတာေတာင္ ျမန္မာစာ ဆရာမက မေလွ်ာ့တဲ့အတြက္ က်မလည္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ပဲ က်မရဲ႕ ရာထူးေတြ.. ဘာညာေတြ ထည့္ေျပာရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အဲဒီဆရာမက ၀န္မခံပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး အတန္းပိုင္ ဆရာမကေတာ့ တာ၀န္ယူပါတယ္… သူ ေျပလည္ေအာင္ ညွိပါ့မယ္တဲ့။ က်မကေတာ့ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ “အခ်က္အလက္ ကိုက္ညီေအာင္ ေျဖထားေပမဲ့ ‘၏ သည္’ မလြဲ ေျဖမွ ေအာင္မွတ္ေပးမယ္ဆိုရင္ အဲဒါကို စာေရးျပီးေတာ့ ျမန္မာစာဆရာမ လက္မွတ္ထိုးျပီး က်မကို ေပးပါ.. က်မ Board of study မွာ တင္လိုက္မယ္”လို႔ ေျပာျပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွ က်မပိုစဥ္းစားမိလာတာက က်မအတန္းက တပည့္ေတြကို က်မက ဘယ္ေလာက္ပဲ Student centered approach နဲ႔ သြားသြား.. က်န္တဲ့ သူေတြက Teacher centered ပဲ သြားေနေလေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဆရာေခၚေပးတဲ့ Notes ကို သက္ေသာင့္သက္သာ ယူျပီး က်က္ေျဖတာပဲ အားသန္ ၾကေတာ့တာ…။ က်မ ဘာသာရပ္ ဆိုရင္ေတာ့ Lecture ကို သူတို႔ Notes ျပန္ျပင္ရေတာ့ ေဒၚျငိမ္းခက္ခက္ ဘာသာဆို လုပ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္လို႔ ညည္းသံေတြ ၾကားရတာ။ ဒါေတြကို က်မ ၾကိဳးစားလုပ္ယူႏိုင္ေပမဲ့ က်မ သားတို႔ေက်ာင္းေတြ.. သမီးတို႔ေက်ာင္းေတြမွာ.. က်မ လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး..။ က်မ သက္ျပင္းေတြ ခ်မိ။ က်မ နေဘးက လူေတြကို ရင္ဖြင့္ေတာ့ တခ်ိဳ႕က ဒါကို ျပႆနာလုိ႔ မထင္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ… တဲ့။ တခ်ိဳ႕က က်မေျပာခ်င္တာကို နားလည္ပံု မျပ။ ေသခ်ာတာေတာ့ က်မမွာ ေပ်ာ္ပိုက္စရာေနရာ သိပ္နည္း လာတာပါပဲ။

+++++

ေနာက္ထပ္ ျမသီလာနဲ႔ ဆက္စပ္ေရးဖို႔ မဆိုင္သလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ က်မကို အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ဖိစီးေနတဲ့ ေနာက္တခုကေတာ့ ဒီစစ္အစိုးရရဲ႕ ၂၀၀၃ ေမ၃၀.. ဒီပဲယင္းမွာ အန္တီစုကို လုပ္ၾကံဖို႔ ၾကိဳးစားၾကတာ.. အန္တီစုကို အင္းစိန္ေထာင္ထဲ ပို႔ရဲတဲ့အထိ.. ဘဘဦးတင္ဦးကိုပါ အက်ယ္ခ်ဳပ္ရဲတဲ့အထိ မို္က္ကန္းၾက ရက္စက္ ၾကတာ.. ခံရတဲ့သူေတြကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခ်ဳပ္ထားလိုက္တာ… အဲဒါေတြကို က်မ မုန္းတီး စက္ဆုပ္ ရြံရွာတာကလည္း ၂၀၀၃ ေမေနာက္ပိုင္းမွာ က်မကို ဖိစီးလာတဲ့ ပူေလာင္မႈတခုပါ။ အဲဒီ ပူေလာင္မႈေၾကာင့္လည္း က်မက ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ မေနခ်င္တာေတြ.. ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုတာေတြ.. မဟုတ္တာလုပ္သူေတြကို ခါးခါးသီးသီး မုန္းတာေတြ.. စစ္အစိုးရအေပၚ ရြံရွာစက္ဆုပ္တာေတြကလည္း တေန႔ထက္ တေန႔ ပို ပို ဆိုးလာ..။ ဒီလိုနဲ႔……

+++++

အဲဒီ ၂၀၀၄ ဒီဇင္ဘာမွာပဲ အေမရိကားမွာ ေနလာတာ ၃၅ႏွစ္ရွိျပီးျဖစ္တဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ရန္ကုန္ကို လာလည္ပါတယ္။ အဲဒီမိတ္ေဆြနဲ႔ သြားၾက လာၾက လည္ၾက ပတ္ၾက ရင္းနဲ႔ က်မတို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာရာက က်မ ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သမွ် အဲလို မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို သူက နားေထာင္ရင္းအမွတ္တမဲ့.. 'ေမျငိမ္း ခဗ်ားက ျမန္မာျပည္နဲ႔ မကိုက္ဘူးျဖစ္ေနတာ.. ခဗ်ားသာ အေမရိကမွာဆို လုပ္ႏိုင္တာေတြ လုပ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔မွာ…' တဲ့။ အဲဒါဟာ က်မ တခါမွ မစဥ္းစားမိဖူးတဲ့ အသစ္တခု..။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဆိုတာ က်မနဲ႔ တကယ္ကိုမွ အေ၀းၾကီး…။ သူက ေျပာေသးတယ္.. အဲဒီ ျပႆနာမ်ိဳးေတြကို public က ထဲထဲ၀င္၀င္ မသိၾက နားမလည္ ၾကတာေၾကာင့္ ပိုဆိုးတာ.. တဲ့။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ဒီတိုင္းျပည္ကေန ထြက္သြားလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား ဆိုတဲ့အေတြး ပထမဆံုး ေပၚလာပါေတာ့တယ္…။ အဲဒီအေတြးနဲ႔အတူ ကိုယ့္လက္ရွိဘ၀ကို တကယ္ ျဖတ္ေတာက္ႏိုင္သလားလို႔လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပန္ျပန္ စစ္ေမးမိပါတယ္။ စာဆန္ဆန္ ေျပာရရင္ေတာ့ ျမသီလာကို တကယ္ပဲ ေက်ာခိုင္းႏိုင္ျပီလားေပါ့…။

+++++

ကိုဖုန္းေမာ္ (၂၁)ႏွစ္....

ခင္မင္းေဇာ္ဆီကပါ။

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၅)

ရန္ကုန္ကို Transfer တင္ေတာ့ က်မေလွ်ာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းက ဒဂံုတကၠသိုလ္ပါ။ အဲဒီကာလမွာ အေမက အေဖဆံုးပါးျပီးတဲ့ေနာက္ ျမိဳ႕ထဲက တိုက္ခန္းမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုျပီး ေျမာက္ဒဂံုအ၀င္ သစ္ေတာကြက္ထဲက သင္း၀င္လမ္းမွာ ၀ယ္ထားတဲ့ အိမ္မွာပဲ ေနေနျပီမို႔ က်မက အေမနဲ႔ နီးနီးလည္း ေနရ.. ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ေက်ာင္းသြားဖို႔လည္း လြယ္မယ့္ေနရာ ရွာရပါတယ္။ အေမၾကိဳရွာထားေပးတဲ့ က်မေနဖို႔ ေရြးလိုက္တဲ့ အိမ္က ကားဂိတ္ကေန အတြင္းထဲကို မိနစ္ ၂၀ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ရတဲ့ ေနရာမွာ ရွိေနပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အေမနဲ႔လည္း မနီးလွ..။ ေစ်းလည္း မနီး..။ အိုးး အဲဒီေနရာမွာေတာင္ အိမ္လခက ၁ေသာင္းခြဲ..။ က်မ ရတဲ့ လစာကလည္း တေသာင္းခြဲ.. ကြက္တိ။ အဲဒီမွာ က်မရယ္.. ကေလး ၃ေယာက္ရယ္.. ကေလးၾကည့္ေပးမယ့္ ကေလးမေလး တေယာက္ရယ္.. ေနရမွာ။ အဲဒီလမ္းက လူေနက်ဲပါးပါတယ္။ က်မတို႔ ေနမယ့္ အိမ္ေဘးမွာကို လူ မေန တိုက္မေဆာက္ေသးတဲ့ ေျမကြက္ ၃ကြက္..။ ဆိုးတာခုက ျခံစည္းရိုး မေကာင္းတဲ့အျပင္ အိမ္သာက အိမ္အျပင္ဘက္ေရာက္ေနတာ..။ ဘုရားေရ.. ေယာက်္ားသား မရွိဘဲ ေနလို႔ျဖစ္ပါ့မလား..။ ရာေက်ာ္က ေနာက္တပတ္ဆို သြားရျပီတဲ့။ ျပီးေတာ့ ဒီၾကားထဲမွာ က်မက ေမာ္လျမိဳင္ကို Transfer ကိစၥ သြားရဦးမွာ ရွိေသး..။ အိမ္ကို ဘယ္လို ထားခဲ့မလဲ..။

အဲဒီ အိမ္မွာ ပစၥည္းေတြ ပတ္ခ်ာလည္ခ်ျပီး က်မ မေ၀ခြဲတတ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ စေပၚတ၀က္လည္း ေပးျပီးျပီ။ ကဲ.. ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်မစိတ္ထဲ ဒီအိမ္က မလံုျခံဳဘူးလို႔ ခံစားေနရတာက ဆိုးပါတယ္။ လူကလည္း ေသြးႏုတုန္း.. သားငယ္ေလးမွ ရက္၄၀လားရေသးတာေလ။ ေနာက္တခုက သားၾကီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ သိပ္ေ၀းတာ..။ ေက်ာင္းကားေတာင္ ရွိပါ့မလားပဲ။ အေမကေတာ့ သူ႔အဖိုးအဖြားအိမ္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း မွာ သြားထားလိုက္ေပါ့တဲ့။ က်မကေတာ့ သက္ျပင္း တခ်ခ်..။ ေလာေလာဆယ္ က်မေက်ာင္းသြားခ်ိန္ အိမ္မွာ ကေလး၃ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးကို ဘယ္လို ထားခဲ့ရပါ့ေပါ့။ သမီးေလးက မူၾကိဳတက္ရမွာ.. အငယ္ဆံုးေလး ကမွ ၂လသား မျပည့္ေသး.. က်မ ရင္ထဲ ပူပူေလာင္ေလာင္ ရွိရျပန္ပါျပီ။ (စာဖတ္ေနသူေတြကေတာ့ ကိုယ္ပဲ အပူရွာျပီးေတာ့လို႔ ေတြးေနမလားမသိပါ)။ က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္ ေနမိပါတယ္။

အဲဒီတည… အဲဒီအိမ္မွာ က်မတို႔ မိသားစု အိပ္ၾကပါတယ္။ တလမ္းလံုး တိတ္ဆိတ္.. ေမွာင္မဲ..။ အျပင္ အိမ္သာ ထြက္ေတာ့လည္း ေမွာင္ေမွာင္မိုက္မိုက္…။ က်မ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ ေနမျဖစ္ဘူးလို႔ သိေနသလိုပဲ..။ ရာေက်ာ့္ကို ေျပာေတာ့ ရာေက်ာ္က ဘာလုပ္ခ်င္လဲ..တဲ့။ ေနာက္ဆံုး ပိုက္ဆံဆံုးလည္း ဆံုးေတာ့.. မေနခ်င္ဘူး.. လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အျမဲ က်မအလိုပဲ လိုက္တဲ့ ရာေက်ာ္က.. ေသခ်ာစဥ္းစားျပီးျပီလားဆိုတာကလြဲလို႔ ဘာမွမကန္႔ကြက္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမ့အိမ္ေသးေသးေလးဆီပဲ မိသားစု ျပန္ေျပး ရေတာ့တာေပါ့။ ၆လစာ တင္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ၉ေသာင္း ဆံုးသြားပါတယ္။ (တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္.. ေနာက္ ၆လေလာက္ေနေတာ့ က်မတို႔ မေနျဖစ္တဲ့ အဲဒီအိမ္ကေလးနဲ႔ ၃အိမ္ေက်ာ္မွာ အပ်ိဳၾကီး တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ပစၥည္းယူျပီး အသတ္ခံ လိုက္ရပါတယ္)။

အေမ့အိမ္ေလးကေတာ့ လမ္းမၾကီးနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ဆိုေတာ့ က်မေက်ာင္းသြားရတာလည္း အဆင္ေျပ..။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ဖို႔လည္း ဖယ္ရီကားရွိေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။ အိမ္လခလည္း သက္သာ။ က်ဥ္းက်ပ္ေပမဲ့ အေမနဲ႔ ေနရေတာ့ လံုျခံဳတယ္ေလ။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ သားငယ္ေလး ရက္၅၀ျပည့္တဲ့ ေန႔မွာပဲ ထြက္သြားရပါတယ္။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က မၾကာခဏ ခြဲေနရဖူးေပမဲ့ ခုေလာက္ အနည္းဆံုး ၃ႏွစ္ခြဲရမယ္လို႔ ၾကိဳသိျပီး အၾကာၾကီး ခြဲေနရမွာမ်ိဳး မၾကံဳဖူးတာမို႔ က်မစိတ္ထဲ အားငယ္က်န္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အေမကေတာ့ ခုျပန္ေတြးရင္ကို က်မစိတ္ထဲ သနားတုန္း..။ အေမက က်မ သားအငယ္ဆံုးေလးကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ေတာ့ ေန႔လယ္ ကေလးအိပ္ရင္ကို အခ်ိန္လံုး ပုခက္လႊဲေနခဲ့တာ..။ အေမ့အရိပ္မွာ က်မ လံုျခံဳခဲ့တာေၾကာင့္လည္း ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ က်မက တာ၀န္ေက်တဲ့ ၀န္ထမ္းျဖစ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ က်မ ဒီလိုေျပာရတာအေၾကာင္း ရွိပါတယ္။

+++++

၂၀၀၃ခုႏွစ္ရဲ႕ ေမလေနာက္ဆံုးပတ္မွာ က်မ ဒဂံုတကၠသိုလ္ စ၀င္ရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဌာနမွဴးက က်မ ဆရာမစျဖစ္တုန္းက လိႈင္ေကာလိပ္မွာ ၉ႏွစ္ေတာက္ေလွ်ာက္ အတူတူ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ဌာနမွဴးပါပဲ။ ခုေတာ့ ဆရာမၾကီးက ပါေမာကၡေပါ့။ က်မကလည္း ကထိကေပါ့။ (ထြက္ေတာ့လည္း သူ႔လက္ထဲက ထြက္ခဲ့ရတာ တိုက္ဆိုင္မႈပါပဲ)။ ဆရာမၾကီးနဲ႔ က်မ စဆံုရတုန္းက က်မက အသက္ ၂၁ႏွစ္.. ။ ျပန္ဆံုၾကရေတာ့ က်မ အသက္ ၃၈ႏွစ္။ အခ်ိန္ေတြ ကြာဟ.. အေတြ႔အၾကံဳေတြလည္း မ်ားခဲ့ၾကျပီ။ ပိုဆိုးတာက အင္မတန္ေခတ္မီတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ထင္တဲ့ က်မက ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္ခ်ိန္က်မွပဲ က်မက ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ေနခဲ့တယ္လို႔ သိလိုက္ရေတာ့တာပါ။

ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို က်မေရာက္ေတာ့ အရင္က လယ္ကြင္းသာသာ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ စည္ပင္ျပီး ေက်ာင္းနဲ႔ေတာ့ တူေနခဲ့ပါျပီ။ တကၠသိုလ္နဲ႔သာ မတူတာဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းအလာ လမ္းတေလွ်ာက္ မွာ ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ လူေနအိမ္ေျခရပ္ကြက္ေတြကို ထည့္မေတြးဘူး… ျပီးေတာ့ လကမၻာကို သတိရေစတဲ့ လမ္းခ်ိဳင့္ လမ္းခြက္ေတြအေၾကာင္း ထည့္မေတြးဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ေက်ာင္းလို႔ သတ္မွတ္ၾကပါစို႔။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ရွိမယ္.. ဆရာဆရာမေတြ ရွိမယ္.. စာသင္ခန္းေတြ ရွိမယ္ဆို ေက်ာင္းေပါ့..။ တကၠသိုလ္လို႔ သမုတ္ဖို႔ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရပါမယ္။ တကၠသီလ… ျမင့္ျမတ္ေသာ နည္းနာအက်င့္တို႔ ဆည္းပူးရာအရပ္… တကၠသိုလ္ရယ္လို႔ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ….။

+++++

က်မရဲ႕ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္သက္တေလွ်ာက္မွာ မေပ်ာ္ဆံုးေက်ာင္း နဲ႔ မေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ကို ျပပါဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ ဒဂံုတကၠသိုလ္နဲ႔ အဲဒီမွာ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ (၂၀၀၃ ေမလကေန ၂၀၀၅ ေဖေဖာ္၀ါရီလထိ) ပါပဲ။ ဒဂံုတကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မဟာ တကယ့္ ေတာသူမၾကီးလိုကို ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ က်မက နယ္တကၠသိုလ္ေတြမွာပဲ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ ဆက္တုိက္ေနလိုက္သလိုျဖစ္သြားေလေတာ့ ၂၀၀၃ ဒဂံုတကၠသိုလ္ကို ျပန္အေရာက္မွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအမ်ားစုနဲ႔ ဆရာဆရာမအမ်ားစုဟာ က်မ စိတ္ထဲေတာ့ အံ့ဖြယ္သုတ လို ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အမ်ားစုၾကီးက စာသင္ခန္းကို စိတ္မ၀င္စား.. ဆရာဆရာမ အမ်ားစုၾကီးကလည္းစာသင္ခန္းကို စိတ္မ၀င္စားၾကတာေလ။ သူတို႔ ဘာေတြကို စိတ္၀င္စား သလဲ…။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါေတြက က်မ ျပန္မေရးခ်င္တဲ့ ကိစၥေတြပါ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ…
တသက္လံုး စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ ကိုယ့္ ေမဂ်ာကို ခ်စ္တယ္.. စီနီယာေတြက ဂ်ဴနီယာေတြကို အဆင့္ဆင့္ ထိန္းၾက ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္.. သူတို႔ ဆရာဆရာမေတြကို ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ နာမည္တလံုးနဲ႔ ေနလာၾကတဲ့ ဘူမိေဗဒေမဂ်ာက ေက်ာင္းသား၃ေယာက္က သူတို႔ေမဂ်ာက ဆရာမကို Rape လုပ္တာ.. ျပီးေတာ့ အဲဒီ Rape case က လက္သိပ္ထိုး ေဖ်ာက္ဖ်က္ ခံလိုက္ရတာ…။

ဒဂံုတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဖဲ၀ိုင္းေတြမွာ ထိုးေၾကးက သိန္းဆယ္ခ်ီျပီးေတာ့ တခါတေလမွာ ကားေသာ့ေတြေတာင္ ပါတာ.. က်မ ကိုယ္ေတြ႔မ်က္ျမင္..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ကိုယ္ေပၚမွာ သိန္းရာခ်ီတန္တဲ့ စိန္ေတြ ၀တ္ထားျပီး ေဆးတခုခုသံုးထားလို႔ သြက္သြက္ခါေအာင္ မူးေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ကို သက္ဆိုင္ရာဌာနက ဆရာမေတြက အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးရတာေတြ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ျမန္မာစာဌာနကေန လွမ္းျမင္ႏိုင္တဲ့ ေကာ္ရစ္ဒါ ေထာင့္ခ်ိဳးေလးမွာ စံုတြဲေတြ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနတာကို မၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ဆရာမက သြားျပီးေတာ့ အဲဒီလို မေနသင့္ေၾကာင္းေျပာတာကို ဟားလႊတ္တဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ရွိေနတာ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ပါေမာကၡခ်ဳပ္ၾကီးကို ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ျပႆနာေတြ တင္ျပေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ရင္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူၾကဆိုပဲ..။ ေမာ္ကြန္းထိန္းကလည္း ဒါေတြ စိတ္ မ၀င္စား..။ ေက်ာင္းဖယ္ရီထဲမွာ သူပိုင္ကားေတြ ထည့္ဖို႔.. ကားခေတြ တိုးေကာက္ဖို႔ေတြပဲ စိတ္၀င္စား။ က်မကေတာ့ အဲဒီေမာ္ကြန္းထိန္းရဲ႕ လစာနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္မ်ား ဖယ္ရီဘတ္စ္ ၅စီး ၀ယ္ႏိုင္ပါလိမ့္လို႔ အံ့ၾသေနမိခဲ့ေသးတယ္။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ကားဖယ္ရီေတြေပၚမွာလည္း ဖဲ၀ိုင္းအၾကီးအက်ယ္ဆိုပဲ..။ ကားသမားေတြကို အေကာက္ေပးရ သတဲ့။ ပိုဆိုးတာက ေန႔လယ္ဘက္ နားထားရတဲ့ အဲဒီ ဖယ္ရီေတြေပၚမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ စံုတြဲေတြကို ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ ေနရာငွားသတဲ့..။ ေနာက္လည္းက်ေရာ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ဗီဒီယိုခိုးရိုက္ထားတဲ့ အေခြ ထြက္လာပါေလေရာ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… အတၳဳပၸတၱိစာေပအေၾကာင္းသင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း ထည့္ေျပာလို႔ဆိုျပီး က်မ သတိေပးခံခဲ့ရတာ..။ (၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းေျပာျပီး စာသင္လို႔ ေထာင္၇ႏွစ္ က်သြား တဲ့ ျမန္မာစာဆရာ ဦးေဌး၀င္းလို ျဖစ္သြားမယ္ေနာ္.. ဆိုတာလည္း ပါပါသးတယ္..)။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ၀န္ထမ္းေရးရာက ဌာနမွဴးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ဆရာဆရာမေတြက ၾကည့္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကရတယ္ဆိ္ုတာ..။ ဌာနမွဴးက မၾကည္ရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးညစ္တယ္ဆိုပဲ.. ဥပမာ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္တဲ့ ကိစၥေတြမွာ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ဆရာဆရာမေတြ ၃လ တၾကိမ္.. ၁၀ရက္ဆက္တိုက္ မနက္ ၇နာရီကေန ညေန ၅နာရီအထိ စာေမးပြဲခန္းေတြ ေစာင့္ၾကရတာ။ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာ.. ကိုယ္ေတြလက္ေတြ ကိုက္ၾကခဲၾက.. ဖ်ားၾက နာၾက..။ ကိုယ့္ဘာသာ ေဆးကုၾက။ ျပီးေတာ့ အဲဒီလို အပင္ပန္းခံ ေစာင့္ၾကရတဲ့ စာေမးပြဲေတြကို အထက္အမိန္႔ဆိုတာၾကီးက ေပါေပါေလာေလာ အေအာင္ေပးၾကတာ။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာေပါ့.. စာေမးပြဲမွာ စာမရလို႔ ေမးခြန္းေတြခ်ည္းပဲ ကူးတင္လိုက္တဲ့ၾကားက စာေမးပြဲေအာင္ လာလို႔ ဆိုျပီး ေက်ာင္းကို ေလွာင္ေျပာင္တဲ့ ေက်ာင္းသားကို က်မ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရတာ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… ၂၀၀၄ခုႏွစ္ရဲ႕ အေ၀းသင္စာေမးပြဲတခုမွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ခိုးခ်ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ဆရာမက အဲလို မလုပ္ဖို႔ တားေတာ့ ေက်ာင္းသားက သူ႔ရဲ႕ တပ္ၾကပ္ၾကီးကဒ္ျပားကို ထုတ္ျပတာ..။ ဆရာမေလးက ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေမးပြဲခန္းထဲ အဲလို လုပ္ခြင့္ မရွိဘူးလို႔ေျပာျပီး သူ႔ခံုနားမွာ လာေစာင့္ရပ္ေနတာကို ေမးခြန္းစာရြက္ေပၚမွာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ပံုေတြ ဆြဲျပတာ..။ အဲဒါကို ဆရာမက ျပႆနာလုပ္ေတာ့ ဆရာမက သူ႔ဆီက ပိုက္ဆံခိုးပါတယ္လို႔ ျပန္စြပ္စြဲတာ..။ အဲဒီအမႈမွာ ေက်ာင္းသား မွားတယ္လို႔ လူတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ရံုးခန္းထိ ေရာက္ခဲ့တဲ့ အမႈပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာမေလးက အင္မတန္ တိက်တဲ့ မွန္ကန္တဲ့ ဆရာမ.. သူ႔အေဖက တိုင္းတခုက တရားသူၾကီး။ ဒါေပမဲ့ ပါ/ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ဆရာမက ေက်ာင္းသားကို ေတာင္းပန္လိုက္ရပါတယ္။ ဆရာမေလး နယ္ေျပာင္းခံလိုက္ ရပါတယ္။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့.. ေသာင္းခ်ီတဲ့ Answer Paper ေတြကို တပတ္အတြင္းအျပီး အမွတ္ျခစ္.. ေအာင္စာရင္းလုပ္…။ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားျပီး မနက္ ၈နာရီကေန ည ၈နာရီထိ အလုပ္ လုပ္ၾကရတာ.. ယံုစရာေကာင္းရဲ႕လား..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့.. စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေန Linguistics နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မဟာ၀ိဇၨာ လာတက္ ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုသူက လူ ၅၀ပဲ ရွိတဲ့ က်မရဲ႕ မဟာ၀ိဇၨာ Literature တန္း စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ လာ လာ ထိုင္ေနတာ..။ အင္း သူက On Duty နဲ႔ဆိုပဲ။ က်မ စာသင္တာမွာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မလြတ္မကင္းေတြ ပါလာရင္ေတာ့ ျပႆနာရွိႏိုင္တယ္ဆိုပဲ..။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့.. တိက် ေသခ်ာတဲ့.. အဂတိ မလိုက္စားတဲ့.. စာသင္ခန္းေတြ ထဲမွာ ၾကိဳးစားအားထုတ္တဲ့ ဆရာဆရာမေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက မၾကိဳက္သလို ဆရာဆရာမ အခ်င္းခ်င္းကလည္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးၾကတာ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ မေကာင္းမႈ ကိုပဲ လူၾကိ္ဳက္မ်ားေနတာ..။

အဲဒီဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… စစ္တပ္အရာရွိၾကီးတေယာက္ရဲ႕ တူမ… စာေမးပြဲက်ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ရေအာင္ လာဘ္စားျပီး လုပ္ေပးထားတဲ့ ဌာနမွဴးကို သက္ေသခံနဲ႔ တကြ တိုင္တဲ့ အတန္းပိုင္ဆရာကို ပါ/ခ်ဳပ္က ေခၚျပီးေတာ့ အရပ္ထဲက စကားလံုးနဲ႔ တိုင္းဆဲခဲ့တာ..။ ျပီးေတာ့ အဲဒီဆရာက အလုပ္ျပဳတ္တာ..။ ဌာနမွဴးဆိုသူကေတာ့ ပိုေကာင္းတဲ့ နယ္တနယ္ကို Transfer ဆိုျပီး အျပစ္ေပးခံရတာ…။

အဲဒီ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာပဲေပါ့… အေ၀းသင္လာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈနဲ႔ ေငြေၾကးကုန္က်မႈေတြ… တကယ္ ရိုးသားၾကိဳးစားျပီး လိမၼာၾကေပမဲ့ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ေအာက္တန္း ေနာက္တန္း က်ရရွာတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ သိမ္ငယ္မႈေတြ..။ ကေမာက္ကမ ပညာေရးစနစ္ထဲ သားေကာင္ ျဖစ္ၾကရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ တပည့္ေတြ..။

မွတ္မိေနတာတခုကေတာ့ အဲဒါေတြကို မခံစားႏိုင္တဲ့အဆံုး က်မ ေတာင္ငူေဆာင္မွာ က်မရဲ႕ ဆရာေတြေရွ႔မွာ ရင္ဖြင့္ရင္း မ်က္ရည္က်ခဲ့တာပါပဲ။

+++++

သင္ၾကားေရးစနစ္နဲ႔ ပညာေရးစနစ္.. တပည့္နဲ႔ ဆရာဆရာမေတြၾကားက စိတ္ျပႆနာ.. ယဥ္ေက်းမႈ ျပႆနာေတြကို စိတ္ညစ္ေနတဲ့ က်မ ေနာက္တခါ လာျပန္ခ်ည္ေသးေဟ့ ဆိုသလို…။ ၾကံ႕ဖြံ႔ မ၀င္မေနရတဲ့…။ မ၀င္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ မ၀င္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူးေလ..တဲ့။ ၀န္ထမ္းမွန္ရင္ အလိုလို ၾကံ႔ဖြံ႕ပဲတဲ့..။ က်မတို႔ ႏွစ္စဥ္ျဖည့္ေနရတဲ့ ၀န္ထမ္းကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ ၆ေစာင္ ထဲမွာ တေစာင္က ၾကံ႔ဖြံ႔ရံုးအတြက္ပဲေလ..တဲ့။ ကဲ.. က်မ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ..။

လာျပန္ျပီ ေနာက္တခု ဆရာမတိုင္း အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔၀င္တဲ့…။ ကထိကေတြ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေတြ အစည္းအေ၀းေတြ အလွည့္က် တက္ၾကရမယ္တဲ့..။ အထူးသျဖင့္ စီနီယာ ကထိကေတြတဲ့။ ကဲ.. က်မေတာင္ တေခါက္ တက္လိုက္ရေသး..။ ခရမ္းေရာင္၀တ္စံုနဲ႔.. ပု၀ါစံုခ်လို႔..။ လုပ္ရတာပဲ.. က်မ ျငင္းလို႔ မရ။ ေနာက္ေတာ့ လာဦးမွာ.. မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းလည္း ၀င္ရဦးမတဲ့။ ေမျငိမ္းက စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေတာ့ ပိုလုပ္ရမွာေနာ္.. တဲ့။

အဲဒါထက္ ပိုဆိုးလာတာကေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕ကိစၥေတြပါ..။ ကထိကေတြ ပါရဂူဘြဲ႔ မယူမေနရတဲ့။ ပါရဂူဘြဲ႕အတြက္ ပထမအဆင့္က ပါရဂူတန္းတက္ခြင့္ရဖို႔ ၀င္ခြင့္ေျဖရမယ္။ ေအာင္ရင္ တႏွစ္တက္ရမယ္..။ တႏွစ္ျပီးရင္ ေနာက္ထပ္ ၃ႏွစ္ က်မ္းေတြျပဳေပါ့..။ အဲဒီအတြက္ စုစုေပါင္း သိန္း ၂၀ေလာက္ေတာ့ အသာေလး ကုန္မွာတဲ့။ ဒါျဖင့္ ပိုက္ဆံ မတတ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုေတာ့.. ပါရဂူမဟုတ္ရင္ ရာထူးမတက္ပါ…တဲ့။

ဒီေနရာမွာ ထည့္ေျပာရပါေတာ့မယ္။ ေလာေလာဆယ္.. မဟာတန္းေတြ တက္ေနၾကတဲ့ အမ်ားစုက ၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ တကၠသိုလ္ေရာက္သူေတြပါ။ သူတို႔ထဲမွာ ၁၉၉၀ေနာက္ပိုင္း ပညာေရးေလာကထဲ အဂတိအင္မတန္မ်ားလာတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ စာကူးခ်တာတို႔ လာဘ္လာဘ ေပးတာတို႔နဲ႔ ဂုဏ္ထူးေတြရၾက.. မဟာတန္းေတြတက္ၾကတဲ့ သူေတြ ပါလာပါတယ္။ အဲဒီလို လူေတြက ေငြတတ္ႏိုင္ေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမေတြ ျပန္ျဖစ္ၾက။ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ မရွိခဲ့ၾကေတာ့ ကေသာင္းကနင္း ဒေရာေသာပါးေတြျဖစ္ျပီး မျပည့္တဲ့ အိုးေတြပီပီ… ေငြတတ္ႏိုင္သူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ပညာရွိသူေတြကို ေလးစားရေကာင္းမွန္းလည္း မသိၾက။ အဲဒီလိုလူေတြကပဲ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ေလေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႕ေတြ ရသြားၾကပါဦးမယ္.. ရာထူးေတြတက္ၾကပါဦးမယ္.. သူတို႔ကို သူတို႔ အဟုတ္ထင္ျပီး ေမာက္မာၾကပါဦးမယ္… ။ ပညာလည္း တကယ္ မျပည့္စံုၾကေလေတာ့ လြဲၾက မွားၾကပါဦးမယ္..။ အဲဒီအလြဲအမွားကို ေထာက္ျပရင္လည္း လက္ခံၾကမွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ၾကရပါဦးမယ္။

အဲ့ဒီအျပင္ တကယ္ ေတာ္ေပ တတ္ေပမဲ့ ပိုက္ဆံ မရွိတဲ့ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႔ မယူႏိုင္တာေၾကာင့္ ရာထူးမတက္တဲ့အတြက္ အဲ့လို ကိုယ့္ထက္အငယ္.. ကိုယ့္တပည့္ေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ အရိုအေသအတန္ခံျပီး အလုပ္လုပ္ၾကရပါမယ္။ (ကိုယ့္ထက္အငယ္ဆိုေပမဲ့ တကယ္ေတာ္တဲ့သူေတြက ကိုယ့္အေပၚေရာက္ရင္ေတာ့ က်မတို႔က ေလးစားလို္ကနာဖို႔ ၀န္ေလးမွာ မဟုတ္ပါဘူး)။ ဒီေတာ့ ရိုင္းရိုင္းဥပမာေပးရရင္ တကယ့္ကို ဘုရားကားေအာက္ ေမ်ာက္ကားအထက္ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ထားတဲ့ မူပါပဲ။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ က်မဆီမွာ ေက်ာင္းဆရာမဘ၀နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အဲလို စက္ဆုပ္စရာခံစားမႈေတြက ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ေတြ႔ၾကံဳလာရတာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီ ပါရဂူဘြဲ႕ က်မ မယူႏိုင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အဲလို လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာလည္း အလုပ္မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ ျမသီလာက ခ်စ္စရာ လြမ္းစရာ မေကာင္းေတာ့ဘူးလို႔လည္း ထင္လာတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့...။ က်မ တခုခုကို ဆံုးျဖတ္ရပါေတာ့မယ္..။
+++++

ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၃၄)

(ေနရာသစ္တခုမွာ ဘ၀ကို တစ္ကေန ျပန္ျပန္စခဲ့ဖူးတာ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေတာ့။ ခုလည္း အသစ္ကေန ျပန္စေနရတာေလ။ ပင္ပန္းလိုက္တာ..။ ေရသစ္ေျမသစ္ ၀န္းက်င္သစ္ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြထဲမွာ တကယ္ပဲ စိတ္ေမာလူေမာ..။ အခ်ိန္ဆင္းရဲတယ္ဆိုတဲ့စကားက အပိုတင္စားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ ရထားစီးေနခ်ိန္ပါမခ်န္ စာဖတ္တဲ့ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။ ဒါမွပဲ တပတ္တရက္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးျပီး Blog မွန္မွန္ ေရးႏိုင္ေအာင္။ ေစာင့္ဖတ္သူေတြကို အားနာတာေရာ.. ကိုယ့္ရဲ႕ေရးခ်င္စိတ္က ခၽြန္းအုပ္မရတာေၾကာင့္ေရာ.. တပတ္တပုဒ္ပံုမွန္တင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာပါပဲ..။ အဲဒီၾကားထဲက ခုလို ေနာက္က် က် သြားရတာေတြ အတြက္ေတာ့)။

+++++

၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္မွာ စျပီးအကာင္အထည္ေဖာ္မယ္ဆိုတဲ့ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းရဲ႕ အဓိက ဦးတည္ခ်က္က ပညာေရးစနစ္ဟာ Information Technology ကို အေျခခံျပီး ေက်ာင္းသားေတြ ပညာရည္ျမင့္မားဖို႔ပါတဲ့။ အဲဒီအတြက္ ေက်ာင္းေတြမွာ ကြန္ပ်ဴတာ အေဟာင္းေတြေရာက္လာပါတယ္။ Model နိမ့္တာကို မေျပာေတာ့ပါဘူး.. အျမင္ကိုက ေတာ္ေတာ္ မလွေတာ့တဲ့ မီးက်ိဳး ေမာင္းပ်က္ ကြန္ပ်ဴတာေတြအတြက္ ေက်ာင္းေတြမွာ အခန္းေကာင္းေကာင္းတခု အဆင္သင့္ ျပင္ထားရပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအတြက္ လိုအပ္ခ်က္အျဖစ္ ေလေအးေပးစက္ေတြ တပ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခန္းေတြကို Multimedia Classroom လို႔ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ရပါတယ္။ ျပီးရင္ ပညာေရးေကာင္စီ ဥကၠ႒အပါအ၀င္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ဥကၠ႒ျဖစ္ထေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ညြန္႔ကို ရက္ခ်ိန္းေတာင္းျပီး ဖြင့္ပြဲ ဖိတ္ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဗိုခင္ညြန္႔ ေကာ့ေကာ့ ေကာ့ေကာ့နဲ႔ လာဖြင့္မယ့္ေန႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေစာင့္ၾကိဳျပီးသကာလ ဖြင့္ျပီးျပီဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုး အဆင့္က အဲဒီသတင္း ဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ… သတင္းစာထဲမွာ ျပစရာပါသြားဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီ အဲဒီရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ Multimedia Classroom ဆိုတာဟာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တံခါးပိတ္ေသာ့ခတ္ထားတဲ့၊ အခြင့္ထူးခံ ဆရာမတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕သာ ၀င္ေရာက္ကိုင္တြယ္ သံုးစြဲခြင့္ရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာခန္းေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္မ်ားတာကေတာ့ မီးမွန္မွန္ မလာတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့ေလ။

(အဲဒီစီမံကိန္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာအေရာင္းဆိုင္ေတြ၊ ေလေအးေပးစက္ဆိုင္ေတြ၊ UPS ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာကို ျမန္မာျပည္ထဲ အေရာက္သြင္းခြင့္ရတဲ့ ရဲႏိုင္၀င္း(ဗိုခင္ညြန္႔သား) ေက်းဇူးေပါ့ေလ… တခါတေလေတာ့ ဒါကပဲ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းထဲက Hidden Agenda တခုလားလို႔ က်မ ေတြးမိတတ္ပါတယ္)

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ Time-table ထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာခ်ိန္လို႔ တပတ္တခ်ိန္ပါေပမဲ့ တလမွ တၾကိမ္ေတာင္ မ၀င္ရတတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေက်ာင္းက Multimedia Class ကေန ကြန္ပ်ဴတာ သံုးတတ္သြားတဲ့သူ တေယာက္မွ(တေယာက္မွ) မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ ရွိတယ္လို႔ ထုတ္ျပရင္လည္း အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ အခြင့္ထူးခံတေယာက္သာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ပိုင္းေတြမွာပဲ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္လည္း စေန တနဂၤေႏြေတြမွာ နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းေတြ ျမိဳ႕နယ္ျငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးရံုးေတြမွာ ျမန္မာ့ရုပ္သံကေန ဘာသာရပ္အလိုက္ သင္ၾကားခ်က္ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြ လႊင့္ေပးတာမ်ိဳး လုပ္ေပမဲ့ အင္မတန္ပ်င္းစရာေကာင္းလွျပီး ဘယ္လို အာမခံခ်က္မ်ိဳးမွ မရွိတဲ့ အဲဒီအစီအစဥ္ကို ၂ပတ္ထက္ပိုျပီး ဘယ္သူမွမလာၾကပါဘူး။ က်မအပါအ၀င္ ဆရာဆရာမေတြခမ်ာမွာေတာ့ ျမိဳ႔နယ္ေတြထိ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား ကိုယ္စရိတ္ကိုယ္ခံျပီး သြားၾကရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စရိတ္ျပန္ေပးမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ေပမဲ့လည္း ေပၚမလာပါပဲ။ က်မဆို ကေလးငယ္ငယ္ေလးကို ထားခဲ့ျပီး ေမာ္လျမိဳင္ကေန သံျဖဴဇရပ္ထိ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာက ၄ပတ္လည္းေျမာက္ေရာ ေက်ာင္းသားတေယာက္မွ မလာလုိ႔ဆိ္ုျပီး အစီအစဥ္ရပ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက ေျပာတာေတာ့ အဲဒီ ရုပ္သံနဲ႔ ပို႔ခ်တဲ့အစီအစဥ္က ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုပဲ.. :D မြန္ျပည္နယ္မပါဘူးျဖစ္မယ္။

အဲဒီတုန္းက သူတို႔ေအာင္ျမင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ထဲမွာ ဆရာဆရာမေတြ ပင္ပန္းၾကရသလို ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာလည္း နစ္မြန္းၾကရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီတုန္းက အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာ ျပ႒ာန္းထားတဲ့ သင္ရိုးက မ်ားေတာ့ ရုပ္သံက လႊင့္တဲ့ အပုဒ္ေတြကမ်ား အေရးၾကီးသလားလို႔ ထင္ၾကျပီး အဲဒီအပုဒ္ေတြ ဖိက်က္ၾက..။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအပုဒ္ေတြက အနီးကပ္သင္တန္းခ်ိန္က်ကာမွ ျဖဳတ္တဲ့အထဲ ပါေနတာမ်ိဳး.. (ဆန္းတယ္ေနာ္.. က်မတို႔ ႏိုင္ငံေလာက္ ပညာေရးကို လုပ္ခ်င္သလို ပစၥလကၡတ္လုပ္တာမ်ိဳး၊ ကလိမ္ကညစ္လုပ္တာမ်ိဳး ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ မရွိဘူးထင္ပါတယ္.. က်မ ေလ့လာရသေလာက္ေတာ့ မေတြ႔ဖူး ေသးပါဘူး)။

ျပီးေတာ့ တႏွစ္လံုးကို သင္ရိုးအျဖစ္ အပုဒ္ ၂၀ေလာက္ ထည့္ထားျပီး စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ၂ပတ္သာလိုေတာ့တဲ့ အနီးကပ္သင္တန္းခ်ိန္က်မွ ၁၀ပုဒ္ေလာက္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ အမ်ားစုက က်က္ထားတဲ့ စာေတြ ျပဳတ္တဲ့အထဲ ပါသြားတာ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းလဲ..။ ဒီေတာ့ အဲဒီ ႏွစ္ပတ္အလို က်မွ တဘာသာကို အနည္းဆံုး အသစ္ ၅ပုဒ္ ထပ္က်က္ၾကရပါတယ္။ ဆိုေတာ့ Major တခုမွာ အနည္းဆံုး ၅ဘာသာရွိတာမို႔ ၂ပတ္မွာ ၂၅ ပုဒ္ ထပ္က်က္ရပါမယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာစာေမဂ်ာက လြဲရင္ က်န္တဲ့ ဘာသာေတြက အဂၤလိပ္လို က်က္ရတာ။ ျမန္မာစာဆိုရင္လည္း ေက်ာက္စာေတြ.. ကဗ်ာစာသား.. စကားေျပစာသား Quotation ေတြ က်က္ရတာ။ ဘယ္လိုမွ မက်က္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြ အင္မတန္ပင္ပန္းၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔လည္း တႏွစ္လံုး အလုပ္လုပ္ျပီး ဒီအနီးကပ္ကာလမွပဲ အလုပ္ေတြကေန ခြင့္ေတြယူျပီး က်ဴရွင္ေတြယူရ.. စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို နယ္ေဒသေတြကေန တကၠသိုလ္ရွိရာျမိဳ႕ကို လာေနၾကရတာမို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားၾကတာေၾကာင့္ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ကလည္း အေရးၾကီး ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ေတာ္ရံု အပင္ပန္းလည္း မခံႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ခိုးခ်ရတဲ့ လမ္းကိုပဲ ေရြးပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာကေတာ့ တျခား အာရံုမ်ားစရာ ပတ္၀န္းက်င္နည္းပါးတာေၾကာင့္ေရာ.. ဆရာ ဆရာမေတြက အနီးကပ္သင္တန္းေတြမွာ ပို႔ခ်ခ်က္ေတြကို က်က္မွတ္ရလြယ္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္ၾကတာ ေၾကာင့္ေရာ.. က်ဴရွင္ေတြက ပိုက္ဆံယူသင္တယ္ဆိုေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲေျဖႏိုင္ေအာင္ တကယ္ သင္ေပးတာေၾကာင့္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းစာအတြက္ သိပ္အခက္အခဲ မၾကံဳၾကရပါဘူး။ ေအာင္မွတ္ဖိုးေလာက္ကိုေတာ့ ျပင္ဆင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အဲဒီတုန္းက ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ခိုးခ်တဲ့ ဓေလ့ မထြန္းကားခဲ့တာပါ။

အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ အနီးကပ္က်မွ သင္ရိုးေတြကို ျဖဳတ္ခ်ပစ္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အေ၀းသင္ဌာနက ဆရာဆရာမၾကီးေတြကို က်မတို႔ ႏွစ္တိုင္း စိတ္ခုၾက.. စိတ္ဆိုးၾကရပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိလည္း သူတို႔ ဘာလို႔ အဲလို လုပ္တာလဲဆိုတာကို နားမလည္ပါဘူး။ က်မကေတာ့ ႏွစ္စကတည္းက ၁၅ပုဒ္ျပ႒ာန္းရင္လည္း ၁၅ပုဒ္ေပါ့။ စာေမးပြဲမွာလည္း အဲဒီ ၁၅ပုဒ္ထဲကပဲ ေမးေပါ့။ အဲဒါကို မေျဖႏိုင္ရင္ ေက်ာင္းသားအျပစ္ေပါ့။ ခုေတာ့ သူတို႔ လုပ္ပံုကိုက ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ တမင္ညစ္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ခိုးခ်ေအာင္ တြန္းပို႔ေန သလိုပဲလို႔ ခံစားရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေ၀းသင္ဌာနက ဆရာမၾကီးတေယာက္ကို ေမးမိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲလို အနီးကပ္က်မွ ပုဒ္ေရေတြျဖဳတ္ပစ္တာမ်ိဳး အသစ္တိုး တာမ်ိဳး လုပ္တာလဲ.. လို႔။ အဲဒီ ဆရာမၾကီးက ေျပာပါတယ္။ ျဖဳတ္ပစ္လည္း အကုန္က်က္ထားျပီးသားဆိုရင္ ေျဖႏိုင္ရမွာ ေပါ့.. တဲ့။ သူေျပာတာ မမွားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြအေနနဲ႔ ထည့္တြက္ေပးရမွာက ေက်ာင္းသားေတြ ဆီမွာ ရွိေနႏိုင္တဲ့ Exam Fright ကိုပါ။ ဒီေတာ့ စာေမးပြဲ သိပ္နီးလာခ်ိန္က်မွ ဘာသာတိုင္းမွာ ကိုယ္က်က္ထားတဲ့စာ ျပဳတ္သြားျပီး ကိုယ္မသိတဲ့.. ကိုယ္က်က္မထားတဲ့ စာေတြ ထပ္တိုးလာတာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္ေလာက္တုန္လႈပ္ေစမလဲ..။ ဒါဟာ ဆရာဆရာမေတြမွာ အလိုလို ရွိေနသင့္တဲ့ Hidden ethic ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးဆက္ရေစတဲ့ မူမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ျပႆနာက ေမာ္လျမိဳင္မွာ ရွိေနတုန္းမွာေတာ့ က်မအတြက္ သိပ္ သိသိသာသာၾကီး မထိခိုက္ေစခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက အတန္အသင့္ စာလိုက္ႏိုင္တာ ေၾကာင့္ပါပဲ။

+++++

၂၀၀၀ရဲ႕ ေဆာင္းဦး ႏို၀င္ဘာ..။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ျမသီလာမွာ စာသင္ခ်ိန္ေတြနဲ႔.. ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ က်မ နပမ္းလံုး ေနရတုန္းမွာပဲ.. အေမ့ဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ အေဖေနမေကာင္းဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ အသက္ ၅၆ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ အေဖက လူငယ္ေလးလို သြက္လက္ေနတတ္တာ။ က်မနဲ႔ အေဖ့ကို ေမာင္ႏွမ က်ေနတာပဲလို႔ လူတိုင္းက ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္။ ျပီးေတာ့ အရက္မေသာက္ ဘီယာမေသာက္.. ေဆးလိပ္ မေသာက္.. ၀ိုင္နီကိုေတာင္ ေဆးျဖစ္၀ါးျဖစ္သာ ေသာက္တတ္တဲ့ အေဖက အသည္းကင္ဆာ.. ျဖစ္ရသတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္က ၀မ္းကိုက္ပိုး အသည္းကို ေရာက္တယ္ဆိုလား.. ျဖစ္ဖူးရာကေန.. ။ ေနာက္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္က်ေတာ့ အသည္းေရာင္ အသား၀ါနဲ႔ ေဆးရံုတက္ရရာက အေဖ အသည္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆးေတြ အမ်ားၾကီးေသာက္ခဲ့ရဖူးတာ မွတ္မိတယ္။

ညီမအလတ္က ေျပာတယ္.. အေဖအေျခအေန သိပ္မေကာင္းဘူးတဲ့။ က်မ ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မ ေက်ာင္းက ခြင့္ယူျပီး မိသားတစုလံုး ရန္ကုန္ဆင္းရပါတယ္။ အေဖ့ကို အဲလို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ တခါမွ မေတြ႔ဖူးတာမို႔ က်မေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ အေဖက သတၱိေတာ့ တကယ္ ေကာင္းတာ.. ကင္ဆာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး သူ႔ဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာဦးမ်ိဳးသြယ္နဲ႔ ညွိပါတယ္။ ဓာတ္မကင္ဘူး.. အနာအက်င္ အကိုက္အခဲေ၀ဒနာ သက္သာေစမယ့္ ေဆးပဲ ေပးပါ.. တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေျခအေနသိေနတဲ့ အေဖကေရာ က်ိတ္ျပီး ခံစားမေနဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာမလဲ..။ က်မရင္ထဲမွာ မခ်ိဘူး။ အေမ့စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ က်မက အေဖ့သမီးေလ..။ အေဖကို အထင္ၾကီး.. အခ်စ္ၾကီး.. ျပီးေတာ့ အေဖကို ကိုးကြယ္သူ..။ အေဖ့ကို က်မ တခါမွ ေက်းဇူးမဆပ္ဖူးေသးပါဘူး။ က်မ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္တက္ေနတုန္း အေဖ တေခါက္ အသည္းအသန္ ျဖစ္တုန္းကလည္း က်မက ေက်ာင္းစာတဘက္နဲ႔ ေနသာသလို ေနခဲ့တာ။ အေဖ့ကိုေရာ အေမ့ကိုပါ ခုခ်ိန္ထိ က်မ ျပဳျပဳစုစု တခါမွ မရွိဖူးေသး။ ျပဳစုဖို႔လည္း မၾကံဳၾကိဳက္တတ္။ အေဖနဲ႔ အေမကသာ က်မနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဒုကၡခံခဲ့ရရွာတယ္။ အဲလိုနဲ႔ပဲ က်မဘ၀မွာ ေက်းဇူးအေၾကြးေတြ မ်ားလွခ်ည့္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မဘ၀ထဲ အျမဲ မေအးမခ်မ္း မတည္မျငိမ္ ရွိေနရတာမ်ားလားလို႔လည္း မၾကာခဏ ေတြးမိတတ္ပါတယ္။ ခုထိ က်မမွာ ရွိတဲ့ ေသရာပါမယ့္ ဒဏ္ရာက အဲဒါပါ..။

ဒီတေခါက္မွာလည္း အေဖ့နား ၁၀ရက္ေလာက္ေနျပီး က်မ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္ရျပန္ပါတယ္။ အေဖ့ဆီ ခဏ ခဏ ဆင္းလာမယ္လို႔ က်မေျပာခဲ့ေသးတာ။ အေဖကေတာင္ ‘အမေလး ပင္ပန္းတယ္.. မလာနဲ႔.. ေႏြက်မွလာ.. ငါ ဘာမွမျဖစ္ဘူး’လို႔ ခပ္မာမာျပန္ေျပာခဲ့ေသးတာ…။ က်မစိတ္ထဲ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀.. အေဖ အသည္းအသန္ျဖစ္စဥ္က ဆရာ၀န္က 5 years survival လို႔ ေျပာခဲ့ျပီး အေဖက ခုခ်ိန္ထိ ေနေနရေသးတာပဲလို႔ ေတြးေနပါတယ္။ က်မ ေမာ္လျမိဳင္ျပန္ေရာက္ျပီး တပတ္တခါ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္.. ၾကားေနရတဲ့ အေဖ့ အသံက မာတုန္း..။ အစားအေသာက္လည္း မပ်က္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ေရာက္လာပါတယ္။ အေမက ဒီလကို စိတ္ပူရွာပါတယ္။ အေဖ့ေမြးေန႔က ေဖေဖာ္၀ါရီ ၉ရက္ေလ..။ အေမကေျပာတယ္.. သမီးေရ.. သက္တမ္းေစ့ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေမြးေန႔ေလး ဂရုစိုက္ရမယ္တဲ့..။ က်မမွာ ရင္ကို ေမာေနတာပါပဲ..။ အဲဒီတုန္းကဆို က်မအသက္ ၃၆ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အေဖလည္း ၅၆ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မိစံုဖစံု ေနလို႔ ရေသးတဲ့ အရြယ္ေတြပါ..လို႔ ေတြးေနမိတယ္။

(အေမ.. အေဖနဲ႔ က်မ ၁၉၉၅ တုန္းက)

အေဖ့ေမြးေန႔ ေက်ာ္သြားေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္.. စိတ္ထဲ အေဖေတာ့ ဒီေတာင္ေက်ာ္ျပီလို႔ ယံုေတာ့တာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ခါတိုင္းဖုန္းဆက္ေနက်.. တနဂၤေႏြမွာ က်မ အိမ္ကို ဖုန္းမေခၚျဖစ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၉ရက္မနက္.. (က်မတို႔ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနတာတခုက အဲဒီေန႔က အေဖ့ ဗမာလိုေမြးေန႔ပါ)။ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတုန္း ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးတို႔ ဘားအံနားမွာ ဟယ္လီေကာ္ပတာ ပ်က္က်လို႔.. ဆိုတဲ့ သတင္း ၀င္လာပါတယ္။ မနက္ ၉နာရီေလာက္တဲ့။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မ စိတ္၀င္စားရံူပါပဲ.. သိပ္စိတ္မေကာင္း မျဖစ္မိလိုက္ပါဘူး။ ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးက က်မသိသေလာက္ တပ္ထဲမွာ Hard liner ေလ။ ျပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ တင္းမာျပီး ရိုင္းရိုင္းပ်ပ် ေျပာတတ္သူ။ ဒီေတာ့ သူ႔သတင္းအၾကားမွာ က်မက ေျပာလိုက္ေသး.. အဲဒါ ဘုရားရိုက္တာ.. လို႔။ အဲဒီည ၈နာရီ… က်မအိမ္ခန္းေလးထဲမွာ အေဆာင္ေန သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေတြ ၆ေယာက္ေလာက္က ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးတို႔ သတင္းကို နားေထာင္ဖို႔ ေရာက္ေနၾကတာ…။ က်မသမီးငယ္ေလးက ေပါင္ေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ သားၾကီးက သူ႔ကုတင္ေပၚ စာဖတ္ေန တာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္………..

ညၾကီးမင္းၾကီးကို လိပ္ျပာအနက္ေလးတေကာင္ က်မတို႔ အိမ္ခန္းေလးထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူအုပ္စုထဲ ၀င္လာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါက လိပ္ျပာရဲ႕ သဘာ၀မဟုတ္ဘူးမို႔လား။ လိပ္ျပာဆိုတာ လူေၾကာက္တယ္ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့.. အဲဒီလိပ္ျပာေလးက က်မပခံုးမွာ နား… ျပီးေတာ့ ေရွ႕နားေလးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ရာေက်ာ့္ပခံုးမွာ နား..။ ျပီးေတာ့ က်မေပါင္ေပၚအိပ္ေနတဲ့ သမီးေလးဆီ ပ်ံလာျပီး သမီးေလးပါးမွာ ေတာင္ပံေလး တျငိမ့္ျငိမ့္နဲ႔ နားပါတယ္..။ မထူးဆန္းဘူးလား။ တျခားဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ မသြားပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သားၾကီး ကုတင္ေဘးက နံရံမွာ သြားနားေနလိုက္တာ.. အဲဒီည ၁၁နာရီေလာက္မွ က်မတို႔ အိပ္ယာ၀င္တဲ့အထိ နားေနဆဲ..။ ျငိမ္လို႔။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ လိပ္ျပာေလး မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္(ရွိရင္ က်မတို႔ သတိထားမိ မွာေလ..)။ ေနာက္ထပ္ တခါမွလည္း အဲလို အိမ္ထဲ ၀င္မလာေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါတခုကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္…

ဒီလိုနဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀ရက္ေန႔မနက္ က်မေက်ာင္းကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖ ၁၉ရက္ေန႔ည ၉နာရီမတ္တင္းမွာ ဆံုးတယ္ဆိုတဲ့ ဖံုးသတင္းက ဌာနကို ေရာက္ေနပါျပီ။ မေန႔က ည ၉နာရီမတ္တင္းတဲ့။ လိပ္ျပာေလး က်မတို႔ဆီေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္နားပဲေပါ့။ လိပ္ျပာကို ၀ိဥာဥ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္လို႔လည္း အယူအဆရွိတာမို႔.. အေဖ က်မတို႔ဆီ လာခဲ့ေလသလား။ အေဖ့အနီးအနားမွာ ရွိမေနတာကလည္း က်မတို႔ မိသားစုပဲေလ။ အေဖ က်မတို႔ကို လာႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာလား……..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ေသခ်ာတာကေတာ့ အေဖ မရွိေတာ့တာဟာ က်မအတြက္ကေတာ့ ရပ္တည္ရာေျမၾကီး ကြဲအက္သြားတာပါ..။ ျပီးေတာ့ က်မဘ၀ရဲ႕ တ၀က္တိတိၾကီး အဓိပၸါယ္မဲ့သြားတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ကံဆိုးတာတခုကေတာ့ အေဖဆံုးခ်ိန္မွာ ဗိုခ်ဳပ္တင္ဦးတို႔ ကိစၥက ျဖစ္ျပီး ေကာဠာဟဠေတြ ပ်ံ႕ေနတာမို႔ အေအးတိုက္ေတြအကုန္ ပိတ္ထားပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အေဖ့ကို ေဆးရံုၾကီးအေအးတိုက္မွာပဲ ထားရမယ္တဲ့။ ေဆးရံုၾကီးအေအးတို္က္က အေအးမလံုေလာက္တာေၾကာင့္ေရာ.. အေဖ့ရဲ႕ ဆႏၵအရပါ အေမက အေဖ့ကို ေန႔ခ်င္းေျမခ်ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ပါတယ္တဲ့။ (အေဖတို႔ မာလိုက္ပံုမ်ားေတာ့ သူ႔နာေရးသတင္းကို သူကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့တာပါ။ သူဆံုးေတာ့ အေမက အဲဒီစာရြက္ေလးကိုင္ျပီး ငိုရွာပါတယ္။ ျပီး အေဖေရးခဲ့တဲ့အတိုင္းေလးပဲ သတင္းစာထဲ ထည့္ခဲ့တာပါ.. အေဖက ပကာသနဆန္တာကို လံုးလံုး မၾကိဳက္ေလေတာ့ သူ႔နာေရးမွာေတာင္ ဦးသိန္းေရႊ(ပုသိမ္)တဲ့.. ဒါပဲ။ သူ႔ေနာက္ဆက္တြဲ ပညာ ရာထူးေတြ ဘာမွမထည့္၊ သားသမီးေတြဆိုလည္း နာမည္ေတြပဲ ပါတာ။ မိတ္ေဆြေတြက က်မတို႔ နာမည္ေတြနဲ႔ တြဲၾကည့္မွ အေဖပဲဆိုတာ ေသခ်ာတယ္လို႔ သိၾကရတာေလ.. ေတာ္ေသးတာက အေဖ့သားသမီး က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကလည္း က်မနာမည္ လိုပဲ တူတဲ့နာမည္ရွိဖို႔ ခဲယဥ္းလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တာေပါ့)။ ခုဆို ၈ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ပါျပီ။

က်မတို႔မိသားစု ေမာ္လျမိဳင္ကထြက္တဲ့ ညေနမွာပဲ အေဖက ရန္ကုန္မွာ ေျမက်ခဲ့ျပီေလ။ ဆိုေတာ့ က်မကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ .. အေဖလို႔ သတိရလိုက္ရင္.. ႏို၀င္ဘာလ က်မတို႔ မိသားစုသြားတုန္းက အျပန္မွာ ထိုင္ကန္ေတာ့ေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ရင္းက်န္ခဲ့တဲ့ မာမာခ်ာခ်ာပံုရိပ္နဲ႔ အေဖ့ကိုပဲ ျမင္ေယာင္တာပါ။ အဲဒီအခါ က်မစိတ္ထဲမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ့ အေဖမရွိ။ အေအးတိုက္ထဲက ဆြဲထုုတ္လာတဲ့ အေဖနဲ႔တူတဲ့ ရုပ္အေလာင္းတခုမရွိ။ က်မအေဖဟာ က်မအေတြးထဲမွာေတာ့ အျမဲတမ္း သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ေနတဲ့.. အေဖ.. ပါပဲ။ ဒီေန႔ထက္ထိ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ရႈပ္ရႈပ္.. တခုခုနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ျပီး အေဖ့ကို သတိမရလိုက္တဲ့ ေန႔ဆိုတာ က်မမွာ တေန႔မွ မရွိေသးပါ။

တကယ္ေတာ့ အဲလို အေဖမရွိေတာ့ကလည္း က်မဘ၀ရဲ႕ ေအးရိပ္တခုျဖစ္ေနတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ ၀န္းက်င္ကေန ခြာလာရတဲ့အေၾကာင္းတေၾကာင္း ျဖစ္လာတာပါ။ က်မကိုက ေအးျငိမ္းျခင္းကို ၾကာၾကာ မခံစားရဖို႔ ျပ႒ာန္း ခံထားရသူ ထင္ပါရဲ႕။

+++++

၂၀၀၁ နဲ႔ ၂၀၀၂ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအရကေတာ့ န၀တက အဲဒီကာလေတြထဲမွာ အန္တီစုကို ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန ျပန္လႊတ္ေပးတာေတြ…၊ အန္တီစု မႏၱေလးဘက္အသြားမွာ ရထားစီးေတာ့ အန္တီ့ မွတ္ပံုတင္နဲ႔ လက္မွတ္ေပၚက နာမည္မတူလို႔ အန္တီကို ရထားေပၚက ဆြဲခ်တယ္ဆိုတာေတြ.. အန္တီ့ စကားေျပာပြဲေတြ.. ခရီးသြားတာေတြကို ပိတ္တာ တားတာေတြ လုပ္လာတယ္ဆိုတာေတြလည္း ၾကားေနရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တခါ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ.. အန္တီစုကို စစ္အစိုးရက သူတို႔ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္စီမံကိန္းေတြ ျပမယ္ဆိုျပီး အန္တီစု ေမာ္လျမိဳင္ အတၱရံတံတားကိုေတာင္ လာၾကည့္ပါေသးတယ္။ ဒီတပြဲမွာေတာ့ က်မ ေသခ်ာ မသိလိုက္ရပါဘူး။ သတင္းပဲ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ က်မတို႔ တကၠသိုလ္ရွိတဲ့ ေတာင္၀ိုင္းနဲ႔ တံတားက ေတာင္ဖ်ားနဲ႔ ေျမာက္ဖ်ားကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ က်မက ေမာ္လျမိဳင္မွာ တကယ့္ေတာသူမၾကီးလို ဘာမွ သိပ္မသိ..။ သတင္းေတြဆိုလည္း သဲ့သဲ့ ၾကားရံုသာ။ ဘယ္ေလာက္ ညံ့ေနလိုက္သလဲဆို ဘ၀မွာ စာသင္ဖို႔ရယ္.. မိသားစုကို ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ရယ္.. စိတ္ပါရင္ ပါသလို ၀တၳဳတိုေလးဘာေလး ေရးဖို႔ရယ္ပဲ သိေတာ့တာ။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း အဲလို အပူအပင္ ကင္းကင္း ေနရတာက အရသာရွိပါတယ္။

က်မ စဥ္းစားမိတယ္..။ မတရားသျဖင့္ႏိုင္လွတဲ့ ဒီစစ္အစိုးရသာ မရွိရင္ က်မတို႔အားလံုး ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေရာင့္ရဲျပီး ေနေနၾကမွာဆိုတာကို။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိဘူး။ က်မကေတာ့ အဲလို စာေလးသင္.. ၀တၳဳေလးေရး။ ရာေက်ာ္က လယ္လုပ္ ဆီၾကိတ္..။ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ရက္ေတြဆို ရြာမွာ သြားေန… ဘယ္ေလာက္ ေအးခ်မ္းလိုက္မလဲ။က်မက ရာေက်ာ့္ကို ေျပာထားတာ က်မ ပင္စင္ယူျပီးရင္ ရြာမွာပဲ ေနျပီး စာေရးမယ္.. စာဖတ္မယ္လို႔။ တကယ္ေတာ့ ရြာက သူ႔ရြာေပမဲ့ က်မက အဲဒီရြာကို သိပ္ခ်စ္တာ။ သူ႔ကို အျမဲ စတယ္.. ငါက ရြာမွာ ေနခ်င္လို႔ .. အဲဒီလယ္ေတြနဲ႔ ေနခ်င္လို႔ မင္းကို ယူတာလို႔။ က်မေျပာဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္ေနာ္…။ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက က်မတို႔ ရြာေလးအေၾကာင္းကို..။ ခုထိ က်မလြမ္းျပီဆို က်မဇာတိရန္ကုန္ကို မလြမ္းျဖစ္ဘဲ အဲဒီ ထံုးအိုင္ရြာေလးကိုပဲ လြမ္းတာ..။ အဲဒီရြာေလးအေၾကာင္း သိခ်င္သပ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကို သာ သြားဖတ္ပါေတာ့။

++++++

ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၂ ထဲမွာေတာ့ ရာေက်ာ့္အတြက္ ရြာမွာ ဘယ္လိုမွ လယ္အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ အရင္းအႏွီးမ်ားလာတာကို မခံႏိုင္တာပါ။ စိုက္စရိတ္.. အလုပ္သမားစရိတ္.. ေနာက္ဆက္တြဲ စက္ဆီစရိတ္…။ ခက္တာက အေဖမရွိေတာ့ကတည္းက အေမကလည္း Tour Company ေတြကိုပဲ ကားေတြအပ္ျပီး ငွားစားတာမ်ိဳးပဲ လုပ္ေတာ့တာမို႔ ကိုယ္ လိုက္ေမာင္းစရာ.. လိုက္ၾကည့္စရာမလိုေတာ့။ ဒီေတာ့ ရာေက်ာ္လည္း အရင္လို အလုပ္လိုက္လုပ္စရာ မရွိေတာ့။ က်မကေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ ေပ်ာ္ေနျပီ..။ ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္ေတာ့။ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ တခုေကာင္းတာက စစ္တပ္ရဲ႕ အေငြ႔အသက္နဲ႔ လံုးလံုး မပတ္သက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ စိတ္ထဲ အကုသိုလ္နည္းနည္းနဲ႔ သိပ္ေအးခ်မ္းတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ရာေက်ာ္ကေတာ့ တခုခု ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ခ်င္ျပီတဲ့။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ လြန္ဆြဲေနတုန္းမွာပဲ က်မကိုယ္တိုင္ ေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းက ေပၚလာပါတယ္။ နဂိုတည္းက သားသမီး ၃ေယာက္ယူမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ က်မတို႔ဆီကို သားအငယ္ဆံုးေလးက စာရင္း လာတို႔လိုက္တာပါပဲ။

ရာေက်ာ္က ကေလးေတြေရွ႕ေရးကို စဥ္းစားပါတယ္။ သူ႔အလုပ္အကိုင္ကိုလည္း စဥ္းစားပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ မြန္ျပည္နယ္နဲ႔ ကရင္ျပည္နယ္က လူငယ္ေတြ.. ျပီးေတာ့ သူ႔ညီအကို ေတြလိုပဲ ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္.. ထြက္တာေတာင္မွ မေလးရွားကိုပဲတဲ့။ သူ႔ညီအကိုေတြ ရွိလို႔မို႔။ က်မလည္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေမေမ့အနားေနရမယ္။ ျပီးေတာ့ အတန္း ၾကီးလာျပီျဖစ္တဲ့ သားၾကီးပညာေရးကို ၀ိုင္းၾကည့္မယ့္သူ မ်ားမယ္…။ ျပီးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္က က်မဇာတိေလ။ သူ႔ဇာတိမွာ ေနမရရင္ က်မဇာတိမွာ ေနရေပမေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဧည့္သည္ပဲေလ။ က်မတို႔ ရန္ကုန္ ျပန္လာမယ္လို႔ ေသခ်ာျပီဆိုေတာ့ အေမက ေပ်ာ္ရွာပါတယ္။ အေမက ရာေက်ာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္တာေလ။ က်မက ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္တင္တာတို႔ ဘာတို႔ လုပ္..။ ရာေက်ာ္က passport ေလွ်ာက္တဲ့ ကိစၥေတြ လိုက္ လုပ္။ ေနာက္ ရြာက လယ္တခ်ိဳ႕ ေရာင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မေလးရွား သြားအလုပ္လုပ္ဖို႔ ေပါက္ေစ်းက ၆သိန္း။ စကၤာပူက ၁၀သိန္း..။ ဂ်ပန္ ၂၅သိန္း…။

ဒီလိုနဲ႔ က်မသားအငယ္ဆံုးေလးကို မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔မွာ ေမြးပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ ေခတ္အေျခအေနကို မွတ္တမ္းတင္ ရရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ႏွစ္ခြဲ… သမီးကို ေမြးတုန္းက ပိုက္ဆံ ၇၀၀၀ပဲ ကုန္ခဲ့တဲ့ ေမာ္လျမိဳင္မွာ သားငယ္ေလးေမြးေတာ့ အဲဒီ ဆရာ၀န္ၾကီးနဲ႔ပဲ.. ေဆးရံုကေတာ့ ရတနာမြန္ ဆိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းမွာ.. ဗိုက္ခြဲေမြးရတာ… ပိုက္ဆံက တသိန္းခြဲကုန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာပဲ က်မသူငယ္ခ်င္းက ရန္ကုန္ ေရႊဂံုတိုင္က SSC မွာ သားဦးေလးကို ခြဲေမြးတာ ၁၂သိန္းကုန္ပါသတဲ့.. အဲဒီအခ်ိန္ ေရႊေစ်းကမွ ၅ေသာင္းခြဲေလာက္ပဲ ရွိတာပါ)။

ထံုးစံအတိုင္းဆိုရင္ ေတာ့ Transfer Order ေတြက ေမလမွာ ထြက္တတ္ပါတယ္။ က်မက ႏွစ္ျပည့္ျပီးသားမို႔ ေျပာင္းရမွာ ေသခ်ာေပါက္ေလ။ သားကေလး ေမြးျပီး သၾကၤန္အေက်ာ္ ဧျပီလေနာက္ဆံုးပတ္ စေနေန႔မွာေတာ့ အေမက ရန္ကုန္ကေန က်မညီမအငယ္ဆံုးေလးနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသားကို အိမ္ကကားနဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္ကို ေန႔ခ်င္း အေရာက္ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တလွည့္စီေမာင္းလာၾကတာ.. ေမာ္လျမိဳင္ကို စေနေန႔ ေန႔လယ္ၾကီး ေရာက္လာပါေရာ..။ မေလးကုမၸဏီတခုက ရာေက်ာ့္ကို လွမ္းဆက္သြယ္လို႔တဲ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ထြက္ရေတာ့မလို…။ တကယ့္ကို ျဗဳန္းစားၾကီး…။

ပထမေတာ့ က်မတို႔ မလိုက္ေသးဘူးလို႔ပဲ.. ဒါေပမဲ့ ရာေက်ာ္က passport in hand ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမ်ား ထြက္ရမလား မသိဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔။ သူကလည္း မထားခဲ့ခ်င္.. က်မကလည္း မေနခဲ့ခ်င္..။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မတို႔ အိမ္ပစၥည္းေတြ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုးသိမ္း.. ရာေက်ာ္က တခ်ိဳ႕ကို ႏိုင္သေလာက္ယူျပီး ရန္ကုန္ကို ဆင္းဖို႔ ျပင္ရပါတယ္။ ေနာက္ တကယ္ေျပာင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ သိပ္မသယ္ရေတာ့ဘူးေပါ့..။ ကံေကာင္းတာက သားၾကီး ကို ေႏြေက်ာင္းပိတ္မို႔ သူ႔အေဖ ဘက္က အဖိုးအဖြားဆီ ပို႔ေပးထားတာေၾကာင့္ သားၾကီးက ရန္ကုန္ေရာက္ႏွင့္ ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ေျမကို က်မ ျပန္နင္းရျပန္ေပါ့..။ ရန္ကုန္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ က်မနဲ႔ အင္မတန္ စိမ္းတဲ့ ေမြးရပ္ေျမပါပဲ..။

ထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္ကေတာ့ သူ႕ေျမကို နင္းျပီေဟ့ဆိုကတည္းက ပူပင္ေသာကနဲ႔ က်မကို ၾကိဳတယ္..။ ဘယ္မွာ ေနမလဲ… ဆိုတာက စလို႔… ရာေက်ာ္မရွိဘဲ အဆင္ေျပေျပ ဘယ္လို ရပ္တည္မလဲ… ဆိုတာအဆံုး။ အားလံုးဟာ ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္မႈေတြနဲ႔သာ မြမ္းမံတာ ပါပဲ။ က်မဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ျငိမ္းရာကို အလြယ္တကူမရ..။ ခက္ခဲမႈနဲ႔ ရင္းမွပဲ နည္းနည္းေလာက္ ရႏိုင္ေလရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ရင္ခြင္ထဲ ေနမေပ်ာ္ျမဲ က်မက ဒီ ျမိဳ႕သူ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးက်ေတာ့လည္း စာေပစိစစ္ေရးက လြတ္လာသား။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ရန္ကုန္က ငယ္ေပါင္းေပမဲ့ က်မ သူ႔ကို စြဲစြဲလန္းလန္း မခ်စ္ခင္ခဲ့ပါ…။ အဲလို မခ်စ္တဲ့ ရန္ကုန္ကို ရာေက်ာ္မပါဘဲ ရင္ဆိုင္ရလို႔မ်ား ပိုခါးသက္ခဲ့သလားမသိ။ က်မရဲ႕ အမိေျမက လက္ေတြ႔ဘ၀ၾကီးကို လံုးလံုးေက်ာခိုင္းပစ္ဖို႔ထိေတာင္ စိတ္ကူးေပါက္ခဲ့တာ…။ အဲဒီေလာက္ထိ ျဖစ္သြားရေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကို ဆက္ေရးသြားမွာပါ။ (အင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ ျမသီလာအလြမ္းေျပက ကိုယ္တိုင္ေရးပံုတူ ျဖစ္ေနျပီလားမသိ)

+++++