Nov 30, 2007

အမ်ိဳးသမီး ဆိုတာ..

ႏို၀င္ဘာလ ၂၅ရက္ေန႔ဟာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အၾကမ္းဖက္မႈပေပ်ာက္ေရး ႏိုင္ငံတကာ အထိမ္းအမွတ္ေန႕ (International Day for Elimination of Violence against Women) ပါ။ ျပီးေတာ့ (၂၈၊၁၁၊၀၇-ဗုဒၶဟူးေန႔)ရဲ႕ ဘီဘီစီ ေရဒီယို ျမန္မာပိုင္း အစီအစဥ္က ‘ကမၻာ့အေရး ျမန္မာ့အေရး’ ေဆြးေႏြးခန္းကလည္း ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈထဲက အမ်ိဳးသမီးေတြ ရဲ႕ အခန္းက႑ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အထဲမွာ က်မ ၀င္ ေဆြးေႏြးခဲ့ရ ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တျခား ၀င္ေရာက္ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြက ျပည့္စံုလြန္းလို႔ တကယ္တမ္း က်မ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး ပါသြားတာနဲ႔ ၾကံဳရပါတယ္။


ေနာက္တခ်က္ကေတာ့
တကယ့္ ေခါင္းစဥ္ၾကီးတခုကို အခ်ိန္တို မိနစ္ပိုင္းကေလး အတြင္း ေျပာရတာေၾကာင့္ အျပည့္အစံု မေျပာႏိုင္တဲ့၊ သိုင္း၀ိုင္း ေျပာျပခြင့္မရတဲ့အတြက္ ေျပာစရာေတြ က်န္ သြားတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေျဖတခုေတာ့ ထြက္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ႏိုင္ငံ့အေရးမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ပါ၀င္မႈ အခန္းက႑က အေရးပါတယ္ဆိုတာ ကို လူ႔ပတ္၀န္းက်င္က အမ်ားၾကီး သတိျပဳ လာၾက ရျပီ ဆိုတာပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ကိစၥကို တကူးတက ထည့္ေျပာလာရတာ ကလည္း အေၾကာင္းရင္းေတြ ရွိေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားတည္း ရွိတာေတာင္မွ အမ်ိဳးသားေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြကို ဦးေဆာင္သူအေနနဲ႔ လက္သင့္မခံခ်င္ လို႔၊ ႏိုင့္ထက္စီးနင္းလုပ္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ရွိလာလို႔၊ အမ်ိဳးသမီးေတြဘက္က အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းဆိုလာၾကရတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

ဒီေနရာမွာလည္း အခြင့္အေရး(Opportunity) နဲ႔ အခြင့္အလမ္း(Chance) ဆိုတာ ရွိလာပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ပိတ္ဆို႔ခံခဲ့ရတဲ့ အခြင့္အလမ္း ေတြ ပြင့္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္တဆင့္ အခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အ၀ရလာဖို႔.. ယူႏိုင္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ဓေလ့ထံုးစံ အစဥ္အလာ အစြဲအလန္းေတြအရ ‘သားကို သခင္ လင္ကို ဘုရား’၊ ‘ၾကက္မ-တြန္လို႔ မိုးမလင္း’၊ ‘မိန္းမ-ဖ်က္ ျပည္ပ်က္’၊ ‘မ-ဘက္လိုက္ေတာ့ မိုက္ဘက္ပါ’ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ခိုင္ခိုင္လံုလံု မရွိတဲ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ အယူအဆမ်ိဳးေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေလွ်ာ့ခ် ႏွိမ့္တြက္ ခံထားရတာေတြ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးမွာ မိန္းကေလးမို႔ စာတတ္စရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆ မ်ိဳးေတြေတာင္ ရွိခဲ့တာပါ။ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာ လင္ေကာင္းသားေကာင္း ရရမယ္၊ အိမ္မႈကိစၥ ႏိုင္နင္းရင္လံုေလာက္ျပီ ဆိုတာေတြကိုသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလို စြဲလန္းခဲ့ၾက တာပါ။

ဒါေပမဲ့ က်မတို႔အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ ကိုလိုနီေခတ္မွာကတည္းက ပညာေရး၊ လူမႈေရးကေန စလို႔ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြအထိ ေရွ႔ထြက္လုပ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကရာက အမ်ိဳးသမီး ေတြရဲ႕ အစြမ္းကို ပတ္၀န္းက်င္က အေတာ္အတန္ လက္သင့္ခံလာၾကရပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ အျပည့္အ၀ေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ က်မတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုယ္တိုင္ ကိုင္ဆြဲမိေနတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံေလာင္းရိပ္ေတြေတာ့ ရွိေနတုန္းပါ။ စနစ္တက် ျပဳစုေရးရင္ အခိုင္အလံု ေရးစရာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလာင္းရိပ္ေတြထဲက လြတ္ေအာင္ ရုန္းထြက္ ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရုန္းထြက္ႏို္င္ေလာက္တဲ့ခြန္အားမ်ိဳး၊ အစြမ္းသတၱိမ်ိဳးေတြ၊ ပိုင္ႏို္င္ ခိုင္မာတဲ့ အရည္အေသြးေတြ အရည္အခ်င္းေတြ ရွိဖို႔လိုတာလည္း အမွန္ပါပဲ။

ခုဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လတ္တေလာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ ဦးေဆာင္ ပါ၀င္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ေနာက္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔အတူ မစုစုေႏြး၊ မမီးမီး၊ မနီလာသိန္း၊ မျဖဴုျဖဴသင္းတို႔ အပါအ၀င္ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ တကယ္ အလုပ္လုပ္ရင္း အသိအမွတ္ျပဳခံလာရတာ၊ ေနရာရလာႏို္င္ၾကတာ၊ ေနရာယူျပီး အရည္အခ်င္း ျပလာႏို္င္တာေတြဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံ့အေရးထဲက ထင္ရွားတဲ့ အခန္းက႑ ျပယုဂ္ပါပဲ။

တခ်ိန္တည္းမွာပဲ အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ အႏွိပ္စက္နဲ႔ အႏို္င္က်င့္မႈကို ခံေနရတယ္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒါကလည္း ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ နားလည္ေအာင္ ေျပလည္ေအာင္ ညွိႏႈိင္းဖို႔က လြဲလို႔ တျခားအေျဖ က်မေတာ့ ရွာမေတြ႔ေသးပါ။ ညွိလို႔မွ မရရင္…. ဆိုေတာ့လည္း… အဲဒီအေျဖကို ရွာရမယ့္သူေတြဟာ ကာယကံ ရွင္ေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုးေတြ၊ ဂုဏ္သိကၡာေတြနဲ႔ ခံႏို္င္ရည္အေပၚမွာ တည္ျပီး အေျဖ ထုတ္ရမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ အရည္အေသြးေတြ ျမင့္မားဖို႔၊ ျမင့္မားခြင့္ရဖို႔ဆိုတာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ကိုယ္တိုင္က ၾကိဳးစားယူၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ဘက္ အမ်ိဳးသားမ်ားဘက္ကလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစား တန္ဖိုးထားဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီလို အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈရွိမွပဲ သက္ဆိုင္ရာ အခြင့္အလမ္းေတြကို အျပန္အလွန္ တြဲဖက္ အသံုးခ်ခြင့္ရျပီး အခြင့္အေရးေတြ ရလာမွာျဖစ္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာဟာ လူ႔ေဘာင္ေလာကကို သာယာျပည့္စံုေအာင္ အတူ ယွဥ္တြဲဖန္တီးရမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ယွဥ္ျပိဳင္အႏို္င္ယူရမယ့္ ျပိဳင္ဖက္ေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဒါကို အမ်ိဳးသားေတြ က ေကာင္းေကာင္း အသိအမွတ္ ျပဳတတ္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြကလည္း ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို ယံုၾကည္ျပီး ဦးေဆာင္ ဆံုးျဖတ္ရမယ့္ ေနရာေတြ ယူတတ္ဖို႔၊ ယူရဲဖို႔၊ ယူႏို္င္ေအာင္ ဖန္တီးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွပဲ အမ်ိဳးသမီးအခ်င္းခ်င္းအတြက္ အေရးကိစၥေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပါ၀င္ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္း ျဖည့္ဆည္း ေပးႏို္င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးၾကီးတာက ဦးတည္ခ်က္အားလံုးဟာ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီး တန္းတူ လက္တြဲ လုပ္ေဆာင္ျခင္းနဲ႔ ကိုယ့္ေလာက၀န္းက်င္ကို အလွဆင္ဖို႔ပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ျပည္တြင္းက ဆရာမၾကီး ေဒါက္တာေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္က ဘီဘီစီေရဒီယိုမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးကို လက္ဆင့္ကမ္းခ်င္ပါတယ္။

“အမ်ိဳးသမီးေတြက အရည္အခ်င္းရွိျပီးသားပါ။ လမ္းေတြဖြင့္ေပးလိုက္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္”

ေမျငိမ္း
၂၉၊၁၁၊၀၇။


Nov 29, 2007

ေမြးေန႔ ပူေဇာ္စာ

(ဒီေနရာက ယူလာတာပါ)

ဒီကေန႔ (၂၉၊၁၁၊၀၇) မွာ အသက္ ၉၂ႏွစ္ျပည့္္သြားတဲ့အထိ၊ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး ႏို္င္ငံနဲ႔ ျပည္သူလူထုအေပၚ.. စာအုပ္စာေပအေပၚ.. တဆံျခည္စာမွ် သစၥာမယြင္းဖူးခဲ့တဲ့၊ အမွန္တရားအတြက္ အလြန္ တာ၀န္ေက်ခဲ့တဲ့၊ စိတ္ဓါတ္ခိုင္က်ည္လွတဲ့၊ ေမတၱာ ကရုဏာရွင္ သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာမၾကီး အေမ လူထုေဒၚအမာ.. အသက္ရာေက်ာ္ ရွည္တဲ့အထိ က်န္းမာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ စာေတြအမ်ားၾကီး ေရးေနႏိုင္ပါေစ..။ အေမမာဟာ… ဆရာဂ်မ္း(ကဗ်ာဆရာတင္မိုး)ရဲ႕ "အေမသို႔" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲကလို

အေမ
ထာ၀ရမေသ
အမတ အမေတ
ဘယ္ေတာ့မွ မေသ….။



Nov 27, 2007

စာအုပ္ႏွစ္အုပ္

စာအုပ္ပို႔ဖို႔ ကိစၥခက္ခဲတာက တေၾကာင္း၊ PDF နဲ႔ တင္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ သူေတြ မ်ားတာေၾကာင့္ တေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အသင္းရန္ပံုေငြက အေရးမၾကီး၊ မ်ားမ်ားဖတ္ရဖို႔က ပိုအေရးၾကီးတာမို႔ အမ်ားစုရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈအတိုင္း PDF နဲ႔ တင္ေပးလိုက္ပါျပီ။






Nov 26, 2007

လိြဳင္ကထံု

(အဲလိုမီးေရာင္ေတြက တျမိဳ႔လံုးပါ။ ျမန္မာျပည္ကရတဲ့ ဂက္စ္ေတြနဲ႔ ထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့ သူတို႔တိုင္းျပည္)

ဘာလိုလိုနဲ႔ … ဇင္းမယ္မွာ လြိဳင္ကထံုပြဲနဲ႔ ၾကံဳရတာ ဒီႏွစ္ပါနဲ႔ဆိုရင္ ၃ႏွစ္ေတာင္ ရွိျပီပဲ။
ၾကံဳရတိုင္းလည္း ကိုယ့္ဗမာျပည္ကို သတိရျပီး ေျပးျပန္ခ်င္လာတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့.. ေပ်ာ္ရာမွာ မေနရ၊ ေတာ္ရာမွာ ေနရမယ္တဲ့။ ဆရာဂ်မ္း(ကဗ်ာဆရာတင္မိုး)ေရးတဲ့ “တို႔တိုင္းျပည္” ကဗ်ာထဲကလို...

"ေနခ်င္ပါလည္း
မေနရဲျပီ
စစ္သရဲေတြ
စီးေန၍"
… … ဆိုသလိုပါပဲ။

ဇင္းမယ္မွာ ဗမာျပည္ကို အလြမ္းရဆံုးအခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိန္ရွိပါတယ္။ လြိဳင္ကထံုမီးထြန္းပြဲနဲ႔ သၾကၤန္ပြဲကာလေတြမွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ဇင္းမယ္က ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ အတူဆံုးေလ။ ခုလို လြိဳင္ကထံုလို႔ေခၚတဲ့ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲ မွာဆိုရင္လည္း ရာသီသဘာ၀နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ဓေလ့ထံုးစံေတြေၾကာင့္ ဗမာျပည္ကို သတိရစရာေကာင္းတာပါ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီပြဲေတာ္ေတြ မွာဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဇင္းမယ္က အစည္ကားဆံုး အေက်ာ္ၾကားဆံုးျဖစ္တဲ့အတြက္ တႏိုင္ငံလံုးက အေရာက္လာျပီး ေပ်ာ္ၾကရတဲ့အျပင္ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြ အမ်ားဆံုးလာတဲ့ ျမိဳ႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

က်မကေတာ့ ရန္ကုန္သူဆိုေတာ့ မႏၱေလးနဲ႔ အသြင္အျပင္တူလွတဲ့ ဇင္းမယ္မွာေနေပမဲ့ ကိုယ္အကၽြမ္း၀င္တဲ့ ရန္ကုန္တန္ေဆာင္တိုင္ကိုပဲ လြမ္းေနမိပါတယ္။ ဒါေတာင္ က်မေတာ္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတဲ့ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲပါ။ ရန္ကုန္မွာက သီတင္းကၽြတ္ဆိုရင္ ေရေက်ာ္ရပ္ကြက္က စည္ကားျပီး၊ တန္ေဆာင္တို္င္ မွာေတာ့ တရုတ္တန္းဘက္နဲ႔ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ သကၤန္းကၽြန္းဘက္ေတြမွာ စည္ပါတယ္။ တရုတ္တန္းကေတာ့ ၁၀လမ္း၊ ၁၃လမ္း၊ ၁၅လမ္းေတြကေန စျပီး လမ္း၂၀၊ လသာလမ္းထိ ပြဲေစ်းတန္းေတြနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ စည္တာပါ။

၁၃လမ္းမွာကတန္ေဆာင္တို္င္ဆို နာမည္ၾကီးတာက ကာတြန္းဦးဘဂ်မ္းေနခဲ့တဲ့ လမ္းမို႔ ႏွစ္တိုင္း ဦးဘဂ်မ္း ေရးခဲ့တဲ့ ကာတြန္းေတြကို လမ္းအျပည့္ ခ်ိတ္ဆြဲျပတာပါ။ လူတိုးမေပါက္ေအာင္ မ်ားတာမို႔ တန္းစီျပီး ၾကည့္ၾကရပါတယ္။ ေနာက္ ၁၀လမ္းထိပ္မွာက မာဃစင္လို႔ေခၚတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမ႑ပ္ရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက (ေဒၚ)မာမာေအးတို႔၊ (ေဒၚ)တင္တင္ျမတို႔၊ (ေဒၚ)ထား၊ စႏၵယားခ်စ္ေဆြ၊ ကိုမင္းေနာင္၊ ဂီတလုလင္ ေမာင္ကိုကို တို႔လို ေတြ႔ရခဲ၊ နားေထာင္ရခဲတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အဆိုေတာ္ေတြက ေဖ်ာ္ေျဖတာမို႔ လာနားေထာင္တဲ့ ပရိသတ္ဟာ လူပင္လယ္ၾကီးျဖစ္ေနတာပါ။

ေက်ာက္ေျမာင္းနဲ႔ သကၤန္းကၽြန္းဘက္မွာကေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးစင္ေတြ ရွိပါတယ္။ ရပ္ကြက္အလိုက္ စတိတ္ရိႈးေတြ၊ ကပြဲေတြ၊ အျငိမ့္ေတြ၊ ဗလာရုပ္ရွင္ျပပြဲေတြ၊ ရုပ္ေသးပြဲေတြရွိပါတယ္။ က်မတို႔ ကေလးေတြ အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ရုပ္ေသျပပြဲေတြပါပဲ။ တကယ့္လူေတြက အရုပ္ေတြလို ျငိမ္ျပီး မွန္ခန္းေတြထဲမွာ ရုပ္ေသ သရုပ္ေဆာင္ၾကတာပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဥမၼာဒ႑ီဇာတ္၊ ပဋာစာရီဇာတ္၊ မင္းကုသနဲ႔ ပပ၀တီဇာတ္ေတြထဲက နာမည္ၾကီး လူသိမ်ားတဲ့ ဇာတ္ကြက္တကြက္ကိုေရြးျပီး သရုပ္ေဆာင္ၾကတာပါ။ သိပ္ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာပါပဲ။ လူေတြက ျပင္ထားတာကအစ တကယ့္အရုပ္ေတြလို။ က်မတို႔ အၾကာၾကီးေစာင့္ၾကည့္ေပမဲ့ နည္းနည္းမွ လႈပ္တာမေတြ႔ရပါဘူး။ အခု ေနာက္ပိုင္း ဗမာျပည္မွာ ထြန္းကားလာတဲ့ Art Performance show ဆန္ဆန္ပါပဲ။

အဲဒီတန္ေဆာင္တို္င္မွာဆို က်မတို႔ေနတဲ့ ေရႊဘံုသာလမ္း (မဂိုလမ္း)ကေန အဲဒီ တာေမြ ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္ ထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာမွာ လမ္းတေလွ်ာက္ ပြဲလမ္းေစ်းသည္ ျပတ္တယ္လို႔ မရွိေတာ့၊ က်မတို႔ေတြ ေညာင္းဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြ ေပ်ာ္ခြင့္ေတာ့ ရခဲ့ၾကဖူးပါေသးတယ္။

ဒီႏွစ္မွာေတာ့ က်မအတြက္ ကိုယ့္ႏို္င္ငံကို သတိရစရာက ပိုရွိေနသလိုပါပဲ။ ကထိန္ပြဲေတြ အကန္႔သတ္ခံရတာ။ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြ ေပ်ာက္ေနတာ။ သာသနာေရာင္ သကၤန္း၀ါ၀ါေလးေတြ ေနရာမွာ အစိမ္းပုပ္ေရာင္ ယူနီေဖာင္းေတြက ေနရာယူထားတာ။ လက္အုပ္ခ်ီရင္ေတာင္ ဖမ္းတယ္ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ က်မတို႔ ျပည္သူလူထုေတြအတြက္ ဘာသာ သာသနာ ပြဲလမ္းေတြကလည္း 'တစျပင္'လိုသာ ရွိေနမွာေလ။ ျပည္သူလူထုေရာ သံဃာေတာ္ေတြပါ.. ၾကိမ္မီးအံုးသလို ပူေဆြးေနၾကမယ့္အခ်ိန္။ က်မ မေပ်ာ္ႏို္င္ပါ။

ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ႏိုင္ငံလိုပဲ ခုခ်ိန္မွာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ ေနေနရတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ဇင္းမယ္ျမိဳ႕မွာကေတာ့ မီးရွဴးမီးပန္းေတြ.. ေဗ်ာက္အိုးေတြ.. တဒိုင္းဒိုင္းေဖာက္တဲ့ လြိဳင္ကထံုလို ပြဲေတာ္က စည္ကားမပ်က္ပါဘဲ။ ဇင္းမယ္ရဲ႕ လိြဳင္ကထံုပြဲမွာ ထူးျခားတာကေတာ့ တျမိဳ႔လံုးမွာ အလွျပယာဥ္ေတြ လွည့္တာပါပဲ။ ထိုင္းေယာက္်ားေလး မိန္းကေလးေတြက ေရွးထိုင္းရိုးရာ၀တ္စံုေတြနဲ႔ ကားေပၚမွာ အလွျပထိုင္ျပီး လွည့္လည္ တာပါ။ က်မတို႔ဆီက ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူဘုရားလွည့္သလို မီးေရာင္စံုအလွဆင္ထားတဲ့ ကားတန္းေတြနဲ႔ ဘုရားအပူေဇာ္ခံ ေဒသစာရီၾကြတာမ်ိဳးလည္း ရွိပါတယ္။ (ဒါေတာင္ ဇင္းမယ္က အာဏာသိမ္း ျဖဳတ္ခ်ခံထားရ တဲ့ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း 'သက္ဆင္ရွာနာ၀ပ္'ကို အမ်ားဆံုး ေထာက္ခံခဲ့တဲ့ နယ္မို႔ အာဏာပိုင္ေတြ သတိထားေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ ျမိဳ႕ပါ။)

(ဇင္းမယ္ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ပင္းျမစ္ေပၚက န၀ရတ္တံတား)

(အဲဒီလို အလွျပ ေဖာင္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ျမစ္ထဲလွည့္ျပါတယ္)


ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြဟာ လိြဳင္ကထံုပြဲကို ပန္းေဖာင္ေတြ ေရမွာေမွ်ာ၊ မီးပံုးေတြ လႊတ္တင္တာေတြနဲ႔ အဓိက ဆင္ႏႊဲတာပါ။ မီးပံုးလႊတ္၊ ပန္းေမွ်ာတဲ့အခါေတြ မွာလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ ဆုေတာင္းၾကတာ ေတြ႔ရပါ တယ္။ က်မတို႔မိသားစုလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ မီးပံုးလႊတ္ ပန္းေမွ်ာျပီး ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔ၾကပါတယ္။ ဒီႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္မွာ က်မတို႔အတြက္ ခါတိုင္းနဲ႔ မတူတာကေတာ့ က်မတို႔ သာသနာ့့သမိုင္းမွာ စစ္အစိုးရက သံဃာေတာ္ေတြကို ေသြးေျမက်ေစခဲ့တဲ့ ေသြးစြန္းတဲ့ ဥပုသ္ေန႔၊ ၂လျပည့္တဲ့ ေန႔ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုေတာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရးတေလွ်ာက္ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့သူေတြအတြက္ ေမတၱာပို႔ အမွ်ေ၀ ရင္း၊ က်မတို႔ ႏိုင္ငံၾကီး လြတ္လပ္ဖို႔၊ ဘာသာ သာသနာေတြ လြတ္လပ္ဖို႔နဲ႔ တရားမွ်တမႈၾကီးစိုးဖို႔ေတြကို သစၥာဆို ဆုေတာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီလို က်မတို႔ ဆုေတာင္းေနခ်ိန္မွာ….. က်မတို႔ရဲ႕ တိုင္းျပည္ၾကီးဆီမွာ ကေတာ့ ကေလးေတြခမ်ာလည္း တန္ေဆာင္တိုင္ဆိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကို မသိႏိုင္ၾကေတာ့၊။ ပြဲလမ္းသဘင္ဆိုတာလည္း တျဖည္းျဖည္းမွိန္ေဖ်ာ့။ မီးပန္းေလးေတြေတာင္ လႊတ္ၾကရ ပါ့မလား။ ကိုယ္တိုင္လႊတ္တင္လိုက္တဲ့ မီးပံုးပ်ံၾကီး မိုးေပၚ လြင့္ပ်ံ တက္သြားတာကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း ပီတိျဖစ္ရတဲ့ အေပ်ာ္မ်ိဳးကိုေရာ ခံစားၾကရပါ့မလား။ က်မကေလးေတြကို “ေမေမတို႔က ဟိုးေကာင္းကင္ေပၚက စူဠာမဏိ ေစတီၾကီးကို မီးပံုးပ်ံလႊတ္ျပီး ပူေဇာ္တာ၊ ေရမွာ ပန္းေဖာင္ေတြ ေမွ်ာတာက ေရထဲကေန ပူေဇာ္တာ” လို႔ ေျပာခ်ိန္မွာ သားနဲ႔သမီးက မ်က္လံုးေလးေတြ လင္းလာျပီး “ဒါဆို သမီးတို႔ ကုသိုလ္ရသြားျပီေပါ့ေနာ္”လို႔ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ၊ ေက်နပ္သြားသလို ျပံဳးျပီး ေျပာပါတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ကေလးမွာပဲ... ဗမာျပည္မွာေတာ့ျဖင့္ ကေလးဘယ္ႏွေယာက္ အဲလို ေက်နပ္ခြင့္၊ ေျပာခြင့္ ရပါ့မလဲ… ဆိုတာကို စိတ္ထိထိခိုက္ခိုက္နဲ႔ ေတြးေနမိပါတယ္။

ေမျငိမ္း
(တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္အမွတ္တရ)

(ဓါတ္ပံုရိုက္ညံ့တာ ခြင့္လႊတ္ပါ)

Nov 22, 2007

ကေလးေတြအတြက္ ကစားခြင့္

ျပီးခဲ့တဲ့ တပတ္မွာတုန္းက ညအိပ္ခရီးတိုေလးတခုကို က်မမိသားစုမပါဘဲ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ၅ရက္ေလာက္ သြားခဲ့ရ ပါတယ္။ အိမ္မွာေတာ့ ကေလးေတြအေဖခမ်ာ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္ နဲ႔ ပတ္ခ်ာလည္ေပါ့။ က်မက အဲလို မၾကာခဏ သြားရေတာ့ ကေလးေတြအေဖမွာလည္း မၾကာခဏ ပတ္ခ်ာလည္ေပါ့။ သမီးက အသက္ ၈ႏွစ္ေက်ာ္ျပီမို႔ နည္းနည္းလက္လႊတ္လို႔ ရေပမဲ့၊ သားငယ္ေလးကေတာ့ ၄ႏွစ္သားသာ ရွိေသးတာမို႔ ေ၀ယ်ာ၀စၥ ေတြကို အေသးစိတ္ လိုက္လုပ္ေပးေနရတုန္းပါ။ ေတာ္ေသးတာက အဲဒီရက္ေတြမွာ ကေလးေတြအေဖက လည္း အလုပ္သြားစရာမလိုတဲ့ ရက္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

ဒီေတာ့ က်မ မရွိတဲ့ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာ တေန႔တေန႔... ကေလးေတြ အေဖခမ်ာ ကေလးေတြကို မနက္ ရွစ္နာရီ မွာ ေက်ာင္းပို႔ျပီးတာနဲ႔ အိမ္သန္႔ရွင္းေရး လုပ္၊ ထမင္းဟင္းခ်က္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ မီးပူတိုက္၊ ေန႔လယ္ခင္း တခဏ နား။ ညေန၄နာရီ က်ေတာ့ ေက်ာင္းၾကိဳ။

ေဟာ… အဲဒီ အိမ့္ဆြဲလည္းဆိုသူေလးေတြမ်ား အိမ္ျပန္ေရာက္လာျပီဆိုလို႔ကေတာ့… ကစားစရာ အရုပ္လုတဲ့ ျပႆနာ၊ ေရာင္စံုခဲတံလုတဲ့ ျပႆနာ၊ ဂိမ္းေဆာ့ဖို႔ ကြန္ပ်ဴတာလုတဲ့ ျပႆနာ၊ ရုပ္ရွင္လုၾကည့္တဲ့ ျပႆနာ (သမီးက Barbie ၾကည့္မယ္.. သားက Tom & Jerry ၾကည့္မယ္) ေတြေပါ့…။ ရွင္းေပေတာ့.. တညေနလံုး..။ ျပႆနာေလးေတြေရာ.. ဖြတဲ့ အမႈိက္ေတြ၊ ကစားစရာေတြေရာ..။

တခါတေလမ်ား အလုပ္က ပင္ပန္း၊ သူတို႔က ဆူညံ၊ စိတ္ေတြတိုလာေရာ။ ဒီၾကားထဲ အေဖ အေမ မသိေအာင္ ထိုင္းဘာသာစကားနဲ႔ ရန္ၾကိတ္ျဖစ္တာက ရွိေသး။ ဒါေတာင္ ၁၆ႏွစ္သားအၾကီးေကာင္ၾကီးက အေ၀းမွာ ေဘာ္ဒါေက်ာင္း သြားတက္ေနေပလို႔။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ အေပၚထပ္သူ႔အခန္းထဲက Punk သီခ်င္းသံေတြက ေအာက္ထပ္ထိ ညံလို႔။ က်မအလုပ္ကလည္း ေခါင္းသံုးရတဲ့အလုပ္၊ သူတို႔အေဖအလုပ္ကလည္း အာရံုစိုက္ရတဲ့ အလုပ္။ အဲလိုနဲ႔ တေန႔တေန႔ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ အားရတယ္မရွိ။ ဒါေပမဲ့… အဲဒီ ဆူဆူညံညံအိမ္ကေလးနဲ႔ ၅ရက္တပတ္ေလာက္ခြဲရျပီဆိုရင္ေတာ့လည္း လြမ္းရျပန္ေရာ။

ဒီလိုနဲ႔ ခရီးတိုေလးကေန ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တေန႔က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စေနေန႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ စေနတရက္ကေတာ့ ကေလး ေတြအတြက္ က်မတို႔မိသားစုက တေနရာရာကို သြားျမဲ။ ေတာင္ေပၚဘုရား၊ ေရကူးကန္၊ ကန္ေတာ္ၾကီး၊ ေရတံခြန္၊ ကစားကြင္းေတြ..ကေလးေဖာ္ရွိတဲ့ မိတ္ေဆြအိမ္ေတြ ဆီ.. စသျဖင့္ေပါ့။

ဒီတပတ္ေတာ့ ကုန္တိုက္တစ္ခုေပၚက ကစားကြင္းကို သြားပို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ျမန္မာႏို္င္ငံထဲက ကေလး ေတြကို က်မ သတိရေတာ့တာပါပဲ။

ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ နယ္နိမိတ္ခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့ ေျမေပၚမွာေတာ့ ကေလးေတြက လြတ္လပ္ ရဲရင့္လို႔၊ ေပါ့ပါး ေပ်ာ္ရႊင္လို႔။ ကေလးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ဖို႔အတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက်ကလည္း မခံႏို္င္စရာ မရွိ။ သူတို႔ ႏိုင္ငံက လူေတြရဲ႕ တဦးခ်င္း၀င္ေငြႏွင့္ သံုးေငြက မွ်တလွတာမို႔ ကေလးေတြအတြက္ ကုန္က်စရိတ္က ျပႆနာ မဟုတ္ပါ။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြက ကံေကာင္းခြင့္ရၾကတာေပါ့။

က်မတို႔ မိသားစု ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ကေလးေတြအေဖက မေလးရွားမွာ တလမွ ဗမာေငြ ၂သိန္း အႏို္င္ႏို္င္ ပို႔ရရွာတာ။ က်မရဲ႕ တကၠသိုလ္က ကထိကလစာက တလမွ တေသာင္းခြဲ။ ကေလးေတြကို ကစားကြင္းပို႔ရင္ ပိုက္ဆံ ငါးေထာင္ တစ္ေသာင္းေလာက္က ဘယ္လို ကုန္သြားမွန္းမသိ။ က်မရဲ႕ တစ္လခ နီးပါး။

ခု ဒီထိုင္းႏိုင္ငံမွာကေတာ့ အေျခခံအလုပ္သမားလစာက အနည္းဆံုး ဘတ္ ၇၀၀၀ ရွိျပီး မူလတန္းဆရာ တေယာက္လစာကေတာင္ ဘတ္၂ေသာင္းေက်ာ္ ရပါတယ္။ ကေလးတေယာက္ကို ကစားကြင္းပို႔ရင္ စိတ္ၾကိဳက္ ေဆာ့ဦး.. ဘတ္၁၀၀ မကုန္ပါ။ ျပီးေတာ့ ကစားစရာ ေဆာ့စရာေတြကလည္း ကေလးရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ကို ဖြံ႔ျဖိဳးေစတဲ့ ဉာဏ္စမ္းေျဖတာေတြ၊ ျပီးေတာ့ ပန္းခ်ီ ေဆးျခယ္တာေတြ၊ အရုပ္ဆက္တာေတြနဲ႔ ကေလးေတြ ရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈကို အားေပးတဲ့ စုေပါင္းကစားပြဲေတြ၊ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲေတြပါ။

တကယ္လို႔ ပိုက္ဆံမတတ္ႏို္င္ဘူးဆိုရင္ေတာင္မွပဲ အခမဲ့ကစားကြင္းေတြက တျမိဳ႕နယ္မွာ တစ္ခုေတာ့ ရွိေသး တာပါ။ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ၾကီးထဲမွာ ဆီးေဆာ့ေတြ၊ လႊဲဒါန္းေတြ၊ ေလွ်ာစီးစင္ျမင့္ေတြ၊ အမ်ိဳးစံုပါပဲ။ ညေနဆို ကေလးေတြ ကစားတာကို လူၾကီးေတြက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား အားကစားေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ရင္း ေစာင့္ႏိုင္တာေပါ့။ သူတို႔ဆီမွာက အပူအပင္ နည္းပါးလွတာကိုး။ တကယ့္ကို ေအးရာေအးေၾကာင္း ပါပဲ။

က်မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အမ်ားၾကီးေတြ႔ေနရတဲ့ ကေလး အလုပ္သမားမ်ိဳးကို ထိုင္းႏို္င္ငံမွာ မေတြ႔ရပါဘူး။ တခါတေလေတာ့ ပန္းကံုးေလးေတြလိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေမးၾကည့္လိုက္လို႔က ေတာ့ အဲဒါ ဗမာျပည္ကပါပဲ။ က်မတို႔မိသားစုကိုယ္တို္င္ ဗမာျပည္မွာ တုန္းကဆိုရင္ Amusement Park လို႔ ေခၚတဲ့ ကစားကြင္းေတြ သြားႏို္င္တာဟာ လူတန္းစား တမ်ိဳး သပ္သပ္ရွိသလို သတ္မွတ္ထားခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခါ ကေလးေတြကလည္း အဲလို သြားႏိုင္တာ ကိုပဲ ဂုဏ္လုပ္ ၾကြား၀ါတတ္လာၾကတာ ပါ။ ဒါဟာ ေခတ္အေျခေနေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတဲ့ အက်င့္ဆိုးပါ။

တကယ္ေတာ့ ကေလးအခြင့္အေရးတို႔၊ ကေလးပညာေရး တို႔ ဆိုတာထဲမွာ ကေလးေတြ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ခြင့္ရေရးဆိုတာက အေရးၾကီးတဲ့အခ်က္တခ်က္ပါ။ ကေလးရဲ႕ ဉာဏ္ရည္နဲ႔ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြ တိုးတက္ဖြံ႔ျဖိဳးေရးမွာ ကစားျခင္းကလည္း အေရးပါတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္၊ အလုပ္ေတြရႈပ္ရႈပ္၊ ကေလးေတြကိုေတာ့ ကစားခြင့္ရေအာင္ ဖန္တီးေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အနာဂတ္မွာ က်မတို႔အားကိုးရမယ့္ ကေလးေတြ ေတာ္ဖို႔ ေကာင္းဖို႔အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္စြာ ကစားခြင့္ရေရး က သိပ္ကို လိုအပ္တာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ... ကစားကြင္းေတြထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကစား ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကိုၾကည့္တိုင္း ဗမာျပည္ထဲက ကစားခြင့္ကေလးေတာင္ မရၾကရရွာတဲ့ ကေလးေတြကို သတိရစိတ္နဲ႔ က်မ စိတ္ထိခိုက္ရေတာ့တာပါပဲ..။ ဗမာ ျပည္က ကေလးေတြ ကေလးပီပီ ေပ်ာ္ခြင့္ရၾကဖို႔ ေရာ.. က်မတို႔ ဘာလုပ္ေပးရပါ့မလဲ….။

ေမျငိမ္း
ႏို၀င္ဘာ၊၂၂။

Nov 20, 2007

တူႏွစ္ကိုယ္

ဒီတေလာ.. က်မရဲ႕ စာသင္ခန္းေတြ စကား၀ိုင္းေတြမွာ ၀တၳဳေရးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေတြ႔လာရပါတယ္။ သိပ္၀မ္းသာစရာေကာင္းတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ မိန္းကေလးေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၀တၳဳဘယ္လိုေရးရမလဲ…၊ ၀တၳဳေရးရင္ သူတို႔ၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ ဟန္နဲ႔ တူတူေနလို႔ ခိုးခ်သလို ျဖစ္ေနမွာစိုးတယ္.. လို႔ ေျပာၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်မက စု-တု-ျပဳကိစၥကို ေျပာျပပါတယ္။ က်မစိတ္ထင္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စု-တု-ျပဳ အဆင့္ကို ျဖတ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ရွာေဖြစုေဆာင္းတဲ့အဆင့္ နဲ႔ တုပဖန္တီးတဲ့အဆင့္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးမွပဲ ကိုယ္တိုင္ ျပဳစု ထုတ္လုပ္တဲ့ အဆင့္ကို ေသခ်ာေရာက္တယ္ထင္ပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္ စာေရးသက္ေတာ္ေတာ္ရတဲ့အထိ၊ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ဟန္ လႊမ္းမိုးတာကို ခံေနရေသးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါ တယ္။ က်မက စာေရးဆရာထဲမွာ (ေဒၚ)‘ၾကည္ေအး’ကို စြဲစြဲလန္းလန္း အၾကိဳက္ဆံုးပါ။ ဒါေၾကာင့္သူ႔ဟန္နဲ႔ သူ႔ေတြးပံုက က်မအေပၚ အမ်ားၾကီးလႊမ္းမိုးပါတယ္။ က်မေရးခဲ့တဲ့ အထဲမွာ (ေဒၚ)ၾကည္ေအးရဲ႕ေတြးပံုမ်ိဳး လႊမ္းမိုးတယ္လို႔ ကိုယ္တိုင္ခံစားရတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ကို သတိရလာလို႔ ျပန္တင္ေပးခ်င္ပါတယ္။

(စက္တင္ဘာအေရးအခင္းကာလေနာက္ပိုင္း စာေရးခ်င္တာေတြ ေပၚလာေပမဲ့ မေရးႏိုင္ေသးသမွ်၊ ခုလို စာေဟာင္းေလးေတြနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေပးၾကပါဦးေနာ္။)

တူႏွစ္ကိုယ္

(ဒီေနရာကပါ)

ညေနေလးနာရီ ထိုးလုၿပီဆုိလွ်င္ အေဆာင္ရိွ မိန္းကေလးတိုင္းလိုလို ရုံးစုရုံးစုျဖင့္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာရ စၿမဲပင္။ တခ်ဳိက ခ်စ္သူ လာေတြ႔မွာမို႔တခ်ဳိက ညေနခင္းမွာ ခ်စ္သူႏွင့္ ၾကည္ႏူးသာယာဖို႔တခ်ဳိက ေျခခင္းလက္ခင္းသာခ်ိန္မွာ သက္သက္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔တခ်ဳိက မုန္႔စား၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ထြက္ဖို႔အားလုံးမွာက အေၾကာင္းျပခ်က္ ကိုယ္စီႏွင့္ပင္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိပ္ခန္းတြင္းေအာင္းၿပီး ေနခ်င္တဲ့သူ ဆိုတာကေတာ့ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မသစၥၥာက တမ်ဳိးထူးဆန္းေသာ ရွားပါး မိန္းကေလး ျဖစ္လာရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

+++++

မသစၥာတို႔ အေဆာင္၏ ညေနေလးနာရီသည္ သိပ္ေအးခ်မ္းေသာ ၾကည္ႏူး သာယာဖြယ္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အေဆာင္ေရွရွိ အေတာ္က်ယ္ေျပာေသာ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးကသာ စိမ္းစုိေန၍ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လက္လက္ ေျပးကာ ေအးဟန္ ေအးရိပ္ရွိၿပီး ေကာင္းကင္မွာမူ ေနက ၫိႈးရိပ္ပင္ မသမ္းေသးဘဲ ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ အေဆာင္ၿခံ၀င္း ဥယ်ာဥ္အတြင္းမွာမူ သရက္ပြင့္တို႔ ထုံေ၀သည့္ သရက္ပင္အုပ္အုပ္ႀကီး၏ အရိပ္တို႔ျဖင့္ ေအးရိပ္ရွိၿပီး အေဆာင္ေရွ႔လမ္းမႀကီးေပၚတြင္လည္း ပိေတာက္ပင္တန္းေၾကာင့္ ေအးျမပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပူေလာင္ရိပ္ မကုန္ႏိုင္ေသးသည့္ ထို ေလးနာရီ ၀န္းက်င္သည္ ၿမိဳ႔ျပထက္မွာထက္စာလွ်င္ေတာ့ မသစၥာတုိ႔ အေဆာင္ရွိရာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္း၀င္း ေနရာေလးမွာေတာ့ ေအးျမၿငိမ္သက္သည္။ သာယာသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုအခ်ိန္္သည္ မသစၥာတို႔ အေဆာင္သူအားလုံး ညေနခင္း ေရခ်ဳိးၿပီးစ ေမႊးပ်ံ႕ လွပ သန္႔ရွင္း ၾကည္စင္ေနတတ္ရာ ထိုညေနခင္းက စိတ္ ၾကည္လင္ ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ေလသည္။

+++++

ညေန ေလးနာထိုးဖို႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အလိုတြင္ မသစၥာ၏ အခန္းေဖၚ ေမစီ၏ ႏွစ္ကုိယ္ၾကင္တဲ့အကိုလင္ရဲ့.. ပ်ိဳခင္ႏဲ႔ြ... ေမွ်ာ္တဲ့... ေလးနာရီဟူေသာ သီခ်င္းညည္းသံကုိ ၾကားရၿမဲပင္၊ မသစၥာက ေမစီကလည္းကြယ္ လင္မွမဟုတ္ဘဲနဲ႔ မဆိုပါနဲ႔ဟု တားလွ်င္ ေမစီက ၿပဳံံံးစစျဖင့္ အိုး တစ္ေန႔က် ျဖစ္လာမွာပဲဟာဟု ျပန္ေျပာတတ္၏။ ေမစီက မ်က္ႏွာတျပည့္စာ ၾကည့္မွန္ကေလးကို ၾကည့္လို႔ပဲ မ၀ႏိုင္။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေမစီက သူ႔ရဲ့ ဒိုရူး(Dohru) မိတ္ကပ္ကို အသုံးမခ်ဘဲ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးတုံးကိုသာ နာနာေသြးကာ ေျခလက္ပါမက်န္ ဖုန္ေနေအာင္ လူးတတ္၏။ ၿပီးေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလိုပင္ ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ကိုေမာင္က ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးနံ႔ရရင္ အေမာေျပတယ္တဲ့ဟု ခပ္တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ဟန္ျဖင့္ ေျပာတတ္ေသး၏။ ေမစီ အဲလိုေျပာသည့္အခါတိုင္း မသစၥာကေတာ့ မၿငီးေငြ႔ဘဲ ေမစီ့မ်က္ႏွာေလးကို အၿမဲ ေငးမိရတတ္သည္။ အဲသည္ အခ်ိန္ေလးမွာ ေမစီ့ အၿပဳံးဟာ ေတြ႔ဖူးသမွ်မွာေတာ့ အလွဆုံးနဲ႔ အရွင္သန္ဆုံးပဲ ဟုလည္း အၿမဲ ေတြးမိရသည္။ ထိုအခါ ေမစီ၏ ခ်ဳိယြင္းခ်က္ဟု သူမ အၿမဲ ယူဆမိရသည့္ ခ်စ္သူေယာက္်ားေလးအေပၚ မ်က္ႏွာသာေပးမႈကုိ မသစၥာက အျပစ္ဟု မျမင္မိဘဲ ခြင့္လႊတ္ လိုက္မိရတတ္သည္။

တကယ္ေတာ့ မသစၥာက ခ်စ္သူရည္းစားမထားဖူးေသာ္လည္း အခ်စ္ကို နားလည္ ခံစားႏိုင္သူ အခ်စ္မ်ား အေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာ နာတတ္သူပါ။ ဒါကို ဘယ္သူသိမလဲသို႔ေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မသစၥာက အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္ႏိုင္သူမ်ား (သို႔မဟုတ္) ခ်စ္ခြင့္ရၾက သူမ်ားအေပၚ မနာလို မုန္းထား ရွိေနသည္ကိုေရာ ဘယ္သူ သိႏုိင္မလဲ။

ခက္သည္က မသစၥာက ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သိျမင္ေသာမိန္းမ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။

+++++

မသစၥာ မွတ္ထားသေလာက္ေတာ့ အေဆာင္၏ ဧည့္ခ်ိန္ေတြမွာ၊ အေဆာင္ေရွဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ထိုင္စကားေျပာ ၾကေသာ စုံတြဲက ခုနစ္တြဲရွိၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေလ့ရွိေသာ စုံတြဲက ေျခာက္တြဲ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမတို႔ အေဆာင္မွ လွမ္းျမင္ရသည့္ စားေသာက္တန္း (Canteen) မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း စကားေျပာေသာ စုံတြဲက သုံးတြဲရွိသည္။ အားလံုးေပါင္း အေဆာင္မွာ ရည္းစားကုိ ညေနတုိင္း ေမွ်ာ္ေစာင့္ေသာ ေက်ာင္းသူ မ်ားက ၁၆ေယာက္ရွိသည္။ ရည္းစားမရွိေသးေသာ ေက်ာင္းသူမ်ားကေတာ့ ညေနခင္း လမ္းေလွ်ာက္ေပါ့ကင္တင္းထိုင္ေပါ့။ အေဆာင္မွာေနက်န္သူဟူ၍ စာဂ်ပိုးရွစ္ေယာက္ ႏွင့္ မသစၥာသာ ရိွၿမဲ ျဖစ္သည္။

မသစၥာကေတာ့ ညေနခင္း ေလးနာရီမွ စ၍ ေရခ်ဳိးေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အဲသည္အခ်ိန္ မွာဆိုလ်င္ စာဂ်ပိုးရွစ္ေယာက္မွ လြဲ၍ အျခားေသာ ေရခ်ိဳးသူ၊ ထမင္းစားသူ မရွိတတ္ေပ။ မသစၥာကသာ စာဂ်ပိုးလည္း မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ အဲသည္အခ်ိန္မွာမွ ေရခ်ိဳးတာ။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ရည္းစားႏွင့္ သြားေတြ႔မည့္ ေမစီထက္ နည္းနည္းမွ မေလ်ာ့ေသာ အတိုင္းအတာေလာက္ ေမႊးပ်ံဖုံးလႊမ္းသည့္ သနပ္ခါးတို႔ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျခယ္သ၏။ ၾကည့္မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္လုံးေတြကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္စိုက္ၾကည့္မိလွ်င္ေတာ့ ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုသန္႕စင္ကို သတိရ လာၿမဲ ျဖစ္သည္။

သူက မသစၥာရဲ့ မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ ခ်မ္းေျမ့သတဲ့။ မသစၥာလည္း ခ်မ္းေျမ့ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခ်မ္းေျမ့ခဲ့တာ တစ္ခုထဲနဲ႔ေတာ့ ဘ၀မွာ (အထူးသျဖင့္ ခ်စ္သူစုံတြဲဘ၀မွာ) မျပည့္စုံႏုိင္ဘူး ထင္သည္။ (ဒါနဲ႔ပဲကိုသန္္႔စင္ကို သူမ ျငင္းခဲ့ရတာ)။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႔ ညေနေတြမွာ အေဆာင္ကုိ သူလာလုိ႔ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ စကားထိုင္ ေျပာရသည္ကိုေတာ့ မသစၥာက စိတ္ခ်မ္းသာရပါသည္။ ဘ၀ထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္ က်ဥ္းက်ပ္ေနရသမွ်အတြက္ အေမာေျပစရာ ေလေျပေလၫွင္းကေလးကုိ တစ္ခ်က္ ရွဴရႈိက္လိုက္ရသလိုေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္ တန္ဖိုးထားပါသည္ဆုိေသာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ေရွမွာေနရတာ အားတမ်ဳိးရွိတာေတာ့ အမွန္ပဲ ျဖစ္သည္။ အနည္းဆုံးကေတာ့ ကိုယ့္ဘက္မွ ရပ္တည္ေပးမည့္ လူတစ္ေယာက္ ရွိလာတာပဲ မဟုတ္လား။

အဲသည္ ကုိသန္႔စင္ေၾကာင့္ပဲ မသစၥာက ညေနခင္းေတြမွာ သနပ္ခါး ေမႊးႀကိဳင္ျခယ္သလုိ႔ အဆင္သင့္ ရွိခဲ့တာ။ ကိုသန္႔စင္က ညေန ငါးနာရီေလာက္မွ လာတတ္ၿပီး ေျခာက္နာရီထိုးတိတိေလာက္မွာ ထျပန္တတ္သူမို႔ မသစၥာက ခပ္ေအးေအးပဲ ေလးနာရီထိုးကာမွ ေရခ်ဳိးေတာ့တာ အလွျပင္ေတာ့တာ။ တကယ္လို႔ ကုိသန္႔စင္ ေရာက္မလာေတာ့ေကာတဲ့။

+++++

ညေနေလးနာရီခြဲဆို အေဆာင္ရဲ့ မ်က္ႏွာစာ ဘယ္ဘက္ေထာင့္စြန္းမွာရွိတဲ့ သူမ၏ အခန္းေရွစႀကႍမွာ သူမကိုယ္တိုင္ ခ်ထားသည့္ ထန္းပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ထိုင္ေနၿပီ။ သူတို႔အေဆာင္က လူသြားလမ္းႏွင့္ နီးၿပီး အေဆာင္၏ မ်က္ႏွာစာက အုတ္၀ရံတာ မဟုတ္ဘဲ သံဇကာကြက္ျဖင့္သာ အျပည့္ ကာရံထားသည္မုိ႔ အေဆာင္စႀကႍမွာရွိေသာ လူတုိင္းကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရႏိုင္သည္။ အေဆာင္ေပၚရွိ လူကလည္း ပတ္၀န္းက်င္ ျမင္ကြင္းကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရသည္။

ညေနေတြမွာ အေဆာင္ရဲ့ ဒုတိယထပ္ မ်က္ႏွာစာ စႀကႍေပၚမွာ.. ထန္းပက္လက္ ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ေနေသာ မသစၥာကို ၾကည့္ရသည္မွာ အိပ္မက္ဆန္လွသည္ဟု ကုိသန္္႔စင္က ေျပာဖူးသည္။ မသစၥာကေတာ့ သိပ္ကို သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိတာပါပဲ။ ထန္းပက္လက္ ကုလားထိုင္ရဲ့ ေခါင္းမွီတန္းေပၚ ေခါင္းကို ခပ္ေမာ့ေမာ့မွီလ်က္ ၾကည့္လွ်င္ျဖင့္ အေဆာင္၏ အေရွေတာင္ဘက္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိသည့္ စားေသာက္တန္းမွ လူေတြ၊ သူေတြကိုပင္ ျမင္ရေသးသည္။

မသစၥာေတာ့ ဥယ်ာဥ္ထဲ ဆင္းရတာထက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာထက္၊ ကင္တင္း သြားထိုင္ရတာထက္ ခုလို ထိုင္ၾကည့္ေနရတာကိုပဲ ဘယ္လုိ မက္ေမာမွန္း မသိေပ။ ကိုသန္႔စင္ ေရာက္လာျခင္း၊ မလာျခင္းကလည္း အေရးမႀကီးေတာ့

ကိုသန္႔စင္ ေရာက္မလာေသာ ညေနေတြမွာေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာ ႏုိင္လွစြာေသာ အမူအရာျဖင့္ ထန္းပက္လက္ ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရင္း ေငးသီေနေသာမ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ တခါတရံ ခ်ဳိၿမိန္စြာ ၿပဳံးတတ္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ တခါတရံ ေၾကမြေသာ မ်က္လုံးမ်ား ျဖင့္ အနီး၀န္းက်င္ရွိ စုံတြဲတို႔ကို ေငးေနသည့္ မသစၥာကို တကယ့္ကို အိပ္မက္ဆန္စြာ ေတြ႔ၾကရၿမဲျဖစ္သည္။

+++++

ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး သနပ္ခါး ေမႊးထုံ လိမ္းၿပီး Essence ဆပ္ျပာရည္နံ႔ ေမႊးထုံသည့္ အ၀တ္လတ္လတ္တုိ႔ႏွင့္ လဲလွယ္အၿပီးမွာေတာ့ မသစၥာက For men ဟု ေသခ်ာ ၫႊန္းဆိုထားသည့္ Eternity ေရေမႊး ကို သူ၏ လည္တိုင္မွာ ႏွစ္ေနရာေလာက္ ဆြတ္ၿမဲ ျဖစ္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲသည္ Eternity က ကိုသန္႔စင္၏ ကုိယ္ပြားဟုပင္ ထင္သည္။ ကိုသန္႔စင္က အဲသည္ေရေမႊးကို အၿမဲသုံးသူ မဟုတ္လား။ ၿပီးမွသရက္ပြင့္နံ႔တို႔ သိသိသာသာ ေ၀့၀ဲပ်ံလြင့္သည့္ အဲသည္ နံရံကပ္ ကုလားထိုင္ရွိရာမွာ လာထိုင္သည္။ ညေန ငါးနာရီ မတိုင္မီ အထိေတာ့ မသစၥာက သူ႔ကို ေမွ်ာ္မိသည္။ တမင္ မေမွ်ာ္လုိေသာ္လည္း အလိုလိုပင္ ေမွ်ာ္မိလ်က္သား ျဖစ္ေအာင္ ေမွ်ာ္က်င့္ ရေနခဲ့ၿပီ။

သူ ေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ အေဆာင္ေရွ လမ္းသြယ္ေလးရဲ့ ထိပ္ဆီ သူ ေရာက္လာသည္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ ကတည္းကပင္ မသစၥာက အိပ္ခန္းထဲ ျပန္၀င္၊ မွန္ေရွမွာ ဆံပင္ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ သပ္ၿပီး ေအာက္ထပ္မွ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိလွမ္းမေအာ္ခင္ သူ႔ကုိ ဆီးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အေဆာင္၀င္း၀ကုိ ေရာက္ႏွင့္ေအာင္ သြားၿမဲ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေဆာင္ရဲ့ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ဥယ်ာဥ္ထဲမွာရွိေသာ ပုဏၰရိပ္စည္းရိုးႏွင့္ ကပ္လ်က္ ခုံတန္းမွာ ထိုင္လုိ႔။ ကိုသန္႔စင္ေျပာေလ့ရွိေသာ စာေပေရးရာေတြ.. ဘ၀ကို တစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္ရတာ ထက္ ႏွစ္ေယာက္ရင္ဆိုင္ရတာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔ အေထာက္အထား ခိိုင္ခိုင္လုံလုံနဲ႔ ေျပာျပတာေတြကို နားေထာင္မည္။ တခါတခါေတာ့လည္း သူေျပာတာေတြကို မၾကားဘဲ၊ သူမေတြးခ်င္ရာေတြ အၾကာႀကီး ေတြးေနမိတာေတြလည္း ရွိတတ္သည္။

တခါတခါက်ေတာ့ ကိုသန္႔စင္က ေခါင္းကို ညင္ညင္သာသာ ခါယမ္းကာ က်ာ္သိတယ္.. မသစၥာ ကာ့္ကို မခ်စ္ဘူးဆိုတာ။ ကာ္က တကယ္ေတာ့ ရူးေနတာပဲ…၊ ကာ္ဟာ ကိုယ့္အနာဂတ္ကိုလည္း မသိတဲ့ ေကာင္ပါဟု ေျပာျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း တေန႔ေန႔ကိုေတာ့ ကာ္ ေမွ်ာ္ေနပါရေစေနာ္ မသစၥာ လို႔လည္း မၿပီးဆုံးႏိုင္ေသာ ဇာတ္ကို ဆက္ခ်င္ျပန္္သည္။ သည္ေနရာမွာ အတၱႀကီးေသာ မသစၥာကေတာ့ ဇာတ္ေမ်ာထဲမွာ အသာစီးေနရာမွ ေနေနရျခင္းအတြက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္ ဟု ခံစားရသည္။

ကိုသန္႔စင္ မလာေသာေန႔ေတြမွာေတာ့ မသစၥာက ကိုယ့္စိတ္ကို ပုံသြင္းထိန္းခ်ဳပ္မႈ မလုပ္ေတာ့ဘဲ လြင့္ခ်င္ သေလာက္ လြင့္ဖို႔သာ လႊတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ အဲသည္ အခါမွာေတာ့ မသစၥာ၏ ဟန္ေဆာင္ ဖုံးထားေသာ ပင္ကိုစိတ္တို႔က တကယ္ပဲ ရြက္လႊင့္ေတာ့သည္။ ရြက္လႊင့္ေသာ စိတ္တို႔၏ ဦးတည္ရာကား ခ်စ္သူစုံတြဲ မ်ားသာျဖစ္သည္။

+++++

အေဆာင္ေပၚမွစီးၾကည့္လွ်င္ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္တေျပာႀကီးၿပီးေတာ့ အဲဒီျမက္ခင္းရဲ့ အစပ္ အနားသတ္မွာ ေတာ့ စာသင္ေဆာင္တခ်ဳိ႕။ စာသင္ေဆာင္ေတြရဲ့ေဘး လမ္းသြယ္က ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ထဲကို ဖဲ့၀င္ကာ သူမတုိ႔ အေဆာင္ထံ ေရာက္လာသည္ကို ျမင္ႏိုင္သည္။ သည္ေတာ့ အေဆာင္ေပၚမွ ၾကည့္ရင္းျဖင့္ အေဆာင္ ညေနခင္း ဧည့္ခ်ိန္ေတြမွာ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ထြက္သြားၾကသည့္ ခ်စ္သူစုံတြဲ အားလုံးလိုလိုကို ျမင္ႏိုင္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္လည္း ထုိစုံတြဲတို႔က ထိိုမွ်ေသာ နယ္နိမိတ္၊ ဧရိယာကုိ ေက်ာ္မသြားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။

မသစၥာ၏ စိတ္တို႔က ျမင္ကြင္းတေလွ်ာက္ လိုက္ပါသည့္အခါ မၾကာခဏ စိတ္ေကာက္ေနေလ့ရွိတတ္ေသာ နီေထြးႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္တိုု႔ စုံတြဲ၊ အၿမဲခ်စ္ခင္ယုယစြာ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာကို တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ သုံးပစ္ေလ့ရွိေသာ ထားထား ႏွင့္ ေနလင္းတို႔ စုံတြဲ၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြလို နင္၊ ငါ ရိုက္ကာေျပာေသာ္လည္း တခါမွ ရန္ျဖစ္ စိတ္ေကာက္တာ မေတြ႔ဖူးသည့္ ေခ်ာ ႏွင့္ သီဟတုိ႔ စုံတြဲ၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးကာ အခုလို ရည္းစားဘ၀ကတည္း က ဘ၀ကို ရင္ဆုိင္ရုန္းကန္ေနၾကရေသာ မာလာ ႏွင့္ ေဖလတ္တို႔ စုံတြဲ အေနာက္တုိင္းဆန္ကာ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ သေလာက္ ရည္းစားလည္းမ်ားသည့္ ေမစီက သူႏွင့္က်မွ အခ်စ္စစ္ကုိ ေတြ႔ပါသည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ရပါသည့္ ဉာဏ္ဦး ႏွင့္ ေမစီတို႔စုံတြဲ တို႔ကို အထူးသျဖင့္ ျမင္ႏိုင္သည္။ ထိုစုံတြဲတို႔က အလြန္ဆုံး ေက်ာင္း စာသင္ေဆာင္ ေလွခါးထစ္ေတြမွာ ထိုင္ရုံထက္ပို၍ ေ၀းေ၀း သြားေလ့မရွိရာမသစၥာ၏ မ်က္လုံးေရွသို႔ အလုိအေလ်ာက္ ေရာက္လာေတာ့သည္။

အဲသည္ စုံတြဲတို႔ကို ေမွ်ာ္ေငးရင္း မသစၥာက နီေထြး စိတ္ေကာက္သည္ကို မ်က္ရည္တလည္လည္ျဖင့္ ေခ်ာ့ရင္း ေျပလည္သြားေတာ့ ေပ်ာ္မဆုံးဟန္ မခြဲႏိုင္မခြာဟန္ အျပည့္ ရွိသည့္ ေက်ာ္ေက်ာ္သက္ကိုၾကည့္ကာ ရင္ခုန္သည္။ ထားထား ႏွင့္ ေနလင္းတို႔၏ သာယာ ၾကည္ႏူးဖြယ္ အခ်စ္၌ ေမြ႔ေလ်ာ္သည္။ ေခ်ာ ႏွင့္ သီဟ လို အရာရာတိုင္ပင္လုိ႔ရေသာ သူငယ္ခ်င္းဆန္သည့္ အခ်စ္ကို သေဘာက်သည္။ မာလာႏွင့္ ေဖလတ္္လိုလည္း ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ရဲခ်င္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေမစီ ႏွင့္ ဉာဏ္ဦး လို အရာရာကို ၿပီးေျမာက္ ေက်ာ္ျဖတ္ ပစ္လုိက္ ႏိုင္သည့္ အရူးအမူး အခ်စ္မ်ဳိးကုိလည္း ႀကဳံေတြ႔ဖူးလိုသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုစုံတြဲတို႔က မသစၥာ၏ အိပ္မက္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႔မွာလည္း မသစၥာက အိပ္ရာမွ ႏိုးထသည့္အခါ အိပ္မက္တို႔ကို ၿပီးဆုံး ေျဖေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ရသူပဲ မဟုတ္လားေလ…..

+++++

မသစၥာက ဘ၀ကို ေၾကာက္ရြံ႔သူျဖစ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ ယင္းကို ကိုသန္႔စင္ကေတာ့ မသိေပ။ ကိုသန္႔စင္သည္ သူ႔ကို မသစၥာ ဘာေၾကာင့္ ျငင္းဆန္ေနသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ေခါင္းမၫွိတ္သလဲ ဆိုတာကို အေျဖရွာမရေပ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကိုသန္႔စင္ ႏွင့္ မသစၥာက မတူမတန္စရာæ မလိုက္ဖက္စရာလည္း မရွိျပန္။ ကိုသန္႔စင္ႏွင့္ မသစၥာက လိုက္ဖက္၍ပင္ ေနေေသးသည္။ ကိုသန္႔စင္သည္လည္း မသစၥာလိုပင္ နယ္ေက်ာင္းသား လူလတ္ တန္းစား၊ ၀န္ထမ္းသားသမီး ကို္ယ့္အား ကုိယ္ကိုး ေနရသူမ်ား။ တနည္းအားျဖင့္ စိတ္ခ်လက္ခ် လက္တြဲ ႏိုင္သည့္ အရည္အေသြးလည္း ျပည့္သူခ်င္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ မသစၥာ ေတြးသလုိ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုသန္႔စင္က မသစၥာကို နားမလည္ႏိုင္ေသးသူ။ အကဲမခတ္တတ္ေသးသူ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကိုသန္႔စင္က ေလာကထဲမွာ ရိုးလြန္္းသူ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။ မသစၥာအျမင္အရေတာ့ ဒီေလာကႀကီးက ရိုးသားေနဖို႔ မေကာင္းေသာေၾကာင့္ ရိုးသားေနလို႔ မျဖစ္။ ထိုအခါ ဒီေလာကထဲ တသက္လုံး ေနထိုင္သြားဖို႔ရာမွာ သူမကို ဦးေဆာင္ႏိုင္သည့္ ထက္ျမက္ပါးနပ္ ေသာ ေယာက္်ားသာ လုိအပ္သည္ဟု ယူဆေလသည္။

ၿပီးေတာ့ မသစၥာက ဘ၀ထဲမွာ တစ္သက္လုံး ရုန္းကန္ပင္ပန္းခဲ့ရျခင္းတို႔ျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ လုံးလုံး ေနခဲ့ရသူမုိ႔ ကိုယ့္ကံၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးရမည့္ ေနာက္ပိုင္း သက္တမ္းမ်ားကိုေတာ့ ေအးေအးသက္သာျဖင့္သာ ျဖတ္သန္း လိုေတာ့သည္။ ထိုအခါ မသစၥာက ဘ၀ထဲမွ ထြက္မသြားႏိုင္ေသးခင္ အခ်ိန္ကေလးအတြင္းမွာေတာ့ ဒုကၡကို ေၾကာက္သူသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

အခန္းေဖၚေမစီကေတာ့ မသစၥာဟာ ခုေလာက္ ေခါင္းေအးေအး အျမင္ရွင္းရွင္း ထားတတ္သူျဖစ္လ်က္အသည္းႏွလုံးထက္ ဦးေႏွာက္ကို ဦးစားေပးႏိုင္သူလည္း ျဖစ္လက္ဘ၀ကို ေလာကဓံဆိုတာကို ထိုမွ် ေၾကာက္ရႊံ႔ေနျခင္းမွာ အျပစ္ဟု ဆိုသည္။ မသစၥာကေတာ့ ေမစီ့ကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးျဖင့္ပင္အင္းေပါ့ေလေမစီက ေတာ့ ေျပာမွာေပါ့ တခါမွ မဆင္းရဲဖူးခဲ့ပဲကိုးဟု မွတ္ခ်က္ခ်သလို ေျပာတတ္သည္။ အဲလို ဦးေႏွာက္ကို ဦးစားေပးလုိ႔လည္း က်ိန္းေသ ဆင္းရဲဒုကၡႀကံဳရမယ္လို႔ သိတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြကို ေရွာင္ႏိုင္တာေပါ့ဟု ဆက္ေျပာ ျပန္လွ်င္လည္း ေမစီက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္္ျဖင့္ ေထာက္ခံရျပန္သည္။

တကယ္လည္း မသစၥာက ခုထိတိုင္ အသည္းႏွလုံးကို ဖုံးကြယ္ လိမ္ညာထားႏိုင္ဆဲ။ လိုသလို အသုံးခ်၍ ရေနဆဲပဲ ျဖစ္သည္။ မသစၥာက ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ားကို ၿပဳံးေယာင္ၿပဳံးတုံ႔ ေငးေနဆဲမွာပင္ အကြာအေ၀းေပါင္း မ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ အမ်ားႀကီး ေတြးျမင္ ပစ္လိုက္သူေပပဲ။ ၾကည္ႏူးရႊင္ျပေနေသာ ခ်စ္သူတစ္စုံကို ၾကည့္ရင္းမွပင္ အဲဒီ စုံတြဲေနရာမွာ သူမႏွင့္အတူ ကုိသန္႔စင္ကိုပါ အစားထိုး ၾကည့္တာ။ အဲဒီအခါ… အိမ္ေထာင္ေရး နယ္ပယ္တြင္းရွိ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ အခက္အခဲေတြကို ျမင္ေတာ့တာ။

အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာ သူမ ႏွင့္ ကိုသန္႔စင္က ဘြဲ႔ရပညာတတ္ဆိုေတာ့လည္း ပညာတတ္မာန္က ႀကီးမည္။ သူမ်ားကို ေအာက္က် မခံ။ သူမ်ား ေအာက္က်ိဳရမည့္ အလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ႏိုင္။ ကိုသန္႔စင္က ပိုဆိုးလိမ့္မည္။ သူက သူ႔ပညာမွာ ေတာ္သည့္လူ ျဖစ္သည္႔အျပင္ မာနကလည္း ႀကီးေပ့ ဆိုသည့္ အစားထဲက။ ကိုယ့္ပညာကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေစာ္ကားလို႔ကေတာ့ ငုံ႔ခံေနစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးဟူေသာ စကားမ်ိဳးကုိ သူ႔ထံမွ မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ သည္ေတာ့ ကိုသန္႔စင္ ႏွင့္ သူမတို႔သည္ သူမတို႔၏ မိဘမ်ားလုိပဲ ရိုးကုပ္စြာ ဆင္းရဲေသာ ၀န္ထမ္း မိသားစုမ်ိဳးသာ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုသန္႔စင္က ေမာင္ႏွမငါးေယာက္ထဲမွာ သားအႀကီးဆုံး လည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ ခက္သည္က မသစၥာကုိယ္တိုင္ ေမာင္ႏွမငါးေယာက္ထဲမွာ သမီးဦး ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ သားဦး သမီးဦးတို႔၏ ငဲ့ၫွာရမႈေထာက္ပံ့ရမႈတို႔ကို သေဘာေပါက္သည္။

ထိုအေတြးတို႔ကုိ ေတြးမိတိုင္းပင္ မသစၥာက သက္ျပင္းမႈတ္ကာ မ်က္ေစ့စုံမွိတ္လ်က္ ေခါင္းခါ ပစ္လိုက္ရၿမဲ ျဖစ္သည္။ အေတြး၌ပင္ ထိုဘ၀ကို ထိတ္လန္႔၏။ ကိုသန္႔စင္တို႔ ေယာက္်ားေတြကေတာ့ မိန္းမေတြ ဂုဏ္မက္သည္ဟုသာ စြပ္စြဲမွာေပါ့။ သို႔ေပမဲ့ ေအာင္ျမင္ေသာ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုအတြက္ ေငြေၾကးဆိုတာ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ပဲ မဟုတ္လား။ ခ်စ္သူေတြ အိမ္ေထာင္ဖက္ေတြ ျဖစ္ၾကၿပီးမွေတာ့ ေငြေၾကးအတြက္ ရန္ျဖစ္ၾကရတာ ရွက္စရာေကာင္းသည္မို႔ ဒါကုိ မသစၥာက ေရွာင္ရွားလိုသည္။ ဒါေပမဲ့ ေရွာင္ရွားဖို႔လည္း ခက္မွာ ေသခ်ာသည္။ ထိုအခါမသစၥာက ထိုသို႔ ျပႆနာရွိႏိုင္သည့္သူကို ခ်စ္သူအျဖစ္ပင္ မပတ္သက္ လိုေတာ့ေပ။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ဳိးရွိေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟုလည္း ထင္သည္။ မလိုအပ္ပါဘဲ ရန္သူလည္း မျဖစ္လုိေတာ့ေပ။ ကိုသန္႔စင္ကို ျငင္းျဖစ္သည့္ အဓိကအေၾကာင္းက ဒါပဲျဖစ္သည္ကို မသစၥာကေတာ့ ၀န္ခံရဲပါသည္။

ေမစီတို႔ကေတာ့ မသစၥာက အခ်စ္ကို တန္ဖိုးမထားဘူးဟု ဆိုသည္။ စင္စစ္ေတာ့ မသစၥာကမွ အခ်စ္ကို တကယ္ တန္ဖိုးထားသည္ဟု ကုိယ့္ဘာသာ ယုံၾကည္သည္။ ၾကည့္ေလ အခ်စ္ကို တန္္ဖိုးထားလို႔ပဲ အခ်စ္ရဲ့ ပုံသန္ေလး ေပ်ာက္ပ်က္ မသြားေအာင္လို႔ပဲ အဲဒီ အခ်စ္ ဆိုတာကို အင္မတန္ လွည့္ဖ်ားတတ္ေသာ၊ ပူူေလာင္ျပင္းျပျခင္းတို႔ မ်ားျပားေသာ အိမ္ေထာင္ဘ၀ဆိုတဲ့ ႏြံထဲ ဆြဲေခၚ မထည့္လိုတာေပါ့။

အခ်စ္… ဆိုတာကို သီးသီးသန္႔သန္႔ေလး ၿပီးေတာ့ ဟိုး ခပ္ျမင္ျမင့္မွာသာ ကိုးကုိး ကြယ္ကြယ္ ထားခ်င္သည္။
အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ဆိုတာ
ထဲမွာေတာ့ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ျခင္းေတြတန္ဖိုးျဖတ္ႏိုင္မႈေတြႏွင့္သာ တည္ေဆာက္လုိ သည္။

မသစၥာကေတာ့ ရင့္မာသည္ဟုပင္ ဆိုဆို…။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဘ၀မွာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ ယူလိုက္ရတာဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကို အကုန္ ေပးလုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္မို႔ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ပိုင္ကၽြန္ပဲ ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အဲသေလာက္ ေပးဆပ္ႏိုင္ဖုိ႔ တန္ရာတန္ဖိုးေတာ့ လိုခ်င္သည္။ ထိုေနရာမွာ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ပုံျခင္းကေတာ့ မိ္န္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ကြဲျပားႏိုင္သည္ေပါ့။ မသစၥာအတြက္ကေတာ့ အဲဒီ ခင္ပြန္းေလာင္း၏ ကိုယ့္အေပၚ အခ်စ္သစၥာရွိမႈႏွင့္ ေငြေၾကးက တန္းတူက်စြာ တန္ရာတန္ဖိုး ျဖစ္ေနသည္။ ယင္းအတြက္ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ေငြေၾကးႏွင့္ လဲလွယ္သူသို႔မဟုတ္ အရိုင္းဆုံး ေၾကးစားႏွင့္ပင္ ႏႈိင္းႏႈိင္း မသစၥာက သူမ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို မွန္သည္ဟုသာ ယုံၾကည္သည္။

ကိုယ့္ရဲ့ဘ၀ ရုန္းကန္ ပင္ပန္းခဲ့ရသမွ် ကိုယ့္သားသမီးေတြကိုေတာ့ ျပည့္စုံေစခ်င္သည္။ တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာ ေနရေနရ အေရးမႀကီးေသာ္လည္း တူႏွစ္ကိုယ္မကသားသမီးေတြ ရွိလာလွ်င္ေတာ့ ထိုသားသမီးတို႔အတြက္ ဆိုတာကို ငဲ့သင့္ၿပီ မဟုတ္လား။ မသစၥာက အဲသည္အထိ ေတြးသည္။ ဘာလို႔ဆို ကိုယ္တိုင္ မျပည့္မစုံျဖင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ျခင္း ဒဏ္ရာ ရထားသူ မဟုတ္လား။

သည္ေတာ့ ေမစီက ေျပာသည္။ အဲလိုေတြးတာ မင္း ကိုသန္႔စင္ကို တကယ္ မခ်စ္ေသးလုိ႔ပါ။ တကယ္ ခ်စ္ရင္ေတာ့ အဲဒီ အယူအဆအားလုံးဟာ ေျပာင္းျပန္ေတြ ျဖစ္သြားမွာပဲ တဲ့။ မသစၥာကေတာ့ ျငင္းလည္း မျငင္း ၀န္လည္း မခံျဖစ္ပါ။ ဒါဟာ သိပ္ အေရးပါတဲ့ ကိစၥလည္း မဟုတ္ဘဲ။

တခါကေတာ့ ကိုသန္႔စင္ေရွမွာ

အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀ရဲ့ အဓိကရန္သူဟာ ေဖါက္ျပန္မႈပဲလို႔ ကမထင္တယ္…။ ၿပီးေတာ့ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာလြန္းတာရယ္.. ေငြေၾကး ခ်ဳိတဲ့လြန္းတာရယ္။ အိမ္ေထာင္ေရးေဖါက္ျပန္မႈဆိုတာမွာ ေငြေၾကးခ်မ္းသာမွ-မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ အေျခအေနတိုင္းမွာ လင္သားရဲ့ ေဖါက္ျပန္ျခင္းကို ခံရႏိုင္တဲ့ မိန္းမဘ၀မွာ ေငြေၾကးျပည့္စုံေနတာကမွ ခံသာဦးမယ္ ထင္တာပဲ။ အနည္းဆုံးေတာ့.. ဖဲေလး ရုိက္လိုက္ဗြီဒီယိုၾကည့္လိုက္တီဗြီဂိမ္းေဆာ့လိုက္ပစ္ကနစ္(Picnic) ထြက္လိုက္နဲ႔ ေနႏိုင္ တာေပါ့။ ဆင္းမ်ား ဆင္းရဲရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရတာမ်ဳိး ျဖစ္မွာ။ ထမင္းငတ္တာ ပူရလင္ေဖါက္ျပန္တာအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရသားသမီးေတြ မျပည့္မစုံေနရလို႔ စိတ္ပူေလာင္ရ နဲ႔ ေလ

ဟုေျပာေတာ့ ကိုသန္႔စင္က သူမ ေက်နပ္လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာ ႏွစ္သိမ့္စကားမ်ဳိး ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့။ ခပ္ငူငူငိုင္ငိုင္ပဲ ေနေနခဲ့သည္။ ေနာက္ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ေလသံ တြန္ဆုတ္ဆုတ္ျဖင့္မေဖါက္ျပန္တဲ့ ေယာက္်ားလည္း ရွိပါတယ္ဟု ဆို၏။ ကမက အဆိုးဆုံးကို ေတြးထားရတာေပါ့ဟု သူမက ျပန္ေျဖေတာ့ လည္းဆင္းရဲတာကို ခ်စ္သူနဲ႔ လက္တြဲရင္ဆိုင္ရင္ေကာ ဟု ေမးေျပာ ေျပာသည္။ ဘ၀ကို ကမ ကံမစမ္းရဲ ေတာ့ဘူး ကိုသန္႔စင္”ဟု ေျပာလွ်င္လည္း သူက မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္ကာ သူမကို မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ဘဲႏွင့္တကယ္ေတာ့ မသစၥာကို ကာ္က တျခားသာမန္ မိန္းမ ေတြလို ထင္မထားခဲ့ဘူး ဟု ခပ္မာမာ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာေလသည္။

ကမကို ေငြမက္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္လား ကိုသန္႔စင္။ ဟုတ္ပါတယ္ကမ ေငြမက္တာ ပါပဲ။ ဘာလို႔ဆို ကမတုိ႔ မိန္းမေတြအတြက္က ဘ၀မွာ အဆင္မေျပစရာျဖစ္လာရင္ ရွင္တို႔လို အရက္ေသာက္.. ေဘာလုံးပြဲသြား.. ေၾကးစားမိန္းမဆီသြား.. အဲလိုထြက္ေပါက္မ်ိဳးေတြ ဘာ တစ္ခု မွ မရွိဘူးေလ။ ကမ ေျပာခဲ့ၿပီးပါပေကာ

သည္အခါမွာေတာ့ သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ရႈိက္ကာ ေခါင္းကို ေလးေလး ခါယမ္း၏။ မသစၥာကေတာ့ ထူးၿပီး မခံစားခ်င္ေတာ့ပါ။ ခံစားခဲ့ရတာ မ်ားၿပီ မဟုတ္လား။

+++++

တကယ္ဆိုေတာ့ မသစၥာတုိ႔ဘ၀က လင္သားတစ္ဦး မျဖစ္မေန လိုအပ္သည့္ဘ၀ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ တစ္ခု ေတာ့ ရွိမည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳမွ ကိုယ့္အေျခအေန တိုးတက္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ လင္သားတစ္ဦး လိုအပ္ သည္ေပါ့။ ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီးမွ ဆုတ္ယုတ္ေနဆဲဆုိလွ်င္ေတာ့ မသစၥာက မိသားစုထဲမွာပဲ တစ္ေယာက္တည္း ေနသြားတာ ေကာင္းသည္ဟု ေရြးခ်ယ္လိုပါသည္။

စင္စစ္ေတာ့ မသစၥာက ကိုယ့္အေပၚ စြဲလန္းခ်စ္မက္သည့္၊ ပစၥည္းဥစၥာလည္း ျပည့္စုံသည့္ ေယာက္်ား တစ္ေယာက္ ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းက နည္းနည္းေတာ့ စိတ္္ကူးယဥ္ ဆန္ပါသည္။ မသစၥာက မိန္းမလွမွ မဟုတ္ ဘဲ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ လွရင္လွ၊ မလွရင္ေတာ္မွဆိုလွ်င္ေတာ့ မသစၥာက အနည္းငယ္ ထူးခၽြန္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မွ်ႏွင့္သာ ျပည့္စုံပါလိမ့္မည္။

ဒါေတြကို မသစၥာက အတြင္းက်က် နားလည္ထားပါ၏။ ထိုအခါမသစၥာက အခ်စ္ဆိုတာကို အိပ္မက္လိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ မက္ကာ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို ေမ႔လ်က္ ေန႔ရက္ေတြမွာ ေနေပ်ာ္ရေတာ့သည္။ ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ားစြာ ကို အားက်မနာလိုႏွစ္လို၀န္တိုျခင္းမ်ားစြာတုိ႔ လြန္ဆြဲေသာ္လည္း၊ အတက္အက်တို႔ျဖင့္ အသက္၀င္ေသာ ထိုရက္မ်ားထဲမွာ မသစၥာ ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

+++++

သို႔ႏွင့္ပင္ ေန႔စဥ္ ညေနေတြမွာ မက္ေနက် အိပ္မက္ကို မက္ယူဖို႔ ကိုသန္႔စင္ကို ေမွ်ာ္ေစာင့္ ခ်စ္သူစုံတြဲမ်ား ကို ၾကည့္ေငး အေတြးမ်ားႏွင့္ အနာဂတ္ခရီးကို ဆီးႀကဳိသြား ၿပီးေတာ့၊ ေပ်ာ္လိုက္.. ငိုလိုက္နာက်င္လိုက္ေၾကကြဲလိုက္ရန္ေစာင္လိုက္မာန္တက္လို္က္ျဖင့္ မသစၥာကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ေတြကို ပ်ဳိးၿမဲ ပ်ဳိးေန မိေတာ့သည္။

ေမျငိမ္း
၉၄၊ မတ္လ၊

(ေရွ႕ေျပးမဂၢဇင္း၊ ၉၄၊ေအာက္တုိဘာလ၊ တြဲ ၃-အမွတ္၁)




Nov 18, 2007

ေၾကာ္ျငာ



က်မစာမေရးႏိုင္လို႔ အသစ္တင္ပါလို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ၾကားထဲ မွာပဲ ဒီေန႔ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ပို႔စ္တခု တင္ပါမယ္။ ေၾကာ္ျငာပါ.. :) ။

Burma Media Association ကေန ဒီႏွစ္မွာ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ ထုတ္ပါတယ္။ တစ္အုပ္က က်မ ျပဳစုတဲ့ “သတင္းသမား သတိထားစရာ ျမန္မာစာႏွင့္ စကားသံမ်ား” ျဖစ္ျပီး၊ ေနာက္တစ္အုပ္ကေတာ့ ဘေလာ့ဂါ ေယာဟန္ေအာင္(ေအာင္သူျငိမ္း) ဘာသာျပန္ ထားတဲ့ “ဘေလာ့ဂါမ်ားႏွင့္ ဆိုင္ဘာအတိုက္အခံမ်ားအတြက္ လက္စြဲ“ စာအုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

အသင္းသားေတြနဲ႔ သတင္းသမားေတြအတြက္ အခမဲ့ျဖန္႔ေ၀တဲ့ ဒီစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို အသင္းရဲ႕ ရန္ပံုေငြအတြက္ ျပင္ပမွာ ေစ်းႏႈန္းသက္သက္သာသာနဲ႔ ေရာင္းပါမယ္။ 'ဘေလာ့ဂါလက္စြဲ' ရဲ႕တန္ဖိုးက ၂ေဒၚလာျဖစ္ျပီး၊ 'သတင္းသမား သတိထားစရာ' ကေတာ့ ၁ေဒၚလာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ တမ်ိဳးကို အုပ္၂၀၀စီပဲ ရွိပါတယ္။ လိုခ်င္ရင္ က်မဆီမွာ မွာလို႔ရပါတယ္။ maynyane@gmail.com ကို မွာႏိုင္ပါတယ္။ ျပည္ပကေန မွာယူရင္ေတာ့ စာပို႔ခကို မွာတဲ့သူက က်ခံရပါမယ္။ မွာတဲ့အခါ က်မဆီကို ပို႔ေပးရမယ့္ လိပ္စာ ထည့္ေပးပါ။ အဲဒီလိပ္စာအရ စာအုပ္ပို႔ခ က်သင့္ေငြ ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာကို စံုစမ္းျပီး အေၾကာင္းျပန္ပါမယ္။ အဲဒီ့အခါမွာ Money order သံုးျပီး ေငြပို႔ရမယ့္ စာတိုက္ေသတၱာနံပါတ္ က်မ ေပးပါ့မယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ေတာ့ ဘတ္ေငြနဲ႔ ေရာင္းပါမယ္။ ၂အုပ္ေပါင္း တစ္စံုကို ဘတ္ ၁၀၀ ပါ။ တစ္အုပ္စီ ဆိုရင္ ေတာ့ 'ဘေလာ့ဂါလက္စြဲ'က ဘတ္ ၇၀၊ 'သတင္းသမား သတိထားစရာ'က ၃၅ဘတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္ထဲက လိုခ်င္သူေတြကိုေတာ့ အခမဲ့ပို႔ေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။


Nov 8, 2007

What's in May Nyane's bag

ဂ်စ္တူးေလးက Tag ထားတာ ၾကာပါျပီ။ က်မကလည္း ေရးခ်င္တာၾကာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီရက္ေတြ ထဲမွာ အလုပ္ေတြက တကယ္ၾကီးကို ပိ။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို ဓါတ္ပံုရိုက္ထားျပီးတာေတာင္ ကင္မရာထဲကေန မထုတ္ျဖစ္။ ထုတ္ျပီးျပန္ေတာ့လည္း ဂ်စ္လုပ္သလို ဓါတ္ပံုမွာ နံပါတ္ေလးေတြ မတပ္တတ္... :D

ခုေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုျပီး Tag တဲ့ သူကိုပဲ ျပန္အပ္လိုက္ရ.. ဂ်စ္လိုမ်ိဳးေလး လုပ္ေပးပါေပါ့။ :P
ကဲ.. က်မသြားေလရာ ပါတဲ့ ပစၥည္းေတြ….အဲဒီမွာ။

  1. က်မရဲ႕ လြယ္အိတ္ကေလးပါ။(ေသးေသးေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဆံ့)
  2. အိတ္ေဆာင္ ဒိုင္ယာရီေလး (RFA က ေပးထားတာ)
  3. Electronic Dictionary (အဂၤလိပ္စာညံ့လို႔ ေဆာင္ရ)
  4. ရွဴေဆးဗူးေလး (အဖြားၾကီးဆိုေတာ့ ခဏခဏ မူးတတ္လို႔ J)
  5. ဒါကေတာ့ စိတ္ညစ္စရာလည္းေကာင္း.. အေရးကလည္းပါ….
  6. အဲဒီ ဘီးေလး .. ဗမာျပည္ကတည္းက ပါလာတာ။(တကယ္ေတာ့ အဖ်ားေလးက်ိဳးေနျပီ =)) )
  7. ခုရိုက္ေနတဲ့ ကင္မရာထည့္တဲ့ အိတ္ကေလးပါ။
  8. မ်က္မွန္အိတ္က ပိုပါသြားတာ .. (:P)
  9. မ်က္ေစ့အလြန္က်ိန္းတတ္ေသာ က်မအတြက္ အေရးပါေသာ မ်က္မွန္ကေလး
  10. ပိုက္ဆံအိတ္ကေလး
  11. ဓါတ္ပံုထဲ မပါဘဲ က်န္ေနေသးတာက ရြက္ဆုတ္ စာအုပ္ေလး။(ဘယ္လို က်န္ခဲ့တယ္ မသိ)

ျဖန္႔ေ၀ျခင္း(၆၀)


ကၽြန္းရြက္မ်ားအေၾကာင္း ေအာက္ေမ့မႈ

ျပားခ်ပ္သြားတဲ့ကမၻာၾကီးေပၚက
ဖိေနာင့္ပါးေနတဲ့
ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ဖိနပ္တရံေပၚ ရပ္ရင္း
ငါေဆြးေနမိရဲ

မ်က္ရစ္မပါတဲ့အခ်စ္နဲ႔
ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ေခတ္တေခတ္ဟာ
မင္းျဖစ္ခဲ့ေပါ့

ဂႏၶာလရာဇ္ေသြးနဲ႔
ငါ့သားေလးေရ

မင္းတို႔လူမ်ဳိးေတြဟာ
လူေတာ္ေတြပါ
လူေပၚလူေဇာ္မလုပ္မိေစနဲ႔

မင္းတို႔လူမ်ဳိးေတြဟာ
လူေတာ္ေတြပါ
လူယုတ္မာေတြမျဖစ္မိေစနဲ႔

မင္းတုိ႔လူမ်ဳိးေတြဟာ
လူေတာ္ေတြပါ
သူတပါးတုိင္းျပည္ရဲ႕အေသြးအသား
မျပစ္မွားမိေစနဲ႔
သမိုင္းဆိုတာ

သားေၾကာျဖတ္လို႔ရတဲ့အရာ
မဟုတ္ခဲ့

တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး
ေသြးနဲ႔လက္ခေမာင္းခတ္ခဲ့ၿပီ

ပုရြက္ဆိတ္ေတြရဲဘုံ၀ါဒ
အဓြန္႔ရွည္ပါေစ
ေခြးအေတြရဲဘုံ၀ါဒ
က်ဆုံးပါေစ

တိန္႔ေရွာင္ဖိန္က
တိန္အန္မင္အေရးအခင္းကို
ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တယ္။

သစ္ေကာင္းအိမ္
(
၇၊ ၁၁၊ ၂၀၀ရ)