Jul 30, 2007

ရင္ကြဲနာ(၂)


က်မေရာ စိမ္းပါ ခုတေလာ အလုိလိုေနရင္း ေျခကုန္လက္ပန္းက်သလို ေမာဟိုက္ ပင္ပန္း ေနတတ္ၾကသည္။ စာသင္ခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိန္ ဆက္လိုက္လွ်င္ သိသိသာသာပင္ ေမာကာ ႏႈတ္ခမ္းေတြပင္ ေျခာက္လာသည္။ ထိုအထဲ က်မကေတာ့ ပိုဆိုးသည္။ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကာ မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္ျခင္းကို ေန႔စဥ္ အခ်ိန္မ်ားစြာ ခံစားေနရသည္။ သို႔ေပမဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ စာေမးပြဲနီးခ်ိန္မို႔ က်မ နားဖို႔ အခြင့္အေရး မရ ခဲ့။

ေနာက္ဆုံး၊ ပိန္လွီလွေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုပင္ မသယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အားအင္ကုန္ျခင္းကို ခံစား လာရ ေတာ့သည့္ အခါတြင္မူ က်မ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးမိ ေတာ့သည္။ ငါ ဘာျဖစ္ၿပီလဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းက က်မကို ေျခာက္လွန္႔လွသည္။ ေတြးမိသည့္ ေရာဂါမ်ားလည္း အစုံပင္။ တုိက္ဖိြဳက္ႏွင့္ ငွက္ဖ်ားက စလို႔ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ အထိ ေရာက္သည္။ အခါမ်ားစြာ ငိုေႂကြး ေမာဟိုက္ၿပီးမွပင္ က်မ ႏွင့္ စိမ္း တို႔ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ က်မ ဆရာ၀န္ျျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္ရေတာ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ ထိေရာက္ေသာ ေဆးကုသမႈက ေဆးခန္းေတြမွာသာ ရွိသည္္ မ္ို႔ ေဆးခန္းတစ္ခုမွာ အေထြေထြေရာဂါကု သမားေတာ္ႀကီးႏွင့္ ျပရသည္။

ေနာက္ေတာ့၊ ဆီးစစ္၊ ေသြးစစ္၊ ဓါတ္မွန္ရိုက္။ က်မလက္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး (တကယ္ေတာ့ ေျခာက္ရာသာ)။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ တီဘီ ဆပ္စပက္(TB Suspect) တဲ့။ အဲဒီထိေတာ့ က်မက တုန္လႈပ္ရ ေကာင္းမွန္း မသိေသး။ စိမ္းကေတာ့ သိသိသာသာပင္ မ်က္ႏွာပ်က္ရွာသည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက ေဆး၀ါးၫႊန္ၿပီး ေဆးဖိုး၀ါးခ ရွင္းျပေတာ့မွ စိမ္း မ်က္ႏွာပ်က္ရျခင္းကို က်မ ရိပ္မိေတာ့သည္။

တစ္ပတ္စာ ေဆးဖိုး ႏွင့္ ေဆးကုသခ ေျခာက္ရာ့ ေျခာက္ဆယ္က်ပ္။ က်မ လခကမွ ေထာင့္သုံးရာ မျပည့္။ က်မ သည္ ဒူးေတြပင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ တုန္လာသည္ ထင္၏။ နီၫိဳေရာင္ ေဆးေတာင့္မ်ား၊ အျဖဴေရာင္ ေဆးလုံးမ်ား၊ အ၀ါေရာင္ ေဆးျပားႀကီးမ်ား။ ေဆးေပးသူက အားေဆးႏွင့္တြဲေသာက္ပါ… တဲ့… ။ ဘာ အားေဆးေသာက္ရမလဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ Vitron အားေဆး ထည့္ေပးထားတယ္၊ တစ္ပတ္စာတဲ့။ ေျပစာကို ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီ Vitron ဆို တဲ့ ေဆးက တစ္ကဒ္ကို ၁၇၀ က်ပ္တဲ့။ တစ္လုံးကို ဆယ့္ခုနစ္က်ပ္ ေပါ့။

အိမ္အျပန္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ က်မ မ်က္ရည္ က်ိတ္ က် ျဖစ္ခဲ့သည္။ စိမ္းက က်မ လက္ ေတြကို တင္းတင္း ဆုပ္ ေတာ့ သူ႔လက္ေတြက ေအးစက္လို႔။ ဆရာ၀န္ႀကီး၏ အမွာစကားက က်မနားထဲမွာ ငလ်င္သံလုိပဲ။ မၿပီးႏိုင္ မဆုံးႏိုင္ေအာင္ ဘ၀ဂ္ထိ ညံေနသလိုပါပဲ။

"အဲဒီ ေဆးေတြက သိပ္မူးတယ္ သမီး၊ အနားယူရမယ္။ အားရွိတဲ့ ဥေတြ၊ ႏြားႏုိ႔ေတြ ေသာက္ရမယ္…" တဲ့ ။

+++++

အဲဒီ တစ္ပတ္အတြင္းမွာ ေနမေကာင္းေသာ က်မထက္ပင္ ႏြမ္းနယ္၍ ပိန္က်သြားသူက စိမ္းပဲ ျဖစ္သည္။ က်မက အိမ္ကို ေျပာျပရရင္ ေကာင္းမလားဟု တိုင္ပင္ကတည္းက စိမ္း ႏြမ္းနယ္ ေဖ်ာ့ေတာ့ သြားခဲ့တာ။

“ေနပါဦး အငုံရယ္၊ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကရေအာင္၊ နင့္လခကို ေဆးကု၊ ငါ့လခကို စားၾကမယ္၊ ဘယ္လိုလဲ”
“မျဖစ္ႏိုင္လိုက္တာ စိ္မ္းရယ္။ အေဆာင္လခ ေပးဖို႔ေတာင္ ငါ့မွာ မရွိေတာ့တဲ့ဟာ”
“နင္ကလဲ အငုံရာ၊ ေနာက္ဆို ေဆးဖိုးသက္သက္ပဲ ကုန္ရမွာပါ၊ ခုဟာက စမ္းသပ္ခေတြ ကုန္္လို႔ပါ”
“စိမ္းရယ္.. ေဆးက ေျခာက္လေတာင္ ဆက္ေသာက္ရမွာေလ”

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဆးရုံမွ ေဆးခြင့္ တစ္လ ယူၿပီး က်မ အိမ္မွာ ေဆးေသာက္ရင္း ျပန္နားဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ က်သည္။ က်မကေတာ့ အနာသိကာမွ၊ ေဆးရွိကာမွ ပို၍ ေျခကုန္ လက္ပန္းက် အားျပတ္ကာ အိပ္ယာေပၚ ပုံက် ေတာ့သည္။ စိမ္းကေတာ့ က်မရဲ့ ေဆးခြင့္ အတြက္ ဆရာ၀န္ႀကီးဆီ အသိေပးစာရဖို႔ ကိစၥေတြႏွင့္ ေျပးလႊားလို႔။

“ငါ့ပုံစံက ဘယ္ေလာက္ပဲ စုတ္ျပတ္ စုတ္ျပတ္၊ ငါ့ရဲ့ ပညာဂုဏ္အရ ငါဟာ တကၠသိုလ္က ဆရာမ တစ္ေယာက္ ေတာ့ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္ အငုံရယ္..၊ ၿပီးေတာ့ တကယ္ ေနမေကာင္း လို႔ ေဆးခြင့္တင္တယ္ဆိုတာ ငါ ေသခ်ာ ေျပာျပပါတယ္.. သူ လုပ္ပုံက လူနာ ေသရမယ့္ ကိန္း၊ ပညာရဲရင့္ ပြဲလယ္တင့္တို႔၊ ပညာဂုဏ္ေရာင္ ထြန္းလင္း ေျပာင္ တို႔ဆိုတာေတြက ဟာသပဲ၊ သိလား… အငုံ”

တေန႔ေတာ့၊ ေဆးခြင့္ကိစၥ အဆင္မေျပျခင္းအတြက္ စိမ္း ေဒါသထြက္ ေနခဲ့သည္။ က်မလည္း ခံျပင္းမိသည္။ အထူးသျဖင့္၊ အလုပ္ အေပၚ အၿမဲ ေစတနာထား တာ၀န္ ေက်ပြန္သူမ်ားမို႔လည္း ခုလို အဆင္မေျပ ျဖစ္ရျခင္း အေပၚ ပို၍ စိတ္ထိခိုက္ရသည္။ ၾကည့္ပါဦး… လူနာ ကိုယ္တိုင္ လာရမတဲ့။

တကယ္ေတာ့၊ ေဆးရုံက က်မတို႔ေနထိုင္ရာ အေဆာင္ႏွင့္ ကားႏွစ္မွတ္တိုင္စာသာ ေ၀းတာမို႔ က်မ ခ်က္ခ်င္းပဲ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ အ၀တ္လဲကာ စိမ္းလက္ကို အားျပဳတြဲလို႔ ထြက္ လိုက္ လာခဲ့သည္။
“ခြင့္ တစ္ပတ္ပဲရမယ္”
ေျပာထြက္ေသာ အဲသည္ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္မၾကီး၏ မ်က္ႏွာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း က်မ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာသည္။ အဲဒီ တစ္ပတ္ကေလးနဲ႔ က်မရဲ့ အားအင္ေတြကို ဘယ္လို စုေဆာင္းရမွာလဲ။ ၿပီးေတာ့၊ ရန္ကုန္မွာ က်မ တစ္ေယာက္တည္း စားေသာက္စရိတ္ေကာ၊ ေဆးကုသစရိတ္ေရာ ဘယ္လိုမွ မရႏုိင္။ သူ႔ေရွ႕က လွည့္အထြက္ မွာ က်မ မ်က္ရည္ က်ခဲ့ရသည္။

+++++

သို႔ေပမဲ၊့ အၿမဲတမ္း လူ႔ေလာကအေပၚ ေစတနာထားခဲ့မႈ အက်ိဳးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေနာက္ရက္ေတြကို လည္း ဌာနခြဲမွဴးထံ လုပ္သက္ခြင့္တင္၍ နားၿပီး၊ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ခံစားခြင့္ရလာသည္။

က်မ၏ ခ်စ္ေသာ ေက်းလက္ေလးရွိရာကို ျပန္ေျပးရေတာ့ျဖင့္ စိတ္ ခ်မ္းသာ လိုက္တာ။ ရုိုးျပတ္ရနံ႔၊ ေျမနံ႔၊ ေတာတန္းနံ႔၊ ေလေျပနံ႔ႏွင့္ ပူျပင္းေသာေနကပင္ က်မ ကိုယ္ထဲက တီဘီပိုးေတြကို အေငြ႔ပ်ံ ေပ်ာက္ကြယ္ ေစလိမ့္မည္ဟု ထင္ေလေတာ့သည္။ အစ္ကိုႀကီး ၿမိဳ႕တစ္ေခါက္ တက္လွ်င္ က်မအတြက္ ကုန္လာခဲ့ေသာ ေဆးဖိုးေတြကိုလည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေန၍လည္း ရျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်မက တစ္သက္လုံး ေပ်ာ္ေန ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ကုိပင္ ခုခ်ိန္မွာ စိတ္နာခ်င္ခ်င္ျဖစ္ကာ က်ီထဲက ၀မ္းစာစပါးေတြ ေလ်ာ့တာ က်မရဲ့ ေဆးဖိုးေၾကာင့္မ်ားလား ဆိုတာမ်ိဳးကိုလည္း တမင္ မေတြးဘဲ ေနေနမိသည္။


ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္… က်မသာ ျပတ္သားႏုိင္လွ်င္… ရန္ကုန္ဆီက မြန္းက်ပ္ ေလွာင္ပိတ္ေသာ သားရဲတြင္းကို ျပန္ပင္ မသြား ခ်င္ေတာ့ၿပီ။

+++++

ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ခံစားခြင့္တို႔ ကုန္ဆုံး၍ အလုပ္ခြင္ ျပန္၀င္ရသည့္ အခ်ိ္န္မွာမွပဲ က်မက ရန္ကုန္ကို စိတ္ျပန္ေရာက္ေတာ့သည္။ က်မ ပင္ပန္းတႀကီး သင္ယူခဲ့ရေသာ ပညာမ်ားႏွင့္ က်မ ငယ္စဥ္ကတည္းက အိပ္မက္ မက္ခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္က ဆရာမဘ၀ကို တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မ မစြန္႔ႏိုင္ပါ။

က်မ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔အတြက္ က်မ္း ျပဳရဦးမည္။ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔ ယူရဦးမည္။ ထိုအခါမွာေတာ့ အိမ္မွာ တစ္လေက်ာ္ နားလိုက္ရေသာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။ က်မ အားအင္ေတြ ျပည့္ၿဖိဳးလာျပန္သည္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ဆင္းရဲေဖာ္၊ လက္တြဲတိုင္ပင္ေဖာ္ စိမ္းကို ျပန္သတိရ ေတာ့သည္။

စိမ္းက က်မကို ၿပဳံးၾကည့္ရင္း “နင္၀လာတယ္”ဟု ေျပာ၏။ က်မကေတာ့ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပိန္သြားေသာ စိမ္း ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ ထိခိုက္လာခဲ့သည္။ စိမ္းတို႔ မိသားစု စီးပြားေရး သိပ္က်ပ္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ့။ ၀န္ထမ္းမိသားစုခ်ည္းပင္ ျဖစ္ေသာ္ လည္း က်မတို႔ ၿမိဳ႔ကေလးက ေက်းလက္ ဆန္သည္မို႔ ဆန္ႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ မရွားလွပါ။ စိမ္းတို႔ၿမိဳ႔ကေတာ့ ၿမိဳ႔ျပဆန္သည္မို႔ အစစ အရာရာ ရွားပါးလွသည္။ သို႔ေသာ္၊ သည္တစ္ႀကိမ္ အိမ္အျပန္မွာလည္း စိမ္း၏ မိသားစုကေတာ့ အရင္ကလိုပဲဲ ေျမပဲဆန္ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ေတြ၊ ဂ်ဴး ျမစ္ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ေတြ၊ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ေတြ လုပ္ေပးလိုက္သားပါေပ။

အိမ္မွ ျပန္ေရာက္စကေတာ့ က်မတို႔ ေပ်ာ္ရၿမဲ ျဖစ္သည္။ စိမ္းအိမ္က လုပ္ေပးလိုက္သမွ် ဟင္းေတြက က်မအႀကိဳက္ ျဖစ္ၿပီး က်မအိမ္က စီမံေပးလိုက္ေသာ ဆတ္သားေျခာက္ေၾကာ္၊ အမဲေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္၊ ငါးပိေၾကာ္ စပ္စပ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္ ႏွင့္ ပဲအမ်ိဳးမ်ဳိး အေၾကာ္အေလွာ္ေတြကိုလည္း စိမ္းက ႀကိဳက္ေလ့ ရွိသည္။

သို႔ေသာ္… က်မတို႔ရဲ႕ ပုံမွန္ေန႔ေတြ ျပန္လည္ လည္ပတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတုိ႔၏ သားရဲတြင္းက ျပန္လည္ သရုပ္ေပၚလာၿမဲသာ ျဖစ္ပါသည္။

+++++

စိမ္းက တေန႔တျခား ျဖဴေလ်ာ္ ပိန္က်လာသည့္အခ်ိန္မွာ က်မကေတာ့ တီဘီေဆးေတြ ျဖတ္လိုက္ရၿပီး က်န္းမာေရး ေကာင္းလာခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ တကယ္ စိတ္က် ရတာကေတာ့ က်မပဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ က်မတို႔ေလာကထဲမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြက တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ပိုလို႔ ေတာ္လာ တတ္လာ၊ ထက္ျမက္လာတာႏွင့္အတူ ပိုလို႔ ခ်မ္းသာ ျပည့္စုံလာကာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြအေပၚလည္း ပိုလို႔ မခန္႔ေလးစား ႏိုင္လာ ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ၫိႈးေလ်ာ္ ႏြမ္းပါးေသာ ဆရာဆရာမေတြကို အေပၚမွ စီးၾကည့္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားပါပဲ။ အဲဒီ ဒဏ္ကို က်မက မခံႏိုင္ခဲ့ပါ။

က်မ၏ အ၀တ္အစားတို႔ကို ၾကည့္ကာ သူတို႔ မ်က္လုံးေတြက ေလွာင္ေျပာင္သည္ဟု က်မ သိသည္။ ျပဌာန္းစာအုပ္ဖိုး ေငြသုံးဆယ္ေပးဖို႔ကို က်မေရွ႔မွာ ႏွစ္ရာတန္အုပ္မွ ျဖဳတ္ေပး၍ ေပးတာကိုလည္း က်မကို သေရာ္သည္ဟု ထင္သည္။ ၿပီးေတာ့ က်မကို လႈိက္လွဲ ႏွစ္လို မရွိေသာ၊ တန္ဖိုးထားျခင္း မရွိေသာ မ်က္လုံးေတြကိုလည္း က်မ နာက်ည္းသည္။

စိမ္းကေတာ့ အၿပဳံးမပ်က္ ေနႏုိင္ဆဲ။ က်မ ေဒါသႏွင့္ ေျပာျပသမွ်ကုိ ေခါင္းကို ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ခါယမ္းရင္း တည္ၿငိမ္စြာ နားေထာင္ႏိုင္ဆဲ။ ဒါေပမဲ့ စိမ္း၏ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ အားယုတ္ သထက္ ယုတ္လာခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ စိမ္းက ခုတေလာ အ၀တ္ေလွ်ာ္တာေလာက္ႏွင့္ပင္ ေမာေနတတ္သည္။ စိမ္း ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကေတာ့ တင္းတင္း ေစ့ သထက္ ေစ့ လာခဲ့သည္။ မာနရိပ္ကို စိမ္းမ်က္ႏွာမွာ ပို ေတြ႔လာရသည္။

“စိမ္းေရ ငါေတာ့ အိမ္ကို ေငြမမွာလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္”ဟု က်မ ေျပာသည့္ေန႔မွာေတာ့ စိမ္း၏ ႏူးညံ့ေသာ မ်က္လုံးေတြကို ျပန္လည္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။

“အင႔ုံ အိမ္က ပို႔ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မွာေပါ့ကြယ္၊ ဒါေပမဲ့ ငုံ႔အိမ္က ေငြပို႔ရင္ေတာ့ စိမ္းနဲ႔ ထမင္း တစ္အိုးတည္း စားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေနာ္၊ စိမ္းက ေငြမမွာဘဲ ထုံးစံအတိုင္း ေလာက္ေအာင္ ေခၽြတာ စားမွာ ”

စိမ္း၏ မ်က္လုံးတို႔က အေ၀းႀကီးကို ေငးေနၾကျပန္သည္။ သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ က်မက ဆင္းရဲဒဏ္ကို တစ္ေယာက္တည္း ေတေပ ငုံ႔ခံေနေသာ စိမ္းကို နည္းနည္း စိတ္တိုခ်င္ လာခဲ့သည္။

“စိမ္း… သူတို႔က နယ္မွာေနတာ၊ ၿပီးေတာ့ ေဆြ နဲ႔ မ်ဳိး နဲ႔ မိသားစုလိုက္၊ တို႔က တစ္ေယာက္တည္း၊ သူစိမ္းေတြနဲ႔”
စိမ္းက က်မရဲ့ စိတ္တိုသံအၾကားမွာ အ့ံၾသဟန္ျဖင့္ လွည့္ၾကည့္၏။

“ဘယ့္ႏွယ္ အငုံရယ္၊ မိသားစုလိုက္ ငတ္တာ သက္သာတယ္လို႔မ်ား ေျပာခ်င္တာလား ဟင္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္တုန္းကမ်ား ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ့ အေထာက္အပံ့ကို ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ ရခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္… စိမ္းက ေတာ့ .. ကိုယ္ပဲ အငတ္ခံမယ္၊ ၿပီးေတာ့၊ အဲဒါကို မိသားစု မသိေစရဘူး”

စကားအဆုံးမွာေတာ့ စိမ္းက အံႀကိတ္၏။ ၿပီးေတာ့၊ က်မကိုလည္း ေက်ာေပးပစ္လိုက္၏။

က်မကေတာ့ စိတ္တို မေျပခ်င္ေသးဘဲ ရွိသည္။

“ဒီမွာ စိမ္းရဲ့၊ ငါလည္း နင့္ေလာက္ေတာ့ သတၱိေကာင္းပါတယ္။ ခုဟာက မဟာ၀ိဇၨာက်မ္း ျပဳဖို႔၊ Thesis လုပ္ဖို႔အတြက္ ေျပာတာ။ ဘယ္မွာလဲ Thesis လုပ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ။ အဲဒီအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဓါတ္ပုံေတြ ရိုက္ဖို႔၊ အကူအညီေတာင္းရမယ့္ လူေတြကို ကန္ေတာ့ဖို႔၊ လိုအပ္တဲ့ ခရီးစရိတ္ေတြ၊ Thesis ငါးအုပ္ ရိုက္ဖို႔ေတြ၊ အဲဒီအတြက္ လိုတဲ့ေငြ တစ္ေသာင္းေလာက္ကုိ ငါ အိမ္က မေတာင္းရင္ ဘယ္က ရမွာလဲ စိမ္း”

သည္ေတာ့မွ စိမ္းရဲ့ မ်က္ႏွာက ေသြးဆုပ္သလို ျဖဴေလ်ာ္သြားေတာ့သည္။ က်မကို ေငးၾကည့္ေနေသာ္လည္း မျမင္ရသလို မ်က္လုံးတို႔က ေသေနခဲ့သည္။ ခဏၾကာမွ သ႔ူနားက နားကပ္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး “ငါ့အဖြားေပးတဲ့ အေမြနားကပ္က အဲေလာက္ေတာ့ ရမွာပဲ။ ခုေပၚေနတဲ့ Fancy နားကပ္ေလးေတြ ပန္မွာေပါ့ ငုံရဲ့၊ အဖြားကလည္း ငါ့ပညာေရးအတြက္ သူ႔နားကပ္ကေလး ရင္းလိုက္ရတာကို ဟိုဘက္ဘ၀ကေန သိမွာပါ ဟာေနာ္”ဟု ခပ္ဆဆ ေျပာ၏။ က်မက တမင္ပဲ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ပစ္လိုက္ၿပီး “နင္ကေလ… ေတာ္ေတာ္ တရားတယ္၊ ငါ့မွာက အဲ့လို ေရာင္းစရာ မရွိဘူးဟဲ့၊ ”ဟု ေျပာေတာ့ စိမ္းကပါ လိုက္ရယ္ကာ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး မ်က္ရည္ေတြ က်လာခဲ့ ၾကသည္။

ၿပီးေတာ့၊ ထိုမ်က္ရည္ေတြက ရယ္လြန္းလို႔ က်ရတာပဲဟု ႏွစ္ေယာက္စလုံးက တက္ညီလက္ညီ ယုံၾကည္ပစ္ခဲ့ ၾကသည္။


+++++

အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်မ ႏွင့္ စိမ္းတို႔သည္ စိတ္ကူးယဥ္ႏွင့္ လက္ေတြ႔ မည္မွ် ကြာျခားသည္ကို ပို၍ ပို၍ သိလာၾကရေတာ့သည္။ စိမ္း နားကပ္ ေရာင္း၍ ရေသာ ေငြက ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ပဲ ရရာ ထိုေငြကေလးက ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလိုသာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး က်မကိုယ္တုိင္ကေတာ့ အိမ္ကို ေငြအလုံးအရင္းႏွင့္ မမွာရဲ၍ အလီလီ မွာရတာကိုလည္း အားနာကာ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေမာပင္လယ္ထဲ လက္ပစ္ကူးဆဲ။

တစ္ရက္မွာေတာ့ စိမ္း ေခ်ာင္းဆိုးရာမွ ထြက္လာေသာ ေသြးစကုိ က်မ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ က်မက မ်က္ႏွာပ်က္ကာ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ စိမ္းက ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ၿပဳံးႏုိင္ဆဲ။ ၾကည့္စမ္း၊ ခုမွ က်မ ရိပ္မိလာသည္။ ခုလုိ ေသြးစေတြ စိမ္း ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား ေတြ႔ၿပီးေနခဲ့ၿပီလဲ။

“စိမ္း.. ဆရာ၀န္ ျပရမယ္” က်မ အသံက ငိုသံ ေပါက္ေနသည္။
စိမ္း မ်က္ႏွာ တင္း လိုက္သည္။
“ဆရာ၀န္ျပတယ္ဆိုတာ ေရာဂါ မသိလို႔၊ ေဆးကုဖို႔ အငုံရဲ့။ ငါ့ေရာဂါ ငါ သိတယ္။ တီဘီ ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ ၿပီးေတာ၊့ ငါက ေဆးကုမွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ တစ္လကို ငါ့ေရာဂါအတြက္ ေငြႏွစ္ေထာင္နဲ႔ အနည္းဆုံး ေျခာက္လ သုံးဖုိ႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ငါ မတတ္ႏုိင္ဘူး အငုံ”

က်မ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲ ထသြားသည္။ အမယ္ေလး.. သတၱိေကာင္းလိုက္တဲ့ မိန္းမ.. လို႔ ေျပာလိုက္ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မိုက္မဲလိုက္တဲ့ မိန္းမ.. လို႔ပဲ ညည္းတြား ရမလား၊ က်မပင္ မေ၀ခဲြတတ္ေတာ့။

ေနာက္ေတာ့၊ သိပ္ျမန္တာပါပဲ။ စိမ္းက စာမသင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမာပန္း အားကုန္ခဲ့ၿပီ။ ဟန္မလုပ္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ေနမေကာင္းသည့္ ရုပ္ ေပါက္လာခဲ့ၿပီ။

“ငါ အလုပ္ထြက္စာ တင္ေတာ့မယ္ အငုံ။ ေနာက္ဘ၀မွာ ပညာတတ္မျဖစ္တာထက္ အူမ မေတာင့္တဲ့ ခု ဘ၀ဒဏ္ကို ငါမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး”

က်မမွာ စိမ္းကို တုံ႔ျပန္စရာ စကားမရွိေတာ့။ နင္ ဘာလုပ္မလဲ ဆိုတာပင္ မေမးျဖစ္ေတာ့။ စိတ္ထဲမွာ… “ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ အဆုတ္ေရာဂါဆိုတာ မိတ္ေဆြအရင္းႀကီးေတြပဲ“ ဟူသည့္ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္၏ ဟာသစကားကိုပင္ သတိရ ေနေသးသည္။ သို႔ေပမဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြအတြက္ အဲဒီ အဆုတ္ေရာဂါကုိဖို႔ အကူ စရိတ္ေတြ၊ အထူး ေဆးေရာင္းေပးျခင္းေတြ၊ အခမဲ့ ေဆးကုသခြင့္ေတြ ရွိသင့္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဆက္ ေျပာ မသြားခဲ့ေပ။

တကယ္ပဲ စိမ္းက အလုပ္ထြက္စာ တင္ခဲ့သည္။ အဲဒီ ရက္ေတြမွာ စိမ္းမ်က္ႏွာက သနားစရာ ေကာင္းသလို ေျခာက္ျခားစရာလည္း ေကာင္းေနခဲ့သည္။ တမင္ လုပ္ရယ္ထားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ “ငါအသုတ္စုံ ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္တာပဲ အငုံရယ္… အသုတ္ေရာင္းၿပီး Thesis ဆက္လုပ္မယ္။ တစ္ေန႔ကို ေအာက္ထစ္ တစ္ရာေလာက္ အျမတ္ က်န္ရင္ေတာင္ တစ္လကို သုံးေထာင္ေတာ့ ရမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ရုံးခ်ိန္ေလာက္ေတာင္ လုပ္စရာ လိုမွာ မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့၊ ငါက သူမ်ားထက္ သာမွာကြ၊ ခင္ခင္စိမ္း၊ အမ္ေအ၊ သီးဆစ္၊ အသုတ္စုံလို႔ ဆိုင္းဘုတ္ တပ္ရမွာ မဟုတ္လား”ဟု ေျပာတတ္ေသာ္လည္း သူဘယ္ေလာက္ ေၾကကြဲ ေနရသလဲ ဆိုတာ က်မ ကေတာ့ သိေနခဲ့သည္။

အဲဒီ ရက္ပိုင္းမွာပဲ ထြက္စာကိစၥေတြ အေမာတေကာ လိုက္လုပ္ေနရင္း ျဗဳန္းကနဲ စိမ္း အိပ္ရာထဲ လဲသြားခဲ့သည္။ အဲဒီ မနက္မွာ “ငါ မူးလိုက္တာ အငုံရယ္။ ဘယ္လိုမွ မထ ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ငါ ေႂကြးက်န္ ကိစၥ ေတြအတြက္ ၀န္ထမ္းေရးရာကို သြားဖို႔ရွိတယ္”ဟု ေျပာၿပီး မ်က္စိမွိတ္ကာ ၿငိမ္သြားခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ စိမ္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာပဲ က်မကလည္း ေက်ာင္းလာခဲ့ရသည္။ သိပ္လည္း စိတ္မပူမိ။ ခုလိုပဲ မူးရင္း ေမာရင္း.. စိမ္း က်င္လည္ခဲ့တာ ၾကာၿပီမို႔ က်မ အဖို႔ ရုိးပင္ ေနၿပီ။

အဲဒီေန႔က၊ ေက်ာင္းမွာ က်ဴတိုရီရယ္အမွတ္ေတြ ျဖည့္ဖို႔ က်န္ေနတာပင္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ က်မ အတန္းၿပီးခ်ိန္ ေလးနာရီ ခြဲ မွာ အေဆာင္ကုိ ျပန္ခဲ့သည္။ စိမ္း ေနမေကာင္းတာ ဘယ္လို ေနပါလိမ့္။

အေဆာင္က တိတ္ဆိတ္လို႔ ေနသည္။ လူစုံ ျပန္ေရာက္ေသးဟန္ မတူ။ က်မတို႔ အခန္းရွိရာ အေဆာင္ရဲ့ အစြန္ဆုံးဘက္မွာ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ျဖစ္ေန၏။ စိမ္း အိပ္ေနျပန္ၿပီ ထင္ပါရဲ့။ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ေတာ့ က်မ ထြက္လာစဥ္က အတိုင္းပဲ အခန္းက ျပတင္း ဖြင့္ လွ်က္။ ခန္းဆီးေလးပင္ စိမ္းက လွပ္ မတင္ခဲ့။ စိမ္းက အိပ္ေနဆဲ။

ရုတ္တရက္ က်မ အာရုံတို႔က လြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ က်မ ထြက္သြားစဥ္ကတည္းက စိမ္း ဒီပုံစံအတိုင္းပဲ အိပ္ေနသတဲ့လား….။ ရုတ္တရက္ က်မ လက္တို႔ ေအးစက္ကာ ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္္လာသည္။ မယုံရဲစြာ စိမ္းကို ၾကည့္ရင္း “စိမ္းေရ” ဟု ေခၚမိခ်ိန္ မွာ ေတာ့ က်မ အသံက တုန္ယင္ လြန္းေနၿပီ။
စိမ္းေရ….
စိမ္းေရ…..
က်မ ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီ။ စိမ္းေရ… လို႔ အာေခါင္ျခစ္ ေအာ္လိုက္မိခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ ကိုယ္တိုင္ ၾကမ္းခင္းေပၚ လဲၿပိဳကာ အားလုံးကို ေမ့သြားခဲ့ၿပီ။

က်မ သတိလည္လာခ်ိန္မွာေတာ့ စိမ္းကို ေဆးရုံကားက လာသယ္သြားၿပီတဲ့။ က်မ နံေဘးမွာလည္း အေဆာင္ ေဖာ္ေတြ ၀ိုင္းလို႔ ။ အငိုမ်က္လုံး တစ္စုံ ႏွစ္စုံကိုလည္း ေတြ႔သည္။ က်မကေတာ့ ငိုမရဘဲ ေၾကာင္အ ေနခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ငိုရမွာလားလည္း မသိ။

“စိမ္း တကယ္ပဲ… မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား ဟင္”
က်မ အသံက တိုးတိုးေလး ထြက္လာေပမဲ့ ေသခ်ာမႈေတြႏွင့္ ၿမဲၿမံေနခဲ့သည္။

ေဘးခန္းမွ သီတာဆိုေသာ ညီမကေလးထံမွ ငိုရႈိက္သံ တစ္ခ်က္၊ အင့္ကနဲ ထြက္လာ သည္။ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အန္တီေအးက က်မ လက္ဖ၀ါးေတြကုိ ကိုင္ဆုပ္ လိုက္သည္။ အန္တီေအး လက္ေတြက ေအးစက္လို႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြလည္း ေအးစက္လို႔။ က်မကေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ကိုပဲ ေငးေနမိေတာ့သည္။ စိမ္းရယ္… နင္ငါ့ကို ထားခဲ့တာ ေတာ့ ရက္စက္လြန္း၊ ျမန္ဆန္လြန္းပါတယ္။

ဒါေပမဲ့… စိမ္းအတြက္ေတာ့ အငုံ ေက်နပ္ပါတယ္ကြယ္။ ဒါေပမဲ့… လြမ္းေတာ့ လြမ္းတယ္ စိမ္းရယ္… အငုံ႔မွာ ဖက္ ငိုစရာ၊ တိုင္ပင္ ရင္ဖြင့္စရာ၊ ေျဖသိမ့္စရာ အေဖာ္ မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ စိမ္းထြက္သြားခဲ့တာ မယုံုႏိုင္စရာ ေကာင္းလြန္းလွတယ္.. ညင္သာ လြန္းလွတယ္ကြယ္။

+++++

ဆရာ၀န္ရဲ့ မွတ္ခ်က္က ႏွလုံးေရာဂါ တဲ့။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ႏွလုံးေရာဂါေၾကာင့္ အိပ္ယာထဲမွာ အိပ္ေနရင္း အသက္ ထြက္ သြားခဲ့ရသတဲ့။ အငုံကေတာ့ တိုးတိုးကေလး ေရရြတ္ေနမိတယ္။ ဟုတ္ရဲ့လား.. ဆရာရယ္… ႏွလုံးေရာဂါလား…၊ စိတ္ေရာဂါလား… ေသခ်ာရဲ့လား ရွင္။ ဒါေပမဲ့ အတူတူ ပါပဲေနာ္ ဆရာ။ စိတ္ဆိုတာဟာလည္း ႏွလုံးသည္းပြတ္က ျဖစ္တာပဲမဟုတ္လား။



ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူေတြ ဘာေတြေျပာေျပာ… စိမ္းကေတာ့ ၿငိမ္းေအးရာ ေရာက္သြားၿပီ။ အင္မတန္ လွ်ိဴ႔၀ွက္ သိပ္သည္းၿပီး တိတ္တိတ္ကေလး ခံစားတတ္တဲ့ စိမ္းက တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။ အၿမဲ ညည္းၫူလို႔ ငိုေႂကြးရတဲ့ အငုံ႔မွာသာ ဘ၀ေရာ …နာမ္ ေရာ… အားလုံး ပုံ လဲလို႔ စိမ္းရဲ႕ ေနာက္ကို တရြတ္တိုက္ လိုက္ ေနရ ဦးေတာ့မွာပါ။

ခုေတာ့… က်မက ဟုိး ေရွးေရွး ပုံျပင္ေတြထဲကလို စိတ္ေသာက ေရာက္လို႔ ရင္ကြဲနာ က်ၿပီး ေသဆုံးသြား ရတယ္ ဆိုတဲ့ ဇာတ္လိုက္ေတြ ေနရာမွာ စိမ္းကိုပဲ ျမင္ေယာင္ ေနမိပါ ေတာ့သည္။ ။

ဂ်ီအီးစီ မဂၢဇင္း၊ ေမလ ၊ ၁၉၉၄



Jul 29, 2007

ရင္ကြဲနာ(၁)

ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာကို က်မ ေျပာခဲ့သမွ်မွာ ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္လက္ခံထားတဲ့ အတိုင္းသာ ေျပာခဲ့တာပါပဲ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုတာမွာ…
- မေကာင္းမႈျပဳဖို႔ ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္တာ။
- သူတပါး ဒုကၡေရာက္ျပီးမွ ရရမယ့္ အက်ိဳးကို မယူတာ။
- အမ်ားရဲ႕ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုး သံုးပါးကို ထိခိုက္ေစတဲ့ အျပဳအမူကို မလုပ္တာ။
ဒါေတြပါပဲ။ ဒါေတြကို ျဖန္႔ေတြးရင္ အမ်ားၾကီး ေတြ႔မွာပါ။ က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ အဲဒါေတြဟာ ဘယ္သူမွ မက်င့္ၾကံႏိုင္တဲ့ အရာေတြလို႔ ေျပာပါတယ္။

က်မကေတာ့ အဲဒီ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို လက္မခံပါဘူး။ လိုက္နာ က်င့္ၾကံဖို႔ ထိန္းသိမ္းဖို႔ ခက္ခဲတယ္ ဆိုတာ ေလာက္ထိသာ လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မတို႔ ကမၻာမွာ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းတယ္လို႔ တသသ ခ်ီးက်ဴးရသူ ဦးေရ နည္းပါးလွတာပါ။ ေတာ္ရံုလူ မလိုက္နာႏို္င္ပါဘူး ဆိုတဲ့ အဲဒီ ကိုယ္က်င့္တရား (ညီမေလး ခြန္ျမလိႈင္ ကေတာ့ ေလာကပါလ တရား လို႔ သံုးပါတယ္)ကိုပဲ အသက္ အေသခံျပီး ထိန္းသိမ္းသြားတဲ့ သူေတြ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ကို ကမၻာၾကီးက မသိရင္ေတာင္ သူတို႔၀န္းက်င္ေလးကေတာ့ သိပါတယ္။ အဲလို လူမ်ိဳးေတြကို ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကေတာ့ သိမွတ္ ဂုဏ္ျပဳျပီး ေလးစားရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔အနားက ကိုယ္က်င့္တရား မထိန္းသူေတြလည္း တိတ္တဆိတ္ေတာ့ အရွက္ရသြားခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ အတုယူျပီး လိုက္ က်င့္ၾကံၾကတာမို႔္ အဲဒီ ၀န္းက်င္ေလးအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ အမွန္တရား ထြန္းကားခဲ့ဖူးပါတယ္။

အေရးၾကီးတာကေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရားကို ထိန္းရေကာင္းမွန္းသိဖို႔ ထိန္းခ်င္တဲ့သူ မ်ားလာဖို႔ နဲ႔ ထိန္းသူ မ်ားလာရင္ ေလာကၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းဖို႔ပဲ ဆိုတာကို လက္ခံ ယံုၾကည္ၾက ေစခ်င္တာပါပဲ။(ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး s0wha1 နဲ႔ ကိုမိုးညိဳ ကလည္း သူတို႔ အယူအဆကို ေရးထားပါေသးတယ္)

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ … အယူအဆေတြ ထပ္ေျပာစရာ မရွိေတာ့တာေၾကာင့္..
ကိုယ္က်င့္တရားကို အသက္နဲ႔လဲထိန္းသြားတဲ့ လူတေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚ အေျခခံျပီး ၁၉၉၄ခုႏွစ္တုန္းက က်မ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ တင္ေပးခ်င္ ပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳကို အျပင္ မဂၢဇင္းေတြမွာ တင္ေတာ့ စိစစ္ေရးက သတိေပးတာ.. တားျမစ္တာ ခံရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီတုန္းက ဂ်ီအီးစီၤမဂၢဇင္း က ၀တၳဳေတာင္းတာနဲ႔ ၾကံဳေတာ့ အသာေလး ေပးၾကည့္တာ။ ပံုႏွိပ္ျပီး စာေပစိစစ္ေရးျပန္တင္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဆုတ္ျဖဲ ခံရပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို ျပည္ပမွာ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ BMA(Burma Media Association)က ဦးစီးထုတ္ေ၀တဲ့ ဥဒါန္းမဂၢဇင္း အမွတ္-၅ မွာ ျပန္ေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

၀တၳဳတို ဆိုေပမဲ့ နည္းနည္း ရွည္ေနလို႔ ႏွစ္ပိုင္း ခြဲျပီး တင္လိုက္ပါတယ္။

ရင္ကြဲနာ

(ဥဒါန္းမဂၢဇင္းထဲက သရုပ္ေဖာ္ပံုပါ)

(၁)

က်မကေတာ့ စိမ္း၏ဇာတ္သိမ္းကို စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲရသည့္ၾကားမွပင္ ေက်နပ္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္မိပါသည္။ ဒါဟာ… လြတ္ေျမာက္ျခင္းပဲဟုလည္း ယုံၾကည္ေနေသးသည္။ အမ်ား ကေတာ့ ဘယ္လုိ ခံစားၾကမည္မသိ။ ျဖစ္ႏိုင္ေျခကေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ ဘ၀ ဇာတ္ သိမ္းသြားရသည့္ စိမ္းကို ႏွေမ်ာ တသ ၾကမွာပဲ ျဖစ္သည္။ က်မ ကေတာ့ စိမ္းကို ရင္းႏွီး သိကၽြမ္းသည္ႏွင့္အမွ် စိမ္းႏွင့္ ခံစားခ်က္တူ၊ ဘ၀တူ၊ ခံယူခ်က္တူသူမို႔ ခုခ်ိန္မွာ စိမ္းႏွင့္ တသေဘာတည္းသာ ခံစားရသည္ဟု ယုံၾကည္ပါသည္။

ထိုအခါ… စိမ္း၏ ဇာတ္သိမ္းအတြက္ စိမ္းကို ခြဲခြာရျခင္းအတြက္ လြမ္းဆြတ္ရျခင္းမွ လြဲလွ်င္ ေက်နပ္ရျခင္းကို သာ က်မ ခံစားရေတာ့သည္။

+++++

(၂)

က်မအတြက္ေတာ့ စိမ္းက အိပ္ေပ်ာ္ေနသလိုပါပဲ။ စိမ္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို က်မ အၿမဲ ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရဖူးတာပဲ။ စိမ္းက ပိန္လွပ္ ျဖဴေဖ်ာ့ကာ မ်က္တြင္းၫိဳ ၊ ပါးရိုးက်သူမို႔ စိမ္း အိပ္ေပ်ာ္ေနလွ်င္(မေျပာေကာင္း၊ မႏႈိင္းေကာင္း) လူေသေကာင္ႏွင့္ တူေနတတ္သည္။ ဒါကို စိမ္းကိုယ္တိုင္လည္း ရယ္ပြဲဖြဲ႔ ေျပာတတ္၏။

“ငါေသလို႔မ်ား လူေတြက အိပ္ေနသလိုပဲလို႔ ေျပာရင္ေတာ့ ငါ ၀ိဥာဥ္ဘ၀မွာ ရယ္ခ်င္မွာပဲ။ ဘာလုိ႔ဆို ငါ အိပ္ေပ်ာ္တာကလည္း ေသေနတာနဲ႔ တူေနတာကိုး” ဟု ရယ္ဟဟ ေျပာတတ္သည္။ အဲဒီ ရယ္သံရဲ့ အဖ်ားမွာ တုန္ယင္သံေတာ့ အနည္းငယ္ အဖ်ားခတ္ ပါသြားတတ္တာ က်မကေတာ့ သိသည္။ ဘ၀အေပၚ နာက်င္ေသာ တုန္လႈပ္သံေပါ့။

စိမ္းက အင္မတန္ ၿငိမ္သက္သည္။ က်မက “နင္က ၿငိမ္လြန္းအားႀကီးတယ္။” ဟု ေ၀ဖန္ေတာ့ “ငါ့မွာ ေျပာစရာ စကားေတာင္ မခ်မ္းသာေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့ဟာ” ဟု စိမ္းက ခပ္တိုးတိုးကေလး ျပန္ေျပာတတ္သည္။ သို႔ေပမဲ့၊ တခါတရံမွာေတာ့လည္း စိမ္းက ၿငိမ္သက္ေနရာမွ “ငါ အသက္ရႉက်ပ္လိုက္တာဟာ...”ဟု အထပ္ထပ္ အခါခါ ေရရြတ္တတ္သည္။ တကယ္တမ္း၊ အသက္ရႉရ က်ပ္ျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စိမ္းမွာ ဖိစီးေနက် စိတ္ဆင္းရဲဒဏ္ ေတြ ေရာက္လာျပန္ၿပီ ထင္၏။

ခုေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ စိမ္းက “ခုေနမ်ား ငါေသသြားရင္ ဆုိးခဲ့တဲ့အတိတ္ကံေတြက ခုဘ၀မွာ ကုန္ပါ့မလားဟင္ အငုံ၊ ခုဘ၀မွာေတာ့ ငါ ဘာတစ္ခုမွ မေကာင္းတာ မလုပ္ခဲ့ဖူးေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ”ဟုလည္း မၾကာခဏ ညည္း တတ္လာသည္။

မွတ္မွတ္ရရ၊ အဲဒီေန႔မွာ စိမ္း ေခ်ာင္းဆိုးေတာ့ ေသြးစတခ်ိဳ႕ ပါလာတာကို က်မ ေတြ႔ခ့ဲရတာ ျဖစ္သည္။ စိမ္းက ေတာ့ မထူးဆန္းသလုိ ပါပဲ။ သူ႔ မ်က္ႏွာက ေသလို႔။ တကယ္က အဲဒီ မ်က္ႏွာရဲ့ အေရာင္ကုိက ဘာမထီ ထံုေပ ေအးစက္ေသာ မ်က္ႏွာဆိုတာ က်မကေတာ့ သိေနခဲ့သည္။

“စိမ္း နင္ ေဆးခန္းျပမွ ျဖစ္မယ္” က်မ၏ အသံက ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳးဟန္ ေပါက္ေနသည္။ စိမ္းက တစ္ခ်က္ ၿပဳံး၏။ ၿပီးေတာ့၊ မ်က္လုံးေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ကာ ေဆးဖိုး မပါေသးပဲနဲ႔တင္ ၊ ဆရာ၀န္စမ္းသပ္ခက တစ္ရာ တဲ့ အငုံ ရဲ့။ ငါ ဘာကို ေရြးရမလဲလို႔ေတာင္ ေမးစရာမွ မလိုဘဲ အငုံရယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ အလုပ္လည္း ပင္ပန္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔ကို ထမင္းတစ္နပ္ေတာ့လည္း စားရမွျဖစ္မယ္ မဟုတ္လား.. ဟု ေျပာေတာ့ စိမ္းအသံတို႔က မာေနျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ စကားအဆုံးမွာ အံကိုပင္ ႀကိတ္ လိုက္ေသးသည္။

က်မကေတာ့ “ငါတို႔၀ိုင္းၿပီးေထာက္ပံ့…” ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းကို အေတြး၌ပင္ အျပည့္ မေတြးရဲဘဲ ရွိေနခဲ့၏။

+++++
(၃)

တကၠသိုလ္က နည္းျပဆရာမဘ၀မွာ အငုံဆိုေသာက်မ ႏွင့္ စိမ္းတို႔က ဘာသာရပ္ဌာနခ်င္း မတူေသာ္လည္း အျပင္ေဆာင္မွာေနၾကရစဥ္မွာ တစ္ခန္းတည္း ဆုံခဲ့ၾကသည္။ စိမ္းကေတာ့ က်မတို႔၏ တုိက္ဆိုင္မႈကို တအံ့ တၾသ ရွိခဲ့၏။ “ဒီတခါ ကံၾကမၼာက ငါ့ဘက္ လိုက္ေသးသား”ဟု မ်က္လုံးေတြ၀ိုင္းၿပီး ၿပဳံးရယ္ ေျပာဆိုခဲ့ေသးသည္။ စိမ္း ႏွင့္ က်မက သိပ္ကုိ အသြင္တူ ဘ၀တူကိုး။ စိမ္းက က်မထက္ အရင္ အေဆာင္ကို ေရာက္ေနခဲ့သည္။ အေဆာင္၀င္သည့္ေန႔မွာ က်မရတဲ့အခန္း၏ တံခါးကို ဖြင့္၀င္လိုက္စဥ္မွာပဲ မ်က္ႏွာက်က္ကို မ်က္လုံးေငးမ်ားျဖင့္ ေတြၾကည့္ေနေသာ စိမ္း ႏွင့္ က်မ စေတြ႔ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ေတာ့ က်မ၏ အခန္းေဖာ္ေၾကာင့္ က်မ ေပ်ာ္သြားခဲ့ရပါသည္။ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ေသးေသးေလးႏွစ္လုံးကို နံရံတဘက္စီ ကပ္ထားၿပီး အလယ္မွာ စားပြဲတစ္လုံး ခ်ထား သည္။ ထုိစားပြဲေပၚမွာေတာ့ စာအုပ္ သုံးအုပ္ ထပ္ထား သည္ကလြဲလို႔ ဘာမွ ရွိမေနပါ။ ၿပီးေတာ့၊ အခန္းေဖာ္ရဲ့ ကုတင္ေပၚမွာလည္း ဖ်ာတစ္ခ်ပ္၊ ေခါင္းအုံးတစ္လုံး၊ ေစာင္ၾကမ္းတစ္ထည္ ႏွင့္ ျခင္ေထာင္တစ္လုံးမွအပ ေမြ႔ရာ၊ ဖက္ေခါင္းအုံးတုိ႔ပင္ ရွိမေနပါ။ ၿပီးေတာ့၊ ခုတင္ရဲ့ ေျခရင္းဘက္မွာ သံေသတၱာ တစ္လုံး၊ ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္ မွာ ထင္းရူးေသတၱာ တစ္လုံး။ အဲသည္ကတညး္ကပင္ စိမ္း ႏွင့္ က်မ တို႔က တူညီခဲ့ၾကတာ ျဖစ္သည္။ တကယ္လုိ႔ မ်ား က်မ၏ အခန္းေဖၚက က်မထက္ ျပည့္စုံႂကြယ္၀ခဲ့လွ်င္ က်မ အနည္းအက်ဥ္းပင္ျဖစ္ေစ စိတ္ ဆင္းရဲရ ႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္ဘူးဆိုေသာ္လည္း အေျခအေန ကြာျခားမႈကို အနီးကပ္ ခံစားရလွ်င္ ေတာ့ျဖင့္ က်မ တာရွည္ စိတ္ခိုင္မာႏုိင္ဖို႔ မလြယ္ပါ။ က်မ ၾကည့္ေနဆဲ စိမ္းက က်မကို ၿပဳံးျပလိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့ က်မက စိမ္းကို ညီအစ္မအရင္းလို ခ်စ္ခင္မိ သြားေတာ့သည္။

+++++

က်မက စာေရးစားပြဲေရွ႕က နံရံမွာ စာရြက္တစ္ရြက္ ကပ္လိုက္ပါသည္။
ဆန္ -၁၃၀ိ
စားအုန္းဆီ - ၂၀ိ
အေဆာင္လခ -၄၀၀ိ
အေထြေထြသုံး -၂၅၀ိ
(ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာ၊ အုန္းဆီ၊ သနပ္ခါးတုံး၊ ထီး၊ ဖိနပ္၊ ကားခ
စသည္…)တစ္လ ပ်မ္းမွ် - ၈၀၀ိ
အသားတင္ လစာ -၁၃၀၀ိ
မျဖစ္မေန အသုံးစရိတ္ - ၈၀၀ိ
ဟင္းလ်ာ၀ယ္ရန္ - ၅၀၀ိ

စိမ္းက ဖတ္ရင္း ရယ္ျပန္ပါသည္။ ၿပီးမွ ထုံးစံအတိုင္း သူ႔အသံ တုိးတိုးကေလးျဖင့္ “အဲဒီ ငါးရာလုံးကို အငုံက ဟင္းခ်က္စားမယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား” ဟု ရယ္သံတ၀က္ျဖင့္ ေျပာ၏။ သည္ေတာ့ က်မပင္ ရွက္သြားမိေသးသည္။ “အမယ္… စိမ္းကလဲ၊ ခုဆို ဆပ္ျပာတို႔ ဖေယာင္းတုိင္တို႔ကလည္း ဂ်ီအီးစီက ရေနတာပဲဟာ”ဟု ရွက္ရမ္းေသာ အသံျဖင့္ ျပန္ေျပာမိ၏။ စိမ္းကေတာ့ ရယ္ဟန္မေဖ်ာက္ဘဲ “သာေရး၊ နာေရးကိုက်ေတာ့ အငုံ မထည့္ေတာ့ ဘူးတဲ့လား”ဟု ဆက္ေျပာသည္။

က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ “စိမ္းကေတာ့ စိတ္ညစ္ရတာေတြထဲ မလြတ္ႏိုင္ဘဲ နစ္သထက္ နစ္လာတာ မ်ားလြန္းလို႔ မငိုခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ရယ္ပဲ ရယ္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အငုံရယ္ ရယ္ရတာကိုက ရင္ထဲမွာ နာလိုက္တာ..” ဟု ေျပာဖူးေသာ စိမ္းရဲ့ အသံကေလးကိုပဲ ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိေသးသည္။

ခဏၾကာေတာ့ စိမ္းက ၿငိမ္သက္သြားျပန္ကာ “အဲဒီ ပိုက္ဆံနဲ႔ အငုံက ဘာဟင္းေတြမ်ား ခ်က္စားမွာလဲကြယ္” ဟု လူႀကီးတစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္စႏိုး က်ီစယ္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာျပန္သည္။ သည္ေတာ့ လည္း က်မကပင္ အေလးအနက္ျဖင့္ “အဲဒီ ၅၀၀ိ မွာ ၂၀၀ိ ကို မုန္႔ဖိုးဖယ္လုိက္ကြာ၊ က်န္တဲ့ ၃၀၀ိ ကို ငုံ နဲ႔ စိမ္း နွစ္ေယာက္ေပါင္း ၆၀၀ိ နဲ႔ဆုိ မဆိုးပါဘူး စိမ္းရဲ့။ ဘဲဥဆို ႏွစ္လုံး ခ်က္မယ္ေလကြာ။ ေလးျခမ္း၊ မနက္တစ္ျခမ္း၊ ညတစ္ျခမ္း၊ ဘဲဥႏွစ္လုံးက ၁၅ က်ပ္၊ ၾကက္သြန္ႏွစ္ဥက ၃ က်ပ္၊ အခ်ိဳမႈန္႔ နဲ႔ ဆိုမွ ဟင္းတစ္အိုးကို ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ ေလာက္ပဲ က်မွာ။ အဲဒါဆို တစ္ရက္ အစိတ္နဲ႔ဆို အကိုက္ေလာက္ က်မွာပဲ” ဟု စိမ္းကို ေျဖရင္း ေျပာျပ၏။ စိမ္းက ကေလး တစ္ေယာက္ဟန္ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းကို စူလိုက္ၿပီး “တခါတေလမ်ား ၾကက္သားေလး၊ ငါးေလး မစားရဘူးလား အစ္မရယ္ ”ဟု ေနာက္၏။

“ၾကက္” က်မ ေရရြတ္ေတာ့ စိမ္းက ရယ္လိုက္ျပန္သည္။ “ၾကက္ ဆိုရင္ေတာ့ အစိတ္သားမွ ေစ်းသည္က ေရာင္းမွာေအ့၊ အဲဒါဆို ၾကက္သားဖိုးကခ်ည္း ကိုးဆယ္နား နီးေနၿပီ၊ ေမ့ပစ္လိုက္အခ်စ္ေရ… ေမ့ပစ္လို္က္ေတာ့ အခ်စ္ကေလးေရ…” ဟု က်မက တြက္ရင္း သီခ်င္းေအာ္ဆိုေတာ့ စိမ္းက မ်က္ရည္ပင္ လည္လာခဲ့ေသးသည္။ ထုိအခါ က်မက သူ စိတ္ထိခိုက္တာကို ေပါ့ပါးသြားေစ လုိလာျပန္သည္။

“ေဟ့ စိမ္းရဲ့.. ၾကက္နဲ႔ ကုလားပဲက အင္အားျဖစ္ေစတဲ့ေနရာမွာ သိပ္မကြာပါဘူးကြ” ဟု ဆိုလိုက္ေတာ့ စိမ္းက မ်က္ရည္ တလည္လည္ႏွင့္ပင္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပတတ္၏။ “ကုလားပဲ နဲ႔ အာလူးကို ကုလားဟင္းလို မဆလာႏိုင္ႏုိင္နဲ႔ ခ်က္ရင္ ၾကက္သားဟင္းနံ႔ ထြက္တယ္” ထိုသို႔ က်မက ဆက္ေျပာသည့္အခါမွာေတာ့ စိမ္းက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးကာ က်မပါးကို လွမ္းဖ်စ္ေတာ့သည္။

+++++

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မတို႔၏ ဘ၀ဆိုတာကိုက စနစ္ဇယား ခ်မရေသာ ဘ၀သာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ က်မတို႔၏ မုန္႔ဖိုး ၂၀၀က်ပ္ သည္ တစ္ပတ္ပင္ မသုံးရဘဲ ကုန္သြားတတ္ ပါသည္။ စာသင္ၿပီး ေမာသည့္အခါ ေသာက္ရ သည့္ သံပုရာရည္ကိုက တစ္ဆယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဂ်ဴတီက်သည့္ ေန႔ေတြဆို မနက္ခင္းမွာ မုန္႔ဟင္းခါး ေလာက္ေတာ့ စားခ်င္ေသးတာ။ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲကလည္း ရွစ္က်ပ္ပဲ။ အဲဒီေန႔ဆို မုန္႔ဖိုးကိုက ႏွစ္ဆယ္ ျဖစ္ေန ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သာေရး၊ နာေရးေတြ…. ။

ႏွစ္ေယာက္ပိုင္ေစ်းဖိုးကလည္း ဘယ္ေနရာေတြမွာ ကုန္မွန္းမသိ။ ႏွစ္ဆယ္ရက္ေန႔ဆို မရွိခ်င္ေတာ့၊ စာရင္းလုပ္ လိုက္ေတာ့လည္း အံကိုက္ပင္။ ငါးမူး၊ တစ္က်ပ္ပင္ စာရင္း မေပ်ာက္။ ငါးပိတစ္ဆယ္သား တစ္ဆယ္က်ပ္ကိုပင္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း တစ္ပတ္သာ စားရသည္ကိုး။ တို႔စရာက အနည္းဆုံး သုံးက်ပ္ဖိုးမွ ရသည္။ ငါးပိ၊ တို႔စရာ မွ မကူရင္လည္း က်မတို႔အတြက္ ဟင္းက မေလာက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

အဲဒီ ေနာက္မွာေတာ့၊ တစ္ဆယ္သား ေျခာက္က်ပ္ေပးရေသာ ထန္းလ်က္က က်မတို႔ အတြက္ေတာ့ က်န္းမာေရးအတြက္ပါ အေထာက္အကူျပဳေသာ ဟင္းလ်ာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ့ စိမ္းေရာ က်မပါ ဘ၀ထဲ မွာ စိတ္ညစ္ခဲ့ၾကရေပမဲ့ ဘ၀ကို စိတ္မပ်က္္ခဲ့ၾကေသးပါ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မတုိ႔က ဘ၀၌ စိတ္ပ်က္လာ ၾကတာ မဟုတ္ဘဲ တုန္လႈပ္ ၀မ္းနည္းလာၾကတာသာ ျဖစ္သည္။

တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ရြယ္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္ပဲ။ ေလာကဓံမွာ တုန္လႈပ္တာ… ျပစ္တင္ ကဲ့ရဲ့စရာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ စိမ္းထက္စာလွ်င္ သတၱိနည္းေသာ က်မ၏ တုန္လႈပ္မႈက ပိုမ်ားခဲ့ပါသည္။

+++++

အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ မိသားစုကို နယ္မွာ ခြဲထားခဲ့ရၿပီး ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ လခ က်ပ္ေထာင့္သုံးရာမွ်ျဖင့္ ရက္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနေသာ က်မတို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူရဲေကာင္းဘြဲ႔ပင္ ေပးခ်င္ေသးသည္။

စိမ္းကေတာ့ မိသားစုကို ေမ့ထားခ်င္သည္ဟု ေျပာဖူးသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးေတာ့ စိမ္းက အေ၀းႀကီးကို ေငးေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ “ရွက္လုိ႔” ဟု မပြင့္တပြင့္ေျဖသည္။ က်မက နားမလည္ႏိုင္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့မွ “စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ အငုံရယ္… မိသားစုက အပင္ပန္းခံၿပီး တို႔တေတြကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ရတယ္။ တို႔က ကံဆုိးစြာ စာေတာ္ေတာ့ သူတုိ႔ခမ်ာ တို႔ကို ဘြဲ႔လြန္ ဂုဏ္ထူးတန္းထိ ေက်ာင္းထားဖို႔ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေတာင္ ရုန္းကန္ၾကရေရာ။ တို႔က ကံေကာင္းၿပီး တကၠသိုလ္ႀကီးက ဆရာမ ျဖစ္ေရာ။ ဒါေပမဲ့၊ ကိုယ့္စား၀တ္ေနေရး တစ္ကိုယ္စာကုိေတာင္ မနည္း ေျဖရွင္းေနရေတာ့ အိမ္ကုိ ျပန္မၾကည့္ႏိုင္တဲ့အျပင္ တခါတခါ အိမ္ကေနေတာင္ အေၾကာ္အေလွာ္ ပို႔ရတာနဲ႔ အ၀တ္အစား ၀ယ္ေပးရတာနဲ႔….။ ကိုယ့္မိသားစုကလည္း ကိုယ့္လို ရရစားစား ၀န္ထမ္းပဲ။ ဒီေတာ့ စိမ္း စိတ္မေကာင္းဘူး၊ ရွက္တယ္”ဟု ေျပာသည္။ က်မ သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ စိမ္းကို ဆန္႔က်င္ခဲ့သည္။

“ဒါ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး စိမ္းရဲ့၊ ရိုးသားမႈပါ”။ ထိုအခါ စိမ္းက က်မကို ေတာက္ပ လြန္းေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ စူးစူးၾကည့္ကာ “ဘာရုိးသားမႈလဲ အငုံ၊ အငုံက က်ဴရွင္မျပလို႔ အပို၀င္ေငြမရွိတာကို ရိုးသားမႈလို႔ ဆိုလိုတာလား။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ အငုံမွားၿပီ။ က်ဴရွင္ျပတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္၀မ္းစာ ပညာနဲ႔ ရိုးရိုးသားသားပဲ လုပ္စားရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းသလဲ။ တို႔ေတြ က်ဴရွင္မျပတာ အဲဒီ အလုပ္ကို ခိုးလုပ္ရမွာမို႔၊ သမၼာအာဇီ၀အလုပ္ကို ခိုးလုပ္တယ္လို႔ အသတ္မွတ္ခံရမွာဆိုေတာ့ တို႔မလုပ္ဘူး။ အဲဒါပါ အငုံရဲ့”ဟု အတန္မာေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာခဲ့သည္။ က်မကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း စိမ္းကို အမီမလိုက္ႏိုင္၊ နားမလည္ႏုိင္ခဲ့။

“ဒီမွာ အငုံ က်ဴရွင္ျပခ်င္လို႔ အတန္းမွာ ေလွ်ာ့သင္ရင္သာ အဲဒီ ဆရာ၊ ဆရာမက မရိုးသားတာ။ ၿပီးေတာ့ အဲလုိ ဆရာမမ်ိဳးကိုေကာ ဘယ္သူက က်ဴရွင္ သင္ခုိင္းမွာလဲ အငုံရယ္။ ခုေခတ္ကေလးေတြက တို႔ေတြထက္ ထက္ျမက္ပါတယ္။ တကယ္ ေစတနာရွိတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမကုိ သူတို႔ ေရြးခ်ယ္တတ္ပါတယ္” က်မကေတာ့ စိမ္းကို ဘာတစ္ခုမွ မတုံ႔ျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

စိမ္းကေတာ့ သူ႔ရဲ့ ငါးထည္ေသာ ပင္နီအကၤ်ီႏွင့္၊ ေစ်းခ်ဳိသည့္ ငါးထည္ေသာ တိုင္းရင္းျဖစ္ ယက္ထည္ လုံခ်ည္ မွ်ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးတုိ႔ကို တင္းတင္းေစ့ကာ ပိန္လွပ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ ႏွင့္ မလိုက္ဖက္ေသာ မ်က္၀န္း ေတာက္ေတာက္ တို႔ျဖင့္ သြက္လက္စြာ စာသင္ဆဲ။ အဲဒီ မိန္းကေလးဟာ သူခ်စ္ေသာ အငုံ႔ေရွ႕မွာေတာ့ မၾကာခဏ မ်က္ရည္ေ၀တတ္သူဟု ဘယ္သူက ယုံမလဲ။

စာေမးပြဲနီးသည့္အခါ က်ဴရွင္လာအပ္ေသာ ကေလးတို႔ကို ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မယူဘဲ စာသင္ဆဲ။ “ငါ့မွာ အတိတ္ ကံ မေကာင္းလုိ႔ ဒီဘ၀ ဆင္းရဲရတာ၊ ဒါေပမဲ့ ပညာတတ္ ျဖစ္ရတာေၾကာင့္ေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္၊ ေနာင္ဘ၀ ခ်မ္းသာဖို႔ ဒီဘ၀မွာ ပစၥည္းဥစၥာ လွဴစရာ မရွိတဲ့ အတူတူ ပညာတတ္ကေလးေတာ့ ဆက္ျဖစ္ရေအာင္ ပညာဒါန လုပ္ရတာ” ဟုလည္း ေျပာတတ္သည္။ က်မကိုလည္း သူ႔လိုပဲ ပညာလွဴဖို႔ တိုက္တြန္း ေသးသည္။

ဒါေပမဲ့၊ တခါတခါ အ၀တ္အစား အဆင္အျပင္ ထည္၀ါမႈကိုသာ တန္ဖိုးထားသည့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေတြႏွင့္ ေတြ႔ရလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ စိမ္းက စိတ္ထိခိုက္ ေနတတ္ျပန္ ပါသည္။ သို႔ေသာ္၊ စိမ္း၏ ထို ထိခိုက္မႈကို ဘယ္သူ မွ မသိ မျမင္ခဲ့ရပါ။ က်မေတာင္ စိမ္း ရဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ဖတ္တတ္လြန္းလို႔။ စိမ္းက က်ိတ္မွိတ္ မ်ဳိသိပ္ ခံစားတတ္သူ ျဖစ္သည္။

+++++

က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ အႀကိမ္မ်ားစြာ တုန္လႈပ္ေနခဲ့ၿပီ။ “ဆရာမ က်ဴရွင္အတြက္ Fees ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲ” ဟု ေစ်း၀ယ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေမးတတ္ေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ေရွ႕မွာ တုန္လႈပ္..။ ႏွစ္ရာတန္အုပ္လိုက္ကို ျဖဳတ္သုံးႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတို႔ ေရွ႔မွာ ေျခာက္ေသြ႔ ထမင္းဗူးကို ဖြင့္စားဖို႔ တုန္လႈပ္…။ ဒါေပမဲ့၊ အဲဒီ က်မက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူတုိ႔ ေပးေသာ က်ဴရွင္ဖိုး ယူဖို႔ကိုလည္း တုန္လႈပ္ျပန္သည္။

အဲဒီအခါမွာေတာ့ က်မက စိမ္းရဲ့ေရွ႕မွာ “စိမ္းရယ္… ငါတို႔ဘ၀က ေအာက္တန္္းက်လိုက္ တာ” ဟု မၾကာခဏ ညည္းတြားျဖစ္ေလသည္။ စိမ္းကေတာ့ ငိုင္ေတြေတြ နားေထာင္လ်က္ ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္မ်ိဳးမွလည္း မေပးခဲ့။

တခါတခါေတာ့ က်မက စိမ္းထံမွာ ၀န္ခံရတာ မ်ား၍ပင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွက္လာမိကာ “စိမ္းရယ္… ငါနင့္လို အားလုံးကို လ်စ္လ်ဴရႈ ေနႏိုင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ” ဟုပင္ ေျပာမိေသးသည္။ စိမ္းကေတာ့ အဲလို က်မ ေျပာလွ်င္ ၿပဳံးလိုက္ကာ ထုိအၿပဳံံံးကလည္း မဲ့သလုိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

ဒါေပမဲ့၊ စိမ္း သိသိသာသာ စိတ္ထိခိုက္ရသည့္ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုသို႔ စိတ္ ထိခိုက္ရသည္ကလည္း က်မအတြက္ပဲ ျဖစ္ခဲ့ျပန္သည္။

(ပထမပိုင္း---ျပီး)

+++++



ကိုယ္က်င့္တရား….(၃)

ကိုယ္က်င့္တရားပိုင္းကို ေတာ္ျပီလို႔ ေတြးထားေပမယ့္ ထပ္ေရးခ်င္တာေတြ ေတြ႔လာတာနဲ႔ ေရးျဖစ္ျပန္ပါျပီ။ က်မက ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ က်င့္ၾကံတဲ့ စည္းကမ္းလို႔ ယူဆတာပါ။ စည္းကမ္း ဆိုတာက လည္း ကိုယ့္၀န္းက်င္က လူ႔ေဘာင္ကို မထိခိုက္ေအာင္ ေနထိုင္တဲ့ ကိစၥပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာေတြ ေျပာေလ့ ရွိတဲ့ ဟီရိ ၾသတၱပၸတရား ဆိုတာက လည္း ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတာပါပဲ။ က်မရဲ႕ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ အဲဒီ ဟီရိ ၾသတၱပၸတရား ကိစၥကို ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ခဏခဏ ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ ပါဠိလို ခက္ခက္ခဲခဲ ေျပာေနၾကတဲ့ အဲဒီ စကားလံုးက တကယ္ေတာ့ အဓိပၸါယ္က လြယ္လြယ္ ေလးပါပဲ။ မေကာင္းမႈျပဳဖို႔အတြက္ ရွက္ျခင္း နဲ႔ ေၾကာက္ျခင္း ပါပဲ။

လူ နဲ႔ တိရစၧာန္ကို ပိုင္းျခားထားတာမွာ ကိုယ္က်င့္တရားလည္း အပါအ၀င္ဆိုတာကို လူတိုင္း လက္ခံထား ျပီးသားပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အသက္နဲ႔ လူလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး.. အရွက္နဲ႔ လူလုပ္တာ ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာေလ့ရွိၾကတာပါ။ အဲဒီ စကားေလးက သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ လူတေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို တကယ္ ျပဌာန္းေနတဲ့ စကားသံုးပါ။ ဘယ္သူ တရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္နဲ႔ ဆိုတဲ့ ဆံုးမစကားကလည္း တေယာက္ခ်င္းေကာင္းဖို႔ကို လမ္းညႊန္ေနတာ ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ကေတာ့ တရားပ်က္ေနသူေတြကို ကူညီ ပဲ့ျပင္ဖို႔၊ ေျပာျပ ျပဳျပင္ဖို႔ ဆိုတာေတြလည္း လုပ္ရမွာပါ.. ဒါမွ တက္ညီ လက္ညီ ျဖစ္မွာပါ။

က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ဟီရိ ၾသတၱပၸ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ သိသိသာသာ ပ်က္လာတာ ၁၉၆၂ မတ္လ၂ရက္ေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း အာဏာသိမ္းျပီးေနာက္ပိုင္း မဆလ လက္ထက္မွာ အတိအလင္းျဖစ္လာတာပါပဲ။ အစိုးရက ဦးေဆာင္ျပီး လူထုကို လိမ္ညာတာ.. မတရားသျဖင့္ ညွင္းပမ္း ႏွိပ္စက္ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တာ.. လူထု အက်ိဳးစီးပြားကို ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အသံုးခ်တာေတြ.. သူမ်ား သားသမီးကို ဒုကၡေပး ေစာ္ကားရဲတာေတြ.. အိမ္ေထာင္ေရး က်င့္၀တ္ ေဖာက္ဖ်က္တာေတြ.. က်န္းမာေရး ပညာေရးကို လ်စ္လ်ဴရႈ ထားတာေတြ.. စီးပြားေရးကို လက္၀ါးၾကီး အုပ္တာေတြ လုပ္ခဲ့တာ အားလံုးအသိပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုၾကီး နဲ႔ မဆလအစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်တဲ့ အထိ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီကစျပီး လက္နက္ကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ မသံုးတတ္တဲ့ စစ္အစိုးရက ျပည္သူ႔အာဏာကို လူယူ.. ျပည္သူ႔ ဘ႑ာ ကို ခိုး၀ွက္ .. ကိုယ့္ျပည္သူရဲ႕ သမီးပ်ိဳေတြကို ေစာ္ကား.. ကိုယ့္ျပည္သူရဲ႕ သားေတြကို မူးယစ္ေဆး၀ါး နဲ႕ ဖ်က္ဆီး…။ အမွန္တရားအတြက္ ၾကိဳးစားေနတဲ့ ျပည္သူ႔ဘက္သားေတြကို ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္..။ ဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ႕ ကိစၥေတြဟာ မယံုႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတာေတြ ရက္စက္ ယုတ္ညံ့တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ လူထုေရွ႕ေဆာင္ဆိုတဲ့ အစိုးရအမည္ ခံခ်င္သူမ်ားအေနနဲ႔ .. (ရွိသင့္တဲ့) အရွက္တရား အေၾကာက္တရားေတြ မရွိတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ အဲဒါက အဆိုးဆံုး ျပႆနာပါပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ မေကာင္းမႈျပဳရမွာကို မရွက္တဲ့ မေၾကာက္တဲ့ အတြက္ သူတို႔ကို လူလို ေျပာဆို ေဆြးေႏြးဖို႔ ခက္သြား တာပါပဲ။ အဲဒါဟာ ေျဖရွင္းရ အခက္ဆံုး ျပႆနာပါပဲ။

က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ မတရားလွတဲ့ စစ္အစိုးရ တာရွည္ေနျခင္းဟာ အဲဒီ ဟီရိၾသတၱပၸတရား ကင္းတာက အဓိက ပါပဲ။ သူတို႔မွာ အားကိုးစရာကလည္း လက္နက္တခုသာ ရွိတာကိုး။ မရိုေသ့စကားေျပာရရင္.. က်မတို႔ေတြမွာက ေခြးရူးရန္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရသလို ျဖစ္ေနတာပါ။ လူစကားလည္း ေျပာလို႔မရ။ အစားအေသာက္နဲ႔လည္း ေခ်ာ့လို႔ မရ။ သူက မည္းမည္း ျမင္ရာ ဆြဲခ်င္ေနတာကိုး။ အႏၱရာယ္ၾကီးလွပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ ခုထိ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေျပးေနရတဲ့ သူေတြ..။ လူ႔အခြင့္အေရး အေၾကာင္း ေျပာလို႔ အရိုက္ခံရ အဖမ္းခံရတဲ့ သူူေတြ..။ လူမႈေရးေတြ နာေရးေတြ ကူညီလို႔ အဖမ္းခံရတဲ့ သူေတြ..။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားတက္လို႔ အတားခံ အျခိမ္းေျခာက္ခံရတဲ့ သူေတြ..။ အေစာ္ကားအက်ဴးလြန္ခံေနရတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေတြ..။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ မွာ ..ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားပါတယ္ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ.. ေန႔စဥ္ ေတြ႔ေနရတာပါ။

တကယ္ေတာ့ အစိုးရက က်င့္ၾကံရမယ့္ မင္းက်င့္တရား ဆိုတဲ့၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူ မင္းတို႔မွာ ရွိရမယ့္ ကိုယ္က်င့္တရား မရွိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ရတာေတြပါပဲ။ ရွက္သင့္ရွက္ထိုက္တာကို မရွက္တတ္တဲ့အတြက္ ေၾကာက္သင့္ ေၾကာက္ထိုက္တာကို မေၾကာက္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ေနတာေတြပါပဲ။ အဲလို ဦးေဆာင္သူေတြရဲ႕ ေနာက္မွာလည္း မတရားမႈလုပ္ဖို႔ မရွက္တတ္တဲ့သူေတြ မေၾကာက္တတ္တဲ့သူေတြကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း လက္ခုပ္လက္၀ါး တီးျပီး လိုက္ပါလာၾကတာပါပဲ။ ဒါ့ထက္မက သူတို႔ သားသမီး ေျမးျမစ္နဲ႔ တကြ အတုယူ လြယ္တတ္တဲ့ အရြယ္ေလး ေတြကိုပါ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ပ်က္စီးေအာင္ထိ လုပ္လာတာပါပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လူေတြဆိုတာက မေကာင္းမႈမွာ ပိုျပီး ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္ၾကတယ္ ဆိုတာကလည္း ဗုဒၶရဲ႕ ဓမၼပဒ မွာကို ပါျပီးသားပါ။။

ဒါနဲ႔ပဲ ခုဆိုရင္ ျမန္မာျပည္မွာ သူတို႔ ေမြးထားတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြက ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုတာကို ဟာသ လုပ္လာ ၾကျပီ။ ေငြေၾကးက ပညာထက္ အေရးၾကီးတယ္ဆိုတာကို ေခါင္းစဥ္တင္လာၾကျပီ။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာက ပညာရွင္ဆိုသူတခ်ိဳ႕ကပါ အဲဒီ မိႈင္း မိေနတာပါပဲ။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ေက်နပ္စရာေကာင္းတာကလည္း အဲဒီ လူဦးေရက အနည္းစုေလးသာ ရွိလို႔ပါပဲ။ စစ္မႈထမ္း အခ်ိဳ႕ ..ပညာတတ္ဆိုသူ အခ်ိဳ႕.. အႏုပညာသမား အခ်ိဳ႕.. စီးပြားေရးသမား အခ်ိဳ႕..ဒါေလာက္ပါပဲ။ အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ လူထုၾကီးကေတာ့ အဲလို သာယာခ်င္စရာ ေကာင္းတာ ေတြကို ၾကည့္ေငးရံုသာပါ။ ဒါေပမဲ့ အမိႈက္ကစ ျပႆာဒ္ မီးေလာင္ ဆိုသလိုပဲ.. ဒီအခ်ိန္မွာ လူထုက ေငးေနရတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈဟာ အမွားၾကာ အမွန္ျဖစ္ ဆိုတာလို.. အမ်ားညီ ဤ ကၽြဲ ဖတ္ ဆိုတာလို… အနည္း နဲ႔ အမ်ား ေတာ့ လူထုၾကီးဆီ ရိုက္ခတ္ႏုိ္င္တာလည္း အမွန္ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ပဲ တခ်ိန္မွာ က်မတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္ တည္ေထာင္ရမွာျဖစ္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္ထုအတြက္ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္က အေရးၾကီးတယ္လို႔ ေဆြးေႏြးေနရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း(ဇူလိုင္၂၈)



Jul 28, 2007

ကိုယ္က်င့္တရား….(၂)

ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေဆြးေႏြးတာေတြကို ျပည့္စံုျပီထင္တာ။ ကိုမိုးေစြကိုလည္း ျပန္ေဆြးေႏြးျပီးျပီေပါ့။ ဒီၾကားထဲမွာ ကိုယ္ေတြ႔တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားကဗ်ာေလးလည္း တင္ေပးလိုက္ေသးတာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ပဲ ကိုယ္က်င့္တရား (ကဗ်ာ) ပို႔စ္ ရဲ႕ Comment မွာ ကိုေလး၀င္းက က်မရဲ႕ အဲဒီ ပို႔စ္ကို အားမရဘူးလို႔ ေဆြးေႏြးလာပါတယ္။ က်မကေတာ့ ထပ္ေရးဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး ထင္တာနဲ႔... အိပ္မက္အိမ္မွာပဲ တင္ခဲ့ျပီး က်မ ဆီ မွာ မတင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား(၂)ကို ခုမွပဲ ျပန္တင္ေပးလိုက္ရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကိုမိုးေစြက ဇူလိုင္ ၂၁ရက္ေန႔ကတည္းက က်မရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရား ပို႔စ္ ကို အိပ္မက္အိမ္ မွာ ေဆြးေႏြးထားတာပါ။ က်မ ျပန္ေဆြးေႏြးဖို႔ဟာ အလုပ္ပိသြားတာနဲ႔ အဘိုးမိႈင္း အမွတ္တရရက္ နဲ႔လည္း တိုက္ သြားတာေၾကာင့္ ခုမွပဲ ျပန္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပန္ေဆြးေႏြးပါ့မယ္လို႔ ေျပာထားမိလို႔သာ ျပန္ေရးရ တာပါ။ ဒီရက္ပိုင္းေတြထဲ ကိုယ္က်င့္တရား နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ခင္မင္းေဇာ္၊ ကိုထိုက္ ကိုျမင့္္ေဇ နဲ႔ ကိုမိုးေစြ ကိုယ္တိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပန္ေရးထားတာေတြကကို ေတာ္ေတာ္ျပည့္စံုေနျပီမို႔ က်မ ျပန္ေရးစရာေတာင္ မက်န္ေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ (နာမည္ေတြကို Click ျပီးဖတ္ႏို္င္ပါတယ္)

တကယ္ေတာ့ က်မ ေျပာခဲ့သမွ် ကိုယ္က်င့္တရားအျမင္မွာလည္း ျဖန္႔ထြက္ ျဖည့္ေတြး လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ ေလး ျပည့္စံုျပီးသားလို႔ ထင္ပါတယ္။ ကိုမိုးေစြက ပထမတပုဒ္မွာ ကိုယ္က်င့္တရားကို ငါးပါးသီလနဲ႔ ယွဥ္ေျပာပါ တယ္။ ဒါလည္း တနည္းတဖံုေတာ့ ဆက္စပ္ေနတာပါပဲ။ ငါးပါးသီလ ဟာ ကိုယ္ေဆာက္တည္ရမယ့္ အက်င့္ပဲ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ သူတပါး မထိခိုက္ မနစ္နာေအာင္ ထိန္းတဲ့ တရားလည္း ျဖစ္တာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ငါးပါးသီလ လို႔ ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္ေတာ့ ဒါက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔သာ သက္ဆိုင္သလို ျဖစ္သြားေစပါတယ္။ တကယ္က ေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရားကို ထိန္းျဖစ္ေစတဲ့ ေနထိုင္နည္း ဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္လည္း ပါတာပါပဲ။ ပညတ္ေတာ္ ၁၀ပါး လည္း ပါတာပါပဲ။ ဓမၼပဒ လည္း ပါတာပါပဲ။ ကုရ္အာမ္က်မ္း ထဲမွာလည္း ပါတာပါပဲ။

ဆိုေတာ့ တကယ္ေတာ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါပဲ… ကိုယ့္ လူ႔ေဘာင္ အဖြဲ႔အစည္းထဲက အမ်ားႏွစ္သက္တဲ့ အေနအထိုင္ အက်င့္အၾကံ စည္းကမ္းပါပဲ။ အမ်ားျပစ္တင္ ရႈတ္ခ်ႏိုင္တဲ့ ေနထိုင္မႈမ်ိဳးမဟုတ္ရဘူးေပါ့။ ဒီေနရာမွာ လူထု ပရိသတ္ေရွ႕ေမွာက္မွာ ရွိေနတဲ့ Public Figure ေတြက အထူးသျဖင့္ ဆင္ျခင္ရမယ္.. တာ၀န္ရွိတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး က်မ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အခု အဲဒီ အယူအဆေလးကို ကိုမိုးေစြ ရဲ႕ ဘယ္လိုေျဖရွင္းၾကမွာလဲ ဆိုတဲ့ ပို႔စ္မွာ ေတြ႔ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာက အဲလို ေရွ႕ေဆာင္သူေတြကို အတုယူတဲ့ အက်င့္စြဲျပီးသားပါ။ အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြ အမ်ားစုဟာ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္လိုက္ေတြကို.. ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြကို… ကိုယ့္ ဆရာ ဆရာမ ေတြကို… ကိုယ့္မိဘ ေမာင္ႏွမေတြကို … အင္မတန္ အတုယူတာ အတုခိုးတာပါ (ကိုမိုးေစြေျပာထားသလိုပါပဲ)။ ဒီေတာ့လည္း လူၾကီးေတြကေတာ့ အဲလို လူထု ေရွ႕ေဆာင္ ေတြကို စံျပေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ တခ်ိဳ႕က Public Figure ေတြဆိုတာကလည္း လူေတြပဲ အမွားရွိမွာေပါ့ လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဟာ သာမန္လူေတြ ထက္ေတာ့ (သိပ္မမွားသင့္တဲ့)တာ၀န္ ပိုရွိသြားတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ေကာ္မင့္တခုမွာ ႏို္င္(အိမ္) က ေ၀မွ်ထားဖူးတဲ့ တာ၀န္ ဆိုတာ သစၥာပဲ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို က်မ သိပ္ သေဘာက် တာပါပဲ။ ထပ္ျဖည့္ရရင္ေတာ့ တာ၀န္ ဆိုတာဟာ ေစတနာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး က်မရဲ႕ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာလည္း တပည့္ေတြနဲ႔ မၾကာခဏ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးဖူးပါတယ္။ အရက္ေသာက္ မူးယစ္ေဆးသံုးတာ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ဆိုင္မဆိုင္က အစ.. အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေတြအထိ...ေရာက္ေအာင္ ေဆြးေႏြးၾကဖူးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရား ကိစၥဟာ ရိုးရွင္းသေလာက္ က်ယ္ေျပာလွပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ့ လူ႔ေဘာင္ေလာက ထဲ မွာေပါ့။ က်မ ကိုယ္တိုင္ စာေရးဆရာ ေက်ာင္းဆရာမအေနနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ ျပႆနာေတြ ရွိခဲ့တာပါ။ ကိုယ့္ ဘာသာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ တာ၀န္ယူ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။

ေက်ာင္းဆရာမ စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္ကြဲသင့္ မကြဲသင့္၊ ေနာက္ အိမ္ေထာင္သစ္ ထူေထာင္ဖို႔ သင့္ မသင့္၊ ကေလးကို အိမ္ေထာင္ကြဲ သားသမီး အျဖစ္ ခံသင့္ မခံသင့္၊ ဆရာ ဆရာမ အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ နဲ႔ အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္တာေတြ…. အထိ ။ ေနာက္ဆံုး စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ကိုယ့္လူ႔ေဘာင္နဲ႔ မေလ်ာ္ညီတာကို ေရးသင့္ မေရးသင့္ဆိုတာေတြဟာ ကိုယ္က်င့္တရား စည္းေဘာင္ ေတြပါပဲ။ ျမန္မာစာေပေလာကမွာဆိုရင္ အျငင္းအခုန္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အမ်ားက သတ္မွတ္လိုက္တဲ့ စံေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ တျခား လူ႔ေဘာင္က ယဥ္ေက်းမႈစံေတြနဲ႔ေတာ့ ႏိႈင္းယွဥ္ စဥ္းစားလို႔ မရပါဘူး။)

တေန႔က က်မရဲ႕ ေမာင္ေလးေတြလိုျဖစ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔ျဖစ္ေတာ့ ဒီ ကိုယ္က်င့္တရားကိစၥကို ေျပာျပ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ ေယာက်္ားေလးေတြကေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈနဲ႔ လိင္ကိစၥကို ကိုယ္က်င့္ တရားနဲ႔ သိပ္မပတ္သက္ဘူးလို႔ ယူဆသတဲ့။ ဒီေနရာမွာ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပမႈေတြ ရွိတာကို ဦးတည္ျပီး ေျပာၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အႏုပညာသမား (ရုပ္ရွင္ ဂီတ ဇာတ္သဘင္ေလာက)ေတြဟာ လိင္မႈကိစၥ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္မို႔ အဲဒီလူတန္းစားရဲ႕ အျပဳအမူက လူငယ္ေတြ အတြက္ မထူးေတာ့ပါဘူး လို႔လည္း ေဆြးေႏြးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘသူေတြ ဘာလုပ္လုပ္ သူ႔အလုပ္္အေပၚ တာ၀န္ေက်ရင္္ ျပီးတာပါပဲ…တဲ့။ က်မကေတာ့ ဒါျဖင့္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳး ကိစၥေတြကို ဘာေျပာမလဲ.. ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲ..ဆိုတာေတြ ေတြးေန မိပါတယ္။

က်မကေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္က သူတို႔အေပၚ အမ်ားၾကီး လႊမ္းမိုးတယ္ ဆိုတာကို..၊ အထူးသျဖင့္ ႏို္င္ငံ ေခါင္းေဆာင္ေတြ.. အႏုပညာရွင္ေတြ.. အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္ေတြက လူငယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ ႏႈတ္ ႏွလံုးကို အမ်ားၾကီး လႊမ္းမိုး ဖန္တီးႏိုင္တယ္ဆိုတာကို.. ယံုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလူေတြရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားရွိမႈ၊ ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းႏို္င္မႈဟာ အေရးၾကီးတယ္လို႔ ယံုပါတယ္။

ေမျငိမ္း(ဇူလိုင္၂၅)

Jul 27, 2007

ျမိဳ႕သူ

၁၉၉၉ ကတည္းက ျမိဳ႕ျပကေန ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္နဲ႔ တတိယျမိဳ႕ေတာ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရေပမဲ့ ေမွးမိွန္ ေမွာင္မိုက္ ေနရရွာတဲ့ ေတာျမိဳ႕ကေလးမွာ ခိုေအာင္းေနခဲ့တာ… ၅ႏွစ္ ၾကာလာေတာ့ ၾကီးေကာင္၀င္လာတဲ့ သားၾကီးက နည္းပညာေတြ ငတ္တယ္ တဲ့။ သူ႔ခမ်ာ တိုးတက္ခ်င္လို႔မွ တိုးတက္ခြင့္ မရွိ။ က်မကေတာ့ ျမိဳ႕ျပရဲ႕ မြန္းက်ပ္မႈမ်ိဳး ကို မၾကိဳက္တဲ့ အျပင္ နယ္ျမိဳ႕က ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ျဖဴစင္မႈကို ပိုခ်စ္တာမို႔ု႔ အဲဒီ ေတာျမိဳ႕ တကၠသိုလ္ေလးမွာပဲ ဆက္ေနခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ … ေတာျမိဳ႕ေလးထဲ မ်က္ေစ့ေတြ နားေတြ ပိတ္ေနရတာ သိပ္ဆိုး လာေတာ့..။ က်မ စဥ္းစားလာရျပီ။ မ်က္ေစ့ပိတ္ နားပိတ္ ၾကီးျပင္းရမယ့္ မ်ိဳးဆက္အသစ္က ဘယ္လို ေခတ္မ်ိဳး.. ဘယ္လို တိုင္းျပည္မ်ိဳးကို ထူေထာင္ႏိုင္မွာလဲ…။

ဒီလိုနဲ႔ က်မရဲ႕ ဇာတိ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ျမိဳ႔ျပရဲ႕ အႏွစ္မဲ့မႈ၊ အခ်စ္မဲ့မႈေတြေအာက္မွာ.. အဲဒီ ျမိဳ႕သူဘ၀ကလည္း ခါးသည္းလွတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ဘ၀ထဲ အံ၀င္ခြင္က် မျဖစ္ႏိုင္မႈေတြနဲ႔ က်မ ၀တၳဳတပုဒ္ ေရး ျဖစ္ ခဲ့တာပါပဲ။

ၿမိဳ႕သူ

စမ္းေရစီးသံကို နားေထာင္မွ …
ပန္းရနံ႔ေတြကို ရွဴရႈိက္မွ…
ငွက္ကေလးေတြ ျမဴးတူးေနတာကို ေတြ႔ရမွ…
တိတ္တဆိတ္္ ေတြးေနရမွ…
က်န္းမာေရးေကာင္းတတ္တဲ့ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ..
ၿမိဳ႕ႀကီး ကို ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မလဲ။
တကယ္ဆို အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွုာပဲ.. သူ႔အေဖကို ျပာခ်ခဲ့တာ..
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သူ႔ကို ေမြးခဲ့တာ….
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သ႔ူဘ၀ ျဖစ္ခ့ဲ… ပ်က္ခဲ့ဖူးတာ…
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သူ႔ကို အင္မတန္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အေမ ရွိေနတာ…
အဲဒီ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပဲ သူ႔ရဲ့ ေသြးသားေတာ္စပ္တဲ့ သူစိမ္းေတြလည္း ရွိေနၾကတာ…။
ဒါျဖင့္.. ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီ မိန္းမက ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ စိမ္းသက္ေနရတာလဲ။
ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီ မိန္းမက သူ႔ရဲ႕ အေ၀းေရာက္ ခ်စ္သူဆီ စာေရးတဲ့အခါ…
ၿမိဳ႔ႀကီး နဲ႔ သူ႔ရဲ့ ပတ္သက္မႈ အမ်ားႀကီးကို ေရးျပရင္ စာတစ္ေၾကာင္းပဲ ရေလတယ္။
“မေပ်ာ္ဘူး” တဲ့ ေလ။

+++++

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ ထိေတြ႕ခဲ့တဲ့ လူသံဆူညံ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ တိုးေ၀ွ႔ တြန္းတိုက္ ေလွ်ာက္ေနသည့္ၾကားမွပင္ အဲဒီ လူေရစီးထဲမွာ သူ အလိုက္သင့္ ေပ်ာ္၀င္ ေမ်ာပါ မသြားႏိုင္ခဲ့။ ၿပဳံးေနတဲ့သူေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေတြကို သူ ရဲရဲ မၾကည့္၀့ံ။ မ်က္လုံးထဲမွာ အက္ေၾကာင္းေတြကိုပဲ ျမင္ ျမင္ ေနသည္။ နာက်င္မႈမ်ားႏွင့္ တဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္ေနေသာ အက္ေၾကာင္းမ်ား၊ သူ႔လိုပဲ ခ်စ္သူ ႏွင့္ ခြဲရေသာ အလြမ္းေၾကာင့္ ထင္သည့္ အက္ေၾကာင္း ေတြလား…။ ဒါမွမဟုတ္ ပင္ပန္း ေခၽြးစီးေၾကာင္းေတြ တိုက္စားခံရေသာ အက္ေၾကာင္းေတြလား။ ထို မိန္းမကေတာ့ အဲဒီ လူေတြရဲ့ ႏွလုံးခုန္သံေတြကို အၾကားမွာ အာဖရိက ေတာတြင္းက အရိုင္း ဗုံသံေတြလား ဟု ထင္မွတ္ မွားမိ ခဲ့ ေသးသည္။ ထို ဗုံသံမွာ စည္းခ်က္ အလိုက္ က ႏိုင္ၿပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ၿမိဳ႕သူ ဘ၀ မွာ သူ ေအာင္ျမင္ေတာ့မည္ ထင္သည္။

မိဘ ဆိုတဲ့ အမည္နာမအေပၚ တာ၀န္ေက်ဖို႔အတြက္ သူတို႔မိသားစုက စိမ္းစို လန္းဆန္းေသာ ေတာင္ကုန္း လြင္ျပင္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ ၾကရသည္။ သူ အမုန္းဆုံး.. အာတီဖစ္ရွယ္ေတြကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔။ တကယ္ဆို သူက ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္ေတြ အေပၚမွာ ေအာ္ဂလီဆန္ တတ္သူ။ သို႔ေပမဲ့ ခုေတာ့လည္း ဟုတ္လို႔.. ၿပဳံးလို႔။ အၿပဳံးရာ အက္ ေၾကာင္းေတြ ၾကားမွာေတာ့ ထားခဲ့ရေသာ လြင္ျပင္ေတာင္ကုန္း ေဒသဆီကို လြမ္းေသာ မ်က္ရည္တို႔က စီးလို႔။


အဲဒီတုန္းက… လြင္ျပင္မွာ သူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ လန္းဆန္း ခဲ့ၾကတာ။ တပ္ၿငိစရာ မ်ားမ်ား ရွိ မေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ က ရိုးစင္း ရွင္းလင္း လြန္းလွသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ျခိဳက္ ေပ်ာ္၀င္လ်က္ တကယ့္ အခ်စ္ ဆိုတာကုို သူတို႔ မိသားစု ယုံၾကည္ ခံစားခြင့္ ရခဲ့ၾကပါသည္။

ထိုအခါ… သား ႏွင့္ သမီး ထံမွာ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြႏွင့္၊ ေရာင့္ရဲ ႏွစ္သိမ့္ျခင္းေတြႏွင့္၊ လုံေလာက္ေသာ စိတ္ သက္သာရာရမႈေတြ ႏွင့္၊ လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္လာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ႏွင့္။ သားသမီးက အဆင့္တစ္ ျဖစ္ ရန္ မလို။ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိဖို႔သာ လိုအပ္သည္ဟု သူ ေတြးဆဲ… အရြယ္ေရာက္လာသည့္ သားက၊ ေခတ္မီ တိုးတက္ ဖို႔… တဲ့။ အျမင္က်ယ္ ဖို႔… တဲ့။ နည္းပညာသစ္ေတြ အတြက္… တဲ့။ လူငယ္တို႔ရဲ့ ေနရာ… တဲ့။

သို႔ႏွင့္ပင္ ေသြးသား မေတာ္စပ္ခဲ့၊ ခ်က္ မျမွွဳပ္ခဲ့ရပါဘဲႏွင့္ ခ်စ္မက္ရပါေသာ ေတာၿမိဳ႕ေလးကို ေက်ာခိုင္းရခ်ိန္ ေရာက္လာသည္။ သူ လြမ္းဆြတ္ ေၾကကြဲစြာ မ်က္ရည္က်လွ်က္… သူတို႔၏ ၿမိဳ႕ေလးကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရပါသည္။ သား ႏွင့္ သမီး တို႔ကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔။ ခုမွ ကိုယ့္ေျမကို ျပန္ နင္းရသတဲ့ ေလ။ သူကေတာ့ စိမ္းသက္ေသာ ရနံ႔ ကိုသာ ရႉရႈိက္ ရေလသည္။

+++++

စိမ္းသက္ေသာရနံ႔က ေတာရိုင္းလည္း ဆန္သည္ ထင္၏။ သူ႔ အျမင္ထဲမွာ ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊား ျမဴးတူးသည့္ သမင္ပ်ဳိမ အရိုင္းေတြ၊ မာန္ဖီေနေသာ က်ားသစ္ေပါက္ေတြ၊ ဟန္ထည္သေလာက္ ရက္စက္မည့္ ျခေသၤ့ေတြ၊ ႏွိမ့္ခ် ေၾကာက္ရြံ႔ေသာ ယုန္ကေလးေတြ၊ အလစ္ တြယ္တတ္ေသာ ေခြးအ ေတြ၊ အေပၚစီး မွ ေျခကုပ္ယူမည့္ သိမ္းစြန္ရဲေတြ….။ အဲလို ေတာတြင္းဆန္သည့္ အေငြ႔ အသက္၊ အေရာင္၊ အနံ႔ေတြ…. သူ ၫွီလာသည္။ ေတာင္ကုန္း လြင္ျပင္ဆီမွ ရိုးသား ႀကိဳးစားေသာ ႏြားေလး ေတြ၊ ေလဟုန္စီးေသာ ပ်ံလႊား ေတြ၊ လူးလာခပ္ေသာ လိပ္ျပာေတြ ႏွင့္ ပန္းစုံေတာကို ျပန္ လြမ္းမိသည့္အခါမွာေတာ့ “ၾကည္ေအး” ရဲ့ “ေနာင္တ ေနာက္က် ရျပန္သည္” ဆိုတာေလးက ရင္ထဲ ေရာက္လာသည္။ “ေနာင္တ”ဟာ အရႈံး ဆိုပဲ။ ဒါျဖင့္… ထပ္မရႈံးခ်င္သူ အတြက္ေတာ့ ေနာင္တ ကို ေမ့ပစ္လိုိက္ရလိမ့္မည္။ အဲဒီ ေနာင္တကို ျမွဳပ္ပစ္ဖို႔ တြင္းနက္နက္ တူးစရာ ေျမကြက္လပ္ကေရာ သူ႔ရဲ့ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ ရွိေနပါ့မလား…. ။ သူမသိပါ… ။

+++++

သား ႏွင့္ သမီး၏ အၿပဳံးေတြကေတာ့ လတ္ဆတ္ ေတာက္ပ လာၾကေလသည္။ အဲဒီအတြက္ မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ ႏြမ္းရိ…။ သားသမီးေတြကို ရင္အုပ္မကြာ ထားရမွာလား။ လိုအပ္လွေသာ ေငြေၾကးကုိပဲ အခ်ိန္ေပး ရွာေဖြ ေပးရမလား…။ အေျဖပင္ မသဲကြဲခင္ ဦးစီး နတ္ႀကီးခမ်ာ မိုင္မ်ားစြာ ေ၀းကြာေသာ ေနရာကုိ သြားခဲ့ရၿပီ။ သား နဲ႔ သမီး အတြက္… တဲ့။ အဲဒီ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က မွန္သလား… မွားသလား… သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေ၀ခြဲခြင့္ မရခဲ့ပါ။ သား ဆိုတာ… အေဖကို စံျပ ထားတာတဲ့။ ဒါျဖင့္… စံျပျဖစ္တဲ့ အေဖက အေ၀းမွာ ဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…။ သား လူပ်ိဳေပါက္ကုိ အေဖ နဲ႔ အေမက ရင္ၾကားေစ့ ထိန္းသင့္သတဲ့။ ဒါျဖင့္… သားအတြက္ ရုပ္၀တၳဳ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကုိ ဘာနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းမွာလဲ။ သူကေတာ့ ကံကိုသာ အျပစ္တင္တတ္ေတာ့သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္… သား ႏွင့္ သမီးတို႔ အၿပဳံးေတြ ေတာက္ပေလေလ… အေဖ ႏွင့္ အေမ ခမ်ာ ႏြမ္းရိေလေလ…။ အဲဒီၾကားမွာပင္ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ အားေပးလုိ႔ ခိုင္မာေစရတာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘ၀အတြက္ တရားခံ ရွာမရပါ။


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္… သားသမီးအတြက္ေတာ့ အေဖ ႏွင့္ အေမဟာ ေလွခါးထစ္ေတြပါပဲ။ ဟိုး အေပၚအထိ ပင့္တင္ ေပး ရမွာေလ…။ အဲဒီအတြက္ အနင္းခံရျခင္း၌ တရားခံ မရွိပါ။ ေစတနာသာ ရွိပါသည္။

+++++

ၿမိဳ႔ႀကီးဆီမွာေတာ့ တိုက္တာ အေဆာက္အဦးေတြက အစ အျမင့္ႏုိင္ဆုံး ျမင့္ၾကတာ။ အျမင့္ဆုံး အထိ တက္ႏိုင္ မွပဲ အေပၚစီးကေန ၾကည့္ခြင့္ရၾကမွာ… လြတ္လပ္တဲ့ ေလကို ရႉခြင့္ ရမွာ… ကံေကာင္းလွ်င္ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္း ဆီ ထိ ေလွ်ာက္သြားႏိုင္မယ့္ သက္တံ တံတား ႏွင့္ပင္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ႏိုင္ဦးမွာ…။ ၿပီးေတာ့ အရာရာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကုိ ကုိယ့္ထက္ အနိမ့္မွာ ထားခဲ့ရမွာ။ အဓိက ကေတာ့ သား ႏွင့္ သမီးကို လြတ္လပ္ ေမ်ာလြင့္ ခြင့္ ရေစ ခ်င္တာပါ။

ေတာၿမိဳ႕ေလးဆီမွာတုန္းကေတာ့… ကိုယ္က ေတာင္ကမူသာသာေလာက္ အျမင့္မွာရွိလွ်င္ပင္ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္္ၿပီ။ ကိုယ့္ထက္ ျမင့္စရာ သစ္ပင္ တခ်ိဳ႕သာ ရွိ၏။ ကမူကေလးေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ အုပ္မိုးေနေသာ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ လုံၿခဳံ လွသည္။ ဗ်ဳိင္းျဖဴအုပ္ေတြကေတာင္ သူ႔ ပိုင္နက္ ကုိ စြန္႔ခြာ ျပန္ေျပး သြားၾကရတာ။ ေဟာဒီ ေလာကမွာ သူရယ္.. သူ႔မိသားစုရယ္.. သူတို႔ဘ၀ရယ္.. သူတို႔ အျဖစ္ အပ်က္ေတြရယ္.. သူတုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြရယ္… အဲဒါေတြက လြဲလုိ႔… ဘာမွမရွိ၊ ဘာကမွ အေရးမႀကီး။


ဒါေပမယ့္ သားတို႔အေဖက ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းက ျမင့္မားလွတဲ့ တိုက္ႀကီးေတြဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ေလသည္။ ဘ၀ထဲမွာ မိုးေကာင္းကင္ရယ္၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြရယ္၊ လိပ္ျပာေတြ ဗ်ဳိင္းျဖဴေတြရယ္ ထက္မကေသာ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ႀကီးေတြ ရွိေသးေၾကာင္း သားသမီးေတြကို ျပရမတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါကမွ သူတို႔ ဇာတိတဲ့ ေလ။ သို႔ႏွင့္ပင္ ေလွခါးထစ္ေတြ အနာခံၿပီးဆင့္။ ျမင့္သထက္ ျမင့္ဖို႔ တဲ့။ ၿမိဳ႔ႀကီးက လွေတာ့ လွပါေပသည္။

+++++


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ခုမွေတာ့ အသက္၀၀ ရႉၿပီး အျမင့္ဆီ ဆက္တက္ရေတာ့မည္။ ေျခသလုံး ႂကြက္သားေတြကေတာ့ ခိုင္မာ ေတာင့္တင္းရဲ့လား။ သူ တြဲေခၚတက္ရမည့္ လက္ေတြက သုံးစုံ။ အဲဒီ သုံးစုံလုံး ကုိယ္နဲ႔မကြာပါလာဖို႔ရာ သူ႔ လက္ေတြက အားျပည့္မွ ျဖစ္ဦးမွာ။ ေရွ႔ဆုံးမွ လက္ဖ၀ါးႀကီးမွာေတာ့ ပင္ပန္းေခၽြးတို႔ ရႊဲနစ္ ေစးထန္း။ ဒါေပမယ့္ ဟန္လုပ္ ၿပဳံးတတ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ သားသမီးတို႔ ေရွ႕မွာဆို မေမာဟန္လည္း ေဆာင္ တတ္ခဲ့ၿပီ။ ဒါ့ထက္ ပုိေကာင္းေသာ ရလဒ္ကေတာ့ အရာရာကို သည္းခံႏိုင္စြမ္းေတြ ပုိ ျမင့္လာျခင္း ပါပဲ။

ခုေတာ့.. ၿမိဳ႔သူဘ၀မွာ အေတာ္ ေနသားက်ၿပီ။ အသက္ႀကီးႀကီး၊ ရာထူးႀကီးႀကီး ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ကိုယ့္ကို သားသမီးအရြယ္ တပည့္ကေလးက ပခုံးခ်င္းတိုက္ၿပီး ရင္ေကာ့သြားတဲ့အေပၚမွာလည္း ၿပဳံးႏိုင္ၿပီ။ လိုင္းကားေပၚက ယာဥ္ေမာင္းရဲ့ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ဆဲေရးသံၾကားမွာလည္း ေမတၱာသုတ္ အရြတ္မပ်က္ ေနတတ္ၿပီ။ စပယ္ယာက “တုန္ခ်ည့္ တုန္ခ်ည့္ လုပ္မေနနဲ႔” လို႔ ေငါက္တာကုိလည္း နာခံတတ္ၿပီ။ ညေနတိုင္း ဥပုသ္ေစာင့္ ရင္း ကုသိုလ္လည္း ရ သားသမီး၀မ္းလည္း ၀ ဆုိတဲ့ ဆိုရိုးေတာင္ ထြင္တတ္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆုံး အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ပညာေတြကိုေတာင္ ဘီရိုထဲ ေသာ့ခတ္သိမ္းပစ္ဖို႔ ၀န္မေလးေတာ့ၿပီ ထင္၏။

သား လူပ်ိဳေပါက္ကေတာ့ သံစဥ္မ်ားႏွင့္အတူ ေပါက္ေပါက္ကြဲကြဲ ရင္ဖြင့္ခြင့္ ရေလသည္။ ဟစ္ေဟာ့ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ရက္ပ္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ေအာလ္တာေနးတစ္ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ေသခ်ာတာကေတာ့ ရင္ထဲ ေပါ့သြားေစတာ အမွန္ပဲ… တဲ့.. သားက။ ငါးႏွစ္အရြယ္ သမီးကေလးကလည္း ကက္ေ၀ါ့(Catwalk) ေလွ်ာက္တယ္တဲ့... သူ႔မ်က္ႏွာေလး ၿပဳံးၿပဳံး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔… ဟုတ္လို႔။ သူ႔ အေဖကေတာ့ သမီးကေလးရဲ့ အမူအယာမွာ စိတ္ပူခ်င္သတဲ့။ ေတာ္ၿပီ… သူ႔အေဖကို ေခတ္ထဲ သိပ္မေခၚဘဲ ခ်န္ထားမွ ျဖစ္မည္။ ေနေပ့ေစ.. သူ႔အလုပ္ေတြႏွင့္ သူ ဖိစီး ေနပါေစ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖ ကို အစစ ျပည့္စုံေသာဘ၀လည္း မရေစခ်င္ေသးဘူးေလ။

အစစျပည့္စုံတဲ့အခါ လူ႔စိတ္ေတြ ေဖါက္ျပန္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ယုံသည္။ ေဒၚၾကည္ေအး ေျပာသလို အလႊာ ကြာသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ “အရင္ကလို”ဆိုတဲ့ စကား မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး ဆိုလား…။ အဲဒီ စကား ကိုလည္း ယုံသည္။ လူေတြက ပိုက္ဆံကုိ ၀တ္ၿပီး ပိုက္ဆံကုိ စားကာ ပိုက္ဆံကိုပဲ ေပါင္းသင္းေနၾကတာကိုလည္း ယုံသည္။ ၿပီးေတာ့ လူေတြက ေစ်းႏႈန္း ႏွင့္ တန္ဖိုးကိုပင္ ခြဲျခား မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ည့ံ ည့ံ လာတာကို လည္း ယုံသည္။ “အၿပဳံး”ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရကပင္ တြန္႔လိမ္လာတယ္ ဟု ယံုသည္။

အဲဒီ ကာလမွာပဲ … ကဗ်ာဆရာ သစ္ေကာင္းအိမ္ က ေရးတယ္။

ကမ္းေျခတိုင္းဟာ အပန္းေျဖစခန္း ျဖစ္လာ …
ဘစ္ကားေပၚက ထိုင္ခုံ တစ္ေနရာ ဇိမ္ခံပစၥည္း ျဖစ္လာ…
နည္းပညာက အိပ္ယာထဲထိ ေရာက္လာတယ္…
တတိယလိႈင္းဟာ တတိယကမၻာကို ေရာက္လာတယ္…
လိင္စိတ္ဟာ ဆန္းလာတယ္…
စစ္ပြဲဟာ ဆန္းလာတယ္…
ေသျခင္းတရားေတြကလည္း အဆန္းတၾကယ္…
သမိုင္းဟာ နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီ။
လူေတြကေရာ နိဂုံးခ်ဳပ္ဖို႔လား…
ေၾသာ္…
လေပၚ လုတက္ရာက ေမတၱာေတာ္နဲ႔ ေ၀းခဲ့ၾက၊
ကမၻာႀကီးက ရြာျဖစ္ခဲ့ၿပီ…. ။

“ေၾကာင္စုန္း” ဆိုတဲ့ အဲဒီ ကဗ်ာကို ဖတ္ၿပီး ၿမိဳ႕သူ ဟာ အားရပါးရ ၿပဳံးတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ မ်က္ရည္က်တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေရးလက္စ စာမူကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီး ေအာက္ေျခမွာ ၿပီးၿပီလို႔ ေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးတယ္။ သူ႕မွာ ဆက္ေရးစရာ မရွိေတာ့ဘူး။

+++++

ေမာင္ ျပန္လာရင္ေတာ့ အရြယ္ေရာက္လာမယ့္ သမီး ကုိ ေတာင္ပံေတြ ေအာက္မွာ လုံလုံ သိမ္း၀ွက္ႏိုင္မယ့္ ေတာင္ကုန္းလြင္ျပင္ဆီ ပ်ံေျပးၾကဖို႔ စိတ္ကူးမိသည္။ ေမာင္က သေဘာတူမွာလား…။ အရင္ကလုိပဲေလ… ေတာအုပ္ နဲ႔ မနီး မေ၀း၊ ပင္လယ္ နဲ႔ မလွမ္း မကမ္း၊ ေရခ်ိဳျမစ္ နဲ႔ အနီး အပါး၊ ပန္းခင္းေတြလည္း သန္စြမ္းရာ….။ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာကိုေလ…


ၿမိဳ႕လူ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ခပ္ဖြဖြ ဟားလိမ့္မည္ ထင္သည္။ သူ႔ကို ဘယ္လုိ “ခေရစီ” လို႔ နာမည္တပ္ၾကဦးမလဲ မသိ။ သူကေတာ့ ခပ္ဖြဖြ ၿပဳံံးပါမည္။ ကိစၥ မရွိပါ…။ သူ႔အတြက္ကေတာ့ ဘ၀မွာ အေရးႀကီးဆုံးက သူတို႔ရဲ့ ကမၻာကေလး ေပ်ာ္ရႊင္ သာယာေရးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္း ေရာင့္ရဲစြာ သဘာ၀၀န္းက်င္ထဲ တိုး၀င္ ခိုလႈံဖို႔၊ လတ္ဆတ္ သန္႔ရွင္္းတဲ့ ေလေျပကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရႉရႈိက္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ စိမ္းစိမ္း စိုစိုေတြ ၀၀ စားသုံးဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ပြင့္လင္း ရိုးသားစြာ စြဲလန္း ခ်စ္ခင္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာေတြကေတာ့ ပူးတြဲ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္မည္။


သူ ေလာဘမ်ားႀကီးမိ ေလသလား၊ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ ေနခဲ့ဖူးရာ ေတာေျမ လြင္ျပင္ ဆီမွာေတာ့ ထိုအရာတို႔ကို လြယ္လင့္တကူ ရႏိုင္သည္…။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ထို ေတာေျမ အရပ္ကေလးက “ၿမိဳ႔” ျဖစ္မသြားေသးဘူး… ဆိုရင္ေပါ့ေလ။

ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဒီ ၿမိဳ႕သူမ က မ်က္ႏွာမွာ အေကာင္းစား ကရင္မ္ေတြ လိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီ အထပ္ထပ္ ဆိုး..။ ေရေမႊး အဖိုးတန္ေတြ နာနာဆြတ္လို႔ ။ အလွဆုံး ၿပဳံးရင္း ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ေၾကာင္စုန္းေတြနဲ႔ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ကာ ခ်စ္သူ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနေလသည္။

ေမျငိမ္း

၂၀၀၄ ၊ ေမလ
မေဟသီမဂၢဇင္း။



Jul 25, 2007

ကိုယ္က်င့္တရား….(ကဗ်ာ)

က်မရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရား စာစုေလးက ဘာမွ အထူးတလည္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔ေခတ္အတြက္ အေရးၾကီးလာတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုင္ရာကိစၥေတြကို တသီတတန္းၾကီး ေတြးမိသြားေစခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးလိုက္ တာပါပဲ။ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ယူဆၾကမွာပါ။ ကိုယ္ ယံုၾကည္ယူဆ တဲ့ အခ်က္ကို ေယဘုယ်အေနနဲ႔ လူအမ်ားစုၾကီးက လက္ခံဖို႔ေတာ့ လိုတယ္ထင္ပါတယ္။ ။

က်မၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ျပည့္မင္းကေတာ့ သူခံယူထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားကို ကဗ်ာဖြဲ႔ထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

ကိုယ္က်င့္တရား

၀ိုက္လက္သီးေတြကို
ငံု႔ေရွာင္ေပးလိုက္ဖို႔
ေမ့သြားခဲ့တာလား။
စိတ္ၾကီး၀င္စရာ တခုခု
မ်က္ႏွာသာေပးခံရသူ၊
ဒါမွမဟုတ္ ရ ထားျပီးသူ၊
အဲဒီလို စဥ္းစားခဲ့တယ္မဟုတ္လား။
တစ္စင္း
ေနာက္တစ္စင္း
စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံေတြသာ ၀ဲ၊
ဘယ္ခရီးအထိ နီးခဲ့ပါျပီလဲ။
ေလာကၾကီးမွာ ဘယ္လို၊
ကမၻာေပၚမွာ ဘာ၊
မ်က္စိပ်က္၊ မ်က္ႏွာပ်က္
ဒီေလာက္ေတာင္ ခက္ခဲခဲ့ရ
ထြက္မေျပးခဲ့ဘူးလား။

ေၾသာ္…ဒီေမးခြန္းေတြၾကား
သူ႔မ်က္၀န္းညိဳညိဳေတြကိုသာ
သတိရေနမိပါတယ္။

ေမာင္ျပည့္မင္း
ဧျပီ၊၂၀၀၂။



Jul 24, 2007

အဘိုးမိႈင္း အမွတ္တရ

ဒီကေန႔ ဇူလိုင္၂၃ရက္ေန႔ဟာ....
"မေသခင္ေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ ျမင္သြားခ်င္တယ္" ဆိုတဲ့..
အာဏာရွင္ေတြဆီမွာ ဘယ္တုန္းကမွ ဒူးမေထာက္ခဲ့တဲ့..
မတရားသူေတြနဲ႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မပူးေပါင္းခဲ့တဲ့…
မတရားသူေတြကို ကေလာင္လက္နက္နဲ႕ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ အံတုခဲ့တဲ့..
ျငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာဆရာၾကီး အဘိုး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ကြယ္လြန္တဲ့ေန႔ပါ။
ဒီႏွစ္ဟာ ၄၃ႏွစ္ေျမာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
အဘိုးရဲ႕ စာတပုဒ္ေလာက္ တင္မယ္လို႔ စဥ္းစားေတာ့ လက္တစ္ကမ္းမွာ မရွိ။
ျပန္စဥ္းစားေတာ့လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ အလြတ္မရေတာ့ ..။
စိတ္ထဲ စြဲေနတာက
“ေကာင္းက်ိဳးအေထြေထြနဲ႔ … ခၽြန္ေစျမေစေစာ..
ေဒါင္းအိုးေ၀ရယ္ေလ…တြန္ေစ ကေစေသာ၀္…”
ဒါပဲ စြဲေနေတာ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီေန႔ က်မသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕
ကဗ်ာတပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ၾကက္သီး ျဖန္းျဖန္းထလို႔…
အဘိုးမိႈင္းနဲ႔တကြ လက္ရွိ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေနအထားကို
သတိရစရာ ျဖစ္သြားရပါတယ္။
အဲဒီကဗ်ာေလး အားလံုးခံစားႏိုင္ဖို႔ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။

ဂႏၶီဂ်ီး

ဘုရားသခင္ လံုး၀မသိေသာ ႏွလံုးသား၏ ျဖစ္စဥ္
ေတာင့္တသလိုပင္ ေတာင့္တရန္လည္း အေၾကာင္းရွိပါ၏
လူသည္ စၾက္ာ၀ဠာႏွင့္ တခုတည္းျဖစ္ေၾကာင္း
.... ၏ အမွတ္အသားျဖစ္ေသာ
လိင္အားျဖင့္ ၾကည့္ျခင္းရပ္စဲေသာအခါမွ
တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ျဖည့္စြက္ဖက္အျဖစ္ ဖန္ဆင္းတယ္
“ခ်ဳပ္တည္းမႈ”
ဘ၀က သုႆန္ေပၚ အျမဲထိုင္ေန
အခ်စ္ ႏွင့္ အျပစ္ဒဏ္ကို သီးျခားစီ လိုက္ရွာေနဖို႔ မလို
(ေရွ႕စည္းမ်ဥ္းမွာ ဘယ္သူ႔ဆီကလာတဲ့ ဘယ္အရာကိုမဆို
ဆင္ျခင္တံုနဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳ မွတ္ေက်ာက္မွာ တင္ဖို႔)
ႏွလံုးသားႏိုး ၀ိဥာဥ္ႏိုး ဆင္ျခင္တံုႏိုး
ဒီေန႔ အဖို႔ အျပဳအမူမ်ားအားလံုး စနစ္တက် ျငိမ္းေအး တည္ျငိမ္ရန္
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသာ တခုတည္း နည္းလမ္းပါ။
လံုေလာက္ေသာခံစားမႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ ႏွလံုးသားရဲ႕ ဥစၥာပဲ
အစာငတ္ခံ အေပါင္း ဆုေတာင္း ညီမွ်ျခင္း အနစ္နာခံ အေပါင္း ဆုေတာင္း
အၾကီးဆံုးလက္နက္မွာ ခပ္မဆိတ္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတည္း။ ။

လူဆန္း (၂၀၀၇ ၊ ဇြန္)
(ပန္းအလကၤာ မဂၢဇင္း)






Jul 21, 2007

ကိုယ္က်င့္တရား….

က်မတို႔ ျမန္မာစကားထဲက လူခၽြန္ လူေကာင္း၊ လူေကာင္း လူေတာ္ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရေလးကို က်မ ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ အင္မတန္ကို တန္ဖိုးရိွျပီး ၾကံဳရဖို႔ ေတြ႔ရဖို႔ ခဲယဥ္းတဲ့ ရတနာတပါးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံထဲက ကိုယ့္ႏိုင္ငံသား ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြကို လူခၽြန္ လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ သြန္သင္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကို ေပၚလြင္ေစတဲ့ ေ၀ါဟာရပါပဲ။ လူခၽြန္ဆိုတာကေတာ့ ထူးခၽြန္တဲ့လူ.. ဥာဏ္ရည္ (Intelligent) နဲ႔ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ လူေကာင္းကေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရား (Moral) နဲ႔ သက္ဆိုင္ပါတယ္။ လူေတာ္ဆိုတာကေတာ့ ထူးခၽြန္တဲ့.. ေျဖာင့္မတ္တဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြပါ ပါေနသလိုပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံက ဘာလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ လူအမ်ားစုဟာ လူခၽြန္ လူေကာင္းကိုပဲ သေဘာက်ၾကတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲလို လူခၽြန္ လူေကာင္းကို သေဘာက်တာ၊ သေဘာက်ရေကာင္းမွန္း သိတာေတြက လူဆိုး လူညံ့ေတြကို သေဘာက်တာထက္ စာရင္ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ေဂါတမဗုဒၶကို ေယရႈခရစ္ေတာ္ကို ၾကိဳက္ၾကျပီး ေဒ၀ဒတ္ ကို ယုဒ ကိုေတာ့ မၾကိဳက္ၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ၾကိဳက္ျပီး ဂဠဳန္ဦးေစာ နဲ႔ ဦးေန၀င္း ကို မၾကိဳက္တာေပါ့။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျပာပါတယ္... လူေတြက ဘယ္သူမွ မျပည့္စံုႏုိင္ဘူး (Nobody is perfect)… တဲ့။ ဟုတ္တာေပါ့.. ဒါေၾကာင့္လဲ လူခၽြန္လူေကာင္း ဆိုတာက ရွားပါးေ၀ါဟာရ ျဖစ္ေနတာေပါ့ေနာ္ ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘုရား ဆိုတာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာမွ တခါ ေတြ႔ခြင့္ ရတာ ေပါ့ေနာ္..။ (စကားခ်ပ္ - က်မရဲ႕ တပည့္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဆြးေႏြးဖူးပါတယ္။ ဗုဒၶေတာင္ လြဲခဲ့ မွားခဲ့တာပဲတဲ့.. ဒုကၠရစရိယာကာလ ကို ေျပာတာပါ.. ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ လမ္းအမွန္ကို ရွာရင္း မေတြ႔ေသးခိုက္မွာ လြဲတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတပါးကို ထိခိုက္ေစတာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ အမွား မဟုတ္ပါ၊ အျပစ္ မဟုတ္ပါ။)

က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာင္ ထူးတဲ့ ခၽြန္တဲ့ ေတာ္တဲ့ ေကာင္းတဲ့လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့တာေတာင္မွပဲ အသိအမွတ္ျပဳ ခံရေလာက္ေအာင္ ထိုးထြက္လာသူက ႏွစ္ငါးဆယ္အတြင္း လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရေလာက္ေအာင္ နည္းတာပါ။ ဒီေနရာမွာ အျပစ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ကိုလည္း က်မတို႔ ထည့္ေျပာရပါမယ္။ က်မကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပစ္ဆိုတာဟာ အဲဒီလူရဲ႕ အျပဳအမူေၾကာင့္ သူ႔နေဘးနားက တျခားသူ တေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုး သံုးပါးကို ထိခိုက္ေစမႈလို႔ သတ္မွတ္ခ်င္တာပါပဲ။ တရားဥပေဒေတြကလည္း အဲဒီ အေပၚ အေျခခံျပီး ဆံုးျဖတ္တာပါပဲ။ အမွား အမွန္ဆိုတာကလည္း အဲဒါပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ မွားတာကလည္း အျပစ္ မဟုတ္ေသးပါ။ က်မလည္း မွားခဲ့တာေတြ ရွိတာပါပဲ။ အမွားကို သိသိနဲ႔ ဆက္မွားတာကမွ အျပစ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

က်မ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ ရွိပါတယ္။ ေစာဘြဲ႔မွဴး ေရးခဲ့တာ.. မွားတဲ့ဘက္မွာ ဆိုတဲ့ သီခ်င္း..။ သြေအာင္၊ မ်ိဳးေက်ာ့ျမိဳင္ အပါအ၀င္ ဆိုၾကထားတာ လူတိုင္းသိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္ေတြကို သံုးသပ္ရင္း လူေတြအေပၚ
ဘယ္သူက မွားျပီး မွန္တယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနေတာ့
အဆိုးနဲ႔ အေကာင္း တြဲေနတတ္တာကို
ျမင္ႏိုင္ဖို႔ ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္
ဒီအတြက္ အက်ိဳးအျမတ္က အမ်ားတကာ ေမ့ေငါ့ကာ
အျမင္ကပ္လို႔ မုန္းစရာ ျဖစ္ကာ
အ႐ိုင္းအစိုင္း အျဖစ္ ျမင္လာ….

အဲဒီ သီခ်င္းေလးက အေျဖတခုပါပဲ။ အမွား နဲ႔ အမွန္ ဆိုတာက အသိသာၾကီး.. အကြဲျပားၾကီးပါပဲ။

က်မ ကေတာ့ လူခၽြန္လူေကာင္း ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာမွာ လူေတြရဲ႕ေရွ႕က ေနရတဲ့ သူေတြ.. Public figure ေတြကေတာ့ မျဖစ္မေန လိုအပ္တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြကို ေရွ႕ေဆာင္ေရွ႕ရြက္ ျပဳရမယ့္သူေတြ။ ႏိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္ကေန စလို႔ အႏုပညာသမား ၊ စာေရး ဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမ… အထိ။ အမ်ားက ေမးေငါ့ စရာ မျဖစ္ဖို႔ လိုလွပါ တယ္။

၁၉၆၂ ေနာက္ပိုင္း စစ္အစိုးရ ၾကီးစိုးခဲ့တဲ့ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာ လူခၽြန္လူေကာင္းဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္း တခုလို ျဖစ္သြားခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေတာင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဓေလ့ထံုးတမ္း အစဥ္အလာ ေတြကို ထိန္းခ်င္တဲ့ လူၾကီးသူမ ဦးေဆာင္သူေတြ လက္က်န္ရွိေသးတာမို႔ ၁၉၇၀ ေလာက္ထိေတာ့ စံျပ ကိုယ္က်င့္တရား ဆိုတာကို လူခၽြန္ လူေကာင္းဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားၾကီးကို ေတြ႔ေနရေသးတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၇၀ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြမွာပဲ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ဦးေန၀င္းက စျပီး က်မတို႔ ယဥ္ေက်းမႈထဲက တလင္တမယားစနစ္ ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းေကာင္းေလးကို ခ်ိဳးေဖာက္ျပီး လက္ရွိ တရား၀င္ဇနီး ေဒၚနီနီျမင့္ အျပင္ ရတနာနတ္မယ္ကို မယားျပိဳင္အေနနဲ႔ အက်အန မဂၤလာေဆာင္ ယူလိုက္ပါတယ္။

ေရွ႕ေဆာင္ႏြားလား ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားမွ ေနာက္ႏြားညီသိုက္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္လိုက္၏.. ဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ အရည္အခ်င္းေကာင္း စာရိတၱေကာင္း စိတ္ထားေကာင္းမရွိရတဲ့အထဲ စည္းကမ္းေကာင္းပါ မရွိတဲ့အေၾကာင္း ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူက စျပီး လုပ္ျပလိုက္ပါတယ္။ က်မ စိတ္ထင္ေတာ့ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာပဲ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ မွာ လိမ္လည္တာေတြ၊ သူတပါးအေပၚ မတရားလုပ္တာေတြ၊ အိမ္ေထာင္ေရး သစၥာေဖာက္တာေတြ၊ မေကာင္းမႈကို ေျပာင္က်က် လုပ္ရဲတာေတြ မ်ားလာတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္က က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာလည္း တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ မလိုအပ္ဘဲ သိပ္ တင္းက်ပ္တာေတြ ရွိေနတာပါပဲ။ (ဥပမာ- တခုလပ္ မုဆိုးမဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔ အဲဒီသူေတြ ေနာက္ထပ္ အိမ္ယာသစ္ ထူေထာင္တာကို အလြယ္တကူ လက္မခံဘဲ ကဲ့ရဲ႕ ရႈတ္ခ် ပစ္ပယ္တာမ်ိဳးေတြ)

အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းက ေခါင္းေဆာင္ေတြက အစ.. ရုပ္ရွင္နယ္ပယ္.. ဂီတေလာကေတြကေန စာေရးဆရာ ေလာကလို ကိုယ္က်င့္တရားကို အထြတ္အျမတ္ ထားရတဲ့ နယ္ပယ္ေတြထိပါ ကိုယ္က်င့္တရား မထိန္းတာေတြ သစၥာမေစာင့္တာေတြ ေရာက္လာတာကေတာ့ သိပ္ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ပ်က္စီးယိုယြင္းမႈပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းေတြ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္းေတြ ၾကားထဲ၊ စာရိတၱ အေလ်ာ့အလ်ဲေတြနဲ႔ အတူ လူမႈေရးျပႆနာေတြအထိ ေနာက္ႏြားညီသိုက္ေတြ ေကာက္ေကြ႔လာခဲ့တာ ခုဆို ျပန္ေျဖာင့္ဖို႔ေတာင္ အစရွာရ ခက္ေနပါျပီ။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ အမ်ားညီ .. ဤ ကၽြဲဖတ္္ ဆိုတာကို လက္ခံလာတာက ဆိုးတာပါ။ သူက ေခါင္းေဆာင္ပဲ၊ သူက သူေဌးပဲ ၊ သူက အဆိုေတာ္ပဲ ၊ သူက မင္းသားမင္းသမီးပဲ၊ သူက ရုပ္ေခ်ာတာပဲ၊ သူက စာေရးဆရာပဲ ဒါေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့ ဆိုတာေတြဟာ မွားခြင့္ လိုင္စင္ေတြလား…။ အဲသလို မွားက်င့္ရွိေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ ျဖန္႔ေ၀မႈထဲမွာေရာ အဲဒီမွားက်င့္ေတြက လႊမ္းမိုးမလာဘူး.. အဆိပ္အေတာက္ မပါဘူး.. လို႔ ေသခ်ာပါသလား..။ သူတို႔ဟာ Role model ေတြ မဟုတ္ဘူးလား….။ သူတို႔ဆီက ဘယ္လို အတုယူစရာမ်ိဳးကို ကိုယ့္ ေနာက္ မ်ိဳးဆက္ကို ေပးမွာပါလဲ။ သူ႔ အလုပ္အကိုင္နဲ႔ သူ႔ စရိုက္ အျပဳအမူက သပ္သပ္စီပဲလို႔ တကယ္ လက္ခံ ၾကရ မွာလား…။ ခုေနာက္ပိုင္း က်မတို႔ရဲ႕ လူငယ္ေတြ အမ်ားၾကီးကို စိတ္ဓါတ္ပိုင္း စာရိတၱပိုင္းေတြမွာ အမ်ားၾကီး ဆံုးရႈံး ေနၾကရတာ အဲလို ေရွ႕ေဆာင္သူေတြမွာ တာ၀န္ မရွိဘူးလို႔ တကယ္ ေသခ်ာ ပါသလား…။

က်မ ကေတာ့ တိုင္းျပည္တခု ပ်က္စီးျခင္းရဲ႕ အစဟာ လူေတြရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္စီးတာက စတာပဲလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာကို ယံုပါတယ္။ က်မမွာ ေနာက္ဆက္တြဲ ေရးခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါေသးတယ္။ တကယ္လို႔ က်မရဲ႕ ဒီအယူအဆနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မေက်လည္တာေတြ ရွိတယ္ဆိုရင္လည္း အျပန္အလွန္ အေရးတယူ ေဆြးေႏြးတာေတြ လိုခ်င္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါဟာ က်မတို႔ရဲ႕ ေနာက္ မ်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္ သိပ္အေရးၾကီးတဲ့ ခံယူခ်က္ ျပဌာန္းခ်က္ေတြ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။

ေမျငိမ္း (ဇူလိုင္၂၀)




Jul 19, 2007

အာဇာနည္ဆိုတာ



အာဇာနည္ေန႔က ဘာလို႔ အေရးၾကီးရသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို က်မခဏခဏ ၾကံဳရဖူးပါတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီေမးခြန္းကို အျမဲ အလြယ္တကူပဲ ေျဖျဖစ္ပါတယ္။ အာဇာနည္ဆိုတာက အေရးၾကီးတဲ့အတြက္ အာဇာနည္ေန႔က အေရးၾကီးရတာပါပဲ။

အာဇာနည္ဆိုတာက သူ႔ဘ၀ကို အမ်ားအတြက္ ျမွဳပ္ႏွံ အစေတးခံရဲသူ။ အသက္စြန္႔၀ံ့သူ။ ကိုယ္က်င့္တရား အမြန္အျမတ္ရွိသူ။ ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈကို ေမ့ထားျပီး လူအမ်ားအတြက္သာ စဥ္းစားျပီး ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္သူ။ လူအမ်ားကို စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစသူ.. လူအမ်ား လိုလားေသာလမ္းကို ဖန္တီးေပးသူ။

က်မတို႔ႏိုင္ငံက အာဇာနည္ေန႔ဟာ အဲဒီလို အာဇာနည္ေတြကို မသမာသူေတြက လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ပါ။ က်မတို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ အာဇာနည္ၾကီးေတြကို ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့ ေန႔ပါ။ အာဇာနည္ဆိုတာ ေခတ္တေခတ္မွာ အလြန္ ေပၚေပါက္ခဲတဲ့ ရတနာေတြပါပဲ။ အခု က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြဟာ ေနရာအသီးသီးမွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ထူးခၽြန္ ထက္ျမက္ၾကျပီးေတာ့ ႏိုင္ငံအတြက္ တကယ့္ကို ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာခံျပီးေတာ့ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ ၾကိဳးပမ္းေနၾကသူ ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေနာက္တခုက အဲဒီပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြဟာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ ပီသစြာပဲ ကိုယ္က်င့္တရားအရာမွာ စံျပ လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့သူေတြပါပဲ။ တကယ့္ အာဇာနည္ အဂၤါရပ္္နဲ႔ ျပည့္စံုၾကသူေတြပါ။

အဲဒီလို အာဇာနည္ေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို က်မတို႔က ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ သိေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ လက္ဆင့္ကမ္းရမွာပါ။ ဒါမွပဲ အာဇာနည္ဆိုတာ ဒီလိုပါလား.. အာဇာနည္ အျဖစ္ ရပ္တည္မွ တန္ဖိုးရွိတာပါလား… လူျဖစ္ရက်ိဳး နပ္မွာပါလား… ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းတာပါလား…လို႔ ေတြးမိၾကမွာပါ။

ပိုဆိုးတာကေတာ့ ခုခ်ိန္မွာက က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေခါင္ကမွ မိုးမလံုေတာ့ တတိုင္းျပည္လုံး ကံဆိုးမိုးေတြ တုတ္တုတ္ ရႊဲ ေနရ။ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ မတရားသျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အာဏာပိုင္ဆိုသူေတြ… လူထုကို ႏွိပ္စက္ညွင္းပမ္းတဲ့ အစိုးရ ဆိုသူေတြ.. အဂတိလိုက္စားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ… ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ တဲ့ ဦးေဆာင္သူေတြ.. အရွက္အေၾကာက္နည္းပါးတဲ့ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူေတြကိုသာ အေတြ႔မ်ားေနတာမို႔.. အတုယူတတ္တဲ့အရြယ္ေတြအတြက္ အတုခိုးမွားမွာ သိပ္စိုးရိမ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္မွ မေ၀းကြာေသးတဲ့.. လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၆၀ရဲ႕ ဟိုဘက္မွာတင္ စံျပဳစရာ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ျပည့္စံုျပီး လူထုအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ရွိခဲ့တာကို က်မတို႔ တေလးတစား ေဖာ္ထုတ္ရပါမယ္။ သတိတရ ခ်ီးက်ဴးရပါမယ္။ မ်ိဳးဆက္သစ္အဆက္ဆက္ဆီ လက္ဆင့္ကမ္း ရပါမယ္။ ဒါမွပဲ အဲဒီသူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို သိတတ္ရာက်ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ေနာက္က မ်ိဳးဆက္ေတြအေပၚလည္း တာ၀န္ေက်ရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အာဇာနည္ေန႔ဟာ.. အာဇာနည္ ေတြဟာ သမိုင္းေၾကာင္းတခုအျဖစ္ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အေရးၾကီးရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္…။ အာဇာနည္ျမတ္.. မေမ့အပ္။

ေမျငိမ္း(ဇူလိုင္၁၈)

နက္ျဖန္ ၁၉ဇူလိုင္မွာ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမမ်ားနဲ႔အတူ ဘေလာ့မွာ စာမတင္ဘဲ ဘာမွ မလႈပ္ရွားဘဲ အာဇာနည္ၾကီးေတြကို တိတ္ဆိတ္စြာ အေလးျပဳပါမယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ က်ဆံုးေလျပီးေသာ အာဇာနည္အေပါင္းအား အေလးျပဳ ။




Jul 17, 2007

အာဇာနည္ေန႔အလြမ္း

၁၉၈၈ မတိုင္ခင္က…
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ ေနျမင့္တဲ့အထိ တအိမ္လံုး အိပ္ေနက်။
အေဖက ရံုးသမား... အေမက ေက်ာင္းဆရာမ..
က်မတို႔တေတြက ေက်ာင္းသမားေတြမို႔ ပိတ္ရက္ေတြက
တကယ္ အနားယူတဲ့ ေန႔ေတြပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ အာဇာနည္ေန႔ပိတ္ရက္မွာေတာ့ …
ႏွစ္လနာရီ… အခါရာသီ ေရြ႕ေပမဲ့ ..
အာဇာနည္ေန႔ကိုျဖင့္.. မေမ့သင့္ပါသေလ…
ဆိုတဲ့ အဆိုေတာ္ ေဒၚေမလွျမိဳင္ရဲ႕သီခ်င္းနဲ႔ မနက္ ၇နာရီမွာ ႏိုးရျပီ။
အေဖက ညကတည္းက ေျပာျပထားျပီးသားေလ။
အာဇာနည္ေန႔မွာ မနက္ေစာၾကီး ထ ရမယ္။
လုပ္စရာရွိတာေတြ ေစာေစာလုပ္ထားရမယ္…တဲ့ ။
မနက္ ၁၀နာရီခြဲဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု အိမ္ေရွ႕၀ရံတာမွာ ေရာက္ေနျပီ။

က်မတို႔က ေရႊဘံုသာလမ္း(မဂိုလမ္း)ေအာက္လမ္းမွာ ေနတာပါ။ က်မတို႔တိုက္က ေရႊဘံုသာလမ္းရဲ႕အဆံုးမွာ ရွိျပီးေတာ့ ကမ္းနားလမ္းမၾကီးဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ထားတာ။ က်မတို႔အိမ္က ေလးထပ္တိုက္ရဲ႕ အေပၚဆံုး ထပ္။ က်မတို႔အိမ္ ၀ရံတာက လွမ္းၾကည့္ရင္ ရန္ကုန္ျမစ္ၾကီးနဲ႔ တဘက္ကမ္းက ဒလျမိဳ႕နယ္ေလးကို လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ကမ္းနားလမ္းမၾကီးေဘးမွာေတာ့ ဆိပ္ကမ္းက ကုန္တင္ရထားတြဲေတြ သြားတဲ့ ရထားလမ္းကေလး ရွိပါတယ္။

အာဇာနည္ေန႔မွာေတာ့ မနက္၁၀နာရီခြဲဆိုရင္ က်မတို႔ တတိုက္လံုးက လူေတြအားလံုး ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ ၀ရံတာ ေလးေတြမွာ အသီးသီးေနရာယူထားပါျပီ။ အဲဒီေန႔မွာ.. ေမေမက အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာ ၀ရံတာေဘးဘက္ ေဘာင္ေပၚမွာ ပန္းအိုးထိုးထားပါတယ္။ တျခား အခန္းေတြကေတာ့ အလံေလးေတြ ကိုယ္စီ တိုင္၀က္ လႊင့္လို႔။
က်မတို႔ အိမ္ကေတာ့ အေဖက မဆလ အလံကို အသိအမွတ္မျပဳဘူးဆိုလို႔ အလံ မရွိပါ။

၁၀နာရီ၃၇မိနစ္ဆိုရင္ေတာ့ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲမွာ ဆိုက္ကပ္ထားတဲ့ သေဘၤာေတြက ဥၾသ စဆြဲပါေတာ့တယ္။
တခ်ိန္ထဲမွာပဲ လမ္းေပၚမွာသြားေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကားေတြက ရပ္လိုက္ျပီး ကားဟြန္းေတြ အရွည္ၾကီး တီးပါတယ္။ (အစအဆံုး တစ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမယ္ ထင္ပါတယ္) လမ္းေလွ်ာက္လက္စ လူေတြက ေရာက္တဲ့ ေနရာမွာ ရပ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က အေလးပါ ျပဳပါေသးတယ္။ က်မတို႔ တမိသားစုလံုးလဲ ျငိမ္ျပီး အေလးျပဳရပါတယ္။ က်မတို႔ တတိုက္လံုး.. ျပီးေတာ့ တလမ္းလံုး … မ်က္ေစ့တဆံုး.. အားလံုးျငိမ္… လို႔။ က်မအဖြား အသက္၇၀ ကေတာ့ ႏွစ္စဥ္ ၀တၱရားမပ်က္ အဲဒီအခ်ိန္ဆို.. သူ႔ပခံုးေပၚက မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါနဲ႔
မ်က္ရည္ေတြ တို႔သုတ္ျမဲ။ က်မ ကိုယ္တိုင္လည္း ေတာ္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေလးတည္းက အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ၾကက္သီးထ တတ္ခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ ငိုခ်င္ေနခဲ့တာ။ အဖြားနဲ႔ အေဖ ေျပာျပထားလို႔ ေကာင္းေကာင္း သိထားတဲ့ အာဇာနည္ၾကီးေတြကို သတိရ လြမ္းတ ႏွေမ်ာစိတ္ နဲ႔ ငိုခ်င္ေနတတ္ခဲ့တာ။

ဥၾသသံေတြ ရပ္သြားတာေတာင္ က်မတို႔ရဲ႕ ငိုင္ေတြ ျငိမ္သက္ေနမႈက ျပန္လည္ အသက္မ၀င္ႏိုင္ေသးဘဲ ရွိေန တတ္ျမဲ။ ျပီးလွ်င္ေတာ့ အေဖက ဦးေဆာင္ျပီး က်မတို႔ မိသားစု အာဇာနည္ကုန္းကို သြားတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက လူေတြ သိပ္မ်ားတာပဲ။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က လာၾကတာပါ။ က်မတို႔ေတြ စနစ္တက် တန္းစီၾကပါတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အုတ္ဂူေတြေရွ႕မွာ စနစ္တက် တန္းစီျပီး ပန္းစည္းကေလးေတြ ခ်ျပီး က်မတို႔ အေလးျပဳၾကပါတယ္။ အေလးျပဳျပီးရင္ေတာ့ တာ၀ါလိန္းလမ္း (ခု-ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ျပတိုက္လမ္း)က ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္ကို သြားၾကပါတယ္။ တခါတေလ အဲဒီမွာ လူမ်ားလြန္း တန္းစီရလြန္းလို႔ ေဖေဖက ေရႊတိဂံု ဘုရား ဘက္ပဲ ဦးတည္ပါတယ္။

အိမ္ကို ညေနေစာင္းျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ၀ရံတာမွာ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ထိုင္ရင္း အဖြားေျပာျပတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းေတြ နားေထာင္ရပါတယ္။ က်မ အဖြားက သူတို႔ ပုသိမ္ ေက်ာင္းကုန္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေရာက္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးစဥ္က အေၾကာင္းေတြ.. အဖြားတို႔ ေအာ္ငိုၾကရတာေတြကို က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ၀ိုင္းဖြဲ႔ နားေထာင္ၾကရတာ.. ခဏခဏ။

ည.. ၈နာရီ သတင္းအျပီးဆိုရင္ေတာ့ ေရဒီယိုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မိန္႔ခြန္းေတြ လႊင့္ေပးတာကို တအိမ္လံုး ျငိမ္ျပီး နားေထာင္ၾကပါတယ္။ သိပ္မသဲကြဲလို႔ နားမရွင္းရင္ အေဖက ျပန္ရွင္းျပေပးပါတယ္။ ေရဒီယိုက လႊင့္ျပီးသြားေပမဲ့
က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစုရဲ႕ အေမးေတြ ကေတာ့ မျပီးႏိုင္ေသး။ အေဖ့မွာ ဆက္ျပီး ေျဖေနရတတ္ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းကတည္းက အေဖက ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းကို ေျပာရင္း ဦးေန၀င္းရဲ႕ အတၱၾကီးတာေတြ၊ မသမာမႈေတြ၊ တိုင္းျပည္အေပၚ ေစတနာနည္းပါးမႈေတြနဲ႔ တြဲေျပာျပေနက်။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ က်မတို႔ ႏွလံုးသားထဲမွာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေနရာယူခဲ့တာပါ။ အဲလိုပဲ အာဇာနည္ၾကီးေတြရဲ႕ တိုင္းျပည္အတြက္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံမႈေတြ၊ သတၱိ ဗ်တၱိေတြ၊ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ေတြကို ျမတ္ႏိုးရေကာင္းမွန္း ေလးစား အားက် ရ ေကာင္းမွန္း သိခဲ့တာပါ။ မြန္ျမတ္တဲ့ ျမင့္ျမတ္ တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ ဒီလိုရွိရမွာပါလားလို႔ သိတတ္ ျမင္တတ္ခဲ့တာပါ။

ခုေတာ့.. က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တကြ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ၾကိဳးပမ္းခဲ့ဖူးသူေတြရဲ႕ သမိုင္းကို တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ လုပ္ၾကံတာကို ခံေနရျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသမိုင္းမွာ အေရးပါ လွတဲ့သူေတြကို စစ္အစိုးရက ေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္
ေသေသခ်ာခ်ာကို လုပ္ေနတာပါပဲ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေတြကို ပိုက္ဆံေတြေပၚကေန ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္တာက စလို႔ ေက်ာင္းေတြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း မသင္ရ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း မေျပာရ။ စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္းမေရးရ.. ဆိုတာေတြ လုပ္လာ ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမိသားစုအေၾကာင္း ေရးျပီး စာအုပ္ထုတ္တဲ့ စာေရးဆရာ သန္း၀င္းလိႈင္ ဟာ
၂၀၀၀ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ ေထာင္ဒဏ္ ၇ႏွစ္ အျပစ္ေပးခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲလိုပဲ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ လည္း တြံေတးျမိဳ႔က ဆရာဦးေအာင္ေဖဟာ က်ဴရွင္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း ေျပာျပျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုကို အေလးျပဳတာေၾကာင့္ ခုထိ ေထာင္က်ခံေနရတာပါ။ ဒါေတြဟာ စစ္အစိုးရရဲ႕ သိပ္ကို ပက္စက္တဲ့ ရုပ္ဆိုးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြပါပဲ။

သူတို႔ဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အထင္ကရ သမိုင္းကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၆၀တုန္းက ဂဠဳန္ဦးေစာက ရာထူးအာဏာအတြက္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ကို လုပ္ၾကံခဲ့တဲ့ အတြက္ သမိုင္းမွာ သားစဥ္ေျမးဆက္ ရုပ္ဆိုးခဲ့ပါျပီ။ သားသမီး ေျမးျမစ္ထိေအာင္ သိမ္ငယ္ခဲ့ရပါျပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေတာ့ လူသာ က်ဆံုးသြားခဲ့ေပမဲ့ နာမည္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကေတာ့ ပိုေတာင္ ေတာက္ပလာခဲ့ပါတယ္။ အခု စစ္အစိုးရရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ဖခင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ေက်းဇူးကို လုပ္ၾကံဖို႔ ၾကိဳးစားေနပါျပီ။ သူတို႔သမိုင္း ကေတာ့ျဖင့္ ခု မေသခင္မွာေတာင္ အေတာ္ပုပ္ပြေနပါျပီ။

သူတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ဘာေၾကာင့္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ခ်င္ရသလဲ..။
က်မေတြးၾကည့္တာေတာ့ ....
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ေသသည့္ထိ ဂုဏ္သိကၡာတန္ဖိုး အလြန္ျမင့္မားခဲ့သူ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ဟာလည္း ဂုဏ္သေရ တန္ဖိုး ၾကီးျမင့္သူ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ တဦးတည္းေသာသမီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သာ
ခုထိ အသက္ထင္ရွား ရွိေသး ရင္ လက္ခေမာင္း တေျဖာင္းေျဖာင္းခတ္ျပီး ဂုဏ္ျပဳရမယ့္ သမီး..။

အင္းး သူတို႔မွာကေတာ့……………………။

က်မတို႔ကေတာ့ သူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အခန္းက႑ကို ေဖ်ာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေလေလ…
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို ပို သတိရေလေလ..။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို သူတို႔ ေဖ်ာက္ဖို႔ ေမွးမွိန္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေလေလ..
အန္တီစုရဲ႕ အေရာင္အ၀ါ ဂုဏ္က်က္သေရက ပိုျပီး ေတာက္ပ-လာေလေလ…။
အေမွာင္ထုနဲ႔ ယွဥ္လို႔ ပိုလင္းတဲ့ လမင္းလို.. ၾကယ္စင္လို…။

ေမျငိမ္း (ဇူလိုင္၁၇)


Jul 14, 2007

ေတာသူ

အခုအခ်ိန္မွာ... က်မတို႔ ႏိုင္ငံထဲမွာ စား၀တ္ေနေရးက အစ အသိပညာ ဗဟုသုတ အဆံုး ငတ္မြတ္ ေနရတာ ေတြ ပို ပို ၾကားလာ ရေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္ ငတ္မြတ္ခဲ့ဖူးတုန္းက ခံစားရဖူးတဲ့ စိတ္က်အနာကို ျပန္ ျပန္ သတိရပါတယ္။ အဲသည္တုန္းက ၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတာ ျပန္အဖြင့္.. ၁၉၉၉ မွာ လြဲမွား တင္းက်ပ္တဲ့ ေက်ာင္းစည္းကမ္းေတြ၊ စာေမးပြဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ခိုးခ်ေျဖတာကို အေရးမယူရဘူး လို႔ ဆရာေတြကို အမိန္႔ေပးတာေတြ၊ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးကို အက်ယ္မသင္ရ.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေၾကာင္း မေျပာရ.. ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရးအေၾကာင္း မခ်ီးမြမ္းရ.. ေက်ာင္းစာက လြဲလို႔ အျပင္ဗဟုသုတ မေျပာရ.. ဆိုတာေတြထဲမွာ က်မ အသက္ရွဴ က်ပ္ က်ပ္လာတာ။ လြတ္လပ္မႈကို ငတ္ ငတ္ လာတာ...။

ကိုယ္က စာေတြဖတ္ေတာ့ ကိုယ့္ႏို္င္ငံျပင္ပက လူငယ္ေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ.. လင္းပြင့္ခြင့္ရမႈေတြကို ၾကည့္ျပီး ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္။ ကိုယ့္ဆီက ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာမွာေတာ့ အဘက္ဘက္က ပိတ္ဆို႔။ အခြင့္အလမ္း ဆိုတာ စာထဲမွာသာ ေတြ႔ရတဲ့ စကားလံုးမွ်သာ။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္မွာ။ လူငယ္ေတြခမ်ာ လူတန္းစား ကြာဟမႈကို ေတာ္ေတာ္ ျမင္သာထင္သာ ခံစားရရွာတာ။ ဒါေတြကို က်မ မၾကည့္ရက္ႏိုင္ေတာ့။ နိမ့္ပါးရွာတဲ့ လူငယ္ေတြကိုယ္စား မခံစားႏိုင္ေတာ့။

အဲဒီမွာ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ လူတန္းစား ကြာျခားမႈ ဘယ္ေလာက္မွ မရွိႏို္င္တဲ့.. ငတ္ျခင္းကိုေတာင္မွ ေကာင္းေကာင္း မခံစားတတ္တဲ့ နယ္ျမိဳ႕ေလးေတြဆီမွာဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနႏိုင္မယ္လို႔ က်မ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ .. က်မနဲ႔ ရင္းႏွီးျပီးသားျဖစ္တဲ့၊ ေတာင္ေတြ ေတာေတြ လွ်ဳိေတြ စိမ့္စမ္းေတြြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့၊ က်မခ်စ္တဲ့ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ဆီကို ထြက္ေျပးခဲ့ျပီး..... ခု ဒီ ၀တၳဳေလးကို ၂၀၀၀ႏွစ္ဦးမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စိစစ္ေရးက အတန္တန္ စိစစ္၊ ျဖတ္ေတာက္၊ ျပင္ဆင္ခိုင္းတာေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရျပီး ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာ က်ကာမွပဲ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၁ မွာ ဥတၱရလမင္း စာအုပ္တိုက္က ထုတ္တဲ့ ခံစားသူအၾကိဳက္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာပါ ေဖာ္ျပခံရပါတယ္။ အခု အဲဒီ ၀တၳဳေလး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။



ေတာသူ

ခုတေလာ ၾကည့္မွန္မွာ အသားညိဳညိဳ မ်က္ႏွာၿပဲၿပဲႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ၾကည့္ကာ “ေတာသူ” ဟု အံႀကိတ္ၿပီး ခဏခဏ ေျပာမိေလသည္။ ၾကည့္ေလ... လတ္္္ဆတ္ေသာ ေလကိုရွဴ၊ လတ္္္ဆတ္ေသာ အသီးအရြက္တို႔ကုိ စား၊ လတ္ဆတ္ေသာ ျမင္ကြင္းတို႔ကို ၾကည့္၊ ေနေရာင္ႏွင့္ မိုးစက္တို႔သည္ပင္ က်မထံပါးမွာ ထူးထူးကဲကဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခံစားရေလေတာ့ ထိုလတ္ဆတ္မႈမ်ားကို စားသုံးခြင့္ရေသာ က်မက အသားေတြက ၫိဳ၊ ခႏၶာကိုယ္ကပင္ ၀ၿဖိဳး တုတ္ခိုင္လွ်က္၊ တကယ့္ကို ကိုယ့္ကုိုယ္ကို “ကင္ပြန္းတပ္” ထားသလို၊ က်မက ေတာသူမႀကီးလို လန္းဆန္း စိုုုုေျပေနသည္ဟုပင္ ထင္၏။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ႏွလုံးတို႔မွာလည္း လန္္္းဆန္း ၾကည္လင္လွ်က္၊ ဘယ္လို ေလာဘမွလည္း ရွိမေနေတာ့ၿပီဟု ယုံခ်င္သည္။

အဲဒါဟာ အမွန္ပဲလား…။ ၿပီးေတာ့… အဲဒါဟာ အဆိုးလား၊ အေကာင္းလား။ ကိုယ္တုိင္လည္း ေ၀ခြဲမရပါ။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီလို “ေတာသူ
ဘ၀မွာ က်မ ဘာကိုမဆို ေမ့ခ်င္ဟန္ ေဆာင္ေနလို႔ ရတာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

က်မရဲ့ ေရွ႕မွာ ပင္ကူအိမ္ေတြ ဖုံးလႊမ္းေနေသာ ျမင္ကြင္းတို႔ ရွိသည္။ ထိုအခါ ေရွ႕၀န္းက်င္ကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ ဟိုဘက္ဆီကလည္း က်မကို ျမင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဟု ထင္ခ်င္သည္။ ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့လည္း ၀ိုးတ၀ါး သာ။ တကယ္ဆို တုိုးထြက္ ေဖါက္၀င္သြားဖို႔လည္း အလြယ္ကေလးပဲ။ သို႔ေပမဲ့ ခုအတိုင္းပဲ ေနခ်င္သည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ မပတ္သက္သလို ဟန္ေဆာင္ ေက်ာခိုင္းထား၍ ရသည္။ ၿပီးေတာ့ တိတ္တဆိတ္ ႀကိတ္ ငို ႏိုင္သည္။ ဟိုတဘက္က ျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္ရရက္ႏွင့္ တိတ္တခိုး ပုန္းခိုရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာလည္း ေကာင္း သည္။ တခါတခါ က်မ ခင္ပြန္းက က်မကို ေတာခိုေနတာဟုပင္ စြပ္စြဲ တတ္ေသးသည္။


က်မရဲ့ အိမ္ခန္းကေလးေရွ႕မွာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ စိုက္ပ်ဳိးထားသည့္ အပင္က်ဳိးက်ဲေလးေတြ ျပည့္ေနသည့္ ေျမကြက္လပ္ေလး ရွိသည္။ ဒန္႔သလြန္ပင္ပ်ဳိေလးေတြက အရြက္ဖားဖား ေ၀မယ္မွ မႀကံခင္ အပြင့္ေတြ ေ၀၏။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အလိုလို ေပၚလာေသာ ေလးကၽြန္းၾကာခိုင္ ႏွင့္ ႏွင္းပန္းရုံေတြ၊ ေတာႏွင္းဆီ၊ ေတာစံပယ္ေတြ။ အရင္ အဆက္ဆက္လူေတြ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ေသာ မ်ဳိးေစ့ အႂကြင္းအက်န္မ်ား ျဖစ္လိမ့္မည္။ အေဟာင္း..အႂကြင္းအက်န္ေပမဲ့ ေပါင္းသင္ ေရေလာင္း မြမ္းမံလိုက္ေတာ့လည္း အသစ္ေတြ လန္းပြင့္ လာတာပဲ။ အိမ္အတက္အဆင္း ေလွခါးနံေဘးမွာေတာ့ Morning Glory ပန္းေတြက ေဖြးလႈပ္လို႔။ က်မစိတ္ထဲ ပန္းေတြကို ၾကည့္ရတာ အသက္ရွဴ ၀ သည္။ ရင္ေအးသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမာင္က က်မကို အိမ္ေရွ႔မွာ ပန္းေတာအုပ္ကေလး ျဖစ္ေအာင္ကို ဖန္တီးေပးဦးမွာ တဲ့။ ဒါဆို က်မ ေပ်ာ္ရၿပီလား။

က်မကေတာ့ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြရဲ့ အရိပ္ေအာက္မွာ ဘာကိုမွ မျမင္ရေအာင္ ပုန္းခိုလို႔ ရရင္ ေတာ္ၿပီ။ အနည္းဆုံးကေတာ့ စိတ္ထဲ ေအးျမ လုံၿခဳံ၏။ တခါတခါ ေမာင့္ပန္းေတာအုပ္ကေလးႏွင့္ပင္ မလုံေလာက္ ေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရလွ်င္ေတာ့ အိမ္၀င္းႏွင့္ မေ၀းလွေသာ ေနရာမွာ ကိုယ့္ကို အုပ္မိုး ငုံ႕ၾကည့္ေနသလို ရွိေသာ ေတာင္၀ိုင္းဆီက ေတာအုပ္ပ်ပ်ေတြဆီကိုပဲ အားကိုးတႀကီး ၾကည့္ရျပန္သည္။


တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ခဏခဏပင္ က်မက အဲဒီ ေတာင္ၫိိိဳ ေတာင္၀ိုင္းဆီ လွမ္းေမွ်ာ္ရင္း “မုန္းတယ္” ဆိုတာကို တီးတုိး တုိင္တည္ ရင္ဖြင့္ရတာပါပဲ။
မုန္းတယ္။
အခ်စ္၀တၳဳေတြကို မုန္းတယ္။
အၿပဳံးေတြကို မုန္းတယ္။
ကေဖးဆိုင္ ယဥ္ေက်းမႈကို မုန္းတယ္။
ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းကို မုန္းတယ္။
အမ်ဳိးအမည္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အႏုပညာ ဆိုတာေတြကို မုန္းတယ္။
မ်က္လုံးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မုန္းတယ္။
ဘ၀ ဆိုတာႀကီးကိုလဲ မုန္းတယ္။
(ဒါျဖင့္ က်မက စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေနတာ မဟုတ္ဘူူူးတဲ့လား) တကယ္က ကိုယ္တိုင္လည္း ေဒါသသင့္ေနသူ။ ေပါက္ကြဲ ေဒါသေရာ၊ ၿမိဳသိ္ပ္ ဆုတ္နစ္ ေဒါသေရာ။ ကိုယ္ထဲမွာ ပီတိဆိုတာပင္ ရွိတတ္ေသးရဲ့လား မသိ။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ပင္ ႏွလုံးတို႔ က်ဳံ႕၀င္ကာ …..
ကာလတစ္ခုမွာေတာ့ က်မက အိမ္ေရွ႔ဆီက ခေရပင္ေလးရဲ့ အေခါင္းေပါက္ ေသးေသးေလးထဲမွာ ခဲရာခဲဆစ္ ပုန္းခိုတြယ္ကပ္ ေနေသာ မႈိပြင့္ကေလး ျဖစ္သြားတတ္ျပန္သည္။

မႈိပြင့္ကေလးဆိုေတာ့လည္း ထိလြယ္ ရွလြယ္ ေၾကမြလြယ္ျပန္သည္။ အကာအကြယ္ယူဖို႔ အားေမြးေတာ့ ၀န္းက်င္ မွာ ကေလးေတြကိုပဲ အားကိုးတႀကီး ရွာေတြ႔သည္။ သူတို႔ကို သင္ၾကားေပးဖို႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ဆိုတာ က်မ အတြက္ေတာ့ စိတ္သက္သာရာ ရစရာ သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းလည္း ျဖစ္သည္ေလ။

ကေလးေတြကိုသင္ဖို႔ ၀တၳဳရွည္သင္ရိုးအတြက္္္ စာအုပ္ေတြရွာ၊ နာနာဖတ္။ “ဂႏၱ၀င္စာေပစာတမ္းမ်ား၊ အတၳဳပတၱိစာေပစာတမ္း၊ ရသစာေပအဖြင့္ ႏွင့္ နိဒါန္း၊ ဓါး သံလ်က္ ႏွင့္ ပန္းပြင့္၊ ၾကာပန္းေရစင္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္၍ ေရးခ်င္ေသာ၀တၳဳမ်ား၊ Modern Literary Theory မ်ား၊ စာေပေရးရာ ေဆာင္းပါးမ်ား” ဒါပဲလား။ ဒါနဲ႔ပဲ လုံေလာက္ၿပီလား။ က်မ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ထိတိုင္ စာဖတ္ခဲ့သမွ်ေသာ အေတြ႔အႀကဳံမ်ား။ အမ်ားၾကီးျဖန္႔ေ၀ႏိုင္မည္..။ေသခ်ာတာကေတာ့ ကေလးမ်ားအတြက္ အဆိ္ပ္ေတာ့ မသင့္ေစရပါ။

သူတို႔တေတြကို အမ်ားႀကီး ေပးခ်င္သည္။ ယူၾကမွာလား။ တံခါးတို႔ကေတာ့ ပိတ္ထားၾက၏။ “တကယ္ေတာ့ ၀တၳဳဆိုတာ ဖန္တီးသူရဲ့ အသည္းႏွလုံးကို ဦးေႏွာက္နဲ႔ စီျခယ္ မြမ္းမံ ျပထားတာပါ”။ “ဆရာမတို႔က သူတို႔ အသည္း ႏွလုံးရဲ့ အေရာင္၊ အနံ႔၊ အရသာကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၾကမွာ၊ ၿပီးမွ ကိုယ္သိဖူးတဲ့ ကိုယ္ ေလ့လာထားတဲ့ ေပတံေတြနဲ႔ သူ႔ဆီက နည္းပညာ ဆိုတာကို ရွာရမွာ။ ဆရာမကေတာ့ သူ႔ႏွလုံးသားကို ရွာဖို႔ပဲ ပို စိတ္၀င္စားတယ္။ နည္းပညာကိုေတာ့ သိပ္စိတ္မပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း သီအိုရီအရ....
” ။ က်မရဲ့ Lecture ေတြက အဲဒီ နည္းပညာပိုင္းေရာက္လွ်င္ နည္းနည္းေတာ့ ပ်င္းစရာ ေကာင္းသြားတတ္သည္ဟု ထင္သည္။

ပိတ္ထားေသာ တံခါးရြက္တို႔က ဖြင့္ရခက္၏။
က်မ သိသမွ် ခ်ျပသမွ်ထဲက ကေလးေတြက လိုသလုိ ေကာက္ယူတတ္လွ်င္ ေကာင္းမည္။ တခါတေလေတာ့ ပုံေသကားခ် နည္းစနစ္ေတြကို မသိခ်င္ဟန္ ေဆာင္ခ်င္သည္။ အသက္ရွဴ မ၀ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ထိုအခါ က်မက ေတာအုပ္ကေလးေတြဆီ ျပန္ေျပးရ၏။ ၿပီးမွ ခပ္တိုးတိုး ရင္ဖြင့္ရသည္။ မုန္းလိုက္တာ………။

ပင့္ကူမွ်င္ အထပ္ထပ္ေတြရဲ့ တဘက္မွာ တံခါးရြက္တို႔ အလုံးစုံပြင့္ေနေသာ ကမၻာတျခမ္းကို လွမ္းေတြ႔ရ သည္။ အဲဒီမွာ ေနေရာင္ေတြ လင္းပြင့္ ၿပိဳးျပက္ ၊ ပန္းေတြ စုံညီပြင့္၊ ၿပဳံးရယ္ရႊင္ပ် လြတ္လပ္ခိုင္မာ မ်က္ႏွာေတြႏွင့္ ။


တန္ဖိုးမရွိေသာ ျငင္းခုန္သံမ်ားလည္း မရွိ။ စာမ်က္ႏွာ ျဖဳန္းတီးမႈေတြ မရွိ။ တီထြင္ႀကံဆခြင့္မ်ားသာ ရွိေလသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ က်မရဲ့ ၾကိတ္မွိတ္ တို႔သုတ္ရေသာ မ်က္ရည္မ်ားတို႔ကျဖင့္ ပူေလာင္ၾကေလသည္။
က်မ ဘာကို လိုခ်င္ေနတာလဲဟင္….။

လိုခ်င္တာေတြကေတာ့ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ လြတ္လပ္ေသာ ၿမိိဳ႔ျပတစ္ခု၊ ၿပီးေတာ့ ေအးခ်မ္း ဆိတ္ၿငိမ္ ရဦးမည္။ မနာလို ၀န္တိုျခင္းေတြလည္း မရွိရ။ ေလွခါးထစ္ေတြကိုေတာ့ လိုခ်င္သည္။ ဟိုး…. မိုးအျမင့္ထိ ျမင့္ပေစ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့.... က်မရဲ့ ခ်ဳိင့္၀ွမ္းထဲမွာ ေတာအုပ္တို႔သာ အထပ္ထပ္ ရွိေလသည္။


------

တကယ္က်ေတာ့ျဖင့္ ေမာင့္ရဲ့ ေက်းလက္ေတာအုပ္ကေလးထဲမွာလည္း က်မ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါ။ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုလည္း ေတာသူလို႔ ညာယူလို႔ မရ။ က်မ မ်က္လုံးမ်ားကို ဖုံးကြယ္ထားလုိ႔မွ မရဘဲ။ က်မက လတ္ဆတ္ေသာ ေလကို၊ တသြင္သြင္ စီးေသာ ေခ်ာင္းေရကို၊ ေ၀ဆာေသာ ပန္းေတြကို၊ သာယာစြာေသာ ေက်းငွက္သံတို႔ကိုသာ ခ်စ္ခဲ့ တာပါပဲ။ ရိုးအ ေသာ္လည္း မရိုးသားၾကေသာ၊ ေလာဘနည္းၿပီး ပ်င္းရိေသာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထက္ သူတစ္ပါးကိစၥကို ပိုစိတ္၀င္စားကာ အဆိုးျမင္ လြယ္ေသာ၊ ရ႔ႊံႏြံရနံ႔ ထူေျပာလ်က္မွ ဟန္မ်ားလွေသာ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးကို တကယ္မွာေတာ့ က်မ မခ်စ္ႏို္င္ခဲ့ပါ။ ဒါျဖင့္ ေအးခ်မ္း ရိုးသားျခင္းႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္ျခင္းကို က်မ အတူတြဲ မရႏိုင္ေတာ့ၿပီ ထင္သည္။

ထိုအခါ… ကြန္ပ်ဴတာရဲ့ ႂကြက္ကေလးကို ကိုင္ရင္း ေဖ်ာက္ခ်င္ရာရာ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ခဏခဏ Auto- hide လုပ္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကုိလည္း အဲလို ခဏခဏ ပုန္းပစ္လို႔ ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟု စိတ္ေျဖျဖစ္ျပန္ သည္္။

ကဲ… က်မ ကိုယ္တိုင္ကေရာ မညံ့ပါလား…။ ရင္ဆိုင္ျခင္းထက္ ေရွာင္ေျပး ပုန္းခုိျခင္းကိုပဲ ေရြး ေရြး ေနရတာ။ ၿပီးေတာ့ တေလာကလုံးက ကိုယ့္ကို နားလည္ လက္ခံ ေစခ်င္ၾကတာတဲ့။ ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ျဖင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ နားမလည္သူ။


-------

တခါက က်မ ျမတ္ႏိုးသည့္ အႏုပညာရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္က အသုဘပြဲတစ္ခုကုိ ခ်ည္ေစာင္ၾကားႀကီး တစ္ထည္ ၿခဳံကာ တက္ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ သူက စြယ္စုံရ အႏုပညာရွင္။ ေနပူပူ၊ လူထူထူထဲ သူ႔ကို ၾကည့္ ကာ လူတခ်ဳိ႕က တီးတိုး ဆို၏။ ႀကိတ္ ရယ္ၾက၏။ ႏွာေခါင္း ရႈံ႕၏။ က်မကေတာ့ မရယ္မိ။ ဒါ သူ႔ လြတ္လပ္ခြင့္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွလည္း မထိခိုက္ေစပါ။ သူ႔ရဲ့လြတ္လပ္ေသာ ဖန္တီးမႈ၊ လြတ္လပ္စြာ ဖန္တီးခြင့္။

တခ်ိန္ထဲမွာ က်မ ေတြးေနသည္။ တကယ္လိုုုု႔မ်ား သူသာ အေနာက္တိုင္း တေနရာဆီက ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ အခု ရယ္ၾက၊ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကသူေတြကပဲ ‘ဒါဟာ.. ပါေဖါမင့္ အႏုပညာ (Performance Art) ’ ဟု အမည္တပ္ ၾကဦးမည္ ထင္သည္။ ခု…. ကိုယ့္ အခ်င္းခ်င္းက်ေတာ့ က်ိတ္ရယ္ၾကေလသည္။ မုန္းလိုက္တာ………။

ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မက မ်က္လုံးေတြကို မုန္းေတာ့တာ။ အႏုပညာဖန္တီးသူအတြက္ အမည္ ပညတ္ သတ္မွတ္ခ်က္ မလို။ ဆိုင္းဘုတ္ မလို ဟု က်မ ယုံသည္။ လြတ္လပ္စြာ ယုံၾကည္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသည္ ဟုလည္း ယုံသည္။

ထိုအခါ က်မ၏ အသည္းႏွလုံးဆီမွာ ဂႏၳ၀င္(Classics) မရွိ၊ ေမာ္ဒန္ အႏုပညာ(Modern Art) မရွိ။ ဘာ သတ္မွတ္ခ်က္၊ ဘာ ပုံစံ၊ ဘာ Ism မွ မရွိ။ မလိုအပ္။ တစ္ခုပဲ လိုသည္။ ရင္ထဲ၊ ဦးေႏွာက္ထဲဆီက တားမႏိုင္ ဆီးမရ၊ ပြင့္ထြက္လာေသာ ဖန္တီးလိုမႈ စစ္စစ္သာ လိုသည္ဟု က်မ ရင္ဖြင့္ခ်င္ပါသည္။


-----------

ထိုေန႔ ေန႔လယ္ခင္းမွာ ပန္းေတြ ပြင့္လွ၏။ ေလ ၿငိမ္ၿပီး ေနက လင္းလြန္းသည္။ က်မရဲ့ အိမ္္္ခန္းက်ဥ္းထဲမွာေတာ့ ေအးျမသား။ သမီးေလးက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ က်မကေတာ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ နားေထာင္ ေနသည္။ အသည္္္းကြဲေတးတစ္ပုဒ္ေပမဲ့ စကားလုံးတို႔က ဆန္းသစ္ ေလးနက္၏။ အဆိုေတာ္ လူငယ္ေလး၏ ခံစားမႈအားကိုလည္း သီခ်င္းအသံထဲမွာ ၾကားရသည္။ ညည္းတြားလိုက္၊ ေၾကကြဲလိုက္၊ နာနာ က်ည္းက်ည္း ေအာ္ဟစ္လိုုုုုက္။ သံစဥ္ေတြက မညီညာ။ အတက္အက် ျပင္းျပင္း၊ ေဘ့စ္သံ ရိုက္ခ်က္ ကလည္း ျပင္းျပင္း။ က်မ ႏွလုံးတို႔ပင္ အညီအၫြတ္ လိုက္ခုန္သည္ ထင္၏။ ခုန္ေပါက္ စီးဆင္းေသာ ေတးသြားထဲမွာ သီဆိုသူ ရဲ့ ရင္ခုန္သံ ကိုပါ ၾကားရသည္။ သမီးေလးက မႏိုး။ ၾကားေနက် ၿငိမ့္ေညာင္းသံစဥ္ မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ သမီးက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ အိပ္၏။ သမီးေလးကေရာ အဲဒါကို ဂီတလို႕ လက္ခံတယ္လား ဟင္။
ခင္ပြန္းက က်မကို ေျပာသည္။
“မင္း ဒီသီခ်င္းကို နားေထာင္လို႔ ရေသးတယ္။ ေတာသူ မျဖစ္ေသးဘူး” တဲ့။
က်မ လက္ခံ ၿပဳံးလိုက္ပါသည္။
“ဟုတ္တယ္။ ဒီ သီခ်င္းမ်ိဳးကို ႀကိဳက္တယ္” ။
သူက ေခါင္းၫိတ္ျပၿပီး
“အဲဒါကို Alternative လို႔ ေျပာၾကတာပဲ”တဲ့။
(သြားၿပီ။ စိတ္ပ်က္လိုက္တာ ကြယ္။ က်မ ခံစားေနတာ ရင္ခုန္သံ တစ္ခုကိုပါ။ ပစၥည္းတစ္ခုကုိ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ဳိးအမည္ တစ္ခုခုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။) က်မ Stop ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္မိေတာ့သည္။ ခင္ပြန္းက နားမလည္ ႏုိင္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္၏။ က်မ သက္ျပင္းသာ ရႈိက္လိုက္သည္။ သူ႔ကိုလည္း မေဆြးေႏြးခ်င္ေတာ့ပါ။ က်မ ႏွင့္ အတူရွိေနသူကို က်မႏွင့္ တသားတည္းက်ေသာ ႏွလုံးသား ရွိရမည္ဟု သတ္မွတ္ရန္္ မလြယ္ပါ။ ဒါကိုေတာ့ က်မ နားလည္ လက္ခံ ရပါလိမ့္မည္။

က်မက ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးေသာ အႏုပညာကို ကိုယ့္ဘာသာ နာမည္တပ္ျခင္းမ်ဳိး။ ဒါမွမဟုတ္ နာမည္တပ္ ၿပီး သား အႏုပညာ ပံုစံတစ္ရပ္၏ ေနာက္က လိုက္ျခင္းမ်ဳိးကုိ မႀကိဳက္။ သည္ေတာ့ က်မ တတ္ႏိုင္သမွ်ကို ေက်ာခိုင္း။ အဲဒီ ေန႔လယ္ပူပူမွာ ပန္းပင္ေတြကုိပဲ ေပါင္းသင္ ေျမဆြ ရေတာ့သည္။ ပန္းပင္ေတြ ျမင့္မားကာ က်မ ျမင္ကြင္းေတြကို ပိန္းပိတ္ ကာကြယ္ သြားမည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလုိက္မလဲ။ ပန္းပင္ေတြ ပြင့္ေ၀ႏိုင္ဖို႔ေလာက္ေတာ့ျဖင့္ က်မ ဖန္တီးႏိုင္မည္ ထင္ပါသည္။


-----------

မေန႔တေန႔ပင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေရးေသာ စာထဲက “ႏုိင္ခ်င္လို႔ အရႈံးခံတယ္” ဆိုတာေလးကို ဖတ္ၿပီး အရႈံးခံ ခဲ့တာ မ်ားၿပီး အႏိုင္မရႏုိင္လြန္းတဲ့ ဘ၀ကို ေၾကကြဲမိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ တိတ္တိတ္ေလး ရွက္ေနမိျပန္္္၏။ ခုထိ လြမ္းစရာမရွိဘဲ နာစရာမ်ားေသာ ကိုယ့္သမိုင္းကို Auto-hide လုပ္ခ်င္သည္။ (အရႈံးေပးလြန္းရာ က်မွာကို လည္း စိုးေသး၏)။ ထိုအခါ…. ပိတ္ထားသည့္ တံခါးရြက္ေတြကို နာတတ္ေသာ အနာက ထပ္နာ ျပန္သည္။

မဂ်ဴး ရဲ့ “ခ်စ္သူေရးတဲ့ က်မရဲ့ ညေတြ” ကိုလည္း ဖတ္မိျပန္သည္။ သည္ေတာ့လည္း ႏွလုံးတို႔ ဆတ္ဆတ္ တုန္ခါကာ ပင့္ကူမွ်င္ေတြကို ေယာင္ယမ္း ဆြဲဖယ္မိေတာ့မလို ျဖစ္မိေသး၏။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ က်မ၏ လက္တုိ႔က ေတာအုပ္ထဲ၌ ေနသားက်ကာ ေရၫွိအထပ္ထပ္ျဖင့္ ေလးလံ စြဲၿမဲေနခဲ့ၿပီ။ မဂ်ဴးေျပာတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ ျမင္ေယာင္ေတာ့ မ်က္ရည္ပင္ လည္ခ်င္သည္။ သို႔ေပမဲ့ အမည္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ နည္းပညာ ရွင္းလင္းခ်က္ ေတြကိုေတာ့ ေက်ာ္လႊား သြားမိသည္။ ႏွလုံးသားေတြကိုပဲ ေတြးေယာင္ကာ လြမ္းေနရတာ ေက်နပ္လွသည္။

ထိုအခါက်မွပဲ အိပ္မက္မွ လန္႔ႏုိးသူလို ေယာင္ယမ္း ထၾကည့္မိေတာ့ ပင့္ကူမွ်င္ အထပ္ထပ္ေတြရဲ့ ေနာက္မွာ ရိႏြမ္းေနသည့္ မႈိပြင့္ငယ္ငယ္ေလးကို သနားစဖြယ္ ေတြ႔ရေလသည္။

ေတာအုပ္ေတြ ေနာက္ကြယ္က စပါးပင္ေတြအၾကားမွာ က်မက သမီးေလးႏွင့္အတူ စိတ္ႏွစ္ၿပဳံးရယ္ေတာ့ ေမာင္က ၾကည္ႏူးစြာ ၿပဳံးရင္း မ်က္ရည္လည္သည္။ သူကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာရွာသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်မ မ်က္ရည္က်ေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက စပါးပင္ေတြၾကားထဲမွာသာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ သူက က်မ မ်က္ရည္ မ်ားကို နားမလည္ရွာ။ (က်မကပဲ လူေတာ္ကို မလိုခ်င္ဘဲ၊ လူေကာင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာေလ။ ဒါကို က်မ ေက်နပ္ ႏို္င္ရမည္။)

ထိုအခါ သမီးေလးကို ခပ္တင္းတင္း ေပြ႔ဖက္ရင္း အံခဲကာ ဟိုးအေ၀းႀကီးက မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္ ေတာ့ မ်က္ရည္တို႔ျဖင့္ ေ၀၀ါးကာ လက္လွမ္း မမီႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေ၀းလံလွသည္ကို ျမင္ရေလသည္။

က်မ ေက်ာခိုင္းထားတဲ့ ေနာက္ဘက္ဆီမွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပင္ စိုက္ပ်ဳိးယူခဲ့ေသာ ေတာအုပ္တို႔က ေရၫွိပင္ ေတြ၊ ပင့္ကူအိမ္ေတြ၊ အထပ္ထပ္ႏွင့္ က်မကို ဖုံးကြယ္ထားသလို နီးနီးကပ္ကပ္ ရွိေနၾကသည္။ ထို ေတာအုပ္ မ်ားကက်ေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွာပင္ ထင္ရွား ျပတ္သားလို႔။ ၿပီးေတာ့ က်မ ႏွင့္ သူတို႔ အၾကားမွာ ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ မလြယ္ေသာ အျမစ္တို႔က ေတာထ လို႔…….။



၂၀၀၀ ၊ ေမလ ၂၂
(ေရႊအျမဳေတ၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၂၀၀၀)