Jun 29, 2007

ခ်ိန္သီး

မေန႔ညက အိပ္မေပ်ာ္။
ျပည္တြင္းက အကိုတေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရာကေန
စိတ္ေတြ ေလးလံထိုင္းမႈိင္း သြားခဲ့ရတာေၾကာင့္ပါပဲ။

သူကေျပာတယ္..
ေခ်ာက္ထဲကလူေတြကို ကယ္တင္ဖို႔ဆိုရင္
အေပၚက လွမ္းဆြဲတာက အားေပ်ာ့တယ္.. မထိေရာက္ဘူး…
အဲဒီ ေခ်ာက္ထဲကလူေတြနဲ႔ တသားတည္း ရွိျပီး
အတူတူ ပခံုးထမ္းတင္ေပးမွ
ထိထိေရာက္ေရာက္ တြန္းပို႔ေပးႏိုင္မွာ.. တဲ့။

က်မ စဥ္းစားေနမိတယ္..
ေအာက္ကလဲ ပခံုးထမ္းတင္..
အေပၚကလဲ လွမ္းကူဆြဲဆိုရင္ေရာ
ပိုမေကာင္းႏိုင္ဘူးလား.. လို႔။

ေျပာျဖစ္တာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီးပါပဲ။
အတြင္းအျပင္ အယူအဆမတူတဲ့ ကိစၥေတြေပါ့။
တခ်ိဳ႕ သူ မွန္.. တခ်ိဳ႕ က်မ မွန္ ။

သူက ေျပာပါေသးတယ္။
တို႔တိုင္းျပည္မွာသင္ရိုးျပဌာန္းစာေတြ မေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။
ျပဌာန္းစာေကာင္းေကာင္း ေရးမယ့္သူေတြ မရွိတာတဲ့။
လူေတာ္ေတြ မရွိေတာ့တာ… တဲ့။

အဲ..လူေတာ္ေတြ ဘာမွ ျပဌာန္းခြင့္ ေရးခြင့္ မရတာကို ေရာ..
ဘယ္လုိ္ ေျဖရွင္းမလဲ… ဆိုေတာ့..
ရေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့.. ပို ၾကိဳးစားရမွာေပါ့ တဲ့။
အင္းးး
က်မ အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားခဲ့ဖူးတာေတြ …
ဘယ္လိုမွ မရႏိုင္လို႔ ေျခကုန္လက္ပန္း က်ခဲ့ရတာေတြ..
(ကိုယ္ရည္ေသြးတီးလံုးဆန္တာေတြ) ေျပာမျပခ်င္ေတာ့ပါ။
က်မကပဲ ညံ့ခဲ့သလား..
ျပီးေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့ လြယ္ခဲ့ေလသလား..။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့
က်မ တေယာက္တည္း ငူငူၾကီး ထိုင္ေနမိပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ကဗ်ာေတြ အမ်ားၾကီး ထိုင္ဖတ္…။
အဲဒီထဲမွာမွ… ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္က
က်မကို စိတ္သက္သာရာ ရသြားေစခဲ့ပါတယ္။




ခ်ိန္သီး
အေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔
ေခါင္းေလာင္းသံခ်ိဳ အလြမ္းေျပ
၀လံုးျဖဴျဖဴေတြ ေရးႏိုင္ဦးမလား…
ငါလည္းပဲ

ေသြးနဲ႔ကိုယ္..သားနဲ႔ကိုယ္..။

ေဟာဒီ သတၱဳသိုက္ၾကီးထဲ
လူဆိုတာ..
ကိုယ့္အခ်ိဳးအဆနဲ႔ကိုယ္ ဆင္ႏႊဲရ

ငါကေတာ့…

စိုထိုင္းဆ ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ေကာင္ပါ…။


မၾကာခဏ

လူခ်င္းမွား ႏႈတ္ဆက္ၾက…

အခ်စ္ေရ.. လူေတြက
စားသံုးသင့္တဲ့ အာဟာရကို

မေရြးခ်ယ္တတ္ၾကဘူး..။

အေရးၾကီးတာက
ဘယ္လိုအရာေတြ မ်ိဳခ်ခဲ့သလဲ…
ဘယ္လိုစက္ရံု တည္ေဆာက္ခဲ့သလဲ..
ဘယ္လိုရာသီဥတုမွာ ေနထိုင္ခဲ့သလဲ..။

ညလယ္မိုး
(၁၉၉၅ ဇူလိုင္လ-စက္မႈတကၠသိုလ္ထဲမွာ ထုတ္ခဲ့တဲ့
အေမေမွ်ာ္တဲ့မိုး ကဗ်ာစာအုပ္ထဲကပါပဲ..)


ညလယ္မိုးရဲ႕ ေမးခြန္းေတြ ေျဖအျပီး..
ေရွ႕ေလွ်ာက္ကိုယ့္သမိုင္းေလး ဒီ့ထက္ပိုလွေအာင္
ၾကိဳးစားေရးမွပဲလို႔ ေတြးမိျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
က်မ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ အိပ္ယာ၀င္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အျပင္မွာေတာ့ ညအေမွာင္ေတာင္
အေရာင္ေဖ်ာ့လာေနျပီ။
အေရွ႕ဆီမွာ ေရာင္နီလည္း လင္းလုလာျပီ..
အင္းးး အခ်ိန္ကလည္း မနက္ ၃နာရီခြဲေလ..။

ေမျငိမ္း(ဇြန္၂၉)




Jun 27, 2007

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမုိး

ကိုေစးထူးရဲ႕ ေမြးေက်းဇူး ပို႔စ္ကို ဖတ္အျပီးမွာ
က်မ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့..
အေမလြမ္းကဗ်ာရွည္တပုဒ္ကို သတိရသြားပါတယ္။
စက္မႈတကၠသိုလ္က ကဗ်ာသမားတေယာက္ျဖစ္တဲ့
ေမာင္နႏၵေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ။
အေမေမွ်ာ္တဲ့မိုး စာအုပ္ထဲကပါပဲ။
မွ်ေ၀ခံစားၾကဖို႔ပါ…။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမုိး


ဓါတ္ႀကိဳးေပၚမွာ…
ငါ့ကို..
ငွက္ကေလးေတြ ၾကည့္ေနပုံက
ငါ့အလြမ္းကို ဓါတ္ႀကိဳးထဲ
ဆြဲေခၚသြား…။

ငွက္ကေလးရဲ့
ငါမလြမ္းခ်င္ပါဘူး…
အဲဒီ ဓါတ္ႀကိဳးေတြကတဆင့္
ငါ့စိတ္ေတြကုိ တြန္းကန္
ငါ့အလြမ္းငါ ျငင္းဆန္သလုိနဲ႔
ငါ့ဘ၀ငါ… ေနာက္ျပန္စီးမိေပါ့ ။ ။

မတုန္လွႈပ္လုိက္ပါနဲ့
ငါလည္းပဲ
ၾကဳိးတစ္ေခ်ာင္းထဲက
ဖုိဓါတ္လွ်ပ္စစ္ တစ္ခုရယ္ပါ..
တစ္ကုိယ္ေရ အထီးက်န္ဆန္လုိ႔မုိ႔
ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကုိယ္ ပူေလာင္
စီးဆင္းလာတဲ့ ေကာင္ပါ … ။

မလြမ္းခ်င္ပါဘူး … ငွက္ကေလးရဲ႔
အေမက..ရုိးတယ္ ၊ လွတယ္
ေနာက္ျပီး .. အ တယ္..
မိရုိးဖလာ ေတာင္သူအတတ္နဲ႔
သူ့႔ဘ၀သူ စာလုံးေပါင္းဖတ္ႏုိင္လည္း
မုိးကုိေတာ့ အျမဲ သူ ေမွ်ာ္
ေၾသာ္..ငါဟာ မုိးေရလား…
သူ႔သား ငါဟာ..
မုိးေရျဖစ္မယ့္ တိမ္တုိက္လား…
အေငြ႔ပ်ံလုိ႔ ေကာင္းဆဲ
အေမ ေမွ်ာ္လွေရာ႔မယ္…။

ငယ္ငယ္က
ထြန္ေရးေျဖာင့္ေအာင္ မထြန္တတ္ခဲ့
ဒါ႔ေၾကာင့္မ်ား ငါဘ၀
ရုပ္ဆုိး ေကာက္ေကြ႔ေန ထင္ရဲ့…
အေမ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္..။

မလြမ္းခ်င္ပါဘူး ငွက္ကေလးရဲ့..
ရုတ္တရက္ ကားဟြန္းသံ
လယ္ကန္သင္းေပၚ ျဖတ္ပ်ံသြား
ငါ ေျခေထာက္ငါ ငုံ႔ ၾကည့္မိတယ္
အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ဖိနပ္ကေလး
ဟုိး..အေ၀းမွာ က်န္ခဲ့ျပီ…
(ျဖစ္ကုိျဖစ္ရမယ္)ဆုိတဲ့
ငါေျခရာေတြလည္း က်န္ခဲ့ျပီ…
(ဘာမွ မဟုတ္ေသးပါလား)
ဒါကိုပဲ မၾကာခဏ ေထြးထုတ္ေနမိေတာ့
မွတ္ပုံတင္ထဲက
ငါ့ဓါတ္ပုံ မွိန္ဖ်ဖ်လည္း က်န္ခဲ့ျပီ..။

တကယ္ေတာ့..ငါဟာ
ျမိဳ႔ၾကီးရဲ႕ ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚ
တိတ္တဆိတ္ စာသင္ခဲ့တာပါ…။

ပလက္ေဖာင္းေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းလား..
ေမ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ ပလက္ေဖာင္းေတြလား..
လူတုိင္းလူတုိင္း ျဖတ္နင္းသြားၾက…
ငါလည္း.. ငါ့ေလာဘငါ ေက်ာပုိးရင္းေပါ့…။

ေဟာဒီ ျမိဳ႔ၾကီးမွာက
ကားေတြ ခပ္မ်ားမ်ား
အမိႈက္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ား
ဒါေတြကို ေရွာင္ရွားနုိင္ေပမယ့္
ငါဘ၀ငါက် ေရွာင္ရွားလုိ႔မရ…
ဒီသင္ခန္းစာကေတာ့..ခက္ခဲလြန္းထင္ပါ႔…
အေမ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္…။

မလြမ္းခ်င္ပါဘူး..ငွက္ကေလးရဲ႕…
မြန္းတည့္ ေနေရာင္ျခည္ေတြက
ငါ႔ကိုယ္ေပၚ တစုူးတစုိက္
ေမတၱာဓါတ္ ခုိက္ေနပုံေလ…
ငါ႔မွာ ဦးထုပ္မရွိခဲ့ပါဘူး…
ဦးထုပ္ရွိဖုိ႔ကုိလည္း မစဥ္စားခဲ့ပါဘူး…
ငါ႔ဦးေခါင္းကုိ ငါ…
ထမ္းထားရတာပဲ ေလးလံလွပါျပီ…
ဒါေတာင္…ဆံပင္ေတြ ရွည္ရွည္လာခဲ့ေသး
ငါ႔မွာသာ အေတာင္ပံေတြရွိရင္
အေမ့ဆီ အေျပးပ်ံလုိက္ခ်င္ေသး
ခုလုိ…ေႏြေခါင္ေခါင္ေပမဲ့
အေမကေတာ့…
မုိးေမွ်ာ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္…။

ငါၾကီးခဲ့တဲ့ ရြာေလးမွာ
မုိးက ႏွစ္စဥ္ေခါင္လုိ႔မုိ႔
ငါလည္း…မုိးကုိေမွ်ာ္ရင္း
ငါ႔ရြာေလးငါ စြန့္ခြာလာခဲ့…

ငါဟာ..မုိးေရလား…
အေမ့သား..ငါဟာ
မုိးေရျဖစ္မယ့္ တိ္မ္တုိက္လား
အေငြ႔ပ်ံလုိ႔ ေကာင္းဆဲေပါ့..
အေမ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္..။

မလြမ္းခ်င္ပါဘူူးငွက္ကေလးရဲ႕…
ပလက္ေဖာင္းေတြကလည္း
ရွည္လ်ားလြန္းလွခ်ည႔္
လူေတြကုိ ငါသိတာ..
ဘာၾကာေသးလုိ႔႔လဲ..
သူတုိ႔ ကြမ္းစားၾကသလုိ
ငါလည္း တစ္ယာျပီး တစ္ယာ...
သူတုိ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကသလုိ
ငါလည္း တစ္လိပ္ျပီး တစ္လိပ္...
ပလက္ေဖာင္း တေလွ်ာက္လုံး
ကြမ္းေသြးကြက္ နဲ႔ ေဆးလိပ္တုိ
အခ်ည္းႏွီးေတြခ်ည္းပါပဲ…
ေသခ်ာၾကည့္မွ တအံ့တၾသ
ငါေထြးလုိက္တဲ့ ကြမ္းေသြးဟာ.. ငါ
ငါပစ္လုိက္တဲ႔ ေဆးလိပ္တုိဟာ.. ငါ
ငါကုိယ္တုိင္သာ ျဖစ္ေနပါပေကာ..။

ငွက္ကေလးရဲ႕…
မလြမ္းခ်င္ပါဘူး…
အေမေသာက္တဲ့ ေဆးလိပ္တုိုေလာက္မွ
အေမ့အေပၚ ငါ
ခံတြင္း အခ်ဥ္ေျပေစခဲ့ဖူးပါစ…
အေမ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္…။

အခုေတာ့…
အေမ ေမွ်ာ္တဲ့ မုိးလုိ…
မုိးကုိ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ငါ႔လုိ
ငါ႔ကို ေမွ်ာ္ေနမယ့္ အေမဆီ
သည္းသည္းမည္းမည္း သြန္းျဖိဳးဖုိ႔
အေငြ႔ပ်ံေနတဲ့ ခႏၶာေတြဆီ
ျပန္က်မုိးေတြ ရြာသြန္းဖုိ႔…။

ငွက္ကေလးေရ…
ငါတုိ႔မွာ…
မုိးလိုရြာဖုိ႔ ခြန္အားအျပည္႔နဲ႔
ဒီ ခြန္အားသာပဲ
ငါတို႔ ေမွ်ာ္တဲ့ မုိးပါ..။

ေမာင္နႏၵ (၁၉၉၅)



Jun 26, 2007

စြန္ႏွစ္ေကာင္္(အပိုင္း ႏွစ္)


ၿမိဳ႔ျပကို ခြဲခ်န္ထားခဲ့ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရျခင္းအတြက္ ေမာင္ကေတာ့ အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္ ခဲ့ေလသည္။ လတ္က ေတာ့ တုန္လႈပ္ ဆင္းရဲခဲ့ရတာေတြ မ်ားၿပီမို႔ ခုခ်ိန္က်ေတာ့ ေသြးေအး ေနခဲ့ၿပီ။ လတ္ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပင္ ပန္းပန္း ရုန္းကန္ခဲ့သလဲ၊ ျပန္ပင္ ေတြးမၾကည့္ခ်င္ ေတာ့။ ေမာင္ ႏွင့္ ခ်စ္သူသက္တမ္း ငါးႏွစ္။ ၀ိဇၨာဂုဏ္ထူးတန္း တက္ေရာက္ခြင့္ အဆင့္မီ။ ေနာက္ေတာ့ မဟာ၀ိဇၨာတန္း၊ တစတစႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြ ပီျပင္ လွပလာၿပီဟု ယုံၾကည္လာၾက။ ထမင္းတစ္နပ္ငတ္ေသာ ရက္ေတြကိုပင္ ခပ္သာသာ ေက်ာ္ႏိုင္လိမ့္မည္ ဟု ထင္ခဲ့ၾကသည္။

ၾကည့္ေလ၊ ဂုဏ္ထူးတန္း ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ဘ၀ကတည္းက ေမာင္ ႏွင့္ လတ္ တို႔ ရုန္းကန္ ခဲ့ၾကရတာ ပဲ။ ဘြဲ႔လြန္ ဂုဏ္ထူးတန္း ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြအေနျဖင့္ သူတို႔ အတြင္း ေက်ာင္းေဆာင္ ေနခြင့္ မရ ခဲ့ၾကေပ။ အျပင္ေဆာင္ေတြက တစ္ေယာက္ ေက်ာတခင္းစာ ေနရာေလးကို တစ္ေထာင္တဲ့။ ေက်ာင္းစရိတ္္၊ စားစရိတ္၊ အေဆာင္စရိတ္ႏွင့္ အိမ္က ပံ့ပုိးႏုိင္ေသာ ေငြပမာဏမွာ ေျပာင္းျပန္ အခ်ဳိးက်၏။

ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ဆရာမတစ္ေယာက္၏ အကူအညီျဖင့္ လတ္က ကေလးေတြကုိ အိမ္လိုက္ စာသင္ ေပးရေသာ အလုပ္တစ္ခုကို ရခဲ့သည္။ ဆရာမ၏ လက္ေထာက္တဲ့။ တစ္လ သုံးေထာင္ေလာက္ ရေသာ ထို၀င္ေငြက လတ္ကုိ အေတာ္ အသက္ရွဴ ေခ်ာင္ေစခဲ့သည္။ ေမာင့္မွာလည္း အခ်ိန္ပုိင္း ကြန္ပ်ဴတာစာစီႏွင့္ ပရုဖ္(Proof)ဖတ္ေသာ အလုပ္၀င္လုပ္ရ၏။ လတ္ ထက္ ၀င္ေငြပိုသကဲ့သို႔ ပိုလည္း ပင္ပန္းၿပီး အခ်ိန္လည္း ပိုေပး ရ ေသာအခါ ေမာင့္ခမ်ာ စာၾကည့္ခ်ိန္မ်ားပင္ မ်ားမ်ား မေပးႏိုင္ဘဲ ရွိခဲ့သည္။

သို႔ေပမဲ့့ လတ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါသည္။ နယ္ၿမိဳ႔ကေလးေတြမွာ က်န္ေနခဲ့ေသာ မိဘမ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ၀န္ေပါ့ေစဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ လတ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အနာဂတ္ ဘ၀ေလးအတြက္။ တခ်ိန္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္က ဆရာ ဆရာမေတြဘ၀မွာ အိေႁႏၵရရ၊ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိျဖင့္ လက္တြဲႏိုင္ၾကမွာ။ မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ရင္း လတ္တို႔ရဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြကိုလည္း ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ ၿမိဳ႔ျပမွာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ ေမြးျမဴၾကဦးမွာ။

ေလာဘနည္းသူေတြမို႔ ထုိမွ်ေလာက္ ျပည့္စုံလွ်င္ပင္ ေမာင္ႏွင့္လတ္တို႔က ေက်နပ္ၿပီ။ လတ္တို႔ရဲ့ သားသမီးဟာ နယ္ၿမိဳေလးတစ္ၿမိဳက ဘြဲ႔ရပညာတတ္ ေက်ာင္းဆရာသားႏွင့္ ပညာတတ္ ရုံး၀န္ထမ္း၏ သမီးမွ်သာျဖစ္ေသာ ေမာင္ ႏွင့္ လတ္ တုိ႔၏ ငယ္ဘ၀ထက္စာလွ်င္ လူမႈ၀န္းက်င္ သာမည္။ ဗဟုသုတ သာမည္။ အေကာင္းအဆိုး သာမည္။ ေမာင္ႏွင့္ လတ္ တို႔၏ ဗီဇေသြးေတြမို႔ သားသမီးေတြက သိပ္ေတာ့ ဆိုးၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစား တိုးထြက္ႏိုင္သူေတြလည္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုအိပ္မက္တုိ႔ျဖင့္ လတ္ႏွင့္ ေမာင္တို႔ ေမာသမွ် ေျပခဲ့ၾက ရတာပါ။

ထိုစဥ္က ခ်စ္သူေတြဘ၀မွာ ညေနဘက္ပင္ မွန္္မွန္ မေတြ႔ႏုိင္ခဲ့။ ေန႔လယ္ အတန္းတက္ခ်ိန္ေတြမွာသာ ေတြ႔ၾကရသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြမွာေတာ့ လတ္ကို အလုပ္ အသြားအျပန္ ႀကိဳပို႔ရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရုံေလာက္ ေတြ႔ၾကရသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ လတ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ေရာင့္ရဲတတ္မႈေတြ၊ ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္မႈေတြ တိုးလာသည္ဟု ထင္သည္။ သည္လိုႏွင့္ ခ်စ္သူသက္ၾကာ၊ မဟာ၀ိဇၨာက်မ္းျပဳ၊ ေလွခါးထစ္ေတြ တစ္ထစ္ၿပီး တစ္ထစ္၊ ပင္ပန္းေခၽြးတို႔ကုိပင္ မသုတ္အားခဲ့။ ထိုစဥ္ လတ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တကၠသိုလ္္ နည္းျပဆရာ အလုပ္ စာေမးပြဲကို မဟာ၀ိဇၨာက်မ္းျပဳ ကာလမွာပင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကတာ၊ သိပ္လွတဲ့ အနာဂတ္ နီးလာၿပီေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသလဲ။ အဲဒီ ျမင္ကြင္းက မမႈန္၀ါးခဲ့တာလည္း ေသခ်ာပါသည္။

ထိုေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ ေမာင့္အိပ္မက္ေတြက ပိုလို႔ အေရာင္စုံလာသည္။ ထင္းျပက္လာသည္။ ဘ၀တစ္ခု ထူေထာင္လုိ႔ ရၿပီ လို႔ ေမာင္က ယုံသတဲ့ေလ။

တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း လစာက အသားတင္ ႏွစ္ေထာင္ထား ေမာင္ရယ္၊ အျပင္အလုပ္က ရွစ္ေထာင္ေလာက္ ရေအာင္ ရွာႏိုင္ရင္ တစ္လတစ္ေသာင္း၊ အိမ္ေတြကို ႏွစ္ေထာင္စီေလာက္ ေထာက္ခ်င္တယ္ေနာ္ ေမာင္ အဲဒါဆိုရင္ ပိုမယ့္ ေျခာက္ေထာင္၊ ေမာင္နဲ႔လတ္ ေလာက္ေအာင္ သုံးၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အိမ္က ငွားရဦးမွာ၊ စေပၚႏွစ္သိန္းေလာက္နဲ႔ တစ္လ သုံးေထာင္ေလာက္ ေပးရရင္

ေျပာရင္းႏွင့္ပင္ သူမ၏ အသံက ပါးလ်ျပတ္ေတာက္သြားရ၏။ ေမာင္က သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ဆုပ္ဖ်စ္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းကို နာနာ ရႈိက္ေလသည္။

အိမ္ကိုလည္း ေလွ်ာ့မေပးခ်င္ဘူးကြယ္။ လတ္တို႔ မိဘေတြခမ်ာ ေျပလည္တာမွ မဟုတ္ဘဲ

တကယ္ေတာ့ ေမာင္ညံ့တာပါ လတ္ရယ္၊ လတ္ ခုလို တြက္ခ်က္ပူပင္ လာရတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ ခုဆို ခ်စ္သူသက္ပဲ ငါးႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ၊ ႀကိဳးစားခဲ့ စုေဆာင္း ခဲ့ရတာလည္း ၾကာၿပီ၊ ခုထိ

ေမာင္ကလဲ ကြယ္၊ အဲဒီ ညံ့တယ္ဆိုတဲ့စကား မေျပာစမ္းပါနဲ႔၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ ဒါထက္ပဲ ေတာ္ရဦး မလား၊ စာေမးပြဲမွာ အၿမဲဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ ေအာင္ခဲ့တယ္။ အလုပ္ေတြလဲ အမ်ားႀကီး လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္း ဆရာအေနနဲ႔လည္း ေတာ္တယ္၊ ရိုးသား ျဖဴစင္တယ္။ ႀကိဳးစားတယ္၊ အဲဒီ ေယာက္်ားကမွ ညံ့ေသးရင္ ဘယ္လုိ ေယာက္်ားက ေတာ္သလဲကြယ္

လတ္အသံက ဆူေ၀လာသည္။

ဒါေပမဲ့ လတ္ကို ေမာင္ မပူမပင္ ထားႏိုင္သင့္ၿပီေလ

လတ္သည္ ေခါင္းကို ခါယမ္းျငင္းဆန္ဆဲ၊ မ်က္ရည္က လည္ခ်င္လာျပန္သည္။

ေမာင္ရယ္၊ ကံဆိုတာ မိမိလုပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ လုပ္တုိင္းလည္း မရတဲ့ ကံၾကမၼာဆိုတာ ရွိေသးတယ္လို႔ ယုံစမ္းပါကြယ္

အဓိပၸါယ္ေတာ့ မရွိဘူး၊ လတ္ရယ္၊ လုပ္ရင္ ျဖစ္ရမွာေပါ့

အားမာန္ျပည့္ျဖင့္ ေျပာေနေသာ ေမာင္၊ ခုဆို တျဖည္းျဖည္း ပိန္ေဖ်ာ့လာတာ။

မျမင္ႏို္င္တဲ့ ကံဆိုတဲ့ အရာေၾကာင့္ ေမာင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ေ၀းေနၾကရဦးမွာလား၊ ဟုတ္လား

ဒါေပမဲ့ ေမာင္၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္ အားကုန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကၿပီးၿပီေလ။ ဒါ့ထက္ပို ႀကိဳးစားစရာကို မရွိေတာ့ေလာက္ ေအာင္။
ေမာင္ရယ္ အခ်စ္ရဲ့ ပန္းတိုင္ဟာ အတူေနဖို႔ တစ္ခုတည္း အတြက္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးကြယ္

ေမာင္က သူမကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္ေလသည္။ ေမာင့္မ်က္လုံးေတြကပင္ နာက်င္ေန သလိုလို။

ဒါေပမယ့္ တို႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္ေတာ္တဲ့၊ သိပ္တိုးတက္မယ့္ သားသမီးေတြ လိုခ်င္ေသးတယ္ေလ လတ္ ရယ္
ထိုအခါမွာေတာ့ လတ္ကိုယ္တုိင္လည္း ေမာင့္ကုိ ဘယ္လုိစကားမွ တုံ႔ျပန္ မဆိုႏိုင္ေတာ့ေပ။

+++++

တကၠသိုလ္ ဆရာ ဆရာမေတြအတြက္ ေနစရာအိမ္ ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပမွာ ေမာင္ရ၊ ေနာ္
ဟု လတ္က စိတ္ကူးယဥ္ေတာ့ ေမာင္က ေလွာင္ၿပဳံးၿပဳံးကာ သူမ၏ ဦးေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြ ပုတ္ေလသည္။

ဟုတ္တယ္ေလ ေမာင္ရဲ့၊ ႏုိင္ငံရဲ့ အဆင့္အျမင့္ဆုံး ပညာေရးစနစ္မွာ အလုပ္အေႂကြး ျပဳေနၾကတဲ့သူေတြပဲ ဟာ
နာသုံးနာထဲမွာ အနစ္နာဆိုတာ ပါတယ္ေလ ..ကေလးမရဲ့

ေမာင့္တုံ႔ျပန္စကားကို သေဘာမတူလွေသာ္လည္း မေခ်ပ လိုေတာ့။

သည္လိုႏွင့္ လတ္၏ ျပင္ပ စာသင္အလုပ္ကေလးမွ အသားတင္၀င္ေငြ ငါးေထာင္ ရလာခ်ိန္မွာေတာ့ အိပ္မက္ တို႔က ျပန္လည္ ဦးေမာ့လာၾကျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ နီးပါၿပီဟု အျပန္အလွန္ အားေပးဆဲ။ န္းစားႏိုင္စြာ ျမင့္တက္လာေသာ အသုံးစရိတ္ေတြက သူမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို တိုက္ခို္က္လာၾကသည္။ တကယ့္ကို ရန္သူသဖြယ္။ သည္းႀကီး မည္းႀကီး။ စေပၚတင္၍ အိမ္ငွားေသာစနစ္ကုိပင္ ရွာမေတြ႔ေတာ့။ ကားဂိုေဒါင္ေလာက္ အိမ္ခန္းက်ဥ္း ေလးကိုေတာင္ တစ္လ ငါးေထာင္၊ ႏွစ္ခ်ဳပ္တဲ့။

ေမာင္ ႏွင့္ လတ္ တို႔ အေရာင္အ၀ါေတြ မွိန္ေဖ်ာ့။ အိပ္မက္ေတြ မွိန္ေဖ်ာ့။ အရည္အေသြးေတြ မွိန္ေဖ်ာ့။ ခံႏိုင္ရည္တို႔ပင္ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ ျဖစ္လာၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္အၾကားရွိ အခ်စ္တုိ႔ပါ မွိန္ေဖ်ာ့သြားၾကမွာကိုပင္ စိုးရိမ္လာမိၾကသည္။

မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔ရ တကၠသိုလ္က ဆရာ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀တစ္ခုကို ဘယ္လို ထူေထာင္ ၾကရသလဲ။ ညေနခင္းမ်ားစြာမွာ စိတ္ညစ္ညဴးၾက။ အေျဖရွာ မေတြ႔ၾက၊ မစြန္႔လႊတ္ရဲၾက၊ အိပ္မက္ေတြ မက္ၾက၊ ေၾကကြဲနာက်င္ၾက။

တခ်ဳိနယ္ေကာလိပ္ေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြမွာေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ ဆရာ ဆရာမေတြ အတြက္ ေနစရာ အိမ္ခန္း ေပးတယ္တဲ့ ေမာင္ရဲ့၊ ၿပီးေတာ့ နယ္မွာဆိုေတာ့ ခရီးစရိတ္ သက္သာမယ္၊ အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းနဲ႔ နီးေတာ့ မုန္႔ဖိုး၊ အ၀တ္အစားဖိုး သက္သာမယ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းလည္း သက္သာႏိုင္မယ္၊ အနည္းဆုံး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေတာ့ ေပါမွာပဲ ေမာင္

ေမာင္က သတၱိေတာ့ နည္းေနခဲ့ေသးသည္။

ေမာင္တုိ႔ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမွာ ထားခ်င္တာေလ လတ္ရယ္

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသည္။ ေမာင္ေရာ လတ္ပါ ပင္ကိုယ္ဥာဏ္ေကာင္းၿပီး စာႀကိဳးစားၾက၍ ခုလို ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးပင္ ပညာေရးမွာ အေျခခံ မေကာင္းခဲ့ၾကတာ သတိရသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေတာ္ရုံ ႀကိဳးစားမႈျဖင့္ ၿပိဳင္ဖက္ နည္းနည္းေလးကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏို္င္ခဲ့ၾကတာ၊ တကယ့္ ၿမိဳ႔ႀကီး ၀န္းက်င္မွာက်ေတာ့ လတ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မွိန္ပ် သြားခဲ့ၾကဖူးတာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႔ျပ ၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူေတြႏွင့္ နယ္ၿမိဳ႔ကေလးေတြမွာသာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူေတြရဲ့ ကြာဟမႈက ႀကီးမားေလသည္။ အျမင္က်ယ္မႈ၊ လူေနမႈအဆင့္၊ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္မွစကာ ေနရာအေပးခံရမႈ အထိ။

တစ္ခုကိုေတာ့ စြန္႔ၾကရလိမ့္မယ္ ေမာင္

ေမာင္က လတ္ကို ထိတ္လန္႔တၾကား မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္သည္။ လတ္ကိုယ္တိုင္လည္း တုန္္လႈပ္ေသာ အသံတို႔ကို ထိန္းေနရ၏။

မိသားစုဘ၀ရယ္၊ ၿမိဳ႔ျပလူေနမႈဘ၀ရယ္၊ တစ္ခုခုကို လတ္တို႔ ေရြးခ်ယ္ၾကရလိမ့္မယ္

စကားအဆုံးမွာေတာ့ လတ္္သည္ တစုံတရာကို နာၾကည္းစြာ မ်က္စိမွိတ္လ်က္ ခပ္မဲ့မဲ့ၿပဳံးရျခင္း၌ အရသာ ေတြ႔ ေနေလသည္။ သို႔ေပမဲ့ဲ့ ထိုအၿပဳံးက မ်က္ရည္တုိ႔ျဖင့္ စြန္းေပ၍ ေနျပန္သည္။ ထိုခဏမွာ ေမာင္က တက္ တစ္ခ်က္ ခပ္ဖြဖြ ေခါက္လိုက္ေလသည္။

+++++

တကယ္ေတာ့ လတ္ရယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း နတ္ေမာက္ဆိုတဲ့ ရြာကေလး ကပါပဲ။ သေႏၶဗီဇက ေတာ္ရင္ ေတာ္မွာပါပဲေနာ္

ေမာင့္အသံက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္ ႏွစ္သိ္မ့္ အားေပးေနရသလိုပင္။ လတ္က ေမာင့္ကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ေငြဆိုတာက ခုေလာက္ အေရးမပါေသးဘူး ေမာင္ရဲ့ ဟု ခြန္းတုံ႔ ျပန္မိ သည္။

သြားမယ့္သြားလည္း ၿမိဳ႔ျပနဲ႔လည္း မ်က္ေျခမျပတ္ဘဲ ၿမိဳ႔ျပလည္း သိပ္မဆန္တဲ့ ေက်းလက္၀န္းက်င္နဲ႔လည္း နီးၿပီး သဘာ၀တရားပဲ ပိုထြန္းကားတဲ့ နယ္ကေလးေတြဆီကိုပဲ သြားရေအာင္ကြယ္ ဟု လတ္က ေျပာေတာ့ ေမာင္က တကယ္ ရိုးသားေပ့ဆိုတဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြ ၾကားထဲပဲ သြားၾကမယ္ ဟု ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။

+++++

ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ ေမာင္ႏွင့္လတ္တို႔အဆုံးအျဖတ္ကို အံ့ၾသၾကေလသည္။

အင္မတန္ တ္ိုးတက္ခ်င္ေသာ၊ ေအာင္ျမင္ခ်င္ေသာ၊ ေတာ္ခ်င္ေသာ လတ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က နယ္ေကာလိပ္ တစ္ခုကို ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္ တင္တာ
ဟာ ဘ၀ကို အရႈံး ေပးလိုက္သလိုပဲဟုလည္း လတ္တို႔ႏွင့္ ခံစားခ်က္ အေသြး အေရာင္တူသည့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုက ဆိုေသး၏။ လတ္္ ႏွင့္ ေမာင္ တို႔လို လူေတြအတြက္ ေရာက္လာမယ့္ အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ႏွင့္ ေနရာ တစ္ေနရာ ဆိုတာကိုေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ဘူးလား တဲ့ေလ။

ထိုအခ်ိန္မွာ လတ္၏ ႏွလုံးသားတို႔က အရည္အခ်င္း၏ ရပိုင္ခြင့္ဆိုတာကုိ မယုံၾကည္ႏိုင္မႈျဖင့္ ခါးသီးေနခဲ့ၿပီ။

ေမာင္ကေတာ့ စိတ္ကို လုံးလုံး ေျပာင္လဲပစ္လုိက္ကာ စိတ္ကူးယဥ္ေတြထဲမွာ ျပန္လည္ တက္ႂကြေနခဲ့သည္။

လတ္္ ႏွင့္ ေမာင္တို႔ ေရြးခ်ယ္လုိက္ေသာ နယ္ကေလးမွာ သာသနာ ထြန္းကားေသာ ေအးခ်မ္း ရိုးစင္းေသာ သဘာ၀ရွိသည့္ လူေတြႏွင့္ ဖြဲစည္းထားေသာ ၿမိဳ႔ကေလး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သီႏွံ စိုက္ပ်ိဳး ထြန္းကားရာ ေျမ၊ ပန္းတိုု႔ ေ၀ဆာေသာ ေျမ။

ဟိုေရာက္ရင္ တို႔စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ေျမကေလး၀ယ္ၿပီး အားတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ပန္းပင္ေတြ စိုက္မယ္၊ ေမာင္တို႔ သားသမီးေတြက ပန္းေတြထဲေတာ့ ႀကီးျပင္းခြင့္ရၾကမွာ လတ္ရ၊ သူတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေခတ္မနည္း ပညာေတြ၊ ရုပ္၀တၳဳ ပစၥည္းေတြ ခ်ဳိတဲ့ရင္ေတာင္မွ ပန္းေတြ၊ ဂီတေတြ၊ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အႏုပညာေတြ ထြန္းကားေအာင္ ေမာင္တုိ႔က ဖန္တီးေပးမွာေပါ့။ အဲဒီအခါမွာ သူတို႔ေလးေတြက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔မယ္၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းလိမၼာမယ္၊ ေရာင့္ရဲ ေအးခ်မ္းမယ္၊ အဂတိလည္း ကင္းမယ္၊ အသိဥာဏ္လည္း ျမင့္မားမယ္၊ ၿပီးေတာ့ သဘာ၀ေဘးဒဏ္ ေတြကို လည္း ခံႏိုင္ရည္ ရွိၿပီးသား ျဖစ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းဆရာသားသမီးေတြ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ၿခံသမားမိသားစုလည္း ျဖစ္မွာမို႔ ပန္းနံ႔ နဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ေလရယ္၊ လႈပ္ရွားမႈေတြရယ္ေၾကာင့္ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းၾကဦးမွာ၊ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ၿမိဳႀကီးဆီကို ပို႔ၿပီး ေက်ာင္းထားရဦးမွာေပါ့။ အဲဒီ အခါက်ရင္ ေမာင္နဲ႔ လတ္တို႔တုန္းကလို မဟုတ္ဘဲ ျပည့္စုံေအာင္ေတာ့ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ႀကိဳးစားရမွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ လတ္ရယ္၊ သူတို႔အလွည့္က်ရင္ေတာ့ ကံတရားဆိုတာကလည္း တစ္မ်ဳိး ေျပာင္းခ်င္ ေျပာင္းေနႏိုင္ တာပဲေလ

ေမာင္က စကားေတြ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ေျပာလို႔။ လတ္ ကေတာ့ ဆရာ ဒဂုန္တာရာရဲ့ တဟီတီ သြားရေအာင္ ကိုပဲ သတိရေနခဲ့သည္။

ေမာင္ကေရာ ထြက္ေျပး၀ါဒ မဟုတ္တာ ေသခ်ာရဲ့လားကြယ္။

+++++

တစ္ခုကေတာ့ ေသခ်ာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။

ဆုတ္ယုတ္ရတာခ်င္း အတူတူဆိုလွ်င္ပင္ စိတ္ေအးခ်မး္သာျဖင့္ အဆုတ္ယုတ္ ခံရျခင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ရ ေတာ့မယ္ ဆိုတာ။ (ေမာင္ကေတာ့ ဒါဟာ ေလာကဓံကို ခံသတ္တာဟု ကဗ်ာဆန္ဆန္ ေျပာခဲ့ ေသး၏)။

ၿမိဳ႔ေသးေသးကေလးမွာေတာ့ ေမာင္ ႏွင့္ လတ္ တို႔၏ ရင္ေသြးတို႔က ဂုဏ္သေရရွိစြာ ႀကီးျပင္းႏိုင္ၾကလိမ့္မည္။ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္ ခ်ဳိတဲ့၊ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား ခ်ဳိတဲ့၊ ၿမိဳ႔ျပ ယဥ္ေက်းမႈ ခ်ဳိတဲ့၊ နည္းပညာ ခ်ိဳတဲ့...စေသာ ခ်ဳိတဲ့မႈေတြက ကေလးေတြကို ေရာင့္ရဲ ရင္ဆိုင္တတ္ျခင္းကို သင္ေပးသြားလိမ့္မည္။ အရသာသိဖူးေသာ သူေတြကမွ ပိုငတ္တတ္တာမို႔ လတ္ တို႔ ကေလးေတြကေတာ့ အလြယ္တကူ ငတ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ စာအုပ္ေတြထဲ တကယ္ ေပ်ာ္၀င္သြားၾကလွ်င္လည္း စြန္႔လႊတ္ရဲလွ်င္ ဘ၀ဆုိတာကိုပင္ မလိုအပ္ေတာ့ဟု သူတို႔ နားလည္သြားၾကလိမ့္ဦးမည္။ ထိုအခါ ကေလးေတြသည္ ေပါ့ပါး သြက္လက္လွ်က္ လတ္တို႔တုန္းက ထက္ပင္ စိတ္ခ်မ္းသာရလိမ့္မည္။ လတ္ႏွင့္ေမာင္ ခုအရြယ္ထိ စားသုံးခြင့္ မရေသးေသာ ေလာကရဲ့ အၿမိဳက္ကို သူတို႔ ခံစားရလိမ့္မည္။

ထို႔အတြက္ ေမာင္စိုက္ေသာ ပန္းေတြ လႈိင္လႈိင္ပြင့္ဖို႔ ေကာင္းကင္ႀကီး အစဥ္အၿမဲ က်ယ္ေျပာ ပြင့္လင္းေနဖို႔၊ လူ႔ဘ၀ထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ထက္ ပိုလို႔ ဘာမွ အေရးမႀကီးေၾကာင္းကို အေသအခ်ာ ေျပာျပႏိုင္တဲ့ အမွန္တရား ေတြ.. စနစ္တက် ထြန္းကားဖို႔၊ ေရာင့္ရဲႏိုင္ျခင္းမွစကာ တစ တစ.. အတၱကိုပါ ေဖ်ာက္ႏိုင္ျခင္းျဖင့္ အၿမိဳက္သုခကုို အလြယ္တကူ ရႏိုင္ေၾကာင္း သင္ေပးသည့္ စာအုပ္ေတြရွိဖို႔၊ စိတ္ေကာင္း စိတ္ျမတ္ကို အမွန္ တကယ္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးႏိုင္သည့္ စစ္မွန္ေသာ အႏုပညာေတြ ရွိဖို႔။ ဒါေတြကိုသာ လိုေတာ့သည္ ထင္၏။

ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ က်ယ္ေျပာလြတ္လပ္သည့္ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံျဖင့္ ေပါ့ပါး သန္မာ စြာ ပ်ံ၀ံ ရဲရင့္ေနသည့္ စြန္ရဲေတြကို ျပန္လည္ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရႏိုင္ေတာ့မည္ ဆိုတာပျဖစ္ေလသည္။

(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း။
ႏွစ္ပတ္လည္ အထူးထုတ္၊၁၉၉၅။
)

ေမျငိမ္း(ဇြန္၂၆)



Jun 25, 2007

စြန္ႏွစ္ေကာင္္(အပိုင္းတစ္)

က်မပို႔စ္တင္တာ သိပ္စိပ္ေတာ့ ဖတ္တဲ့သူေတြ ဆက္တိုက္ၾကီးဖတ္ေနရတာ
ဖတ္အားၾကပါ့မလားလို႔ စိတ္ထဲ ေတြးေနမိတာ။
အဲဒါကို s0wha1 ေလးက မွန္မွန္မတင္လို႔တဲ့..ေလ။
ၾကည့္ပါဦး။ က်မကေတာ့ တင္ခ်င္တာေပါ့။

ခုလဲ မိုးကေန..ေက်ာင္းထဲေရာက္.. အဲဒီကေန အင္းလ်ား။
အဲ..အင္းလ်ားေရာက္ေတာ့..

အင္းလ်ားနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြက တသီတတန္းကိုး……………..

ဒါနဲ႔ အဲဒီ တသီတတန္းထဲကေန အစတစ္စ ဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။
အင္းလ်ားကေန စတဲ့ စြန္ႏွစ္ေကာင္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ ၁၉၉၅ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း အထူးထုတ္မွာ ပါခဲ့တာ။ (ဘေလာ့မွာေတာ့ ရွည္မွာမို႔ အပိုင္းခြဲျပီး တင္သြားပါ မယ္္ေနာ္)

စြန္ႏွစ္ေကာင္္

အင္းလ်ားကန္ေပါင္ရဲ့ ညေနကေတာ့ အခါမ်ားစြာကလိုပင္ အပူခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ လူေတြ စည္ကားလို႔၊ အလွမပ်က္။ ကန္ထဲမွာ ရြက္လႊင့္ေနေသာ ေလွႏွစ္စင္းက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေမ်ာလို႔။ ၿပီးေတာ့ တိမ္အေရာင္ေတာက္ေတာက္ ေနာက္ခံ ပန္းခ်ီကားႏွင့္။ သစ္ရြက္ သစ္ပင္ စိမ္းအုပ္အုပ္ေတြ။ အပူထဲက အေအး။ ရင္ထဲထိ ေအးခ်င္လွသည္။ တကယ္ဆို သူမတို႔ ရွိေနရာ၀န္းက်င္က တကယ့္ကို စိတ္ေအးခ်မ္းသာဖြယ္ ျမကၽြန္း၀န္းက်င္ေပပဲ။ အင္းလ်ား တ၀ုိက္ဟာ စိမ္းေအးေသာ ကၽြန္းေျမပဲ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ သူမ ခ်စ္ခင္တြယ္ဖက္ရာ ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္။ သူမရင္ထဲ ကဗ်ာတစ္စ ေရာက္လာ၏။ ေအာင္ျပည့္ရဲ့ ကဗ်ာ။

ထားပါေတာ့ေလ။
ျမကၽြန္း…သာေနပါ၏။
စိုေနတဲ့ေခါင္းအုံးေလးနဲ႔ ရိႈက္သံေတြ

… ဘယ္မွာဖြက္ထားခဲ့သလဲ… ေျပာ

တဲ့။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ထိုခဏမွာ ေမာင့္ဆီမွ သက္ျပင္းရႈိက္သံ ဖြဖြကို ၾကားရသည္။

လတ္ တကယ္ဆုံးျဖတ္ႏိုင္ၿပီေပါ့ဟုတ္လား

တကယ္ေတာ့ ေမာင္ မယုံၾကည္၍ ျပန္ေမးျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္သည္ကို သူမလည္း အသိပင္။ ေသခ်ာၿပီးသားကိုပဲ ေမာင္က လက္မခံႏုိင္ေသးတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ဆုံးျဖတ္တာမဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ အေရြးခ်ယ္ ခံလိုက္ရတာပါ

ေမာင္က သူမ၏လက္ခုံကို သူ႔လက္ဖ၀ါးေတြႏွင့္ အုပ္ကာ ဖိၫွစ္လိုက္၏။ သူမကေတာ့ ေ၀့လည္လာေသာ မ်က္ရည္ေတြကို လႊဲဖယ္ဖို႔ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရသည္။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ေလမိၿပီး ၿငိမ့္ေနေသာ အနီေရာင္ စြန္ႏွစ္ေကာင္။ ေကာင္းကင္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတယ္နဲ႔ တူပါရဲ့။

တကယ္ဆို အဲဒီအျမင့္မွာ လြင့္၀ဲရျခင္းဟာ သူတို႔အတြက္ အတု သာပဲ။ သူမတုိ႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ ထိုစြန္ ႏွစ္ေကာင္ကို လႊတ္တင္သည့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ရစ္ဘီးကို လိုသလို လွည့္ေနၾက၏။ သူတို႔ လက္ထဲမွာ ထို စြန္ႏွစ္ေကာင္၏ ကံၾကမၼာရွိသည္။ တကယ့္ စြန္ရဲေတြကေတာ့ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မိုးပ်ံ အေဆာက္အဦးေတြ မ်ားလာသည့္ ၿမိဳ႔ျပ၏ ေကာင္းကင္က်ဥ္းက်ဥ္းကို စြန္႔ခြာကုန္္ၾက၏။ ခုေတာ့၊ သူမတို႔ အရင္ကလို စိတ္အား တက္ႂကြဖြယ္ စြန္ရဲေတြကို အလြယ္တကူ မျမင္ၾကရေတာ့။ ၿမိဳ႔ျပင္ လယ္ကြင္းေတြဘက္မွာျဖင့္ သူတို႔ကို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ေလဟုန္စီးေနတာ တခါတခါ ျမင္ေတြ႔ႏုိင္မည္။


ဟုိမွာၾကည့္စမ္း ေမာင္၊ အဲဒီစြန္ေတြဟာ လတ္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တူတယ္။ လတ္တို႔ အခုရွိေနတဲ့ ၀န္းက်င္ဟာ ေကာင္းကင္အတုပဲေလ ေမာင္ရယ္၊ ဒါကို လတ္တို႔ လက္ခံၾကရလိမ့္မယ္

ဒါေပမဲ့ လတ္ရယ္၊ ေမာင္တို႔သားသမီးေတြကို နယ္ၿမိဳ႔ကေလးမွာ

သူမ ေမာင့္ကုိ စကားဆုံးထိ ေျပာခြင့္မျပဳခ်င္ပါ။ ေမာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လက္ခုံေတြႏွင့္ လွမ္းပိတ္လိုက္မိသည္။

လတ္တို႔လုိပဲေပါ့ ေမာင္၊ တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ လတ္တုိ႔လိုပဲ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာ ေက်ာင္းလာတက္ခြင့္ေလာက္ေတာ့ သူတို႔ ရၾကမွာပါ

ေမာင္က ေခါင္းငုံလွ်က္ ၿငိမ္သြား၏။ ခဏၾကာမွ

ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေစာင့္ခဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတာ ဒီေလာက္ကေလးပဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ေနာ္ လတ္

ဟု မခံခ်ိမခံသာဟန္ျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး ဆိုေလသည္။ သူမကေတာ့ ခပ္ဖြဖြ ၿပဳံးရင္း ကိုယ္က အေကာင္းဆုံးကို ေရြးခ်ယ္လို႔ မရဘူး၊ အေကာင္းဆုံးကသာ ကိုယ့္ကို ေရြးခ်ယ္လိမ့္မယ္ ဟူေသာ ရာဗင္ျဒာနသ္တဂိုုး၏ စကား ကိုပဲ ဒဏ္ရာတစ္ခုလို နာနာက်င္က်င္ႏိုင္စြာ သတိရ ေနမိျပန္သည္။ ထိုစကားသည္ သူမ လက္မခံခ်င္ခဲ့ဆုံး ေသာ စကားျဖစ္လွ်က္ ခုေတာ့ျဖင့္ သူမေရာ ေမာင္ပါ လက္ခံလိုက္ၾကရၿပီ။

ထိုညေနသည္ ခ်စ္ေသာ ျမိဳ႔ျပသို႔ ႏႈတ္ဆက္ညေနတို႔၏ အစလည္း ျဖစ္သည္။

+++++
(ေနာက္ေန႔ေတြ ဆက္တင္သြားပါမယ္။)

ေမျငိမ္း(ဇြန္၂၅)

Jun 24, 2007

အင္းလ်ား

မိုး နဲ႔ ဆက္စပ္ျပီး ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ အင္းလ်ားကိုပါ ျဖတ္မိခဲ့ေသး။
ဒါနဲ႔ .. က်မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အင္းလ်ား ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးကိုပါ သတိရသြားတယ္။
၁၉၉၅ဇူလိုင္မွာ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္က ကဗ်ာသမားေတြ အေပ်ာ္စုထုတ္တဲ့
အေမေမွ်ာ္တဲ့မိုး.. ကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာ ပါခဲ့တာပါ။
ခု... အဲဒီကဗ်ာေလး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အင္းလ်ား

ကေလးေတြက..
ငါ့ေျခ ငါ့လက္ေပၚမွာ
အိပ္မက္ေတြကို စြန္႔ပစ္
ဘ၀အစစ္ရွိိရာဆီကို
ပ်ံသန္းသြားၾကသတဲ့.......

ငါနဲ႔အတူ
ေကာင္းကင္ပက္လက္
ရြက္ေလွနဲ႔ သကၠရာဇ္တို႔
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚနဲ႔
ရင္ထဲ စီးဆင္းသြား.....။ ။

ေက်ာ္ေဇာခိုင္


ထံုးစံအတိုင္း ကဗ်ာရွင္ကို ခြင့္မေတာင္းႏို္င္ပါ။

ေမျငိမ္း(ဇြန္၂၄)



Jun 23, 2007

မိုးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္

ေမ (ေမဓါ၀ီ) နဲ႔ ဆဂိ (ယူဆဂိ) တို႔က က်မကို
မိုးအေၾကာင္းေရးဖို႔ Tag ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေရးစရာေလးေတြ တိုက္ေနတာေၾကာင့္ေရာ..
သူမ်ားေတြ ေရးတာ ေစာင့္ဖတ္ခ်င္တာေၾကာင့္ေရာ..

လူၾကီးပီပီ .. ခုမွပဲ ေနာက္ကလိုက္ Tag လိုက္ပါျပီ။

တကယ္ေတာ့ မိုးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဇြန္လကို ၾကိဳရင္း ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။
ဘာလို႔ဆို.. က်မက မိုးခ်စ္တဲ့သူေလ။
(ဒီေတာ့လဲ ..ထပ္ေရးရေသးတာေပါ့ေလ..)


တခါတေလမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ မည္မည္ရရမရွိဘဲ
စြဲလန္းစရာျဖစ္ေနတာေတြ၊လြမ္းေ
မာဆြတ္ပ်ံ႕စရာေကာင္းေနတာေတြ..
က်မတို႔၀န္းက်င္က ၾသကာသေလာကထဲမွာ
အမ်ားၾကီးေတြ႕ဖူးၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။
ေတာင္ေတြ ေတာေတြ ၾကည့္ရင္း တခ်ိဳ႕က လြမ္း..

ျမက္ခင္းျပင္ေတြ ကြင္းျပင္ေတြ ၾကည့္ရင္း လြမ္း..

ကႏၱာရ ေတြ သဲေသာင္ေတြ ပင္လယ္ေတြ ၾကည့္ရင္း လြမ္း..

အဲလိုပဲ..
ပန္းေတြကို ခ်စ္။ ရာသီဥတုကို ခ်စ္။ တိရစၧာန္ေလးေတြ ခ်စ္။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္။

အဲဒီလို ခံစားခ်က္ေတြက… ဆန္းတယ္။

ဒီအထဲ က်မလဲ ပါတယ္။

ပန္းပြင့္ေတြကို ခံစားတယ္။ ေရေျမေတာေတာင္ကို ခံစားတယ္။
ပုဂံဘုရားပုထိုးေတြကို ခံစားတယ္။
ထန္းေတာညိဳ႕ညိဳ႕ေတြကို ခံစားတယ္။
ဇြဲကပင္ေတာင္ၾကီးကို ခံစားတယ္။
ႏွင္းေတြကို ခံစားတယ္။ မိုးေရစက္ေတြကို ခံစားတယ္။
ေႏြရြက္ေၾကြေတြကို ခံစားတယ္။ ခါသၾကၤန္ကို ခံစားတယ္။
အမည္နာမေတြကို ခံစားတယ္။ စိတ္ေတြကို ခံစားတယ္။
အဲဒီအထဲမွာ မိုး ကို ခံစားတာလည္း ပါပါတယ္။

က်မက မိုးနဲ႔ပတ္သက္ရင္…
မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ..
အျပိဳင္အဆိုင္ပြင့္ၾကတဲ့ပန္းေတြ..
ျပီးေတာ့ မိုးရဲ႕ရနံ႔ ..မိုးရဲ႕ ေလေျပ..
မိုး ဆိုတဲ့ အမည္နာမ.. အားလံုးကို ခ်စ္တာ။
(က်မေရးခဲ့တဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြထဲမွာေတာင္
မိုးရြာတဲ့ ျမင္ကြင္း မပါတာ ခပ္ရွားရွား)

မိုးေတြ သည္းသည္းရြာျပီဆို.. ခုခ်ိန္ထိ က်မ ျငိမ္ျပီး စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္းတုန္း။
ဒါေပမဲ့ မိုးကို ခံစားတတ္လာတာကေတာ့ အရြယ္ေရာက္မွပါ။
အထူးသျဖင့္ေျပာရရင္ေတာ့.. တကၠသိုလ္ေရာက္မွ။
ေက်ာင္းသူဘ၀.. မိုးရြာျပီဆို.. အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ဆီ အေျပးသြားျပီး
မိုးေရေတြ
ေရျပင္ေပၚ ျမားတံလို က်ေနတာကို ခဏခဏ ထိုင္ၾကည့္ဖူး။

၈၈ မတိုင္ခင္... တံတားျဖဴက ခရမ္းျပာဆိုတဲ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲမွာ ထိုင္ရင္း မိုးသည္းသည္းေအာက္က ကန္ေပါင္ဆီကို ဆိုင္ေလးရဲ႕ နံရံသစ္ေခ်ာင္းတိုင္ က်ဲက်ဲေတြၾကားကေန ေငးရင္း က်မရဲ႕ ပထမဆံုး လံုးခ်င္း၀တၳဳ သီခ်င္းႏွင္းဆီကို ေရးခဲ့တာ ..။

အဲသည္တုန္းက … ခရမ္းျပာမွာ.. ကိုေန၀င္း ရွိတယ္။ ကိုရဲလြင္ ရွိတယ္။ တခါတခါ ကိုခင္၀မ္း ရွိတယ္။ တခါတခါ ခိုင္ထူး ရွိတယ္။ တခါတခါ မဇၥ်ိမ ကိုေမာင္ေမာင္ ရွိတယ္။ အဲဒီလူေတြကို နတ္ဘုရားလို ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္ၾကတဲ့၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ေပါက္စေတြ ရွိတယ္။
အဲဒီထဲမွာ စာေရးဆရာေပါက္စ.. ကဗ်ာေရးသူေပါက္စ.. တစ္ဦးတည္းေသာ မိန္းကေလး..က်မ ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ ၈၈
ေနာက္ပိုင္း န၀တအစိုးရက ဗကပ ယူဂ်ီ ဆိုျပီးေတာ့ ေထာင္ခ်ပစ္ခဲ့တဲ့ စာေပသမားတစုလဲ ခရမ္းျပာမွာ ရွိတတ္တယ္။ ခရမ္းျပာဟာ..စာေပ အႏုပညာ နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး တို႔ ဆံုရာ အရပ္ေလးတခု။
မိုးသည္းတဲ့ေန႔ေတြဆို တဆိုင္လံုး လူမရွိသလို ျငိမ္တိတ္ေအးခ်မ္း..။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ အားလံုးလိုလို ရွိေနၾကတာ။ တခါတေလ ဘာအတီးမွ မပါဘဲ မိုးရဲရင္ ေဆာင္းရဲရမယ္ ကို ၀ိုင္းေအာ္ဆိုၾကေသး။ မိုးနည္းနည္းပါးခ်ိန္.. ၀န္းက်င္တခုလံုး စိုစို စိမ္းစိမ္း ေအးျငိမ္းေနတုန္းဆိုရင္ေတာ့.. က်မတို႔ ကဗ်ာသမားအုပ္စုနဲ႔ ခင္ေနျပီျဖစ္တဲ့.. (က်မတို႕က ခ်ိဳစိမ့္လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့) ခရမ္းျပာဆိုင္ရွင္ ရီရီ ဆိုတဲ့ ညီမေလးကို ကိုေန၀င္းရဲ႕ ယာဥ္အမီ ရီရီျပံဳးျပန္ပါ သီခ်င္းေတြကို ဖြင့္ခိုင္းျမဲ။ ျပီးရင္.. စစ္ကိုင္းလမ္း.. ျပီးရင္..ခတၱာ..။ ညေနေစာင္း အိမ္ျပန္ရခါနီးလာရင္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္ ကိုပဲ တညီတညြတ္တည္း နားေထာင္ခ်င္ၾက။
ရဲရင့္..ေက်ာက္ခက္တို႔ ျဖိဳေနဆဲ.. ငါ့စိတ္ေတြ ႏွင္ေနတုန္းေပါ့..
တခ်ိဳ႕ေတြ ေနႏိုင္လြန္းတယ္…
ဆိုတဲ့ ေနရာေရာက္ရင္ တကယ္ ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾက။ လွည္းတန္းထိ လမ္းေလွ်ာက္ၾကဖို႔ အေရးလဲ ျပည္လမ္းမကို မေရြးဘဲ ကန္ေဘာင္ေပၚ တက္ျပီး ေက်ာင္း၀င္းထဲ ျဖတ္ေလွ်ာက္ တဲ့ လမ္းရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းကိုပဲ ေရြးၾကတာပဲ။ က်မတို႕အဖြဲ႔ ခရမ္းျပာထဲက ထြက္ျပီဆိုရင္
ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္.. က်ေနာ္သြားေတာ့မယ္..လမ္းရဲ႕ သယ္ေဆာင္ရာ .. ဟို အေ၀းကို ..အေ၀းကို… လြမ္းတတ္ရင္လဲ လြမ္းမွာပဲ..လြမ္းမယ္….
လို႔ ေအာ္ဆိုသြားၾကျမဲ။ အဲဒီအခါ ကိုခင္၀မ္းရွိေနရင္..သူက ျပံဳးလို႔။ ကန္ေပါင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ သီခ်င္း တပုဒ္ေျပာင္း.. ။
ေဆာ္လမြန္ငါးတို႔အျပန္.. အျပန္..အျပန္..အျပန္..ေဆာ္လမြန္ငါးတို႔အျပန္..
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္း၀င္းထဲေရာက္..သီခ်င္း ေနာက္ထပ္တပုဒ္။
တကၠသိုလ္ေျမေန၀င္မွာကိုစိုးတယ္…ခံုတန္းလ်ားေလးေတြနဲ႔အတူ..
အင္းလ်ားေျမက ခ်စ္ရိပ္သာရယ္..ေအာ္..အဓိပတိနဲ႔ သစ္ပုတ္ပင္ရယ္..
ဘယ္သူရင္ထဲ ခြဲမလဲကြယ္..
မိုးရြာျပီးစဆို.. အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ စိန္ပန္းနီအေၾကြေတြ ေမ်ာေန.. ေဖြးေနတာ ေတြ႔တတ္ျမဲ။ ဒါဆို တေယာက္က စျပီ။
ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ စိန္ပန္းေတြလဲ ေျမမွာ က်ဲျပန္႔ေန..ကံေကာ္ပန္းေတြနဲ႔အတူ.. သူနဲ႔ေတြ႔ရာေျမ.. တကၠသိုလ္ သို႔မဟုတ္ ျမကၽြန္းသာအင္းလ်ားကန္နယ္ေျမ….
အဲ.. ဂ်ပ္စင္ဘက္ကို ဖဲ့ဆင္းသြားတဲ့ လမ္းသြယ္ေလးဆီ ဦးတည္ျပီဆိုရင္ေတာ့ က်မအလွည့္ေရာက္ျပီ။ က်မက ဂ်ပ္စင္ကို ေမာ့ေမွ်ာ္ၾကည့္တိုင္း

ဂ်ပ္စင္..မိုးတိုးမတ္တပ္
ရပ္ေနတာ ၾကာပေကာ

ျမသီလာ ႏုခ်ိဳသည္းနဲ႔

ခြဲႏိုင္ဘူးေနာ..
ဆိုတဲ့ ကိုေရႊသိမ္းမင္းရဲ႕ ကဗ်ာကို မၾကာခဏ ရြတ္မိျမဲေလ..။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ က်မတို႔တေတြ လူငယ္ပီပီ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေမြ႔ေမြ႔ ..။
ေက်ာင္းကို အင္မတန္စြဲလန္းတယ္ဆိုတဲ့ ေဖေဖကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္။
က်မကို ေက်ာင္းလာၾကိဳရင္း သူသတိရတဲ့ကဗ်ာေတြကို ေျပာျပေတာ့..

တကၠသီလာ
ေသြးမိုးျဖာသည္
ျပည္ရြာမိဘ ျမင္လွဲ႔ပါ့
.. တို႔
ေက်ာင္းေတာ္ခရီး လမ္းမၾကီး၌
ေသြးစီးပြက္ပြက္ ခုနစ္ရက္ေန႔
မေမ့ပါႏိုင္ လဇူလိုင္တြင္
သဲဆိုင္အက္အက္ အသက္စေတး
ခြင့္ေရးဆႏၵ ျပခဲ့ၾကသည့္
ဘ၀ေကာင္းရာ လားေစေသာ္…
တို႔.. အဲဒါေတြပဲ သတိရေတာ့တယ္တဲ့။
(အေဖက ၆၂ ေက်ာင္းသားကိုး)
အင္းးး…တကယ္ေတာ့ လူတိုင္းက ကိုယ္စြဲမိစြဲရာပဲ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။
ေမနဲ႔ ဆဂိ က မိုးအေၾကာင္း Tag တာ။
က်မကလဲ မိုးဆိုရင္.. အျမဲ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြ ဒီအခ်ိန္ေတြကိုပဲ သတိရ။
ဒါနဲ႔ပဲ ဆိုင္ဆိုင္ မဆိုင္ဆိုင္ မိုးအမွတ္တရကို ခုလို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
(က်မက ထပ္ Tag မွာကေတာ့ ခင္မင္းေဇာ္..ေယာဟန္ေအာင္ နဲ႔ ကိုျမင့္ေဇ..ပါ။
အခ်ိန္လုျပီး ေရးေပးၾကပါဦးး)
ေမျငိမ္း(ဇြန္ ၂၃)

Jun 20, 2007

ဦးေဆာင္မယ့္သူ..


မေန႔က ဇြန္လ ၁၉ရက္ေန႔ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ေမြးေန႔ျဖစ္သလို က်မတို႔ ျမန္မာႏို္င္ငံအတြက္ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔လဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အန္တီစုေမြးေန႔ကို ၁၉၉၆ခုႏွစ္ကတည္းက ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားေန႔လို႔ သတ္မွတ္ခဲ့တာ ခုဆိုရင္ ၁၁ၾကိမ္္ေျမာက္ႏွစ္ ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ဒါကလဲ ကမၻာသိ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး သူရဲေကာင္း ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေတာ္ရံုလူ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အန္တီ့ရဲ့ ဇြဲ သတၱိ ခံႏို္င္ရည္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံမႈနဲ႔ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္စတဲ့ အရည္အေသြးေတြေၾကာင့္သာ ခုလို ဂုဏ္ျပဳ သတ္မွတ္ခံခဲ့ရတာပါပဲ။

ခုတေလာ ေရဒီယိုေတြ နားေထာင္ရာက ျမန္မာႏို္င္ငံအေရးမွာ ေဒၚစုပါဖို႔ မပါဖို႔ ဆိုတာေတြ ၾကားရေတာ့ က်မရဲ႕ လူျပိန္းသိေလးနဲ႔ ေတြးၾကည့္ေနမိတာေတြ ေျပာျပ ခ်င္လာပါတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေရးမွာ အန္တီစုရဲ႕ အခန္းက႑ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးရသလဲဆိုတာေလးကို္ပါ။


မဆလ လက္ထက္မွာ ၂၆ႏွစ္လံုးလံုး မ်က္ေစ့ပိတ္ နားပိတ္ လက္ပိုက္ ေခါင္းညိတ္ လုပ္လာခဲ့ၾကရတဲ့
ဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာလူထုဟာ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကို လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာကို ေတာင့္တရေကာင္းမွန္း အန္တီစုေၾကာင့္ သိလာရတာပါ။ လူထုအေပၚ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ေမတၱာေစတနာထားတယ္ဆိုတာ ဒီလိုပါလား ဆိုတာကိုလဲ အန္တီစုေၾကာင့္ သိလာရတာပါ။ မတရားအစိုးရရဲ႕ အႏိုင္က်င့္မႈကို အခ်က္က်က် သိလာရတာလဲ အန္တီစုေၾကာင့္ပါပဲ။ အန္တီစုဟာ က်မတို႔ရဲ႕ နားမ်က္ေစ့ေတြကို ဖြင့္ေပးခဲ့တာပါ။ ႏွလံုးသားေတြ ဦးေနွာက္ေတြကို ပုတ္ႏႈိုးခဲ့တာပါ။ န၀တ လက္ထက္မွာ အေၾကာက္တရား ဖိစီးေနတဲ့ လူထုၾကီးကို လမ္းမေပၚ ထြက္ရဲလာေအာင္လဲ အန္တီစုပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။


အန္တီစုဟာ ကိုယ့္မိသားစုေလးနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ ေအးေအး သက္သာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနလို႔ ရပါလွ်က္နဲ႔ ျမန္မာလူထုနဲ႔အတူ ဆင္းရဲဒုကၡခံျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္နဲ႔ ဦးေဆာင္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာပါ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အက်ပ္အတည္းကို ကမၻာက သိလာျပီး ႏိုင္ငံတကာက အာရံုစူးစိုက္မႈ ရလာတာကလဲ အန္တီစု ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေတြေၾကာင့္ က်မတို႔ႏို္င္ငံရဲ႕ ဒီမိုကေရစီအေရးမွာ အန္တီစုရဲ႕ ပါ၀င္မႈက သိပ္ကို အေရးၾကီး ပါတယ္။

တႏို္င္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ လူ႔အခြင့္္အေရးရဖို႔ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ၾကိဳးစားေနတဲ့ အန္တီစုကို ၂၀၀၃ခုႏွစ္ ေမလ ၃၀ရက္ေန႔မွာ ဒီပဲယင္း အေရးအခင္းကို ဖန္တီးျပီး စစ္အစိုးရက လုပ္ၾကံဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာကိုေတာင္ အန္တီက သင္ပုန္းေခ်ခဲ့တာပါ။

အဲဒီလို အမ်ိဳးသားသင့္ျမတ္ေရးကိုသာ အစဥ္တစိုက္ လက္ကိုင္ထားတဲ့ လူထု ေခါင္းေဆာင္ကို မတရား သျဖင့္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာဟာ စစ္အစိုးရက ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုေတာင္မွ အဲဒီ စစ္အစိုးရက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မပါမွဘဲ ဒီမိုကေရစီေပးမွာဆိုရင္ အဲဒါကို ဒီမိုကေရစီလို႔ သတ္မွတ္ ႏိုင္ပါ့မလား…။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဒီမိုကေရစီဟာလဲ ဘယ္လိုမွ မစစ္မွန္ႏို္င္ပါဘူး။ အႏွစ္သာရလဲ မရွိႏို္င္ပါဘူး။ တရားမွ်တမႈလဲ မရွိပါဘူး။ ဒါကို က်မတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ယံုၾကည္ထားဖို႔လိုတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးဟာ က်မတို႕ႏို္င္ငံ လြတ္ေျမာက္ေရးပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ပါပဲ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ တိုက္ပြဲ၀င္ျပီး သင္ပုန္းေခ်ေရးကိုလက္ကိုင္ထားသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးကို.. ဒီမိုကေရစီကို ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ တိုင္းျပည္ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ လူ႔အခြင့္ အေရးေတြကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ခံထားရတာဟာ ေနာက္ကြယ္မွာ အဲလို မတရားသျဖင့္ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရသူေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္ ဆိုတာကို ေဖၚျပေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ အန္တီေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မတရားသျဖင့္ အခ်ုဳပ္ေႏွာင္ခံထားရတာဟာ ႏိုင္ငံကို ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံအျဖစ္ တည္ေဆာက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ စစ္အစိုးရအေနနဲ႔ အေျပာနဲ႔ အလုပ္ မညီျဖစ္ေနမႈရဲ႕ သက္ေသပါပဲ။

လူ႕အခြင့္အေရးဆိုတာဟာ ကမၻာကုလသမဂၢက တရား၀င္ လက္ခံ သတ္မွတ္ထားတာပါ။ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာေတာင္ Democracy, Peace, Human rights ေတြကို ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္ေအာင္ ထည့္သင္ေပးတာပါ။ အခု က်မတို႔ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာကေတာ့ အဲဒီ လူ႔အခြင့္အေရးအေၾကာင္း ေျပာရင္ကိုပဲ စစ္အစိုးရက ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြကို အေရးယူသလိုမ်ိဳး ဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္တဲ့အထိ မတရားသျဖင့္ လုပ္ေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္သူေတြကိုပင္လွ်င္ သူ႔ အခြင့္အေရးကို အဲလို လုပ္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါကိုလဲ အန္တီစုက အျမဲ ေျပာေနခဲ့တာပါ။

ခုေတာ့ ပိုအေရးၾကီးလာပါျပီ။ က်မတို႔ ႏိုင္ငံထဲမွာ သူတို႔ လုပ္ခ်င္သမွ်ကို လက္ရဲ ဇက္ရဲပိုလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ဖန္တီးထား တဲ့ အေျခခံဥပေဒဆိုတာၾကီးကို အသက္သြင္းဖို႔ သူတို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကိဳးစားပါေတာ့မယ္။ ၁၉၇၄ တုန္း ကလို အလိမ္အညာေတြ အလွည့္အျဖားေတြ မခံရေအာင္္ က်မတို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ.. လူထုကို က်မတို႔ ဘယ္လို ေျပာျပ အသိေပးမလဲ.. က်မတို႔ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ႏို္င္မလဲ..။ (ေညာင္ႏွစ္ပင္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ဒီမွာ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္)

က်မကေတာ့ အန္တီစုေနာက္က တျပံဳၾကီး ပါလာတတ္တဲ့ လူထုကို ျမင္ေယာင္ သတိရေနပါတယ္။ အန္တီစု ေျပာလိုက္ရင္ နားလည္သေဘာေပါက္သြားတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ၀င္းလက္သြားျပီး လက္ခုပ္ တေျဖာင္းေျဖာင္းတီး တတ္တဲ့ လူထုကို သတိရပါတယ္။ အန္တီစုနဲ႔အတူ ႏိုင္ငံ့အေရးအတြက္ တက္ညီလက္ညီ ေဆြးေႏြး ညွိႏႈိင္း ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္သူေတြကို ျမင္ေယာင္လာပါတယ္။ က်မယံုတယ္။ စစ္အစိုးရရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ဖို႔၊ လူထုကို လမ္းညႊန္ ရွင္းလင္းျပဖို႔၊ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေျပေျပ လည္လည္ ပူးေပါင္းႏိုင္ဖို႔ေတြ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ကို အန္တီစုကသာ အတတ္ႏို္င္ဆံုးပါ။ ဒါမွ စစ္အာဏာရွင္ကို အျမန္ဆံုး ျဖဳတ္ခ်ႏို္င္မွာပါ။ (ဒါကို စစ္အစိုးရ ကလဲ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။) ဒါေၾကာင့္ပဲ လူထုအားကို ရဖို႔ အတြက္္ အန္တီစု အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္လာဖို႔ လိုပါတယ္။ အန္တီစုနဲ႔ အလုပ္တြဲလုပ္ဖို႔ ႏို္င္ငံေရး အက်ဥ္း သားေတြအားလံုး လြတ္ေျမာက္ဖို႔ လိုပါတယ္။

အခု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မပါဘဲ ဒီမိုကေရစီအေရး လုပ္မွျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာေနသူမ်ားမွာ မရွင္းတာကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မပါဘဲ…ဘယ္သူက လုပ္ႏိုင္ပါသလဲ.. ဘယ္လို လုပ္မွာလဲ.. ဘယ္ေလာက္ အာမခံ ႏိုင္သလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္တာပါပဲ။ က်မကေတာ့ သာမန္ျပည္သူ တေယာက္ အေနနဲ႔ တကယ္ သိခ်င္ေနပါတယ္။ ကဲ.. …ဘယ္သူ ျဖစ္ႏိုင္မလဲ..။

ေမျငိမ္း(ဇြန္၂၀)


Jun 19, 2007

အန္တီစုေမြးေန႔


နက္ျဖန္..
က်မတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အေရးပါလွတဲ့

အန္တီ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေမြးေန႔ပါ။

နက္ျဖန္မွာ အန္တီ အသက္ ၆၂ႏွစ္ျပည့္ပါျပီ။
သားေတြ ေျမးေတြနဲ႔ အတူေနေနရမယ့္

အေမအရြယ္အဖြားအရြယ္အမ်ိဳးသမီးၾကီးဟာ

လူသူေ၀းရာ သီးျခားကမၻာမွာ…

ထီးတည္းေန ေနရတာ..ကာလမ်ားစြာ…ၾကာခဲ့ျပီ။

မ်ိဳးေစ့မွန္..သန္စြမ္းတဲ့ သစ္ေကာင္းတပင္ဟာ
အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံေနရတာ
ဆယ္စုတစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။
သူ႔အခက္အလက္ေတြ တုပ္ေႏွာင္ခံထားရေပမဲ့
ျမန္မာျပည္အတြက္ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေကာင္းေပးေနဆဲ

အဲဒီ စိမ္းျမေ၀ဆာသစ္ပင္ၾကီးကို

ဘယ္သူကမွ ဖံုးထားဖိထားလို႔မရ။
ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ တားဆီးဖို႔ မလြယ္။

သစ္ပင္ၾကီးခမ်ာ..သူတပါးေအးျမဖို႔အေရး
ေနဒဏ္ေလဒဏ္ၾကံ့ၾကံ့ခံေနရ။

အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳးေတြလဲ ခံရ။
ဒါေပမဲ့ သူ႔ေမတၱာအရိပ္ေတြကေတာ့ အေ၀မပ်က္…။

အဲဒီ အရိပ္ေ၀သစ္တစ္ပင္ကို
ဘုရားရွင္က က်မတို႔အတြက္ ေပးခဲ့တာ…

ဇြန္လ၁၉ရက္ အဂၤါေန႔ ၁၉၄၅ခုႏွစ္မွာပါ။
နက္ျဖန္ဆို..၆၂ႏွစ္ရွိပါျပီ။
က်မတို႔တေတြ အန္တီ့ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြအတြက္

ေလာေလာဆယ္မွာ ျပန္ေပးႏိုင္တာဆိုလို႔..

အေႏွာင္တည္းခံဘ၀က အျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ျပီး
အန္တီေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီပန္းတိုင္ကို

လူထုနဲ႔ အတူေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္ရပါေစလို႔


ဆုေတာင္းေပးတာေလးတခုတည္းပါပဲ..။
အန္တီစု… သက္ရွည္က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္
လိုရာပန္းတိုင္ဆီ ျမန္စြာလွမ္းခ်ီႏိုင္ပါေစ…။

(ဒီပံုတူပန္းခ်ီကို ကိုရီးယားပန္းခ်ီဆရာမ Mrs.Khim Joung Ah က ေရးဆြဲထားတာပါ။)

[IF]

If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you
But make allowance for their doubting too,
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:

If you can dream--and not make dreams your master,
If you can think--and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it all on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on!"

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings--nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much,
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And--which is more--you'll be a Man, my son!

Rudyard Kipling

အကယ္၍

မင္းအသိုင္းအ၀ိုင္းက တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားၿပီး

ဒါေတြဟာ မင္းေၾကာင့္လို႔ ၀ိုင္း၀န္းျပစ္တင္ၾကတဲ့အခါ

မင္းဟာ
ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
အကယ္၍

အားလံုးက မင္းကို
မယံုသကၤာျဖစ္လာတဲ့အခါ
သူတို႔ကို နားလည္စြာခြင့္လႊတ္ရင္းနဲ႔

မင္းကိုမင္း ယံုၾကည္မႈအျပည့္ရွိမယ္ဆိုရင္
…။
အကယ္၍

ေစာင့္သင့္တဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၿပီး

အဲဒီအတြက္လည္း
မေမာမပန္းေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္…
ဒါမွမဟုတ္
..မင္းရဲ႔အေၾကာင္း
မဟုတ္
တရား မုသားစကားၾကားရတဲ့အခါ
မင္းကလည္း အလိမ္အညာေတြနဲ႔
မတုံ႔ျပန္ဘူးဆိုရင္
ဒါမွမဟုတ္

မင္းကို လူတကာက ၀ိုင္းမုန္းတီးတဲ့အခါ

မင္းဟာ အမုန္းေတြ မျပန္႔ပြားဘူးဆိုရင္

ၿပီးေတာ့ မင္းကိုမင္း
လူေတာ္တေယာက္ရယ္လို႔ မျမင္ဘဲ
ပညာရွိ စကားေတြကိုလည္း
မလြန္ဆန္ဘူးဆိုရင္
အကယ္၍

စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြဟာ

မင္းအေပၚမလႊမ္းမိုးေစ
ဘဲ စိတ္ကူးႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ၿပီးေတာ့
အေတြးအေခၚစိတ္ကူးေတြဟာ
ေမ
ွ်ာ္မွန္းခ်က္သက္သက္သာမျဖစ္ေစဘဲဲ
ေတြးေခၚႏိုင္မယ္ ဆိုရင္။

အကယ္၍

ေအာင္ျမင္မႈသုခနဲ႔ ဆံုး႐ႈံးမႈ ဒုကၡေတြကို
ကံေတြ႔ရတဲ့အခါ
တူညီေသာေလာကဓံတရာ
ေတြပါလားရယ္လို႔
ခံယူထားႏိုင္
မယ္ဆိုရင္
အကယ္၍

မင္းရဲ႔အမွန္စကားေတြကို

လူလိမ္လူညစ္ေတြက လွည့္စားေျပာင္းလဲၿပီး

မုသားအျဖစ္ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ညစ္တဲ့အခါ

မင္းဟာ တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ နာၾကားႏိုင္မယ္ဆိုရင္

ဒါမွမဟုတ္
မင္းဘ၀တခုလံုးေပးၿပီး
အရိပ္တၾကည့္
့္ၾကည့္နဲ႔ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ရတဲ့အရာရာကို
ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ
အင္မတန္မွ ေသးငယ္လွတဲ့ တန္ဆာပလာအရာရာနဲ႔

ျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္

အကယ္၍

မင္းႏိုင္ခဲ့သမ
ွ်ေတြအားလံုးဟာ
ေႂကြတလက္ ၾကက္တခုန္ပမာ

တလွည့္တခါတည္းနဲ႔ ဆံုး႐ႈံးသြားခဲ့ရင္

ၿပီးေတာ့
အစကေန ျပန္စႏိုင္မယ္ဆိုရင္။
ၿပီး
ေတာ့..ဆိုးလွတဲ့ကံၾကမၼာရယ္လို႔
ဘယ္ေသာခါမွ ညည္းညဴမေနဘူးဆိုရင္

အကယ္၍

သူမ်ားတကာလုပ္ၿပီးသြားၾကလို႔

အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ မင္းအလွည့္ေရာက္တဲ့အခါ

မင္း တေယာက္တည္းနဲ႔ပဲ
အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ဇြဲသတၱိရွိရွိ
ဆက္
ကိးစားႏိုင္မယ္ဆိုရင္
အဲဒီလိုပဲ
မင္းမွာစိတ္အားကလြဲလို႔
ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့တဲ့အခါ
အဲဒီစိတ္အားကို ခုိင္မာစြာ နဲ႔ပဲ

ဆက္လက္ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္မယ္ဆို
င္
အကယ္၍

လူေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ေျပာဆိုဆက္ဆံတဲ့အခါ

ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းႏိုင္မယ္ဆိုရင္

ဒါမွမဟုတ္

မင္းဧကရာဇ္ေတြနဲ႔အတူ လမ္းေလ
ွ်ာက္ေနရေပမဲ့
မာန္မာနေသြးမႂကြဘူးဆိုရင္
..။
အကယ္၍

ရန္သူကျဖစ္ေစ မိတ္ေဆြကျဖစ္ေစ

မင္းကို သိပ္ၿပီးနာက
ည္းေအာင္မလုပ္ႏိုင္ေစရင္
အကယ္၍

လူတိုင္းကို တန္းဖုိးထား ေလးစားရေပမဲ့
ဲ့
စြဲလန္းမႈ သံေယာဇဥ္ေတြ ထားမေနဘူးဆိုရင္

အကယ္၍
..
တိုေတာင္းလွတဲ့ မပစ္ပယ္ႏိုင္တဲ့
တစ္မိနစ္အတြင္းမွာ
အဓိပၸါယ္ရွိလွတဲ့ စကၠန္႔ေျခာက္ဆယ္အျဖစ္

အသံုးခ်ႏိုင္မယ္ဆိုရင္

ငါ့သားေရ
..မင္းဟာ
အရာရာရွိတဲ့
အရာရာျဖစ္တဲ့

ကမၻာႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္လို႔

အရာရာ ဘာမဆို မင္းစြမ္းႏိုင္ၿပီေပါ့

အဲဒီေတာ့
မင္းဟာလည္း
ေယာက္်ားေကာင္းတေယာက္ေပါ့

(အဲဒီကဗ်ာေလးကို အန္တီစု သိပ္ၾကိဳက္လို႔
ဘာသာျပန္ခဲ့တယ္..လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။)

ေမျငိမ္း(ဇြန္၁၈)

Jun 16, 2007

အေဖေန႔ အမွတ္တရ

ဇြန္လရဲ႕ ဒုတိယပတ္ တနဂၤေႏြက အေဖေန႔လို႔ က်မကို s0wha1 ေလးက အေဖခ်စ္သူခ်င္း လက္တို႔ေျပာတာေၾကာင့္ ဒီ၀တၳဳေလးကို တင္ဖို႔ေတြးမိပါတယ္။ က်မအေဖကေတာ့ လာမဖတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေဖနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အမွတ္တမဲ့ ေနမိသူေတြအတြက္ သတိရေအာင္.. ျပီးေတာ့ က်မကိုယ္တိုင္ စိတ္ေက်နပ္မႈရေအာင္ ဒီ ၀တၳဳ အေဟာင္းေလးကို တင္လိုက္ပါတယ္။

အေဖေပးခဲ့တဲ့အေမြ


(ဒီ ပံုေလးကို မူရင္းမဂၢဇင္းမွာထဲက ကို၀သုန္ ဆြဲခဲ့တာပါ။ႏွစ္မ်က္ႏွာစာအျပည့္ကို တစ္မ်က္ႏွာစာျဖတ္ထားတာပါ။ျပဳျပင္ေပးတာကေတာ့ s0wha1 ေလးပါပဲ။)

ခုက်ေတာ့ က်မနဲ႔ အေဖ့ၾကားမွာ ဒိုင္ယာရီေလးတစ္အုပ္သာ ရွိေတာ့သည္ဟု က်မ ခံစားေနရပါသည္။

+++++

မၾကာခဏဆိုသလို သူတပါးေရွ႔ေမွာက္မွာ က်မ ဖြင့္ဟ၀န္ခံမိသည့္ အမွန္တရားတစ္ခု က်မမွာ ရွိပါသည္။ အဲဒါကေတာ့ က်မဘ၀မွာ အေဖသည္ အေရးပါဆုံး ဆိုတာပါပဲ။ အေဖမရွိေတာ့ျခင္းသည္ က်မအတြက္ေတာ့ သူတကာ တင္စားသလုိ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳျခင္း မဟုတ္ပါ၊ ေျမၿပိဳျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ တကယ့္ကို က်မရပ္တည္ရာ ကမၻာေျမႀကီး အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ကြဲပ်က္ ၿပိဳက်သလို… က်မစိတ္ထဲ ရပ္တည္ရာ မဲ့လွပါသည္။

+++++

ခုလုိ ေ၀းသြားေတာ့မွပင္၊ အေဖႏွင့္ က်မအၾကားမွာ ရွိေနေသာ ဆက္သြယ္ႀကိဳးေတြက ပိုလို႔ ထင္းျပက္လာသည္ ဟု ထင္ပါသည္။ အေဖႏွင့္ က်မအၾကားမွာ ေတာ္ရုံလူတို႔ နားမလည္ႏုိင္၊ မျမင္ မသိႏိုင္သည့္ ဆက္သြယ္မႈေတြ ရွိေနသည္ကုိ အေဖကိုယ္တိုင္ပင္ သိခ်င္မွ သိေပလိမ့္မည္။ က်မအတြက္ေတာ့ အေဖသည္ က်မ၏ စိတ္ခႏၶာထဲရွိ သတၱိ၊ အင္အားႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာတို႔ကို ေမြးဖြား ဖန္ဆင္းေပးသူ ျဖစ္ပါသည္။ အေဖ့ကို စံျပထားကာ က်မ ဘ၀ထဲမွာ ေနရာ ရႏိုင္ခဲ့တာပါ။ (သုိ႔ေပမဲ့ အေဖကိုယ္တိုင္ကေတာ့ျဖင့္ က်မရဲ့ ဘ၀၊ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈတို႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ က်မသိေအာင္ အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ဖူးပါ။) က်မရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈတို႔က အေဖ့အတြက္မူ မဆန္းၾကယ္လွေပ။ အေဖက က်မထက္ ပုိ၍ မ်ားစြာေသာ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို ကိုယ့္အင္အားႏွင့္ ကုိယ္ ရုန္းကန္ တူးေဖာ္ ရယူ ႏိုင္ခဲ့သူေလ။

အေဖ့ အလုပ္စားပြဲေဘးက နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ Pains transform into thorns and drive to fly higher ဆိုတဲ့ စာတန္းက အေဖ့ရဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေအာင္ပြဲေတြကို ေမ့မရေစႏိုင္ခဲ့။ တခါတခါက်ေတာ့လည္း အေဖက “ငါသည္ နာက်င္ေသာ ကိုယ္ရွိသူ ျဖစ္လ်က္ နာက်င္ေသာစိတ္ ကင္းသူ ျဖစ္လတၱံ႔” လို႔လည္း ဓမၼပဒကို ႏွလုံးသြင္းတတ္ျပန္ေသးတာ။ က်မက အဲသည္အေဖ့ကို ခိုးခိုးၾကည့္ကာ က်မရဲ့ခြန္အားေတြ ဂုဏ္သတၱိေတြ ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ ေသြးတတ္ခဲ့ရတာ။

က်မစိတ္ထင္ျဖင့္ အဲဒါေတြ အေဖေတာင္ သိမည္မထင္ပါ။ ဘ၀မွာ အေဖ့သမီးျဖစ္ရျခင္းအေပၚ ဂုဏ္ယူခဲ့ရတာ အႀကိမ္မ်ားစြာ။ က်မဘ၀မွာ အေဖ့ ဂုဏ္သိကၡာအေရာင္ႏွင့္ ဘ၀ လင္းလက္ ေတာက္ေျပာင္ခဲ့ရတာလည္း အခါမ်ားစြာ။ အဲသလိုႏွင့္ အေဖ့အေပၚ အထင္ႀကီးလွသည့္ သမီး၊ က်မက ဘ၀ကုို မေၾကာက္ေသာ၊ ဘ၀ထဲမွာ မာနႀကီးေသာ၊ အမွန္တရားကို ကိုးကြယ္ေသာ၊ လိမ္ညာမႈကို ရြံရွာေသာ၊ မတရားမႈကို ေခါင္းငုံ႔မခံခ်င္ေသာ၊ အဆင္းရဲခံႏိုင္ေသာ ကိုယ္ရည္ကုိယ္ေသြးေတြနဲ႔ ျဖစ္တည္ေနႏိုင္ခဲ့တာပါ။

+++++

ဟုိး ငယ္ငယ္ကတည္းက က်မက အေမ့ထက္ အေဖ့ကိုပုိၿပီး ရင္းႏွီး ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ အေဖ့ရဲ့ သြန္သင္ ဆုံးမပုံႏွင့္ မတူေသာ ေဆြးေႏြးစကားေတြႏွင့္အတူ ေလာကကို ယဥ္းပါးတတ္ပြန္ခဲ့တာ ကိုယ္တုိင္ပင္ သတိမထားမိခဲ့။ အေဖႏွင့္က်မ ဆက္ဆံေရးက သားအဖထက္ ေမာင္ႏွမႏွင့္ပိုတူသည္။ အေဖႏွင့္က်မ အသက္ႏွစ္ဆယ္သာ ကြာၿပီး အေဖက သိပ္ေခတ္မီသူျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ က်မက ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖက္၊ စာဖတ္ဖက္၊ ဂစ္တာတီးဖက္၊ ပန္းခ်ီေရးဖက္၊ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ဖက္။ က်မက အရြယ္မေရာက္လွခင္ကတည္းက အေဖ့ေၾကာင့္ လူျဖစ္ေစာခဲ့သည္။ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ပင္ မျပည့္ခင္မွာ အေဖ့စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္ အမ်ဳိးအစားေပါင္းစုံကို က်မ ဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ ဘာသာေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ အခ်စ္ေရး၊ စာေပေရးရာမ်ား အစုံ။ က်မက ကေလးလူႀကီးလုိလည္း မုန္းစရာ ေကာင္းခဲ့မည္ ထင္သည္။ အေဖ့ေၾကာင့္ စကားႀကီးက်ယ္ေတြ ေျပာတတ္၊ ရန္စြာတတ္၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ စာလည္းေတာ္ခဲ့သည္။

ရွစ္ႏွစ္သမီးကေလးက ကမၻာ့ေျမပုံကို ေကာင္းေကာင္းသိတာလည္း အေဖေလ့က်င့္မႈေၾကာင့္။ အေမရိကန္ သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဂ်င္မီကာတာ ႏိုင္-မႏိုင္ကို အေဖႏွင့္အတူ ေလာင္းခဲ့တာလည္း ဘယ္ေလာက္မွ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ က်မပါ။ အေဖႏွင့္အတူ အေဖခိုင္းသမွ် Newsweek, Time မဂၢဇင္းေတြထဲက News Maker လို People လို သတင္းတိုေတြ ဖတ္ရင္း ကိုယ့္အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ အဲလ္ဗစ္ပရက္စေလကို ႀကိဳက္၊ ရက္ကယ္၀ဲ့လ္ခ်္ကုိ ႀကိဳက္၊ မြန္ရိုးကို ႀကိဳက္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ က်မက အေဖႏွင့္ မတူတာတစ္ခုကေတာ့ အထင္အရွား ရွိခဲ့ေလသည္။ အဲဒါကေတာ့ သခ်ၤာေၾကာက္ျခင္းပါ။ အေဖက သခ်ၤာအလြန္ေတာ္.. က်မက အလြန္ည့ံ။ က်မႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အေဖစိတ္ဆိုးတာ အဲဒီ သခ်ၤာညံ့တာ တစ္ခု။ က်မကလည္း အခုထိတိုင္ သခ်ၤာဆိုလွ်င္ အသံပင္ မၾကားခ်င္သေလာက္။ အဲဒါကလြဲရင္ေတာ့ က်မေသြးထဲမွာ အေဖ့ဗီဇက ရာႏႈန္းမ်ားသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေသြးအမ်ဳိးအစားကုိက အေမက “ဘီ”ေသြးမွာ အေဖႏွင့္အတူ က်မက “အို”ေသြး ျဖစ္ခဲ့တာကို ေက်နပ္ခဲ့တာ။

+++++

ေလာကမွာ က်မအထင္ႀကီးဆုံး သက္ရွိပုဂၢိဳလ္ ခပ္နည္းနည္းမွာ အေဖက ပထမတန္းေနရာက ပါပါသည္။ အေဖ့ကို အရာရာတိုင္ပင္၊ အားကိုးတတ္မႈေၾကာင့္ က်မ၏ခ်စ္သူႏွင့္ပင္ မၾကာခဏ ျပႆနာမ်ားရတာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါ။ က်မဘ၀ရဲ့ အေရးပါေသာ အျဖစ္အပ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အေဖ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ လိုသည္ဟု က်မ အၿမဲယူဆခဲ့သည္။ တစ္ႀကိမ္ပဲ၊ အေဖ့အဆုံးအျဖတ္မယူဘဲ က်မလုပ္ဖူူးသည္၊ အဲဒီတစ္ႀကိမ္သည္ က်မဘ၀၏ အမွားဆုံး အမွားတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀မွာ အိမ္ေထာင္ဖက္ဟာ အေရးအႀကီးဆုံး အစိတ္အပိုင္းဟု ေသခ်ာမေတြးဘဲ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာ။ အဲဒီမွာ အႀကီးဆုံးအမွားကို လက္ခံလုိက္ရၿပီး ေနာက္ထပ္ရလာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးကေတာ့ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း ကာလကစလုိ႔ အေဖႏွင့္ က်မ သူစိမ္းဆန္သြားခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။ က်မအတြက္ေတာ့ ကုသမရႏိုင္ေတာ့ေသာ ေရာဂါတစ္ခုကို ႀကိဳဆို ေခၚယူမိသလို အေဖ့ကို စတင္ ဆုံးရႈံးခဲ့ရတာ။

+++++

အေဖနဲ႔ က်မရဲ့ ဘ၀အစ က်မ ငယ္ငယ္က အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးမိလွ်င္ ခုပင္ အေဖ့ကို လြမး္လာသည္။ အေဖႏွင့္အေမ ေျပာျပတဲ့ ညဦး စကား၀ုိင္းထဲက ငယ္ဘ၀ပုံျပင္ေတြ။ ရုန္းကန္ပင္ပန္း ႀကိဳးစားခဲ့ရသမွ်ေတြ၊ အေဖ့ႀကိဳးစားမႈေတြကို အေမက ပံံ့ပိုး။ တက္ညီ လက္ညီ။ အရည္အခ်င္းျဖင့္သာ အျမင့္တေနရာေရာက္ေအာင္ အလြယ္တကူ တက္လာႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေဖက ဘ၀မေမ့ဘဲ ရိုးသားေသာအခါ အရာရွိသားသမီးျဖစ္လွ်က္ႏွင့္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ ဆင္းရဲခဲ့ၾကရသည္။ အသက္သုံးဆယ္မွာ အေဖ အရာရွိျဖစ္လာေတာ့ အေမ ေက်ာင္းဆရာမမွာ သားသမီး ငါးေယာက္ ပိုက္မိၿပီ။ အေဖက ရသမွ် လစာ အေမ့ကို အကုန္အပ္။ အေမ့ဆီက မုန္႔ဖိုးတစ္ရာ ျပန္ရသမွ်ကို လက္ဖက္ရည္ေတာင္ မေသာက္တတ္သည့္ အေဖက မုန္႔ဖိုးေတြကို စုၿပီး သူႏွစ္သက္ရာ ေရဒီယုိ၀ယ္၊ ကက္ဆက္၀ယ္၊ သီခ်င္းေခြ၀ယ္၊ ပန္းခ်ီေဆးေတြ၊ စုတ္တံေတြ၊ ကင္းဗတ္စေတြ၀ယ္၊ စာအုပ္၀ယ္။ အဲသလုိႏွင့္ သူ႔ အႏုပညာပစၥည္းေတြ စာအုပ္စင္မွာ နံရံကပ္စင္ေလးေတြမွာ ျပည့္ျပည့္ လာရတာ။

အေဖ့ကိုတူေသာ က်မကေတာ့ ရသမွ် မုန္႔ဖိုးေလးကုိ နည္းလြန္းလို႔မို႔၊ ကေလးပီပီ ပိုက္ဆံမစုႏိုင္။ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အတန္းထဲမွာ တျခားကေလးေတြ ကိုင္ေသာ ေရာင္စုံခဲတံဗူးေလး လိုခ်င္ခဲ့သည္။ ခဲတံဗူးေလးက ကိုယ္ထည္မွာ ငါးေလးတစ္ေကာင္ ဖန္ေရတေကာင္းထဲ ကူးေနပုံကို ဆီစိမ္စကၠဴႏွင့္ ဖန္တီးထားရာ ဗူးခြံကေလးကို တြန္းေရႊ႕လိုက္လ်င္ ငါးကေလး ေရကူးသြားသလုိ။ ဆီစိမ္စကၠဴကလည္း အထဲက ေရာင္စုံခဲတံ ကေလးေတြကို ျမင္ေနရေစသည္။ အေရာင္စုံ အေသြးစုံ။ က်မက အရုပ္ကေလးေတြ ဆြဲတတ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြက က်မရဲ့ ရုပ္ပုံေလးေတြကို လိုခ်င္သည္။ ထိုအခါ သူတို႔က စကၠဴျဖဴေတြ ေရာင္စုံခဲတံေတြေပးၿပီး က်မကို ပုံဆြဲခိုင္းၾကသည္။ က်မမွာ အဲသေလာက္ ဆြဲရတာကို ေပ်ာ္လွၿပီ။ ေနာက္ေတာ့၊ အိမ္မွာလည္း အဲဒီ ေရာင္စုံခဲတံေတြႏွင့္ က်မ ပုံဆြဲခ်င္လာသည္။ ေန႔ေန႔ ညည ေရာင္စုံခဲတံဗူးေလးကို စိတ္ကူး အိပ္မက္။ မုန္႔ဖိုးကလည္း စုမရ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်မ မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့ပါ။
အေဖ…
သမီး ေရာင္စုံခဲတံဘူးေလး သိပ္လုိခ်င္ပါတယ္။
အေမ့ကိုလည္း မေျပာရဲဘူး။
သမီး ဒီလ အဆင့္တစ္ ရေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္။
သမီးကို ေရာင္စုံခဲတံ ၀ယ္ေပးပါေနာ္။
သမီး-မိခက္။
အဲဒီလို စာမ်ဳိး ေရးၿပီး၊ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းမသြားခင္ က်မတို႔အိပ္ခန္းႏွင့္ ကပ္လွ်က္ရွိ အေဖတို႔ အိပ္ခန္းနံရံကို ေက်ာ္တက္ကာ တဘက္ နံရံကပ္စင္ေလးေပၚက အေဖရုံးသြားလွ်င္ ယူသြားေနက် ဖိုင္တြဲေပၚမွာ တင္ထားလိုက္သည္။ (အေဖက ညတိုင္း အလုပ္မ်ားမ်ား လုုပ္သည့္အတြက္ မနက္ဆိုလွ်င္ ေနျမင့္မွ ႏိုးသည္။ အဲသည္တုန္းက အေဖက ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႔တခုထပ္ယူဖို႔ စာႀကိဳးစားေနရတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ေနာင္ က်မႀကီးလာမွ သိရသည္)

အဲသည္ေန႔ရဲ့ ညေနမွာ အေဖ ရုံးက ျပန္လာတာ ေနာက္က်သည္။ ဒါေတာင္ အေဖ့ရုံးက က်မတို႔ေနတဲ့အိမ္နဲ႔ ၾကားမွာ ကားလမ္းမတစ္စင္းသာ ျခားပါသည္။ အေဖျပန္လာေတာ့ က်မက စာေရးစားပြဲမွာ အိမ္စာ လုပ္ေနခ်ိန္။ ေရွ႔က စားပြဲေပၚကို စကၠဴအိတ္ေလး တစ္လုံးက်လာသည္။ စကၠဴအိတ္ေလးက ခပ္ဟဟ၊ ေရာင္စုံခဲတံဗူးဟု သိသာေစေသာ ဗူးခြံေပၚမွ ပိုးႀကိဳးေလးက ျပဴတစ္တစ္ျဖင့္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ အေဖက အိပ္ခန္းဆီ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ အဲသည္ ခဲတံဗူးေလးကို တစ္ႏွစ္ခံေအာင္ က်မ တရိုတေသ ႏွေျမာစုံမက္စြာ သုံးျဖစ္ခဲ့တာလည္း ခုထိ မွတ္မိေသးသည္။ အဲသည္ စည္းကမ္းရွိ ပစၥည္းရိုေသေသာ စိတ္ကလည္း အေဖ့စိတ္ပါပဲ။

က်မ အသက္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ အေဖ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္းရွိ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႔ေလးဆီ ေျပာင္းေရႊ႕ တာ၀န္ ထမ္းရသည္။ ပထမဆုံး အိမ္ႏွင့္ အၾကာႀကီး ခြဲသြားရေသာ အခ်ိန္မ်ား။ ဘယ္ေလာက္ပင္ အိမ္ႏွင့္ ၾကာၾကာ ခြဲရ ေသာ္လည္း အေဖကေတာ့ အိမ္မွာ ခ်န္ထားခဲ့ရေသာ စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္တစ္ေနရာ လြဲသြားတာကိုပင္ သိေလာက္ေအာင္ စည္းကမ္းက်နသူ။ သူတတ္ႏိုင္သမွ်ေလးႏွင့္ သူ႔ဘ၀ သူ႔မိသားစုေလးကိုလည္း သပ္ရပ္ ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ စည္းကမ္းတက် ထားတတ္သူ။ က်မကေတာ့ အဲသည္ကတည္းကေန အေဖရွိဆဲ ေနာက္ဆုံး က်မ အသက္ သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္ တုိင္တဲ့အထိ က်မ လိုခ်င္တာကို အေဖ့ထံ စာေရးေတာင္းလွ်င္ ရတုန္း။ အေဖကလည္း အၿမဲ ျဖည့္ဆည္းခဲ့တာပါ။ အေဖ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ က်မကျဖင့္ ဘာတစ္ခုမွ အေဖ့ကို ျဖည့္ဆည္း မေပးခဲ့ဖူးတာကို ဘယ္လုိ ေျဖသိမ့္မလဲ။ အေျဖမရွိပါ။

+++++

အိမ္မွာ ေရဒီယိုတစ္လုံး၊ အဲဒီကမွ ကားကက္ဆက္ေလး…၊ေနာက္ေတာ့ မိုႏိုကက္ဆက္ေလး၊ ေနာက္ အျဖဴအမဲ ရုပ္ျမင္သံၾကား၊ အဲဒီကမွ ခုလို အရာရာျပည့္စုံေသာ ဘ၀ကို ရဖို႔ အေဖနဲ႔အေမ ရုန္းကန္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ အႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္ ၾကာခဲ့သည္။ အေဖ့ ေခၽြးစက္ေတြ၊ အေမ့ခြန္အားေတြ ရင္းလုိ႔။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မရဲ့ ေခၽြးတစ္စက္ တစ္ေပါက္မွ မပါ၀င္ခဲ့ဖူးတာပါပဲ။

+++++

ခုက်ေတာ့ က်မရဲ့ ငယ္အိပ္မက္ထဲကလို ၿပီးျပည့္စုံေသာ ဘ၀ထဲမွာ အေဖက အေမ့ကို တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ခ် လက္ခ် ထားသြားခဲ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ေစာလြန္းလွပါတယ္ အေဖရယ္..။ အေဖ့လို က်န္းမာ သန္စြမ္း တက္ႂကြ ဖ်တ္လတ္ေသာသူ တစ္ေယာက္အတြက္ ငါးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အသက္တာဟာ တုိေတာင္း လြန္းလွပါတယ္။

+++++

က်မအတြက္ေတာ့ျဖင့္ က်မအေဖက က်မရဲ့ Dictionary လည္းျဖစ္။ Encyclopedia လည္း ျဖစ္ျပန္သည္။အဲဒီ အေဖ့ေနရာမွာ ဘာနဲ႔ အစားထိုးရမွာလဲ။ ခ်စ္သူ ေရြးခ်ယ္ရာမွာ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ မၾကည့္ျဖစ္ဘဲ အသည္းႏွလုံးႏွင့္သာ ၾကည့္တတ္ခဲ့ျခင္းမွာလည္း အေဖ့ထက္ ပုိေတာ္မယ့္ ေယာက္်ား မရွိႏိုင္ဘူးဟု က်မ ယုံၾကည္ခဲ့မိ တာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လူပုထုစဥ္ပီပီ အေဖ့မွာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ ရွိေသာ္လည္း က်မကမူ မေျပာပ ေလာက္ေသာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ဟုသာ အၿမဲ ျမင္ခဲ့သည္။ အေဖ့ကို က်မ နားလည္သည္။ သိသည္။ ဒါကို အေဖပင္ သိမည္ မထင္။ က်မအတြက္ေတာ့ အေဖ့ကိုနားလည္ဖို႔ရာ အထူးပင္ ႀကိဳးစားစရာ မလိုပါ။ ဘာလို႔ဆို က်မသည္ စိတ္ခံစားခ်က္ေနာက္ကို လိုက္သည့္ေနရာတြင္ အေဖ့ကုိ လံုး၀တူေသာ သမီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ၿပီးေတာ့ အေဖသည္ က်မ တစ္သက္လုံး ေန႔စဥ္ဖတ္လာခဲ့ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္လည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

+++++

အေဖက စိတ္ကူးယဥ္တတ္သည္။ စိန္ပန္းျပာကို ႀကိဳက္သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ေျမာက္ပုိင္းက ေက်ာက္မဲၿမိဳ႔ေလးကို စြဲလမ္းသည္။ ၿမိဳ႔မၿငိမ္းကို လြမ္းတတ္သည္။ပီကာဆိုကို ခ်စ္သည္။ ဒါရိုက္တာၾကီး ဟစ္ခ်္ေကာ့ကို္ သေဘာက်သည္။ ဆိုဖီယာလိုရင္းႏွင့္ ဂေရစ့္ကယ္လီကို ႀကိဳက္သည္။ မြန္ရိုးႏွင့္ ပရက္စေလကို စြဲမက္သည္။ အက္ဘာ(ABBA) ႏွင့္ ေဘာ္နီအမ္ကို ႀကိဳက္သည္။ ေနရာတကာ အႏုဆန္သည္။ တကၠသိုလ္ မွာ အေဖက အႏုျမန္မာစာကို ယူသည္။ သားသမီးေတြကို နာမည္လွလွ ေပးသည္။ အဲဒီ စိတ္ႏွလုံးေတြက က်မရဲ့ငယ္ဘ၀ ထဲမွာ က်မႏွင့္ထပ္တူ တစ္သားတည္း ရွိေနခဲ့တာ အေဖသိရဲ့လား။ အေဖ့အၾကိဳက္မ်ားက က်မရဲ့ ခေရစီပါပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ အေဖနဲ႔က်မ အႀကိဳက္ေတြတူဆဲ။ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြၾကိဳက္တာ.. ေပၚဦးသက္ကို ၾကည္ၫိဳတာေတြ…Fame လို ရုပ္ရွင္ကို ရင္ခုန္တာေတြ...Flash Dance မွသည္ Selena ထိ ႀကိဳက္တာ။ တစ္ခါမွ တစ္ခုမွ မလြဲဖူးခဲ့။ အသက္ခ်င္းကြာ ေခတ္ခ်င္းကြာလ်က္ အေဖႏွင့္က်မက Bruce Willis ကိုႀကိဳက္တာ Jennifer Lopaz ကို ႀကိဳက္တာေတြထိ တူတာေရာ အ့ံၾသစရာ မေကာင္းဘူးလား။ က်မ တစ္ခုခုကို ခံစားႀကိဳက္ၿပီဆိုလွ်င္ အဲဒါ အေဖလည္း သေဘာက်မည္ဟု သိၿပီးသား။ အေဖက ေကာင္းတယ္လို႔ ၫႊန္းလိုက္ရင္လည္း က်မ ႀကိဳက္မည္ဟု ေသခ်ာၿပီးသား။

ခုဆို.. က်မကို ဘယ္သူလမ္းၫႊန္မွာလဲ။ ဘယ္သူက ဦးေဆာင္မွာလဲ။ ဘ၀မွာ တစ္ႀကိမ္ပဲ အေဖႏွင့္က်မ အႀကိဳက္ သေဘာကြဲလြဲဖူးသည္။ အဲဒီ တစ္ႀကိမ္ေလးကပဲ က်မရဲ့ဘ၀ကို ႀကီးမားထင္ရွားစြာေသာ အမည္းစက္ ထင္ေစခဲ့ဖူးတာ။ ခုေတာ့၊ က်မကို စံျပဳေပးမယ့္သူ မရွိေတာ့ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ မွားမွာ..ဘ၀မွာ အရသာေတြ မဲ့မွာ.. ခံစားခ်က္ေတြ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္မွာ..။ က်မကို ဘယ္သူ ဆယ္ေပးမွာလဲ။ အဲဒါေတြက အေဖကိုယ္တိုင္ပင္ သိမည္မထင္ေသာ က်မအေပၚက အေဖ့ရဲ့ ေလာင္းရိပ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါသည္။

+++++

အေဖ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္မွာေတာ့၊ အေဖ့ စာအုပ္ဗီရိုထဲမွာ ကုိယ္ေရး အတၳဳပၸတၱိ ဆန္ဆန္ စာတမ္းေလး တစ္တြဲ ေတြ႔သည္။ က်မ မဖတ္ပါ။ ဖတ္စရာ မလိုေလာက္ေအာင္ က်မငယ္ငယ္က အေဖႏွင့္မိသားတစ္စု ပန္းၿခံ ကစားကြင္းဘက္ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ၾကားဖူးေနက် အေဖ့ငယ္ဘ၀ ခံစားခ်က္မ်ား။ ၿပီးေတာ့ က်မ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခံစားၿပီး သတိရေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာ ျဖစ္ရမည္ေလ။ ညီမအငယ္ေတြကေတာ့ သိပ္ၿပီး မမီလိုက္ေတာ့ ဖတ္ရင္း ငုိၾက၏။ အေဖက စာေရးေကာင္းေတာ့ ၀တၳဳေလးလိုပဲ ေနမွာေပါ့။

အေဖ့ဆီမွာ က်မ ရွစ္လသမီးအရြယ္ အေဖ ေဖာင္ႀကီးသင္တန္းတက္ရစဥ္ သမီးႀကီးက်မကို လြမ္းၿပီး ေရးေသာ ဒိုင္ယာရီလို စာတုိေလးေတြ ခုထိ ရွိေသးသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ ကြယ္လြန္သြားၿပီးခ်ိန္မွာလည္း အဲလို မွတ္တမ္းမ်ဳိးေတြ၊ ခံစားခ်က္စာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနသည္ကို က်န္ရစ္ေနသူေတြ ေတြ႔ၾကရလိမ့္မည္။ က်မက အေဖႏွင့္ အဲသလို တူပါသည္။

+++++

အေဖက သူေသသြားတဲ့အခါ အုတ္ဂူေလးနံေဘးမွာ စိန္ပန္းျပာပင္ စိုက္ေစခ်င္သတဲ့။ ေအးၿငိမ့္တဲ့ ဂီတသံစဥ္ ေတြလည္း ပ်ံ႕လြင့္ေစခ်င္သတဲ့။ ေလၫွင္းေလးလည္း တိုက္ခတ္ေစခ်င္သတဲ့။ ငွက္ေလးေတြကိုလည္း သီခ်င္း ဆိုေစခ်င္သတဲ့။ နာမက်န္းေနစဥ္မွာပင္… အဲဒီဆႏၵေတြကို စာၫြန္႔ပုံစံႏွင့္ အေဖ ေရးခဲ့ေသးသည္။ အေဖ့ ရုပ္အေလာင္းကို ေရႊ႕စဥ္ အိပ္ယာေအာက္မွာ အေဖကိုယ္တုိင္ ေရးခဲ့သည့္ နာေရးေၾကာ္ျငာကို ေတြ႔ေတာ့ အေမ့ခမ်ာ သုံးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္တိုင္ ေပါင္းလာခဲ့ေသာ ခ်စ္လင္အတြက္ ပူေဆြးရရွာသည္။

ဦးသိန္းေရႊ
(ပုသိမ္)
အသက္(၅၆)ႏွစ္

တကယ့္ကို အသက္ ၅၆-ႏွစ္ျပည့္ေသာေန႔မွာ အေဖ့ရုပ္အေလာင္းကို မီးသၿဂၤဳိဳလ္္ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းတာလား.. ကံဆိုးတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ ။ အေဖ့ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ကို က်မ မေတြ႔လိုက္ရ။ ထိုအခါ… က်မအတြက္ေတာ့ အေဖက က်မတို႔မိသားစု ေမာ္လၿမိဳင္မျပန္ခင္ ကန္ေတာ့စဥ္မွာ ကုလားထိုင္ေပၚ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထိုင္လုိ႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ ၿပဳံးၿပီး က်န္ခဲ့တာပါ။ က်မအတြက္ေတာ့…အေဖက အခါမ်ားစြာ ကလိုပဲ… ဟိုးအေ၀း အေ၀းေတြကို ခရီးသြားရင္း အလုပ္လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။

+++++

က်မအေဖက သူ႔ဘ၀ထဲမွာ ေအာင္ျမင္သူ၊ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ လူလူခ်င္း စာနာတတ္ၿပီး သူတစ္ပါး အက်ဳိးပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္းကိုလည္း မလုပ္ မႀကံဖူးသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမဲ့၊ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကား သူ မဟုတ္သည့္အတြက္ အေဖက က်မတို႔ရဲ႕ မိသားစုဘ၀ထဲမွာသာ အထင္ကရ ျဖစ္ရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေတာ့၊ က်မရဲ့ အထင္ကရ ကမၻာေျမတစ္ခု။ က်မအတြက္ဆိုလွ်င္၊ အေဖ့စိတ္ႀကိဳက္ ျပင္ထားခဲ့သည့္ အႏုပညာ ဆန္သည့္ အိမ္ခန္းကေလးက တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ျပတိုက္ပင္ ျဖစ္သည္။ အဲဒီ ျပတိုက္ေလးထဲမွာ အေဖ အၿမဲ ရွိသည္။ အေဖ စုေဆာင္းခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ခရီးသြားရင္း ရိုက္ခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုေခြေတြ၊ အေဖ အေပ်ာ္ဆိုထားတဲ့ ကက္ဆက္ေခြေတြ၊ ေရးသားခဲ့ေသာ စာေတြ၊ မိသားစု လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့တဲ့ ဗီဒီယိုေခြေတြ၊ ၿပီးေတာ့ အေဖခ်စ္တဲ့၊ ရိုေသျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့၊ ဗိုလ္က် အႏုိင္ယူသမွ် ခံခဲ့တဲ့ အေဖ့ဇနီး (က်မတုိ႔အေမ)…။ျပီးေတာ့၊ အေဖကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ဘဲ ဗီဇစိတ္အရာမွာ အေဖႏွင့္ ထပ္တူ နီးပါးတူေအာင္ ေမြးခဲ့ေသာ သမီးႀကီး က်မ၊ ေနာက္ထပ္ အေဖ့ဗီဇေသြးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ပါ၀င္ ဖြဲ႔စည္းေနလဲဆိုတာ မသိႏိုင္သည့္ အေဖ့သမီး(က်မ ရဲ့ ညီမအငယ္)ေတြ.. ေျမးေတြ..။ အဲဒီ အရာအားလုံးက အေဖ့ရဲ့ ျပတိုက္ထဲမွာ ရွိေနၾကပါသည္။

+++++

က်မအတြက္ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ် မလိုေတာ့ပါ။ အေဖ့ထံမွ အေကာင္းဆုံးအေမြကို က်မရခဲ့တာ… ခုလာမည့္ ဇြန္လဆိုလွ်င္ သုံးဆယ့္ကိုးႏွစ္ေတာင္ ျပည့္ေတာ့မွာပဲေလ။ တစ္ခုပဲ က်မ ေနာက္က်ခဲ့သည္။ က်မ၏ ကေလာင္ အမည္ကုိ “စိန္ပန္းျပာ”ဟု ေပးခဲ့ဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ (က်မကိုေမြးလွ်င္ စိန္ပန္းျပာဟု နာမည္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးဖူးေၾကာင္း အေဖ ေျပာဖူးပါလွ်က္ႏွင့္...)။

(၁၉-၂-၂၀၀၁ တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ေသာ အေဖသို႔ လြမ္းဆြတ္လွစြာ…)
ေမၿငိမ္း
ေရႊအျမဳေတ ၂၀၀၂။