May 31, 2007

ကားစင္

ခုတေလာ..
ဘ၀ထဲ အလိုမက်ႏို္င္တာေတြ..
ေနာင္တ ေတြ..
ယူက်ံဳးမရတာေတြ…
မိဘကို သတိရတာေတြ..
အသက္ရွဴ မ၀တာေတြ..
ထြက္ေျပး၀ါဒေတြ..
စိတ္ထဲကို လုလုျပီး ၀င္လာေနတယ္။

အဲဒီအခါ
မၾကာခဏ သတိရေနက် ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
ျပန္ထုတ္ရြတ္မိတယ္..။

ခြန္အားမေပးႏို္င္ေပမဲ့
ဘ၀ကို သံေ၀ဂ ရေစတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ..။


ကားစင္

မနက္ျဖန္ဆိုတာ
ထိုးေထာင္ထြက္လာမယ့္
ဆံပင္ျဖဴတစ္ေခ်ာင္းသာ။

အိပ္ကပ္ထဲလက္မႏႈိက္ရဘဲ
ေတာင္းဆိုျခင္းလဲ ကင္းမဲ့စြာ
ေလာကမွာ
ငါအလကားရခဲ့တာဆိုလို႔
ႏွစ္ခုတည္းရွိရဲ႕..
အဲ့ဒါက
ဘ၀နဲ႕ ဒုကၡေလ…။

စစ္သည္တစ္ေယာက္ရဲ႕
တိုက္ပြဲျပီးကာစ
စစ္တလင္းလိုျမင္ကြင္းမ်ိဳး
တကယ္တမ္း
ဘုရားသခင္နဲ႔ ခ်စ္သူရွိမေနတဲ့
အခန္းက်ဥ္းငယ္ထဲမွာ
ျငီးေငြ႔ျခင္းနဲ႔ ငါ
လက္မထပ္ဘဲ အတူေနခဲ့တာၾကာေပါ့။

ျဖစ္တည္မႈ
ေဟာ့ဒီေခြးေျခပုေပၚက
ေျခေခ်ာ္က်မယ့္ေန႔တစ္ေန႔ကိို
ရပ္ေစာင့္ေနခဲ့ရ ။

ေမြးဖြားျခင္းတဲ့…
ငါ့လည္ပင္းမွာ
စြပ္ျပီးသားၾကိဳးကြင္းတစ္ကြင္းရွိတယ္။

(သစ္ေကာင္းအိမ္)

အဲဒီကဗ်ာေလးက ၁၉၉၅တုန္းကတည္းက မဂၢဇင္းမွာပါခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။
ဟန္သစ္မဂၢဇင္းထဲမွာ ထင္တာပဲ..။
အဲဒီတုန္းကတည္းက ျမန္မာျပည္မွာ
လူူငယ္ေတြ လူလတ္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲက ဖိစီးမႈေတြကို
အဲဒီကဗ်ာက ျပေနတယ္လို႔ က်မ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီ နယုန္လျပည့္ေန႔မွာ..
က်မလည္ပင္းမွာ ၾကိဳးကြင္းအစြပ္ခံခဲ့ရတာ ၄၂ႏွစ္ ျပည့္ပါတယ္။
(အေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ အဲလိုျဖစ္ေစေတာ့လို႔ ေမြးခဲ့တာမဟုတ္တာလဲ ေသခ်ာပါတယ္..)

ေမျငိမ္း(၃၁ေမ၂၀၀၇)


ႏႈတ္ခြန္းဆက္

က်မဘေလာ့ထဲ ၀င္လည္ၾကသူေတြကို ခုထိ ေက်းဇူးစကား မေျပာရေသးပါ..
ဘာမွ မတတ္ဘဲ ဘေလာ့ဂါလုပ္ခ်င္တဲ့သူနဲ႔
ဘေလာ့အသစ္စက္စက္အေတြ႔မွာ
ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္..။အရပ္လဲကူရ.. လူလဲ၀ိုင္းရ..
ပထဇ လဲ မေနရ..ကိုသံလြင္လဲ မနားရ.. စိတတၱဇညလဲ..မေနသာ..ေမဓါ၀ီလဲမေရွာင္သာ…
ခုေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ရုပ္ေတာ့ ေပၚလာျပီထင္ပါရဲ႕ေနာ္..။
ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႔ေနရာ.. ေလးေထာင့္တံုး.. တခ်ိဳ႔ေနရာ ေမးခြန္းအမွတ္အသား ျဖစ္ျဖစ္ေနေသးတာ..။
ကံမ်ားမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ထိုင္းမွာ ဆီဗံုးေတြလဲ ျပႆနာတက္ခ်ိန္..
ကိုယ့္ဆီလာလည္လို႔မွ ႏႈတ္ဆက္မရ..။ ခက္ပါ့..ေနာ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ဘေလာ့အသစ္သက္စက္ေလးကို စိတ္မပ်က္ၾကပါနဲ႔ေနာ္။

ဒီေန႔ဆိုရင္ ကြန္မင့္ေတြကို စာစျပန္လို႔ ရသြားပါျပီ…။
ေနာက္ကို ကြန္မင့္ေတြအတြက္ အျမဲ စာျပန္ေရးပါ့မယ္။
ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး အၾကံေပးၾကပါေနာ……

ဘေလာ့ေလး ႏွစ္ပတ္သားေရာက္မွပဲ
ကိုယ့္ဆီလာခဲ့သမွ် ဧည့္သည္ေတြကို
ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာရပါေတာ့တယ္..

ခ်စ္ခင္စြာ… ေမျငိမ္း

May 30, 2007

ဒီပဲယင္းအမွတ္တရ

ဒီေန႔ မနက္ အေစာၾကီးႏိုးလာတယ္။
အိပ္မက္နဲ႔ စိတ္အစြဲအလန္းေၾကာင့္ထင္ပါရဲဲ႕။
အိပ္မက္ထဲမွာ ရွစ္ေလးလံုးတုန္းကလို လူအုပ္ေတြပါတယ္။
ပစ္ၾကခတ္ၾကတာေတြ ေသြးထြက္သံယိုေတြ မ်က္ရည္ေတြ..ပါတယ္။
ဒါနဲ႔႔ပဲ အေစာၾကီးႏိုးလာေတာ့တာ။

ဒီေန႔ ေမ၃၀..
အန္တီစုကို သူတို႔ အေသသတ္ဖို႔ ၾကံခဲ့တဲ့ေန႔။

ရက္စက္ေကာက္က်စ္တဲ့ေနရာမွာ ကမ္းကုန္တဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕
ကမၻာေက်ာ္ လူသတ္ပြဲေတြထဲက တစ္ခုေပါ့။

က်မကေတာ့

An eye for an eye
A tooth for a tooth

ဆိုတဲ့ ဟာမူရာဘီကိုဓ ဥပေဒကို သတိရေနတယ္။
က်မတို႔ ျမန္မာေတြကေတာ့ လက္တုံ႔မျပန္တတ္သူေတြပါ။
ဒါေပမဲ့ က်မကေတာ့ အဲဒီဥပေဒက လူေကာင္းသူေကာင္းေတြအတြက္
ေလာကၾကီးက..သဘာ၀တရားၾကီးက တာ၀န္ယူေျဖရွင္းေပးတဲ့ ဥပေဒလို႔ ျမင္တယ္။

ၾကည့္ေလ.. အကုသိုလ္နဲ႔ တံတားခင္းခဲ့တဲ့ လူေတြ..
အဲဒီတံတားေပၚ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ ျပန္ေလွ်ာက္ၾကရတာ…
ကမၻာ့အာဏာရွင္အဆက္ဆက္…ဘယ္လမ္းသြားခဲ့ၾကရသလဲ..
က်မတို႔ဆီမွာလဲ..ဦးေန၀င္းကစ.. ခု ဦးစိုး၀င္း.. ဦးေရႊမန္း… အထိ။

က်မသတိရေနေသးတယ္..

အတြင္းေရးမွဴး(၂) ဦးတင္ဦးဆံုးတုန္းက..၂၀၀၁ ေဖေဖၚ၀ါရီ-၁၉။
က်မ ေမာ္လျမိဳင္မွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့အခ်ိန္
ၾကားၾကားခ်င္း .. သူမ်ားကို ဒီေလာက္ဒုကၡေပးတာ..ေကာင္းတယ္..ျဖစ္ပေစလို႔
ေတြးမိခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီညမွာပဲ က်မဘ၀မွာ အေရးၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ အေဖလဲ ဆံုးတယ္။
ကင္ဆာေရာဂါမို႔ ၾကိဳေတြးထားျပီး သိထားျပီးျဖစ္တဲ့ၾကားကေတာင္
က်မအတြက္ အပူေဆြးဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီမွာ က်မေတြးမိတယ္..
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးတင္ဦးဟာဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး
သားသမီးေတြရဲ႔ အေဖတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ေသးတာပဲ..
ဒါကို က်မ ကိုယ္ခ်င္းမစာမိလို႔
ညက်ေတာ့ က်မအေဖအတြက္ ပူေဆြးရတာကို ခ်က္ခ်င္းၾကံဳရတယ္လို႔..

ဒါဟာ… ကိုဓ ဥပေဒ အသြားပဲ မဟုတ္လား…။
အဲသလို က်မ ယံုတယ္။

ဦးတင္ဦးဟာ ၈၈ မွာ ၆၂က စိန္လြင္ရဲ႕ ေနရာကို ယူခဲ့ျပီး
ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ လူထုအေပၚ ကမ္းကုန္ေအာင္ ရက္စက္ခဲ့တာ။
ဒီေတာ့ သူ႔မွာ သူမ်ားလုပ္ၾကံခံရျပီး ေသရမွာကိုေတာင္
သံုးခါေလာက္ သီသီေလးလြဲရတဲ့ စိတ္ေသာကေတြကို ၾကံဳရျပီးမွ
ေသခန္းေရာက္ရတာ..

ပိုဆိုးတာက
သူမေသရခင္မွာမွ.. သူ သိပ္ခ်စ္တဲ့ သမီး ခ်ိဳလဲ့ဦး ဗံုးေပါက္ျပီး ဆံုးရတာပဲ…။
အဲဒီတုန္းကလဲ သူေတာ္ေတာ္ ခံစားရတာ..။သူအခ်စ္ဆံုး ဂုဏ္အယူဆံုးသမီးေလ..
တကၠသိုလ္မွာ ပါရဂူတန္းတက္ေနတဲ့ ဆရာမလဲ ျဖစ္ေသး..။
သူတို႔ မိသားစု ေတာ္ေတာ္ အသည္းကြဲရတဲ့ အျဖစ္ေပါ့။

အဲဒါ ကိုဓ ဥပေဒပဲ..မဟုတ္လား...။

အဲလိုပဲ..
ဦးေန၀င္းရဲ႔ အခ်စ္ဆံုးသမီး သားမက္နဲ႔ ေျမးေတြရဲ႔ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ..သူ႔ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္..။

ခု..ဦးခင္ညြန္႔ ဘ၀..။

သူတို႔ ေမာင္ပိုင္စီးခဲ့တဲ့ ေျမေပၚမွာေတာင္မွ ေသစရာေနရာ မရွိတဲ့ ဘ၀ ေတြ…။

ဒါ ထင္ရွားတဲ့သူေတြရဲ႔ သာဓကနဲနဲေလးပဲ ရွိေသးတာပါ။

ခုေရာ..ဦးစိုး၀င္း..။ၾကည့္ေလ.. ။ အန္တီစုလို သူေတာ္ေကာင္းကို..မတရားသျဖင့္လုပ္ခဲ့တာ၄ႏွစ္ပဲ ရွိေသး.. သူသတ္ဖို႔ၾကိဳးစားခဲ့တဲ့သူက ခုထိ သမာဓိေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မတရားမႈေတြကို
ရင္ဆိုင္အံတုေနႏို္င္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ေသရပါမယ့္ အေရးကိုေတာင္
ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားနဲ႔ ေစာင့္ေနရျပီ။

စဥ္းးစားတတ္ရင္ ေၾကာက္စရာပါ..။

ဒါေၾကာင့္ က်မကေတာ့ ကိုဓဥပေဒ ဟာ…
မတရားသူေတြအတြက္ ေလာကၾကီးက သတ္မွတ္ထားတဲ့ တရားဥပေဒလို႔
ယံံုတယ္။

ေမျငိမ္း

၃၀ေမ(ဒီပဲယင္းေန႔ အမွတ္တရ)

May 29, 2007

Metamorphosis

တိမ္ေတြဟာ...
ေလလြင့္ရာေျပးလို႔
အေ၀းဆံုးအထိသြားႏိုင္တယ္။

တိမ္ေတြဟာ...
မာယာနဲ႔
မ်က္ႏွာမ်ားစြာေျပာင္းႏို္င္တယ္။

တိမ္ေတြဟာ..
ပန္းခ်ီဆရာ မႏိုင္တဲ့
အေရာင္သစ္မ်ားစြာလည္း
ဖန္ဆင္းႏို္င္တယ္။

တိမ္ေတြဟာ...
အနာဂတ္မဲ့၊အတိတ္မဲ့
အခ်စ္မဲ့၊အနာမဲ့စြာ
က်ရာအရုပ္မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္တယ္။

တိမ္ေတြဟာ
ထည္၀ါခမ္းနား
ဆန္းျပားျမင့္မားရဲ႕
ဒါေပမဲ့
ဆုပ္ကိုင္ထားမရ
ခ်ဳပ္ေႏွာင္တားမရ...။

ဒါနဲ႔ပဲ...
စိတ္က်ဘ၀ထဲ
အခါခါလဲေသရသမွ်
အိပ္မက္ဘ၀မွာေတာ့
ငါဟာ...
တိမ္တစ္စ သာျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီကဗ်ာကို က်မေရးခဲ့တာ ၁၉၉၃ထဲမွာပါ..။
အဲဒီကာလမွာတုန္းက တကၠသိုလ္ထဲမွာအစစ ပ်က္စီးလာေနျပီလို႔ ခံစားလာရတယ္။
လူထုရဲ႕ ဘ၀ေတြလဲ ပိုမြန္းက်ပ္လာတဲ့အခ်ိန္...
က်မကိုယ္တိုင္ ဘ၀ထဲ အသက္ရွဴက်ပ္လာတဲ့အခ်ိန္...
က်မက စိတ္ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့...သတၱိကလဲ နည္း...
ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီကဗ်ာကို ေရးျဖစ္တာပါပဲ။
ျပီးေတာ့...
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က ကဗ်ာသမားေတြနဲ႔ စက္မႈတကၠသိုလ္က ကဗ်ာသမားေတြစုျပီးထုတ္တဲ့
တမိုးထဲေအာက္မွာ ကဗ်ာစာအုပ္မွာ ထည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဘေလာ့ရင္ခုန္သံ

ဘေလာ့ေတြ ၀င္၀င္ဖတ္ျဖစ္ေနတာၾကာပါျပီ။

သားက သူ႔ဘေလာ့ေလးျပေတာ့ စိတ္ထဲသေဘာက်လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သားဘေလာ့ေလး အေၾကာင္း ၾကြားရတာအေမာ..။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အလုပ္ေတြ ပိျပီး..ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ ဘေလာ့ေတြေတာင္ မွန္မွန္မၾကည့္ႏို္င္။ ကိုယ္ဘေလာ့ လုပ္ခ်င္ျပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့.. သားက သူ႔ပညာေရးအတြက္ က်မနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေရာက္ေန..။

ခုေတာ့…သားဆီေရာက္တုန္း အခ်ိန္အမိအရေပးျပီး ဘေလာ့တစ္ခု ျဖစ္ေအာင္လုပ္၊ နည္းပညာနဲ႔ ေ၀းလွစြာေသာ က်မအတြက္ေတာ့ သိပ္လြယ္ တယ္ လို႔ ေျပာၾကတဲ့ ဘေလာ့ေရးရတာက ေတာ္ေတာ္မွတ္စရာသားစရာ လုပ္ထံုး လုပ္နည္းေတြမ်ားလွျပီ...။

ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔။ က်မသူငယ္ခ်င္း ေယာဟန္ေအာင္ ေျပာသလိုပဲ ေသာ့ေတြအထပ္ထပ္ ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္.. အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔…။ ျပီးေတာ့ သူေျပာသလိုပဲ ဘေလာ့ေလးလုပ္အျပီးမွာ က်မလဲ ေက်ာင္းတုန္းက ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တုန္း က ခံစားခ်က္ေတြကို ျပန္ျပန္သတိရတယ္။

တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ကဗ်ာစာအုပ္ အေပ်ာ္တမ္း ထုတ္တာက ယဥ္ေက်းမႈတခု။ မိန္းလို႔ ေခၚတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပင္မထဲမွာ ဆိုရင္လဲ က်မတို႔ေရွ႕သက္တမ္းမွာ ေအာင္ျပည့္၊ ကိုေရႊသိမ္းမင္း၊ ခင္ေအးသက္ ..ကေန… မင္းလူ၊ ေမာင္ေမာင္စေန၊ သားၾကီး ေမာင္ေဇယ် တို႔…. အစုေလးက နာမည္ၾကီးတယ္။ က်မသိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တာေပါ့..။

ေနာက္ေတာ့လဲ… ကဗ်ာစာအုပ္ ေပါင္းမ်ားစြာ… ေမာရူးဆိုး..ေဇယ်ာလင္း..ခင္ေအာင္ေအး.. ခင္ျမဇင္ ကေန၊ ေမာင္သာခ်ိဳ.. ေဇာင္းထက္ ..ေမာင္စန္းဦး (mso)..ေမျငိမ္းတို႔အထိေပါ့။

ဒါ..မိန္းတခုထဲမွာပဲ ထြက္ခဲ့တာ..စက္မႈက.. ေဆးေက်ာင္းက..ပုသိမ္က ..မႏၱေလးဘက္က.. ေမာ္လျမိဳင္..ပဲခူး ..ေတာင္ၾကီးဘက္ကေတြ မပါ ေသးဘူးေနာ္…။

ဒါက ေက်ာင္းထဲကဗ်ာစာအုပ္ေတြကေန မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာေတြေပၚထိ ေရာက္လာခဲ့ၾကသူေတြပဲ ရွိေသးတာ..။အျပင္စာေပေလာကထဲ မ၀င္ျဖစ္ဘဲ ေက်ာင္းထဲ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာေကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးတာပါ။

ေက်ာင္းထဲက တခ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြဆို ခုထိ အလြတ္ရတုန္း.. အဲဒီ ေခတ္ေတြတုန္းကဆိုရင္ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ရည္းစားစာေပးတဲ့ ေနရာမွာ ေရပန္းစားတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။

အခ်စ္ေရ..
လူမွန္ရင္
သစ္ပင္တစ္ပင္
ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္စိုက္ဖူးရမယ္..
သားေကာင္းတစ္ေယာက္
ထြန္းေတာက္ေအာင္ ေမြးဖူးရမယ္..
ကိုယ္..မေန႔က
သစ္ပင္တစ္ပင္
စိုက္ခဲ့ပါျပီ..
ကဲ..အခ်စ္ေရ…
မင္းကေရာ…ဘယ္လိုလဲ..။

အဲဒီကဗ်ာေလးကုိ သားၾကီးေမာင္ေဇယ်ေရးတာ…။ က်မတို႔ေခတ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာေပါ့။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေလး..။

က်မ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထုတ္ေတာ့ ………။အဲဒီတုန္းက….. ၁၉၈၅ေပါ့။

ဖေယာင္းစကၠဴ(Wax)ေပၚမွာ ကညစ္သံခၽြန္နဲ႔ေရးျပီး ဂက္စ္တင္နာနဲ႔ လွည့္ထုတ္ရတာ.. လွည့္ျပီးထြက္လာတဲ့ စာရြက္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ အရြယ္ ေတာ္ျဖတ္၊ စတက္ပလာနဲ႔တြဲခ်ဳပ္…ကိုယ္တိုင္လုပ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ..။ ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ေ၀ေရးဌာနေနရာက ဦးခ်စ္ဆိုင္ရဲ႕ ငွက္ေပ်ာေတာအုပ္ေလး ထဲမွာေပါ့။

စာအုပ္ေလးေတြရလာရင္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔..ေက်ာင္းထဲမွာ တစ္အုပ္ တစ္က်ပ္နဲ႔ လိုက္ေရာင္း…။ သိပ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာ။

အဲသည္တုန္းက ရန္ကုန္ထဲ ရွိရွိသမွ် တကၠသိုလ္ေတြထဲ ကဗ်ာစာအုပ္ လိုက္ေရာင္းရတာ အလုပ္တစ္ခု။ အဲသည္တုန္းက လက္ဘက္ရည္တခြက္လဲ တစ္က်ပ္ေခတ္ပဲ။ ထမင္းေၾကာ္ ရွယ္တစ္ပြဲမွသံုးက်ပ္ပဲ။ ကဗ်ာစာအုပ္ေရာင္းခေတြ ကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုျပီး မုန္႔စားပစ္တာပါပဲ.. အဲဒါကပဲ ေပ်ာ္စရာ….။

အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းထဲမွာ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္တဲ့ မိန္းကေလးက က်မတစ္ေယာက္ထဲ..ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေပါင္းထုတ္.. ကဗ်ာစာအုပ္လိုက္ေရာင္းလို႔ အတန္းကဆရာမေခၚဆူတာကို ခံရဖူးတာလဲ ခုထိမွတ္မိေသးတယ္။

ျပီးေတာ့.. အခ်င္းခ်င္း ကဗ်ာေတြကို အျပန္အလွန္ေ၀ဖန္ၾက။ ျငင္းၾကခုန္ၾက ရန္ျဖစ္ၾက..ျပန္ခ်စ္ၾက။

တခါက က်မရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ

ခ်စ္သူေရလာ..
ဘ၀ဆိုတဲ့ တလင္းကိုျဖတ္ဖို႔
အခ်စ္ဆိုတဲ့ ဘိနပ္ကိုစီးလို႔…
ေလွ်ာက္စို႔…။

လို႔ ေရးခဲ့တာမွာ ကဗ်ာသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔က အခ်စ္ကိုဘိနပ္နဲ႔ ႏိႈင္းလို႔ ဆိုျပီး အၾကာၾကီးျငင္းၾကခုန္ၾကရေသးတာ..ခုထိမွတ္မိပါေသးတယ္။

ခုေရာ….
ဘေလာ့ေတြေပၚမွာ ျငင္းၾကခုန္ၾက..ေဆြးေႏြးၾက..။
ခံစားတတ္မယ္ဆို ၾကည္ႏူးစရာ…
ဒါေပမဲ့ ေဒါသေတြေတာ့ မပါေစခ်င္ပါ။

က်မကေတာ့ အႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အရာရာကို အေကာင္းျမင္တာ မ်ားတာမို႔

ကိုယ္နဲ႔ အလိုမတူလဲ သာေတာင့္သာယာ ေနလိုက္တာပါပဲ..

တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အၾကိဳက္ခ်င္း ဘယ္ထပ္တူ တူႏိုင္ပါ့မလဲ…

တခ်ိဳ႕ဆို ကဗ်ာေရး စာေရးတာ..စာဖတ္တာကိုေတာင္ အပိုအလုပ္လို႔ ထင္တာမ်ိဳး ရွိေသးတာေလ..။ တခ်ိဳ႔ကဆို က်မကို ၾကီးေကာင္္ ၾကီးမားနဲ႔ ဘာေတြလုပ္မွန္းမသိဘူးတဲ့.. ေျပာၾကေသးတာ။

ဘာျဖစ္လဲ အေရးမၾကီးပါဘူးေနာ္..

က်မထင္တာေတာ့ အေရးၾကီးတာက ကိုယ့္သြားေနတဲ့လမ္းက သူမ်ားကို အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစရင္ ေတာ္ျပီထင္တာပဲ။သူတပါးဘက္ ကလဲ အဲလိုပဲ တုံ႔ျပန္ရင္ ကမၻာၾကီးဘယ္ေလာက္ျငိမ္းခ်မ္းလိုက္မလဲ…

အဲလိုစိတ္ရွိလို႔ပဲထင္ပါရဲ႕.. က်မကေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ ၈၈ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေတြျပန္အဖြင့္ ေက်ာင္းထဲမွာ ထြက္သမွ် ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထဲ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ.. ကဗ်ာေတြ၀င္ေရးရတာမွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့တာပဲ။
ကေလးေတြ ေရးတဲ့ကဗ်ာေတြေပမဲ့ သူတို႔နဲ႔ထပ္တူရင္ခုန္ခဲ့တာ..ခုထိပဲ..

ဒါေၾကာင့္ပဲ ခု ဘေလာ့ေတြကိုဖတ္ရေတာ့ က်မ သိပ္ေပ်ာ္တာ.. သိပ္ေက်နပ္တာ..။

ျပီးေတာ့ စာေရးကဗ်ာေရးခ်င္တဲ့သူေတြဆိုရင္ကို က်မကခ်စ္ခင္တာ။

က်မအတြက္ေတာ့၊ ဟိုးေက်ာင္းမွာတုန္းကလို… လက္ေရးကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ ဖတ္ေနရသလိုပဲ..
ကိုယ္လဲ..အရင္ကလို ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ ထုတ္ေနရသလိုပဲ.. ခံစားခ်က္က တူတယ္။ ရင္ခုန္စရာေကာင္းတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္အရယူျပီး ဘေလာ့လုပ္တာပါ..စာေတြလဲ တင္ေနမွာပါ..

ဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ၀င္ဖတ္ဖို႔ပါပဲ……………

ေနာက္ပိုင္းမွာ..

ေက်ာင္းထဲက ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထဲက တခ်ိဳ႕ ကဗ်ာေလးေတြကို အလ်ဥ္္းသင့္သလို

တင္သြားမယ္လို႔ စဥ္းစားထားပါတယ္။

ဥပမာ…

ပင္လယ္

ျမစ္ေတြက
ငါ့ဆီေရာက္မွ
ခ်စ္ျခင္းဆံုၾကသတဲ့…
ငါကေတာ့
အေဖၚမဲ့ေပါ့…။


နီမာရွင္း(၁၉၉၃-လိႈင္တကၠသိုလ္)


အဲလို ကဗ်ာမ်ိဳးေလးေတြေပါ့။
ဘယ္ႏွယ့္လဲ… ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ မဟုတ္လားဟင္…။

ပန္းခ်ီဆရာ တမ္းခ်င္း














Edvard Munch - The Scream





















Vincent Vangoh - The Sunflower














Vincent Vangoh - The Potato Eaters



သူ႔ေရွ႕မွာ
ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး
ဘ၀ပဲဆိုးလို႔လား
ဒါမွမဟုတ္
ဘ၀ထဲ႐ိုးသြားလို႔လား
ေျပာင္းခင္းေတြၾကားမွာ
ေသျခင္းရဲ႕ အရသာကို ေရြးခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္မွာမွ
ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည
ေနၾကာပန္းနဲ႔
အာလူးစားသူမ်ားဆီမွာ
ဗန္ဂိုးကို ေတြ႔ၾက
ကမၻာဟာ
အဲသလို ေလွာင္ရယ္စရာေကာင္းရဲ႕။
အက္ဒ၀ပ္မြန္႔ခ္ကေတာ့
ဒါကို
တံတားေပၚကေန ေအာ္ခဲ့တယ္….။
ေဟာဒီမွာလဲ
ႏွလံုးေသြးနဲ႔ ေရးတာပါပဲ။
ဗမာျပည္က
ႏု႔ံနဲ႔ရရွာတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ
ေမွာ္ေပါက္အလင္းကမၻာကို
သူရွာေတြ႔ခဲ့တာ ၾကာေပါ့။

ဒါေပမဲ့
သူျဖန္႔ေ၀တဲ့အလင္းက
ေတာက္ပလြန္းသတဲ့..
စူးရွလြန္း
ထင္းျပက္လြန္း
အလွမ္းေ၀းလြန္းလွသတဲ့။
သူ႔ႏွလံုးေသြးနဲ႔ ေရးတဲ့ပန္းခ်ီ ညွီသတဲ့။
က်ေနာ္..ဘာေပးရမလဲ
က်ေနာ္ဘာေပးရမလဲ…………..
ခင္ဗ်ားတို႔လိုခ်င္တာ..ဘာလဲ
အႏုပညာဆိုတာ
သူလိုခ်င္တာေပးဖို႔လား..
ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ယူဖို႔လား…
ပန္းခ်ီဆရာက
အားရပါးရ
ဟားတိုက္ရယ္ေမာရင္း
ဗင္ဂိုးကိုတ..
မြန္႔ခ္ကိုတ..
ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္ကိုတ..။

ဒီတခါ ကမၻာကို
ငါကဦးေအာင္ေလွာင္မတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ………………..
မိုးေမွာင္က်ခဲ့ျပီ။


(ကမၻာျပားၿပီဆိုတဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲ
တကယ့္ကို ႏွလုံးေသြးနဲ႔ ပန္းခ်ီေရးတဲ့၊ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အႏုပညာသမားတစ္ေယာက္…
သူ… ေခတ္ေရွ႕ကိုပဲ ေရာက္လြန္းခဲ့တာလား..
စနစ္တက်နည္းပညာဆိုတာေတြထဲပဲ မေပ်ာ္၀င္ႏို္င္ခဲ့တာလား…
ပန္းခ်ီဆိုတဲ့ အႏုပညာကို စက္နဲ႔လုပ္တဲ့ေခတ္ထဲမွာ…..

ခုေတာ့..
သူေနမေကာင္းေတာ့ဘူး..တဲ့။
သူ…. ေနမေကာင္းေတာ့ဘူး။

တကယ္တမ္း
သူ႐ိုးသားစြာ ႐ူးသြပ္ခဲ့တာပန္းခ်ီဆိုတဲ့ အႏုပညာေမွာ္ရံုေတာမွာပါ။

ပန္းခ်ီကိုပဲ ႐ူး႐ူးသြပ္သြပ္ တပ္တပ္မက္မက္ စြဲလမ္းဖက္တြယ္ခဲ့တဲ့
ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္(က်မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း) သိပ္ေနမေကာင္းေတာ့ဘူး
ဆိုတဲ့သတင္း ၾကားရတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ စိတ္ထိခိုက္စြာ..ဒီကဗ်ာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။)(၂၅၊ေမ။၂၀၀၇)

Vincent Vangoh - ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳး ပန္းခ်ီေက်ာ္။(၁၈၅၃-၁၈၅၀)
Edvard Munch - ေနာ္ေ၀းလူမ်ိဳး ပန္းခ်ီေက်ာ္။(၁၈၆၃-၁၉၄၄)
ေနာက္ဆံုးသစ္ရြက္-(The last Leaf) O’Henry ရဲ႕ ပန္းခ်ီဆရာအေၾကာင္း
ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳတို။

အေမသို႔ အပူေဇာ္….












အဲဒီမ်က္လံုးေတြထဲ
အခါခါၿပိဳလဲ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပးဆပ္ၿပီးၿပီလဲ..။

အေမ..
က်ေနာ္တို႔အားလံုးရဲ႕ အေမ
မဟာက႐ုဏာရွင္……..
(ခင္၀မ္း)
ၿပီးေတာ့
က်မတို႔အားလံုးရဲ႕အေမ
ျပည္သူေတြအတြက္တဲ့
နည္းနည္းေလးမွ မေတြေ၀။

အေမ႔ထံပါးမွာ
က်မက သဲတစ္မႈန္မွ်သာ။
အေမ႔ရဲ႕ ၾကီးျမတ္တဲ့ ေမတၱာေတာ္
က်မတို႔ဘ၀ေတြအေပၚလႊမ္းျခံဳ
ကုန္ပဲ မကုန္ဆံုးႏိုင္။

အေမဟာ
ကဗ်ာေတြ စာေတြေရးသူ
ေတးဂီတခ်စ္သူ
အႏုပညာခံစားသူ
မိသားစုဘ၀ခ်စ္သူ
ၿပီးေတာ့
အမွန္တရားအတြက္
အဲဒီအခ်စ္ေတြကို
အစေတးခံႏိုင္သူ..။
အေမဟာ..
သူ႔ဘ၀မွာ
သူ႔လူထုရဲ႕ ဘ၀ေတြေလာက္မွ
သူ႔ဘ၀ကအေရးမႀကီးခဲ့သူ။

အေမ့ကို
ဘယ္လိုမွ စံတုမရ
အတိဇာတေသြးနဲ႔
သမိုင္းလွလွေရးသူ..
ဒါေပမဲ့
သူ႔ဘ၀ခမ်ာမွာေတာ့
နာလွပါေပရဲ႕။

အေမ …
အေမ့ရဲ႕
ႀကီးျမတ္မႈ
ေပးဆပ္မႈနဲ႔
သတၱိရွိမႈေတြကို
ပူေဇာ္ဦးညႊတ္ပါတယ္အေမ…

(ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္ႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ်
ၾကည္ညိဳခ်စ္ျမတ္ရတဲ့ အေမ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္…သို႔)

အေမ့ကို ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္အခ်ဳပ္သက္တမ္းတိုးသတဲ့..
ဒါဟာ အတိတ္ဘ၀ဆီက ၀ဋ္ေႂကြးပါအေမ..
ျပဳသူအသစ္ ျဖစ္သူအေဟာင္း….
အသစ္ျပဳသူေတြအတြက္ အခ်ိန္မက်ေသးသေရြ႕ေတာ့
ခံရဦးမွာေပါ့ေနာ္….
လာမယ့္ ၃၀ရက္ေန႔ဆို အေမ့ေသြးေျမေပၚက်ေအာင္ သူတို႔လုပ္ခဲ့တာ
ေလးႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ျပီအေမ။
ေရာက္ေတာ့မယ့္ ဇြန္လ-၁၉ရက္ဆိုရင္လဲ အေမ အသက္ ၆၂ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။
အဲဒီေမြးေန႔ကစလို႔ အခ်ဳပ္အေႏွာင္နဲ႔ ေနရတဲ့ ဘ၀က ကင္းလြတ္ျပီး
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔အေမခ်စ္တဲ့လူထု၊မိသားစုေတြနဲ႕အတူ ေနခြင့္ရေစခ်င္လိုက္တာအေမ…..

(တကယ္ေတာ့ အန္တီစုနဲ႔ က်မက အသက္အားျဖင့္ ၂၀ႏွစ္သာကြာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ က်မအေဖက အန္တီစုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ထဲ ေမြးတာမို႔ အန္တီ့ကို အေမလို႔ တင္စားလိုက္တာပါပဲ။ က်မအတြက္ေတာ့ အန္တီစုဟာ မိဘနဲ႔ တစ္ဂိုဏ္းတည္း ပါ။ က်မကေတာ့ ခ်စ္ၾကည္ညိဳမႈကလြဲလို႔ သူ႔အတြက္ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္သူ။
ဒါနဲ႔ပဲ.. ကဗ်ာနဲ႔ ပူေဇာ္ရပါတယ္။)

ေၾကကြဲခ်ိန္

ပန္းေတြေၾကြ

ေလေျပမတိုက္

ေမွာင္မိုက္ညမ်ားနဲ႔

လွံသြားလိုရွတဲ့ေန႔ေတြ

လြင့္ေန….


အဲဒီမွာေလ..

ေျခာက္ေသြ႔ျမက္ခင္း

ပူျပင္းတလင္းျပင္

ေတးသီျခင္းလဲ ကင္းလို႔

ျပာလဲ့တဲ့ေကာင္းကင္

ရင္ခြင္ေပၚပိသလို

ပီဘိအက်ည္းတန္။


ပီသခဲ့အိပ္မက္ေတြပ်က္

ေၾကြလက္စမ်က္ရည္စက္နဲ႔

နာက်င္ရက္စက္ေတးသီစဥ္

မွ်ေ၀ခံစားေဖၚမင္း…ရင္ထဲမွာသာ

လြမ္းဆြတ္ျခင္း…တမ္းတျခင္းမ်ားစြာ

လိမ္းက်ံကာေလ…..။


ေမျငိမ္း

(လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္၂၀က ေရးခဲ့တာပါပဲ)

ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအျပီး ႏွစ္ရွည္ေက်ာင္းပိတ္ရက္္ေတြရဲ႕ေနာက္ပိုင္းကာလ ေက်ာင္းျပန္အဖြင့္မွာ ေက်ာင္းထဲသြားတိုင္း…

(အထူးသျဖင့္)အင္းလ်ားကန္ေပါင္ (တံတားနီ)ေပၚေရာက္တိုင္း…

အေရးေတာ္ပံုကာလထဲမွာ ခ်စ္သူေပ်ာက္သြားခဲ့ရတဲ့

ခ်စ္သူကို ဆံုးရႈံးသြားခဲ့ရတဲ့..

လြမ္းဆြတ္က်န္ေနရသူေတြကိုေတြ႕တိုင္း

အဲဒီကဗ်ာေလးကို သတိရခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေနာက္.. က်မ ကန္ေပါင္ေပၚေရာက္တိုင္း ရြတ္မိတဲ့ကဗ်ာ..

(ဆရာ)ေအာင္ျပည့္ေရးတာ ..


ျမကၽြန္း


ထားပါေတာ့ေလ..

ျမကၽြန္း..သာေနပါ၏

စိုေနတဲ့ေခါင္းအံုးေလးနဲ႔

ရႈိက္သံေတြ

ဘယ္မွာဖြက္ထားခဲ့သလဲ… ေျပာ။


ေအာင္ျပည့္



အဲဒီတုန္းက ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ ဂ်ပ္စင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ ဟာလဲ

ေက်ာင္းထဲ… ၈၈မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ အေတာ္လြင့္ပ်ံ႕ခဲ့တာပါ။

ေန၀င္ျပီဆိုရင္ ကိုယ္ေလ ငိုခ်င္တယ္ ..ရင္မွာ နာက်င္စြာရယ္ ေဆြးတယ္..

အေဆာင္မွာ ေမွာင္ရီႏို္းတ၀က္နဲ႔ ၾကင္နာသူရယ္ အိပ္မက္ေပးတယ္..

မီးမထြန္းတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လိပ္ျပာငယ္ေလး..၀ဲ…လြမ္းမိတယ္္

သူဘယ္ေရာက္ေနလဲ မသိေတာ့ျပီပဲ…လြမ္းမိတယ္..

ဂ်ပ္စင္ထိပ္က လရိပ္ျပာရယ္..လြမ္းမိတယ္..

ခုဆိုရင္ပဲ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နားနီးလာျပီ။

May 19, 2007

အနာသည္

ဒီေလာက္ေ၀းကြာေနတာေတာင္
အဲဒီပူေဆြးေသာက
ငါျမည္းစမ္းလို႔ရတယ္။
ခါးသက္ခါးသီး
ရိုးတံေတြနဲ႔ ခၽြန္ထက္
သူ မင္းကို မ်ိဳခ်ခိုင္းခဲ့တယ္။(phillip largin- British Poet)

ငါယံုပါတယ္...
အဲဒီလမ္းမဲမဲေတြေပၚမွာ
ေခၽြးသန္ေတြ
စိတ္က်ဒဏ္ေတြ
တရႊဲရႊဲနဲ႔ဆိုတာ။

အႏို္င္ရလိုမႈမပါတဲ့
အရက္ခြက္ေတြ
အခ်င္းခ်င္းထိခတ္ေန...
ခ်ီးယာ့စ္ေတြထဲမွာေတာ့
မ်က္ရည္ေတြ စြန္းေပေနေပလိမ့္မယ္။

ဒီမွာ
မင္းရိုက္ခြဲလိုက္တာ
ကားမွန္တခ်ပ္ ...(မဟုတ္ဘူး)
မင္းသူငယ္ခ်င္းရဲ႔ေခါင္း...(မဟုတ္ဘူး)

မင္းနာက်င္ေနတာ
ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာ...(မဟုတ္ဘူး)
မင္းတို႔အနားက ထြက္ေျပးသြားတဲ့ငါ...(မဟုတ္ဘူး)

မင္းလိုခ်င္ေနတာ
ခ်ိဳးျဖဴတမန္...(မဟုတ္ဘူး)
သံလြင္တစ္ခက္...(မဟုတ္ဘူး)

မင္းပူေလာင္ေနတာ
ယြတ္ပီေတြအတြက္လား...(မဟုတ္ဘူး)
ဇစ္ပီေတြအတြက္လား...(ဒါလဲ မဟုတ္ေသးဘူး)

တကယ္ေတာ့
အဲဒီထိပ္တံုးၾကီးက
ငါတို႔အားလံုးကို ခတ္ထားတာပါကြာ...
ခုခ်ိန္မွာေတာ့
ေလာင္းထည့္သမွ်ေတြကို
မ်ိဳမ်ိဳခ်ေနရံုကလြဲလို႔။

ေမျငိမ္း
ဇန္န၀ါရီ၊၂၀၀ရ။


ဒီကဗ်ာေလးကို အိုးေ၀စကၤာပူမွာ တင္ခဲ့တာပါ။
X- Generation, Y- Generation, Z-Generation ေတြလို႔ မ်ိဳးဆက္ေတြ ၇ွိတာမွာ ယြတ္ပီဆိုတာက
Y- Generation,ကို ေျပာတာပါ။ ဇစ္ပီဆိုတာက ITေခတ္မွာ ၾကီးျပင္းရတဲ့ Z-Generation ေတြကို ေျပာတာပါ။
က်မတို႔တေတြ အခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားၾက ရန္ေတြျဖစ္ၾကျဖစ္ေနတာ ဘယ္အတြက္လဲ ဆိုတာကို ေတြးမိ ခံစားမိရာကေန ဒီကဗ်ာကို ေရးျဖစ္သြားခဲ့တာပါပဲ။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆို္င္ ကလိုေစးထူးကလဲ ဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲ ျငင္းခုန္ျခင္းကိစၥေတြကို ခံစားထားတာေတြ႔လို႔
ဒီကဗ်ာေလးကို တင္လိုက္ပါတယ္။

May 18, 2007

ေခၚသံ

ေဟာဟိုးမွာ...
လင္းပြင့္လြင္ျပင္
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း ေကာင္းကင္နဲ႔
ၾကာေတြပြင့္တဲ့ ကန္သာ
လိုက္ခဲ့ လာ...

ဒါေပမဲ့...
ေျခေလးစရာ
မိရိုးဖလာ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာေတြ ခြ်တ္ခဲ့
စိမ္းလက္တဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ထဲ
ရဲ၀ံ့စြာေလွ်ာက္မယ္ဆို
ေပါ့ပါးဖို႔ လိုတယ္ေလ...

ၿပီးရင္...
ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေတးေတြ သီေၾကြးလို႔
သြားစို႔။

(လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀က ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာကို နဲနဲျပဳျပင္ထားတာပါ။)

Blog ဖြင့္ပြဲ

သားရဲ႔ ေက်းဇူးနဲ႔ Blog တခုေတာ့ ျဖစ္သြားျပီေပါ့။ ရည္ရြယ္တာကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ရွိသမွ် ဖြင့္ထုတ္ပစ္ခ်င္တာပဲ... Blog ဟာ လြတ္လပ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ Blogကို ၾကိဳက္တယ္။ Bloggerေတြရဲ႔ စာေတြကို စြဲတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျငင္းၾကခုန္ၾကရင္း ရန္ျဖစ္ၾကရင္ေတာ့ စိတ္ညစ္တယ္။ က်မကေတာ့ Blog ဟာ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ ရရာ ေနရာေလးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေ၀ဖန္ရင္ေတာင္မွပဲ အျပဳသေဘာေလးေတြ ေျပာၾကရင္ ခ်စ္စရာမေကာင္းဘူးလား... သိပ္သေဘာမတူတာေတြ ေတြ႔ေနရင္လဲ မဖတ္နဲ႔ေပါ့ေနာ္.. အေရးၾကီးတာက လြတ္လပ္ခြင့္ေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ၾကရဖို႔လို႔ ထင္ပါတယ္။