Jul 23, 2017

ခ်စ္ရသူေတြကို လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား



အဲဒီမနက္ခင္းမွာ မိုးဖြဲဖြဲေလး ရြာတယ္။ မိုးရြာတာကို အင္မတန္ၾကိဳက္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ဟားဗတ္ေျမကို နင္းတဲ့ေန႔မွာ မိုးရြာေနတာကိုက က်မႏွလံုးသားထဲက သံမႈိတစ္ပြင့္ျဖစ္တဲ့ ျမသီလာကို ပို သတိရစရာျဖစ္ေစ ခဲ့တာေပါ့။ အေမရိကန္တို႔ရဲ႕ ဟားဗတ္ကေရာ.. သူတို႔အတြက္ေတာ့ စိမ္းလန္းေအးျမေသာ ေက်ာင္းေတာ္ရာပဲ မဟုတ္လား။ တကၠသီလ.. ေကာင္းေသာ အက်င့္အၾကံတို႔ ရွာမွီးရာ ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ရရာ တကၠသိုလ္။ လန္းဆန္းတက္ၾကြမႈတို႔ ရွင္သန္ရာ ေျမ။

တကယ္တမ္း သူ႔ေျမကို စနင္းခ်ိန္မွာ လူတကာက သူ႔ရုပ္တုရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ကိုင္ရင္ ဟားဗတ္ကို ျပန္လာရ တယ္ လို႔ ယံုၾကတဲ့ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္အဓိပတိၾကီး John Harvard ထက္ က်မ သတိရေနတာက Mark Zukerburg ကိုပါ။ အဲဒီ လူငယ္ေလးက ကမၻာ့လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို လႊမ္းမိုးသြားတဲ့ facebook Network ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ဒီေျမေပၚမွာပဲ စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာ။ အဲဒီ ၂၀၀၄ တုန္းကဆို Mark က အသက္ ၂၀ ေတာင္ မျပည့္ေသးတာ။ အဲဒီလူငယ္ေလးရဲ႕ ထြင္လိုတဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ဘယ္လို ပြင့္လန္းခဲ့သလဲ.. ဘာေၾကာင့္ ပြင့္လန္းခဲ့လဲ.. အဲလို စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ က်မ မ်က္ရည္လည္လာမိတာ ဘာေၾကာင့္လဲ မသိပါ။ ဟားဗတ္က အဲလိုနဲ႔ က်မကို စတင္ညွိဳ႕ယူခဲ့ပါတယ္။

သစ္ေတာ္ပင္ေတြနဲ႔ စခဲ့တဲ့ ဒီေက်ာင္းဝင္းၾကီးမွာ Ivy ႏြယ္ပင္ေတြ လွလွပပ တြယ္တက္ေနတဲ့ ေရွးက် ခန္႔ညား တဲ့ အေဆာက္အဦးၾကီးေတြေရွ႕မွာ က်မဟာ တိုးတိတ္ ျငိမ္ဝပ္သြားခဲ့ရတယ္..။ မေျခာက္ေသြ႔ပါဘဲနဲ႔ ေအးခ်မ္း ဆိတ္ျငိမ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းဝင္းဟာ တိတ္တဆိတ္နဲ႔ပဲ အရွိန္အဝါၾကီး လွတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ေက်ာင္းဝင္း က တိတ္ဆိတ္ေနေပမဲ့ ၾကီးမားခန္႔ထည္လွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ၾကီးနဲ႔ ေသသပ္တဲ့ သစ္ပင္အုပ္ေတြထဲမွာ ဒီဒီ တို႔ ေဂ်ဆန္တို႔ အီလီေယာ့ တို႔ သီအိုဒို တို႔ရဲ႕ စကားသံေတြ က်မ ၾကားတယ္။ ပါေမာကၡ ဂၽြန္ဖင္ေလ ရဲ႕ ဂႏၶဝင္ စာေပ ပို႔ခ်ေနတဲ့ အသံၾကားတယ္။ ဒင္နီ ရဲ႕ စႏၵယားသံကိုလည္း တိုးသဲ့သဲ့ၾကားတယ္။
တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ဒီလမ္းေတြေပၚ ဘရက္အိုဘားမားလည္း ေလွ်ာက္ခဲ့တာပဲ.. ဘီလ္ဂိတ္လည္း ေလွ်ာက္ခဲ့ တာပဲ။ မာ့ခ္ ဇူကာဘတ္ ရဲ႕ ေျခရာ ေတြလည္း လတ္ဆတ္တုန္း ရွိဦးမွာလို႔ သတိရတယ္။ တေနရာမွာေတာ့ အနီ အဝါ လိမ္ေမာ္ အေရာင္ ၃မ်ိဳး ေရာေနတဲ့ ေမပယ္ပင္ကို ငံုထားးတဲ့ အေဆာက္အဦး ေလးတစ္ခုကို ေတြ႔လို႔ အနားကပ္သြားၾကည့္ေတာ့ ျပံဳးေနတဲ့ JFK ကို ေတြ႔တယ္။ JFK’s Harvard , Harvard’s JFK တဲ့ေလ။ အေမရိကန္ ရဲ႕ သမၼတ ၈ ေယာက္ကို ေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့ ဒီေက်ာင္းၾကီးမွာ JFK ကို အထူးတလည္ဆန္ဆန္ ေတြ႔ လိုက္ ရတာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပါပဲ။

ဟားဗတ္ရဲ႕ လမ္းေတြေပၚ ေလွ်ာက္ရင္း ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးေတြရဲ႕ ဟိတ္ဟန္ကလြဲလို႔ ဘာပကာသန အခင္းအက်င္းအျပင္အဆင္မွ ရွိမေနတဲ့ သဘာဝသစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြထဲ သာယာေနတဲ့ ဒီ ေရွးအက်ဆံုး ကမၻာ့ အေက်ာ္ၾကားဆံုး ေက်ာင္းၾကီးဟာ ပကတိရိုးစင္းတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔ ဂႏၶဝင္ဆန္လိုက္ေလ။ အဲဒီ သစ္ေတာ္ ပင္ ေတြ ေမပယ္ပင္ေတြေအာက္မွာ သူတို႔ေတြ လဲေလ်ာင္းရင္း ထြင္ဥာဏ္ေတြ စိတ္ကူးဥာဏ္ေတြ ကြန္႔ျမဴးလာ ခဲ့ၾကေလသလား။ ရုတ္တရက္ ရလာတဲ့စိတ္ကူးထဲမွာ ကိုးကားေလ့လာစရာမ်ားလိုလာရင္ အေျပးေလး သြား ရွာဖတ္စရာ စာၾကည့္တိုက္ ၇၀ ေက်ာ္က အဆင္သင့္ ရွိေနေလေတာ့ ဘာမွ ေၾကာင့္ၾကစရာမလိုဘဲ ဆက္ပြားမ်ား ရံုေပါ့။ အဲဒီအခါ ဒီေက်ာင္းဝင္းထဲ စာၾကည့္တိုက္ေပါင္း ၈၀ နီးပါး ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အသိကလည္း က်မကို သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႔အတူ ၾကည္ညိဳ အားက် စိတ္ကိုပါ ျဖစ္ေပၚေနေစခဲ့ပါတယ္။ သုေတသနလုပ္လိုတဲ့သူေတြကို အထူးပံ့ပိုးတဲ့ ေက်ာင္း ဆိုတဲ့ အသိ ဟာ က်မရဲ႕ အလြမ္းေတြကို တိုးေစတယ္။ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး ဘယ္သူေတြကို လြမ္းသလဲ မေမးပါနဲ႔။ ဘယ္ကို လြမ္းသလဲ မေမးပါနဲ႔။

ဒီလိုေျပာေတာ့ျဖင့္ ဟားဗတ္ ဆိုတာက ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသူတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းကိုးလို႔ ေျပာစရာ ရွိလာပါမယ္။ က်မ သိသေလာက္ေတာ့ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝသူေတြ ေစ်းၾကီးေပးၿပီး တက္ရတဲ့ ဒီေက်ာင္းဟာ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္တဲ့ ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ကူညီေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ.. ထူးခၽြန္ဆုေၾကးေတြ ေပးၿပီး ပညာသင္ေပးတဲ့ အစီစဥ္ေတြလည္း ရွိတာပါ။ ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေလာက္ေအာင္ ေတာ္ဖို႔ တတ္ဖို႔ေတာ့လည္း လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဟားဗတ္ဟာ သိပၸံပညာရွင္ အေက်ာ္အေမာ္ေတြ .. ႏိုဘဲ ဆုရွင္ေတြ .. တီထြင္သူေတြ .. ပါရမီရွင္ အႏုပညာသမားေတြ .. သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြ..အမ်ားၾကီး ေပါက္ဖြားခဲ့ရာ ေျမလည္း ျဖစ္လာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပဲ ဟားဗတ္ဟာ အေမရိကန္ျပည္ရဲ႕ ဟားဗတ္ေပမဲ့ ကမၻာ့ႏွလံုးသားေတြ ပ်ိဳးေထာင္ရာေျမ ဆိုလည္း မမွား ေလာက္ဘူး ထင္ပါတယ္။

++++

ဟားဗတ္မွာ ကံေကာ္ပင္ေတြ .. စိန္ပန္းပင္ေတြ.. ေရတမာပင္ေတြ မရွိေပမဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြေတာ့ ရွိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ တံခါးေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးရဲ႕ အၾကိဳအၾကားေတြ သစ္ပင္အုပ္ေတြၾကားမွာ ထီးေတြကြယ္ထားတဲ့ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြေတာ့ ရွိမေနပါဘူး။ ဟားဗတ္တဝိုက္မွာ က်မ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့သေလာက္ေတာ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ဟန္နဲ႔ လူငယ္ေလးေတြ။ အနည္းဆံုး စာအုပ္တစ္အုပ္ လက္မွာကိုင္ထားတဲ့ လူငယ္ လူလတ္ လူၾကီးေတြ..။ ဟားဗတ္ တဝိုက္မွာ အမိႈက္ပံုးေတြ.. ထရန္စေဖာ္မာေသတၱာေတြ.. လမ္းေဘးက ခံုတန္းေလးေတြမွာ ပန္းခ်ီေတြ ေရးထား တာ.. ဂရပ္ဖတီေတြ ဆြဲထားတာ တစ္ခုမလပ္။ ဟားဗတ္လမ္းေပၚက ေကာ္ဖီဆိုင္.. အေအးဆိုင္ေလးေတြက ပန္းျခံအေသးစားေလးေတြလို .. အျပင္အဆင္နဲ႔။ ဟားဗတ္ပရိဝုဏ္ဟာ ပန္းခ်ီကားပဲ။
Ivy ႏြယ္ေတြ တက္ေနတဲ့ တိုက္တာ နံရံေတြ.. အနားမညီေတာ့တဲ့ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေလးေတြကိုေတာင္ ျပန္ မတည့္ဘဲ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္း ထားတဲ့ ၁၇ ရာစုက အေဆာက္အဦးေတြဟာ အေဟာင္းရဲ႕ ဂႏၶဝင္ အလွနဲ႔။ ဒီဝန္းက်င္တဝိုက္မွာ ခဏတာ လမ္း ေလွ်ာက္ရင္း က်မေတာင္ ဆြတ္ပ်ံ႕တဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ ကဗ်ာေတြ စာေတြ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ စိမ့္ဝင္လာတယ္ ဆိုမွ ေတာ့.. ဒီဝန္းက်င္မွာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေနခြင့္ရခဲ့သူေတြ .. အထူးသျဖင့္ သူတို႔ဟာ ကမၻာ့အေတာ္ဆံုး ေက်ာင္းသား ေတြလည္း ျဖစ္တာမို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းက်ိဳးပညာ အျဖာျဖာေတြ တိုးပြားခဲ့ၾကေလမလဲ။ ဒါဟာ က်မ အတြက္ေတာ့ မ်က္ရည္စို႔စရာ အလြမ္းတစ္ခုပါပဲ။

ဟားဗတ္ထံပါးမွာ ပညာရပ္ေတြရဲ႕ ဖိအားေၾကာင့္ စိတ္ဖိစီးခဲ့ၾကသူေတြလည္း ရွိခဲ့မွာ ဆိုေပမဲ့ ေအာင္ျမင္သူနဲ႔ က်ရႈံးသူမွာ ေအာင္ျမင္သူေတြမ်ားခဲ့လို႔သာ ဟားဗတ္ ဟာ ဟားဗတ္ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းေကာင္း ဆိုတာဟာ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ဘယ္လို ပညာရပ္ကို မဆို .. စိတ္ၾကိဳက္ ေလ့လာသင္ယူခြင့္၊ စိတ္ၾကိဳက္ ဆင့္ပြား ဖန္တီးခြင့္ ၊ စိတ္ၾကိဳက္ ရွာေဖြဆည္းပူးခြင့္ နဲ႔ စိတ္ၾကိဳက္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုတင္ျပခြင့္ေတြ အျပည့္အဝရွိရာ အရပ္ ပါ။ ဒါကပဲ ေက်ာင္းပညာေရးရဲ႕ ပန္းတိုင္.. ရည္မွန္းခ်က္ မဟုတ္လား။ အနည္းဆံုးေတာ့ ဒါဟာ ပညာေရး နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေစတနာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ေစတနာကို ဟားဗတ္ရဲ႕ ပရိဝုဏ္ထဲမွာ က်မ အလိုလို နားလည္ ခံစားရတယ္။

ဟားဗတ္ရဲ႕ ဝိဉာဥ္ေတြကပဲ လႊမ္းမိုးလို႔လားမသိ.. ဟားဗတ္တည္ရွိရာ Cambridge ၿမိဳ႕ေလးနဲ႔ Boston ျမိဳ႕ေတြ ကလည္း ေခတ္မီ ျမိဳ႕ျပလက္ရာေတြကို ေရွးေဟာင္းအေငြ႕အသက္ေတြကို မထိပါးဘဲနဲ႔ ဗိသုကာပညာကို သံုးၿပီး စနစ္တက် တြဲဖက္ၿပီး ခမ္းနားေနေစတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေရွးေဟာင္း လက္ရာေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ထိန္းသိမ္းတာဟာ ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ကိုယ့္လူမ်ိဳးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းသမိုင္းကို ထိန္းတာပဲ ရယ္လို႔ သူတို႔ နားလည္ခဲ့တာ ႏွစ္ ၃၀၀ ေတာင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီေပါ့လို႔ ေတြးေတာ့ ပုဂံကို ႏွေမ်ာတသ စိတ္က ဆို႔နင့္လာ ေစတယ္။ စာေပပညာ၊ ဒႆနိကပညာရပ္ ၊ ႏိုင္ငံေရးပညာ၊ သိပၸံပညာ၊ တရားဥပေဒ၊ စီးပြားေရးပညာ၊ အင္ဂ်င္နီယာအတတ္ပညာ၊ ေဆးပညာ၊ ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး ပညာရပ္ေတြလိုပဲ ပန္းခ်ီ ပန္းပု နဲ႔ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတ ေတြ ဟာလည္း ထပ္တူအေရးပါတယ္ဆိုတာကိုလည္း ဟားဗတ္က သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဟားဗတ္မွာ Henry Moore ရဲ႕ ရုပ္တုၾကီးက အခန္႔သားေနရာရေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဟားဗတ္ဝန္းက်င္မွာ အႏုပညာ လက္ရာ ေျခရာေတြက တူတူတန္တန္ ေနရာရေနတာပဲ မဟုတ္လား။

+++++

အႏုပညာ နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈကို တန္ဘိုးသိသူေတြ ဟားဗတ္ကို ေရာက္သြားတာလား။
ဟားဗတ္ကို ေရာက္သူေတြက အႏုပညာ နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ တန္ဘိုးကို သိသြားတာလား။
ေသခ်ာတာေတာ့ အဲဒီ ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ အႏုပညာကို သိမႈဟာ ဟားဗတ္ကို လူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲ စြဲထင္ေစၿပီး သူ႔ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေစတနာေတြ ေပါက္ဖြားလာေစပံုရတယ္.. အဲလို က်မ ယံုတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ တဲ့ က်က္သေရဟာ လူေတြမွာ ရွိတတ္တဲ့ အဖ်က္စိတ္ကိုလည္း ျငိမ္ဝပ္သြားေစႏိုင္ တယ္။
သူ႔ရင္ခြင္မွာ ဆည္းပူးရႏိုင္တဲ့ အသိပညာ အတတ္ပညာေတြဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေစတနာနဲ႔ ယွဥ္တာမို႔ ေလာကကို တတ္စြမ္းသမွ် အက်ိဳးျပဳမယ့္သူေတြ ေမြးဖြားလာမယ္။
ကမၻာေလာက အတြက္ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ေစမယ့္အေၾကာင္းအရာေတြကို သုေတသနျပဳမယ့္ သုေတသီေတြကို အားေပးပ်ိဳးေထာင္တာမို႔ အေရးၾကီးလွတဲ့ လူ႔သမိုင္းေတြ အထင္ကရ က်န္ရစ္မယ္။
ပညာရဲ႕ တန္ဘိုးဆိုတာဟာ လူ႔ေဘာင္ေလာက တိုးတက္စည္ပင္ရာ ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္းရာပဲလို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
ၾကိဳးစားခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္လို႔ဆိုတဲ့ ပညာရွင္ေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရမယ္လို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ပညာရွင္ေတြဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ အလွဴေတြလုပ္တယ္လို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
ပါေမာကၡဆိုတာ ကုိယ္သိတဲ့ပညာတစ္ခုကို နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းသိမွ သူမ်ားကို ျဖန္႔ေဝဖို႔ လံုေလာက္တယ္လို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
ပါရဂူဆိုတာ ပညာရပ္ထဲ ရူးသြပ္ၿပီး စာၾကည့္တိုက္ထဲ ေခါင္းစိုက္လို႔ သူ႔ဆီကေန သုေတသန အသစ္အသစ္ေတြ ထြက္လာတဲ့ပညာရွင္ လို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
တကၠသိုလ္ဆိုတာ ပညာေရးကို ခံုမင္ႏွစ္လိုၿပီး ပညာရပ္နဲ႔ အသက္ေမြးလိုသူေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပညာေပး ေဝတဲ့ .. ပညာရေစတဲ့ ေနရာဌာန ျဖစ္တယ္လို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
တကယ့္ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ သုေတသနလုပ္ငန္းမွာ ေငြေၾကးလိုအပ္ခ်က္ဟာ ေၾကာင့္ၾကစရာ ခလုတ္ကန္သင္း တစ္ခု မဟုတ္ေစရဘူးလို႔ ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
တကယ့္ပညာတတ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းပရိဝုဏ္ဆိုတာ ေအးေဆးလြတ္လပ္တဲ့ .. တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ .. စိမ္းစို လန္းဆန္းတဲ့ .. ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့.. တက္ၾကြရွင္သန္တဲ့.. နိမိတ္ပံုေတြ သက္ဝင္ရာအရပ္ပဲလို႔လည္း ဟားဗတ္က ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဟားဗတ္ ဟာ ဟားဗတ္အျဖစ္ ႏွစ္ ၃၀၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။

+++++

ဟားဗတ္ကအထြက္မွာေတာ့ က်မရဲ႕အလြမ္းေတြက ဦးတည္ရာ ေျပာင္းသြားၾကတယ္။
မအေအာင္ သမိုင္းသင္ရမယ္ဆိုတဲ့ သုေတသီၾကီး ကို လြမ္းတယ္၊ တဟီတီသြားရေအာင္ဆိုတဲ့ အလွေဗဒ စာဆိုၾကီးကို လြမ္းတယ္။ ဟားဗတ္ကို တြယ္ျငိတဲ့ စာဆို ဧည့္သည္ၾကီး ကို လြမ္းတယ္။ ဒါး သန္လ်က္ နဲ႔ ပန္းပြင့္ ပိုင္ရွင္ၾကီးကို လြမ္းတယ္၊ မဟူရာ ေမတၱာရွင္ၾကီးကို လြမ္းတယ္။ သမုဒယေမာ္ကြန္းဆရာကိုလည္း လြမ္း၊ စာေပလူၾကမ္းမင္းသားၾကီးကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ကရဝိတ္သ္ျမဴးဇစ္ၾကီး ကို လြမ္းတယ္၊ စိတၱဇပန္းခ်ီ စာေရးဆရာ အႏုပညာရွင္ၾကီးကို လြမ္းတယ္။ အတၱပံုေဆာင္ခဲၾကီးကိုလည္း လြမ္းခဲ့ရပါတယ္။


၅ ဇြန္ ၂၀၁၇။


Jul 8, 2017

ေမွာင္ခ်ိန္မတန္ခင္ … ဆုေတာင္း




စစ္ကိုင္းလမ္းဆိုတာ မန္းေလး စစ္ကိုင္းအသြားလမ္းကို ေျပာတာပါကြာ.. လို႔ ဘယ္သူေျပာေျပာ က်မအတြက္ ေတာ့ အင္းဝေဆာင္ေရွ႕ကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး သိပၸံစားေသာက္တန္း (Science Canteen) လြန္ရင္ စစ္ကိုင္း လမ္းကို ေရာက္ၿပီပဲ။ တူတူပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီစစ္ကိုင္းလမ္းမွာ ခ်ိန္းထားတဲ့ သဲေျမပင္အိုရိပ္လည္း ရွိတယ္ ေပါ့။ အျမဲလိုလို တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနတတ္တဲ့ အဲ့ဒီလမ္းေလးဟာ တကူးတကသြားမွ ေရာက္ရတာပါ။ အဲဒီလမ္းေက်ာရိုးေလးေပၚကေန အင္းလ်ားလမ္းဂိတ္ေပါက္ဘက္ထြက္ၿပီး လမ္းတစ္ဘက္ကို ျဖတ္ကူးလိုက္ရင္ သစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ကို ငံုၿပီး ဆိုင္ခန္းေလးေဆာက္ထားတဲ့ ေခမရ႒္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ကို သြားရတာ။ ၁၉၈၅-၈၆ ဝန္းက်င္မွာေပါ့။ အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ နဲ႔ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြက တိုးတိုးေလး လြင့္ပ်ံ.. ၾကိဳးၾကား ၾကိဳးၾကား ၾကားရမွာက ကိုေနဝင္း နဲ႔ ခိုင္ထူး.. ေဂ်ေမာင္ေမာင္ တို႔ရဲ႕ ဂီတေတြ အဲဒီတုန္းကေမွာင္ခ်ိန္ မတန္ခင္ လင္းတဲ့ ေန႔ေတြမွာေပါ့။

ကိုေနဝင္းရဲ႕ သိုဝွက္ထားတတ္တဲ့ သီခ်င္းေတြကို ခိုင္ထူးဆိုၿပီဆိုရင္ အဲဒီသီခ်င္းထဲ ခုန္ဝင္ၿပီး အေျဖရွာၾက.. ဆန္႔ထြက္ေတြးခဲ့ၾက.. ကုိယ္လိုသလို ခံစားရင္း စီးေမ်ာျငိမ့္ေျငာင္းခဲ့ၾက။ လူငယ္ေတြနဲ႔ အႏုပညာဟာ အဲလို ထိေတြ႔ဆက္စပ္ၿပီး ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ခဲ့ၾက။ အဲဒီေခတ္ေတြမွာ လူငယ္အမ်ားစုဟာ ယဥ္ေက်းမႈ မွာ သက္ဝင္ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ဝန္းက်င္က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ျငိမ္းေက်ာ္ဝတၳဳေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့ လက္ဖ်ားကို ခပ္ဖြဖြဆုပ္ၿပီး ကားလမ္းျဖတ္ကူးတာ.. ခ်စ္သူရဲ႕ နဖူးဆံစပ္က ဥေရာပနံ႔သာခဲရဲ႕ ရနံ႔ ကို တိတ္တိတ္ေလး ခိုး ရႉရိႉက္ရတာ.. ေက်ာင္းစားေသာက္တန္းမွာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ကို စုပ္ပိုက္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ေသာက္ခြင့္ရရင္ကို အေတာ္ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ေခတ္.. ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ ေကာင္း လိုက္ပါသလဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲေတာင္ေျခတေနရာ ဘုရားျမတ္ေရွ႕မွာ သူရယ္ ကိုယ္ရယ္ ႏွစ္ဦးသားေတာင္းဆုေခၽြ .. ကိုယ္စီ လက္ထဲ ပန္းျမတ္သစၥာ.. သူေလ ယူငင္ ေပါင္း၍အတူစုစည္းဆိုတာေလး ေတြက ရင္ထဲ ထုတ္ခ်င္း ေပါက္ခဲ့ၾကတာ။ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလား.. ခုခ်ိန္မ်ိဳးမွာ

+++++

ေက်ာင္းခဏပိတ္လို႔ ခြဲရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးကြ.. ေကာင္မေလးက အၿပီး ျပန္သြားရတာ..
ရင္ခုန္သံေတြ တိုးတိတ္သြားၿပီပဲလို႔ ေျပာထားတာ..
သံဇကာအလယ္မွာ တစ္ေယာက္တစ္ဘက္.. လို႔ ေျပာထားတာ..
ကံဆိုတာ ေျပာရခက္တယ္အသည္း.. ျပန္မဆံုႏိုင္ေသးသေရြ႕ေတာ့ တို႔တစ္ေပြတည္း .. လို႔ ေျပာထားတာ..
လမ္းခြဲဖို႔ ရထား ရိႈက္သံဆြဲတဲ့။ သူတို႔ ခြဲၾကရေတာ့မွာ။
ေနရယ္သာတဲ့ ေန႔ရက္ေန႔ေတြ တရံတခါ ဆီမွာ ရွိခဲ့ဖူးပါရဲ႕တဲ့။
အတူေနတာ အခ်စ္ရဲ႕ နိဗၺါန္ပဲ .. တဲ့။
ငိုသံလိုလို သဲ့သဲ့တစ္ခ်က္သာ က်န္ေနသူမွာ ၾကားလိုက္ရတယ္.. တို႔ေရ တို႔ ေဝးၿပီ
ၾကည့္စမ္း.. တို႔ႏွစ္ေယာက္သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ ေျပာျပမေနဘဲ.. ဒီလူ တစ္စံု.. တဲ့။ တို႔ေရ.. တို႔ .. ေဝးၿပီ တဲ့။ ႏွစ္ေယာက္တစ္စံု.. ႏွစ္ေယာက္ တစ္ကိုယ္.. တို႔ နဲ႔ သူ မဟုတ္ဘူး.. တို႔ နဲ႔ တို႔ပဲ..
အဲဒီလို ေတးေရးဆရာက ေပးတဲ့ စကားလံုးေတြကို အေသးစိတ္ခံစားသက္ဝင္ၾကတဲ့ လူေတြ.. အဲဒီေခတ္ထဲ တပံုတပင္ ရွိခဲ့တာ။
 ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးကို မတို႔ရက္ မထိရက္ .. ေငးၾကည့္ရင္း ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး စြဲလမ္းတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေခတ္တစ္ေခတ္ဟာ ဘယ္တုန္းကစလို႔ မွိန္ေဖ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့တာ ပါလိမ့္။
သတိရေနမိတဲ့အထဲမွာၾကင္နာသူကိုယ့္အနား ရွိေနခိုက္ဟာ ဘဝရဲ႕ အသာယာဆံုး အခါ
ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ သူ႔အေပၚ သနားလာမိတယ္မက်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူစိမ္းနယ္ထဲ စိတ္အားငယ္လွေရာ့မယ္..”  ဆိုတာေလးေတြလည္း ပါတာေပါ့။
ခ်စ္သူေတြဆိုတာမွာ တစ္ေယာက္အနားတစ္ေယာက္သာယာဖို႔ .. တစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေယာက္က ကိုယ္ခ်င္းစာ ခံစားေနဖို႔က အဓိကပဲဆိုတာကို အဲဒီ ေတးသားေတြဆီက ရတယ္။ စိတ္ခံစားခ်က္ထက္ လက္ေတြ႔က်မႈကို ပိုဦးစားေပးေလ့ရွိတဲ့ ေယာက်္ားေတြရဲ႕ သဘာဝထဲမွာ ခ်စ္တဲ့သူအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးထည့္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ျပည့္စံုသြားလဲ လို႔ ျခေသၤ့လည္ျပန္ ကို ျပရင္း က်မတို႔ ခ်စ္သူေတြကို ညွိယူေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာဘယ္ေလာက္ခ်ိဳျမိန္တဲ့ ဓေလ့လဲ။ က်မတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူေတြကလည္း သူတို႔ၾကိဳက္တဲ့ ေတးေရး နဲ႔ ေတးဆို တို႔ရဲ႕ အႏုပညာနဲ႔ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ သတင္းစကားမို႔ လက္ခံႏိုင္ၾကတယ္။
တကယ္ပဲ အခါမ်ားစြာ ခ်ိဳျမိန္သာယာခဲ့ၾကတဲ့ ေနရယ္သာတဲ့ ေန႔ရက္ေန႔ေတြ တရံတခါဆီမွာ.. ခ်စ္သူေတြ ၾကားမွာ ရွိခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။

++++

ဆံပင္ေတြကို ေလနဲ႔ မႈတ္မယ္ ခ်စ္လို႔.. ၾကင္နာစြာ နဖူးေလးနမ္းမယ္.. ခ်စ္လို႔ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးေတြကို မရယ္ရက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ခ်စ္သူရဲ႕ သစၥာရွိ .. ခ်စ္သူ၏ အပါးေတာ္ျမဲ .. ထီးေတာ္မိုး .. ပန္းေတာ္ဆက္ .. သက္ေတာ္ေစာင့္ အမႈေတာ္ထမ္းေန.. ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္မႉးေလး…” အခ်စ္ေရ႕.. သနပ္ခါးေလး လွေအာင္လူးၿပီးရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြးေနေပါ့ကြယ္..”ဒီလို မခ်စ္ဘူး မေျပာပါနဲ႔.. မင္းလုပ္သမွ်အားလံုးကို ေက်နပ္လို႔ တကယ္ပါ တစ္သက္လံုးခ်စ္ေနမွာ ေမွ်ာ္လင့္ရင္းေစာင့္ရသူ ေၾကကြဲေအာင္ မလုပ္နဲ႔..”
 အဲလို ေကာင္ေလးေတြ တကယ္ရွိခဲ့တယ္။
မင္းေၾကာင့္ မင္းေၾကာင့္ပါကြယ္.. အရမ္းလည္း ခ်စ္တတ္ၿပီ .. မင္းေၾကာင့္ မင္းေၾကာင့္ပါေနာ္.. လြမ္းလည္း လြမ္းတတ္ၿပီ..”
ကိုကို အခ်စ္ေရ.. ဒီလိုပဲ တို႔ကေတာ့ ေခၚမွာပဲကြယ္.. ထာဝစဥ္ေလ မင္းၾကိဳက္သလို ခ်စ္မယ္.. မင္းခ်စ္သလိုခ်စ္တယ္.. ခ်စ္မယ္.. ကို အခ်စ္ေရ.. ေဟး ကိုကို အခ်စ္ေရ..”
အိပ္စက္တဲ့အခ်ိန္လည္း အိပ္မက္ထဲထိေအာင္ အျပံဳးေလးနဲ႔ အလည္လာၿပန္သည္ .. အိပ္မရေတာ့ပါဘူး.. အခ်စ္ရူးေလးႏိုးလာ.. ရင္ခုန္သံေတာင္ ျမန္လာၿပီ”  
ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးေတြလည္း တကယ္ရွိခဲ့တယ္။ အခ်စ္ဆိုတာထဲ ေမတၱာဓာတ္မပါဘဲ ပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းမ်ိဳးေတြလည္း သဘာဝအေလ်ာက္ ရွိေပမဲ့ နည္းပါးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီကာလေလးဟာ ခုလို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဓာတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါး ေျခာက္ခမ္းတဲ့ ကာလမ်ိဳးမွာ ပိုလို႔ လြမ္းစရာ။

+++++

ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတခုဟာလည္း ပူျပင္းခဲ့ဖူးတာ သတိရတယ္။ အဲဒီ အခ်စ္မ်ိဳးက်ေတာ့ ရေအာင္လည္း စြန္႔ခြာခ်န္ထားခဲ့တယ္ .. ၿပီးေတာ့ တကယ္ ဘာမွ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္လည္း ေမ့ပစ္လိုက္တယ္။ အို.. သူဟာ ကိုယ့္ကို ပူျပင္းေလာင္ျမိဳက္ေစခဲ့ဖူးသူ.. အရွက္အနာကို ေပးခဲ့သူ ဆိုတာ ေလာက္ကိုပဲ မွတ္ထားလိုက္ၿပီး က်န္တာကို ေမ့သြားေစႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ခ်ဳပ္ျငိမ္းေအးခ်မ္းျခင္း တရား တစ္မ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လူငယ္ဘဝဆိုတာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ညင္ညင္သာသာ နဲ႔ .. အထူးသျဖင့္ ရည္းစားဘာဝ ဆိုရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၾကင္ၾကင္နာနာသာ ရွိသင့္တာ။ ကိုယ္သာ ကံမပါလို႔ ငယ္ရည္းစားေတြနဲ႔ အေၾကာင္းမပါခဲ့ေပမဲ့ ကိုယ့္နားက သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုကေတာ့ သူတို႔ ခ်စ္တဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ ရည္းစားေတြနဲ႔ အေၾကာင္းပါၿပီး ခုထိ ခရီးတူတူေလွ်ာက္ဆဲသူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္သူေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကင္ၾကဆဲ.. စိတ္ၾကည္ႏူး စရာ။ ခုေခတ္ လူငယ္ေတြေရာ အဲဒီလို ခ်စ္ျခင္းေတြ ရွိတာ သိၾကရဲ႕လား.. ယံုေရာ ယံုၾကလား.. က်မ အဲဒီ ခံစားခ်က္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေရႊအျမဳေတမွာ ဝတၳဳေလးတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးတာ ခဏခဏ သတိရတယ္.. “အခ်စ္ဆိုတဲ့ ဝတၳဳဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ နဲ႔။ အဲဒီ ဝတၳဳ ထဲမွာလည္း ခ်စ္ျခင္းတရားကိုပဲ လြမ္းဆြတ္ ခဲ့ရတာ.. အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာင္ ခုေလာက္ထိ ေမတၱာတရား မေခါင္းပါးၾကေသးဘူး ထင္ပါတယ္။

ထူးအိမ္သင္က … ‘ရင္ခုန္ရင္ …. အခ်စ္ပဲကြယ္ ရိုးရိုးသားသားခ်စ္တယ္ …. ႏွလံုးသားခ်င္းလည္း နားလည္ အၾကင္နာဆံုးေလးရယ္ ….. ေ၀းသြားလည္းပဲ ခ်စ္ရဦးမယ္ ေ၀းသြားလည္းပဲ သတိရလို႔ ေနမယ္ …. ’ တဲ့ ။
ၿပီးေတာ့လည္း  ‘ေကခိုင္ခ်စ္ရင္ စာက်က္မယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး
မီ႔ကိုခ်စ္ရင္ ေဆးလိပ္ျဖတ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး
စာေမးပြဲေအာင္ရင္ အေျဖေပးမယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး
မေနႏိုင္လို႔ပါ အခ်စ္ရဲ႕ …. မင္းအနား ေရာက္ေရာက္လာတာဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး ….
မင္းေပါ့ပံုမွန္အသက္ရႈေနတဲ့ ေသသူတစ္ေယာက္ကို ျပန္လည္လူလားေျမာက္ေစခဲ့တာ’ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး
စံပယ္ပြင့္ေတြေရ … အခ်စ္ေတြနဲ႔ ဖ်ားနာသြားတဲ့ အထိ ငါ့အေပၚရြာခ်လိုက္ပါကြယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး
ျမတ္ႏိုးမႈ တခုတည္းနဲ႔သာ ႏြယ္ၾကိဳးကို ခိုင္ေအာင္ခ်ည္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး
မသံုးရေသးတဲ့ ေန႔စြဲတစ္ခုမွာ.. အခ်စ္ မင္းနဲ႔ငါ ဥယ်ာဥ္အသစ္ ထူေထာင္မယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး ….
ၾကည့္ပါဦးအခ်စ္ေတြအခ်စ္ေတြ ေတြ႕မည္ ။ ဘယ္ေလာက္ ေမႊးပ်ံ႕လိုက္ပါသလဲ။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ လြမ္းဆြတ္ တသစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ အဲဒီမွာေလအခ်စ္ဆိုတာဘယ္ေလာက္ သန္႕ရွင္း ျဖဴစင္လိုက္ပါသလဲ။
အဲလိုေတြ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကို ဒီလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြ ေပ်ာက္ရွစ ျပဳေနခဲ့ၿပီပဲ။
ေမွာင္ခ်ိန္မတန္ေသးခင္လား။ ခုေရာ ေမွာင္ခ်ိန္တန္ေနၿပီလား။ လင္းခြင့္ ရွိေသးလား..

++++++

အခ်စ္ နဲ႔ ေသြးသားကိစၥ ဆက္စပ္ေနေပမဲ့ ေသြးသားကိစၥကေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ မဆက္စပ္လွပါဘူးကြယ္။ ဒါ အစဥ္အဆက္ ေျပာခဲ့ၾကတာပဲ။ တို႔ စဥ္းစားရမွာက တို႔လိုအပ္တာ ဘာလဲဆိုတာပါ။
အခ်စ္ကို ဘယ္သူ႔ဆီက ရမလဲ။
ေသြးသားကေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားဆီက ရႏိုင္ပါတယ္။
အခ်စ္ ကိစၥ နဲ႔ ေသြးသားကိစၥ ဘယ္ဟာက ကိုယ့္အတြက္ ပိုအေရးၾကီးလဲ.. ပိုတန္ဖိုးၾကီးလဲဆိုတာ ေရြးၾကရဖို႔ပါပဲ။
ကိုယ္ေရြးတာကို ကိုယ္ရမွာေတာ့ ေသခ်ာတာေပါ့ကြယ္.. ။ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္ခ်က္အေပၚ ကိုယ္တိုင္ ေလးနက္ယံုၾကည္ဖို႔.. ေနာင္တမရဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။

++++++

အေမွာင္ေခတ္ဆိုတာ ေမတၱာတရား မရွိေတာ့တဲ့ေခတ္.. ခ်စ္ျခင္းတရား ေခါင္းပါးလာတဲ့ ေခတ္ေပါ့။
ဒါကို ေကေအတီလည္း ျမင္ခဲ့တယ္.. မဒီလည္း ျမင္ခဲ့တယ္။
အားလံုး အားလံုး ခ်စ္ျခင္းတရားကို ယံုပါ.. အားလံုး အားလံုး ေပးေဝကာစားသံုး .. အခ်စ္မ်ားနဲ႔ ခံစားခ်က္တို႔ မလိုသူ .. ထူးဆန္းလြန္းသတဲ့ ဒီကမၻာၾကီးထဲမွာ.. တဲ့။ သူတို႔ဒီလို ယံုခဲ့တယ္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြအတြက္တင္မဟုတ္ လူအားလံုးရဲ႕ ၾကားမွာ ရွိတာပါေလ..
က်မ သူငယ္ခ်င္းဆရာ ဆရာမေတြ ခ်စ္သူမထား .. အိမ္ေထာင္မျပဳ.. ဒါေပမဲ့ သူတို႔ တပည့္ေလး ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြ.. သူတို႔ဆီမွာ ေမတၱာတရားေတြ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ ပြင့္ေဝ
အေရးၾကီးတာက ဒါပါပဲေလ.. ေနရာတိုင္းမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ပန္းလို ေဝမွ .. အမုန္းေတြ ေဝးမယ္.. အမုန္းေတြ ေဝးမွ ေဒါသေတြ ေဝးမွ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေတးေတြ ဆိုနိုင္မွာ မဟုတ္လား..
ခုခ်ိန္ထိ ကိုဇာလ်န္း နဲ႔ ကိုခိုင္ထူးရဲ႕ စစ္နဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသီခ်င္း ေခတ္စားေနေသးတာကိုလည္း မၾကိဳက္ခ်င္ ပါဘူးေလ..။ ခုထိေတာ့ အမုန္းေတြကသာ နီးၿပီး .. ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကေတာ့ တို႔ေရ တို႔ေဝးၿပီလို႔ ဆိုညည္းေနရဆဲ..။ အဲဒီအခါ ဒိုးလံုး ကို လြမ္းတယ္.. သူ႔ရဲ႕ ဆုေတာင္း ကို ခဏခဏ သတိရရတယ္..
ဘုန္းၾကီးပါေစ.. အသက္ရွည္ေစ.. အားလံုး စိတ္လည္းခ်မ္းသာေစ.. ငါဆုေတာင္းရင္း ေမတၱာတရားေတြ ပြားမ်ားခ်င္ေသးတယ္….လူသားေတြ ေတာင္းဆုေခၽြ .. အို တို႔ကမၻာၾကီးဟာ လွပဖို႔ ျငိမ္းခ်မ္းဖို႔ တို႔ေတြ ဆုေတာင္းမွာ။ 

၁၁ ေမ ၂၀၁၇။