Apr 30, 2009

ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၃၉)

ဒီဘက္ပိုင္းမွာ ေနရတဲ့အခိုက္ က်မရဲ႕ ျပႆနာတခုကေတာ့ နားလည္မႈကိစၥပါပဲ..။ က်မက ျပည္တြင္းကေန ဆရာမဘ၀နဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြးထြက္လာခ်ိန္လည္းျဖစ္.. က်မက ေမာင္ႏွမ ေတြထဲမွာလည္း အၾကီးဆံုး.. ေဆြမ်ိဳးထဲက ၀မ္းကြဲေတြထဲမွာလည္း အၾကီးဆံုးမို႔ က်မဆီမွာ အၾကီးစိတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေနာက္တခုက က်မက လူၾကီး လူငယ္အားလံုးကို သူတို႔ဆီမွာ ရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းအလိုက္ အင္မတန္ ေလးစားတတ္တယ္..။ အဲဒီအခါ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို မခန္႔ေလးစားဆက္ဆံတတ္တဲ့သူမ်ိဳးဆို က်မက မၾကိဳက္ေတာ့ဘူး။ က်မ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ကလည္း အဲဒီကိစၥ က်မကို ေ၀ဖန္ဖူးတယ္..။ လူတိုင္းရဲ႕ အေလးစား ခံခ်င္လို႔ေတာ့ မရဘူးတဲ့..။ က်မက ျပန္ေျပာတယ္.. က်မေျပာေနတဲ့ Respect ဆိုတာက အျပန္အလွန္ေလးစားမႈကိစၥလို႔..။ တကယ္ပါ.. လူတိုင္းမွာ က်မတို႔ မသိႏို္င္တဲ့ အရည္အခ်င္း အနည္းဆံုး တခုေတာ့ ရွိတယ္..။ အဲဒါကို က်မ ေလးစားတယ္..။

ျပီးေတာ့ က်မက အထင္ေသးစရာ ရွိတဲ့ လူဆိုရင္လည္း လံုးလံုးပဲ.. ခါးခါး သီးသီး..။ က်မရဲ႕ အကိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာဖူးတယ္.. က်မက ခ်စ္လံုးလံုး မုန္းလ်ားလ်ား တဲ့..။ အဲဒါ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မကိုက္ဘူး တဲ့။ ဟုတ္မွာ..။

ဒါေပမဲ့ က်မကေတာ့ သိပ္ရွင္းပါတယ္..။ ေလာကၾကီးမွာ သူတပါးအေပၚ ကလိမ္ကညစ္က်.. ဒုကၡေပးတဲ့ သူေတြ.. အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းကို အလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့သူေတြကို က်မက ခါးသီးတာပါ..။ အဲဒီအခါ က်မက မထင္ရင္မထင္သလိုေတြ ေျပာ..။ ဘယ္လို ျဖစ္သင့္တယ္.. ဘယ္ညာျဖစ္သင့္တယ္ေပါ့..။ ျပီးေတာ့ က်မက အဲလို လူေတြကိုဆိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဧည့္ေထာက္ခံ စကားမေျပာေတာ့..။ တကယ္ေတာ့ က်မက ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ေလ…။ ဆိုေတာ့ တရက္လည္းက်ေရာ.. Group mail တခုကေန က်မက စစ္အစိုးရက လႊတ္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်မကို သတ္ပစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ စာျဖန္႔ပါေလေရာ..။ ေရးထားတာလည္း ေစာ္ေစာ္ကားကား မိုက္မိုက္ ရိုင္းရိုင္းေတြ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ၂၀၀၆ ဇြန္လထဲမွာ..။ က်မျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္လာတဲ့သူ ဆိုေတာ့ တကယ့္ကို အဲလို အေစာ္ကားခံရတာကို မခံစားႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ဆိုး တာထက္ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ျပီး ၀မ္းနည္းသြားမိတာ..။ (အဲဒီတုန္းက Blog လည္း မလုပ္ရ ေသးေတာ့ Cbox ကေန ပက္ပက္စက္စက္၀င္ဆဲတာမ်ိဳးကိုလည္း မၾကံဳဖူးေသးေတာ့ အေရမထူေသးဘူးေလ..  )

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ဒီဘက္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းဟာ က်မရဲ႕ အတြင္းစိတ္ထဲက အထင္ၾကီး ေလးစားထားတဲ့ အ၀န္းအ၀ိုင္းကိုး။ ျပီးေတာ့ စာထဲက အသြားအလာအရ.. နအဖရဲ႕ ဆင္ကြက္လည္းမဟုတ္တာ ေသခ်ာ ေနျပန္တယ္။ ေျပာရရင္ ကိုယ့္နားေလးကပဲ။ ေနာက္ေတာ့ နည္းပညာကၽြမ္းက်င္တဲ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ေလးေတြထဲက တေယာက္က Trace လိုက္ေပးလို႔ ဘယ္ေနရာက ပို႔တယ္..။ IP နံပါတ္နဲ႔ အဲဒီ email ဖြင့္တဲ့ ရက္စြဲကအစ ရလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲ မွန္းၾကည့္ရတာေပါ့ေလ..။ ေနာက္ေတာ့လည္း အဲလို လုပ္တာဟာ ပုဂိၢဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္ တာျဖစ္ျပီး ဘယ္သူဆိုတာလည္း လုပ္တဲ့သူရဲ႕ partner က ေဖာ္လို႔ပဲ သိလိုက္ရ ပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း က်မက ေအာ္.. ဒီလိုလားနဲ႔ ျပီးလိုက္တာပါပဲ..။ တကယ္လည္း ကာယကံရွင္က ၀န္မခံရင္ ဘာမွ ထူးတာ မဟုတ္ဘူးေလ..။

ဇင္းမယ္က ဘ၀မွာေတာ့ က်မမွာက စိတ္ခ်မ္းသာစရာသာ ခပ္မ်ားမ်ားပါ..။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်မ Radio Free Asia မွာ အပတ္စဥ္ ပညာေရးက႑ ေရးေနတဲ့အခ်ိန္..။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လိုတာမွန္သမွ် ကိုယ့္ကို အကူအညီေတာင္းသမွ် စိတ္လက္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ကူႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မို႔ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္ လုပ္ေနရတာ သိပ္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ အနည္းအက်ဥ္းျဖစ္ရတာကေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ..။ အဲဒါေလး လည္း ၾကံဳတုန္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

က်မက ကိုယ္တိုင္ကလည္း ျမန္မာစာဆရာမ.. ျပီးေတာ့ စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ေလေတာ့ ‘စာအုပ္စာေပ လူ႔မိတ္ေဆြ’ဆိုတာကို တကယ္ယံုပါတယ္..။ က်မကိုယ္တိုင္ စာအုပ္စာေပ ေတြထဲကေပးတဲ့ အင္အားေတြနဲ႔ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ခဲ့တာေတြ ရွိတာမို႔လည္း စာဖတ္တဲ့ အက်ိဳးကို တကယ္ ယံုတာပါ။ အဲဒီအခါ က်မေနတဲ့ ၀န္းက်င္ေလးမွာ စာဖတ္အားနည္းၾကတာ သိလို႔ အျမဲလိုလို က်မစကားေျပာရတဲ့ ပြဲေတြမွာ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းမိပါတယ္။ အဲဒါကို ဗမာ မဟုတ္တဲ့ တိုင္းရင္းအဖြဲ႕တခ်ိဳ႕က ေဒၚေမျငိမ္းက ဗမာမဆိုေတာ့ တိုင္းရင္းသား ေတြၾကားမွာလာျပီး ဗမာလူမ်ိဳးၾကီး၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရး လုပ္ေနတယ္.. Burmanize လုပ္ေနတယ္ လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ အဲလိုေျပာတဲ့အထဲမွာ NGO ႏိုင္ငံျခားသားတခ်ိဳ႕လည္း ပါပါတယ္။ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ အထင္ကရ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ အမ်ားစုကေတာ့ အဲလို သေဘာမထားၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့လည္း က်မက ဒါဟာ သေဘာထားမၾကီးႏိုင္တဲ့ သူေတြရဲ႕ တု႔ံျပန္မႈပဲလို႔ ေတြးတယ္..။ ျပီးေတာ့ ဗမာဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သူတို႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ပမာဏကို စဥ္းစားၾကည့္ျပီး ေမ့ထား လိုက္ပါေတာ့တယ္။ (တကယ္ေတာ့ ဗမာအစိုးရလို႔ သူတို႔ စြဲေနတဲ့ စစ္အစိုးရက က်မတို႔ ဗမာလူမ်ိဳး ဆိုတာေတြကိုေရာ ခ်မ္းသာေပးလို႔လား…)

အဲဒီလို ေမ့ထားႏိုင္တဲ့ ကာလထိ မေရာက္ခင္ကေတာ့ က်မမွာ မၾကာခဏ အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ရပါတယ္။ က်မ ေျပာခ်င္တာက က်မ ဗမာျဖစ္တာထက္.. ျမန္မာစာဆရာမ ျဖစ္လို႔ ဆိုတာထက္ ေလာေလာဆယ္မွာ တကယ္ ေရွာင္လႊဲ မရတဲ့ အမွန္တရားက ျမန္မာစာဟာ တရား၀င္ ရံုးစာ.. တရား၀င္တြင္က်ယ္ ဘာသာစကား ျဖစ္ေနတာပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္ အေရး.. ျမန္မာျပည္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လုပ္တဲ့ ကိုင္တဲ့အခါ ျမန္မာစာ တတ္မွပဲ .. ျမန္မာလို တတ္မွပဲ လုပ္ရ ကိုင္ရတာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ပါမယ္..။ က်မက ေျပာပါတယ္.. အနည္းဆံုး စစ္အစိုးရကို ရန္ျဖစ္ေတာင္ ျမန္မာလိုေျပာျပီး ျဖစ္ရမွာပါ.. လို႔။ (တကယ္ဆို ျမန္မာေတြ ၾကားထဲမွာ NGO လုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေတာင္ ဗမာစကား သင္ေနၾကတာပါ)။

ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ပါတယ္။ က်မေျပာခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ခုေန ကရင္ျပည္နယ္က ကရင္လူမ်ိဳး နဲ႔ ဟိုးေျမာက္ဖ်ားက ကခ်င္လူမ်ိဳးတို႔ ေတြ႔တဲ့အခါ သံုးစြဲရမယ့္ ဘာသာစကားဟာ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ျမန္မာစကားပဲ ရွိေနတာပါ..လို႔။ အဲဒါကို အဖြဲ႔အစည္းထဲက တခ်ိဳ႕က သေဘာမတူ ပါဘူး။ အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာမွာေပါ့တဲ့..။ က်မက ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္..။ ဒါဆို က်မတို႔ ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ ျပည္တြင္းက လူေတြကို အဂၤလိပ္စာကို အဆင့္အတန္းမီ ေျပာႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ယူ လုပ္ဖို႔လည္း လိုတယ္လို႔..။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းရင္းသားအားလံုး စည္းလံုးနိုင္ဖို႔ အဂၤလိပ္စာ အရင္သင္မွပဲ.. လို႔။ တျခားတိုင္းရင္းသား လူငယ္တခ်ိဳ႕ကဆို ဗမာေတြကို မုန္းတယ္လို႔ က်မေရွ႕မွာ တမင္ ေျပာတာေတာင္ ၾကံဳခဲ့ရဖူးေသးတာပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း က်မတို႔ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ ခံစားခ်က္ေတြ အေတြးေတြ ကိုယ္စီ အဆိပ္သင့္ ေနၾကရ သူေတြပါပဲ...။ တကယ့္ တရားခံကိုပဲ က်မတို႔ တိုက္သင့္တာ မဟုတ္ဘူးလား..။ ခုေတာ့ မရွိအပ္တဲ့ အမုန္းေတြနဲ႔.. မလိုအပ္တဲ့ မသင့္ျမတ္မႈေတြနဲ႔..။

+++++

ေနာက္တခု က်မေျပာဖို႔ ေက်ာ္သြားတာက အေမရိက သြားမယ္လို႔ ထြက္လာတဲ့ က်မက ဘာလို႔ ထိုင္းမွာ ေနျဖစ္ သြားတာလဲ ဆိုတာေလးပါ..။။

တကယ္ေတာ့ က်မက အျပင္ထြက္လာတဲ့အထိ ထိုင္းမွာ ေနရင္း ကိုယ့္ ျမန္မာ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ တခုခု လုပ္ေပးလို႔ ရေနတယ္ဆိုတာကို မသိခဲ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ ထိုင္းကေန အေမရိကကို ဘယ္လို သြားေနတာလဲ ဆိုတာကိုလည္း ေသခ်ာ မသိခဲ့ပါဘူး။ တကယ္တမ္း ထိုင္းကို ေရာက္မွ.. မဲေဆာက္မွာ တလေလာက္ေနမွ.. ထိုင္းမွာေနျပီး ျမန္မာ့အေရး မွန္သမွ်ကို အသီးသီး လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ.. ေတြ႔တာ။ ျပီးေတာ့ ခင္မင္းေဇာ္ရဲ႕ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ စကားေတြ ေျပာရာက.. ထိုင္းမွာ ေနရင္း ကိုယ့္ community အတြက္ တခုခု လုပ္ေနခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတာ..။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ဒုကၡသည္….. ကိစၥေပါ့။ (Refugees ကို ဘယ္သူက ဒုကၡသည္လို႔ ဘာသာျပန္ခဲ့တယ္ မသိပါ)

က်မ မဲေဆာက္မွာ ရွိေနတုန္းမွာပဲ ထိုင္းအစိုးရက ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုပါတဲ့ Refugees ေတြ Camp ၀င္ျပီးမွ Third Country ထြက္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္တာပါ..။ ေနာက္တခု က်မတို႔ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ ဒုကၡသည္ခံျပီး ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ သြားေနခ်င္တဲ့ ျပည္တြင္းကလူေတြ အမ်ားၾကီး မဲေဆာက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မဲေဆာက္မွာ ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ ထားတဲ့ သေဘာထားႏွစ္မ်ိဳး ကြဲသြားပါ တယ္။ တမ်ိဳးကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအရ ဒုကၡမေရာက္ရဘဲ လာၾကတဲ့သူေတြကို အခြင့္အေရးသမားလို႔ သတ္မွတ္ သလို ႏိုင္ငံေရးသမားက တတိယႏိုင္ငံသြားတာကိုလည္း ေတာ္လွန္ေရးကို ေက်ာခိုင္းသြားတယ္လို႔ ျမင္ၾကပါ တယ္။ ေနာက္ တအုပ္စုကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမွန္သမွ် ဒုကၡသည္ပဲ.. တေယာက္ လြတ္သြားရင္ တေယာက္ ေအးသြားတာေပါ့.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ႏိုင္ငံေရးကို ျဖတ္သန္းမလာရလို႔လား မသိပါဘူး . အဲလို သေဘာထား တခုမွ စိတ္ထဲ မရွိပါဘူး။ တခုပဲ.. ဒုကၡသည္ျဖစ္ဖို႔က ႏိုင္ငံေရးအရ အႏၱရာယ္ ရွိေလာက္တဲ့ သူေတာ့ ျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါမွပဲ UNHCR က ေမးတဲ့အခါ အံ၀င္တဲ့ အေျဖျဖစ္ပါမယ္။

အဲဒါကပဲ က်မရဲ႕ ျပႆနာပါ..။ က်မက ႏိုင္ငံေရးအရ အႏၱရာယ္ရွိလို႔ ထြက္လာတာ မဟုတ္…။ အဲဒါကို အႏၱရာယ္ဘယ္လို ရွိေၾကာင္း က်မ မေျဖႏိုင္ပါ..။ လိမ္ေျဖရင္ရတာပဲ.. သိပ္လြယ္တာပဲလို႔ သိေန ၾကားေနေပမဲ့ က်မ မလုပ္ႏိုင္ပါ။ က်မက ကိုယ္တိုင္ေရာ.. ကိုယ့္ မိဘ ေမာင္ဖြား ထဲမွာေရာ အႏၱရာယ္ရွိေလာက္ေအာင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူ မရွိေတာ့ပါ။ တကယ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလး (သံုးေရာင္ျခယ္)တို႔ေတာင္ မရွိေတာ့တာ ၾကာျပီပဲေလ။ ျပီးေတာ့ တကယ္တမ္း အႏၱရာယ္ရွိသူေတြကေတာင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံလုပ္ေနတာကို က်မက မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အႏၱရာယ္ ရွိတယ္လို႔ မေျပာခ်င္ခဲ့ပါ။

က်မက ထြက္ လာလာခ်င္း DVB (Democratic Voice of Burma) ေရဒီယိုက အင္တာဗ်ဴး မွာေတာင္.. ဘာလို႔ ထြက္လာတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို မေနခ်င္လို႔ ထြက္လာတာပါ.. လို႔ ရိုးရိုးပဲ ေျဖခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒုကၡသည္ ေလွ်ာက္လႊာေတာ့ တင္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ထိုင္းမွာ တရားမ၀င္ ေနေနတဲ့အခ်ိန္.. အဖမ္းဆီးခံခဲ့ရရင္ ေျဖရွင္းရ လြယ္မလားလို႔ပါ..။ ေနာက္ တကယ္ အေနၾကာသြားေတာ့လည္း ထိုင္းမွာ တရား၀င္ေနလို႔ရတဲ့ အေျခအေနတခု ရလာတာပါပဲ။ သားနဲ႔ သမီးကလည္း ထိုင္းေက်ာင္းေတြမွာ..။ သားၾကီးလည္း အလြတ္ ပညာေရး ဆက္ေနျပီ။ က်မနဲ႔ ရာေက်ာ္လည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔..။ ေအးလို႔..။ တကယ္ပဲ ထိုင္းမွာ ဇင္းမယ္မွာပဲ ေနေတာ့မွာလို႔ က်မဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာ… ၂၀၀၇ ထိေပါ့။
+++++

၂၀၀၇ထဲမွာ… က်မရဲ႕ အကိုအရင္းလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဘန္ေကာက္မွာ ေနေနရာကေန အေမရိကန္ DV (Diversity Visa Lottery) ေပါက္ျပီး တမိသားစုလံုး US ကို ထြက္သြားပါေလေရာ…။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကိုလည္း က်မရဲ႕ အကိုလို မိတ္ေဆြတေယာက္ကပဲ on line ကေန အေပ်ာ္ဆိုျပီး လုပ္ေပး လိုက္ရာကေန ထေပါက္သြားတာ။ ဒါနဲ႔ က်မက ဒီႏွစ္ က်မတို႔အလွည့္ဆိုျပီး အေပ်ာ္လုပ္ၾကည့္ၾကပါေရာ..။ က်မေရာ.. ရာေက်ာ္ေရာ..။ အဲဒီအကိုက ေမးေသးတယ္.. ေပါက္ရင္ တကယ္သြားမွာလား.. တဲ့။ က်မက “ေပါက္ပါေစဦး.. က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ထီမေပါက္ဘူး“ လို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ေသး..။ အဲဒီ အကိုအိမ္မွာ မုန္႔လုပ္ စားၾကရင္း ဓာတ္ပံုလည္း အိမ္မွာပဲ အျဖစ္ရိုက္ျပီး အဲဒီအကိုက တင္ေပးပါေလေရာ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ေဖာင္ပိတ္ဖို႔ ၂ရက္ အလို…။ ၂၀၀၇ ရဲ႕ ႏို၀င္ဘာ ၂၈ရက္ ညၾကီး..။

တကယ္လည္း က်မက ဘယ္အရာမွ အလြယ္တကူမရသူဆိုတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ…။ အဲဒီ Lottery လည္း ရာေက်ာ္ ေပါက္ခဲ့တာပါ။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလဆန္းမွာပဲ Lottery မွာ အေရြးခံံ ရေၾကာင္း စာနဲ႔ ျဖည့္ရမယ့္ Form ထုပ္ၾကီး ရာေက်ာ့္နာမည္နဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္..။ တကယ္ထူးဆန္းတဲ့ ကံၾကမၼာ အလွည့္အေျပာင္းတခုပါပဲ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္.. က်မ တကယ္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားသြားခဲ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ ဘာဆက္လုပ္မလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ၀င္လာပါ ေတာ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မက ေဒၚခင္မင္းေဇာ္တို႔ဆီ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္…။ ရာေက်ာ္ကေတာ့ ေအးေဆးပဲ.. က်မက ဘာလုပ္ၾက မလဲဆိုေတာ့ သိဘူးေလ.. ညည္းသေဘာတဲ့..။ ထံုးစံ အတိုင္း..။ က်မကေတာ့ သံခင္းတမန္ခင္း နားလည္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ တိုင္ပင္ရတာေပါ့။ အားလံုးကေတာ့ လုပ္ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ စမ္းေပါ့.. တဲ့။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ အေနအထားနဲ႔ေတာ့ သိပ္မလြယ္.. တဲ့။ က်မတို႔မွာ ထိုင္းမွာ ယာယီေနလို႔ရေနတဲ့ အေထာက္အထား ကဒ္ျပား ေတြက လြဲလို႔ ဘာမွမရွိ။

ျပီးေတာ့ Green Card Lottery နဲ႔ အေမရိကသြားဖို႔ဆိုတာ လူတေယာက္ကို အနည္းဆံုး ေဒၚလာ ၃၀၀၀ ေလာက္ ကုန္တာေလ..။ က်မတို႔က ၅ေယာက္ၾကီး..။ လက္ထဲမွာ ရွိႏိုင္တဲ့ ပိုက္ဆံက တေယာက္တည္း သြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္..။ ျပီးေတာ့ က်မက ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲေရး မစဥ္းစား…။ ဒီမိသားစု တျပံဳလံုးတြဲေရးပဲ စဥ္းစားတာေလ..။ ပိုခက္ေတာ့မွာေပါ့…။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ DVနဲ႔ မိသားတစုလံုး ထြက္သြား ႏွင့္တယ္ဆိုတဲ့ အကိုက ၾကိဳးစားၾကည့္ပါလား.. တဲ့။ လိုတာ ကူၾကမယ္တဲ့။ အဲလိုပဲ က်မတို႔ကို အဲဒီ ထီထိုးေပးတဲ့ အကိုကလည္း ကူမယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ကူမယ္ဆိုတဲ့သူေတြ ေလးငါးေယာက္ ျဖစ္လာ..။ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကေတာ့ မိသားစု ၅ေယာက္ ေဒၚလာ ၁ေသာင္းခြဲေလာက္ ကုန္မယ့္ကိစၥ.. က်ေနာ္သာဆို မလုပ္ဘူး.. Burden ျဖစ္တယ္.. တဲ့။ ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ..။ ေနာက္ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကက်ေတာ့လည္း အေမရိကန္ ေျမကို နင္းတာနဲ႔ Green Card ရတာမို႔ ေဒၚလာ ၁ေသာင္းခြဲေလာက္ ေၾကြးတင္ျပီး မိသားတစုလံုး အတူ ေရာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ မဆိုးပါဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ ေနထိုင္ခြင့္နဲ႔ သားသမီးေတြ ပညာေရးအခြင့္အလမ္း.. ေနာက္ သြားဖို႔လာဖို႔ Document တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မလို ေက်ာင္းတခုခု တက္ခ်င္ေသးတဲ့သူအတြက္ ၾကိဳးစားၾကည့္သင့္တယ္… တဲ့။ ျပီးေတာ့ က်မ အဓိကထားစဥ္းစားတာ သားၾကီး ပညာေရး ကိုပါ..။ သားၾကီးခမ်ာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက က်မသြားေလရာ တတန္းတန္းလိုက္ရင္း ဒုကၡေရာက္ရတာ မ်ားေပါ့။ အငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္က ထိုင္းပညာေရး ေကာင္းေကာင္း ရေနလို႔မို႔ ပူစရာမလိုလွ..။ သမီးနဲ႔သားက ထိုင္းဘုရင္ၾကီးရဲ႕ ပညာသင္ဆုလည္းရထားတာမို႔ အေျခခံပညာအထက္တန္း(၁၂တန္း)အထိ Free Education ရျပီးသား။ သားၾကီးသာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္… လမ္းခြတ္လတ္မွာ။

တကယ္တမ္းက စဥ္းစားစရာကို မလိုဘဲ ေနာက္ဆုတ္သင့္တဲ့ အေနအထားပါ။ ဒါေပမဲ့ မဟာဇနကဇာတ္ကို သမိန္ေပါသြပ္ ဟာသလုပ္သလို လုပ္ရရင္… ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထိုင္းကို ထြက္လာမိတယ္။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးေလး ေနခဲ့ရတယ္။ တခါ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထီထိုးမိ။ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီ ထီက ထေပါက္..။ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ ထီလက္မွတ္က တပိုင္းပဲ ေသခ်ာ..။ ဒါေပမဲ့ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲလို ပါးစပ္ဆိုးဆိုး က်မကို ကူမယ့္ သူေတြက ေပၚလာ..။ အေမရိကန္ သံရံုးကေတာင္ မေနႏိုင္။ ဒါေပမဲ့ ကံက ဆိုးခ်င္ေတာ့ အရာရာက အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့..။ ဗီဇာ ထုတ္ရေတာ့မယ့္ အဆင့္မွာကို ၅လ ေစာင့္.. သံရံုး ၈ေခါက္ ၀င္ရ..။ ေဆးစစ္တာကပဲ ၃ခါ..။ အမယ္မင္းးး ဘန္ေကာက္နဲ႔ ဇင္းမယ္… တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္.. စိတ္ပမ္း လူပမ္း ေငြပမ္း ..။ ပိုက္ဆံ စုထားသမွ်ေလးေတြ ေဟာကနဲ ေဟာကနဲ..။

က်မတို႔ US ကို အေရာက္၀င္ရမွာက ၂၀၀၈ စက္တင္ဘာ ၃၀ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထား အေရာက္..။ စက္တင္ဘာလဆန္းအထိ က်မတို႔ လက္ထဲ ဗီဇာ မေရာက္ေသး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စက္တင္ဘာလ ၅ရက္ေန႔မွာ က်မတို႔ လက္ထဲကို ဗီဇာေတြနဲ႔ Travel Document ေတြ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္.. အိပ္မက္လိုပါပဲ..။ အင္မတန္ ကပ္သီးကပ္သပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စစ္ေဆးတာေတြ အထပ္ထပ္လုပ္ေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ သံရံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံက ပါလာတဲ့ မွတ္ပံုတင္ေတြ.. က်မရဲ႕ ၀န္ထမ္းကဒ္ျပားေတြ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ေရးေပးတဲ့ အေထာက္အထားေတြကိုသာ အရင္းခံျပီး ျပည္၀င္ခြင့္ ဗီဇာေတြေရာ.. ခရီးသြားခြင့္လက္မွတ္ ေတြပါ ထုတ္ေပးခဲ့ပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္း ဗီဇာအတြက္ သံရံုး ၀င္ေတာ့လည္း ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက ဟိုေရာက္ရင္ ဘာလုပ္မလဲတဲ့။ က်မက ေက်ာင္းတခုခု ဆက္တက္ မယ္ေပါ့..။ က်မသားလည္း ေက်ာင္းတက္မယ္ေပါ့..။ ဒါပဲ…။

ဒီလိုနဲ႔ လက္ထဲ ဗီဇာေတြလည္း ေရာက္.. ဇင္းမယ္ ျပန္..။ ထြက္ဖို႔အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္…။ စက္တင္ဘာ ၁၈ရက္… ည ၉နာရီ.. Thai Airway နဲ႔။ က်မ သတိထား မိေသးတယ္။ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး တႏွစ္ျပည့္ မွတ္မွတ္ရရပဲလို႔။

+++++

စက္တင္ဘာ ၁၈ရက္ေန႔မွာ က်မတို႔ မိသားစု စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ၾကတယ္..။ က်မတို႔ ဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္ အသစ္တခု။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ေတြေရာ လူေတြပါ ပင္ပန္းလွျပီ။ အထူးသျဖင့္ ရာေက်ာ္ရယ္.. က်မရယ္.. သားၾကီးရယ္.. ေမလ ကတည္းကေန ခု စက္တင္ဘာထိ.. ဒီကိစၥထဲ ပင္ပန္းေနခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ မျပီးျပတ္ေသးဘူး။ က်မတို႔က ထိုင္းႏိုင္ငံထဲကို တရားမ၀င္ ၀င္ခဲ့ၾကတာျဖစ္လို႔ ေနာက္တႏိုင္ငံကို တရား၀င္ ထြက္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ဥပေဒအတိုင္း Detention Center ၀င္ျပီးမွသာ ထြက္ရမွာပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေထာင္အေသးစားေလးျဖစ္တဲ့ DC ထဲ က်မ ကေလး လူမမည္ေလးေတြ ၀င္ရမွာကို က်မ စိတ္ထဲ မေကာင္း ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တတိယႏိုင္ငံ သြားဖို႔အေရး ခုလို ျဖစ္ရေလတယ္လို႔လည္း စိတ္ထဲ ရွက္သလိုလို ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔က သူတပါး ႏိုင္ငံကို တရားမ၀င္ ၀င္လာခဲ့တာကိုး.. ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေျဖရပါတယ္။ က်မတို႔ DC ထဲမွာ တေနကုန္ ေနရမွာပါ..။ ညေန ၄နာရီမွ DC ကေန ထြက္ရမွာ ျဖစ္ျပီး ည ၉နာရီမွာ ေလယာဥ္ ထြက္မွာပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ျပႆနာေပၚလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အေမရိကန္သံရံုးက ေပးတဲ့ Travel Document ကို မယံုပါဘူး..တဲ့။ အေမရိကန္သံရံုးကို ဖုန္းဆက္ေမးလို႔ ေကာင္စစ္၀န္က အတည္ျပဳေပးတာလည္း မရပါဘူး။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္စစ္၀န္ရံုးက အမႈထမ္းတေယာက္ကိုယ္တိုင္ လာျပီး အာမခံတာေတာင္ မရဘူးျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ က်မ စိတ္နည္းနည္းပူလာပါတယ္။ အင္မီဂေရးရွင္းက လူေတြရဲ႕ အမူအယာကလည္း နည္းနည္း တင္းမာလာပါတယ္။ သူတို႔က ဘာမို႔လို႔ အေမရိကန္သံရံုးရဲ႕ ဗီဇာေတြ ခရီးသြားလက္မွတ္ေတြ ရရတာလဲတဲ့။ ျပီးေတာ့ Green card Visa တဲ့.. မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..တဲ့။ အဲလိုေတြ ေျပာၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က်မကေတာ့ အခ်က္အလက္ အေထာက္အထား အားလံုးက အမွန္ပဲမို႔လို႔ စိတ္ညစ္ေပမဲ့ ေနာက္ဆံုး အဆင္ေျပမွာပဲလို႔သာ ေတြးထားတာပါတယ္။ က်မ ျပႆနာကို လိုက္ရွင္းေပးေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အားေပးပါတယ္။ ျပီးသြားမွာပါ.. မပူနဲ႔.. တဲ့။

ေနာက္ေတာ့.. က်မတို႔ မိသားစု သံမံတလင္းအခင္းသာ ရွိတဲ့ DC ထဲမွာ တေနကုန္ ေနၾကရပါတယ္။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ေလးကေတာ့ က်မတို႔ ေပါင္ေတြေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္လို႔။ သားၾကီးကေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းရွာပါဘူး။ က်မမွာလည္း မိသားစု သိပ္ စိတ္ အားမငယ္ ေအာင္ မာန္တင္းျပီး ေနေနရပါတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆို႔ဆို႔ၾကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပိုဆိုးတာက DC အခ်ဳပ္တခုလံုး ျမန္မာႏို္င္ငံသားေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အလုပ္သမား ေတြပါ..။ လက္မွတ္မရွိလို႔ ဖမ္းခံၾကရတာတဲ့..။ သူတို႔ကို ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္မွာ သြားပစ္မွာ.. တဲ့။ ေကာင္မေလး တခ်ိဳ႕က ငိုလို႔..။ အားလံုးက က်မတို႔ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ တေနကုန္ ေနရမယ့္အတူတူ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕နဲ႔ စကားေျပာေနလိုက္ပါေသးတယ္။ က်မတို႔ ျပႆနာကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြက ရွင္းေနၾကတုန္းေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၄နာရီ ေရာက္လာပါတယ္။ အခ်ဳပ္ကားတစီး လာရပ္ျပီး အခ်ဳပ္ခန္းတံခါး ဖြင့္ပါတယ္။ အင္း… အခန္းထဲက အလုပ္သမားေတြကို ေခၚသြားေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ နာမည္ ေတြ ေခၚျပီး အခ်ဳပ္ကားေပၚတင္ေတာ့ က်မတို႔က ထြက္ရမယ့္သူေတြဆိုျပီး ခပ္ေအးေအး လုပ္ေနတာ…။ ေနာက္ေတာ့ ေခၚတဲ့ နာမည္ေတြထဲ က်မတို႔ မိသားစု ပါပါေလေရာ..။ ထိုင္းလို ေျပာတာေတြ က်မတို႔က နားမလည္။ က်မတို႔ တင္ထားတဲ့ စာရြက္ စာတမ္းေတြအေၾကာင္း ေျပာေတာ့လည္း ေျပာမရ..။ က်မ ကိုယ့္လူေတြဆီ ဖုန္းေတြေေခၚေနတုန္းမွာပဲ က်မတို႔ မိသားစု အခ်ဳပ္ကားေပၚ တက္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မကေလးေတြက သိပ္ကို တုန္လႈပ္ေနျပီ။ က်မကေတာ့ လိုတဲ့ဖုန္းေတြ အရအမိ ဆက္ေနရပါတယ္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ခုလိုျဖစ္ရတာကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ကားေပၚမွာ တလမ္းလံုး က်မကိစၥကို ဆက္ေျဖရွင္းေပးဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းနဲ႔ အေၾကာင္းၾကားေနရင္းကပဲ က်မတို႔ကို ခ်ဳပ္မယ့္ ရဲဌာန အခ်ဳပ္စခန္းဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအထိလည္း က်မက ေတာ္ၾကာေနရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေခၚျပီး ထြက္ရမွာလို႔ ထင္ေနဆဲပါ…။ က်မ အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ဇင္းမယ္ရဲ႕ က်ံဳးနေဘးက အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ မိသားတစုလံုး အမႈတြဲအျဖစ္ ၁၁ရက္ၾကာေအာင္ ေနလိုက္ရလိမ့္မယ္လို႔ နည္းနည္းမွ ထင္မထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ အဲဒါထက္ပိုျပီး ေျခာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းလွတဲ့.. စိတ္ႏွလံုး နာက်င္စရာေကာင္းလွတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထပ္ၾကံဳရလိမ့္ဦးမယ္လို႔ နည္းနည္းမွ ေတြးမထားမိတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။

+++++

Apr 21, 2009

ျမသီလာ အလြမ္းေျပ(၃၈)


တကယ္တမ္း အလုပ္ကေန ထြက္ေတာ့မယ္.. ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ အေ၀းကိုသြားေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ရ ခ်ိန္မွာ ေတာ့ က်မ ႏွလံုးေတြက ဆုပ္ဖ်စ္ခံထားရသလိုပါပဲ။ က်မ ထားခဲ့ရမယ့္ မဟာ၀ိဇၨာတန္းခြဲေတြကို ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက က်မတေယာက္တည္းပဲ သင္မယ့္သူ ရွိသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာ ျမဇင္ ရဲ႕ ကဗ်ာ နရီနဲ႔ နိမိတ္ပံု စာအုပ္.. ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ရသစာေပ အဖြင့္နဲ႔ နိဒါန္း၊ ျပီးေတာ့ ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ)ရဲ႕ စကားေျပသေဘာတရား စကားေျပ အတတ္ပညာ…။ ေနာက္ ၀တၳဳတို ၀တၳဳရွည္ ေလ့လာခ်က္ေတြ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက မဟာ၀ိဇၨာတန္းမွာ ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ၅၀ထဲမွာေတာ့ က်မက စာဖတ္လာပါလို႔ မွာလို႔မွ တကယ္ ဖတ္လာတာက ၂ေယာက္ မျပည့္တာ..။ ျပီးေတာ့ က်မကို အံ့အားသင့္ ေစေလာက္ေအာင္ မဟာ၀ိဇၨာတန္းအထိ Lecture ေကာင္းေကာင္း မလိုက္တတ္သူေတြ..။ ၀တၳဳတိုသင္ရိုးအတြက္ မဟာ၀ိဇၨာေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လို ၀တၳဳတိုမ်ိဳးကို ၾကိဳက္လဲ.. လို႔ ေမးလို႔မွ အေျဖျပန္မရတာ..။ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းေတြထဲက အျမဲတမ္းဖတ္တဲ့ မဂၢဇင္း တမ်ိဳးစီ ေျပာပါဆိုလည္း မေျဖ..။ ဒါနဲ႔ ကဲ တေယာက္မွ ဘာမွမဖတ္ဖူးလား..ဆိုေတာ့မွ တေယာက္က လက္ညွိဳးေလးေထာင္တယ္..။ က်မက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ အဲ.. ေျပာပါဦး.. ဘာမဂၢဇင္း ဖတ္လဲ.. ဆိုေတာ့ ဂမၻီရ.. တဲ့။ အဲလိုမ်ိဳးေတြကို ျပန္ ျပန္ေတြးေတာ့မွပဲ က်မ စိတ္ထဲ နည္းနည္း ျပတ္ေတာ့တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ၉၈ေနာက္ပိုင္းမွ အထက္တန္းေက်ာင္း ေတြမွာ စာေမးပြဲေျဖလို႔ ဂုဏ္ထူးတန္းေတြ ၀င္.. ေနာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာမႈေၾကာင့္ တကၠသိုလ္မွာ ဆရာမျဖစ္.. အဲလိုနဲ႔ပဲ ပိုက္ဆံ ရွိလို႔ ပါရဂူ တက္ႏိုင္ၾကသူေတြနဲ႔ က်မက ထိပ္တိုက္ေတြ႔စရာေတြက ၾကံဳ ၾကံဳလာ..။ အဲဒီ ရက္ေတြထဲမွာ မၾကာခဏ စဥ္းစားမိ တာကေတာ့ အန္တီစုေျပာျပလို႔ သိေနရတဲ့ ခ်က္ (Czech) ေခါင္းေဆာင္ Vaclav Havel ေရးခဲ့တဲ့ The Power of the powerless စာအုပ္ထဲက အေၾကာင္းေတြေပါ့..။

ဒီေနရာမွာ ၁၉၈၉ဒီဇင္ဘာမွာမွ ဒီမိုကေရစီရခဲ့တဲ့ ခ်က္ကိုစလိုဗက္ႏိုင္ငံတုန္းကဆိုရင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ အာဏာရွင္ေတြက ဆရာေတြရဲ႕ သင္ၾကားေရးေတြကိုပါ ၀င္စြက္ဖက္ လာတဲ့အတြက္ ဆရာေတြ အလုပ္ထြက္ ပစ္ၾကပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယား (Czechoslovakia) ရဲ႕ အေျခေနက ဗမာျပည္ေလာက္ ေတာင္္ မဆိုးေသးဘူးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကိုေတာင္ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ မတရားတဲ့ မေလ်ာ္ကန္တဲ့ အမိန္႔အာဏာေတြကို မလိုက္နာႏို္င္ဘူးဆိုျပီး တကၠသိုလ္က ဆရာေတြဟာ အလုပ္ထြက္ျပီး တံမ်က္စည္း လွည္းတာတို႔ ပန္းရံတို႔ ၀င္လုပ္ၾကပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ဆရာေတြက ေျပာပါတယ္၊ မမွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚ ေတြကို လူငယ္ေတြ ေခါင္းထဲ ထည့္ေပးရတဲ့အလုပ္လို ယုတ္ညံ့တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္တာထက္ေတာ့ ဒီလို အေျခခံအလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္ရတာက သာေသးတယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဆရာလည္းျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားျဖစ္ျပီး၊ ခ်က္ နဲ႔ စလိုဗက္ကီးယား ကြဲျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ခ်က္ ရီပတ္ဗလစ္ႏိုင္ငံ (Czech Republic) ရဲ႕ သမၼတျဖစ္လာတဲ့ Vaclav Havel က The Power of the powerless စာအုပ္ထဲမွာ အဲဒါေတြကို ေရးခဲ့တာပါ။ အန္တီစုက အဲဒီစာအုပ္ထဲက Vaclav Havel ရဲ႕ စကားေတြကို ကိုးကားျပီးေတာ့ “ဒီလို စနစ္အတြင္းမွာ က်မတို႔ ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိနဲ႔ ေနႏိုင္သလား… ဒီစနစ္က ျပည္သူ လူထုကို အက်ိဳးျပဳႏိုင္ သလား… ျပည္သူလူထုကို အသံုးခ်ေနသလား… ဒါပဲ စဥ္းစားရမွာပဲ ..” လို႔ ေျပာခဲ့ ဖူးပါတယ္။

အဲဒါေတြကလည္း က်မႏွလံုးထဲကို စိမ့္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ မတရားအမိန္႔ေတြကို မနာခံႏိုင္သူေတြက ျပည္ပထြက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ ထြက္ကုန္ၾကျပီး မလြန္ဆန္ရဲၾကတဲ့ နာခံႏိုင္သူေတြက်ေတာ့လည္း မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ နာခံၾကတာမို႔လို႔ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအတြက္ အဓိက အက်ဆံုး ေထာက္တိုင္တစ္တိုင္ျဖစ္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ၾကီး တစ္ခုလံုး ထိခိုက္ပ်က္စီး သြားရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္ ထြက္တာက မတရားတဲ့ အမိန္႔ ကို ဖီဆန္တာျဖစ္ေပမဲ့ ျပည္ပထြက္တာကေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲမွာ ရွိေနသင့္တဲ့ ဦးေႏွာက္ အင္အားေတြ အျပင္ကို ယိုစီးထြက္ကုန္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ၂၀၀၅ ေဖေဖာ္၀ါရီ တုန္းကေတာ့ က်မ စဥ္းစားတာက တကယ္လို႔ Brain Drain မျဖစ္လည္း အသံုးခ်ခြင့္မရတဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြက Brain Dry ျဖစ္ကုန္မွာပဲ.. ဆိုတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. အဲလို အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ စစ္အစိုးရ သက္တမ္း တေလွ်ာက္က မ်ဳိးဆက္ ေတြ ခမ်ာ ပညာေရးပိုင္းမွာ အမ်ားၾကီး ဆံုးရႈံးခဲ့ျပီ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါကို ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔ မရႏိုင္ ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ က်မေတြးခဲ့တာက ျပည္ပမွာ က်မ တခုခု ပိုလုပ္ႏိုင္မယ္..။ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ပညာရပ္ပိုင္းကို ျဖည့္တင္း ခြင့္ေတာ့ ရမွာပဲလို႔ ေတြးခဲ့တာပါ…။ ျပီးေတာ့ က်မသားသမီးေတြကို ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ တခုခု ျပန္လုပ္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ေသခ်ာတဲ့ ပညာေရးမ်ိဳး ေကာင္းေကာင္း ေပးမယ္လို႔လည္း မွန္းခဲ့တယ္။ က်မစိတ္ထဲ.. အဲဒီ ၀န္းက်င္မွာ ဆက္ေနရင္ ေတာ့ျဖင့္ ႏြံနစ္သလိုရွိမွာပဲလို႔ ေသခ်ာေနခဲ့တာေလ။

+++++

၂၀၀၅ခုႏွစ္ မတ္လမွာေတာ့ ထိုင္းရဲ႕ ေႏြအပူနဲ႔အတူ ေမျငိမ္းအတြက္ မရိုးႏိုင္တဲ့ အပူတခ်ိဳ႕က က်မကို ဆီးၾကိဳ ေနခဲ့ပါတယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ခုခ်ိန္ထိ စိတ္ထဲ ရွက္ရြံ႔ရြံ႔ ခံစားေနရတုန္းပါ။ က်မက က်မလို စာေရးဆရာ... တကၠသိုလ္က ဆရာမတေယာက္ နယ္စပ္ကို ထြက္လာရတာကိုက ဗမာျပည္မွာ ပညာတတ္ေတြရဲ႕ အေျခအေန ဘယ္ေလာက္ ဆိုးေနပါျပီ ဆိုတာကို မီးေမာင္းထိုးျပသလို ေပၚလိုက္ေလျခင္းလို႔ ေတြးျပီး ဆင္းရဲဒုကၡၾကံဳရမွာ ကိုေတာင္ ေမ့ေနခဲ့ခ်ိန္မွာ က်မအျပင္ထြက္လာျပီဆိုတဲ့ သတင္းၾကားၾကသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မွတ္ခ်က္ခ်ပါ တယ္.. တဲ့။ ေမျငိမ္းက ဘယ္တုန္းက ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ဖူးလို႔ ဒီလို ထြက္လာရတာလဲ.. တဲ့။ က်မ တခါမွ မစဥ္းစားမိဖူးတဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ ဒီေတာ့မွ က်မ အိပ္မက္က လန္႔ႏိုးသူလို ကိုယ့္ ပစၥဳပၸန္ကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ကိုယ့္အေျခေနကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ က်မက ေနာက္ဆုတ္လို႔ မရေတာ့တဲ့ ေနရာမွာ ေရာက္ေနပါျပီ။ အဲဒီတုန္းက ထိုင္းေျမကို စနင္းကတည္းက က်မတို႔ မိသားစုၾကီးကို ကူခဲ့ရတဲ့ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္တို႔ တစံုနဲ႔ တကြေသာ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အားေၾကာင့္သာ က်မ ဆက္ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။

ေနာက္ထပ္ က်မတခု မွားခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတခိ်ဳ႕က က်မကို ကိုယ္လြတ္ရုန္းသြားတယ္.. လို႔ ေျပာၾကတယ္ ဆိုတဲ့သတင္း က်မဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒါၾကားေတာ့ က်မ တကယ္ စိတ္တိုခဲ့ပါတယ္။ အဲလိုေျပာတဲ့သူေတြကိုယ္တိုင္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တေမ့တေမာထိုင္.. ညေနတိုင္ဆို အရက္ဆိုင္ေရႊ႔ျပီး ေ၀ဖန္ေရး ေလကန္ေရး ထိုင္လုပ္ေနသူေတြ.. တကယ္တမ္း လူထုအက်ိဳး ဆိုတာအတြက္ ဘယ္ေလာက္မွ အနစ္နာခံ ေပးဆပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကသူေတြလည္း မဟုတ္။ (တကယ္တမ္း လူထုအတြက္ အနစ္နာခံျပီး လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့သူေတြဆိုတာက ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ားကို အျပစ္မတင္.. က်မလိုလည္း ေက်ာမခိုင္း.. ငါတို႔ လုပ္ေနတယ္လို႔လည္း မေၾကြးေၾကာ္ မ၀ါၾကြား..။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေမွ်ာ္ကိုး အားမကိုးဘဲ သူတို႔ ယံုၾကည္ရာကိုသာ တကယ္ အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံ.. ေထာင္က် တန္းက်ခံံျပီး တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္ၾကသူေတြဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ ေကာင္းေကာင္း သိေနခဲ့ပါျပီ)။

အဲဒီမွာ စိတ္တိုတိုနဲ႔ က်မ စာတပုဒ္ေရးခဲ့မိတာပါ။ မဲေဆာက္က ထြက္တဲ့ စာေစာင္ေလးတခုမွာ ပါခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာ က်မ ေရးခဲ့တာက “က်မ ခါးသီးမုန္းတီးလွတဲ့ မင္းဆိုးမင္းညစ္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ မေနႏိုင္လို႔ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခနဲ႔ ထြက္ခဲ့တဲ့ လမ္းမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်နပ္တယ္” ဆိုတာကိုေျပာရင္း ေဆာ့ခရတၱိ ေျပာခဲ့ တယ္လို႔ က်မ မွတ္ထားခဲ့ဖူးတဲ့ (တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေဆာ့ခရတၱိမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္) ‘လူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ တန္တဲ့ အစိုးရကို ရတယ္’လို႔ ေဆာ့ခရတၱိက ေျပာပါတယ္ .. အဲဒီအခါ က်မက က်မနဲ႔ မတန္ဘူးလို႔ ထင္တဲ့ အစိုးရလက္ကေန ထြက္ခဲ့တယ္..” ဆိုတာမ်ိဳးပါ..။ အဲဒီ စာေစာင္ေလးလည္း ထြက္ေရာ က်မဆီ ဆဲစာေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါ ျပည္တြင္းက လူေတြကို ေစာ္ကားတာ.. တဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ စြပ္စြဲစရာျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မ နာက်ည္းစက္ဆုပ္ေနတာက ေဗာင္းေတာ္ညိတ္ စိတ္ေတာ္သိ လုပ္ေန ၾကတဲ့ အလိုေတာ္ရိေတြကိုပဲ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ က်မ စိတ္ပ်က္တဲ့ အ၀န္းအ၀ိုင္းေလး တခုကို..။ ဒါေပမဲ့ က်မေရးတဲ့စာက တာသြားခဲ့ျပီ။

ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီ အျပင္ေရာက္စကာလမွာ က်မဟာ အထင္နဲ႔အျမင္ လံုးလံုးလြဲျပီး ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႔… ပူပန္ တုန္လႈပ္ေနခဲ့ရတာေတာ့ အမွန္ပါ..။ ဒါကလည္း က်မရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ ေနာက္ကို လိုက္မႈရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးဆက္ေတြပါ ပဲေလ။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ လူမမည္ကေလးကတည္းက ေတာခိုခဲ့ျပီး ဒီဘက္ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ နယ္စပ္ထဲမွာ ႏွစ္ ၂၀ေက်ာ္ၾကာေနေနတဲ့ ေမာင္ေလးတေယာက္က က်မကိုေျပာတဲ့ စကားေလး သတိတရ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်မ ဘာလို႔ ထြက္လာလဲဆိုတာကို ေမးၾကတဲ့အခါ က်မက ခုအေၾကာင္းအရာေတြကိုပဲ ေျပာေျပာျပတာမို႔.. သူက ေျပာပါတယ္..။ လက္စသတ္ ေတာ့ ငါ့အမက ေတာခိုလာတာမွမဟုတ္ဘဲ.. အိမ္ေျပာင္းလာတာကိုး.. တဲ့။ တကယ္လည္း သူေျပာသလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ထင္ပါတယ္။ က်မက ႏိုင္ငံအတြက္ဆိုတာက ၁၀ရာခိုင္ႏႈန္း.. ဒီအရပ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့္အတၱအတြက္ ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ႏိုင္ငံ့အျပင္ဘက္ ထြက္လာသူကိုး။

တကယ္ဆို က်မထက္ဆိုးတဲ့ ဘ၀ေတြ အမ်ားၾကီး..။ က်မထက္ အႏၱရာယ္ရွိသူေတြ အမ်ားၾကီး.. သူတို႔ေတြေတာင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံေနတာ..။ က်မ စဥ္းစားခဲ့တာက က်မသာ အျပင္ ေရာက္လို႔ ေျပာခြင့္ေတြရရင္.. စစ္အစိုးရ လိမ္ညာေနတဲ့ ပညာေရးကိစၥေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရ အလိုေတာ္ရိ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ မသမာမႈေတြကို ေျပာခြင့္ရမယ္..။ ျပီးေတာ့ က်မက စာေရးဆရာျဖစ္တဲ့အတြက္ေရာ.. ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္တဲ့အတြက္ေရာ.. ေနာက္.. ဘယ္တုန္း ကမွ စစ္အစိုးရ သစၥာခံ အလိုေတာ္ရိ မလုပ္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ေရာ.. က်မအတြက္ ဒီဘက္ျခမ္းမွာ လုပ္စရာေတြ လုပ္ႏိုင္တာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိမယ္.. ေနရာေလးတေနရာေတာ့ ရွိမယ္…လို႔။ အဲလို ေတြးခဲ့တာေလ..။ ျပီးေတာ့ က်မ ခံစားခဲ့ရတာက စစ္အစိုးရကို မုန္းတဲ့ ခါးခါးသီးသီးအမုန္းရယ္.. အဲလို လူေတြကို ေၾကာက္လန္႔ျပီး မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ထဲမွာ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္ျပင္းပ်တာရယ္.. ဒါကိုပဲ ခံစားခဲ့တာေလ။ တကယ္မွာလည္း က်မက ဘယ္တုန္းကမွ ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ႏိုင္တဲ့ ေလာကထဲ မက်င္လည္ခဲ့ဖူး။ တခါတရံမွလည္း လူထုအတြက္ ေထာင္က်တန္းက်နဲ႔ အနစ္နာမခံခဲ့ဖူးေလေတာ့ က်မ ထြက္လာတဲ့ ကိစၥမွာလည္း နိုင္ငံေရးဆိုတဲ့က႑ကို မေတြးမိခဲ့ပါဘူး။ အဲသလိုပဲ ႏိုင္ငံေရးကိုျပျပီး လုပ္စားလို႔ ရတယ္ရယ္လို႔လည္း မသိခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ တမိသားနဲ႔ တမိသား ေပါင္းသင္းၾကရသူေတြလို ဒီဘက္ေလာက က က်မကို စူးစမ္း.. က်မကလည္း သူတို႔ကို အကဲခတ္နဲ႔။ အိမ္ေထာင္ဦးကာလ အဆင္မေျပၾကတတ္ၾကသလို အခက္အခဲေလးေတြ အလြဲေလး ေတြေတာ့ ရွိသေပါ့..။ ေနာက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြထုတ္စဥ္က တူတူ ေရးဖက္ျဖစ္ဖူးျပီး ၈၈ စက္တင္ဘာ အာဏာသိမ္းကတည္းက ေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲ ေျခစံုပစ္၀င္ခဲ့တဲ့့ မိဆူးပြင့္(အေစာပိုင္း ျမသီလာေတြမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္)တို႔ Burmese Women’s Union က လွမ္းေခၚေပးလို႔ ဇင္းမယ္ကို ေျခခ်ခဲ့ရတာ.. မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔ေပါ့။ အဲဒီ ၂၀၀၅ မတ္လ ၃၀ရက္ေန႔ကေန ၂၀၀၈ ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ရက္ေန႔ထိ ေနခဲ့ရတဲ့ ဇင္းမယ္ဟာ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. က်မကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၾကိဳဆို ေပြ႔ဖက္ခဲ့ပါတယ္။

+++++

ဇင္းမယ္ရဲ႕ ေႏြမွာ က်မတို႔ မိသားစုဟာ အရာရာကို အသစ္က စၾကရပါေတာ့့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္သစ္.. ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ အသစ္.. ဘာသာစကား အသစ္.. သင္ယူ ေလ့လာ စရာ အသစ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီးေပါ့..။ ။ အဲဒီ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း က်မ စိတ္ဓာတ္ေတြ လဲျပိဳခဲ့တာ မၾကာခဏ..။ ဒီဘက္ အ၀န္းအ၀ိုင္းထဲ ေရာက္စ… က်မက ႏွစ္ ၂၀နီးပါး ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ဒီဘက္က ပညာေရးဆိုင္ရာ ႑လႈပ္ရွားမႈေတြထဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ၀င္လုပ္ေပးခ်င္တာ..။ ဒီဘက္မွာလည္း အဲလို ပညာေရး အဖြဲ႔အစည္းၾကီး ရွိေနတာဆိုေတာ့..။ ဒါေပမဲ့ … က်မမွာ ဘာႏိုင္ငံေရး ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွ မရွိ.. ေနာက္ အဂၤလိပ္လို မေျပာႏိုင္လို႔တဲ့…။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္တတ္တဲ့ ပညာေရးလည္း လုပ္ခြင့္ မရခဲ့ပါ။ (အဂၤလိပ္လို တတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို က်မ အေသအခ်ာ လက္ခံပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ပညာေရးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိတဲ့သူကို တြဲလုပ္ဖို႔ ေခၚသင့္တယ္လို႔လည္း ထင္တာပဲ… ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာက ပညာေရးအေၾကာင္း သိတာထက္ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔တခုခုက ျဖစ္ဖို႔နဲ႔ အဂၤလိပ္လို ေျပာႏိုင္ဖို႔က ပိုအေရးၾကီးခဲ့ပါတယ္ :P) ။ (ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဆရာ ေဒါက္တာသိန္းလြင္တို႔ ပညာေရးသမား ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔အတူ ပညာေရးပိုင္းကို ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ကူႏိုင္ခဲ့ တာေလးေတြနဲ႔ ထိုင္းေတာင္ပိုင္း ဆူနာမီေဒသက ကိုထူးခ်စ္တို႔ GHRE ရဲ႕ ျမန္မာေက်ာင္းေတြကို ကူခြင့္ရခဲ့တာေတြကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္) ။

ဇင္းမယ္ကို ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာခင္ က်မရဲ႕ စာေရးဆရာအျဖစ္ အလုပ္တခု စလုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္က အိမ္ကေန စာထိုင္ေရးျပီး တပတ္မွာ ၂ရက္ေလာက္ ရံုးသြားရပါတယ္။ ကံေကာင္းသလား ကံဆိုးသလားေတာ့ မသိပါဘူး.. က်မ သြားရတဲ့ ရံုးခန္းက ဇင္းမယ္ တကၠသိုလ္ထဲမွာပါ..။ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ အဓိပတိ လမ္းမၾကီးကေန ဖဲ့၀င္ရတဲ့ လမ္းသြယ္ေလးမွာ က်မ သြားရတဲ့ ရံုးခန္းေလးရွိပါတယ္။ သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အ၀န္းအ၀ိုင္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္နဲ႔ တူလွတဲ့ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္က က်မကို အျမဲ လြမ္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္ကေတာ့ အလွအပ အမြမ္းအမံနဲ႔ ျပင္ဆင္ ထားလို႔ ပို ၾကည့္ေကာင္းေပမဲ့ က်မကေတာ့ မျပည့္မစံုနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ သာယာတဲ့ က်မရဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုပဲ လြမ္းရတာပါပဲ။ ေနာက္တခု စိတ္ထိခိုက္ရတာကေတာ့ ဇင္းမယ္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ ေအးခ်မ္းမႈ.. အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးကို သင္ခြင့္ရမႈ.. ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးနဲ႔ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အရသာေတြကို အျပည့္အ၀ ခံစားခြင့္ရေနမႈေတြက ခ်ိဳ႕တဲ့ရရွာတဲ့ ျမန္မာျပည္ တကၠသိုလ္ ပညာေရးထဲက ဘ၀ေတြကို ႏိႈင္းယွဥ္သတိရမိတာေၾကာင့္ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ခံစားခ်က္ကို လြမ္းတတ္သူဆိုျပီး က်မ ၀တၳဳေလးတပုဒ္ ေရးဖူးပါတယ္။ ဒီမွာ ပါ..။

+++++

ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဇင္းမယ္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ၄ႏွစ္နီးပါးကေတာ့ က်မအတြက္ တကယ္ စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ သာေတာင့္သာယာရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ..။ က်မ လုပ္ခ်င္တဲ့ ပညာေရးအလုပ္နဲ႔ စာေရးတဲ့အလုပ္ကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္ခဲ့ရတာမို႔ က်မစိတ္ထဲ ေက်နပ္ မိပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲ ဇင္းမယ္မွာပဲ တသက္လံုး ေနေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ေတြးထားခဲ့တာပါ။ ဇင္းမယ္ မွာက ေစတီဘုရား ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ အမ်ားၾကီး…။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ လက္ညိွဳးထိုး မလြဲ..။ ျမန္မာစားစရာကအစ ျမန္မာအေငြ႔အသက္ေတြ ေနရာအႏွ႔ံ..။ ျပီးေတာ့ တန္ေဆာင္တုိင္ လြိဳင္ကထံုပြဲေတာ္နဲ႔ သၾကၤန္…။

(နာမည္ေက်ာ္ လြိဳင္ကထံုမွာ)

ဇင္းမယ္မွာ ေနဖူးသူတိုင္း ဇင္းမယ္ကို မျငိတြယ္သူ မရွိႏိုင္ပါ..။ ရွမ္းျပည္မွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ဇင္းမယ္မွာ ေဆာင္းတြင္း ဆိုရင္… ေတာင္ၾကီးေရာက္ေနသလိုလို… ေမျမိဳ႕ ေရာက္ေနသလိုလို.. ေႏြ ဆိုရင္ေတာ့ မန္းေလးမွာပဲ ေရာက္ေနသလိုလို..။ က်မအနားမွာလည္း ေမာင္ေလး ညီမေလးေတြ ခ်စ္ရတဲ့ သူေတြနဲ႔..။ အဲဒီအခါ ဇင္းမယ္ဟာ.. က်မရဲ႕ ဒုတိယအိမ္ပါပဲ..။

ေသာၾကာေန႔မနက္ဆို တပတ္လံုးမွ အဲဒီတရက္သာ ရွိတဲ့ ေသာၾကာေစ်းလို႔ က်မတိ္ု႔ အလြယ္ေခၚတဲ့ ေစ်းေလး ဆီကို ေရာက္ေအာင္ သြားျမဲ..။

(ေသာၾကာေစ်း)

အဲဒီမွာ တို႔ဟူးေႏြးစားမယ္.. ေခါပုပ္ကင္ စားမယ္.. ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာင္မွ ရွမ္းျပည္ဘက္မွာပဲ ရႏိုင္တဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ အဲဒီ ေစ်းမွာ ရမယ္..။ ျမန္မာျပည္က ပစၥည္း တိုလီမိုလီေတြ.. လက္ဖက္… အေၾကာ္စံု… ပဲေၾကာ္မ်ိဳးစံု…။ ရွမ္းစကားသံ ၀ဲ၀ဲေလးေတြ ၾကားရတဲ့ တကယ့္ ရွမ္းျပည္က ေစ်းကေလးလို..။ စမူဆာ တို႔ဟူးေၾကာ္ ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႔ ကုလားၾကီးလက္ဖက္ရည္နဲ႔ မနက္စာက အလြန္ အဆင္ေျပ..။

စေနဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔ နီးစပ္ရာစုျပီး အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာမွာ တခုခု လုပ္စားျမဲ..။ က်မက အိုးသူၾကီးေပါ့..။ အမ်ားဆံုး ဆံုရပ္ကေတာ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ေလးေတြလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေတြရွိရာ ဗကသရံုးေပါ့။

(ဗကသရံုးမွာ မန္းေလးထမင္းသုပ္ လုပ္စားတဲ့ ေန႔)

တနဂၤေႏြဆိုရင္ေတာ့ မိသားစုအတြက္ စပယ္ရွယ္ ေဒးေပါ့။ အိမ္နဲ႔နီးတဲ့ ကစားကြင္းဆီ ျဖစ္ျဖစ္္.. ကန္ေတာ္ၾကီးဆီကိုျဖစ္ျဖစ္ မိသားတစု သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕နဲ႔ ခဏခဏ သြားျဖစ္..


(၀စ္သင္းေတာက္ လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ကန္ေတာ္ၾကီးမွာ)
တခါတေလ.. ေရတံခြန္..

(သြားေနက် ေရတံခြန္)

တခါတေလ ေရပူစမ္း.. တခါတေလ.. ေတာင္ေပၚ ဒိြဳင္ဆူထစ္ ဘုရားဖူး…။

(ဒြိဳင္ဆူထစ္ေတာင္တက္ေလွကား)

(ဒြိဳင္ဆူထစ္ေတာင္ေပၚကေန ျမင္ေနရတဲ့ ညေနခင္းထဲက ဇင္းမယ္)

ထိုင္းမွာ ေနခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္အတြင္း ေလးငါးေခါက္ေရာက္တာက ထိုင္းေတာင္ပိုင္း ဖူးကက္ကမ္းေျခက ရြာကေလး ေတြဆီ…။ အဲဒီမွာ ျမန္မာျပည္ေတာင္ပိုင္းသားေတြနဲ႔ အေနာက္ပိုင္းသားေတြ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ က်မေတာ့ ဖူးကက္ေရာက္ရင္ တနသၤာရီပဲ ေရာက္သြားသလိုလို.. မြန္ျပည္ ရခိုင္ျပည္ေတြပဲ ေရာက္သြားသလိုလို ခံစားရပါတယ္။ အဲဒီ ဖူးကက္မွာ က်မကို အျမဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ခံစားရေစတဲ့ GHRE (Grassroots Human Rights and Development) အဖြဲ႔သားေတြ ရွိတယ္။ ဆူနာမီငလွ်င္ကေန ျပန္ရုန္းထခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာ မိသားစုေတြရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ အဲဒီအဖြဲ႔က ဖြင့္ထားတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြ အရည္အခ်င္းျမွင့္ သင္တန္းေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီ စာသင္ေက်ာင္းေတြထဲမွာ ကေလးေတြအေပၚ ေစတနာထားလွျပီး စာသင္တာလည္း တကယ္ေကာင္းတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ ရွိတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ၾကိဳးစားတဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။ က်မကေတာ့ အဲဒီ ေက်ာင္းေတြ အတြက္ ပညာေရးဆိုင္ရာ.. အထူးသျဖင့္ေတာ့ ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လိုတာေလးေတြ ကူဖို႔ ဆိုျပီး သြားရင္း တကယ္ေတာ့ ကိုယ္သိတာေလးေတြကို ေ၀မွ်တာက နည္းနည္း။ သူတို႔ဆီက ဘ၀ေတြကို စာျပန္ေရးဖို႔ ယူခဲ့ရတာက အမ်ားသား..။ ခုေနခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို က်မ ေမ့ထားခ်င္ပါတယ္..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မက ဘာတခုမွ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ တကူးတက လုပ္ေပးႏိုင္ ခဲ့သူ မဟုတ္..။

တခ်ိဳ႕က က်မကို ေလးစားပါတယ္ေတြ… ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ေတြ… ေျပာလာရင္ေတာ့ က်မက မ်က္ႏွာပူေနတတ္ ပါတယ္..။ က်မက တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုအတြက္ ဘာတခုမွ အနစ္နာခံ မလုပ္ဖူးသလို တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုကို ဘယ္တုန္းကမွ် အလြဲသံုးစားမလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုတာေလးေၾကာင့္ေတာ့ ဂုဏ္မယူခ်င္ပါ..။ က်မက လူတဦး တေယာက္မွ အစ ကမၻာေျမၾကီးအေပၚအထိ က်မရဲ႕ ၀န္ ပိမွာကို စိုးရိမ္ပါတယ္..။ ဒါေလာက္ပါပဲ..။ အဲဒီအခါ ေရာက္ေလရာမွာ ကိုယ္က်င္လည္ရာ ၀န္းက်င္ေလးအေပၚသာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ တာ၀န္ေက်ေအာင္ေတာ့ လုပ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ ဇင္းမယ္မွာ က်မဟာ တကယ့္ကို စိတ္ေအးလက္ေအးဆန္ဆန္ေနခဲ့တာ.. ၄ႏွစ္နီးပါး..။ ဇင္းမယ္မွာ က်မ စိတ္ဆင္းရဲစရာ.. ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြ႕ံစရာ အိပ္မက္ဆိုးနဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရမယ္လို႔လည္း နည္းနည္းမွ မထင္ခဲ့တာပါ..။ ဒါေပမဲ့.. အသစ္တခုဆိုတာက က်မကို ဘယ္ေတာ့မွာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မၾကိဳဆိုခဲ့ပါ…..။

+++++

(တကယ္ေတာ့ က်မ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ပါ… အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တာေတြ…. မ်ား မ်ား လာေနျပီ….။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျမသီလာကို အပိုင္း(၄၀)ျပီးရင္ ရပ္ပါေတာ့မယ္…)


Apr 10, 2009

ပိေတာက္ေတြ ေမ်ာေနတဲ့ အလြမ္း


ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ...
ပိေတာက္ပန္းေတြက အစ.. လြမ္းေနတာပါ..
နက္ဖန္ေတာ့ ပိေတာက္ရယ္.. သၾကၤန္ရယ္.. ဗမာျပည္ရယ္.. ေမာ္လျမိဳင္ရယ္.. ဇင္းမယ္ရယ္ကို လြမ္းတဲ့ အလြမ္းေလး တင္ဦးမွပါ...
ခုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္လြမ္းတဲ့ တခါက လြမ္းစရာေကာင္းခဲ့တဲ့ သၾကၤန္တခုအေၾကာင္းေရးခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလး ျပန္တင္ေပးခ်င္လို႔ပါ...

ပိေတာက္ေတြ ေမ်ာေနတဲ့အလြမ္း


က်မအတြက္ေတာ့ ၂၀၀၄-ခုႏွစ္မွာ သႀကၤန္ မက်ပါ။
ပိေတာက္ပန္းေတြလည္း မပြင့္။ ခ်စ္ေသာ ပင္လယ္ ကမ္းေျခမ်ားကလည္း ဟိုးေ၀းေ၀း နယ္နိမိတ္စြန္းေတြဆီ ေရာက္ေနၾကလိမ့္မည္။ ခုခ်ိန္မွာ…“ပိေတာက္ေတြ ေရႊရည္လူးခဲ့ေပါ႔ေလ.. ပုလဲငုံ စပယ္ျဖဴ ဖူးခိုက္ ေ၀ေ၀ ပန္းမ်ဳိးစုံ ရာသီကုန္ ကူးခဲ့ေပါ့ေလ.. ခ်စ္သူကို ရည္စူး ခူးတဲ့လို႔ ေခၽြ… ကုိယ္တိုင္ လွရာရာ ေရြးလို႔ ဆင္မေပးရ ဆံျမ ၫွာေက”ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတစ္စကိုလည္း ေမ့ထားရမည္။ ၿပီးလွ်င္ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ့ “ပင္လယ္ထဲက ညသည္ ပိေတာက္ပန္း ျဖစ္၏”ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုရယ္၊ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေရးခဲ့လ်က္နဲ႔ “အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္” လုံးခ်င္း ၀တၳဳရယ္ကုိလည္း စာအုပ္စင္ရဲ့ ဟုိး ေနာက္ဘက္ဆုံးဆီ ထိုးထည့္ သိမ္းထားလိုက္ရမည္။

ခုအခါမွာ… အခ်ိန္ရာသီမွန္္မွန္္ ဆိုက္ကပ္ေနက် ရထားတြဲဟာ သူဆိုက္ကပ္ေနက် ပိေတာက္ေတြ ေ၀ေနတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ဘူတာ တခုခုဆီကို ေရာက္မလာႏိုင္ေသးတာ ေသခ်ာေနမွေတာ့ေလကြယ္။ ဒါျဖင့္.. လႈိင္းေခါင္းျဖဴေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ အဲသည္ ဘူတာေလးေတြကေရာ.. သူတို႔ဆီ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္သံေတြ ေ၀ေ၀ စည္စည္နဲ႔ ေရာက္ ေရာက္ လာေနက် ရထားတြဲေလးကို ေမွ်ာ္ေနမွာလား… သတိရေနမလား ဟင္… ဘယ္ေလာက္ လြမ္းစရာေကာင္းလုိက္သလဲ ေမာင္ေရ…

ပိေတာက္ပန္းတုိ႔ တည့္တည့္ ပြင့္ေသာ ေႏြလယ္ရဲ့ သႀကၤန္တတြင္းမွာပဲ ရထားတြဲေလး တစ္တြဲရဲ့ သမိုင္း စ ခဲ့တာ ပါ။ အဲဒီ့ သမိုင္းထဲမွာ ပင္လယ္ကမ္းေျခဟာလည္း အေရးပါတဲ့ စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္ခဲ့ရဲ့။ အဲဒီ သမိုင္းဟာ သန္မာတဲ့ လက္ဖ၀ါးတစ္ခု။ တြဲအိမ္ငါးခုပါတဲ့ ရထားတြဲႏွင့္လည္း တူပါေသးသည္။ ေမာင္က မိသားစုကို လက္ငါးေခ်ာင္း ျပည့္ေစခ်င္တာတဲ့။ သားႀကီးရယ္၊ သမီးေလးရယ္၊ ခုေတာ့ သားငယ္ ေထြးေလးရယ္.. အေဖနဲ႔အေမရယ္ ေပါင္း ေတာ့ ငါးေခ်ာင္းျပည့္ၿပီေပါ့တဲ့။ လက္ငါးေခ်ာင္းလည္းစုံေရာ.. အဲဒီလက္ဖ၀ါးရဲ့ ခြန္အားအတြက္တဲ့။ ရထား ေခါင္းတြဲႀကီးခမ်ာ.. တျပည္တရြာ ဟိုးအေ၀းႀကီးကို ထီးတည္း ခုတ္ေမာင္းသြားရရွာရဲ့။ အနာဂတ္အတြက္ တဲ့ ေလ..။ ဘယ္ေလာက္ နာက်င္စရာေကာင္းလုိက္တဲ့ ဘ၀လဲ။ ခြန္အားေတြ.. ေလာင္စာေတြအျပည့္နဲ႔ ျပန္လာခဲ့မွာ တဲ့။ ၿပီးရင္.. ေနေရာင္ျခည္ေတြ လင္းသစ္ရာဆီ တြဲအိမ္ငါးလုံး အတူ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ခုတ္ေမာင္းၾကမယ္ တဲ့။

အင္မတန္ခ်ဳိၿမိန္တဲ႔ ေမာင့္ရဲ့အိပ္မက္ထဲမွာ ေရာင့္ရဲျခင္းနဲ႔ ျပည့္စုံေပ်ာ္ရႊင္ရေသာ မိသားစုဘ၀ေလးက သိပ္ကို လင္းျပက္ ေတာက္ပတယ္။ ဒါန႔ဲပဲ ခု ခဏ ခြဲရတာ…။ သုံးႏွစ္ဆိုတာ သိပ္ကို ခ်စ္ခင္ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစု အတြက္ေတာ့ သိပ္ေဆြးေျမ႕စရာေကာင္းတဲ့ သုံးကမၻာစာ လုိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္.. က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူ ပ်ဳိးခဲ့တဲ့ ပန္းပင္ကေလးသုံးပင္ တက္ညီလက္ညီ သန္စြမ္း ပြင့္ေ၀လာဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ေတာ့.. အဲသည္ သုံးကမၻာစာကို က်မတို႔ အားခဲ ျဖတ္ေက်ာ္ရမွာေပါ့ေနာ္။

ဒီေႏြမွာ က်မနဲ႔ ေမာင္တို႔ အတူ လက္တြဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့တာ ရွစ္ေႏြ တိုင္ခဲ့ၿပီ။ အဲသည့္ ရွစ္ေႏြကို က်မ တစ္ခါမွ အလြမ္းႏွင့္ ေသာကႏွင့္ မျဖတ္သန္းခဲ့ရဖူးပါ။ ေမာင္က က်မ ေသာက ခံစားရမွာကို အလြန္ ပူပန္သူ။ စိတ္ကူး အင္မတန္ ယဥ္တတ္ေသာ က်မရဲ့.. သႀကၤန္ေႏြကို ပင္လယ္ကမ္းေျခေတြမွာသာ ကုန္လြန္ေစလိုေသာ ဆႏၵကို သူ အၿမဲ ျဖည့္ဆည္းေပးေနက်…။

ထိုအခါ…က်မက ၂၀၀၄-ခုႏွစ္မွာ ေႏြလယ္တန္ခူးရဲ့ ပြဲေတာ္ဆိုတာကို မသိခ်င္ေတာ့ပါ။ အင္မတန္ပူေသာ တန္ခူးေႏြကို သည္တစ္ႀကိမ္မွာ က်မ ဘယ္လို စိတ္ေအးခ်မ္းျခင္းမ်ဳိးႏွင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ရမွာလဲ…။ လြန္ခဲ့ေသာ ေႏြ က ျဖင့္ က်မကို စိတ္ေအးခ်မ္းျခင္းႏွင့္သာ ၿပီးျပည့္စုံေစခဲ့ပါသည္။

+++++

အထူးသျဖင့္ ေႏြပူပူေတြရဲ့ အားလပ္ရက္ေတြမွာ အဲသည္ ရထားတစ္တြဲက သူတို႔ အိမ္ခန္္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ လုံးေထြး ေပ်ာ္ျမဴးလို႔သာ ေနေနၾကတာ။ ရယ္သံေတြ… စိတ္ေကာက္ငိုသံေတြ… စည္ေ၀လို႔..။ သားရယ္၊ သမီးရယ္၊ အေဖရယ္၊ အေမရယ္ဆိုတဲ့ အသိဟာ သိပ္ကုိ ခ်ဳိၿမိန္လွပါသည္။ လူ႔ဘ၀ရဲ့ ျပည့္စုံတဲ့ အေပ်ာ္ဆုိတာ သာယာတဲ့ မိသားစုဘ၀ထဲမွာပဲ ရွိတယ္လုိ႔ ေမာင္က ယုံသည္။ ဒါကို က်မလည္း ယုံသည္။ သားသမီးေတြလည္း ယုံေစရမည္။ ထိုယုံၾကည္ရျခင္းက ရင္ထဲမွာ ေအးျမလွသည္။ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မွ အခက္အခဲ မၾကံဳရလွ်င္ ေတာ့ မိသားစု နည္းနည္းေလးမွ အေ၀းမခံဘဲ ေနသြားခ်င္ခဲ့တာပါ။

အဲသည္တုန္းကေတာ့ ၀န္းက်င္ထဲက ေႏြအပူေအာက္မွာ က်မတို႔ရဲ့ အိမ္ခန္းကေလးကျဖင့္ ျပတင္းေပါက္မွာ ႏြယ္က်ေနေသာ ဆင္ဂမုန္းအစိမ္းက အစ ေအးရိပ္ဆင္သည္။ အဲသည္မွာ… အိမ္အ၀င္၀က ခန္းဆီး အေပ်ာ့ ေလး ေလအတုိက္မွာ လြင့္သည္ကပင္ ေအးလို႔…။ သားအဖတေတြ ပူးေပါင္းၿပီး က်မ စိတ္တိုေအာင္ စၾကသည္ ကပင္ အဲသည္ ေအးရိပ္ေတြနဲ႔ ဟာမိုနီျဖစ္လွ၏။


ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာ… က်မတို႔အတြက္ေတာ့ အဲသည္ သစ္ပင္အုပ္ေတြၾကားက ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေသာ ေပ၂၀ ပတ္လည္ အိမ္ခန္းကေလးမွာ သိပ္ကို ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားခဲ့ပါသည္။

+++++

ေနာက္ထပ္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ခုလို က်မ လြမ္းေနခ်ိန္မွာ ေမာင္လည္း က်မလို လြမ္းေနခ်ိန္မွာ ေမာင္လည္း က်မလို လြမ္းေနလိမ့္မည္ ဆိုတာပါပဲ။ က်မ ယုံၾကည္သည္၊ ခုထိ… ဆယ္စုႏွစ္တစ္စုနီးပါး ခရီးမွာ က်မႏွင့္ ေမာင္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ အႀကီးအက်ယ္ သေဘာကြဲလြဲျခင္းမ်ဳိး မရွိဖူးခဲ့။ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ရွိေသာႀကိဳးက အျပန္အလွန္္ ငဲ့ၫွာမႈပဲျဖစ္သည္။ အဲသည္ႀကိဳးက အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တင္းမာသည္။ ခိုင္ခံ့ဖို႔ကိုေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ႀကိဳးစား ထိ္န္းသိမ္းၾကရမွာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခု ေမာင္ႏွင့္ က်မ၏ တူညီတာတစ္ခုက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုံဆည္းရျခင္းအတြက္ အျပန္အလွန္ ေက်းဇူးတင္ေနမိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ လင္ေယာက္်ား အေပၚ စြာေလာင္ေလာင္ တုံ႔ျပန္တတ္ေသာ ၊ ပြစိပြစိလုပ္တတ္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္မဟုတ္သည့္အတြက္ ေမာင္က က်မကို ေက်းဇူးတင္သလို.. ဇနီးမယားကို ဆဲေရး တိုင္းထြာ မလုပ္တတ္ေသာ၊ အၾကမ္းမဖက္တတ္ေသာ.. စိတ္ရွည္ေသာ ေမာင့္ကိုလည္း က်မက အၿမဲ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။(အဲသည္လို မိသားစုမ်ိဳးက်ကာမွ ခြဲရေလတယ္)။ ၀မ္းေရးအတြက္.. တဲ့။ လြမ္းေရးထက္ ၀မ္းေရးခက္ခဲ့ျပီ။

က်မက မၾကာခဏဆိုသလို “ခုေန ေမာင္ ကိုယ့္ကို ထားသြားရင္ေတာင္ ရၿပီ။ ေမာင့္ေက်းဇူးေတြ ကိုယ့္ အေပၚမွာ ခုဆို သိပ္မ်ားေနၿပီ” လို႔ ေျပာမိတတ္သည္။ အဲသည္အခါဆုိ… ေမာင္က ခပ္တည္တည္ျဖင့္ က်မကို စိုက္ၾကည့္တတ္သည္။ ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက အဲသလို ဘယ္ေတာ့မွ တစုံတရာ ျပန္ မေျဖရွင္းသည့္ ခင္ပြန္းကို.. သူ႔မ်က္လုံးေတြေအာက္မွာ ေနေနရရံုသက္သက္ျဖင့္ က်မက အရာရာကို ယုံၾကည္ျခင္းပင္။ အဲသည္ ယုံၾကည္ရျခင္းေလးက ၾကာရွည္မခံဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္မွပဲ က်မ ေက်နပ္ႏိုင္ပါသည္။

ေမာင္ႏွင့္ဘ၀မွာ ခုေလာက္ဆယ္ႏွစ္တာ ျပည့္စုံေသာ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းရခဲ့ဖူးျခင္းက က်မအတြက္ေတာ့ တစ္ဘ၀စာ တန္ပါၿပီ။ အဲသည္အသိႏွင့္ပင္… က်မဘ၀မွာ လုံၿခံဳၿပီ… စိတ္မွာ အင္အားေတြရွိၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္… ယုံၾကည္ျခင္းႏွင့္ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကေတာ့ျဖင့္ သီးျခားစီသာ ျဖစ္သည္။ မတတ္သာလြန္းလို႔ ခြဲေနၾက ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ က်မ ေမာင့္ကို မေပ်ာ္တတ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ လြမ္းဆြတ္ပါသည္။

+++++

တကယ္ေတာ့ လြမ္းတယ္ဆုိေသာ စကားကိုပင္ ေပါ့တန္လွသည္ဟု ထင္သည္။ “သူမ်ားေပ်ာ္လို႔ မေပ်ာ္ႏိုင္၊ ရည္းစားေပ်ာက္လို႔ မႈိင္”ဆိုေသာ သႀကၤန္သံခ်ပ္ကေလးက ခုေႏြမွာေတာ့ က်မကို ျမားတစ္စင္းလို အေသအခ်ာ ထိမွန္လိမ့္မည္။ အဲသည္အခါ အရင္ကလို ၿပဳံးႏိုင္ပါ့မလား။ အနားမွာ ေမာင္အတူမရွိတဲ့ သႀကၤန္မွာ က်မ ၿပဳံံးရယ္ ႏုိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါ။ မိသားစုနဲ႔ ေ၀းေ၀းမွာ (အလုပ္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္) ေမာင္တစ္ေယာက္ တည္း ရွိေနခိုက္ မိသားစုၾကီးရဲ႕ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ တျပည္ျခားမွာ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေနေနရခိုက္မွာ က်မ မေပ်ာ္ရက္ပါ ။ က်မအတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာ င့ဲၫွာမႈတစ္မ်ဳိးလည္း ျဖစ္သည္။

+++++

သႀကၤန္အႀကိဳဆိုရင္… က်မတို႔ ေနခဲ့ေသာ ၿမိဳ႔ကေလးမွာ အၿမဲလို… ပိေတာက္ေတြ အခ်ိန္္ကိုက္ ဖူးတတ္သည္။ က်မတို႔ေနေသာ ပန္းစုံေတာအုပ္ကေလးမွာလည္း သႀကၤန္ပန္းရနံ႔ေတြ သင္းပ်ံ႕လာၿမဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ဆို က်မတို႔ ရထားတြဲေလးဟာ လႈပ္ႏႈိးခံလိုက္ရသလို ၿမိဳ႕ကေလးရဲ့ အနီးဆုံး ပင္လယ္ဆီ ဦးတည္ ခုတ္ေမာင္းေတာ့သည္။ သားၾကီး နဲ႔ သမီးက စင္ေရာ္ေလးေတြလို ပင္လယ္လႈိင္းေတြဆီမွာ ေပ်ာ္သည္။ ပင္လယ္ေရဟာ ပက္လုိ႔မကုန္တဲ့ သႀကၤန္ေရပဲ..။

(ဒီက ပန္းခ်ီ)

ပင္လယ္ရဲ့ မနက္ခင္းမွာဆို ပိေတာက္ေႂကြေတြကလည္း လႈိင္းေတြစီးလို႔၊ ေနေရာင္ျခည္က ပိေတာက္ပြင့္ေတြကို ေရႊေရာင္ ပိုရင့္ေစၿပီး လႈိင္းေတြကိုက်ေတာ့ သက္တံ႔ေရာင္ ဆိုးသည္။ အဲသည္ ျမင္ကြင္းေတြဟာ က်မတို႔အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငီးေငြ႔စရာ မေကာင္း။ ပိေတာက္ေတြကို ေမာင္ကိုယ္တိုင္ အပင္ေပၚ တက္ခူးၿပီး အခန္းေလးထဲ ေ၀ေနေအာင္ ထားေပးလွ်င္ အဲသည္ ပိေတာက္ေတြကမွ အေမႊးဆုံး ျဖစ္သည္။ ရင္ထဲထိ ေအးေစတဲ့ ေမႊးရနံ႔ဟာ သိပ္လည္း လတ္ဆတ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါဟာ ႏွစ္စဥ္ ေမာင္ ေပးေနက် ေမတၱာေတြပဲ မဟုတ္လားကြယ္။ ထိုအခါ တစ္ႏွစ္မွ မပ်က္ကြက္ဖူးေသာ ပိေတာက္ဦးေတြကပင္လွ်င္ ေမာင့္ကို လြမ္းခ်င္ လြမ္းေနႏိုင္ပါ ေသးသည္။

+++++

လူေတြက ေပ်ာ္လို႔။ ညံလို႔၊ သြက္လို႔၊ သႀကၤန္ က်ၿပီတဲ့။ သားႀကီးက “ေရပက္မ႑ပ္ သြားမယ္ေနာ္ေမေမ” တဲ့ ။ သမီးကေတာ့ “အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ေရစည္ခ်ေပး” တဲ့။ သားငယ္ေထြးေလးကေတာ့ လက္တြန္းလွည္းေလးထဲမွာပဲ တခစ္ခစ္ရယ္ေနမွာေပါ့။ ေမေမကေတာ့ သည္အတိုင္းပဲ ကေလးေတြကို ထိုင္ေစာင့္မွာေပါ့ကြယ္။ သားႀကီးက ေနာက္တတ္ၿပီ။ ‘ေမေမကို ဒီႏွစ္ေတာ့ သားပဲ ေရေလာင္းမယ္’ လို႔ ၿပံဳးစစနဲ႔ ေျပာတတ္ၿပီ။ သမီးကေတာ့ ‘ေဖေဖရွိရင္ သမီးကို ေရပိုက္ဆင္ေပးမွာ’ လို႔ သတိရရွာတယ္။ ပိေတာက္ပန္းေတြ ေတြ႔ေတာ့ လိုခ်င္လိုက္တာ တဲ့။ ေမေမကေတာ့ မလိုခ်င္ပါဘူးကြယ္။ သမီး၀ယ္လိုက္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြက အ၀ါေဖ်ာ့လိုက္တာ။ ရနံ႔က လည္း ေလ်ာ့ေသး။ ဟိုး ႏွစ္ေတြတုန္းက ပိေတာက္ေတြကျဖင့္ သႀကၤန္ရက္ ကုန္တာေတာင္ သူ႔ရနံ႔က ေ၀့၀ဲ လြင္ပ်ံ႕ က်န္ေနေသးသလို။ ခူးေပးတဲ့သူေၾကာင့္ ပိုေမႊးတာ ျဖစ္မွာေနာ္။

လတ္ဆတ္တဲ့ရနံ႔က ေလေျပႏွင့္အတူ ေမ်ာလြင့္လာသည္။ သမီးက ပိေတာက္ေတြ ေခၽြကစား။ ေရစည္ထဲမွာ ပိေတာက္ပြင့္ေႂကြေတြ... ေရေဘာင္ဘင္ထဲမွာ ေ၀လို႔။ လႈိင္းေခါင္းျဖဴသံ တ၀ုန္း၀ုန္းကို ၾကားသည္။ ပိေတာက္ ပြင့္ေႂကြေတြက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလိမ့္လိမ့္။ ကိုယ့္ဆံပင္ပြပြမွာ ပိေတာက္ခက္ေတြ ထိုးစိုက္ေပးတတ္တဲ့ လက္အစံု ကို သတိရတယ္။ ေဟာ သမီးေလးရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံ။ ေမာင့္ခမ်ာလည္း လြမ္းရွာမွာပဲ။ ေဟာ… သားႀကီးက ေဖေဖေရ ေသာင္ျပင္မွာ ေဘာလံုးလုေအာင္… တဲ့။ သားငယ္ေလးကေတာ့ အေဖ့လက္ကို အားကိုးတႀကီး ဖမ္းဆုပ္ရင္း လိႈင္းၾကားမွာ ရာဘာေလွကေလး စီးလိမ့္မည္။ သံုးႏွစ္အတြင္း သားသမီးေတြ အေဖကို စိမ္းသြား မွာလည္း စိုးတယ္တဲ့။ ‘အားတင္းထားေနာ္… ေမာင္ရယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ က်န္ေတာ့တာပါ’ က်မ ဘယ္သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္ ေနတာလဲ။ ေမာင့္ကိုလား။ သားသမီးေတြကိုလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကိုယ္လား။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ေတာ့ အားငယ္စြာ ငိုေႂကြးပစ္လိုက္ခ်င္တာပါ။

ေဟာ… ပိေတာက္ေတြ လတ္ဆတ္ေသာေမႊးရနံနဲ႔၊ မိုးစက္ေတြ စိုစြတ္ေနသလို လန္းလို႔။ အရြက္စိမ္းေတြက ဖားဖား ေ၀ေ၀ ၀န္းရံလို႔။ ေမာင္က ပိေတာက္ဆို အရြက္စိမ္းေတြ တြဲေနမွ လွသတဲ့။ ေခါင္းတြဲ ရွိမေနေသးတဲ့ ရထားတြဲေလးကေရာ ျပည့္ျပည့္စံုစံု လွပါ့မလား ……

အို… က်မ ရင္ထဲကို ပိေတာက္စိမ္းစိမ္းေတြ အဆုပ္လိုက္ အခဲလိုက္ ဘယ္သူ ပစ္ထည့္လိုက္တာလဲ…ဟင္။ အဲသည့္ အခ်ိန္ေလးမွာ ေခါင္းတြဲလာ မခ်ိတ္ေသးတဲ့ ရထားအိမ္ကေလး ေလးတြဲကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း တင္းက်ပ္ သိပ္သည္းေအာင္ ခ်ိတ္လို႔ ပကတိ ျငိမ္သက္စြာ…။

+++++

အေသခ်ာဆံုးကေတာ့ က်မအတြက္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ သႀကၤန္ မက်ပါ။

ေမၿငိမ္း
Empress မဂၢဇင္း။
၂၀၀၄-ဧျပီလ ။