Jul 21, 2010

၀တၳဳျပန္ေရးခ်င္လိုက္တာ....

ခုတေလာ ကေလးေတြ ေႏြ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ သူတို႔ ကိစၥေတြအတြက္ အခ်ိန္ေတြ ပိုေပးေနရတဲ့ၾကားထဲကပဲ ၀တၳဳေရးခ်င္ ပန္းခ်ီေရးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ခဏခဏ ေပၚလာေနပါတယ္။ ဟိုးတုန္းကလို အခ်စ္၀တၳဳတအုပ္..။ ဒါမွမဟုတ္.. ၀တၳဳတိုေလးေတြေပါ့…။ ရာသီဥတုပူပူေအာက္မွာ သစ္ပင္ေတြ စိမ္းျမေနတာကို ၾကည့္ရင္း… အေရာင္ေတြကို ပန္းခ်ီေရးေနတာလည္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္..။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ပန္းခ်ီနဲ႔ ေ၀းခဲ့တဲ့ လက္ေတြက ဘာမွမတတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားေနရပါတယ္။ ေနာက္တခု.. က်မရဲ႕ သဘာ၀က အေပ်ာ္ေတြကိုပဲ ေရြးခံစားျပီး ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးေနတတ္တဲ့ သဘာ၀မို႔၊ ခုလို အေပ်ာ္ေတြ တိုေရရွားေရ ႏိုင္လာတဲ့ ကာလမ်ိဳးမွာ ၾကည္ႏူးေလ့တဲ့စိတ္ကို ႏွေမ်ာ ေနမိတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။

ျဖစ္ႏိုင္ရင္… နေဘးက သစ္ပင္ေလးေတြ ေနပူျပင္းျပင္းေအာက္မွာ ေခါင္းေထာင္ေၾကာ့ေနတာ ေလးေတြကိုပဲ ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႔ ေရးခ်င္တယ္..။ ျပီးေတာ့ အပြင့္ေရာင္စံုဆန္းဆန္းေတြ ပြင့္တတ္ေပမဲ့ ရနံ႔ေတာ့ မသင္းတဲ့ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြကို သနားစိတ္နဲ႔ ေရးခ်င္တယ္..။ အိမ္ျခံ၀င္းထဲ ၀င္၀င္လာတတ္တဲ့ ယုန္ညိဳေလးႏွစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ျပီး လြတ္လပ္လိုက္တာ.. ေဘးကင္းလိုက္တာလို႔ ခံစားရတဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ေရးခ်င္တယ္။ အိမ္၀င္းထဲက အပင္ေတြဆီ လာလာနားတတ္တဲ့ ခ်စ္စရာ ငွက္မ်ိဳးစံုကို ေတြ႔တဲ့အခါ ခံစားရတဲ့ ခ်စ္စိတ္ကို ေရးခ်င္တယ္။


ပင္လယ္လိႈင္းစီးေနတဲ့ စင္ေရာ္ေတြကို ထိုင္ေငးရင္း ဘ၀မွာ သဘာ၀ သက္သက္ကိုပဲ ခံစားရင္းေနလို႔ ရရင္ေကာင္းမွာဆိုတဲ့ တမ္းမက္စိတ္ကို ေရးခ်င္တယ္..။ ဒီေခတ္ၾကီးထဲ တေျမစီေ၀းေနရေပမဲ့ .. အဆင္မေျပမႈေတြရွိတဲ့ၾကားထဲကပဲ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သစၥာရွိရွိခ်စ္ေနၾကတဲ့ ငယ္ကၽြမ္းေဆြ ႏွစ္ေယာက္ (က်မ ခ်စ္တဲ့ ကေလးေတြေပါ့)အတြက္ ခံစားရတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ အလြမ္းကိုလည္း ေရးခ်င္တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္ကို ထိေတြ႔မိလို႔ ခံစားေနရတဲ့ အရြယ္လြန္ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ တျပည္တရြာမွာ ေၾကြကြဲနာက်င္ အထီးက်န္ ေနရတာမ်ိဳးကိုလည္း စာနာစိတ္နဲ႔ ေရးခ်င္တယ္။ အိမ္ေရွ႔ ပန္းအိုးထဲက သေျပပင္ေလး အညြန္႔ေတြ ေ၀ေနတာကို ၾကည့္ျပီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ သေျပညိဳကို လြမ္းဆြတ္သတိရေၾကာင္း.. ေရးခ်င္တယ္။


အပြင့္ေတြ ေ၀တဲ့ စပယ္ပင္ကို ေတြ႔ေတာ့လည္း စပယ္ျဖဴေတြေတာင္ ပြင့္ျပီကြယ္ကို လြမ္းေၾကာင္းေပါ့။


ည ည.. အိမ္ေရွ႔ျမက္ခင္းျပင္ကေန ညေကာင္းကင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့အခါ ၾကယ္ေတြအမ်ားၾကီးကို ေတြ႔ျပန္ေတာ့ ကိုငွက္ရဲ႕ ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ညကို တမ္းတတဲ့အေၾကာင္း ေရးခ်င္တယ္..။ ဒီလိုပဲ… သဘာ၀က်က် လြမ္းမိတဲ့ စိတ္အစံုကို ေရးခ်င္လွပါတယ္။

+++++

တကယ္ပါ…။ တခ်ိန္ကလို.. လံုးခ်င္းတအုပ္ေရးအျပီးမွာ အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္ျပီး ေစ်းကြက္အရ ေပါက္မေပါက္ဆိုတာကို မစဥ္းစားဘဲ.. ကိုယ့္စာအုပ္ဖံုးေလးလွဖို႔အေရး.. ကိုယ့္စာအုပ္ေလး သပ္ယပ္ဖို႔အေရး.. ထုတ္ေ၀သူနဲ႔ ျငင္းရ ခုန္ရ..။ စာအုပ္ေလးထြက္လာရင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ဖတ္ရင္း.. ဒီေနရာမွာ ဒီလိုေလး ေရးလိုက္ရေကာင္းသားလို႔ ျပန္ျပန္ေတြးေနရတဲ့ ခံစားခ်က္အလြမ္းကိုလည္း မခ်ိတင္ကဲ ေရးခ်င္ပါေသး။

မဂၢဇင္းထြက္လို႔မ်ား ကိုယ့္၀တၳဳတို ပါျပီဆို သရုပ္ေဖာ္ပံုကိုၾကည့္ျပီး သေဘာက်ေက်နပ္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုလည္း တသသ လြမ္းမိတာ ဒီရက္ေတြထဲမွာ…။ ျပီးေတာ့ စာသင္ခန္းထဲက က်မကို ေမာ့ၾကည့္ေနၾကတဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြ………………… ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ႏိုင္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေနအထား….။

++++++

တကယ္ေတာ့ လက္ရွိဘ၀က အပူပင္နည္းနည္း.. အလုပ္မ်ားမ်ား..၊ ေသာကနည္းနည္း .. ေပ်ာ္စရာမ်ားမ်ား….၊ အမုန္းနည္းနည္း.. အခ်စ္မ်ားမ်ားပါ..။ ဒါေပမဲ့ က်မရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးထဲမွာေတာ့ မေျပႏိုင္တဲ့ အလြမ္းေတြက အျမဳေတလို တည္ေနျပီ။

+++++

ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း "ရသစာအုပ္စင္"တာ၀န္အတြက္ေရာ.. ကိုယ့္ စိတ္အဆာအတြက္ေရာ… ၀တၳဳအပုဒ္ေပါင္း မ်ားစြာ.. မဂၢဇင္းေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ေနရင္းသားကပဲ.. ကိုယ္တိုင္ ၀တၳဳမေရးႏိုင္တဲ့ အတြက္ ေၾကေၾကကြဲကြဲ။ အဲဒီအခါ ကိုယ့္ႏွလံုးထဲ ကိုယ္ျပန္စိမ္၀င္ၾကည့္ေတာ့ ……… က်မက ခ်စ္ျခင္းတရားကို လြမ္းေနတာပါလားရယ္လို႔ ေတြ႔ပါတယ္။

+++++

က်မ.. အလြမ္းေျပဖို႔အတြက္ တခုခု လုပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားေတာ့… ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ “က်မရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းမ်ား..” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသမွ်ေတြအေၾကာင္း ေရးမယ္လို႔ အေျဖထြက္ပါေရာရွင္…။

+++++

Jul 8, 2010

ခ်စ္လို႔ ေရးတဲ့ Tag .. "အသြင္တူ၏.. မတူ၏..."

အခ်စ္၀တၳဳေတြ အမ်ားၾကီးေရးခဲ့ျပီး ကိုယ္တိုင္လည္း အခ်စ္ဆိုတာကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကံဳခဲ့ဖူးေပမဲ့ ခုခ်ိန္ထိလည္း အခ်စ္ဆိုတာဟာ ဆန္းၾကယ္တဲ့အရာလို႔ လက္ခံေနမိဆဲ က်မက အခ်စ္ဆိုတာဟာ တစံုတရာ အမ်ိဳးအမည္တပ္ သတ္မွတ္လို႔ မရဘူး ဆိုတာကိုလည္း သေဘာတူပါတယ္။

++++++

ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တဲ့.. လူ႔ေလာကရဲ႕ ပရိယာယ္ေတြအေၾကာင္းလည္း ေသခ်ာ မသိတဲ့.. ပကတိ ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့.. ကိုယ့္ထက္လည္း ၁၀စုႏွစ္တခုစာေလာက္နီးပါး ငယ္တဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ကို အသက္ ၃၀ေက်ာ္မွ.. ဘ၀အေတြ႔အၾကံဳစံုလွတဲ့.. နာနာက်င္က်င္ အတိတ္ေတြ ရွိတဲ့.. ျပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ အၾကီးၾကီးထဲ က်င္လည္ေနရတဲ့ က်မက ဘာလို႔ ခ်စ္ခဲ့.. လက္ထပ္ခဲ့ပါသလဲ..။ အသြင္တူ၏ မတူ၏ဆိုတာကိုေရာ စဥ္းစားမိခဲ့ဖူးပါသလား..။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူးဆိုတာပါပဲ…။ ခုက်မွ မသက္ေ၀ Tag လာတာနဲ႔ ေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့……

++++++

ရင္ခုန္ရင္ အခ်စ္ပဲကြယ္လို႔ ထူးအိမ္သင္ေျပာေတာ့ က်မက ျခြင္းခ်က္မရွိသေဘာတူ ေထာက္ခံခဲ့တာ..။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ရင္ခုန္တာ တခုတည္းနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါ..။ သူနဲ႔ ကိုယ့္အၾကား နားလည္ႏိုင္မႈ ဘယ္ေလာက္ ရွိမလဲ..။ ျပီးေတာ့ ညွာတာ စာနာႏိုင္မႈ ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ..။ ဒါေတြလည္း ေတြးခဲ့မိပါတယ္။ အသြင္တူဖို႔သာ အဓိကထား ထည့္စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြာဟေနတဲ့ စရိုက္လကၡဏာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ က်မက ရန္ကုန္သူ… ပိုဆိုးတာက သူနဲ႔ ေခတ္တေခတ္စာ ကြာရံုသာမက.. ယဥ္ေက်းမႈ လူမႈပံုစံလည္း ေတာ္ေတာ္ ကြဲျပားသူ..။ က်မက စြန္႔စြန္႔စားစား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ေနခ်င္သူ..။ သြက္သြက္လက္လက္။ သူက နယ္ျမိဳ႕ ရြာေလးတရြာက..။ ဘ၀ကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔သာ ျဖတ္သန္းခ်င္သူ။ တည္ျငိမ္ေအးေဆးသူ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ေမတၱာတရား တူၾက.. တေယာက္အေပၚ တေယာက္ စာနာငဲ့ညွာတာ တူၾက။ ေအးခ်မ္းတဲ့ မိသားစုဘ၀ တည္ေဆာက္ခ်င္တာ တူၾက။ တေယာက္ကိုတေယာက္ ပံ့ပိုးေပးခ်င္တာ တူၾက။ တေယာက္အေပၚ တေယာက္ ယံုၾကည္အားကိုးစိတ္ရွိတာ တူၾက။ သူေပးခ်င္တာကို ကိုယ္မက္ေမာျပီး ကိုယ္ေပးခ်င္တာကို သူ တန္ဖိုးထားတာေတြ တူၾက။ ရိုးတာေနျပီျဖစ္တဲ့ အခိုင္းအႏိႈင္းနဲ႔ပဲ ျမင္သာ ထင္သာေအာင္ ေျပာရရင္.. က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ လိုေနတဲ့ တျခမ္းကို ရွာေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္ပဲ ေျပာရမွာပါ..။ ဒီလိုနဲ႔ လက္တြဲခဲ့ၾကတာ ၁၂ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ။ သားသမီး ၃ေယာက္နဲ႔ ဒီမိသားစုၾကီးၾကီးရွိေနတာကို က်မ ပီတိျဖစ္သလို သူက ေက်နပ္..။ သားသမီးေတြေရွ႕မွာ ခိုက္ရန္မျဖစ္တဲ့ မိဘေတြအျဖစ္ ရပ္ႏိုင္တဲ့ အတြက္လည္း ေက်နပ္မိသားပါ..။ (တကယ္ေတာ့ တမိသားနဲ႔ တမိသားပဲ .. စိတ္အခန္႔ မသင့္တာေတြ ၾကံဳသေပါ့.. ဒါေပမဲ့ ထိန္းၾကရတာပါပဲ..။ ဒီေတာ့ အဲလို ထိန္းႏိုင္တာကိုပဲ ေက်နပ္ရတာပါ)။

++++++

က်မဆီမွာ သူ မၾကိဳက္တာက ေဒါသၾကီးတာကိုပါ..။ သူ႔ဆီမွာ က်မ မၾကိဳက္တာကက်ေတာ့ သေဘာေကာင္းလြန္းျပီး သူမ်ားေျပာသမွ် ယံုလြယ္တာ။ က်မကိုက်မ သေဘာေကာင္းလွျပီ.. ယံုလြယ္လွျပီ ထင္တာ.. သူနဲ႔က်မွ… စိတ္ပါတိုရတဲ့အထိ။ ဒါေပမဲ့ သူက က်မကို အလိုလိုက္တဲ့သူမို႔ က်မ ေျပာစကား နားေထာင္ျပီး က်မကို အရာရာ အသိေပး တိုင္ပင္တတ္လို႔ ေတာ္ပါေသးေပါ့။ ေနာက္တခု သူ႔ေကာင္းကြက္က က်မ ကိစၥေတြကို ၀င္မစြက္ဖက္တတ္ပဲ က်မ လုပ္သမွ်ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်တာ.. အေကာင္း ထင္တာ..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မက ကိုယ့္အလုပ္ေတြမွာ ေနာက္ဆံမတင္းဘဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုၾကည္ရာအတိုင္း လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ သူနဲ႔ က်မၾကားမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ျပႆနာက သားသမီးကိစၥ..။ သားသမီးေတြအေပၚမွာ သူအလိုလိုက္လြန္းလို႔ က်မနဲ႔ မၾကာခဏ အျငင္းအခုန္ျဖစ္ရတာ..။

သူနဲ႔ က်မၾကားက အဆင္ေျပတာတခုကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မီးဖိုေခ်ာင္ကိစၥ ၀ါသနာပါတာမို႔.. အဆင္ေျပသလို ခ်က္ၾက ျပဳတ္ၾကရတာပါ။ က်မက မုန္႔ဟင္းခါး.. အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ.. ၾကက္ဆီထမင္း.. ေၾကးအိုး.. ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ.. ရွမ္းေခါက္ဆြဲ.. နန္းၾကီးသုပ္.. အသုပ္စံု.. ၀က္သားတုတ္ထိုး.. ဆီထမင္း.. အဲဒါေတြလုပ္ရတာမွာ ေပ်ာ္ျပီး သူကေတာ့ ဟင္းခ်က္တာမွာ ေကာင္းပါတယ္။ အမဲသားႏွပ္.. ဘဲသားဆီျပန္.. ၀က္သားႏွပ္.. ငါးေရခ်ိဳဟင္း.. ငါးကေလးအိုးကပ္၊ ၾကက္သားကာလသားခ်က္္၊ ငါးသေလာက္ေပါင္း၊ မိႈကန္စြန္းေၾကာ္နဲ႔ ငပိေထာင္း ေတြမွာ သူ႔ကို က်မ မီေအာင္ မခ်က္ႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္တခု ခ်ဥ္ရည္ဟင္းနဲ႔ သီးစံုကုလားဟင္းေတြဆိုလည္း က်မ ခ်က္တာ သူ႔ေလာက္မေကာင္းဘူး။ ၾကာဇံေၾကာ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြလည္း သူက ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အားတဲ့ ရက္ေတြ ညွိျပီး အဆင္ေျပသလို မီးဖို၀င္ၾကတာက ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္။

က်မအတြက္ ေနာက္ထပ္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာတခုကေတာ့ သူက ျခံစိုက္တာ ၀ါသနာပါျပီး ျခံထဲ သီးပင္စားပင္ ပန္းပင္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တတ္သလို.. က်မက အိမ္ခန္းအျပင္အဆင္ ၀ါသနာပါတာမို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အံကိုက္ျပန္တာပါပဲ..။


ျခံထဲက သူ႔အပင္ေတြဆီကေန.. ခူးဆြတ္စားရတာ.. ပန္းေတြ လွ.. ပန္းေတြ ေမႊးတာကို က်မ စိတ္ခ်မ္းသာရသလို၊ က်မ စိတ္ၾကိဳက္ ေနရာခ်ထားတဲ့ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ အိမ္ခန္းထဲ သူလည္း စိတ္လက္ခ်မ္းသာရမွာပါ။




(တန္ဖိုးၾကီးပစၥည္း တခုမွ မရွိေပမဲ့.. က်မ စိတ္တိုင္းက်တဲ့ ဧည့္ခန္းေလး)

အေရးၾကီးဆံုးတခ်က္ကေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက ခ်မ္းသာၾကီးပြားခ်င္စိတ္ နည္းနည္းမွ မရွိဘဲ.. မိသားတစု မပူမပင္ရဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ တူတူ ေနေနရရင္ ေတာ္ျပီဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္မွာ တူၾကတာပါပဲ။

+++++

က်မက ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ ေနတတ္သူမို႔ တကယ္ေတာ့ က်မဒဏ္ကို ခံႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကလည္း သိပ္ေတာ့ မလြယ္တာ အမွန္ပါ..။ က်မက ကုိယ္က မွန္တာလုပ္တာပဲဆိုတဲ့ မာန္ကလည္း ရွိေသးတာေလ။ ျပီးေတာ့ လင္ေယာက်္ားဆိုတာကို အေဆြခင္ပြန္းလို သေဘာထားတာမို႔ ထူးထူးျခားျခား ရိုေသကိုးကြယ္တာမ်ိဳး မလုပ္တတ္သလို ပစၥလကၡတ္လည္း မဆက္ဆံ တတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ မိန္းမဆိုတာ လင္သားကို ကိုးကြယ္ရမယ္လို႔ ခံယူတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ က်မနဲ႔က အေျခအေန မေကာင္းႏိုင္ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ က်မရဲ႕ တန္ဖိုးထားပံုက ေယာက်္ားတေယာက္ဟာ.. မလိမ္မညာတတ္သူ ျဖစ္ရမယ္။ ဇနီးမယားကို ငဲ့ညွာ ၾကင္နာ တတ္ရမယ္.. သူတပါးကို စာနာ နားလည္တတ္သူ ျဖစ္ရမယ္။ သူတပါး ပ်က္စီးရာ ပ်က္စီးေၾကာင္း ၾကံတတ္သူမ်ိဳး မျဖစ္ရဘူး။ မိသားစုကို ခင္တြယ္ရမယ္။ ဖခင္ ပီသရမယ္..။ အဓိပၸါယ္မဲ့ သ၀န္တိုေနတတ္တဲ့သူမ်ိဳး မျဖစ္ရဘူး။ ဒါဆို ရျပီ။ အဲဒီအခါ က်မနဲ႔ သူရဲ႕ အသြင္မတူမႈေတြက ဘာမွ အေရးမၾကီးေတာ့ဘဲ.. က်မသတ္မွတ္ထားတဲ့ လိုအပ္ခ်က္စံေတြနဲ႔ ကိုက္ညီလွတဲ့ သူဟာ.. က်မအတြက္ေတာ့ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ ခင္ပြန္းေကာင္းပါပဲ။

+++++

အဲဒီအခါ ခုေနခါ ခင္ပြန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရင္သိမ့္သိမ့္ခုန္တာမ်ိဳး မရွိလွေတာ့ေပမဲ့ အလုပ္က ပင္ပင္ပန္းပန္းျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ေလးတခု ရွိေနတယ္လို႔ ေသခ်ာတဲ့ အိမ္ေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္တယ္ဆို အေမာေျပ.. ၾကည္ႏူး...။



ညေနေတြ စိတ္ပင္ပန္းတဲ့အခါ သူ႔အပင္ေတြနား စိတ္လက္ခ်မ္းသာ..။ တခါတခါ ေအာ္ဟစ္ဆူပူရင္းနဲ႔ပဲ.. စကားတတ္လွတဲ့ သမီး၊ ခၽြဲတတ္တဲ့ သားငယ္နဲ႔၊ တဘက္တလမ္းက အားကိုးေနရျပီျဖစ္တဲ့ သားၾကီးတို႔အၾကားမွာ.. က်မအတြက္ေတာ့ "က်မခ်စ္ျမဲ သံသာ၀ဲမွ ခြဲထြက္ခ်င္ဘူး တပ္မက္ဦးမည္.." ကိုပဲ တဆိုဆို…။

+++++

တကယ္ေတာ့ အသြင္တူလြန္းလို႔ ကြဲကြာရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးေတြကို ၾကံဳဖူးခဲ့တဲ့ က်မကေတာ့ အသြင္တူတာ မတူတာထက္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တူဖို႔သာ လိုတယ္လို႔သာ ယံုၾကည္ပါတယ္..။ တကယ္ေတာ့ ပန္းခ်ီအႏုပညာမွာေတာင္မွပဲ Contrast Color ေတြရဲ႕ အတြဲက ပိုျပီး Harmony ျဖစ္.. လွပေနတတ္တာမ်ိုဳးပါ။ ဒီေနရာမွာ က်မ ခဏခဏ ညည္းမိတဲ့ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ သီခ်င္းေလးကို ထည့္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ဒုကၡ.. သုခကို တိုးသိစြမ္းေစတဲ့ အရာပါ..
အလြမ္းအေဆြး.. ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အရသာစပ္တဲ့ အပိုင္းရယ္ပါ..။
ဘာေတြကို ဆုေတာင္းရဦးမွာလဲ.. ဘာေတြကို မေက်နပ္ဘူး ေျပာရမွာလဲ..။ ဒီကမၻာရဲ႕ အခ်ိဳဆံုး ၀တ္ရည္ကို တူတူ ေသာက္ခြင့္ ရေနမွ…။


+++++++