ေမလ ၂၁ ရက္ ၾကာသပေတးမနက္ပိုင္း VOA ရသစာအုပ္စင္ အပတ္စဥ္ က႑မွာ က်မ အသံလႊင့္ခဲ့တဲ့ အစီအစဥ္ေလးပါ..။
May 22, 2009
May 10, 2009
ကမၻာ့အေမေန႔
ဒီေန႔ ကမၻာ့ အေမေန႔မွာ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕အေမ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ႔တကြ တေလာကလံုးက အေမမ်ား.. စိတ္ခ်မ္းသာ.. ကိုယ္က်န္းမာ.. ေဘးဘယာကင္းလို႔ ျငိမ္းေအးၾကပါေစ...လို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းပါတယ္...။
May 6, 2009
ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၄၂)
တကယ္ေတာ့ က်မ သတိလစ္သြားတာက ခဏေလးပါ။ က်မကို သူတို႔ေတြ ဆြဲထူျပီး ဒယဥ့္တိုက္ဆန္ဆန္ တြဲေခၚျပီး ေလွ်ာက္ေနခ်ိန္မွာပဲ ရြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြေအာက္မွာ က်မ ျပန္ႏိုးလာပါတယ္။ က်မျပန္ျပီး ေခါင္းေထာင္လာမွ က်မကို တြဲေနတဲ့သူေတြက အမ သက္သာတယ္ေနာ္.. စိတ္တင္းထားေနာ္.. အမကို လာေခၚေပးဖို႔ စီစဥ္ေနျပီ.။ ခဏေတာ့ စိတ္တင္းထားေနာ္တဲ့။ က်မ အားတကယ္တင္းျပီး ဆက္ေလွ်ာက္ ေနမိပါတယ္။ ေျခလွမ္းေတြက ေရွ႔ကိုပဲ မလွမ္းေတာ့..။ ေနာက္ ျပန္ျပန္ဆြဲေနတယ္။ ေမာတဲ့ ၾကားကပဲ ကေလးေတြကို ရွာေတာ့ သားေလးက သူ႔အေဖေပၚမွာ.. သမီးကေတာ့ လမ္းျပတေယာက္က ေက်ာမွာ ပိုးထားပါတယ္။ သားၾကီးေရာ..။ သားၾကီးက က်မနဲ႔ အေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ.. သူ႔အရပ္ၾကီးက ျမင့္လို႔ လွမ္းျမင္ရ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာလည္း သိပ္မဟန္လွ။ (အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြင္းျပင္က်ယ္မွာမို႔ ေကာင္းကင္အလင္းနဲ႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ျမင္ရပါတယ္)။
ေနာက္ေတာ့ ရြာတရြာကို ျဖတ္ရမယ္.. တိတ္တိတ္နဲ႔ ျမန္ျမန္.. တဲ့။ ရြာအစမွာ ထိုင္းစစ္တပ္.. တဲ့။ က်မတို႔ ပခံုးနဲ႔ ရြာစည္းရိုး တိုက္လ်က္သားနဲ႔ ျဖတ္ရတာ.. စည္းရိုးတဘက္မွာ မီးေရာင္ လင္းလို႔။ က်မတို႔ဘက္ျခမ္းက အေမွာင္..။ အေမွာင္ထဲ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔.. မိုးရြာရြာေအာက္မွာ.. တကယ့္ လူဆို သူခိုးေတြလို..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ထဲ ေအာက္က် ေနာက္က် ႏိုင္လိုက္တဲ့ ဘ၀လို႔ ေတြးေနမိတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရြာထဲ ၀င္မယ္.. တဲ့။ ေလွ်ာက္ေနတုန္း လမ္းျပတေယာက္က အမ ဒီရာဘာဘိနပ္စီးလိုက္.. တဲ့။ ရြာအ၀င္မွာ ပုလင္းကြဲေတြ ခင္းထားလို႔တဲ့..။ တကယ္ပါပဲ ပုလင္းကြဲျပင္ၾကီးကို ျဖတ္ေတာ့ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂၽြိဂၽြိ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔..။ အမေလး စူးလိုက္ ရွလိုက္လို႔ကေတာ့ ဟက္တက္အကြဲေပါ့။ ေျပာသာ ေျပာရတယ္.. က်မ ေျခဖ၀ါးေတြက က်ိန္းစပ္ေနတာ.. ဘယ္ေလာက္ ကြဲထား ရွထားသလဲ မသိ။
ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေတြၾကားက သုတ္သုတ္ျဖတ္..။ မိုးသံတေျဖာက္ေျဖာက္မို႔ ေတာ္ရုံ အသံလံု ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ျပီးေတာ့ မနက္ ၃နာရီဆိုတာ မိုးေအးေအးမွာ လူတကာအိပ္လို႔ ေကာင္းေနတတ္တဲ့ အခ်ိန္ေလ..။ အထူးသျဖင့္ ထိုင္းေတြလို အပူအပင္မရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ပိုျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေနေတာ့မေပါ့။ အဲလိုေတြးမိရင္ေတာ့ က်မ ႏႈတ္ခမ္းကို နာနာ ကိုက္မိပါတယ္။ တရြာကုန္ျပီး ေနာက္.. လယ္ကြင္းတကြင္း..။ က်မ အားဆုတ္လာျပန္ျပီ။ က်မ ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္လို႔ေတာင္ မရေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လမ္းျပတေယာက္က မနက္ ၄နာရီ ထိုးေတာ့မယ္.. မလင္းခင္ေရာက္မွ.. တဲ့။ ဘုရား… က်မ စိတ္တိုသြားတယ္။ က်မ.. ဒါ့ထက္ျမန္ေအာင္.. ျပီးေတာ့ ဒါ့ထက္ပို မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့။ က်မကေလးေတြလည္း လူေတြေပၚက လိုက္လာေပမဲ့ မိုးေရေအာက္မွာ သိပ္ပင္ပန္းေနရွာျပီ။ ေတြးေနတာက တျခား.. တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ က်မ တဗုံးဗုံးလဲျပန္ပါျပီ။ သားၾကီးေရာ.. မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕.. ေယာက်္ားေလးတခ်ိဳ႕ေရာ.. ပို လဲက်လာသလိုပဲ..။ ရုတ္တရက္ က်မ ႏွလံုးေတြက ရင္ပတ္ထဲကေန ခုန္ထြက္သြားေတာ့မလို ခုန္ေပါက္လာၾကတယ္။ က်မအေမာ ဆိုက္သံကို က်မ ျပန္ၾကားေနရတယ္။ ေၾကာက္စရာၾကီး။ က်မဆီကို လူေတြ ၀ိုင္းလာတာ က်မသိေနတယ္။ မိန္းကေလးသံေတြ.. အမ .. အမ.. အမ... မရေတာ့ဘူးထင္တယ္။ သူ… မရေတာ့ဘူး.. ေသလိမ့္မယ္ထင္တယ္တဲ့။ က်မ ဘာမွမေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ က်မ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၇နာရီနီးပါး ေတာက္ေလွ်ာက္..။ စိတ္က ေဆာင္ေပမဲ့ လူက မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕..။ ဟုတ္တယ္.. က်မ ေသေတာ့မယ္ထင္တယ္။
အဲလိုေတြးလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ အံုးကနဲ က်မေမွာက္လ်က္ၾကီး ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ရႊ႔ံေရေတြထဲ မ်က္ႏွာၾကီးအပ္လို႔။ က်မ လံုး၀ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်မ ေခါင္းေတာင္ မထူႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။ စိုးရိမ္တၾကီးလက္ေတြကို စိတ္မပူေစခ်င္လို႔ ေခါင္းေထာင္ျပခ်င္ေပမဲ့ က်မ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ.. အေဖေရ..လို႔ တမိတယ္။ က်မ ဘယ္လိုမွ မလႈပ္ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုး တက္ညီလက္ညီ.. ဒီမွာ သူ မရေတာ့ဘူး ..ေသလိမ့္မယ္.. ခဗ်ားတို႔ တခုခု စီစဥ္ပါတဲ့..။ ေနာက္ေတာ့ က်မကို တေယာက္က ေပြ႔ခ်ီတယ္။ ေနာက္ ခဏ ဆက္ေလွ်ာက္ေနတာ သိတယ္..။ က်မမ်က္ေစ့မွိတ္ထားရင္း လိႈင္းလံုးေတြေပၚကေန လိုက္လာရသလိုပဲ..။ ေနာက္ေတာ့ ေအးစက္မာေက်ာတဲ့ အခင္းတခုေပၚ က်မကို ခ်လိုက္တယ္။ ကိုယ္ေပၚကို ေအးစက္စက္ ခပ္ေလးေလး အ၀တ္တခု လာတင္တယ္။ ရာေက်ာ္က က်မနားကို တိုးတိုးေလးလာေျပာတယ္။ "အေမ.. ညည္း သိပ္ပင္ပန္းေနျပီ။ အဲဒါ သူတို႔ ဆိုင္ကယ္ေခၚထားတယ္။ ဆိုင္ကယ္သမားလာမယ္။ ခု လမ္းျပတေယာက္ ေစာင့္က်န္ခဲ့မယ္။ ညည္း သူနဲ႔ လိုက္ခဲ့ေနာ္.." တဲ့။ က်မ မေနခဲ့ခ်င္ဘူး .. ေၾကာက္ေနတယ္.. ဒါေပမဲ့ က်မ ႏႈတ္ခမ္းေတြေတာင္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်မ ကေလးေတြ..။ ရာေက်ာ္က က်မနားကပ္လာေတာ့ က်မၾကိဳးစားျပီး ေျပာလိုက္တယ္.. ကေလးေတြ.. လို႔။ ရာေက်ာ္က ျပန္ေျပာတယ္.. ကေလးေတြကို ေမေမနဲ႔ ထားခဲ့မယ္.. စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္.. သူတို႔ တာ၀န္ယူတယ္.. အေဖနဲ႔ သားၾကီးကေတာ့ ဆက္လိုက္သြားမယ္တဲ့။ က်မ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ သားေရာ သမီးေရာ.. သိပ္ကို ေပ်ာ့ေခြေနျပီ။ မိုးေလေအးေအးကလည္း စိမ့္ေနေအာင္ တိုက္လို႔။ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္က အမ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္.. ဆိုင္ကယ္သမား လာမယ္.. တဲ့။
က်မ အိပ္ေနတဲ့ ေဘးကို သားနဲ႔ သမီး ေရာက္လာတယ္။ ရာေက်ာ္က က်မတို႔မွာ ပါလာတဲ့ အ၀တ္ထုပ္ထဲက အ၀တ္ေတြကို ေရညွစ္ျပီး က်မတို႔ ကို္ယ္ေတြေပၚမွာ ျခံဳေပးတယ္။ မေႏြးေပမဲ့ ေလတိုးတာကိုေတာ့ နည္းနည္း သက္သာေစတာေပါ့။ သမီးနဲ႔သားက က်မကို ဖက္ထားေတာ့ နည္းနည္း ေႏြးေစတာေပါ့ေလ။ ခဏၾကာေတာ့ သားေရာ သမီးေရာ က်မပါ ပင္ပန္းတာေတြနဲ႔ ေမ့ကနဲ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ က်မ ျပန္ႏိုးလာေတာ့ သမီးနဲ႔ သားက အသက္ျပင္းျပင္းရႉလို႔ အိပ္ေမာက်ေနလိုက္တာ။ က်မ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တိတ္ဆိတ္.. မိုးသံနဲ႔ ညပိုးေကာင္ေတြ ေအာ္သံ..။ သစ္ရြက္ေလတိုးသံ။ ေဘးဘီကို ၾကည့္ေတာ့ က်မတို႔က စိုက္ခင္းတခုထဲက အမိုးနဲ႔ အခင္း က်ိဳးတိုးက်ဲတဲပဲ ရွိျပီး အကာမရွိတဲ့ တဲတလံုးေပၚမွာ အိပ္ေနၾကတာ။ က်မစိတ္ထဲ ျဖန္းကနဲ ေၾကာက္သြားျပီး သတိတရနဲ႔ ၾကည့္မိေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ လူတေယာက္ လွဲအိပ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ဆိုင္ကယ္တစီး..။ က်မဒီေတာ့မွ ေသခ်ာ သတိရေတာ့တာ..။ ျပီးေတာ့ က်မစိတ္ထဲ သူ႔ကို ေၾကာက္တာေတြ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔တာေတြလည္း တခုမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ (တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူငယ္ေလးသာ သစၥာမရွိ.. စိတ္ထားမေကာင္းခဲ့ရင္ က်မတို႔ ဘ၀က ေၾကာက္စရာၾကီးပါ.. ခုထိ ေတြးမိတိုင္း အဲဒီလူငယ္ေလးကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္)။
ေကာင္းကင္ဆီၾကည့္ေတာ့ တိမ္ေတြပါးေနတယ္။ လင္းေတာ့မွာလား မသိ။ က်မ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထထိုင္ လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ လွဲအိပ္ေနတဲ့သူဆီက စကားသံ ထြက္လာတယ္.. စဗိုင္းဒီမိုင္း ခပ္ ဖိ.. တဲ့။ ေနေကာင္း လား အမ.. ေပါ့။ က်မ ‘ခ’ တလံုးပဲ ျပန္ေျဖႏိုင္တယ္။ သူက ထိုင္းလို ဆက္ေျပာေနတယ္။ က်မက (ထိုင္းလို မေျပာတတ္ဘူး) လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ သူ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ (သမီးေလး ကေတာ့ ထိုင္းလို ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ပါတယ္) လို႔ေျပာမွ သူက ‘အိုေကခပ္’ တဲ့။ (က်မက အဲဒီေလာက္ေလးေတာ့ ေျပာတတ္ေအာင္ သင္ထားပါတယ္..) ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ေလးေတြက ပံုမွန္အတိုင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိေနပါတယ္။ ဖ်ားနာတဲ့ပံု မရွွိပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အလင္းေရာင္ ပ်ိဳ႕လာပါတယ္။ မိုးလည္း စဲသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဆိုင္ကယ္သမားကို ၾကည့္မိေတာ့ လူငယ္ေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူက 'သြားၾကစို႔'တဲ့။ (က်မက အဲေလာက္ေတာ့ နားလည္ပါတယ္)။ ဒီေတာ့မွ သမီးနဲ႔ သားကို ႏႈိးရပါတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က အံ့ၾသစရာေကာင္း ေလာက္ေအာင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႔ ႏိုးလာပါတယ္။ (ကေလးေတြ မဖ်ားမနာတာလည္း ကံေကာင္းတာပါပဲ)။
သူက ကေလးေတြကို ထိုင္းလိုေျပာေတာ့ သားနဲ႔ သမီးက ထိုင္းလို ေကာင္းေကာင္းတတ္တာမို႔ သူေျပာသလို လိုက္လုပ္ပါတယ္။ တဲေပၚက ဆင္း ဘိနပ္ေတြ ျပန္စီးၾကပါတယ္။ ကိုယ္ေပၚမွာ ျခံဳထားတာေတြက မ်က္ႏွာသုတ္ ပု၀ါေတြ နဲ႔ အက်ၤီအပိုေတြ။ သမီးက အဲဒီ အ၀တ္ေတြကို ေကာက္ျပီး ဆိုင္ကယ္ေရွ႕က ျခင္းထဲကို ထည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္သမားရဲ႕ ေရွ႕မွာ သမီးက ထိုင္.. ေလတိုက္ေနတာမို႔ သမီးကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ ျခံဳေပးရပါ တယ္။ ေနာက္ ဆိုင္ကယ္သမားေနာက္မွာ သားငယ္ေလး။ သားငယ္ေလးေနာက္က က်မ..။ ဆိုင္ကယ္က ေျပာင္းခင္းရႊ႔ံကန္သင္းရိုးေပၚမွာ ေမာင္းရတာမို႔ ခမ်ာ ခက္ခက္ခဲခဲပါ..။ တခ်က္တခ်က္ လမ္းေဘးကို ေခ်ာ္ေခ်ာ္က်သြားလို႔ က်မမွာ ဘုရားတ ေနရပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စိုက္ခင္းထဲက ထြက္သြားျပီး ကားလမ္းမ ေပၚ ေရာက္သြားပါတယ္။ မိုးလည္း စင္စင္လင္းခဲ့ပါျပီ။ လာခဲ့တဲ့ လမ္းကို ျပန္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေတာင္ေတြ အဆင့္ဆင့္က က်မတို႔ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ျပီ။ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမေပၚ နာရီ၀က္ေလာက္ေမာင္းျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လမ္းသြယ္ေလး တခုထဲ ၀င္လိုက္ ပါတယ္။ ေအာ.. ရြာေလးတရြာပဲ..။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ရြာလမ္းဆံုး ေျပာင္းခင္းေတြထိပ္မွာ ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ သူက သမီးကို ထိုင္းလိုေျပာ။ သမီးက စကားျပန္။ ဆင္းေလွ်ာက္ရမယ္ ေမေမ..တဲ့။ ၁၀မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ လမ္းျပ၂ေယာက္နဲ႔အတူ သားၾကီးနဲ႔ သူ႔အေဖကို သစ္ပင္တပင္ရင္းမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အိုးး သားအဖႏွစ္ေယာက္လံုး ေပပြ စုတ္ျပတ္လို႔။ သားၾကီးေျခေထာက္ေတြက ဖူးေယာင္ေန ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သတိရျပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ျပန္ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ေသြးစေသြးနေတြနဲ႔ ရႊ႔ံေတြေရာေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ သူစိမ္း အရာ၀တၳဳ တခုလို။ လမ္းျပက အမ ေနေကာင္း တယ္ေနာ္.. က်ေနာ္တို႔က အမေတာ့ ေသမွာပဲ.. ျပႆနာ ဘယ္လို ရွင္းရပါ့မလဲလို႔ ပူေနတာ.. ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာတဲ့။ ကဲ.. က်ေနာ္တို႔ကို လူေတြ ျမင္မွာ စိုးလို႔ တေနရာမွာ သြားခိုၾက ရမယ္.. တဲ့။ က်န္တဲ့ အုပ္စုေတြက ပထမ ကားတစီးနဲ႔ မိုး သိပ္ မလင္းခင္ကတည္းက ျပန္သြားႏွင့္ျပီတဲ့။ က်မတို႔ မိသားစုက ေနာက္တသုတ္တဲ့။
ေျပာင္းခင္းေနာက္တခုထဲ ေလွ်ာက္ရျပန္ျပီ။ သန္းေခါင္ထက္လည္း ညဥ့္မနက္ႏို္င္ေတာ့ျပီ။ သားၾကီးကေတာ့ စကားတခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အေဖက က်မကို ေျပာျပေနတယ္။ သားၾကီး ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းျပီး နာသြားတယ္။ ညည္းက်န္ခဲ့ျပီး ေနာက္ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့ သူ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ပူလိုက္တာ.. သူေတာင္ ပါလာပါဦးေတာ့မလားလို႔.. တဲ့။ သားၾကီးက ထြားကလည္း ထြား.. ၀ကလည္း ၀တဲ့အျပင္ တခါမွ အပင္ပန္း မခံရဖူးေတာ့ သူ ဘယ္လိုမွ ရင္မဆိုင္ႏိုင္တာပါ။ ၁၀မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ျပီးမွ ဟို ေတာင္ကုန္းေပၚက ဂူေလးထဲမွာ ခိုမယ္တဲ့။ ေတာင္ကုန္းေလးက သိပ္ေတာ့ မျမင့္ပါ။ အေပၚေရာက္ေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး တဆိုင္စာေလာက္ အက်ယ္ရွိတဲ့ ေက်ာက္ဂူေပါက္ေလး။ အဲဒီထဲမွာ ဖုန္တေသာေသာနဲ႔ ေစာင္ေတြခင္းထားတဲ့ အပံု။ က်မ ရာေက်ာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ရာေက်ာ္က အလိုက္တသိနဲ႔ အဲဒီေစာင္ေတြကို ဖယ္ထုတ္ျပီး ဖုန္ေတြခါပစ္ပါတယ္။ အေကာင္ပေလာင္ေတြ ရွိမွာစိုးလို႔ပါ။ ျပီးမွ က်မတို႔ မိသားစု အဲဒီ လွ်ိဳေပါက္ေလးထဲ ၀င္ျပီးနားရပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွပဲ ဇင္းမယ္ က က်မကို ပူေနမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြဆီ ဖုန္းေတြ ဆက္တုိက္ေခၚျပီး ျပန္ေရာက္မယ့္အေၾကာင္း သတင္းေပးရပါတယ္။ က်မတို႔ကို ေရြးဖို႔ အဆင္ေျပရဲ႕လားဆိုေတာ့ က်မရဲ႕ အကိုလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာ(DV Lottery ေလွ်ာက္ေပးတာလည္းသူ :D)က အကုန္ တာ၀န္ ယူတယ္လို႔ ဒီဒီက ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ က်မ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ သားၾကီး ကေတာင္ မ်က္ရည္ေတြက်လို႔.. တကယ္ေတာ့ သူ ၀မ္းနည္းေနရွာတာပါ။ က်မကေတာ့ က်မ သားသမီးေတြရဲ႕ ဒီစိတ္ဒဏ္ရာကို ေပ်ာက္ေအာင္ ကုစားေပးရမယ့္ တာ၀န္တခု က်မမွာ တိုးလာျပီလို႔ ေတြးေနမိ ပါတယ္။
လမ္းျပကို ကားက ဘယ္ေတာ့ လာမွာလဲဆိုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး တဲ့..။ ခဏၾကာေတာ့ ဆိုင္ကယ္သမားေလးက ထမင္းထုပ္ေတြလာေပးပါတယ္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြနဲ႔။ ျပီးေတာ့ ခမ်ာက က်မတို႔ကို ပါရာစီတေမာေတြ တိုက္ရွာပါတယ္။ မိုးက ေစြလိုက္ သည္းလိုက္.. တခ်က္ တခ်က္ ေလပါ ပါ။ က်မက သားနဲ႔ သမီးကို ေပးအိပ္ ထားလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ နားရေအာင္..။ က်မလည္း ေခြေခြေခါက္ေခါက္ေလး လွဲ..။ ရာေက်ာ္နဲ႔ သားၾကီးကေတာ့ ေျခဆင္းလက္ဆန္႔ပဲ ေနရပါတယ္။ လမ္းျပနဲ႔ စကားေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကေတာ့မွ က်မတို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးက ၁၂ကီလိုေလာက္ ရွိတယ္တဲ့။ ေတာင္ေတြ ေက်ာ္လာခဲ့တာတဲ့။ အမတို႔က ေတာ္ေတာ္ ႏုတာပဲ.. တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီလမ္းဟာ ရွမ္းျပည္က လူေတြ ထိုင္းဘက္ကို ခိုး၀င္တဲ့ အနီးဆံုးလမ္းေပါက္ပါ.. တဲ့။ အဲဒီလမ္းကို လူေပါင္းမ်ားစြာ.. သူတို႔ လိုက္ပို႔ခဲ့တာ.. က်မတို႔ေလာက္ ႏုတာ တခါမွ မပါဖူးပါဘူးတဲ့။ ဟုတ္မွာပါ..။ အဲလို ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာေနရင္းက်မွပဲ က်မရဲ႕ လက္ေမာင္းေတြ ေက်ာေတြက ကိုက္ခဲလာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔…. တေနကုန္.. ေက်ာက္ဂူေလးထဲမွာ… က်မတို႔ ျဖတ္ခဲ့တဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ၾကံဳရတဲ့ ျမန္မာႏို္င္ငံ သားေတြရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစံုကို နားေထာင္ရင္း ညေန ၆နာရီ ထိုးသြားပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲက ထင္ထားတဲ့ အတိုင္း ေမွာင္စပ်ိဳးမွပဲ က်မတို႔ကို ေခၚမယ့္ကားက ေရာက္လာပါတယ္။
ကားေပၚ ျမန္ျမန္တက္.. ကားေနာက္ခန္း ၀မ္းဗိုက္ထဲ ၀င္… လွဲအိပ္ လွဲအိပ္.. ျပီးေတာ့ အေပၚကေန အခင္းၾကီး တခု အုပ္..။ မိသားစု တစုလံုး တိုးက်ိတ္ျပီး ေခြေခါက္..။ ကဲ.. ကားထြက္ျပီ။ ကားက တရိပ္ရိပ္ေျပး။ ဒါေပမဲ့ ၃နာရီေလာက္ပဲ ေမာင္းလိုက္ရျပီး ေနာက္မွာေတာ့ ရျပီ ထေတာ့လို႔ ထိုင္းလိုေျပာလို႔ ထၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု ဇင္းမယ္ျမိဳ႔ထဲကို ျပန္ေရာက္ပါျပီ။ က်မတို႔ သြားမယ့္ေနရာ…။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၾကိဳလို႔။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေပမဲ့ က်မတို႔ မိသားစု ေသတြင္းကေန ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တဲ့ ခရီး.. ေမ့မရႏိုင္မယ့္ အေတြ႔အၾကံဳပါပဲေလ..။
+++++
တကယ္ေတာ့.. အဲဒီ ခရီးကို က်မတို႔ကသာ ဆန္းသစ္ခံစားေနေပမဲ့.. တကယ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အမ်ားၾကီးဟာ.. နယ္စပ္မ်ဥ္းတနံတလ်ားတေလွ်ာက္မွာ က်မတို႔ မိသားစု ၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြကို ၾကံဳေန ရင္ဆိုင္ေနၾကရတာပါ..။ က်မတို႔ကမွ ဒီခရီးၾကမ္းကို တညတည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ..။ စစ္တပ္ရဲ႕ ထိုးစစ္နဲ႔ ဖ်က္ဆီးေႏွာက္ယွက္မႈေတြေၾကာင့္ အိမ္ဆိုတာနဲ႔ေတာင္ တခါမွ မေနဖူးရရွာတဲ့ IDP လို႔ ေခၚတဲ့ ရြာပုန္းရြာေရွာင္ မိသားစုေတြ ဆိုရင္ က်မတို႔ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းမ်ိဳး ဘ၀ၾကမ္းမ်ိဳးထဲမွာ ရက္ေပါင္း လေပါင္းမ်ားစြာ.. တခါတေလ ႏွစ္ခ်ီတဲ့အထိ က်င္လည္ေနၾကရတာ။ က်မတို႔ကမွ ကိုယ့္ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာအတြက္ ျဖစ္ရတာ..။ ေတာထဲ လွည့္လည္သြားျပီး ဒုကၡေရာက္ေနသူ IDP ေတြ.. ေျမျမွဳပ္မိုင္း ထိသူေတြကို လိုက္ရွာကယ္တင္ေနတဲ့ Back Pack ေစတနာရွင္ ေဆးကုသေရးအဖြဲ႕ေတြ... ေနာက္ မတရားစစ္အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဆိုရင္.. အမ်ားအတြက္ ခရီးၾကမ္းေတြ ႏွင္ေနရတာ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္.. ရန္လိုသူေတြနဲ႔ လက္တကမ္းကေန..။ ျပီးေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ ခိုး၀င္ရင္း အသက္ ေပးလိုက္ရသူေတြ..။ အဲလိုပဲ ဘ၀ပါ ေပးလိုက္ရတဲ့ မိန္းကေလးေတြ…။ ဒါတင္ပဲလား..။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲ မွာေတာင္ ထမင္း နပ္မွန္ေအာင္ မစားရတဲ့ ဘ၀ ဘ၀ေတြ..။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု ၾကံဳခဲ့ရတာေတြကို တမင္ေရးျပတာက အဲလို ဘ၀ေတြ တကယ္ရွိေၾကာင္း သက္ေသျပခ်င္လို႔ပါပဲ။ က်မရဲ႕ ဒုကၡကို ခ်ျပခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔က မိတ္ေဆြေကာင္း ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေတြ ရွိလို႔သာ အလြယ္တကူ ျပန္ထူ ႏိုင္ခဲ့တာပါ..။ ဒီေတာ့… ဘာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွ မရွိတဲ့ သာမန္ အလုပ္သမား ေတြဆို ဘယ္လို ေနပါ့မလဲ..။ က်မျဖင့္ ေတြးေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ..။
+++++
တကယ့္ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ခရီးကေန ျပန္အေရာက္မွာေတာ့ က်မကို ပူပန္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အီေမလ္ေတြ တပံုၾကီးနဲ႔ အရပ္ရပ္က စိတ္ပူလို႔ လွမ္းေမးၾကတဲ့ သတင္းစကားေတြက ေစာင့္ၾကိဳေနတာ တအားပါပဲ..။ အားလံုး စိတ္ပူပူနဲ႔ သိခ်င္တာကေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မလဲဆိုတာပါ..။ ကံကေကာင္းခ်င္ေတာ့ အေမရိကန္သံရံုးက က်မတို႔ ဗီဇာကို ေနာက္ထပ္ ၆လ ေပးထားပါတယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေအးဂ်င့္ကလည္း က်မတို႔ကို သနားလို႔တဲ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြကို ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ေနာက္ဆုတ္ ေရႊ႔ဆိုင္း ေပးပါတယ္။ အေ၀းကဆိုရင္ေတာ့ အေမရိကမွာ ရွိေနတဲ့ ေမာင္ေနလင္းတို႔ တစံုနဲ႔ ခ်ိဳသင္းတို႔ တစံုကေတာ့ အပူဆံုးေပါ့..။ သူတို႔နဲ႔လည္း ခင္တဲ့ ထိုင္းက က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြဆီ တခ်ိန္လံုး သတင္းလွမ္းေမးေနၾကတယ္လို႔ ဆီးေျပာၾကေတာ့ အားရွိရတာ အမွန္ပါ။
အဲဒီကာလမွာ ေနာက္ထပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာက ဘေလာ့ေလာကထဲက ညီမေလးေတြ..။ လူခ်င္းေတာင္ မျမင္ဖူးပါဘဲနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေနၾကတာမို႔ က်မတို႔ သတင္းၾကားေတာ့ ပူပူပန္ပန္ လွမ္းေမးၾက..။ ျပီးေတာ့ က်မဘေလာ့ရဲ႕ Cbox မွာ ေဒၚေမျငိမ္းတို႔ မိသားစုကို ထိုင္းစစ္တပ္က ဖမ္းထားတယ္လို႔ တေယာက္က ၀င္ေရးထားတာကို ေပ်ာက္သြားေအာင္ message ေတြ အလုအယက္ တင္ၾကသတဲ့။ အဲဒါေလးေတြက စိတ္ဓာတ္အားအင္ရတာပါပဲ။ ဇင္းမယ္ကို က်မတို႔ ျပန္ေရာက္တာ ေအာက္တိုဘာလ ၂ရက္ေန႔ည…။ အားလံုးက ကိုယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ေနဖို႔ အၾကံေပးတဲ့အျပင္ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေၾကာက္ေနၾကတာမို႔ မိသားတစုလံုး အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ မထြက္ဘဲ ေနရတဲ့ ရက္ေတြေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေကာင္းမႈနဲ႔ ေနစရာအိမ္မပူရ..။ အစစ ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔.. (ပုန္းခိုေနရတာက လြဲလို႔..)။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ အနာဂတ္မေရရာမႈကေတာ့ ဖိစီးေနတာေပါ့ေလ..။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ေလးက ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္ေနရွာျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္တြင္းေအာင္း တလေလာက္ရွိလာေတာ့မွ သားနဲ႔သမီးကို ေက်ာင္းျပန္တက္ခိုင္း.. က်မလည္း အျပင္နည္းနည္း ထြက္ရပါတယ္။
ေနာက္တၾကိမ္ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ေတြးထားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေနာက္တၾကိမ္ ဆိုခဲ့ရင္လည္း ေနာက္ထပ္လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးကို က်မ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆိုေတာ့ ထိုင္းမွာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဆက္ေနမလဲဆိုတာပဲ စဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ၀ိုင္းပူၾကရ.. ၀ိုင္းကူၾကရ တဲ့ အခ်ိန္ ေပါ့…။ ေနာက္ထပ္တခါသာ တရားမ၀င္ေနထိုင္မႈနဲ႔ ျငိျပီဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔က အမႈၾကီးျပီေလ..။ ဒါေပမဲ့ .. လူက ေနေပမဲ့ ကံက မေနဘူးဆိုတာလို… ျပဳခဲ့ဖူးသမွ် ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးဆက္နဲ႔ က်မတို႔ မိသားစုအေပၚ ေမတၱာထားၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔…။ က်မရဲ႕ ေခါင္းမာမာနဲ႔ အလြယ္တကူ အေလွ်ာ့မေပးတတ္တဲ့ အက်င့္နဲ႔ က်မလုပ္သမွ် ပံ႔ပိုးတဲ့ ခင္ပြန္းရဲ႕ အားနဲ႔..။ ျပီးေတာ့ ေမာင္ေနလင္းနဲ႔ ဇနီးက ဒီကို ေရာက္ေအာင္သာ လာဖို႔ ၾကိဳးစား.. က်ေနာ္တို႔ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားတခုရဲ႕ အားနဲ႔..။ က်မ လက္က်န္အားအင္ေတြ အကုန္ စိုက္ထုတ္လို႔ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ၾကိဳးစားတာမွာ……………….. အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမာစြာ နဲ႔… ဒီဇင္ဘာ ၂၅ရက္ေန႔ … Washington Dulles International Airport မွာ လာၾကိဳေနတဲ့ သားေနလင္းရဲ႕ ေရွ႔ေမွာက္ကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒီမိသားစုၾကီးကို ထိုင္းကေန အေမရိကအေရာက္ အစအဆံုး ကူညီ အေဖာ္လုပ္ ေပးခဲ့ရတာကေတာ့ က်မရဲ႕ ေဘာ္ေဘာ္ၾကီး ဘေလာ့ဂါ ၾဆာေယာေပါ့ရွင္…။ (ေနာက္ထပ္သာ အမႈထပ္ျဖစ္ရင္ အဲဒီတခါ သူပါ အမႈတြဲမွာ.. :P)
+++++
(စာေရးဆရာဆိုေတာ့လည္း နိဂံုးကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ခ်ဳပ္ေပးခ်င္ပါတယ္.. ဆိုေတာ့ ခုက နိဂံုးနဲ႔ မတူ။ ဒါေၾကာင့္ အပိုင္း(၄၃)မွာ နိဂံုးသပ္ပါ့မယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အသက္ကလည္း ၄၃ဆိုေတာ့ Happy Ending ထင္တာပဲ :D)
ေနာက္ေတာ့ ရြာတရြာကို ျဖတ္ရမယ္.. တိတ္တိတ္နဲ႔ ျမန္ျမန္.. တဲ့။ ရြာအစမွာ ထိုင္းစစ္တပ္.. တဲ့။ က်မတို႔ ပခံုးနဲ႔ ရြာစည္းရိုး တိုက္လ်က္သားနဲ႔ ျဖတ္ရတာ.. စည္းရိုးတဘက္မွာ မီးေရာင္ လင္းလို႔။ က်မတို႔ဘက္ျခမ္းက အေမွာင္..။ အေမွာင္ထဲ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔.. မိုးရြာရြာေအာက္မွာ.. တကယ့္ လူဆို သူခိုးေတြလို..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မစိတ္ထဲ ေအာက္က် ေနာက္က် ႏိုင္လိုက္တဲ့ ဘ၀လို႔ ေတြးေနမိတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရြာထဲ ၀င္မယ္.. တဲ့။ ေလွ်ာက္ေနတုန္း လမ္းျပတေယာက္က အမ ဒီရာဘာဘိနပ္စီးလိုက္.. တဲ့။ ရြာအ၀င္မွာ ပုလင္းကြဲေတြ ခင္းထားလို႔တဲ့..။ တကယ္ပါပဲ ပုလင္းကြဲျပင္ၾကီးကို ျဖတ္ေတာ့ ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂၽြိဂၽြိ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔..။ အမေလး စူးလိုက္ ရွလိုက္လို႔ကေတာ့ ဟက္တက္အကြဲေပါ့။ ေျပာသာ ေျပာရတယ္.. က်မ ေျခဖ၀ါးေတြက က်ိန္းစပ္ေနတာ.. ဘယ္ေလာက္ ကြဲထား ရွထားသလဲ မသိ။
ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေတြၾကားက သုတ္သုတ္ျဖတ္..။ မိုးသံတေျဖာက္ေျဖာက္မို႔ ေတာ္ရုံ အသံလံု ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ျပီးေတာ့ မနက္ ၃နာရီဆိုတာ မိုးေအးေအးမွာ လူတကာအိပ္လို႔ ေကာင္းေနတတ္တဲ့ အခ်ိန္ေလ..။ အထူးသျဖင့္ ထိုင္းေတြလို အပူအပင္မရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ပိုျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေနေတာ့မေပါ့။ အဲလိုေတြးမိရင္ေတာ့ က်မ ႏႈတ္ခမ္းကို နာနာ ကိုက္မိပါတယ္။ တရြာကုန္ျပီး ေနာက္.. လယ္ကြင္းတကြင္း..။ က်မ အားဆုတ္လာျပန္ျပီ။ က်မ ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္လို႔ေတာင္ မရေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လမ္းျပတေယာက္က မနက္ ၄နာရီ ထိုးေတာ့မယ္.. မလင္းခင္ေရာက္မွ.. တဲ့။ ဘုရား… က်မ စိတ္တိုသြားတယ္။ က်မ.. ဒါ့ထက္ျမန္ေအာင္.. ျပီးေတာ့ ဒါ့ထက္ပို မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့။ က်မကေလးေတြလည္း လူေတြေပၚက လိုက္လာေပမဲ့ မိုးေရေအာက္မွာ သိပ္ပင္ပန္းေနရွာျပီ။ ေတြးေနတာက တျခား.. တကယ့္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ က်မ တဗုံးဗုံးလဲျပန္ပါျပီ။ သားၾကီးေရာ.. မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕.. ေယာက်္ားေလးတခ်ိဳ႕ေရာ.. ပို လဲက်လာသလိုပဲ..။ ရုတ္တရက္ က်မ ႏွလံုးေတြက ရင္ပတ္ထဲကေန ခုန္ထြက္သြားေတာ့မလို ခုန္ေပါက္လာၾကတယ္။ က်မအေမာ ဆိုက္သံကို က်မ ျပန္ၾကားေနရတယ္။ ေၾကာက္စရာၾကီး။ က်မဆီကို လူေတြ ၀ိုင္းလာတာ က်မသိေနတယ္။ မိန္းကေလးသံေတြ.. အမ .. အမ.. အမ... မရေတာ့ဘူးထင္တယ္။ သူ… မရေတာ့ဘူး.. ေသလိမ့္မယ္ထင္တယ္တဲ့။ က်မ ဘာမွမေျဖႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ က်မ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၇နာရီနီးပါး ေတာက္ေလွ်ာက္..။ စိတ္က ေဆာင္ေပမဲ့ လူက မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕..။ ဟုတ္တယ္.. က်မ ေသေတာ့မယ္ထင္တယ္။
အဲလိုေတြးလိုက္ခ်ိန္မွာပဲ အံုးကနဲ က်မေမွာက္လ်က္ၾကီး ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ရႊ႔ံေရေတြထဲ မ်က္ႏွာၾကီးအပ္လို႔။ က်မ လံုး၀ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်မ ေခါင္းေတာင္ မထူႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။ စိုးရိမ္တၾကီးလက္ေတြကို စိတ္မပူေစခ်င္လို႔ ေခါင္းေထာင္ျပခ်င္ေပမဲ့ က်မ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ က်မစိတ္ထဲ.. အေဖေရ..လို႔ တမိတယ္။ က်မ ဘယ္လိုမွ မလႈပ္ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုး တက္ညီလက္ညီ.. ဒီမွာ သူ မရေတာ့ဘူး ..ေသလိမ့္မယ္.. ခဗ်ားတို႔ တခုခု စီစဥ္ပါတဲ့..။ ေနာက္ေတာ့ က်မကို တေယာက္က ေပြ႔ခ်ီတယ္။ ေနာက္ ခဏ ဆက္ေလွ်ာက္ေနတာ သိတယ္..။ က်မမ်က္ေစ့မွိတ္ထားရင္း လိႈင္းလံုးေတြေပၚကေန လိုက္လာရသလိုပဲ..။ ေနာက္ေတာ့ ေအးစက္မာေက်ာတဲ့ အခင္းတခုေပၚ က်မကို ခ်လိုက္တယ္။ ကိုယ္ေပၚကို ေအးစက္စက္ ခပ္ေလးေလး အ၀တ္တခု လာတင္တယ္။ ရာေက်ာ္က က်မနားကို တိုးတိုးေလးလာေျပာတယ္။ "အေမ.. ညည္း သိပ္ပင္ပန္းေနျပီ။ အဲဒါ သူတို႔ ဆိုင္ကယ္ေခၚထားတယ္။ ဆိုင္ကယ္သမားလာမယ္။ ခု လမ္းျပတေယာက္ ေစာင့္က်န္ခဲ့မယ္။ ညည္း သူနဲ႔ လိုက္ခဲ့ေနာ္.." တဲ့။ က်မ မေနခဲ့ခ်င္ဘူး .. ေၾကာက္ေနတယ္.. ဒါေပမဲ့ က်မ ႏႈတ္ခမ္းေတြေတာင္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်မ ကေလးေတြ..။ ရာေက်ာ္က က်မနားကပ္လာေတာ့ က်မၾကိဳးစားျပီး ေျပာလိုက္တယ္.. ကေလးေတြ.. လို႔။ ရာေက်ာ္က ျပန္ေျပာတယ္.. ကေလးေတြကို ေမေမနဲ႔ ထားခဲ့မယ္.. စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္.. သူတို႔ တာ၀န္ယူတယ္.. အေဖနဲ႔ သားၾကီးကေတာ့ ဆက္လိုက္သြားမယ္တဲ့။ က်မ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ သားေရာ သမီးေရာ.. သိပ္ကို ေပ်ာ့ေခြေနျပီ။ မိုးေလေအးေအးကလည္း စိမ့္ေနေအာင္ တိုက္လို႔။ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္က အမ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္.. ဆိုင္ကယ္သမား လာမယ္.. တဲ့။
က်မ အိပ္ေနတဲ့ ေဘးကို သားနဲ႔ သမီး ေရာက္လာတယ္။ ရာေက်ာ္က က်မတို႔မွာ ပါလာတဲ့ အ၀တ္ထုပ္ထဲက အ၀တ္ေတြကို ေရညွစ္ျပီး က်မတို႔ ကို္ယ္ေတြေပၚမွာ ျခံဳေပးတယ္။ မေႏြးေပမဲ့ ေလတိုးတာကိုေတာ့ နည္းနည္း သက္သာေစတာေပါ့။ သမီးနဲ႔သားက က်မကို ဖက္ထားေတာ့ နည္းနည္း ေႏြးေစတာေပါ့ေလ။ ခဏၾကာေတာ့ သားေရာ သမီးေရာ က်မပါ ပင္ပန္းတာေတြနဲ႔ ေမ့ကနဲ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ က်မ ျပန္ႏိုးလာေတာ့ သမီးနဲ႔ သားက အသက္ျပင္းျပင္းရႉလို႔ အိပ္ေမာက်ေနလိုက္တာ။ က်မ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တိတ္ဆိတ္.. မိုးသံနဲ႔ ညပိုးေကာင္ေတြ ေအာ္သံ..။ သစ္ရြက္ေလတိုးသံ။ ေဘးဘီကို ၾကည့္ေတာ့ က်မတို႔က စိုက္ခင္းတခုထဲက အမိုးနဲ႔ အခင္း က်ိဳးတိုးက်ဲတဲပဲ ရွိျပီး အကာမရွိတဲ့ တဲတလံုးေပၚမွာ အိပ္ေနၾကတာ။ က်မစိတ္ထဲ ျဖန္းကနဲ ေၾကာက္သြားျပီး သတိတရနဲ႔ ၾကည့္မိေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ လူတေယာက္ လွဲအိပ္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ဆိုင္ကယ္တစီး..။ က်မဒီေတာ့မွ ေသခ်ာ သတိရေတာ့တာ..။ ျပီးေတာ့ က်မစိတ္ထဲ သူ႔ကို ေၾကာက္တာေတြ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔တာေတြလည္း တခုမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ (တကယ္ေတာ့ အဲဒီလူငယ္ေလးသာ သစၥာမရွိ.. စိတ္ထားမေကာင္းခဲ့ရင္ က်မတို႔ ဘ၀က ေၾကာက္စရာၾကီးပါ.. ခုထိ ေတြးမိတိုင္း အဲဒီလူငယ္ေလးကို ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္)။
ေကာင္းကင္ဆီၾကည့္ေတာ့ တိမ္ေတြပါးေနတယ္။ လင္းေတာ့မွာလား မသိ။ က်မ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထထိုင္ လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ လွဲအိပ္ေနတဲ့သူဆီက စကားသံ ထြက္လာတယ္.. စဗိုင္းဒီမိုင္း ခပ္ ဖိ.. တဲ့။ ေနေကာင္း လား အမ.. ေပါ့။ က်မ ‘ခ’ တလံုးပဲ ျပန္ေျဖႏိုင္တယ္။ သူက ထိုင္းလို ဆက္ေျပာေနတယ္။ က်မက (ထိုင္းလို မေျပာတတ္ဘူး) လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ သူ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ (သမီးေလး ကေတာ့ ထိုင္းလို ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္ပါတယ္) လို႔ေျပာမွ သူက ‘အိုေကခပ္’ တဲ့။ (က်မက အဲဒီေလာက္ေလးေတာ့ ေျပာတတ္ေအာင္ သင္ထားပါတယ္..) ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ေလးေတြက ပံုမွန္အတိုင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိေနပါတယ္။ ဖ်ားနာတဲ့ပံု မရွွိပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အလင္းေရာင္ ပ်ိဳ႕လာပါတယ္။ မိုးလည္း စဲသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဆိုင္ကယ္သမားကို ၾကည့္မိေတာ့ လူငယ္ေလးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူက 'သြားၾကစို႔'တဲ့။ (က်မက အဲေလာက္ေတာ့ နားလည္ပါတယ္)။ ဒီေတာ့မွ သမီးနဲ႔ သားကို ႏႈိးရပါတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က အံ့ၾသစရာေကာင္း ေလာက္ေအာင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႔ ႏိုးလာပါတယ္။ (ကေလးေတြ မဖ်ားမနာတာလည္း ကံေကာင္းတာပါပဲ)။
သူက ကေလးေတြကို ထိုင္းလိုေျပာေတာ့ သားနဲ႔ သမီးက ထိုင္းလို ေကာင္းေကာင္းတတ္တာမို႔ သူေျပာသလို လိုက္လုပ္ပါတယ္။ တဲေပၚက ဆင္း ဘိနပ္ေတြ ျပန္စီးၾကပါတယ္။ ကိုယ္ေပၚမွာ ျခံဳထားတာေတြက မ်က္ႏွာသုတ္ ပု၀ါေတြ နဲ႔ အက်ၤီအပိုေတြ။ သမီးက အဲဒီ အ၀တ္ေတြကို ေကာက္ျပီး ဆိုင္ကယ္ေရွ႕က ျခင္းထဲကို ထည့္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္သမားရဲ႕ ေရွ႕မွာ သမီးက ထိုင္.. ေလတိုက္ေနတာမို႔ သမီးကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ ျခံဳေပးရပါ တယ္။ ေနာက္ ဆိုင္ကယ္သမားေနာက္မွာ သားငယ္ေလး။ သားငယ္ေလးေနာက္က က်မ..။ ဆိုင္ကယ္က ေျပာင္းခင္းရႊ႔ံကန္သင္းရိုးေပၚမွာ ေမာင္းရတာမို႔ ခမ်ာ ခက္ခက္ခဲခဲပါ..။ တခ်က္တခ်က္ လမ္းေဘးကို ေခ်ာ္ေခ်ာ္က်သြားလို႔ က်မမွာ ဘုရားတ ေနရပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စိုက္ခင္းထဲက ထြက္သြားျပီး ကားလမ္းမ ေပၚ ေရာက္သြားပါတယ္။ မိုးလည္း စင္စင္လင္းခဲ့ပါျပီ။ လာခဲ့တဲ့ လမ္းကို ျပန္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေတာင္ေတြ အဆင့္ဆင့္က က်မတို႔ ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ျပီ။ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမေပၚ နာရီ၀က္ေလာက္ေမာင္းျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လမ္းသြယ္ေလး တခုထဲ ၀င္လိုက္ ပါတယ္။ ေအာ.. ရြာေလးတရြာပဲ..။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ရြာလမ္းဆံုး ေျပာင္းခင္းေတြထိပ္မွာ ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ သူက သမီးကို ထိုင္းလိုေျပာ။ သမီးက စကားျပန္။ ဆင္းေလွ်ာက္ရမယ္ ေမေမ..တဲ့။ ၁၀မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ လမ္းျပ၂ေယာက္နဲ႔အတူ သားၾကီးနဲ႔ သူ႔အေဖကို သစ္ပင္တပင္ရင္းမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ေနတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အိုးး သားအဖႏွစ္ေယာက္လံုး ေပပြ စုတ္ျပတ္လို႔။ သားၾကီးေျခေထာက္ေတြက ဖူးေယာင္ေန ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ သတိရျပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ျပန္ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ေသြးစေသြးနေတြနဲ႔ ရႊ႔ံေတြေရာေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ သူစိမ္း အရာ၀တၳဳ တခုလို။ လမ္းျပက အမ ေနေကာင္း တယ္ေနာ္.. က်ေနာ္တို႔က အမေတာ့ ေသမွာပဲ.. ျပႆနာ ဘယ္လို ရွင္းရပါ့မလဲလို႔ ပူေနတာ.. ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာတဲ့။ ကဲ.. က်ေနာ္တို႔ကို လူေတြ ျမင္မွာ စိုးလို႔ တေနရာမွာ သြားခိုၾက ရမယ္.. တဲ့။ က်န္တဲ့ အုပ္စုေတြက ပထမ ကားတစီးနဲ႔ မိုး သိပ္ မလင္းခင္ကတည္းက ျပန္သြားႏွင့္ျပီတဲ့။ က်မတို႔ မိသားစုက ေနာက္တသုတ္တဲ့။
ေျပာင္းခင္းေနာက္တခုထဲ ေလွ်ာက္ရျပန္ျပီ။ သန္းေခါင္ထက္လည္း ညဥ့္မနက္ႏို္င္ေတာ့ျပီ။ သားၾကီးကေတာ့ စကားတခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အေဖက က်မကို ေျပာျပေနတယ္။ သားၾကီး ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းျပီး နာသြားတယ္။ ညည္းက်န္ခဲ့ျပီး ေနာက္ဆက္ေလွ်ာက္ေတာ့ သူ မႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ပူလိုက္တာ.. သူေတာင္ ပါလာပါဦးေတာ့မလားလို႔.. တဲ့။ သားၾကီးက ထြားကလည္း ထြား.. ၀ကလည္း ၀တဲ့အျပင္ တခါမွ အပင္ပန္း မခံရဖူးေတာ့ သူ ဘယ္လိုမွ ရင္မဆိုင္ႏိုင္တာပါ။ ၁၀မိနစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ျပီးမွ ဟို ေတာင္ကုန္းေပၚက ဂူေလးထဲမွာ ခိုမယ္တဲ့။ ေတာင္ကုန္းေလးက သိပ္ေတာ့ မျမင့္ပါ။ အေပၚေရာက္ေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး တဆိုင္စာေလာက္ အက်ယ္ရွိတဲ့ ေက်ာက္ဂူေပါက္ေလး။ အဲဒီထဲမွာ ဖုန္တေသာေသာနဲ႔ ေစာင္ေတြခင္းထားတဲ့ အပံု။ က်မ ရာေက်ာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ရာေက်ာ္က အလိုက္တသိနဲ႔ အဲဒီေစာင္ေတြကို ဖယ္ထုတ္ျပီး ဖုန္ေတြခါပစ္ပါတယ္။ အေကာင္ပေလာင္ေတြ ရွိမွာစိုးလို႔ပါ။ ျပီးမွ က်မတို႔ မိသားစု အဲဒီ လွ်ိဳေပါက္ေလးထဲ ၀င္ျပီးနားရပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့မွပဲ ဇင္းမယ္ က က်မကို ပူေနမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြဆီ ဖုန္းေတြ ဆက္တုိက္ေခၚျပီး ျပန္ေရာက္မယ့္အေၾကာင္း သတင္းေပးရပါတယ္။ က်မတို႔ကို ေရြးဖို႔ အဆင္ေျပရဲ႕လားဆိုေတာ့ က်မရဲ႕ အကိုလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာ(DV Lottery ေလွ်ာက္ေပးတာလည္းသူ :D)က အကုန္ တာ၀န္ ယူတယ္လို႔ ဒီဒီက ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့မွပဲ က်မ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ သားၾကီး ကေတာင္ မ်က္ရည္ေတြက်လို႔.. တကယ္ေတာ့ သူ ၀မ္းနည္းေနရွာတာပါ။ က်မကေတာ့ က်မ သားသမီးေတြရဲ႕ ဒီစိတ္ဒဏ္ရာကို ေပ်ာက္ေအာင္ ကုစားေပးရမယ့္ တာ၀န္တခု က်မမွာ တိုးလာျပီလို႔ ေတြးေနမိ ပါတယ္။
လမ္းျပကို ကားက ဘယ္ေတာ့ လာမွာလဲဆိုေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး တဲ့..။ ခဏၾကာေတာ့ ဆိုင္ကယ္သမားေလးက ထမင္းထုပ္ေတြလာေပးပါတယ္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြနဲ႔။ ျပီးေတာ့ ခမ်ာက က်မတို႔ကို ပါရာစီတေမာေတြ တိုက္ရွာပါတယ္။ မိုးက ေစြလိုက္ သည္းလိုက္.. တခ်က္ တခ်က္ ေလပါ ပါ။ က်မက သားနဲ႔ သမီးကို ေပးအိပ္ ထားလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ နားရေအာင္..။ က်မလည္း ေခြေခြေခါက္ေခါက္ေလး လွဲ..။ ရာေက်ာ္နဲ႔ သားၾကီးကေတာ့ ေျခဆင္းလက္ဆန္႔ပဲ ေနရပါတယ္။ လမ္းျပနဲ႔ စကားေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကေတာ့မွ က်မတို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးက ၁၂ကီလိုေလာက္ ရွိတယ္တဲ့။ ေတာင္ေတြ ေက်ာ္လာခဲ့တာတဲ့။ အမတို႔က ေတာ္ေတာ္ ႏုတာပဲ.. တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီလမ္းဟာ ရွမ္းျပည္က လူေတြ ထိုင္းဘက္ကို ခိုး၀င္တဲ့ အနီးဆံုးလမ္းေပါက္ပါ.. တဲ့။ အဲဒီလမ္းကို လူေပါင္းမ်ားစြာ.. သူတို႔ လိုက္ပို႔ခဲ့တာ.. က်မတို႔ေလာက္ ႏုတာ တခါမွ မပါဖူးပါဘူးတဲ့။ ဟုတ္မွာပါ..။ အဲလို ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာေနရင္းက်မွပဲ က်မရဲ႕ လက္ေမာင္းေတြ ေက်ာေတြက ကိုက္ခဲလာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔…. တေနကုန္.. ေက်ာက္ဂူေလးထဲမွာ… က်မတို႔ ျဖတ္ခဲ့တဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ ၾကံဳရတဲ့ ျမန္မာႏို္င္ငံ သားေတြရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ိဳးစံုကို နားေထာင္ရင္း ညေန ၆နာရီ ထိုးသြားပါတယ္။ က်မစိတ္ထဲက ထင္ထားတဲ့ အတိုင္း ေမွာင္စပ်ိဳးမွပဲ က်မတို႔ကို ေခၚမယ့္ကားက ေရာက္လာပါတယ္။
ကားေပၚ ျမန္ျမန္တက္.. ကားေနာက္ခန္း ၀မ္းဗိုက္ထဲ ၀င္… လွဲအိပ္ လွဲအိပ္.. ျပီးေတာ့ အေပၚကေန အခင္းၾကီး တခု အုပ္..။ မိသားစု တစုလံုး တိုးက်ိတ္ျပီး ေခြေခါက္..။ ကဲ.. ကားထြက္ျပီ။ ကားက တရိပ္ရိပ္ေျပး။ ဒါေပမဲ့ ၃နာရီေလာက္ပဲ ေမာင္းလိုက္ရျပီး ေနာက္မွာေတာ့ ရျပီ ထေတာ့လို႔ ထိုင္းလိုေျပာလို႔ ထၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု ဇင္းမယ္ျမိဳ႔ထဲကို ျပန္ေရာက္ပါျပီ။ က်မတို႔ သြားမယ့္ေနရာ…။ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြက ၾကိဳလို႔။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေပမဲ့ က်မတို႔ မိသားစု ေသတြင္းကေန ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တဲ့ ခရီး.. ေမ့မရႏိုင္မယ့္ အေတြ႔အၾကံဳပါပဲေလ..။
+++++
တကယ္ေတာ့.. အဲဒီ ခရီးကို က်မတို႔ကသာ ဆန္းသစ္ခံစားေနေပမဲ့.. တကယ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ အမ်ားၾကီးဟာ.. နယ္စပ္မ်ဥ္းတနံတလ်ားတေလွ်ာက္မွာ က်မတို႔ မိသားစု ၾကံဳရတဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြကို ၾကံဳေန ရင္ဆိုင္ေနၾကရတာပါ..။ က်မတို႔ကမွ ဒီခရီးၾကမ္းကို တညတည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ..။ စစ္တပ္ရဲ႕ ထိုးစစ္နဲ႔ ဖ်က္ဆီးေႏွာက္ယွက္မႈေတြေၾကာင့္ အိမ္ဆိုတာနဲ႔ေတာင္ တခါမွ မေနဖူးရရွာတဲ့ IDP လို႔ ေခၚတဲ့ ရြာပုန္းရြာေရွာင္ မိသားစုေတြ ဆိုရင္ က်မတို႔ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းမ်ိဳး ဘ၀ၾကမ္းမ်ိဳးထဲမွာ ရက္ေပါင္း လေပါင္းမ်ားစြာ.. တခါတေလ ႏွစ္ခ်ီတဲ့အထိ က်င္လည္ေနၾကရတာ။ က်မတို႔ကမွ ကိုယ့္ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာအတြက္ ျဖစ္ရတာ..။ ေတာထဲ လွည့္လည္သြားျပီး ဒုကၡေရာက္ေနသူ IDP ေတြ.. ေျမျမွဳပ္မိုင္း ထိသူေတြကို လိုက္ရွာကယ္တင္ေနတဲ့ Back Pack ေစတနာရွင္ ေဆးကုသေရးအဖြဲ႕ေတြ... ေနာက္ မတရားစစ္အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဆိုရင္.. အမ်ားအတြက္ ခရီးၾကမ္းေတြ ႏွင္ေနရတာ ေနပူမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္.. ရန္လိုသူေတြနဲ႔ လက္တကမ္းကေန..။ ျပီးေတာ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ သူမ်ားႏိုင္ငံထဲ ခိုး၀င္ရင္း အသက္ ေပးလိုက္ရသူေတြ..။ အဲလိုပဲ ဘ၀ပါ ေပးလိုက္ရတဲ့ မိန္းကေလးေတြ…။ ဒါတင္ပဲလား..။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ထဲ မွာေတာင္ ထမင္း နပ္မွန္ေအာင္ မစားရတဲ့ ဘ၀ ဘ၀ေတြ..။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ မိသားစု ၾကံဳခဲ့ရတာေတြကို တမင္ေရးျပတာက အဲလို ဘ၀ေတြ တကယ္ရွိေၾကာင္း သက္ေသျပခ်င္လို႔ပါပဲ။ က်မရဲ႕ ဒုကၡကို ခ်ျပခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔က မိတ္ေဆြေကာင္း ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေတြ ရွိလို႔သာ အလြယ္တကူ ျပန္ထူ ႏိုင္ခဲ့တာပါ..။ ဒီေတာ့… ဘာ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမွ မရွိတဲ့ သာမန္ အလုပ္သမား ေတြဆို ဘယ္လို ေနပါ့မလဲ..။ က်မျဖင့္ ေတြးေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ..။
+++++
တကယ့္ မထိတ္သာ မလန္႔သာ ခရီးကေန ျပန္အေရာက္မွာေတာ့ က်မကို ပူပန္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အီေမလ္ေတြ တပံုၾကီးနဲ႔ အရပ္ရပ္က စိတ္ပူလို႔ လွမ္းေမးၾကတဲ့ သတင္းစကားေတြက ေစာင့္ၾကိဳေနတာ တအားပါပဲ..။ အားလံုး စိတ္ပူပူနဲ႔ သိခ်င္တာကေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မလဲဆိုတာပါ..။ ကံကေကာင္းခ်င္ေတာ့ အေမရိကန္သံရံုးက က်မတို႔ ဗီဇာကို ေနာက္ထပ္ ၆လ ေပးထားပါတယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေအးဂ်င့္ကလည္း က်မတို႔ကို သနားလို႔တဲ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြကို ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ေနာက္ဆုတ္ ေရႊ႔ဆိုင္း ေပးပါတယ္။ အေ၀းကဆိုရင္ေတာ့ အေမရိကမွာ ရွိေနတဲ့ ေမာင္ေနလင္းတို႔ တစံုနဲ႔ ခ်ိဳသင္းတို႔ တစံုကေတာ့ အပူဆံုးေပါ့..။ သူတို႔နဲ႔လည္း ခင္တဲ့ ထိုင္းက က်မရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြဆီ တခ်ိန္လံုး သတင္းလွမ္းေမးေနၾကတယ္လို႔ ဆီးေျပာၾကေတာ့ အားရွိရတာ အမွန္ပါ။
အဲဒီကာလမွာ ေနာက္ထပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာက ဘေလာ့ေလာကထဲက ညီမေလးေတြ..။ လူခ်င္းေတာင္ မျမင္ဖူးပါဘဲနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေနၾကတာမို႔ က်မတို႔ သတင္းၾကားေတာ့ ပူပူပန္ပန္ လွမ္းေမးၾက..။ ျပီးေတာ့ က်မဘေလာ့ရဲ႕ Cbox မွာ ေဒၚေမျငိမ္းတို႔ မိသားစုကို ထိုင္းစစ္တပ္က ဖမ္းထားတယ္လို႔ တေယာက္က ၀င္ေရးထားတာကို ေပ်ာက္သြားေအာင္ message ေတြ အလုအယက္ တင္ၾကသတဲ့။ အဲဒါေလးေတြက စိတ္ဓာတ္အားအင္ရတာပါပဲ။ ဇင္းမယ္ကို က်မတို႔ ျပန္ေရာက္တာ ေအာက္တိုဘာလ ၂ရက္ေန႔ည…။ အားလံုးက ကိုယ္ေရာင္ ေဖ်ာက္ေနဖို႔ အၾကံေပးတဲ့အျပင္ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေၾကာက္ေနၾကတာမို႔ မိသားတစုလံုး အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ မထြက္ဘဲ ေနရတဲ့ ရက္ေတြေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေကာင္းမႈနဲ႔ ေနစရာအိမ္မပူရ..။ အစစ ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔.. (ပုန္းခိုေနရတာက လြဲလို႔..)။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ အနာဂတ္မေရရာမႈကေတာ့ ဖိစီးေနတာေပါ့ေလ..။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ေလးက ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္ေနရွာျပီ။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္တြင္းေအာင္း တလေလာက္ရွိလာေတာ့မွ သားနဲ႔သမီးကို ေက်ာင္းျပန္တက္ခိုင္း.. က်မလည္း အျပင္နည္းနည္း ထြက္ရပါတယ္။
ေနာက္တၾကိမ္ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ေတြးထားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေနာက္တၾကိမ္ ဆိုခဲ့ရင္လည္း ေနာက္ထပ္လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးကို က်မ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆိုေတာ့ ထိုင္းမွာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဆက္ေနမလဲဆိုတာပဲ စဥ္းစားရပါေတာ့မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ၀ိုင္းပူၾကရ.. ၀ိုင္းကူၾကရ တဲ့ အခ်ိန္ ေပါ့…။ ေနာက္ထပ္တခါသာ တရားမ၀င္ေနထိုင္မႈနဲ႔ ျငိျပီဆိုရင္ေတာ့ က်မတို႔က အမႈၾကီးျပီေလ..။ ဒါေပမဲ့ .. လူက ေနေပမဲ့ ကံက မေနဘူးဆိုတာလို… ျပဳခဲ့ဖူးသမွ် ကုသိုလ္ကံအက်ိဳးဆက္နဲ႔ က်မတို႔ မိသားစုအေပၚ ေမတၱာထားၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႔…။ က်မရဲ႕ ေခါင္းမာမာနဲ႔ အလြယ္တကူ အေလွ်ာ့မေပးတတ္တဲ့ အက်င့္နဲ႔ က်မလုပ္သမွ် ပံ႔ပိုးတဲ့ ခင္ပြန္းရဲ႕ အားနဲ႔..။ ျပီးေတာ့ ေမာင္ေနလင္းနဲ႔ ဇနီးက ဒီကို ေရာက္ေအာင္သာ လာဖို႔ ၾကိဳးစား.. က်ေနာ္တို႔ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားတခုရဲ႕ အားနဲ႔..။ က်မ လက္က်န္အားအင္ေတြ အကုန္ စိုက္ထုတ္လို႔ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ၾကိဳးစားတာမွာ……………….. အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမာစြာ နဲ႔… ဒီဇင္ဘာ ၂၅ရက္ေန႔ … Washington Dulles International Airport မွာ လာၾကိဳေနတဲ့ သားေနလင္းရဲ႕ ေရွ႔ေမွာက္ကို ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒီမိသားစုၾကီးကို ထိုင္းကေန အေမရိကအေရာက္ အစအဆံုး ကူညီ အေဖာ္လုပ္ ေပးခဲ့ရတာကေတာ့ က်မရဲ႕ ေဘာ္ေဘာ္ၾကီး ဘေလာ့ဂါ ၾဆာေယာေပါ့ရွင္…။ (ေနာက္ထပ္သာ အမႈထပ္ျဖစ္ရင္ အဲဒီတခါ သူပါ အမႈတြဲမွာ.. :P)
+++++
(စာေရးဆရာဆိုေတာ့လည္း နိဂံုးကို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ခ်ဳပ္ေပးခ်င္ပါတယ္.. ဆိုေတာ့ ခုက နိဂံုးနဲ႔ မတူ။ ဒါေၾကာင့္ အပိုင္း(၄၃)မွာ နိဂံုးသပ္ပါ့မယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အသက္ကလည္း ၄၃ဆိုေတာ့ Happy Ending ထင္တာပဲ :D)
May 4, 2009
ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၄၁)
ေျပာင္းခင္းရဲ႕အဆံုးမွာ အခ်ဳပ္ကားရပ္လိုက္ပါတယ္။ ေရွ႕မွာ သစ္လံုးစည္းရိုးကာ ၀င္းတခု။ အဲဒါ ထိုင္း လာအို ျမန္မာ နယ္စပ္တပ္..တဲ့။ အဲဒီေရွ႕မွာ အားလံုး တန္းစီထိုင္.. ဘာယူနီေဖာင္းမွ ၀တ္မထားတဲ့ စစ္သားလို႔ ယူဆရတဲ့သူေတြရဲ႕ အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးခံရမႈေတြအဆံုး.. အိတ္ထဲ ဖြက္သိမ္းထားတဲ့ ဘတ္ ၅ေထာင္လည္း အယူခံလိုက္ရျပီ။ ကဲ.. အဲဒီမွာ ေလွ်ာက္၀င္ သြားေတာ့.. ျခံစည္းရိုးေက်ာ္ရင္ ျမန္မာပိုင္နက္.. ျမန္မာတပ္ရွိတယ္… တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာအပ်က္ဆံုးက သားၾကီးပါ..။ သားမ်က္ႏွာက အနာဂတ္ေတြ အားလံုး မီးပံုရိႈ႕ခံလိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ ကေလးေတြအေဖကေတာ့ အိတ္ထဲက ေဖ်ာက္ဖ်က္သင့္ တာေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနပါ တယ္။ က်မကေတာ့ သားၾကီးကိုပဲ အေျခေန ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ သမီးနဲ႔သားငယ္ေလးက အႏၱရာယ္အတိမ္အနက္ကို သိပံု မေပၚပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မတို႔ ေလွ်ာက္လာရတဲ့ ေတာလမ္းေလးက သာယာေပမဲ့ က်မရင္ထဲမွာေတာ့ မီးလိုပူေနတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူငယ္ေလး တေယာက္က ေရွ႕တူရႉကေန က်မတို႔ဆီကို ေလွ်ာက္လာေနပါတယ္။ သူက က်ေနာ့္ေနာက္လိုက္ခဲ့.. က်ေနာ္က ျမန္မာစစ္တပ္က လမ္းျပပါ.. တဲ့။ ျပီးျပီ။ က်မတို႔ ဘ၀ လမ္းဆံုးျပီေပါ့..။
စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ.. ဘယ္လိုမွ လြတ္ဖို႔ မရွိေလ…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကို က်မရဲ႕ DVB ရုပ္သံက ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရး သံုးသပ္ခ်က္ေဆြးေႏြးခန္း ေန႔တိုင္း လႊင့္ေနတဲ့အခ်ိန္။ သားၾကီးဆိုလည္း DVB, TV program မွာ Blogger က႑မွာ ရိုက္ဖူး။ အငယ္ေလး ၂ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေဖကလည္း မလြတ္တမ္း ပါဖူးေလေတာ့ ဒီ ၅ေယာက္တြဲျမင္ရံုနဲ႔ လြတ္ဖို႔ မရွိဘူးလို႔ က်မ တြက္ျပီးသားပါ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အတူတူေနခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြက က်မတို႔ဆီ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြေၾကာင့္ က်မကို သိျပီးသား။ ေခၚတာေတာင္ ဆရာမ.. လို႔ပဲ ေခၚၾကတာေလ…။ ဒီေတာ့ က်မတို႔အေျခေနက ဘယ္လိုမွ မလံုျခံဳ..။
လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ တမိုင္ခရီးအတြင္းမွာ က်မဆီက ျပႆနာတက္ႏိုင္တဲ့ အစအနေတြကို ေျပာင္းခင္းေတြထဲ လႊင့္ပစ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ေရာက္ျပီ.. တဲ့။ ဘြားကနဲဆို ေျမစိုက္တဲေလး ႏွစ္လံုး ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်မစိတ္ထဲ လမ္းခြတ္လပ္ထင္တာ..။ တပ္နဲ႔မွ မတူတာကိုး။ လမ္းမွာ ျဖတ္လာတဲ့ ထိုင္းတပ္.. ၀တပ္ေတြနဲ႔ တူမွ မတူတာ..။ ဟိုတပ္ေတြက အခိုင္အမာ.. အေတာင့္အတင္း..။ ခု တဲေလးေတြကေတာ့ တကယ့္တဲအျဖစ္ထိုးထားတာ..။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကည့္တာနဲ႔ စစ္သားလို႔ သိသာတဲ့ ေယာက်္ားၾကီးေတြ ေလးငါးေယာက္ ရပ္ေနတာေတြ႔တယ္။ တေယာက္က ထိုင္း အင္မီဂေရးရွင္းက လႊဲလိုက္တဲ့ နာမည္စာရင္း ေတြကို ၾကည့္ျပီး နာမည္ေတြ ေခၚေနတယ္။ အင္းးး လမ္းဆံုးးးး။
က်မတို႔ မိသားစု သူတို႔ေရွ႕ ေရာက္ပါျပီ။ ကဲ.. ခဗ်ားတို႔ နာမည္ေတြ ေျပာတဲ့..။ တကယ္ဆို က်မတို႔ မိသားစုက သပ္သပ္စာရြက္နဲ႔။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ဒါကို သီးျခားအမႈမွန္း သိပံုမေပၚဘူး။ က်မတို႔ နာမည္ေျပာမယ္ျပင္တုန္း သူက မင္းစံက ဘသူလဲတဲ့။ မင္းစံေက်ာ္….တဲ့။ က်မသိလိုက္ျပီ.. ထိုင္းေတြ နားလည္သလို ေရးတဲ့အတိုင္း သူတို႔ဖတ္ျပီ။ က်န္တာ ဘာအေထာက္အထားမွ ရွိပံုမေပၚ။ ရာေက်ာ့္ကို က်မ တြန္းလႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေခၚေနတဲ့သူက (ေနာက္ေတာ့သိတယ္.. သူက စစ္ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္…) ခဗ်ား လား.. တဲ့။ ရာေက်ာ္က ဟုတ္ကဲ့.. တဲ့။ အဲဒီလူက နာမည္ေပးမွာ အမွတ္ကေလး ျခစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ မနန္း.. ဟုတ္လားတဲ့။ က်မ ေပါ့..။ ဟုတ္ကဲ့..ေပါ့။ (ထိုင္းေတြက နာမည္ေတြကို ေရွ႕တလံုးပဲ ေရးတာကိုး.. ျပီးေတာ့ က်မနာမည္ ျငိမ္းကို ထိုင္းေတြက အသံမွန္မထြက္တတ္ေတာ့ သူတို႔သိသလိုေရးလိုက္ပံုရတယ္..။ အဲဒါကပဲ ကံေကာင္းသလို ျဖစ္ေနတာ)။ ေမာင္ထူး..တဲ့။ သားၾကီး။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ နာမည္ေတာင္ မေခၚေတာ့။ က်မ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အေျခေန ဒီေလာက္ မဆိုးႏိုင္ေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕လို႔။ သူတို႔ေျပာဆိုေနတာကလည္း စစ္လား ေဆးလားပံုေတြ မေပါက္..။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ပစၥည္းေတြေတာ့ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ရွာတာေပါ့။ က်မရဲ႕ ကင္မရာေလးကို သိမ္းတယ္.. (ျပန္မရေတာ့)။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရင္တုန္စရာၾကံဳရျပန္တာက စာရြက္စာတမ္းေတြ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ အဓိကထားေနရတာနဲ႔ က်မက ကင္မရာထဲက Memory Stick ကို ထုတ္ မထားလိုက္မိဘူး။ ကင္မရာကို သိမ္းေတာ့ က်မ အလန္႔ဆံုးက အဲဒါ.. ကင္မရာထဲမွာကလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ ဘန္ေကာက္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ၈ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ႏွစ္၂၀ျပည့္ အခမ္းအနားမွာ ရိုက္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရပံုေတြ မထုတ္ရေသး..။
ဒါေပမဲ့ က်မ ကံေကာင္းျပန္တာက အဲဒီ ပစၥည္းေတြစစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေလးက ကင္မရာကို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ျပီး ခလုတ္ေတာင္ မဖြင့့္တတ္တာပါပဲ။ ေနာက္ ထြက္လာျပန္ပါျပီ။ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူးေတြ ေဘာပင္ေတြ နဲ႔အတူ Thumb Drive ၃ခု..။ အဲဒီအထဲမွာ က်မရဲ႕ အေရးၾကီးအခ်က္အလက္ေတြအကုန္လံုး..။ ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ အထင္ရွားဆံုးသက္ေသေတြ အဲဒီမွာ..။ က်မမွာေတာ့ ဒီတခါေတာ့ သြားပါျပီေပါ့..။ အဲဒီ Thumb Drive ေတြကိုလည္း အဲဒီ ရဲေဘာ္ေလးက လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီး က်မအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးစစ္ေဆးျပီးမွ က်မတို႔ကို ေနရာခ်ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဟိုဘက္ တဲ.. တဲ့။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနရမယ့္တဲက တပ္ၾကပ္ၾကီးရဲ႕ တဲ.. တဲ့။ အဲဒီ တပ္ၾကပ္ၾကီးကောတ့ မ်က္ႏွာတင္းတယ္။ က်န္တဲ့ တဲတလံုးက မီးဖိုအျဖစ္သံုးတာ.. အမ်ိဳးသားေတြ အိပ္တဲ့။ တကယ္ဆို အဲဒီ တပ္စခန္းေနရာေလးက ေတာင္တန္းေတြၾကားမွာ တကယ့္ကို သာေတာင့္သာယာ.. ဒါေပမဲ့ က်မမွာေတာ့.. ပူေလာင္ျပင္းပ် အတိ။ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ က လာေျပာတယ္။ ခဏၾကာရင္ ဒီကြင္းလယ္မွာ လာစု.. ခဗ်ားတို႔ကို ဗိုလ္မႉး လာၾကည့္မယ္ တဲ့..။ က်မကေတာ့ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္။ လူသိ အင္မတန္မ်ားတဲ့ က်မအတြက္ ေတာ့ အဲဒီ ဗိုလ္မႉးဆိုသူက တပည့္ေဟာင္း သိေဟာင္း ကၽြမ္းေဟာင္းမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့။
ည ၇နာရီေက်ာ္ ေမွာင္တဲ့အခ်ိန္မွပဲ ဗိုလ္မႉးဆိုသူ ေရာက္လာပါတယ္။ မသိရင္ သာမန္ လူငယ္ေလးလို ေအးေအးသက္သာပံုရွိတဲ့ ဗိုလ္မႉးဆိုသူကလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မကို တကူးတက လာစကားေျပာပါတယ္။ ဘယ္မွာ ဖမ္းမိတာလဲ… ဘာလုပ္လဲ.. ဘယ္ဇာတိ လဲေပါ့..။ ခ်င္းမိုင္ကပါေပါ့.. ထမင္းဆိုင္မွာ လုပ္ပါတယ္ေပါ့။ က်မက စားဖိုေပါ့.. ေယာက်္ားက အေထြေထြေပါ့.. သားၾကီးက စားပြဲထိုးပါေပါ့..။ ထိုင္းေရာက္တာ ၅ႏွစ္ရွိပါျပီေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္ ဇာတိပါေပါ့။ အဲဒီညမွာပဲ ဗိုလ္မႉးျပန္သြားျပီးေတာ့ က်မတို႔ အားလံုးကို တပ္ၾကပ္ဆိုတဲ့လူက ေခၚပါတယ္။ အားလံုးစံုေတာ့မွ.. “ခဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္မွာလဲ..။ ခဗ်ားတို႔မွာ ဘာအေထာက္အထားမွလည္း မရွိဘူး။ ခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မွတ္ပံုတင္မရွိရင္ တန္းဖမ္းျပီး ေထာင္၅ႏွစ္ခ်တယ္.. အဲဒါ သိလား.. ခဗ်ားတို႔ အားလံုး ျပန္ရင္ တန္းေထာင္က်မွာ..” တဲ့။
က်မက သူ ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ မသိဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "အဲဒီေတာ့ ခဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္မလဲ..။ ခဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ လမ္းျပမယ္.. ေတာလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ေပေတာ့.. ဟိုေရာက္ရင္ ေထာင္က်..။ ဒါပဲ။ အဲ.. တကယ္လို႔ ခဗ်ားတို႔ ထိုင္းပဲ ျပန္မယ္.. ခ်င္းမိုင္ျပန္မယ္.. ဘန္ေကာက္ထိ ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခဗ်ားတို႔ကို ေဘးကင္းရန္ကင္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးႏိုင္တယ္။ ခ်င္းမိုင္ အေရာက္ ဘတ္ ရွစ္ေထာင္.. ခဗ်ားတို႔ကို ေသခ်ာ ေရြးမယ့္သူ ရွိရင္ ပို႔မယ္.. ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ လုပ္.. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ထိုင္းေထာင္ထဲ တန္းေရာက္ေအာင္ ထည့္ရံုပဲ" တဲ့။
က်မတို႔ မိသားစု ၅ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘတ္ေလးေသာင္း.. ဘုရား.. ေဒၚလာ တေထာင္ေက်ာ္..။ က်မ ငိုင္ေနေတာ့ အဲဒီ တပ္ၾကပ္က အမၾကီးရဲ႕ ကေလး ၂ေယာက္က ပို တာ၀န္ၾကီးတယ္.. က်ေနာ္တို႔ လုပ္ရတာက အႏၱရာယ္မ်ားတယ္.. ဒါေပမဲ့ အမၾကီးကိုလည္း သနားတယ္.. ဒီေတာ့ ကေလး၂ေယာက္က လူၾကီးတေယာက္ခ ေတာ့ ေပးရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ တေယာက္စာ ေလွ်ာ့ေပးမယ္.. တဲ့။ သေဘာတူရင္ ခဗ်ားတို႔ကို ေရြးမယ့္သူေတြဆီ ဖုန္းေခၚေပးမယ္..တဲ့။ က်မ ေသခ်ာစဥ္းစားရပါတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ သူတို႔သိေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ေနာက္ကို နယ္စပ္ထိ လိုက္လာေပးတဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲဆီပဲ ဆက္မယ္လို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မ စဥ္းစားတာက က်မတို႔ရဲ႕ အေျခအေနက သိပ္ဆိုးေနတာမို႔ ဒါဟာ တေယာက္ေယာက္က ေသခ်ာ ဆင္ဖမ္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ခုအခ်ိန္က ပိုျပီး မလံုျခံဳတာမို႔ မိတ္ေဆြစံုတြဲသာ စိတ္မခ်ရတဲ့သူေတြဆိုရင္.. က်မတို႔ကို စစ္အစိုးရက အခ်ိန္မီ လာ ေကာက္သြားရံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မ အဲဒီ မိတ္ေဆြစံုတြဲကို ယံုတယ္..။ ဘ၀မွာ ဒါေလာက္မွ ပို ကံဆိုး ဦးမယ္ဆိုလည္း ရွိေစေတာ့လို႔ စိတ္ထားျပီး က်မ သူတို႔ဆီကိုပဲ ဖုန္းေခၚဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါတယ္။
ဖုန္းေခၚတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ရင္တုန္စရာအခ်ိန္ပါပဲ။ သူတို႔က အရင္ေခၚျပီးမွ က်မကို ဖုန္းေပးမွာပါ။ ျပီးေတာ့ speaker ဖြင့္ျပီး ေျပာရမွာပါ..။ ဒီေတာ့ ဟိုဘက္ကလူကသာ မနပ္ရင္.. က်မအေျခအေနက လက္ရွိအေနအထားထက္ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ပိုဆိုးေတာ့မွာ..။ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ က်မမိတ္ေဆြ မိန္းကေလးက ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းကိုင္ပါတယ္။ သူက က်မကို တီခ်ယ္လို႔ အျမဲေခၚတာပါ။ ခု.. က်မက ဒီဒီလား..လို႔လည္းေမးေရာ.. သူက အမယ္ေလး တီခ်ယ္.. သမီးတို႔ စိတ္ပူေနတာ ေသေတာ့မယ္..တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူက စကားေျပာျမန္ေတာ့ က်မကို တီခ်ယ္ေခၚတာကို ဒီဘက္က စစ္သားေတြ ရိပ္မိပံုမရပါဘူး။ က်မကလည္း အတင္းပဲ စကားလုေျပာရပါတယ္။ ဒီဒီ .. က်မတို႔ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ က်မတို႔ ခု ျမန္မာစစ္တပ္မွာ ေရာက္ေနတယ္.. စိတ္မပူနဲ႔.. လို႔ ေျပာတုန္းရွိေသး.. ဒီဒီက ဟင္… ဘုရား.. တဲ့။ က်မမွာ ကမန္းကတမ္း စကားလုဆက္ရပါတယ္။ အဲဒါ ဒီက ဗိုလ္ၾကီးေတြက ပိုက္ဆံ ေပးရင္ ျပန္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္… ေပါ့။ ဒီဒီကလည္း ဟန္ေတာင္ မေဆာင္ႏိုင္ဘူး..။ ေပးမယ္.. ေပးမယ္.. တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ၾကပ္ဆိုသူက က်မကို ေမးတယ္။ ခုေျပာတာ ဘသူလဲ.. တဲ့။ က်မက က်မတို႔ ဆိုင္ရွင္သူေဌးရဲ႕ မန္ေနဂ်ာလို႔ ေျပာေတာ့.. သူ ဆက္ေျပာမယ္ ဆိုျပီး က်မ လက္ထဲက ဖုန္းကို ယူလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ကို တေယာက္ ဘတ္၈ေထာင္နဲ႔ ေရြးရမွာ.. တကယ္ေရြးမွာလား.. သူေဌးကို ေသခ်ာေမး..။ ခဗ်ားေျပာလုိ႔ ျပီးးတာ မဟုတ္ဘူး.. ေမးျပီးမွ ဖုန္း ျပန္ဆက္.. တဲ့။ ဟိုဘက္က ဒီဒီကလည္း ဟုတ္ကဲ့… ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။
ဖုန္းခ်ျပီးေတာ့ က်မကို ေမးတယ္။ ခဗ်ားတို႔ သူေဌးက ေရြးမွာ ေသခ်ာလား.. ပိုက္ဆံက မ်ားတယ္ေနာ္.. တဲ့။ က်မက ေရြးမွာပါ..။ သူေဌးက က်မတို႔မိသားစုကို ခ်စ္တယ္။ က်မ ကေလးေတြေတာင္ သူတို႔ပဲ ေက်ာင္းထား ေပးထားတာ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ အဲ့ဒီမွာ ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံ စုထားတာလည္း နည္းနည္း ရွိပါတယ္.. လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ၁၀မိနစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့ ဒီဒီက ဖုန္းျပန္ဆက္ပါတယ္။ သူေဌးက ေပးမယ္တဲ့။ သူတို႔ မိသားစုကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ေအာင္သာ ပို႔ေပးပါ.. တဲ့။ အဲဒီတပ္ၾကပ္က ျပန္ေျဖပါတယ္..။ “စိတ္ခ်.. ေသခ်ာေပါက္ ေကာင္းေကာင္းေရာက္မယ္.. ခဗ်ားတို႔သာ ပိုက္ဆံ ေသခ်ာ အဆင္သင့္လုပ္ထား.. ပို႔မယ့္ေန႔က် ဖုန္းဆက္မယ္.. ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ရင္ေတာ့ ထိုင္းေထာင္ၾကီးကို တန္းပို႔မွာ..” တဲ့။ က်မကေတာ့ စိတ္ထဲ ျပံဳးေထ့ေထ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မတို႔ကလည္း ေသခ်ာ ျပန္မေရာက္ မွာကိုပဲ စိုးတာပါ..ေပါ့၊ စိတ္ထဲမွာ..။
အဲဒီည… စက္တင္ဘာ ၂၉ရဲ႕ ည…။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြနားက ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ေလးက ေအးေအး စက္စက္..။ တဲေလးက ေသးလို႔မို႔ က်မ အိပ္စရာေနရာမရွိ။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ကို သိပ္ျပီး က်မက ေဘးက ငုတ္တုပ္ထိုင္ငိုက္ရပါတယ္။ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဟိုေတြး ဒီေတြးေပါ့။ ဒီအတိုင္းဆို ျပန္ေတာ့ ပို႔မွာပါ.. လို႔ေတြး။ ဘယ္ေတာ့မ်ားျဖစ္မွာပါလိမ့္လို႔ ပူပန္ရျပန္..။ သားၾကီးနဲ႔ အေဖကေတာ့ ဘာေတြ ေတြးေနမယ္မသိ..။ က်မကေတာ့ တကယ္တမ္းသာ က်မတို႔ကို တမင္ ျမန္မာစစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ တေယာက္ေယာက္က လုပ္ၾကံတာဆိုရင္ နက္ျဖန္ခါမွာ… က်မတို႔ အေျခအေနတမ်ိဳး ေျပာင္းႏိုင္တယ္..။ ဒါမွမဟုတ္.. ခုက်ကာမွ က်မတို႔ သတင္းကို အတြင္းဘက္က ရသြားျပီး အခ်ိန္မီ လာဖမ္းေခၚတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္.. ဆိုတာေတြ ေတြးေနမိပါတယ္။ အဲဒီ ညတာကလည္း ရွည္လွပါတယ္..။
+++++
အရုဏ္ပ်ိဳ႕ျပီ။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြၾကားက မနက္ခင္းကေတာ့ အလွမပ်က္ပါဘူး။ ျမဴခိုးေတြ ေ၀လို႔။ က်မအေစာၾကီးပဲ အျပင္ဘက္ ထြက္ေငးေနမိပါတယ္။ က်မစိတ္ေတြက ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာက္မဲမွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရက္ေတြဆီ ေရာက္သြားတယ္..။ ေနာက္.. နမ့္ဟူးေတာင္း.. ေနာက္ သီေပါ.. လားရိႈး… ေတာင္ၾကီး…. ပင္းဒယ.. ဒီလို မနက္ခင္းေတြ.. က်မ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္တာ..။ ေဖေဖနဲ႔ သြားေနက် ခရီးေတြ..။ က်မအနားမွာရပ္ေနတဲ့ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီး (အခ်ဳပ္ထဲမွာ အတူတူေနခဲ့တဲ့) အမၾကီးကို ခုျမင္ေနရတာ ဘာေတာင္လဲဟင္အမ.. ဆိုေတာ့ လြယ္ခမ္းေတာင္.. လို႔ သူက ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့လည္း လြယ္ဆမ္ဆစ္ကို သတိရမိျပန္ေရာ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တပ္ၾကပ္ၾကီး ဆိုသူက တဲေရွ႕မွာ လာေအာ္ပါတယ္။ အိပ္ယာထျပီး ဟင္းထမင္း ျမန္ျမန္ခ်က္..။ ခုပဲ သတင္းပို႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔တပ္ကို လူၾကီး အေရးေပၚလာစစ္မယ္.. ခမ်ားတို႔ ျမန္ျမန္ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး စားစရာရွိတာ စား။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရမယ့္သူေတြက လုပ္.. ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ေနာ္.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို လွည့္ေျပာတယ္။ အဘေလးလာမွာကြ.. အေရးေပၚတဲ့..။ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။ ေသခ်ာလုပ္ထားၾက ေဟ့ေကာင္ေတြ.. တဲ့။
က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီစကားသံက ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတလံုးလိုပဲ..။ ဘုရားေရ.. ငါတို႔ သတင္းမ်ား ေနာက္တန္းတပ္က ရသြားလို႔ ဒီအထိ လိုက္လာေလသလားေပါ့..။ အဘေလးဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးရာထူးရွိတဲ့သူမွန္းေတာ့ က်မသိပါတယ္။ ကိုယ္က ဘာၾကီးမွ မဟုတ္ေပမဲ့ လူေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဒုကၡေပးေနတဲ့ သူေတြမို႔ က်မ စိတ္ပူမိတာပါ။ ကေလးေတြကို ေသခ်ာ မ်က္ႏွာသစ္ေပး.. ပါလာတဲ့ မုန္႔ေလးေတြ ေကၽြးျပီး က်မ တုန္လႈပ္ေနရျပန္ပါျပီ။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဗိုလ္မႉးေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ သူက ဟိုဟိုဒီဒီႏႈတ္ဆက္ျပီး က်မဆီေရာက္လာပါတယ္။ အမၾကီး ေနေကာင္းရဲ႕လားတဲ့။ က်မကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း ေစ့ေစ့ မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ဟုတ္ကဲ့.. သိပ္ေတာ့ ေနမေကာင္းဘူး.. လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ သူက က်မ ကေလးေတြအတြက္ ႏို႔ဗူးေတြနဲ႔ ဘီစကစ္ေတြ လာေပးတာပါ..။ ကေလးေတြကို သနားလို႔တဲ့။ အမၾကီးရယ္.. ေနာက္ဆို ေနလို႔ရတဲ့ လက္မွတ္ေတြဘာေတြ ေသခ်ာ လုပ္ပါဦး..လို႔ေတာင္ ေျပာပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ.. ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ဆီကို လူၾကီးေတြ ေရွာင္တခင္ လာစစ္မယ္တဲ့။ အဲဒါ အမၾကီးတို႔က ကေလးေတြပါ ပါေတာ့ လူၾကီးျမင္ရင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ အမၾကီးတို႔အားလံုး တေနရာမွာ သြားပုန္းေနရမယ္.. ညေန လူၾကီးေတြ ျပန္မွ စခန္းျပန္လာေပါ့.. တဲ့။ ဘုရားမ ျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ကံကိုက…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ စိတ္ထဲ ေအးကနဲျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ေနာက္ေတာ့ မနက္ ၈နာရီေလာက္မွာပဲ က်မတို႔အားလံုး တပ္ရဲ႕ ညာဘက္က ေျပာင္းခင္းေတြဘက္ကို ထြက္လာ ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ေျပာင္းခင္းေတြထဲမွာပဲ က်မတို႔ လူ ၃၅ေယာက္လံုး အသံမထြက္ရဘူးဆိုျပီး ေနရာယူရပါတယ္။ က်မသမီးနဲ႔ သားငယ္ေလး ကေတာ့ ဖ်ာေလးခင္းေပးထားတဲ့ အေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ပန္းခ်ီေတြ ေတာင္ ဆြဲေနလိုက္ေသး။ က်မလည္း အဲဒီေတာ့မွ တေရးအိပ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္..။ ငါတို႔ကိုမွ ေရြးျပီး လာေခၚတာမ်ိဳးမ်ား ရွိေလမလားေပါ့..။ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားမွာ ဖ်ာေပၚ ပက္လက္လဲွရင္း ၾကည္စင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ရတာေတာ့ အရသာရွိသားပါ..။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္.. က်မ ဗင္ဂိုးကို သတိရေနမိတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား က်မတို႔ကို တကယ္ပဲ စစ္အစိုးရကသာ ဖမ္းဆီးျပီး ေခၚသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ သူတို႔လက္ထဲ ေရာက္မယ့္အစား တမိသားစုလံုး ေသပစ္ လိုက္တာေကာင္းဦးမယ္.. လို႔ ေတြးမိတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ေျပာသာေျပာတာပါ.. သတ္ေသရတဲ့ ကိစၥ ဆိုတာကလည္း ခက္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း..။
ဒီလိုနဲ႔ ေနပူေတာက္ေတာက္အခ်ိန္ကို ေရာက္လာ.. အရိပ္ကို ရွာျပီး ခိုၾက..။ စကားစျမည္ တိုးတိုးေျပာၾက။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔နဲ႔အတူ အခ်ဳပ္ထဲကပါလာတဲ့ သူေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ နားလည္မႈေလးတခုကို ေျပာျပရ ပါမယ္။ သူတို႔ေတြက အခ်ဳပ္ထဲမွာ က်မကို ဆရာမလို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေခၚလာၾကတာ..။ ခု စစ္တပ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ.. သူတို႔ အသိစိတ္နဲ႔ သူတို႔ေျပာင္းေခၚၾကတာ.. အမ.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ တစံုတရာ ရိပ္မိေစမယ့္ အေျပာ မ်ိဳးလည္း မေျပာၾကတာ..။ သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္ပါပဲ။ ဒါ့ထက္ပို ေက်းဇူးတင္စရာ ေတြလည္း ေျပာျပပါဦးမယ္..။ က်မတသက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိူင္ေတာ့မယ့္ သူေတြပါ..။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို နာမည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ရ။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၄နာရီထိုးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ စခန္းက လူက လိုက္လာျပီး ေခၚပါတယ္။ လူၾကီးေတြ ျပန္ျပီတဲ့။ ဒီေတာ့မွ က်မ စိတ္ထဲ လံုးလံုး ေအးသြားပါတယ္။ စခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ေပါ့ပါးေနတာမို႔ တဲအျပင္မွာေတာင္ ထြက္ထိုင္ေနလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ မွာပဲ က်မတို႔ကို ဒီည ျပန္ပို႔မယ္.. ဆိုတဲ့ သတင္းကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္က ေျပာပါတယ္။
+++++
အကုန္ အသင့္ျပင္ထား ည ၈နာရီ စထြက္မယ္.. တဲ့။
မိုးက ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ရြာေနတယ္။ လမ္းျပ ၈ေယာက္လိုက္ပို႔မယ္။ ျပန္္မယ့္သူ အားလံုး ၂၄ေယာက္။ ၃၅ေယာက္မွာ ၁၁ေယာက္က ပိုက္ဆံ မရွိ .. ေရြးမယ့္သူ မရွိလို႔ ေနက်န္ခဲ့ရမွာ.. သူတို႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ရမလဲ.. မသိဘူးတဲ့။ ေတာ္ေသးတာက က်န္ခဲ့တာ ေယာက်္ား ေတြခ်ည္း..။ က်မက စဥ္းစားထားတယ္.. တကယ္လို႔ မိန္းကေလးထဲက ျပန္ခ်င္တယ္ .. ေရြးမယ့္သူ မရွိဘူးဆိုရင္ က်မ ေရြးေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ..။ မိန္းကေလး ၁၂ေယာက္ အားလံုး ျပန္နိုင္ၾကပါတယ္။ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္က က်မတို႔ကို သြားမယ့္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြ ေျပာတယ္..။ လမ္းမွာ ထိုင္းတပ္ကို ျဖတ္သြားရမယ္။ ထိုင္းတပ္က ေခြးေတြနဲ႔ ကင္းလွည့္ေနတယ္.. မိရင္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မွာ။ ဒါကို ေရွာင္သြားရမွာ.. ဆိုေတာ့ အသံလံုး၀ မထြက္ရဘူး။ ေခ်ာ္လဲရင္ေတာင္ အသံမထြက္ရဘူး။ အထူးသျဖင့္ အမတို႔ ကေလး၂ေယာက္ကို ေသခ်ာ တာ၀န္ယူပါ.. ကေလးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ခရီးအဖင့္ မခံႏိုင္ဘူး။ တခုခုျဖစ္ရင္ ထားခဲ့ရမွာပဲ.. တဲ့။ လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ေနာက္ကေန ထပ္ခ်ပ္ လိုက္ရမယ္။ လမ္းေခ်ာ္ရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ခ်က္ခ်င္းရပ္ေနလိုက္ပါ။ လမ္းျပေတြက ျပန္လွည့္ေခၚမယ္။ လမ္းမွားျပီး ဆက္သြားေနရင္ ေျမျမွဳပ္မိုင္းထိႏိုင္တယ္.. ဒါေၾကာင့္ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္.. တဲ့။
က်မက ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြနဲ႔မို႔ ဘယ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ..ဆိုေတာ့ ၄မိုင္ေလာက္တဲ့။ ေတာလမ္းဆိုေတာ့ ၂နာရီေလာက္ၾကာမယ္တဲ့။ က်မ စိတ္ပူရျပန္ပါျပီ။ က်မက သားငယ္ကို ခ်ီမယ္။ သူ႔အေဖက သမီးကို ခ်ီရမယ္။ သားၾကီးက အထုပ္ထမ္း။ ဘုရားေရ.. က်မ ျဖစ္ပါ့မလား။ သားၾကီးက ညီေလးကို ကူခ်ီပါ့မယ္.. တဲ့။ လမ္းျပေလး ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ ကူပါ့မယ္ အန္တီ.. တဲ့။
တကယ္တမ္း စထြက္ေတာ့ ည ၉နာရီေက်ာ္ျပီ။ အဲဒီည.. လမိုက္ညျဖစ္တဲ့အျပင္ စထြက္ကတည္းက မိုးကေတာ္ေတာ္ ရြာေနျပီ။ လမ္းျပေတြကေျပာတယ္.. မိုးရြာရင္ ပိုစိတ္ခ်ရတယ္တဲ့။ ထိုင္းစစ္သားေတြ ႏွပ္ေန မွာ.. တဲ့။ စထြက္တာနဲ႔ ျဗဳန္းဆို ေတာၾကီးထဲ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ေမွာင္တာမွ တကယ့္အေမွာင္ ကိုယ္ခ်ီထားတဲ့ သားေလးကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္မျမင္ရ..။ ေရွ႔ေနာက္ တန္းစီျပီး တေယာက္ ပုခံုး တေယာက္ ကိုင္တာ မျပတ္ဘဲ သြားရမယ္လုိ႔ မွာထားတာမို႔ ကိုင္ထားရေပမဲ့ ကိုယ္ကိုင္ထားတဲ့သူကိုေတာင္ ကိုယ္မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေမွာင္တာပါ။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ေတာလမ္း သစ္ပင္ေတြၾကားထဲက ခပ္ျမန္ျမန္သြားရျပီး လမ္းေတြက ရႊ႔ံေစး ေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတာ။ စထြက္ျပီး နာရီ၀က္ေတာင္ မေလွ်ာက္ရေသးခင္မွာပဲ က်မ ဗိုင္းကနဲ လဲပါေတာ့တယ္..။ သားေလးနဲ႔မို႔ ေတာ္ေတာ္ကို နာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္.. က်မနဲ႔ ပခံုးကိုင္ဆက္လာတဲ့ သားၾကီးပါ ဗိုင္းကနဲလဲ.. သူ႔ေနာက္က လူလည္း လဲ..။ ေနာက္ေတာ့ က်မဆီက သားေလးကို တေယာက္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ က်မကို ဆြဲထူၾက..။ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆက္ေလွ်ာက္… ။ ထပ္ လဲ..။ ေရအိုင္ေတြထဲ ထိုးက်..။ သူ႔အေဖလို ရႊ႔ံေျမေပၚ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေလွ်ာက္တတ္တဲ့သူေတာင္ လဲတာ။ မၾကာခဏ လဲက်ၾကေပမဲ့ အသံမထြက္ရဲၾကပါဘူး။ တဗိုင္းဗိုင္းလဲေနၾကသူေတြထဲ အလဲဆံုးကေတာ့ က်မနဲ႔ သားၾကီးပါ။ ပိုဆိုးတာက ဘယ္တုန္းကမွ အလုပ္ ၾကမ္းၾကမ္း မလုပ္ဖူးတာမို႔ အပင္ပန္းမခံႏိုင္ေလေတာ့ အဲလို ခဏခဏ အလဲမွာ က်မတို႔ ေဟာဟဲ ဆိုက္ေနပါျပီ။
ပိုဆိုးတာက က်မက ေဒါက္ျမင့္ဘိနပ္မို႔ စီးမရတာေၾကာင့္ ေျခဗလာနဲ့ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ သားၾကီး ဘိနပ္ကလည္း အခ်ဳပ္မွာတုန္းက အခိုးခံရတာမို႔ သားၾကီးလည္း ေျခဗလာနဲ႔ပါ။ ဒီေတာ့ ေျမၾကီးေပၚက သစ္ငုတ္ ေတြ ဆူးေတြက က်မတို႔ ေျခဖ၀ါးထဲ စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း မိုးရြာထဲမွာ ျမန္ျမန္ကလည္း ေလွ်ာက္ရ.. ေဘး၀န္းက်င္လည္း ေၾကာက္ရ.. မိုးေတြကလည္း စိုရႊဲေနေလေတာ့ က်မတို႔ အသားေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနပါတယ္။ ေနာက္ အေတြ႔အၾကံဳတခုက ေတာထဲက ညအေမွာင္မွာ ကိုယ္က ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရေတာ့ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ လူရိပ္ေတြျဖတ္ေနသလို မၾကာခဏျဖစ္တယ္။ ေယာင္ျပီး လိုက္လိုက္ သြားမိေတာ့မလို႔။ တေခါက္ဆို လိုက္သြားမိေသးတာ။ ေနာက္လူက ဆြဲထားလို႔။ (ေနာက္ပိုင္း ျပန္ေျပာ ျဖစ္ၾကေတာ့ သားၾကီးလည္း အဲလိုပဲ ျမင္တာတဲ့.. မ်က္ေစ့ ေတြပဲ ျပာလာလို႔ ထင္ပါရဲ႕)။ ျပီးေတာ့ တခါတေလ.. ေရွ႕ကလူက အဆင္းတဲ့.. လို႔ သတိေပးျပီး ရုတ္တရက္ က်မ ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔ပုခံုးက လြတ္သြား..။ က်မ သတိထားျပီး ဆက္ေလွ်ာက္တုန္း ေလွ်ာကနဲဆို တရြတ္တိုက္ျပဳတ္က်သြားတာ တင္ပါးနဲ႔ ေျမၾကီး အုံးကနဲ ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ အဆင္း ဆိုတာက တကယ္မွ အဆင္းၾကီးေလ။ အတက္ဆိုေတာ့လည္း ရႊ႔ံေတြေခ်ာေနတဲ့ ကုန္းအျမင့္ ကို တကယ္ ဖက္တက္ရတာ..။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔ရဲ႕ ခရီးသြားေဖာ္ေတြဟာ သိပ္ကို ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းတာပါ။ က်မကို တြဲ..။ ကေလးေတြကို ကူခ်ီ..။ ေနာက္ဆံုး သားၾကီး တဗိုင္းဗိုင္းလဲတာ သနားလို႔ဆိုျပီး အထုပ္ပါ ကူသယ္ေပးၾက တာပါ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔က သက္လံုေကာင္းၾကတာမို႔ သိပ္လည္း ခရီးတြင္ပါတယ္။ သူတို႔ကူလို႔သာ က်မတို႔ ျဖတ္သန္း္ႏိုင္ခဲ့တာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းကင္အလင္းေအာက္မွာ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားကေန ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ေခြးေဟာင္သံ သဲ့သဲ့ၾကားပါတယ္။ လမ္းျပေတြက အဆင့္ဆင့္ေျပာလို႔ က်မတို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးအလင္းတန္းေတြ ေတြ႔ပါတယ္။ က်မတို႔အားလံုး ျငိမ္ေနရတဲ့အခ်ိန္.. သမီးကို အေဖက ဖက္ျပီး မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာေနပါတယ္။ က်မလည္း သားငယ္ေလးကို ေခၚဖက္ထားလိုက္ျပီး သားေလး .. မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္.. ေမေမတို႔ ခ်င္းမိုင္ျပန္ေနတာ..။ ေတာ္ၾကာဆို ေရာက္ေတာ့မယ္..ေနာ္လို႔ စိတ္ကူးေပါက္သလို အားေပးေနရပါတယ္။ စိတ္ထိခိုက္စရာ ေကာင္းတာက သားငယ္ေလးက ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တင္းတင္းကိုက္ထားျပီး သူ႔ကိုယ္လံုးက တကယ့္ကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာပါပဲ။ သားၾကီးကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်လို႔။ ေခြးေဟာင္သံေ၀းသြားေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္..။ ၄မိုင္တဲ့..။ ခရီးက ေပါက္ပဲ မေပါက္ႏိုင္ေတာ့ အဆိုးဆံုးက လယ္ကန္သင္းရိုးေတြလို အေပၚ ကေန ဘိနပ္မပါဘဲ ျမန္ျမန္ သြားရတာမို႔ ေျခေခ်ာင္းေတြကို ကုပ္ေလွ်ာက္ေနရတာပါ။ ဒီၾကားထဲကပဲ ေခ်ာ္လဲ ေတာ့ လမ္းေဘးက အပင္ေတြထဲ ထိုးက်သြားလိုက္.. ေရအိုင္ထဲ ပစ္က်သြားလိုက္..။ က်မတကိုယ္လံုး ထူပူ ေနတာပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မကို ကူတြဲတဲ့သူေတြေနာက္ ဒရြတ္တိုက္လိုက္ရင္း က်မက အလယ္မွာ သားၾကီးက ဟိုးေနာက္မွာ..သူ႔အေဖက ေရွ႕ဖ်ားမွာ..။ ေရနည္းနည္း ေသာက္လိုက္။ ေလွ်ာက္လိုက္.. လဲလုိက္..။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ခဏနားမယ္..တဲ့။ အဲဒီေနရာက စိုက္ခင္းထဲက လယ္တဲတတဲ။ လက္ကနာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၂နာရီ..။ အိုး က်မတို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၅နာရီခရီးေတာင္ ရွိျပီ။
“က်မတို႔ေလွ်ာက္ရမွာ ၄မိုင္ဆို..။ ခု မကေတာ့ဘူးထင္တယ္”လို႔ က်မ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္ကို ေျပာေတာ့ သူက ဟုတ္တယ္.. တဲ့။ ဒီည ထိုင္းစစ္တပ္က ကင္းခ်တာ က်ပ္လို႔ က်မတို႔ကို လာၾကိဳမယ့္ကားက ခ်ိန္းတဲ့ ေနရာထိ ေရာက္ေအာင္ လာလို႔ မရတာ.. တဲ့။ အင္းေလ.. ျဖစ္ရမွာေပါ့.. က်မပဲေလ.. လို႔ ေတြးလိုက္မိေသး။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ေလွ်ာက္ရဦးမလား ေမးေတာ့.. မေျပာႏိုင္ေသးဘူး အမေရ.. တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ကားလမ္းမကို ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ေျပးရတယ္။ ခါတိုင္းဆို ဒီေနရာမွာ ကားက လာေစာင့္တာတဲ့။ ဒီေန႔ လာမရလို႔တဲ့။ (ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ သူတို႔မွ သိမွာပဲ)။ အဲဒီေနရာမွာေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ထိုင္းလိုေရးတာ ေတြ႔ျပီ။ ထိုင္းနယ္ထဲ ၀င္ေနျပီထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ ဆက္လဲ.. လူေတြက ပိုျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ကားက တ၀က္သာ လာမၾကိဳႏိုင္ဘူးဆိုရင္ မိုးမလင္းခင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကို ေရာက္မွတဲ့။ မေရာက္ရင္ ျပႆနာတက္မွာတဲ့။ ပို ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ အေဖာ္ေတြခမ်ာေတာ့ က်မ ကေလး ေတြကို ကူခ်ီရ.. က်မကိုကူတြဲရေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မနားေတြ အူလာပါတယ္။ လူက မူးလာျပီ။ ရုတ္တရက္ ဘယ္ဘက္ရင္ပတ္ထဲက ေအာင့္လာျပီး က်မ ပစ္လဲသြားပါေတာ့တယ္။ နားထဲမွာ အသံေတြ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ၾကားေနရတယ္..။ အမ.. အမ.. သတိထားေနာ္.. အသက္ ၀၀ ရႉ.. အေမၾကီး သတိထားပါကြာ.. အားတင္းပါ.. ကေလးေတြ သနားပါတယ္ေနာ္.. တဲ့။ ရာေက်ာ့္အသံ..။ ေမေမ.. ေမေမ.. သတိထားပါ ေမေမရာ.. တဲ့ .. ငိုသံၾကီးနဲ႔ သားၾကီးအသံ..။ က်မ အသက္ရႉက်ပ္လာတယ္။ ငါ ေသလို႔ မရဘူး။ အကုန္ ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာ…။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးေနတဲ့ ၾကားကပဲ က်မ မိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ... အိပ္ေပ်ာ္သြားသလို အနားရ သြားသလို..။ က်မ ဘာမွ မသိေတာ့ပါ။
+++++
စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ.. ဘယ္လိုမွ လြတ္ဖို႔ မရွိေလ…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကို က်မရဲ႕ DVB ရုပ္သံက ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရး သံုးသပ္ခ်က္ေဆြးေႏြးခန္း ေန႔တိုင္း လႊင့္ေနတဲ့အခ်ိန္။ သားၾကီးဆိုလည္း DVB, TV program မွာ Blogger က႑မွာ ရိုက္ဖူး။ အငယ္ေလး ၂ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေဖကလည္း မလြတ္တမ္း ပါဖူးေလေတာ့ ဒီ ၅ေယာက္တြဲျမင္ရံုနဲ႔ လြတ္ဖို႔ မရွိဘူးလို႔ က်မ တြက္ျပီးသားပါ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔နဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အတူတူေနခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြက က်မတို႔ဆီ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြေၾကာင့္ က်မကို သိျပီးသား။ ေခၚတာေတာင္ ဆရာမ.. လို႔ပဲ ေခၚၾကတာေလ…။ ဒီေတာ့ က်မတို႔အေျခေနက ဘယ္လိုမွ မလံုျခံဳ..။
လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ တမိုင္ခရီးအတြင္းမွာ က်မဆီက ျပႆနာတက္ႏိုင္တဲ့ အစအနေတြကို ေျပာင္းခင္းေတြထဲ လႊင့္ပစ္ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ေရာက္ျပီ.. တဲ့။ ဘြားကနဲဆို ေျမစိုက္တဲေလး ႏွစ္လံုး ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ က်မစိတ္ထဲ လမ္းခြတ္လပ္ထင္တာ..။ တပ္နဲ႔မွ မတူတာကိုး။ လမ္းမွာ ျဖတ္လာတဲ့ ထိုင္းတပ္.. ၀တပ္ေတြနဲ႔ တူမွ မတူတာ..။ ဟိုတပ္ေတြက အခိုင္အမာ.. အေတာင့္အတင္း..။ ခု တဲေလးေတြကေတာ့ တကယ့္တဲအျဖစ္ထိုးထားတာ..။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကည့္တာနဲ႔ စစ္သားလို႔ သိသာတဲ့ ေယာက်္ားၾကီးေတြ ေလးငါးေယာက္ ရပ္ေနတာေတြ႔တယ္။ တေယာက္က ထိုင္း အင္မီဂေရးရွင္းက လႊဲလိုက္တဲ့ နာမည္စာရင္း ေတြကို ၾကည့္ျပီး နာမည္ေတြ ေခၚေနတယ္။ အင္းးး လမ္းဆံုးးးး။
က်မတို႔ မိသားစု သူတို႔ေရွ႕ ေရာက္ပါျပီ။ ကဲ.. ခဗ်ားတို႔ နာမည္ေတြ ေျပာတဲ့..။ တကယ္ဆို က်မတို႔ မိသားစုက သပ္သပ္စာရြက္နဲ႔။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ဒါကို သီးျခားအမႈမွန္း သိပံုမေပၚဘူး။ က်မတို႔ နာမည္ေျပာမယ္ျပင္တုန္း သူက မင္းစံက ဘသူလဲတဲ့။ မင္းစံေက်ာ္….တဲ့။ က်မသိလိုက္ျပီ.. ထိုင္းေတြ နားလည္သလို ေရးတဲ့အတိုင္း သူတို႔ဖတ္ျပီ။ က်န္တာ ဘာအေထာက္အထားမွ ရွိပံုမေပၚ။ ရာေက်ာ့္ကို က်မ တြန္းလႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ ေခၚေနတဲ့သူက (ေနာက္ေတာ့သိတယ္.. သူက စစ္ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္…) ခဗ်ား လား.. တဲ့။ ရာေက်ာ္က ဟုတ္ကဲ့.. တဲ့။ အဲဒီလူက နာမည္ေပးမွာ အမွတ္ကေလး ျခစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ မနန္း.. ဟုတ္လားတဲ့။ က်မ ေပါ့..။ ဟုတ္ကဲ့..ေပါ့။ (ထိုင္းေတြက နာမည္ေတြကို ေရွ႕တလံုးပဲ ေရးတာကိုး.. ျပီးေတာ့ က်မနာမည္ ျငိမ္းကို ထိုင္းေတြက အသံမွန္မထြက္တတ္ေတာ့ သူတို႔သိသလိုေရးလိုက္ပံုရတယ္..။ အဲဒါကပဲ ကံေကာင္းသလို ျဖစ္ေနတာ)။ ေမာင္ထူး..တဲ့။ သားၾကီး။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ့ နာမည္ေတာင္ မေခၚေတာ့။ က်မ ေတြးလိုက္မိတယ္။ အေျခေန ဒီေလာက္ မဆိုးႏိုင္ေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕လို႔။ သူတို႔ေျပာဆိုေနတာကလည္း စစ္လား ေဆးလားပံုေတြ မေပါက္..။ ဒါေပမဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ပစၥည္းေတြေတာ့ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ရွာတာေပါ့။ က်မရဲ႕ ကင္မရာေလးကို သိမ္းတယ္.. (ျပန္မရေတာ့)။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရင္တုန္စရာၾကံဳရျပန္တာက စာရြက္စာတမ္းေတြ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ အဓိကထားေနရတာနဲ႔ က်မက ကင္မရာထဲက Memory Stick ကို ထုတ္ မထားလိုက္မိဘူး။ ကင္မရာကို သိမ္းေတာ့ က်မ အလန္႔ဆံုးက အဲဒါ.. ကင္မရာထဲမွာကလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ ဘန္ေကာက္မွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ၈ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ႏွစ္၂၀ျပည့္ အခမ္းအနားမွာ ရိုက္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရပံုေတြ မထုတ္ရေသး..။
ဒါေပမဲ့ က်မ ကံေကာင္းျပန္တာက အဲဒီ ပစၥည္းေတြစစ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေလးက ကင္မရာကို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ျပီး ခလုတ္ေတာင္ မဖြင့့္တတ္တာပါပဲ။ ေနာက္ ထြက္လာျပန္ပါျပီ။ ႏႈတ္ခမ္းနီဗူးေတြ ေဘာပင္ေတြ နဲ႔အတူ Thumb Drive ၃ခု..။ အဲဒီအထဲမွာ က်မရဲ႕ အေရးၾကီးအခ်က္အလက္ေတြအကုန္လံုး..။ ေမျငိမ္းဆိုတဲ့ အထင္ရွားဆံုးသက္ေသေတြ အဲဒီမွာ..။ က်မမွာေတာ့ ဒီတခါေတာ့ သြားပါျပီေပါ့..။ အဲဒီ Thumb Drive ေတြကိုလည္း အဲဒီ ရဲေဘာ္ေလးက လွည့္ပတ္ၾကည့္ျပီး က်မအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးစစ္ေဆးျပီးမွ က်မတို႔ကို ေနရာခ်ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဟိုဘက္ တဲ.. တဲ့။ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနရမယ့္တဲက တပ္ၾကပ္ၾကီးရဲ႕ တဲ.. တဲ့။ အဲဒီ တပ္ၾကပ္ၾကီးကောတ့ မ်က္ႏွာတင္းတယ္။ က်န္တဲ့ တဲတလံုးက မီးဖိုအျဖစ္သံုးတာ.. အမ်ိဳးသားေတြ အိပ္တဲ့။ တကယ္ဆို အဲဒီ တပ္စခန္းေနရာေလးက ေတာင္တန္းေတြၾကားမွာ တကယ့္ကို သာေတာင့္သာယာ.. ဒါေပမဲ့ က်မမွာေတာ့.. ပူေလာင္ျပင္းပ် အတိ။ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ က လာေျပာတယ္။ ခဏၾကာရင္ ဒီကြင္းလယ္မွာ လာစု.. ခဗ်ားတို႔ကို ဗိုလ္မႉး လာၾကည့္မယ္ တဲ့..။ က်မကေတာ့ ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္။ လူသိ အင္မတန္မ်ားတဲ့ က်မအတြက္ ေတာ့ အဲဒီ ဗိုလ္မႉးဆိုသူက တပည့္ေဟာင္း သိေဟာင္း ကၽြမ္းေဟာင္းမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့။
ည ၇နာရီေက်ာ္ ေမွာင္တဲ့အခ်ိန္မွပဲ ဗိုလ္မႉးဆိုသူ ေရာက္လာပါတယ္။ မသိရင္ သာမန္ လူငယ္ေလးလို ေအးေအးသက္သာပံုရွိတဲ့ ဗိုလ္မႉးဆိုသူကလည္း တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မကို တကူးတက လာစကားေျပာပါတယ္။ ဘယ္မွာ ဖမ္းမိတာလဲ… ဘာလုပ္လဲ.. ဘယ္ဇာတိ လဲေပါ့..။ ခ်င္းမိုင္ကပါေပါ့.. ထမင္းဆိုင္မွာ လုပ္ပါတယ္ေပါ့။ က်မက စားဖိုေပါ့.. ေယာက်္ားက အေထြေထြေပါ့.. သားၾကီးက စားပြဲထိုးပါေပါ့..။ ထိုင္းေရာက္တာ ၅ႏွစ္ရွိပါျပီေပါ့။ ေမာ္လျမိဳင္ ဇာတိပါေပါ့။ အဲဒီညမွာပဲ ဗိုလ္မႉးျပန္သြားျပီးေတာ့ က်မတို႔ အားလံုးကို တပ္ၾကပ္ဆိုတဲ့လူက ေခၚပါတယ္။ အားလံုးစံုေတာ့မွ.. “ခဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္မွာလဲ..။ ခဗ်ားတို႔မွာ ဘာအေထာက္အထားမွလည္း မရွိဘူး။ ခု ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မွတ္ပံုတင္မရွိရင္ တန္းဖမ္းျပီး ေထာင္၅ႏွစ္ခ်တယ္.. အဲဒါ သိလား.. ခဗ်ားတို႔ အားလံုး ျပန္ရင္ တန္းေထာင္က်မွာ..” တဲ့။
က်မက သူ ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ မသိဘူး။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "အဲဒီေတာ့ ခဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္မလဲ..။ ခဗ်ားတို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္မယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ လမ္းျပမယ္.. ေတာလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ေပေတာ့.. ဟိုေရာက္ရင္ ေထာင္က်..။ ဒါပဲ။ အဲ.. တကယ္လို႔ ခဗ်ားတို႔ ထိုင္းပဲ ျပန္မယ္.. ခ်င္းမိုင္ျပန္မယ္.. ဘန္ေကာက္ထိ ျပန္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခဗ်ားတို႔ကို ေဘးကင္းရန္ကင္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးႏိုင္တယ္။ ခ်င္းမိုင္ အေရာက္ ဘတ္ ရွစ္ေထာင္.. ခဗ်ားတို႔ကို ေသခ်ာ ေရြးမယ့္သူ ရွိရင္ ပို႔မယ္.. ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ လုပ္.. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ထိုင္းေထာင္ထဲ တန္းေရာက္ေအာင္ ထည့္ရံုပဲ" တဲ့။
က်မတို႔ မိသားစု ၅ေယာက္ဆိုေတာ့ ဘတ္ေလးေသာင္း.. ဘုရား.. ေဒၚလာ တေထာင္ေက်ာ္..။ က်မ ငိုင္ေနေတာ့ အဲဒီ တပ္ၾကပ္က အမၾကီးရဲ႕ ကေလး ၂ေယာက္က ပို တာ၀န္ၾကီးတယ္.. က်ေနာ္တို႔ လုပ္ရတာက အႏၱရာယ္မ်ားတယ္.. ဒါေပမဲ့ အမၾကီးကိုလည္း သနားတယ္.. ဒီေတာ့ ကေလး၂ေယာက္က လူၾကီးတေယာက္ခ ေတာ့ ေပးရမယ္။ က်ေနာ္တို႔ တေယာက္စာ ေလွ်ာ့ေပးမယ္.. တဲ့။ သေဘာတူရင္ ခဗ်ားတို႔ကို ေရြးမယ့္သူေတြဆီ ဖုန္းေခၚေပးမယ္..တဲ့။ က်မ ေသခ်ာစဥ္းစားရပါတယ္။ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ သူတို႔သိေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။ ဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ေနာက္ကို နယ္စပ္ထိ လိုက္လာေပးတဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲဆီပဲ ဆက္မယ္လို႔ စဥ္းစားပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မ စဥ္းစားတာက က်မတို႔ရဲ႕ အေျခအေနက သိပ္ဆိုးေနတာမို႔ ဒါဟာ တေယာက္ေယာက္က ေသခ်ာ ဆင္ဖမ္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ခုအခ်ိန္က ပိုျပီး မလံုျခံဳတာမို႔ မိတ္ေဆြစံုတြဲသာ စိတ္မခ်ရတဲ့သူေတြဆိုရင္.. က်မတို႔ကို စစ္အစိုးရက အခ်ိန္မီ လာ ေကာက္သြားရံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မ အဲဒီ မိတ္ေဆြစံုတြဲကို ယံုတယ္..။ ဘ၀မွာ ဒါေလာက္မွ ပို ကံဆိုး ဦးမယ္ဆိုလည္း ရွိေစေတာ့လို႔ စိတ္ထားျပီး က်မ သူတို႔ဆီကိုပဲ ဖုန္းေခၚဖို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါတယ္။
ဖုန္းေခၚတဲ့ အခ်ိန္ကလည္း က်မအတြက္ေတာ့ တကယ့္ရင္တုန္စရာအခ်ိန္ပါပဲ။ သူတို႔က အရင္ေခၚျပီးမွ က်မကို ဖုန္းေပးမွာပါ။ ျပီးေတာ့ speaker ဖြင့္ျပီး ေျပာရမွာပါ..။ ဒီေတာ့ ဟိုဘက္ကလူကသာ မနပ္ရင္.. က်မအေျခအေနက လက္ရွိအေနအထားထက္ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ပိုဆိုးေတာ့မွာ..။ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ က်မမိတ္ေဆြ မိန္းကေလးက ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းကိုင္ပါတယ္။ သူက က်မကို တီခ်ယ္လို႔ အျမဲေခၚတာပါ။ ခု.. က်မက ဒီဒီလား..လို႔လည္းေမးေရာ.. သူက အမယ္ေလး တီခ်ယ္.. သမီးတို႔ စိတ္ပူေနတာ ေသေတာ့မယ္..တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူက စကားေျပာျမန္ေတာ့ က်မကို တီခ်ယ္ေခၚတာကို ဒီဘက္က စစ္သားေတြ ရိပ္မိပံုမရပါဘူး။ က်မကလည္း အတင္းပဲ စကားလုေျပာရပါတယ္။ ဒီဒီ .. က်မတို႔ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။ က်မတို႔ ခု ျမန္မာစစ္တပ္မွာ ေရာက္ေနတယ္.. စိတ္မပူနဲ႔.. လို႔ ေျပာတုန္းရွိေသး.. ဒီဒီက ဟင္… ဘုရား.. တဲ့။ က်မမွာ ကမန္းကတမ္း စကားလုဆက္ရပါတယ္။ အဲဒါ ဒီက ဗိုလ္ၾကီးေတြက ပိုက္ဆံ ေပးရင္ ျပန္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္… ေပါ့။ ဒီဒီကလည္း ဟန္ေတာင္ မေဆာင္ႏိုင္ဘူး..။ ေပးမယ္.. ေပးမယ္.. တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ၾကပ္ဆိုသူက က်မကို ေမးတယ္။ ခုေျပာတာ ဘသူလဲ.. တဲ့။ က်မက က်မတို႔ ဆိုင္ရွင္သူေဌးရဲ႕ မန္ေနဂ်ာလို႔ ေျပာေတာ့.. သူ ဆက္ေျပာမယ္ ဆိုျပီး က်မ လက္ထဲက ဖုန္းကို ယူလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ကို တေယာက္ ဘတ္၈ေထာင္နဲ႔ ေရြးရမွာ.. တကယ္ေရြးမွာလား.. သူေဌးကို ေသခ်ာေမး..။ ခဗ်ားေျပာလုိ႔ ျပီးးတာ မဟုတ္ဘူး.. ေမးျပီးမွ ဖုန္း ျပန္ဆက္.. တဲ့။ ဟိုဘက္က ဒီဒီကလည္း ဟုတ္ကဲ့… ဟုတ္ကဲ့ေပါ့။
ဖုန္းခ်ျပီးေတာ့ က်မကို ေမးတယ္။ ခဗ်ားတို႔ သူေဌးက ေရြးမွာ ေသခ်ာလား.. ပိုက္ဆံက မ်ားတယ္ေနာ္.. တဲ့။ က်မက ေရြးမွာပါ..။ သူေဌးက က်မတို႔မိသားစုကို ခ်စ္တယ္။ က်မ ကေလးေတြေတာင္ သူတို႔ပဲ ေက်ာင္းထား ေပးထားတာ။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ အဲ့ဒီမွာ ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံ စုထားတာလည္း နည္းနည္း ရွိပါတယ္.. လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ၁၀မိနစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့ ဒီဒီက ဖုန္းျပန္ဆက္ပါတယ္။ သူေဌးက ေပးမယ္တဲ့။ သူတို႔ မိသားစုကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္ေအာင္သာ ပို႔ေပးပါ.. တဲ့။ အဲဒီတပ္ၾကပ္က ျပန္ေျဖပါတယ္..။ “စိတ္ခ်.. ေသခ်ာေပါက္ ေကာင္းေကာင္းေရာက္မယ္.. ခဗ်ားတို႔သာ ပိုက္ဆံ ေသခ်ာ အဆင္သင့္လုပ္ထား.. ပို႔မယ့္ေန႔က် ဖုန္းဆက္မယ္.. ဟိုလိုလို ဒီလိုလို လုပ္ရင္ေတာ့ ထိုင္းေထာင္ၾကီးကို တန္းပို႔မွာ..” တဲ့။ က်မကေတာ့ စိတ္ထဲ ျပံဳးေထ့ေထ့ ျဖစ္သြားပါတယ္။ က်မတို႔ကလည္း ေသခ်ာ ျပန္မေရာက္ မွာကိုပဲ စိုးတာပါ..ေပါ့၊ စိတ္ထဲမွာ..။
အဲဒီည… စက္တင္ဘာ ၂၉ရဲ႕ ည…။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြနားက ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ေလးက ေအးေအး စက္စက္..။ တဲေလးက ေသးလို႔မို႔ က်မ အိပ္စရာေနရာမရွိ။ သမီးနဲ႔ သားငယ္ကို သိပ္ျပီး က်မက ေဘးက ငုတ္တုပ္ထိုင္ငိုက္ရပါတယ္။ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဟိုေတြး ဒီေတြးေပါ့။ ဒီအတိုင္းဆို ျပန္ေတာ့ ပို႔မွာပါ.. လို႔ေတြး။ ဘယ္ေတာ့မ်ားျဖစ္မွာပါလိမ့္လို႔ ပူပန္ရျပန္..။ သားၾကီးနဲ႔ အေဖကေတာ့ ဘာေတြ ေတြးေနမယ္မသိ..။ က်မကေတာ့ တကယ္တမ္းသာ က်မတို႔ကို တမင္ ျမန္မာစစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ တေယာက္ေယာက္က လုပ္ၾကံတာဆိုရင္ နက္ျဖန္ခါမွာ… က်မတို႔ အေျခအေနတမ်ိဳး ေျပာင္းႏိုင္တယ္..။ ဒါမွမဟုတ္.. ခုက်ကာမွ က်မတို႔ သတင္းကို အတြင္းဘက္က ရသြားျပီး အခ်ိန္မီ လာဖမ္းေခၚတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္.. ဆိုတာေတြ ေတြးေနမိပါတယ္။ အဲဒီ ညတာကလည္း ရွည္လွပါတယ္..။
+++++
အရုဏ္ပ်ိဳ႕ျပီ။ ရွမ္းေတာင္တန္းေတြၾကားက မနက္ခင္းကေတာ့ အလွမပ်က္ပါဘူး။ ျမဴခိုးေတြ ေ၀လို႔။ က်မအေစာၾကီးပဲ အျပင္ဘက္ ထြက္ေငးေနမိပါတယ္။ က်မစိတ္ေတြက ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာက္မဲမွာ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ရက္ေတြဆီ ေရာက္သြားတယ္..။ ေနာက္.. နမ့္ဟူးေတာင္း.. ေနာက္ သီေပါ.. လားရိႈး… ေတာင္ၾကီး…. ပင္းဒယ.. ဒီလို မနက္ခင္းေတြ.. က်မ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္တာ..။ ေဖေဖနဲ႔ သြားေနက် ခရီးေတြ..။ က်မအနားမွာရပ္ေနတဲ့ ရွမ္းအမ်ိဳးသမီး (အခ်ဳပ္ထဲမွာ အတူတူေနခဲ့တဲ့) အမၾကီးကို ခုျမင္ေနရတာ ဘာေတာင္လဲဟင္အမ.. ဆိုေတာ့ လြယ္ခမ္းေတာင္.. လို႔ သူက ေျဖတယ္။ ဒီေတာ့လည္း လြယ္ဆမ္ဆစ္ကို သတိရမိျပန္ေရာ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တပ္ၾကပ္ၾကီး ဆိုသူက တဲေရွ႕မွာ လာေအာ္ပါတယ္။ အိပ္ယာထျပီး ဟင္းထမင္း ျမန္ျမန္ခ်က္..။ ခုပဲ သတင္းပို႔တယ္။ က်ေနာ္တို႔တပ္ကို လူၾကီး အေရးေပၚလာစစ္မယ္.. ခမ်ားတို႔ ျမန္ျမန္ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး စားစရာရွိတာ စား။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရမယ့္သူေတြက လုပ္.. ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ေနာ္.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကို လွည့္ေျပာတယ္။ အဘေလးလာမွာကြ.. အေရးေပၚတဲ့..။ ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး။ ေသခ်ာလုပ္ထားၾက ေဟ့ေကာင္ေတြ.. တဲ့။
က်မအတြက္ေတာ့ အဲဒီစကားသံက ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးတလံုးလိုပဲ..။ ဘုရားေရ.. ငါတို႔ သတင္းမ်ား ေနာက္တန္းတပ္က ရသြားလို႔ ဒီအထိ လိုက္လာေလသလားေပါ့..။ အဘေလးဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးရာထူးရွိတဲ့သူမွန္းေတာ့ က်မသိပါတယ္။ ကိုယ္က ဘာၾကီးမွ မဟုတ္ေပမဲ့ လူေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးဒုကၡေပးေနတဲ့ သူေတြမို႔ က်မ စိတ္ပူမိတာပါ။ ကေလးေတြကို ေသခ်ာ မ်က္ႏွာသစ္ေပး.. ပါလာတဲ့ မုန္႔ေလးေတြ ေကၽြးျပီး က်မ တုန္လႈပ္ေနရျပန္ပါျပီ။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ ဗိုလ္မႉးေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ သူက ဟိုဟိုဒီဒီႏႈတ္ဆက္ျပီး က်မဆီေရာက္လာပါတယ္။ အမၾကီး ေနေကာင္းရဲ႕လားတဲ့။ က်မကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း ေစ့ေစ့ မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ဟုတ္ကဲ့.. သိပ္ေတာ့ ေနမေကာင္းဘူး.. လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ သူက က်မ ကေလးေတြအတြက္ ႏို႔ဗူးေတြနဲ႔ ဘီစကစ္ေတြ လာေပးတာပါ..။ ကေလးေတြကို သနားလို႔တဲ့။ အမၾကီးရယ္.. ေနာက္ဆို ေနလို႔ရတဲ့ လက္မွတ္ေတြဘာေတြ ေသခ်ာ လုပ္ပါဦး..လို႔ေတာင္ ေျပာပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့မွ.. ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ဆီကို လူၾကီးေတြ ေရွာင္တခင္ လာစစ္မယ္တဲ့။ အဲဒါ အမၾကီးတို႔က ကေလးေတြပါ ပါေတာ့ လူၾကီးျမင္ရင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ အမၾကီးတို႔အားလံုး တေနရာမွာ သြားပုန္းေနရမယ္.. ညေန လူၾကီးေတြ ျပန္မွ စခန္းျပန္လာေပါ့.. တဲ့။ ဘုရားမ ျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ကံကိုက…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ စိတ္ထဲ ေအးကနဲျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ေနာက္ေတာ့ မနက္ ၈နာရီေလာက္မွာပဲ က်မတို႔အားလံုး တပ္ရဲ႕ ညာဘက္က ေျပာင္းခင္းေတြဘက္ကို ထြက္လာ ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ ေျပာင္းခင္းေတြထဲမွာပဲ က်မတို႔ လူ ၃၅ေယာက္လံုး အသံမထြက္ရဘူးဆိုျပီး ေနရာယူရပါတယ္။ က်မသမီးနဲ႔ သားငယ္ေလး ကေတာ့ ဖ်ာေလးခင္းေပးထားတဲ့ အေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ပန္းခ်ီေတြ ေတာင္ ဆြဲေနလိုက္ေသး။ က်မလည္း အဲဒီေတာ့မွ တေရးအိပ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ စိတ္ထဲ တထင့္ထင့္..။ ငါတို႔ကိုမွ ေရြးျပီး လာေခၚတာမ်ိဳးမ်ား ရွိေလမလားေပါ့..။ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားမွာ ဖ်ာေပၚ ပက္လက္လဲွရင္း ၾကည္စင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ရတာေတာ့ အရသာရွိသားပါ..။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္.. က်မ ဗင္ဂိုးကို သတိရေနမိတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား က်မတို႔ကို တကယ္ပဲ စစ္အစိုးရကသာ ဖမ္းဆီးျပီး ေခၚသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္လွတဲ့ သူတို႔လက္ထဲ ေရာက္မယ့္အစား တမိသားစုလံုး ေသပစ္ လိုက္တာေကာင္းဦးမယ္.. လို႔ ေတြးမိတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ေျပာသာေျပာတာပါ.. သတ္ေသရတဲ့ ကိစၥ ဆိုတာကလည္း ခက္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း..။
ဒီလိုနဲ႔ ေနပူေတာက္ေတာက္အခ်ိန္ကို ေရာက္လာ.. အရိပ္ကို ရွာျပီး ခိုၾက..။ စကားစျမည္ တိုးတိုးေျပာၾက။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔နဲ႔အတူ အခ်ဳပ္ထဲကပါလာတဲ့ သူေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ နားလည္မႈေလးတခုကို ေျပာျပရ ပါမယ္။ သူတို႔ေတြက အခ်ဳပ္ထဲမွာ က်မကို ဆရာမလို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ေခၚလာၾကတာ..။ ခု စစ္တပ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ.. သူတို႔ အသိစိတ္နဲ႔ သူတို႔ေျပာင္းေခၚၾကတာ.. အမ.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ တစံုတရာ ရိပ္မိေစမယ့္ အေျပာ မ်ိဳးလည္း မေျပာၾကတာ..။ သိပ္ကို ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္ပါပဲ။ ဒါ့ထက္ပို ေက်းဇူးတင္စရာ ေတြလည္း ေျပာျပပါဦးမယ္..။ က်မတသက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိူင္ေတာ့မယ့္ သူေတြပါ..။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို နာမည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ရ။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၄နာရီထိုးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ စခန္းက လူက လိုက္လာျပီး ေခၚပါတယ္။ လူၾကီးေတြ ျပန္ျပီတဲ့။ ဒီေတာ့မွ က်မ စိတ္ထဲ လံုးလံုး ေအးသြားပါတယ္။ စခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲ ေပါ့ပါးေနတာမို႔ တဲအျပင္မွာေတာင္ ထြက္ထိုင္ေနလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ မွာပဲ က်မတို႔ကို ဒီည ျပန္ပို႔မယ္.. ဆိုတဲ့ သတင္းကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္က ေျပာပါတယ္။
+++++
အကုန္ အသင့္ျပင္ထား ည ၈နာရီ စထြက္မယ္.. တဲ့။
မိုးက ျဖိဳးျဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ရြာေနတယ္။ လမ္းျပ ၈ေယာက္လိုက္ပို႔မယ္။ ျပန္္မယ့္သူ အားလံုး ၂၄ေယာက္။ ၃၅ေယာက္မွာ ၁၁ေယာက္က ပိုက္ဆံ မရွိ .. ေရြးမယ့္သူ မရွိလို႔ ေနက်န္ခဲ့ရမွာ.. သူတို႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ရမလဲ.. မသိဘူးတဲ့။ ေတာ္ေသးတာက က်န္ခဲ့တာ ေယာက်္ား ေတြခ်ည္း..။ က်မက စဥ္းစားထားတယ္.. တကယ္လို႔ မိန္းကေလးထဲက ျပန္ခ်င္တယ္ .. ေရြးမယ့္သူ မရွိဘူးဆိုရင္ က်မ ေရြးေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ..။ မိန္းကေလး ၁၂ေယာက္ အားလံုး ျပန္နိုင္ၾကပါတယ္။ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္က က်မတို႔ကို သြားမယ့္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြ ေျပာတယ္..။ လမ္းမွာ ထိုင္းတပ္ကို ျဖတ္သြားရမယ္။ ထိုင္းတပ္က ေခြးေတြနဲ႔ ကင္းလွည့္ေနတယ္.. မိရင္ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္မွာ။ ဒါကို ေရွာင္သြားရမွာ.. ဆိုေတာ့ အသံလံုး၀ မထြက္ရဘူး။ ေခ်ာ္လဲရင္ေတာင္ အသံမထြက္ရဘူး။ အထူးသျဖင့္ အမတို႔ ကေလး၂ေယာက္ကို ေသခ်ာ တာ၀န္ယူပါ.. ကေလးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ ခရီးအဖင့္ မခံႏိုင္ဘူး။ တခုခုျဖစ္ရင္ ထားခဲ့ရမွာပဲ.. တဲ့။ လမ္းမွာ က်ေနာ္တို႔ေနာက္ကေန ထပ္ခ်ပ္ လိုက္ရမယ္။ လမ္းေခ်ာ္ရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ခ်က္ခ်င္းရပ္ေနလိုက္ပါ။ လမ္းျပေတြက ျပန္လွည့္ေခၚမယ္။ လမ္းမွားျပီး ဆက္သြားေနရင္ ေျမျမွဳပ္မိုင္းထိႏိုင္တယ္.. ဒါေၾကာင့္ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္.. တဲ့။
က်မက ေနသိပ္မေကာင္းတဲ့အျပင္ ကေလးေတြနဲ႔မို႔ ဘယ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရမွာလဲ..ဆိုေတာ့ ၄မိုင္ေလာက္တဲ့။ ေတာလမ္းဆိုေတာ့ ၂နာရီေလာက္ၾကာမယ္တဲ့။ က်မ စိတ္ပူရျပန္ပါျပီ။ က်မက သားငယ္ကို ခ်ီမယ္။ သူ႔အေဖက သမီးကို ခ်ီရမယ္။ သားၾကီးက အထုပ္ထမ္း။ ဘုရားေရ.. က်မ ျဖစ္ပါ့မလား။ သားၾကီးက ညီေလးကို ကူခ်ီပါ့မယ္.. တဲ့။ လမ္းျပေလး ေတြကလည္း က်ေနာ္တို႔ ကူပါ့မယ္ အန္တီ.. တဲ့။
တကယ္တမ္း စထြက္ေတာ့ ည ၉နာရီေက်ာ္ျပီ။ အဲဒီည.. လမိုက္ညျဖစ္တဲ့အျပင္ စထြက္ကတည္းက မိုးကေတာ္ေတာ္ ရြာေနျပီ။ လမ္းျပေတြကေျပာတယ္.. မိုးရြာရင္ ပိုစိတ္ခ်ရတယ္တဲ့။ ထိုင္းစစ္သားေတြ ႏွပ္ေန မွာ.. တဲ့။ စထြက္တာနဲ႔ ျဗဳန္းဆို ေတာၾကီးထဲ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ေမွာင္တာမွ တကယ့္အေမွာင္ ကိုယ္ခ်ီထားတဲ့ သားေလးကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္မျမင္ရ..။ ေရွ႔ေနာက္ တန္းစီျပီး တေယာက္ ပုခံုး တေယာက္ ကိုင္တာ မျပတ္ဘဲ သြားရမယ္လုိ႔ မွာထားတာမို႔ ကိုင္ထားရေပမဲ့ ကိုယ္ကိုင္ထားတဲ့သူကိုေတာင္ ကိုယ္မျမင္ရေလာက္ေအာင္ ေမွာင္တာပါ။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ေတာလမ္း သစ္ပင္ေတြၾကားထဲက ခပ္ျမန္ျမန္သြားရျပီး လမ္းေတြက ရႊ႔ံေစး ေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတာ။ စထြက္ျပီး နာရီ၀က္ေတာင္ မေလွ်ာက္ရေသးခင္မွာပဲ က်မ ဗိုင္းကနဲ လဲပါေတာ့တယ္..။ သားေလးနဲ႔မို႔ ေတာ္ေတာ္ကို နာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္.. က်မနဲ႔ ပခံုးကိုင္ဆက္လာတဲ့ သားၾကီးပါ ဗိုင္းကနဲလဲ.. သူ႔ေနာက္က လူလည္း လဲ..။ ေနာက္ေတာ့ က်မဆီက သားေလးကို တေယာက္က လွမ္းေခၚလိုက္ပါတယ္။ က်မကို ဆြဲထူၾက..။ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆက္ေလွ်ာက္… ။ ထပ္ လဲ..။ ေရအိုင္ေတြထဲ ထိုးက်..။ သူ႔အေဖလို ရႊ႔ံေျမေပၚ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေလွ်ာက္တတ္တဲ့သူေတာင္ လဲတာ။ မၾကာခဏ လဲက်ၾကေပမဲ့ အသံမထြက္ရဲၾကပါဘူး။ တဗိုင္းဗိုင္းလဲေနၾကသူေတြထဲ အလဲဆံုးကေတာ့ က်မနဲ႔ သားၾကီးပါ။ ပိုဆိုးတာက ဘယ္တုန္းကမွ အလုပ္ ၾကမ္းၾကမ္း မလုပ္ဖူးတာမို႔ အပင္ပန္းမခံႏိုင္ေလေတာ့ အဲလို ခဏခဏ အလဲမွာ က်မတို႔ ေဟာဟဲ ဆိုက္ေနပါျပီ။
ပိုဆိုးတာက က်မက ေဒါက္ျမင့္ဘိနပ္မို႔ စီးမရတာေၾကာင့္ ေျခဗလာနဲ့ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ သားၾကီး ဘိနပ္ကလည္း အခ်ဳပ္မွာတုန္းက အခိုးခံရတာမို႔ သားၾကီးလည္း ေျခဗလာနဲ႔ပါ။ ဒီေတာ့ ေျမၾကီးေပၚက သစ္ငုတ္ ေတြ ဆူးေတြက က်မတို႔ ေျခဖ၀ါးထဲ စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း မိုးရြာထဲမွာ ျမန္ျမန္ကလည္း ေလွ်ာက္ရ.. ေဘး၀န္းက်င္လည္း ေၾကာက္ရ.. မိုးေတြကလည္း စိုရႊဲေနေလေတာ့ က်မတို႔ အသားေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနပါတယ္။ ေနာက္ အေတြ႔အၾကံဳတခုက ေတာထဲက ညအေမွာင္မွာ ကိုယ္က ျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရေတာ့ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ လူရိပ္ေတြျဖတ္ေနသလို မၾကာခဏျဖစ္တယ္။ ေယာင္ျပီး လိုက္လိုက္ သြားမိေတာ့မလို႔။ တေခါက္ဆို လိုက္သြားမိေသးတာ။ ေနာက္လူက ဆြဲထားလို႔။ (ေနာက္ပိုင္း ျပန္ေျပာ ျဖစ္ၾကေတာ့ သားၾကီးလည္း အဲလိုပဲ ျမင္တာတဲ့.. မ်က္ေစ့ ေတြပဲ ျပာလာလို႔ ထင္ပါရဲ႕)။ ျပီးေတာ့ တခါတေလ.. ေရွ႕ကလူက အဆင္းတဲ့.. လို႔ သတိေပးျပီး ရုတ္တရက္ က်မ ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔ပုခံုးက လြတ္သြား..။ က်မ သတိထားျပီး ဆက္ေလွ်ာက္တုန္း ေလွ်ာကနဲဆို တရြတ္တိုက္ျပဳတ္က်သြားတာ တင္ပါးနဲ႔ ေျမၾကီး အုံးကနဲ ေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ အဆင္း ဆိုတာက တကယ္မွ အဆင္းၾကီးေလ။ အတက္ဆိုေတာ့လည္း ရႊ႔ံေတြေခ်ာေနတဲ့ ကုန္းအျမင့္ ကို တကယ္ ဖက္တက္ရတာ..။ ဒီေနရာမွာ က်မတို႔ရဲ႕ ခရီးသြားေဖာ္ေတြဟာ သိပ္ကို ခ်ီးက်ဴးစရာေကာင္းတာပါ။ က်မကို တြဲ..။ ကေလးေတြကို ကူခ်ီ..။ ေနာက္ဆံုး သားၾကီး တဗိုင္းဗိုင္းလဲတာ သနားလို႔ဆိုျပီး အထုပ္ပါ ကူသယ္ေပးၾက တာပါ။ ျပီးေတာ့ သူတို႔က သက္လံုေကာင္းၾကတာမို႔ သိပ္လည္း ခရီးတြင္ပါတယ္။ သူတို႔ကူလို႔သာ က်မတို႔ ျဖတ္သန္း္ႏိုင္ခဲ့တာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းကင္အလင္းေအာက္မွာ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားကေန ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ေခြးေဟာင္သံ သဲ့သဲ့ၾကားပါတယ္။ လမ္းျပေတြက အဆင့္ဆင့္ေျပာလို႔ က်မတို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးအလင္းတန္းေတြ ေတြ႔ပါတယ္။ က်မတို႔အားလံုး ျငိမ္ေနရတဲ့အခ်ိန္.. သမီးကို အေဖက ဖက္ျပီး မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္ လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာေနပါတယ္။ က်မလည္း သားငယ္ေလးကို ေခၚဖက္ထားလိုက္ျပီး သားေလး .. မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္.. ေမေမတို႔ ခ်င္းမိုင္ျပန္ေနတာ..။ ေတာ္ၾကာဆို ေရာက္ေတာ့မယ္..ေနာ္လို႔ စိတ္ကူးေပါက္သလို အားေပးေနရပါတယ္။ စိတ္ထိခိုက္စရာ ေကာင္းတာက သားငယ္ေလးက ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တင္းတင္းကိုက္ထားျပီး သူ႔ကိုယ္လံုးက တကယ့္ကို တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာပါပဲ။ သားၾကီးကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ခ်လို႔။ ေခြးေဟာင္သံေ၀းသြားေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္..။ ၄မိုင္တဲ့..။ ခရီးက ေပါက္ပဲ မေပါက္ႏိုင္ေတာ့ အဆိုးဆံုးက လယ္ကန္သင္းရိုးေတြလို အေပၚ ကေန ဘိနပ္မပါဘဲ ျမန္ျမန္ သြားရတာမို႔ ေျခေခ်ာင္းေတြကို ကုပ္ေလွ်ာက္ေနရတာပါ။ ဒီၾကားထဲကပဲ ေခ်ာ္လဲ ေတာ့ လမ္းေဘးက အပင္ေတြထဲ ထိုးက်သြားလိုက္.. ေရအိုင္ထဲ ပစ္က်သြားလိုက္..။ က်မတကိုယ္လံုး ထူပူ ေနတာပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်မကို ကူတြဲတဲ့သူေတြေနာက္ ဒရြတ္တိုက္လိုက္ရင္း က်မက အလယ္မွာ သားၾကီးက ဟိုးေနာက္မွာ..သူ႔အေဖက ေရွ႕ဖ်ားမွာ..။ ေရနည္းနည္း ေသာက္လိုက္။ ေလွ်ာက္လိုက္.. လဲလုိက္..။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ခဏနားမယ္..တဲ့။ အဲဒီေနရာက စိုက္ခင္းထဲက လယ္တဲတတဲ။ လက္ကနာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၂နာရီ..။ အိုး က်မတို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့တာ ၅နာရီခရီးေတာင္ ရွိျပီ။
“က်မတို႔ေလွ်ာက္ရမွာ ၄မိုင္ဆို..။ ခု မကေတာ့ဘူးထင္တယ္”လို႔ က်မ လမ္းျပေခါင္းေဆာင္ကို ေျပာေတာ့ သူက ဟုတ္တယ္.. တဲ့။ ဒီည ထိုင္းစစ္တပ္က ကင္းခ်တာ က်ပ္လို႔ က်မတို႔ကို လာၾကိဳမယ့္ကားက ခ်ိန္းတဲ့ ေနရာထိ ေရာက္ေအာင္ လာလို႔ မရတာ.. တဲ့။ အင္းေလ.. ျဖစ္ရမွာေပါ့.. က်မပဲေလ.. လို႔ ေတြးလိုက္မိေသး။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ေလွ်ာက္ရဦးမလား ေမးေတာ့.. မေျပာႏိုင္ေသးဘူး အမေရ.. တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ကားလမ္းမကို ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ေျပးရတယ္။ ခါတိုင္းဆို ဒီေနရာမွာ ကားက လာေစာင့္တာတဲ့။ ဒီေန႔ လာမရလို႔တဲ့။ (ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ သူတို႔မွ သိမွာပဲ)။ အဲဒီေနရာမွာေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ထိုင္းလိုေရးတာ ေတြ႔ျပီ။ ထိုင္းနယ္ထဲ ၀င္ေနျပီထင္ပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ ဆက္လဲ.. လူေတြက ပိုျမန္ျမန္ ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ကားက တ၀က္သာ လာမၾကိဳႏိုင္ဘူးဆိုရင္ မိုးမလင္းခင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကို ေရာက္မွတဲ့။ မေရာက္ရင္ ျပႆနာတက္မွာတဲ့။ ပို ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ အေဖာ္ေတြခမ်ာေတာ့ က်မ ကေလး ေတြကို ကူခ်ီရ.. က်မကိုကူတြဲရေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်မနားေတြ အူလာပါတယ္။ လူက မူးလာျပီ။ ရုတ္တရက္ ဘယ္ဘက္ရင္ပတ္ထဲက ေအာင့္လာျပီး က်မ ပစ္လဲသြားပါေတာ့တယ္။ နားထဲမွာ အသံေတြ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ ၾကားေနရတယ္..။ အမ.. အမ.. သတိထားေနာ္.. အသက္ ၀၀ ရႉ.. အေမၾကီး သတိထားပါကြာ.. အားတင္းပါ.. ကေလးေတြ သနားပါတယ္ေနာ္.. တဲ့။ ရာေက်ာ့္အသံ..။ ေမေမ.. ေမေမ.. သတိထားပါ ေမေမရာ.. တဲ့ .. ငိုသံၾကီးနဲ႔ သားၾကီးအသံ..။ က်မ အသက္ရႉက်ပ္လာတယ္။ ငါ ေသလို႔ မရဘူး။ အကုန္ ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာ…။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးေနတဲ့ ၾကားကပဲ က်မ မိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ... အိပ္ေပ်ာ္သြားသလို အနားရ သြားသလို..။ က်မ ဘာမွ မသိေတာ့ပါ။
+++++
May 2, 2009
ျမသီလာအလြမ္းေျပ (၄၀)
Muang Police Station... က်မတို႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ မၾကာခဏျဖတ္စီးသြားေနက် က်ံဳးထဲက ရဲစခန္းေပါ့။ အခ်ဳပ္ကား ရပ္လို႔ ဆင္းၾကရေတာ့ က်မတို႔ လူအုပ္ ၁၅ေယာက္ေလာက္ရွိမယ္.. က်မတို႔ မိသားစုကပဲ ၅ေယာက္..။ အဲဒီအခ်ိန္ သမီးနဲ႔ သားငယ္ေလးက ျငိမ္လို႔။ သမီးက ၉ႏွစ္ျပည့္ကာနီးဆိုေတာ့ နားလည္တတ္ေနျပီမို႔ မ်က္ရည္ ၀ဲေနျပီ။ သားငယ္ေလးကေတာ့ ေၾကာက္ေနတယ္ထင္တယ္။ က်မအတြက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရးၾကီးဆံုးက သားသမီး ၃ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ပါပဲ..။ က်န္တာ ဘာမွအေရးမၾကီးဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ထဲမွာ သူတို႔ သိပ္ မေျခာက္ခ်ားေအာင္.. ျပီးေတာ့ ဒဏ္ရာအနာတရမက်န္ခဲ့ေအာင္ က်မ ၾကိဳးစားရမယ္။ သားၾကီး စိတ္ဓာတ္ မက်ဖို႔လည္း လိုတယ္။ ရဲေတြ ေခၚသြားတဲ့ ေနာက္ကလိုက္ေနရင္း သားၾကီးကို က်မေျပာလိုက္တယ္..။ သား.. ေမေမတို႔ ေကာင္းမယ္ထင္တာ လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ခုလို ၾကံဳရတယ္.. ဒါကို သား စိတ္မညစ္နဲ႔.. အေမတို႔ ၾကိဳးစားျပီး ေျဖရွင္းရမွာပဲ.. တခုပဲ.. သား အဆိုးဆံုးျဖစ္လာႏိုင္တာေတြသာ စဥ္းစားျပီး ရင္ဆိုင္ဖို႔ အားေမြးထားေတာ့..။ သားၾကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။ မ်က္ရည္ လည္ေနတယ္။ ကေလးေတြအေဖကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ေနပါတယ္။ သမီးေလးကို ဖက္ထားတယ္။
ရဲစခန္းထဲမွာ က်မတို႔ကို ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းျပီး တယ္လီဖုံးေတြ သိမ္းတယ္..။ ျပီးျပီ.. က်မရဲ႕ အဆက္အသြယ္ မွန္သမွ်.. ျပတ္ျပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မ စိတ္ခ်တယ္..။ က်မတို႔ ဘယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို သူတို႔ စံုစမ္းနိုင္မွာပဲ…။ ဂ်ိမ္းကနဲဆို တံခါးတေပါက္ ပြင့္သြားျပီး က်မတို႔အားလံုး ၀င္လုိက္ရတယ္။ ဘုရား… ေဘးဘယ္ညာမွာ သံတိုင္တပ္ အခ်ဳပ္ခန္းကေလးေတြ ရွိေနတဲ့ ေလွာင္အိုက္အိုက္ အခန္းရွည္ၾကီး.. အခ်ဳပ္ေပမဲ့ အျပင္ကို မျမင္ရေအာင္ တံခါးေတြ ၃ထပ္ထားတာမို႔ ေထာင္နဲ႔ တူေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ က်မ စိတ္ထဲ ပိတ္ရိုက္ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ..။ ေမွာင္အိုက္ေနတဲ့ ပိတ္ေလွာင္မႈ..။ ခပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔.. ျပီးေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးးး.. ေယာက်္ားေတြေရာ မိန္းမေတြေရာ.. ကေလးေတြေရာ..။ သမီးက က်မလက္ကို တင္းကနဲဆုပ္တယ္။ သားငယ္ေလးက ေပါင္ကို လွမ္းဖက္တယ္..။ ရဲက ေျပာတယ္.. ေယာက်္ား မိန္းမ ခြဲေနပါ..တဲ့။ ရာေက်ာ္က သားငယ္ ေလးကို ေခၚသြားမယ္တဲ့။ သမီးနဲ႔ က်မ ေန... တဲ့။ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္… သားက အေမမရွိရင္ ပို ၀မ္းနည္းမယ္.. ဆိုေတာ့ ရာေက်ာ္က အေမ ပင္ပန္းမယ္တဲ့…။ သားၾကီးကလည္း ညီေလးကို သားတို႔ ေခၚ သြားမယ္တဲ့။ ရဲကလည္း ေမာင္းသြင္းေနျပီ။
က်မ သားငယ္ေလးကို သားက ေဖေဖတို႔ ကိုၾကီးတို႔နဲ႔ လိုက္သြားေနာ္.. ေမေမက မမၾကီးနဲ႔ သြားရမယ္လို႔ ငံု႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သားက ငိုမ့ဲမဲ့ေလးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။ သားအဖ ၃ေယာက္က ေယာက်္ားခန္းထဲ ၀င္သြား တယ္။ က်မနဲ႔ သမီးက မိန္းမခန္း..။ ေတာ္ေသးတာက အခန္း၂ခန္းက ခလယ္စၾကံၤလမ္းျခားထားတဲ့ မ်က္ႏွားခ်င္ ဆိုင္ ဓားလြယ္ခုတ္မွာ ရွိေနတာပါ။ မိန္းမေဆာင္တဲ့..။ ေပ၂၀ ပတ္လည္ အခန္းက်ယ္..။ သစ္သားၾကမ္းခင္းနဲ႔..။ အဲဒီထဲမွာ မိန္းမေတြအျပည့္.. ျပီးေတာ့ ကေလး ငယ္ေလး ၃ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။ ညအိပ္ေတာ့မွ ေရၾကည့္ေတာ့ ၃၃ေယာက္။ အကုန္ ျမန္မာႏို္င္ငံကခ်ည္းေပါ့..။ က်မတို႔သားအမိ ၀င္သြားေတာ့ နံရံနားက မိန္းကေလး တစုက လွမ္းေခၚတယ္…။ အန္တီ ဒီကိုလာတဲ့..။ ကေလးမေလးေတြက ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ ေလးေတြ..။ က်မတို႔ သားအမိကို ေနရာေလး လုပ္ေပးတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ အိပ္ၾကရမွာတဲ့..။
အဲဒီ ေနရာေလးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မွ သမီးေလးက က်မေပါင္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ျပီး ငိုပါေတာ့တယ္။ သမီးငိုမွပဲ က်မလည္း မ်က္ရည္က်တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်မတို႔ကို ေနရာေခၚေပးတဲ့ ကေလးေတြလည္း ငိုၾကပါတယ္။ သမီးေလးကေတာ့ တကယ့္ကို ၀မ္းပမ္းတနည္း ရႈိက္ရႈိက္ျပီးငိုပါတယ္။ သမီးတို႔ ဘာအျပစ္ရွိလို႔ ဖမ္းတာလဲ..တဲ့။ ေမေမတို႔ကို စစ္ေဆးစရာရွိလို႔ ခဏေခၚတာပါ သမီးရယ္လို႔ ေျဖေတာ့.. ေမေမရယ္.. သူတို႔ ေပးမလႊတ္ လည္း အေမရိကား မသြားပါနဲ႔ေတာ့.. သမီး ထိုင္းမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္.. မသြားလည္း ရတယ္ ေလ.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ေအးပါ သမီးရယ္.. ေမေမ သူတို႔နဲ႔ ေသခ်ာေျပာပါဦးမယ္လို႔ ေျပာရတာေပါ့…။ အဲဒီညက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်မရဲ႕ ပခံုးသိုင္းအိတ္ကို ေခါင္းအံုးလုပ္ျပီး သမီးကို သိပ္ ရပါတယ္။ ေနာက္မွ က်မတို႔ကို ေနရာေပးတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာမွ.. သူတို႔ေလးေတြက ဘြဲ႔ရျပီးသားေလးေတြ.. တခ်ိဳ႕ အေ၀းသင္ တက္ေနတုန္း.. အခ်ိန္ရတဲ့ အခိုက္မွာ ထိုင္းမွာ အလုပ္လာလုပ္တာလို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္ ဘာသာစကား သင္တန္းတခု လာတက္ၾကတာ..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အားလံုးက ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ေလးေတြ..။ သူတို႔အနားမွာ လည္း အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြနဲ႔။ မြန္ျပည္နယ္က.. ထား၀ယ္က.. ဘားအံက.. မုဒံုက.. လိြဳင္ေကာ္က… ပဲခူးက.. ေတာင္ၾကီးက.. က်ိဳင္းတံု တာခ်ီလိတ္က… အိုးး အစံုပါပဲ..။ က်မေမးကာမွ ကေလးေတြခမ်ာ ၀မ္းနည္းျပီး ငိုၾကပါတယ္။ သူတို႔လည္း လက္မွတ္မရွိလို႔ အဖမ္းခံရတာပဲေပါ့။ သူတို႔ ေရာက္ေနတာ ၁ပတ္ရွိျပီတဲ့။ ဘယ္ေတာ့ ထြက္ရမွာလဲဆိုေတာ့.. မသိဘူးတဲ့..။ သူတို႔ကို မဲေဆာက္မွာ သြားသြန္မွာတဲ့။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထိုင္းမွာ နယ္ေျမအလိုက္ ေနခြင့္ရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚသား အေထာက္အထား လက္မွတ္ရွိလ်က္နဲ႔ သြားခြင့္ရွိတဲ့ ဧရိယာေက်ာ္လို႔ အဖမ္းခံရတာပါ။ က်မေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီအခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ျပန္လြတ္ဖို႔ မရွိေတာ့ဘူး..တဲ့။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္ တခုခုမွာ သြားပစ္မွာ..တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘလိုမွမေနပါဘူး။ အမရယ္.. သူတို႔ သြားပစ္လည္း က်မတို႔ ျပန္လာတာပဲ..ဒါနဲ႔ပဲ ေနလာတာ ႏွစ္ ၂၀ရွိျပီ.. ၁၀ႏွစ္ရွိျပီ.. တဲ့။ ကေလးေတြကေတာ့ ေဆာ့လို႔..။ သူတို႔ေရာက္ေနတာ ၂ပတ္ေက်ာ္ျပီတဲ့။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ သူတို႔ကို သြားပစ္မယ့္ ေနရာက ေ၀းလို႔ ကားမွာ လူမျပည့္လို႔ ေစာင့္ေနရတာ.. တလေက်ာ္ျပီတဲ့..။ က်မတို႔ကို ဘယ္မွာ ပစ္မွာလဲ..တဲ့။ က်မ မသိပါ..။ သူတို႔က ေျပာမွ ဒီကေန ပို္က္ဆံေပးျပီး ဖုန္း ေခၚလို႔ရတယ္လို႔ သိရေတာ့ စိတ္နည္းနည္း ေအးသြားပါတယ္။ အခ်ဳပ္က လူမ်ားေပမဲ့ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းကေတာ့ သန္႔ပါတယ္။ ေသာက္ေရကိုေတာ့ ၀ယ္ေသာက္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စခန္းမႉးမိန္းမက အခ်ဳပ္ထဲမွာ စားစရာ လာေရာင္းတယ္တဲ့။ အခ်ဳပ္က ထမင္း ဟင္း ေပးတယ္တဲ့။ အဲဒီညက ရာသီဥတုက ပူေတာ့ သစ္သားခင္းမွာ အိပ္ရတာေတာင္ ေက်ာေနရာက ပူေနပါတယ္။ တညလံုး မီးထိန္ေနတဲ့ ေအာက္.. လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ဒလိန္းထိုးအိပ္ဖူးတာ ပထမဆံုးပါပဲ..။ က်မ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ…။
+++++
မနက္၈နာရီ အခ်ဳပ္ခန္းရဲ႕ အလယ္တံခါး ဖြင့္မွ သားေလးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သားေလးက က်မကို ေျပးဖက္ျပီး ေမေမနဲ႔ပဲ ေနမယ္တဲ့..။ အဲဒီအခ်ိန္က မနက္စာ ေ၀ခ်ိန္ျဖစ္ျပီး စခန္းမႉး မိန္းမ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ေကာက္ညင္းေပါင္း ၾကက္ေၾကာ္.. ငါးေၾကာ္.. ၾကက္ဥျပဳတ္.. မုန္႔ေတြနဲ႔ အေအးေတြ..ႏို႔ဗူးေတြ ၀ယ္လို႔ ရတာမို႔ က်မ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ က်မရဲ႕ အရင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ဆီ ဖုန္းေခၚဖို႔ ၾကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အားလံုးကို ေခၚလို႔ရတာမို႔ က်မတို႔ ဘယ္မွာ ရွိေနတယ္.. ဘယ္လို လာေတြ႔လို႔ရတယ္ဆိုတာေတြ.. အကုန္ ေျပာလို႔ ရသြားပါတယ္။ မနက္ ၈နာရီခြဲမွာ ဧည့္သည္ေတြ႔ခ်ိန္ တခ်ိန္ရွိပါတယ္။ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီက ထမင္း ပို႔ခ်ိန္…။ မိဆူးပြင့္တို႔ လာမယ္တဲ့..။ ညေန ၄နာရီမွာလည္း ဧည့္ေတြ႔ခ်ိန္ တခ်ိန္…။
ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ထမင္းပို႔ခ်ိန္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာပါျပီ။ အ၀တ္အစားပိုေတြ.. မုန္႔ေတြ.. အေအးေတြ.. ႏြားႏို႔ေတြ.. ေဆးတခ်ိုဳ႕.. ျပီးေတာ့ ဖ်ာ.. ေစာင္ပါးေလးေတြ..။ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ…။ ေနာက္.. က်မတို႔ ကိစၥ သူတို႔ ညွိေနၾကပါတယ္.. ရမွာပါ..တဲ့။ ခုေတာ့ စေနတနဂၤေႏြပိတ္ရက္ ခံသြားလို႔ ေနလိုက္ပါဦး.. တနလၤာေန႔ေတာ့ ထြက္ရမွာ.. တဲ့။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ရက္ေရႊ႕တာေတြ ဘာေတြ သူတို႔ လုပ္ျပီးျပီတဲ့။ က်မတို႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေပးရပါတယ္။ ေနာက္ က်မတို႔မိသားစုနဲ႔ ခင္တဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ စံုတြဲက ပံုမွန္ ထမင္းပို႔မွာ..တဲ့။ အဲဒီစံုတြဲကဆိုရင္ ကေလးေတြ ပန္းခ်ီေရးဖို႔ ပစၥည္းပစၥယေတြေရာ.. ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြေရာ.. လာေပးတာပါ..။ က်မကေတာ့ စိတ္ညစ္တဲ့ၾကားကပဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကလူေတြ တိုင္းတပါးက အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ တပံုတပင္ ေတြ႔ရတာကို စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ျပီး သူတို႔ေတြနဲ႔ စကားလိုက္ေျပာေနမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္း မတတ္။ တခ်ိဳ႕ ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာစကား လံုးလံုး မတတ္.. နားလည္း မလည္။
ကရင္မေလးတေယာက္က ေန႔ေစ့လေစ့ ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႔..။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ ေအာက္စိုက္ေနျပီ။ ဒုတိယ ကိုယ္၀န္..တဲ့။ ရဲေတြကို ျပန္ပါရေစေျပာတာလည္း မရဘူးတဲ့။ သူကလည္း ျမန္မာစကားမတတ္..။ က်မမွာ သူေမြးသြားမွာ စိုးလို႔ တထိတ္ထိတ္..။ ေနာက္ ကေလး ႏွစ္ႏွစ္သား သံုးႏွစ္သားေလးေတြနဲ႔ မိသားတစု။ ေရြးဖို႔ ပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူးတဲ့.. ပို႔ခ်င္တဲ့ ေနရာသာ ပို႔ပါေစေတာ့.. ေတာလမ္းကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္၀င္လာမွာတဲ့။ နယ္စပ္နားက ေတာင္ယာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ..တဲ့။ ခ်င္းမိုင္ခဏ တက္လာတုန္း အဖမ္းခံရတာတဲ့။ သူတို႔ကို က်မက သနားေနမိတဲ့အခ်ိန္.. သူတို႔က က်မတို႔ကို ျပန္သနားေနတာ..။ တေယာက္က ေျပာတယ္.. “က်မတို႔က တသက္လံုး ဒီလို ေနစားလာတာ.. ခု အခ်ဳပ္ထဲ နားရတယ္ေတာင္ မွတ္ေသး.. အမတို႔ပဲ သနားတာ.. ၾကည့္ရတာ ႏုႏုနယ္နယ္.. အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ဖူးမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး..ဒုကၡ”.. တဲ့ေလ။ က်မမွာ သူေျပာကာမွ ပို၀မ္းနည္းသြားျပီး မ်က္ရည္ခိုးက်မိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေသာၾကာ စေန တနဂၤေႏြ ကုန္သြား…။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဧည့္ခ်ိန္ေတြမွာ တလွည့္စီလာေတြ႔..။ တနလၤာေန႔ေတာ့ ပို္က္ဆံေပးျပီး ထုတ္မွာတဲ့..။ အဆင္သင့္သာျပင္ထား.. တဲ့။
တနလၤာေန႔က စက္တင္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔ပါ။ အဲဒီေန႔မွာ က်မ တိတ္တိတ္ေလး စိတ္ လႈပ္ရွားေနမိပါတယ္။ ဘယ္သူကိုမွ ထုတ္မေျပာဘဲနဲ႔ေပါ့..။ ဘာလို႔ဆို အဲဒီေန႔က သမီးေလးအသက္ ၉ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ေလ…။ က်မက သားသမီးေတြကို ေမြးကတည္းက ေမြးေန႔ေတြမွာ တခုခု လုပ္ေပးေနက်မို႔ အဲဒီ သမီးေလးေမြးေန႔မွာ အျပင္ထြက္ရရင္ ညေနတခုခု လုပ္ေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေပါက္မသိတာမို႔ ၾကိဳ မေျပာရဲဘူးေလ..။ ဒီေတာ့ သမီး မသိေအာင္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အခ်ိန္နာရီေတြ ရက္ေတြ ေမ့ေနတာမို႔ သမီးလည္း ေမ့ေနမွာလို႔ ထားလိုက္ရတယ္။ ၂၂ရက္ေန႔… ေန႔လယ္ ၁၁နာရီ။ မဲေဆာက္ဘက္ျပန္မယ့္ တအုပ္စုကို ျပန္ပို႔မယ့္ကား ေရာက္လာပါျပီ။ တေယာက္စီ.. ေခၚထုတ္.. လူကုန္.. တံခါးေတြ ျပန္ပိတ္.. ေသာ့ခ်ိတ္.. က်မတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားျပီျဖစ္တဲ့ ပညာတတ္ကေလးေတြအဖြဲ႔ ပါသြားျပီ။ က်မတို႔ မပါေသးပါဘူး။ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ… ထမင္းပို႔ခ်ိန္..။ သားၾကီးမ်က္ႏွာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာကို ေတြ႔တယ္။ က်မ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ႔ကတည္းက က်မ သိလိုက္ျပီ..။ အေျခအေနမဟန္…။ ဘယ္လိုမွ လိုက္မရပါ……… တဲ့။
၂၂ရက္ည..။ မိန္းမေဆာင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး လူရွင္းသြားတယ္။ နည္းနည္းေတာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသလိုပဲ။ ဟိုကေလးေတြ ရွိတုန္းက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ေတြပီပီ စကားေျပာသံေတြ.. သီခ်င္းညည္းသံေတြ.. တိတ္တိတ္က်ိတ္ငိုသံေတြ ၾကားရေသးတယ္။ သမီးေလးက သိသိသာသာ ျငိမ္ေနတယ္။ သမီးက အဲဒီ မမေတြနဲ႔ အဖြဲ႔က်သြားတာဆိုေတာ့.. ခု မမေတြ မရွိတာ သိသာေနမွာေပါ့။ ညက်ေတာ့ သားနဲ႔ သမီးကို အိပ္ခိုင္းျပီး ပံုေျပာျပဖို႔ က်မဟန္ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ သမီးက အိကနဲ ရိႈက္ငိုလိုက္တယ္။ က်မက သမီး မငိုရဘူးေလ.. ေမေမပံုေျပာျပမယ္ဆိုေတာ့မွ.. ဒီေန႔ သမီးေမြးေန႔.. သမီးက ေထာင္ထဲမွာ.. သမီး သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ သမီး အေမရိကားေရာက္သြားျပီလို႔ ထင္ေနမွာ.. သမီးကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ.. ထိုင္းေတြက ဘာလို႔ ဗမာေတြကို ဖမ္းခ်င္တာလဲ ေမေမရယ္.. တဲ့။ က်မေတာက္ေလွ်ာက္ ဟန္လုပ္မာန္တင္းျပီးေနခဲ့သမွ် အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။ က်မလည္း ငိုမိပါတယ္။ သမီးရယ္.. အျပင္ေရာက္ရင္ ေမေမ သမီးေမြးေန႔ လုပ္ေပးပါ့မယ္..ဆိုေတာ့ သမီးက ဘယ္ေတာ့လဲ.. ေမေမ ေသခ်ာသိလား..တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ သားေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ကို နားမလည္တတ္ေသးဘူးလို႔ က်မထင္ထားတဲ့ သားကေလး ၅ႏွစ္သား ကလည္း ငိုလို႔။ အဲဒီညမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္.. က်မ မွားသြားျပီလားလို႔ ေတြးမိခဲ့တာပါပဲ…။
+++++
တကယ္ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ က်မတို႔လို.. ျပီးေတာ့ က်မတို႔ထက္ ကံဆိုးၾကရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ တပံုတပင္ပါ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ၂၀၀၈ရဲ႕ ေမလ၂ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သလို နာဂစ္မုန္တိုင္း၀င္ခဲ့တယ္။ ခုထိ တႏွစ္ျပည့္ပီ.. ေဘးသင့္ခဲ့ၾကရသူ ေတြခမ်ာ… ေနစရာ စားစရာ အိပ္စရာ စိတ္ ေျပေပ်ာက္စရာ ဘာတခုမွ လံုး၀ လံုး၀ မရၾက ေသး..။ လူျဖစ္ရံု မည္ကာမတၱ..။ ေနာက္ ခု က်မနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အတူတူ ရွိေနတဲ့ သူေတြေရာ..။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေခၽြးေပါက္ေပါက္က်ေအာင္လည္း လုပ္ရေသး.. ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္လည္း ေနရေသး.. အဖမ္းလည္း ခံရေသး..။ ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားလို႔ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနမရတဲ့ ဘ၀ေတြ။ ဒီလိုပဲ အခ်ဳပ္ထဲ မေရာက္ေပမဲ့ ထိုင္းမွာ ေနခြင့္ရဖို႔နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အေရး အျမဲ ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ…။ သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ သူ႔အေနအထားနဲ႔သူ.. ကံဆိုး ေနၾကရတာ..။ တကယ္ ေတြးၾကည့္ရင္ က်မ ဘ၀တေလွ်ာက္ ၾကံဳခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ ဒုကၡေတြက သူတို႔နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ပမႊား။ သူတို႔ခမ်ာကေတာ့ ဘ၀ဆိုတာကိုက ရုန္းကန္ပင္ပန္းဖို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေမြးလာ ရတာတဲ့ ေလ..။
+++++
အဲလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္တပတ္ကိုလည္း က်မတို႔ မိသားစု တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ေျခာက္ေျခာက္ ျခားျခားနဲ႔ ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရတာက မသက္သာလို႔ပါ..။ ေရွ႔ကထြက္သြားတဲ့ အုပ္စုေတြကို ျမန္မာျပည္ထဲက စစ္တပ္ထိ ေရာက္ေအာင္ ပို႔တယ္ဆိုတာေတြ.. ၾကားေနရတာေလ…။ သားၾကီးနဲ႔ သူ႔အေဖကို က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကိုသာ ေတြးထားၾကေတာ့..။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. လို႔။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိေနတဲ့ ရင္ဘတ္ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေအာင့္တဲ့ ေ၀ဒနာ ျပန္ေပၚ လာပါတယ္။ က်မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေနေကာင္းေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားေနရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တနလၤာတေန႔ ေရာက္လာျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ရဲ႕ ၁၁ရက္ေျမာက္ေန႔ေပါ့။ စက္တင္ဘာ ၂၉ရက္ေန႔။
+++++
အခ်ဳပ္ထဲမွာ တနလၤာေန႔ဆို ေန႔လယ္ ၁၁နာရီကို အားလံုးေမွ်ာ္ၾကတယ္.. တဲ့။ မနက္ကတည္းက အားလံုးလိုလို လည္ေတြ တဆန္႔ဆန္႔..။ ဒါေပမဲ့ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ဧည့္ခ်ိန္သာ ေရာက္ေရာ..ဘာကားမွ မလာေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ ဒီတပတ္ ျပန္မပို႔ျပန္ဘူး ထင္တယ္တဲ့..။ က်မကို ထမင္းလာပို႔တဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲကေတာ့ ဒီေန႔ ပို႔မယ္ေျပာတယ္တဲ့။ က်မကေတာ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ပဲ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီခြဲမွာေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးမၾကီးဖြင့္သံ.. ထိုင္းသံ ဆူညံညံေတြ…။ က်မတို႔ အခန္းတံခါးေတြကိုလည္း လာဖြင့္ပါျပီ။ က်မ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမိပါတယ္။ က်မ ထပ္မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. ပါကာမွပါေရာ..။ သမီးကေတာ့ ထိုင္းလို နားလည္တာမို႔ အေပါက္၀ေလးေျပးသြားျပီး နားေထာင္ရွာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ေျပးလာျပီး ေမေမ.. သမီးတို႔ ပါျပီထင္တယ္.. မယ္ဆိုင္အုပ္စု..လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ က်မက သမီးကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပံုလုပ္ျပီး ပါရင္ေခၚမွာေပါ့ သမီးရယ္.. လို႔ ေျပာရပါတယ္။
တကယ္ပဲ ခဏၾကာေတာ့ ထိုင္းသံ မပီကလာနဲ႔ က်မတို႔ကို ေခၚပါတယ္။ ေခၚပံုက ၾကည့္ဦး.. အေမရိကန္ ဟခြန္း .. အေမရိကန္ဟခြန္း.. တဲ့ေလ။ အေမရိကန္၅ေယာက္ေပါ့..။ က်မမွာ မရယ္ႏိုင္ပါဘူး.. ကမန္းကတမ္းထ.. ထြက္ရပါတယ္။ လူစစ္.. လက္မွတ္ထိုး..။ အားလံုး ၃၅ေယာက္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ပဲ ဖမ္းလာျပီး ျပန္ပို႔ခဆိုျပီး တေယာက္ ဘတ္၁၀၀လည္း ေကာက္ေသး။ က်မတို႔ မိသားစုက အထူးအမႈတြဲ.. Special Case..။ သးတယ္။ အားလံုးျပီးေတာ့ ေန႔လယ္ ၁နာရီခြဲလုလု..။ ဂ်ိဳင္းကနဲ အခ်ဳပ္တံခါးမၾကီး ဖြင့္။ ေနေရာင္က စူးလိုက္တာ…။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအလင္းကို ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ က်မတို႔ ဖုန္းေတြ ျပန္ေပးတယ္..။ အ၀င္ထြက္ေပါက္မွာ က်မတို႔ကို ေစာင့္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြ စံုတြဲ..။ အမ စိတ္မပူနဲ႔ .. က်မတို႔ ကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္။ အမတို႔ကို ပို႔တဲ့အခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရြးဖို႔ စီစဥ္္ျပီးျပီတဲ့..။
အခ်ဳပ္ကားက တအိအိ ထြက္ျပီ။ က်မ ဖုန္းေတြ ေခၚ..။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တကယ္တာ၀န္ရွိတဲ့ တေယာက္ (အစစ သူ အာမခံျပီး လုပ္ရာကေန.. က်မတို႔ ဒီအေျခအေနထိ ျဖစ္သြားရတာ)က အစစစီစဥ္ျပီးျပီ.. တဲ့။ က်မတို႔ကို ေျမာက္ပိုင္း နယ္စပ္မွာ သြန္မွာ..တဲ့။ အဲဒီမွာ သူေစာင့္ေနမွာ.. တဲ့။ အင္းးးး က်မ ယံုပါတယ္။ က်မခ်စ္တဲ့ ဇင္းမယ္ကေတာင္ က်မကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနသလိုပါပဲ..။ ဇင္းမယ္ျမိဳ႔ျပင္က က်မေငးေန ခ်စ္ေနက် ေတာအုပ္ဆန္ဆန္ ျမင္ကြင္းေအးေအးေတြကိုေတာ့ တ၀ၾကည့္ေနမိတာပါပဲ..။ ဇင္းမယ္က ထြက္လာတာ ၅နာရီစာ ခရီးရွိျပီ။ ညေန ၆နာရီထိုးလု..။ ေနာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲရဲ႕ ဆလြန္းကားေလးက မ်က္ျခည္မျပတ္..။ က်မစိတ္ထဲ အားရွိလိုက္တာ…။ ေဟာ.. ေရာက္ျပီတဲ့..။ ထိုင္းနယ္ျခားတပ္…။ ဆင္းဆင္း.. အားလံုးငုတ္တုတ္ထိုင္…။ ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္..။ တရားခံေတြေပါ့..။ ေနာက္တခါ ျပန္၀င္လာလို႔ မိရင္ ျပစ္မႈၾကီးမွာတဲ့။ အင္းးး က်မကေတာ့ ဟို အာမခံထားတဲ့လူကို ရွာေနမိတုန္း..။ ဖုန္းလည္း ေခၚမရ..။ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲကလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီ။ ဘုမသိဘမသိ သူတို႔ ၀င္ေျပာရင္ အမ်ိဳးသားက ျပင္သစ္လူမ်ိုးမို႔ သူတို႔မွာ လုကုန္ကူးမႈနဲ႔ ျငိဦးမယ္။
ကဲကဲ.. ကားေပၚျပန္တက္..။ က်မတို႔ မိသားစုေတြ မ်က္ႏွာ ဆီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့..။ ဒီတခါေတာ့ ကေလးေတြ အေဖပါ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီ။ ဟုတ္တယ္ေလ.. တကယ္ဆို က်မတို႔ သိထားတာက နယ္ျခားမ်ဥ္းမွာ က်မတို႔ကို ထားခဲ့ရေတာ့မွာ…။ က်မတို႔ ကားေပၚျပန္ေရာက္.. ကားက တကယ့္ေတာစစ္စစ္လမ္းထဲ တိုး၀င္.. သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲလည္း က်န္ခဲ့ျပီ..။ လူတရပ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေဘးဘယ္ညာ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားက လမ္းထဲ အခ်ဳပ္ကားက ဒယိမ္းဒယိုင္။ တကယ္ေတာ့ က်မလည္း တကယ့္ကို ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ သူေတြက ေျပာတယ္.. ဒီေျပာင္းခင္းက နယ္စပ္မ်ဥ္းပဲ..တဲ့။ ဟိုးဘက္မွာ.. ျမန္မာစစ္တပ္ရွိတယ္တဲ့။ ကားရပ္လို႔ ကားေပၚက အဆင္းမွာေတာ့ က်မတို႔မိသားစု.. သားရဲတြင္းဆီ လာေနရျပီလို႔ က်မ သိေနခဲ့ ပါျပီ။
+++++
**က်မစိတ္ထဲ အပိုင္း (၄၀)မွာေတာ့ ျပီးေလာက္ျပီထင္တာ.. တကယ္လည္းေရးေရာ.. မျပီးႏိုင္ျပန္..။ ျပီးျပီးေရာလည္း မေရးခ်င္... တကယ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလးပဲ လိုေတာ့တာပါ.. :)
ရဲစခန္းထဲမွာ က်မတို႔ကို ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းျပီး တယ္လီဖုံးေတြ သိမ္းတယ္..။ ျပီးျပီ.. က်မရဲ႕ အဆက္အသြယ္ မွန္သမွ်.. ျပတ္ျပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်မ စိတ္ခ်တယ္..။ က်မတို႔ ဘယ္မွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို သူတို႔ စံုစမ္းနိုင္မွာပဲ…။ ဂ်ိမ္းကနဲဆို တံခါးတေပါက္ ပြင့္သြားျပီး က်မတို႔အားလံုး ၀င္လုိက္ရတယ္။ ဘုရား… ေဘးဘယ္ညာမွာ သံတိုင္တပ္ အခ်ဳပ္ခန္းကေလးေတြ ရွိေနတဲ့ ေလွာင္အိုက္အိုက္ အခန္းရွည္ၾကီး.. အခ်ဳပ္ေပမဲ့ အျပင္ကို မျမင္ရေအာင္ တံခါးေတြ ၃ထပ္ထားတာမို႔ ေထာင္နဲ႔ တူေနပါတယ္။ ရုတ္တရက္ က်မ စိတ္ထဲ ပိတ္ရိုက္ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ..။ ေမွာင္အိုက္ေနတဲ့ ပိတ္ေလွာင္မႈ..။ ခပ္အဲ့အဲ့ အနံ႔.. ျပီးေတာ့ လူေတြအမ်ားၾကီးးး.. ေယာက်္ားေတြေရာ မိန္းမေတြေရာ.. ကေလးေတြေရာ..။ သမီးက က်မလက္ကို တင္းကနဲဆုပ္တယ္။ သားငယ္ေလးက ေပါင္ကို လွမ္းဖက္တယ္..။ ရဲက ေျပာတယ္.. ေယာက်္ား မိန္းမ ခြဲေနပါ..တဲ့။ ရာေက်ာ္က သားငယ္ ေလးကို ေခၚသြားမယ္တဲ့။ သမီးနဲ႔ က်မ ေန... တဲ့။ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္… သားက အေမမရွိရင္ ပို ၀မ္းနည္းမယ္.. ဆိုေတာ့ ရာေက်ာ္က အေမ ပင္ပန္းမယ္တဲ့…။ သားၾကီးကလည္း ညီေလးကို သားတို႔ ေခၚ သြားမယ္တဲ့။ ရဲကလည္း ေမာင္းသြင္းေနျပီ။
က်မ သားငယ္ေလးကို သားက ေဖေဖတို႔ ကိုၾကီးတို႔နဲ႔ လိုက္သြားေနာ္.. ေမေမက မမၾကီးနဲ႔ သြားရမယ္လို႔ ငံု႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သားက ငိုမ့ဲမဲ့ေလးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္တယ္။ သားအဖ ၃ေယာက္က ေယာက်္ားခန္းထဲ ၀င္သြား တယ္။ က်မနဲ႔ သမီးက မိန္းမခန္း..။ ေတာ္ေသးတာက အခန္း၂ခန္းက ခလယ္စၾကံၤလမ္းျခားထားတဲ့ မ်က္ႏွားခ်င္ ဆိုင္ ဓားလြယ္ခုတ္မွာ ရွိေနတာပါ။ မိန္းမေဆာင္တဲ့..။ ေပ၂၀ ပတ္လည္ အခန္းက်ယ္..။ သစ္သားၾကမ္းခင္းနဲ႔..။ အဲဒီထဲမွာ မိန္းမေတြအျပည့္.. ျပီးေတာ့ ကေလး ငယ္ေလး ၃ေယာက္လည္း ရွိေသးတယ္။ ညအိပ္ေတာ့မွ ေရၾကည့္ေတာ့ ၃၃ေယာက္။ အကုန္ ျမန္မာႏို္င္ငံကခ်ည္းေပါ့..။ က်မတို႔သားအမိ ၀င္သြားေတာ့ နံရံနားက မိန္းကေလး တစုက လွမ္းေခၚတယ္…။ အန္တီ ဒီကိုလာတဲ့..။ ကေလးမေလးေတြက ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ ေလးေတြ..။ က်မတို႔ သားအမိကို ေနရာေလး လုပ္ေပးတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ အိပ္ၾကရမွာတဲ့..။
အဲဒီ ေနရာေလးမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မွ သမီးေလးက က်မေပါင္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ျပီး ငိုပါေတာ့တယ္။ သမီးငိုမွပဲ က်မလည္း မ်က္ရည္က်တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်မတို႔ကို ေနရာေခၚေပးတဲ့ ကေလးေတြလည္း ငိုၾကပါတယ္။ သမီးေလးကေတာ့ တကယ့္ကို ၀မ္းပမ္းတနည္း ရႈိက္ရႈိက္ျပီးငိုပါတယ္။ သမီးတို႔ ဘာအျပစ္ရွိလို႔ ဖမ္းတာလဲ..တဲ့။ ေမေမတို႔ကို စစ္ေဆးစရာရွိလို႔ ခဏေခၚတာပါ သမီးရယ္လို႔ ေျဖေတာ့.. ေမေမရယ္.. သူတို႔ ေပးမလႊတ္ လည္း အေမရိကား မသြားပါနဲ႔ေတာ့.. သမီး ထိုင္းမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္.. မသြားလည္း ရတယ္ ေလ.. တဲ့။ က်မကေတာ့ ေအးပါ သမီးရယ္.. ေမေမ သူတို႔နဲ႔ ေသခ်ာေျပာပါဦးမယ္လို႔ ေျပာရတာေပါ့…။ အဲဒီညက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်မရဲ႕ ပခံုးသိုင္းအိတ္ကို ေခါင္းအံုးလုပ္ျပီး သမီးကို သိပ္ ရပါတယ္။ ေနာက္မွ က်မတို႔ကို ေနရာေပးတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာမွ.. သူတို႔ေလးေတြက ဘြဲ႔ရျပီးသားေလးေတြ.. တခ်ိဳ႕ အေ၀းသင္ တက္ေနတုန္း.. အခ်ိန္ရတဲ့ အခိုက္မွာ ထိုင္းမွာ အလုပ္လာလုပ္တာလို႔ သိရပါတယ္။ ေနာက္ ဘာသာစကား သင္တန္းတခု လာတက္ၾကတာ..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အားလံုးက ရုပ္ရည္သန္႔သန္႔ေလးေတြ..။ သူတို႔အနားမွာ လည္း အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြနဲ႔။ မြန္ျပည္နယ္က.. ထား၀ယ္က.. ဘားအံက.. မုဒံုက.. လိြဳင္ေကာ္က… ပဲခူးက.. ေတာင္ၾကီးက.. က်ိဳင္းတံု တာခ်ီလိတ္က… အိုးး အစံုပါပဲ..။ က်မေမးကာမွ ကေလးေတြခမ်ာ ၀မ္းနည္းျပီး ငိုၾကပါတယ္။ သူတို႔လည္း လက္မွတ္မရွိလို႔ အဖမ္းခံရတာပဲေပါ့။ သူတို႔ ေရာက္ေနတာ ၁ပတ္ရွိျပီတဲ့။ ဘယ္ေတာ့ ထြက္ရမွာလဲဆိုေတာ့.. မသိဘူးတဲ့..။ သူတို႔ကို မဲေဆာက္မွာ သြားသြန္မွာတဲ့။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထိုင္းမွာ နယ္ေျမအလိုက္ ေနခြင့္ရွိတဲ့ ေတာင္ေပၚသား အေထာက္အထား လက္မွတ္ရွိလ်က္နဲ႔ သြားခြင့္ရွိတဲ့ ဧရိယာေက်ာ္လို႔ အဖမ္းခံရတာပါ။ က်မေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီအခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ ျပန္လြတ္ဖို႔ မရွိေတာ့ဘူး..တဲ့။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ထိုင္းနယ္စပ္ တခုခုမွာ သြားပစ္မွာ..တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘလိုမွမေနပါဘူး။ အမရယ္.. သူတို႔ သြားပစ္လည္း က်မတို႔ ျပန္လာတာပဲ..ဒါနဲ႔ပဲ ေနလာတာ ႏွစ္ ၂၀ရွိျပီ.. ၁၀ႏွစ္ရွိျပီ.. တဲ့။ ကေလးေတြကေတာ့ ေဆာ့လို႔..။ သူတို႔ေရာက္ေနတာ ၂ပတ္ေက်ာ္ျပီတဲ့။ တခ်ိဳ႕ေတာ့ သူတို႔ကို သြားပစ္မယ့္ ေနရာက ေ၀းလို႔ ကားမွာ လူမျပည့္လို႔ ေစာင့္ေနရတာ.. တလေက်ာ္ျပီတဲ့..။ က်မတို႔ကို ဘယ္မွာ ပစ္မွာလဲ..တဲ့။ က်မ မသိပါ..။ သူတို႔က ေျပာမွ ဒီကေန ပို္က္ဆံေပးျပီး ဖုန္း ေခၚလို႔ရတယ္လို႔ သိရေတာ့ စိတ္နည္းနည္း ေအးသြားပါတယ္။ အခ်ဳပ္က လူမ်ားေပမဲ့ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းကေတာ့ သန္႔ပါတယ္။ ေသာက္ေရကိုေတာ့ ၀ယ္ေသာက္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စခန္းမႉးမိန္းမက အခ်ဳပ္ထဲမွာ စားစရာ လာေရာင္းတယ္တဲ့။ အခ်ဳပ္က ထမင္း ဟင္း ေပးတယ္တဲ့။ အဲဒီညက ရာသီဥတုက ပူေတာ့ သစ္သားခင္းမွာ အိပ္ရတာေတာင္ ေက်ာေနရာက ပူေနပါတယ္။ တညလံုး မီးထိန္ေနတဲ့ ေအာက္.. လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ဒလိန္းထိုးအိပ္ဖူးတာ ပထမဆံုးပါပဲ..။ က်မ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ…။
+++++
မနက္၈နာရီ အခ်ဳပ္ခန္းရဲ႕ အလယ္တံခါး ဖြင့္မွ သားေလးကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သားေလးက က်မကို ေျပးဖက္ျပီး ေမေမနဲ႔ပဲ ေနမယ္တဲ့..။ အဲဒီအခ်ိန္က မနက္စာ ေ၀ခ်ိန္ျဖစ္ျပီး စခန္းမႉး မိန္းမ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဆီမွာ ေကာက္ညင္းေပါင္း ၾကက္ေၾကာ္.. ငါးေၾကာ္.. ၾကက္ဥျပဳတ္.. မုန္႔ေတြနဲ႔ အေအးေတြ..ႏို႔ဗူးေတြ ၀ယ္လို႔ ရတာမို႔ က်မ ကေလးေတြအတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ က်မရဲ႕ အရင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္း ၄ေယာက္ဆီ ဖုန္းေခၚဖို႔ ၾကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အားလံုးကို ေခၚလို႔ရတာမို႔ က်မတို႔ ဘယ္မွာ ရွိေနတယ္.. ဘယ္လို လာေတြ႔လို႔ရတယ္ဆိုတာေတြ.. အကုန္ ေျပာလို႔ ရသြားပါတယ္။ မနက္ ၈နာရီခြဲမွာ ဧည့္သည္ေတြ႔ခ်ိန္ တခ်ိန္ရွိပါတယ္။ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီက ထမင္း ပို႔ခ်ိန္…။ မိဆူးပြင့္တို႔ လာမယ္တဲ့..။ ညေန ၄နာရီမွာလည္း ဧည့္ေတြ႔ခ်ိန္ တခ်ိန္…။
ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ထမင္းပို႔ခ်ိန္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာပါျပီ။ အ၀တ္အစားပိုေတြ.. မုန္႔ေတြ.. အေအးေတြ.. ႏြားႏို႔ေတြ.. ေဆးတခ်ိုဳ႕.. ျပီးေတာ့ ဖ်ာ.. ေစာင္ပါးေလးေတြ..။ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ…။ ေနာက္.. က်မတို႔ ကိစၥ သူတို႔ ညွိေနၾကပါတယ္.. ရမွာပါ..တဲ့။ ခုေတာ့ စေနတနဂၤေႏြပိတ္ရက္ ခံသြားလို႔ ေနလိုက္ပါဦး.. တနလၤာေန႔ေတာ့ ထြက္ရမွာ.. တဲ့။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ရက္ေရႊ႕တာေတြ ဘာေတြ သူတို႔ လုပ္ျပီးျပီတဲ့။ က်မတို႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေပးရပါတယ္။ ေနာက္ က်မတို႔မိသားစုနဲ႔ ခင္တဲ့ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ စံုတြဲက ပံုမွန္ ထမင္းပို႔မွာ..တဲ့။ အဲဒီစံုတြဲကဆိုရင္ ကေလးေတြ ပန္းခ်ီေရးဖို႔ ပစၥည္းပစၥယေတြေရာ.. ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြေရာ.. လာေပးတာပါ..။ က်မကေတာ့ စိတ္ညစ္တဲ့ၾကားကပဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကလူေတြ တိုင္းတပါးက အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာ တပံုတပင္ ေတြ႔ရတာကို စိတ္မေကာင္းေတြျဖစ္ျပီး သူတို႔ေတြနဲ႔ စကားလိုက္ေျပာေနမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ကရင္လူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္း မတတ္။ တခ်ိဳ႕ ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာစကား လံုးလံုး မတတ္.. နားလည္း မလည္။
ကရင္မေလးတေယာက္က ေန႔ေစ့လေစ့ ကိုယ္၀န္ၾကီးနဲ႔..။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ ေအာက္စိုက္ေနျပီ။ ဒုတိယ ကိုယ္၀န္..တဲ့။ ရဲေတြကို ျပန္ပါရေစေျပာတာလည္း မရဘူးတဲ့။ သူကလည္း ျမန္မာစကားမတတ္..။ က်မမွာ သူေမြးသြားမွာ စိုးလို႔ တထိတ္ထိတ္..။ ေနာက္ ကေလး ႏွစ္ႏွစ္သား သံုးႏွစ္သားေလးေတြနဲ႔ မိသားတစု။ ေရြးဖို႔ ပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူးတဲ့.. ပို႔ခ်င္တဲ့ ေနရာသာ ပို႔ပါေစေတာ့.. ေတာလမ္းကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္၀င္လာမွာတဲ့။ နယ္စပ္နားက ေတာင္ယာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ..တဲ့။ ခ်င္းမိုင္ခဏ တက္လာတုန္း အဖမ္းခံရတာတဲ့။ သူတို႔ကို က်မက သနားေနမိတဲ့အခ်ိန္.. သူတို႔က က်မတို႔ကို ျပန္သနားေနတာ..။ တေယာက္က ေျပာတယ္.. “က်မတို႔က တသက္လံုး ဒီလို ေနစားလာတာ.. ခု အခ်ဳပ္ထဲ နားရတယ္ေတာင္ မွတ္ေသး.. အမတို႔ပဲ သနားတာ.. ၾကည့္ရတာ ႏုႏုနယ္နယ္.. အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ဖူးမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး..ဒုကၡ”.. တဲ့ေလ။ က်မမွာ သူေျပာကာမွ ပို၀မ္းနည္းသြားျပီး မ်က္ရည္ခိုးက်မိေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ေသာၾကာ စေန တနဂၤေႏြ ကုန္သြား…။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဧည့္ခ်ိန္ေတြမွာ တလွည့္စီလာေတြ႔..။ တနလၤာေန႔ေတာ့ ပို္က္ဆံေပးျပီး ထုတ္မွာတဲ့..။ အဆင္သင့္သာျပင္ထား.. တဲ့။
တနလၤာေန႔က စက္တင္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔ပါ။ အဲဒီေန႔မွာ က်မ တိတ္တိတ္ေလး စိတ္ လႈပ္ရွားေနမိပါတယ္။ ဘယ္သူကိုမွ ထုတ္မေျပာဘဲနဲ႔ေပါ့..။ ဘာလို႔ဆို အဲဒီေန႔က သမီးေလးအသက္ ၉ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ေမြးေန႔ေလ…။ က်မက သားသမီးေတြကို ေမြးကတည္းက ေမြးေန႔ေတြမွာ တခုခု လုပ္ေပးေနက်မို႔ အဲဒီ သမီးေလးေမြးေန႔မွာ အျပင္ထြက္ရရင္ ညေနတခုခု လုပ္ေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေပါက္မသိတာမို႔ ၾကိဳ မေျပာရဲဘူးေလ..။ ဒီေတာ့ သမီး မသိေအာင္ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အခ်ိန္နာရီေတြ ရက္ေတြ ေမ့ေနတာမို႔ သမီးလည္း ေမ့ေနမွာလို႔ ထားလိုက္ရတယ္။ ၂၂ရက္ေန႔… ေန႔လယ္ ၁၁နာရီ။ မဲေဆာက္ဘက္ျပန္မယ့္ တအုပ္စုကို ျပန္ပို႔မယ့္ကား ေရာက္လာပါျပီ။ တေယာက္စီ.. ေခၚထုတ္.. လူကုန္.. တံခါးေတြ ျပန္ပိတ္.. ေသာ့ခ်ိတ္.. က်မတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားျပီျဖစ္တဲ့ ပညာတတ္ကေလးေတြအဖြဲ႔ ပါသြားျပီ။ က်မတို႔ မပါေသးပါဘူး။ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ… ထမင္းပို႔ခ်ိန္..။ သားၾကီးမ်က္ႏွာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာကို ေတြ႔တယ္။ က်မ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြ႔ကတည္းက က်မ သိလိုက္ျပီ..။ အေျခအေနမဟန္…။ ဘယ္လိုမွ လိုက္မရပါ……… တဲ့။
၂၂ရက္ည..။ မိန္းမေဆာင္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး လူရွင္းသြားတယ္။ နည္းနည္းေတာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသလိုပဲ။ ဟိုကေလးေတြ ရွိတုန္းက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ေတြပီပီ စကားေျပာသံေတြ.. သီခ်င္းညည္းသံေတြ.. တိတ္တိတ္က်ိတ္ငိုသံေတြ ၾကားရေသးတယ္။ သမီးေလးက သိသိသာသာ ျငိမ္ေနတယ္။ သမီးက အဲဒီ မမေတြနဲ႔ အဖြဲ႔က်သြားတာဆိုေတာ့.. ခု မမေတြ မရွိတာ သိသာေနမွာေပါ့။ ညက်ေတာ့ သားနဲ႔ သမီးကို အိပ္ခိုင္းျပီး ပံုေျပာျပဖို႔ က်မဟန္ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ သမီးက အိကနဲ ရိႈက္ငိုလိုက္တယ္။ က်မက သမီး မငိုရဘူးေလ.. ေမေမပံုေျပာျပမယ္ဆိုေတာ့မွ.. ဒီေန႔ သမီးေမြးေန႔.. သမီးက ေထာင္ထဲမွာ.. သမီး သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ သမီး အေမရိကားေရာက္သြားျပီလို႔ ထင္ေနမွာ.. သမီးကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာ.. ထိုင္းေတြက ဘာလို႔ ဗမာေတြကို ဖမ္းခ်င္တာလဲ ေမေမရယ္.. တဲ့။ က်မေတာက္ေလွ်ာက္ ဟန္လုပ္မာန္တင္းျပီးေနခဲ့သမွ် အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။ က်မလည္း ငိုမိပါတယ္။ သမီးရယ္.. အျပင္ေရာက္ရင္ ေမေမ သမီးေမြးေန႔ လုပ္ေပးပါ့မယ္..ဆိုေတာ့ သမီးက ဘယ္ေတာ့လဲ.. ေမေမ ေသခ်ာသိလား..တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ သားေလးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခံစားခ်က္ကို နားမလည္တတ္ေသးဘူးလို႔ က်မထင္ထားတဲ့ သားကေလး ၅ႏွစ္သား ကလည္း ငိုလို႔။ အဲဒီညမွာ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္.. က်မ မွားသြားျပီလားလို႔ ေတြးမိခဲ့တာပါပဲ…။
+++++
တကယ္ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ က်မတို႔လို.. ျပီးေတာ့ က်မတို႔ထက္ ကံဆိုးၾကရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ တပံုတပင္ပါ..။ မွတ္မွတ္ရရ.. ၂၀၀၈ရဲ႕ ေမလ၂ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သလို နာဂစ္မုန္တိုင္း၀င္ခဲ့တယ္။ ခုထိ တႏွစ္ျပည့္ပီ.. ေဘးသင့္ခဲ့ၾကရသူ ေတြခမ်ာ… ေနစရာ စားစရာ အိပ္စရာ စိတ္ ေျပေပ်ာက္စရာ ဘာတခုမွ လံုး၀ လံုး၀ မရၾက ေသး..။ လူျဖစ္ရံု မည္ကာမတၱ..။ ေနာက္ ခု က်မနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ အတူတူ ရွိေနတဲ့ သူေတြေရာ..။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေခၽြးေပါက္ေပါက္က်ေအာင္လည္း လုပ္ရေသး.. ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္လည္း ေနရေသး.. အဖမ္းလည္း ခံရေသး..။ ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားလို႔ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနမရတဲ့ ဘ၀ေတြ။ ဒီလိုပဲ အခ်ဳပ္ထဲ မေရာက္ေပမဲ့ ထိုင္းမွာ ေနခြင့္ရဖို႔နဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အေရး အျမဲ ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ…။ သူ႔အဆင့္နဲ႔သူ သူ႔အေနအထားနဲ႔သူ.. ကံဆိုး ေနၾကရတာ..။ တကယ္ ေတြးၾကည့္ရင္ က်မ ဘ၀တေလွ်ာက္ ၾကံဳခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ ဒုကၡေတြက သူတို႔နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ပမႊား။ သူတို႔ခမ်ာကေတာ့ ဘ၀ဆိုတာကိုက ရုန္းကန္ပင္ပန္းဖို႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေမြးလာ ရတာတဲ့ ေလ..။
+++++
အဲလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္တပတ္ကိုလည္း က်မတို႔ မိသားစု တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ေျခာက္ေျခာက္ ျခားျခားနဲ႔ ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရတာက မသက္သာလို႔ပါ..။ ေရွ႔ကထြက္သြားတဲ့ အုပ္စုေတြကို ျမန္မာျပည္ထဲက စစ္တပ္ထိ ေရာက္ေအာင္ ပို႔တယ္ဆိုတာေတြ.. ၾကားေနရတာေလ…။ သားၾကီးနဲ႔ သူ႔အေဖကို က်မ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကိုသာ ေတြးထားၾကေတာ့..။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. လို႔။ အဲဒီရက္ေတြထဲမွာပဲ က်မ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ရွိေနတဲ့ ရင္ဘတ္ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေအာင့္တဲ့ ေ၀ဒနာ ျပန္ေပၚ လာပါတယ္။ က်မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ေနေကာင္းေအာင္ပဲ ၾကိဳးစားေနရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ တနလၤာတေန႔ ေရာက္လာျပန္ပါျပီ။ က်မတို႔ရဲ႕ ၁၁ရက္ေျမာက္ေန႔ေပါ့။ စက္တင္ဘာ ၂၉ရက္ေန႔။
+++++
အခ်ဳပ္ထဲမွာ တနလၤာေန႔ဆို ေန႔လယ္ ၁၁နာရီကို အားလံုးေမွ်ာ္ၾကတယ္.. တဲ့။ မနက္ကတည္းက အားလံုးလိုလို လည္ေတြ တဆန္႔ဆန္႔..။ ဒါေပမဲ့ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ ဧည့္ခ်ိန္သာ ေရာက္ေရာ..ဘာကားမွ မလာေသးပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ ဒီတပတ္ ျပန္မပို႔ျပန္ဘူး ထင္တယ္တဲ့..။ က်မကို ထမင္းလာပို႔တဲ့ မိတ္ေဆြစံုတြဲကေတာ့ ဒီေန႔ ပို႔မယ္ေျပာတယ္တဲ့။ က်မကေတာ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ပဲ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္ပဲ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီခြဲမွာေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းတံခါးမၾကီးဖြင့္သံ.. ထိုင္းသံ ဆူညံညံေတြ…။ က်မတို႔ အခန္းတံခါးေတြကိုလည္း လာဖြင့္ပါျပီ။ က်မ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနမိပါတယ္။ က်မ ထပ္မေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. ပါကာမွပါေရာ..။ သမီးကေတာ့ ထိုင္းလို နားလည္တာမို႔ အေပါက္၀ေလးေျပးသြားျပီး နားေထာင္ရွာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ျပန္ေျပးလာျပီး ေမေမ.. သမီးတို႔ ပါျပီထင္တယ္.. မယ္ဆိုင္အုပ္စု..လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ က်မက သမီးကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပံုလုပ္ျပီး ပါရင္ေခၚမွာေပါ့ သမီးရယ္.. လို႔ ေျပာရပါတယ္။
တကယ္ပဲ ခဏၾကာေတာ့ ထိုင္းသံ မပီကလာနဲ႔ က်မတို႔ကို ေခၚပါတယ္။ ေခၚပံုက ၾကည့္ဦး.. အေမရိကန္ ဟခြန္း .. အေမရိကန္ဟခြန္း.. တဲ့ေလ။ အေမရိကန္၅ေယာက္ေပါ့..။ က်မမွာ မရယ္ႏိုင္ပါဘူး.. ကမန္းကတမ္းထ.. ထြက္ရပါတယ္။ လူစစ္.. လက္မွတ္ထိုး..။ အားလံုး ၃၅ေယာက္။ ျပီးေတာ့ သူတို႔ပဲ ဖမ္းလာျပီး ျပန္ပို႔ခဆိုျပီး တေယာက္ ဘတ္၁၀၀လည္း ေကာက္ေသး။ က်မတို႔ မိသားစုက အထူးအမႈတြဲ.. Special Case..။ သးတယ္။ အားလံုးျပီးေတာ့ ေန႔လယ္ ၁နာရီခြဲလုလု..။ ဂ်ိဳင္းကနဲ အခ်ဳပ္တံခါးမၾကီး ဖြင့္။ ေနေရာင္က စူးလိုက္တာ…။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအလင္းကို ျမင္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ က်မတို႔ ဖုန္းေတြ ျပန္ေပးတယ္..။ အ၀င္ထြက္ေပါက္မွာ က်မတို႔ကို ေစာင့္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြ စံုတြဲ..။ အမ စိတ္မပူနဲ႔ .. က်မတို႔ ကားနဲ႔ လိုက္ခဲ့မယ္။ အမတို႔ကို ပို႔တဲ့အခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေရြးဖို႔ စီစဥ္္ျပီးျပီတဲ့..။
အခ်ဳပ္ကားက တအိအိ ထြက္ျပီ။ က်မ ဖုန္းေတြ ေခၚ..။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္။ က်မတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး တကယ္တာ၀န္ရွိတဲ့ တေယာက္ (အစစ သူ အာမခံျပီး လုပ္ရာကေန.. က်မတို႔ ဒီအေျခအေနထိ ျဖစ္သြားရတာ)က အစစစီစဥ္ျပီးျပီ.. တဲ့။ က်မတို႔ကို ေျမာက္ပိုင္း နယ္စပ္မွာ သြန္မွာ..တဲ့။ အဲဒီမွာ သူေစာင့္ေနမွာ.. တဲ့။ အင္းးးး က်မ ယံုပါတယ္။ က်မခ်စ္တဲ့ ဇင္းမယ္ကေတာင္ က်မကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနသလိုပါပဲ..။ ဇင္းမယ္ျမိဳ႔ျပင္က က်မေငးေန ခ်စ္ေနက် ေတာအုပ္ဆန္ဆန္ ျမင္ကြင္းေအးေအးေတြကိုေတာ့ တ၀ၾကည့္ေနမိတာပါပဲ..။ ဇင္းမယ္က ထြက္လာတာ ၅နာရီစာ ခရီးရွိျပီ။ ညေန ၆နာရီထိုးလု..။ ေနာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းစံုတြဲရဲ႕ ဆလြန္းကားေလးက မ်က္ျခည္မျပတ္..။ က်မစိတ္ထဲ အားရွိလိုက္တာ…။ ေဟာ.. ေရာက္ျပီတဲ့..။ ထိုင္းနယ္ျခားတပ္…။ ဆင္းဆင္း.. အားလံုးငုတ္တုတ္ထိုင္…။ ဓာတ္ပံုေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ ရိုက္..။ တရားခံေတြေပါ့..။ ေနာက္တခါ ျပန္၀င္လာလို႔ မိရင္ ျပစ္မႈၾကီးမွာတဲ့။ အင္းးး က်မကေတာ့ ဟို အာမခံထားတဲ့လူကို ရွာေနမိတုန္း..။ ဖုန္းလည္း ေခၚမရ..။ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲကလည္း မ်က္ႏွာပ်က္ေနျပီ။ ဘုမသိဘမသိ သူတို႔ ၀င္ေျပာရင္ အမ်ိဳးသားက ျပင္သစ္လူမ်ိုးမို႔ သူတို႔မွာ လုကုန္ကူးမႈနဲ႔ ျငိဦးမယ္။
ကဲကဲ.. ကားေပၚျပန္တက္..။ က်မတို႔ မိသားစုေတြ မ်က္ႏွာ ဆီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့..။ ဒီတခါေတာ့ ကေလးေတြ အေဖပါ မ်က္ႏွာပ်က္ျပီ။ ဟုတ္တယ္ေလ.. တကယ္ဆို က်မတို႔ သိထားတာက နယ္ျခားမ်ဥ္းမွာ က်မတို႔ကို ထားခဲ့ရေတာ့မွာ…။ က်မတို႔ ကားေပၚျပန္ေရာက္.. ကားက တကယ့္ေတာစစ္စစ္လမ္းထဲ တိုး၀င္.. သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲလည္း က်န္ခဲ့ျပီ..။ လူတရပ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ေဘးဘယ္ညာ ေျပာင္းခင္းေတြၾကားက လမ္းထဲ အခ်ဳပ္ကားက ဒယိမ္းဒယိုင္။ တကယ္ေတာ့ က်မလည္း တကယ့္ကို ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ သူေတြက ေျပာတယ္.. ဒီေျပာင္းခင္းက နယ္စပ္မ်ဥ္းပဲ..တဲ့။ ဟိုးဘက္မွာ.. ျမန္မာစစ္တပ္ရွိတယ္တဲ့။ ကားရပ္လို႔ ကားေပၚက အဆင္းမွာေတာ့ က်မတို႔မိသားစု.. သားရဲတြင္းဆီ လာေနရျပီလို႔ က်မ သိေနခဲ့ ပါျပီ။
+++++
**က်မစိတ္ထဲ အပိုင္း (၄၀)မွာေတာ့ ျပီးေလာက္ျပီထင္တာ.. တကယ္လည္းေရးေရာ.. မျပီးႏိုင္ျပန္..။ ျပီးျပီးေရာလည္း မေရးခ်င္... တကယ္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ နည္းနည္းေလးပဲ လိုေတာ့တာပါ.. :)
Subscribe to:
Posts (Atom)
-
ကိုယ့္အလုပ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ရႈပ္… ျပီးေတာ့ ေတာ္ရံုဆို ၀င္မေျပာခ်င္.. လို႔ ထားထားလိုက္တာ။ ခုေတာ့ နည္းနည္းလည္း အားျပီ။ ျပီးေတာ့ ေျပာခ်င္ စိတ္ လည္... -
ဘယ္သူဟာ ေသျခင္းအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္လဲ စဥ္းစားရင္ ပထမဆံုး သတိရတာ.. ခင္ဗ်ားပါပဲ ဂၽြန္.. Elvis လို ေသျခင္းကို ကုိယ့္ဘာသာ မေရြးခ်ယ္ခဲ့ေပ... -
ေဆာင္းတြင္းကို ျဖတ္သန္းခ်ိန္မွာ ရာသီဥတုက ခ်မ္း .. ေလေတြမ်ား တိုက္လိုက္လို႔ တုန္ခိုက္ သြားၿပီဆိုရင္ အျမဲတမ္း ပထမဆံုး သတိရတာက...