ကမၻာပ်က္မယ္လား.. (ဖြဟဲ့.. လြဲေစ.. ဖယ္ေစ..)

ညီမေလး အိျႏၵာက ေျပာတယ္..။ တကယ္လို႔ကမၻာပ်က္မယ္ဆိုရင္ေပါ့...ဆိုပါစို႔…တဲ့။

တကယ္ေတာ့ ကမၻာပ်က္တယ္လို႔ ထင္ရေလာက္တဲ့ ခံစားမႈေတြ ဘ၀မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခံစားခဲ့ရဖူးေပမဲ့..။ တကယ့္ ရုပ္ေလာကၾကီးပ်က္တာကို ၾကံဳရရင္.. လို႔ ေတြးလိုက္ေတာ့လည္း စိတ္ထဲ ထိထိခိုက္ခိုက္ ျဖစ္လာရျပန္တာပါပဲ။ အဲဒီအခါ က်မဘ၀ထဲက ထူးျခားတာေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္တာေတြကို ျပန္ေျပာျပခ်င္လာပါတယ္။ (အိျႏၵာ့ post လိုပဲ အပိုင္းတစ္-ႏွစ္ ခြဲဖတ္ၾကပါကုန္…)

က်မမွာ ထူးျခားတာ တခုရွိပါတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မၾကာခဏ(အၾကိမ္ၾကိမ္) မက္တတ္တဲ့ အိပ္မက္ ၃ခုရွိပါတယ္။ ပထမဆံုးတခုက.. အိပ္မက္ထဲမွာ ေနေရာင္ထိန္လင္းေနတဲ့ ရြာလို ေနရာေလးမွာ အိမ္ေရွ႕ ကြက္လပ္ေလးတခု။ အဲဒီေနာက္က အိမ္ေလးက ေျခတံရွည္။ ေလွကားရင္းမွာ ကေလးစီး မိန္းမစီး ဖိနပ္ပါး အ၀ါေလးတရံနဲ႔ ပန္းေရာင္ေလးတရံ ယွဥ္လ်က္ေလး ရွိေနတယ္။ အိမ္၀င္းေထာင့္က ေျမျပန္႔ုျပန္႔မွာေတာ့ အဖြားအိုတေယာက္က စေကာနဲ႔ ဆန္ပ်ာေနတယ္။ ဒါပဲ..။ အဲဒီျမင္ကြင္းေလးကို ကေလးဘ၀ သိတတ္စကတည္းက က်မ မၾကာခဏ မက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ က်မ အသက္ အစိတ္ေက်ာ္မွာ ၀တၳဳေရးဖို႔အတြက္လိုလို႔ သြားၾကည့္ဖိ္ု႔ သန္လ်င္ဘက္ကို အစ္မတေယာက္ လိုက္ပို႔လို႔ ေရာက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သီတာသေဘာၤၾကီးနဲ႔..။ သန္လ်င္ဘက္ကမ္းေရာက္ေတာ့ က်မတို႔ ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ ေမြ႔ႏြန္းကုန္းကို ေရာက္ပါေရာ။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လမ္းစတာပါပဲ။ အဲဒီေနရာေတြကို က်မ သိေနတာပါ။ (က်မ ၾကီးမွ သန္လ်င္ကို တခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မအေဖနဲ႔ အေမ အိမ္ေထာင္ဦး .. က်မကို ကိုယ္၀န္ရွိစဥ္ကေတာ့ သန္လ်င္မွာ ေနခဲ့တာပါ)။ အစ္မရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေနာက္ လိုက္လာတဲ့ က်မက အဲဒီေနရာေတြမွာေတာ့ က်မက ေရွ႔က သြားေနမိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်မ စိတ္ထဲ သိပ္သြားခ်င္ေနတဲ့ ေနရာေတြကို ေျခဦးတည့္ရာေနာက္ ေလွ်ာက္လိုက္သလို သြားေနမိပါတယ္။ က်မ လမ္းတလမ္းထဲ ခ်ိဳး၀င္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ လမ္းနာမည္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမိဳ႕ေဟာင္း ၁ လမ္းတဲ့။
အဲဒီလမ္းထဲက ေနာက္ထပ္လမ္းသြယ္တခုထဲ က်မ အလိုလို ခ်ိဳး၀င္မိျပန္ပါတယ္။ ျမရာပင္ ၁ လမ္းတဲ့။ အဲဒီလမ္းထဲ အိမ္စုတ္ကေလးေတြ အစီအရီ..။ လမ္းအဆံုးထိ က်မေလွ်ာက္၀င္သြားမိပါတယ္။ လမ္းအဆံုးမွာေတာ့ တကယ္ပဲ ျမရာေတာကေလးလိုျဖစ္ေနတဲ့ သစ္ပင္စုစုေလးေတြက ပိတ္သြားပါတယ္။ အဲဒီလမ္းကေလးအဆံုး ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ယိုင္နဲ႔နဲ႔ အိ္မ္ကေလးတလံုးကို က်မ ရပ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဖတ္လာတဲ့သူေတြ ရိပ္မိမွာပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒါ က်မ အိပ္မက္ထဲက အိမ္ေလးပါပဲ။ ဘိနပ္ေလး ႏွစ္ရံနဲ႔ အဖြားၾကီးေတာ့ ရွိမေနပါဘူး။
အဲဒါကို ေနာက္မွ အေမ့ကို ေျပာျပေတာ့ အေမက သိပ္ကို အံ့ၾသေနပါတယ္။ အေမတို႔ အိမ္ေထာင္ဦးတုန္းက အဲဒီအိမ္ေလးမွာ ငွားေနခဲ့ၾကတာဆိုတာကို က်မကို အေမတို႔ တခါမွေျပာမျပခဲ့ဖူးပါဘူး..။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘာလို႔မွန္းမသိပါဘူး.. က်မ အဲဒီအိပ္မက္ ထပ္မမက္ေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ထပ္ အဲလိုပဲ မၾကာခဏ မက္တတ္တဲ့ အိပ္မက္တခုကေတာ့ က်မက ၀ါးရံုပင္ေတြ ေဘးဘယ္ညာမွာ ကိုင္းက်ျပီး အုပ္မိုးထားတဲ့ ေတာင္ကုန္းမို႔ေလးေတြၾကားက ေတာလမ္းေလးတခုထဲမွာ ေအးေအးလူလူ ေလွ်ာက္ေနတာ။ က်မကိုယ္မွာ ေခၽြးေလးေတြနဲ႔ ေအးလို႔..။ ဒါပဲ အိပ္မက္က..။ က်မ ၁၀တန္းႏွစ္မွာ ပထမဆံုး က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူး သြားရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေတာလမ္းကေန တက္ရတာမို႔ သိပ္ေပ်ာ္တာပါပဲ..။ ဒီလိုနဲ႔ ေရႊရင္ဆို႔အေက်ာ္ တေနရာအေရာက္မွာေတာ့ က်မအိပ္မက္ထဲက ျမင္ကြင္းနဲ႔ တန္းကနဲ တိုးပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနရာေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာလည္း တကယ္ပဲ က်မကိုယ္မွာ ေခၽြးေတြေအးလို႔။ အဲဒီလမ္းကေလး ေလွ်ာက္ေနတုန္းမွာလည္း အိပ္မက္ကို တခ်ိန္လံုး သတိရေနခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီည ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ က်မ အျပင္းဖ်ားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာလည္း အဲဒီအိပ္မက္ တခါမွ ထပ္မမက္ေတာ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ အဲဒီေနာက္ ႏွစ္တုိင္းနီးပါး က်မ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူး ႏွစ္စဥ္ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး အိပ္မက္ကေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက မက္တာေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမက္ခဲ့တာ ၂ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါျပီ။ ခုခ်ိန္ထိဆိုရင္ ေလးငါးခါေတာ့ မက္ျပီးသားပါ။ အဲဒီအိပ္မက္ စမက္စဥ္ကအတိုင္းေျပာျပရရင္ အိပ္မက္ထဲမွာ ညဘက္ၾကီး။ က်မက ေရထဲမွာ ေမွာက္ခုန္ၾကီး ေမ်ာေနတာ..။ အဲဒီငယ္ငယ္ေလးမွာ မက္ကတည္းက အိပ္မက္ထဲမွာ က်မက အသက္ၾကီးေနျပီ္။ က်မ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ေတာ့ က်မနားမွာ ရုပ္တုေတြ.. အေဆာက္ဦးေတြက ေရနစ္လက္စ တပိုင္းတစေပၚလို႔။ ဒါပါပဲ အိပ္မက္က..။ (အျပင္မွာဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္.. က်မက ေရမကူးတတ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ပလံုဆို သြားမွာ..) ေနာက္ နည္းနည္းၾကီးလာမွ အဲဒီရုပ္တုေတြထဲမွာ တခုက New York က Liberty ရုပ္ၾကီးလို႔ သိလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဆာက္အဦးကလည္း ၀ါရွင္တန္က ပါလီမန္အေဆာက္အဦးရဲ႕ ေခါင္မိုးလံုးလံုးၾကီးမွန္း သိလာတယ္။ (ကဲ.. ဇာတ္လမ္းကေတာ့ စလာပါျပီ..။ ခု က်မေနတာ ၀ါရွင္တန္ နား..။ က်မရံုးကလည္း လႊတ္ေတာ္ေရွ႕မွာ..။ လစ္ဘာတီရုပ္ၾကီးနဲ႔ေတာ့ ေ၀းပါတယ္။ :P) ကဲ.. ကမၻာၾကီးကေတာ့ ၂၀၁၂ ဒီဇင္ဘာ ၂၁မွာ ပ်က္မွာတဲ့။
က်မမွာလည္း ၾကံဳၾကိဳက္စရာ အိပ္မက္ထဲက ျမင္ကြင္း ဒါပဲ က်န္ေတာ့တာ။
ဆိုေတာ့ ေျပာရရင္ က်မစိတ္ထဲ… ယံုသလိုလို..။(ေက်ာခ်မ္းစရာ မေကာင္းလား.. :D)
++++++

အင္း…. "ကမၻာပ်က္ခါနီး တစ္လေလာက္အလို" တဲ့။

(၁) ဘယ္သူေတြနဲ႔ရွိေနခ်င္လဲ..
တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေရးမၾကီးေတာ့ပါဘူး။ တကယ္သာဆို အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ဘာကိုမွ ေတြးထား ျပင္ထားလို႔မွ မရတာပဲ..။
ဒါေပမဲ့ အိျႏၵာနဲ႔တူတာက…
အျဖစ္ခ်င္ဆံုးက ဘယ္သူေတြ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ ကိုယ္အရင္ဆံုးေသသြားတာမ်ိဳးေပါ့။
ဟုတ္တယ္..တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္ပဲ ေျပာေျပာ.. ကိုယ္ပဲ အရင္ ေသခ်င္တယ္။

(၂) ဘာေတြခံစားေနရမလဲ..

က်မတို႔ မိဘေတြပဲ ေသကုန္ျပီး ကေလးေတြခ်ည္း က်န္ေနခဲ့မွာကို ပူတယ္။ မေသရခင္စပ္ၾကား အပူအေလာင္ေတြ အနာတရေတြ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေတြ ေတြ႔ရမွာကို ေတြးေၾကာက္ေနမိမယ္..။ ေသခ်ာတာေတာ့ ဘုရားစာေတြ ပိုရြတ္ေနျဖစ္မယ္။

(၃) ဘာေတြျပင္ဆင္ထားမလဲ

သားသမီးေတြကို တခုခုျဖစ္ရင္ အတူတူေျပးမယ္.. ေမေမတေယာက္ ေဖေဖတေယာက္ ကပ္ထား။ သားၾကီးက ဗလၾကီးေတာ့ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ရမွာပဲဆိုတာေတြ ေျပာထားမွာေပါ့။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ မခြဲမခြာ ရင္ဆိုင္ၾကဖို႔…။

(၄) ၀မ္းနည္းမိမွာက

ဘ၀ထဲ ၾကာၾကာမေနလိုက္ရမွာကိုေပါ့။ က်မ စာေတြ ေရးခ်င္ေသးတယ္..။ ပန္းခ်ီလည္း ျပန္ဆြဲခ်င္ေသးတာ..။ ျပီးေတာ့ အေမ့ကို ေျပးေတြ႔လိုက္ခ်င္ေသးတာ။

(၅) ေၾကာက္လန္႔မိတာက..

မေသခင္ ခံစားရမယ့္ ေ၀ဒနာနဲ႔ ေသကြဲ ရွင္ကြဲေတြ အမ်ားၾကီး ၾကံဳဦးမွာကိုေပါ့။

(၆) ေဆာင္ထားခ်င္တာ..

ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ကိုယ့္မိသားစုေလးကိုပဲ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္တြယ္ေဆာင္ထားခ်င္ပါတယ္။

(၇) ဘာေတြေရးမိမလဲ..

အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ေရးႏိုင္ရင္ေတာင္ ေက်ာက္ခ်ပ္လို.. သတၱဳျပားလို.. ေပၚမွာပဲ ထြင္းေရးဖို႔ ၾကိဳးစားမယ္..။

(ဂ) ေတြးမိေတြးရာ အေတြး

တကယ္လုိ႔မ်ား ကမၻာေပၚမွာ ငါတေယာက္တည္း အသက္ရွင္ က်န္ေနခဲ့ရင္.. ဘယ္လို လုပ္ရပါ့..။

(၉) ဂုဏ္ယူခ်င္တာက

အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ ဂုဏ္မယူခ်င္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ စိတ္ေသာကပဲ ဖိစီးေနေတာ့မွာေလ..။ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူရရင္ေတာ့ ခဏပဲ ရတဲ့ လူ႔ဘ၀ထဲ တန္ေအာင္ ေနခဲ့ရတာ ဂုဏ္ယူပါတယ္။

(၁၀) ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိတာက

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. အနားမွာ အားရွိေဖာ္ မိသားစု ၅ေယာက္ေတာင္ အတူရွိေနတာ..။


(၁၁) က်ဴးရင့္ခ်င္တဲ့ ဥဒါန္း

အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္..ဘာ က်ဴးရင့္ရမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး။
ငါလာတယ္…
ငါျမင္တယ္..
ငါေအာင္ပြဲခံတယ္..
(ဟင္… ဟုတ္ေသးပါဘူး.. ဒါလည္း )
ဒါမွမဟုတ္လည္း.. ေဟးးးး ငါ့အိပ္မက္ မွန္တယ္…. လို႔မ်ားလား…။ 

နီကိုရဲ...

သူက က်မကို မာမီလို႔ ေခၚတယ္..။ သူ႕ကို ေတြ႔ရင္ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ဆံုးမ တတ္လို႔တဲ့..။ က်မကေတာ့ သူ႔ကို ကိုရဲလို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ က်မတို႔ခ်င္းက ေ၀း.. ေ၀း... ေနတတ္ေတာ့ ေတြ႔ရျပီလားေဟ့ဆိုရင္ စကားေျပာလို႔ ေကာင္းမယ့္ တေနရာရာကို သြားျဖစ္ေအာင္ သြားထိုင္ျပီး တြတ္ထိုးေတာ့တာ..။ အမ်ားအားျဖင့္ ေျပာျဖစ္တာက ဘ၀အေမာေတြ..။ က်မတို႔ ေတြ႔ရင္ မေမ့မေလ်ာ့ လုပ္ျဖစ္တာက ကိုရဲကို က်မက ေဗဒင္တြက္ခိုင္းဖို႔နဲ႔ ကိုရဲကလည္း မေမ့မေလ်ာ့ က်မ လကၡဏာကို ေတာင္းေတာင္းၾကည့္တတ္ တာ..။ (နီကိုရဲက ေဗဒင္ေဟာရင္ သိပ္မွန္တာ)။ အဲဒီအခါက်ရင္ ၾကားထဲ ရႈပ္တုပ္ရႈပ္တုပ္ လုပ္တတ္ၾကတာက မင္းခိုက္စိုးစန္..။ ဒါမွမဟုတ္.. ခက္မာ။ ဒါမွမဟုတ္ ေ၀မွဴးသြင္။ က်မတို႔တေတြ တကယ့္ ေမာင္ႏွမရင္းခ်ာေတြလို. တိုင္ပင္ၾက.. ရင္ဖြင့္ၾက..။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေနေန ျပန္ေတြ႔ရင္ ေႏြးေထြးျမဲ..။

(ေမျငိမ္း၊ နီကိုရဲ၊ ခက္မာ)

(တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္.. ျပီးခဲ့တဲ့ က်မတင္ထားတဲ့ ကိုေအာင္ေ၀းလုပ္တဲ့ အင္တာဗ်ဴး.. မေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာကို က်မတို႔ ၃ေယာက္ လဆက္ ေျဖခဲ့ၾကတာ.. ခုေတာ့ တကယ္ပဲ စိုတဲ့လက္မွ မေျခာက္ခင္...)

ကုိရဲ ၀တၳဳေတြ ေအာင္ျမင္ခ်ိန္ ေက်ာင္းထဲ ရုပ္ရွင္လာရိုက္တဲ့အခါ က်မကို ဌာနမွာ သူ လာရွာေခၚသြားျပီး သူ႔ရိုက္ကြင္းအနားမွာ ေလပြားခဲ့ၾကတာ..။ တကယ္က သူနဲ႔ က်မက အသက္ ၁ႏွစ္ခြဲပဲ ကြာတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူက က်မကို အစ္မၾကီးလို.. က်မက သူ႔ကို ေမာင္ငယ္လို ဆက္ဆံေတာ့ က်မတို႔က တကယ့္ ေမာင္ႏွမေတြလို..။

သူနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ၾကတာ ၂၀၀၄ ႏို၀င္ဘာလထဲ.. ကိုငွက္(ထူးအိမ္သင္)ဆံုးတာ ရက္၁၀၀ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ကို ေနမ်ိဳးေဆးက Mr.Guitar မွာ ကိုငွက္မိသားစုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ အမွတ္တရဆိုျပီး လုပ္ေပးတဲ့ပြဲေလးမွာ ကိုငွက္ ခ်စ္တဲ့ ကိုရဲနဲ႔ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြ ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကတာ..။ ေနာက္ မင္းခိုက္စိုးစန္ ေရာေပါ့...။

(နီကုိရဲ၊ ခက္မာ၊ ေမျငိမ္း၊ မင္းခိုက္စိုးစန္)
(ကိုရဲအိမ္မွာ.. ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္ႏွမတေတြ.. တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ခဲ့ၾကရတာ.. အဲဒါ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ရတာေပါ့)

ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္ႏွမေတြ အလုပ္ကိုယ္စီရႈပ္ျပီး မေတြ႔တာၾကာလို႔မို႔... စကားေတြ ေဖာင္ေလာင္တိုက္ ေျပာၾကတာ..။ သူက ေျပာလိုက္ေသးတယ္.. ကိုငွက္သာ ၾကည့္ေနရင္ က်ေနာ္တို႔ကို ၾကည့္ျပီး သူ႔ေတာ့ မလြမ္းၾကဘဲ ေလကန္ေနၾကတယ္လို႔ ဆဲေနမွာတဲ့..။ (အဲဒီတုန္းကလည္း ကိုရဲက သူနဲ႔ ကိုငွက္ ဂ်စ္က်ၾကပံုေတြ ေျပာျပတာမို႔ က်မတို႔မွာ ငိုခ်င္တဲ့ ၾကားကပဲ ရယ္ေနခဲ့ၾကရတာပါ။ (ကိုရဲက ရယ္စရာ ျဖစ္ေအာင္ကို ေျပာတတ္တာပါ။ အဲလိုရယ္စရာေတြသာေျပာေနတာ သူ႔ရုပ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ ထားတာမို႔ က်မတို႔မွာ ပိုရယ္ေနရတာပါ)။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔အားလံုးဟာ ကိုငွက္ ဆံုးတုန္းက အသည္းေတြ ကြဲခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ..။ ခုေတာ့ျဖင့္... ကိုငွက္ေနာက္ကေန.. တန္းစီသြားၾကသူေတြထဲ သူလည္း နံပါတ္စဥ္ တခု ခ်ိတ္ခဲ့ျပီ။

ကိုရဲေရ...
ခုလည္း ငါကေတာ့ ဆူခ်င္တာပါပဲ...။ ေမြးရာပါႏွလံုးေရာဂါဟာ အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္ရင္ ေသဖို႔ သိပ္ျမန္တယ္ဆိုတာ.. နင္အသိဆံုးေလ.. ကုိရဲ..။
ငါ ပို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက ဒီကေန႔ နင့္နာေရးသတင္းကို ငါနဲ႔ စိုးေလး ေျပာလိုက္ၾကရတာပဲ..။ (စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေကာင္းလိုက္တာ)
ကုိရဲေရ.. ခက္မာလည္း ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူးသိလား...။
တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို အျမဲတမ္းေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ နင့္မွာ နာက်င္စရာေတြ ရွိသမွ်.. ငါတို႔ကက်ေတာ့ နင့္ကို ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါလားေနာ္...။
ခ်စ္တဲ့
မာမီ
ေအာက္တိုဘာ ၂၄၊ ၂၀၀၉

ကိုေအာင္ေ၀း လုပ္ခဲ့တဲ့ အင္တာဗ်ဴး ( ၁၉၉၅... )

အဲဒီတုန္းကလည္း ၁၉၉၅ပဲ .. (လ မမွတ္မိေတာ့) ေနာက္ပိုင္း က်တယ္ထင္တယ္..။ ဖားအံကေန ခဏ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္။ သမၼတဟိုတယ္မွာ လုပ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ကန္ေတာ့ပြဲတခုမွာ ကိုေအာင္ေ၀းနဲ႔ ေတြ႔တုန္း ျမင္ကြင္းစံုဆိုတဲ့ မဂၢဇင္းအတြက္.. အင္တာဗ်ဴး လုပ္ျဖစ္တာ မွတ္မိတယ္။

ခုမွ ကို္ယ့္အင္တာဗ်ဴးေတြ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္ သေဘာထား ခံယူခ်က္ ယံုၾကည္မႈေတြက ခုခ်ိန္ထိ မေျပာင္းလဲပါလားလို႔ သတိထားမိတယ္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရရင္ အျမဲတမ္း အရိုးသားဆံုး (ၾကိဳးစား) ျဖတ္သန္းခဲ့တာေတြအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိပ္ျပာသန္႔ ေက်နပ္မိပါတယ္..။

တပိုင္းတစႏွင္း....

မိုးခ်ိဳသင္းေျပာတဲ့ "တပိုင္းတစႏွင္း" ..

ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၉ စက္တင္ဘာလ။

အလြမ္းေျပ (၂)...

အဲဒီ ၁၉၉၅ေလာက္တုန္းက က်မ ဘားအံမွာ တာ၀န္က်ေနခ်ိန္။ ရန္ကုန္တခ်က္ျပန္ေရာက္လုိ႔ ေလထန္ကုန္းဘက္ ေရာက္ျပီဆိုရင္ အင္တာဗ်ဴးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျဖခဲ့ရတာ မွတ္မိတယ္..။ (သေဘာကေတာ့ ေနာက္ထပ္ တင္ဦးမွာလို႔ ၾကိဳေၾကညာထားတဲ့ သေဘာ.. :P) ဒါမဲ့ မဂၢဇင္းအုပ္လိုက္ သိမ္းမထားမိေတာ့ လပိုင္းေတြ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ခု ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဒီအင္တာဗ်ဴးလည္း ၁၉၉၅ပဲ..။ ပထမတခုထက္ေတာင္ ေစာေနပါေသးတယ္။ ဒီတုန္းက ျဖဴး မိတ္ေဆြမ်ားစာၾကည့္အသင္းရဲ႕ ဆုေပးပြဲကို သြားတုန္း လုပ္ခဲ့တဲ့ အင္တာဗ်ဴးပါ။ မွတ္မွတ္ရရ.. အဲဒီပြဲမွာ တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ "အာလူးစားသူမ်ား" ၀တၳဳတို ဆုရပါတယ္။ (မတ္လ ထင္တယ္)။ က်မရဲ႕ ပထမဆံုး အင္တာဗ်ဴးၾကီးက ၁၉၈၉ မေဟသီမွာ ကိုဟိန္းလတ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ က်မကို စာေရးသက္အဲေလာက္ေလးနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခဲ့တာ သိပ္ေစာတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဂ်က္(ကြမ္းျခံကုန္း) (ေမာင္သာခ်ိဳ)က ဘုစုခရုမ်ားနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးျခင္းဆိုျပီး ေရႊအျမဳေတကေန ေဆာ္ပါေရာလား..။ ခုျပန္ေတြးေတာ့ တကယ့္ကို လြမ္းစရာေလးေတြပါ..။

(တကယ္ေတာ့ ပကတိျမား.. ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္နာမည္က မိုးလတ္.. ပါ။ ကိုေခတ္ထြန္း အၾကားလြဲသြားပံု ရတယ္။)

အလြမ္းေျပ... (၁၉၉၅)

ကယ္တင္ရွင္တို႔ဆြဲနွစ္တ့ဲ့ ေရတိမ္

ကယ္တင္ျခင္း ေပါေခ်ာင္ေကာင္းေတြ
ေစ်းၾကီးနာၾကီးနဲ႔ ငါတို ့ဆီအေရာက္လာခဲ့တာ
ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ လြတ္ေျမာက္ေရးက လြဲလို႔
တပတ္ႏြမ္းတန္ဆာေတြ ဆင္ခြင့္ေတာ့
ေပါေပါသီသီ ရခဲ့သေပါ့....။

ဒီမယ္ ဘုရားသခင္န ဲ့မအပ္စပ္တဲ့
ေသနတ္ေတြမကိုင္ၾကပါနဲ႔

ကရုဏာေတာ္ တနင့္တပိုးနဲ႔
ျမင့္ျမတ္သူၾကီးမ်ားက လူယဥ္ေက်းအဆီတက္ေနတဲ႔
မ်က္နွာေတြ တျဖဲျဖဲေပါ့....
ေခ်ာ့ေမာ့လိုက္ သတိေပးလိုက္
ေထာက္ပံ့ေၾကးျဖတ္လိုက္ေပါ့....

ဒီမွာေတာ့
ေတာင္ယာ ပ်က္
ရြာမီးေလာင္ ........
ေနစရာေတာင္ မရွိေတာ့ခ်ိန္မွ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ခြင့္ကို
ကရုဏာ တိုေရရွားေရနဲ႔ လဲ ယူ ၾကရဦးမွာလား.....

ကရုဏာသမားေတြဟာ
တိုယိုတာဖိုး၀ွီးနဲ႔လာတယ္
တန္ဘိုးၾကီး ယမကာေတြ လုပ္ငန္းသေဘာအရ မွီ၀ဲတယ္...

နယ္စပ္တေၾကာက ဘ၀အေမာေတြနဲ႔
ေတာင္တန္းေတြကို
ငါလိုကယ္တင္ရွင္ေတြမွမရွိရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ့လို႔
မဲ့မဲ့ရြဲ႔ရြဲ႔ ပိုပိုသာသာ လိုရာဆြဲ မွတ္ခ်က္ခ်တယ္...။

ဒီမွာ ကရင္ေတြဟာ
ညာအူးထီးန ဲ့ ဘီလူးစီးလာတဲ႔
စစ္အာဏာရွင္ကို ထီမထင္ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတာ

ဒီမွာ ရွမး္ေတြဟာ
ပဲပုတ္ေရၾကဲ နဲ႔
စစ္သရဲေတြကို ဆြဲလွဲခဲ့ၾကတာ

နင္တုိ ့ကရုဏာ တထြာတမိုက္နဲ႔
လာလိုက္ေတာ့မွပဲ ......................။

ကိုေထြးညိဳ (တမာတန္း)


(အေရွ႕မိုးေကာင္းကင္.. မွ)

(ဒီေဆာင္းပါးကိုလည္း တြဲဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္)

ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္

အီေမလ္ထဲကေန ဒီစာေလး ေရာက္လာတာ ၾကာပါျပီ။
ဒီတေလာေတာ့ ဒီစာေလးကို ခဏခဏ ျပန္သတိရေနလို႔ ေ၀မွ်ခ်င္တာနဲ႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ျပီးတဲ့သူ မ်ားမယ္ထင္ပါတယ္။

ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္

ၾကြက္ဟာ အက္ကြဲေနတဲ့ အုတ္နံရံ ၾကားကေန လယ္သမား လင္မယား၊ အထုပ္တစ္ထုပ္ ေျဖေနတာကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ အထဲမွာ ဘာမုန္႔မ်ား ပါေလမလဲလို႔ စိတ္ထဲက ေမွ်ာ္တလင့္လင့္နဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့့ သူ စိတ္ပ်က္စြာ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရတာက ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခု။ လယ္သမားႀကီးဟာ အိမ္ထဲက တစ္ေနရာမွာ သြားခ်ထားလိုက္တယ္။ အဲဒါကို ျမင္လိုက္တဲ့ ႂကြက္ဟာ အားရပါးရ ေအာ္ၿပီး လယ္ကြင္းထဲ ေျပးထြက္သြားတယ္။ အားလံုးကို သိေစခ်င္လို႔ အသိေပးတဲ့ သေဘာေပါ႔။

အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခု ရွွိတယ္ဗ်ဳိ႕၊
အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခု ရွွိတယ္ဗ်ဳိ႕။

ေျမႀကီးကို ေျခေထာက္နဲ႔ ယက္ၿပီး အစာရွာေနတဲ့ ၾကက္ဖႀကီးက ေခါင္းေမာ္ၾကည့္ၿပီး
စိတ္ပ်က္တဲ့ ေလသံနဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ေအာ္ ... ကိုႂကြက္ရယ္၊ မင္းအတြက္ေတာ့ ေသတြင္းပဲလို႔
ငါ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ႔အတြက္ေတာ့ အလကားပါ။ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ကိစၥနဲ႔
ငါ႔ ေခါင္းလာမ႐ႈပ္နဲ႔ကြာ။

ႂကြက္က ၀က္ဘက္ကို လွည့္ၿပီး အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ တစ္ခု
ရွိတယ္ဗ်လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ၀က္က က႐ုဏာသက္တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး
ေျပာလိုက္တာက အေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ကယ္ေတာ့ က်ေနာ္အေနနဲ႔
ခင္ဗ်ားကို ဆုေတာင္းေပ႐ံုက လြဲလို႔ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏုိင္ပါဘူး။
ေသခ်ာတာတစ္ခုက ခင္ဗ်ားအတြက္ က်ေနာ္ အျမဲ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။

ႂကြက္က ႏြားဘက္ လွည့္ၿပီး အိမ္ထဲမွာ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ရွိတဲ့ အေၾကာင္း
ထပ္ေျပာလုိက္တယ္။ ႏြားက ၀ိုး ... ၀မ္းနည္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့့ က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းကုိေတာ့
ညႇပ္စရာ အေၾကာင္း မရွိဘူးေလ .. လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ႂကြက္ဟာ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး အိမ္ထဲကို
ျပန္၀င္လာခဲ့တယ္။ ေအာ္ ... လယ္သမားႀကီးရဲ႕ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ကို ငါတစ္ေကာင္တည္း ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာ ပါလား။

တစ္ညေတာ့ "ေျဗာင္း" ဆိုတဲ့ အသံက အိမ္ထဲမွာ အေတာ္ေလး ညံသြားတယ္။
အေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္ကို ညႇပ္မိလို႔ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္က ျမည္တဲ့ အသံလိုပဲ။

လယ္သမားရဲ႕ မိန္းမက ဘာအေကာင္မ်ား မိသလဲလို႔ သိခ်င္ေဇာနဲ႔
ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ရွိတဲ့ဆီ အတင္းကို ေျပးသြားတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ဆိုေတာ့
အၿမီး ညပ္လို႔ ေဒါသ တေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ေနတဲ့ ေႁမြကို မျမင္လိုက္မိဘူး။

အဲဒီေတာ့ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ေႁမြေပါက္ခံလုိက္ရေတာ့တယ္။
ေဆးကုသဖို႔အတြက္ လယ္သမားႀကီးဟာ သူ႔မိန္းမကို ေဆး႐ံု အျမန္ပို႔လိုက္ရတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေႁမြဆိပ္ေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီး အဖ်ားေတြ တက္ေနတယ္။

အဖ်ားတက္ေနတဲ့ လူနာကို အားရွိသြားေအာင္ လတ္ဆတ္တဲ့ ၾကက္စြတ္ျပဳပ္
လုပ္တိုက္ရတယ္ ဆိုတာ လူတိုင္း သိႏွင့္ၿပီးသားပါ။ ဒါနဲ႔ လယ္သမားႀကီးဟာ
ၾကက္စြတ္ျပဳပ္ လုပ္ဖို႔ လယ္ကြင္းထဲကို ဓါးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဆင္းသြားေလရဲ႕။

ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးရဲ႕ ကိုယ္ပူရွိန္ဟာ မက်ဘဲ တက္ျမဲ တက္ေနေလရဲ႕။
အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လူနာလာေမးရင္း ေနေကာင္းေစဖို႔
နည္းလမ္းေကာင္းေတြ လာၿပီး ေဆြးေႏြးေပးၾကတယ္။ တေနကုန္ပဲ ဆိုပါေတာ့။
သူတို႔ေတြကို ေကၽြးဖို႔ ေမြးဖို႔ ၀က္သားကို ေဖာ္ရေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီး ဘယ္လိုမွ မသက္သာႏုိင္ဘဲ ကြယ္လြန္သြားရွာတယ္။
နာေရးမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ား အသုဘ႐ွဳ လာၾကတယ္။
လာသမွ်လူေတြကို ဧည့္ခံဖို႔ လယ္သမားႀကီး ခမ်ာ ေလာက္ငွေအာင္ အမဲသားဟင္းကို
စီစဥ္ရေတာ့တယ္။

ကိုႂကြက္ကေတာ့ ျဖစ္သမွ် အားလံုးကို အက္ကြဲေနတဲ့ အုတ္နံရံၾကားကေန
စိတ္ေသာကႀကီးစြာနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။

.............................................................................

ေနာင္တစ္ခ်ိန္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္က ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့အခါ
ငါနဲ႔မဆုိင္ပါဘူးလို႔ ေတြးလိုက္မိရင္ ... သတိရပါ။ က်ေနာ္တို႔ထဲက
တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ ၿခိမ္းေျခာက္ ခံေနရၿပီ ဆုိရင္ အဲဒီ အႏၲရာယ္ဟာ က်ေနာ္တို႔
အားလံုးအေပၚ က်ေရာက္လာတာပဲ။ တျခားသူူေတြ အေပၚမွာ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၿပီး
ဂ႐ုတစိုက္ ရွိသင့္သလို တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လည္း အားေပးၿပီး အစြမ္းကုန္
ကူညီတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးဟာ ဘ၀လို႔ ေခၚတဲ့ ခရီးစဥ္ထဲက
တစ္ေဖာင္တည္းစီး ခရီးသြားေဖာ္ခ်င္း အတူတူပါ။

++++++


"မတရားမႈတခုမွာ သင္ဟာ ၾကားေနတယ္ဆုိရင္ ... သင္ဟာ ဖိႏွိပ္သူဘက္က လုိက္ဖုိ႔
ေရြးခ်ယ္လုိက္တာနဲ႔ အတူတူဘဲ"


"If you are neutral in a situation of injustice,
you have chosen to side with the oppressor."

(ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဘယ္လ္ဆုရ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒက္စမြန္တူးတူး)

ဒါကေတာ့ ေတာင္အာဖရိက က ႏိုဘယ္လ္ဆုရွင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဒက္စ္မြန္တူးတူးရဲ႕
စကားပါ။ ေရွ႕ကပံုျပင္နဲ႔မတူေပမဲ့ မဆိုင္သလိုေနတဲ့သူေတြအတြက္
ဥပမာေပးရာမွာေတာ့ နီးစပ္မႈရိွပါတယ္။