အဲဒီတုန္းက ၁၉၈၅…။ သူ႔ကို က်မက ဘြယ္… လို႔ ေခၚေနက်ပါ။ သူက တဦးတည္းေသာသား…။ အေဖနဲ႔အေမက အင္မတန္ ပံုေအာခ်စ္တဲ့ သားေပါ့။
က်မက ညီအမေတြအမ်ားၾကီးထဲက အၾကီးဆံုး။ ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေယာက်္ားေလး အမ်ားၾကီး ရွိတဲ့သူ။ က်မက ေယာက်္ားမဆန္ေပမဲ့ က်မကိုဆို ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြက ေယာက်္ားေလးအခ်င္းခ်င္းလို သေဘာထားျပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးဆက္ဆံၾကတာ အျမဲပဲ။ ဒီေတာ့ ဘြယ္နဲ႔က်မကလည္း သူငယ္ခ်င္းလိုေရာ ညီအကိုလိုေရာ ေမာင္ႏွမလိုေရာ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ က်မက အတန္းၾကီးေပမဲ့ အသက္က်ေတာ့ သူက က်မထက္ ၃လၾကီးတယ္။ က်မနဲ႔သူ အတန္းကြာေပမဲ့ နင္လံုး ငါလံုုး ရိုက္ျပီး ေျပာဆိုၾကတာ။ ရန္ျဖစ္လိုက္.. ျငင္းလိုက္ခုန္လိုက္..။ ဒါေပမဲ့ တခါမွ မေခၚမေျပာ မေနခဲ့ၾကဖူးပါဘူး။ သူနဲ႔က်မ မဂၢဇင္းေတြမွာ စာေရးေတာ့လည္း ေရွ႔ဆင့္ ေနာက္ဆင့္..။ သူ႔ကို စင္တင္တာက ရႈမ၀..။ က်မကို စင္တင္တာက ေပဖူးလႊာ။ က်မက ရႈမ၀က ေမြးတဲ့စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တာမို႔ သူ႔ကို အားတက်က်။
က်မနဲ႔သူက ျငိမ္းေက်ာ္ ၾကိဳက္တာ တူတူ.. မင္းလူ ၾကိဳက္တာ တူတူ..။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္တာလည္း အတူတူ။ သုေတသနစာတမ္းေတြ ၾကိဳက္တတ္တာလည္း တူတူ။ ျမန္မာစာကို ျမတ္ႏိုးလို႔ အထူးျပဳဘာသာရပ္အေနနဲ႔ တမင္ ေရြးယူခဲ့ၾကတာလည္း အတူူတူ။ မတူတာကေတာ့ က်မက စာေရးရင္ သစ္ေအာင္ ထြင္ေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားတာကို မၾကိဳက္ဘူး။ ကိုယ္ စိတ္ပါသလို ခ်ေရးဖို႔ အားသာတယ္။ သူကေတာ့ presentation နဲ႔ စကားလံုးအသံုးကို ထြင္ဖို႔ ၾကိဳးစားခ်င္တယ္။ က်မေရးတာကို ရိုးတယ္လို႔ သူက ေ၀ဖန္သလို သူေရးတာကိုလည္း အဆန္းထြင္တယ္လို႔ က်မက ေျပာတတ္တယ္။
အဲဒီတုန္းက က်မက က်မ မခ်စ္ဘဲနဲ႔ လက္ခံလိုက္မိတဲ့ ရည္းစားတေယာက္နဲ႔ တြဲေနၾကတာ။ က်မက က်မရည္းစားကို ဘယ္လိုျပန္ျဖတ္ရမွန္းမသိတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ကို ရင္ဖြင့္ေနက်။ အဲဒီအခါ သူက က်မကို ဆူတတ္သလိုပဲ.. အဲလိုပဲ က်မ ရည္းစားနဲ႔ Canteen ထိုင္လည္း သူ ရွိ ရွိေနက်ေလ။
ဘြယ္က ညဆို သူ႔အေဖနဲ႔ တူတူ အရက္နည္းနည္း ေသာက္တယ္။ တခါတေလေတာ့ သူ႔အေဖက ပံုမွန္ ေဆးျဖစ္ ၀ါးျဖစ္ေသာက္ျပီး သိမ္းသြားလည္း ဒင့္က ဆက္ေသာက္တတ္ေသးတာ။ သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး နည္းနည္း ညစ္တစ္တစ္ ရွိတဲ့ ေန႔ေတြမွာေပါ့။ အဲဒီအခါက်ရင္ေတာ့ က်မက ဓားစာခံပဲ.. ည ည အခ်ိန္မေတာ္ က်မဆီဖုန္းဆက္ျပီး ရင္ဖြင့္တာ.. မျပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္…။ က်မျဖင့္ တယ္လီဖုန္း ကိုင္ထားရတာ လက္ကို ေညာင္းတဲ့အထိ။ က်မအေဖက ဘြယ့္အေဖ စာေရးဆရာၾကီးကို ေလးစားေလေတာ့ ဘြယ္နဲ႔က်မ ဖုန္း အၾကာၾကီး ေျပာလည္း မဆူပါဘူး။ ျပီးေတာ့ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တကယ့္ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြလို ရင္းႏွီးၾကတာကိုလည္း သိၾကတာကိုး။
ဒီလိုပါပဲ.. အဲဒီတုန္းက က်မရဲ႕ ရည္းစားကို က်မ မရ ရေအာင္ ျဖတ္လိုက္ေတာ့ အဲဒီရည္းစားက ျပႆနာေတြ ရွာလို႔ က်မ အရွက္ရ.. စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲေတြျဖစ္ရေတာ့လည္း သူပဲ အားေပးရတာေပါ့။ ေနာက္ထပ္ သူနဲ႔ က်မ မတူတာက သူက အင္မတန္ အစြဲအလန္းၾကီးျပီး သစၥာၾကီးတာပဲ..။ က်မကက်ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ခံစားရရင္ ခဏပဲ..။ သိပ္အစြဲအလန္းလည္း မထားတတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ အဲဒီရည္းစားနဲ႔ ျပတ္ျပီး တႏွစ္မၾကာဘူး ေနာက္ရည္းစားထပ္ထားတာပဲ..။ “ဟဲ့..ေနစမ္းပါဦး.. နင္တကယ္ခ်စ္တာ ဘယ္ရည္းစားကိုလဲ”လို႔ ျပံဳးေစ့ေစ့နဲ႔ က်မကို ေမးတတ္တာ လည္း သူပါပဲ။ က်မက လက္ရွိတေယာက္ကိုေတာ့ အခ်စ္ဆံုးထင္တာပဲလို႔ေျဖရင္ က်မကို မ်က္ေစာင္းထိုးတတ္ေသးတယ္။ သူကေတာ့ က်မနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္.. သစၥာၾကီးလြန္းသူေလ..။
သူက က်မကို နံျပားလို႔ တခါတေလ စတယ္။ က်မမ်က္ႏွာက ျပားျပားၾကီးမို႔လို႔တဲ့ေလ..။ ဒီေတာ့ က်မကလည္း ဘြယ္က အသားညိဳညိဳ.. အရပ္ရွည္ရွည္.. မ်က္ႏွာရွည္ရွည္မို႔ ဆီးခ်ိဳေပါင္မုန္႔ၾကီးလို႔ ျပန္ေခၚတယ္။ က်မနဲ႔သူ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကတာကို အဲဒီကာလတုန္းကေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး။ ေ၀းသြားမွပဲ.. ကိုယ့္ ေမာင္ ကိုယ့္အကိုတေယာက္ကို သတိရသလို သူ႔ကို ခဏခဏ သတိရမိေတာ့မွ သူ႔ကို က်မ တကယ္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ရွိခဲ့ပါလားလို႔ ေတြးမိေတာ့တာပါ။
မွတ္မွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ရတာက.. သူ ပထမအၾကိမ္ ေထာင္က်ေနတုန္း.. က်မတပည့္မေလးတေယာက္က ဘြယ့္လိုပဲ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ သူ႔အကိုကို ေထာင္၀င္စာသြားေတြ႔ရင္း ဘြယ့္ကိုပါ ေတြ႔ခဲ့ရတာမွာ ဘြယ္က က်မဆီစာေလးတေစာင္ အဲဒီကေလးမေလးနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္တာ။ စီးကရက္ဗူးထဲက ေငြေရာင္ စကၠဴေက်ာဘက္မွာ လက္ေရးေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ေရးထားတာ..။ စကၠဴေလးက ေသးေသးေလး ျဖစ္ေအာင္ လိပ္ျပီး ခိုးထုတ္ ယူခဲ့ရလို႔မို႔ တြန္႔ေၾကလို႔ ..။ စာထဲမွာေတာ့ မဂၢဇင္းထဲပါတဲ့ က်မ၀တၳဳေတြ သူ အထဲမွာ ဖတ္ရတဲ့အေၾကာင္း.. က်မကို သတိရတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ သူဒီလို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနရမယ္ မသိဘူးဆိုတာေတြ ေရးထားတာ။ က်မကို စာေရးဆရာအေနနဲ႔ေရာ ေက်ာင္းဆရာမအေနနဲ႔ပါ ေအာင္ျမင္ေအာင္ၾကိဳးစားဖို႔လည္း မွာတာ..။ သူကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး တဲ့။ မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီစာကို ဖတ္ေနတုန္းက က်မက လိႈင္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ျမန္မာစာဌာနထဲမွာ..။ ဖတ္ေနရင္း က်မ မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ေပါက္ က်ခဲ့တာ။ အဲဒီေတာ့မွပဲ က်မနဲ႔သူ႔ၾကားက သံေယာဇဥ္ကို က်မ ပိုသိသြားခဲ့တာ။
က်မတို႔ ေခတ္တုန္းက ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ ေယာက်္ားေလးတေယာက္နဲ႔ မိန္းကေလးတေယာက္ ခင္မင္ သံေယာဇဥ္ရွိၾကျပီဆိုရင္ မရိုးမသား ထင္ပစ္လိုက္ၾကတာ ရွိတယ္။ က်မနဲ႔ ဘြြယ္နဲ႔ကေတာ့ ျဖဴစင္ ရွင္းလင္းလြန္း လို႔လား မသိဘူး.. မိဘေတြကေရာ.. သူ႔ရည္းစား ကုိယ့္ရည္းစားေတြကေရာ.. သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ ဘယ္လိုမွကို မရိုးမသား မထင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေျပာရရင္ က်မဘ၀မွာ အဲလို ခ်စ္ရ ခင္ရ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ရတဲ့ ေယာက်္ားေလးမိတ္ေဆြေတြ ေတာ္ေတာ္ အမ်ားသားပါ..။ အဲဒီလူေတြထဲမွာ ဘြယ္ကေတာ့ တကယ့္ ေမာင္ႏွမ အရင္းအခ်ာလို နီးနီးစပ္စပ္ ရွိခဲ့ရတဲ့သူေပါ့။
+++++
၈၈ရဲ႕ မတ္လ ၁၆ ရက္ တံတားနီေန႔မွာ ဘြယ္တို႔အဖြဲ႔ေတြ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အပမ္းေျဖခန္းမေရွ႔ ဆင္၀င္ေပၚ တက္ျပီး တရားေဟာၾကေတာ့ က်မကို ဘြယ္က အကူညီေတာင္းတာ..။ သူတို႔ စာကူးစက္လွည့္ဖို႔ မွင္လိုတာ လိုက္ရွာေပးတဲ့..။ ဒါနဲ႔ က်မ လွည္းတန္းေစ်းဘက္ထြက္လာတုန္း သူတို႔ကို လံုထိန္းေတြ ၀င္စီးတာေပါ့။ က်မ မွင္၀ယ္ျပီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ လံုထိန္းေတြ ၀င္ကာစ..။
က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းကဒ္ျပား ရင္ပတ္မွာ တပ္ထားလို႔ အစစ္အေဆးမရွိ လြတ္လာခဲ့တာ။ က်မ ဘြယ္တို႔ဆီ အေရာက္ျပန္တာ..။ ဘြယ္က က်မဆီေျပးလာျပီး ေဟ့ေကာင္ နင္ လစ္ေတာ့..။ နင္က ဆရာမ.. အဖမ္းခံရလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး သြား… ဆိုျပီး တြန္းလႊတ္တာ..။ က်မ တုန္လႈပ္ျပီး မ်က္ရည္ေတြ က်လာေတာ့ သူက က်မကို လက္ေမာင္းကေနဆြဲျပီး ေဟ့ေကာင္လာ.. သြားမယ္ဆိုျပီး ဆြဲေခၚ.. ေနာက္ေတာ့ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္က ဆရာမ... လာ.. ဆိုျပီး သူ႔လက္ထဲကေန က်မကို ဆြဲေခၚ။ ဘြယ္က “ခက္ ျမန္ျမန္ လစ္ေတာ့..”တဲ့။ က်မ ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ ဘြယ္တို႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္ အဖမ္းခံခဲ့ရတာပါ။
++++
အဲဒီကာလထဲမွာပဲ က်မ အိမ္ေထာင္ျပဳ.. ။ ေနာက္ေတာ့ ၃ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အၾကာမွာ ဘြယ္ တေခါက္ ျပန္လြတ္ လာတယ္။ သူေထာင္ကလြတ္ျပီး ရက္ပိုင္းပဲ.. က်မအိမ္ကိုလာေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ အလြမ္းသယ္ၾကတာေပါ့။ တေနကုန္ပဲ.. စကားေတြထိုင္ေျပာၾကတာ.. ။ ႏိုင္ငံေရးေရာ.. စာေပကိစၥေရာ.. ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ကိစၥေတြေရာ..။ သူကေတာ့ ေက်ာင္းလည္း ျပန္မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး.. အဲလိုပဲ အခ်စ္၀တၳဳေတြလည္း မေရးခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့..။ ဘြယ္က သိပ္ကို တည္ျငိမ္ေလးနက္သြားတယ္။ ငါ လက္ေတြ႔ဘ၀ကို သိသြားျပီတဲ့..။ က်မကေတာ့ ငါကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေနတုန္းပဲလို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ “အဲဒါ နင္ပဲေလ”..တဲ့။ “ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ့ စိတ္ကူးမယဥ္နဲ႔ေတာ့ေနာ္ ေက်ာင္းအမ.. ကေလးပဲ တေယာက္ရေနျပီ.. စာေရးတာမွာပဲ စိတ္ကူးယဥ္တာေကာင္းတယ္”.. တဲ့။ ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္.. နင့္စာေတြကေတာ့ နည္းနည္း ဘ၀ဆန္လာပါျပီတဲ့။ အဲဒီတုန္းက ၉၁ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္ေလာက္ ထင္တယ္။ က်မ သားၾကီးကို ေမြးျပီးစေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္..။
ေနာက္ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး..။ သူ ထပ္ျပီး အဖမ္းခံရျပန္တယ္..။ အဲဒီတခါ ေထာင္ဒဏ္ခ်ခံရတာလည္း မ်ားတယ္။ ၁၂ႏွစ္တဲ့။ က်မလည္း ဘ၀ထဲ ကေမာက္ကမေတြျဖစ္..။ ေနာက္ဆံုး က်မကိုယ္တိုင္ ဘားအံကို ေရာက္သြား..။ အဲဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ.. ဘြယ္ကလည္း ေထာင္ထဲမွာ..။ သူက ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေထာင္ထဲ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနရခ်ိန္မွာ က်မကေတာ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ေသာကေတြထဲပဲ တ၀ဲလည္လည္..။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်မနဲ႔ သူ လံုးလုံး အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားၾကတာ..။ က်မဘယ္ေလာက္မ်ား တာ၀န္မဲ့ခဲ့သလဲဆို သူ႔အေမ အန္တီ၀င္း ဆီကိုေတာင္ ဖုန္းမဆက္ျဖစ္တဲ့အထိ။ ကိုယ့္အပူကိုမွ အပူလို႔ ေအာက္ေမ့တတ္တဲ့ ေၾကာင္.. ပီပီသသ။
ဒီလိုနဲ႔ ဘ၀ထဲ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္နဲ႔ပဲ.. က်မ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္..။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္လိုက္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ထပ္ ဘ၀သစ္တခုထဲမွာ ရုန္းကန္ေနတုန္း..။ ဘြယ္.. ေထာင္က ျပန္လြတ္လာျပီတဲ့။ ၂၀၀၃…။
သူရွိေနတဲ့ေနရာဆီ က်မ သြားေတြ႔တယ္။ သူ အမ်ားၾကီးပိုျပီး တည္ျငိမ္သြားျပန္တယ္။ သူ႔ေရွ႔မွာ က်မကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၂၀နီးပါးတုန္းက ခက္ခက္ ျပန္ျဖစ္သြားေပမဲ့ သူကေတာ့ သိပ္ လူၾကီး ဆန္သြားခဲ့ျပီ။ က်မရဲ႕ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြက သူ႔ေရွ႔မွာက်ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ျပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူက ေထာင္ထဲက အေတြ႔အၾကံဳေတြ ပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ့ရမွာေတြကို စကားလုပ္ျပီးေတာ့ေတာင္ မေျပာခဲ့လို႔ပါပဲ။ ျပန္ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းေန႔မွာတုန္းကေတာ့ သူနဲ႔ က်မ စိမ္းသြားတယ္လို႔ေတာင္ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒါ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္တမ္း စကားေတြ ထိုင္ေျပာၾကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ ရတက္မေအးတဲ့သူက သစၥာၾကီးသူပီပီ.. ႏိုင္ငံ့အေရးကိစၥကိုသာ အေလးအနက္ထားေတာ့တာကိုး။ ေနာက္ေတာ့ သူက.. သူ႔အေဖရဲ႕ အစဥ္အလာၾကီးခဲ့တဲ့ ပုဂံစာအုပ္တိုက္ကို ျပန္လည္ပတ္မယ့္ အေၾကာင္း.. လူငယ္ေတြအတြက္ လိုအပ္မယ့္ စာအုပ္မ်ိဳးေတြ ျပန္ထုတ္မယ့္အေၾကာင္းေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာတယ္။ သူ႔အေမအတြက္ကို ထည့္စဥ္းစားတာေတြဘာေတြလည္း ရွိလာျပီ။
က်မ အျပင္ဘက္ ထြက္မလာခင္ ၂၀၀၅ ေဖေဖာ္၀ါရီ ေနာက္ဆံုးပတ္ထိ သူနဲ႔ က်မ တပတ္တခါေလာက္ ဆံုျပီး ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္္တယ္..။ စကားေတြ ေျပာတယ္..။ အရင္ကလို ကေလးမဆန္ၾကေတာ့ေပမဲ့ အရင္ကလိုပဲ က်မဟာ သူ႔ရဲ႕ ႏွမတေယာက္လို ရွိေနဆဲပါပဲ..။
က်မက နင္အိမ္ေထာင္ေလး ဘာေလးျပဳဟာလို႔ ေျပာေတာ့ .. ေတာ္စမ္းပါဟာလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ဘာမွေတာ့ အေၾကာင္းမျပဘူး။ ငါ နင့္အတြက္ စိတ္မေအးဘူးဟ.. လို႔ က်မေျပာေတာ့ ေအာင္မယ္.. အေရးမပါလိုက္တာ ဟာ.. တဲ့။ ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြအမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္ဟ.. တဲ့။ က်မ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း နင္ေသခ်ာ စဥ္းစားျပီးမွ ဆံုးျဖတ္ေနာ္..တဲ့။ ဒီေလာက္ပဲ .. အရင္လို အၾကံမေပးေတာ့ဘူး..။ ေနာက္… ငါ အျပင္ထြက္ေတာ့မယ္လို႔ အသိေပးေတာ့လည္း မတားဘူး။ သူ တကယ့္ကို ေျပာင္းလဲ ရင့္က်က္ သြားခဲ့တာပါပဲ။
++++++
ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ တာ၀န္တခုအတြက္ ငါ ဆက္လုပ္ရမွာပဲ.. လို႔ က်မနဲ႔ ေနာက္ဆံုး စကားေျပာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ထိ သူ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔ကို ထပ္ဖမ္းဖို႔ လာေနၾကျပီလို႔ သိထားတဲ့အခ်ိန္ပါ။ နင္ေရွာင္ေနလိုက္ပါဟာလို႔ က်မ အတုန္တုန္အလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ေျပာေတာ့ ရယ္ေနတယ္။
က်မကေတာ့ တကယ့္ ဟာသပါပဲ..။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္.. အမွန္တရားအတြက္.. သူတို႔တေတြ အသာတၾကည္ပဲ အဖမ္းခံခဲ့ၾကျပန္တယ္။ ၂၀၀၇ ၾသဂုတ္လ ၂၁ရက္ေန႔ည..။ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္တဲ့။ ေတာ္ရံုႏွစ္ရွည္ေတာင္မဟုတ္.. ႏွစ္ ၅၀ေက်ာ္ .. ၆၅ႏွစ္နီးပါးေတြ..။ (တို္က္တိုက္ဆို္င္ဆိုင္ ဒီကေန႔ဆိုရင္ပဲ ၃ႏွစ္နဲ႔ ၂လ ရွိျပီ)။ သူတို႔အားလံုးဟာ ေထာင္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ အက်ဥ္းက်ခံေနၾကရသူေတြ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၈၈ေနာက္ပိုင္းကာလတေလွ်ာက္လံုး သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ေတြကို စြန္႔ထားၾကသူေတြ..။ သူတို႔ရဲ႕ ႏုပ်ိဳတဲ့ အခ်ိန္ေတြ.. အရည္အေသြးျမင့္ ဦးေႏွာက္ေတြနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းသံေယာဇဥ္ေတြကို ေက်ာခိုင္းျပီး လူထုခံစားခ်က္ေတြကိုသာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆို္င္ခဲ့ၾကသူေတြ..။
အဲဒီလို အသီးသီး စြန္႔ထားခဲ့ၾကရသူေတြထဲမွာ ဘြယ္ဆိုရင္လည္း အသက္ ၇၀ေက်ာ္အေမၾကီးကို တေယာက္တည္း ထားထားခဲ့ရတာ..။ အဲဒီတုန္းက က်မ စိတ္ထိခိုက္ခံစားရတဲ့အထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္မႈေတြကို ရွက္ေနမိတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ ပါေနခဲ့ပါတယ္။
ဘြယ္ကေတာ့ ေျပာဦးမွာပါပဲ..။ “ဒါေတြက ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္ပါဟာ.. ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ၾကတာပါပဲ.. ငါက ဒါပဲလုပ္ခ်င္တာကိုး..” လို႔ပဲ.. ေျပာမွာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ က်မကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ သူ႔ကို လြမ္းတဲ့အခါတိုင္း ကုိယ့္ရဲ႕ အတၱအတြက္ ရွက္မိတာကိုေတာ့ ေဖ်ာက္မရႏိုင္တာ အမွန္ပါ။ အရင္လို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး ေမးခြင့္မ်ား ရရင္ေတာ့ ဘြယ့္ကို ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။ စာေရးဆရာၾကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က သူ႔ဘ၀မွာ အတၱဆိုလို႔ မခင္ဦးကို ခ်စ္မိတာပဲ ရွိပါတယ္လို႔ ဆိုခဲ့တာ..။ ခု ဘြယ့္မွာေရာ.. အတၱဆိုရင္ ဘာရွိမလဲလို႔ က်မရဲ႕ ခ်စ္စြာေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ျုပီး ေမးခ်င္ပါေသးတယ္..။
+++++
ေအာက္တိုဘာ ၂၁
