လူ႔သက္တမ္းရဲ႕
တ၀က္ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာခဲ့ျပီပဲ...။
၂၀၁၁
အကုန္မွာ တႏွစ္စာျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့
သာယာေက်နပ္စရာ ေန႔ရက္ေတြ
မ်ားမ်ား..
စိတ္ေပက်ံညစ္ညဴးစရာ
နည္းနည္းပဲ ရွိခဲ့တာ ေတြ႔ရ...။
အၾကမ္းဖ်င္းဆိုရင္
ေတာ္ေတာ္ ခ်ိဳျမိန္တဲ့
ကာလပါပဲ...။
၂၀၁၁
ထဲ.. ေကာင္းတာေတြ
အေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ႏိုင္ခဲ့..
လုပ္ျဖစ္ခဲ့...။
ဆင္းရဲတဲ့ၾကားကပဲ
ႏိုင္သေလာက္ ကူခဲ့..
လွဴခဲ့...
ပင္ပန္းတဲ့ၾကားကပဲ
အတန္းႏွစ္တန္း ျပီးေအာင္
တက္ႏိုင္ခဲ့..။
အခ်ိန္မရွိတဲ့ၾကားကပဲ
ျမန္မာစာေက်ာင္း သေျပညိဳပင္ေလးကို
ကူညီစိုက္ပ်ိဳးေပးႏိုင္ခဲ့။
ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ
ကိုယ့္စာေတြနဲ့ ကိုယ့္နာမည္ေလး
ျပန္ပါလာတာကေတာ့ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး
ပီတိေပါ့။
၂၀၁၁
မွာပဲ...
သမီးေလး
Elementary Graduation မွာ
Obama Award ရတယ္...
Honor Student ရတယ္...။
သားၾကီး
ေကာလိပ္မွာ ရေတာင့္ရခဲ Art
ဘာသာေတြမွာ
Grade A ေတြရတယ္။
သားငယ္ေလးလည္း
မဆိုးလွ...။(မိဘက
သူတို႔ေက်ာင္းစာကို ေသေသခ်ာခ်ာ
ကူႏိုင္တာမဟုတ္)။အဲေလာက္ဆို
ရျပီ..။
၂၀၁၁ထဲမွာပဲ...
မုန္းတဲ့ၾကားကပဲ
ရန္သူတခ်ိဳ႕ကို ျပံဳးျပႏိုင္ခဲ့...
နာတဲ့ၾကားကပဲ
ေစာ္ကားသူတခ်ိဳ႕ကို
တိတ္ဆိတ္တုံ႔ျပန္နိုင္ခဲ့...။
ငါသည္
နာက်င္ေသာကိုယ္ ရွိသူျဖစ္လ်က္
နာက်င္ေသာစိတ္ကင္းသူျဖစ္လတၱံ႔
ဆိုတဲ့ ဓမၼပဒကို
ၾကည္ညိဳေနတဲ့ၾကားကပဲ..
စိတ္နာတတ္ျခင္းေတြထဲလည္း
ျမိန္ေရရွက္ေရ ရွိဆဲ...။
ပစ္ပယ္သင့္သူေတြကိုေတာ့
ေက်ာခိုင္းႏိုင္ခဲ့...။
ဥပကၡာဆိုတာကို
တစိတ္တေဒသ က်င့္ႏိုင္ခဲ့။
၂၀၁၁
အထိ... တသက္စာမွာ
အေဖေျပာခဲ့သလို
ကံ၅ပါးထဲက အေရးၾကီးဆံုး
သူတပါးထိခိုက္ပ်က္စီးေအာင္
လိမ္ညာျခင္းနဲ႔ သူတပါး ပစၥည္း
(သူမ်ားမသဒၶါတဲ့ ပစၥည္း
အပါအ၀င္).. ခိုးယူျခင္း..
လံုး၀
(လံုး၀)
ကင္းေနဆဲ...။
(ကိုယ့္မွာ
ခ်မ္းသာတာ..
ဒါပဲ ရွိတာေလ..)
အဲ..
၂၀၁၁ အထိ....
တသက္လံုး
မမွန္မတရားတာ ဘယ္တုန္းကမွ
မလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုတာကို
ဂုဏ္လုပ္ျပီး..
မာန္တက္
လူပါး၀တတ္တဲ့ အက်င့္ကလည္း
ရွိေနဆဲ...။
မွန္တယ္ထင္တာကို
လူအျမင္ကပ္ခံ ေျပာတတ္တဲ့အက်င့္လည္း
ရွိဆဲ...။
မမွန္မတရားတဲ့သူေတြကို
ေျပာင္က်က် ရင္ဆိုင္ဖို႔လည္း
စိတ္သန္ဆဲ...။
ကိုယ့္ရဲ႕ မတရားခဲ့တဲ့ အမွားကို ေတြ႔ရင္ ေျပာၾကစမ္းလို႔လည္း သမိုင္းကို စိန္ေခၚေနတတ္ဆဲ... (ခက္ပါေသးရဲ႕)
အပ်င္းၾကီးတာေတာ့
နည္းနည္းေလ်ာ့သြား...
ေလာဘေတာ့ ၾကီးမလာေသး...
ေဒါသ
နည္းနည္း ၾကီးဆဲ..
ေမာဟ
ေတာ္ေတာ္မ်ားဆဲ...။
၂၀၁၁
ကို အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္..
အခ်ိဳမ်ားမ်ား
အခါးနည္းနည္း....
အေအးမ်ားမ်ား
အပူနည္းနည္း...
မိသားစုဆိုတဲ့
စကားလံုးထဲ ပိုေမြ႔ေလ်ာ္လာတဲ့
ကာလအပိုင္းအျခား...
ခုလိုေတာ့လည္း
ဘ၀က ေနေပ်ာ္စရာပါလားလို႔
ခဏခဏ ရြတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့
တႏွစ္တာ....။
အဲဒီအခါ..
ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈေတြကိုလည္း
ပိုျပီး စိန္ေခၚရဲလာပါတယ္..။
+++++
၂၀၁၂
မွာ...
ကမၻာ
ပ်က္မယ္ဆိုရင္လည္း ရထားတြဲ
၅တြဲစလံုး ေသခ်ာခ်ိတ္မိေနမွျဖစ္မွာလို႔ပဲ
ေတြးထားတယ္။
၂၀၁၂
မွာ ျမသီလာအလြမ္းေျပကို
နည္းနည္းပါးပါး တည္းျဖတ္မြမ္းမံျပီး
လံုးခ်င္းျပန္ထုတ္ႏိုင္ေအာင္
လုပ္ရမယ္..။
၂၀၁၂
ထဲမွာ..
အနည္းဆံုး
တလ တပုဒ္ ၀တၳဳတိုေတြ မဂၢဇင္းေစ့
ပါေအာင္ ျပန္ေရးႏိုင္ဖို႔
အခ်ိန္အရ ေပးရမယ္..။
၂၀၁၂
မွာ.... ဆက္ျပီး
အကုသိုလ္နည္းနည္း ကုသိုလ္မ်ားမ်ားနဲ႔
ေနႏိုင္သြားခ်င္ပါတယ္..။
၂၀၁၂
မွာ စီးပြားပ်က္ကပ္ နဲ႔
မိုးျပိဳၾကတဲ့ ဒဏ္ ..
ကိုယ့္သားသမီးေတြ
ခံရမွာ ပူတယ္..။
၂၀၁၂
မွာ …..
ထမင္းနပ္မွန္..
စာမွန္မွန္ေရးႏိုင္..
မီးရထားတြဲၾကီး
ခုလိုပဲ တူတူခုတ္ေမာင္း...
သားသမီးေတြ..
ေအးေအးလူလူ
ပညာသင္ႏိုင္...။
အဲေလာက္ဆိုရျပီ...။
ဒါ့ထက္ပိုဆိုရင္ေတာ့
၂၀၁၂ မွာ ျမန္ျပည္သာယာေအးခ်မ္းေစခ်င္တာကိုပဲ
ေျပာစရာ ရွိေတာ့တာေပါ့ေလ...။
၃၀
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁။
