အလွမ်း

 

ကပ် ကြီး ပြီး သွား တဲ့အခါ

ကပ် ကြီး  ပြီး သွားတဲ့အခါ …
ကံကောင်းသူတွေက မြေကမ္ဘာကနေ ထွက်သွားနှင့်ခဲ့ကြပြီ။
သူတို့ ..
အငတ်ဘေး ၊ ရောဂါဘေး ၊ စစ်ဘေး ၊ ဥပဒေမဲ့ဘေး တွေကနေ
လွတ်မြောက်သွားခဲ့ကြပြီ။
ကိုယ့်ချစ်သူတွေကို ကိုယ့်ကို ချန်ထားခဲ့တဲ့
ကျန်ရစ်သူကြေကွဲမှုမျိုး သူတို့ မခံစားကြရတော့ဘူး။

ကပ် ကြီး  ပြီး သွားတဲ့အခါ …
ကံကောင်းသူတွေက မြေကမ္ဘာမှာ ဆက်နေခွင့်ရကြဦးမယ်။
သူတို့
ချစ်တဲ့သူတွေနဲ့ ပြန်တွေ့ ပွေ့ဖက် ခရီးအတူဆက်နိုင်ကြမယ်..
ပန်းရောင်စုံတွေ လေပြေလေညှင်းတွေ ပျားပိတုန်းလိပ်ပြာ ကျေးငှက်သံသာတွေ ခံစားခွင့်ရကြဦးမယ်..
ဒီ ကပ် ကြီး ကို ကျော်ဖြတ်ဖို့ရာကလည်း …
ကံတရား နဲ့ မေတ္တာဓာတ်က လွဲလို့ အားကိုးရာ မရှိတဲ့နောက်…

ကပ် ကြီး ပြီး သွားတဲ့အခါ …
ကျန်နေခွင့်ရသူတွေ .. ကံဆုံခွင့်ရသူတွေ.. ပြန်လည် ပွေ့ဖက်ကြမယ်လေ။

အလွမ်း

မလွမ်းချင်ပါဘူး…

သဲဖြူလမ်းသွယ်လေးအဆုံး တောအုပ်သေးသေးလေးထဲက အချစ်လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လေး..

တောင်ပိန္နဲပင်တွေအောက် အရိပ်ဖြိုးဖြိုးဖျောက်ဖျောက်တွေအောက်က စားသောက်ဆိုင်တန်းလေး..

ပတ္တလားသံပေါက်ပေါက် ဖောက်ဖောက်ထွက်လာတတ်တဲ့ အနုပညာခန်းလေး..

ချစ်စရာ ကဗျာစာအုပ်လေးတွေ ခင်းကျင်းထားတတ်တဲ့ အပန်းဖြေခန်းမထဲက စျေးဆိုင်တန်းလေး..

အလင်းပြိုးပြိုးပျောက်ပျောက် ရေတမာပင်ပျိုတွေအောက်က သိင်္ဂါရစုံတွဲလေးတွေ…

စာကြည့်တိုက်ရှေ့ ကံ့ကော်တောအုပ်ထဲက ရယ်သံချိုလွင်လွင်တွေ….

ငြင်းခုန်ကြ.. စိတ်ကောက်ကြ.. ပြန်ချစ်ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ…

ဘယ်မှာလဲ.. ဘယ်မှာလဲ.. ဘယ်မှာလဲ…

အတွေးမှာပင် တရှိုက်ငင်ငင်ငိုကြွေးရ… ဘယ်တော့မှ ပြန်မရနိုင်တော့တဲ့ မြကျွန်းရဲ့ ရက်တွေ..။

အခုတော့ ကိုယ့်မြကျွန်းဟာ အရိပ်မျှပင် မကြွင်းကျန်တော့ ပြီ…

အဲဒီအခါ အလွမ်း၌ပင် ရင်နာကြေကွဲရသမို့ …….

မလွမ်းချင်တော့ပါဘူး မြကျွန်းသာ။