ေစာင့္သူ

အျပင္ေရာက္မွ ၀တၳဳတို မေရးျဖစ္။ ေရးေဖာ္ေတြက တိုက္တြန္းေပမယ့္ ခံစားခ်က္ေတြ စုစည္းမရ။ ခု အကုိတေယာက္လိုျဖစ္ေနတဲ့ စာေရးဆရာ ‘ကိုျငိမ္းေ၀’ က သူစီစဥ္ေနတဲ့ ရသ မဂၢဇင္းတေစာင္အတြက္ ၀တၳဳတို အသစ္ေရးေပးရမယ္ဆိုလို႔ သူ႔အတြက္ ေရးေပးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလး ပါ။ Printed media ေတြကို က်မက ဘေလာ့မွာတင္တဲ့အထဲက သံုးခ်င္တာ ယူသံုးပါလို႔ ခြင့္ျပဳထားေပမဲ့ ဒီတပုဒ္ကေတာ့ ကိုျငိမ္းေ၀အတြက္ ေပးထားတာမို႔ ယူသံုးလို႔ မရပါဘူးရွင္…။

ဒီၾကားထဲ ေၾကာ္ျငာေလးတခု ထိုးပါဦးမယ္။ က်မကို က်မထြက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၀တၳဳစာရင္း တင္ေပးဖို႔ ႏွင္းမိုးေ၀ေလး နဲ႔ ကိုေအာင္ျဖိဳးေလးအပါအ၀င္ စာမိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က ေတာင္းဆိုထားတာ ၾကာပါျပီ။ ခုမွပဲ တင္ျဖစ္ပါတယ္။ Side bar ေပၚမွာ တင္ထားေပးေၾကာင္းးးး ေၾကာ္ျငာ၀င္ပါ၏.. :)

“ေစာင့္သူ”

(၁)

အာရံုထဲမွာ ဥၾသတြန္သံၾကားသည္။ အိပ္မက္လား..၊ စိတ္ကူးယဥ္မိေနတာလား..၊ မသဲကြဲစဥ္မွာပဲ ဖ်တ္ကနဲ သူလန္႔ႏိုးသြားသည္။ ဒီေတာ့မွ အေ၀းက လြင့္လာတဲ့ ဥၾသသံကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ၾကားသည္။ ေအာ… အိပ္မက္နဲ႔ လက္ေတြ႔ ဆက္သြားတာ။ မ်က္လံုးကို မဖြင့္ေသးခင္မွာေတာင္ မနက္ခင္းအလင္းကို ခံစားသိသည္။ နေဘးကို လွည့္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ ျပံဳးရိပ္သမ္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနမယ့္ လူမ်ိဳးကြဲ ဇနီးသည္ ကို ျမင္ရမွာေပါ့။ ခုခ်ိန္မွာ သူမ ႏိုးေနလွ်င္ေတာ့ သူမတတ္ထားတဲ့ ဗမာစကားနည္းနည္း ေလးထဲက ‘ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္’ ဆိုတာကို မပီကလာေျပာရင္း ဖြဖြနမ္းလို႔ ႏႈတ္ဆက္လိမ့္ မည္။ ျပီးလွ်င္ေတာ့ အိပ္ယာမွထကာ သူမကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ျပီး အိမ္ေဖာ္ေတြႏွင့္အတူ နံနက္စာ ျပင္ဆင္ေပးလိမ့္မည္။ သူကေတာ့ တကယ့္စားခ်င္စဖြယ္ နံနက္စာကို စားျပီးလွ်င္ လွပေသာဇနီးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ရံုးသြားမည္။ ဒါပဲေပါ့။

တကယ္တမ္း သူမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဇနီးသည္က အိပ္ယာထသြားခဲ့ျပီ။ သူမ မီးဖိုခန္းမွာ ရွိေနမွာေပါ့၊ သူအိပ္ယာကထေတာ့ အိပ္ခန္းျပတင္းေတာင္ ဖြင့္ထားျပီးျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေနေရာင္လင္းေနတာ။ ျပတင္းအျပင္မွာ တကယ္စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ျခံ၀င္းျမင္ကြင္းေလး ရွိေနသည္။ အဲဒီမွာ ေသခ်ာေမြးထားတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းေလး။ ဘြန္ဆိုင္း ဥယ်ာဥ္ေလးနဲ႔ ေရကန္အတုေလး။ ေရာင္စံုငါးၾကင္းေတြ လူးလာေခါက္တုံ႔ ကူးေန လိမ့္မည္။ သူသေဘာအက်ဆံုးက အမ်ိဳးအမည္ ေသခ်ာမသိတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ သူ႔ျခံထဲ ေရာက္ေရာက္ လာတာကို။ သူ႔ႏိုင္ငံမွာတုန္းက မျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ ငွက္ကေလးေတြ။ အင္းးး တကယ္ေတာ့ သူ႔ နေဘးရွိေနသမွ်က သူမျမင္ဖူးခဲ့တာေတြ.. သူ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ဖူးတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာရရင္… သူ ဘယ္တုန္း ကမွ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ထည့္မမက္ခဲ့ဖူးတာေတြေပါ့။ အဲဒီထဲမွာ သူ႔ဇနီးလည္း အပါအ၀င္ေပါ့ေလ…။

‘အခ်စ္ေရ.. ရံုးေနာက္က်လိမ့္မယ္’ဆိုတဲ့ ဘာသာျခားစကားသံက သူ႔နေဘးကို တြယ္ဖက္ေသာ လက္တစံုႏွင့္ အတူ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ လက္ေမာင္းမွာ အသက္ရႉေငြ႔ေႏြးေႏြး။ သူ လွည့္ျပံဳးႏႈတ္ဆက္ရမည္။ အျမဲလို သပ္သပ္ယပ္ယပ္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနတတ္ေသာ သူမက စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းေစတာေတာ့ အမွန္။ ဒါျဖင့္ သူက စိတ္ခ်မ္းသာေနတာ မဟုတ္ဘူးလား…။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူ ေက်နပ္ပါတယ္ေလ..။ တကယ္ဆို ေျပာသင့္တာက ေပ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုး မဟုတ္လား။ အဲဒါေတာ့ မေသခ်ာဘူး ထင္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ မပူမပင္ မေၾကာင့္မၾကနဲ႔ သူ လိုလားတဲ့ အေနအထား တခုမွာ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ သူ႔ဘ၀က စိတ္ခ်မ္းသာစရာပဲ.. တဲ့။ ဟုတ္လား…။ ကာယကံရွင္ သူကေတာ့ လက္ရွိဘ၀ထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေပ်ာ္ပိုက္ျခင္း မရွိလွတာ ေသခ်ာသိသည္။ ဒါျဖင့္ ဘာကို လိုအပ္ေနေသးတာလဲ…။

(၂)

“အေမေရ… အလြန္ဆံုးမွ ၃လေပါ့…။ ဒီမိုကေရစီရျပီဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့မွာ…”။ ဒီလိုနဲ႔ ခုေတာ့ အႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ရွိေတာ့မယ္။ ဘ၀မွာ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ ရခဲ့ျပီလဲ… ဒါမွမဟုတ္ … ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ ေပးခဲ့ရျပီးျပီလဲ… ။ ေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ပါ..။ ဘာလို႔ဆို ဒါ ကိုယ့္ဘာသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းေပပဲ။

ဒီတေလာမွာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အထိမ္းအမွတ္ေတြ ၾကားၾကားလာသမွ် သူ စိတ္ေတြထဲ ဘာကို အလိုမက်မွန္းမသိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီရက္ေတြမွာပါပဲ..။ ေတာထဲေတာင္ထဲေနခဲ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္က ကာလေတြကို အျဖဴအမည္း ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြလို ျပန္ ျပန္ ျမင္ေနေသးသည္။ အဲဒီတုန္းက အသက္၂၀ေတာင္မျပည့္ခ်င္တတ္ေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားလူထြက္ကေလး။ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေသနတ္ကိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ေတဇရဲ႕ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။ အင္မတန္ တက္ၾကြ ဖ်တ္လတ္ခဲ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေတြက ျမန္ဆန္လာသည္။ သူ အေသးစိတ္ျပန္မျမင္လိုေတာ့တဲ့ ဇာတ္လမ္း အခ်ိတ္အဆက္ အကူးအေျပာင္းေတြ။ ေလာဘတၾကီး ပင္ပန္းတၾကီးနဲ႔ ပညာေတြ သင္ခဲ့ရ။ အဲ့ဒီကာလေတြထဲမွာေတာ့ မၾကာခဏဆိုသလို သူ႔ စိတ္ေတြ ေလေလလြင့္လြင့္ … ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ကာလရွည္တေလွ်ာက္လံုးမွာ မေျပာင္းလဲတာကေတာ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အလြမ္းေတြပါပဲ။ ‘မင္း အရမ္းေျပာင္းလဲသြားတယ္’လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာေနခ်ိန္မွာ သူ႔ႏွလံုးသားက မေျပာင္းလဲဘူးဆိုတာေတာ့ သူသာ အသိဆံုးေပါ့။ သူ႔ရဲ႔ ရာသီအလိုက္မက္တတ္တဲ့ အိပ္မက္စဥ္ေတြထဲမွာ ပိေတာက္ခက္ေတြ၊ သေျပရြက္ေတြ၊ ကံေကာ္ပြင့္ေတြ၊ တမာနံ႔ေတြ၊ သၾကၤန္ေရေတြ၊ ပဲခ်ယ္ရီေတြ၊ သနပ္ခါးပါးကြက္က်ား ရနံ႔ေတြ၊ ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္းရံုေတြ၊ ေရတမာပင္တန္းေတြ၊ မိုးတိုးမတ္တတ္ သစ္ပုတ္ပင္ၾကီးနဲ႔ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ေတြ၊ ေနာက္ဆံုး အေမခ်က္တဲ့ ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္းနဲ႔ ငါးပိခ်က္ေတြထိ အျမဲပါတာ ဘယ္သူမွမသိ။ ေျပာရင္ေကာ ယံုၾကမွာလား…။ ျပီးေတာ့ ‘သိပ္ခ်စ္တယ္’ဆိုတဲ့ စကားတခြန္းကို ေျပာဖို႔… ၾကားဖို႔.. လြမ္းတာေတြ…။ ခ်စ္သူ ေကာင္မေလးရတဲ့အခါ ‘ေမာင္’လို႔ ေခၚခိုင္းခဲ့ခ်င္တာကို လြမ္းတာေတြ။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အလြမ္းေတြေပါ့…။ ဟိုးေနာက္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးစာ က်န္ခဲ့ျပီ။

အသက္၄၀နားနီး အိမ္ေထာင္သည္ လူတေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ခ်စ္သူတေယာက္ကို လြမ္းဆြတ္ေနတယ္ဆိုရင္ အျပစ္ေျပာၾကမွာလား…။ ဒါဆို သူ႔ကို အျပစ္ေျပာပါ။ ဒါေပမဲ့ တဘက္ကို အျပစ္ေျပာလို႔ေတာ့ မရ။ ဘာလို႔ဆို သူလြမ္းဆြတ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူဆိုတာက သနပ္ခါးနံ႔သင္းပ်ံ႕တဲ့ အသားညိဳညိဳနဲ႔ ဗမာမေလးတေယာက္ကို…။ အဲဒါက ဘယ္သူလဲ ဆိုတာေတာ့ သူလည္း… ေသခ်ာမသိပါ။

ဒါေပမဲ့ ….
တခါတေလ ဘ၀ထဲ စိတ္ပမ္းလက္ပမ္းရွိတဲ့အခါ သူ ‘ခ်စ္တယ္’လို႔ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ေျပာဖို႔ … ‘ေမာင့္ကို ခ်စ္လား’လို႔ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေမးဖို႔။ ျပီးေတာ့ နာဖ်ားမက်န္းရွိလို႔ နေဘးကေန တတြတ္တြတ္အားေပးတဲ့အခါ ကိုယ့္ ဘာသာစကားနဲ႔သာ အားရွိခ်င္တာ။ အေမ့ကို လြမ္းလို႔ မ်က္ရည္က်တဲ့အခါ မ်က္ႏွာအပ္ဖို႔ ရင္ခြင္ဟာ သနပ္ခါးနံ႔ သင္းေနတဲ့ ရင္ခြင္သာ ျဖစ္ေစ့ခ်င္တာ။ ‘ဒီလိုပဲေပါ့ေမာင္ရယ္.. ဘ၀ဆိုတာ…။ စိတ္ကို တင္းမထားနဲ႔၊ ငိုလိုက္.. ငိုခ်လိုက္၊ က်မရွိတယ္’ ဆိုတာမ်ိဳးကို ၾကားခ်င္တာ။

ယံုၾကပါ့မလား… အင္မတန္အလုပ္လုပ္ျပီး တက္ၾကြဖ်တ္လတ္ေနတဲ့၊ ရယ္ေမာေပါ့ပါးေနတတ္တဲ့ သူ႔လို လူတေယာက္မွာ အဲလို စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တဲ့ အလြမ္းမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္ဆိုတာကို…။

(၃)

တခါတေလက်ေတာ့ သူ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံရတာေတြထဲမွာ ရင္နာနာနဲ႔ တမင္ ဇြတ္ႏွစ္ ေမ့ထားရတာမ်ိဳးေတြလည္း ပါတတ္သည္။ ဥပမာ- ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ႔ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ ေတြေအာက္က အရွည္ၾကီးလဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျပီး ေတာင္ငူေဆာင္ေရွ႕လမ္းသြယ္ေလးကေန ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလးေလွ်ာက္လာတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးကို ေစာင့္ၾကည့္ ေငးေမာရတဲ့   ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ခံစားခ်က္ေလးကို ေမ့ထားရတယ္။ ဂ်ပ္စင္ကင္တင္းက ယင္းမာ လဘက္ရည္ ဆိုင္မွာ ထိုင္ျပီး ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျငင္းၾက ခုန္ၾက တိုင္ပင္ၾကတဲ့ ရက္ေတြကို ေမ့ထားရတယ္။ အီကိုကင္တင္းေရွ႔က ပန္းခ်ီခန္းေလးမွာ ပန္းခ်ီဆြဲေနတဲ့သူေတြကို သြားသြားျပီး ထိုင္ေငးခဲ့ဖူးတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ေမ့ရတယ္။ ေနာက္ ယုဒသန္ခန္းမ ထဲက ပန္းခ်ီျပပြဲေတြကို ေမ့ထားရတယ္။ တခါက ပန္းခ်ီျပပြဲတခုမွာ ကိုယ္ေစာင့္ၾကည့္ ခ်စ္ေနရတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေျခဖေနာင့္ေလးကို Panel Board ေတြေအာက္က ျမင္ရခ်ိန္မွာ သူကေလးပဲလို႔ တန္းသိျပီး Panel Board ေတြၾကားမွာ မ်က္ႏွာေလးကို လိုက္ရွာ ခိုးၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဆြတ္ပ်ံ႕စရာ ခံစားခ်က္ေလးကိုလည္း ေမ့ထားရတာပါပဲ။ ‘၈/၈၂ အင္းလ်ားလမ္း’ တို႔ ‘ေမာင့္သီရိေမ’ ‘အေဆာင္သူအလြမ္းေျပ’ တို႔ ‘တကၠသိုလ္မွာ ေ၀တဲ့ႏွင္း’ တို႔ကိုလည္း ေမ့ထားရတာပဲ။ အာရ္စီထဲက အႏုပညာအသင္းခန္းေလးထဲက ပတၱလားသံေလးကိုလည္း ေမ့ထားရတာပဲ။ တကၠသိုလ္ဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဘ၀ရဲ႕ ေနထိုင္မႈအႏုပညာကို သင္ေပးခဲ့တဲ့ ေနရာေလးတခုျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အေမ့ထားရဆံုးေပါ့။ ဒါေတြအားလံုးကို ေမ့ပစ္ေနရတာကလည္း သူ႔အတြက္ေတာ့ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံရမႈပဲ ျဖစ္သည္။

(၄)

သူငယ္ခ်င္းေတြက ‘မင္းရဲ႕မ်ိဳးဆက္အတြက္ စဥ္းစားဦး… ကေလးယူ သင့္ျပီ…’ တဲ့။ အဲဒီကေလးက ဘာ ဘာသာစကား ေျပာမလဲ…။ သူ႔ကို ‘ေဖေဖ’လို႔မွ ေခၚပါ့မလား။ ကေလးက ‘သူ ဘာလူမ်ိဳးလဲ’လို႔ေမးရင္… သူ႔ရင္းျမစ္ဇာတိႏိုင္ငံအေၾကာင္းေမးရင္… ကေလးက သူ႔ႏိုင္ငံကို အထင္မေသးေအာင္ သူ ဘယ္လိုေျဖမလဲ။ အေရးၾကီးဆံုးက သူ႔အေျဖမွန္တယ္လို႔ ဘယ္လို သက္ေသျပမလဲ။ အို… ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ စိတ္ထိခိုက္ နာက်င္ေနရမယ့္ ေနာက္ထပ္လူသားတေယာက္ ဒီေျမေပၚမွာ မတိုးပြားေစခ်င္ေတာ့ပါ။ သူ႔ဇနီးကလည္း သူ႔ သေဘာတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူမက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္မက္တမက္ထဲက ၾကက္ေတာင္စည္းေလးစည္းထားျပီး အေဖ့ပုဆိုးစ ဆြဲလိုက္ေနမယ့္ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားနဲ႔ သမီးေလးကို ေမ့လိုက္ရသည္။ ျပီးေတာ့ ေသနတ္တကားကားနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနမည့္ အေဖတူသားကေလးတေယာက္ကို ေမ့လိုက္ရသည္။

ဒါနဲ႔ပဲ… သူက ခုထိ လြတ္လပ္ေရးရလို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ေျမဆီ တနာရီအတြင္း အေျပးျပန္သြားႏို္င္တဲ့၊ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ေျမနဲ႔ ေရေျမခ်င္းထိစပ္ေနတဲ့ ဒီအရပ္မွာ… သိပ္မၾကာခင္ ျပန္ရေတာ့မွာလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျပီး ေစာင့္ေနခဲ့ တာ…။ ၾကည့္ပါဦးး … ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ တဲ့။ သူ႔အတြက္ေတာ့ မေန႔တေန႔ကလို သစ္ဆဲ။

သူ႔ဆီမွာ ရွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္စာအုပ္ပိုင္ရွင္ ႏိုင္ငံကို သူ႔ ႏိုင္ငံလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ် မသတ္မွတ္ခဲ့။ အဲဒါ သူ ခဏတာ အသံုးခ်နားခိုတဲ့ ေဒသတစ္ခုသာ။ အခု သူလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္က ကိုယ့္ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ တေထာင့္တေနရာက ကူပံ့ေပးႏိုင္ေနတာ ေသခ်ာသည္။ သူလြမ္းေပမဲ့ အားမငယ္ပါ။ သူ႔အလြမ္းေတြက သူ႔ႏိုင္ငံအတြက္ သူအစေတးခံလိုက္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြပဲဆိုပါေတာ့။ ျပီးေတာ့ အဲလို ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ ရတာကလည္း သူတေယာက္တည္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီလိုပဲ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံထားၾကတာ။ တခ်ိဳ႕ ခုထိ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ…၊ တခ်ိဳ႕ ခုထိ ဒုကၡသည္စခန္းေတြထဲမွာ…၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လမ္းခုလတ္မွာတင္ ဘ၀ေတြ အသက္ေတြ ေပးခဲ့ၾကရတာ..။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဆိုး၀ါးဆံုး အေျခအေနေတြနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ… အခုထိ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ လြမ္းေမာျခင္းေတြေၾကာင့္ေတာ့ျဖင့္ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။

အဲဒီအသိတရားေတြနဲ႔ပဲ အလြမ္းေတြကို အားအျဖစ္ျပန္ေမြးျပီး သူတို႔ ေရွ႕ဆက္ၾကရမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ… ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ထိတိုင္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာေတြနဲ႔ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခုခံေနလာခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လားေလ…။

(၅)

“အေမေရ… အလြန္ဆံုးမွ ၃လေပါ့… ။ ဒီမိုကေရစီရျပီဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာခဲ့မွာ…”။ အေမ့ခမ်ာ သူျပန္အလာထိ မေစာင့္ႏိုင္ခဲ့ရွာ။ သူ႔ဇနီးကေတာ့ ‘ေမာင္တို႔ဆီ က်မလည္း လိုက္ေနမွာပါ’ တဲ့။ သူ လိုက္မပို႔ ႏိုင္တဲ့အတြက္ သူမတေယာက္တည္း သြားလည္ခဲ့ရတဲ့ ပုဂံျမိဳ႔ေဟာင္း၊ မႏၱေလးနဲ႔ ကေလာ၊ ေတာင္ၾကီး၊ အင္းေလး၊ ပင္းဒယေတြကို ခုထိ ခဏ ခဏ တသသ ေျပာေနတတ္တဲ့ ဇနီးက သူ႔ေလာက္နီးနီးကို သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေနခ်င္တာ။ တကယ္ပဲ ျပန္ခြင့္ရျပီ ေနခြင့္ရျပီဆိုရင္ေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ အသက္ၾကီးေနပါေစ…။ သူ႔ေျမမွာ ၾကီးျပင္းမယ့္ ရင္ေသြးေတြေတာ့ ေမြးကို ေမြးဦးမွာ။

ဒီလိုနဲ႔ ခုေတာ့ အႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ရွိေတာ့မယ္။

ေမျငိမ္း
၂၀ဇန္န၀ါရီ၊၂၀၀၈။