ျပည္သာယာ ႏွစ္ထပ္ ဇက္သေဘၤာက ဘားအံကေန မနက္ ၇နာရီမွာ စထြက္ပါတယ္။ ကေလးေတြက ဆရာမေတြဖို႔ အေပၚထပ္က အထူးခန္းေတြမွာ လက္မွတ္၀ယ္ေပးထားေပမဲ့ က်မကေတာ့ ဘားအံက စထြက္ကတည္းက ကုန္းပတ္ေပၚမွာပဲ ရပ္ျပီး လိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲလို လိုက္ရေလာက္ေအာင္လည္း သံလြင္က လွလြန္းတာကိုး။ ဧရာ၀တီကို သေဘၤာနဲ႔ တနံတလ်ား မသြားဖူးေပမဲ့ ပုဂံေညာင္ဦးကမၻားကေန ေငးဖူးတယ္။ ျပည္ကေန တဘက္ကမ္းကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ကူးဖူးတယ္။ ခု သံလြင္မွာေတာ့ လိုက္ပါစီးေမ်ာဖူးျပီ။ ေမလရဲ႕ သံလြင္ေရက ၾကည္စိမ္းေနတယ္။ ေအာက္ဘက္ ေတာ္ေတာ္နက္နက္ထိေတာင္ ျမင္ရသား။ ျပီးေတာ့ မဟာဇြဲကပင္ကို ေဘးတိုက္ျဖတ္ခ်ိန္ေနမွာ ျမင္ကြင္းက ရင္သပ္ရႈေမာ။ ေဘးတိုက္ၾကည့္ေတာ့ ဇြဲကပင္က ျမင့္မားရွည္လ်ားတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီး။ ျမိဳင္ကေလးကေန လွမ္းျမင္ရတုန္းကလို ထီးတည္းရွိေနတဲ့ ပံုသ႑န္မ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့။ ဆန္းပါတယ္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ပါဠိဆရာမ မေ၀က လွမ္းျပတယ္.. ဇြဲကပင္ေတာင္ရဲ႕ နံရံမွာ ကရင္အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးပံု.. တဲ့။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ တကယ္ပဲ တူလွတာ ေတြ႔ပါတယ္။ မေ၀က ေျပာျပတယ္။ အဲဒီ ကရင္မေလးနဲ႔ ကရင္ေကာင္ေလးက ဇြဲကပင္ေတာင္ေပၚကေန လက္တြဲျပီး ခုန္ခ်သြားခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးလို႔ ေျပာစမွတ္ရွိတယ္..တဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူႏွစ္ေယာက္ ရပ္ေနတာနဲ႔ တူတာေတာ့ အမွန္ပါ။
သံလြင္၀န္းက်င္တေလွ်ာက္ အလွဆံုးကေတာ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြပါပဲ။ ေရျပာျပာထဲ တလံုးစီ တမင္ အလွဆင္ စီခ်ထားသလို။ အစိမ္းေရာင္.. နီညိဳေရာင္.. အျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြ။ ေက်ာက္ေတာင္ေတြေပၚမွာ ေစတီျဖဴျဖဴေလးေတြက ဟိုတဆူ ဒီတဆူ။ ျပီးေတာ့ မနက္ေစာေစာ ျမစ္ေရျပင္ေပၚက ျမဴထုတန္းတန္း..။ ေကာင္းကင္ျပာျပာမွာ ငွက္ေတြက အုပ္လိုက္ဖြဲ႔ ပ်ံသန္းေနတာကလည္း.. တိမ္တိုက္ေတြနဲ႔အတူ ေမ်ာေနသလို။ ျမစ္ျပင္ေလက တဟူးဟူးတိုက္ေနေတာ့ ေအးေအးျမျမေပါ့။ က်မရင္ထဲမွာ ဘာအပူေသာကမွ မရွိေတာ့သလို ေအးျငိမ္းေနခဲ့ပါတယ္။ ခင္၀မ္းရဲ႕ ဧရာ၀တီကိုေတာင္ ညည္းေနျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။
မနက္ ၈နာရီေလာက္က်ေတာ့ ရြာတရြာကို သေဘၤာကပ္တယ္။ ကုကၠိဳပင္ေတြ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ရြာကေလး။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ေျခ ေလးေထာင္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ရြာၾကီးပါ။ ဆိပ္ခံေဗာတံတားေပၚမွာ လူေတြ ခဲလို႔။ ေစ်းသည္ေတြေရာ.. ေမာ္လျမိဳင္လိုက္မယ့္ ခရီးသည္ေတြေရာေပါ့။ ဆိုင္းဘုတ္မွာ ေရးထားတာက ထံုးအိုင္... တဲ့။ ပါဠိဆရာမက ေျပာျပတယ္။ အဲဒီတရြာလံုး မြန္လူမ်ိဳးေတြတဲ့။ အဲဒီရြာက ကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ အမ်ားၾကီးရွိတယ္တဲ့။ ေနာက္ဆို လာလည္ၾကတာေပါ့..တဲ့။ ဘားအံကေန ကုန္းလမ္းနဲ႔ သြားလည္းရတယ္.. ၁၀မိုင္သာသာပဲ ေ၀းတယ္... တဲ့။ (အဲဒီရြာေလးက ေနာင္ က်မရြာ ျဖစ္လာမွာလို႔မ်ား နည္းနည္းမွ မထင္ခဲ့ပါဘူး)။ က်မတို႔ေတြ အဲဒီ ရြာကေန တက္လာျပီး သေဘၤာေပၚ လိုက္ေရာင္းတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး ၀ယ္စားၾကတယ္။ ဟင္းရည္က ငါးႏိုင္းခ်င္း ၾကက္သြန္ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔။ ဆန္းတာက မုန္႔ဟင္းခါးထဲမွာ ေဂြးခ်ိဳသီးေတြ ပဲပင္ေပါက္ေတြ ရွမ္းနံနံေတြ ထည့္စားၾကတာပဲ။ က်မလည္း စမ္းစားၾကည့္ေတာ့ စားေကာင္းသား။ ေနာက္ေတာ့ ေျမပဲျပဳတ္ေတြ.. ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ေတြ ၀ယ္စားၾက တယ္။ သဘာ၀အတိုင္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ထူးထူးကဲကဲ ခ်ိဳတဲ့အရသာကို သိသိသာသာ ရတဲ့ အစားအစာေတြ။ ထံုးအိုင္ကိုေက်ာ္ေတာ့လည္း သံလြင္ျမစ္ရဲ႕ ဟိိုဘက္ ဒီဘက္မွာ ရြာကေလးေတြ လယ္ေတြ ကိုင္းေတြ သာသာယာယာ... ျမစ္ရဲ႕ အလွနဲ႔ ဟာမိုနီျဖစ္လို႔။ လြမ္းေမာစရာ ေခါင္းေဆးကၽြန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္လာျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္ဟိုတယ္ ပုျပားျပားေလးေတြကို လွမ္းျမင္လိုက္ရျပီး စင္ေရာ္ေတြ က်မတို႔အနား ဥဒဟို ပ်ံ၀ဲ ေရာက္လာ...။ ေနာက္ မၾကာခင္... ၁၁နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ကို ေရာက္ပါျပီ။
+++++
ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕ထဲကေတာ့ ဘားအံနဲ႔ယွဥ္ရင္ နည္းနည္း ပို ဆူပြက္ လႈပ္ခတ္တဲ့ ျမိဳ႕ပါ။ ရံုးစိုက္ရာ ျမိဳ႕ေတာ္တခု လည္း ျဖစ္တာကိုး။ တခ်ိန္က ေမွာင္ခိုပစၥည္းေတြေၾကာင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ျမိဳ႕.. မိုးမိုး(အင္းလ်ား)ရဲ႕ 'ဂ်ိဳး' ၀တၳဳေလး အေျခတည္တဲ့ ျမိဳ႕.. ဂ်ဴးက 'မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္'ထဲမွာ ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕ ထည့္ေရးခဲ့ရတဲ့ ျမိဳ႕..။ က်မအတြက္ စိတ္၀င္စားစရာဆိုရင္ေတာ့ စာေရးဆရာၾကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ အျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ရာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး ရွိေနတဲ့ ျမိဳ႕ေပါ့။ က်မတို႔က အဖြဲ႕ေတာင့္ေတာ့ Taxi ငွားစီးရင္ တန္ပါတယ္ဆိုလို႔ သေဘာတူၾကျပီး ပါဠိဆရာမက ဦးေဆာင္လို႔ ကားငွားပါတယ္။ က်မတို႔ သြားရမွာက ေတာင္၀ိုင္း ေက်ာင္းထဲ တဲ့...။
ေမာ္လျမိဳင္ကလည္း နေဘးမွာ ေတာင္ညိဳေတာင္တန္းေတြ ရွိတာမို႔ ျမင္ကြင္းက ဘားအံနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ လမ္းေတြကလည္း ကုန္းတက္ကုန္းဆင္းေတြပဲ။ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္က အေဆာက္အဦး ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေမျမိဳ႕ဆန္ဆန္ အေနာက္ဟန္ ပါတာပါပဲ။ ျပီးေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္းက ဘားအံလို ရွင္းလင္း ေျခာက္ေသြ႕မေနပါဘူး... သက္၀င္ ဆူညံပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့.. က်မတို႔ ေငးရင္းေမာရင္းမွာပဲ လမ္းမရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္းမွာ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီး ေတြ႕လိုက္ရျပီး ကားက ခ်ိဳး၀င္လိုက္ပါတယ္။ ဒါက အဓိပတိလမ္းမၾကီးေပါ့...။ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းမၾကီးရဲ႕ အဆံုးမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ လ်က္သား ရွိေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ သံုးထပ္ အေဆာက္အဦးၾကီး...။
အဲဒီ အေဆာက္အဦးၾကီးရဲ႕ အေပၚဆံုးတတိယထပ္က အဓိပတိလမ္းမၾကီးကို ဆီးၾကည့္ႏိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာစာ ဘက္ျခမ္းမွာ ျမန္မာစာဌာန ရွိေနတာပါ။ ဌာနမွာ ေရာက္ေၾကာင္း သတင္းပို႔ျပီး က်မတို႔ တည္းဖို႔ ဆရာမမ်ားေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ ေနရာယူၾကပါတယ္။ အိုးး ဆရာမေဆာင္ တ၀င္းလံုး ရန္ကုန္က ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ...။ ညေနေစာင္း ေက်ာင္း၀င္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့မွ တကယ့္ သဘာ၀နဲ႔ နီးစပ္လွတဲ့ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္ကိုလည္း သေဘာက်မိေတာ့တာ။ သစ္ပင္အုပ္အုပ္ေတြ... ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းရဲ႕ ပင္မ အဓိပတိလမ္းမ နေဘးက ေရတေ၀ါေ၀ါစီးေနတဲ့ လွ်ိဳကေလး။ တထပ္ စာသင္ေဆာင္ ေလးေတြ...။ ခန္႔ညားတဲ့ ဓမၼာရံုၾကီး။ တကယ္ေတာ့ ေတာက်က် တကၠသိုလ္တခုပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ပန္းခင္းအလွေလးေတြနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းမႈကို အတိေတြ႔ေနရတဲ့ ေဒသေလး။ ဥၾသသံေလးေတာင္ ၾကားေနရတာ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ နေဘးမွာ ေတာင္၀ိုင္းေတာင္ၾကီးက ကာဆီးလို႔... အရိပ္ေပးထား သလိုလို။ အင္းးး ျမသီလာေတာ့ ျမသီလာပါပဲေလ..။
+++++
ဗုဒၶဟူးေန႔ အစည္းအေ၀းျပီး ေနာက္တေန႔ ၾကာသပေတးေန႔လယ္ ၁၂နာရီထြက္မယ့္ ျပည္သာယာသေဘၤာနဲ႔ ဘားအံျပန္ဖို႔ စီစဥ္ပါတယ္။ ၾကာသပေတးမနက္ ေက်ာင္းကင္တီးမွာ လဘက္ရည္ေသာက္ျပီး ျမိဳ႕ထဲဆင္းမယ္.. ေစ်းၾကီး၀င္မယ္..လို႔ စီစဥ္ေတာ့ ဌာနက မမသင္းက သူ႔ဆိုင္မွာ ေန႔လယ္စာ ထမင္းစားပါတဲ့။ သူ႔ဆိုင္က ေဒၚပု ထမင္းဆိုင္..တဲ့။ က်မတို႔ ေ၀းကနဲ ေအာ္ၾကပါတယ္။ ေမာ္လျမိဳင္မွာ နာမည္အၾကီးဆံုး ထမင္းဆိုင္ေပါ့.. (ဂ်ဴး၀တၳဳထဲလည္း ပါဖူးတဲ့ ဆိုင္)။ နာမည္ၾကီးေလာက္ေအာင္ပဲ အဲဒီေန႔က စားေကာင္းလိုက္တာ..။ (အဲဒီ မမသင္းက ေနာက္ပိုင္း က်မ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္မွာ တာ၀န္ယူရေတာ့ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတအုပ္စုတည္း ျဖစ္သြားတာ)။
က်မအတြက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔တူတူ.. အသစ္အဆန္းေတြနဲ႔မို႔ သားကို လြမ္းတဲ့အလြမ္းကေတာင္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေနခဲ့သလို။
+++++
ေသာၾကာေန႔မွာေတာ့ က်မ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးလုပ္တဲ့ ဌာနမွဴးအစည္းေ၀း တက္ရမယ္တဲ့..။ က်မကေတာ့ အစ္မၾကီးကို ရေအာင္ေခၚတာပဲ။ အစ္မၾကီးကလည္း လိုက္ခဲ့ရွာပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ Fresher welcome လုပ္ဖို႔ကိစၥပါ။ ဒီေတာ့မွ လိႈင္တကၠသိုလ္နဲ႔ မတူတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဘားအံေကာလိပ္မွာက ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲကို ေသခ်ာ အက်အန လုပ္တာတဲ့။ ေက်ာင္းအေနနဲ႔ေရာ ဌာနအလိုက္ေရာ လုပ္ရတာတဲ့။ အစည္းေ၀းမွာ အစီအစဥ္ေတြ အေသးစိတ္ ေဆြးေႏြးၾက တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ဌာနအလိုက္ ကေတာ့ ကိုယ္အဆင္ေျပသလို လုပ္ၾကပါ..တဲ့။
ဒီေတာ့ အစည္းေ၀းလည္းျပီးေရာ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္ ဌာနထဲမွာ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ၾကရပါေတာ့တယ္။ က်မက ဌာနမွဴး မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုေတာ့ အစ္မၾကီးက "မရဘူးေလ.. ညီမေလးကလည္း .. လိုရင္ အစ္မၾကီး ကူမွာေပါ့" တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဆင္ေျပသလို ၾကံဳသလို လုပ္ၾကတာေပါ့လို႔ အတည္ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပူးတြဲ ဌာနမွဴးေတြလို တတြဲတြဲ လုပ္ခဲ့ၾကရတာ..။ ေပ်ာ္စရာပါပဲ..။
အဲဒီေန႔မွာပဲ ေမဂ်ာတန္း၃တန္းအတြက္ အခ်ိန္ဇယားဆြဲတာေတြ.. သင္ရမယ့္ ဘာသာရပ္ခြဲတာေတြ.. တတိယႏွစ္ ေမဂ်ာေက်ာင္းသား ၇ေယာက္၊ ဒုတိယႏွစ္ ေမဂ်ာေက်ာင္းသားက ၃ေယာက္ (ေယာက်္ားေလးတေယာက္၊ မိန္းကေလး ၂ေယာက္)နဲ႔ ပထမႏွစ္ ေမဂ်ာကေလး ၂၃ေယာက္တို႔အတြက္ စာသင္ခန္းသတ္မွတ္ေပးတာေတြ လုပ္ရပါတယ္။ ။ အဲဒီ အတန္းၾကီး ကေလး ၁၀ေယာက္ကို အစည္းေ၀းေလး ေခၚရပါတယ္။ ေမာင္မယ္ သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲကိစၥေပါ့။ အဲဒီေနရာမွာ တတိယႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ကေလးေတြရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ၊ ကၽြမ္းက်င္ လိမ္မာမႈနဲ႔ ေစတနာေတြေၾကာင့္ က်မတို႔ဆရာ၃ေယာက္ ေခါင္းမရႈပ္လိုက္ရဘဲ အစီအစဥ္ ဆြဲျပီးသား ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ (လူနည္းေပမဲ့ အင္မတန္ အားကိုးရတဲ့ ကေလးေတြပါ)။ ပထမႏွစ္ကေလး ၂၃ ေယာက္ကို ၾကိဳဖို႔ ပိုက္ဆံစုတာက အစ မုန္႔ေကၽြးဖို႔ စီစဥ္တာ King & Queen ေရြးတဲ့ အစီအစဥ္ အထိ။ လာမယ့္ တနလၤာေန႔ မနက္ ၁၀နာရီမွာ ၾကိဳၾကမယ္ေပါ့။
+++++
စေနေန႔မနက္မွာေတာ့ က်မတို႔ ျခံ၀င္းေလးရဲ႕ ေနာက္ဘက္လမ္းသြယ္ေလးထဲမွာ ရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ေစ်းကေလးကို သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေစ်းကေလးကေနပဲ က်မအိမ္ကေလး အတြက္ လိုမယ့္ အိုးခြက္ပန္းကန္ေလးေတြနဲ႔ ဟင္းလ်ာေတြ ၀ယ္ရပါတယ္။ အသားငါး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြကို ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ရလို႔ က်မျဖင့္ ေစ်း၀ယ္ရတာမွာ ေပ်ာ္ေနခဲ့ ပါေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ မတူတဲ့ ဘားအံမုန္႔ဟင္းခါးကို စားၾကည့္ျပီး ၾကိဳက္သြားခဲ့တာ။ ငါးႏိုင္းခ်င္း.. ၾကက္သြန္နီဖတ္ ႏိုင္းခ်င္းနဲ႔။ ငွက္ေပ်ာအူကို တအိုးသပ္သပ္ ျပဳတ္ထားျပီး လိုခ်င္မွ ထည့္ေပးတာ။ စားတဲ့အခါက်ေတာ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ရွမ္းနံနံေတြ ဗမာနံနံေတြ.. ပဲတီပင္ေပါက္ေတြ အၾကိဳက္ ထည့္စားၾကရတာ။ က်မ ဘားအံမွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ၃ႏွစ္လံုး ေန႔တိုင္းနီးပါး စားတာေပါ့။
ေစ်းကအျပန္မွာေတာ့ က်မရယ္.. အစ္မၾကီးရယ္.. မိခ်ိဳရယ္... သူငယ္ခ်င္းဆရာ(သူ႔ကို က်မက ကေလးေတြ ကြယ္ရာမွာဆို ေက်ာင္းတုန္းကလိုပဲ အေသးေလးလို႔ ေခၚပါတယ္)ရယ္.. က်မတို႔ ေက်ာင္းေရွ႕ လမ္းမၾကီးေပၚက 'စိန္' လို႔ နာမည္ေပးထားတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ေလးကို သြားထိုင္ၾကတယ္။ (က်မတုိ႔ အိမ္ေတြကို ဖုန္းေခၚလည္း အဲဒီဆိုင္ေလးကေနပဲ ေခၚရတာပါ)။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဟာ က်မတို႔ မနက္တိုင္းလိုလို ထိုင္ျဖစ္တဲ့ ဆိုင္ကေလးျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဲဒီဆိုင္ကေလးကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ မနီးမေ၀းမွာ ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ေတြ.. ထံုးျဖဴေစတီေလးေတြနဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေလးေတြကို ပခံုးေပၚ ထမ္းထားတဲ့ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ ၾကာအင္းေတာင္ကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္အေနအထားနဲ႔ လဲေလ်ာင္း ေနတာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီဆိုင္ေလးရဲ႕ အျပင္ဘက္က စားပြဲကို က်မ ေရြးထိုင္ေလ့ရွိပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက စိန္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးက ေက်ာင္းနဲ႔နီးနီးက အေကာင္းစားလို႔ ေျပာရမယ့္ တခုတည္းေသာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးေပါ့။ ယိုးဒယားျဖစ္ မုန္႔မ်ိဳးစံုရတယ္.. မနက္စာ ထမင္းေၾကာ္.. စမူဆာ.. ပဲနံျပား.. ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္.. အီၾကာေကြး ေကာင္းေကာင္းရတယ္။ က်မတို႔ ဆရာအုပ္စု ဆိုင္ထဲ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ဆရာ.. ဆရာမဆိုျပီး စကားသံ၀ဲ၀ဲေလးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာ ဆူညံဆူညံကို ျဖစ္သြားတာပါပဲ.. တဆိုင္လံုး ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ကိုး...။ အဲဒီေန႔က က်မတို႔စားတာ ဘယ္သူေတြ ရွင္းလိုက္တယ္ မသိ။ စားေသာက္ျပီးလို႔ ပိုက္ဆံလည္းရွင္းေရာ.. ကေလးေတြ ရွင္းသြားျပီတဲ့။ ဒါဟာ နယ္ေကာလိပ္ေလးရဲ႕ က်မေတြးမထားဖူးတဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ မိတ္ဆက္မႈတခုပါပဲ။ ဘားအံဟာ ထိုင္းနယ္စပ္နဲ႔ နီးတဲ့ ျမိဳ႕ကေလးမို႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ ေခတ္မီတဲ့ အဆင္အျပင္.. သပ္ယပ္တဲ့ အသြင္အျပင္ေတြနဲ႔အတူ ယဥ္ေက်းတဲ့ အမူအယာေတြ ရွိၾကတာေတာ့ သတိထားမိပါတယ္။
အဲဒီေန႔ကေလးမွာမွပဲ က်မက က်မ အနည္းဆံုး ၂ႏွစ္ေလာက္ေနရမယ္လို႔ သိထားတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကေလးကို ေသခ်ာ ေလ့လာရေတာ့တာပါ။ အဲဒီေန႔မွာပဲေပါ့။ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ကအျပန္.. က်မ ေန႔လယ္စာအတြက္ မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဟင္းခ်က္ဖို႔ျပင္ေနတုန္း အိမ္အျပင္ကေန အေမေရ႕ အေမေရ႕.. ဆိုတဲ့ ေခၚသံေတြ ၾကားလိုက္တာ..။ အဲဒီေခၚသံက အိမ္၀ထိ ေရာက္လာမွပဲ က်မက ငါ့ကိုမ်ားေခၚေလသလားလို႔ ေတြးမိတာပါ။ ဒါနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ဘက္ထြက္လိုက္ေတာ့မွ အိမ္၀မွာရပ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္က က်မရဲ႕ လိႈင္တကၠသိုလ္ Geology(၁၉၉၃-၉၄) က သားေတြကို ျဗဳန္းကနဲ ေတြ႔လိုက္ရတာ။ က်မ အ့ံၾသသြားမိပါတယ္။ ဦးေဆာင္လာတာက သရဲလို႔ က်မတို႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့ ကေလး။ သူတို႔က ေက်ာင္းထဲမွာ က်မနာမည္သြားေမးလို႔ ေယာက်္ားေလးေဆာင္က ကေလးေတြက က်မဆီအေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးတာ။
(ဒီေနရာမွာ သရဲေလးအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူက က်မကို အေမလို႔ ေခၚတယ္။ ခုသူရွိရင္ အသက္ ၃၃ေလာက္ရွိမွာေပါ့။ သူက သီခ်င္းဆိုခ်င္တာ.. အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ.. အဆိုေတာ္ေတာင္မွ Rock အဆိုေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ။ ေဇာ္၀င္းထြဋ္နဲ႔ ဟယ္ရီလင္းသီခ်င္းေတြကို crazy ျဖစ္တဲ့ ကေလး။ သူ႕အသံကလည္း ခပ္ကြဲကြဲမို႔ သူ႔ကို သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေဇာ္၀င္းဖြတ္လို႔လည္း ခ်စ္စႏိုး ေခၚၾကတယ္။ ေက်ာင္းပြဲေတြမွာ သီခ်င္းဆိုရင္ တကယ့္ Rocker လို ဟန္ပန္ေကာင္းတဲ့ ကေလး။ အဲဒီတုန္းက သူဆိုေနက် သီခ်င္းေတြက 'ဘာေၾကာင့္အခ်စ္ေရ အသည္းခြဲတာလဲ' နဲ႔ 'ေမာဟစားသူမ်ား'...။ ေက်ာလယ္ေလာက္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ၾကီးနဲ႔မို႔ သရဲလို႔ အသမုတ္ခံရေပမဲ့ အင္မတန္ယဥ္ေက်းတဲ့ ကေလးေပါ့။ ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ Freelance tourist guide လုပ္ျပီး ေက်ာင္းစရိတ္ရွာတဲ့ ကေလး။ ေနာက္ေတာ့ တကယ္ပဲ က်မနဲ႔ သားအမိေတြလိုျဖစ္သြားျပီး ေက်ာင္းမွာ က်မနဲ႔ ကင္တီးထိုင္ဖက္လည္း ျဖစ္သြားတဲ့ ကေလးပါ။အဲဒီ သရဲေလးက ဦးေဆာင္ျပီး အားလံုး ၈ေယာက္.. တျပံဳၾကီး.. ၾကည့္ပါဦး.. လိုက္လာၾကတာ။ အေမ့ကို စိတ္ပူလို႔တဲ့။ သရဲေလးက ေျပာေသးတယ္။ ဘားအံဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ အမ်ိဳးေတြ ေနတာေလ အေမရဲ႕.. ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ အေမ့ကို အပ္ရေအာင္ လိုက္လာတာတဲ့။ သူက ကရင္လူမ်ိဳးေလ။ ျပီးေတာ့ တကယ္ပဲ သူတို႔ကို က်မေနတဲ့ အိမ္ကေလးဆီအေရာက္ လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ကေလးေတြကို သူက လူၾကီးလုပ္ျပီး က်မကို အပ္ေနတာ။ က်ေနာ္တို႔အေမကို ေစာင့္ေရွာက္ပါေနာ္.. တဲ့။ က်မမွာ ရယ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ မ်က္ရည္တလည္လည္နဲ႔ ျဖစ္ေနခဲ့ရ ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ၂၀၀၀ ေလာက္မွာပဲ က်မ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္မွာ ရွိေနတုန္း သရဲကေလး သတင္းကို ၾကားရပါတယ္။ ျမစ္ၾကီးနား ျမစ္ဆံုကို ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္လိုက္ပို႔ရင္း ဧည့္သည္က ေရဆင္းကူးတာမွာ ေရနစ္ေတာ့ သူ ဆင္းကယ္ရင္း ေရနစ္ျပီး ကြယ္လြန္သြားတယ္တဲ့။ က်မ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ကို ထိခိုက္ရျပန္တဲ့ သတင္းေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မွတ္မွတ္ရရ က်မ စိတ္ထိခိုက္စရာ က်မကေလးေတြရဲ႕ နာေရးသတင္းေတြ ၾကားခဲ့ရတာ တတိယေျမာက္ သတင္းေပါ့.. ပထမဆံုးက မိုးသြင္သြင္... ေနာက္ ဥာဏ္မိုးေလး(ဆရာတင္မိုးသား.. ခ်ိဳသင္းေမာင္ေလး).. ေနာက္ဆံုး အဲဒီအခ်ိန္မွာ သရဲေလးသတင္းေပါ့။ ၃ေယာက္လံုးဟာ က်မ ခ်စ္တဲ့.. အင္မတန္ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းရွိၾကတဲ့.. ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုး အသီးသီး ရွိၾကတဲ့... ကေလးေတြပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ေခတ္ေနာက္က်မႈေၾကာင့္ သတင္းအားလံုးကို ေတာ္ေတာ္ ေနာက္က်ျပီးမွပဲ က်မ သိခဲ့ရတာပါ)။
သူတို႔ကို ဘယ္မွာ ေနရာခ်ရပါ့မလဲလို႔ က်မ ပူေနတုန္းမွာပဲ သူတို႔က "အေမကလည္း ပူမေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္.. အဲဒီမွာ တည္းမွာ..၊ အေမ အဆင္ေျပတာ ေတြ႔ရေတာ့ စိတ္ခ်ျပီ...... တနလၤာေန႔ ေက်ာင္းတက္ရမွာဆိုေတာ့ နက္ဖန္ျပန္မယ္ေလ" တဲ့။ တေနကုန္ က်မဆီ သူတို႔ေနေတာ့ သူတို႔ကို လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ ကေလးေတြလည္း က်မဆီ တေနကုန္..။ အဲဒီ ကေလးေတြကပဲ လိုက္ပို႔ေပးလို႔ ညေနခင္းမွာေတာ့ သရဲေလးတို႔ကိုလည္း ပို႔ရင္း က်မတို႔ရန္ကုန္သူ ဆရာမတစုလည္း မေရာက္ရေသးတဲ့ ဘားအံရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ကန္သာယာဘက္ သြားလည္ၾကပါတယ္။ ဇြဲကပင္ေတာင္ေနာက္ခံနဲ႔ ကန္သာယာဟာ ဘားအံရဲ႕ လြမ္းစရာ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္၀င္ေနရာေလးတခုေပါ့။ (ေနာ္ရင္ေမႊး ရုပ္ရွင္ကားထဲမွာ ဘားအံရဲ႕ သဘာ၀အလွကို တ၀ၾကီးျမင္ရႏိုင္ပါတယ္)။
(ကန္သာယာထဲက တံတားကေလး)အဲဒီညေနမွာမွပဲ ဘားအံေကာလိပ္မွာ က်မနဲ႔ ၃ႏွစ္လံုးလံုးဆံုရမယ့္ သားသမီးလို ျဖစ္သြား ရျပန္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ စရင္းႏွီးသြားရတာ။ မိန္းကေလး၅ေယာက္ နဲ႔ ေယာက်္ားေလး ၃ေယာက္။ ေနာက္ပိုင္း သရဲကေလးတို႔ ျပန္အသြားမွာေတာ့ အဲဒီကေလးတသိုက္ကပဲ က်မကို တကယ္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ အရင္းႏွွီၤးဆံုး သားသမီးေတြအျဖစ္ ရွိခဲ့ၾကတာပါပဲ..။ အားလံုး ေကာ့ကရိတ္က ကေလးေတြေပါ့..။ (ထူးထူးျခားျခားေျပာရရင္ ဘားအံမွာ ရွိခဲ့တဲ့တေလွ်ာက္ က်မနဲ႔ အရင္းႏွီးခဲ့ဆံုး တပည့္ေတြကလည္း ေကာ့ကရိတ္က ကေလးေတြ ပါပဲ)။ အဲဒီကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ ဘ၀ေတြဟာ က်မရဲ႕ ျမသီလာ သက္တမ္းမွာေတာ့ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
+++++
9 comments:
မနက္ကပဲစဥ္းစားေနတာ၊ၿမသီလာမတင္တာ တစ္ပတ္႐ွိသြားၿပီလို႔....
လာဖတ္သြားတယ္ေနာ္...
ဖြတ္ႀကီးက က်ေနာ္တို႔ 3rd Year Field အျပန္မွာ ဒီေကာင္ ျမစ္ဆံုကို ဧည့္သည္လိုက္ပို႔ရင္း ဆံုးတာ ဆရာမရဲ႕။ ၁၉၉၅ ထဲမွာပဲ။ ဒီေကာင္ အဲဒီ မတိုင္ခင္ စင္ေပၚမွာ အ၀ါေရာင္လမ္းကေလး ကို အက္ရွင္အျပည့္နဲ႔ ဆိုသြားေသးတယ္။ Field ထဲမွာ ဒီေကာင္ ေန႔စဥ္ဆိုသြားတဲ့ သီခ်င္းက ဟယ္ရီလင္း ရဲ႕ အနာဂတ္ဗိမၼာန္ သီခ်င္းေလ။ အဲဒီ သီခ်င္းထဲကစာသားက "က်ဆံုးသူပဲ ပင္လယ္ႀကီးထဲ ေရလိႈင္းေအာက္မွာ ငါဟာစုန္ဆန္ ေမ်ာရင္း နစ္မႊန္းေနလဲ (ငါဟာ) ျဖဴစင္ဆဲပဲ" တဲ့ ဆရာမရယ္။ :(
ဆရာမ ျမသီလာကေတာ႔ ခံစားမွဳ အစုံကို ခံစားရေတာ႔တာပဲ။ သရဲကေလးအေၾကာင္း သိရတာလဲ စိတ္မေကာင္းစရာ။ ဥာဏ္မိုးကိုလဲ သတိရ။ ဘားအံ မုန္႔ဟင္းခါးလဲ စားခ်င္။ သံလြင္ျမစ္မွာလဲ သေဘာၤစီးခ်င္။ ဇြဲကပင္ေတာင္ကိုလဲ တက္ခ်င္ေပါ႔ ဆရာမရယ္။ လြမ္းေအာင္ ေရးတတ္လြန္းပါတယ္။
အန္တီ။ ကိုသရဲေလး အေၾကာင္းဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။ အိမ္ေပါက္၀မွာ လူ ၈ ေယာက္ တၿပံဳႀကီးကို ျမင္လိုက္ရတယ္ဆိုတဲ႔ ေနရာေရာက္ေတာ႔ ရယ္လည္းရယ္မိ၊ မ်က္ရည္လည္း ၀ဲမိတယ္။
ဒါဆို ကိုရာေက်ာ္နဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ရြာနီးခ်င္း ေတြလားဟင္။
ဖားအံ နဲ ့ဇဲြကပင္ေတာင္ က အေရာက္ခ်င္ဆုံးေဒသနဲ ့အျမင္ခ်င္ဆုံးရႈခင္းမွာ တစ္ခုပါတယ္။
အမရဲ ့ဖားအံေကာလိပ္အေတြ ့အႀကံဳေတြအေႀကာင္း ပိုသိခ်င္ေသးတယ္။
ဆရာမေရ…ဘားအံ နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ အေၾကာင္း ေရးထားတာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေခတ္ရဲ႕ ေခတ္ျပိဳင္႐ုပ္ပံုလႊာေလးေတြ မ်ားမ်ား ေရးေပးပါခင္ဗ်ာ….ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖတ္ရႈလ်က္ပါ…
မေနာ္ေရ.. တခါတေလ.. ျမသီလာက ေရးရင္းသားကေန ရပ္ရပ္သြားတာမ်ိဳး ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ ျပန္မေတြးခ်င္တာမ်ိဳး..။ ဒါေပမဲ့ ေရးရမယ္ဆိုပီးေတာ့ပဲ...။
သား Monster ေရ.. ဟုတ္မွာ.. အဲဒီကိစၥကို ဆရာမ သိေတာ့ သိပ္ၾကာခဲ့ျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ပို စိတ္ထိခိုက္ရတာ.. သူ႔ကို အမွ်ေလးမွ ပူပူေႏြးေႏြး မေ၀လိုက္ရ..။ သူကိုယ့္အေပၚ တာ၀န္ေက် သေလာက္ ကိုယ္က တာ၀န္မေက်ႏိုင္ခဲ့တာ.. ခုထိ စိတ္ထိခိုက္တုန္း။ အင္း သူဆိုခဲ့တဲ့သီခ်င္းေလးက တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ.. ခုေတာင္ မ်က္ရည္က်မိပါ တယ္ သားရယ္..။
ခ်ိဳသင္းေရ..
ဘားအံ၀န္းက်င္ဟာ ဆရာမအတြက္ေတာ့ လြမ္းလည္း လြမ္းရ.. နာလည္း နာက်င္ရ.. တခါတေလက်ေတာ့ တစ္ကေန ျပန္စေရးခ်င္တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြလည္း ျဖစ္တယ္။ ေရးရဦးမွာေပါ့။
သမီး s0wha1..
ဟုတ္တယ္.. သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားေတြေပါ့။ အန္တီ့ဆရာမဘ၀မွာ အဲလိုထည့္မေရးျဖစ္တဲ့ သားေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတာ။ ၾကံဳရင္ေတာ့ ထည့္ပါဦးမယ္။
သုႏွင္းဆီေရ..
သမီးက ဘယ္ရြာကလဲဟင္.. အဲဒီနားတ၀ိုက္ ကေတာ့ ဆရာမ အကုန္သိ။
ကေမာင္ရင္...
တကယ္ သြားသင့္တဲ့ ေဒသျဖစ္ရံုမကပါဘူး။ Tourist Area လုပ္ရင္ကို ႏိုင္ငံျခား၀င္ေငြ ေတာ္ေတာ္ရမယ့္ ေဒသေလး။ ျပီးေတာ့ အဖိုးတန္သစ္ေတာေတြ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေပးခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတြေရာေပါ့။ အမမွာ ေရးစရာေတြအမ်ားၾကီးး ေရးဦးမွာ။
ညိဳထက္ေရ.. တကယ့္ကို အေသးစိတ္ေရးမွာပါ.. မပ်င္းတမ္း ေစာင့္ဖတ္ေနာ္..။
ေကာ႔လိႈက္ေလ။
Post a Comment